მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

მხოლოდ ეს ერთადერთი სასაყვედურო სიტყვა აღმომხდა, რადგან ვიცოდი, რომის უბედური ადამიანიც, უთუოდ, იტანჯებოდ და დამეძებდა.ბოლოს, როდესაც მივხვდი, რომ ძეხორციელი არ იყო ჩემი მშველელი და ვერცთვითონ ვიღონებდი რამეს თავის გადასარჩენად, შველა ზეცას შევსთხოვე.გამახსენდა ბავშვობა, უდედობა, მე ხომ დედა ბალღობაში დავკარგე. ვევედრებოდიღმერთს და ჩემი ნაგვიანები ვედრებისა თვითონვე არა მჯეროდა.მაგრამ ლოცვა-ვედრებამ გამომაფხიზლა. სააქაოსკენ მომაბრუნა. დავფიქრდი.საჭმელი სამ დღეს მეყოფოდა, მათრაც წყლით მქონდა სავსე. ოთხი-ხუთი დღეგავძლებდი. მერე კი მომეღებოდა ბოლო, მაგრამ ახლა სად წავსულიყავ - ქვევით თუზევით?რა თქმა უნდა, ზევითკენ ასვლა, მხოლოდ ასვლაა საჭირო!ამრიგად, მე იქამდე უნდა ავსულიყავი, სადაც ნაკადულს დავშორდი,საბედისწერო გზაჯვარედინამდე. მერე კი, რახან ნაკადულს ვიპოვიდი, სნეფლსისმწვერვალზე ასვლას ხომ მაინც შევძლებდი. ყოველივე ეს ადრე როგორ ვერმოვიფიქრე. თავის დახსნის შესაძლებლობა, რა თქმა უნდა, გამოჩნდა, - გადარჩენისიმედი დაისახა. ახლა ყველაზე სასწრაფო იყო ჰანს-ბახის დინების აღმოჩენა! ავდექი,რკინისწვეტიანი ჯოხი მოვიმარჯვე და გვირაბის საკმაოდ ციცაბო აღმართსშევუდექი. აღარ ვმერყეობდი. მივდიოდი იმედით სავსე, როგორც ადამიანი,რომელსაც სხვა არჩევანი არა აქვს.მთელი ნახევარი საათი არავითარი დაბრკოლება არ შემხვედრია. ვცდილობდი,გამომეცნო გვირაბის მოყვანილობა, კლდეთა თავისებურება, ფენების განლაგება,მაგრამ არც ერთი დამახასიათებელი ნიშანი არ მახსოვდა. სულ მალე ისიც შევიტყვე,რომ გვირაბი გზაჯვარედინამდე ვერ მიმიყვანდა. გასავალი არ ჰქონდა. ყრუ კლდისკედელს მივაწყდი და გრანიტის ნიადაგზე დავემხე.სიტყვით აუწერელმა შიშმა ამიტნ, ღრმა სასოწარკვეთილებამ შემიპყრო.განადგურებული ვიყავი. ჩემი უკანასკნელი იმედი გრანიტის ამ კედელთანდაიმსხვრა.ათასნაირ მიხვეულ-მოხვეულ, ათასგვარად დაქსაქსულ ლაბირინთშიგადავიკარგე. ვხედავდი, აქედან თავის დაღწევის სასუალება არ ჩანდა. უიმედო იყოყოველი ცდა გადარჩენისა და, ყველაზე უცნაური ის არის, რომ უცებ წარმოვიდგინე,თუ როდესმე აქ, დედამიწის ზედაპირიდან ოცდაათი ლიეს სიღრმეში ჩემს ეულჩონჩხს წააწყდებიან, თავსამტვრევი გაუჩნდებათ!მინდოდა ხმამაღლა მელაპარაკა, საკუთარი ხმა მაინც გამეგონა, მაგრამპირგამშრალი მხოლოდ ვლუღლუღებდი და მძიმედ ვქლოშინებდი.ამ ვაებაში ვიყავი, რომ ახალი სადარდელიც დამემატა. ხელიდან ნათურაგამივარდა და დაზინდა. შეკეთება არ შემეძლო. შუქმა იკლო, შესუსტდა და სადც იყოსულ გაქრებოდა.ვუყურებდი, როგორ ბჟუტავდა ჩემი ნათურა. ჩაბნელებულ კედლებზე ლანდებიამოძრავდნენ. თვალის მოხუჭვას ვეღარ ვბედავდი - ამ სწრაფმავალი შუქის სულუმცირესი ნატამალის დაკარგვისა მეშინოდა! ყოველ წამს მეჩვენებოდა, რომ შუქიგაქრა და წყვდიადმა მომიცვა.და მართლაც ნათურა ერთი აციმციმდა და ჩაქრა. ციმციმს თვალი გავაყოლე.თან ვფიქრობდი, უკანასკნელად ვიხილე სინათლე-მეთქი. უცებ უსასრულოწყვდიადში ჩავიძირე.