Download - PINNWAND - Magazin

PinnwanD oP Platt
Ein Schoolopsatz
Opsatz, man in de Tünn, woller
schüllt wie een Opsatz schrieben.
Keeneen hätt sik blots sun Tünkrom
utdacht. Dat is wiss een Persetter
ween, de keen Freud hal, sik mit de
Schölers avtogeven. Lot de Gören
man een Opsatz schrieven, denn
häv ik mien Roh un kann ut Finster
kieken oder sonst wat moken, hätt
he sik wull dach.
Leeve Pinnbarger,
siet fast twe Johr schriev ik ju een lütte
Geschich in jun „PINNWAND“. Mokt mie
bannig Spoß. Vör körtens hätt Fru Drews
mie anropen un mie froch, ob ik nich
een vun de Geschichen in de Drostei
vördrogen much.
An denn Dag schull een groot Jubiläum
fiert warn. Hätt mie dull freut un ik häv
uk glieks tosäch. Over, häv ik säch, ik
much wull komm, doch vörlesen kann
ik nich, dat mut mien Mann moken. Wär
för Fru Drews uk keen Problem.
Un mien Persetter Döhring sitt dor
vörn un kiekt in de Hefte vun de
Görn ut de veerte Klass un hoff, wat
he rech veel Fehlers finnen deit.
Ik gleuv he hätt sik güstern bannig
argert, sons kunn em nie so
een vermaledeitet Thema infalln:
„Nachts im Theater, wenn niemand
mehr da ist!“
Wat schall nachts wull in Theoter
passeern? De Letzte, de rutgeiht,
mokt alle Fenstern dich, mokt dat
Lich ut un schlutt de Dörn aff. Un
30
denn is’t vörbi mit Lachen. Jo, ik
kenn blots Theoter, wo man düchti
lachen kann. Sogor bi de
Märchen kanns düchti
lachen, ik wenigstens.
Wenn de Knüppel ut’n
Sack hüpp un den Wirt
een Jackvull giv, wiel he
denn armen Jung all dat
Geld klaut hätt. Dorbi heff ik
mi wechlach.
An 18. Juni, to dat Jubiläum vun de
Drostei wär’t so wiet. Ton ersten Mol wär
ik in dat Gebüüd. Ik wär beindruckt, so
een Schmuckstück kann nich jede Stadt
vörwiesen. Pinnbarg kann stolt wen, so
een „Palast“ in sien Muern to hem. Un
ik wär stolt, wat ik bie düsse Verstaltung,
in so een geschichsträchtiges Huus lesen
dörs. Ik häv mie wohl föhlt un uk mien
Mann hätt Freud an dat Vorlesen hat.
Wie beide greut alle Pinnbarger rech
hartli
Aurelia un Hans-Peter Heuer
Ochja, wenn ik Sünnob-Obend bi
Oma un Opa bün un Ohnsorg kieken
mut, denn kann ik af un an uk
mol lachen. Wenn ik dat rech bedenk
heff ik bi Heidi Kabel un Henry
Vahl ganz dull lachen kunt.
Ob ik wull över de beid’n mol schrieven
kann? Wart Tied, wat mie
wat infallt, wenn ik mie ümkiek,
denn sünd se all an schrieven. Uk
Paul, de blots Diktote schrieven
kann, wiel je vun Huus her keen
Fantasie mit kreegen hätt, säch he
jümmers, wenn ünner sien woller
een „fief“ steiht.
Ik gleuv, to Ohnsorg fallt
mie noch an meisten
to in.
Theoter, wat is dat
blots för een Theoter
mit dat Theoter, also
denn man los:
Heidi un Henry
„Mann in de Tünn, wat is
dat düster hier, ik kann je gor nix
seen.“
„Wer snakt dor denn, ik dach ik bün
hier alleen. Wees man vörsichti und
mook diene Oogen op, ik bün hier
ünnen. Paß doch op, du lange Kirl,
deist jüs so, as wenn du denn Boss
perseunli büst.“
„Wat stellst du lüttet Ding die überhaupt
vör, wer ik bün. Ik bün de
groote un majestätische Foonenstang.
Ik schall hier no de Bühne vun
dat Ohnsorg-Theoter kamen, wieldess
Henri Vahl hüüt Nacht, Klock
twölf, herkümmt, um noch eenmol
Theoterluft to rüüken.
Un denn schall ik de Foon drägen,
de em to Ehren hochtroken ward.
He is neemli een besonners unruhigen
un nörgeligen Engel. Vör een
Goorner schall he as Schutzengel
toständi warn. Over dat will he partout
nich. He meen, denn wäär he
denn ganzen Dach an de frische
Luft un obends wäär he to mööd
för dat Theoter un he wor meern in
Theoterstück inslopen.“
„Hol blots dien Snuut, du lange Lulatsch,
ik bün een ganz vörneemet
von aurelia Heuer
Zur autorin:
aurelia Heuer (62) stammt aus Gudendorf
in Dithmarschen. Sie fing erst spät
und fast durch Zufall mit dem Schreiben
an. Nach einem Unfall wurde sie
1986 zu einer Schmerzpatientin. Der
Schmerz machte die Autorin regelrecht
„sprachlos“. Eine Ärztin bat Aurelia
Heuer, die Schmerzintensivität aufzuschreiben.
Daraus entstanden im Laufe
der Zeit kleine Gedichte und Geschichten.
Die Pinnwand ist stolz, dass Frau Heuer
Teil des Teams ist.
Gesangsbook, veele scheune un
swungvolle Leeder sünd in mi bin.
Ik teuv op Heidi Kabel, de hätt
neemli höört, wat eern Henri noch
eenmol kummt. Henri hätt sik
neemli tiedlebens över Heidi argert,
wieldess see jümmers ‚toveel un
ohne Luft to holen’ snacken dä. Un
nu hätt Heidi sik dach, Henri schall
sik dulle wat wunnern, wenn sien
Heidi statt to snacken, de ganze
Nacht singen deit.“
„Jo,“ säch de Foonenstang „mi
düch nu ward Henri friwillig Schutzengel
vun een Goorner.“ So, erledigt,
nu kann mien Persetter dor
een scheune „een“ ünnersetten
un denn bün ik woller tofreeden.
Ik gleuv mien Mudder uk, denn bi
denn letzten Opsatz heff ik mi, jüs
as Paul, een „fief“ inhandelt. Mudder
hätt nie blots gnadderig keeken,
se hätt uk bannig veel dösige
Wöör dorvör funn. Dat gode wär
blots, wat se Vadder nix vun vertellt
hät.
Naja, bi so een feinen Opsatz häv ik
nu je wull allns woller utgleeken. ■
Aus eigener Mast und Schlachtung:
Frischgeflügel und geräucherte Puten
Delikatessen von der Pute · Partyplatten · eigene Räucherei
Verkauf ab Hof: Mi.-Fr. 8-18 Uhr · Sa. 8.-13 Uhr