Congratulations

พระพุทธมงคลวิมลดีซี 

พระประธานวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี.

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาวชิราลงกรณ บดินทรเทพยวรางกูร

พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

(ถนัด อตฺถจารี อินธิแสน ป.ธ. ๕, Ph.D.) 

เลขาธิการ สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

ประธานคณะกรรมการอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ประธานกรรมการบริหารวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย 

กรรมการที่ปรึกษาองค์กรสหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป (ส.ธ.ย.) 

ประธานคณะกรรมการอำนวยการองค์กรพุทธสมาคมแห่งสหรัฐอเมริกา (IBAA) 

คณะสงฆ์ คณะกรรมการอำนวยการ อุบาสก อุบาสิกา วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

วัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย 

และคณะศิษยานุศิษย์ทั้งในและต่างประเทศ พิมพ์ถวายเป็นมุทิตาสักการะ

มุทิตาธรรม : Congratulations 

ประวัติและผลงาน พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.) 

life & Works of Phra Videsratanaporn (Thanat Inthisan, Ph.D.) 

พิมพ์ครั้งที่ ๑ : พ.ศ. ๒๕๕๙ จานวนพิมพ์ : ๑,๐๐๐ เล่ม 

ที่ปรึกษา 

พระราชมงคลรังษี (หลวงตาชี) วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

พระเทพพุทธิวิเทศ ประธานสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

พระครูปริยัติธรรมาภิราม วัดป่าวิเวกจันทราราม จ.สกลนคร 

พระมหาอุดม ปภงฺกโร วัดป่าสันติธรรม รัฐเวอร์จิเนีย 

พระครูสุธีธรรมธร (อาพล สุธีโร ดร.) วัดศรีทรงธรรม จ.อุดรธานี 

พระครูสิริสิทธิวิเทศ (เรืองฤทธิ์ สมิทฺธิาโณ) รองประธานวัดไทยวอชิงตัน ดี.ซี. 

พระครูสมุห์ปรีดา สุมงฺคลคุโณ วัดอัมพวันอเมริกา รัฐเทนเนสซี 

บรรณาธิการ 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.) 

กองบรรณาธิการ 

พระมหาสุรตาล สิทฺธิผโล 

พระครูสังฆรักษ์สุริยา เตชวโร 

พระมหาปิยะ อุตฺตมปญฺโ ป.ธ.๙ 

พระมหาสราวุธ สราวุโธ 

คุณครูพรทิพย์ สิงห์โตทอง 

พระน้าว นนฺทิโย 

พระมหาศรีสุพรณ์ อตฺตทีโป ป.ธ.๙ 

พระมหาคาตัล พุทฺธงฺกุโร ป.ธ.๙ 

พระมหาสายันต์ อคฺควณฺโณ 

คุณครูรัชนีวัลย์ จุลบาท 

พิมพ์ที่ นิติธรรมการพิมพ์ 

๗๖/๒๕๑-๓ หมู่ที่ ๑๕ ต.บางม่วง อ.บางใหญ่ จ.นนทบุรี ๑๑๑๔๐ 

โทร. ๐-๒๔๐๓-๔๕๖๗-๘, ๐-๒๔๔๙-๒๕๒๕, ๐๘๑-๓๐๙-๕๒๑๕ 

E-mail : niti2512@hotmail.com, niti2512@yahoo.co.th

คำ อนุโมทนา 

หนังสือ “มุทิตาธรรม” เล่มนี้ประกอบด้วยประวัติ และผลงานของ 

สามเณรน้อยบ้านนอก-สู่เมืองนอก ด้วยอาศัยร่มผ้ากาสาวพัสตร์ศึกษาเล่าเรียน 

เพียรปฏิบัติธรรมกับพ่อแม่ครูบาอาจารย์ จนได้มีโอกาสเป็นพระธรรมทูตสาย 

ต่างประเทศ เดินทางรอบโลกเพื่อประกาศและเผยแผ่พระพุทธศาสนาในชีวิต 

ความเป็นพระธรรมทูตสายต่างประเทศ เป็นทูตแห่งธรรมะ ทำหน้าที่เพื่อนำ 

สันติสุขเข้าสู่จิตใจของประชาชนทุกหมู่เหล่า 

ข้าพเจ้าพยายามเก็บรวบรวมทั้งภาพและเรื่องราวอันน้อยนิดในส่วน 

ประวัติ และนำปีติพจน์-มุทิตาพจน์จากท่านที่เคารพนับถือ จัดพิมพ์ขึ้นเพื่อแจก 

เป็นธรรมบรรณาการแก่ผู้ที่มีความเคารพนับถือ ในโอกาสที่ข้าพเจ้าได้รับ 

พระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมตั้งสมณศักดิ์ เป็นพระราชาคณะ 

ชั้นสามัญที่ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” เนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพ 

พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช วันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

นำความปลื ้มปีติยินดีมายังพุทธศาสนิกชนทุกหมู่เหล่าที่เคารพนับถือทั้งใน 

ประเทศไทยและต่างประเทศ 

ขอกราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณ พระราชมงคลรังษี (หลวงตาชี) 

ที่เมตตาเขียนปีติพจน์ให้ด้วยลายมือของท่านเอง และท่านได้ให้ความเมตตา 

สงเคราะห์อนุเคราะห์เป็นที่พึ่งทุกสิ่งทุกประการจากวันแรกของชีวิตพระ 

ธรรมทูตในสหรัฐอเมริกาตลอดระยะเวลา ๒๔ ปี จนถึงปัจจุบันทุกวันนี้ 

กราบขอบพระคุณพระเดชพระคุณ พระเทพพุทธิวิเทศ ประธานสมัชชา 

สงฆ์ไทยฯ ที่เมตตาให้โอกาสได้สนองงานคณะสงฆ์องค์กรพระธรรมทูตไทย 

ในสหรัฐอเมริกา และคณะกรรมการอำนวยการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ เพื่อน 

สหธรรมิกในสหรัฐอเมริกาทุกรูป ด้วยความเคารพรัก ศรัทธาในงานของ 

สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

5

ขอกราบขอบพระคุณประธานสำนักงานกำกับดูแลพระธรรมทูตไป 

ต่างประเทศ ท่านอธิการบดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย และ 

คณาจารย์ทุกท่าน ที่ส่งเสริม สนับสนุนให้กำลังใจในการทำงานพระธรรมทูต 

สายต่างประเทศ 

และอนุโมทนาขอบคุณญาติมิตร ทั้งญาติสายโลหิต และญาติธรรม ที่ 

ให้การอุปถัมภ์ ส่งเสริม สนับสนุนทั้งด้านทุนทรัพย์ และแนวความคิดสติปัญญา 

เป็นที่ปรึกษา ให้คำแนะนำ และให้การอนุเคราะห์ตามสมควรและเหมาะสม 

กับโอกาส เวลา สถานที่ เป็นที่ประทับใจและขออนุโมทนาบุญอย่างยิ่ง 

และจริงใจ กับทุกๆ ท่านมา ณ โอกาสนี้ 

ถ้าหากบุญกุศลอันจะพึงเกิด พึงมีแห่งการพิมพ์หนังสือเป็นธรรม 

บรรณาการครั้งนี้ ขอน้อมถวายเป็นพระราชกุศลแด่ พระบาทสมเด็จ 

พระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช ซึ่งเสด็จสู่สวรรคาลัยแล้วนั้น และขอถวาย 

เป็นอาจาริยบูชาแด่พระเดชพระคุณหลวงตาชีที่จะท ำบุญฉลองอายุวัฒนมงคล 

ครบ ๙๒ ปีในปีนี้ และแผ่บุญกุศลนี้แก่มวลญาติมิตรทั้งญาติสายโลหิต และ 

ญาติธรรม ขอทุกท่านจงมีส่วนแห่งบุญกุศลในครั้งนี้ด้วย ขอให้มีความเจริญ 

รุ่งเรืองในธรรมขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตลอดกาลนาน เทอญ 

ด้วยพรธรรม เมตตา 


๙ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

6

ปีติพจน์ 

ในวโรกาสวันมหามงคล วันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ นี้ พระครูสิริอรรถวิเทศ 

ประธานอานวยการบริหารวัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เจ้าอาวาสวัดป่าธรรมรัตน์ 

และเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา ได้รับพระราชทานตั้งสมณศักดิ์ 

เป็นพระราชาคณะ ที่ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” ย่อมนามาซึ่งความปลื้ม 

ปีติยินดีกับผู้ที่ได้รับ และแก่ผู้ที ่เกี่ยวข้องทั้งหลาย อันได้แก่ครูบาอาจารย์ 

เพื่อนสหธรรมิกตลอดถึงญาติโยมทั้งหลายที ่มีความเคารพนับถือ มีความ 

สนิทสนมกันโดยอย่างถ้วนหน้า 

การที่ท่านได้รับโปรดเกล้าฯพระราชทานตั้งสมณศักดิ์นี้ เป็นเครื่อง 

แสดงให้เห็นว่า พระวิเทศรัตนาภรณ์ได้ทางานอันเป็นประโยชน์แก่ประเทศชาติ 

และพระศาสนาด้วยดีเสมอมา ผลงานนี้จึงเป็นปัจจัยให้ได้รับการยกย่องเป็น 

ที่เชิดชูจนได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ในครั้งนี้ จะทาให้ผู้ที่ได้รับมีกาลังใจ 

บาเพ็ญประโยชน์แก่ส่วนรวมต่อไป 

แม้ในสมัยครั้งพุทธกาล พระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็ทรงยกย่องพระ 

สาวกของพระองค์เช่นเดียวกัน ดังที ่เราทราบกันว่ามีพระสาวกได้รับการ 

ยกย่องให้เป็นสาวกที่มีความสาคัญในด้านต่างๆ หลายองค์ด้วยกัน ซึ่งเรา 

ทราบว่าได้รับ เอตทัคคะ คือการยกย่องนั่นเอง ทั้งนี้ก็ด้วยความเก่งกล้า 

สามารถของพระสาวกเหล่านั้น พระวิเทศรัตนาภรณ์ ที่ได้รับพระราชทาน 

สมณศักดิ์ในคราวครั้งนี้ ก็มีลักษณะไม่แตกต่างจากครั้งในอดีตดังกล่าวมา 

จึงขอแสดงความยินดีกับ พระวิเทศรัตนาภรณ์ ที่ได้รับโปรดเกล้าฯ 

พระราชทานสมณศักดิ์ในครั้งนี้ ขอให้ท่านเจริญงอกงามไพบูลย์ รุ่งเรืองใน 

ธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตลอดกาลเป็นนิตย์ เทอญ 

(พระเทพพุทธิวิเทศ) 

เจ้าอาวาสวัดพุทธาวาส นครฮิวส์ตัน 

ประธานสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

7

ington D.C. 

r Spring, MD 20906 

Ninety years of Phra RajaMongkolrangsi 

๙๐ ป พระราชมงคลรังษี (หลวงตาชี) • ๔๐ ป วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

• 

Forty years of Wat Thai Washington, D.C. 

8

g 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ด 

ี.ซี. 

g 

WAT THAI WASHINGTON, D.C. 

มุทิตาพจน์....พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

ประธานคณะกรรมการอานวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. 

และประธานอานวยการวัดป่าธรรมรัตน์ 

เนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพพระบาทสมเด็จพระปรมินทร- 

มหาภูมิพลอดุลยเดช ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหาวชิรา- 

ลงกรณ บดินทรเทพยวรางกูร ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทาน 

ตั้งสมณศักดิ์ให้ พระครูสิริอรรถวิเทศ (ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.) 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา ประธานคณะกรรมการอานวยการ 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. และประธานอานวยการวัดป่าธรรมรัตน์ พิทส์เบิร์ก 

รัฐเพนซิลวาเนีย สหรัฐอเมริกา เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ในราชทินนาม 

ที่ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” และได้เข้ารับพระราชทานสมณศักดิ์พัดยศ ณ 

พระที่นั่งอัมรินทรวินิจฉัย ในพระบรมมหาราชวัง กรุงเทพฯ เมื่อวันที่ ๕ 

ธันวาคม ๒๕๕๙ ที่ผ่านมานี้เรียบร้อยแล้ว 

การที่ท่านเจ้าคุณ พระวิเทศรัตนาภรณ์ ได้รับพระราชทานตั้งสมศักดิ์ 

เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญในครั้งนี้ จึงนับว่าเป็นเกียรติยศ เกียรติศักดิ์ และ 

เกียรติคุณแก่วงศ์ตระกูลของท่าน แก่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี., วัดป่าธรรมรัตน์ 

และสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา นาความปลาบปลื้มใจและปีติยินดีมา 

สู่เพื่อนสหธรรมิก ผู้ร่วมงาน ญาติมิตร และศิษยานุศิษย์ที่เคารพนับถือเป็น 

อย่างยิ่ง โดยเฉพาะคณะกรรมการอานวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. และ 

พุทธศาสนิกชนในบริเวณกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. 

9

ตลอดระยะเวลา ๒๔ ปี ที่ท่านเจ้าคุณ พระวิเทศรัตนาภรณ์ อยู่ปฏิบัติ 

ศาสนกิจในสหรัฐอเมริกา ท่านได้ทุ่มเทกาลังกาย กาลังใจ และสติปัญญา 

สนองงานวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. วัดป่าธรรมรัตน์ และสมัชชาสงฆ์ไทย 

ในสหรัฐอเมริกา มาด้วยความวิริยะอุตสาหะ ก่อให้เกิดหิตานุหิตประโยชน์ 

อย่างไพศาลต่อสังคมไทย ประเทศชาติ และพระพุทธศาสนาโดยเฉพาะอย่าง 

ยิ่งในสหรัฐอเมริกา เป็นอเนกประการ 

ขออานาจคุณพระศรีรัตนตรัย หลวงพ่อพุทธมงคลวิมลดีซี และกุศล 

จริยาสัมมาปฏิบัติที่ท่านได้บาเพ็ญแล้ว จงมารวมกันเป็นพลวปัจจัย อานวยพร 

ให้ท่านเจ้าคุณ พระวิเทศรัตนาภรณ์ เจริญงอกงามไพบูลย์ในบวรพระพุทธ 

ศาสนา และเจริญยิ่งๆ ขึ้นไปในสมณธรรมตลอดกาลเป็นนิตย์ เทอญ 

พระครูสิริสิทธิวิเทศ 

(เรืองฤทธิ์ สมิทฺธิาโณ) 

รองประธานคณะกรรมการอานวยการ 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

10

พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี/อินธิแสน) 

Handy : สร้างผลงานด้วยสมองและสองมือ 

ย้อนกลับไปยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ขณะอยู่ศึกษาที่วัดอัมพวัน ราชวัตร ดุสิต 

กรุงเทพมหานคร ซึ่งเป็นสำนักงานของศูนย์รวมสงฆ์ชาวอีสาน ๑๙ จังหวัด 

โดยมีหลวงพ่อเจ้าคุณพระญาณโพธิ (บุญมี) เป็นประธานศูนย์รวมสงฆ์ 

ชาวอีสาน 

ครั้งนั้นได้ร่วมงานกับท่านพระมหาถนัด อตฺถจารี ซึ ่งศึกษาที่ 

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ท่านมีบทบาทด้านนักวิชาการ 

จัดทำวารสาร “ดอกจาน” ซึ่งเป็นวารสารของศูนย์รวมสงฆ์ชาวอีสาน มี 

บทบาทในการช่วยงานสังคมสงเคราะห์พระสงฆ์สามเณรชาวอีสาน 

ส่วนภายในวัดอัมพวัน ท่านยังเป็นเลขานุการโรงเรียนพุทธศาสนา 

วันอาทิตย์ และสอนที่โรงเรียนอัมพวันศึกษา ซึ่งเป็นโรงเรียนราษฏร์การกุศล 

ของวัดในพระพุทธศาสนา 

ด้วยรูปร่างงดงาม ศีลาจารวัตรเรียบร้อย การแสดงธรรม การพูดจา 

องอาจ ท่านจึงเป็นไอดอลของพระหนุ่มสามเณรน้อย เป็นขวัญใจของพวกเรา 

เมื่อสำเร็จการศึกษาพุทธศาสตรบัณฑิต ท่านได้รับการคัดเลือกให้เดินทาง 

ปฏิบัติศาสนกิจต่างประเทศ เป็นพระธรรมทูต ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ข้าพเจ้าเมื่อสำเร็จการศึกษาปริญญาโท จากมหาวิทยาลัยนาคปุระ 

ประเทศอินเดีย ได้รับการคัดเลือกให้เป็นพระธรรมทูต ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. องค์ประกอบหนึ่งคงเนื่องมาจากการที่เคยร่วมงานกันที่วัดอัมพวัน ราชวัตร 

ซึ่งเป็นความใฝ่ฝันของพระหนุ่มรูปหนึ่งที่ได้โบยบินสู่ซีกโลกตะวันตก ประเทศ 

สหรัฐอเมริกา แดนพญานกอินทรีย์ 

ท่านพระมหาถนัด อตฺถจารี/อินธิแสน หรือท่านเจ้าคุณ พระวิเทศ 

รัตนาภรณ์ ได้รับหน้าที่มากมายหลายประการ เป็นผู้สร้างงานใหม่ๆ ในยุค 

สมัยที่โลกเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ดังที่ข้าพเจ้าพอจะรวบรวมได้ คือ 

11

๑. โครงการเผยแผ่พระพุทธศาสนาผ่านระบบอินเทอร์เน็ต ในยุค 

ที่เกิดคอมพิวเตอร์ และพัฒนาการใช้อินเทอร์เน็ตใหม่ๆ ด้วยความสนับสนุน 

ของบริษัทไอไออาร์ที ของครอบครัวพิชัยกุล ได้จัดอบรมการใช้ถ่ายทอดสด 

ทางสถานีวิทยุโทรทัศน์ภาคอินเทอร์เน็ตทุกวัน ทำให้พระสงฆ์ได้รู้จักใช้สื่อ 

เทคโนโลยีสารสนเทศ แม้แต่หลวงพ่อพระราชมงคลรังษี หรือหลวงตาชี 

พระสงฆ์ไทยผู้มีอายุพรรษามากรูปหนึ่ง ท่านก็พัฒนาตนใช้คอมพิวเตอร์และ 

อินเทอร์เน็ตได้อย่างทันสมัยในการเผยแผ่พุทธศาสนา 

ปัจจุบัน ท่านเจ้าคุณพระวิเทศรัตนาภรณ์ได้บันทึกเสียง บันทึกภาพ 

ลงไว้ในคลังธรรม ทั้งเฟสบุ๊ค ยูทูปจำนวนมากมาย 

๒. เป็นนักเขียน นักประพันธ์ นักวาดรูป นักถ่ายภาพ วิญญาณของ 

ศิลปินของท่าน ได้สร้างผลงานออกมาไม่ได้ขาด รูปวิวทิวทัศน์แบบไทยๆ ทั้ง 

ในวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. และได้แสดงตามสถานที่ต่างๆ นามว่า Handy 

คือผลงานจิตรกรรมของท่านเจ้าคุณ ไม่ต้องกล่าวถึงรูปถ่ายประกอบตาม 

หนังสือ หรือข้อเขียนการประพันธ์ทั้งในหนังสือแสงธรรม และที่พิมพ์ออกมา 

เป็นเล่ม เรื่องราวสารคดีการเดินทาง ข้อเขียนธรรมะ ทั้งภาคภาษาไทย และ 

ภาษาอังกฤษ นอกจากนี้ยังปรากฏในโซเชียลมีเดียต่างๆ อีกมากมาย 

๓. การสงเคราะห์ผู้อื่น : ท่านอาจารย์เจ้าคุณฯ ได้รับเป็นประธาน 

กองทุนธรรมรัตน์ เพื่อสร้างศาสนทายาทสืบอายุพระพุทธศาสนา มอบทุนแด่ 

พระภิกษุสามเณรผู้ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนแต่ขาดแคลน ได้ช่วยเหลือพระภิกษุ 

สามเณรในชนบทเป็นจำนวนมาก ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๔๓ เป็นต้นมา นอกจาก 

นี้ยังมีกองทุนส่งเสริมการปฏิบัติธรรม คุณแม่สมจิตร วสุรัตน์ ซึ่งตั้งโดยคุณ 

พัชรา ทานนุส บริจาคช่วยเหลือพระสงฆ์ผู้สนใจเข้าปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน 

๔. บทบาทในเวทีสำคัญของโลก ดำรงตำแหน่งต่างๆ อาทิเช่น 

- ประธานอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

- ประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ 

- เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

- ประธานกรรมการสมาคมชาวพุทธนานาชาติแห่งสหรัฐอเมริกา 

(IBAA) 

12

๕. ในปี พ.ศ. ๒๕๕๙ นี้ ท่านได้รับนิมนต์เป็นองค์แสดงธรรม ณ ใต้ร่ม 

พระศรีมหาโพธิ์ พุทธคยา ประเทศอินเดีย คืนวันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

เนื่องในงานสาธยายพระไตรปิฎกบาลีนานาชาติของพระพุทธศาสนาเถรวาท 

ระหว่างวันที่ ๒-๑๒ ธันวาคม ๒๕๕๙ แต่เมื่อได้รับพระราชทานตั้งสมณศักดิ์เป็น 

พระราชาคณะครั้งนี้ จึงเป็นพระมหากรุณาธิคุณอย่างยิ่งใหญ่ ที่พระธรรมทูตไทย 

รูปหนึ่ง ได้ทุ่มเทชีวิตสนองงานรับใช้พระพุทธศาสนา และประเทศชาติบ้าน 

เมือง จนเป็นที่ประจักษ์ชัดแก่สายตาของชาวโลก 

ในนามศิษยานุศิษย์ และสาธุชนผู้เคารพศรัทธาในพระเดชพระคุณ 

ท่านเจ้าคุณพระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี/อินธิแสน) จึงขอถวายมุทิตา 

สักการะด้วยข้อเขียนนี้ ส่งมาจากแดนดินถิ่นพุทธภูมิ ร่มพระศรีมหาโพธิ์ 

พุทธคยา อินเดีย 

ขอคุณพระศรีรัตนตรัย คุณพระพุทธเจ้าที่สูงล้ำ คุณพระธรรมที่สูงส่ง 

คุณพระอริยสงฆ์ที่ว่างโล่งโปร่งเย็น ได้อภิบาลประทานพรให้ท่านเจ้าคุณ 

อาจารย์ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” เจริญรุ่งเรือง ไพบูลย์ในชีวิตยิ ่งๆ ขึ้นไป 

หวังอริยมรรค จงได้รับการบันดล อริยผล จงได้รับการบันดาล หวัง 

พระนิพพาน คือถึงที่สุดแห่งทุกข์ จงสำเร็จผลโดยไวด้วยเทอญฯ 

ธรรมสวัสดี นโมพุทธายะ 

(พระครูสุธีธรรมธร ดร.อำพล สุธีโร/พลมั่น) 

รองเจ้าคณะอำเภอหนองหาน 

เจ้าอาวาสวัดศรีทรงธรรม อุดรธานี 

รองประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ 

13

14 

มุทิตาสักการะ 

ท่านเจ้าคุณอาจารย์ “พระวิเทศรัตนาภรณ์“ 

................................ 

เมื่อปีพ.ศ.๒๕๔๕ ข้าพเจ้าเดินทางไปศึกษาต่อที่ประเทศอินเดีย และได้ 

พบพระอาจารย์มหาถนัดที่วัดไทยพุทธคยา ท่านเอ่ยปากชวนให้ไปช่วยงานที่ 

สหรัฐอเมริกา ขณะนั้นข้าพเจ้าเพิ่งบวชพระได้แค่ ๒ พรรษา จึงมุ่งหน้าเรียน 

อย่างเดียว มีโอกาสได้พบปะสนทนากับพระอาจารย์และคณะบ้างในโอกาส 

ต่างๆ ระหว่างอยู่ประเทศอินเดีย รู้สึกประทับใจในความสามารถด้านการใช้ 

ภาษาอังกฤษและความเป็นกันเองของท่าน 

เมื่อปีพ.ศ.๒๕๔๙ เมื่อมีพรรษากาลครบตามที่ทางโครงการอบรมพระ 

ธรรมทูตสายต่างประเทศกาหนดจึงได้เข้ารับการอบรมเพื่อเป็นพระธรรมทูต 

สายต่างประเทศ ข้าพเจ้าทราบตั้งแต่ก่อนเข้าโครงการว่า จะไปปฏิบัติงานที่ 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. เพราะครูบาอาจารย์ได้ดาเนินเรื่องไว้แล้ว แต่ก่อน 

สิ้นสุดการอบรมก็มีทุนการศึกษามหาวิทยาลัยมหิดลที่ให้กับป.ธ.๙ แทรกเข้า 

มา ทาให้ต้องตัดสินใจว่า จะไปอเมริกาหรือจะรับทุนเรียนต่อ ข้าพเจ้านาเรื่อง 

นี้ไปปรึกษากับครูบาอาจารย์ที่เคารพนับถือว่า ควรทาอย่างไรดี ซึ่งท่านเหล่า 

นั้นต่างลงความเห็นว่าควรเรียนก่อนค่อยทางาน จึงได้ทาหนังสือกราบเรียน 

ขอยกเลิกการเดินทางไปปฏิบัติศาสนกิจที่สหรัฐอเมริกากับหลวงตาชีและ 

พระอาจารย์ถนัดซึ่งท่านก็เข้าใจ 

เมื่อปีพ.ศ.๒๕๕๐ โครงการการศึกษาของวิทยาลัยศาสนศึกษา 

มหิดล ได้ยกเลิกไปเนื่องด้วยขาดงบประมาณสนับสนุน จึงทาให้อยากไปหา 

ประสบการณ์ที่สหรัฐอเมริกาอีก จึงได้เรียนถามพระอาจารย์ซึ ่งท่านบอกว่า 

ที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี.พระไม่ขาด แต่วัดสาขายังขาดพระ ท่านจึงฝาก 

ให้ไปอยู่กับพระอาจารย์มหาอุดม ปภงฺกโร เจ้าอาวาสวัดป่าสันติธรรม จึง

เป็นสาเหตุให้ได้มาปฏิบัติศาสนกิจที่วัดสาขาของวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ในขณะที่ทางานอยู่ที่วัดป่าสันติธรรมข้าพเจ้าก็มีโอกาสได้ช่วยงานพระอาจารย์ 

มหาถนัดเรื่อยๆ ด้วยความศรัทธาในการทางานเผยแผ่พระพุทธศาสนา 

ของท่าน 

เมื่อปีพ.ศ. ๒๕๕๔ พระอาจารย์ได้พูดถึงโครงการสร้างวัดที่เมือง 

พิทส์เบิร์กซึ่งเพิ่งได้รับอนุญาตให้ดาเนินการสร้างโดยหลวงพ่อพระราชมงคล 

รังษี (หลวงตาชี) ซึ่งพระอาจารย์ในฐานะประธานฯ ได้ชักชวนให้เป็นเลขานุการ 

ของโครงการ ข้าพเจ้าตอบตกลงตั้งแต่ยังไม่ได้ขออนุญาตหลวงพ่อเจ้าอาวาส 

วัดป่าสันติธรรม เพราะศรัทธาในการทางานเผยแผ่ศาสนาของท่าน และ 

ภายหลังที่ประชุมวัดป่าสันติธรรมก็อนุญาตให้ไปช่วยงานสร้างวัดใหม่ที่ 

พิทส์เบิร์กได้ 

ปลายปีพ.ศ. ๒๕๕๔ ได้เดินทางไปปฏิบัติศาสนกิจที่วัดแห่งใหม่ได้ 

ช่วยกันกับพระสงฆ์และญาติโยมสร้างวัดสร้างศรัทธาที่นั้นภายใต้การนา 

ของพระอาจารย์มหาถนัด นอกจากงานที่วัดป่าธรรมรัตน์แล้วยังได้ช่วยงาน 

พระอาจารย์ในฐานะที่ท่านเป็นเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

งานหลายอย่างที่ท่านทาเป็นงานอาสาสมัครและไม่มีสินจ้างรางวัล นอกจาก 

ประโยชน์แก่ส่วนรวมและความภูมิใจว่าได้ทาสิ่งที่ดีมีประโยชน์ 

ปีนี้ในวโรกาสคล้ายวันพระราชสมภพของพระบาทสมเด็จ 

พระปรมินทรภูมิพลอดุลยเดช พระอาจารย์ได้รับโปรดเกล้าพระราชทาน 

แต่งตั้งสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญที่ พระวิเทศรัตนาภรณ์ ถือว่า 

เป็นผลพลอยได้จากการบาเพ็ญคุณงามความดีอย่างต่อเนื่องหลายทศวรรษ 

ของท่านในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาต่างประเทศ และถือเป็นการเติมกาลัง 

ใจให้ท่านได้ทางานไพศาลยิ่งๆ ขึ้นไปเพื่อประโยชน์แก่พหูชน 

ในฐานะศิษย์ผู้สนองงานคนหนึ่งของท่านอาจารย์เจ้าคุณมาหนึ่ง 

ทศวรรษ รู้สึกปลื้มปิติยินดีว่า เหมาะสมอย่างยิ่ง สมควรอย่างยิ่ง ขอให้อาจารย์ 

15

เจ้าคุณมีสุขภาพอนามัยแข็งแรงเป็นพลังในการทางานเพื่อประโยชน์เกื้อกูล 

ความสุขแก่มหาชนยิ่งๆ ขึ้นไป และเพื่อความไพบูลย์ของพระพุทธศาสนาใน 

สหรัฐอเมริกาสืบไป 

ด้วยความยินดียิ่งและด้วยความเคารพอย่างสูง 

พระมหาปิยะ อุตฺตมปญฺโ ป.ธ.๙, Ph.D. 

หัวหน้าสงฆ์/เลขานุการวัดป่าธรรมรัตน์ 

ในนามศิษยานุศิษย์วัดป่าธรรมรัตน์ พิทส์เบิร์ก 

16

สารแสดงความยินดี 

เนื่องในโอกาสที่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช 

องค์พระมหากษัตริย์แห่งราชอาณาจักรไทย ได้พระราชทานตั้งสมณศักดิ์ 

แด่ท่านพระอาจารย์พระครูสิริอรรถวิเทศ (ดร.พระมหาถนัด อตฺถจารี) ใน 

พระราชทินนาม ที่ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” 

ในนามเลขาธิการ สมัชชาสงฆ์ลาวอเมริกัน ที่ได้ร่วมงานเคียงบ่าเคียงไหล่ 

ในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในสหรัฐอเมริกา ขอแสดงความชื่นชมยินดี ที่ 

ท่านพระอาจารย์ได้รับเกียรติตั้งสมณศักดิ์ในครั้งนี้ อันเป็นความเหมาะสม 

อย่างยิ่งที่จะเชิดชู ยกย่องแก่ผู้ที่ทำคุณประโยชน์แก่พระพุทธศาสนา 

ขอให้พระอาจารย์จงมีความสุขกาย สุขใจ เป็นผู้นำประทีปธรรมสู่ 

สาธุชนทุกถ้วนหน้าตลอดไปเทอญ 

Ven.Thongvanh Uttamapanyo 

General secretary of 

Lao American Buddhist Sangha Council 

(เลขาธิการ องค์กรคณะสงฆ์ลาวแห่งสหรัฐอเมริกา) 

17

18 


พระครูสิริอรรถวิเทศ (ถนัด อตฺถจารี, ป.ธ.๕, พธ.บ., M.A., Ph.D.) 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

ประธานอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย 

ได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯ พระราชทานแต่งตั้งสมณศักดิ์ 

เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ในราชทินนามที่ 

“พระวิเทศรัตนาภรณ์” 

๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

------------ 

วันที่ห้า ธันวาคม อุดมมงคล 

เฉลิมพระชนม์ พรรษา มหาดิถี 

มุทิตา สักการะ สดุดี 

พระผู้เป็น ศักดิ์ศรี สมัชชา 

พระ - ผู้นำ เผยแผ่ พุทธศาสน์ 

ครู - องอาจ ปราชญ์เมธี ศรีสง่า 

สิริ - สวัสดิ์ พิพัฒน์ผล ดลปัญญา 

อรรถ - ธรรม นำศรัทธา มหาชน 

วิเทศ - ศรี สงฆ์ไทย ในต่างแดน 

ถนัด - เทศน์ ทุกเขตแคว้น ถึงแก่นผล 

อตฺถ - รู้ ประโยชน์ท่าน ประโยชน์ตน 

จารี - งาม ยามยินยล ธรรมวินัย 

เป็นเลขาธิการสมัชชาฯ 

เปี่ยมปัญญา ธำรงศาสน์ ปราชญ์เลื่อมใส 

วิปัสสนา กรรมฐาน ศานต์สุขใจ 

ทั้งเทศ-ไทย ให้ตื่นรู้ สู่เบิกบาน

ด้วยความดี ที่บำเพ็ญ เห็นประจักษ์ 

ทุ่มใจรัก พิทักษ์ธรรม นำสืบสาน 

วโรกาส เฉลิมพระชนม์ มงคลกาล 

พระราชทาน พัดยศ ปรากฏนาม 

“พระวิเทศรัตนาภรณ์” บวรสงฆ์ 

ผู้ธำรง ความดี ที่เกรงขาม 

เปรียบดั่งแก้ว ล้ำค่า พางดงาม 

ทุกเขตคาม นามระบือ ชื่อมงคล 

พระ - ผู้ทรง ภูมิธรรม ภูมิปัญญา 

วิเทศ - นำ ประชา พาฝึกฝน 

รัตนา - เมธี ศรีโสภณ 

ภรณ์ - อุดม เลิศล้น คนแดนไกล 

ร้อยดวงใจ มุทิตา สักการะ 

ขอคุณพระ ไตรรัตน์ ดังฉัตรใหญ่ 

อยู่เป็นร่ม โพธิ์ทอง ของชาวไทย 

เป็นร่มไทร แผ่ไพศาล ทุกกาลเทอญ ฯ 

-------------------- 

ร้อยกรอง 

โดย พระมหาคำตัล พุทฺธงฺกุโร ป.ธ.๙ 

ในนามคณะสงฆ์ คณะกรรมการ อุบาสกอุบาสิกา 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. รัฐแมรี่แลนด์ 

และวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย 

๒ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

19

มุทิตาพจน์ 

นายพิศาล มาณวพัฒน์ เอกอัครราชทูต ณ กรุงวอชิงตัน 

งานมุทิตาสักการะพระวิเทศรัตนาภรณ์ วันที่ ๑๖ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

ณ วัดป่าวิเวกจันทราราม บ้านดงมะไฟ ตำบลขมิ้น อำเภอเมือง จังหวัดสกลนคร 

------------------------ 

เนื่องในวันคล้ายวันพระราชสมภพพระบาทสมเด็จพระปรมินทร 

มหาภูมิพลอดุลยเดช ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวมหา- 

วชิราลงกรณ บดินทรเทพยวรางกูร ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทาน 

ตั้งสมณศักดิ์ให้ พระครูสิริอรรถวิเทศ (ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.) 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทย ในสหรัฐอเมริกา ประธานคณะกรรมการวัดไทย 

กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ประธานอำนวยการสร้างวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์ 

เบิร์ก มลรัฐเพนซิลเวเนีย และประธานคณะกรรมการอำนวยการองค์กรพุทธ 

สมาคมแห่งสหรัฐอเมริกา กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ใน 

ราชทินนามที่ พระวิเทศรัตนาภรณ์ นำความปิติยินดี มาสู ่คณะสงฆ์ อุบาสก 

อุบาสิกา และศิษยานุศิษย์เป็นอย่างยิ่ง 

พระเดชพระคุณ พระวิเทศรัตนาภรณ์ เป็นผู้ใฝ่รู้ทางธรรมตั้งแต่ 

เยาว์วัย โดยบรรพชาเมื่ออายุ ๑๓ ปี ณ พัทธสีมาวัดศรีสุมังคล์ จังหวัดสกลนคร 

และอุปสมบทเมื่ออายุ ๒๐ ปี ณ พัทธสีมาวัดการเวก จังหวัดนครราชสีมา 

ก่อนเดินทางมาเป็นพระธรรมทูตปฏิบัติศาสนกิจประจำวัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. 

20

ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๓๕ พระเดชพระคุณฯ ได้ร่วมพัฒนาวัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. อย่างต่อเนื่อง มีบทบาทนำในการก่อตั้งวัดป่าธรรมรัตน์เพื่อเผยแผ่ 

พระพุทธศาสนาและส่งเสริมศาสตร์การปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานให้กับ 

พุทธศาสนิกชนไทยและต่างชาติ รวมทั้งสอนการฝึกนั่งสมาธิให้ผู้ซึ่งอยู่ใน 

เรือนจำในมลรัฐเพนซิลเวเนีย ทำให้พระเดชพระคุณฯ เป็นผู้ที่คณะสงฆ์ และ 

พุทธศาสนิกชนให้ความเคารพยกย่อง 

ในฐานะเอกอัครราชทูต ก็ได้ประจักษ์ถึงบทบาท ความสามารถในการ 

ทำหน้าที่พระธรรมทูตของพระเดชพระคุณฯ ในฐานะประธานคณะกรรมการ 

อำนวยการองค์การพุทธสมาคมฯ ในการสร้างเครือข่ายระหว่างกลุ่มพุทธนิกาย 

ต่างๆ ทั่วสหรัฐอเมริกา ทั้งยังขยายความร่วมมือกับนักบวชนิกายอื่น ๆ อันเป็น 

การยกบทบาทที่สร้างสรรค์ของพระสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา เพื่อสร้างพลังแห่ง 

ความเข้าใจและส่งเสริมสันติสุข ในสังคมหลายหลากในปัจจุบัน นับเป็นแบบอย่าง 

ที่โดดเด่นที่เป็นแรงบันดาลใจให้พระธรรมทูตในต่างแดนอย่างดีงามยิ่ง 

ในโอกาสอันเป็นมงคลนี้ เหล่าข้าราชการ เจ้าหน้าที่สถานเอกอัครราชทูตฯ 

ตลอดจนพุทธศาสนิกชน ในสหรัฐอเมริกา ขอกราบถวายมุทิตาสักการะแด่ 

พระเดชพระคุณฯ และขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ 

ทั้งหลาย จงรวมกันเป็นพรอันประเสริฐให้พระวิเทศรัตนาภรณ์มีสุขภาพ 

พลานามัยแข็งแรง เป็นแบบอย่างให้คณะสงฆ์รุ่นต่อ ๆ ไป และเป็นที่พึ่งพิง 

ทางจิตใจแก่พุทธศาสนิกชนทั้งไทยและเทศโดยทั่วกัน 

(นายพิศาล มาณวพัฒน์) 

เอกอัครราชทูต 

21

December 5, 2016 

Dear Venerable Phra Videsratanaporn (Ajahn Thanat), 

On behalf of the officers and members of the International Buddhist 

Committee of Washington, DC, it is my great pleasure to wish you 

congratulations on the conferment of your new monastic title. Your 

dedication and commitment to promoting and preserving the Lord 

Buddha’s teachings across the world, and especially here in the 

United States, is an inspiration to us all. Through your education 

projects, religious programs, and community service, you are a living 

embodiment of the Buddhist concept of viriya, the unquenchable 

effort necessary to promote wholesome thoughts and skillful actions. 

Your guidance as an IBC officer and advisory committee member has 

been invaluable over the past years, and we look forward to continue 

working with you to strengthen the linkages between Buddhists of all 

lineages, as well as our non-Buddhist brothers and sisters, here in the 

Washington, DC region. 

May this great honor bring you great happiness and further enable you 

to bring the light of the Buddha’s Dharma to the world. As the Lord 

Buddha taught in the Mangala Sutta: 

Bāhu saccam ca sippan ca vinayo ca susikkhito 

Subhasitā ca yā vācā — Ētam mangala muttamam 

To have great learning, to be skillful in craft, well-trained in discipline, 

And well-spoken — This is the greatest blessing 

With palms together, 

Matthew R.G. Regan 

Secretary, International Buddhist Committee of Washington, DC 

22


ท่านอาจารย์เจ้าคุณพระวิเทศรัตนาภรณ์ 

(ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.) 

................................................ 

“เป็นนักคิด นักเขียน นักเรียนรู้ 

นักต่อสู้ นักปราชญ์ นักศาสนา 

นักเผยแผ่ นักปฏิบัติ นักปรัชญา 

นักพัฒนา วิชาการ สานพุทธธรรม” 

ทันทีที่ได้รับทราบข่าวอันเป็นมหามงคล เนื่องในโอกาสวันคล้าย 

วันพระราชสมภพของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช 

เมื่อวันที ่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ ว่าท่านอาจารย์พระครูสิริอรรถวิเทศ 

(ดร.พระมหาถนัด อตฺถจารี) เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา, 

ประธานอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ 

เมืองพิทส์เบิร์ก ได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดพระราชทานแต่งตั้งสมณศักดิ์ 

เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ในราชทินนามที่ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” ย่อม 

นำความปีติยินดีมาสู่คณะสงฆ์ อุบาสกอุบาสิกา และคณะศิษยานุศิษย์ที่ 

เคารพเป็นอย่างยิ่ง 

กระผมและครอบครัว ขอแสดงมุทิตาสักการะมา ณ โอกาสนี้ เพราะ 

ท่านอาจารย์เจ้าคุณฯ ได้ทุ่มเทอุทิศทั้งกำลังกายใจ กำลังสติปัญญา และกำลัง 

ความสามารถที่ปราดเปรื่อง โดยไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า มีผลงาน 

ที่โดดเด่นปรากฏชัด โดยดำรงตำแหน่งมากมาย เช่น 

๑. เป็นเลขาธิการสมัชชาฯ มีหน้าที่รับผิดชอบภารธุระกิจการพระศาสนา 

ของคณะสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา เหมือนเป็นตัวแทนคณะสงฆ์ไทย ในนาม 

มหาเถรสมาคม 

๒. เป็นนักสอนวิปัสสนานานาชาติ (Meditation Workshop) 

๓. เป็นประธานกรรมการองค์กรพุทธสมาคมนานาชาติ แห่งสหรัฐอเมริกา 

23

(IBAA) ด้วยความรู้ความสามารถในการจัดประชุม สัมมนาชาวพุทธนานาชาติ 

ในเวทีระดับโลก โดยการประสานผู้นำศาสนาต่างๆ มาร่วมทำงานเป็น 

เครือข่ายให้เกิดพลังแห่งความสามัคคี เพื่อนำสู่สันติสุข สันติภาพแก่ชาวโลก 

๔. เป็นประธานอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

๕. เป็นประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก 

ท่านเป็นผู้เพียบพร้อมด้วยภูมิธรรม ภูมิปัญญา ทำหน้าที่ด้วยความ 

เข้มแข็ง อดทน เสียสละ เป็นพระธรรมทูตจาริกไปเผยแผ่พระพุทธศาสนา 

ทั่วโลก ทั้งประเทศไทย ในยุโรป และอเมริกา บำเพ็ญเป็นหิตานุหิตประโยชน์ 

แก่สังคม ประเทศชาติ และพระพุทธศาสนา สมดังพระพุทธจริยาที่ทรงส่ง 

พระสาวกไปประกาศพระพุทธศาสนาครั้งแรกว่า “จรถ ภิกฺขเว จาริกํ 

พหุชนหิตาย พหุชนสุขาย โลกานุกมฺปาย หิตาย สุขาย เทวมนุสฺสานํ” 

อย่างแท้จริง 

“พระวิเทศรัตนาภรณ์” บวรแก้ว ผู้ผ่องแผ้ว งดงาม ตามแบบสงฆ์ 

ธรรมวินัย ใคร่ศึกษา พาธำรง ปฏิปทา พามั่นคง ทรงศีลา 

เป็นนักคิด นักเขียน เพียรทำงาน เพื่อสืบสาน ผดุงชาติ ศาสนา 

สมัชชา สงฆ์ไทย ในอเมริกา “เลขาธิการ” ชาญปรีชา พาเกรียงไกร 

ผู้นำองค์กร ศาสนา นานาชาติ เพื่อประกาศ พุทธธรรม นำสดใส 

พุทธศาสนา ยืนยง ดุจธงชัย ดับทุกข์โศก โรคจิตใจ ใฝ่ทำดี 

น้อมแสดง มุทิตา สักการะ คารวะ ท่านเจ้าคุณ หนุนศักดิ์ศรี 

เกียรติยศ ปรากฏไกล ในธาตรี บุญบารมี แผ่ไพศาล ทุกกาลเทอญฯ 

น้อมมุทิตาด้วยความเคารพอย่างสูง 

ครุฑ – สอางค์ สมบัติใหม่ 

๙ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

24

มุทิตาพจน์ 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี) 

------------------------- 

การปฏิศาสนกิจเพื่อพัฒนาจิตของพุทธศาสนิกชน ถือว่าเป็นหน้าที่ 

ของพระธรรมทูตทั้งที่ปฎิบัติศาสนกิจในประเทศไทยและต่างประเทศ เพราะ 

เป็นการดาเนินตามพระดารัสขององค์สมเด็จสัมมาพุทธเจ้า ที่ประสงค์ให้ 

สาวกของพระองค์ปฎิบัติหน้าที่ เพื่อประโยชน์ของชุมชนทุกหมู่เหล่า 

การปฏิบัติศาสนกิจของท่านอาจารย์เจ้าคุณ พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

(ถนัด อตฺถจารี) เรียกได้ว่าเป็นการทาหน้าที่อย่างสมบูรณ์ ลาภ ยศ สักการะ 

เป็นสิ่งที่ตามมาโดยที่เรามิต้องเสาะแสวงหา 

เนื่องในโอกาสที่ท่านอาจารย์ ได้รับพระราชทานสมณศักดิ์ เป็น 

พระราชาคณะชั้นสามัญที่ “พระวิเทศรัตนาภรณ์” ขออานาจคุณ 

พระศรีรัตนตรัย บารมีของหลวงพ่อพุทธมงคลวิมลดีซี องค์พระประธานใน 

อุโบสถวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. จงอานวยพรให้ท่านมีสุขภาพพลานามัย 

แข็งแรง มีความเจริญในหน้าที่การงานในทางพระพุทธศาสนาสืบไป 

ประพจน์ คุณวงศ์ 

รองประธานคณะกรรมการอานวยการ 


25

26 

มุทิตาคารวะ 


------------------------- 

เนื่องในวาระดิถีที่เป็นมหามงคล วันที่ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ ที่ผ่านมา 

ท่านพระครูสิริอรรถวิเทศ (ถนัด อตฺถจารี) ประธานอำนวยการวัดไทย 

กรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. และเลขาธิการ สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

ได้รับแต่งตั้งสมณศักดิ์เป็นพระราชาคณะชั้นสามัญ ในราชทินนามที่ 

“พระวิเทศรัตนาภรณ์” 

การที่ท่านเจ้าคุณฯ ได้รับแต่งตั้งสมณศักดิ์เป็นพระราชคณะในครั้งนี้ ก็ 

เพราะว่าท่านได้สนองงานพระศาสนาอย่างมีประสิทธิภาพทั้งในด้านปกครอง 

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาเป็นสำคัญ ตำแหน่งเลขาธิการนั้น ถือว่าเป็นขุม 

กำลังและมันสมองในการขับเคลื่อนองค์กรให้เป็นไปอย่างมีประสิทธิภาพ 

งานทุกอย่างจักสำเร็จลุล่วงไปด้วยดี และบรรลุผลสำเร็จตามวัตถุประสงค์ 

นั้น เพราะเลขาธิการเป็นผู้ที ่มีบทบาทสำคัญในการวางแผนและเตรียมการ 

จนผลงานเกียรติยศปรากฏไกลและมีความโดดเด่นสง่างามเป็นที่ประจักษ์ 

ชัดแล้วนั้น. 

เพราะฉะนั้น จะเห็นว่าท่านเจ้าคุณฯ เป็นทั้งนักบริหาร (นักปกครอง), 

นักบริการ(จิตอาสา) และนักกระทำ (ลงมือปฏิบัติงานจริง) โดยไม่ทิ้งหลัก 

ธรรม อาจกล่าวได้ว่า ท่านเจ้าคุณฯ “เป็นศรีของสงฆ์ เป็นธงของศาสน์ เป็น 

นักปราชญ์ของสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา” อย่างน่าภาคภูมิใจ 

การที่ท่านได้เป็นได้รับการสถาปนาเป็นท่านพระครู, ท่านเจ้าคุณฯ ก็เป็น 

ตามตำแหน่งในการปกครองเท่านั้น แต่ท่านก็ยังเป็นพระอาจารย์, หลวงพี่, 

หลวงลุง, หลวงอาถนัดเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง 

การที่ท่านได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าฯ เป็นพระราชาคณะที่ 

“พระวิเทศรัตนาภรณ์” ในครั้งนี้ จึงนำมาซึ่งความปลาบปลื้มปิติยินดีแก่

ญาติโยมวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี., รัฐใกล้เคียง ตลอดจนคณะศิษยานุศิษย์ 

และสาธุชนทั่วไป ในนามศิษย์เก่า มจร. สาขาวอชิงตันดีซี จึงขอมุทิตา 

สักการะมา ณ โอกาสนี้ 

ขอบารมีธรรมและคุณพระศรีรัตนตรัย ดลบันดาลประทานพรให้ท่าน 

อาจารย์เจ้าคุณเจริญรุ่งเรืองงอกงามในพระพุทธศาสนา เป็นร่มโพธิ์ทองส่อง 

ปัญญาให้เกิดความผาสุกเกษมสำราญตลอดกาลเทอญ 

กราบนมัสการด้วยความเคารพยิ่ง 

นายมิ่ง เพลิศพราว 

นายกสมาคมศิษย์เก่า มจร. USA. 

๘ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

27

อตฺถจารีมงฺคลญชลี 

แด่...พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.) 

วัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก สหรัฐอเมริกา 

พระมหาถนัด อตฺถจารี 

พระมหา ประโยคห้า เปรียญธรรม 

ถนัด นิจธรรมทูตนำ นบน้อม 

อตฺถ ศาสนธรรม ประกาศ 

จารี รุ่งเลิศเลอล้อม ประพฤติแผ้วโสภณ 

พระครูสิริอรรถวิเทศ 

พระครู ธรรมทูตแก้ว ไกรหาญ 

สิริ แผ่เผยธรรมภาณ พุทธเจ้า 

อรรถ ศาสนโวหาร ประหาส 

วิเทศ ทิศทุกค่ำเช้า โชติชั้นพิชาชาญ 


พระ ธรรมทูตท่องหล้า ฟ้าดิน 

วิเทศ วรธรรมวาริน หล่อเลี้ยง 

รัตนา ภิมณฑ์ศิลป์ พุทธศาสน์ 

ภรณ์ เพิ่มกิจก่อเกลี้ยง เกริกก้องสมัชชา 

ขอพระไตรรัตน์ล้อม รักษา 

ขอเทพทวยเทวา คุปคุ้ม 

ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ภา ประภาส 

ขอพระโอมโอบอุ้ม ถนัดไว้นิรันดร 

28 

ขอแสดงมุทิตานุโมทนากร 

อนัตตานันทะ 

(นายบำรุง พันธุ์อุบล) 

๓ ธันวาคม ๕๙

มุทิตาจิตสดุดี 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อฺตถจารี) 

................... 

๏ พระ สงฆ์องค์สืบสร้าง ศาสนา 

วิเทศรัตนา เลิศล้ำ 

ภรณ์ กอปรกิจศิลปา สรรพศาสตร์ 

คือวิศิษฏ์สงฆ์ค้ำ หน่อเนื้อนาบุญ 

๏ การุญเมตต์ถ้วน ไพศาล 

ธรรมทูตเทิดงาน ก่อเกื้อ 

พุทธศาสน์ประดิษฐาน คงมั่น มานา 

อุทิศกายใจเอื้อ โอบอุ้มคุ้มครอง 

๏ ผองไทยเทศนอบน้อม ศรัทธา 

ด้วยจิตมุทิตา ยิ่งล้น 

องอาจปราชญ์สังฆา ยอดยิ่ง จริงเฮย 

เกียรติคุณท่วมท้น ยากแท้พรรณนา 

๏ บารมีรักษ์เรื้อง ศาสน์สงฆ์ 

สมดั่งเจตน์จำนง มุ่งไว้ 

มุทิตาจิตจง 

เกษมสุข เสมอแฮ 

จตุรพิธพรให้ 

แม่นแม้นใจหมาย 

ด้วยมุทิตาจิตคารวะ 

นางสาวิกา แสนกลาง 

โรงเรียนกาฬสินธุ์พิทยาสรรพ์ 

ในนามคณะครูอาสา ผู้ปกครอง นักเรียน โรงเรียนวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

29

มุทิตาจิต 


พระ - เป็นดั่งร่มแก้ว นาบุญ 

วิเทศ - สัมพันธคุณ ทั่วหล้า 

รัตนา - ตรัยค้ำจุน ยังประโยชน์ 

ภรณ์ - แผ่ธรรมทั่วหน้า จากน้ำใจธรรม 

มุทิตา นำเนื่องให้ พระอา – 

จารย์ ผ่องสมบุญญา ก่อเกื้อ 

มุทิตา จิตศิษยา นุศิษย์ 

ใจ ส่งด้วยอะเคื้อ ครอบคุ้มครองธรรม 

ร้อยกรอง 

โดย นางสาวน้ำผึ้ง มั่งคั่ง 

โรงเรียนพะเยาวิทยาคม 

อดีตครูอาสา โรงเรียนวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ภาคฤดูร้อน ประจำปี ๒๕๕๘ 

30

ปีติพจน์ 

อาจารย์เจ้าคุณ พระวิเทศรัตนาภรณ์(ถนัด อตฺถจารี) เป็นพระนักคิด 

นักเขียน นักปฎิบัติ มีศีลาจารวัตรงดงาม เป็นเวลาเกือบ ๒๐ ปี ที่ร่วมงานกับ 

ท่าน และอยู่รับใช้วัดไทยฯ ดี.ซี. ได้มองเห็นคุณธรรมและแบบอย่างที่โดดเด่น 

ของท่าน ดังนี้ 

๑. เป็นพระที่ “ใจเย็น สุขุมนุ่มนวล” แต่แฝงด้วยความหนักแน่น 

มั่นคงในการทำงาน 

๒. เป็นพระที่ “คิดแล้วทำ” ไม่ใช่จินตนาการผ่านลอย ดังนั้น ท่าน 

จึงมีผลงานออกมาอย่างต่อเนื่อง 

๓. เป็นพระที่ยอมรับฟังเหตุผล “ยอมรับคำเสนอแนะจากผู้น้อย 

เรียบร้อยฟังคำแนะนำของผู้ใหญ่ 

๔. เป็นพระที่มี “ความสามารถสูง” ซึ่งเป็นมาตรฐานของพระสงฆ์ 

วัดไทยฯ ดี.ซี.ทุกรูป โดยมี“พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชมงคลรังษี 

(หลวงตาชี)” เป็นต้นแบบ 

๕. เป็นพระผู้มี “ความคิดสร้างสรรค์ ใฝ่ศึกษาหาความรู้ และ 

พัฒนาตนเองตลอด เวลา” พร้อมทั้งนำความรู้มาพัฒนาคณะสงฆ์ไทยใน 

สหรัฐอเมริกาและต่างประเทศ 

๖. เป็นพระที่ “ทุ่มเทงานเพื่อพระพุทธศาสนา” ซึ่งมีผลงานประจักษ์ 

ชัดในระดับนานาชาติแถวหน้าที่โดดเด่นในปัจจุบัน 

๗. เป็นพระผู้ “เป็นตัวอย่างที่ดีงามแก่พระธรรมทูตรุ่นหลัง” ฯลฯ 

ดังนั้น จึงเหมาะสมที่ท่านได้รับการแต่งตั้งเป็นพระราชาคณะ (เจ้าคุณ) 

ในครั้งนี้ พวกเราชาววัดไทยฯ ดี.ซี. ขอแสดงความยินดีกราบมุทิตาสักการะ 

มา ณ โอกาสนี้. 

นายวรชัย กลึงโพธิ์ 

กรรมการอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

31

32 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี ป.ธ.๕, Ph.D.)

รับพระราชทานพัศยศ ณ พระที่นั่งอมรินทรวินิจฉัยในพระบรมมหาราชวัง 

๕ ธันวาคม ๒๕๕๙ 

33

34 

นายพนม ศรศิลป์ ผอ.สำนักงานพุทธศาสนาแห่งชาติ

35

36 

ถวายสักการะพระพรหมสิทธิ ประธานสำนักงานกำกับดูแล 

พระธรรมทูตไปต่างประเทศ วัดสระเกศ กรุงเทพมหานคร

พระวิเทศรัตนาภรณ์ จุดธูปเทียนบูชาพระรัตนตรัยในอุโบสถวัดอัมพวัน 

และถวายสักการะบูรพาจารย์ของวัดอัมพวัน 

37

พิธีแสดงมุทิตาสักการะโดยคณะสงฆ์ อุบาสก อุบาสิกา ชาววัดอัมพวัน 

38

เพื่อนสหธรรมิกแสดงมุทิตาสักการะแด่พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

39

40 พระเถรานุเถระแสดงมุทิตาสักการะแด่พระวิเทศรัตนาภรณ์

พระเถรานุเถระและพุทธศาสนิกชนแสดงมุทิตาสักการะแด่พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

41

42 

พิธีถวายสักการะแด่สมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ 

ผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช วัดปากน้ำ ภาษีเจริญ

พิธีถวายสักการะพระเดชพระคุณพระพรหมวชิรญาณ 

กรรมการมหาเถรสมาคม เจ้าอาวาสวัดยานนาวา 

43

พิธีถวายสักการะพระเดชพระคุณพระพรหมเสนาบดี 

เจ้าอาวาสวัดปทุมคงคา กรุงเทพมหานคร 

44 

พระโสภณวชิราภรณ์ รองอธิการบดีฝ่ายต่างประเทศ 

ถวายมุทิตาจิตในนามคณาจารย์ มจร.

ประชุมร่วมคณะกรรมการวิทยาลัยพระธรรมทูต 

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 

45

46 

พิธีบำเพ็ญกุศลสดับปกรณ์เพื่อถวายเป็นพระราชกุศล 

แด่พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช 

ณ อาคารวิปัสสนาธุระ ม.มจร.

พระวิเทศรัตนาภรณ์ถวายสักการะแด่เจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ 

กรรมการมหาเถรสมาคม เจ้าอาวาสวัดพิชยญาติการาม กรุงเทพมหานคร 

47

สารบัญ 

ภาค ๑ : มุทิตาพจน์ ๕-๓๑ 

ประมวลภาพพิธีรับพระราชทานสมณศักดิ์ ๓๒-๔๗ 

ภาค ๒ : ชีวประวัติ พระวิเทศรัตนาภรณ์ ๔๙-๙๖ 

ภาค ๓ : ความหลังที่ฝังใจ ๙๗-๑๒๒ 

A Monk’s Tale 123-140 

ภาค ๔ : Writings of Thai Theravãda 141-168 

Buddhist Missionary Monks 

ภาค ๕ : ภาพกิจกรรมผลงานของ พระวิเทศรัตนาภรณ์ ๑๖๙-๒๒๔ 

48

ชีวประวัติ 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี Ph.D.) 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ฉายา อตฺถจารี นามสกุล อินธิแสน อายุ ๕๓ ปี 

พรรษา ๓๓ วิทยฐานะ น.ธ.เอก, ป.ธ. ๕, พ.กศ., พ.ม., พธ.บ. 

(ครุศาสตร์), M.A., Ph.D. (Buddhist Studies) วัดอัมพวัน ถนนนครไชยศรี 

แขวงถนนนครไชยศรี เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร 

ปัจจุบันดำรงตำแหน่ง คือ 

๑. ประธานคณะกรรมการอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

เมืองซิลเวอร์ สปริง รัฐแมรี่แลนด์ สหรัฐอเมริกา 

๒. เลขาธิการ สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา (๒๕๕๑-ปัจจุบัน) 

๓. ประธานกรรมการบริหารวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบิร์ก 

รัฐเพนซิลวาเนีย สหรัฐอเมริกา 

๔. เป็นกรรมการที่ปรึกษาองค์กรสหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีป 

ยุโรป (ส.ธ.ย.) 

๕. ประธานคณะกรรมการอำนวยการองค์กรพุทธสมาคมแห่ง 

สหรัฐอเมริกา (IBAA) กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. สหรัฐอเมริกา 

สถานะเดิม 

ชื่อ ถนัด นามสกุล อินธิแสน สัญชาติ ไทย เชื้อชาติ ไทย เกิดวัน 

๑๔ 

๗ ฯ ๘ ค่ำ ปี เถาะ ตรงกับวันเสาร์ที่ ๒๐ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๐๖ 

ณ บ้านเลขที่ ๔๓๔ หมู่ที่ ๑ บ้านพังขว้างใต้ ตำบลพังขว้าง อำเภอเมือง 

สกลนคร จังหวัดสกลนคร บิดาชื่อ นายแสน มารดาชื่อ นางหนู อินธิแสน 

49

บรรพชา 

๑ 

วัน ๕ ฯ ๓ ค่ำ ปี มะเส็ง ตรงกับวันที่ ๒๐ เดือนมกราคม พ.ศ. ๒๕๒๐ 

ณ พัทธสีมาวัดศรีสุมังคล์ ตำบลธาตุเชิงชุม อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัด 

สกลนคร พระอุปัชฌาย์ พระสรญาณมุนี รองเจ้าคณะจังหวัดสกลนคร 

วัดศรีสุมังคล์ ตำบลธาตุเชิงชุม อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร 

อุปสมบท 

๘ 

วัน ๑ ฯ ๘/๘ ค่ำ ปี จอ ตรงกับวันที่ ๑๗ เดือนกรกฎาคม พ.ศ. 

๒๕๒๖ ณ พัทธสีมาวัดการเวก บ้านรังกา ตำบลรังกาใหญ่ อำเภอพิมาย 

จังหวัดนครราชสีมา 

พระอุปัชฌาย์ 

50 

พระครูวิสุทธิพรตธำรง (พระโพธิวรญาณ) 

เจ้าคณะอำเภอพิมาย วัดเดิม ตำบลในเมือง 

อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา 

พระกรรมวาจาจารย์ พระครูธรรมธัชธาดา เจ้าคณะตำบลรังกาใหญ่ 

วัดการเวก ตำบลรังกาใหญ่ อำเภอพิมาย 

จังหวัดนครราชสีมา 

พระอนุสาวนาจารย์ 

พระชวลิต จิตฺตปาโล วัดการเวก ตำบลรังกาใหญ่ 

อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา 

วิทยฐานะ 

การศึกษาสามัญ 

พ.ศ. ๒๕๑๖ จบชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ โรงเรียนบ้านพังขว้างวัฒนศิลป์ 

ตำบลพังขว้าง อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร 

พ.ศ. ๒๕๒๑ จบชั้นระดับที่ ๓ (ป.๖) โรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่แบบเบ็ดเสร็จ 

สำนักเรียนวัดศรีธรรมราช บ้านพอกใหญ่ ตำบลพอกน้อย 

อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร

พ.ศ. ๒๕๒๓ จบชั้นระดับที่ ๔ (ม.ศ. ๓) โรงเรียนศึกษาผู้ใหญ่แบบเบ็ดเสร็จ 

สำนักเรียนวัดศรีธรรมราช บ้านพอกใหญ่ ตำบลพอกน้อย 

อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร 

พ.ศ. ๒๕๒๔ เข้าศึกษาต่อชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๔ (ม.ศ.๔) โรงเรียนบาลี 

สาธิตศึกษา มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์ 

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ วัดศรีษะเกษ อำเภอเมืองหนองคาย 

จังหวัดหนองคาย 

พ.ศ. ๒๕๒๖ จบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๕ (ม.ศ.๕) รุ่นสุดท้าย โรงเรียนบาลี 

สาธิตศึกษา มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาลัยสงฆ์ 

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ วัดศรีษะเกษ อ ำเภอเมืองหนองคาย 

จังหวัดหนองคาย 

พ.ศ. ๒๕๒๗ สอบได้ใบประกาศนียบัตรวิชาชีพครู (พ.กศ.) 

พ.ศ. ๒๕๒๘ สอบได้วิชาชุดประโยคครูพิเศษมัธยม (พ.ม.) 

พ.ศ. ๒๕๓๑ เข้าศึกษาต่อระดับปริญญาตรี คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัย 

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วัดมหาธาตุ ท่าพระจันทร์ 

กรุงเทพมหานคร 

พ.ศ. ๒๕๓๔ สำเร็จเป็นพุทธศาสตรบัณฑิต (พธ.บ.) รุ่นที่ ๓๖ คณะ 

ครุศาสตร์ วิชาเอกหลักสูตร และวิธีการสอนสังคมศึกษา 

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วัดมหาธาตุ 

ท่าพระจันทร์ กรุงเทพมหานคร 

พ.ศ. ๒๕๔๕ สอบได้ปริญญาโท (M.A.) สาขาโบราณคดีและเอเชียศึกษา 

มหาวิทยาลัยมคธ ประเทศอินเดีย 

พ.ศ. ๒๕๔๗ สอบได้ปริญญาเอก(Ph.D.) หัวข้อวิทยานิพนธ์เรื่อง “The 

Problem of Self in Buddhism” Magadh University, India 

51

การศึกษานักธรรม-บาลี 

พ.ศ. ๒๕๒๐ สอบได้นักธรรมชั้นตรี สำนักเรียนวัดศรีทัศน์ บ้านดงมะไฟ 

ตำบลขมิ้น อำเภอเมืองสกลนคร จังหวัดสกลนคร 

พ.ศ. ๒๕๒๑ สอบได้นักธรรมชั้นโท ส ำนักเรียนวัดศรีธรรมราช บ้านพอกใหญ่ 

ตำบลพอกน้อย อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร 

พ.ศ. ๒๕๒๒ สอบได้นักธรรมชั้นเอก สำนักเรียนวัดศรีธรรมราช บ้านพอกใหญ่ 

ตำบลพอกน้อย อำเภอพรรณานิคม จังหวัดสกลนคร 

พ.ศ. ๒๕๒๔ สอบได้ประโยค ป.ธ. ๑-๒ สังกัดสำนักเรียนวัดศรีชมชื่น 

ตำบลในเมือง อำเภอเมืองหนองคาย จังหวัดหนองคาย 

พ.ศ. ๒๕๒๘ สอบได้ประโยค ป.ธ. ๓ สำนักเรียนวัดใหม่บ้านดอน 

ตำบลโคกกรวด อำเภอเมือง จังหวัดนครราชสีมา 

พ.ศ. ๒๕๒๙ สอบได้ประโยค ป.ธ. ๔ สำนักเรียนวัดใหม่บ้านดอน 


พ.ศ. ๒๕๓๐ สอบได้ประโยค ป.ธ. ๕ สำนักเรียนวัดใหม่บ้านดอน 


ความชำนาญพิเศษ 

ประกาศนียบัตรวิชาพิมพ์ดีดไทย-อังกฤษ 

งานการปกครอง 

พ.ศ. ๒๕๓๕ เป็นพระธรรมทูตปฏิบัติศาสนกิจประจำวัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. รัฐแมรี่แลนด์ ประเทศสหรัฐอเมริกา 

พ.ศ. ๒๕๓๖ เป็นกรรมการที่ปรึกษาพุทธสมาคมแห่งกรุงวอชิงตัน, 

พ.ศ. ๒๕๕๑ เป็นประธานคณะกรรมการอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. รัฐแมรี่แลนด์ ประเทศสหรัฐอเมริกา 

52


ศูนย์รวมใจของชาวพุทธในสหรัฐอเมริกา 

การบริหารวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ประวัติการก่อสร้าง ก่อตั้งเมื่อวันที่ ๑๗ พฤศจิกายน ๒๕๑๗ ได้จด 

ทะเบียนเป็นวัดถูกต้องตามกฎหมายของสหรัฐอเมริกาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา 

การบริหารวัดโดยมีคณะกรรมการอำนวยการ ประกอบด้วยคณะกรรมการ 

ฝ่ายสงฆ์ เจ้าอาวาสเป็นประธานอำนวยการ และพระสงฆ์ทั้งวัด เป็นกรรมการ 

อำนวยการ กรรมการฝ่ายฆราวาส อีก ๑๒ ท่าน เป็นกรรมการโดยการ 

เลือกตั้ง มี ฯพณฯ เอกอัครราชทูตไทย ประจำกรุงวอชิงตัน เป็นประธานที่ 

ปรึกษาโดยตำแหน่ง และผู้ทรงคุณวุฒิอื่น ๆ 

53

โครงสร้างการบริหาร แบ่งออกเป็น 

๑. คณะกรรมการที่ปรึกษา ประกอบด้วยพระสงฆ์และผู้ทรงคุณวุฒิ 

ฝ่ายฆราวาสที่เคยเป็นกรรมการมาก่อน โดยมีเอกอัครราชทูตไทย ประจำ 

กรุงวอชิงตัน เป็นกรรมการที่ปรึษาและอุปถัมภ์โดยตำแหน่ง 

๒. คณะกรรมการอำนวยการ ประกอบด้วยพระสงฆ์ที่เป็นพระธรรมทูต 

ปฏิบัติหน้าที่ประจำวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. จำนวน ๘ รูป โดยมีพระสงฆ์ 

เป็นประธานคณะกรรมการอำนวยการตามกฎข้อบังคับ (Bylaws) และ 

มีกรรมการฝ่ายฆราวาส อีก ๑๒ ท่าน จากการเลือกตั้ง ซึ่งมีหน้าที่กำหนด 

นโยบาย และบริหารงานให้เป็นไปตามนโยบาย และวัตถุประสงค์ของ 


๓. คณะกรรมการวัดทั่วไป ประกอบด้วยคณะกรรมการซึ่งได้รับการ 

คัดเลือกจากสมาชิก มีหน้าที่บริหารจัดการกิจการต่างๆ รวมถึงการจัดหาราย 

ได้และทรัพย์สิน การบริหารทรัพย์สิน การจัดกิจกรรมต่างๆ เพื่อให้เป็นไป 

ตามวัตถุประสงค์ของวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ปฏิบัติหน้าที่ตามนโยบายของ 

คณะกรรมการอำนวยการ และสนองงานกิจการเผยแผ่พระธรรมคำสั่งสอน 

เพื่อความมั่นคงของพระพุทธศาสนา 

จำนวนพระธรรมทูตที่อยู่ปฏิบัติศาสนกิจ (จำพรรษา ปี ๒๕๕๙) 

๑. พระราชมงคลรังษี สังกัดวัดวชิรธรรมสาธิตวรวิหาร เขตพระโขนง 


๒. พระครูปริยัติธรรมาภิราม สังกัดวัดดงมะไฟ อ.เมือง สกลนคร 

๓. พระครูสิริอรรถวิเทศ สังกัดวัดอัมพวัน เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร 

๔. พระมหาสิทธิผล สิทฺธิผโล สังกัดวัดมหาธาตุ อ.เมือง จ.ยโสธร 

๕. พระครูสุธีธรรมธร สังกัดวัดศรีทรงธรรม อ.หนองหาน จ.อุดรธานี 

๖. พระครูสิริสิทธิวิเทศ สังกัดวัดอัมพวัน เขตดุสิต กรุงเทพมหานคร 

54

๗. พระมหาสราวุธ สราวุโธ สังกัดวัดเบญจมบพิตร เขตดุสิต 


๘. พระมหาศรีสุพรณ์ อตฺตทีโป ป.ธ. ๙ สังกัดวัดสร้อยทอง เขตดุสิต 


๙. พระมหาคำตัล พุทธงฺกุโร ป.ธ.๙ สังกัดวัดเพียนาม อำเภอเมือง 

จังหวัดศรีสะเกษ 

๑๐. พระสุรชัย พานเงิน พระนวกะ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

ศาสนสมบัติของวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

๑. ที่ดิน ๑๒ ไร่ คิดเป็นมูลค่า จำนวน ๔,๕๐๐,๐๐๐ เหรียญ (สี่ล้าน 

ห้าแสนเหรียญฯ) 

๒. อสังหาริมทรัพย์ กุฏิ ๓ ชั้น ๑ หลัง มีห้องพัก ๙ ห้อง ห้องสมุด 

๑ ห้อง ห้องครัว ๑ ห้อง ห้องฉันภัตตาหาร ๑ ห้อง ห้องสำนักงาน ๑ ห้อง 

โรงเก็บของ ๔ หลัง และอุโบสถศาลาพระพุทธมงคลวิมลดีซี ๑ หลัง 

55

วัดเป็นสถานศึกษาและแหล่งเรียนรู้ของชุมชน 

พระธรรมทูตเป็นผู้นำชุมชนส่งเสริมด้านการศึกษาทุกๆด้าน สิ่งที่ส ำคัญ 

สำหรับชุมชนชาวไทยในสหรัฐอเมริกา วัดเป็นศูนย์กลางด้านการศึกษาเกือบ 

ทุกแขนงมาตั้งแต่สมัยโบราณ สำหรับวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้จัดบริการ 

ทางการศึกษาแก่ประชาชนทุกระดับชั้น โดยเฉพาะเยาวชนที่เกิดและเติบโต 

ในประเทศสหรัฐอเมริกา จะได้ไม่ลืมความเป็นไทย ทางวัดได้พยายามจัดการ 

ศึกษาเพื่อปลูกฝังให้เยาวชนได้ซึมซับเอาวิถีชีวิตความเป็นไทย รู้จักสื่อสารด้วย 

ภาษาไทย และเข้าใจในวัฒนธรรมประเพณี ตลอดถึงมารยาทที่ดีของความเป็น 

คนไทย งานด้านการศึกษาที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้จัดดำเนินการพอ 

สรุปได้ ดังนี้ 

(๑) โรงเรียนพระพุทธศาสนาวันอาทิตย์ 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้เปิดโรงเรียนพุทธศาสนาวัดอาทิตย์ขึ้นมา 

ตั้งแต่ปี พ.ศ.๒๕๑๙ (1976) โดยมีคุณพวา วัฒนศิริ ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่ง 

เป็นหัวหน้าสำนักงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ สถานเอกอัครราชทูตไทยเป็นผู้นำ 

โดยมีความมุ่งหมายเพื่อสอนภาษาไทย วัฒนธรรมไทย และพระพุทธศาสนา 

56

แก่เด็กและเยาวชน ให้มีความสามารถในการฟัง พูด อ่าน เขียนภาษาไทยได้ 

ตลอดถึงมีความสำนึกในเอกลักษณ์ความเป็นไทย นับเป็นโครงการที่ผู้ 

ปกครองต่างให้ความสนใจและสนับสนุนเป็นอันมากเพื่อให้ลูกหลานได้ 

รู้จักภาษาไทย มารยาทวัฒนธรรมไทย และได้เข้าใกล้ชิดพระพุทธศาสนา 

โดยมีผู้ปกครอง ข้าราชการ นักศึกษา และพระสงฆ์ เป็นครูอาสามัคร 

ช่วยสอนทั้งภาษาไทย พุทธประวัติ หลักธรรม รวมถึงการประกอบศาสนพิธี 

ต่างๆ การฟ้อนรำ การทำอาหาร ดนตรีไทย เป็นต้น ซึ่งต่อมาปี พ.ศ. ๒๕๓๐ - 

๒๕๓๑ (1987-1988) ได้นำหลักสูตรของโครงการสอนภาษาไทยและ 

วัฒนธรรมไทยในอเมริกา โดยคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 

มาทดลองสอน และให้นักเรียนได้ทดสอบความรู้สบทบกับวัดวชิรธรรมปทีป 

นครนิวยอร์ก ซึ่งปรากฎผลเป็นที่น่าพอใจ 

(๒) โรงเรียนภาคฤดูร้อน (โครงการสอนภาษาไทยและวัฒนธรรม 

ไทยในต่างประเทศ) 

ปี พ.ศ. ๒๕๓๒ (1989) วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้เข้าร่วมโครงการสอน 

ภาษาไทยและวัฒนธรรมไทยในสหรัฐอเมริกา ภาคฤดูร้อน ของคณะครุศาสตร์ 

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ทั้งนี้ยังได้มีการสอบเทียบความรู้แก่เด็กนักเรียน 

ด้วย และโครงการนี้ดำเนินการมาถึงปัจจุบันเป็นปีที่ ๒๘ แล้ว โดยโครงการฯ 

เริ่มตั้งแต่กลาง เดือนมิถุนายน สิ้นสุดโครงการฯ ปลายเดือนสิงหาคมของทุกปี 

(๓) โรงเรียนนาฏศิลป์และดนตรีไทย 

นาฏศิลป์และดนตรีไทย เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนพระพุทธศาสนา 

วันอาทิตย์วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. โดยจะสอนต่อจากการเรียนภาษา 

ไทยและพระพุทธศาสนา เพื่อเป็นการฝึกเด็กนักเรียนโรงเรียนพุทธศาสนา 

วันอาทิตย์ ให้มีความ สามารถในการฟ้อนรำมากขึ้น และเป็นการเข้าถึง 

วัฒนธรรมไทยอีกส่วนหนึ่ง และเป็นที่สนใจแก่เด็กๆ เป็นจำนวนมากเช่น 

กัน ต่อมาจึงขยายเป็นโรงเรียนนาฎศิลป์วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ปัจจุบัน 

เปิดการสอนในทุกบ่ายวันเสาร์ โดยมีครูอาสาสมัครผู้มีความชำนาญในด้าน 

นาฎศิลป์เป็นผู้ฝึกสอนทั้งครูประจำการ ๑ ปี และครูอาสาสมัครท้องถิ่น 

57

ส่วนดนตรีไทยนั้น หลังจากที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้เข้าร่วม 

โครงการสอนภาษาไทยและวัฒนธรรมไทยในสหรัฐอเมริกา ของคณะครุศาสตร์ 

จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในปี พ.ศ. ๒๕๓๒ (1989) แล้ว ในปีที่ ๕ คือ พ.ศ. 

๒๕๓๖ (1993) ซึ่งมี นางสาวจินตนา อินทร์พรหม หรือคุณครูนกเล็ก ได้ 

ฝึกสอนให้เด็กๆ เล่นดนตรีไทย แต่เมื่อสิ้นสุดโครงการภาคฤดูร้อนก็เดินทาง 

กลับประเทศไทย ทำให้การเรียนการสอนขาดช่วง ต่อมานายแพทย์บำรุง 

เลิศบุญ ได้อุทิศเวลาเข้ามาสอน ฝึกเด็กลูกๆ หลานๆ ค่อยพัฒนาการจนมีครู 

ประจำการ ๑ ปี เพื่อสอนดนตรีในรุ่นต่อๆ มา ซึ่งได้ขยายไปสู่การสอนผู้ปกครอง 

ผู้สนใจเรียนดนตรีไทย ปัจจุบันมีการสอนในทุกวันเสาร์ และวันอาทิตย์ 

และมีครูประจำการ ๑ ปี สอนร่วมกับครูภาคฤดูร้อนทุกๆ ปี 

ผลงานที่น่าภูมิใจของนักเรียนนาฏศิลป์และดนตรีไทย คือ การได้ร่วม 

โครงการเยาวชนไทยในสหรัฐอเมริกา รวมใจเทิดพระเกียรติ ในปี พ.ศ. ๒๕๔๒ 

(1999) โดยการสนับสนุนของสภาสังคมสงเคราะห์แห่งประเทศไทย ใน 

พระบรมราชูปถัมภ์ กองทัพบก และคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 

ได้ร่วมแสดงเนื่องในปีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษาครบ ๖ รอบ ของ 

พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ และในปี พ.ศ. ๒๕๔๗ (2004) เนื่องใน 

วโรกาสที่สมเด็จพระนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ ทรงเจริญพระชนมพรรษา 

ครบ ๗๒ พรรษา 

(๔) จัดสอนภาษาไทยชั้นพิเศษแก่ชาวต่างชาติ 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้จัดสอนภาษาไทยแก่นักเรียนชั้นพิเศษ 

แก่ชาวอเมริกันที่มีความสนใจในด้านภาษาไทย และวัฒนธรรมไทยเป็นพิเศษ 

และให้คำแนะนำพร้อมให้ข้อมูลเกี่ยวกับประเทศไทยแก่ชาวต่างชาติที่จะเดิน 

ทางไปปฏิบัติหน้าที่ หรือเดินทางไปท่องเที่ยวในประเทศไทย โดยจัดสอนใน 

วันพุธ และวันอาทิตย์ เป็นการให้บริการด้านการศึกษาแก่ชาวท้องถิ่น 

(๕) จัดสอนธรรมศึกษาและศาสนพิธี 

เพื่อเป็นการเปิดโอกาสให้แก่พุทธศาสนิกชนผู้ที่สนใจใฝ่ศึกษาธรรมะ 

ในภาคปริยัติ ทางวัดได้จัดให้มีการเรียนการสอนธรรมะจากพระไตรปิฎก 

58

และสอนศาสนพิธีในคืนวันเสาร์ โดยพระธรรมทูตได้สลับสับเปลี่ยนกันสอน 

ในหัวข้อธรรมะต่างๆ 

(๖) จัดการฝึกอบรมจิตภาวนา - ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน (MEDI- 

TATION RETREAT) 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้จัดให้มีการสอนวิปัสสนากรรมฐาน ทั้งแก่ 

ผู้สนใจชาวไทยและชาวต่างชาติ เป็นกิจกรรมต่อเนื่องจัดทุก ๆ เดือน 

ภาคภาษาไทย ทุกวันเสาร์ที่ ๓ ของเดือน ส่วนภาคภาษาอังกฤษ เดือนละ ๒ ครั้ง 

ทุกๆ วันเสาร์ที่ ๒ กับวันเสาร์ที่ ๔ ของเดือน หรือมีการจัดการสอนหรืออบรม 

ให้เป็นกรณีพิเศษ ที่ติดต่อนัดหมาย เข้าฟังการบรรยายอบรม และปฏิบัติ 

กรรมฐาน ซึ่งจัดในช่วงวันส ำคัญ หรือจัดเป็นหลักสูตรตามกาลเวลาที่เหมาะสม 

นอกจากนี้พระธรรมทูตได้รับนิมนต์ออกไปสอนตามที่ต่างๆ เช่นโรงเรียน 

ประถม และมัธยม วิทยาลัย มหาวิทยาลัย วัดและ ศูนย์ปฏิบัติธรรมอื่น ๆ 

(๗) จัดบรรพชาสามเณร และอบรมเยาวชนภาคฤดูร้อนในโครงการ 

“หลักธรรมนำเยาวชน” 

ในช่วงปิดเรียนภาคฤดูร้อนของทุกๆปี ได้จัดโครงการบรรพชาสามเณร 

และอบรมเยาวชนผู้สนใจ ซึ่งแต่ละปีมีเด็กและเยาวชนเป็นจ ำนวนมาก เข้ารับ 

59

การศึกษาอบรมตามหลักสูตรของทางวัด ได้มาใช้ชีวิตอย่างใกล้ชิดพระสงฆ์ 

และความเป็นอยู่ในวัดมากยิ่งขึ้น และมีหลายคนขอเข้าอุปสมบทเป็นพระภิกษุ 

เพื่อศึกษาและปฏิบัติธรรม นำความปลาบปลื้มปีติแก่บิดามารดาและญาติ 

พี่น้องอย่างยิ่ง 

(๘) ห้องสมุดพระพุทธศาสนา (ห้องสมุดหลวงตาชี) 

คณะกรรมการบริหารได้จัดห้องสมุด โดยจัดหาหนังสือทางพระพุทธ- 

ศาสนา ทั้งบาลี อรรถกถา-ฎีกา อนุฎีกา และหนังสือธรรมะทั่วไปทั้งภาคภาษา 

ไทย ภาษาอังกฤษ ตลอดถึงหนังสือวารสารธรรมะ เทป และแผ่นซีดีธรรมะ 

ไว้ประจำห้องสมุด เพื่อเปิดโอกาสให้นักเรียน, นักศึกษา ตลอดถึงผู้สนใจใน 

พระพุทธศาสนาเข้าศึกษาค้นคว้า นอกจากนี้พระราชมงคลรังษี เป็นพระเถระ 

ที่ชอบอ่าน ชอบเขียนบทความธรรมะ จึงได้สะสมและจัดหาหนังสือมาไว้ที่วัด 

มากมาย เก็บไว้ที่ห้องสมุดวัด และสำนักงานของวัดด้วย 

งานพระธรรมทูตคือผู้ประกาศ-เผยแผ่พระพุทธศาสนา-ศิลป 

วัฒนธรรมไทย 

๑. การแสดงธรรมเทศนาในโอกาสวันสำคัญของชาติ 

๒. การบรรยายแก่นักเรียน-นักศึกษาในสถานที่วัด 

๓. การสอน-การบรรยายนอกสถานที่ เช่นโรงเรียน วิทยาลัย 

มหาวิทยาลัย 

๔. การจัดปฏิบัติธรรมในโอกาสต่างๆ เช่นวันสำคัญของชาติ - ของ 

ศาสนา 

๕. การจัดโครงการธรรมสัญจรปฏิบัติธรรมนานาชาติทั้งในวัดและนอก 

สถานที่วัด 

๖. การเผยแผ่ผ่านสื่อสิ่งพิมพ์ การออกหนังสือวารสาร “แสงธรรม” 

ประจำเดือน 

๗. การพิมพ์หนังสือธรรมะเผยแผ่ในโอกาสต่างๆ 

60

๘. การเผยแผ่ผ่านสื่อเทคโนโลยีสารสนเทศ (Internet) 

๙. การเผยแผ่ผ่านสื่อวิทยุ-โทรทัศน์-เวบไซต์ และสื่อออนไลน์อื่นๆ 

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

วัตถุประสงค์แห่งการจัดตั้งวัดขึ้นนั้น ประการแรกเพื่อการเผยแผ่ 

พระพุทธศาสนา ทั้งนี้เพื่อสนองความต้องการของพุทธศาสนิกชน ได้มีโอกาส 

เข้าวัด ฟังธรรม บำเพ็ญบุญกุศลที่บรรพบุรุษเคยปฏิบัติมา เพื่อจะได้น้อมนำ 

เอาธรรมะมาประยุกต์ใช้ในการดำเนินชีวิต 

ในด้านพระสงฆ์ผู้ที่เป็นพระธรรมทูตมีหน้าที่โดยตรงในการประกาศ 

เผยแผ่พระพุทธศาสนา ได้ทำหน้าที่ของท่านโดยสมบูรณ์ ทั้งนี้โดยการนำ 

ของพระราชมงคลรังษี ซึ่งท่านมีความรู้แตกฉานทั้งทางด้านปริยัติและปฏิบัติ 

เป็นอย่างดี ได้ทำหน้าที่เผยแผ่ธรรมะ ทั้งการเทศน์ การสอน อบรมบรรยาย 

และเขียนบทความธรรมะในวารสาร “แสงธรรม” ซึ่งเป็นวารสารรายเดือน 

ของวัดที่พิมพ์ออกประจำอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ก่อตั้งวัดเป็นต้นมา นอกจาก 

นี้ได้รวบรวมข้อเขียนเป็นเล่มจัดเป็นชุดๆ พิมพ์แจกเป็นธรรมทานเนื่องใน 

โอกาสต่างๆ อยู่เสมอ พร้อมกันนี้ได้บันทึกเทปเสียงธรรมะ แจกจ่ายทั้งในรูป 

แบบม้วนเทปธรรมะ และแผ่นซีดี แจกฟรีทั้งในประเทศไทย และในประเทศ 

61

62

63

สหรัฐอเมริกา ทั ้งภาคภาษาไทยและแปลเป็นภาคภาษาอังกฤษ นับว่า 

งานการเผยแผ่พระพุทธศาสนาเป็นงานหลักสำคัญที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. ได้ให้ความสำคัญมาตลอด ได้ให้บริการอนุเคราะห์ สงเคราะห์ทั้งแก่ 

มวลสมาชิกของวัด และผู้สนใจอื่นๆ ในชุมชนอีกด้วย ทั้งต้อนรับแก่ผู้สนใจ 

ศึกษาพระพุทธศาสนาเข้ามาวัด หรือนิมนต์ไปบรรยายตามโรงเรียน วิทยาลัย 

มหาวิทยาลัย หรือองค์กรต่างๆ 

ส่วนภาคปฏิบัตินั้น ได้จัดปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานแก่ผู้สนใจราย 

บุคคล และคณะ ทั้งชาวพุทธไทย และผู้สนใจชาติอื่นๆ จัดอบรมบรรพชา 

สามเณรหมู่ภาคฤดูร้อน จัดหลักสูตรแก่เยาวชน ตามโครงการ “หลักธรรม 

นำเยาวชน” จัดให้มีการบวชศีลจาริณี สมาทานศีล ๘ ในวันหยุด และใน 

ช่วงโอกาสต่างๆ อยู่เสมอ 

ความสำเร็จของวัดที่เกิดขึ้นได้นั้น เพราะได้พระธรรมทูตเป็นผู้นำใน 

การดำเนินงานตั้งแต่ต้นจนถึงปัจจุบัน พอสรุปได้ดังนี้ 

(๑) กิจวัตรประจำวันของพระสงฆ์ 

เวลา ๐๕.๓๐ น. ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐาน-เจริญจิตภาวนา 

เวลา ๐๖.๐๐ น. ทำวัตรเช้า 

เวลา ๐๗.๐๐ น. ฉันภัตตาหารเช้า (บิณฑบาตเช้าวันอาทิตย์) 

เวลา ๐๗.๓๐ น. แสดงพระธรรมเทศนา (ทุกวันอาทิตย์ตลอดปี) 

เวลา ๑๑.๐๐ น. ฉันภัตตาหารเพล 

เวลา ๑๓.๐๐ น. ปฏิบัติศาสนกิจตามหน้าที่ 

เวลา ๑๖.๐๐ น. ทำอุโบสถสังฆกรรม ประจำวันพระขึ้น ๑๕ ค่ำ 

วันแรม ๑๕ ค่ำ หรือ ๑๔ ค่ำ ในบางเดือนที่เป็นเดือนขาด 

เวลา ๑๘.๐๐ น. ทำวัตรเย็น และเจริญสมาธิภาวนา 

(๒) การอบรม และสอนธรรม 

๑. วันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เวลา ๑๙.๐๐ น. ถึง ๒๒.๐๐ น. จัดรายการ 

พระธรรมนำชีวิต นั่งสมาธิ เดินจงกรม สนทนาธรรม 

64

๒. วันพุธ เวลา ๑๙.๐๐ น. ถึง ๒๒.๐๐ น. จัดรายการเสริมสุขภาพ 

กายคลายสุขภาพจิต นั่งสมาธิ เดินจงกรม สนทนาธรรม และฝึกโยคะ 

วันธรรมดา เปิดโอกาสให้ผู้สนใจในพระพุทธศาสนา นักเรียน นักศึกษา 

ครู อาจารย์ และบุคคลที่สนใจพระพุทธศาสนาติดต่อนัดหมาย เข้าฟังการ 

บรรยายธรรมถาม-ตอบปัญหาธรรมะ เพื่ออำนวยความสะดวกแก่ผู้สนใจใฝ่ 

เรียนรู้ด้านพระพุทธศาสนา 

(๓) การเผยแผ่ธรรมะผ่านสื่อเทคโนโลยีสารสนเทศ ทั้งสถานีวิทยุและ 

โทรทัศน์ ภาคอินเทอร์เน็ต ในช่วงเวลา ๑๙.๐๐–๒๒.๐๐ น. ทุกวัน www. 

watthaidc.org และตอบปัญหาธรรมะทาง watthaidc@hotmail.com 

และนำชีวประวัติผลงานการประพันธ์ และบันทึกเสียงของพระราชมงคลรังษี 

(หลวงตาชี) เผยแผ่ผ่าน www.luangtachi.org 

65

งานวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา และงานอนุรักษ์ 

วัฒนธรรมไทย 

คณะพระธรรมทูต คณะกรรมการพุทธสมาคม และญาติโยมสาธุชน 

ได้จัดงานวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา และงานอนุรักษ์วัฒนธรรมไทย เพื่อ 

เปิดโอกาสให้พุทธศาสนิกชนและผู้สนใจได้มีโอกาสบำเพ็ญบุญ พร้อมทั้งได้ 

ส่งเสริมรักษาไว้ซึ่งขนบธรรมเนียมประเพณีอันดีงามของชาวไทย ชาวพุทธไว้ 

โดยใช้วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. เป็นสถานที่บำเพ็ญกุศลและเป็นศูนย์รวมใน 

การพบปะสังสรรค์ในวันสำคัญ ดังนี้ 

๑. เดือนมกราคม จัดงานทำบุญต้อนรับปีใหม่ จัดงานวันเด็ก 

๒. เดือนกุมภาพันธ์ จัดงานวันมาฆบูชา 

๓. เดือนมีนาคม จัดเทศน์มหาชาติ ๑๓ กัณฑ์ 

๔. เดือนเมษายน จัดงานทำบุญวันสงกรานต์ 

๕. เดือนพฤษภาคม จัดงานวันทำบุญวันวิสาขบูชา 

๖. เดือนมิถุนายน จัดงานบรรพชาสามเณรภาคฤดูร้อน 

เปิดโรงเรียนภาคฤดูร้อน 

๗. เดือนกรกฎาคม จัดงานวันอาสาฬหบูชา-เข้าพรรษา 

๘. เดือนสิงหาคม จัดงานวันแม่แห่งชาติ และมอบสัมฤทธิบัตร 

นักเรียนภาคฤดูร้อน 

๙. เดือนกันยายน จัดงานวันสารทไทย 

๑๐. เดือนตุลาคม จัดงานวันออกพรรษา-ตักบาตรเทโวฯ 

๑๑. เดือนพฤศจิกายน จัดงานทำบุญทอดกฐิน - ลอยกระทง 

๑๒. เดือนธันวาคม จัดงานวันเฉลิมพระชนมพรรษาพระบาทสมเด็จ 

พระเจ้าอยู่หัวฯ จัดงานวันพ่อแห่งชาติ 

นอกจากจัดงานดังกล่าวแล้ว ทางวัดได้จัดงานทำบุญปฏิบัติธรรม เป็น 

ธรรมสมโภช เนื่องในวันคล้ายวันเกิดพระราชมงคลรังษี ในช่วงเดือนมิถุนายน 

ทุกปี 

66

67

68

งานสาธารณูปการ ช่วยเหลือ บำรุง ปฏิสังขรณ์ถาวรวัตถุใน 

ทางพระพุทธศาสนา 

๑. เป็นประธานดำเนินการก่อสร้างห้องพระประธาน วัดไตรรัตนาราม 

เมืองสิลิกูรี รัฐเวสท์เบงกอล ประเทศอินเดีย จำนวนเงิน ๓๐๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

๒. เป็นกรรมการร่วมสร้างอุโบสถวัดบ้านดงมะไฟ อำเภอเมือง 

จังหวัดสกลนคร จำนวนเงิน ๒๕,๐๐๐.๐๐ บาท 

๓. เป็นประธานดำเนินการก่อสร้างอาคาร ๘๘ ปี หลวงตาชี เพื่อเป็น 

อาคารที่พักสงฆ์ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. มูลค่าจำนวน ๒,๗๐๐,๐๐๐.๐๐ 

(สองล้านเจ็ดแสนดอลล่าร์ สหรัฐฯ) 

๔. บริจาคร่วมสร้างฌาปนสถาน(เมรุ) วัดป่าบ้านรังกาใหญ่ ตำบล 

รังกาใหญ่ อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา จำนวนเงิน ๑๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

๕. เป็นกรรมการร่วมสร้างอุโบสถ-ศาลาวัดศรีทรงธรรม บ้านหนอง 

ดินจี่ อำเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี จำนวนเงิน ๕๐๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

๖. เป็นประธานทอดผ้าป่าสามัคคีสร้างกุฎิสงฆ์วัดบ้านหนองห้อง 

นครเชียงตุง ประเทศเมียนมาร์ จำนวนเงิน ๑๐๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

69

70

71

72

73

งานสาธารณสงเคราะห์ ช่วยเหลือ สนับสนุนบำเพ็ญสาธารณะ 

ประโยชน์ 

๑. เป็นประธานกองทุนธรรมรัตน์ แจกทุนการศึกษาแก่พระภิกษุ- 

สามเณรที่เล่าเรียนดีแต่ขาดแคลนทุนทรัพย์ ที่วัดศรีทรงธรรม บ้านหนองดินจี่ 

อำเภอหนองหาน จังหวัดอุดรธานี จากกองทุนธรรมรัตน์ สร้างศาสนทายาท 

สืบอายุพระพุทธศาสนา ในปี พ.ศ. ๒๕๕๔ จำนวน ๕๐ ทุน เป็นเงินจำนวน 

๒๕๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

๒. เป็นประธานกองทุนพระวิปัสสนาจารย์ “คุณแม่สมจิตต์ วสุรัตน์” 

ถวายปัจจัยอุปถัมภ์พระวิปัสสนาจารย์ ปีละ ๕๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

๓. รับบริจาคปัจจัยช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยที่ประเทศไทย 

๔. รับบริจาคปัจจัยช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัย (สึนามิ) ที่ประเทศญี่ปุ่น 

๕. รับบริจาคปัจจัยช่วยเหลือผู้ประสบวาตภัย-อุทกภัยที่ประเทศเฮติ 

๖. ช่วยเหลือให้ที่พักอาศัย-ให้อาหารแก่นักศึกษาในโครงการ Works 

& Travel 

๗.บริการให้ที่จอดรถในวัด(Parking lots) แก่นักเรียนโรงเรียนแบร์รี่ 

ตลอดระยะเวลาการเปิดภาคเรียนเป็นเวลาหลายปี 

๘. ให้ชาวพุทธศรีลังกายืมใช้สถานที่ศาลาเอนกประสงค์ในการจัดปฏิบัติ 

ธรรมเดือนละครั้งตลอดปี 

๙. ให้บริการแก่ชมรม สมาคมต่างๆ มาใช้อาคารสถานที่ในวัดจัด 

ประชุม-สัมมนาและเป็นจุดนัดพบแก่สมาชิก 

๑๐. เป็นเจ้าภาพสถานที่จัดงานวิสาขบูชานานาชาติในเขตกรุง 

วอชิงตัน, ดี.ซี. 

74

การให้บริการชุมชน 

การให้ความช่วยเหลือชุมชนถือเป็นหน้าที่ของวัดอีกประการหนึ่ง 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ได้ทำหน้าที่นี้เสมอตั้งแต่วัดแห่งแรกจนถึงปัจจุบัน 

โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้ให้คำแนะนำแก่สมาชิกของวัดซึ่งมาศึกษาเล่าเรียน ทำ 

มาหากินในประเทศนี่ แม้ว่าจะไม่ใช่มาตุภูมิแต่ก็คือบ้าน จึงต้องช่วยกันสร้าง 

ความสงบร่มเย็นสันติสุขแก่ชุมชนที่ตนอยู่ เพื่อให้เป็นรูปแบบตัวอย่างว่า 

ชุมชนชาวพุทธของเรา อยู่ที่ไหนไม่สร้างความเดือดร้อน แต่อยู่กันอย่างร่มเย็น 

นอกจากนี้ ทางวัดได้อนุญาตให้ใช้ลานจอดรถ และศาลาอเนกประสงค์ 

ด้วยการเปิดโอกาสให้แก่ครูและนักเรียนโรงเรียน Barrie School ผู้ปกครอง 

ของโรงเรียนมาใช้โดยไม่ต้องเสียค่าใช้จ่าย ตลอดถึงการจัดประชุมขององค์กร 

ต่างๆ เช่น องค์กรพุทธสมาคมนานาชาติแห่งสหรัฐอเมริกา (International 

Buddhist Association of America: IBAA) และคณะกรรมการ IBC 

ตลอดถึงการอนุญาตให้ใช้สถานที่อบรมทำภาษี (Tax) ของประชาชนในเขต 

Montgomery County ทุกวันเสาร์เป็นเวลา ๖ เดือนทุกปี ได้อำนวยความ 

สะดวกจัดโต๊ะ เก้าอี้ และเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ เป็นต้น 

ทางวัดได้ให้ความร่วมือแก่ทางราชการทั้งท้องถิ่นและสถานเอกอัคร 

ราชทูตไทย ประจำกรุงวอชิงตัน ได้ให้การสนับสนุนด้วยดี หรือหากมีผู้เดือดร้อน 

เจ็บไข้ได้ป่วย ทั้งสมาชิกของวัด หรือเพื่อนบ้านชาวอเมริกัน ประสงค์จะ 

สนทนาธรรมกับพระสงฆ์ ทางวัดได้จัดพระสงฆ์ไปเยี่ยม สวดมนต์ และสอน 

ธรรมะให้อยู่เสมอ โดยเฉพาะในโรงพยาบาลที่ผู้ป่วยหนักต้องการกำลังใจ 

จากพระธรรมทูต 

75

76

ประธานอำนวยการสร้างวัดป่าธรรมรัตน์ 

เมืองพิทส์เบอร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย 

ประวัติการก่อตั้ง 

พิทส์เบิร์ก (Pittsburgh) เป็นเมืองเก่าแก่ที่สำคัญของรัฐเพนซิลวาเนีย 

และเป็นเมืองประวัติศาสตร์ที่สำคัญของสหรัฐอเมริกา มีพุทธศาสนิกชนผู้มี 

ศรัทธาอย่างแรงกล้ากลุ่มหนึ่ง ได้ปรึกษาหารือเรื่องการสร้างวัดกับพระครู 

สิริอรรถวิเทศ (ดร.พระมหาถนัด อตฺถจารี) ในโอกาสที่ท่านได้มาน ำปฏิบัติธรรม 

ติดต่อกันหลายปี เมื่อตกลงกันว่าจะสร้างวัดแล้ว จึงนำพุทธศาสนิกชนเข้า 

กราบขอความเมตตารับคำแนะนำในการก่อตั้งวัดจากพระเดชพระคุณ 

พระราชมงคลรังษี(หลวงตาชี) ประธานสงฆ์วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ซึ่งท่าน 

ได้มีเมตตาให้คำแนะนำที่เป็นประโยชน์อย่างยิ่ง และเห็นด้วยในการก่อตั้งวัด 

จึงมอบหมายให้พระครูสิริอรรถวิเทศ เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

เป็นประธานดำเนินการสร้าง 

พร้อมกันนั้นมีพุทธศาสนิกชนหลายท่านมีส่วนสำคัญในการริเริ่มร่วม 

สร้างวัด เป็นต้นว่า คุณมาลินี วังศเมธีกูร, คุณสุกานดา บุพพานนท์, คุณประภัสสรา 

อักขราสา, คุณนีน่า โกลด์, คุณใจ วงศ์ค ำ, คุณวิลาวรรณ-คุณทิม วอง, คุณสมทรง 

ฟ็อก, คุณจำลอง แม็คคาซี่, คุณมนัส แซนส์, คุณพิมพ์ใจ เบอร์มิ่งแฮม, ครอบครัว 

จิระเชิดชูวงศ์, คุณวิเชียร - คุณสมศักดิ์ น้ำใส, คุณประนอม จาบกุล, คุณเจน 

ชูแนม, คุณรุ่งนภา ขันชาลี, นักศึกษาไทย เป็นต้น ในระยะเริ่มต้นได้ช่วยกัน 

ปรับปรุงบ้านของคุณสฤษฎิ์-คุณอุไร ตะสิทธิ์ ให้เป็นที่พักชั่วคราวของพระสงฆ์ 

และทำบุญเปิดวัดในพรรษากาลของวันที่ ๒๕ กันยายน ๒๕๕๔ หลังจากออก 

พรรษาแล้ว จึงจัดส่งพระธรรมทูต ๒ รูป คือ พระครูสังฆรักษ์สุริยา เตชวโร 

พระวิปัสสนาจารย์วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. และพระมหาปิยะ อุตฺตมปญฺโญ 

พระธรรมทูตวัดป่าสันติธรรม รัฐเวอร์จีเนีย ให้มาอยู่ปฏิบัติศาสนกิจ โดยมี 

77

พระครูสิริอรรถวิเทศ ประธานประชุมทุกๆเดือนนำพาพุทธศาสนิกชนสร้าง 

วัดให้มั่นคงต่อไป 

เมื่อเดือนเมษายน พ.ศ.๒๕๕๗ คุณเฟรด-คุณกิติมา แฟรงค์ พร้อม 

ครอบครัวได้มีศรัทธาอย่างแรงกล้าได้ปวารณาถวายบ้าน ๑ หลัง พร้อม 

ที่ดินเนื้อที่ ๑.๕ เอเคอร์(๓.๗๕ ไร่) บ้านเลขที่ ๒๖๑๘ Monroeville Blvd., 

Monroeville, PA ๑๕๑๔๖ เพื่อดำเนินการก่อสร้างให้เป็นวัดที่ถาวรสืบไป 

จากนั้นวัดจึงได้ย้ายมาอยู่สถานที่แห่งใหม่ และในปลายปีเดียวกัน ทางวัดได้ 

จัดซื้อที่ดินเพิ่มเติม ๑.๑ เอเคอร์ (๒.๗๕ ไร่) เพื่อขยายพื้นที่รวมเนื้อที่ของวัด 

ทั้งหมด ๒.๖ เอเคอร์ (๖.๕ ไร่) 

หลังจากนั้นได้พัฒนาไม่หยุดยั้ง ปีพ.ศ. ๒๕๕๘ ได้สร้างถนนทางขึ้นใหม่ 

(Driveway) และที่จอดรถชั่วคราวเพื่ออำนวยความสะดวกแก่พุทธศาสนิกชน 

ผู้มาทำบุญที่วัด กลางปีเดียวกัน วันที่ ๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๘ ได้ประกอบพิธี 

หล่อหลวงพ่อพระพุทธมงคลรังษี ณ วัดโปรดเกศเชษฐาราม จ.สมุทรปราการ 

มีเจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธชินวงศ์ เจ้าคณะใหญ่หนกลาง เมตตาเป็น 

ประธานเททองหล่อ และมีพระธรรมทูตพร้อมด้วยพุทธศาสนิกชนจำนวนมาก 

ร่วมทำบุญ และได้อัญเชิญประดิษฐานที่วัดป่าธรรมรัตน์ เมื่อเดือนพฤษภาคม 

๒๕๕๙ 

วัตถุประสงค์ 

- เพื่อเป็นศูนย์กลางการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในสหรัฐอเมริกา 

- เพื่อเป็นศูนย์ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานประจำเมืองพิทส์เบอร์ก 

- เพื่อเป็นศูนย์ส่งเสริม ศีลธรรม วัฒนธรรม ขนบธรรมเนียม ประเพณี 

ที่ดีงามของชาวพุทธ 

- เพื่อเป็นศูนย์ฝึกอบรมเสริมความรู้พระธรรมทูตสายต่างประเทศ 

- เพื่อเป็นศูนย์รวมใจของชาวพุทธโดยไม่จำกัดเชื้อชาติ 

78

พระธรรมทูตที่อยู่ปฏิบัติศาสนกิจ 

๑. พระครูสิริอรรถวิเทศ 

ประธานดำเนินการสร้าง - ประธานกรรมการบริหาร 

๒. พระมหาปิยะ อุตฺตมปญฺโ 

พ.ศ. ๒๕๕๔ – ปัจจุบัน (หัวหน้าสงฆ์) 

๓. พระครูสังฆรักษ์สุริยา เตชวโร 

พ.ศ. ๒๕๕๔-๒๕๕๕ (ไปปฏิบัติศาสนกิจที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี.) 

๔. พระมหาสิทธิผล สิทฺธิผโล 

พ.ศ. ๒๕๕๕ (ไปปฏิบัติศาสนกิจที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี.) 

๕. พระมหาพิรุฬห์ พทฺธสีโล 

พ.ศ.๒๕๕๕-๒๕๕๗ (ไปปฏิบัติศาสนกิจที่ประเทศอินเดีย) 

๖. พระมหาสายันต์ อคฺควณฺโณ 

พ.ศ.๒๕๕๕ – ปัจจุบัน 

คณะกรรมการที่ปรึกษา 

๑. พระราชมงคลรังษี (หลวงตาชี) 

ที่ปรึกษาสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

๒. พระเทพพุทธิวิเทศ 

ประธานสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

๓. พระครูปริยัติธรรมาภิราม 

ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดพระธาตุเชิงชุม จ.สกลนคร 

๔. พระครูวิสิฐธรรมรส 

เจ้าอาวาสวัดโปรดเกศเชษฐาราม จ.สมุทรปราการ 

๕. พระครูสันตจิตตานุโยค 

เจ้าอาวาสวัดบางพึ่ง จ.สมุทรปราการ 

79

คณะกรรมการอำนวยการบริหารวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบอร์ก 

๑. พระครูสิริอรรถวิเทศ ประธานกรรมการอำนวยการ 

๒. พระครูสุธีธรรมธร รองประธานฯ 

๓. พระครูสังฆรักษ์สุริยา เตชวโร รองประธานฯ 

๔. พระมหาปิยะ อุตฺตมปญฺโญ เลขานุการ 

๕. คุณฟลุค วอง เหรัญญิก 

๖. คุณรุ่งนภา ขันชาลี ผู้ช่วยเหรัญญิก 

๗. พระมหาสายันต์ อคฺควณฺโณ ผู้ช่วยเหรัญญิก 

๘. คุณนีน่า โกลด์ ประชาสัมพันธ์ 

๙. คุณวิลาวรรณ อนันต์ วอง กรรมการ 

๑๐. คุณสฤษฎิ์ ตะสิทธิ์ กรรมการ 

๑๑. คุณพนิดา Leonhard กรรมการ 

การปฏิบัติศาสนกิจของพระธรรมทูตประจำ 

๑. การเผยแผ่จัดสอนสมาธิและพระพุทธศาสนาในเรือนจำ ๔ แห่ง 

ในมลรัฐเพนซิลวาเนีย 

- เรือนจำในเมืองพิทส์เบิร์กเดือนละ ๔ ครั้ง(State Correctional 

Institution, Pittsburgh) 

- เรือนจำเมืองโสเมอเสตเดือนละครั้ง (State Correctional 

Institution, Somerset) 

- เรือนจำเมืองโลเรลไฮแลนด์เดือนละครั้ง(State Correctional 

Institution, Laurel Highlands) 

- เรือนจำเมืองอัลเบียนเดือนละครั้ง (State Correctional Institution, 

Albion) 

๒. โครงการขึ้นเรือนเยือนบ้าน พาญาติโยมสวดมนต์ นั่งสมาธิ และ 

สนทนาธรรม โดยเวียนไปตามบ้านที่ได้รับนิมนต์ 

80

๓. โครงการอบรมวิปัสสนากรรมฐานแก่ผู้สนใจทั่วไปทั้งภายในและ 

ภายนอกวัด 

๔. จัดกิจกรรมวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาและประเพณีไทย 

- ทำบุญวันปีใหม่ 

- ทำบุญวันมาฆบูชา 

- ทำบุญประเพณีสงกรานต์ 

- ทำบุญวันวิสาขบูชา 

- ทำบุญวันอาสาฬหบูชา-เข้าพรรษา 

- ทำบุญวันกตัญญูรู้พระคุณแม่ 

- ทำบุญวันสารทและครบรอบการก่อตั้งวัด 

- ทำบุญวันออกพรรษา 

- ทำบุญทอดกฐินสามัคคี 

- ทำบุญวันกตัญญรู้พระคุณพ่อ 

- สวดมนต์ข้ามปีและทำบุญขึ้นปีใหม่ 

๕. โครงการธรรมะข้างสำรับ ให้ความรู้ทางด้านพระพุทธศาสนาและ 

ธรรมะทุกโอกาสที่ญาติโยมนิมนต์ไปปฏิบัติศาสนกิจ 

๖. โครงการบริจาคหนังสือ วีดีโอ และดีวีดีธรรมะให้เรือนจำ ๔ แห่ง 

ในมลรัฐเพนซิลวาเนีย 

๗. ด้านการสาธารณูปการ 

- ปรับปรุงห้องใต้ดินเป็นสถานที่ทำบุญ ๒๐,๐๐๐.๐๐ เหรียญ 

- ติดกระจกหน้าต่างใหม่ ๑,๕๐๐ เหรียญ 

- ซื้อที่ดินเพื่อขยายวัด ๑.๑ เอเคอร์ ๑๗๓,๗๔๐.๗๗ เหรียญ 

- ทำป้ายวัด ๑,๕๐๐.๐๐ เหรียญ 

- ทุบฝาผนังห้องเพื่อขยายห้องพระประธาน ๒,๐๐๐.๐๐ เหรียญ 

- หล่อพระพุทธมงคลรังษีพระประธาน ๓,๐๐๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

๘. ด้านสังคมสงเคราะห์ จัดโครงการบริจาคอาหารและเครื่องอุปโภค 

บริโภค ให้กับธนาคารอาหาร (Food Bank) และองค์กรการกุศลต่างๆ 

81

ตำแหน่ง / หน้าที่ / การงานในต่างประเทศ 

พ.ศ. ๒๕๓๕-ปัจจุบัน เป็นพระธรรมทูตสายต่างประเทศ ปฏิบัติศาสนกิจ 

ประจำวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. สหรัฐอเมริกา 

พ.ศ. ๒๕๓๘-ปัจจุบัน เป็นกรรมการสอบคัดเลือก/พระวิทยากรบรรยาย 

พิเศษ โครงการอบรมพระธรรมทูตสายต่างประเทศ 

มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 

พ.ศ. ๒๕๓๙-ปัจจุบัน เป็นพระวิปัสสนาจารย์สอนการเจริญจิตภาวนา 

(Mental Detoxification & Relaxation) ณ วัด 

ไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี., วัดป่าสันติธรรม รัฐเวอร์ 

จีเนีย, ศูนย์ศึกษาพระพุทธศาสนาทิเบต เมืองซิลเวอร์ 

สปริง (The Sakya Phuntsok Ling, the Tibetan 

Center in Silver Spring Maryland), ศูนย์ศึกษา 

และปฏิบัติธรรมเมืองฟิลาเดลเฟีย (Buddhist Meditation 

Center of Philadelphia) 

- เป็นประธานอำนวยการ และพระวิปัสสนา 

จารย์ของวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบอร์ก รัฐ 

82

เพนซิลวาเนีย (Vipassana meditation group of 

Pittsburg, Pennsylvania) 

พ.ศ. ๒๕๔๓ เป็นประธานกรรมการ “กองทุนธรรมรัตน์” (สร้าง 

ศาสนทายาทสืบอายุพระพุทธศาสนา) โรงเรียนพระ 

ปริยัติธรรมแผนกสามัญ วัดโสมมนัสสันตยาราม 

อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี มอบทุนการศึกษาแก่ 

พระภิกษุ-สามเณรที่เรียนดีแต่ขาดแคลนทุนทรัพย์ 

ทุกๆ ปีๆ ละ ๕๐ ทุน เป็นเงิน ๒๕๐,๐๐๐.๐๐ บาท 

พ.ศ. ๒๕๔๗ เป็นประธานกองทุนส่งเสริมพระวิปัสสนาจารย์ 

“คุณแม่สมจิตต์ วสุรัตน์” มอบทุนการศึกษาแก่พระ 

วิปัสสนาจารย์ทั้งในและต่างประเทศ 

พ.ศ. ๒๕๕๐ เปิดสอนวิปัสสนาแก่เจ้าหน้าที่-พนักงาน สถาบัน 

การเงินระหว่างประเทศ (IMF) ที่สำนักงานใหญ่กรุง 

วอชิงตัน, ดี.ซี. ทุก ๆ เดือน 

พ.ศ. ๒๕๕๐-ปัจจุบัน เป็นหัวหน้าโครงการธรรมสัญจร จัดปฏิบัติธรรม 

นานาชาติภาคภาษาอังกฤษ(Mental Detoxifica- 

83

tion & Relaxation) วัดในสังกัดสมัชชาสงฆ์ไทยใน 

สหรัฐอเมริกา 

พ.ศ. ๒๕๕๑-ปัจจุบัน ประธานคณะกรรมการอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. เมืองซิลเวอร์สปริง มลรัฐแมรี่แลนด์ 

พ.ศ. ๒๕๕๑-๒๕๕๙ เป็นเลขาธิการ สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

พ.ศ. ๒๕๕๒-ปัจจุบัน เป็นอาจารย์ประจำสถาบัน Thai Institute of Healing 

Arts เมืองอาร์ลิงตัน มลรัฐเวอร์จีเนีย สอนสมาธิภาวนา 

และสวดมนต์แบบเถรวาทแก่ชาวอเมริกัน 

พ.ศ. ๒๕๕๑-๒๕๕๓ เป็นอาจารย์บรรยายวิชาบทบาทสตรีในพระพุทธ 

ศาสนาแก่นักศึกษาคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยา 

ลัยเพ็นสเตท (Pennsylvania State University, 

พ.ศ. ๒๕๕๒ 

Mont Alto Campus) 

เป็นอาจารย์บรรยายวิชาพระพุทธศาสนาเถรวาท 

แก่นักศึกษาคณะศาสนา-ปรัชญา มหาวิทยาลัย จอร์จ 

วอชิงตัน กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

พ.ศ.๒๕๔๓-ปัจจุบัน เป็นคณะกรรมการชาวพุทธนานาชาติ (International 

Buddhist Committee of Wasington, D.C.) ใน 

เขตกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. มลรัฐแมรี่แลนด์, มลรัฐเวอร์จีเนีย 

เป็นกรรมการ IBC. จัดงานฉลองวิสาขบูชานานาชาติ 

ทุกๆ ปี 

พ.ศ. ๒๕๕๙-ปัจจุบัน เป็นประธานคณะกรรมการอำนวยการ สมาคมชาว 

พุทธนานาชาติแห่งสหรัฐอเมริกา (International 

Buddhist Association of America : IBAA) 

84

ประสบการณ์งานเผยแผ่พระพุทธศาสนาในต่างแดน 

พ.ศ. ๒๕๓๖-ปัจจุบัน เดินทางเผยแผ่ดูงานพระศาสนาทั้งในทวีปยุโรป และ 

ประเทศแถบสแกนดิเนเวีย เช่น นอร์เวย์, สวีเดน, 

ฟินแลนด์,เดนมาร์ก, อังกฤษ, ฝรั่งเศส, เบลเยี่ยม, 

ลักซัมเบอร์ก เยอรมัน,เนเธอร์แลนด์, สวิสเซอร์แลนด์, 

สเปน, โปรตุเกส,อิตาลี ในทวีปอเมริกาเหนือ เช่น 

สหรัฐอเมริกา, แคนาดา, และประเทศต่างๆ ใน 

ทวีปเอเชีย เช่น รัสเซีย, อินเดีย, เนปาล, ศรีลังกา, 

มาเลเซีย, สิงคโปร์, อินโดนีเซีย, จีน, ญี่ปุ่น, เกาหลี, 

ไต้หวัน, เวียดนาม, ลาว, เขมร, พม่า และอัฟริกาใต้ 

พ.ศ. ๒๕๔๒ ร่วมประชุมสภาศาสนาโลก (Parliament of the World’s 

Religions 1999) ที่เมืองเคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ 

(Cape Town, South Africa) 

พ.ศ. ๒๕๔๓ ทำวิจัยพุทธศาสนาฝ่ายมหายานนิกายสุขาวดี (Pure Land) 

สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ วิทยาลัย เหยียนกวง เมืองจงลี่ ไทเป 

ประเทศไต้หวัน (Buddhist Research Institute, Yuan 

Kuang Buddhist College, Taiwan) 

พ.ศ. ๒๕๔๔ ทำวิจัยพุทธศาสนาฝ่ายวัชรยาน(ทิเบต)นิกายกั๊กยิว (หมวกด ำ) 

ที่วัดไตรรัตนาราม เมืองสิริกูลี่ รัฐเวสท์ เบงกอล ประเทศ 

อินเดีย (Tri-Ratna Buddhist Monastery, Siriguli , District 

of Darjeeling, West Bengal, India) 

พ.ศ. ๒๕๓๗-ปัจจุบัน เป็นบรรณาธิการ และผู้จัดทำหนังสือต่าง ๆ ของ 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. และสมัชชาสงฆ์ไทยใน 

สหรัฐอเมริกา ทั้งภาษาไทย และภาษาอังกฤษ 

85

พ.ศ. ๒๕๔๗ 

พ.ศ. ๒๕๔๗ 

พ.ศ. ๒๕๔๙ 

พ.ศ. ๒๕๕๒ 

86 

ร่วมประชุมสภาศาสนาโลก (Parliament of the World’s 

Religions 2004) ที่เมืองบาร์เซโลน่า, ประเทศสเปน 

ร่วมจัดประชุมสัมมนาทางพระพุทธศาสนา ทั้งในประเทศไทย 

อินเดีย ในยุโรป และสหรัฐอเมริกา 

ร่วมประชุมผู้นำศาสนาโลกหลังเหตุการณ์ ๑๑ กันยายน 

(World’s Religions after September 11) A Global 

Congress at Montreal, Canada, 11-15 September 2006 

ขณะที่ดำรงตำแหน่งเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

ได้จัดประชุมสัมมนาพระธรรมทูตสายต่างประเทศทั่วโลก 

ในโอกาสทำบุญอายุวัฒนมงคลครบ ๘๔ ปี พระวิเทศธรรมรังษี 

(ปัจจุบัน พระราชมงคลรังษี) ประธานสงฆ์วัดไทยกรุงวอชิงตัน, 

ดี.ซี. ร่วมกับมหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 

สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ สหภาพพระธรรมทูตไทย 

ในทวีปยุโรป และโอเชียนเนียร์ ทำให้เกิดปฏิญญา 

กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี.

พ.ศ. ๒๕๕๓ 

พ.ศ.๒๕๕๓ 

พ.ศ. ๒๕๕๔ 

พ.ศ. ๒๕๕๐ 

พ.ศ. ๒๕๕๓ 


ได้จัดประชุมสัมมนาพระธรรมทูตสายต่างประเทศทั่วโลก 

ในโอกาสงานการพัทธสีมาฝังลูกนิมิต วัดวชิรธรรมปทีป 

นครนิวยอร์ก ในวันที่ ๒๗-๒๘ มิถุนายน 

ร่วมกับมหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ส ำนักงาน 

พระพุทธศาสนาแห่งชาติ สหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีป 

ยุโรป และโอเชียนเนียร์ เพื่อร่วมกันลง มติทำแผนพัฒนางาน 

พระธรรมทูตสายต่างประเทศร่วมกัน และได้มีการลงนามใน 

ปฏิญญามหานครนิวยอร์ก 


ได้จัดประชุมสัมมนาพระธรรมทูตสายต่างประเทศทั่วโลก ใน 

โอกาสงานทำบุญฉลองการปฏิบัติศาสนกิจครบ ๕๐ ปี 

พระเทพโพธิวิเทศ (ทองยอด ภูริปาโล ป.ธ.๙) หัวหน้า 

พระธรรมทูตสายประเทศอินเดีย-เนปาล วันที่ ๒๖-๒๗ 

กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔ ร่วมกับมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ 

ราชวิทยาลัย สำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ สหภาพ 

พระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป และโอเชียนเนียร์ เพื่อร่วมกัน 

ลงมติรับแผนพัฒนางานพระธรรมทูตสายต่างประเทศไป 

พัฒนาและนำไปใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อองค์กร ได้มีการลงนาม 

ในปฏิญญาพุทธคยา ทำให้เกิดเครือข่ายความร่วมมือระหว่าง 

องค์กรพระธรรมทูตไทยในต่างประเทศแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น 

นำคณะจาริกแสวงบุญประเทศศรีลังกา อัญเชิญพระ 

สารีริกธาตุ เพื่อประดิษฐานไว้ที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

นำคณะจาริกแสวงบุญประเทศศรีลังกาอัญเชิญพระ 

สารีริกธาตุเพื่อประดิษฐานไว้ที่วัดวชิรธรรมปทีป นิวยอร์ก 

87

พ.ศ. ๒๕๕๓-๕๔ ร่วมงานฉลองวิสาขบูชาวันสำคัญของโลก ณ ตึก 

สำนักงานใหญ่องค์การสหประชาชาติ (UN) มหานคร 

นิวยอร์ก 

พ.ศ. ๒๕๕๕ ร่วมประชุมเชิงปฏิบัติการพระธรรมทูตที่ปฏิบัติศาสนกิจ 

ทั่วโลกทั้งฝ่ายธรรมยุติ และฝ่ายมหานิกาย ในวันที่ ๒๙ 

พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๕ ในโอกาสเฉลิมฉลองพุทธชยันตี 

๒,๖๐๐ ปีแห่งการตรัสรู้ เพื่อสร้างความเข้มแข็งในการเผยแผ่ 

พระพุทธศาสนาของพระธรรมทูตไทยสายต่างประเทศ 

ณ มหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย อำเภอวังน้อย 

จังหวัดพระนครศรีอยุธยา 

พ.ศ. ๒๕๕๕ ร่วมงานชุมนุมชาวพุทธทั่วโลกในงานฉลองวิสาขบูชาวัน ส ำคัญ 

สากลของโลก ฉลองพุทธชยันตี ๒,๖๐๐ ปี แห่งการตรัสรู้ 

ของพระพุทธเจ้า ระหว่างวันที่ ๓๑ พฤษภาคม-๒ มิถุนายน 

พ.ศ. ๒๕๕๕ ณ หอประชุม ม.ว.ก. มหาวิทยาลัย มหาจุฬา 

ลงกรณราชวิทยาลัย, ร่วมพิธีประกาศปฏิญญากรุงเทพ พ.ศ. 

๒๕๕๕ ณ อาคารสำนักงานใหญ่องค์การสหประชาชาติ ถนน 

ราชดำเนิน และร่วมพิธีวางศิลากฤษ์สร้างอาคารสำนักงาน 

ศูนย์กลางพระพุทธศาสนาโลก พิธีเจริญพระพุทธมนต์-เวียน 

เทียน ณ พุทธมณฑล จังหวัดนครปฐม 

พ.ศ. ๒๕๕๕ ในนามคณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ตำแหน่งเลขาธิการ 

ได้ร่วมประชุมสหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป ที่ 

วัดพุทธาราม เมืองแวมโด ประเทศสวีเดน วันที่ ๑๗-๑๘ 

มิถุนายน ๒๕๕๕ เพื่อดำเนินตามปฏิญญาพุทธคยา ที่ได้ลง 

นามร่วมกันเรื่องการสร้างเครือข่ายความร่วมมือ 

พ.ศ. ๒๕๕๖ ในนามคณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ตำแหน่งเลขาธิการ ได้ 

เข้าร่วมการอภิปรายนำเสนอผลงานทางวิชาการ ในงานฉลอง 

88

ความ สัมพันธ์พระพุทธศาสนาเถรวาทแบบไทยสยามนิกาย 

อายุครบ ๒๖๐ ปี ณ สถาบันสอนพระพุทธศาสนา เมืองแคนดี้ 

ประเทศศรีลังกา 

พ.ศ. ๒๕๕๖ เป็นองค์แสดงพระธรรมเทศนาใต้ต้นพระศรีมหาโพธิ์ในงาน 

สาธยายพระไตรปิฎกนานาชาติ ที่มณฑลพิธีพุทธคยา เมือง 

พุทธคยา ประเทศสาธารณรัฐอินเดีย 

พ.ศ. ๒๕๕๖ 

ได้เข้าร่วมประชุมสมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๗/๒๕๕๖ องค์กร 

สหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป ณ วัดธรรมวิหาร 

เมืองฮันโนเฟอร์ ประเทศเยอรมนี ในนามเลขาธิการสมัชชา 

สงฆ์ไทยฯ ในฐานะที่ปรึกษาองค์กร 

พ.ศ. ๒๕๕๗ ได้เข้าร่วมประชุมสมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๘/๒๕๕๗ 

องค์กรสหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป ณ วัดธรรม 

ประทีป เมืองแมคเคอร์แลน ประเทศเบลเยี่ยม ในนาม 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ในฐานะที่ปรึกษาองค์กร 

พ.ศ. ๒๕๕๘ ได้เข้าร่วมประชุมสมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๙/๒๕๕๘ 

องค์กรสหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป ณ วัดไทย 

นอร์เวย์ ประเทศนอร์เวย์ ในนามเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

ในฐานะที่ปรึกษาองค์กร 

พ.ศ. ๒๕๕๘ 

พ.ศ. ๒๕๕๘ 

ในนามคณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ตำแหน่งเลขาธิการ 

ได้รับนิมนต์เข้าร่วมประชุมสัมมนาพุทธ-คริสต์ การอยู่กัน 

ด้วยสันติ ที่สำนักวาติกัน ประเทศอิตาลี โดยได้เข้าพบสมเด็จ 

พระสันตปาปา (โป๊ปฟรานซิส) 


ได้เข้าร่วมประชุมสภาศาสนาโลก (Parliament of the 

World’s Religions) ที่เมืองซอลเลคซิตี้ รัฐยูทาห์ ระหว่าง 

วันที่ ๑๕-๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๘ 

89

พ.ศ. ๒๕๕๙ 

พ.ศ. ๒๕๕๙ 


ได้จัดโครงการฝึกอบรมแนวการสอนวิปัสสนากรรมฐาน 

นานาชาติ ณ วัดสันติวนาราม บ้านเชียง อ.หนองหาน และ 

วัดนาหลวง (อภิญญาเทสิตธรรม) อ.บ้านผือ จ.อุดรธานี 

วันที่ ๑๕-๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙ 


และตำแหน่งประธานอำนวยการวัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. 

ประธานอำนวยการก่อสร้างวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบอร์ก 

ได้รับเลือกจากสมาชิกให้ดำรงตำแหน่งประธานพุทธสมาคม 

นานาชาติ “International Buddhist Association of 

America”(IBAA) ซึ่งได้ดำเนินการเพื่อขออนุญาตจัดฉลอง 

วิสาขบูชาที่ทำเนียบประธานาธิบดีสหรัฐฯ (White House) 

พ.ศ. ๒๕๕๙ ได้เข้าร่วมประชุมสมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๑๐/๒๕๕๙ 

องค์กรพระธรรมทูตในสหราชอาณาจักร และไอส์แลนด์ 

ณ วัดสันติวงศาราม เมืองเบอร์มิงแฮม ประเทศอังกฤษ และ 

เข้าร่วมพิธีทำบุญอายุวัฒนมงคลครบ ๙๐ ปี พระราชภาวนาวิมล วิ. 

90

เจ้าอาวาสวัดพุทธประทีป กรุงลอนดอน ประธานองค์กรฯ 

และเดินทางเยี่ยมพระธรรมทูตวัดต่างๆ ในยุโรป ๔ ประเทศ 

คือ ฝรั่งเศส เบลเยี่ยม เยอรมัน และเนเธอร์แลนด์ 

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาทางสถานีวิทยุ-โทรทัศน์-เวบไซต์ 

พ.ศ. ๒๕๔๐ เป็นหัวหน้าศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศ (Internet) เพื่อการ 

เผยแผ่พระพุทธศาสนาวัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี., เจ้าของ 

รายการ “ธรรมธารา” ภาคอินเตอร์เน็ต 

พ.ศ. ๒๕๔๐ เผยแผ่ธรรมะ และข่าวสารข้อมูลทางเวบไซต์ของสมัชชา 

สงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา www.thaitemple.org, 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน,ดี.ซี. www.watthaidc.org และเวบไซต์ 

ส่วนตัว ที่ www.t-dhamma.org, Facebook & Twitter 

พ.ศ. ๒๕๕๐ เป็นเจ้าของรายการโทรทัศน์ “ท่องธรรม” สถานีโทรทัศน์ 

TNN2 (True Vision) ออกอากาศทุกวันอาทิตย์ เวลา ๗.๓๐ 

น.- ๐๘.๐๐ น. (ที่ประเทศไทย) 

พ.ศ. ๒๕๕๑ รายการโทรทัศน์ “ธรรมะส่องโลก” ออกอากาศทางสถานี 

โทรทัศน์ NAT TV., Lao Champa TV. (ออกอากาศใน 

สหรัฐอเมริกา) 

พ.ศ. ๒๕๕๓ รายการโทรทัศน์ “ข่าวสารจากพระธรรมทูตไทยในต่างแดน” 

ทางสถานีโทรทัศน์ WBTV (World Buddhist Television) 

วัดยานนาวา เขตสาทร และ TBC (Thailand Buddhist 

Chanel) วัดพิชยญาติการาม กรุงเทพมหานคร 

พ.ศ. ๒๕๕๔ จัดรายการวิทยุร่วมกับพระมหาคาวี ญาณวีโร เจ้าอาวาส 

วัดสะพานคำ จ.สกลนคร ในรายการ “คนดีศรีสังคม” 

รายการ “สืบสานศิลปวัฒนธรรมไทย” รายการ “พุทธธรรม 

นำชีวิต” ทางสถานีวิทยุ ๙๐๙ จังหวัดสกลนคร 

91

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในตำแหน่งเลขาธิการ สมัชชาสงฆ์ไทย 

ในสหรัฐอเมริกา 

๑. การจัดโครงการธรรมสัญจรแก่ชาวต่างชาติ น ำโดย พระครูสิริอรรถวิเทศ 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา จัดปฎิบัติธรรมนานาชาติภาค 

ภาษาอังกฤษ วัดในเครือสมัชชาสงฆ์ไทยฯ โดยจัดหมุนเวียนไปตามวัดต่าง ๆ 

เช่น วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. วัดวชิรธรรมปทีป นิวยอร์ก วัดมงคลเทพ 

มุนี ฟิลาเดลเฟีย วัดป่าสันติธรรม รัฐเวอร์จีเนีย วัดมงคลรัตนาราม แทมป้า 

วัดมงคลรัตนาราม ฟอร์ต วัลตัน บีช และวัดพุทธรังษี ไมอามี รัฐฟลอริดา 

วัดพุทธมงคลนิมิต รัฐนิวเม็กซิโก และวัดป่าธรรมรัตน์ เมืองพิทส์เบอร์ก 

รัฐเพนซิลวาเนีย เป็นต้น ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๕๑-ปัจจุบัน 

๒. จัดโครงการอบรมเสริมความรู้พระธรรมทูต ด้านการปฏิบัติวิปัสสนา 

กรรมฐาน และเข้าปริวาสกรรม ในนามสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

รวม ๔ รุ่น ประจำปี ๒๕๕๔-๒๕๕๗ ณ วัดพระมหาชนก เมืองกริฟฟิน 

รัฐจอร์เจีย ระหว่างวันที่ ๑๐-๒๐ พฤษภาคม ของทุกปี มีพระธรรมทูต 

เข้าร่วมประพฤติวัตร ปฏิบัติธรรมเป็นจำนวนมาก โดยมีพระวิปัสสนาจารย์ 

และพระเจ้าหน้าที่ ๑๐ รูป มีญาติโยมให้การอุปถัมภ์มากกว่า ๑๐๐ คน ตลอด 

ระยะเวลา ๑๐ วัน 

๓. จัดโครงการอบรมเชิงปฏิบัติการเสริมความรู้พระธรรมทูต ด้าน 

การผลิตสื่อมัลติมีเดีย (ถ่ายภาพ-ตัดต่อวีดีโอ) แก่พระธรรมทูตวัดในสังกัด 

สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา ระหว่างวันที่ ๑๕-๒๑ พฤศจิกายน พ.ศ. 

๒๕๕๔ ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ซิลเวอร์ สปริง มลรัฐแมรี่แลนด์ 

92

การจัดพิมพ์หนังสือธรรมะ และหนังสืออนุสรณ์ต่างๆ ในนาม 

สมัชชาสงฆ์ไทยฯ เพื่อการเผยแผ่พระพุทธศาสนา ดังนี้ 

๑. หนังสือ “สงฆ์ไทย” ในการประชุมสมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ 

๔๐/๒๕๕๙ ณ วัดไทยลอสแองเจลิส พิมพ์จำนวน ๕๐๐ เล่ม 

๒. หนังสือ “ระเบียบปฏิบัติ-รายนามวัด-รายชื่อพระธรรมทูตจ ำพรรษา 

วัดในสังกัดสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา” ๒๕๕๘ จำนวน ๕๐๐ เล่ม 

๓. หนังสือ “ระเบียบปฏิบัติ-รายนามวัด-รายชื่อพระธรรมทูต 

จำพรรษาวัดในสังกัดสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา” ๒๕๕๙ จำนวน ๕๐๐ 

เล่ม แจกในงานสัมมนาและร่วมงานวิสาขบูชานานาชาติ ที่มหาจุฬาลงกรณ 

ราชวิทยาลัย 

๔. สมัชชาสงฆ์ไทยฯได้พิมพ์หนังสือแสดงมุทิตาสักการะ ถวาย 

พระธรรมทูตที่ได้รับพระราชทานเลื่อนและตั้งสมณศักดิ์ ได้พิมพ์หนังสือ 

นรก-สวรรค์ ในพระไตรปิฏก บทประพันธ์ของ พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. 

ปยุตฺโต) จำนวน ๖,๐๐๐ เล่ม พระธรรมทูตในสังกัดสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ที่ได้ 

รับพระราชทานเลื่อนและตั้งสมณศักดิ์ 

๕. หนังสือสวดมนต์แปลภาคภาษาอังกฤษ (Chanting Book Pali 

with English Translation) จำนวน ๒,๐๐๐ เล่ม 

งานสังคมสงเคราะห์ในตำแหน่งเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

๑. บริจาคเงินช่วยเหลือผู้ประสบอุทกภัยที่ประเทศไทย โดยรวบรวม 

ปัจจัยที่ได้รับบริจาคจากวัดในสังกัดสมัชชาสงฆ์ไทยฯ และพุทธศาสนิกชน 

ทั่วไป ได้เงินจำนวน ๑๐,๐๐๐.๐๐ เหรียญฯ (๑๑ ต.ค.๕๔) โดย พระครู 

สิริอรรถวิเทศ เลขาธิการ นำไปมอบผ่านสถานเอกอัครราชทูตไทย ณ กรุง 

วอชิงตัน, ดี.ซี.โดย ฯพณฯ เอกอัครราชทูต กิตติพงษ์ ณ ระนอง เป็นผู้รับ 

มอบเงินเพื่อนำส่งให้สภากาชาดไทยต่อไป 

93

๒. บริจาคเงินช่วยเหลือผู้ประสบภัยธรรมชาติสึนามิที่ประเทศญี่ปุ่น 

วันที่ ๓๐ พฤษภาคม ๒๕๕๔ โดย ดร.พระครูสิริอรรถวิเทศ เลขาธิการ 

สมัชชาสงฆ์ไทยฯ ได้เดินทางไปมอบเงินบริจาคที่สถานเอกอัครราชทูตญี่ปุ่น 

ณ กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ซึ่งได้รวบรวมเงินบริจาควัดสมาชิกสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

จำนวน ๘,๒๕๐.๐๐ ดอลล่าร์สหรัฐฯ (แปดพันสองร้อยห้าสิบดอลล่าร์สหรัฐฯ) 

ผลงานด้านการประพันธ์/รวบรวมหนังสือวิชาการ, สารคดี 

ท่องเที่ยวเชิงพุทธ, รายงานการประชุม, บทความต่าง ๆ 

พ.ศ. ๒๕๔๒ รายงาน “การประชุมสภาศาสนาโลก เคปทาวน์ ๑๙๙๙” 

พ.ศ. ๒๕๔๓ หนังสือ “พระธรรมทูตในต่างประเทศ” 

พ.ศ. ๒๕๔๔ หนังสือ “ท่องแดนพุทธภูมิ” ชุดตามเจ้าคุณฯ จาริกบุญเมือง 

อินเดีย 

พ.ศ. ๒๕๔๕ หนังสือ “สิกขิม แดนมหัศจรรย์ - ดาร์จีลิ่ง แดนประทับใจ” 

พ.ศ. ๒๕๔๖ หนังสือ “ท่องเพียวแลนด์แดนพุทธมหายาน” องค์กรพระพุทธ 

ศาสนาในไต้หวัน 

พ.ศ. ๒๕๔๖ หนังสือ “Chanting Book: Pali Language with English 

94 

Translation” (สมัชชาสงฆ์ไทยฯ)

พ.ศ. ๒๕๔๗ หนังสือ “เปิดประตูสู่ยุโรป - จาริกธรรมร่วมประชุมสภา 

ศาสนาโลก” บาร์เซโลน่า, ประเทศสเปน ๒๐๐๔ 

พ.ศ. ๒๕๔๙ หนังสือ “ท่องศิลานคร แดนปราสาทขอม นครวัด-นครธม” 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “จาริกบุญแสวงธรรม สู่แดนพุทธภูมิ” คู่มือนมัสการ 

สังเวชนียสถานที่สำคัญในอินเดีย-เนปาล 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “Walking on the Path of the Buddha” 

คู่มือท่องแดนพุทธสถานใน อินเดีย-เนปาล (ภาษาอังกฤษ) 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “Buddhist Tradition & Thai Culture” 

ประเพณีไทย-ประเพณีชาวพุทธ (สมัชชาสงฆ์ไทยฯ) 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “Basic Buddhist Practice”(สมัชชาสงฆ์ไทยฯ) 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “ศรีลังกา แดนพุทธศาสนา ๒,๓๐๐ ปี” 

พ.ศ. ๒๕๕๑ หนังสือ “Basic Meditation Instruction & Practice” 

พ.ศ. ๒๕๕๒ หนังสือ “พม่าดินแดนแห่งเจดีย์ทองคำ” 

ประเภทบทความต่าง ๆ “พระธรรมทูตในต่างแดน” นิตยสารพุทธจักร 

(มจร.), “ไปอินเดียทำไม ทำไมต้องไปอินเดีย” หนังสือพิมพ์ไทยแอล.เอ, 

“สิกขิม-ดาร์จีลิ่ง แดนประทับใจ” วารสาร แสงธรรม, พระพุทธศาสนาใน 

โลกตะวันตก เป็นต้น 

รางวัลชีวิต 

พ.ศ. ๒๕๕๕ ได้รับพระราชทานตั้งสมณศักดิ์ เป็นพระครูสัญญาบัตร 

เทียบผู้ช่วยเจ้าอาวาสพระอารามหลวงชั้นพิเศษ 

ที่ พระครูสิริอรรถวิเทศ 

พ.ศ. ๒๕๕๙ ได้รับพระราชทานตั้งสมณศักดิ์ เป็นพระราชาคณะ 

ชั้นสามัญ ในพระราชทินนาม ที่ พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

95

96

ความหลังที่ฝังใจ 

โดย... พระวิเทศรัตนาภรณ์ (ถนัด อตฺถจารี Ph.D.) 

ชีวิตในวัยเด็ก : ตอนเด็กเลี้ยงควาย 

ที่บ้านมีอาชีพหลักคือการทำนาและ 

ทำไร่ตามฤดูกาล ที่บ้านถึงแม้จะหาเงิน 

ลำบากแต่ก็ไม่ถึงกับขัดสนหรือฝืดเคือง 

นัก เนื่องจากคุณตา คุณยายทิ้งมรดก 

ไว้ให้แม่คนเดียวเนื่องจากเป็นลูกโทน 

ก็คือที่นาและที่ที่รกร้างว่างเปล่าที่ปู่ย่า 

ตายายจับจองเอาไว้สมัยก่อนที่บนภูเขา 

ใครจะปักเขตเอาตรงไหนก็ได้ ยังไม่มีกฏหมาย 

คุ้มครองป่าสงวนแห่งชาติเหมือนปัจจุบันนี้ 

ที่บ้านจึงมีนาหลายแปลงทั ้งนาทุ่ง และนาโคก (ภูเขา) เมื่อถึง 

ฤดูทำนา คือประมาณกลางเดือนพฤษภาคม หลังจากทำบุญวันวิสาขบูชา 

แล้วก็จะพากันลงทำนาโดยจะเริ่มไถดะ หรือไถหุดก่อน ช่วงนี้จะทำไป 

เรื่อยๆ ไม่รีบเร่ง ส่วนมากจะนำควายออกจากคอกไปหากินหญ้าในช่วงเช้า 

หญ้าจะขึ้นตามคันนางามมากเพราะฝนพึ่งตกเป็นช่วงต้นฤดูฝน บรรดาสัตว์ 

เล็กสัตว์น้อยก็มีมากตามท้องไร่ท้องนา เช่น พวกกบ เขียด อึ่งอ่าง งูต่างๆ 

และปลาในน้ำก็มีมากมาย 

ในช่วงเช้าปล่อยให้ควายและเล็มหญ้าไปตามคันนา ส่วนข้าพเจ้าเองก็ 

ต้องหาจับปลาไว้เป็นอาหารเที่ยงด้วย เรียกว่าหากินทั้งคน และควาย ชีวิตในวัย 

เด็กมีแต่ความสนุกสนานร่าเริงไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร..เวลาฝนตกใหม่ประมาณ 

97

อาทิตย์หนึ่งพวกกบ เขียดก็จะวางไข่แล้วก็ออกลูกเป็นลูกอ๊อด คนภาคอีสาน 

จะชอบไปจับลูกกบ พวกนี้มาปรุงอาหารด้วย ข้าพเจ้าก็ถูกสอนให้ไปช้อน 

ลูกอ๊อดด้วยสวิงหรือตาข่ายถี่ ๆ ถ้าหนองน้ำไหน หรือแอ่งน้ำในนาตรงไหน 

มีลูกกบเยอะ ๆ จะดีใจมากเพราะว่าลูกกบจะตัวใหญ่ ลูกเขียดจะตัวเล็กมาก 

เวลาจะปรุงอาหารต้องใช้มือบี้ให้ท้องแตกทุกตัว (บี้ขี้มันออก) แล้วก็ล้างน้ำ 

ให้สะอาด เสร็จแล้วแล้วใช้เกลือคลุกพอประมาณ ใส่ใบแมงลัก แล้วใช้ใบตอง 

กล้วยห่อให้สนิทแล้วน้ำไปปิ้งบนกองไฟที่มีถ่านเพลิงแดงฉาน เมื่อมีกลิ่นหอม 

ฟุ้งไปแสดงว่าสุกแล้ว ก็จะนำไปกินกับข้าวเหนียว และที่ขาดไม่ได้ก็คือต้อง 

ตำน้ำพริกสำหรับจิ้มข้าวเหนียวด้วย และก็หาเก็บผัก หรือพืชน้ำที่มีขึ้นทั่วไป 

สำหรับจิ้มน้ำพริกด้วย มีผักบุ้ง ผักแผงพวย แหน ก้านบัว เป็นต้น ..เรียกว่า 

มองไปทางไหนก็เป็นอาหารไปหมด 

การหาอาหารบางวันก็จะหาปลา มีการทอดแห และใช้ยกยอได้ทั้ง 

ปลาตัวเล็กและตัวใหญ่ เมื่อได้มาแล้วก็จะปรุงอาหารแบบง่าย ๆ มีทั้งต้ม แกง 

และปิ้ง..ถ้าได้ปลาช่อนตัวใหญ่ ๆ ก็จะเผาใส่กองฟาง โดยใช้เกลือทาตัวแล้ว 

ใช้ดินเหนียวพอกทั้งตัวแล้วเผากับกองฟาง เวลาสุกแล้วก็ลอกดินเหนียวออก 

หนังปลาจะติดกับดินเหนียว จะได้แต่เนื้อปลาขาวๆ หอมกรุ่นอร่อยมาก.. ถ้า 

วันไหนทอดแหได้ปลาตัวใหญ่ ๆ จะดีใจมาก ชีวิตในวัยเด็กยังไม่รู้จักบาปบุญ 

คุณโทษอะไร รู้แต่ว่าเช้าขึ้นก็ต้องหากิน ได้อะไรก็กินไปตามประสาเด็กบ้าน 

นอก การยิงนกตกปลา หากบหาเขียดถือว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา 

การทำมาหากินสมัยนั้นไม่ต้องใช้เงิน..ส่วนมากจะใช้เมื่อจำเป็นเท่านั้น 

แต่การหากินนั้นหาเอาเองตามธรรมชาติ ชีวิตก็มีความสุข ตกตอนบ่ายก็ไถนา 

แล้วก็จะเก็บหอย เก็บปูไปด้วยเผื่อเป็นอาหารเย็น เวลาไถนาไปก็จะมีสัตว์เล็ก 

สัตว์น้อยวิ่งตามรอยไถ หรือผุดขึ้นมาจากพื้นดิน บางทีก็เก็บหอยได้เยอะ ๆ 

แม่ก็จะให้เอาไปแบ่งเพื่อนบ้านด้วย ก็มีการพึ่งพาอาศัยกัน บ้านนั้นได้หอย 

บ้านนี่ได้ปูก็แลกกันกิน เป็นระบบพึ่งพา ไม่ต้องใช้เงิน 

98

ข้าพเจ้ากับพี่ชายส่วนใหญ่ก็จะทำหน้าที่เลี้ยงควาย และดูแลควาย 

ทั้งหมด ๘-๙ ตัว เมื่อพี่ชายนำควายตัวไหนไปไถนา ส่วนที่เหลือข้าพเจ้าก็จะ 

นำไปเลี้ยงโดยให้และเล็มหญ้าตามขอบคันนา และระวังควายน้อย (ลูกควาย) 

อย่าให้ไปขโมยกินต้นกล้าอ่อน ซึ่งกำลังขึ้นใหม่ 

เวลาไถดะไปแล้วถ้าปีไหนฝนดีก็จะได้ตกกล้าเร็ว คือหว่านกล้าเมล็ด 

ข้าวไว้ดำนาทั้งแปลง เวลานำควายไปเลี้ยงต้องระวังเป็นพิเศษเพราะเป็น 

ทุ่งกว้างโล่ง ๆ ไม่มีรัวรอบขอบชิต ต้องระวังควายตัวเล็กแอบลงไปกินข้าวกล้า 

ถ้าควายลงกินกล้าอ่อน หรือลงย่ำเสียหาย พี่ชายจะมาลงโทษเราอาจจะดุหรือ 

ตีแล้วแต่กรณี เราก็จะไปลงโทษกับควายอีกทีหนึ่ง จริงแล้วมันเป็นวิธีที่ไม่ 

ถูกต้องซึ่งเรามารู้ทีหลังควายมันก็ไม่รู้เรื่องควรจะมาลงโทษคนมากกว่าควาย 

นิสัยอย่างหนึ่งที่ติดตัวข้าพเจ้าก็คือความรับผิดชอบสมัยเด็ก ๆ มีอายุ 

แค่ ๑๐-๑๓ ขวบ ต้องรับผิดชอบควายตั้ง ๗-๙ ตัวนี่ก็ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เราก็ 

ทำได้เพราะธรรมชาติมันสอน และเมื่อคลุกคลีกับสัตว์ทำให้เข้าใจธรรมชาติ 

ของสัตว์ มีความรักความผูกพัน ความเห็นอกเห็นใจ เหมือนเป็นพี่น้องกันใน 

ครอบครัวเดียวกัน 

มีอยู่ครั้งหนึ่งคุณแม่ตัดสินใจขายควายชื่อเลา (ตัวผู้) ซึ่งข้าพเจ้ารักและ 

ผูกพันมันมากเพราะเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก ๆ ในวันที่พ่อค้าควายมารับมันไปต้อง 

จูงข้ามทุ่งนาไปยังอีกหมู่บ้านหนึ่ง ข้าพเจ้าร้องให้วิ่งตามไปส่งตั้งไกลจนสุด 

สายตา แล้วเดินกลับบ้านเองกว่าจะถึงบ้านจนมืดค่ำ แล้วกลับมานอนซึมไป 

หลายวัน 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาพอจะขายควายทีต้องไม่ให้ข้าพเจ้ารู้ ถึงเวลาขาย 

จะนัดแนะให้พวกพ่อค้าควายไปดูตัวที่ท้องนา และวันนั้นจะหาเรื่องไม่ให้ 

ข้าพเจ้าไปเลี้ยงควาย แต่จะพาไปซื้อของในตลาดในเมือง พอกลับมาบ้านไม่ 

เห็นควาย แม่ก็จะบอกว่าญาติยืมไปทำนา เดี๋ยวเขาจะเอามาคืน แต่พอรู้ภาย 

หลังก็เศร้าใจเหมือนกัน 

99

นอกจากเลี้ยงควายแล้วงานหลักอีกอย่างหนึ่งก็คือต้องทำกับข้าวหุง 

(นึ่ง) หาอาหารไว้คอยพี่ ๆ ที่ไปทำงานในท้องนา กลับบ้านมาก็ได้ทานอาหาร 

ร่วมกัน สังคมบ้านนอกไม่มีการซื้อขายกัน สมัยข้าพเจ้าเป็นเด็กยังมีการแลก 

เปลี่ยนกันได้ เช่นบ้านนั้นได้ปลา ก็นำมาแลกไก่ หรือนก บ้านนี้มีแกงหน่อไม้ 

ก็นำมาแลกแกงเห็ดหรือจะถามกันก่อนว่าวันนี้กินข้าวกับอะไร ถ้าอาหารไม่ 

ซ้ำกันกับของตัวเอง จะตักแบ่งไปให้ และเป็นธรรมเนียมเวลาเขานำถ้วยมา 

ส่งคืน จะมีอาหารของบ้านนั้นติดมาด้วย นี่เป็นวัฒนธรรมพื้นฐานการช่วย 

เหลือเจือจุนกันของชาวชนบท 

ฉะนั้นนอกจากจะหุง (นึ่ง) ข้าวเป็นแล้วยังต้องทำอาหารเป็นด้วย และ 

ที่สำคัญก็ต้องรู้จักหาอาหารเองตามธรรมชาติด้วย เช่นเวลาฝนตกชุกแล้ว ๑ 

อาทิตย์ แล้วอาทิตย์ต่อมาแดดออกจ้า ก็จะเข้าป่าหาเก็บเห็ดตามพื้นดิน และ 

ตามขอนไม้ผุ ๆ เห็ดจะขึ้นเต็มไปหมด และธรรมชาติก็จะสอนว่าเห็ดชนิดไหน 

กินได้ คือไม่เบื่อเมา แม่จะสอนว่าให้สังเกตสัตว์ เช่นเต่า หรือแมลงกัดกินเห็ด 

ชนิดนั้น ก็แสดงว่าคนก็ต้องกินได้ ก็เก็บมาปรุงอาหารได้ 

นอกจากนั้นก็หาเก็บหน่อไม้ในหน้าฝน และเก็บผักชนิด 

ต่าง ๆ ฝนตกหนักในตอนกลางวัน พอกลางคืน 

ก็ไปจับกบ จับอึ่งอ่าง วิธีจับอึ่งอ่างที่นาโคก 

(ภูเขา) จะมีแอ่งหินเป็นบ่อคล้ายบ่อธรรมชาติ 

พอฝนตกหนักอึ่งอ่างจะออกมาผสมพันธุ์ 

กันแล้วตกลงไปในบ่อหรือแอ่งหินนั้น ก็ไป 

จับเอาได้สบายเลยและได้ทีละเยอะ ๆ พอ 

ได้มาแล้วก็ต้องรู้จักถนอมอาหารไว้กินนาน ๆ หลังจาก 

ต้ม แกงกินประจำวันแล้วก็ในเมื่อมีเยอะก็จะย่าง ๆ ตากแดดให้แห้งแล้วเก็บ 

เอาไว้ทำอาหารกินตอนลงทำนา เพราะบางครั้งงานดำนามันเร่งก็ไม่มีเวลา 

ออกหาอาหาร ก็ใช้อาหารแห้งที่เก็บไว้นั่นแหละปรุงอาหารแบ่งกันกิน ดังที่ 

ทราบแล้วว่าคนอีสาน อยู่ง่าย กินง่าย กินข้าวเหนียวไม่เปลืองกับข้าวด้วย 

100

ในหน้าฝนตามห้วยหนองคลองบึงจะมีสัตว์น้ำให้เราจับเยอะแยะ 

เช่นไปทอดแห หาปลา พี่ชายจะสานแห (ทอ) เล็ก ๆ ให้ไปทอดแหหาปลา 

ในตอนกลางวัน และตอนเย็น ๆ ถ้าน้ำขึ้นฝนตกใหม่ก็จะไปใส่เบ็ดปลา และ 

เบ็ดกบด้วย แต่ก่อนอื่นก็ต้องหาเหยื่อส ำหรับใส่เบ็ด คือต้องไปขุดไส้เดือน และ 

เก็บตัวหนอนตามลอมฟาง(เน่า ๆ) สำหรับเสียบเบ็ด ตอนเย็น ๆ ก็ไปเสียบ 

เบ็ดไว้ตามคันนา และตามหนองน้ำต่าง ๆ เช้าขึ้นก็ไปเก็บเบ็ดมา ถ้าวันไหน 

โชคดีก็จะได้ปลาติดเบ็ดทุกคัน และได้กบตัวใหญ่ ๆที่มากินเบ็ดตอนกลางคืน 

ถ้าตัวไหนไม่ตาย ก็จะขังใส่โอ่งไว้ทำอาหารนานเป็นอาทิตย์ ๆ 

นอกจากใส่เบ็ด ทอดแหแล้ว ก็บางครั้งก็ไปดักจับปลาไหล ภาษา 

อีสานเรียก “ลัน” คือ เอาไม้ไผ่ลำใหญ่ ๆ ตัดประมาณ ๓ ปล้องแล้วทะลุ 

ปล้องถึงกัน เหลือไว้ข้อสุดท้าย อีกด้านหนึ่งก็ใช้ฝาปิดไม้ไผ่สานเข้าได้แต่ 

ออกไม่ได้ ข้างในก็จะสับใส้เดือนผสมดินโคลนใส่ไว้แล้วก็วางไว้ใกล้ ๆ คันนา 

ที่มีน้ำขังใน เช้าขึ้นก็ไปเก็บลัน บางทีปลาไหลก็เข้าไปกินใส้เดือนแล้วติดใน 

บั้งไม้ไผ่นั้น ๒-๓ ตัว ข้าพเข้ามีความชำนาญพิเศษที่ได้รับถ่ายทอดมาเรื่อง 

การจับปลาไหลให้อยู่มือ เพราะตัวมันเลื่อน บางทีจับในโคลนตมยิ่งยาก 

ใหญ่ถ้าไม่ชำนาญ เทคนิคก็คือใช้แค่ ๓ นิ้วในการจับ โดยใช้นิ ้วชี้ นิ้วกลาง 

และนิ้วนาง เท่านั้น โดยใช้นิ้วกลางรัดกับหลังของนิ้วชี้และนิ้วนาง ปลา 

ไหลก็จะดิ้นกระแด่ว ๆ ไม่หลุดไปได้เพราะใช้นิ้วรัดกระดูกสันหลังของมัน 

การหาปลาไหล ถ้ามีลันสัก ๑๐ กระบอกก็ได้ปลาไหล ๒๐ -๓๐ ตัวต่อวัน ก็ 

เรียกว่าสบายไปหลายอาทิตย์ แต่ก็ต้องหากินทุกวัน 

พอถึงหน้าแล้ง การหากินก็ฝืดเคืองหน่อย แต่ไม่ถึงกับอดยาก 

อาหารการกินก็อย่างว่าไม่เคยซื้อขาย แต่ก็ต้องออกหากันตามธรรมชาติ 

คือพอฝนหยุดตกตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน – เดือนเมษายน แต่ส่วนใหญ่ก็พอมี 

น้ำขังในห้วย หนอง คลอง บึง สระน้ำเล็ก ๆ น้อย ๆ บ่อดินต่าง ๆ ก็พอที่จะจับหอย 

ปู ปลาได้บ้าง และแมลงต่าง ๆ เช่นแมงจินูน (ปีกแข็งกินใบมะขามอ่อน) 

แมงกุดจี่ (กินขี ้ควาย) แมงกิซอน (กระชอน) แมงดานา, ตัวบึ้ง (เหมือน 

101

แมลงมุมยักษ์) ตัวเบ้า (ขุดรูอยู่ในดิน) ตัวด้วง (หนอนเจาะต้นไม้) ไข่มดแดง 

แมลงทับ แมลงแคง จั๊กจั่น เป็นต้น 

นอกจากนั้นก็มีหาขับกิ้งก่า โดยใช้เชือกทำเป็นบ่วงผูกติดปลายไม้ไผ่ 

เวลาจะจับกิ้งก่าต้องผิวปากด้วย แล้วก็ใช้บ่วงคล้องคอดึงกระชาก ก็จะติดมา 

กับปลายไม้ไผ่..และก็หาขุดหนูนา และงูบางชนิดที่ไม่มีพิษก็กินเป็นอาหารได้.. 

แต่งูพิษ เช่น งูเห่า หรือจงอางก็กินได้ ต้องตัดหัวแล้วก็เอาเชือกผูกหางแขวน 

ไว้ให้เลือดและพิษไหลออกหมดค่อยนำมาปรุงอาหารได้ 

ทุกอย่างที่เป็นพืช สัตว์ และแมลง คนอีสานสามารถนำมาปรุงเป็น 

อาหารได้หมด ชีวิตของข้าพเจ้าเมื่อตอนเป็นเด็กก็ได้ทำหน้าที่ช่วยเหลือ 

ครอบครัวเท่าที่จะทำได้ และมีความสุขกับชีวิตที่อยู่โดยธรรมชาติ จนกระทั่ง 

ข้าพเจ้าได้เข้ามาบวชเป็นสามเณรเมื่ออายุได้ ๑๔ ปี กิจกรรมเหล่านี้ก็ได้หยุดไป 

โดยปริยาย..แล้วได้ตั้งใจศึกษาพระธรรมวินัย อยู่ในร่มผ้ากาสาวพัตร์จนถึงปัจจุบัน 

เข้าสู่ร่มผ้ากาสาวพัตร์ 

ข้าพเจ้าได้เข้าบรรพชาเป็นสามเณร เมื่ออายุ ๑๔ ปี 

วันที่ ๒๐ มกราคม พ.ศ. ๒๕๒๐ ณ พัทธสีมา 

วัดศรีสุมังคล์ อ.เมือง จ. สกลนคร โดยมี 

พระสรญาณมุนี อดีตรองเจ้าคณะจังหวัด 

เป็นพระอุปัชฌาย์ เนื่องจากตอนอายุได้ 

๑๐ ขวบ ป่วยด้วยโรคใส้ติ่งเป็นฝีอาการ 

สาหัสมาก แม่นำส่งโรงพยาบาลที่สกลนคร 

หมอลงความเห็นว่าต้องผ่าตัด แต่เนื่องจาก 

คุณแม่หาเงินไม่ทันในขณะนั้น จึงขอผลัดไปก่อนเพื่อจะไปหายืมเงิน 

เป็นค่าใช้จ่าย ในขณะที่เดินออกมาจากโรงพยาบาลนั้น มีต้นโพธิ์ใหญ่ 

ที่หน้าโรงพยาบาลมีพระพุทธรูปประดิษฐานให้ผู้คนที่เดินทางมาเยี่ยม 

102

ญาติได้สักการะกราบไหว้ คุณแม่ก็เห็นว่าเป็นที่พึ่งสิ่งสุดท้ายจึงได้เดินเข้าไป 

กราบพระขอพร ขอให้ลูกชายรอดพ้นจากอันตราย ถึงกับออกปากขอว่า “ถ้า 

ลูกชายของข้าพเจ้ารอดชีวิตในครั้งนี้ เมื่อเรียนจบชั้นประถม ๔ แล้วจะให้ 

บวชเป็นสามเณร” 

วันรุ่งขึ้น เมื่อหมอมาตรวจอาการของข้าพเจ้าอีกครั้งปรากฎว่าอาการ 

บวมของใส้ติ่ง (เป็นฝี) ได้ยุบไปโดยไม่ต้องท ำการผ่าตัด คุณแม่ดีใจมากที่ลูกชาย 

รอดชีวิตมาได้ และตั้งใจว่าจะต้องทำตามที่ได้อธิษฐานไว้กับพระพุทธรูป 

องค์นั้น 

ข้าพเจ้าหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว 

ได้กลับไปเรียนต่อจนจบชั้นประถมปีที่ ๔ ภาค 

บังคับสมัยนั้น โดยไม่มีโอกาสได้เรียนต่อในชั้นสูง ๆ 

ขึ้นไปเพราะฐานะของครอบครัวไม่เอื้ออำนวย จึง 

ได้ออกจากโรงเรียนมาช่วยคุณแม่และพี่ ๆ ทำนา 

อยู่ ๒ ปีโดยทำหน้าที่เลี้ยงวัว เลี้ยงควาย ท ำกับข้าว 

(นึ่งข้าวเหนียว) และทำงานอื่น ๆ เท่าที่วัยของ 

เด็กจะช่วยได้ พออายุครบ ๑๔ ปี คุณแม่ได้นำไปบรรพชาที่วัดศรีสุมังคล์ ใน 

เมืองสกลนคร แล้วกลับมาอยู่ที่บ้านเกิด ท่องบทสวดมนต์ต่าง ๆ จนขึ้นใจ 

สามารถไปสวดร่วมกับพระภิกษุได้เวลามีกิจนิมนต์ไปสวดมนต์ในหมู่บ้าน และ 

ได้มีโอกาสเรียนพระปริยัติธรรมจนสอบนักธรรมชั้นตรีได้ในปีนั้น ความตั้งใจ 

ครั้งแรกว่าจะบวชให้แม่แค่ ๗ วันเพราะคุณแม่บนบานไว้อย่างนั้น แต่พอเข้า 

สู่ร่มผ้ากาสาวพัตร์ ได้มีชีวิตที่แปลกใหม่ และมีเพื่อนใหม่ ทำให้ชีวิตมีความ 

หมายและชอบที่จะดำเนินต่อไป ซึ่งคุณแม่ก็อนุโมทนาด้วย ก็เลยตัดสินใจไป 

เรียนต่อที่โรงเรียนการศึกษาผู้ใหญ่ วัดศรีธรรมราช บ้านพอกใหญ่ ต.พอกน้อย 

อ.พรรณานิคม ซึ่งมีการศึกษาทั้งปริยัติธรรม และเรียนแผนกสามัญศึกษา จน 

จบชั้นเทียบเท่ามัธยมศึกษาปีที่ ๓ และจบนักธรรมชั้นเอก ซึ่งเป็นชั้นสูงสุด 

ของการศึกษาคณะสงฆ์ไทยตั้งแต่เป็นสามเณร 

103

แนวทางฝึกกรรมฐาน 

ในช่วงนี้ได้มีโอกาสรู้จักกับหลวงพ่อสาย พระวัดป่าสายกรรมฐาน 

ท่านเดินทางมาจาก อ.ศรีสงคราม จ.นครพนม ได้มาเยี่ยมหลวงพ่ออรุณ 

หิตกฺกโร เจ้าอาวาสที่วัดบ้านเกิด ทำให้ข้าพเจ้าได้มีโอกาสได้อุปัฎฐาก 

รับใช้ท่าน ต้มน้ำร้อนถวาย และทำกิจอื่น ๆ ที่ท่านใช้ให้ทำ ท่านจึงชวนให้ 

ไปเยี่ยมวัดป่าของท่านด้วย จึงทำให้ข้าพเจ้าได้ศึกษาเรียนรู้ชีวิตพระป่า และ 

ได้ปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานกับท่าน โดยท่านพาไปฝึกสมาธิที่ป่าช้าประจำ 

หมู่บ้านซึ่งมีลักษะป่าช้าแบ่งเป็นสองส่วน คือ ป่าช้าผีดิบ เมื่อมีคนตายด้วย 

อุบัติเหตุ หรือ ผู้หญิงตายทั้งกลม จะนำศพไปฝังที่ป่าช้าผีดิบ ส่วนป่าช้าผีสุก 

คือ จะนำศพคนตายทั่ว ๆ ไป ตั้งเชิงตะกอนเผากันสด ๆ ให้เห็นเป็นการปลง 

กรรมฐาน ทำให้ข้าพเจ้าได้ศึกษาธรรมะจากท่านโดยวิธีธรรมชาติ และในหน้า 

แล้งจะพาออกเดินธุดงค์ไปตามป่าเขา และจะพาพักปักกลดที่ป่าช้าเสมอ ๆ 

หลังจากนั้นยังมีความใฝ่ฝันที่จะศึกษาต่อให้สูงขึ้น จึงได้ย้ายวัดไป 

ศึกษาต่อจังหวัดหนองคาย โดยได้สังกัดวัดชัยพร อ.เมือง จ.หนองคาย แล้วไป 

เรียนที่โรงเรียนบาลีสาธิตศึกษา ที่วัดศรีษะเกษ เป็นวิทยาลัยสงฆ์ภาคตะวัน 

ออกเฉียงเหนือ สาขาของมหาวิทยาลัย มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย จนจบ 

ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๕ (ม.ศ. ๕) ในช่วงที่ศึกษาพระปริยัติธรรม แผนกสามัญ 

ศึกษาอยู่นี้ได้แบ่งเวลาไปเรียนพิมพ์ดีดภาษาไทย-อังกฤษ และเรียนภาษา 

บาลี ด้วยในช่วงเช้า และตอนบ่าย 

ก็ไปเรียนชั้นมัธยม และมีโอกาสได้ 

พบกับครูบาอาจารย์ที่เป็นนักเทศน์ 

นักสอน ได้เรียนรู้โดยการเข้าชมรม 

วาทศิลป์ ฝึกฝนการเทศนาสั่งสอน 

มาตั้งแต่เป็นสามเณร เวลาว่างก็ 

ออกไปเทศน์อบรมประชาชน และ 

104

ไปอบรมผู้ต้องขัง (นักโทษ)โดยเฉพาะที่เรือนจำจังหวัดหนองคาย จึงทำให้ 

กล้าในการพูดอย่างมีหลักการในการฝึกฝนในสถานที่จริง ออกไปสนามจริง 

เป็นวิทยากร(สามเณรพี่เลี้ยง)โครงการฝึกอบรมสามเณรภาคฤดูร้อนทุก ๆ 

ปีในต่างจังหวัด 

เมื่อเรียนจบชั้นมัธยมปีที่ ๕ ที่ วิทยาเขตหนองคายแล้ว ได้ติดตาม 

พระอาจารย์มาช่วยงานสอนนักธรรม-บาลีที่ส ำนักเรียนวัดการเวก บ้านรังกาใหญ่ 

อ.พิมาย จ.นครราชสีมา 

ในปีนั้นมีอายุครบบวชพระพอดี จึงได้จัดพิธีอุปสมบท เมื่อวันที่ ๑๗ 

กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๖ ณ พัทธสีมา วัดการเวก บ้านรังกาใหญ่ ต.รังกา 

อ.พิมาย จ.นครราชสีมา โดยมี พระครูวิสุทธพรตธำรง(ปัจจุบันคือ พระโพธิ 

วรญาณ) เจ้าคณะอำเภอพิมาย เป็นพระอุปัชฌาย์ ในช่วงที่อยู่ที่สำนักเรียนนี้ 

ได้ออกทำงานเผยแผ่กับคณะสงฆ์อำเภอพิมาย ในกองงานพระธรรมทูต และ 

พระสังฆพัฒนา, อบรมเยาวชน กลุ่มหนุ่มสาว และเป็นครูสอนนักธรรม-บาลี 

ไวยากรณ์ประจำสำนักเรียนวัดการเวก ด้วย นอกจากนี้ยังเป็นครูสอนโรงเรียน 

พระพุทธศาสนาวันอาทิตย์ และโรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนกสามัญฯ ของ 

สำนักเรียนวัดเดิม อ.พิมาย อีกด้วย 

105

ยกระดับชีวิตด้วยการศึกษา 

ส่วนในการศึกษาต่อเนื่องก็ไม่หยุดยั้งได้สมัครสอบเทียบความรู้ 

วิชาชุดครู พ.กศ. (ประโยคครูพิเศษวิชาการศึกษา) และสอบวิชาชุดครู 

พ.ม. (ประครูพิเศษมัธยม) และได้ศึกษาพระปริยัติธรรมแผนกบาลีอย่าง 

เอาจริงเอาจัง จนสอบได้เปรียญธรรม ๕ ประโยค (ป.ธ.๕) ที่สำนักเรียน 

วัดใหม่บ้านดอน อ.เมือง จ.นครราชสีมา 

ด้วยแนวทางในการศึกษาและปฏิบัติธรรมของพระภิกษุสามเณรยัง 

มีชั้นสูงขึ้นไปที่จะต้องศึกษาเรียนรู้ จึงได้ตัดสินใจย้ายจากนครโคราช เข้า 

สู่กรุงเทพมหานคร ได้สังกัดที่วัดอัมพวัน เขตดุสิต เพื่อศึกษาต่อในระดับ 

ปริญญาตรี ที่มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วัดมหาธาตุฯ ท่าพระ 

จันทร์ กรุงเทพฯ ได้ศึษาต่อในคณะครุศาสตร์ วิชาเอกหลักสูตรและวิธีการ 

สอนสังคมศึกษา ใช้เวลาเรียนแค่ ๒ ปี เพราะใช้วุฒิ ป.ธ. ๕ และวิชาชีพครู 

พ.ม. ในการเข้าศึกษาต่อ ในช่วงที่เป็นพระนักศึกษาได้ร่วมจัดกิจกรรมต่าง ๆ 

ทั้งที่วัดอัมพวัน และที ่มหาวิทยาลัย ได้รับหน้าที่เป็นเลขานุการโรงเรียน 

พระพุทธศาสนาวันอาทิตย์นำเด็กนักเรียนเข้าร่วมตอบปัญหาชิงรางวัล 

ต่าง ๆ ได้ชนะเลิศมากมาย เป็นกรรมการของศูนย์รวมสงฆ์ชาวอีสาน (๑๙ 

จังหวัด) ช่วยเหลือพี่น้องชาวอีสานที่ประสบภัยแล้ง และมอบทุนการศึกษา 

ให้แก่พระภิกษุสามเณรที่เล่าเรียนดี แต่ขาดแคลนทุนทรัพย์ เป็นกรรมการ 

สหภูมิสงฆ์สกลนครเพื่อสงเคราะห์ อนุเคราะห์แก่ 

พระภิกษุสงฆ์ชาวสกลนครที่มาศึกษาต่อใน 

กรุงเทพฯ เป็นพระวินยาธิการ ของคณะสงฆ์ 

กรุงเทพมหานคร เพื่อสอดส่องดูแลพระ 

ภิกษุสามเณรที่ประพฤติผิดพระธรรมวินัย 

ในเขตกรุงเทพมหานคร และปริมณฑล 

106

ในช่วงที่เป็นพระนักศึกษาชั้นปีที่ 

๓ ได้ไปศึกษาวิชาธรรมภาคปฏิบัติที่ 

สวนโมกขพลาราม อ.ไชยา จ.สุราษฎร์ธานี 

โดยมีพระเดชพระคุณหลวงพ่อ พุทธทาส 

ภิกขุ ให้การอบรมสั่งสอนทั้งภาคปริยัติ 

(ถาม-ตอบปัญหา) และภาคปฏิบัติ (นั่งสมาธิ- 

เดินจงกรม-สอบอารมณ์) เป็นเวลา ๑๕ วัน จน 

ได้แนวทางแห่งการศึกษาและปฏิบัติธรรมตามแนวของท่านมาใช้จนทุกวันนี้ 

ที่มีโอกาสได้สอนการเจริญวิปัสสนากรรมฐาน และได้ศึกษาเพิ่มเติมจาก 

ครูบาอาจารย์หลายท่าน ทั้งตามแนวของหลวงปู่ชา สุภัทโท แห่งวัดหนองป่า 

พง จ.อุบลราชธานี หลวงพ่อจรัญ วัดอัมพวัน จ.สิงห์บุรี และท่าน S.N.Goenka 

แห่งสำนักปฏิบัติ ธรรมคีรี เมืองอีกัสบุรี รัฐมหารัชตะ ประเทศอินเดีย 

เมื่อเรียนจบชั้นปริญญาตรีของมหาวิทยาลัยสงฆ์ แห่งคณะสงฆ์ไทย 

แล้วตั้งใจว่าจะไปศึกษาต่อที่ประเทศอินเดีย แต่เนื่องจากพระธรรมทูต 

วัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.ได้ว่างตำแหน่งลงจึงได้รับนิมนต์จากพุทธสมาคม 

แห่งกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. ให้มาเป็นพระธรรมทูตปฏิบัติศาสนกิจประจำ ตั้งแต่ 

ปี พ.ศ. ๒๕๓๕ จนถึงปัจจุบัน 

ตำแหน่งหน้าที่การงานที่ได้รับมอบหมายจากคณะสงฆ์ และ 

เพื่อนสหธรรมิก 

ได้รับการคัดเลือกเป็นกรรมการอำนวยการสมัชชาสงฆ์ไทยใน 

สหรัฐอเมริกา ตำแหน่งเลขาธิการ (๒๕๕๑-ปัจจุบัน) ได้เข้าเป็นกรรมการ 

ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๓๖ เป็นต้นมา รับหน้าที่สำคัญ ๆ เช่นตำแหน่งสาราณียกร 

จัดทำหนังสือในการประชุมประจำปีสมัยสามัญของสมัชชาสงฆ์ไทย ออก 

วารสาร “สงฆ์ไทย” เพื่อเป็นสื่อกลางในการเผยแผ่งานของสมัชชาฯ 

107

รายสามเดือน และตำแหน่ง ศาสนิกสัมพันธ์ ติดต่อกัน ๒ สมัย ๔ ปี ทำหน้าที่ 

เกี่ยวกับงานประชาสัมพันธ์และเผยแผ่ของสมัชชาฯ ทั้งในกลุ่มของงาน 

พระธรรมทูตเอง และติดต่อกับต่างชาติ ต่างศาสนา และเลือกตั้งเป็น 

กรรมการอำนวยการ (กรรมการบริหารปี ๒๕๔๙-๒๕๕๑) เป็นกรรมการและ 

เลขานุกการ จัดทำหนังสือ “สวดมนต์ภาษาอังกฤษ” หนังสือ “คู่มือชาวพุทธ 

และประเพณีไทย” สมัชชาสงฆ์ไทยฯ ๒๕๔๙ 

รับหน้าที่เป็นหัวหน้าศูนย์เทคโนโลยีสารสนเทศ (Internet) เพื่อ 

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาวัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. จัดอบรมถวายความรู้ 

ด้านการทำโฮมเพจของวัดต่าง ๆ แก่พระธรรมทูต จำนวน ๓ รุ่นที่วัดไทย 

กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. และอีกหนึ่งรุ่นที่ วัดพรหมคุณาราม อริโซน่า 

ทำหน้าที่เป็นพระวิปัสสนาจารย์ สอนโยคะ-สมาธิ (Mental 

Detoxification & Relaxation) รายการเสริมสุขภาพกาย คลายสุขภาพจิต 

ทุกวันพุธ และวันเสาร์ เวลาทุ่มหนึ่ง ถึงสามทุ่ม ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. , 

วัดป่าสันติธรรม รัฐเวอร์จีเนีย , Buddhist Meditation Center of 

Philadelphia., และ Vipassana meditation group of Pittsburg , 

Pennsylvania. 

ผู้จัดรายการวิทยุ ว.พ.ช. “เสียงธรรมจากพระธรรมทูตไทยในต่างแดน” 

ทางสถานีวิทยุสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติทุกวันอาทิตย์ (พ.ศ.๒๕๔๘) 

งานคณะสงฆ์ในประเทศไทยโดยเฉพาะเกี่ยวกับมหาวิทยาลัยสงฆ์ ได้ 

รับแต่งตั้งเป็นกรรมการสอบคัดเลือก และเป็นพระวิทยากรบรรยายพิเศษ 

108

โครงการอบรมพระธรรมทูตสายต่างประเทศ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ 

ราชวิทยาลัย 

ประธานกรรมการกองทุนธรรมรัตน์ เพื่อสร้างศาสนทายาทสืบอายุ 

พระพุทธศาสนา มอบทุนการศึกษาแก่พระภิกษุสามเณรที่เล่าเรียนดี มีความ 

ประพฤติดี มีศีลาจารวัตรงดงาม แต่ขาดแคลนทุนทรัพย์ เริ่มก่อตั้ง พ.ศ. 

๒๕๔๓ ได้มอบทุกการศึกษาทั้งต่อเนื่อง และเฉพาะราย จบถึงชั้นสูงสุด คือ 

ปริญญาเอกแล้วหลายรูป มีสำนักงานตั้งอยู่ที่โรงเรียนพระปริยัติธรรมแผนก 

สามัญ วัดโสมมนัสสันตยาราม อ.เมือง จ.อุดรธานี 

ประธานกองทุนส่งเสริมพระวิปัสสนาจารย์ “คุณแม่สมจิตต์ วสุรัตน์” 

ตั้งเมื่อเดือนมกราคม ๒๕๔๙ เพื่อส่งพระภิกษุสามเณรศึกษาด้านวิปัสสนา 

กรรมฐานโดยเฉพาะรุ่นแรกได้ส่งไปศึกษาต่อที่ประเทศพม่า 

ประสบการณ์งานเผยแผ่พระพุทธศาสนาในระดับโลกที่สำคัญ 

ในชีวิตพระธรรมทูต 

ร่วมประชุมสภาศาสนาโลก (Parliament of the World’s Religions 

1999) ที่เมืองเคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ (Cape Town, South 

Africa) เป็นการประชุมระดับผู้นำศาสนาทั่วโลก มีทั้งศาสนาพุทธ คริสต์ 

อิสลาม พราหมณ์ ฮินดู บาไฮ สิกข์ และลัทธินิกายใหม่ ทั่วโลก มาประชุม 

แลกเปลี่ยนทัศนคติ ในการประชุมครั้งนี้ได้ผล และข้อสรุปหลายประการ 

กล่าวคือ ผู้นำทุกศาสนามีความเห็นไปในทางเดียวกัน คือทำอย่างไรที่จะ 

ทำให้โลกนี้ประสบความสุข ความ 

สงบ ปราศจากสงคราม การล้าง 

ผลาญชีวิตซึ่งกันและกัน การเอา 

รัดเอาเปรียบกันในสังคมซึ่งก่อให้ 

เกิดปัญหา ด้านเศรษฐกิจ, ด้านการ 

109

ทหาร, ด้านการเมือง, และความขัดแย้งในเรื่องของศาสนาเอง ทำให้ผู้นำทาง 

ศาสนาและผู้รับผิดชอบต่อสังคม ได้ทบทวนบทบาทของแต่ละศาสนา และ 

จริยธรรมสากลที่จะนำมาช่วยแก้ปัญหาของโลก ว่าจะนำเอาความดีของแต่ละ 

ศาสนาออกมาช่วยชาวโลกได้อย่างไร 

ร่วมประชุมสภาศาสนาโลก (Parliament of the World’s Religions 

2004) ที่เมืองบาร์เซโลน่า, ประเทศสเปน ครั้งนี้เป็นครั้งที่ ๒ ที่ข้าพเจ้าได้เข้า 

ร่วมการประชุมใหญ่ ซึ่งต้องรอถึง ๔ ปีจึงมีการประชุมครั้งหนึ่ง การประชุมก็ 

ใช้รูปแบบเหมือน ๆ กัน และขยายวงกว้างยิ่งขึ้น มีผู้เข้าร่วมประชุม มากกว่า 

๘,๐๐๐ คน หน่วยงานที่รับผิดชอบในการจัดประชุมนี้มีชื่อเป็นภาษาอังกฤษว่า 

The Council for a Parliament of World’s Religions ซึ่งพอจะถอด 

ความเป็นภาษาไทยได้ว่า องค์กรสมัชชาศาสนาโลก แต่เวลาจัดประชุม ครั้งนี้ 

ผู้เข้าประชุมส่วนใหญ่จะเรียกสั้นๆว่า การประชุม Parliament หรือ การ 

ประชุม World’s Religions ซึ่งน่าจะถือว่าเป็นการประชุมสมัชชาศาสนาโลก 

การประชุมครั้งนี้ ถือว่าเป็นการประชุมสภาศาสนาโลกครั้งที่ 4 ซึ่ง 

ตามมติที่ประชุมเมื่อปี 1999 ณ เมืองเคปทาวน์ ประเทศแอฟริกาใต้ ได้มีมติ 

เลือกเอาเมืองบาร์เซโลนา (Barcelona) ประเทศสเปน เป็นเจ้าภาพในการจัด 

ประชุม ซึ่งจัดขึ้นในระหว่างวันที่ 7-13 กรกฎาคม 2547 โดยมีค ำขวัญแห่งการ 

ประชุมคราวนี้ ว่า “Pathway to Peace: The listening of Wisdom, 

The Power of Commitment” ได้เขียนหนังสือหนึ่งเล่มชื่อ “เปิดประตูสู่ 

110

ยุโรป” จาริกธรรมร่วมประชุมสภาศาสนาโลก (Barcelona2004)การประชุม 

ผู้นำศาสนาภายใต้ชื่อองค์กรว่า “Worlds Religions after September 11” 

จัดประชุมที่ Civic Center, Montreal Canada ระหว่างวันที่ ๑๑ – ๑๕ 

กันยายน ๒๕๔๙ 

ทำวิจัยเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาฝ่ายมหายาน ของนิกายสุขวดี 

(Pure Land) สถาบันวิจัยพุทธศาสตร์ วิทยาลัย หยวนกวง เมืองจงลี่ ไทเป 

ประเทศไต้หวัน (Buddhist Research Institute, Yuan Kuang Buddhist 

College, Taiwan) ได้ศึกษาเรียนรู้วิถีชีวิตของพระสงฆ์ และภิกษุณีสงฆ์ของ 

ฝ่ายมหายาน เป็นเวลา ๓ เดือน ได้เขียนงานวิจัยชื่อ “ท่องเพียวแลนด์แดน 

พุทธมหายาน” 

ทำวิจัยเกี่ยวกับพระพุทธศาสนาฝ่ายวัชรยาน (ทิเบต) นิกายกักยิวปะ 

(นิกายหมวกดำ) ที่ Tri-Ratana Buddhist Monastery, Salbari, District 

of Darjeeling, West Bengal, India โดยมีท่านริมโปเช Ven.Nawang 

Tilley Gyatso ได้ศึกษารายละเอียดของนิกายลามะทั้ง ๔ นิกาย คือ นิกาย 

ญิงมาปะ, เกลุกปะ, กักยิวปะ(กัมมปะ) และสากยปะ และปฏิบัติในสำนักนี้ 

เป็นเวลา ๓ เดือน ร่วมพิธีกรรมสำคัญๆ นำโดยท่านทะไล ลามะ ที่เมืองดาร์ 

จีลิ่ง, สิกขิม และเมืองพุลชิลิง ประเทศภูฎาน ได้เขียนบันทึกการเดินทาง 

เล่มหนึ่ง ชื่อ “ดาร์จีลิ่ง แดนประทับใจ – สิกขิม แดนมหัศจรรย์” 

หลังจากเขียนงานวิจัยจากสำนักทั้งสองนิกาย(นิกายมหายานแบบจีน 

ด้านการศึกษา และนิกายวัชรยานแบบทิเบต) เสร็จภายในระยะเวลา ๒ ปีครึ่ง 

แล้ว ได้เสนองานวิจัย (วิทยานิพนธ์)ปริญญาเอกคณะพุทธศาสตร์ (Buddhist 

Studies) Magadh University ในหัวข้อเรื่อง “The Problem of Self 

in Buddhism” ได้สอบผ่าน Viva (สอบสัมภาษณ์) โดยคณาจารย์จาก ๕ 

มหาวิทยาลัย คือ มหาวิทยาลัยมคธ มหาวิทยาลัยพาราณสี มหาวิทยาลัย 

ปัตนะ มหาวิทยาลัยรานจิ และอาจารย์ที่ปรึกษาอีก ๒ ท่าน ในวันที่ ๒๔ 

กุมภาพันธ์ ๒๐๐๓ (จบปริญญาเอกทางด้านพระพุทธศาสนา) 

111

นอกจากนี้ได้ออกเผยแผ่ดูงานพระธรรมทูตในการเผยแผ่พระพุทธ 

ศาสนาในทวีปยุโรป มีประเทศต่างๆ เช่น อังกฤษ, ฝรั่งเศส, เยอรมัน, 

สวิสเซอร์แลนด์, สเปน, โปรตุเกส แคนาดา, รัสเซีย, อัฟริกาใต้, อินเดีย, เนปาล, 

ศรีลังกา, มาเลเซีย, สิงคโปร์, ไต้หวัน, เวียตนาม, ลาว, เขมร และพม่า 

ร่วมจัดประชุมสัมมนาทางพระพุทธศาสนาในประเทศอินเดีย เรื่อง 

การฟื้นฟูพระพุทธศาสนาในอินเดีย (The Revival of Buddhism in India) 

นำโดยคณาจารย์จากมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ร่วมกับ 

คณาจารย์จากคณะพุทธศาสตร์ มหาวิทยาลัยมคธ เมืองพุทธคยา รัฐพิหาร 

มหาวิทยาลัยพาราณสี (Banares Hindu University), รัฐอุตรประเทศ 

มหาวิทยาลัยโครักขปูร์ เมืองโครักขปูร์ (กุสินารา) รัฐอุตรประเทศ 

มีความชำนาญพิเศษในด้านการจัดทำหนังสือเป็นบรรณาธิการ และ 

ผู้จัดทำหนังสือต่าง ๆ ของวัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. และสมัชชาสงฆ์ไทยใน 

สหรัฐอเมริกา หลายเล่มทั้งภาษาไทย และภาษาอังกฤษ 

ผลงานด้านการประพันธ์ และรวบรวม 

มีทั้งหนังสือวิชาการ, สารคดี, รายงานการประชุม, บทความต่าง ๆ 

พ.ศ. ๒๕๔๒ รายงาน “การประชุมสภาศาสนาโลก เคปทาวน์ ๑๙๙๙” 

พ.ศ. ๒๕๔๓ หนังสือ “พระธรรมทูตในต่างประเทศ” 

พ.ศ. ๒๕๔๔ หนังสือ “ท่องแดนพุทธภูมิ” 

พ.ศ. ๒๕๔๕ หนังสือ “สิกขิม แดนมหัศจรรย์ - ดาร์จีลิ่ง แดนประทับใจ” 

พ.ศ. ๒๕๔๖ หนังสือ “ท่องเพียวแลนด์แดนพุทธมหายาน” 

พ.ศ. ๒๕๔๖ หนังสือ “Buddhist Handbook (Chanting Guide)” 

(สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา) 

พ.ศ. ๒๕๔๗ หนังสือ “เปิดประตูสู่ยุโรป- จาริกธรรมร่วมประชุม 

สภาศาสนาโลก” 

112

พ.ศ.๒๕๔๙ หนังสือ “ท่องศิลานคร แดนปราสาทขอม นครวัด-นครธม” 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “จาริกบุญ แสวงธรรม สู่แดนพุทธภูมิ” 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “Walking on the Path of the Buddha” 

พ.ศ. ๒๕๕๐ หนังสือ “Buddhist Culture and Thai Tradition” 

(สมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา) 

พ.ศ. ๒๕๕๑ หนังสือ “ท่องแดนพุทธศาสนา ๒,๓๐๐ ปี ศรีลังกา” 

พ.ศ. ๒๕๕๑ หนังสือ “Basic Buddhist Practices” (สมัชชาสงฆ์ไทย 

ในสหรัฐอเมริกา) 

เขียนบทความต่าง ๆ “พระธรรมทูตในต่างแดน” นิตยสารพุทธจักร 

(มจร.), “ไปอินเดียทำไม ทำไมต้องไปอินเดีย” หนังสือพิมพ์ไทยแอล.เอ, 

“สิกขิม-ดาร์จีลิ ่ง แดนประทับใจ” “ท่องศิลานคร แดนปราสาทขอม นคร 

วัด-นครธม”วารสาร แสงธรรม เป็นต้น 

ปัจจุบันทำหน้าที่เป็นพระธรรมทูตประกาศ เผยแผ่พระพุทธศาสนา 

ฝ่ายเถรวาท ในดินแดนอเมริกาเหนือด้วยความวิริยะอุตสาหะ มุ่งมั่นที่จะ 

ประดิษฐานพระพุทธศาสนาให้มีความปึกแผ่นมั่นคงในดินแดนส่วนนี้เพื่อเป็น 

สมบัติของพุทธศาสนิกชนของโลกสืบต่อไป 

งานพระธรรมทูตในสหรัฐอเมริกา 

เหลียวหน้า แลหลัง ที่มาของพระพุทธศาสนาในอเมริกา 

การดำเนินชีวิตของคนอเมริกันนั้นได้ให้โอกาสแก่คนทุกคน จนกล่าว 

ได้ว่าเป็นดินแดนที่ทุกคนจะประสบความสำเร็จได้ คนอเมริกันจะยกย่องคน 

เก่ง คนมีความรู้ ความสามารถ และให้เกียรติแก่ผู้ชนะ ในสายเลือดของคน 

อเมริกันนั้นนอกจากจะมีแนวคิดในความเท่าเทียมกัน การให้โอกาส การมี 

เสรีภาพในระบอบประชาธิปไตยแล้ว เราไม่อาจจะมองข้ามปัญหาเรื่องการ 

113

เหยียดผิดไปได้ เรายังมีความรู้สึกลึก ๆ เกี่ยวกับการมีชาติพันธุ์ เหมือนชาติ 

อื่น ๆ 

ประเทศอเมริกา ได้ชื่อว่าเป็น “เบ้าหลอม” ขนาดใหญ่มาเป็นเวลา 

ช้านานแล้วเนื่องจากประชากรส่วนใหญ่ สืบเชื้อสายมาจากชนชาติต่าง ๆ 

ทั่วโลกที่อพยพเข้าไปตั้งรกรากอยู่ในผืนแผ่นดินที่กว้างใหญ่ไพศาลแห่งนี้ 

ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๗–๒๕๒๕ ได้มีการอพยพโยกย้ายของประชากร 

เป็นจำนวนมากจากประเทศแถบอินโดจีน อันเนื่องมาจากภัยสงคราม ของ 

ลัทธิคอมมิวนิสต์ เช่นจากประเทศลาว เขมร และเวียตนาม เป็นต้น ประเทศ 

สหรัฐอเมริกาเป็นประเทศโลกที่สาม ที่รับผู้อพยพจากประเทศเหล่านั้น เข้ามา 

อาศัยอยู่และทำมาหากินตั้งหลักปักฐานในดินแดนแห่งเสรีภาพนี้ ซึ่งรัฐบาล 

สหรัฐฯ ก็ได้ให้สิทธิและเสรีภาพในการดำรงชีวิต และนับถือศาสนา 

ด้วยเหตุนี้ พระพุทธศาสนา จึงมีการตื่นตัวขึ้นในกลุ่มผู้นับถือ 

โดยเฉพาะชาวเอเชียกลุ่มใหญ่ที่เข้ามาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ เมื่อมีงานทำ มีที่อยู่ 

อาศัยที่มั่นคงแล้ว ก็หันมาให้ความสนใจกับการสร้างศูนย์รวมจิตใจ นั่นคือ 

การสร้างวัดในทางพระพุทธศาสนา เพื่อให้เป็นศูนย์กลางของชุมชน อย่าง 

เช่นวัดไทยกรุงวอชิงตัน ดี.ซี. เป็นวัดแรกในเขตนครหลวงวอชิงตัน และ 

ปริมณฑล นอกจากวัดศรีลังกา แล้วก็มีวัดลาว วัดเขมร ตามมา และสร้าง 

วัดไทยตามมาอีกหลายวัด 

114

ความจริงชาวอเมริกันรู้จักพระพุทธศาสนาอย่างเป็นทางการมาเป็น 

ร้อย ๆ ปีแล้ว ตั้งแต่มีการประชุมสภาศาสนาโลกครั้งแรก เมื่อปี ค.ศ. ๑๘๙๓ 

ที่นครชิคาโก มลรัฐอิลลินอยส์ ประกาศคำสอนในทางพระพุทธศาสนา เป็น 

ครั้งแรก โดยท่านอนาคาริก ธรรมปาละ ชาวพุทธศรีลังกา ในท่ามกลางผู้นำ 

ศาสนาทั่วโลก ทำให้ชาวอเมริกัน และชาวโลกรู้จักพระพุทธศาสนาอย่างเป็น 

ทางการ ผลจากการประชุมในครั้งนั้นทำให้ชาวอเมริกันหันมาให้ความสนใจ 

กับพระพุทธศาสนามากขึ้น โดยเฉพาะชาวอเมริกันจะรู้จักพุทธศาสนาแบบ 

เซน ในยุคแรกได้ศึกษาจากอาจารย์เซนชาวญี่ปุ่นที่เกาะฮาวาย และเมือง 

ซานฟรานซิสโก ต่อมาเมื่อมีการอพยพของชาวพุทธทิเบต นำโดยท่านองค์ 

ทะไล ลามะ ได้หลบหนีภัยสงครามจากการที่ประเทศทิเบตถูกประเทศจีนเข้า 

ยึดครอง ทำให้พระพุทธศาสนามหายาน แบบ “วัชรยาน” กลับได้รับความ 

สนใจจากชาวอเมริกันเพิ่มขึ้น อันเนื่องมาจากความเห็นอกเห็นใจชาวอพยพ 

และพระพุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งเสรีภาพทางความคิด จึงค่อนข้างจะถูก 

จริตของชาวอเมริกันที่รักสันติภาพ และ สิทธิเสรีภาพอย่างมากทีเดียว 

การเผยแผ่พระพุทธศาสนาของชาวทิเบตที่เป็นรูปธรรมที่สุดใน 

สหรัฐอเมริกา ด้วยการตั้งสถาบันการศึกษาที่ชื่อ “นโรปะ” โดยท่าน เชอเกียม 

ทรุงปา ริมโปเช นำลูกศิษย์ชาวอเมริกันตั้งขึ้นที่เมืองบอร์ดเดอร์ รัฐโคโลราโด 

เป็นสถาบันที่ไม่จำกัดลัทธิความเชื่อ หรือศาสนาที่ตนนับถือมาก่อน ใครจะ 

เข้ามาศึกษาก็ได้ เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นและทัศนคติ เรื่องจิตวิญญาณ 

ของชาวตะวันตก และความเชื่อแบบพุทธปรัชญาตะวันออก นับเป็นสถาบัน 

ที่สำคัญที่สุดในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาตั้งแต่ปี ค.ศ. ๑๙๗๐ เป็นต้นมา 

ปัจจุบันนี้ได้ยกฐานะเป็น มหาวิทยาลัยนโรปะ มีนักศึกษา เป็นหมื่น และมี 

สอนพระพุทธศาสนาถึงระดับปริญญาเอก 

ในยุคเดียวกันนี้ศาสนาพุทธแบบเถรวาท(หีนยาน) ก็ได้รับความ 

สนใจจากชาวอเมริกันมากขึ้นเช่นเดียวกัน โดยมีผู้นำหลักปฏิบัติวิปัสสนา 

115

กรรมฐานแบบอานาปานสติภาวนาที่มีมาในมหาสติปัฎฐานสูตร เข้าไปสอน 

เป็นหลักสูตรในคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยแมสซาชูเซท (Program 

of the stress reduction) By Dr. Jon Kabat Zinn โครงการนี้ได้นำไปใช้ 

ในการบำบัดรักษาโรคทางกายและทางจิตใจ 

ส่วนในการเผยแผ่ธรรมะนั้น มีการสร้างศูนย์ปฏิบัติธรรม โดย แจ๊ค 

คอนฟิลด์ และ โจเซฟ โกลด์สตีน ทั้งสองคนเคยเป็นอาสาสมัคร Peace 

corps ในประเทศแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ โดยเฉพาะ แจ๊ค คอนฟิลด์ 

ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุในสำนักวัดหนองป่าพง จ.อุบลราชธานี ภายใต้การ 

อบรมสั่งสอนของหลวงปู่ชา สุภทฺโท พระนักปฏิบัติที่มีชื่อเสียงจนชาวต่างชาติ 

หลั่งไหลมาปฏิบัติกับท่าน ได้ลูกศิษย์ไปสร้างวัดในต่างประเทศมากมาย จนถึง 

ทุกวันนี้ ส่วน โจเซฟ โกลด์สตีน นั้นไปอุปสมบทเป็นพระปฏิบัติกับอาจารย์ 

สายวิปัสสนากรรมฐานที่ประเทศพม่า แล้วกลับมาสร้างสำนักปฏิบัติร่วมกับ 

แจ๊ค คอนฟิลด์ ชื่อสถาบัน แบร์ ในรัฐแมสซาชูเซทส์ สอนการปฏิบัติวิปัสสนา 

กรรมฐานแบบเถรวาท มีผู้สนใจเข้าไปศึษาเป็นจำนวนมาก และนับวันก็จะได้ 

116

รับความนิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ จนต้องขยายสาขาไปที่เมืองซาน ฟรานซิสโก 

ชื่อ Spirit Rocks 

ดังนั้นอาจกล่าวได้ว่า ในยุคนี้พระพุทธศาสนาได้ประดิษฐานลงในดิน 

แดนอเมิรกานี้แล้วครบทั้ง ๓ ยาน คือ มหายาน(แบบจีน-ญี่ปุ่น) วัชรยาน (แบบ 

ทิเบต) และ หีนยาน (เถรวาท) ทำให้ชาวอเมริกันเลือกปฏิบัติได้ตามความ 

ต้องการ และพื้นฐานของความเชื่อศรัทธาในแต่ละบุคคล พระพุทธศาสนา 

เหมือนกับสินค้าตัวเลือกในสังคมอเมริกัน ที่จะสรรหามาบริโภค ให้ถูกกับ 

จริตและความต้องการของตนเอง..และมีชาวพุทธ(เดิม) หลายท่านเป็น 

ห่วงว่า พระพุทธศาสนาจะกลายพันธ์ุหรือเปล่า ? 

พระพุทธศาสนาพันธุ์ใหม่ในอเมริกา (มุมมองของผู้เขียน) 

เมื่อพูดถึงความเจริญเติบโตของพระพุทธศาสนาในอเมริกา เราผู้ที่ 

เป็นเจ้าของต้นตำหรับก็อดดีใจไม่ได้ เหมือนกับพ่อค้าแม่ขายที่นำเสนอสินค้า 

ไปแล้วเป็นที่ถูกอกถูกใจของลูกค้า ติดตามซื้อกันอย่างโกลาหล โดยเฉพาะ 

ผู้ที่เป็นพระธรรมทูต ผู้ที่ทำหน้าที่ประกาศและเผยแผ่พระธรรมคำสั่งสอน 

ของพระพุทธเจ้าให้เข้าสู่จิตใจของประชาชน ก็ยิ่งภูมิใจใหญ่เลยที่มีผู้นับถือ 

พระพุทธศาสนามากขึ้น มีวัดและศูนย์ปฏิบัติธรรมทางพระพุทธศาสนาเกิด 

ขึ้นเป็นดอกเห็ดทั่วสหรัฐอเมริกา 

การที่พระพุทธศาสนาเข้ามาอยู่ในสังคมอเมริกันได้อย่างรวดเร็ว ก็อาจ 

จะมีเหตุผลหลายประการที่เป็นสิ่งเอื้ออำนวยให้การแพร่ขยายของคำสั่งสอน 

ไปถึงผู้นับถือได้อย่างรวดเร็ว เช่นการเดินทางด้วยรถยนต์ รถไฟ และเครื่องบิน 

ซึ่งรวดเร็วกว่าการเดินเท้า และการใช้ล้อใช้เกวียนแบบสมัยโบราณอยู่แล้ว 

ยิ่งตอนนี้มีเครื่องมือสื่อสารที่ทันสมัยและรวดเร็วยิ่งกว่ากระพริบตาเสียอีก 

เช่น การส่งคลื่นวิทยุ โทรทัศน์ โทรศัพท์ โทรสาร และอินเตอร์เน็ต เวบไซต์ 

ไปรษณีย์อีเล็คทรอนิค (อีเมล์) ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องมือในการ 

เผยแผ่พระธรรมคำสั่งสอนได้ทั้งสิ้น 

117

นอกจากนั้นกระแสความนิยมพระพุทธศาสนาในอเมริกาก็มาจาก 

ตัวอย่างผู้คนในสังคมหลักที่ทำหน้าที่สื่อสารกับมวลชน เช่นพวกดาราภาพ 

ยนตร์ฮอลลีวูด ที่หันมานับถือพระพุทธศาสนา นักกีฬา นักดนตรี ที่มีชื่อเสียง 

และผู้คนอื่น ๆ ที่มีหน้ามีตาในสังคมอเมริกันประกาศตัวเป็นชาวพุทธ ล้วน 

แต่เป็นการส่งเสริมภาพลักษณ์ให้พุทธศาสนาโด่งดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว การ 

นับถือพระพุทธศาสนาไม่ใช่เป็นแฟชั่นเท่านั้น แต่เป็นการแทรกซึมเข้าไปอยู่ 

ในกระแสหลักของสังคมและวัฒนธรรมอเมริกันเสียแล้ว 

ความภาคภูมิใจของชาวพุทธเอเซีย กับการขยายตัวของผู้นับถือ 

พระพุทธศาสนาอย่างรวดเร็ว และการที่เราจะฝากความหวังไว้กับสังคม 

อเมริกันให้ดูแลพระพุทธศาสนานั้น เป็นสิ่งที่เราควรจะนำมาวิเคราะห์ ตาม 

หลักจิตวิทยา และในแง่สังคมแบบบริโภคนิยม และวัตถุนิยมสูงแบบคน 

อเมริกันคิด ชาวพุทธเอเชียอาจจะนึกไม่ถึงว่า มีจำนวนชาวอเมริกันไม่น้อย 

ที่คิดว่า ตนเองเป็นชาวพุทธที่ดีกว่า จริงใจกว่า รู้เรื่องมากกว่าชาวเอเชีย 

ด้วยซ้ำไป เหตุผลที่เขากล่าวเช่นนี้ก็คงเป็นเพราะมาจากวัฒนธรรมพื้นฐาน 

ของคนอเมริกันที่มีความเชื่อมั่นในตนเองสูง อันเป็นผลสืบเนื่องมาจากอ ำนาจ 

ทางเศรษฐกิจ การทหาร และการเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก บวกกับนิสัยลึก ๆ 

ที่ติดตัวมาก่อนแล้วเรื่องการ เหยียดผิว และทนงตนว่าเป็นชาติอารยธรรม 

กว่าชาติอื่น ๆ ในโลก 

พระพุทธศาสนาแบบอเมริกันสไตล์จึงเกิดขึ้น ถึงแม้จะยังไม่ประกาศ 

เป็น ลัทธิ หรือ เป็นนิกายที่ชัดเจนก็ตาม แต่แนวคิด และแนวทางปฎิบัตินั้น 

บ่งบอกออกมาในลักษณะเฉพาะตัว เช่น การไม่เน้นเรื่องการทำบุญให้ทาน 

เผื่อแผ่เจือจานแบบสังคมพุทธในทวีปเอเชีย สังคมอเมริกันมีอุดมคติว่า ทุก 

คนต้องช่วยตัวเอง ไม่ควรจะพึ่งรัฐ หรือผู้อื่นมากจนเกินไป และความคิดที่ว่า 

ไม่มีคำว่าฟรีในสังคมวัตถุนิยม ทำให้มีกลไกทางการตลาดเข้ามาเกี่ยวข้องใน 

สังคมพุทธของชาวอเมริกันมากขึ้น เช่นเมื่อมีการตั้งสำนักปฏิบัติธรรมขึ้นมา 

118

แล้วก็จะมีการโฆษณาตัวเอง เหมือนสินค้า หรือ การขายบริการ ซึ่งถ้าคิดดู 

ให้ดี ๆ แล้วก็ไม่ต่างไปจากโรงแรม หรือสถานเริงรมย์ทั้งหลาย ถึงแม้จะไม่ทำ 

ในลักษณะที่น่าเกลียดเกินไปก็ตาม 

สังคมอเมริกัน เป็นสังคมปัจเจกชนมากเกินไป ซึ่งทำให้พระพุทธ 

ศาสนาแบบอเมริกันเน้นหนักที่ตัวบุคคลอย่างแรงกล้า อาจจะทำให้ขาด 

มิติแห่งชุมชนที่เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ หรือ ที่เรียกว่า “สังฆะ” และอีกอย่างหนึ่ง 

ชาวพุทธอเมริกันบางกลุ่มยังปฏิเสธเรื่องการบวชอาจจะเป็นเพราะกลุ่ม 

แรกที่เข้าไปศึกษาพระพุทธศาสนาสนใจแต่ในเรื่องปรัชญา และการปฏิบัติ 

วิปัสสนากรรมฐาน จึงไม่ค่อยสนใจในเรื่องของนักบวชและพิธีกรรม เขามี 

ความเห็นว่าการศึกษาพระพุทธศาสนา และการปฏิบัติทางจิต ไม่จำเป็น 

ต้องถือเพศบรรพชิต บางครั้งถ้าเรามองไปเฉพาะที่เป็นแก่นของพระพุทธ 

ศาสนาก็ลงมือปฏิบัติได้เลย ไม่เกี่ยวข้องกับพิธีกรรมมากนัก แต่ว่าต้นไม้ 

ใหญ่นั้นก็ต้องมีทั้งเปลือกและแก่น ถ้าไม่มีเปลือกห่อหุ้มแก่นก็อยู่ไม่ได้ จะ 

เห็นว่าในประวัติศาสตร์พระพุทธศาสนา การบวชเป็นสถาบันหนึ่ง หรือ เป็น 

พุทธบริษัทหนึ่งที่พระพุทธองค์ฝากพระพุทธศาสนาไว้ให้ช่วยกันจรรโลงและ 

เผยแผ่ เพราะว่ามีนักบวชนี่แหละ จึงทำให้สามารถรักษาคำสั่งสอนและวิถี 

ชีวิตแบบพุทธเอาไว้ได้จนตราบเท่าทุกวันนี้ 

119

หันมามองพุทธศาสนาแบบไทยในอเมริกา 

พระพุทธศาสนาเป็นศาสนาแห่งธรรมทูตศาสนาแรกของโลก แต่พระ 

ธรรมทูตในพระพุทธศาสนาไม่ต้องการที่จะไปเปลี่ยนศาสนา หรือ ความเชื่อ 

ของใคร หากแต่ประสงค์เพื่อที่จะแบ่งปันความสุขสงบร่มเย็นภายในให้แก่ 

เพื่อนร่วมโลก คือ เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทุกคน 

งานเผยแผ่พระพุทธศาสนาแบบไทย ได้เริ่มขึ้นไม่นานคือประมาณ ๔๐ 

กว่าปีมานี้เองที่ได้มีการสร้างวัด และศาสนสถานขึ้นมาในชุมชนคนไทยตาม 

รัฐต่าง ๆ ทั่วอเมริกา และงานเผยแผ่ หรือ วัตถุประสงค์ในการสร้างวัดใน 

ยุคแรกก็เพื่อสนองความต้องการของชุมชนเท่านั้น เรียกว่าพระสงฆ์มาทำ 

หน้าที่รักษา “ศรัทธา” ของชาวพุทธที่ต้องการที่จะมีวัด หรือ มีพระสงฆ์ 

ที่ทำหน้าที่ประกอบพิธีกรรมทางศาสนาให้แก่ชุมชนนั้น ๆ และก็เป็นไปใน 

ลักษณะต่างคนต่างทำ ยังไม่เป็นระบบ แม้แต่การคัดเลือกพระธรรมทูตที่ 

จะให้มาปฏิบัติศาสนกิจก็เดินทางมาตามครูบาอาจารย์ที่เคยมาอยู่ก่อนแล้ว 

เท่านั้น ไม่ได้คัดสรรคุณภาพ หรือ ความต้องการของชุมชน 

งานอบรมพระธรรมทูตอย่างเป็นระบบได้เริ่มขึ้นเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๘ 

โดยสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา ร่วมกับ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณ 

120

ราชวิทยาลัย และกรมการศาสนา จัดเป็นหลักสูตร อบรมพระสงฆ์ที่ต้องการ 

จะไปปฏิบัติศาสนกิจในต่างประเทศ และต่อมาได้พัฒนาหลักสูตรและวิธีการ 

สอบคัดเลือก เพิ่มกฎเกณฑ์ต่าง ๆ มากมายจนได้พระธรรมทูตในอุดมคติ 

ซึ่งในปีที่ผ่านมาได้อบรมผ่านไปแล้ว ๑๒ รุ่น 

พระธรรมทูตแบบกระทิงแดง 

งานเผยแผ่พระพุทธศาสนาโดยพระธรรมทูตรุ่นใหม่ก็ยังคงเป็นไปอย่าง 

เชื่องช้า และผลที่ได้รับยังไม่เป็นที่น่าพอใจเท่าที่ควร เพราะเกิดจากปัญหา 

และอุปสรรคหลาย ๆ อย่าง และประเด็นหลักก็เพื่อรักษาศรัทธาของคนชาติ 

เดียวกันมากกว่าที่จะมุ่งเผยแผ่พระพุทธศาสนาแก่ชาวต่างชาติ และส่วนใหญ่ 

ในการสร้างวัด เพื่อประะกอบพิธีกรรมให้กับคนไทย หรือ ชาวพุทธที่นับถือ 

พระพุทธศาสนาอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็น ลาว เขมร เวียตนาม จีน และวัดไทย 

ในชุมชนคนไทยในต่างแดนกลับทำหน้าที่เพื่อเป็นตัวแทนแห่งวัฒนธรรมไทย 

แทนที่จะนำหลักธรรมเข้าสู่จิตใจอย่างลึกซื้ง 

อยากจะขอนำคำพูดของครูบาอาจารย์หัวหน้าโครงการพระธรรมทูต 

มจร.ของเราที่เคยให้ฉายาพระธรรมทูตไทยในสหรัฐอเมริกาว่า “พระธรรม 

121

ทูตแบบกระทิงแดง” หมายความว่า พระธรรมทูตที่มาทำหน้าที่ส่วนใหญ่ 

จะสนองความต้องการของคนไทย และคนเอเชียเท่านั้น เหมือนเครื่องดื่ม 

ชูกำลังชนิดหนึ่งยี่ห้อ กระทิงแดง มีการโฆษณาว่า เดี๋ยวนี้มีการส่งขายทั่ว 

โลก แต่ปรากฏว่าผู้ที่ซื้อดื่ม ก็คือคนไทย และคนที่อพยพไปจากเอเชียด้วย 

กัน ประชาชนเจ้าของถิ่น เจ้าของประเทศเขาไม่ซื้อดื่มกันเท่าไร 

ส่วนพระธรรมทูตในอุดมคติ และเป็นที่หวัง ที่พึงปรารถนา คือ พระ 

ธรรมทูตแบบ “ต้มยำกุ้ง” คือสามารถทำงานเผยแผ่กับชาวบ้านท้องถิ่นได้ 

คือมุ่งที่เจ้าของประเทศไม่ว่าจะเป็นอเมริกัน หรือ ยุโรป ก็ตามได้เห็นคุณค่า 

และนำหลักธรรมของพระพุทธศาสนาไปใช้ในชีวิตประจำวันได้ นั่นแหละจึง 

จะเป็นเหมือนคนไทยที่มาตั้งร้านอาหารไทยในต่างแดน แล้วโฆษณาอาหาร 

ไทย โดยเฉพาะต้มยำกุ้งให้ฝรั่งได้รู้จัก และซื้ออาหารไทย(แพง ๆ) กินกัน 

อย่างติดอกติดใจ อยากจะเห็นพระธรรมทูตไทยทำงานในเชิงรุก (ไม่ใช่ไป 

เปลี่ยนศาสนาเขา) แต่นำความสุขไปให้เขาได้ ความจริงสังคมอเมริกันก็มี 

ปัญหาทางด้านจิตใจมาก ถ้าเขาได้ลิ้มรสพระธรรม จนสามารถแก้ทุกข์ได้ ก็ 

นั่นแหละพระพุทธศาสนาจึงจะแทรกเข้าไปสู่จิตใจ และเข้าสู่สังคมอเมริกัน 

ได้อย่างผสมกลมกลืน 

นี่เป็นมุมมองหนึ่ง เป็นทัศนะส่วนตัวในฐานะที่เป็นพระธรรมทูตอยู่ 

สหรัฐอเมริกามา ๒๔ ปีได้ทำงานตามหน้าที่สนองงานคณะสงฆ์ไทย โดยเฉพาะ 

เป็นกรรมการและเลขาธิการขององค์กรสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา เป็น 

เวลายาวนานพอสมควร และตอบสนองความต้องการของประชาชนได้ตาม 

ความสามารถอันน้อยนิด แต่ก็ภูมิใจในตัวเองอย่างน้อยก็ได้นำธรรมะมาสู่ดิน 

แดนส่วนนี้มาจุดประกายไว้ เพื่อให้อนุชนรุ่นหลังได้สานต่อ ได้สร้างชุมชนไทย 

ให้มั่นคงโดยมีวัดไทยเป็นศูนย์กลางสืบไป 

122

A Monk’s Tale 

The Autobiography of Phra Videsratanapron 

(Phramaha Thanat Inthisan Ph.D.) 

His life and Practice as “Tudong” Novice in the Deep 

Forests throughout Northeastern Thailand 

Childhood 

I was born in a small village named Baan Pangkhwangtai 

in Sakon Nakorn Province in the region of Northeastern Thailand 

known as Isan in the year 1963. I was raised in a typical farming 

family of that region. My family was very poor, with four brothers 

and five sisters and my mother. Unfortunately, my father had 

passed away when I was five years old. When I was older, I 

helped my family with the farm work by taking care of the cows 

and water buffaloes. I also learned to cook. While the rest of the 

family members worked in the rice fields, I stayed indoors and 

cooked for them. I cooked so often and gained so much experience 

that now I know how to prepare every Thai dish. 

Turning Point 

My life would have continued this way except for a 

significant event. When I was eight years old, I became seriously 

ill, and my mother placed me in the local hospital for care. I had 

a disease of the stomach, although I do not know the name in 

English. The doctor felt the best option was surgery, but my mother 

was very worried and frightened. I was young and very frail, and 

she was not sure I would survive an operation. She pleaded with 

the doctor to find another method to cure me. 

123

My mother was distressed and fearful 

of leaving me in the hospital. On the way 

home, she went before a Buddha statue that had 

been set up under the Bodhi tree in front of 

the hospital building and prayed for the 

Blessed One’s help. She promised the 

Buddha that if I survived she would place 

me in a temple and have me ordained 

a novice when I finished elementary school. She lit a candle 

and incense sticks before the statue, all the while truly believing 

that if she asked sincerely, the Buddha would really help her. 

Recovery 

Soon after the night my mother prayed to the Buddha, 

I recovered from my disease. I returned to school to finish the 

elementary level and graduated when I was eleven years old. 

The educational system in Thailand is different from that in 

the United States. In Thailand, when students finish elementary 

school, they have the choice of continuing their education or 

going on to something else. In my case my mother wanted to 

fulfill her promise and have me ordained a novice and stay at 

the village temple. However, since I was only eleven I was 

still too young to take care of myself, and was not able to be 

away from my home and family. My mother thought I should 

wait until I turned fourteen to be ordained a novice, so I 

continued to work and help my family on the farm as much as 

I could. 

124

Ordination 

When I turned fourteen my mother and my relatives took 

me to Wat Srilumongala, the main temple in Sakon Nakorn 

Province, about nine kilometers from my village. The ordination 

ceremony was quite simple, and we did not spend much money. 

Ordination for monks and novices differs in Buddhism. The 

ceremony for novices simply requires acceptance of the Ten 

Precepts. A monk, on the other hand must accept two hundred 

twenty-seven rules in a ceremony that involves a lot of chanting. 

During my time at the temple in preparation for my ordination, 

I practiced meditation, chanted, and repeated what the preceptor 

taught me. At the time of my ordination, I requested the Ten 

Precepts, and the preceptor gave them to me. That was the entire 

ceremony, not too long or complicated, and I was accepted as 

a novice. 

My Life as a Novice 

In Thailand there are at least one to three temples in every 

village. My family took me to the monastery in my home town. 

There were about five other novices living there as well as two 

or three monks and the abbot, the chief monk of the temple. The 

abbot was a very kind, calm man. He taught me how to bow down 

three times and to chant in the morning and evening. I also learned 

how to perform Buddhist 

ceremonies. 

At about 5:30 every 

morning, we hit the gong 

and rose. In Thailand 

monks receive food from 

villagers on their alms 

125

ound. So at 6:00 a.m. we walked 

into the village and received 

food (rice, fruit, etc.) and then 

returned to the temple. From 

7:30 to 8:00 a.m., we ate 

breakfast. Devoted volunteers 

came to serve us. After 

breakfast we studied the 

Buddha’s teaching and the suttas from 8:30 to 10:30 a.m. We 

studied the Dhamma, forms of discipline, rules and regulations 

for monks and novices, and the life of the Buddha. 

I was truly impressed and inspired when I read about the 

life of the Buddha. The Buddha’s life was one of sacrifice and 

devotion. He had lived in a palace in a life of luxury but left it 

behind to search for truth. For six years he stayed in the forest 

and meditated until the moment he reached Enlightenment. 

I thought if I had the opportunity I would devote myself to further 

study and practice. I wanted to learn more about Buddha’s life. 

Back to Lay Life 

My days as a novice were coming to an end. When my 

mother had asked the Buddha for help, she had promised to have 

me ordained for only seven days. Afterwards I would disrobe to 

become a lay person again. My ordination also fulfilled the Thai 

custom of male members of a family getting ordained as novices 

at least once in their lives. My seven days in the monastery were 

drawing to a close. 

My novice friends at the temple pleaded with me to stay 

longer. In those seven days I had learned a lot about meditation 

and the life of the Buddha, and I wanted to learn even more. When 

I returned home, I asked my mother if I could stay longer, and 

126

she said that it was my decision, but that if I did decide to stay 

longer, she would be very happy. 

From that moment on I studied every sutta and every aspect 

of each Buddhist ceremony in the temple. I stayed during the 

vassa, or rains retreat, which lasts for three months. Vassa is a 

time for serious, intense practice in the monastery, when novices 

and monks study together and practice meditation all day. When 

I experienced that first Vassa, my mind became very calm, cool, 

and clean. I really liked that state of mind. 

A New Beginning 

I truly enjoyed being a novice in the monastery. When I 

had been there a year, we received a visitor who was to have 

a profound influence on my life. He was an old monk from a 

neighboring province coming to visit my teacher, or ajahn. When 

the old monk met me he said, “This novice has a special gift. If 

he is well trained, he will be a good monk.” I asked him how I 

could be a good monk, as he had said. His answer was to go with 

him to the forest, where I could train my mind. The old monk 

felt this was a good opportunity for me. He thought it was much 

easier to teach those who are young, 

because their minds are pure and 

uncluttered. When people grow up, 

there are many distractions to cloud 

their minds. A young boy’s mind is 

very clean, very pliable, and easy 

to train. After my year’s education 

at the village monastery, I agreed to 

go with the old monk to the forest. 

However, there was one thing that 

worried me, that really scared me. 

127

I told the old monk that I was afraid of ghosts. 

He asked,”Where are the ghosts?” 

“I don’t know,” I responded,”but at night I’m very, very 

scared.” 

“That’s because you’re afraid of the dark, not of ghosts,” 

he said. 

Stories 

When I was a young boy, my mother used to tell me ghost 

stories before I went to bed. Every night she would tell me ghost 

stories or folk beliefs. I liked to listen to them, but I was afraid 

when I was by myself. When my ajahn asked me to stay with 

him in the monastery, I was especially afraid because the forest 

monastery was close to the cremation area. In Thailand ninety-five 

percent of the people are Buddhist, and in the Buddhist tradition, 

when someone dies he or she is cremated at the cemetery. My 

teacher sent me to spend a night at the cremation spot nearby. 

Naturally, I was very frightened. The events of that night were 

influential in my life and practice. 

128

Someone in the village had died and was to be cremated the 

night I was to stay there. Late that afternoon my teacher took me 

to the area and set up an umbrella and mosquito net for me to sit 

inside. The spot was right next to the burning pile of wood. At 

about 4:00 p.m., the villagers put the body on the wood pyre and 

lit it. Afterward the remains were to be returned to the family. 

Panna and the Dhamma 

As the cremation began, my teacher left me, instructing me 

to stay there and not leave. I cried and sat with my eyes closed. 

My teacher said that scary things only come from your eyes, your 

ears, your tongue, your body, and your mind. At the time, I did not 

understand what he meant. Then I experienced for myself what 

the Buddha said, that panna, or wisdom, will arise when you face 

the problem, when you seek a way to solve your problem. 

I opened my eyes and saw the corpse in the firewood. It 

was burning right in front of me. I closed my eyes and smelled 

the burning flesh with my nose. I listened with my ears; to the 

dog barking outside and the birds chirping in the forest. Oh my 

Buddha, I was very, very scared. Frightening things came towards 

me from every direction. My teacher said when you see something, 

just see it; hear something, just hear it; smell something, just smell 

it; and if you touch something, just touch it. Also, if you think 

about something, just allow your mind to contact it and let it go. 

Dhamma 

I thought, this is the Dhamma, the Buddha’s teaching. This is 

the supreme teaching, because the things the Buddha experienced 

at the time of his Enlightenment were the very things I was 

experiencing. I thought I must have truly learned from the stories 

of Buddha and the Buddha’s life and philosophy. I understood what 

129

he meant by Mara (Devil), or suffering, as the enemy inside; and 

kilesa (defilements), be they greed, hatred, delusion, fear, worry, 

attachment, craving, aversion and anger-- everything inside. When 

I faced my fear, panna, or wisdom, arose. 

As I thought about the dead body in front of me, I realized 

it was merely the combination of the four elements—earth, wind, 

water and fire. I also realized there was neither soul nor mind 

in the dead body. It is just like wood in the forest. As the fire 

burned and burned, I saw that nothing is permanent. I thought, if 

everything is impermanent, then why am I afraid? I asked myself 

that question, and I realized that fear comes from the mind--from 

my mind. If I could stop my thinking, stop my mind, then I could 

stop the fear. 

I simply closed my eyes so that I could not see the dead 

form, to stop it from controlling my eyes. When I heard something, 

I did cling to the sound. I simply listened and let it go. I did not 

create any scary things in my mind. The sounds of birds and dogs 

were just sounds. 

130

Footsteps 

I sat until 11 p.m. with my eyes closed, “watching” my 

breathing in and breathing out. My mind was firm and very, 

very settled. I was quite calm and cool. Then I heard footsteps. 

The sound came towards me. I thought it must be either my 

teacher or a ghost. I closed my eyes and listened. While I sat 

there, I decided that if someone wanted my life, then my life 

would be given to that person. Also, if something, man or 

animal, wanted my life, the thing would still be my friend. 

I was not afraid at that time. If a tiger or other animal wanted my 

life, I was willing to give it away. With that mindset, I defeated 

my fear. 

When the footsteps stopped in front of me, I opened my 

eyes. It was my teacher. He asked, “How’re you doing? Did the 

ghosts come and kill you?” 

I said, “No Ajahn, not at all.” 

“Did you see the ghosts?” 

“No.” 

“What did you see?” 

“Oh, I just saw the fire burning the corpse.” 

“Did she walk to you?” he asked. 

“No.” 

Something happened in the firewood when it burned. 

It was a very high pile of wood and the corpse fell from it. 

My teacher then said, “Okay, come and let’s take a closer look.” 

He took me to where the dead body had fallen and 

said, “Help me to pick it up and put it back in the pile.” We 

took two long pieces of bamboo and placed them at each 

side of the body. We then picked up the body with the sticks and 

put it back in the fire. Then he asked, “Do you want to stay here 

131

or do you want to go back to the shelter?” 

I said,”Whatever you wish Ajahn. If you want me to stay 

here then that’s okay.” He let me stay in the cremation area 

until morning. That night I sat in meditation and came to some 

realizations about life. The insights I gained, my situation, and 

the Dhamma of the Buddha appeared in my mind very clearly. 

I overcame my fear. 

Loving-Kindness 

As I accompanied my teacher, sometimes it was necessary 

to stay in a cave or in the wild, and often it was frightening. He 

told me there was one thing I should know, that my only weapon 

to protect myself, my life, would be the Dhamma, the teaching- 

-that is, compassion. He said,”Before you go to bed, you must 

spread loving- kindness to animals, to human beings, to every 

creature in the world. If you practice more, your mind will be clean, 

clear, and calm. You will see everything inside you as it really is. 

You will spread loving kindness, and your compassionate mind 

will even find its way into the mind of animals. Wild animals will 

either go away or choose to be your friend.” 

I did as he taught, and no harm came to me, nor was I 

threatened in any way. When I went into the forest and encountered 

an animal, I remained gentle, and it either ran away or became 

my friend. 

Conclusion 

I was a forest novice for six years from the age of fourteen. 

I returned to my village temple to continue with my traditional 

education. However, I still visited my teacher three months out of 

the year, living in the forest, studying, and practicing with him, 

until it was time to return to Bangkok to continue my studies at 

132

a Buddhist University. 

When I was twenty years old, I 

was promoted to a higher ordination 

to be ordained a monk. Some of my 

friends had disrobed for three to seven 

days before becoming monks, but I 

have never disrobed. After I got higher 

ordination as a monk, I spent my life 

in different temples to study Dhamma and the Pali language 

and did a lot of propagation work. Then, I went directly to the 

Mahachulalongkornrajavidhayalaya Buddhist University in 

Bangkok and studied for a B.A. in Education and Buddhist Studies. 

Walking on the Path of the Buddha as Buddhist 

Missionary 

In 1977 at fourteen, I began my journey into the monastic 

life when I ordained as a novice. In 1983, I received higher 

ordination as a monk. 

Between 1978 and 1996, I practiced Tudong vipassana 

meditation under several “forest tradition” masters; achieved Pali 

Languages Study, Class V; earned a B.A. from Mahachulalongkorn 

Buddhist University; and my first M.A (Education) from Century 

University, New Mexico, USA. 

By the year 2000, I had gone to India and earned additional 

Master of Arts degree in Ancient Indian and Asian studies in the 

Magadh University of Bihar State in India. 

I continued my higher education to complete my Ph.D. 

in Buddhist Studies at Magadh University in 2003. My Ph.D. 

dissertation was The Problem of Self in Buddhism. 

My studies and monastic duties took me from Thailand to 

over fifteen countries that include such diverse places as Canada, 

133

France, Germany, Nepal, Russia, South Africa, Spain, Switzerland 

and Taiwan. From 1992 to the present, I served, primarily, as a 

missionary monk at the Wat Thai Washington, D.C., that serves 

the local Thai and American communities. While in the USA, 

I established the Buddhist Meditation Center of Berks (BMCB) 

at Reading, Pennsylvania; served as the BMCB’s vipassana 

meditation and yoga instructor; was a visiting professor at the 

Institute of Philosophy and Human Value Research, Catholic 

University of America in Washington, D.C. I was an editor of the 

Thai Sangha Magazine of the Council of Thai Bhikkhus in the 

USA. In summer year 2003, I went to Russia and taught vipassana 

meditation in Moscow and St. Petersburg. And my duties took 

me to the World Parliament of World’s Religion in Cape Town, 

South Africa, in 1999, and the Parliament of the World’s Religions 

in Barcelona, Spain in July, 2004. My studies also took me to 

the Rumtek monastery in Gangtok, Sikkim, to research the Karma 

Kagyu lineage (Karmapa Lama XVII). I stayed in Tri Ratana 

Mahayana Buddhist Monastery in Siliguri, India. Because of 

my studies concerning Mahayana Pureland, I then went to the 

Yuan Kaung Buddhist College No. 11, in Tao Yuan, Chungli, 

Taiwan, to observe the classroom Buddhist studies, Buddhist 

ceremonies, chanting and activities of the Pure Land School of the 

Mahayana Tradition. I was invited to be a vipassana meditation 

master at Chan Taung, the meditation section of Yuan Kaung 

Buddhist College, during summer session of August –September, 

2002. 

In addition, I have visited the following: 

• the Buddhist Tzu Chi Foundation, the Hualien Tzu Chi 

Hospital, the Tzu Chi College of Medicine, the Still 

Thoughts Hall and the Abode of Still Thoughts (the 

spiritual home of all Tzu Chi members) in Hualien, 

134

Taiwan. 

• the Chung Tai Chan Monastery, Chung Tai Road, Puli, 

Nantou, Taiwan, the third largest monastic building in 

the world. 

• The Fo Kuang Shan Buddhist Temple, Sueshan branch, 

Keelong branch, in Taiwan 

• The Museum of World Religions, established by Master 

Hsin Tao in the Yongho district of Taipei. 

At the end of the year 2002, I went to visit the Theravada 

Buddhist Missionary University in Yangon, Myanmar, and visited 

some other interesting places in Pagan and Mandalay. 

Also, my Buddhist studies took me to observe monastic 

life in India, Nepal, Laos, Cambodia, Vietnam, Singapore and 

Malaysia. 

Since the year 2000, I have written several Buddhist 

books in English and in Thai. My English books include History, 

Scripture, and Archeology: A Brief Study Regarding Some Ancient 

Buddhist Sites; and The Handbook of Buddhist Ceremonies and 

Celebrations. My Thai books include The Buddhist Missionary 

in the USA; The Holy Places in India; and The Pure Land on the 

Earth, Angkor Wat, Angkor Thom, and Darjeeling-Sikkim, etc. 

In 1992, the Buddhist Association of Washington D.C., (Wat 

Thai Washington, D.C.) invited me to serve in the United States. 

I have stayed at Wat Thai, D.C., since then, returning to Thailand 

every two years to “recharge my batteries.” I feel I must return 

to the forest to restore my mind. Sometimes a monk is asked to 

act as a sort of psychiatrist when visitors to the temple ask for 

advice about their problems. When monks are exposed to so many 

problems people have, a sort of mental “toxic” residue remains. 

I like to return to the forest to refresh my mind. This year 

(2007) I have gone to India, Sri Lanka, Sikkim, Darjeeling and the 

135

Himalayan Mountains in India. I learned some new things and 

returned to teach the people in Wat Thai, D.C., and to practice. 

This is my life, which I’ve enjoyed for twenty four years to the 

present. 

From 2008 to the present time, then, my whole life has been 

directed to spreading the Buddhist religion across the Washington, 

D.C., metropolitan area, across the United States, and across the 

world. I have been tireless in my efforts to live up to my calling 

as a Theravada Buddhist missionary monk. I have worked hard 

as a teacher to bring the message of the Buddha to believers and 

nonbelievers everywhere. I have worked with equal diligence as 

an administrator to support the efforts of Thai missionary monks 

to spread the Dhamma. 

For example, over recent years I attended many seminars 

devoted to topics in Buddhism, often to the practice of meditation, 

to world peace, or to interfaith dialogue. At many of these 

seminars I presented a paper. The purpose of the seminars, 

generally speaking, was always to deepen the understanding of the 

Buddhist religion and to enable it to penetrate more deeply into 

the lives of human beings today. Here are some of the occasions 

on which I participated in a seminar: 

136

• In 2008 at George Washington University, Washington, 

D.C., on the place of women in Buddhism 

• In 2010 at Penn State University in Pennsylvania on 

the place of women in Buddhism 

• In 2013 at the Wat Thai Washington, D.C., on 

vipassana meditation 

• In 2013 in Kandy, Sri Lanka, at the Sri Lanka 

International Buddhist Academy (International 

Seminar in English and Pali) 

• In 2015 at Vatican City, where I met Pope Francis 

• In 2016 in Udon Thani, Thailand, at Wat Santivanaram 

(International Seminar on Methodology Development 

to Teach Vipassana Meditation for World Peace) 

• In 2016 at Wat Nawamintararachutis of Cambridge- 

Boston, Massachusetts (Seminar on Buddhist 

Education) 

Part of my endeavor to bring the message of the Buddha 

into the world today has involved my participation in the public 

chantings of the Tipitaka that have occurred in various places 

every year. I have always thought that these public chantings 

of the Buddhist scriptures are so important because it is in the 

Tipitaka that the very words of the Buddha are to be found. 

Every year in December I take part in the chanting of the 

Tipitaka at Bodh Gaya, India. In 2014, too, I was part of the First 

Tipitaka Chanting Program at the Mangalam Research Center 

for Buddhist Languages at Berkeley, California. It was exciting 

to bring the chanting of the Buddhist scriptures to the United 

States. I returned to this event in California in subsequent years. 

Finally, in June of 2016, I was a part of the First International 

Tipitaka Chanting on the East Coast of the United States at my 

own temple, Wat Thai Washingon, D.C. This was a very happy 

occasion for me. 

137

Since 2008, besides participating in seminars and chanting 

events, I have been very active in spreading the Buddhist religion 

in various other ways. I have devoted a lot of time and effort to 

these activities. I will mention just a few. In 2011, at the request 

of Luang Ta Chi, the abbot of Wat Thai Washington, D.C., I 

headed the project to establish the Buddhist Meditation Center of 

Pittsburgh, Pennsylvania. Today, under the direction of its abbot, 

Phramaha Piya, this Meditation Center is the gathering place for 

a thriving community of Buddhist faithful in Pennsylvania. In 

2015 and 2016 I was part of the United Nations Day of Vesak 

Celebration at the United Nations Headquarter in New York City, 

and in 2015 I participated in the 29 th Annual International Vesak 

Celebration at Wat Thai Washington, D.C., an event at which 

Bhikkhu Bodhi gave a talk. In 2016 I cofounded and inaugurated 

the International Buddhist Association of America (IBAA) at Wat 

Thai Washington, D.C. The aim of the Association is to further 

the study of Buddhism, to promote toleration between the different 

Buddhist sects, and to get the sects together in religious activities. 

Over the years, furthermore, I have gone to many schools and 

government groups in the Washington, D.C. metropolitan area 

to promote the Buddhist religion, have received students and 

teachers at the Wat Thai to teach them about Buddhism, and have 

conducted many meditation retreats to teach the faithful about 

what I call the detoxification that meditation can bring. 

In 2016 I took part in the 40 th Anniversary Celebration of The 

Council of Thai Bhikkhus in the U.S.A. at Wat Navamintararachutis 

of Cambridge-Boston. Year after year I have worked hard as an 

administrator in the Council of Thai Bhikkhus to support the 

efforts of Thai Buddhist missionary monks to spread the Dhamma 

in the United States. This organization is critical for the success 

of the missionary monks in the U.S. 

138

The mission of The Council of Thai Bhikkhus in the U.S.A. 

includes all the following: 

• To help set forth the mission to promote, to support, 

and to improve Buddhist activities by Thai monks in 

the U.S.A 

• To use the Council of Thai Bhikkhus to exchange 

knowledge, viewpoints, and procedures as well as to 

coordinate the work coordination between Thai monks 

in the U.S.A and those in Thailand. 

• To provide assistance and support of activities by Thai 

temples in the U.S.A. 

• To provide welcome and assistance to monks who carry 

out their duties in the U.S.A. 

• To cooperate with other Buddhists organizations as well 

as other similar organizations. 

Because the work of The Council of Thai Bhikkhus in the 

U.S.A. is so important for the spread of Buddhism in the United 

States, I have always been eager to be involved in its activities. 

Today I am its Secretary General. 

139

For all my efforts over the years, then, on behalf of the 

spread of the Buddhist religion in the United States and beyond, 

in 2013 I was honored by a higher monastic rank and with a new 

name, Phrakrusiriattavidhes. My promotion was celebrated on 

January 8 at Wat Amphawan Dusit in Bangkok and on January 

17 at Wat Srisongdhamma in Udon Thani. On February 3, 2013, 

there was a special ceremony for me at Wat Thai Washington, 

D.C. I was very appreciative for the honor shown to me. I have 

to say, however, that whatever my rank and whatever name I go 

by, I am, after all, a Thai Buddhist missionary monk spreading 

to the best of his ability the words of the Dhamma. 

November 26, 2016 

In December 5 th ,2016 I was honored by a higher monastic 

rank from His Majesty King Rama10 th , with a new name, Phra 

Videsratanaporn. 

140

Writings of Thai Theravāda 

Buddhist Missionary Monks 

Compiled, Revised, and Edited 

by Du Wayne Engelhart 

141

Preface 

This little book is a collection of writings of some Thai 

Theravāda Buddhist missionary monks at Wat Thai Washington, 

D.C., now or previously and at Wat Padhammaratana, which 

was founded in Pittsburgh in 2011 with the help of Wat Thai. 

The overall theme is what it means to lead a moral life according 

to Theravāda Buddhism. The first two selections are by Luang 

Ta Chi, one about morality and the other about not delaying 

until tomorrow to do good. Luang Ta Chi is the pen name of 

Phrarajmongkolrangsi (Surasak Jivanando), who has been the 

abbot of Wat Thai Washington, D.C., since 1975. He has written 

numerous articles, stories, and books about practicing Buddhism. 

The two selections, are by Phrakrusiriattavidhes (Phramaha 

Thanat Inthisan), a meditation master at Wat Thai Washington, 

D.C., Secretary General of The Council of Thai Bhikkhus in 

the U.S.A., and one of the two founders of the International 

Buddhist Association of America. There is an excerpt from the 

journal of Phrakrusiriattavidhes. There is also a transcription of 

a class he gave about the practice of Buddhist meditation. 

All the footnotes that follow are by the editor. 

This book is dedicated in gratitude to all the monks, 

past and present, who have been connected with Wat Thai 

Washington, D.C. 

Duwayne Engelhart 

142

I 

Sayings about Morality 

by Luang Ta Chi 

Morality for Students 

Try to obtain knowledge. 

Respect your teachers. 

Pay attention to all the teachings. 

Act ethically. Be satisfied with what you have when it is 

impractical to get more. 

Be ready to made sacrifices for the institutions. 

Promise you will have good behavior. 

Stay away from evil. 

Avoid drugs and too many intoxicants. 

Be thoughtful. 

Morality for Teachers 

Be ethical. 

Be kind to your students. 

Always seek knowledge. 

Try to avoid doing wrong. 

Never be biased in favor of certain students but share love 

equally among all. 

Never be lazy at work. 

Admire the expert skill of others. 

Do not call attention to your good deeds because of your teaching. 

143

Qualities Good Teachers Should Have 

Have knowledge. 

Be skillful in the subject you are teaching. 

Be skilled in training and teaching students to think for 

themselves. 

Be well-behaved, patient, and deserving of honor in your 

personal conduct. 

Three Kinds of Teachers 

A teacher who teaches knowledge 

A teacher who teaches what is good and bad 

A teacher who teaches others how to overcome suffering 

Moral Guidelines 

. . . The constant effort of hardworking students and workers 

makes them successful . . . . 

Life without education is like trees without sunlight. 

Anyone who pays no attention to study brings harm to himself 

or herself. Anyone who does not work is useless. Anyone who 

depends only on good fortune is careless. Persons who are 

clever are the ones who take control of their lives . . . . 

No amount of talk can compare with real practice . . . . 

A long life without good actions has no value. 

If you don’t know how to be good, then find someone to teach 

you. Trying to be good in the wrong way can be useless. 

Doing good things and then dying is better than living with great 

wealth. 

144

Good persons are willing to give; bad persons are destroyers. 

Beauty attracts only the eyes, but good deeds attract the mind. 

Beauty does not last long, but goodness exists forever. 

Be good by rejecting greed; keep the Dhamma in your mind. 

Never stop practicing, or you will not reach the Buddha. If you 

must be greedy, you will never reach the Dhamma . . . . 

Try to be satisfied with what you have. Never be greedy. 

Never take anything that does not belong to you . . . . 

Obstacles and problems are the cause of success. 

If you only sit and wait for everything, you will be disappointed 

. . . . 

The biggest loss in life is the wasting of time because we cannot 

ask for it again . . . . 

We cannot choose to be born or to die, but we can choose to do 

only good things. 

To just sit and watch the time go by is to destroy our future . . . . 

Becoming angry at others is like burning yourself . . . . 

Getting angry with others hurts us. Forgiveness makes us happy 

. . . . 

145

Do your duties reasonably and with constant effort. Don’t follow 

all your emotions without thinking . . . . 

Heaven is actually in our hearts. Hell is, too . . . . 

To avoid unhappiness, don’t pay so much attention to material 

happiness . . . . 

If you perform actions only for yourself, you will gain nothing 

. . . . 

Happiness of the senses does not last. For lasting happiness, you 

need to seek the Dhamma. 

Living in a hut with the wise is better than staying in a castle 

with the foolish. 

Be thankful to those who are kind to you and forgive those who 

make you unhappy . . . . 

To improve the body we need to exercise. To improve the mind 

we need to be calm . . . . 

Improve yourself before improving others . . . . 

If you honor any religion without studying it completely, you 

will become a person who believes without reasons . . . . 

Religion will survive because of two things: studying deeply 

and completely and practicing after studying . . . . 1 

1 From Phrarajmongkolrangsi (Luang Ta Chi) (Surasak Jivanando), 90-Year 

Celebration (Ayuwattanamongkron) (Mueng, Thailand: Siridhamma Offset, n.d.), 

pp. 1-55. 

146

II 

Tomorrow Man 

by Luang Ta Chi 

The Buddha teaches us good activities today, right now 

at this minute. As for tomorrow, nobody knows what is going 

to happen. Besides, nobody can ever catch up with tomorrow, 

because tomorrow always keeps moving one day ahead of 

us, just like a Western saying, “Tomorrow never comes.” 

Tomorrow does not really exist; there is only today. Therefore, 

my dear friends, do perform good deeds today. We may not 

live to see tomorrow. When the time to die comes, nobody can 

argue, delay, or come to an agreement with death. The right 

thing to do is to follow the Buddha’s teaching that says, 

Lose no time to do good and protect 

one’s mind from bad thoughts, because 

when one delays doing good, one’s 

mind will turn to enjoyment of bad ideas. 

147

As water, by its nature, always flows to a lower level, the 

mind will flow to bad thoughts. To protect one’s mind from 

looking for a lower level, the Buddha encourages us to not 

delay in doing good deeds. It is the good deed that protects the 

mind from turning to what is bad. If one is talking about what 

is bad, everybody is afraid of it. Nobody wants it. Even the 

word bad nobody wants to hear. No one should, therefore, act 

like the “tomorrow man.” Instead everyone should become the 

“today person,” doing good deeds now. 

The Buddha says, 

Time passes by; day, night, month, and 

year slowly disappear. Old age comes closer, and 

lifetime gets shorter. Considering such 

danger, all of you should do only 

good things that will bring happiness. 

Think about this, all you tomorrow men! Time is taking 

the life of all living beings, one by one; the old and the young, 

the poor and the rich, the foolish and the wise, the bad and 

the good, all are taken by time. No one has an advantage 

over another. Everyone’s life is treated equally by time. The 

Buddha reminds us, 

As days and nights pass by, life will 

pass away. All living things will come to 

an end, like water in a dried-up river. 

The voice of the Dhamma speaks to all of you, friends 

of Buddhism, the wish that you will not be careless, not lack 

mindfulness (sati), and will not keep delaying good deeds 

until tomorrow, next month, or next year. We wish you to stop 

deceiving yourselves and putting yourselves in an inescapable 

trap of bad thoughts and actions. Make a good effort now, 

this minute, today, this month and this year. When you make 

a good effort once, do it again and again, with the satisfaction 

that you have done well—as in one of the Buddha’s sayings: 

148

When one makes an effort to do good, one 

should do it again and again and be happy 

for having done so. The adding up of 

good deeds will bring happiness. 

Happiness is the top desire of all of us. Happy lives 

need food from good deeds. Life without good deeds 

will dry up and endlessly burn with the heat of a desire for 

things one does not have. Therefore, look for good deeds 

by strengthening, developing, and gaining morality (sila), 

concentration (samādhi), and wisdom (paññā); for such will 

bring peacefulness, cleanliness, and Enlightenment of the mind 

leading you to eternal happiness. The voice of the Dhamma 

wishes each and every person peacefulness and happiness 

under the golden canopy of the Buddha’s teaching. 1 

1 This selection is from the essay “Tomorrow Man” in Essays on the Dhamma, edited 

by Du Wayne Engelhart, The Council of Thai Bhikkhus in the U.S.A. (Bangmoung, 

Bangyai, Nontaburi: Nitidhamma Press, 2013), pp. 40-2. The original Pāli for what 

the Buddha says has been omitted. 

149

II 

Selections from the Journal 

of Phravidesratanaporn 

(Thanat Inthisan, Ph.D.) 

March 23, 2001 

Kamma 

It is no surprise that we are going to die. On a day-to-day 

basis, how many people think about the next life? If you are a 

Buddhist, you have to look at life as a continuum, as a process 

of birth and death. We are in a constant state of becoming. I 

like the analogy of going to the airport with a suitcase. I put 

the suitcase on the conveyor belt so it can be loaded onto the 

luggage compartment of the plane. However, I do not get on 

the plane. The suitcase contains my kamma. When it gets to its 

destination, the next person picks it up. He or she has to work 

with the contents of the suitcase. This person can get more 

clothes or better ones if deeds of generosity and compassion 

are done. On the other hand, the clothes can turn into rags if the 

life lived is one of greed, anger, hatred, or delusion. I do not go 

to the next life: My kamma does. 

Rebirth 

What does rebirth mean? So many people have asked 

about life after death and rebirth. The Buddha said that kamma 

is created by an agent, a person, a living being. Sooner or later 

150

we are going to die, and so sooner or later we will have to be 

reborn again. The realms of existence into which we can be 

reborn are confined to two: the favorable and the unfavorable. 

Where we are reborn depends upon our kamma. The reality of 

life after death can be proved in many ways. There are many 

cases of people vividly remembering their past lives. In one 

instance the recollection of the past life was so clear that even 

though the parents had previously not believed in a life after 

death, they were now convinced as a result of the clarity of 

their child’s recollections. The child not only clearly recalled 

having lived in a nearby village that she recognized, but was 

also able to identify her previous parents, whom she otherwise 

would have had no reason to know. If there is no life after 

death, there is no past life, and another explanation for such 

recollections will have to be found. There are also many cases 

of parents having two children brought up in the same way 

under the same circumstances, yet one is much more successful 

than the other. Such differences come about as a result of 

differences in our past kamma. 

Death is nothing other than the separation of consciousness 

from the physical body. If you do not accept the reality of 

consciousness, I think it is also very difficult to explain exactly 

what life is. 

Buddhism and Mankind 

The Buddha described his teaching as being sandiṭṭhika, 

primarily concerned with this world, with this life. Even the 

highest happiness, that of nibbāna, is to be striven for in this 

very life. Buddhism lays the greatest stress on the absolute 

need for making the best of the ever fleeting present so that the 

future is ensured for our well-being. The past is gone, beyond 

recall. Only the present is available to us for a good life. The 

future is yet to come, and what we make of it depends entirely 

151

upon what we do now. 

We are Buddhist monks living in the world. As such 

we are deeply concerned about and actively working for the 

happiness and welfare of not only human beings but also 

all living creatures. Wherever Buddhism made its way, it 

encouraged the growth of a culture and a civilization marked 

by tolerance, humanity, sympathy, and understanding. It 

promoted the spread of the twin values of karuṇā (compassion) 

and paññā (wisdom). 

The Law of Change 

We cannot stop the world: It will go on changing. Change, 

as the Buddha said, is the fundamental fact of life. Our very 

survival is bound up with change. Because of its emphasis on 

change, modern man can find Buddhism particularly relevant 

to his age. Buddhism accepts change; in fact, it is built upon 

the truth of constant change and flowing. We must cultivate 

the qualities of resilience (recovering from misfortune) and 

adaptability, or flexibility. The fundamental teaching of the 

Buddha is that nothing happens except as a result of causes. 

Once the causes are investigated and understood, solutions can 

be found. 

Bringing Peace to the World 

The Buddha also teaches that the only way to achieve 

peace is by getting rid of the root causes of war: greed, hatred, 

and ignorance. The world will not have peace until men and 

nations renounce selfish desires, give up racial pride, and 

cleanse themselves of the egoistical lust for possessions and 

power. Ideology divides and brings about conflict. 

The Buddha declared that the mind is foremost, the 

forerunner of all actions, good or bad. When the mind is 

cleared of evil, peace and happiness rule. 

152

There can be no peace and happiness on earth as long 

as there is poverty and starvation, injustice and oppression, 

discriminative laws, racial segregation, and social inequalities. 

All these bring with them fear, mutual distrust, and suspicion. 

Self-respect is as necessary for happiness as food. Furthermore, 

there can be no self-respect among those who do not have the 

opportunity to achieve their full potential as human beings. 

March 29, 2002 

Ordination as a Great Privilege 

In the Pāli language, ordination is called pabbajjā, which 

means “to avoid incorrect or unworthy action, and incorrect 

speech and thought.” Another sense of pabbajjā involves a 

reference to a person who gives up family, material possessions, 

worldly obligations, and the activities of the workaday world. 

Therefore, a person who becomes ordained has to cut his hair, 

change his appearance, and wear clothing that is different from 

that of lay persons. Such a person wears the yellow robe, 

dressing like a monk. He is called a bhikkhu. 

The Buddhist Religion 

Except for the Buddha, no founder of a religion has ever 

said that the followers have the opportunity to one day gain the 

same wisdom, the same peace, the same happiness, the same 

salvation as did the founder. The Buddha said that anyone 

can become a Buddha if the person uses the same practices, 

the same method, that he used to achieve perfection. The aim 

of Buddhism is to give mankind the opportunity to attain the 

highest happiness through a clear understanding of life and 

nature. 

Buddhism gives a clear picture of both kinds of life: the 

153

life of suffering and the life of happiness. Buddhism explains 

the real nature of life: the cause of suffering and the cause of 

happiness. 

Buddhism is a religion presented to mankind in terms 

of the experience, realization, wisdom, and Enlightenment of 

its founder. Human problems must be addressed by a human 

being in terms of human experience through the development 

of great human virtues. Mankind must find the solution to 

human problems through the purification and development of 

the mind. The Buddha revealed the absolute truth. If there 

is truth anywhere, it remains forever as the truth. The truth 

revealed by the Buddha is called the Noble Truth. It enables a 

human being to become a noble person. 

Buddhism teaches that everyone reaps what he or she sows. 

It teaches universal laws: the laws of anicca (impermanent), 

dukkha (suffering), and anattā (non-self); the law that good 

produces good, and bad produces bad; and the law that every 

action has a reaction. It teaches that we are the results of what 

we were, and that we will be the results of what we are. 

Buddhism considers virtue as one of the things necessary 

for reaching holiness. The other is wisdom. Wisdom and virtue 

can be compared to the eyes and feet of a man. Virtue is like 

the vehicle that brings a man to the gate of salvation, but the 

actual key that opens the gate is wisdom. 

Buddhism presents clear and reasonable answers to 

important questions regarding human life. It provides a solid 

foundation for helping human beings reach a better, positive way 

of life. Buddhists believe in the importance of self-exertion. 

They believe in the effectiveness of meditation, which leads 

to self-conquest, self-control, and self-purification. Meditation 

leads to relief from suffering and to Enlightenment because it 

serves as a medicine for both the heart and the mind. 

154

Words to Guide Your Life 

Hatred is overcome only by love. Darkness cannot be 

driven away by darkness but only by brightness. Hatred cannot 

be overcome by hatred but only by loving-kindness. (Dr. K. 

Sri Dhammananda) 

Failure in life helps us reach success because failure 

supports success. Never to have failed is never to have won. 

Unless we experience failure, we will never appreciate the 

sweetness of victory. Failures not only help us succeed but 

also make us energetic, enthusiastic, and rich in experience. 

Happy is he who makes others happy. Happy is he who 

aspires to high and noble things. Happy is he who enriches the 

lives of others. Happy is he who makes it possible for others to 

live in peace. Happy is he who makes this world a better place 

in which to live. Happy is he whose daily work is a labor of 

love. Happy is he who loves to love. 

If you sacrifice your pride, you will find inner peace. 

Though it is difficult, indeed, to overcome one’s pride, it is 

certainly advisable to do so. If a person is able to sacrifice his 

or her pride, then inner peace and happiness can be found. 

Fear can ruin a person’s life. It fills one with perpetual 

tension and anguish. It progressively erodes life and debases 

the mind. Fear works hand in hand with pessimism to darken 

the future. Fear undermines the way a person thinks. Fear is 

capable of eroding one’s personality and making him landlord 

to a ghost. (Dr. K. Sri Dhammananda) 

Mankind prays for peace, but there can be no peace in the 

world until the conflicts within man himself are resolved. For 

this to be achieved, there is an urgent need to train the mind. 

We may ask, “How do we train our minds?” This is a relevant 

question, but the more important question is: “Do we want to 

train our minds?” If the answer is, “Yes” accompanied by a 

155

eal commitment, then it is certainly possible to develop the 

skill to train the mind. 

The Fundamental Law of the Mind 

As you see, so you feel. As you feel, so you think. As 

you think, so you will. As you will, so you act. 

October 16, 2002 

Knowing Yourself: 

The Problem of Change in the Physical and Mental Life of 

Teenagers 

1. Today I would like to share some thoughts that come 

from self-observation. There are problems that may occur in 

the lives of teenagers today and of those in the future. Teens 

may have problems that they cannot solve by themselves. So 

parents and teachers have an important role to play in helping 

them properly educate themselves. Young people, after all, are 

the hope of the future. 

Youth have to be trained perfectly in body and in mind. 

Knowledge, furthermore, has to come with virtue. If the young 

generation has only knowledge but lacks virtue, this is like 

having only one eye. If order that the young have two eyes, we 

have to ensure they have both knowledge and virtue. 

The problem is how to gain knowledge and how to develop 

virtue. 

2. How do you get to know yourself? You get to know 

yourself by observing your body and your mind. Mind is the 

forerunner of all actions. Mind is the master; all actions are 

mind-made. If a person thinks with an unwholesome mind and 

speaks and acts accordingly, suffering will follow just as the 

wheel of the cart follows the ox that pulls it. However, if a person 

156

thinks with a wholesome mind and speaks and acts accordingly, 

happiness will follow as a shadow follows a moving object. 

Knowing yourself is knowing your mind. We use the 

rhythm of breathing in and out to help us observe the workings of 

the mind. There are three levels of breathing: deep breathing (the 

air passes through the nose to the abdomen), medium breathing 

(the air passes from the nose to the chest), and short breathing 

(the air passes in and out quickly at the nose). After you have 

focused on your breathing and are observing it carefully, you 

relax all your muscles and your mind to get a calm and clear 

mind. Now you can control the mind because you have attained 

the level of concentration where you have the mind working for 

you. 

Mental detoxification is the technique for internal cleaning. 

Mental toxins (poisons) are the cause of stress. 

What should we know? We should know the four great 

elements: earth (solid), fire (heat), wind (air), and water (liquid). 

We should also know the impermanence of everything. The 

combination of body and mind constitutes life. All living 

human beings are impermanent, out of control, hard to maintain, 

constantly changing, and non-self. 

3. The purpose of meditation is to purify the mind with 

regard to hatred, greed, and ignorance, to overcome the anger, 

attachment, and delusion that poison the mind at all times. 

4. Develop mindfulness and the ability to see things as 

they really are, not as you want them to be. Develop lovingkindness 

and compassion in order to make the world a peaceful 

one, a better place in which to live. To develop loving-kindness 

means that when you see someone doing something wrong, you 

should not condemn or hate the person but rather advise him as a 

doctor advises a patient. The doctor does not blame or condemn 

the patient for being sick, but diagnoses the sickness and treats 

the patient. 

157

The universal law applies: Do good, get good; do bad, get 

bad. We are the results of what we were, and we will be the 

results of what we are. 

5. Being grateful for one’s parents is a characteristic of 

a noble person. It is important to listen to one’s elders. Young 

persons, in general, should pay more attention to the advice of 

their parents. Children growing up and becoming teenagers are 

constantly changing physically and mentally. Teenagers have a 

tendency to put more trust in their friends than they do in their 

parents. However, it is dangerous for teens to live their lives 

without the advice of their elders. This practice is like driving 

a car without a map to give directions. When teenagers get into 

trouble, they should seek the help of their elders, their parents or 

teachers. They can even get a religious teacher to pray for them. 

If they wait too long, it may, unfortunately, be too late to get 

advice and help. Experience will eventually come with age, but 

in the meantime it is important for teenagers to get help when 

they need it. 

6. It is important for a teenager to be able to think in a 

positive way. Teenagers today are living in a modern, fast-paced 

world that can create many problems for them. Teens need to be 

watchful about envy that can come through competition, anger 

that can come because of a short temper, and hurting others that 

can come from being insulted. The great question is how one 

is to conquer oneself. The answer is that one conquers oneself 

through conquering the mind. 

7. A person who has developed the mind reacts to 

situations quite differently from one who has not. Such a person 

says, “I cannot do any evil to this man,” “I cannot get angry with 

this person,” “I cannot say anything to cause him pain,” and “I 

cannot do any harm to him.” He says, “If he were violent toward 

me, how unhappy I would be, how disturbed my mind would 

be, how it would hurt me. However, if I do harm to this man in 

158

turn, I hurt someone who is just like me, who wants happiness 

and does not want to suffer, just as I do.” 

8. Mankind seeks real peace, happiness, and security in 

this life. However, these cannot be found if the mind remains 

poisoned with all the defilements: greed, hatred, delusion, 

ignorance, attachment, aversion, and craving. Thus there is an 

urgent need to train the mind . . . . 

9. The real meaning of life is not to do evil but to do good, and 

to purify the mind. 

159

III 

The Three Basic Forms 

of Meditation 

by Phravidesratanaporn (Thanat Inthisan, Ph.D.) 

Today I would like to introduce the meditation techniques 

according to Buddhism. 1 Meditation means the training of the 

mind. Why do we train the mind? The mind is very important. 

The mind is master. The Buddha said if we train the mind and 

get rid of the defilements from the mind, we can find peace of 

mind. Mind is the chief; mind is master. If we think or speak or 

act with an unclean mind, then suffering will follow us. But if 

we think or speak or act with purified mind, then happiness will 

follow us. This is the word of the Buddha. In Buddhism we 

focus on the mind and have to train the mind to become a pure 

mind. So the techniques that I would like to share with you 

today are the meditation for strength, reduction, and relaxation. 

In meditation there are many techniques. But today I explain 

and demonstrate to you the basic techniques. The techniques 

today are just the basic ones, the ones you would want to practice 

first. You can practice at home or any place. There are three 

basic kinds of meditation: sitting, walking, and lying meditation. 

There are four postures all together: standing, sitting, walking, 

and lying. First of all I would like to show you how to sit. 

1 This selection was originally a class recorded and made available on a DVD. The 

conversational character of the original presentation has been preserved. 

160

A. Sitting Meditation 

So we start with sitting meditation. You can sit crossing 

your legs. Put the right one on top the left one and put your right 

hand on the left one on top of your legs. Sit straight back and 

relax. Or you may put your hands on your knees. But you have 

to sit upright and straighten your spinal cord and relax. When 

you put your hands on your lap, try to relax your shoulders, relax 

your neck, and relax your whole body. Every part of your body 

should be relaxed. You may sit on a cushion or may sit on a 

chair or sofa, whatever makes you feel comfortable. But you are 

required to sit upright. When you are sitting comfortably, then 

close your eyes and close your mouth. 

Try to focus your mind on your breath. When you breathe 

in, focus your mind on the nostrils. You will feel the air passing 

in and out of the nostrils, and fix your mind on that spot. This 

is the first step in focusing the mind on the breathing. And 

then have your mind follow the air. You breathe in, take a deep 

breath. The air will go to your abdomen. The abdomen will rise 

and fall when you breath in and out so that you can fix your 

mind on that spot. When your abdomen is rising, then notice 

that rising. When you breathe out or exhale, your abdomen falls 

down, and then fix your mind on that spot. Just observe the 

falling and rising at your stomach or abdomen. So in this way 

you can develop one-pointedness of mind. Meditation tries to 

put your mind on only one spot. 

And then relax your body. When you close your eyes, 

visualize your entire body. See your sitting posture in your 

mind. And then relax yourself from the feet to the head, up and 

down, up and down. Relax your feet, relax your ankles, relax 

your knees; relax your thighs and buttocks. The lower parts of 

your body should be relaxed in your sitting meditation. And then 

the middle parts of your body from the navel up to your chest. 

161

Relax your spinal cord. Sit upright, and your shoulders should 

be relaxed. So from your shoulders down to your navel, the 

middle parts of your body should be relaxed. And then move 

your mind to your neck, your chin, your face, and your head. Try 

to relax the upper parts of your body. Set your mind at the top 

of your head and see or visualize your entire body in your mind. 

So in this way you can see yourself inside, not outside. 

When you have checked all the parts of your body to be 

sure they are relaxed, then go back to the normal breathing. 

Just observe breathing in and breathing out. You breathe in 

and you know that you breathe in, and you breathe out and 

you know that you breathe out. Be mindful all the time. Don’t 

pay attention to any sound that can distract your mind. For 

the breathing exercise, just focus your mind on the breathing. 

Sit as long as you can. Start with about five minutes, and 

then you can increase to ten minutes, fifteen minutes, thirty 

minutes, or one hour, as much as you can. But the important 

thing is to try to relax. Don’t stiffen up your body; just relax 

your mind. You will find peace of mind this way. Don’t be 

afraid and worry in any case. If some stray thought or feeling 

arises, just know it and let it go and relax. So in this way you 

can sit and get real happiness from the meditation technique. 

B. Walking Meditation 

After sitting meditation, your practice should be continued 

by standing and walking meditation. In standing meditation, 

you stand and close your eyes. You may put your hands in the 

front of your body, or you may put your hands in the back. 

But when you stand, close your eyes and try to visualize your 

standing posture. Put your mind at the top of your head and see 

your standing posture with the inner eye of your mind, making 

a note in your mind by saying to yourself, “Standing.” See your 

entire body from the top of your head to your feet when you say, 

162

“Standing.” Now put your mind at the feet and see your body 

looking upward from your feet to your head and say again in 

your mind, “Standing.” Now put your mind at your head once 

more. And seeing your body one more time from the top to the 

bottom, say, “Standing.” 

Now you are ready to start walking. First say to yourself, 

“Intending to walk.” Now focus your mind at your feet. As 

you take the steps of walking meditation, notice only the right 

or the left foot, one at a time. You put your mind on the right 

foot and step forward, and you put your mind on the left foot 

and step forward. You think and you move at the same time. 

Don’t move before or after you think. The thinking and the 

moving should be the same action in the present moment. You 

say to yourself, “Walking,” and you move your right foot at the 

same time. Lift up, move forward, and touch down. You say 

to yourself, “Walking,” and you move your left foot at the same 

time. Lift up, move forward, and touch down. Then right foot 

up, forward, down. Left foot up, forward, down. Continue in 

this way until you have reached the distance you intend to walk. 

When you have done so, put your feet together and close your 

eyes. Visualize your standing: Set your mind at the top of your 

head again and visualize your standing posture. Visualize your 

standing posture from your feet. Visualize your standing posture 

one more time from your head. Each time say, “Standing.” 

Now you have to turn around and walk back to the place 

where you started your walking meditation. Say to yourself, 

“Intending to turn.” Now you are going to turn right. Turn 

right, right foot first, saying, “Turning.” Then move the left foot, 

saying, “Turning.” Then the right again, saying, “Turning.” 

Now you are facing the direction from which you came. Then 

once again put your mind on the top of your head and see your 

entire body from the top of your head to your feet, saying in 

your mind, “Standing.” Now put your mind at the feet and see 

163

your body looking upward from your feet to your head, saying 

again in your mind, “Standing.” Now put your mind at your 

head again. And seeing your body one more time from the top 

to the bottom, say, “Standing.” Then say, “Intending to walk.” 

Now you are going to start walking back. Focus your mind 

on the right foot. Say, “Walking.” Move your right foot as you 

say the word to yourself. “Walking” (left foot). “Walking” (right 

foot). “Walking” (left foot). “Walking” (right foot). “Walking” 

(left foot). Walk this way back to the starting point. And then 

standing at the starting point, say, “Standing,” “Standing,” 

“Standing,” focusing your mind on your body again. Then, 

“Intending to turn.” Then, “Turning,” “Turning,” “Turning.” 

Then, “Standing,” “Standing,” “Standing,” focusing on the 

body. Then, “Intending to walk.” And then start walking again. 

“Walking.” “Walking.” “Walking.” Continue in this way back 

and forth until you are finished with your walking meditation. 

This is how walking meditation is done. 

We need to be more precise, however, in our description 

of walking meditation. There are actually all together six types 

of walking meditation. The first type, the simplest, involves 

focusing on the right or the left foot. You say to yourself, 

“Right,” as you lift the right foot and, “Left,” as you lift the left 

foot. 

The second type of walking meditation involves lifting and 

touching. In this case you have to say, “Standing,” to yourself 

three times as already described as you focus on your body. 

Then, paying attention to the right foot, say, “Lifting,” as you lift 

it and “Touching” as you touch it down. Then do the same with 

the left foot. And so continue lifting and touching with the right 

foot and lifting and touching with the left foot. And then when 

you reach the distance you want to walk, put your feet together 

and say, “Standing,” three times as you did before. Then say 

“Turning,” as you turn to your right. “Turning.” “Turning.” 

164

At all times try to pay attention. Be careful, be mindful, and be 

alert all the time. 

The next type of walking meditation has three parts: lifting, 

moving, and touching. You have to know every step when you 

lift your foot up, first your right foot, then your left foot. You say 

at every step, “Lifting,” “Moving,” and “Touching.” “Lifting,” 

“Moving,” and “Touching.” Step by step, try to observe every 

part. “Lifting,” “Moving,” and “Touching.” “Lifting,” “Moving,” 

and “Touching.” “Lifting,” “Moving,” and “Touching.” Then 

put your feet together when you reach the distance you intend 

to walk. Then again put your mind at the top of your head and 

see your entire body from the top of your head to your feet, 

saying in your mind, “Standing.” Now put your mind at the 

feet and see your body looking upward from your feet to your 

head, saying in your mind, “Standing.” Now put your mind at 

your head again, saying one more time, “Standing.” And then, 

“Intending to turn.” Then, “Turning,” “Turning,” “Turning.” 

Then, “Standing,” “Standing,” “Standing.” 

In the fourth type of walking meditation, the four parts are 

raising the heel, and lifting, moving, and touching the foot. You 

raise the heel, and you know you do this; you lift the foot, and you 

know you do this; you move the foot, and you know you do this; 

and you touch the foot down, and you know you do this. Starting 

with the right foot, you say, “Raising,” “Lifting,” “Moving,” and 

“Touching.” “Raising,” “Lifting,” “Moving,” and “Touching.” 

“Raising,” “Lifting,” “Moving,” and “Touching.” Then you stop 

and say, “Standing,” “Standing,” “Standing”; then “Intending to 

turn”; then, “Turning,” “Turning,” “Turning.” 

The fifth type, then, adds the lowering of the foot. So 

now we have raising the heel, lifting the foot, moving the foot, 

lowering the foot, and touching the foot. Raising the heel. then 

lifting, moving, lowering, and touching the right foot. Raising 

the heel, then lifting, moving, lowering, and touching the left 

165

foot. Raising the heel. Lifting, moving, lowering, and touching. 

Raising the heel. Lifting, moving, lowering, and touching. 

Raising the heel. Lifting, moving, lowering, and touching. 

Feet together and “Standing” three times. “Intending to turn.” 

“Turning,” “Turning,” “Turning.” Close your eyes. “Standing” 

three times. After that, “Intending to Walk.” And then walking 

again back and forth. 

The sixth type of walking meditation is very detailed. 

You try to focus your mind on and observe every movement 

of your foot. Raising the heel, and lifting, moving, lowering, 

touching, and pressing the foot. You add the pressing of the foot 

down. You should know completely your foot on the floor or 

on the ground. Raising the heel, then lifting, moving, lowering, 

touching, and pressing the right foot. And then shift to the other 

side. Raising the heel, then lifting, moving, lowering, touching, 

and pressing the left foot. Raising the heel. Lifting, moving, 

lowering, touching, and pressing. Raising the heel. Lifting, 

moving, lowering, touching, and pressing. Heel up, lifting, 

moving, lowering, touching, and pressing. You walk back and 

forth, back and forth. 

So those are the sixth types of walking meditation. 

Choose one suitable for yourself. You can use the third type 

because it is the natural way to walk. And lifting, moving, and 

touching is easy to remember if you are a beginner. But if you 

need greater control over your mind and greater attention to the 

details, use the sixth type to develop your mind, to develop your 

practice, through its six steps. So you can try to divide your 

time between sitting meditation for thirty minutes and walking 

meditation for thirty minutes, and then go back to your sitting if 

you can. The important thing is that you get started with your 

meditation practice, doing something that you are comfortable 

with. 

166

C. Lying Meditation 

We have looked at sitting and walking meditation. The 

third kind of meditation technique is lying meditation. When 

you go to bed, there is a technique to practice. When you 

have finished your walking back and forth, then walk slowly, 

mindfully, to your bed. Walk slowly, mindfully, because you 

have to continue mindfulness. You want to get some rest, but 

before you go to sleep, you take the time to practice the lying 

meditation technique. Lower yourself down, right knee, then 

left knee, and sit, slowly, mindfully. You have to pay attention 

to every bodily movement. So you lie down on your right side, 

lowering yourself mindfully, using your hands to support your 

body. Observe the movements of your entire body as you lie 

down. Use your right hand to support your head and let your left 

hand lie next to your body. And then when you feel tired, you 

can slowly, mindfully, put your head on the pillow. And then turn 

your body upwards. And it is very important to put your right 

hand and your left hand on your stomach. Take a deep breath 

and feel your abdomen rising and observe that. And breathe 

out, exhale, and feel your abdomen falling, and then observe 

that spot. This is like observing the rising and the falling of 

the abdomen in sitting meditation, but now you are lying down 

and getting ready to sleep. So close your eyes and observe just 

the rising and falling. Feel your hands go up and down, up and 

down as you are breathing in and out until you fall asleep. If you 

try too hard to hold your attention, you will not fall asleep. So 

in lying mediation there is no need to focus as much as you do 

in sitting meditation but just relax your mind and your body and 

observe your abdomen until you fall asleep. You can then sleep 

easily and peacefully. 

When you wake up, then, don’t get out of bed immediately. 

Open your eyes when you feel you want to get up and observe 

your entire body first. Then turn to your right side. Use your 

167

ight hand to support your head and let your left hand lie next 

to your body. Slowly, mindfully, get up by using your hands to 

support your body. And then sit. Know yourself at every step. 

Next move your body forward, put your hands in the front, lift 

your knees, and stand up. Every movement should be made 

mindfully. Then go to walking meditation and sitting meditation. 

So the basic meditation techniques are composed of 

four postures: sitting, standing, walking, and lying. If you 

can develop your meditation practice, you can get the peace 

of mind that the Buddha taught us 2,500 years ago. These 

techniques can help anybody, any time, without regard to 

race or nationality because everybody needs peace of mind 

and real happiness. Meditation can help persons today, 

especially since we live in a society with so many troubles and 

stresses. Meditation can reduce the stresses and help us relax. 2 

2 The meditation techniques described in Phrakrusiriattavidhes’s class concern 

concentration meditation, which can help to develop concentration (samādhi) as well 

as the tranquility (samatha) that can remove from the mind such toxins as stress and 

worry and anger. Concentration meditation prepares us for insight meditation, the 

other kind of meditation taught by the Buddha. Insight meditation can lead to insight 

(vipassanā) into the three characteristics of existence: the impermanent (anicca); 

suffering, or unsatisfactoriness (dukkha); and no-self, lack of a self (anattā). For a 

guide to insight meditation, consider Ajahn Sobin’s Wayfaring: A Manual for Insight 

Meditation (Kandy, Sri Lanka: Buddhist Publication Society, 1979). Ajahn Sobin, 

a renowned meditation master, was a Thai Theravāda Buddhist missionary monk in 

the United States from 1971 to 1980 and a lay teacher of meditation in the U.S. from 

1980 to 2000. 

168

ภาพกิจกรรมผลงานของ 


(ถนัด อตฺถจารี Ph.D.) 

169

กราบถวายรายงานการปฏิบัติศาสนกิจ แด่เจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ 

หัวหน้าคณะผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช วัดสระเกศ กรุงเทพมหานคร 

170 

สวดมนต์ถวายและกราบเยี่ยมอาการอาพาธ 

เจ้าประคุณสมเด็จพระพุฒาจารย์ วัดสระเกศ 

ในนามสมัชชาสงไทยฯและสหภาพพระธรรมทูตไทยในยุโรป

พระเทพพุทธิวิเทศ ประธานฯ และพระวิเทศรัตนาภรณ์ เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

ถวายปัจจัยช่วยเหลือชาวเนปาลที่ประสบภัยธรรมชาติแผ่นดินไหว 

แด่เจ้าประคุณสมเด็จพระมหารัชมังคลาจารย์ ผู้ปฏิบัติหน้าที่สมเด็จพระสังฆราช 

กราบถวายรายงานการปฏิบัติศาสนกิจ แด่ พระพรหมวชิรญาณ กรรมการมหาเถรสมาคม 

เจ้าอาวาสวัดยานนาวา และที่ปรึกษาสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา 

171

ถวายรายงานการปฏิบัติศาสนกิจ 

แด่เจ้าประคุณสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต) วัดญาณเวศกวัน จ.นครปฐม 

172 

ถวายรายงานการปฏิบัติศาสนกิจ 

แด่เจ้าประคุณสมเด็จพระวันรัต วัดบวรนิเวศวิหาร กรุงเทพมหานคร

ประชุมร่วมคณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทย และคณาจารย์ มจร. 

เรื่อง โครงการอบรมพระธรรมทูตสายต่างประเทศ ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. (๒๕๓๘) 

173

คณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ถวายรายงานการปฏิบัติศาสนกิจ 

พระเดชพระคุณ พระพรหมสิทธิ กรรมการมหาเถรสมาคม 

ประธานสำนักงานกำกับดูแลพระธรรมทูตไปต่างประเทศ เจ้าอาวาสวัดสระเกศ กรุงเทพฯ 

174 

รวมงานฉลองวันวิสาขบูชาวันสำคัญสากลของโลก ปี ๒๕๕๔ 

ณ สำนักงานใหญ่สหประชาชาติ (UN) มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา

สวดมนต์เปิดงานฉลองวิสาขบูชาวันสำคัญสากลของโลก ปี ๒๕๕๕ 

ณ สำนักงานใหญ่องค์การสหประชาชาติ (UN) กรุงเทพมหานคร 

ออกรายการโทรทัศน์งานฉลองวิสาขบูชาวันสำคัญสากลของโลก ปี ๒๕๕๘ 

ณ อาคารหอประชุม ม.ว.ก. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 

175

อบรมเสริมทักษะความรู้พระธรรมทูต วิชาเลขานุการ 

ณ วัดพรหมคุณาราม รัฐอริโซนา 

176 

ประชุมสมัยสามัญครั้งที่ ๓๒/๒๕๕๑ พระวิเทศรัตนาภรณ์ได้รับเลือกตั้งเป็น 

เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยแรก (๒๕๕๑-๒๕๕๓)

ประชุมสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา สมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๓๔/๒๕๕๓ 

ณ วัดวชิรธรรมปทีป มหานครนิวยอร์ก สหรัฐอเมริกา 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ได้รับเลือกเป็นเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยที่ ๒ 

(๒๕๕๓-๒๕๕๕) 

การประชุมสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา สมัยสามัญประจำปีครั้งที่ ๓๕/๒๕๕๔ 

ณ วัดพุทธออเรกอน เมืองเทอร์เนอร์ มลรัฐออเรกอน 

177

คณะกรรมการอำนวยการสมัชชาสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา ได้รับเลือกตั้ง ปี ๒๕๕๕-๒๕๕๗ 

ณ วัดไทยลอสแองเจลิส เมืองนอร์ธฮอลลีวู้ด รัฐแคลิฟอร์เนีย 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ได้รับเลือกเป็นเลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยที่ ๓ 

(๒๕๕๕-๒๕๕๗) 

178

ประชุมสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๓๘/๒๕๕๗ 

ณ วัดนวมินทรราชูทิศ เมืองเคมบริดจ์ - บอสตัน รัฐแมสซาชูเซตส์ 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ได้รับเลือกตั้งให้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการ สมัยที่ ๔ (ปีที่ ๘) 

179

180 

ประชุมสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๓๗/๒๕๕๖ 

ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. มลรัฐแมรี่แลนด์ 

วันที่ ๖-๗ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๖

ประชุมสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๓๙/๒๕๕๘ 

ณ วัดไทยลอสแองเจลิส เมืองนอร์ธ ฮอลลีวู้ด รัฐแคลิฟอร์เนีย 

วันที่ ๑๐-๑๔ มิถุนายน ๒๕๕๘ 

181

การประชุมสมัชชาสงฆ์ไทยฯ สมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๔๐/๒๕๕๙ 

ณ วัดสุทธาวาส เมืองริเวอร์ไซด์ รัฐแคลิฟอร์เนีย สหรัฐอเมริกา 

วันที่ ๑๒-๑๓ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๕๙ 

คณะกรรมการอำนวยการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ (ชุดปัจจุบัน) ๒๕๕๙-๒๕๖๑ 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ได้รับเลือกตั้งให้ดำรงตำแหน่งเลขาธิการ สมัยที่ ๕ เป็นปีที่ ๙ 

182

ประชุมสัมมนาพระธรรมทูตโลก ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. ปี ๒๕๕๒ 

งานทำบุญอายุวัฒนมงคลครบ ๘๔ ปี พระวิเทศธรรมรังษี (หลวงตาชี) 

ประชุมสัมมนาพระธรรมทูตไทยทั่วโลก 

ณ วัดไทยพุทธคยา อินเดีย ๒๖ ก.พ. - ๕ มี.ค. ๒๕๕๕ 

183

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ได้รับแต่งตั้งเป็นกรรมการควบคุมห้องสอบบาลีสนามหลวง 

คณะสงฆ์ไทยในสหรัฐอเมริกา ณ วัดไทยลอสแองเจลิส รัฐแคลิฟอร์เนีย พ.ศ. ๒๕๕๘ 

184

เป็นกรรมการคุมห้องสอบธรรมศึกษาตรี ณ วัดวชิธรรมปทีป มหานครนิวยอร์ก 

๒๙ เมษายน พ.ศ. ๒๕๕๕ 

185

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ (วัดแห่งแรก) 

เมืองพิทส์เบิร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย 

186 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ประธานอำนวยการวัดป่าธรรมรัตน์ (วัดแห่งที่สอง) 

เมืองพิทส์เบิร์ก รัฐเพนซิลวาเนีย

สอนวิปัสสนากรรมฐานที่วิทยาลัยหยวนกวง กรุงไทเป ไต้หวัน 

เยี่ยมมหาวิทยาลัยสงฆ์ เมืองโฮจิมินห์ ซิตี้ ประเทศเวียตนาม 

187

เยี่ยมพระธรรมทูตวัดพุทธบูชา เมืองลิล ประเทศฝรั่งเศส ๒๕ มิถุนายน ๒๕๕๕ 

เยี่ยมพระธรรมทูตวัดพุทธปทีป กรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ พ.ศ. ๒๕๕๕ 

188

ประชุมสมัยสามัญ ประจำปี ๒๕๕๙ องค์กรพระธรรมทูตไทยในสหราชอาณาจักร 

ณ วัดสันติวงศาราม เมืองเบอร์มิ่งแฮม ประเทศอังกฤษ ๒ กรกฎาคม ๒๕๕๙ 

ร่วมงานทำบุญอายุวัฒนมงคลครบ ๙๐ ปี พระราชภาวนาวิมล (พระเทพภาวนามงคล วิ.) 

ณ วัดพุทธปทีบ ลอนดอน ๓ กรกฎาคม ๒๕๕๙ 

189

รับพัดรองวัดดีเด่นใน 

ต่างประเทศ ปี พ.ศ. ๒๕๕๒ 

ออกรายการธรรมะที่สถานีโทรทัศน์ 

NAT TV. ที่นครลอสแองเจลิส 

มอบทุนการศึกษากองทุนธรรมรัตน์ 

190 

ออกรายการโทรทัศน์ของมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 

งานวิสาขบูชานานาชาติ ครั้งที่ ๙ ฉลองพุทธชยันตี ๒,๖๐๐ ปี

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ประธานการประชุมคณะกรรมการ IBC จัดงานวิสาขนานาชาติ 

ในเขตกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. สหรัฐอเมริกา ปี พ.ศ. ๒๕๕๘ 

191

พิธีเปิดองค์กรพุทธสมาคมนานาชาติแห่งสหรัฐอเมริกา (IBAA) 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ได้รับเลือกเป็นประธานองค์กรสมัยแรก (๒๕ เมษายน ๒๕๕๙) 

192

พระวิเทศรัตนาภรณ์ ได้รับเลือกจากผู้แทนชาวพุทธนานาชาติแห่งกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

เข้าร่วมประชุมสัมมนาพุทธ-คริสต์ และเข้าพบพระสันตะปาปาฟรานซิส 

ณ นครวาติกัน ประเทศอิตาลี (๒๔ มิ.ย. ๒๕๕๘) 

193

194 

ร่วมประชุมสหภาพพระธรรมทูตไทยในทวีปยุโรป 

สมัยสามัญประจำปี ครั้งที่ ๙/๒๕๕๘ ณ วัดไทยนอร์เวย์ ประเทศนอร์เวย์

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายธรรมแก่นักศึกษาชาวอเมริกันและถวายสังฆทาน 

195

196 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายหลักพระพุทธศาสนาแก่นักศึกษาชาวอเมริกัน 

แนะนำการนั่งสมาธิเจริญจิตภาวนา ณ อุโบสถวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี.

นักศึกษามหาวิทยาลัยยอร์จ วอชิงตัน (GWU) ฟังธรรมบรรยาย โดย พระวิเทศรัตนาภรณ์ 

นักศึกษาจากไบเบิลคอลเลจแห่งกรุงวอชิงตัน มาศึกษาพระพุทธศาสนา 

ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

197

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาแก่ชมรมผู้สูงอายุชาวอเมริกัน 

198

ชาวอเมริกันทำบุญตักบาตร และช่วยงานทำวารสารแสงธรรมของวัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

199

200 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายธรรมและนำนั่งสมาธิแก่ชาวอเมริกัน 

ในงาน ASIAN FESTIVAL, Miami, FL

จัดปฏิบัติธรรมนานาชาติประจำเดือนๆ ละ ๒ ครั้ง ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

(Meditation Workshop) 

Meditation Workshop at Wat Thai Washington, D.C. 

201

202 

เดินจงกรมด้วยการเจริญสติต่อเนื่อง

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายธรรมในโอกาสวันสำคัญทางพระพุทธศาสนา 

บรรยายธรรมแก่ผู้ปฏิบัติธรรมประจำเดือนโครงการรักษาศีล ๕ 

ณ วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

203

ร่วมพิธีเปิดป้ายศูนย์ประสานงานโครงการหมู่บ้านศีล ๕ สมัชชาสงฆ์ไทยใน 

สหรัฐอเมริกา ณ วัดมงคลเทพมุนี เมืองเบลซาเล็ม รัฐเพนซิลวาเนีย (๘ พ.ค. ๒๕๕๙) 

204

พระวิเทศรัตนาภรณ์ เป็นผู้แทนชาวพุทธสวดมนต์เพื่อสันติภาพโลก 

หน้าตึกรัฐสภาสหรัฐอเมริกา กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. (มิ.ย. ๒๕๕๕) 

205

ร่วมงานกาลจักรบูชากับท่านทะไล ลามะ ณ กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

และมอบหนังสือ Walking on the Path of the Buddha แด่ท่านทะไล ลามะ 

(มิ.ย. ๒๕๕๖) 

206

บรรยายหลักธรรมทางพระพุทธศาสนาแก่นักเรียนมัธยมชาวอเมริกัน 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายธรรมะแก่พนักงานบริษัทการเงิน 

ที่ Rockville, Maryland 

207

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายหลักพระพุทธศาสนาเบื้องต้น 

แก่นักเรียนประถมของอเมริกัน 

บรรยายเรื่อง พระพุทธศาสนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ 

คณะปรัชญาและศาสนา มหาวิทยาลัย ยอร์จ วอชิงตัน (GWU), กรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

208

บรรยายแก่นักศักษาคณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยเพนสเตท (Penn State 

Univesity, PA) เรื่อง “บทบาทสตรีในพระพุทธศาสนา” 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ บรรยายหลักพระพุทธศาสนาและการเจริญสมาธิภาวนา 

ในโบสถ์ประจำมหาวิทยาลัยเพนสเตท (Penn State Univesity, PA) 

209

บรรยายพระพุทธศาสนาแก่ผู้นำเยาวชนนานาศาสนา 

สำนักงานใหญ่วอชิงตัน ไทม์ กรุงวอชิงตัน ดี.ซี. 

อนุศาสนาจารย์กองทัพบกสหรัฐฯ มาศึกษาพระพุทธศาสนาที่วัดไทยกรุงวอชิงตัน, ดี.ซี. 

210

คณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ร่วมประชุมสภาศาสนาโลก 2015 ซอลเลคซิตี้ รัฐยูทาห์ USA 

The Parliament of the World’s Religions, Salt Lake City, UT (15-19 Oct. 2015) 

211

มอบเงินบริจาคช่วยเหลือน้ำท่วมที่ประเทศไทยผ่านสถานทูตไทยในนามสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

มอบเงินบริจาคช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิที่สถานทูตญี่ปุ่นในนามสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

212

งานทำบุญฉลองครบ ๔๐ ปี แห่งการก่อตั้งสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

วันศุกร์ที่ ๒๔ มิถุนายน พ.ศ. ๒๕๕๙ จัดปฏิบัติธรรมระดับนานาชาติ มหาสติปัฏฐานสูตร 

213

214 

การจัดปฏิบัติธรรมนานาชาติ ตามแนวมหาสติปัฏฐานสูตร

วันเสาร์ที่ ๒๕ มิถุนายน ๒๕๕๙ การสัมมนาศาสนาสากล และผู้นำชาวพุทธนานาชาติ 

พระวิเทศรัตนาภรณ์ เลขาธิการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ กล่าวรายงาน และกล่าวต้อนรับ 

215

วันอาทิตย์ที่ ๒๖ มิถุนายน ๒๕๕๙ พิธีทำบุญฉลองครบ ๔๐ ปี แห่งการก่อตั้งสมัชชาสงฆ์ไทยฯ 

พระสงฆ์ไทย และพระสงฆ์นานาชาติ และชาวอเมริกันเข้าร่วมพิธีเปิดการสัมมนา 

216

ผู้นำชาวพุทธและนานาศาสนานิกายต่างๆ ร่วมงานเฉลิมพระเกียรติพระบาท 

สมเด็จพระเจ้าอยู่หัวฯ เนื่องในโอกาสมหามงคลเสด็จเถลิงถวัลยราชสมบัติครบ ๗๐ ปี 

217

ปาฐกถาพิเศษ เรื่อง “เหลียวหน้าแลหลังสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ในรอบ ๔๐ ปี 

โดย พระพรหมบัณฑิต อธิการบดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย 

State Senator of Massachusetts, ED Markey กล่าวสุนทรพจน์แสดงความชื่นชมยินดี 

218

นายพิศาล มาณวพัฒน์ เอกอัครราชทูตไทย กล่าวสุนทรพจน์ 

พระเดชพระคุณพระพรหมวชิรญาณมอบโล่ประกาศเกียรติคุณ 

แก่บุคคล-องค์กร-สถาบันการศึกษา ผู้มีอุปการคุณ 

219

การสัมมนาการพัฒนาหลักสูตร โครงการสอนภาษาไทย และวัฒนธรรมไทย 

ในต่างประเทศ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย 

คณะกรรมการสมัชชาสงฆ์ไทยฯ ประชุมร่วมกับแม่ชีลินรัตน์ สุทธิธรรมวิชย์ 

เรื่องจดทะเบียนมูลนิธิพระธรรมทูตสายต่างประเทศเพื่อรับการถวายที่ดิน 

จากสำนักพุทธสาวิกา อ.บ้านบึง จ.ชลบุรี 

220

พิธีเปิดป้ายสำนักงานสมัชชาสงฆ์ไทยฯ อนุสรณ์ครบ ๔๐ ปี โดย พระพรหมวชิรญาณ 

พิธีเปิดป้าย “วิปัสสนานวมินทรราชวิทยาลัย” 

โดย พระพรหมวชิรญาณ ประธานอำนวยการสร้างวัดนวมินทรราชูทิศ 

221

บันทึกภาพประวัติศาสตร์แห่งองค์พระธรรมทูตไทยในสหรัฐอเมริกา ครบ ๔๐ ปี 

ณ วัดนวมินทรราชูทิศ เฉลิมพระเกียรติ นครเคมบริดจ์-บอสตัน (๒๖ มิถุนายน ๒๕๕๙) 

222

ผลงานการประพันธ์หนังสือภาษาไทย-อังกฤษ และการเผยแผ่สิ่งพิมพ์ 

223

224

Congratulations

Transform your PDFs into Flipbooks and boost your revenue!

Delete template?

Save as template ?