KURIER STRAŻACKI

Strażacy w pielgrzymce do Matki Bożej
z Guadalupe w Meksyku
Na warszawskim Lotnisku Okęcie
spotykamy się 23 lutego
o godz. 5 00 rano. Naszym duchowym
opiekunem jest ks. mł. bryg. Henryk Betlej
Kapelan Wojewódzki Strażaków
w Łodzi. O godz.7 00 startujemy Warszawa-Paryż.
Przesiadka w Paryżu do dużego
samolotu i Via Mexico Sity. Na Lotnisku
im. Benito Juareza w Meksyku szczęśliwie
lądujemy o godz.18 00 (czas cofamy
o 7 godzin).
24
KURIER STRAŻACKI NR 143-144
II 2012 r. Dzień najbardziej
oczekiwany, gdyż w programie
jest pobyt w największym sanktuarium
maryjnym na świecie, do którego
jedziemy autokarem odmawiając poranną
modlitwę, a następnie idziemy oddać
cześć Matce Bożej, której cudowne
objawienie na wzgórzu Tepeyac spowodowało
nawrócenie się tysięcy Indian
i zapoczątkowało jeden z najbardziej żywych
kultów maryjnych. Każdy meksykanin
od dziecka zna historię Juana Diego,
któremu trzykrotnie na wzgórzu Tepeyac
objawiła się Matka Boża. Gdy biskup
de Zumarraga zwrócił się do cziczimeka
o okazanie dowodu cudu, wówczas
Maryja obsypała nieurodzajne wzgórze
różami. Juan Diego przystroił nimi ponczo
i pojawił się u biskupa. Okazało się,
że kwiaty zniknęły, a pojawił się wizerunek
Matki Bożej. Nowa wybudowana
w latach 1974 - 1976 okrągła Bazylika
Matki Bożej z Guaadelupe imponuje
wnętrzem. Sklepienie to faliście gięte
drewniane żebrowania, nowoczesne witraże,
posadzki ze szlifowanego karraryjskiego
marmuru. Wysoko za głównym ołtarzem
w głębi kościoła znajduje się najważniejsza
relikwia Bazyliki mianowicie
ponczo Juana Diego z wyraźnie widoczną
podobizną Matki Bożej. Ocenia się, że
corocznie przybywa tu 15 mln pielgrzymów
i my również tam byliśmy uczestnicząc
we mszy św., sprawowanej przez ks.
kan. Henryka Betleja, w jednej z Kaplic
Różańcowych, z której roztaczał się widok
na główny ołtarz oraz cudowny wizerunek
Matki Bożej z Guaadelupe. Po
mszy św. pielgrzymujemy do dalszych
miejsc związanych z cudownym objawieniem
Matki Bożej. Wspinamy się po niezliczonej
ilości stopni w przepięknej scenerii
soczyście zielonej trawy pod rozłożystymi
drzewami z wieloma fontannami
i kaskadami do Kaplicy na Wzgórzu
Tepeyac. Dalej alejkami idziemy do
miejsca, gdzie trysnęło cudowne źródełko.
Tam wybudowano urodziwą, okrągłą,
barokową kaplicę zwieńczoną kopułą
z błękitnych i białych kafli. Ściany wyłożone
ceramiką i skałami wulkanicznymi.
Wnętrze zdobią pastelowe sceny z aniołami.
Źródełko, które dało nazwę Kaplicy
obecnie wyschło. Spacerując po przepięknych
ogrodach Guadalupiańskich dochodzimy
do Bazyliki Antycznej, gdzie
w wejściu postawiono pomnik naszego
Papieża Jana Pawła II. Bazylika ucierpiała
w czasie trzęsienia ziemi, co jest widoczne
w pochylających się posadzkach,
dając wrażenie chodzenia po pokładzie
statku płynącego po wzburzonym morzu.
II 2012 r. przybywamy do barokowego
kościoła Iglesia
25
de Santo Domingo. Fascynująca fasada,
gdzie z bielą korynckich kolumn kontrastuje
czerwień miejscowych skał wulkanicznych.
Kościół powstał na początku
XVIII w., w miejscu zniszczonego przez
powódź i trzęsienie ziemi, jeszcze w 1527
roku klasztoru dominikańskiego. We
wnętrzu kościoła przepiękny ołtarz główny
oraz mała Kaplica Zadośćuczynienia
z cudownym rokokowym ołtarzem, gdzie
uczestniczyliśmy we mszy św. Wychodzimy
z kościoła na duży plac z przepiękną
kolumnadą po jednym boku, w tle widzimy
„skryby” klekotające starymi maszynami
do pisania i wypisujące analfabetom
podania lub listy. Jak nam powiedział
przewodnik Paweł - do dziś dnia, każdy
meksykanin może skorzystać z ich usług.
Dalej uliczkami przechodzimy obok nadzwyczaj
urodziwej budowli wyłożonej
karraryjskim marmurem - Pałacu Sztuk
Pięknych, dalej Park Alameda założony
na początku XVII powiększony w XX w.,
gdzie w okresie inkwizycji palono niepokornych
na stosie. W otoczeniu doryckich
kolumn i ryczących lwów stoi wykonany
z jasnego włoskiego marmuru pomnik
męża stanu i prezydenta Benito Juareza.
Idąc dalej dochodzimy do 4-hektarowego
głównego placu Mexico City – Zocalo,
gdzie tłumy miejscowej ludności i turystów
bawią się między stoiskami handlarzy,
tańczą grupy Indian, muzykują mariachi
w połyskujących srebrem strojach.
My udajemy się do Pałacu Narodowego
- siedziby urzędów państwowych. Już
wejście na klatkę schodową zapiera dech
w piersiach - nie z powodu wysiłku lecz
obrazów. Zdobi ją owoc 18-letniej pracy
Diego Riviery mural ilustrujący kulturę
i dzieje Meksyku.
W
Pałacu Narodowym byliśmy
dzień po święcie sztandaru
(bardzo uroczyście obchodzonym w całym
Meksyku), dlatego mieliśmy możliwość
zwiedzić otwarte w tym dniu prywatne
apartamenty urzędującego Prezydenta,
piękne zielone patio z kaktusami,
różami, strylicjum i gwiazdami betlejemskimi,
a także piękny ogród. Przechodzimy
na północną stronę placu, gdzie wznosi
się Katedra Metropolitan, której budowę
ukończono w 1813 roku. Na tle wyniosłej
barokowej fasady dominują dwie
XVIII–wieczne dzwonnice. Wnętrze katedry
to pięć ołtarzy głównych oraz czternaście
kaplic, przy których przez cały
czas modlą się wierni. Niewielkie okno
pozwala wydobyć z mroku olśniewająco
piękny - złocony, drewniany, churriguerystyczny
ołtarz, którego stworzenie zajęło
20 lat. Jeszcze kilka fotografii przed
Katedrą Metropolita, gdzie w przepięknym
otoczeniu wznosi się pomnik Papieża
Jana Pawła II, wykonany z kluczy zebranych
przez społeczeństwo. Przejazd
na Plac Trzech Kultur symbol współczesnego
Meksyku, którego kultura narodziła
się z dwóch wcześniejszych prekolumbijskiej
i kolonialnej. Po środku placu
spotykamy ruiny ostatniej twierdzy Asteków
walczących przeciwko hiszpańskim
konkwistadorom. Ugruntowanie dzisiejszego
pobytu w Mexico City to wizyta w
Museo Nacional de Antropologia. Cztery
wielkie gmachy ustawione wokół centralnego
dziedzińca częściowo zadaszonego
aluminiowym baldachimem wspartym na
jednej kamiennej kolumnie. Z wierzchołka
na podłogę patio spadają krople wody
- to niezwykłe zestawienie sztuki, architektury
i deszczu. Zbiory są bardzo rozległe
i trudno wszystkie opisać. W sali poświęconej
Majom widzimy rekonstrukcję
grobu królewskiego ze świątyni Inskrypcji,
kamienne rzeźby i stele, 24. tonowe
kamienne wyobrażenie słońca, wiele
posągów, naczyń, nefrytowe maski nietoperza,
biżuterię Misteków, gigantyczne
kamienne głowy olmeckie. Podsumowując
- miasto Mexico
City to urzędy,
bogate domostwa,
katedry,
kaplice, uczelnie
choć naznaczone
zębem czasu,
przetrwały
trapiące region
trzęsienia ziemi
i nadal pełnią
swoją pierwotną
funkcję. Synteza
dawnej i współczesnej
kultury.
Zaskakuje tańcem i muzyką mariachi
- jękliwie zawodzącymi na romantyczną
nutę w kawiarnianych ogródkach.
II 2012 r. Ruszamy w drogę
26 do Puebli. Z okien autokaru
podziwiamy największy dziś i najstarszy
w całej Ameryce Łacińskiej - Autonomiczny
Uniwersytet Narodowy. Na ścianie
rektoratu połączenie szklanej mozaiki
z freskiem z napisem (tłumaczenie pilota
Pawła) – „Ludzie dla uniwersytetu,
uniwersytet dla ludzi”. Dokładnie po drugiej
stronie widzimy Stadion Olimpijski
z kamienną mozaiką przedstawiającą starożytne
i współczesne dyscypliny sportowe
– dzieło Diego Riviery. Jadąc dalej na
KS
południe docieramy do Xochimilco, nazwę
tłumaczy się jako ukwiecone miejsce.
Schodzimy do przystani, gdzie czekają na
nas płaskodenne łodzie - trajineras - przystrojone
kwiatami. Płyniemy po kanałach,
podziwiając ogrody botaniczne z inżynieryjną
precyzją zaaranżowane. Przystanek
w jednym z ogrodów, wśród kolorowych
kwiatów i soczystej zieleni. W blasku
słońca przy polowym ołtarzu ks. Henryk
odprawia niedzielną mszę św., po której
wracamy do łodzi. Miejscowy meksykanin
przygotował wspaniały piknik i przy
dźwiękach mariachi podziwiamy podpływające
do nas pływające kramy z kukurydzą,
miejscowym rękodziełem i orkiestrą.
Rozrywkowa atmosfera panuje tutaj
zwłaszcza w weekendy, gdy całe rodziny
przybywają na pikniki i spotkania
towarzyskie. Dobijamy do przystani, jest
autokar i udajemy się do miasta, któremu
Aztekowie nadali nazwę tam gdzie ludzie
stają się bogami - Teotihuacan. Idąc Aleją
Zmarłych dochodzimy do Placu Księżycowego,
gdzie wznosi się Piramida Księżyca,
królewski grobowiec z pochówkami
nawet z I wieku. Pokonujemy ok. 100
wąskich stopni, by z wierzchołka piramidy
podziwiać panoramę prostej jak strzała
Alei Zmarłych oraz odludnych równin
porośniętych jedynie opuncjami i pieprzowcami.
Po przeciwnej stronie Piramida
Słońca trzecia pod względem rozmiarów
na ziemi. Wnętrze kolosalnej budowli
wypełnia plątanina korytarzy i komór,
którą Aztekowie uznawali za miejsce
narodzin świata. Na czteropoziomową
piramidę należało „wdrapać się” po
ponad 240 niezbyt równych stopniach
- nie wszystkim starczyło sił, dlatego przymusowa
była przerwa na lancz w restauracji
u podnóży piramid z muzyką i tańcem
w wykonaniu Indian. Wieczorem docieramy
do miasta aniołów – Pueblo.
II 2012 r. Dzień rozpoczynamy
spokojnie - śniadanie
27
i spacer po położonym w zielonej doli-
20
21