GEDURFDE STADSWONINGEN IN KORTRIJK - Kortrijk Heritage

88
Kristof: “Een ander probleem was dat we de living nogal donker
vonden. Want met de achterbouw erbij heb je toch al een
overspanning van twaalf meter. Je moest het stellen met wat
licht van de voor- en de achterkant. De architect zei meteen: Dat
is toch geen probleem, maak je plafond open. Dat was een simpele
oplossing die je als leek niet zou bedenken.”
Fien: “Het ruimteverlies weegt niet op tegen wat je wint aan
licht. Anders moest je overdag het licht aan laten. Nu niet meer.”
Kristof: “Zodra het open was, zeiden we: “Het gaat nooit meer
toe.” Veel mensen die hier binnenkomen, merken eerst niet
dat er een gat in het plafond zit. Ze voelen wel de ruimte.
Hierboven is nu een bureau waar het heel klaar is. Je zit er
afgezonderd en toch heb je contact.”
Fien: “Sindsdien zijn we in fasen blijven werken. De
buitenwerken hebben we grotendeels samen met de buren
gedaan. Eerst hebben we samen de façade verbouwd en
daarna het dak aangepakt. De achtergevel hebben we ook
op dezelfde manier afgewerkt. De gekleurde ramen in de
voorgevel zijn inderdaad nog de oude. En de scharnieren en
koperen klinken hebben we ook bewaard.”
Kristof: “Er waren heel weinig aannemers die wilden doen wat
wij wilden. Ze wilden alles eruit en vernieuwen. Ofwel wilden
ze alles opkalefateren. Er was maar één man die het materiaal
wou recupereren. Een man die bijna voortdurend in Brugge aan
de slag was. Nu mogen we stilaan zeggen dat het technisch
gedeelte afgewerkt is. Het heeft tijd gekost, maar ik ben blij
dat we het gedaan hebben. Als je een oud huis opknapt, kan
je in fasen werken. Als je nieuw bouwt, dan heb je een groot
startkapitaal nodig. Wij wonen al lang in een niet-afgewerkt huis,
maar we groeien mee met ons huis. Wie tien jaar geleden een
nieuwbouw kocht, begint nu wellicht te verbouwen (lacht).”
Fien: “Nu kunnen voor ons de leuke zaken beginnen. De
keuken staat er een jaar en we zijn nu aan het schilderen. En
we hebben intussen een huisje gekocht aan de achterkant
(lacht). Voorlopig is alleen de tuinmuur afgebroken zodanig
dat we er van langs achter binnenkunnen.”
Kristof: “Ik ben echt blij dat we hier wonen. Toen we hier
aankwamen, was dit een oude parochie. Nu voel je die
schwung, de dynamiek. Jonge mensen konden vroeger niet
vlug genoeg weg zijn uit de stad, nu wil iedereen hier blijven.”
Wim Baeckelandt: “Het was als architect mijn taak om te zien
of de wensen van die mensen budgettair realistisch waren,
zodat ze niet voor onaangename verrassingen zouden komen
te staan. Dat doen we altijd voor we beginnen: onderzoeken
of de verwachtingen compatibel zijn met het budget. In
dit geval denk ik dat we daar in geslaagd zijn. We hebben
het karakter van het gebouw zoveel mogelijk trachten te
bewaren. In de living is er om wat licht binnen te krijgen een
subtiele vide gemaakt naar de verdieping. Maar ik zeg het, we
hebben vooral heel veel van het huis behouden. Het werk
is ook gefaseerd: Eerst zijn we aan de binnenverbouwing
begonnen en dan aan de achterbouw. Die hebben we
bouwtechnisch helemaal verbeterd en een gevelbekleding
aan toegevoegd. Een manier om een licht modern accent te
creëren. De volgende fase was de voorgevel. Die is helemaal
gerestaureerd en vrijwel in zijn originele staat hersteld. Nee,
het huis is geen beschermd monument. Misschien maar goed
ook. Want dan zit je met zoveel regels opgezadeld dat het je,
ondanks eventuele premies, duurder kan uitkomen. De vide
die we gemaakt hebben was ook een budgettair verhaal. We
hebben ons beperkt tot het verwijderen van een strook van
de vloer tussen het gelijkvloers en de verdieping. Conceptueel
zou het veel ingrijpender geweest zijn, mochten we dat gat
een stuk groter gemaakt hebben. We zijn ook nergens buiten
de contouren van het bestaande gebouw gegaan. Natuurlijk
was er veel meer mogelijk geweest. Maar aan alles hangt een
prijskaartje (lacht).”
Wim baeckelanDt:
‘Natuurlijk was er meer mogelijk,
maar aan alles hangt een prijskaartje.’
Anders in de rij Jan Breydellaan
89