მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ორივე კედელს ერთად ვერ ვხედავდი. წყლის ნაკადის დაქანება, რომელიც შვენმიგვაქროლებდა, ამერიკის ყველაზე დიდი ჩანჩქერის ვარდნაზე მეტი იყო. წყლისნაკდი თითქოს უკიდურესი სიძლიერით გატყორცნილი ისრების კონისაგანშედგებოდა. ჩემი შთაბეჭდილების გადმოსაცემად უფრო ზუსტ შედარებას ვერვპოულობ. დროდადრო მორევში მოქცეული ტივი ჩიკორივით ტრიალებდა და ასემიიწევდა წინ. როდესაც ტივი გვირბის კედელს უახლოვდებოდა, ნათურასმივანათებდი ხოლმე და როდესაც კლდის შიბები ერთ განუწყვეტელ ხაზადიქცეოდა, ჩვენი მოძრაობის სისწრაფის გამოანგარიშებას ვახერხებდი. ჩემივარაუდით, მოძრაობის სიჩქარე საათში ოცდაათ ლიეს აღწევდა.კატასტროფის დროს ანძა ძირშივე გადატყდა. ჰაერს ზურგს ვუშვერდით, რათაარ გავეგუდეთ. ანძის ნამსხვრევს ჩაჭიდებულნი შეშინებულნი, მეც და ბიძაჩემიცთვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდით, ქარის ნაკადისათვი ზურგი მიგვეშვირა, რომსულის მოთქმა შეგვძლებოდა და არ გავგუდულიყვით. ამ ქროლვაში მოძრაობისსისწრაფის შემცირება არავითარ ადამიანურ ძალს არ შესწევდა.საათები ილეოდა, მდგომრეობა არ იცვლებოდა, ერთმა ინციდენტმა კი იგიუფრო გაართულა.ჩვენი ბარგის წესრიგში მოყვანას შევეცადეთ. დავინახე, რომ ტივზედატვირთული საგნების უმრავლესობა აფეთქების დროს გამქრალიყო, როდესაცზღვამ ესოდენ მკაცრად შემოგვიტია! მე მინდოდა გამეგო, ზუსტად რამდენი სურათიდაგვრჩა და რისი იმედით უნდა ვყოფილიყვით. ავიღე ნათურა და ნივთებისაღრიცხვას შევუდექი. ინსტრუმენტებიდან მხოლოდ კომპასი და ქრონომეტრიდაგვრჩენოდა. აღარც კიბეები იყო და აღარც თოკი. ანძის ნამსხვრევზე შემოხვეულბაგირს თუ არ მივიღებთ მხედველობაში. არც ერთი წერაქვი, რაც ძალაყინი, არცჩაქუჩი და, რაც მთავარია, მხოლოდ ერთი დღის სანოვაგე-ღა დაგვრჩენოდა!ტივის ყველა ნაპრალი გავჩხრიკე, ძელებსა და ფიცრებს შორის დარჩენილი სულმცირე ხვრელიც გავსინჯე, მაგრამ ამაოდ! ვერაფერი ვნახე. ჩვენი მარაგი მხოლოდგამხმარი ხორცის ნაჭერი და რამდენიმე ორცხობილა იყო.გავშტერდი. დაჯერებაც არ მინდოდა! ნეტა, სანოვაგეზე რატომ ვფიქრობდი,როდესაც საჭმელი თვეების, წლების სამყოფიც რომ გვქონოდა, როგორ უნდადაგვეღწია თავი ამ უფსკრულიდან, სადაც ეს ულმობელი ნიაღვარი მიგვათრევდა?რაღა შიმშილით ტანჯვა მაშინებდა, როდესაც უკვე სხვა სახის, კარზე მომდგარისიკვდილი გვემუქრებოდა.უცნაური იყო, მაგრამ საშინელ მომავალზე ფიქრს, უშუალო ხიფათი მავიწყებდა.ვინ იცის, იქნებ ნიაღვრის მრისხანებას გადავრჩენოდით. მაშინ დედამიწის ზედაპირსდავუბრუნდებოდი. მაგრამ როგორ და რა გზით? არ ვიცოდი. ამას მნიშვნელობა არაჰქონდა ათასიდან ერთი შანსი მაინც შანსია, ხოლო შიმშილისაგან სიკვდილიგადარჩენის სულ მცირე იმედსაც არ გვიტოვებდა.გავიფიქრე, რომ ყოველივე ეს ბიძაჩემისათვის მეთქვა, ამეხსნა, თუ რა სავალალომდგომარეობაში ჩავცვივდით, ზუსტად გამომეანგარიშებინა სიცოცხლისათვისრამდენი დრო-ღა დაგვრჩენოდა. მაგრამ საკმაო სულგრძელობა გამოვიჩინე დაგავჩუმდი. მინდოდა, ბიძაჩემს თავდაჭერილობა არ დაეკარგა, სიდინჯე შერჩენოდა.ამასობაში ნათურის შუქმა თანდათან იკლო და ბოლოს სულ გაქრა. ისევწყვდიადმა მოგვიცვა. ამ უკუნეთი სიბნელის გაფანტვის არვითარი იმედი არარსებობდა. ერთი ჩირაღდანი კი გვქონდა, მაგრამ ამ ქარში როგორ უნდა აგვენთო?წყვდიადის შიშით ბავშვივით დავხუჭე თვალები.