მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

რწმენით აღსავსე ისეთმა ადამიანმა, როგორიც ბიძჩემი იყო, რომელსაცჰანსივით გონიერი გამყოლი ჰყავდა და ჩემსავით თავზე ხელაღებული ძმისწული. აი,რა მშვენიერი აზრები მიტრიალებდა თავში! სნეფელსის მწვერვალზე დაბრუნებარომ შემოეთავაზებინათ, აღვშფოთდებოდი და უარს ვეტყოდი.საბედნიეროდ, ამჯერად მხოლოდ ჩასვლაზე იყო ლაპარაკი.- გზას გავუდგეთ! - წამოვიძახე მე და ჩემი ხალისიანი მოწოდებით დედამიწისუძველესი ექო გამოვაღვიძე.ხუთშაბათს დილის რვა საათზე გზა განვაგრძეთ. გრანიტის მიხვეულ-მოხვეული გვირაბი ათასნაირად იკლაკნებოდა, მოულოდნელად განზე უხვევდა დაჩიხში ემწყვდეოდა, ლაბირინთივით არეულად იქსაქსებოდა, მაგრამ ძირითადადმაინც სამხრეთ-აღმოსავლეთის მიმართულება ეჭირა. ბიძაჩემი ყურადღებით თვალსადევნებდა თავის კომპასს, რათა განვლილი გზა სუსტად აღენუსხა.გვირაბი თითქმის ჰორიზონტალური იყო, ერთ ტუაზე სულ ბევრი ორიდუიმით იყო დახრილი. ნაკადული რაკრაკით მოედინებოდა იქვე ჩვენ ფეხქვეშ, დამისი ღიღინი თან სდევდა ჩვენ ყოველ ნაბიჯს. ეს ნაკადული ზღაპრულ ფერიასავითგზას გვიჩვენებდა და წინ მიგვიძღოდა დედამიწის ქვეშეთში და ყველაფერსზღაპრული, იმედიანი ელფერი ეძლეოდა.რაც შეეხება ბიძაჩემს, იგი როგორც "ვერტიკალური მიმართულების"თაყვანისმცემელი სწორ გზას წყევლიდა. გზა უსასრულოდ გრძელდებოდა დანაცვლად იმისა, რომ დედამიწის რადიუსის გასწვრივ ჩასულიყო, იგი, მისივე თქმით,ჰიპოტენუზას მიჰყვებოდა. ჩვენთვის სხვა გამოსავალი არ იყო. რადგან ოდნავ მაინცვუახლოვდებოდით დედამიწის ცენტრს, ჩივილის უფლება არ გვქონდა.დრო და დრო გვირაბი უფრო ციცაბო ხდებოდა. ნაკადული შხულითმიედინებოდა, ჩვენც მივყვებოდით და მასთან ერთად უფრო ღრმად ჩავდიოდით.ორი დღე თითქმის უმეტესად ჰორიზონტალურად მივდიოდით.პრასკევ საღამოს, 10 ივლისს, ჩვენი ვარაუდით, უნდა მიგვეღწია რეიკიავიკიდანოცდაათ ლიეზე სამხრეთ-აღმოსავლეთით და ორ ნახევარ ლიე სიღრმეზე.მაგრამ აქ ჩვენ წინ გამოჩნდა შემზარავი უფსკრული. ბიძაჩემმა ციცაბოდაქანების დანახვაზე ტაში შემოჰკრა.- აი, რა გზით მივაღწევთ მიზანს, - წამოიძახა მან, - და თანაც ადვილად, რადგანკლდის შვერილები ნამდვილ კიბეს ჰქმნის.ჰანსმა თოკები ისე ჩაუშვა, რომ ხიფათს მოვრიდებოდით და ჩასვლა დავიწყეთ.არ ვიტყვი, რომ სახიფათო იყო, რადგან უკვე შევეჩვიე ამგვარ ილეთებს.ეს ჭა მასივში გაჭრილ ვიწრო ნაპრალს ქმნიდა, რომელსაც "შესხლეტვას"უწოდებენ. იგი ალბათ დედამიწის გაცივებისაგან შეკუმშვის დროს წარმოიშვა. თუ ამბზარის გაყოლებით ამოინთხა ოდესღაც სნეფელსის მიერ ამოფრქვევული მასალა,გაუგებარი იყო, რატომ არავითარი კვალი არ დაამჩნია ნაპრალის კედლებს. ჩვენთითქოს ადამიანის ხელით აგებულ, ხრახნის მსგავსი კიბით ჩავდიოდით.ყოველ თხუთმეტ წუთში ერთხელ აუცილებლად უნდა დაგვესვენა, ძალისმოსაკრეფად. ჩამოვჯდებოდით ხოლმე რომელიმე შვერილზე, ვსაუბრობდით.წავიხემსებდით და ნაკადულის წყლით პირს გავისველებდით. ამ ნაპრალში ჰანს-ბახის დინება ვიწრო ჩანჩქერად იქცა. მაგრამ რაღა თქმა უნდა, თავის თავად ცხადია,სასმელად მაინც გვყოფნიდა, თანაც, როდესაც გზა ნაკლებად დაქანებული იყო,ნაკადული მშვიდად მოედინებოდა. და მაშინ იგი ჩემს სულსწრაფსა და ფიცხ ბიძასმაგონებდა, ხოლმე მცირედ დაქანებულ ადგილებში ისლანდიელ მონადირესავითმშვიდი და წყნარი იყო.