In Aeternum Mirabile Lectu 2021

Mocht je me vergeten
Pablo Neruda
Voor allen die het afgelopen jaar een dierbare zijn verloren
Mocht je me vergeten
wil ik dat
je één ding weet:
Als ik kijk naar de kristalmaan,
de rode tak van trage herfst
bij mijn raam,
als ik, bij het vuur gezeten,
de ongrijpbare as neem
of rimpelig lijf van brandhout,
weet je,
dat alles mij tot jou voert,
alsof alles wat bestaat,
geuren, licht, metalen,
scheepjes zijn die varen
naar jouw eilanden
die me verwachten.
Welnu dan,
als beetje bij beetje
jouw liefde voor mij minder wordt,
zal beetje bij beetje
mijn liefde voor jou minder worden.
Als je me plotseling vergeet,
zoek me niet,
want ik zal je reeds vergeten zijn.
34
Als je de wind van vlaggen
die door mijn leven waait
waanzinnig en lang vindt,
en je besluit
me aan de oever te laten
van het hart waarin ik wortel
bedenk
dat op die dag,
op dat uur,
ik mijn armen op zal heffen,
dat mijn wortels naar buiten komen
om andere grond te zoeken.
aar als je dag na dag,
uur na uur, voelt
- onverzoenlijk lief -
dat je voor mij bestemd bent,
als, dag na dag, en bloem
aan je lippen ontstijgt
om mij te zoeken,
ach dan, allerliefste,
komt dat vuur weer in mij op,
in mij blust niets
of wordt vergeten,
mijn liefde voedt zich
aan jouw liefde:
zolang je leeft
zal mijn liefde
in jouw armen zijn
zonder mijn armen
te verlaten.
Pablo Neruda
In het hol van de leeuw,een coronaverslag uit
Noord-Italië
Marije de Jager, eindexamenjaar 1976
‘Als ik jou was, bleef ik mooi in Nederland’,
adviseerde een Italiaanse collega toen ik
me op 23 februari vorig jaar, na een van
mijn frequente verblijven in Nederland,
klaar maakte voor de terugreis naar Italië.
Ik vond dat een bespottelijk advies. Ja, er
scheen een of ander luchtwegvirus rond te
waren in Lombardije, maar om daar nou
huis en haard voor in de steek te laten leek
me overdreven. En dus nam ik de geboekte
Flixbus naar mijn woonplaats Rovereto in
de regio Trentino-Alto Adige.
Twee weken later zat het land op slot (als
eerste in Europa) en hadden we collectief
huisarrest. We mochten één keer per dag
de deur uit, met een mondkapje om en niet
verder dan 200 meter van ons huis.
Behalve levensmiddelenwinkels en krantenkiosken
waren alle winkels dicht, evenals de
horeca, het onderwijs, de kantoren, allerlei
dienstverlening. De Italianen werden dagelijks
met een speciaal bulletin op televisie
bijgepraat over het voortschrijden van
de epidemie. Ook verschenen er beelden
van legertrucks die lijkkisten met corona
slachtoffers afvoerden; dat gebeurde in
Bergamo, 150 km ten westen van waar ik
woonde.
De hele lockdown lang was het buiten
doodstil. Het enige wat je hoorde was
een steeds herhaalde oproep om binnen
te blijven: het was de brandweer die met
megafoonwagens door de straten reed.
Huis aan huis werden pakketjes mondkapjes
verspreid.
Als thuiswerkend vertaler en redacteur
had ik minder last van het binnen zitten
dan vele anderen. Mijn werk had niet onder
de lockdown te lijden, integendeel: de
corona-opdrachten – artikelen, webteksten,
testkitinstructies – stroomden binnen. Om
in beweging te blijven liep ik rondjes door
de woonkamer en volgde ik Pilateslessen
online. Zoom werd onmisbaar voor de
dagelijkse communicatie met vrienden en
collega’s. Mijn huis werd mijn habitat en ik
voelde me er veilig.
down had het gewenste effect: de besmettingen
namen af, zo ook de dagelijkse
dodentallen, en na ruim twee maanden,
half mei, kregen we onze vrijheid terug.
We mochten de deur uit, zoveel als we
wilden, zij het met een mondkapje om en
op 1meter afstand van elkaar. Maar tot mijn
verbazing taalde ik daar niet naar. Ik was zo
gewend geraakt aan de schulp die mijn huis
was geworden dat me alle lust ontbrak om
naar buiten te gaan. Dat was bizar. Pas toen
het zomer werd en het nabijgelegen, opvallend
toeristenluwe Gardameer begon te
lonken, kroop ik voorzichtig uit mijn schulp.
Het was een fantastische zomer: schitterend
weer, weinig toeristen en een gevoel
van algehele vrijheid en relatieve veiligheid.
Er werd voor het najaar een tweede coronagolf
voorspeld, maar eigenlijk geloofde
niemand daarin. Eind september gingen de
scholen open en kwam het verenigingsle-
35