Opportuun maart 2006 - Openbaar Ministerie

03
openbaar ministerie jaargang 12 nummer 3 maart 2006
Thema:
Zedencriminaliteit
Alles afwegende: het authentieke meisje
Wet, webcam en waarheidsvinding

Inhoud
Alles afwegende 3
“Ik ben bang voor papa,” laat het meisje via
een briefje weten. Het is het begin van een
ernstige zedenzaak waarin officier van justitie
Marjoleine ten Velde moeite heeft om
met distantie te blijven puzzelen.
OR-trofee 5
De Medezeggenschapsraad van het OM
heeft de OR-trofee 2006 in de wacht
gesleept.
Kinderporno 6
De Twentse rechercheurs Felix Zanderink
en Gerrit Vleerbos speuren dagelijks naar
kinderporno. Bij inbeslagname van materiaal
is hun motto “Niets hoeft te zijn wat
het lijkt.”
WaarOM? 9
De Helpdesk van het Landelijk Parket
schept duidelijkheid over ‘stelselmatige
observatie’.
Zedendriedaagse 10
Wet, webcam en waarheidsvinding. De in
Arnhem gehouden Zedendriedaagse sloeg
een brug tussen technologie en jurisprudentie.
Recensie 13
Courtroom 302: a year behind the scenes in
an American criminal courthouse.
Digitale opsporing 14
Er wordt niet veilig genoeg digitaal opgespoord.
Talloze mogelijkheden die de technologie
biedt, worden onvoldoende benut.
Tegenspraak 16
‘Spookrijders zonder schade’ en ‘advocaten
van de duivel’ moeten zorgen voor kritische
tegenspraak. Tijdens drie congresdagen
‘Versterking opsporing en vervolging’ luisterde
het OM naar adviezen uit de praktijk.
Jo Peeters 18
Hardlopen is zijn grootste passie. En collega’s
die niet verder willen kijken dan hun
neus lang is, ergeren hem. Elf vragen aan de
Maastrichtse parketsecretaris Jo Peeters.
FC Utrecht - PSV 20
“Nu allemaal de trap op, stewards,” hoort
voetbalofficier Fred Bijlsma in het commandocentrum.
Woedende voetbalsupporters
hebben zojuist in woord en gebaar
duidelijk gemaakt dat de grensrechter niet
had moeten vlaggen. Reportage uit de
Galgenwaard.
Personalia 22
Agenda 23
Website Eurojustice 24
Column 24
Droge boterham
Beleid en regels 25
Internationaal 26
Verkeer 27
AchterOM 28
OPPORTUUN
tijdschrift voor het
openbaar ministerie
jaargang 12
nummer 3
maart 2006
Verschijningsdatum nr. 4: 6 april 2006.
Opportuun is het tijdschrift van en voor
het Openbaar Ministerie. Het blad wordt
gratis verstrekt aan de medewerkers van
het OM en andere geïnteresseerden. Het
blad verschijnt tien keer per jaar.
De redactie is verantwoordelijk voor de
inhoud van het blad. Aan de in Opportuun
verstrekte informatie kunnen geen rech-
ten worden ontleend. Overname van arti-
kelen met bronvermelding is toegestaan.
Suggesties, opmerkingen, artikelen:
Bel of mail de eindredacteur.
Eindredactie: Pieter Vermaas,
070 – 3399840 of p.vermaas@om.nl.
Redactieadres: Voorlichtingsdienst
OM, Parket-Generaal, kamer 423, Prins
Clauslaan 16, Postbus 20305, 2500 EH
Den Haag. Telefoon: 070 – 3399840.
Abonnementenadministratie:
Wijzigingen? Stuur de adreswikkel met
de aangebrachte wijzigingen naar het
redactieadres, of mail de wijzigingen naar
opportuun@om.nl.
Redactieraad: Ryan Lievaart, Heleen
Rutgers, Hans Wesselink, Marcel Wolters.
Vaste medewerkers: Lianne Bertens,
Linda Bregman, Mirelle Herlfterkamp,
Anne Hoeksema, Angela Kaptein, Karin
Mensink, Michael Nieuwenhuis, Manon
Nooteboom, Juriaan Simonis, Koos Spee.
Aan dit nummer werkten verder mee:
Linda van Bruggen, Mary Hallebeek, Jan
Hoekman, Olga Hoekstra, Miek Smilde,
Harry Willems, familie Zwijgers.
Foto omslag: Lianne Bertens
Ontwerp: Fabrique, Delft
Druk: Zijlstra Drukwerk, Rijswijk
Oplage: 6.900
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Alles afwegende 5
Marjoleine ten Velde: “Ik was hoe dan ook niet in appèl gegaan.” Foto's: Onno Kummer
Het authentieke
meisje
Humor is voor Marjoleine ten Velde een middel om afstand te
houden. Want ze ziet niet alleen nare maar ook zotte zaken en
dus moet de Arnhemse zedenofficier vaak lachen. Vervolgens
kan ze met distantie puzzelen aan haar zaak. “Ik ben echt een
puzzelaar, altijd bezig met de waarheidsvinding, maar heel soms
lukt dat niet zo goed. Dit was zo’n zaak: een oprecht, authentiek
meisje, dat lange tijd niet beter wist dan dat het normaal was
wat haar vader met haar deed. De gelatenheid waarmee Angela
sprak, maar ook de leuke dingen die ze over haar vader vertelde.”
“Ik ben bang van papa.” Het is juni 2002 als
de dan 9-jarige Angela* een briefje met deze
tekst onder de wc-deur doorschuift binnen
de crisisopvang Stichting Passade, waar zij
met haar moeder verblijft. Enige jaren terug,
in 1997, waren Angela’s vader en moeder uit
elkaar gegaan. Angela woonde doordeweeks
bij haar moeder, en in het weekend bij haar
vader. Vanaf 2000 woont ze, op eigen verzoek,
bij haar vader. Maar in mei 2002 wil ze
dat niet meer en korte tijd later belandt ze
met haar moeder in de crisisopvang.
Ga uw dochter niet ‘uithoren’, krijgt Angela’s
moeder te horen van de psychologe van
de crisisopvang. Laat haar alleen vertellen
wat ze zelf wil vertellen. Beloon haar niet
voor wat ze zegt, maar toon wel aandacht.
Angela’s moeder volgt het advies op. En ze
doet kort daarna aangifte van jarenlange
mishandeling en verkrachting van haar
dochter.
Zedenofficier Ten Velde zit er bovenop. Via
haar aansluiting op het bedijfsprocessensysteem
van de politieregio Gelderland-
Zuid volgt en stuurt ze alle opsporingshandelingen
in deze zaak. Hoewel er in
voorgaande jaren nooit bij instanties aan
de bel was getrokken, kleuren verklaringen
van de moeder, buurtbewoners en leraren
op Angela’s school, het plaatje van misbruik
in. Angela sliep bij vader in bed, had regelmatig
blauwe plekken, en was onverzorgd.
Op school kon ze niet meekomen en was ze
vermoeid. Ten Velde: “In het gezin was het
sex, drugs en rock and roll – en dan zeg ik
het heel gezellig.”
Verdachte vader S. erkent veel zaken. Zijn
cocaïnegebruik fokte hem op en oxazepam
kalmeerde hem weer. Door gebruik van
deze uppers en downers had hij minder tijd
en geld om aan Angela te besteden; daardoor
wilde Angela weer naar haar moeder.
Een prettig verleden had S. evenmin: veroordelingen
voor diefstal en afpersing en
ook tweemaal voor verkrachting.
In augustus 2002 wordt Angela in de studio
gehoord door een ervaren zedenrechercheur.
Het meisje begint telkens te tekenen
als ze pijnlijke vragen krijgt, maar verklaart
gedetailleerd over het misbruik: “Dan hield
ik een kussen voor mijn hoofd, want dan
dacht hij dat ik het langer vol zou kunnen
houden. Maar dat was niet zo.”

6
De advocaat wil meer weten over de wijze
waarop het studioverhoor heeft plaatsgevonden.
Op zijn verzoek benoemt de
rechter-commissaris prof. dr. Merckelbach
tot getuige-deskundige die de verhoren
bekijkt en het gehele dossier leest.
“Het verhoor is volgens de regels der kunst
uitgevoerd,” rapporteert Merckelbach in
januari 2003. Hij acht de betrouwbaarheid
van Angela’s belastende verklaringen groot,
want haar verhaal is consistent, volledig
en accuraat. Angela's verklaring komt zelfs
voor een belangrijk deel overeen met die
van S. Zo geeft S. bijvoorbeeld aan dat hij
zijn dochter wel eens sloeg en dat hij, in
aanwezigheid van Angela, masturbeerde en
seks met andere vrouwen had.
“Een geweldig rapport vond ik het,” blikt
Marjoleine ten Velde terug. “Ook op de zitting
van 1 april 2003 gaf Merckelbach duidelijk
aan dat het een schoolvoorbeeld van een
studioverhoor was. Merckelbach liet zich
ook niets ontfutselen op terreinen waarop
hij niet deskundig was. Daardoor werd het
deskundige karakter van zijn verklaring juist
versterkt.”
Begin 2003 verschijnt ook een door Ten
Velde gevraagd rapport van twee onderzoekers
van de Forensisch Psychiatrische
Dienst. Zij pleiten daarin voor observatie
van S. in het Pieter Baan Centrum. Opdat
recidivegevaar, behandelnoodzaak en toerekeningsvatbaarheid
van de verdachte in
kaart kan worden gebracht. Op de zitting
van 1 april 2003 besluit de meervoudige
kamer tot deze observatie.
Veel meer dan een betrouwbare verklaring
en een dubieuze verdachte is er nog niet.
Ook het technisch bewijs is mager. Een speciale
kinderarts stelt na onderzoek van het
meisje wel vast dat aan de vaginale opening
afwijkingen waren te zien die een aanwijzing
konden zijn voor meerdere malen seksueel
misbruik.
Dan volgt een pijnlijke periode voor Angela.
Op de zitting van 2 december 2003 hoort de
advocaat de broer van de verdachte. Deze
broer zaait twijfel over misbruik in het toilet
in de woning van S., waarover Angela had
verklaard. Kán helemaal niet, verklaart de
de broer, want die wc is te klein om de door
Angela verwoorde handelingen te kunnen
uitvoeren. Op 20 januari 2004 besluit de
rechtbank tot een nieuw studioverhoor van
Angela en een aanvullend onderzoek over
deze wc. De door de verdediging gevraagde
reconstructie wordt vooralsnog geweigerd.
Onderzoek van de technische recherche
leert dat de wc niet klein is: met een lengte
van 97 centimeter is sprake van een standaardbouwmaat.
Ook stelt de TR vast dat
de deur van deze wc op een andere plek
zat dan door de broer was aangegeven. Dat
betekent dat deze getuigenverklaring niet
meer van waarde kan zijn voor het bewijs.
Maar het hakt erin bij Angela. Het meisje
begrijpt het niet: ze hád alles toch al een
keer verteld? Waarom wordt ze nu niet
geloofd? En Ten Velde krijgt er buikpijn van.
“Moest dat kind vanwege die stomme wc
verdorie wéér de studio in, bijna anderhalf
jaar na haar eerste studioverhoor! Ik
voelde me er heel vervelend onder dat ik
dat niet kon tegenhouden, terwijl de politie
het meisje eerder had beloofd dat ze één
keer het hele verhaal zou moeten vertellen
en dat ze dan op alle vragen antwoord
zou moeten geven, en daarna niet meer.
Bovendien had Merckelbach al verklaard
dat haar eerste verklaring betrouwbaar
was. Op dat moment besloot ik dat ik,
ongeacht het vonnis van de rechter, niet
in appèl zou gaan. Want Angela was er zo
ernstig aan toe dat ze direct na het tweede
studioverhoor in een gesloten inrichting
opgenomen moest worden. Deze opname
mocht niet verder vertraagd worden door
justitie-onderzoeken.”
Tijdens het tweede studioverhoor herhaalt
Angela haar eerdere verhaal over de wc; ze
blijft zeer consistent. Maar aan het einde
van dit tweede studioverhoor verklaart ze
over een kampeerweekend waarin haar
stiefopa ontucht met haar en met een jongetje
zou hebben gepleegd.
Door deze nieuwe feiten ruikt de advocaat
van S. kansen. Is het niet toevallig dat het
weer Angela overkomt? Zijn haar verklaringen
echt betrouwbaar, of is dit een klassiek
geval van een fantaserend kind wiens verklaringen
‘radicaliseren’. Maar de rechtbank
acht de verklaring van het meisje, ondersteund
door de verklaring van het jongetje,
opnieuw betrouwbaar. Het nieuwe onderzoek
schaadt de zaak tegen S. niet.
Op 1 juni 2004, twee jaren na het eerste
briefje van Angela, vindt de negende en
laatste zitting plaats. Ter zitting worden
twee deskundigen van het Pieter Baan
Centrum alsmede een op verzoek van de
raadsman benoemde contradeskundige
gehoord door de Rechtbank. De deskundigen
van het PBC constateren dat S. verminderd
toerekeningsvatbaar is, dat het gevaar
voor recidive groot is, en dat een behandeling
noodzakelijk is.
“Vijf jaar terreur” heeft Angela ondergaan,
rondt officier Ten Velde haar requisitoir af.
Eis: vijf jaar met tbs met dwangverpleging.
De rechtbank veroordeelt S. tot drie jaar en
tbs met dwangverpleging. S. legt zich erbij
neer.
Deze zaak, blikt Ten Velde terug, leidde in
Arnhem tot een OM-zedenoverleg, met
vaste zedenofficieren en -secretarissen,
voor de politieregio’s Arnhem, Nijmegen,
Zutphen en de KMAR. Deze ‘samenspraak’,
waarin de zedenzakenlijst wordt bekeken,
de wetenswaardigheden van een zitting
worden besproken en de juiste tenlastelegging
wordt geformuleerd, vormt een
ideaal klankbord zegt Ten Velde. “Juist in
zedenzaken is het vaak doorslaggevend dat
je helder blijft denken, dat je niet betrokken
raakt bij het leed van anderen, maar afstand
houdt en de kwaliteit van het onderzoek
voorop stelt.”
Tekst: Pieter Vermaas
* De naam van het slachtoffer is vanwege
privacyaspecten gefingeerd.
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 OR-trofee 2006 7
OR-trofee 2006 voor OM
Leiders moeten weer leiding geven
De Medezeggenschapsraad van het OM (MROM) heeft de
OR-trofee 2006 in de wacht gesleept. De MROM is er volgens de
jury in geslaagd allerlei belangen binnen het OM tegen elkaar
af te wegen.
“Een erkenning van veel anoniem werk.” Zo
beziet voorzitter Paul de Jong de OR-trofee
2006 die zijn MROM op 25 januari kreeg
uitgereikt.
In een traject van de ingrijpende OM-reorganisatie
heeft de MROM “onder zeer grote
tijdsdruk zeer deskundig geadviseerd,” zo
staat vermeld op de bij de trofee behorende
oorkonde. En: “De MROM heeft de moeilijke
taak gehad om de belangen van het
personeel, de belangen van die OM-onderdelen
en de belangen van het totale OM
tegen elkaar af te wegen.”
De Jong, die op 10 januari de voorzittershamer
overnam van Roland Wijmenga, is er
best “een beetje trots” op dat de MROM, die
vertegenwoordigers uit alle 31 OM-onderdelen
telt, in staat is gebleken het OM-belang
vanuit de concern-gedachte te dienen en
niet alleen oog had voor de lokale belangen.
“We hebben afgesproken dat we samen zouden
optrekken tot het eind en in dat proces
zijn we als MROM in zijn geheel gegroeid.”
Hoofdlijnen
De MROM koos de afgelopen jaren niet
voor rechtspositioneel gekneuter op de
Paul de Jong neemt de trofee in ontvangst. Foto: Nelleke Dadema
vierkante centimeter. Hoofdlijnen stonden
centraal. Door het over de inhoud te hebben
en daarbij duidelijk de ondergrens aan
te geven, is redelijk wat invloed uitgeoefend,
denkt De Jong.
Twee, drie jaar geleden vond de MROM de
grootschalige verschuivingen in de organisatie
niet nodig. De medezeggenschapsraad
benadrukte toen juist tegenover zijn
bestuurder het belang van cultuur en leiderschap
en de verbeteringen die daarbij in de
bestaande structuur nog konden worden
aangebracht: leiders moeten niet knijpen
als het fout gaat, maar echt leidinggeven;
doen wat je zegt en zeggen wat je doet, met
meer aandacht voor de individuele medewerkers.
Wijzigingen in de OM-structuur kwamen
er toch, maar de MROM-voorzitter constateert
nu dat het College het belang van
cultuur en leiderschap wel een prominente
plaats heeft gegeven in het overleg. Nu met
de komst van Geografisch Georiënteerde
Eenheden de afhankelijkheden binnen het
OM toenemen, wordt dat belang alleen
maar groter, meent De Jong, want het vereist
nog meer dan vroeger het maken van
duidelijke onderlinge afspraken met bijbehorende
verantwoordelijkheden.
De kracht van de huidige MROM zit in de
sfeer, denkt De Jong. Nieuwe MROM-leden
komen in een ‘warm bad’. Onzekere mensen
worden juist uitgenodigd om hun mening
te geven en commentaar te geven op de
mening van andere MROM-leden. Ook het
overleg met de bestuurder, PG Herman
Bolhaar, is openhartig, zegt Paul de Jong.
“We hebben bijvoorbeeld ook heel open,
met een lach en een traan, met het College
kunnen spreken. En een half uur nadat wij
de OR-trofee in handen kregen, feliciteerde
Herman Bolhaar mij vanaf zijn vakantieadres.
Dat is tekenend voor de sfeer.”
Afgrond
Leiders moeten weer leiding geven en
investeren in ál hun medewerkers, is het
parool van de MROM. Ze moeten aanwezig
zijn, want het personeel wil gehoord
worden. De Jong: “Als je daarin investeert,
krijg je gemotiveerde medewerkers terug,
en die vormen het kapitaal onze organisatie.
Niet dat je iedereen maar gelijk moet
geven, maar je moet wel luisteren – en niet
ondertussen je koffertje inpakken voor de
volgende vergadering.”
De Jong wil zich op zijn beurt verplaatsen
in leidinggevenden. Soms geldt inderdaad
dat mensen niet moeten zeuren, maar een
stapje harder moeten lopen. Maar maak
wel onderscheid, stelt De Jong. “Nu zie ik
dat mensen die al met hun nagels aan de
afgrond hangen, er wéér een taak bij krijgen.
Dit geldt voor alle geledingen binnen het
OM. Het OM is goed in delegeren en dóórdelegeren,
nietwaar? Maar uiteindelijk komt
de last toch op de werkvloer terecht.”
Tekst: Pieter Vermaas

8
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Kinderporno 9
‘Niets hoeft te zijn wat het lijkt’
Twentse rechercheurs gaan tot het uiterste voor
slachtoffers van kinderporno
Foto: Lianne Bertens
Elk onderdeel van hun werkkamer heeft een betekenis.
De vrolijk geelgekleurde muren, het afgeschermde ‘kijkhoekje’,
de weggedraaide monitoren en zelfs de kerstboom en kerstverlichting
boven hun bureaus. Alles moet voorkomen dat de collega’s
die binnenwandelen direct worden geconfronteerd met het
dagelijks werk van Felix Zanderink (47) en Gerrit Vleerbos (49),
regionale coördinatoren kinderpornografie.
De computer is gevuld met soms walgelijke
plaatjes. Kleine naakte meisjes en
jongetjes in onnatuurlijke, erotisch getinte
houdingen flitsen over het scherm. In een
sneltreinvaart bekijkt en categoriseert
Felix Zanderink de beelden. Dat is wel kinderporno,
dit niet. Hier is sprake van een
volwassen vrouw en hier hebben we het
over een meisje van nog geen zeven jaar.
Ieder plaatje wordt geregistreerd met een
‘k’ van kinderporno, ‘geen’ als de afbeelding
geen kinderporno is of een ‘m’ die staat voor
‘maakt deel uit van een serie, maar is geen
kinderporno’.
Aan de overkant zit collega Gerrit Vleerbos.
Hij is bezig oude videobanden in een antieke
recorder te drukken. “Pedoseksuelen
bewaren alles,” weten de politiemannen
van korps Twente. Daarom beschikken zij
naast moderne computers die mediafiles
kunnen afspelen en dvd-spelers ook over
een diaprojector, een ‘video2000’-systeem
en zelfs over materiaal dat 8mm-film kan
afspelen.
Randstadproblematiek?
In oktober 1996 werd de Enschedese eenheid
kinderporno, waar de twee rechercheurs
deel van uitmaken, opgericht.
Aangezien de strafmaat van artikel 240B van
het Wetboek van Strafrecht werd verhoogd
naar maximaal zes jaar gevangenisstraf,
werd er meer mogelijk in de opsporing
van kinderporno. “De Wet Bob werd van
toepassing. Dit bood mogelijkheden voor
bijvoorbeeld de toepassing van voorlopige
hechtenis of het werken met taps,” aldus
Zanderink. Overtuigd van de mogelijkheden
van een speciaal team voor de opsporing
van kinderporno stapte Zanderink,
die toen als rechercheur bij de afdeling
Zeden werkte, naar zijn chef. “Die vond
het ‘randstadproblematiek’ en meende dat
dit soort dingen niet voorkwamen in ons
mooie Twente. Ik zei toen dat ik een team
nodig had, zodat ik kon aantonen dat het
hier ook wel degelijk speelde.” Samen met
Vleerbos, die van Algemene Justitiële zaken
(AJZ) afkwam, werd hij vrijgemaakt om zich
te specialiseren in de schimmige wereld van
de kinderporno.
Het team bleek een succes. In het eerste jaar
dat het draaide, spoorde het acht verdachten
op. “En we hebben er dat eerste jaar 45
slachtoffers uitgehaald,” vertelt Vleerbos.
Knokken
Beide rechercheurs zijn het erover eens:
de speciale eenheid voor kinderporno in
Twente is uniek in zijn soort. “Ik ken geen
andere afdeling die zo te werk gaat,” schat
Zanderink in.
Doordat de twee speciaal zijn vrijgemaakt
voor de opsporing van kinderporno, hebben
Vleerbos en Zanderink de kans zich te
richten op het onderzoek. Zanderink: “Bij
de ‘gewone’ afdeling jeugd en zeden heb
je niet de tijd en de ruimte om specifiek
Hulp digitale recherche noodzakelijk
Zonder de collega’s van de digitale recherche zou het werk van Felix Zanderink en Gerrit
Vleerbos niet mogelijk zijn. Coert Blok en Jelle Berkhout zorgen ervoor dat de in beslag
genomen computers worden veiliggesteld. Zij maken een kopie van de harde schijf en zorgen
ervoor dat alle data op de schijf aan het licht komen. Kinderporno staat soms gewoon in
handig gelabelde bestanden – ‘Lolita under fourteen’ – maar vaker komt het voor dat de verdachte
‘dacht’ zijn schijf opgeschoond te hebben. Ook deze weggegooide data worden door
de digitale recherche gevonden. “Zolang data niet overschreven is, kunnen we het terughalen,”
zegt Jelle Berkhout.
Met een speciaal programma, KPIXlite, worden na het veilig stellen van de harde schijf alle
fotobestanden nagegaan. Het programma geeft elk plaatje een unieke waarde. Tegelijkertijd
vergelijkt het programma de plaatjes met al gelabelde bestanden en kan het direct herkennen
of een bestand kinderporno bevat of niet. Het nut van het programma is simpel.
Berkhout: “Het voorkomt dat Felix en Gerrit plaatjes bekijken die ze al eerder beoordeeld
hebben.” Dit geldt alleen voor bestanden die al herkend zijn als zijnde ‘g’, geen kinderporno.
De afbeelding die al wel gecategoriseerd zijn als ‘k’, kinderporno, worden altijd nogmaals
handmatig gecontroleerd. Plaatjes die niet herkend zijn, worden alsnog doorgeschoven naar
beide rechercheurs om te worden beoordeeld.
Voor bewegende beelden is overigens nog geen vergelijkbaar systeem, maar dit is wel in
de maak.

10 OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Helpdesk 11
Illustratie: Linda van Bruggen
onderzoek te doen. Als er vier aangiftes liggen,
blijven de normale onderzoeken logischerwijs
vaker liggen.”
Juist in de duistere wereld van de kinderporno
moet de politie het hebben van grondig
onderzoek. Veelal begint de zoektocht
met een aangifte of een tip. Ook worden de
rechercheurs soms benaderd door collega’s
die met een ander onderzoek bezig zijn en
het vermoeden hebben dat de verdachte
ook bezighoudt met kinderporno. Als er
genoeg concrete aanwijzingen zijn volgt een
huiszoeking waarbij alles draait om de inbeslagname
van zoveel mogelijk materiaal. Bij
de doorzoeking geldt namelijk het motto:
‘Niets hoeft te zijn wat het lijkt.’
Zanderink en Vleerbos zijn kinderporno
tegengekomen op originele banden van
Disney, op cd’s van Michael Jackson, op dia’s
en zelfs op memorysticks waarvan in eerste
instantie werd gedacht dat het een ‘gewone’
pen was. Soms moeten de rechercheurs
knokken om het materiaal mee te kunnen
krijgen. Dan ziet de rechter-commissaris
niet in waarom ook de op het eerste oog
‘origineel’ lijkende band van Jungle Book
zeer zeker mee moet. En dat niet alleen de
gewone pc en laptop van de verdachte mee
moeten, maar ook de spelcomputer. Want
die kan omgebouwd zijn.
Juist die onwetendheid van sommige rechters-commissarissen
en rechters is de beide
mannen een doorn in het oog. “Er hoeft
maar één onwetend iemand in de keten
te zitten”, verzucht Gerrit. Deskundigheid
moet voorop staan, zeker als het gaat om
zulke ingrijpende misdrijven als kindermisbruik
en kinderporno.
Doordat het tweetal al tien jaar bezig is,
hebben beide rechercheurs deskundigheid
opgebouwd. Juist die gespecialiseerde
blik missen ze af en toe bij de rechterlijke
macht. “Een rechter heeft de ene dag een
zaak waarin een vader zijn dochter heeft
misbruikt en de andere dag heeft hij de hele
dag drankzittingen,” verduidelijkt Gerrit
Vleerbos. “Maar we weten niet eens of het
wel mogelijk is om zo een gespecialiseerde
kinderpornorechter aan te stellen.” Die
wens blijft er echter wel, maar wordt onmiddellijk
gerelativeerd door Felix Zanderink:
“Wij zien de dingen net iets anders en dan
word je direct gebombardeerd tot ‘specialist’.
Wie zegt dat wij gelijk hebben?”
Toch is het even slikken als de rechter ter
zitting plaatjes, waarvan beide rechercheurs
hebben geoordeeld dat het om kinderporno
gaat, wil teruggeven aan de verdachte.
Omdat juist deze rechter het betwiste
plaatje geen kinderporno vindt. “Je hebt
geen idee wat het is om het dan terug te
moeten geven,” verheft Zanderink zijn stem
enigszins.
Ondanks dat de frustratie soms opspeelt,
blijven beiden doorgaan met het werk.
Beiden weten dondersgoed waar ze het voor
doen: voor de slachtoffers, die ze ‘eruit willen
trekken’. “Er is één ding dat je op de been
houdt. Gedrevenheid.”
Tekst: Olga Hoekstra
‘Commerciële kinderporno is keiharde
georganiseerde misdaad’
Officier van justitie Inge Schepers van arrondissementsparket Arnhem onderscheidt globaal
drie groepen van mensen die kinderporno vervaardigen, bezitten en verspreiden. “Als
opspoorder en vervolger van kinderporno heb je allereerst te maken met de ‘zielige’ man
die via zijn pc in aanraking komt met kinderporno en dit vervolgens downloadt.” Volgens
Schepers zijn dit de eenvoudige en makkelijk op te lossen zaken. Onder invloed van bijvoorbeeld
stress of een echtscheiding zoekt de dader als seksuele uitlaatklep kinderpornoplaatjes
op het net. Dit soort daders bekent in veel gevallen en wil ook echt gebruik maken van de
hulp die hen wordt aangeboden op psychologisch en psychiatrisch gebied.
Een tweede groep betreft de netwerken van pedofielen die kinderporno als een kostbaar
bezit zien. “Deze groep is niet commercieel maar wel heel slim bezig,” aldus Schepers.
Zij benut alle (digitale) mogelijkheden om de groep en daarbij behorende cultuur verborgen
te houden voor de buitenwereld.
De derde groep is wél commercieel met kinderporno bezig is. In deze wereld draait het vooral
om het grote geld. Om een idee te krijgen hoeveel geld er omgaat in de schimmige wereld
van de kinderporno: tien minuten opname van een bepaalde tape levert in het circuit een
bedrag op van circa 3000 euro. Banden met opnames van seksuele handelingen met kinderen
van veertien jaar gaan over de toonbank voor bedragen van ruim 175 tot 200 euro per band.
Schepers betreurt het dat niet meer capaciteit wordt vrijgemaakt om de pedofielennetwerken
en commerciële kinderpornonetwerken aan te pakken. “Dit is zware internationaal georganiseerde
misdaad.” Zij beveelt aan om op landelijk niveau een afdeling te formeren die zich
bezig houdt met de opsporing van commerciële kinderpornonetwerken.
Ze ziet een tendens om vanuit verdedigingsperspectief al het in beslaggenomen kinderpornografisch
materiaal te betwisten. “Zelfs als het gaat om evidente kinderporno, zoals bijvoorbeeld
een baby die door een volwassen man seksueel wordt gepenetreerd.” Deze tendens
heeft tot gevolg dat alle gegevensdragers die als bewijs worden gebruikt, opnieuw moeten
worden bekeken. “Concreet betekent dit dat er een ‘kinderpornokamer’ wordt ingericht bij de
politie of het OM en dat er acht uur per dag, dagen, lang materiaal wordt bekeken.” Dit vraagt
veel extra capaciteit van politie en justitie.
Soms moeten de banden ook ter zitting worden getoond. De rechter moet immers de knoop
doorhakken of iets kinderporno is of niet. Dit heeft tot gevolg dat niet alleen de rechter, maar
ook de verdachte opnieuw het materiaal kan bekijken. Schepers bepleit in ieder geval om
het in beslag genomen materiaal achter gesloten deuren in de zittingszaal te vertonen. Dat
de banden ter zitting worden vertoond, heeft een voordeel. De zittende magistratuur wordt
zo direct geconfronteerd met de veelal schokkende beelden. Dit geeft de ernst van het delict
vaak beter weer dan een plastische omschrijving van het misbruik in het proces-verbaal.
WaarOM?
De helpdesk van het Landelijk Parket beantwoordt
vragen over (bijzondere) opsporingsbevoegdheden,
internet, telecom, DNA,
internationale zaken en de aandachtsgebieden
van de Nationale Recherche.
Vraag 1: Wanneer is observeren stelselmatig en wanneer
moet er een bevel stelselmatige observatie worden
afgegeven ?
Antwoord:
De bevoegdheid tot stelselmatige observatie (artt. 126g/o Sv) is
-na het opnemen van telecommunicatie- de meest gebruikte bijzondere
opsporingsbevoegdheid. Toch blijkt er in de praktijk veel
onduidelijkheid te bestaan over het begrip ‘stelselmatig’. Als gevolg
hiervan wordt er in de praktijk in veel gevallen een bevel tot stelselmatige
observatie afgegeven terwijl dat niet noodzakelijk is omdat
de observatieactiviteiten kunnen worden gelegitimeerd op grond
van art. 2 Politiewet en de artt. 141 en 142 Sv. Bij politie en justitie
bestaat echter toch de neiging om ook in deze gevallen met een
bevel te werken, teneinde “gedekt” te zijn.
Het begrip stelselmatige observatie laat zich niet vatten in een definitie.
Dit begrip zal dan ook ingevuld moeten worden aan de hand
van de feitelijke omstandigheden van het geval. Hierbij geldt als
uitgangspunt dat pas sprake is van stelselmatige observatie indien er
“een min of meer volledig beeld van bepaalde aspecten van iemands
leven” wordt verkregen. Om vast te stellen of er sprake is van het
verkrijgen van zo’n beeld, is een aantal elementen van belang: de
duur van de observatie, de plaats, de intensiteit, de frequentie of het
toepassen van een technisch hulpmiddel dat meer biedt dan alleen
versterking van de zintuigen. Elk voor zich, maar met name in combinatie,
zijn deze elementen bepalend voor de beantwoording van
de vraag of er sprake is (geweest) van stelselmatige observatie.
Op grond van jurisprudentie (zie Hoofdstuk 1.2 Observatie van
het Handboek voor de opsporingspraktijk) kan worden gesteld dat
observatieactiviteiten niet zo snel tot gevolg hebben dat er “een min
of meer volledig beeld van bepaalde aspecten van iemands leven”
wordt verkregen.
Of voorgenomen observatiewerkzaamheden als stelselmatig kunnen
worden aangemerkt (en er een bevel stelselmatige observatie
moet worden afgegeven) zal aan de hand van de voornoemde elementen
beoordeeld moeten worden. Indien op voorhand onduidelijk
of niet te voorzien is of voorgenomen observatiewerkzaamheden
uiteindelijk als stelselmatig kunnen worden aangemerkt,
kan ook worden volstaan met een mondelinge toestemming van
de officier van justitie in plaats van een schriftelijk bevel. Mocht
achteraf echter blijken dat er sprake is geweest van stelselmatige
observatie dan kan het niet op schrift stellen van een bevel stelselmatige
observatie toch worden gelegitimeerd. Er zal dan wel
sprake moeten zijn van een uitgebreide schriftelijke verslaglegging
door de politie. Daarnaast zal ook uit het proces-verbaal van
de politie moeten blijken dat de officier van justitie toestemming
heeft gegeven en dat de uitgevoerde observatiewerkzaamheden
in overleg met (en onder toezicht van) hem hebben plaatsgevonden
(zie hieromtrent rechtbank Den Haag van 31 maart 2004
(LJNnr. AO6670)).
Vraag 2: Op grond van welke bevoegdheid kan een foto uit
het vreemdelingenregister worden opgevraagd ?
Antwoord:
Foto’s die zijn opgenomen in het vreemdelingenregister zijn niet vrij
opvraagbaar voor opsporingsambtenaren van politie. Het vreemdelingenregister
valt namelijk niet onder de Wet politieregisters.
Een foto van een persoon die is opgeslagen in een bepaald register
kan worden aangemerkt als een persoonsgegeven in de zin van de
Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp). Vanaf 01 januari 2006
kunnen persoonsgegevens slechts op grond van de Wet bevoegdheden
vorderen gegevens (artt. 126nc/uc-126ng/ug Sv) van derden
worden opgevraagd. Aangezien een foto niet gezien kan worden
als een identificerend gegeven in de zin van de artt. 126nc/uc Sv zal
zo’n foto op grond van een vordering van de officier van justitie tot
verstrekking van andere dan identificerende gegevens (art. 126nd/
ud Sv) opgevraagd moeten worden.
Tekst: Michael Nieuwenhuis
De helpdesk is te bereiken op:
helpdesk-lexpo@rotarr.drp.minjus.nl

Wet, webcam en
waarheidsvinding
Zedendriedaagse slaat brug tussen technologie
en jurisprudentie
Informatie- en communicatietechnieken zoals webcams,
chatrooms en MSN, stellen nieuwe eisen aan het opsporen en
vervolgen van zedenmisdrijven. Met veel creativiteit en volharding
proberen zedenofficieren moderne misstanden onder het
bestaande wettelijke instrumentarium te brengen. Tijdens de
Zedendriedaagse in Arnhem legden gespecialiseerde officieren
aan de politie uit hoe wetsgeschiedenis, wet en jurisprudentie
in elkaar zitten.
Vijftien maanden cel waarvan vijf voorwaardelijk
eiste officier van justitie Kupers
eind januari tegen de twintigjarige Brian N.
N. legde via een chatprogramma contact
met jonge meisjes, verleidde hen zich uit te
kleden voor een webcam en chanteerde hen
vervolgens met de gemaakte pornografische
opnamen. Kupers legde onder andere
kinderpornografie (art. 240 Sr) en aanranding
(art. 246 Sr) ten laste, en subsidiair het
aanwezig zijn bij seksshows waarbij een
minderjarige is betrokken. De rechtbank
veroordeelde de man tot twaalf maanden
gevangenisstraf waarvan drie maanden
voorwaardelijk, voor het vervaardigen, in
bezit hebben en verspreiden van kinderporno
en voor de feitelijke aanranding van
de meisjes. Van het opzettelijk aanwezig zijn
bij een seksshow met een minderjarige als
bedoeld in art. 248s Sr. werd de verdachte
vrijgesproken, omdat volgens de rechter
de wet hiervoor vereist dat iemand lijfelijk
aanwezig is.
De zaak is een sprekend voorbeeld van de
invloed die moderne technologie heeft op
de ontwikkeling van zedenzaken. Waar ooit
de potloodventer en de aanrander nog de
deur uit moesten, is het inmiddels mogelijk
om ontucht te plegen via de digitale
snelweg, zonder ooit een slachtoffer aan
te raken, en zonder dat iemand weet wie je
bent. Vooral de anonimiteit die gepaard gaat
met internet bemoeilijkt de opsporing van
daders. Bovendien is de werkelijkheid niet
altijd makkelijk in de bestaande delictsomschrijvingen
te passen. “Het is veel lezen,
puzzelen en interpreteren,” zei Marjoleine
ten Velde, zedenofficier in Arnhem en één
van de initiatiefneemsters van de zedendriedaagse.
Ten Velde vertelde dat het
strafrechtelijke zedenterrein de laatste jaren
sterk is uitgebreid met aanwijzingen, wetswijzigingen
en inzichten omtrent opsporing
en vervolging. Ook projecten als ‘Het OM
Verandert’ en ‘Het Verbetertraject’ hebben
gevolgen voor de werkwijze en samenwerking
tussen de diverse ketenpartners.
Tijdens de driedaagse werden zedenrechercheurs
uit de politieregio’s Arnhem,
Nijmegen, Zutphen en van de Koninklijke
Marechaussee op de hoogte gebracht van
alle nieuwe ontwikkelingen. Ten Velde
legde uit dat het Arnhemse en Zutphense
parket samen een regio zullen vormen,
wat betekent dat de zedenofficieren meer
gaan overleggen en samenwerken, vooral
als sprake is van complexe zedenzaken.
Daartoe is een zogeheten ‘werkwijzer’
ontworpen, en zal het OM in de toekomst
werken met zedenzakenlijsten en vaste
coördinatoren. Ten Velde besprak ook de
gevolgen die het Verbetertraject heeft. Dat
traject is het directe gevolg van de bevindingen
van de commissie-Posthumus die de
Schiedammer parkmoord onderzocht, en
bevat onder andere aanbevelingen op het
gebied van de verslaglegging en de verhoren,
die - veel vaker dan tot nu toe gebruikelijk
was - auditief en in voorkomende
gevallen ook audiovisueel moeten worden
opgenomen. Dat geldt niet alleen voor de
verhoren van verdachten, maar ook voor die
van aangevers, getuigen en deskundigen.
Officier van justitie Inge Schepers ging in
haar betoog uitgebreid in op de wetgeschiedenis
en de actuele jurisprudentie inzake
verkrachting en aanranding. Schepers wees
er om te beginnen op dat juist op het gebied
van zeden de sociaal-ethische opvattingen
heel bepalend zijn. De wetgever van 1886
formuleerde strafbaarstellingen in het
Victoriaanse tijdperk, waarin het huwelijk
nog de hoeksteen van de samenleving was
en seksueel geweld binnen het huwelijk niet
strafbaar. Bij verkrachting ging het destijds
dus om ‘geslachtsgemeenschap onder
invloed van geweld’ buiten het huwelijk.
In de jaren zestig en zeventig van de vorige
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Zedendriedaagse 13
Foto’s: Lianne Bertens
eeuw voltrok zich een seksuele revolutie en
werden vrijwel alle taboes doorbroken. De
commissie-Melai kreeg opdracht te onderzoeken
hoe de bestaande zedenwetgeving
kon worden aangepast aan de nieuwe
tijdgeest en er volgden een aantal wetswijzigingen.
Een woord als bijvoorbeeld
‘geslachtsgemeenschap’ werd vervangen
door ‘seksueel binnendringen’.
Schepers wees de zedenrechercheurs erop
dat zij bij het opbouwen van het procesverbaal
nauwgezet de delictsomschrijving
in de gaten moeten houden. Zij moeten
zich steeds afvragen welke bestanddelen in
de wet staan en welke bewijzen daarvoor
nodig zijn. Schepers gaf een voorbeeld. “Bij
verkrachting gaat het om het seksueel binnendringen
van het lichaam. Ook bij een
tongzoen kan daarvan sprake zijn, maar dat
moet dan wel uit het proces verbaal blijken.
Alleen opmerken dat een tong in de mond
van een ander is gebracht onder invloed van
geweld, is niet genoeg. De geweldscomponent
en de seksuele intentie moeten zijn
gespecificeerd: bijvoorbeeld het beetpakken
bij de billen, het krachtig vasthouden
en een dreigende houding aannemen. Pas
op dat moment is voldoende aannemelijk
gemaakt dat sprake is van seksueel binnendringen
onder invloed van geweld en/of een
andere feitelijkheid.”
Een ander voorbeeld dat de officier te
berde bracht, betrof het inmiddels steeds
problematischer wordende fenomeen
van de groepsverkrachting. “Een serieus
probleem,” benadrukte Schepers. Om succesvol
tegen de plegers én medeplegers
van een groepsverkrachting op te kunnen
treden, is het van belang dat uit het proces
verbaal blijkt dat sprake is van dubbel opzet.
Schepers: “Uit het proces verbaal moet naar
voren komen dat de jongens bewust het
plan hadden samen een meisje te pakken
én dat vervolgens ook echt samen hebben
gedaan. De samenwerking moet dus blijken
uit het plan en het doen.” Ook iemand die
zich niet zelf aan het slachtoffer vergrijpt,
maar er wel bij blijft staan en zich niet distantieert
van de verkrachting, kan als medepleger
worden veroordeeld. “Hoe meer
details in het proces-verbaal, hoe beter,”
‘Hoe meer details in het proces-
verbaal, hoe beter’
benadrukte de officier. “En controleer en
verifieer deze details zoveel mogelijk.”
Schepers herhaalde in haar betoog steeds
opnieuw dat het in zedenzaken erg van de
context afhangt of een bepaalde gedraging
strafbaar is. De vraag of een moeder die kennis
draagt van incest kan worden vervolgd
wegens passieve medeplichtigheid, is daarom
ook niet bij voorbaat te beantwoorden.
Feitelijke omstandigheden zijn bepalend.
Het verzamelen van dit soort feitelijke gege-
vens en andere bewijzen om een zaak rond
te krijgen, vergt heel wat capaciteit, creativiteit
en doorzettingsvermogen van de zijde
van politie en Openbaar Ministerie. Hoe
bewijs je bijvoorbeeld dat iemand een ander
heeft aangerand zonder zijn slachtoffer aan
te raken? Volgens Schepers is zelfs verkrachting
zonder aanraking mogelijk. Zij wees in
dat kader op de zaak waarin een volwassene
een kind dwong een pollepel in zijn anus te
steken en op een neer te bewegen. Tot slot
passeerde artikel 239 Sr (openbare schennis
van de eerbaarheid) de revue. Schepers stelde
dat dit artikel uitkomst kan bieden bij de
bestrijding van seks in het openbaar, zoals
bijvoorbeeld op homo-ontmoetingsplaatsen
in openbare parken of parkeerplaatsen
langs de autosnelwegen.
Jeugdofficier Sandra Wiarda behandelde
in haar verhaal onder andere het verschil
tussen art. 244 (het seksueel binnendringen
van een kind jonger dan 12 jaar) en art. 242
(verkrachting). Het ‘voordeel’ van vervolging
op grond van art. 244 is dat niet bewezen
hoeft te worden dat sprake is geweest
van dwang. Bovendien wordt de leeftijd
(jonger dan twaalf) als een objectief gegeven
beschouwd. Het is niet van belang van
wie het initiatief is uitgegaan, en het doet er
ook niet toe of het kind toestemming heeft
gegeven. Die objectieve leeftijdsgrens geldt
overigens ook als het gaat om ‘ontuchtige
handelingen die bestaan of mede bestaan
uit het seksueel binnendringen van het
lichaam’ van een kind tussen twaalf en
zestien (art. 245). Wel moet het gaan om
ontuchtige handelingen die in strijd zijn

14 OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Recensie 15
met de sociaal-ethische norm. De Hoge
Raad bepaalde dat het ontuchtige karakter
kan ontbreken, als die handelingen vrijwillig
plaatsvinden tussen personen die slechts
in geringe mate in leeftijd verschillen (HR 24
juni 1997, NJ 1997, 676).
Voor het optreden tegen webcamseks met
minderjarigen kan art. 248a uitkomst bieden,
legde Wiarda verder uit. Dit artikel
maakt het mogelijk om iemand te bestraffen
die zich op internet als een ander voordoet
en daardoor een minderjarige opzettelijk
beweegt ontuchtige handelingen te plegen
met bijvoorbeeld zichzelf. Probleem met
art. 248a is dat er een leemte is ten aanzien
van de strafbaarheid van degene die de
16- of 17-jarige minderjarige misleidt om
ontucht door een derde te dulden. Deze
persoon is niet strafbaar op grond van art.
248a, noch op grond van art. 247 (de minderjarige
dient dan tussen de 12 en de 16
jaar oud te zijn).
De Zutphense officier van justitie Erna
Vrijhoeven behandelde de artikelen waarin
het gaat om misbruik van verstandelijk
gehandicapte, bewusteloze of anderszins
‘onmachtige’ slachtoffers (artt. 243 en 247).
Evenals Schepers wees Vrijhoeven erop
hoe bepalend de heersende maatschappelijke
cultuur is als het gaat om zedenza-
ken. “Victoriaanse tijden zijn Talpa-tijden
geworden,” zei Vrijhoeven. Daarmee doelde
ze op de vanzelfsprekendheid waarmee seks
tegenwoordig een plek lijkt te krijgen in de
publieke ruimte. Met alle verwarring van
dien, bij daders én slachtoffers.
‘Victoriaanse tijden zijn Talpa-
tijden geworden’
De officier benadrukte in dit kader dat het
niet haar ambitie is om elke zaak die ruikt
naar seks koste wat het kost voor de rechter
te brengen. “Het OM moet zich niet bemoeien
met een dochter van veertien die uit vrije
wil een vriendje van achttien mee naar huis
neemt, ook niet als de ouders er tegen zijn,”
legde Vrijhoeven uit. “Het strafrecht is er
niet om meningsverschillen tussen ouders
en kinderen op te lossen.” Het strafrecht is
er echter wel om een taxichauffeur te vervolgen
die een verstandelijk gehandicapt
meisje van twintig jaar zoent en vingert en
zich vervolgens verdedigt met het argument
dat hij ‘geen idee’ had dat het meisje gehandicapt
was. “Zorg er in zo’n geval voor dat je
alle informatie verzameld waaruit blijkt dat
hij beter had moeten weten,” motiveerde
Vrijhoeven haar gehoor. “Deze man reed
dagelijks gehandicapte mensen rond. Het
meisje had de uiterlijke kenmerken van
een verstandelijk gehandicapte vrouw. Er
was een rapport over het slachtoffer waarin
stond dat zij functioneerde op het niveau
van een zevenjarige. En de verdachte had
zich tijdens een verhoor laten ontvallen dat
hij wilde kijken hoe ver hij met haar kon
gaan. Op basis van die informatie kan ik een
eis motiveren.”
Tekst: Miek Smilde
Aanwijzing opsporing en vervolging
“Een opsporingsambtenaar die niet speciaal is belast met de behandeling van zedenzaken
laat zich niet verder in met de zaak dan strikt noodzakelijk is.” Dat staat in de Aanwijzing
opsporing en vervolging inzake seksueel misbruik die sinds 15 februari 2005 van kracht is. De
zogenaamde ‘50 procent norm’ is een van de belangrijke punten uit de aanwijzing, zei officier
Marjoleine ten Velde tijdens de Zedendriedaagse. Deze norm bepaalt dat een deskundige
rechercheur die tenminste voor vijftig procent van een volledige werkweek is belast met
zedenzaken, de opsporing voor zijn of haar rekening moet nemen.
Nu het College van PG’s de norm zo expliciet heeft geformuleerd, moeten de politie en KMAR
er aan voldoen. Alleen in uitzonderingssituaties kan er gemotiveerd van worden afgeweken.
Een rechter
en zijn dispo’s
Zittingzaal 302 van de rechtbank van Cook
Country, Illinois is het domein van Dan
Locallo. Deze hardwerkende, ambitieuze
rechter is een jaar lang gevolgd door journalist
Steven Bogira. Niet alleen heeft Bogira
alle zittingen bijgewoond in zaal 302, maar
hij heeft ook uitgebreid gesproken met verdachten,
aanklagers, advocaten, getuigen,
juryleden en met rechter Locallo zelf.
Natuurlijk komt in Courtroom 302 het soort
strafproces aan bod dat we van de televisieseries
kennen. Een van doodslag verdacht
19-jarige meisje verschijnt in een Winnie
the Pooh-trui en met vlechtjes in het haar op
de zitting om haar kinderlijke onschuld te
benadrukken. Als tegenzet wil de aanklager
de jury een foto tonen van de pornografische
tatoeage op de kuit van het meisje.
Maar in zittingzaal 302 speelt zich niet
alleen zulk juridisch theater af. Locallo
behandelt strafzaken in alle soorten en
maten: een enkele grote, maar vooral heel
veel kleintjes. Daardoor biedt het boek een
dwarsdoorsnede van de Amerikaanse strafrechtspleging.
‘Cook County, Illinois’ klinkt misschien landelijk,
maar het is het district van de metropool
Chicago. De rechtbank heeft daarom
volop te maken heeft met de criminaliteit
en de drugsproblematiek van de grote stad.
Voor Locallo en zijn collega-rechters is het
stevig aanpoten om het dagelijkse zaaksaanbod
te verwerken. Hun hoofddoel is
om zo veel mogelijk dispo’s (afgehandelde
zaken) te scoren. Iedere week verspreidt
de rechtbank lijsten met daarop het aantal
dispo’s per rechter. Hoe meer dispo’s, hoe
groter de kans van een rechter op promotie.
Het klassieke juryproces is tijdrovend – en
dus slecht voor de ‘dispo-score’.
Rechters doen er daarom alles aan om
verdachten daarvan af te houden. Locallo
handelde in een jaar ruim duizend zaken af.
Daar zaten slechts achttien processen voor
een jury bij. Bogira beschrijft een onderhandeling
over een plea bargain. Locallo zegt
nog net niet hardop dat de verdachte een
hogere straf krijgt wanneer hij zo stom is om
een juryproces te kiezen, maar hij doet er
verder alles aan om die suggestie te wekken.
Ook de andere juridische professionals, de
aanklagers en de verdediging, zijn vooral
bezig te met het zo snel mogelijk afhandelen
van zaken. De aanklagers proberen zoveel
mogelijk tot een plea bargain te komen ,
maar ook de advocaten zijn er veelal niet bij
gebaat om het onderste uit de kan te halen.
Een public defender moet al snel een paar
dozijn cliënten per dag verdedigen. Dan is
het zelfs al een luxe als er tijd is om het dossier
te lezen.
Ook de executie van straffen heeft te lijden
onder capaciteitsgebreken. Wij kennen
de Verenigde Staten dan wel als het land
van lock ‘em up and throw away the key,
maar in de dagelijkse praktijk blijken de
Amerikanen zeker zo soepel te zijn bij
de tenuitvoerlegging van straffen als in
Nederland. Zo geldt in Illinois het day-forday-stelsel.
Voor iedere dag die een ver-
oordeelde in detentie heeft doorgebracht,
wordt een extra dag van de nog uit te zitten
straf afgetrokken. Ook taakstraffen worden
niet erg voortvarend ten uitvoer gelegd.
Bogira beschrijft hoe een taakgestrafte
steeds weer uitstel krijgt om zijn uren alsnog
vol te maken.
Locallo moet bij zijn werk zijn herverkiezing
als rechter steeds in het achterhoofd houden.
Wanneer in een zaak de jury niet langer
nodig is, omdat er een deal is gesloten, belt
hij persoonlijk alle juryleden op om ze te
bedanken voor hun medewerking.
Locallo legt uit: ‘That’s fourteen people that,
assuming you don’t act like an asshole, are
going to be your supporters.’ Daarbij moet
hij ook nog eens de advocatuur te vriend
houden. Niet alleen omdat de balie een
stem heeft bij de voordracht van rechters,
maar ook omdat het juist advocaten zijn die
een financiële bijdrage leveren aan de verkiezingskas
van strafrechters.
De conclusie dringt zich op dat de
Amerikaanse juryrechtspraak zo gek nog
niet is. Niet zozeer omdat daardoor uitspraken
rechtvaardiger zouden worden,
maar eenvoudigweg omdat de juryleden
in dit boek eigenlijk de enigen zijn die met
aandacht en zonder eigenbelang naar een
strafzaak kijken. De rechters, aanklagers
en advocaten hebben het daar veel te druk
voor: zij moeten het systeem draaiende zien
te houden.
Tekst:Juriaan Simonis
Steve Bogira, Courtroom 302: a year behind
the scenes in an American criminal courthouse,
Vintage Paperback, 2006, ISBN
0679752064.

16
Een stap richting
de toekomst
Interregionaal project internet-recherche maakt veilige
opsporing op het web mogelijk
Er wordt niet veilig genoeg digitaal opgespoord en de talloze
mogelijkheden die de technologie biedt, worden onvoldoende
benut. Hoog tijd om de moderne rechercheur de 21e eeuw binnen
te loodsen, meent Peter de Beijer. “Ook het OM kan baat
hebben cursussen internet-recherche.”
“Er zat een gat in de opsporing,” meent
Peter de Beijer van regiopolitie Gelderland-
Zuid. Internet speelt een steeds grotere rol
in politieonderzoek, maar het gros van de
rechercheurs heeft nog onvoldoende kennis
van de techniek. Terwijl de verdachte steeds
omvangrijkere delen van zijn handel en
wandel verplaatst naar de digitale wereld,
blijft de agent traditioneel rechercheren,
weet de projectleider Internet Recherche
Oost-Nederland.
De Beijer geeft een voorbeeld. Daar waar
het onderzoeksteam vóór het digitale tijdperk
nog fysiek een tap kon plaatsen om
telefoongesprekken van een verdachte af
te luisteren, is het zetten van een tap nu
meestal een loze inspanning. “Tappen is
een aflopende zaak,” stelt De Beijer simpel.
Het ouderwetse telefoongesprek heeft
plaatsgemaakt voor telefoneren over het
net, Skype, of chatten via vooral bij de jeugd
bekende programma’s als MSN. Het is niet
mogelijk om fysiek een tap te zetten tussen
twee internetverbindingen. Daarbij stipt
De Beijer nog een probleem aan: “Skype is
van begin tot eind versleuteld. Het complete
verkeer kan niet worden gelezen, ook al
wordt het getapt.”
Dit zijn enkele van de technische problemen
waar de moderne rechercheur in zijn
werk tegenaan loopt. Daarnaast speelt het
probleem dat te weinig agenten voldoende
kennis hebben van het net. Ook hier heeft
De Beijer een sprekend voorbeeld van.
Onder de kop ‘Kijk daar is de politie’ werd
een dodelijk artikel op internet geplaatst.
Een dienstdoende agent surfte vijf uur lang
op een site, onwetend van het feit dat hij een
enorm spoor achterliet. De agent maakte
namelijk gebruik van de internettoegang
van de politie, met de hostname ‘smurf.
politie.nl’. Deze hostname, de unieke naam
van een PC die is aangesloten op het internet,
kan door de eigenaar van de site gezien
worden. “Het is alsof je met een politieauto
met striping over het internet rijdt,” aldus
De Beijer.
Veilig
De Beijer vergelijkt het onkundig gebruikmaken
van Internet door een rechercheur
met het besturen van een auto zonder rijopleiding.
“Je rijdt wel, maar of het veilig is en
of je de plaats van bestemming ongeschonden
bereikt, mag je betwijfelen.”
Om zowel op technisch als op kennisniveau
het gebruik van internet in de opsporing
te verbeteren, startte De Beijer samen met
collega Henry Mensink in 2004 het interregionale
project Internet-recherche in
Nijmegen. “In feite faciliteren wij twee
dingen: de internettoegang met de bijbehorende
techniek en de kennis. We geven
opleidingen en support aan rechercheurs:
hoe gedraag je je op internet. We ontwikkelen
als het ware een nieuw opsporingsmiddel
voor de recherche.”
Internet-recherche is, in tegenstelling tot
de afdeling Digitale recherche, geen specialisme,
benadrukt De Beijer. “Digitale recherche
houdt zich bezig met de hardware,
met alles wat je kunt vastpakken. Internetrecherche
is een onderdeel waarmee iedere
rechercheur te maken kan krijgen.” Het
moet een ‘gewoon’ onderdeel van het klas-
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Internet-recherche 17
Digitaal rechercheren moet onderdeel worden van klassiek opsporingsonderzoek. Foto: Lianne Bertens
sieke opsporingsonderzoek worden.
Om veilig internet-rechercheren voor iedere
agent mogelijk te maken, ontwikkelden
De Beijer en Mensink een omgeving – het
internet-recherche netwerk – waardoor de
agent het internet op kan zonder dat een
hostname als ‘smurf.politie.nl’ zichtbaar is.
De rechercheur maakt gebruik van een ‘particuliere’
internetaansluiting.
Het netwerk is een ‘voorportaal’, waar de
rechercheur opkomt, voordat hij het internet
op kan. De Beijer: “Op deze manier kun
je de veiligheidsrisico’s aanpassen. Het
hangt van het onderzoek af met welke verbinding
je het internet opgaat.”
Alle handelingen die een rechercheur verricht
met het nieuwe netwerk, worden
gekoppeld aan het onderzoek waarop hij
inlogt. Ook worden alle handelingen vastgelegd.
Dit is vooral van belang voor het bewijs.
Ook zijn er in het nieuwe systeem zoals De
Beijer het noemt ‘handige dingen’ inge-
bouwd. Zoals het track en trace-systeem,
waarbij handelingen van een verdachte op
internet kunnen worden gevolgd. Ook is het
mogelijk met speciaal ontwikkelde software
actief informatie over verdachten en hun
gedrag op internet te verzamelen. Deze
software levert dan voor de rechercheur
nieuwe informatie op over de gedragingen
van een verdachte. Zo wordt de opsporing
vergemakkelijkt. “Maar dit wordt tot nu
toe alleen gebruikt in de testomgeving,”
benadrukt De Beijer, “want technisch kun
‘We proberen ze op chatforums eerst
te remmen: ‘praat’ niet direct mee,
lees eerst het taalgebruik’
je heel veel bedenken, dat je op dit moment
juridisch nog niet mag gebruiken. Vooraf
alles vastleggen in een proces-verbaal kan
niet bij internet. Een oplossing zou liggen
in flexibele wetgeving, de rechercheur moet
achteraf verantwoording kunnen afleggen.”
Opleiding
Naast het verder ontwikkelen en onderhouden
van het netwerk, leiden De Beijer en
Mensink sinds 1 januari 2006 ook collega’s
op tot internetrechercheurs. “We willen een
rechercheur die in burger op het internet
loopt.” De eerste groep van zes rechercheurs
heeft de opleiding net afgerond. “We leren
hun hoe ze zich moeten gedragen op internet,
op chatforums. We proberen ze eerst af
te remmen. Ga niet direct meepraten, maar
kijk eerst eens naar het taalgebruik van
anderen. Ook leren we de groep hoe ze slim
moeten zoeken op internet, bijvoorbeeld
door het gebruik van geavanceerd zoeken
met zoekmachines. De deelnemers zijn tot
nu toe laaiend enthousiast. We zitten met
tweehonderd aanmeldingen voor de cursus
tot medio 2008 vol.”
De Beijer wil niet alleen rechercheurs opleiden
tot volleerd internetgebruiker. Ook
leden van het Openbaar Ministerie zouden
volgens hem baat hebben bij de cursus.
Door de moderne techniek zijn de mogelijkheden
voor de opsporing op internet eindeloos.
Ook de vervolging profiteert van goed
inzicht om veilig onderzoek te doen op het
web. Toch zal deze klus niet één-twee-drie
geklaard zijn, voorspelt De Beijer. “Bij politie
en justitie zal er nog wel een generatie
overheen gaan voordat alles goed loopt.”
Tekst: Olga Hoekstra

18 OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Tegenspraak 19
Gezocht: ‘spookrijders zonder schade’
Tegenspraak moet tunnelvisie voorkomen
Beatrixpark, Schiedam Foto: Pieter Vermaas
Tegenspraak wordt een van de instrumenten waarmee de
opsporing werkt aan waarheidsvinding, zo bleek tijdens het
congres Versterking opsporing en vervolging. Politie en justitie
speuren naar “spookrijders zonder schade”, naar “advocaten van
de duivel” en naar een frisse blik die blindstaren voorkomt.
Dat er fouten worden gemaakt in de opsporing
van ernstige misdaden, is een les uit
de Schiedammer Parkmoord die niet snel
wordt vergeten. Vergeten is ook niet de
bedoeling, verbeteren is de essentie. Met
het ‘Verbeterprogramma versterking opsporing
en vervolging’ voert het OM de aanbevelingen
van de commissie-Posthumus
uit. Input vanuit het werkveld is daarbij
onmisbaar. Vandaar dat de makers van het
rapport met drie congressen de boer opgingen
om te luisteren naar aanbevelingen uit
de praktijk.
“We willen verbeteren omdat we verantwoordelijk
zijn voor een eerlijke en
waarheidsgetrouwe waarheidsvinding. De
Schiedammer Parkmoord is de aanleiding
geweest voor verbetering, maar niet de
oorzaak.” Voorzitter van het College van
procureurs-generaal Harm Brouwer benadrukt
dat hij ondanks de felle kritiek vanuit
de media vertrouwen heeft in ‘zijn’ OM. Als
dagvoorzitter van het congres ‘Versterking
opsporing en vervolging’ op 23 januari in
Eindhoven maakt hij duidelijk dat het werk
bij het OM ook mensenwerk is. En waar
gehakt wordt, vallen spaanders. “Fouten
maken mag, het is mensenwerk. Het mag
omdat niemand bij waarheidsvinding de
waarheid in pacht heeft. Maar we doen er
alles aan om fouten te voorkomen.”
Brouwer benadrukt het belang van kennisoverdracht
door praktijkmensen. “Spreek
je uit en laat je ervaring gelden. Wij zullen
luisteren, dat verzeker ik je,” liet hij de ongeveer
honderd aanwezigen in de zaal weten.
Net zo goed bezocht werden de congressen
in Zwolle (16 januari, dagvoorzitter PG
Herman Bolhaar) en Utrecht (20 januari,
dagvoorzitter PG Herco Uniken Venema).
Cultuur
Een van de kernpunten uit het
Verbeterprogramma waar de aanwezige
politiemensen en officieren zich over
konden uitspreken, was ‘tegenspraak’.
Gastspreker en zelfbenoemd criticus Cyril
Fijnaut schetste krachtig waar het bij tegenspraak
en review om moet gaan: “Men moet
in verband met het geweldsmonopolie van
politie en het OM gewoon hard zijn tegen
elkaar.”
Tegenspraak en review vragen om andere
cultuuraccenten binnen justitie. Het met
kritische blik opnieuw bezien van het
gehele onderzoeksproces, vereist volgens
het verbeterprogramma een werkcultuur
waarin transparantie van onderzoeksmethoden
en reflectie voorop staan.
De tegenspreker dient de ‘advocaat van
de duivel’ te spelen. Hij stelt zich op het
standpunt van de verdediging. Kan het zijn
dat deze verdachte het misdrijf niet heeft
gepleegd? Is het mogelijk om de bewijsmiddelen
anders te lezen, waardoor een andere
verdachte in beeld komt? Door het stellen
van de juiste kritische vragen, wordt tunnelvisie
voorkomen.
Tegenspraak is intern georganiseerd en
wordt uitgevoerd door niet bij het onderzoek
betrokken medewerkers. Hierin zit
het verschil met reflectie, dat dagelijks
plaats dient te hebben bij grootschalige
onderzoeken. Reflectie bevat bijvoorbeeld
het dagelijks overleg met de teamleider of
de zaaksofficier. Partijen die direct bij het
onderhavige onderzoek betrokken zijn.
Waar tegenspraak intern en tijdens het
onderzoek plaatsvindt, heeft review altijd
extern en achteraf plaats. En dan alleen
in gevallen waarin het onderzoek is vastgelopen
of dreigt vast te lopen, of als er
problemen zijn met het rond krijgen van
het bewijs. Een speciaal team samengesteld
uit leden van de politie en het OM, soms
aangevuld met externe wetenschappelijke
krachten, voert de review uit.
Voorstellen
Tegenspraak en review moeten structureel
worden ingebed bij complexe en
grootschalige onderzoeken, zo meldt het
Verbeterprogramma. Maar op welke wijze?
Tijdens de congres-workshop ‘Tegenspraak’
werden legio voorstellen gedaan om van
tegenspraak en review daadkrachtige
hulpmiddelen te maken. Allereerst kan
worden gekeken naar de persoon van de
rechercheur. Moet dit een oude rot zijn die
het klappen van de zweep kent, of een jong
‘broekie’ met een frisse kijk op zaken? De
geroutineerde rechercheur draagt ervaring
met zich mee, maar wandelt wellicht via
de geijkte paden de tunnel in. Een ‘junior’
heeft het voordeel dat deze met frisse blik
kijkt naar het politiewerk. Dit kan leiden tot
nieuwe inzichten. Maar door zijn gebrek
aan ervaring ziet hij misschien weer essentiele
onderzoekselementen over het hoofd.
Een ander discussiepunt bevindt zich
op het gebied van de organisatiecultuur.
Wordt het gepikt dat een jonge agent of een
jonge zaaksofficier de ervaren collega op
de vingers tikt? “Kortom, er moet vertrouwen
en kunde zijn. De boodschap moet
vakinhoudelijk zijn, maar ook aankomen.
Wat nodig is, is een spookrijder die geen
schade maakt,” vat hoofdofficier van parket
Maastricht Jacques van Eck samen. De houding
van de persoon en de manier waarop
deze tactisch een mening kan overbrengen,
is minstens zo belangrijk als zijn kennis en
kunde op juridisch en onderzoeksgebied.
Daarnaast speelt het punt dat tegenspraak
niet mag worden verward met dagelijkse
reflectie. “De tegenspraak moet zuiver
gehouden worden.” Dit kan alleen als
tegenspraak altijd apart gedaan wordt. Dus
naast de dagelijkse reflectie, of nadat deze
Adviezen en aanbevelingen
uit de praktijk
heeft plaatsgevonden. Ditzelfde geldt ook
voor review, waar dit probleem waarschijnlijk
minder speelt omdat dit op een ander
moment in het onderzoek wordt gedaan.
Het ‘zuiver houden’ houdt ook in dat tegenspraak
niet moet verzanden in een kakofonie
van verschillende meningen. Van Eck:
“Uitspraken moeten goed gekanaliseerd
en gestructureerd worden. Uiteindelijk is
het de korps- en parketleiding die de knoop
doorhakt.”
Er zijn verschillende mogelijkheden om
tegenspraak te organiseren, maar één ding
moet te allen tijde voorkomen worden.
Bureaucratische overkill. Dat is dodelijk,
volgens Van Eck: “Er moet geen protocollisering
van recherchewerk ontstaan.”
Tekst: Olga Hoekstra
Ook de andere vier pijlers van het Verbeterprogramma kwamen ruimschoots aan bod op het
congres in Eindhoven.
Op het gebied van forensische opsporing is de conclusie dat veel sporen en materiaal niet
onderzocht worden. Een plaats delict moet sneller afgeschermd worden om contaminatie van
sporen te voorkomen. Verder moet de rol van de betrokken officier beter worden omschreven.
Wat dient hij wel te weten en wat niet? Gepleit wordt voor landelijke uniformiteit, zonder
dat wordt vervallen in ‘eenheidsworst’.
In het werkveld van teams grootschalige opsporing (TGO) klinkt een roep om ontwikkeling
van leiderschap en specialisme. Ook hier speelt dezelfde tegenstrijdigheid: de roep om
uniformiteit versus het risico van eenheidsworst.
De rode draad op het gebied van opleidingen en certificering is de vraag naar betere
loopbaanbegeleiding. Er moet niet alleen gekeken worden naar het opleidingsniveau, maar
ook naar de ervaring en kunde. Hierbij speelt ‘training on the job’ een grote rol. De oudere
geroutineerde agent die de jongere collega onder zijn hoede neemt en hem het vak leert.
Noodzakelijk is dan ook dat oudere agenten leren lesgeven.
Tot slot het gezag en de eisen aan de opsporing. De vraag is wanneer wat besproken
dient te worden. Er heerst het beeld dat de officier eigenlijk geen functionele rol heeft bij de
briefing. Dit geldt ook voor zijn positie op een plaats delict. Het verzamelen van sporen en het
optreden op een plaats delict is met name politiewerk. Hier tegenover staat dat ook de officier
op de hoogte moet zijn. Hij dient immers het verzamelde bewijsmateriaal te beoordelen en af
te wegen. De officier dient de sfeer te proeven op zowel een briefing als een onderzoek ter
plaatse. Maar de officier dient ook kwaliteitseisen te stellen aan de politie die de plaats delict
in beeld brengt.

20
Maastricht,
milieuzaken en
mountainbiken
Elf vragen aan parketsecretaris Jo Peeters
Mountainbiken en hardlopen over de
Limburgse heuvels zijn zijn passie. Trots is hij
op het OM. En collega’s die hem willen ergeren,
moeten niet verder kijken dan hun neus lang is.
Profiel van parketsecretaris Jo Peeters.
Jo Peeters is geboren op Eerste Kerstdag in 1957 in Swalmen.
Toen Jo ongeveer één jaar oud was vertrok het gezin Peeters naar
Meerssen waar vader filiaalhouder werd van de onderneming die
tegenwoordig bekend is van de “hamsterweken”. Carnavalsdinsdag
1980 leerde Peeters, net enkele maanden werkzaam op het parket,
zijn vrouw Marina kennen. Een aantal jaren later zijn ze getrouwd
en nu wonen zij en de kinderen Niels en Danique in de wijk Amby,
gemeente Maastricht.
Na de lagere school en het voortgezet onderwijs moest Peeters in
mei 1978 in militaire dienst. Na een opleiding van drie maanden
in Ossendrecht werd hij gelegerd in Celle (Duitsland), ongeveer
twee kilometer verwijderd van het voormalige concentratiekamp
Bergen-Belsen. Een zeer gedenkwaardige plek waar het hem opviel
dat er bijna niets wilde groeien. Enkel heideplanten en berken.
Peeters was korporaal bij het kazerne-commando. Na elf maanden
verliet hij de militaire dienst en ging op zoek naar werk. Hij kon
toen direct kiezen uit drie banen: burgerambtenaar in dienst van
Defensie In Duitsland; postmedewerker bij de PTT; of parketambtenaar
bij het parket Maastricht. De keuze viel uiteindelijk op het
parket. Na een sollicitatiegesprek en het verplichte dictee (er werd
gekeken of je wel kon typen) werd hij aangenomen.
Op maandag 6 augustus 1979 begon Peeters als administratief
medewerker bij het parket van de Officier van Justitie te Maastricht.
Een van zijn eerste bezigheden was het typen van acceptgirokaarten.
Acceptgiro’s met een grijze (eerste transactie) of groene bovenrand
(aanmaning) en – toentertijd heel belangrijk – drie stempels
op de achterzijde. Een leerzame maar ook leuke tijd. Peeters heeft
de invoering van de automatisering binnen het parket vanaf het
begin meegemaakt. Een tijd geleden heeft hij nog enkele nieuwe
collega’s meegenomen naar het archief om hen te laten zien hoe
men jaren geleden zonder computer de zaken registreerde in grote
boeken. Jo volgde vervolgens diverse cursussen en is nu werkzaam
in de functie van parketsecretaris. Hij is onder meer belast met de
afhandeling van milieu- en economiezaken.
Hardlopen, mountainbiken en wandelen zijn zijn passies. Als lid
van de atletiekvereniging Maastricht neemt hij regelmatig deel aan
hardloopwedstrijden. Afgelopen jaar heeft hij onder andere deelgenomen
aan de 15 km-wedstrijd van Maastrichts Mooiste. Hier
maakte hij deel uit van een van de twee teams van de rechtbank
Maastricht. Gelukkig heeft hij toen als parketmedewerker maar
één rechtbankcollega (een snelle rechter) moeten laten voorgaan.
Zondag 11 juni 2006 is de volgende Maastrichts Mooiste en Jo hoopt
dat wellicht parketcollega’s uit het land naar Maastricht komen om
hem te helpen om ook die snelle rechter in te halen.
Om Jo Peeters beter te leren kennen stelde Opportuun hem de volgende
vragen:
Omschrijf jezelf in vier woorden.
Na enige aarzeling: “Vrolijk, collegiaal, hardwerkend en sportief.”
Wat zijn je dagelijkse activiteiten?
“Na een welverdiende nachtrust en een goed ontbijt vertrek ik om
7.00 uur met de fiets richting Rechtbank. Na ongeveer vijfenhalve
kilometer fietsen bereik ik het Gerechtsgebouw waar ik om 07.30 uur
met mijn dagelijkse werkzaamheden begin. Deze werkzaamheden
bestaan voornamelijk uit het beoordelen van strafzaken. Daarnaast
lees ik veel vakgebonden literatuur om zo mijn kennis terzake op peil
te houden. Ook ben ik lid van de arbo-commissie van het parket en
de beveiligingscommissie in het arrondissement Maastricht. Sinds
1 januari 2004 ben ik tevens hoofd van de BHV. Structureel vergt dat
natuurlijk tijd. Zo ben ik belast met het regelen van cursussen, het
opzetten en organiseren van oefeningen. Bij calamiteiten kom ik,
samen met de overige BHV’ers, in actie. Ik neem de leiding en zorg
voor opvang van hulpdiensten. Na een calamiteit vindt evaluatie
plaats en zorg ik voor verslaglegging ten behoeve van het bestuur.”
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Vragen aan... 21
“Op vakantie gaan de hardloopspullen mee.” Foto: Fotostudio CL
Trots dat je bij het OM werkt?
Volmondig: “Ja. Op die manier ben ik in staat een steentje bij te dragen
aan een veiligere samenleving. Dit geeft mij voldoening.”
De vorige baan buiten het OM was leuker?
“Neen, zeker niet leuker, zegt Jo, maar wel gezonder. Ik was toen
hulpkracht postbesteller. Je was de hele dag buiten en liep vaak kilometers
van brievenbus naar brievenbus. Wandelen is immers een
hobby van mij.”
Een heel leven bij het OM werken. Schrikbeeld?
“Werken bij het OM levert geen schrikbeelden. Om vastroesten te
voorkomen is het echter geboden regelmatig van werkzaamheden
en/of functie te wisselen. Een must om jezelf te ontwikkelen. Voor
de organisatie is het ook beter omdat je deze breder georiënteerd
van dienst kunt zijn.
Helaas is het zo dat het Maastrichtse parket in de uiterste uithoek
van Nederland is gevestigd waardoor een overstap naar een ander
parket minder interessant wordt: meer reizen en dus minder tijd
voor gezin en hobby. Deze laatste twee zijn voor mij echter zéér
belangrijk. Verhuizen is ook geen optie omdat mijn gezin en ik nogal
honkvast zijn. Daarom probeer ik mij binnen het Maastrichtse parket
verder te ontplooien.”
Je grootste passie?
“Hardlopen. Ik ben dan lekker bezig in de toch al zo mooie Zuid-
Limburgse natuur en kan eens lekker uitwaaien en nieuwe energie
op doen. Hardlopend door het heuvelland zijn voor mij mooie
momenten voor mijzelf. Ik geniet daar dan ook intens van. Ook op
vakantie gaan de hardloopspullen mee.”
Dit jaar wil ik zeker ...
“...zowel de staatsloterij als de postcodeloterij winnen. Neen, alle
gekheid op een stokje. We hebben thuis net een verbouwing achter
de rug. Nu ligt de tuin er troosteloos bij en verdient zeker een
opknapbeurt. Een tweede terras, een waterpartij en sfeerverlichting.
Dat wil ik zeker dit jaar, in ieder geval voor de herfst, realiseren.
En daarna, lekker genieten met mijn gezin.”
Wat verdient dit jaar meer aandacht?
“Het publiek meer bewust maken van onze werkzaamheden. Dit kan
door de burgers meer en vaker te informeren over de afhandeling
van persgevoelige zaken en de regel- en wetgeving die daarbij in acht
genomen moet worden. Vaak worden de burgers eenzijdig en onvolledig
door de pers geïnformeerd waarbij emoties soms zwaarder
wegen dan de wijze waarop een zaak strafrechtelijk is afgedaan. Een
programma zoals “16 miljoen rechters” verdient zeker navolging.”
Krijg je waardering voor je werk?
“Ongetwijfeld. Tot ongeveer een jaar geleden hadden we in
Maastricht nog een team Bijzondere Taken. Een klein team waarin
saamhorigheid en een goede verstandhouding de boventoon
voerde. Vaak werden door collega’s, ook officieren, waarderingen
uitgesproken en complimenten uitgedeeld over de wijze waarop
zaken werden aangepakt en afgehandeld. Ik heb dat altijd als zeer
aangenaam ervaren. Ik ben niet zo materialistisch aangelegd. Soms
doen woorden meer dan een cadeaubon of iets dergelijks.”
Grootste ergernis in je werk?
“De grootste ergernis is als mensen bij de behandeling van zaken
niet verder kijken dan hun neus lang is. Door net iets verder te
gaan of te denken, kun je handelingen besparen voor je collega. Dit
bevordert niet alleen de doorlooptijd, maar beïnvloedt ook de werkdruk
bij die collega.
Liever had ik als vraag gehad: Wat is je grootste ergernis in het
dagelijks leven? Airmiles, Dukaten, Rocks, Bonuskaarten en meer
van dat soort onzinnige dingen. Als je hiervan gebruik wil maken
moet je wel over een heel grote beurs beschikken om al die pasjes te
bewaren. Ze liggen meestal thuis en als je ze dan in een winkel wilt
gebruiken heb je ze niet bij je. Waarom niet gewoon de producten in
prijs verlagen?”
Wat wil je over vijf jaar hebben bereikt?
“Dat ik nog altijd met plezier en in goede gezondheid werkzaam ben
binnen het parket in Maastricht en zeker eenmaal een marathon
heb gelopen.”
Tekst: Harry Willems

22
‘B-wedstrijd’
FC Utrecht - PSV
Voetbalofficier Fred Bijlsma tussen gele hesjes
en blauwe petten
250 gele hesjes op de tribune. 125 man ‘blauw’ buiten het stadion
en officier van justitie Fred Bijlsma in het commandocentrum
in stadion Galgenwaard. Opportuun volgde de ‘B-wedstrijd’
FC Utrecht - PSV.
“Ik geef niets om voetbal,” zegt voetbalofficier
Fred Bijlsma, “maar alles eromheen
maakt het aantrekkelijk.” Op woensdag
8 februari is hij, zoals gebruikelijk bij risicowedstrijden,
present in het commandocentrum,
hoog onder de gedeeltelijke
overkapping van het Utrechtse stadion
Galgenwaard. De B-wedstrijd – een kwalificatie
die niets zegt over de kwaliteit van het
voetbal maar over het geweldsrisico – tussen
PSV en FC Utrecht levert geen aanhoudingen
op. Wel een verlies voor de FC.
Dat er geen aanhoudingen nodig zijn is zeker
te danken aan de uitstekende samenwerking
tussen gemeente, politie, OM en FC Utrecht.
In het commandocentrum zijn ze allemaal
te vinden en coördineren ze de activiteiten
voor hun eigen onderdeel. Voor de wedstrijd
is het vooral de verkeerscoördinator van
politie die de verkeersregelaars buiten het
stadion en daarmee de verkeersdrukte in de
buurt coördineert. Een ander legt mogelijke
incidenten vast in een logboek. Een derde
staat in contact met de diverse eenheden: de
ME, de bereden politie, de politie met honden,
de bikers en de gewone ‘platte petten’.
Bij deze wedstrijd, die slechts een beperkt
risico met zich mee brengt, zijn toch maar
liefst 125 man politie op de been. Bij echte
risicowedstrijden kan dat aantal oplopen tot
boven de vierhonderd.
Traangas
Ook de gemeente is aanwezig, veelal in de
persoon van burgemeester Annie Brouwer.
“Daarmee is de hele driehoek aanwezig,”
legt Fred Bijlsma uit, die het OM hierbij
vertegenwoordigt. “Bij ernstige calamiteiten
kunnen we snel bijeenkomen en beslissen.
Dan moet je denken aan het stilleggen van
de wedstrijd, het ontruimen van het stadion
of de inzet van geweldsmiddelen zoals
traangas. Een dergelijke drastische beslissing
heb ik nog niet hoeven nemen, maar in
principe ben ik hiervoor aanwezig.”
Ook in groten getale aanwezig - 250 man -
zijn de vele beveiligers in dienst van
FC Utrecht. Met 32 camera’s in het stadion
en zes monitoren in het commandocentrum
worden de risicoplekken in de gaten
gehouden. Een aantal monitoren houdt
de Bunnik-side, het vak van de Utrechtse
harde kern, in de gaten. Een camera staat
vast ingesteld op het bezoekersvak, dat
deze 8ste februari indrukwekkend stil is.
Contact tussen de bezoekende supporters
en de Bunnik-side is bijna niet mogelijk. De
bezoekers worden met bussen aangevoerd
die opengaan als ze voor de tunnel staan
die uitkomt in het uitvak. Tussen de vakken
van de bezoekende en thuissupporters is
een afscheiding waardoor oogcontact of
het gooien van objecten naar elkaar niet
mogelijk is. Aan de linkerkant van het uitvak
is een vak leeg en tussen de bezoekende
supporters en dit lege vak staat een cordon
stewards in gele hesjes.
Grensrechter
“Nu allemaal de trap op,” klinkt het in het
commandocentrum als woedende supporters
naar beneden stormen om de grensrechter
duidelijk te maken dat ze het niet
met zijn beslissing eens zijn. De stewards
reageren gelijk op dit signaal in hun oortjes
en stellen zich tactisch op. Mogelijk geweld
wordt zo gelijk de kop ingedrukt. “De
stewards hebben geen middelen tot hun
beschikking,” zegt Fred Bijlsma. “Het zijn
vaak loyale supporters, die veel van voetbal
houden en met hun rustige uitstraling de
opvlammende emoties proberen te beheersen.”
Ze mogen dan van veel van voetbal
houden, veel zien ze er niet van. Het grootste
deel van de wedstrijd staan ze met hun
rug naar het veld en houden ze het publiek
in de gaten.
Tot aan de deuren van het stadion is de politie
verantwoordelijk is voor de orde en veiligheid,
daarbinnen de club. Deze afspraak
is vastgelegd in een convenant. In stadion
Galgenwaard is dan ook geen agent te zien.
Een handjevol zit ongezien te coördineren in
het commandocentrum; binnenin is de orde
in handen van vriendelijke voetbalminnende
gele hesjes, die je als woedende supporter
niet zo snel te lijf gaat als een blauwe pet.
Maar als het nodig is, kunnen de gele hesjes
rekenen op de hulp van de politie.
Ook achter de schermen vinden er diverse
overleggen plaats. “Daags voor elke wed-
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Voetbalofficier 23
Bijlsma: “Als er veel aanhoudingen zijn, kan het laat worden.” Foto: Martin van Thiel
strijd is er een extra driehoeksoverleg op
het stadhuis,” vertelt Fred Bijlsma, “waarin
gekeken wordt of en wat de extra risico’s
zijn. Daarnaast is er een strategisch beraad
waarin de driehoek met het bestuur van FC
Utrecht overlegt over maatregelen om ongeregeldheden
te voorkomen. Ten slotte is er
het veiligheidsberaad waar ook de brandweer
aan deelneemt en waarin we het hebben
over praktische zaken zoals de toegankelijkheid.
Zo is bijvoorbeeld besloten dat al
het losliggende materiaal van de omliggen-
de bouwterreinen wordt weggehaald. Deze
afspraken liggen vast in het draaiboek dat
voor elke wedstrijd wordt gemaakt. Daarin
staat precies wat de regels zijn en wat ieders
taken en verantwoordelijkheden zijn.”
Sarren
Het is allemaal zo goed voorbereid dat ook
deze 8ste februari geen supporters worden
aangehouden. Het broeit wel op de
beruchte Bunnik-side, in tegenstelling tot
het rustige uitvak. Op de camera’s is te zien
hoe sommigen elkaar staan te sarren, te
duwen of te slaan. Een meisje haalt een jongen
aan, zoent hem en slaat hem een paar
seconden later hard op zijn hoofd. Er ontstaat
onrust. Je vraagt je af of ze eigenlijk wel
voor het voetbal komt. Op een andere plek,
een ingang die eigenlijk vrij moet blijven
van de brandweer, dringen de Utrecht-supporters
naar voren. Maar veel meer gebeurt
er niet voor de wakende ogen van camera’s
en stewards. Geen vuurwerk, geen openlijke
geweldpleging, geen ordeverstoring. En dus
geen werk voor onze officier.
Een meisje zoent een jongen,
en slaat hem hard op zijn hoofd
“Als er wel supporters worden aangehouden,”
vertelt Fred Bijlsma, “dan worden ze
in arrestantenbusjes overgebracht naar
Bureau Paardenveld. Daar worden ze voorgeleid
aan de hulpofficier en krijgen ze van
mij een transactie. Natuurlijk sturen we aan
op gelijk betalen, het is per slot van rekening
lik-op-stuk beleid. Van te voren zijn de tolerantiegrenzen
in het draaiboek vastgelegd.
Ik heb zodoende altijd een lijstje bij me van
strafbare feiten waar we tegen optreden en
welke sancties daarbij horen.”
“Gaat het om zwaardere feiten zoals ernstig
openlijk geweld, dan besluit ik tot inverzekeringstelling,
en zal de verdachte mogelijk
worden voorgeleid en uiteindelijk gedagvaard.”
Al met al kost het behoorlijk wat tijd, voetbalofficier
zijn. “Dat kan ik niet ontkennen,”
beaamt Fred Bijlsma. “Als er veel aanhoudingen
zijn, dan kan het laat worden. Maar
bij C-wedstrijden met een hoog risico doen
we het met z’n tweeën. Ik zit dan in het stadion
en Richard Swan, de voetbalsecretaris,
zit op het bureau. Hij doet dan vast de zaken
af die voortkomen uit de ongeregeldheden
die aan de wedstrijd voorafgaan, en tijdens
de wedstrijd hebben we contact. Bij B-wedstrijden
doe ik het alleen en bij A-wedstrijden,
met weinig tot geen risico, wordt de
piketofficier gebeld als zich iets voordoet
waarbij het OM nodig is. Ja, het kost veel
tijd, maar het is leuk werk als je ziet wat de
goede samenwerking oplevert. Maar voetbal,
nee, daar let ik niet zo op.”
Anders is dat bij de vele security-medewerkers
van FC Utrecht. Als tegen het einde van
de wedstrijd de stand van 1-1 verandert in
1-2 in het voordeel van PSV is de teleurstelling
bij het security-personeel in het commandocentrum
goed te horen. Alles veilig,
maar helaas verloren.
Tekst: Mary Hallebeek

24
Personalia
CVOM
In januari zijn voormalig BVOM’ers Carina
Smids (zittingsvertegenwoordiger), administratief
juridisch medewerkers Tamara
Bontan, André Boone en Klaas Jonkers
en administratief medewerkster Dineke
Dethmers gestart bij de CVOM. Ook administratief
medewerkers Jeroen Bakker (van
parket Amsterdam) en Anny Gravelandvan
Bijsterveld zijn aan de slag gegaan. De
zittingsvertegenwoordigers zijn: Marije
Straathof-Polkamp (van parket Zutphen)
en Caroline Putman (van hof Amsterdam).
Naseer Khosal-Achak (van parket Zwolle),
Davina Mantel (van parket Haarlem),
Naomi Bakker (van parket Groningen)
en Karin Middelkoop-Storm en Kim
Miltenburg zijn aan de slag gegaan als
administratief medewerker.
BVOM
In dienst: Jeroen van Leeuwen is per 1
februari in dienst gekomen als adviseur projectontwikkeling.
Uit dienst: Annet van den Berg en Ruckiye
Turhan zijn per 1 februari 2006 begonnen
bij de CVOM in Utrecht.
Assen
Betty Trip begint op 1 maart als medewerker
algemene zaken en Esther van Tricht
wordt medewerker bedrijfsinformatie bij
het parket Groningen.
Officier van justitie Meint Geerds wordt
advocaat-generaal op het ressortsparket in
Leeuwarden.
Hoofd bedrijfsvoering Harry Dijkstra
gaat terug naar parket Groningen en het
nieuwe hoofd bedrijfsvoering wordt Henk
Matthezing
Zutphen
Drie nieuwe RAIO’s zijn begonnen bij het
parket Zutphen: Lonneke Bosch, Xandra
Tromp en Peter de Boer.
Amsterdam
Hilda Horst is team 7 komen versterken als
administratief medewerker; Carla van Aert
is als secretaris verkeer bij team 8 gekomen;
Nori Bouza in dienst bij team 2 en ook Klaas
Tuip is team 2 komen versterken.
Paulien Figge, Noor Witteveen en Dorien
van den Berg Hessels hebben het parket
verlaten.
Ressortsparket Amsterdam
In dienst zijn getreden: Cynthia de Jong
als advocaat-generaal (zij was officier van
justitie in Alkmaar); Conny van Gerrevink is
begonnen als personeelsadviseur.
Uit dienst zijn getreden: Karola van Nie is
naar parket Utrecht gegaan; Stef van Gend
(advocaat-generaal), is als raadsheer bij het
Hof Den Haag gaan werken; Roel Terpstra
(advocaat-generaal), is thans overgestapt
naar het ressortsparket Den Haag.
Ressortsparket Den Haag
Monique van den Hurk (administratief
medewerker) vertrekt naar het gerechtshof
Den Haag in de functie van coördinator
administratie civiel; Eva Koonings (administratief
medewerker) vertrekt naar het
gerechtshof Den Haag als secretaris/griffier.
Ton van der Schans (advocaat-generaal)
vertrekt naar de Nederlandse Antillen in de
functie van advocaat-generaal.
Parket-Generaal
Els Oosterbaan, nu nog projectsecretaris
bij GPS, komt naar het PaG waar zij bij
de afdeling P&O zal komen te werken als
Procescoördinator Talentontwikkeling.
DVOM/F
Op de locatie Amsterdam zijn de volgende
personen aan de slag gegaan: Michael Smit,
Rina Kanhai, Sophie Nijmeijer, Corrie
Bastinck-Kappers, Angel Lam, Monique
Hopman, Hans Terhorst, T.J. Zwarthoed.
Op de locatie Zwolle zijn de volgende personen
aan de slag gegaan: Herman Zelle,
Mustafa Yildirim, Cristel Baggerman, Tiny
Bredewout-Snijder, Rens van Overbeeke,
Ronald Zernitz.
Op de locatie Den Bosch zijn de volgende
personen aan de slag gegaan: Gerda
Dona-Scheers, Nelly de Werd-Moonen,
Jacqueline Wolfs.
Op de locatie Dordrecht zijn de volgende
personen aan de slag gegaan: Anita van
der Waal, Shardha Oedjaghir, David
Louwers, dhr. Gavran, Chi Kan, Martha
Janssens-Pronk, Asha Raghoebir en Magda
Verwater.
Haarlem
Juultje Olthuis is in dienst getreden als
archiefmedewerker bij het stafbureau; Paul
Sluijters in januari begonnen als archiefmedewerker
bij het stafbureau.
Leonie van der Mije (personeelsmanagementadviseur)
is uit dienst getreden.
Groningen
Esther van Tricht (medewerker BI) is overgekomen
van het parket Assen; Yvonne
Lourens (administratief medewerker) verruilt
het parket Groningen voor het ressortsparket
Leeuwarden.
Functioneel Parket
In Rotterdam is Danielle van Roosendaal
begonnen als administratief medewerker.
Ruud van den Berg is begonnen als
accountmanager en R. Visser begint 13
maart als parketsecretaris.
Utrecht
Administratief medewerkster Chantal
Echten verruilde parket Assen voor het
Utrechtse parket. HBO-rechten student
Keith de Jong is aan de slag gegaan bij
het standaardzakenteam in oprichting.
Controller Carolien Scholten is aan de slag
gegaan, ze komt van parket Den Haag. Tiny
Korssen en Anita Verwoerd zijn gestart op
de P&O-administratie.
Uit dienst: Controller Marjolein Koopmans
heeft het parket verlaten. Ze is gaan werken
bij Hogeschool Windesheim. Ook administratief
medewerker Philip Sekeris heeft het
parket per 1 februari verlaten.
Carina Mangnoesing heeft de P&O administratie
achter zich gelaten. Ze is als secretaresse
gestart bij DJI.
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Agenda 25
Registratiebeoordelaar Harriëtte Campen
verruilde het parket voor de gemeente
Ede. Facilitair medewerkster Bianca Kooij
verlaat het parket half februari. Officier
Gabriëlle Hoppenbrouwers verlaat het
parket per 1 maart om aan de slag te gaan
bij Omroep Gelderland. Officier Eltjo
Roelofs is per februari gaan werken bij
het Functioneel Parket in Den Bosch.
Teamleider van het Overtredingenteam
Roelanda Nijmeijer is per januari aan de
slag gegaan bij de SSR.
Samenstelling: Karin Mensink
Agenda
Georganiseerde misdaad en de Derde Wereld
15 maart
In dit seminar wordt gekeken naar georganiseerde
misdaad die doorgaans buiten het Westerse blik-
veld valt. Daarom veel aandacht voor georgani-
seerde criminaliteit in Derde wereldlanden.
Locatie: Agora-zaal, VU, Amsterdam
Kosten: € 150.-
Informatie: VU secretariaat sectie Strafrecht
en Criminologie via telefoon 020 598 6231 of via
www.ciroc.nl
Tien jaar na Van Traa
23 maart
In de ruim tien jaar na ‘Van Traa’ is er op het terrein
van opsporing en vervolging van de georgani-
seerde criminaliteit veel veranderd. Ook de wereld
veranderde; nieuwe wetgeving met betrekking tot
terrorismebestrijding betekende een belangrijke
extra impact op het werk van politie en Openbaar
Ministerie.
Locatie: Congrescentrum Engels – Rotterdam
Kosten: € 465,- excl. btw per persoon € 435,-
excl. btw per persoon bij gelijktijdige aanmelding
van twee of meer personen uit één en dezelfde
organisatie.
Informatie: Studiecentrum Kerckebosch telefoon
030 6984222 of via e-mail studiecentrum@kerck
ebosch.nl of www.kerckebosch.nl
Overheidsaansprakelijkheid
4 april
Strafrechtelijke aansprakelijkheid van de staat, is
een discussie die het afgelopen jaar alleen maar
mee op gang is gekomen. Tijdens deze dag komen
er antwoorden op vragen als: Wat zijn de jongste
politieke ontwikkelingen? Wat zijn de argumenten
van voor- en tegenstanders? Wat betekent straf-
rechtelijke aansprakelijkheid concreet voor de
overheidsorganisatie?
Locatie: Musis Sacrum, Arnhem
Kosten: € 899,- (excl. BTW)
Informatie: SBO Klantenservice telefoon
040-2 974 980 of via www.sbo.nl
Managing and Maintaining Compliance:
Closing the gap between science and practice
10/11 april
De Belastingdienst organiseert in samenwerking
met het ministerie van Justitie op 10 en 11 april
2006 deze internationale conferentie. Het doel van
de conferentie is een stap te zetten in het slechten
van de kloof tussen wetenschappelijke inzichten
omtrent compliance en de praktijkkennis en erva-
ringen op de werkvloer .
Locatie: Holiday Inn, Leiden
Kosten: € 150.-
Informatie: Meer informatie is te vinden op: www.
belastingdienst.nl/conferencecompliance
De Nieuwe Bestuurlijke Boete
26 april
De volgende thema’s komen aan de orde: daad-
werkelijke invulling en reikwijdte Bestuurlijke
Boete en OM-afdoening voor kleine en grote
gemeenten; rol van de politie; Implementatieplan
Bestuurlijke Boete; Criteria die bepalen of de OM-
afdoening óf Bestuurlijke Boete het meest oplevert.
Locatie: Holiday Inn, Leiden
Kosten: € 749,- (excl. BTW)
Informatie: SBO Klantenservice telefoon
040-2 974 980 of via www.sbo.nl
Bevolkingssamenstelling, levensloop
en criminaliteit
11 mei
Het congres gaat niet alleen over vraagstukken
die de criminologie en de demografie betreffen.
Een belangrijk deel is gewijd aan de vraag wat
vergrijzing, verkleuring en het huidige beleid voor
invloed hebben op het gebruik van justitie-
voorzieningen.
Locatie: De Reehorst, Ede
Kosten: onbekend
Informatie: WODC Congrescommissie WODC via
e-mail wodc@minjus.nl of via www.wodc.nl
Tekst: Mirelle Herlfterkamp
Uitgebreide congresinformatie vindt u op OMtranet
2G via Actueel > Agenda > Congresagenda

26
Eurojustice
website
Criminaliteit kent geen grenzen. Zeker niet in de Europese Unie
(EU). Voor politie en justitie wordt grensoverschrijdende samenwerking
daarom steeds belangrijker. Daarvoor is vertrouwen nodig
en kennis van de eigenaardigheden van de wederzijdse organisaties
en rechtssystemen.
Om daaraan bij te dragen besloot Eurojustice, de jaarlijkse conferentie
van EU-PG’s, tot het bouwen van de Eurojustice website.
Deze bevat vergelijkende informatie over de taken en bevoegdheden
van de OM-organisaties in de 25 EU-lidstaten. Voor wie wil
weten of het Nederlandse opportuniteitsbeginsel echt zo uniek is.
Of hoe het zit met de onafhankelijkheid van het Italiaanse OM.
De site werd vanuit het Parket-generaal ontwikkeld, met financiele
steun van de Europese Commissie. De site bevat de resultaten
van een onderzoek dat is opgezet door prof. Peter Tak (Universiteit
Nijmegen) en onder zijn verantwoordelijkheid is uitgevoerd door
deskundigen van alle 25 EU-lidstaten.
Zie: www.eurojustice.org
Column
Droge
boterham
Niet zo lang geleden woonde ik in Deventer. Daar is een eetcafé
dat ‘Dikke van Dale’ heet. Niet geheel verrassend staan de wanden
van het café volgestouwd met boeken. Tussen de boeken is her en
der wat ruimte overgelaten. Daar prijken enkele vage schilderijen
van het kroonprinselijk echtpaar. We aten daar regelmatig. Volgens
mijn dochter is de Dikke van Dale het op één na leukste eetcafé van
Nederland.
Mijn dochter is negen. Ze vindt uit eten leuk, maar dan moet ze
wel wat te lezen mee. Al dat gepraat aan tafel... Onlangs was dat de
Taptoe. Ze las er iets uit voor, waar het woord ‘vals’ in voorkwam.
Mijn vrouw en ik verstonden ‘fallus’ en schoten in de lach.
Ze wilde weten waarom. Dat legden we uit. Zij vond het niet leuk
en misschien was het ook niet grappig. Maar we moesten er toch
om lachen.
Ik moest ook lachen toen ik kort daarna een proces-verbaal las.
Daarin werd een vrouw de vraag gesteld of ze ‘hem’ kon tekenen.
Dat kon ze wel, zei ze. Maar ze beschreef ‘hem’ ook: ‘Hij glom
behoorlijk. Hij had een hele grote. Ik zit de hele tijd naar die van jullie
te kijken, maar dat ding van Mano was veel groter.’
Leuke bezigheid soms, processen-verbaal lezen. Zo verhaalde een
agent eens dat hij aan de ogen van iemand had gezien, dat die man
echt niet meer kon autorijden. Hij schreef: ‘Ik zag aan de pupillen
van de man, dat deze waren verwijderd’’. Inderdaad, dan komt er
van sturen niet veel meer.
Ook verdachten doen zo af en toe merkwaardige uitspraken. Vooral
spreekwoorden blijken lastig. Een verdachte die ik trakteerde op een
forse boete riep mij eens toe: ‘Zoveel? Ik heb al moeite genoeg een
droge boterham boven water te krijgen’. Lijkt me waarlijk lastig, ja.
Oh trouwens, dat behoorlijk glimmende grote ding van Mano? Een
vuurwapen. Mevrouw was overvallen.
Tekst: Jan Hoekman
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Beleid en regels 27
beleid en regels
Voor complete teksten, bel de
documentatie van het Parket-Generaal,
070-3399813 of 070-3399812.
Ontucht door een turntrainer / LJN AU6285
Hoge Raad 17 januari 2006, 00545.05
Veroordeeld is terzake seksueel binnendringen
van iemand jonger dan twaalf jaar en ontucht met
een aan zijn zorg, opleiding en waakzaamheid
toevertrouwde minderjarige, tot vijf jaar gevange-
nisstraf en zeven jaar ontzetting uit het beroep.
Klacht is dat het Hof blijk geeft van een onjuiste
rechtsopvatting over het begrip beroep.
De Hoge Raad overweegt dat de opvatting van
de verdediging, te weten dat van een beroep in
de zin van de artikelen 251.2, 28.5, 247 en 249 Sr
slechts sprake kan zijn als het een hoofdwerk-
zaamheid betreft, onjuist is.
Beroep verworpen. (DB)
Ontucht door masseur/hypno-therapeut;
art. 249.2 Sr
Hoge Raad 17 januari 2006, 00354.05
Verdachte, masseur/hypno-therapeut, is veroor-
deeld is terzake ontucht met een cliënt die bij
hem in therapie was, tot vijftien maanden waar-
van vijf maanden voorwaardelijk.
Geklaagd wordt over het bewijs dat verdachte in
de gezondheidszorg werkzaam was. Verdachte
ressorteert immers niet onder het bereik van art.
3 Wet op de beroepen in de individuele gezond-
heidszorg (Wet BIG).
Uit de MvT bij die wet volgt dat tegenover de
opheffing van het verbod tot onbevoegde uitoe-
fening van de geneeskunst de invoering van een
stelsel van titelbescherming staat.
De erkenning van deskundigheid vormt een
kwaliteitswaarborg voor de hulpzoekende cliënt.
Nevendoelen zijn invoering van tuchtrecht en
het voorbehouden van bepaalde handelingen
aan erkende beroepsbeoefenaren.
De Wet BIG beperkt zich niet tot de geregi-
streerde beroepsbeoefenaren. Zij heeft betrek-
king op iedereen die handelingen verricht op het
terrein van de individuele gezondheidszorg. Art.
96 bevat een strafbepaling gericht tegen degene
die, niet geregistreerd zijnde, buiten zijn deskun-
digheidsgebied treedt. De wetgever streeft naar
een duidelijke begrenzing van het gebied van
de individuele gezondheidszorg (art 1). Het gaat
om verrichtingen die rechtstreeks betrekking
hebben op een persoon en ertoe strekken diens
gezondheid te bevorderen of te bewaken.
Niet is in de eerste plaats van belang wie
de handeling verricht (een arts, een in art. 3
genoemde, of een andere beroepsbeoefenaar).
De aard van de handeling is veeleer bepalend.
De paramedicus die sportmassage verricht han-
delt niet in de zin van de Wet BIG. Wel de para-
medicus die zelfstandig handelingen verricht,
niet op het gebied van de geneeskunst, zonder
voorschrift van een arts, voor zover die hande-
ling gericht zijn op het bevorderen of bewaken
van de gezondheidstoestand van een persoon.
Uit de MvT bij art. 249 Sr volgt dat het ontbreken
van de mogelijkheid van tuchtrechtelijk optreden
een argument was voor uitbreiding van dit arti-
kel. De vrijheid van de patiënt zijn heil te zoeken
bij niet erkende beroepsbeoefenaren betekent
niet dat hij aan de wolven is overgeleverd. De
wetgever heeft deze patiënten geen bescherming
van de strafwet willen onthouden. Het gevolg van
de Wet BIG is dat allerhande niet aan regulering
onderworpen beoefenaren van de gezondheids-
zorg op de medische markt zijn toegelaten. De
bescherming van art. 249 Sr zal zich ook tot deze
alternatieve genezers moeten richten. De opvat-
ting dat art. 3 Wet BIG bepalend is voor de uitleg
van het begrip gezondheidszorg vindt geen steun
in het recht. ’s Hofs oordeel is onjuist noch onbe-
grijpelijk. Beroep verworpen. (Am)
Verschoningsrecht advocaat
Hoge Raad 24 januari 2006, 00157.05 B / LJN
AU4666
Het klaagschrift strekkende tot opheffing van het
beslag op een dagboek is gegrond verklaard en
teruggave is gelast.
Klager is raadsman van een minderjarige, ver-
standelijk gehandicapte jongen, verdacht van
een zedenmisdrijf begaan ten aanzien van een
zesjarig meisje. Het dagboek behoort toe aan de
moeder van verdachte en is op het kantoor van
de raadsman is beslaggenomen zonder diens
toestemming. Klager heeft zich beroepen op zijn
verschoningsrecht.
De Hoge Raad overweegt dat de Rechtbank tot
uitdrukking heeft gebracht dat ook de informatie
die de moeder aan klager verstrekte heeft te gel-
den als wetenschap die aan klager in het kader
van zijn beroepsuitoefening is toevertrouwd.
Dit oordeel is niet onjuist.
De stelling dat onder het verschoningsrecht
uitsluitend brieven en andere geschriften val-
len door of aan de geheimhouder als zodanig
geschreven, vindt in haar algemeenheid geen
steun in het recht, gelet op de strekking van art.
98 Sv jo. 218 Sv.
Beroep verworpen. (Rb Br)
Tekst: Angela Kaptein
Zie verder op OMtranet:
• Overmacht, verwerping verweer
Hoge Raad 10 december 2006,
01103.05 / LJN AU7135
• Meineed door politieagent? Bewijs
opzet. Verwijzing ten tweede male...
Hoge Raad 7 februari 2006, 03223.04 /
LJN AU5756
• Getuige (ingeschreven AZC)
geweigerd
Hoge Raad 10 januari 2006, 01202.05 /
LJN AU7139
• Beslag(ring) van verdachte of
bestolene: bewaren, teruggeven?
Hoge Raad 10 januari 2006, 03557.04
/LJN AU 5785
• Verkeersongeval, strafmotivering
Hoge Raad 17 januari 2006, 00155.05
• Hopper
Hoge Raad 17 januari 2006, 00326.05
• Onttrekking aan het verkeer van
affiches
Hoge Raad 17 januari 2006, 00581.05
• Appèlmemorie verplicht?
Hoge Raad 17 januari 2006, 00867.05 /
LJN AU6319
• Herziening zaak Bouterse: verzoek
afgewezen
Hoge Raad 31 januari 2006, 02212.05 H
/ LJN AV0613
• Wijziging telastelegging na verwijzing
Hoge Raad
Hoge Raad 31 januari 2006, 00213.05 J
/ LJN AU6253
• Getuigen afgewezen: vooruitgelopen
op inhoud?
Hoge Raad 31 januari 2006, 00421.05 /
LJN AU6762
• Gevonden of verduisterd?
Hoge Raad 31 januari 2006, 00420.05 /
LJN6747
• Belaging, oogmerk de ander tot iets
te dwingen
Hoge Raad 31 januari 2006, 00126.05 /
LJN AU7080
• Betekening, tien dagen termijn
Hoge Raad 31 januari 2006, 03367.04
• Café-verbod als bijzondere
voorwaarde
Hoge Raad 31 januari 2006, 01867.05
• Telefoontap (en verlenging na geen
tap-resultaat) onrechtmatig?
Hoge Raad 31 januari 2006, 01738.05 /
LJN 8292

28
internationaal
Bureau Internationale Rechtshulp in
Strafzaken, telefoon 070-37 07 468.
Waardering naar Nederlandse recht van
Amerikaans sepot
Hoge Raad, 17 januari 2006-02-10
De opgeëiste persoon (o.p.) is in de Verenigde
Staten veroordeeld voor moord. Deze veroorde-
ling is daarna, wegens een processuele fout,
ongeldig verklaard met recht op een nieuw
proces. Gedurende dit nieuwe proces bleek de
belangrijkste getuige onvindbaar en is de zaak
voorwaardelijk geseponeerd, onder voorbehoud
van opsporing van deze getuige. De o.p., inmid-
dels in Nederland, stelt in de Nederlandse uit-
leveringsprocedure dat het Amerikaanse sepot
naar Nederlands recht is te kwalificeren als een
bewijssepot, waardoor de zaak enkel weer kan
worden vervolgd als er sprake is van nieuwe
getuigenverklaringen; dat is hier niet aan de
orde. De rechtbank overweegt dat geen sprake is
van een onvoorwaardelijk bewijssepot maar van
een voorwaardelijk sepot, waarbij door het vin-
den van de getuige is voldaan aan de voorwaarde
voor verdere vervolging. Aldus is geen blijk van
een beletsel als bedoeld in artikel 5, aanhef en
onder b Uitleveringsverdrag NL/VS. De Hoge
Raad is van oordeel dat de rechtbank geen blijk
geeft van een onjuiste rechtsopvatting.
Overlevering naar Frankrijk geweigerd
wegens schending 6 EVRM
Rechtbank Amsterdam, 4 januari 2006
De o.p. (die niet de Franse nationaliteit heeft)
heeft in 1989 misdrijven gepleegd in Frankrijk en
is hiervoor in 1991 bij verstek veroordeeld (6 jaar
wegens drugshandel). Op 6 juni 2005 wordt door
Frankrijk een EAB uitgevaardigd. De raadsman
stelt dat verdediging voeren na 16 jaar niet meer
goed mogelijk is, schending van artikel 6 EVRM.
De rechtbank moet eerst bepalen of inwilliging
van het overleveringsverzoek leidt tot een fla-
grante schending van de fundamentele rechten
van het EVRM (11 OLW). Daarvan is sprake als
het tijdverloop zodanig is, dat dit niet langer
gecompenseerd kan worden in de strafmaat
en geen andere consequentie dan verval van
het recht op vervolging kan volgen. Tussen het
arrestatiebevel en het EAB zit een periode van
ruim 14 jaar. De rechtbank overweegt dat met
een dergelijke termijn naar Nederlandse maat-
staven de redelijke termijn van artikel 6 EVRM is
overschreden. Nu niet kan worden uitgesloten
dat uit het Franse recht andere maatstaven
volgen, is aan Frankrijk om toelichting gevraagd
betreffende het tijdverloop. De rechtbank con-
stateert, mede naar aanleiding van de reactie
van Frankrijk, dat sprake is van een flagrante
schending: de o.p. is in 1989 gehoord en stond
toen dus ter beschikking van de Franse autori-
teiten, gedurende een periode van 14 jaar is door
de Franse autoriteiten niets ondernomen om
hem actief op te sporen, terwijl er al voor inwer-
kingtreding van het EAB verdragen bestonden
op grond waarvan hij internationaal gesigna-
leerd had kunnen worden.
Voorts moet de rechtbank bepalen of deze
flagrante schending in de weg staat aan over-
levering. Daarbij weegt zwaar of aan de o.p. in
Frankrijk een “effective remedy” ter beschikking
staat. Nu Frankrijk is aangesloten bij het EVRM
kan men daar een rechtstreeks beroep op het
EVRM doen en is sprake van een remedy. Voor
de vraagt of deze effective is, is het onderscheid
tussen een dreigende schending en een onon-
omkeerbare schending van belang. In het geval
van de o.p. is sprake van een bestaande schen-
ding. Elke dag die de onzekerheid voor de o.p.
persoon omtrent zijn veroordeling voortduurt,
is voortzetting van deze schending. De Franse
autoriteiten hebben aangegeven dat de o.p., bij
aankomst in Frankrijk, binnen 2 maanden in ver-
zet zal kunnen gaan (tegen het verstekvonnis).
Onbekend is echter wanneer het eigenlijke straf-
proces zal aanvangen. De rechtbank overweegt
dat de o.p. in Frankrijk, voor vooralsnog onbe-
kende duur, in voorlopige hechtenis zal worden
genomen. Aldus is geen sprake van een “effecti-
ve remedy”. Dat de o.p. in Frankrijk een aanvraag
tot invrijheidsstelling zal kunnen indienen, zoals
de Franse autoriteiten hebben aangegeven, doet
daaraan niet af.
Celmateriaal baby Donna mag naar België
Rechtbank Utrecht, 28 december 2005
In het kader van een Belgische strafzaak hebben
de Belgische autoriteiten, d.m.v. een rechtshulp-
verzoek (Benelux uitleverings- en rechtshulp-
verdrag), gevraagd om celmateriaal van een
in Nederland aanwezige baby. De rechtbank
dient zich uit te spreken over inwilligbaarheid
van dit verzoek. Zij stelt vast dat het verzoek is
gedaan met het oog op waarheidsvinding in een
Belgisch strafrechtelijk onderzoek. De vraag of
het celmateriaal van belang is voor dit Belgisch
strafrechtelijk onderzoek komt enkel toe aan de
Belgische onderzoeksrechter. De grieven van de
advocaat omtrent toelaatbaarheid van het DNA-
onderzoek dienen, gelet op het voorgaande,
ingebracht te worden in de Belgische strafpro-
cedure. Aan de eis van dubbele strafbaarheid is
voldaan (minimaal 6 maanden). Op grond van
artikel 195a, lid 1, Sv kan het celmateriaal alleen
worden afgenomen met schriftelijke toestem-
ming van de betrokkene. In deze zaak is de
voorlopige voogdij en daarmee het gezag over
de baby in handen van een voogdij-instelling.
Namens deze instelling is door een van diens
medewerkers schriftelijke toestemming gege-
ven. Aldus is het verzoek volgens de rechtbank
voor inwilliging vatbaar.
verdragen
www.minbuza.nl/buitenlandsbeleid/verdragen
- Aanvullend Protocol bij het Verdrag inzake de
overbrenging van gevonniste personen
(Straatsburg, 18-12-1997).
Inwerkingtreding voor Griekenland op 01-01-2006
- Verdrag van de Verenigde Naties tegen grens-
overschrijdende georganiseerde misdaad
(New York, 15-11-2000).
Inwerkingtreding voor de Democratische
Republiek Congo op 27-11-2005
Inwerkingtreding voor de Verenigde Staten van
Amerika op 03-12-2005
- Protocol inzake de voorkoming, bestrijding en
bestraffing van mensenhandel, in het bijzonder
vrouwenhandel en kinderhandel, tot aanvulling
van het Verdrag van de Verenigde Naties tegen
grensoverschrijdende georganiseerde misdaad
(New York, 15-11-2000)
Inwerkingtreding voor de Democratische
Republiek Congo op 27-11-2005
Inwerkingtreding voor de Verenigde Staten van
Amerika op 03-12-2005
- Protocol tegen de smokkel van migranten over
land, over zee en door de lucht, tot aanvulling
van het Verdrag van de Verenigde Naties tegen
grensoverschrijdende georganiseerde misdaad
(New York, 15-11-2000)
Inwerkingtreding voor Cambodja op 11-01-2006
Inwerkingtreding voor de Democratische
Republiek Congo op 27-11-2005
Inwerkingtreding voor de Verenigde Staten van
Amerika op 03-12-2005
- Internationaal Verdrag ter bestrijding van de
financiering van terrorisme
(New York, 09-12-1999)
Inwerkingtreding voor de Bahamas op 01-12-2005
- Facultatief Protocol inzake de verkoop van kin-
deren, kinderprostitutie en kinderpornografie bij
het Verdrag inzake de rechten van het kind
(New York, 25-05-2000)
Inwerkingtreding voor Thailand op 11-02-2000
Tekst: Linda Bregman
OPPORTUUN Nummer 3 – 2006 Verkeer 297
verkeer
Bureau Verkeershandhaving OM.
Voor complete teksten, bel 0346-333310
Onjuistheden in inleidende beschikking of
bewezenverklaring; denaturering?
Hoge Raad Strafkamer 10 januari 2006,
nr. 00124/05 en Gerechtshof Leeuwarden in
WAHV 05/01234, 01402 en 01450
In genoemde uitspraken leidt de omstandigheid
dat de bewezenverklaring of inleidende beschik-
king een onjuistheid zou bevatten, niet tot ver-
nietiging van de beschikking of een niet naar
behoren met redenen omklede bewezenverkla-
ring. Bijvoorbeeld: een verkeerde straatnaam
(Industriestraat i.p.v. Schifferheidestraat (HR)
en Rijksstraatweg i.p.v. Rijksweg – 05/01402),
verkeerde aanduiding van hectometerpaal (er
zou geen paal 1.7 of 1.8 bestaan – 05/05/01234)
of verkeerd tijdstip (16.21 i.p.v. 10.21 uur
– 05/01450). Vgl. HR 20 april 1993, VR 1993 /
109 en Hof Leeuwarden 21 mei 2003, WAHV
03/00068, LJN: AI0969.
Verhouding tussen overheid en burger
Gerechtshof Leeuwarden 5 januari 2006,
WAHV 05/01355
De betrokkene voert aan – kort samengevat
– dat de verhouding tussen de overheid en de
burger gestoeld behoort te zijn op vertrouwen
en dat het vereiste van zekerheidstelling hier
tegen in gaat , omdat de behandeling van het
beroep afhankelijk maakt van betaling van de
sanctie vóóraf. Het Hof is van oordeel dat het de
rechter niet is toegestaan de innerlijke waarde
of de billijkheid van de wet te beoordelen (art.
11 Wet Algemene Bepalingen). Dat het stellen
van zekerheid als bedoeld in art. 11 WAHV in
strijd is met de vertrouwensrelatie tussen de
overheid en de burger, zoals de betrokkene stelt,
kan de rechter er derhalve niet toe brengen het
bepaalde in art. 11, eerste lid, WAHV opzij te zet-
ten. Volgt bevestiging van de beslissing van de
kantonrechter tot niet-ontvankelijk verklaren van
het beroep.
Het niet-tonen van de snelheidsmeting met
een lasergun
Gerechtshof Leeuwarden 20 januari 2006,
WAHV 05/01151
Betrokkene bestrijdt dat hij de toegestane snel-
heid in de aangegeven mate (meer dan 20 km/h
t/m 25 km/h) heeft overschreden. Ondanks her-
haalde vragen van betrokkene heeft de verbali-
sant niet het resultaat van de snelheidsmeting
aan de betrokkene laten zien. Uit de verklaring
van de verbalisant blijkt dat de gereden snelheid
is vastgesteld d.m.v. een op correcte wijze uitge-
voerde meting en dat inderdaad aan de betrok-
kene niet de uitlezing van de gemeten snelheid
op de display van de lasergun heeft getoond.
Het hof overweegt dat dit echter geenszins leidt
tot de conclusie dat de snelheidsmeting onjuist
zou zijn gedaan of dat de door de verbalisant
genoemde snelheid onjuist zou zijn. Overigens
valt in het algemeen niet in te zien, oordeelt het
hof, waarom aan een staandegehouden bestuur-
der niet de gemeten snelheid zou kunnen wor-
den getoond. Volgt bevestiging van de beslissing
van de kantonrechter tot ongegrond verklaring
van het beroep.
Smoezen die het niet haalden...
- “... het was noodzakelijk dat ik over de vlucht-
strook reed, want mijn benzinemeter gaf al
geruime tijd aan dat de benzine op was en ik was
in een file terecht gekomen...” Hof Leeuwarden
11 januari 2006, WAHV 05/01369: geen noodge-
val in de zin van art. 43, derde lid, RVV 1990
- “...de gedraging is verricht door de mij bekende
A., die het voertuig op dat moment onrecht-
matig in gebruik had van mij als kentekenhou-
der....” Hof Leeuwarden 11 januari 2006, WAHV
05/01004: ...door het kenteken op zijn naam te
laten registreren terwijl hij wist dat een ander
op dat moment de beschikkingsmacht over
het voertuig had, heeft betrokkene het risico
aanvaard dat met dat voertuig overtredingen
zouden worden begaan waarvoor hij als kente-
kenhouder aansprakelijk zou kunnen worden
gesteld. Onder deze omstandigheden komt de
betrokkene geen beroep toe op de exceptie van
art. 8 WAHV
- “Ik heb geen zekerheid gesteld omdat ik
onvoldoende vertrouwen heb dat het open-
baar ministerie het betreffende bedrag tijdig
zal terugstorten bij gegrondverklaring van het
beroep” Hof Leeuwarden 12 januari 2006, WAHV
05/01285: Hetgeen de betrokkene aanvoert is
niet een omstandigheid die zou kunnen leiden
tot het oordeel dat de betrokkene redelijkerwijs
niet geacht kan worden in verzuim te zijn m.b.t.
het stellen van zekerheid
- “Ik was te laat voor een belangrijke bijeen-
komst en heb het rode verkeerslicht te laat
opgemerkt. Gezien de omstandigheden was
het beter het rode licht te negeren dan om te
stoppen. In het algemeen ben ik van mening dat
het rode licht een waarschuwingsfunctie heeft
en dat in bepaalde gevallen de bestuurder het
signaal moet kunnen negeren. Ik verwijs naar de
verschillende hulpdiensten die onder bepaalde
voorwaarden het rode licht kunnen nege-
ren”. Hof Leeuwarden 20 januari 2006, WAHV
05/01228: Gelet op het absolute karakter van
het betreffende verbod (art. 62 ivm 68 RVV90)
kunnen de door de betrokkene aangevoerde
omstandigheden en beschouwingen er niet toe
leiden dat moet worden afgezien van een sanctie
dan wel dat het bedrag van de opgelegde sanc-
tie gematigd moet worden
- “In de maand juli was ik in het buitenland en
heb niets ontvangen over de zekerheidstel-
ling”. Hof Leeuwarden 19 januari 2006, WAHV
05/01541: Dit betoog faalt omdat de tweede
zekerheidsbrief op 26 juli is verzonden en de
betrokkene daarbij in de gelegenheid is gesteld
om binnen 30 dagen na de dag van de verzending
van deze brief de vereiste zekerheid te stellen.
Tekst: Koos Spee

Op 23 januari hebben de gezamenlijke reclasseringsinstellingen een Ketenpartnerdag georganiseerd voor de eigen medewerkers,
samen met de collega’s van OM en ZM. Er werd o.a. een rechtszitting nagespeeld aan de hand van een casus.
Hierbij kwamen de rollen en verantwoordelijkheden maar ook de verwachtingen van alle betrokken professionals aan de
orde. Een bijzonder geslaagd initiatief. Foto: Bert Janssen.
Op 9 februari vond voor de eerste
keer de eedaflegging plaats bij de
CVOM, onder begeleiding van een
heuse filosoof. Rukiye Turhan-Bakir
behoorde tot de groep die het spits
mocht afbijten.
Op 26 januari heeft Harm Brouwer het parket Amsterdam bezocht. Hij is bijgepraat
over de stand van zaken rondom de pilot GPS-Loopzaken in Amsterdam.
Op de foto staan vlnr: Albert Tuijp, Hein Tuijp, Willebrord Freijsen, Harm Brouwer,
Peter van den Bosch en Leo de Wit.
Een groep medewerkers van het parket Alkmaar was op 9 februari aanwezig bij
de opname van Zestien miljoen rechters. Na afloop gingen ze natuurlijk op de foto
samen met Astrid Joosten!
Veiligheidshuiscollega’s van de ketenpartners
reclassering, Raad voor de
Kinderbescherming en politie zijn 8
en 15 februari voor een inkijkstage op
bezoek bij parket Utrecht.
Op woensdag 15 februari werd in
Breda het Veiligheidshuis geopend.
Burgemeester Peter van der Velden,
staande naast hoofdofficier van
justitie Theo Hofstee, droeg een
karabijnketen die de samenwerking
tussen de verschillende organisaties
symboliseert.
Ressortsparket Arnhem speelt vals
aan roulettetafel tijdens maffiafeest in
Heino op vrijdag de dertiende.
Samenstelling: Anne Hoeksema