AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

na domplagáin. Déanaimid iad le plúr a thugann an rialtas
amach, le huisce agus le giosta. Tá siad chomh greamaitheach
agus chomh crua sin go mothaíonn sé mar a bheadh cloch ann
agus é i do bholg agat, ach is cuma!
Is é slisín an ispín ae, agus an tsubh ar an arán gan im,
buaicphointe ár seachtaine. Ach táimid fós beo, agus bunús an
ama, bíonn blas deas air sin fosta!
Do chara dílis, Anne M. Frank
AN CHÉADAOIN, 5 AIBREÁN 1944
A Kitty dhil,
Le tamall fada anuas ní raibh a fhios agam cén fáth a raibh
mé ag cur stró orm féin chun an obair scoile a dhéanamh.
Bhí an chuma air go mbeadh deireadh an chogaidh chomh
fada sin ar shiúl, chomh dochreidte sin, mar a bheadh finscéal
ann. Mura mbíonn an cogadh thart faoi Mheán Fómhair, ní
rachaidh mé ar ais ar scoil, de bhrí nár mhaith liom bheith dhá
bhliain ar gcúl.
Líon Peter mo laethanta, rud ar bith seachas Peter,
brionglóidí agus smaointe go dtí oíche Shathairn, nuair a
mhothaigh mé go hainnis ar fad; ó, bhí sé uafásach. Choinnigh
mé na deora siar nuair a bhí mé le Peter, rinne mé racht gáire
le muintir van Daan agus muid ag ól puins agus bhí mé
gealgháireach corraitheach, ach a luaithe a bhí mé liom féin
bhí a fhios agam go mbeinn ag caoineadh uisce mo chinn. Síos
ar an urlár liom, mo chulaith oíche orm agus thosaigh mé a
ghuí go díograiseach. Ansin d’fháisc mé mo ghlúine isteach
i m’ucht, chuir mo chloigeann ar mo lámha agus thosaigh a
chaoineadh, mé cuachta ar an urlár lom. Thug smeach ard mé
ar ais chugam féin, agus stop mé na deora, de bhrí nach raibh
mé ag iarraidh ar dhuine ar bith béal dorais mé a chloisteáil.
Ansin rinne mé iarracht greim a bhreith orm féin, a rá arís
agus arís eile, caithfidh mé, caithfidh mé, caithfidh mé …’ Bhí
277