Lebensart im Norden | Juni 2023 | Hamburg Nord

HIN & WEG
FRU JÜRS VERTELLT
PIEKEN LAATEN
ODER NICH?
Rut in de Natur heet dat Motto
för de Fröhsommertied. Wat
gifft dat Schöneret as op
dat Fohrrad dörch de Feldwegen to „gondeln“.
Sinniget Tempo un de Oogen wied op, dat wi
ok allens mitkriggt, wat de Natur uns to beeden
hett. Dat frische Grön vun de Büsch un Bööm in
de Knicks, wat een ok Maigrön nöömt. De Goosbloomen
an de Wegkanten un de Hunnbloom
(Löwentään) mit dat lüchten Geel oder de witten
Blööden vun de Sternmiere. Dat Korn op de
Feller steiht piek un grön op den Halm un wenn
di een honnigsööten Duft dörch de Nees treckt,
denn föhrst du jüst an een blöhendes Rapsfeld
vörbi. „Keen Wunner,“ segg ick to mien Fründin
Gesa, „dat Maler un Fotografen jümmer wedder
herkaamt, üm dütt Naturschauspeel op Biller
fasttohoolen. Kiek doch mol, wo schön dat
Rapsfeld vun den grönen Knick inrahmt ward.
Dor kriggst du Bild mit Rahmen glieks vun de
Natur leevert.“ Wi beiden sünd vun uns Fohrrad
afsteegen un gaht neeger an de Heckport ran.
Dor kümmt uns vun de Wiesch blangenan een
Mann entgegen, de een grote Dasch över de
Schuller driggt un een Staffelei ünner den Arm
klemmt hett. He schimpt liesen vör sick hin, dat
een doch nich dormit reeken kann, dat de Rapsglanzkäfer
sick op allens sett, wat geel is, – ok
op de Ölfarv, de he jüst op de Leinwand pinselt
hett. He wiest uns dat anfungen Bild, wat he
malen wull. Op dat Geel vun dat Rapsfeld sitt
dörtig lütte, swatte Käfer as hinsprenkelt. „To
retten sünd de nich mehr,“ sinneert de Maler,
„mol sehen, wat ick dat Bild noch retten kann?“
GOOD FÖR DAT GLIEKGEWICHT
As wi een halve Stünn wiederföhrt sünd, bedüüd
Gesa miteens, dat ick liesen sien schall. „Hest
du dat ok hört?“ fragt se, „dor sünd Poggen in de
Neegde!“ Nu hör ick dat Quaken ok. Wi söcht
eenen smallen Padd, de uns to een lütten Tümpel
föhrt. In den Schadden, ünner eenen groten
Wichelbusch is een Gerangel un Geblubber to
sehen. „Kiek mol – Poggenrieden!“ smustergrien
ick. So hebbt uns Kinner dat nöömt, as
se de Poggen övereenanner sitten sehen hebbt.
Wi hebbt dat dorbi belaaten un sünd dorvun
utgahn, dat se sülben dor achter kaamt, worüm
de Deerten dat maakt. Op eenmol seh ick, dat
Gesa de Lippen tohoop knippt. „Wat is los?“ frag
BIRGITT JÜRS
De Leev to de plattdütsche Spraak
hett Birgitt Jürs vun eern Grotvadder
mitkreegen. Siet över 25
Johren schrifft de Niemünsteranerin
„Riemels, Leeder un Vertellen“,
weer 15 Johr as free Mitarbeiderin
bi den „Holsteinischen Courier“ un
gifft eer Wark geern bi Lesungen
to‘n Besten. Siet 2007 bringt se de
leevswerten Eegenschaften vun
de Norddütschen in eer monatliche
Kolumne in de „Lebensart“ to
Papeer, – jümmer ut den heiter-ironischen
Blickwinkel un mit fi net
Geföhl för Land, Lüüd un Wöör.
ick. Man ick mark dat all sülben. De Mücken
hebbt mitkreegen, dat wi dor sünd un maakt
sick över uns her. Nullkommanix heff ick veer
Stiche afkreegen. „Laat uns blots weg hier!“ segg
ick un maak ok all kehrt. Gesa kümmt achter mi
ran, man de Mücken ok. Erst as wi wedder op
unser Fohrrad sitt un düchtig strampelt laat se
vun uns af. Liekers wi beide steeken worrn sünd,
lacht Gesa un verklort mi: „Dat musst du över di
ergahn laaten. Wenn wi de Mücken keen Bloot
spend, künnt se keene Eier leggen, denn gifft dat
keene Larven un keene niegen Mücken. Man
denn mütt de Libellen, de Poggen un de Swalken
hungern. Ahn de Insekten kümmt doch dat
biologische Gliekgewicht dörcheenanner. – Also
eenmol in‘t Johr musst du dat uthoolen, dat du
piekt warrst.“ Na good, denn mutt ick jümmer
wenn dat juckt an de ünnerscheedlichen Steeden
an Arms Kopp un Nacken an dat biologische
Gliekgewicht denken. Mol tokieken, wo
lang dat duert, bit ick mien eegen Gliekgewicht
ahn Quaddeln un Jucken wedder in‘t Lot heff.
Fotos: Adobe Stock (1)
28 lebensart