მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

საზარლად დავიყვირე. იქ, დედამიწაზე, უკუნეთ ღამეშიც სინათლის ნიშან-წყალი ბოლომდე არ ისპობა. ნამდვილდ თვალთ დამიბნელდა, სრული ამ სიტყვისმნიშვნელობით.თავგზა დამებნა, წამოვდექი და ხელის ცეცებით შევეცადე გზის გაგნებას.საალალბედოდ გავეშურე მღვიმის აბნეულ მკვიდრივით. ვყვიროდი, ვღრიალებდი,მოვთქვამდი, ვტიროდი და ქვევითკენ ჩავრბოდი, სადღაც მივისწრაფოდი, ვიღაცასვეძახდი, ვუახლოვდებოდი, კლდის შვერილებს ვეხეთქებოდი, ვეცემოდი და ისევვდგებოდი, სისხლი თავპირიდან თქრიალით ჩამომდიოდა, ვილოკავდი და ველოდი,რომელიმე კედელს შევასკდებოდი და თავს მივახლიდი და ყველაფერი ამითდამთავრდებოდა.სად მიმიყვანა ამ გიჟურმა სრბოლამ, ვერასოდეს ვერ გავიგებ. დიდხანსვაწყდებოდი აქეთ-იქით, ბოლოს ძალაგამოლეული, ქანცგადაწყვეტილი მკვდარივითუგონოდ დავეგდე გრანიტის ერთ კედელთან და არსებობის ყოველგვარი შეგრძნებადავკარგე!ოცდამერვე თავიროდესაც გონს მოვეგე, ვიგრძენი, ცრემლებისაგან სახე მთლად დამსველებოდა.რამდენ ხანს ვიყავი ასე უგრძნობლად, არ ვიცი. სულ დავკარგე დროსი შეგრძნება.მარტო ვიყავი, ეულად, მიუსაფრად, ისე უსასოოდ, როგორც არავინ არასოდეს.ბევრი სისხლი დავკარგე. თითქმის ვიცლებოდი. როგორ ვინანე, რომ ისევცოცხალი ვიყავი "და რომ კიდევ მელოდა სიკვდილი". აღარაფერზე არ მინდოდაფიქრი. ყოველგვარ აზრებს გავურბოდი. ტკივილმა, ბოღმამ მომსპო და გამათავა.მისიკვდილებული ვეგდე და სულსა ვღაფავდი.უკვე ვგრძნობდი, რომ ისევ მიღონდებოდა გული. აღსასრულიმიახლოვდებოდა. ამ დროს ყურში ჩამწვდა ძლიერი გრუხუნი. იგი ქუხილს ჰგავდა.ისიც გავიგონე, როგორ თანდათან ჩაიკარგა ეს ხმა უფსკრულის სიღრმეში.საიდან მოვიდა ეს ხმა? უთუოდ დედამიწის წიაღში რაიმე ჩაიქცა ან გაზიაფეთქდა, ან სხვა რომელიმე ძლიერი კატასტროფა მოხდა.ისევ მივუგდე ყური. ველოდი, ხომ არ გამეორდებოდა. მეოთხედმა საათმაგანვლო. გვირაბში ისეთი სამარისებური სიჩუე იდგა, საკუთარი გულის ძგერაც კიაღარ მესმოდა.უცებ ჩემს ყურს, ალალბედზე კედელზედ რომ მქონდა მიდებული, თითქოსბუნდოვნად ჩასწვდა გაუგებარი, მიუწვდომელი და შორეული სიტყვები. შევკრთი."ჰალუცინაციაა!~ - გავიფიქრე. მაგრამ არა. როდესაც უფრო დავიძაბე და სმენადვიქეცი, ნამდვილად გავიგონე ჩურჩული. მაგრმ დასუსტებული ვიყავი და ვერაფერივერ გავარჩიე. ნამდვილად ლაპარაკობდნენ. ამაში დარწმუნებული ვიყავი.წამით შევშინდი, ეს ჩემი საკუთარი ხმა ხომ არ არის-მეთქი, ექოს მიერმოტანილი, იქნებ ჩემდაუნებლიეთ წამოვიყვირე. გავინაბე. პირი მოვკუმე და კვლავმივადე ყური კედელს."კი, ნამდვილად ადამიანის ხმაა! ლაპარაკობენ! ადამიანები ლაპარაკობენ!"რამდენიმე ნაბიჯით კედლის გასწვრივ გავცოცდი და უფრო გარკვევითგავიგონე ბუნდოვანი, უცნაური, გაუგებარი სიტყვები. ისინი ჩემამდე ისე აღწევდნენ,თითქოს ვიღაცა ხმადაბლა ოდნავ გასაგებად ჩურჩულებსო. მრავალჯერგულდაწყვეტით გაიმეორეს სიტყვა "förlorad" 1