AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

ceobhrán. Níl sé furasta ag iarraidh bheith i do pháiste gan
locht le daoine nach dtig leat cur suas leo, go háirithe nuair
nach dtagann sé ón chroí. Ach tig liom a fheiceáil go n-éiríonn
níos fearr le giota beag fimíneachta ná leis an tseandóigh a
bhí agam gur dhúirt mé go díreach an rud a bhí ar m’intinn
(cé nach n-iarrann duine ar bith mo bharúil orm agus iad
beag beann orm). Ar ndóigh, is minic a dhéanaim dearmad
ar an ról atá agam agus tá sé deacair orm srian a choinneáil
ar mo theanga nuair a bhíonn siad míchothrom, mar sin de
caitheann siad an chéad mhí eile ag rá gur mise an ghirseach
is sotalaí ar domhan. Nach síleann tú gur mór an díol trua
mé in amanna? Is maith an rud é nach mbím ag gearán, mar
b’fhéidir go n-éireoinn searbh agus confach. Tig liom an taobh
greannmhar dá gcuid cáintí a fheiceáil, ach is fusa nuair a
thugtar casaoid do dhuine éigin eile.
Rud eile de, shocraigh mé (i ndiaidh cuid mhór machnaimh)
éirí as an luathscríbhinn. Sa chéad dul síos ionas go mbeidh
níos mó ama agam do na hábhair eile, agus sa dara dul síos,
mar gheall ar mo shúile. Is scéal brónach é sin. D’éirigh mé
iontach gearr-radharcach agus ba chóir go raibh spéaclaí agam
fadó ó shin. (Ó, nach mbeidh cuma amaideach ormsa!) Ach
mar atá a fhios agat, ní thig le daoine atá i bhfolach…
Inné ní thiocfadh le duine ar bith labhairt faoi rud ar bith
eile seachas súile Anne, de bhrí gur mhol Máthair go rachainn
chuig radharc-eolaí le Bean Kleiman. Is beag nár thit mé i laige
nuair a chuala mé sin, ó tharlaíonn nach ábhar gan tábhacht
é. Ag dul amach! Smaoinigh air, ag siúl síos an tsráid! Ní thig
liom é a shamhailt. Bhí eagla mo chraicinn orm ar dtús, agus
ansin áthas orm. Ach níl sé chomh furasta sin; ní raibh na
húdaráis éagsúla a thugann cead dá leithéid ábalta cinneadh
gasta a dhéanamh.
B’éigean dóibh ar dtús na deacrachtaí agus na priacail uile a
mheas, cé go raibh Miep réidh le himeacht agus mise ar théad
aici. Idir an dá linn, bhain mé mo chóta liath as an almóir, ach
117