მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

- მიდი, ჩემო ბიჭუნა, და მაშინვე ჩვენ შემოგვიერთდი.- არხეინად იყავით, არ დავყოვნდები, - ვუპასუხე მე, და მაშინვე გვირაბისშესასვლელს მივაშურე. ჩემი ფარანი გამოვიღე და პატრუქის ბოლოს ხელი წავავლე.პროფესორმა ქრონომეტრი მოიმარჯვა და დამიძახა:- მზადა ხარ?- მზადა ვარ.- მაშ, ცეცხლი, ჩემო ბიჭუნა!პატრუქს სწრაფად მოვუკიდე და სირბილით ნაპირს მივაშურე.- ამოდი, დავიშრათ, - მომძახა ბიძაჩემმა.ჰანსმა მიაბჯინა ჭოკი ნაპირს და მძლავრად უბიძგა. ტივი ოციოდე ტუაზითდაშორდა ნაპირს.მღელვარებამ მოგვიცვა. პროფესორი თვალს არ აშორებდა ქრონომეტრის ისარს.- კიდევ ხუთი წუთი დარჩა, - ამბობდა იგი. - ოთხი! სამი!გული აჩქარებულად მიძგერდა.- კიდევ ორი! ერთი.... გაცამტვერდით, გრანიტის მთებო!მერე რა მოხდა? მგონი აფეთქების ხმა არც გამიგია, მაგრამ სანაპირო კლდეებისფორმა ჩემ თვალწინ უეცრად შეიცვალა; დვინახე, როგორ ჩაიქცა ზედ ნაპირთანთვალუწვდენელი უფსკრული ერთ ტალღად ქცეული, აზვირთებულ ზღვისორმოტრიალში მოქცეული, ყალყზე შემდგარი ტივი ზედ თავზე მოექცა.სამივენი წავიქეცით. თვალის დახამხამებაში სინათლე წყვდიადმა შესცვალა.შემდეგ ვიგრძენი, როგორ გამოგვეცალა ფეხქვეშ კი არა, თვით ტივქვეშ მყარიდასაყრდენი, მომეჩვენა, რომ იგი უფსკრულში გადაეშვა. მაგრამ ასე არ ყოფილა,მინდოდა ბიძაჩემისათვის სიტყვა მიმეწვდინა, მაგრამ წყლის ღრიალში მაინც ვერგაიგებდა.ამ სიბნელესა და წყლის გამაყრუებელ ხმაურში, მოულოდნელობისა დააღელვების მიუხედავად, მაინც მივხვდი, რა მოხდა.აფეთქებული კლდის ქვემოთ უფსკრული ყოფილა. დაბზარულ ქანებშიაფეთქებამ მიწისძვრა გამოიწვია, უფსკრული განიხვნა და გაცოფებულ ნიაღვრადქცეულმა ზღვამ გაგვიტაცა.დავიღუპეთ და ის არის! აბა, რა ვიცი, რამდენმა საათმა განვლო! ერთმანეთსვეკვროდით, ხელიხელს ჩავკიდეთ რათა ტივიდან არ ჩამოვვარდნილიყვით.ხანდახან ტივი ეხეთქებოდა კედელს, მაშინ საშინლად შეგვანჯღრევდა ხოლმე. კიდევკარგი თანდათან სულ უფრო იშვიათად ვეხეთქებოდით კედლებს. კიდევ კარგი, რომდერეფანი საგრძნობლად ფართოვდებოდა. უეჭველად, საკნუსემის გზასმივყვებოდით, მაგრამ ნაცვლად იმისა, რომ მარტო ჩვენ ჩავსულიყავით, ჩვენიწინდაუხედაობით, თან მთელი ზღვა გავიყოლიეთ.გასაგებია, რომ ეს აზრები, ბუნდოვნად, დაულაგებლად ირეოდა ჩემს გონებაში.ამ თავბრუდამხვევ ქროლვაში, რომელიც ვარდნას უფრო ჰგავდა, აზრბს ძლივსვუკავშირ ებდი ერთმანეთს. ჰაერი ძლიერად გვირტყამდა სახეში და თუ ამისმიხედვით ვიმსჯელებდით, ჩვენ ექსპრეს-მატარებელზე სწრაფად მივქროდით. ამპირობებში ჩირაღდდნის ანთება შეუძლებელი იყო, ხოლო ჩვენი შემორჩენილიერთადერთი ელექტრონის აპარატი აფეთქბის დროს დაიმსხვრა.ამიტომ ძალიან გამიკვირდა, როდესაც იქვე ჩემ გვერდით უეცრად სინათლედავინახე. იგი ჰანსის მშვიდ სახეს ანათებდა. მარჯვე მონადირემ ნათურის ანთებამოახერხა. თუმცა მისი შუქი ძლივს კრთოდა, მცირე ნათელი მაინც შეიტანა უკუნეთსიბნელეში. ჩემი ვარაუდი დადასტურდა. გვირაბი ფართო ჩანდა. სუსტ შუქზე მის