voor de leerkracht - Ben X.

Het drama opent met een uitzoom: het computerbeeld dat zo even nog het volle
scherm vulde, blijk nu een beeld te zijn op het computerscherm van het hoofdpersonage
dat nu pas voor het eerst in beeld komt. Nu weet de toeschouwer hoe het hoofdpersonage
eruit ziet. Het lange middeldeel, het drama, zet in met de eerste ontmoeting in Archlord
tussen BenX en Scarlite en eindigt met het laatste interview met de moeder. Het drama zelf
verloopt via een crescendo van hoogtepunten met als eerste de vernederende pesterij in
het klaslokaal, gevolgd door het cyberpesten, vervolgens met de drugverkrachting in het
park, daarna gevolgd door de zelfmoordpoging in het station van Brussel-Noord, waarna
de ontknoping volgt tijdens de schijnbegrafenis in de kerk. De epiloog die de film besluit,
is relatief kort. De locatie is een paddock. Onder de begeleiding van een hippotherapeut
leert Ben een paard aanraken. Zijn moeder kijkt toe. Scarlite is ook in beeld. Ze praat tegen
Ben. Het slotbeeld toont dat Ben aan het praten is tegen iemand die echter niet fysiek
aanwezig is.
NIET-LINEAIR
In grote lijnen getekend, lijkt het verhaal lineair te verlopen. Dat is het ook wat de
opvolging van de dramatische hoogtepunten betreft. Daarnaast of beter nog: daarentegen
in, tegen de stroom in, volgen er verspreid over het verhaal belangrijke onderbrekingen.
Ze bestaan uit de interviews die in de proloog zijn geïntroduceerd via het fragment met
de moeder. Door de interviews gaat de toeschouwer het verhaal helemaal anders bekijken.
Uit het eerste fragment met de moeder kan de toeschouwer aflijden dat er een dode is
gevallen. Naar het einde toe, herinnert de moeder de journalist eraan: “Anders zouden
jullie ook niet zijn afgekomen”. Dat impliceert dat complexiteit van de filmische vertelling.
De toeschouwer krijgt als het ware een lineaire reconstructie van het drama waarvan hij de
afloop al weet nog voor hij of zij het drama leert kennen. Het resultaat van die structurele
complexiteit is dat de vertelling de interesse van de toeschouwer niet enkel wekt voor het
eigenlijke drama, maar ook voor de interpretatie ervan. Dit wil zeggen: voor de verwerking
ervan door de verschillende betrokkenen. Het gegeven van de verwerking krijgt nog extra
gewicht door het feit dat de toeschouwer, in tegenstelling tot de geïnterviewde personages,
direct inzicht krijgt de gedachtewereld van het hoofdpersonage. Via de innenstem weet
alleen de toeschouwer wat Ben denkt en voelt, op het personage van Scarlite na, een
personage dat echter niet verschijnt in de interviews. De toeschouwer kan wat Ben zegt
en wat de geïnterviewden verklaren met elkaar vergelijken en zelf ook beoordelen in de
spiegel van het drama dat zich voltrekt.
BenX . Filmdossier deel leerkracht . Sylvain De Bleeckere
45