ON THE PATH OF HOPE

ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΤΑΣΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΡΟΜΟΙ ΕΛΠΙΔΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
DIMITRA STASINOPOULOU
ON THE PATH OF HOPE REFUGEES IN TODAY’S GREECE

ΔΡΟΜΟΙ ΕΛΠΙΔΑΣ
ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ
ON THE PATH OF HOPE
REFUGEES IN TODAY’S GREECE
«Στην αργατιά, στη χωρατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου».
Κωστή Παλαμάς “Ο κύκλος των τετράστιχων “(1929)
Tα τελευταία χρόνια ταξιδεύω σε χώρες που δύσκολα επισκέπτεται
κάποιος και φωτογραφίζω αυτά που με συγκινούν – τη ζωή των
ανθρώπων και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τη δύσκολη κάποιες
φορές καθημερινότητά τους. Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην
προσπαθήσω να καταγράψω και το δράμα της προσφυγιάς που έφτασε
για μια ακόμη φορά στην πατρίδα μας. Οι φωτογραφίες είναι από τη
Λέσβο, την Κω, τη Λέρο, την Αθήνα, αλλά και από το τελευταίο τους
σταθμό εδώ, την Ειδομένη.
Οι εικόνες αυτών των ανθρώπων είναι μαθήματα ζωής για όλους
μας και τα χαμόγελα που βλέπουμε στα πρόσωπά των παιδιών είναι
η ελπίδα για το αύριο - μας θυμίζουν ότι ο κόσμος χρειάζεται ειρήνη
και αγάπη, και ότι πρέπει να δώσουμε αγώνα για τα αυτονόητα ιδανικά
της ζωής του ανθρώπου. Δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, ξέρουν
τα προβλήματά μας και συνεχίζουν το επικό ταξίδι τους προς στη
βόρεια Ευρώπη με αξιοπρέπεια και καρτερικότητα, αβέβαιοι για το
τι τους περιμένει εκεί, αλλά χαρούμενοι που τα κατάφεραν ως εδώ.
Τους «αποχαιρέτησα» με μια εδραιωμένη πεποίθηση ότι πρέπει να
τους βοηθήσουμε στην ώρα της μεγάλης ανάγκης τους όσο μπορούμε
περισσότερο, αλλά και βαθιά συγκινημένη από τα λόγια ευγνωμοσύνης
για την καλοσύνη των Ελλήνων, που άκουσα από τόσους πολλούς.
Οι πρόσφυγες αναζητούν ασφαλές καταφύγιο στη Δύση εδώ και
χρόνια. Πρόσφατα, ωστόσο, κάτι έχει αλλάξει. Οι χιλιάδες έχουν γίνει
εκατομμύρια. Mια ασταμάτητη ροή ανθρώπων οδηγημένων από τον
φόβο, την ανασφάλεια, την έλλειψη πόρων και ευκαιριών. Η απελπισία
τους μπορεί να συγκριθεί μόνο με την απίστευτη αντοχή και τις ελπίδες
τους.
Καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν ταλαιπωρήθηκε τόσο όσο η Ελλάδα
τα τελευταία χρόνια, ενώ καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν επέδειξε τόση
ανθρωπιά σ αυτήν την προσφυγική κρίση. Η Ελλάδα έχοντας βιώσει
τη προσφυγιά και τη μετανάστευση, βλέπει σήμερα την ιστορία
να επαναλαμβάνεται. Πολλοί από μας είναι παιδιά και εγγόνια
προσφύγων. Καταλαβαίνουμε τους λόγους και τις αιτίες που κάνουν
τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν την πατρίδα τους και ξέρουμε
ότι η διέλευση προσφύγων από τον τόπο μας γίνεται από ανάγκη
και όχι από επιλογή. Μέσα σε μια εξαιρετικά δύσκολη οικονομική
συγκυρία, ο ελληνικός λαός έδειξε έμπρακτη αλληλεγγύη απέναντι
στα αυξανόμενα κύματα προσφύγων που φτάνουν στη χώρα μας.
Εθελοντές, ανθρωπιστικές οργανώσεις, δεκάδες ετερόκλητοι
άνθρωποι, έβαλαν πίσω τις ζωές τους, τις δουλειές τους και
συνεργάστηκαν για να συνδράμουν τα καραβάνια των προσφύγων
που συνέρρεαν στα σύνορα, συνάνθρωποι και συμπαραστάτες τους, με
αστείρευτο ανθρωπισμό.
Ωστόσο καμιά χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει από μόνη της αυτή
την προσφυγική κρίση που βιώνουμε και η οποία είναι η χειρότερη από
τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι ροές των προσφύγων και μεταναστών
δεν σταματούν στα σύνορα αλλά μόνο στην πηγή – στις χώρες που
σήμερα τους αναγκάζουν να φύγουν.
Δήμητρα Στασινοπούλου
“It is not Paris we should pray for.
It is the world. It is a world in which Beirut,
reclining from bombings two days before Paris,
is not covered in the press.
A world in which a bomb goes off at a funeral in Baghdad
and not one person’s status update says “Baghdad”,
because not one white person died in that fire.
Pray for the world that blames a refugee crisis for a terrorist attack.
That does not pause to differentiate between the attacker
and the person running from the very same thing you are.
Pray for a world where people walking across countries for months,
their only belongings upon their backs,
are told they have no place to go.
Say a prayer for Paris by all means,
but pray more, for the world that does not have a prayer
for those who no longer have a home to defend.
For a world that is falling apart in all corners,
and not simply in the towers and cafes we find so familiar.”
Karuna Ezara Parikh
Interest in photography came late in my life. I began travelling and
photographing places and mainly people that were distant from the
“modern” western way of living and their endurance and optimism in
facing their everyday problems. Now that the refugee crisis has reached
Greece once more, I tried to document this dramatic situation. The
pictures are taken in Kos, Lesvos, Leros, Athens and in their last stop
here, the border of Idomeni, in Northern Greece.
The images of these people are life lessons for all of us and the smiles
we see in the faces of the children represent our hope for tomorrow
while they reminds us that the world needs peace and love - that we
should struggle for the ideals we were taking for granted until now.
They don’t want to stay in Greece, they are aware of our problems - they
continue their epic journey to Northern Europe, uncertain for what lies
ahead, but still happy they managed it until here. I am deeply moved by
their words and gratitude regarding the kindness that the Greek people
has shown towards them.
Rarely in modern history have so many been so desperate to flee,
reshaping Europe and the world. Their journey began in war, poverty
and oppression. They are fleeing, by the hundreds of thousands, from
Syria, Iraq and Afghanistan, Somalia, Iran and Pakistan, a ceaseless flow
of humanity driven by wars, insecurity, lack of opportunity and fear for
the newly formed Islamic State. Their desperation is only matched by
their fortitude and sense of hope.
No European country has been as battered as Greece in recent years
and no European country has responded with as much consistent
humanity to the refugee crisis. Greece experienced refugees and
immigrants problems in the past and history now repeats itself. Many
of us are children or grandchildren of refugees. We know the reasons
that make these people flee their country and we know that this is not
an option but a necessity. Volunteers, NGOs, simple people, left their
lives and works aside and cooperated to help these caravan of refugees
coming to our borders with inexhaustible humanism as fellows and
supporters.
No country can face this problem alone, a problem that is the biggest
since World War II, and it’s growing. Inside this overwhelming crisis are
the individual human stories — of care and family, in the face of lost
education, lost home, lost future. The refugee flow can only be stopped
in their own countries that are making them flee.

ΛΕΣΒΟΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2015
LESVOS
AUGUST 2015

1,25 cm

ΚΩΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2015
KOS
AUGUST 2015

ΛΕΡΟΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2016
LEROS
AUGUST 2016

ΑΘΗΝΑ
ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ | ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ | ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΑΚΙΝΗΤΑ | ΛΙΜΑΝΙ ΠΕΙΡΑΙΑ
ΑTHENS
VICTORIA SQUARE | THE AREOS PARK | OLYMPIC VENUES | PIRAEUS PORT

ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015
VICTORIA SQUARE
OCTOBER 2015

ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2015
THE AREOS PARK
AUGUST 2015

ΓΗΠΕΔΟ ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ | GALATSI OLYMPIC HALL

ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ | HELLINIKO OLYMPIC COMPLEX

ΛΙΜΑΝΙ ΠΕΙΡΑΙΑ | PIRAEUS PORT

ΕΙΔΟΜΕΝΗ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015
ΣΥΝΟΡΑ ΑΝΟΙΧΤΑ
IDOMENI
OCTOBER 2015
OPEN BORDERS

ΕΙΔΟΜΕΝΗ
ΜΑΡΤΙΟΣ 2016
ΣΥΝΟΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ
IDOMENI
MARCH 2016
CLOSED BORDERS