AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

stopann na scaiftí páistí daoine agus iad ag siúl tharstu ag impí
orthu píosa aráin a thabhairt dóibh.
Thiocfadh liom na huaireanta an chloig a chur isteach ag
insint duit faoin fhulaingt a thug an cogadh leis, ní bheadh
ann áfach ach go ndéanfainn mé féin níb ainnise. Caithfimid
fanacht, sin a dtig linn a dhéanamh, a shéimhe is féidir, leis an
deireadh. Tá Giúdaigh agus Críostaithe araon ag fanacht, tá
an domhan mór ag fanacht, agus tá cuid mhór ag fanacht leis
an bhás.
Do chara dílis, Anne
AN SATHARN, 30 EANÁIR 1943
A Kitty dhil,
Tá mé ar buile ar fad cé nach dtig liom é a thaispeáint. Ba
mhaith liom scread a ligint asam, mo chos a bhualadh ar an
talamh, Máthair a chroitheadh go maith, bheith ag caoineadh
agus níl a fhios agam cad é eile mar gheall ar na focail
mhíofara, na hamhairc scigiúla agus na gearáin a bhíonn aici
fúm lá i ndiaidh lae, ag dul tríom mar a bheadh saighid ann ó
bhogha a bhfuil na sreanga teann air, atá beagnach dodhéanta
iad a bhaint amach as mo chorp. Ba bhreá liom scread a ligint
asam ar Mháthair, Margot, ar mhuintir van Daan, ar Dussel
agus ar Athair fosta: ‘Imigh uaim, lig dom oíche amháin a
bheith agam ar a laghad nuair nach mbím ag caoineadh agus
mé ag dul a chodladh, na súile agam á ndó agus mo chloigeann
á réabadh. Lig dom imeacht liom, imeacht ó gach rud, imeacht
ón domhan seo!’ Ach ní thig liom é sin a dhéanamh. Ní thig
liom ligint dóibh na hamhrais agam nó an dóigh a ngoilleann
siad orm a fheiceáil. Ní thiocfadh liom cur suas lena gcuid trua
nó lena bhfonóid ghreannmhar. Níl ann ach go mbeinn ach
iarraidh scread níos airde a ligint asam.
Síleann gach duine go mbím ag maíomh asam féin nuair a
bhím ag caint, amaideach nuair a bhím ciúin, sotalach nuair a
89