Performing Data | Monika Fleischmann + Wolfgang Strauss

stworzonych przez duet Fleischmann/
Strauss. Cecha ta, przez Lva Manovicha
postrzegana jako oczywisty atrybut mediów
cyfrowych 5 , w ujęciu Fleischmann
i Straussa występuje jednak nie tylko
(i nie przede wszystkim nawet) jako
właściwość medium, lecz jako strukturalny
wyznacznik tworzonych przez nich
dzieł, jako wyraz głębokiej tych dzieł logiki,
jako więc wreszcie podstawowy układ
determinujący doświadczenie odbiorcze.
Drugim natomiast, nie mniej istotnym niż
interaktywność atrybutem twórczości
obojga artystów jest wspominane już
rozpięcie i oscylowanie ich dzieł pomiędzy
rzeczywistością realna a wirtualną.
Obie te cechy: oscylacja realno-wirtualna
wraz z interaktywnością kształtującą
jej rytm i dynamikę wspólnie nadają
większości dzieł Fleischmann i Straussa
opisywany już uprzednio hybrydyczny
charakter, wspólnie przypisują im postać
określaną mianem rzeczywistości
mieszanej (Mixed Reality) bądź rzeczywistości
poszerzonej (Augmented Reality).
W takim też środowisku Fleischmann
i Strauss lokują nieuchronnie również odbiorców
swoich prac. Ci ostatni stają się
w ten sposób integralnymi czynnikami
tych dzieł, ich inteligentnie działającymi
składnikami. W rezultacie, odbiorcze
doświadczenie instalacji Fleischmann
i Straussa przyjmuje postać transgresyjną;
jest ono działaniem podejmowanym
w jednym środowisku, ale przynoszącym
skutki w innym, przy czym skutki te
zwrotnie powracają do działających interaktorów,
budując rozwijający się kontekst
interakcji, motywując ich kolejne
5 Lev Manovich, Język nowych mediów,
tłum. P. Cypryański, WAiP, Warszawa 2006.
finally – the basic system determining
the viewer’s experience. The second
– yet equally important – attribute of
their work besides interactivity is, as
mentioned above, the polarization and
fluctuation of their works between real
and virtual reality. Both characteristics:
the fluctuation between real and virtual
and the interactivity shaping its rhythm
and dynamics give a hybrid character
to the majority of Fleischmann’s and
Strauss’ works, and give them the form
of what is described as Mixed Reality
or Augmented Reality. Inevitably, Fleischmann
and Strauss place the viewers
of their works in such an environment.
As a consequence, viewers become integral
elements of these works, as if
intelligently working components. As
a result, the experience of perception of
Fleischmann’s and Strauss’ installations
becomes transgressive; it is an activity
undertaken in one environment but
bringing effects in another, and the
results are fed back to the operating
interactors, building a developing context
of interactions, motivating their
further behaviours and co-creating
the structure of an interactive workevent
in this way. 6
The first joint work presented by Fleischmann
and Strauss: Berlin – Cyber City
has these features already firmly established.
Its viewers, operating on the
interface suggested to them, and at the
same time using a map of city space –
a sensor installed on the finger enables
them directly, in a bodily and sensual
6 Ryszard W. Kluszczyński: “Strategies
of Interactive Art.” In: Journal of Aesthetics and
Culture, Vol. 2, 2010. www.aestheticsandculture.
net/index.php/jac/article/view/5525/6190