AF_Dialann_Cail%C3%ADn_%C3%93ig

millte agus atá mé. ‘Gabh ar aghaidh, a Anne, ith cuid eile
glasraí,’ arsa sí.
‘Ní íosfaidh, go raibh maith agat, a bhean uasal, an freagra
a thugaim uirthi. ‘Tá go leor agus barraíocht agam leis na
prátaí.’
‘Tá na glasraí maith duit; is amhlaidh a deir do mháthair
é fosta. Bíodh tuilleadh agat,’ a dhearbhaíonn sí, go dtí go
ndéanann Athair idirghabháil agus go dtacaíonn liom go
bhfuil sé de cheart agam diúltú do bhia nach bhfuil dúil agam
ann.
Ansin téann Bean van Daan as a crann cumhachta: ‘Ba
chóir duit bheith sa teach againne, áit ar tógadh na páistí mar
ba cheart. Ní thugaim tógáil cheart air seo. Tá Anne thar a
bheith millte. Ní chéadóinn choíche é sin. Dá mbeadh Anne
ina hiníon domsa…’
Is é seo mar a thosaíonn agus mar a chríochnaíonn a
sciolladh teanga i gcónaí: ‘Dá mbeadh Anne ina hiníon
domsa…’ Buíochas do Dhia, níl mé.
Ach le dul siar ar an ábhar tógáil clainne, inné thit ciúnas i
ndiaidh do Bhean van Daan a hóráid bheag a chríochnú. Ansin
thug Athair freagra uirthi, ‘sílim gur tógáil mhaith a fuair
Anne. Ar a laghad, tá sé le ciall aici gan freagra a thabhairt
ar do sheanmóirí gan deireadh. A fhad is a bhaineann sé leis
na glasraí, níl a dhath le rá agam faoi ach an citeal ag tabhairt
achasáin don phota.’
Fuarthas an lámh in uachtar ar Bhean van D. le réasún.
Tagraíonn an citeal ag tabhairt achasáin don phota do Bhean
van Daan í féin ar ndóigh, ó tharlaíonn nach dtig léi cur suas
le pónairí nó le cineál ar bith cabáiste tráthnóna de bhrí go
ngineann siad ‘gaoth’ inti. Ach thiocfadh liom an rud céanna a
rá. A leithéid d’óinseach, nach dóigh leat? Cibé ar bith, bímis
dóchasach go stopfaidh sí de bheith ag caint fúm.
47