მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

დიდხანს მოვუნდი. ერთმა რამემ დამაეჭვა. განა, მართლა წინ ვიყავი?! მახსოვს ჰანსიუკან მომდევდა. ბიძაჩემს გაუსწრო, ერთი წუთით შეჩერდა კიდეც, ბარგი გაისწორა.ეტყობა მაშინ დავცილდი მათ, ალბათ ბიძაჩემმაც გამისწრო."თანაც, - გავიფიქრე, - ამ ლაბირინთში გაგნება არ გამიჭირდება. ერთი ძაფიმაქვს, რომელიც არ შეიძლება გაწყდეს. ეს ჩემი ერთგული ნაკადულია. ისღადამრჩენია მის დინებას ავყვე ზევით და უსათუოდ ვიპოვი ჩემს თანამგზავრებს".ჩემმა მიგნებამ გამამხნევა, გადავწყვიტე დრო აღარ დამეკარგა და გზასგავდგომოდი.როგორ დავლოცე მაშინ ბიძაჩემის წინდახედულება, მონადირეს გრანიტისკედელში გაკეთებული ხვრელი რომ არ ამოავსებინა!ეს სიკეთის მომტანი წყარო, ჯერ რომ გზაში წყურვილს გვიკლავდა, ახლა წინუნდა გამძღოლოდა და გზა გაეკვლია დედამიწის ქერქის ლაბირინთებში.სანამ გზას დავადგებოდი, ვიფიქრე, მოდი ერთი პირს დავიბან, უფროგავმხნევდები-მეთქი.დავიხარე და თქვენს მტერს მე რომ ელდა მეცა. სადღა იყო ნაკადული! გრანიტი,მხოლოდ მშრალი გრანიტი!ოცდამეშვიდე თავისასო წარმეკვეთა, ადამიანის ენა ვერ გადმოსცემს ჩემს განცდებს. ცოცხლადდავიმარხე. შიმშილით და წყურვილით გატანჯულს სიკვდილი მელოდა.ხელებით უნებლიეთ ნიადაგს შევეხე. როგორი მშრალი მომეჩვენა ეს კლდე!როგორ ავცდი ნაკადულს? სად დამეკარგა? იგი გაქრა. ახლაღა მივხვდი რად არისმოდა ჩამიჩუმი, როცა სულგანაბული ყურს ვუგდებდი, ეგებ თანამგზავრთაძახილი გავიგონო-მეთქი. პირველი გაუფრთხილებელი ნაბიჯი რომ გადავდგი ამსაშიშ გზაზე, ეტყობა, ვერ შევნიშნე, სად გაქრა ნაკადული. აშკარაა, გვირაბი ორადგაიყო და ჰანს-ბახი მეორე გვირაბს გაჰყვა, ჩემს თანამგზავრებთნ ერთად, უცნობისიღრმისაკენ.როგორ დავბრუნდე? არავითარი ნაკვალევი. გრანიტს ჩემი ნაფეხურებიც არდამჩნევია. თავს ვიმტვრევდი. რა მეღონა? არაფერი გამოდიოდა. ერთი სიტყვით,დავიღუპე!დიახ! დავიღუპე ქვესკნელში. დედამიწის ქერქის ოცდაათი ლიე საშინელტვირთად მაწვა მხრებზე. ასე მეგონა, გამსრესდა.ვცადე მიწიერ საგნებზე მეფიქრა, გაჭირვებით ვაიძულე თავი, და გავიხსენეჰამბურგი, სახლი კონიგშტრასზე, ჩემი საბრალო გრაუბენი. ჩემ წინ გაიარა მთელმასამყარომ, რომელიც მე მივატოვე და დავიკარგე სადღაც მიწისქვეშეთში. მოგონებამოგონებას სცვლიდა. თვალწინ დამიდგა ჩვენი მოგზაურობა, ზღვაზე გადასვლა,ისლანდია, ბ-ნი ფრიდრიკსონი, სნეფელსი! დარწმუნებული ვიყავი, ამმდგომარეობაში იმედის ნატამალის შენარჩუნებაც სიგიჟეს ნიშნავდა. აჯობებდაიმედგადაწყვეტილს მევიშვიშა ან გულხელი დამეკრიფა და დავლოდებოდიაღსასრულს.რა ადამიანურ ძალას შეეძლო ჩემი დაბრუნება ზედაპირზე? ან თავზეჩამოწოლილ ამ ბუმბერზ გრანიტის თაღების გახსნა? ვის შეეძლო ჩემი სწორ გზაზედაყენება და თანამგზავრებთან მიყვანა?- ო, ბიძაჩემო! - წამოვიძახე სასოწარკვეთილმა.