Reisverslag van Kalahari tot Kaapstad - Global Contacts

Reisverslag
Zuid-Afrika
van Kalahari tot Kaapstad
10-26 september 2005
verlenging Chobe & Vic Falls
Upington
We vliegen met een nachtvlucht van South African Airways via Londen naar Kaapstad. Vanwege
druk verkeer in Londen arriveren we na een vlucht van 11 uur met een half uur vertraging in
Kaapstad. Daar hebben we welgeteld 50 minuten om de immigratie te passeren, onze bagage op
te halen en te spurten van de internationale naar de domestic terminal om de binnenlandse vlucht
naar Upington te halen. Omdat ik het grondpersoneel in de aankomsthal reeds heb ingelicht van
onze vertraging wachten die ons waar nodig op en halen we onze aansluiting nog net, mét bagage!
Omdat er dagelijks slechts één vluchtje is naar Upington, toegangspoort tot de Green Kalahari in
het noordwesten van Zuid-Afrika, overwegen we in de toekomst eerst een overnachting in Kaapstad
of om het circuit aan te passen door over land naar Upington te rijden. We landen daar nu alsnog
tegen het middaguur en het is er met 36°C uitzonderlijk warm. Bij Avis halen we de gereserveerde
minibus op en dat blijkt een te kleine Chrysler te zijn, tenminste toch voor 6 personen met hun
bagage. Omdat het echtpaar Meersman ons pas over drie dagen zal vervoegen is dat voorlopig geen
probleem. Als we hen na ons bezoek aan de Kalahari-woestijn in Upington zullen ophalen belooft de
Avis verantwoordelijke om de Chrysler te vervangen door een ruimere VW minibus. Die namiddag
brengen we ontspannend door langsheen de Oranje-rivier met een wandeling in het Die Eiland
Resort met zijn dadelpalmlaan waarbij we vooral aandacht hebben voor de vogels. We dineren in
Le Must, een knus restaurantje op wandelafstand van het Protea Hotel waar we verblijven.
Khalagadi Transfrontier NP
De volgende twee nachten spenderen we in het Tweerivieren Restcamp aan de Zuid-Afrikaanse
ingang van het Khalagadi Transfrontier NP, zoals het voormalige Kalahari Gemsbok NP is herdoopt
nu het met het Botswana-gedeelte één grensoverschrijdend 40.000km² groot nationaal park
vormt. Dit roodkleurige woestijngebied heeft de voorbije maanden regen gekregen en dat merken
we aan de plantengroei met tal van grassen en bloeiende kameeldoornbomen en acacia’s. We
gaan op safari langsheen de droge beddingen van de Auob- en Nossob-rivieren. Het wildaanbod
is karig maar gevarieerd: gemsbok, hartebeest, zwarte gnoe, springbok, eland, steenbok, jakhals,
vosmangoeste, enkele leeuwen en ook nu slagen we erin de voor de Kalahari typische stokstaartjes
te vinden. Ze worden gemakkelijk verward met de talrijk aanwezige grondeekhoorns. Met het
overvloedige groen doen ook de knaagdieren het goed met o.a. talrijke Brent’s Whistling Rats,

waardoor er een ruim aanbod is van roofvogels. We noteren o.a.
brown en black chested snake eagle, vechtarend, tawny eagle red
necked, lanner en pygmee falcon, black shouldered kite… naast vele
andere vogelsoorten zoals secretarisvogel, struisvogels met kuikens,
grote trap, zwaluwstaartbijeneter, zwarte korhaan, scharrelaar en
republikeinerwevers die broeden in vaak indrukwekkende nestkolonies.
Als we terugkeren naar Uptington ontbijten we onderweg in de Molopo
Lodge, comfortabeler dan Tweerivieren en vanaf volgend jaar via een
geasfalteerde weg verbonden met de parkingang waardoor de 50 km
afstand verwaarloosbaar is geworden en we verkiezen daar te zullen
logeren. We ontmoeten er ook Bertus Hanekom, een Zuid-Afrikaanse
gids/chauffeur die behoorlijk Nederlands/Afrikaans praat en rondrijdt
met zijn eigen Sprinterbusje (21 zitjes). We zullen hem later engageren
voor de komende septemberreis.
Augrabies
Er wordt snel gereden op het goede asfalt naar Upington en dat zorgt
voor nogal wat verkeersslachtoffers. We zien verschillende kadavers van
grootoorvossen en van een stinkdier. De Meersmannen arriveren tijdig
in Uptington en ook de beloofde VW minibus staat op ons te wachten.
Via Keimoes en Kanoneiland betreden we de Rockery Gravel Road,
een wondermooie piste slingerend door een maanachtig landschap
en omzoomd door kokerbomen en euphorbia’s. Een hoger punt ziet
uit op de Oranjerivier die water levert voor de irrigatie van steeds
meer wijngaarden. De bevloeiing gebeurt vaak nog met waterwielen,
een oude Egyptische techniek die we in Kakamas bewonderen. Onze
eindbestemming van vandaag is het Augrabies NP, ingericht rond de
watervallen op de Oranjerivier die zich hier door eeuwenoud graniet
worstelt en 56 meter naar beneden dondert in een 20 meter smalle kloof.
We logeren in ruime familiechalets van het park.
Het is leuk te mogen constateren dat de verhoogde parkingangen toch
worden geïnvesteerd in een verbeterde toeristische infrastructuur met
o.a. een nieuwe toegangspoort en een mooi aangelegd wandelpad naar
de watervallen. Dat merken we opnieuw als we ’s anderendaags op safari
gaan. Het circuit is met 55 km uitgebreid, wat een tweede overnachting
hier zou verantwoorden. In een spectaculair woest maandlandschap
vinden we klipspringers, springbokken en giraffen. De klipdassen,
waarop de Verreau-arend jaagt, houden zich schuil tussen de
rotsspleten, zich beschuttend voor de koude wind die vanochtend waait.
De aanwezigheid van bloemen in dit traditioneel droge vegetatiearme
gebied doet het beste vermoeden voor onze volgende dagen die we in
Namaqualand spenderen.
De lange transfer naar Springbok, het administratieve centrum van
Namaqualand, breken we op met een bezoek aan de missiepost van de
intussen 75 jaar geworden zuster Teresa in de dadelpalmoase van Pella.
Even enthousiast als voorheen en ondanks een knieprobleem leidt zij
ons rond in de kathedraal en vertelt over haar missiewerk bij de Namas
die lijden onder drugs- en overdreven alcohol misbruik.
Bloementapijten
In Springbok verblijven we zoals steeds aan de rand van de stad in
het Kokerboom Motel. Bij de Toeristische Dienst informeren we naar
de beste bloemenplaatsen in de omgeving. We vernemen er dat het
bloemenseizoen dit jaar al over zijn hoogtepunt heen is, tenminste
wat de daisies en middagbloemen betreft. Bij voldoende regen vormen
ze de zanderige halfwoestijn van deze anders troosteloze regio om
tot een weelderig bloementapijt met oneindige kleurenvariaties.
Het Goegap Reservaat is met de Hester Malan Garden en zijn

succulenten, kokerbomen en halfmensen altijd interessant en op het
safaricircuit vinden we nu vooral bloemen in struikvorm. Vooral oranje
middagbloemen vinden we langsheen de wegbermen in de omgeving
van Nababeep. Voor bonte bloemenweiden moet ik echter een verboden
mijnpiste betreden in de omgeving van de Spektakelpas en die maakt
dat we verloren rijden zodat we op onze passen moeten terugkeren. Tot
opluchting van enkele medereizigers is de poort van het privaat domein
nog steeds geopend. Het Namaqua NP, het voormalige Skilpad Reservaat
in de omgeving van Kamieskroon is een andere plek waar het jaarlijkse
bloemenfestijn op zijn best ervaren wordt. ’s Namiddags vervolgen we de
N7 autoweg in zuidelijke richting tot Nuwerus waar we een piste nemen
naar de Westcoast. Hier groeien meer succulenten, sommigen met een
diep wortelgestel, anderen hebben een oppervlakkig wortelstel dat dauw
kan absorberen. We kijken tevergeefs uit naar blauwe kraanvogels,
Zuid-Afrika’s nationale vogel, maar krijgen vijf Ludwig’s trappen in de
plaats.
Vogelspektakel
In Strandfontein zijn we te gast bij Bles en Katinka in hun villaresidentie
Seabreezes met zicht op de Atlantische Oceaan. Bles, die we reeds jaren
kennen, toont ons foto’s van de overweldigende bloemenpracht die tot
voor twee weken nog te zien was in de omgeving van Leliefontein. Als
we morgen de piste nemen langsheen het treinspoor naar Lambertsbaai
stelt hij ons gelijkaardige taferelen in het vooruitzicht. Die avond bereidt
Katinka ons een uitgebreide visschotel met kreeft, sepia (inktvisfi lets)
en snoekbaars. De volgende ochtend is vrij voor een strandwandeling
of voor vogelobservatie in de monding van de Olifantsrivier, waar we
grote en kleine fl amingo’s, witte pelikanen en tal van plevieren en
andere waadvogels zien. In de namiddag rijden we naar de vuurtoren
van Doringbaai en kijken uit naar onze eerste walvis, maar die laat zich
echter nog niet zien. Het treinspoor naar Lambertsbaai wordt inderdaad
gefl ankeerd door een zee van veelkleurige daisies, gele gansies en blauwe
dauwvijgies, en het is nu al duidelijk dat deze reis gemiddeld bij één van
de betere bloementrips kan geklasseerd worden. Enthousiast bereiken
we Lambertsbaai in de late namiddag. Bij de lagune zien we opnieuw
fl amingo’s en een smaragdgroene malachite sunbird. Maar het echte
vogelspektakel wacht ons in de haven bij Vogeleiland met de grootste
kolonie Kaapse Jan-van-Genten van zuidelijk Afrika. Ze broeden
er naast aalscholvers, meeuwen, sternen, plevieren en zelfs enkele
Jackass-pinguins. We logeren en dineren in het Lambertsbaai Hotel.
Cederbergen
We reizen dan terug landinwaarts en via Clanwilliam, waar rooibosthee
wordt gekweekt, rijden we de grillige Cederbergen in. De zandstenen
erosielandschappen zijn begroeid met met specifi eke vegetatie van
fi jnbossoorten en protea’s. De toeristisch weinig betreden pistes
lopen aanvankelijk langsheen citrusboomgaarden. Ook hier bloeien
acaciasoorten met gele mimosa-achtige bloemen. We pikcnicken in
Algeria bij een roodbloeiende koraalboom. Bij de Uitkijkpas groeit
zonnedauw, een klein vleesetend plantje. We bezoeken dan een
hoogplateau met de meest eigenaardige rotsformaties waar destijds
Bosjesmannen woonden in holen en spleten. Ze lieten er rotstekeningen
na die we gaan bekijken in de zogenaamde Stadszaal, een natuurlijke
grot. We verblijven in the middle of nowhere in Mount Ceder, een
afgelegen guestfarm waar we in serene stilte vanuit onze prachtige
villa’s kunnen genieten van het machtige decor dat ons omringt. ’s
Avonds wordt ons lekkere boerenkost voogeschoteld en bewonderen we
– ver weg van enige lichtpollutie – de maagdelijke sterrenhemel van het

zuidelijke halfrond. De volgende ochtend is vrij voor relax of wandeligen.
’s Namiddags staat enkel een 100 km lange transfer op het programma
naar de fruitstreek rond Ceres. Maar ook hier blijkt de piste bezaaid
met de betoverende bloemenpracht lupinen en lelies die de namiddag
invullen met talrijke fotostops. Zoals voorheen verblijven we in Ceres in
het voormalige kuuroord Belmont, dat nu toch wel aan enige renovatie
toe is. We besluiten daarom om volgend jaar het nieuwe en verzorgd
ogende Village Guesthouse uit te proberen.
Walvissen in Hermanus
We naderen nu het Kaapse Schiereiland en belanden in een toeristisch
beter bekende regio die we toch alternatief blijven bereizen. Via
de smalle panoramische Bainskloof rijden we naar Wellington en
Franschhoek waar we het exlcusieve wijndomein Boschendael
bezoeken. Het heeft nog een historische manor house met typische
Kaaps Hollandse gevel dat ingericht is als museum. Nog meer Kaaps
Hollandse huizen bewonderen we in het centrum van Franschhoek
waar men degelijk kan lunchen op diverse uitnodigende terrassjes, zoals
het Italiaanse Peccata. Je kan er ook rondneuzen in kunstgalerijen of
souvenirwinkeltjes of het Hugenotenmuseum in de nabijheid van het
Hugenotenmonument bezoeken. Gelegenheid genoeg om wat vrije tijd
in te bouwen. Via de Franschhoekbergpas met grootse vergezichten
bereiken we het Villiersstuwmeer en we kiezen terug voor een piste
die langs de uitgestrekte graanakkers van de Overbergprovincie loopt,
het geliefde biotoop van blauwe kraanvogels waarvan we er wel een
vijftiental zien. Via deze alternatieve wegen bereiken we uiteindelijk
Hermanus, het mekka van de walvisliefhebber in deze periode van het
jaar wanneer de Southern Right Whale hier komt baren en paren. Het
populaire toeristenstadje doet onmiddellijk zijn reputatie alle eer aan.
Van op de parking zien we reeds de eerste walvisstraarten. We verblijven
in het aangename Auberge Burgundy in het centrum van de stad. De
walvissen blijven ons de hele volgende ochtend verwennen, zelfs tijdens
een lunchsnack die we nuttigen op het over het water hangende terras
van Bientang’s Cave na een ontspannende wandeling langsheen de
kustlijn.
Het Kaapse Schiereiland
Ook voor de transfer naar Kaapstad kiezen we voor de alternatieve
kustweg die passeert aan de pinguïnkolonie van Stony Point en de
botanische tuin van Harold Porter waar de speldenkussenprotea mooi
in bloem staat. Door een geblokkeerde deur verwisselen we de VW
minibus bij het Avis-kantoor op de luchthaven van Kaapstad voor een
nieuwe Mercedesbus. Aan de rand van Kaapstad en ideaal gelegen aan
verschillende belangrijke toegangswegen om het Kaapse Schiereiland
te exploreren verblijven we onze laatste drie nachten in het Courtyard
Suite Hotel, gelegen op de historische grond van de Kaaps Hollandse
Valkenberg vestiging dat het hotel deelt met het gereputeerde Wild
Fig restaurant. We hebben nog bijna drie volle dagen om Kaapstad en
omgeving te bezoeken. Absolute prioriteit daarbij geniet de kabellift
naar de Tafelberg die we zodra de weersomstandigheden het toelaten
bestijgen, want bewolking van het zogenaamde tafelkleed of te veel wind
kunnen de beklimming soms dagen na elkaar verhinderen.
De eerste ochtend zit de Tafelberg gedeeltelijk in de wolken, maar
telefonisch navragen leert ons dat de kabellift wel degelijk werkt.
We besluiten om even af te wachten en Kaapstad aan de voet van de
Tafelberg op ons te laten inwerken vanuit Bloubergstrand, een eerste
impressie van over het water van de Tafelbaai. Signal Hill vormt onze
tweede benadering, en dan wagen we onze kans met de kabellift. Een

poging die gedeeltelijk in de mist blijft steken, maar bij kortstondige
opklaringen toch fabuleuze vergezichten oplevert. We werken het
klassieke Kaapstadprogramma verder af met een boottocht vanuit
Houtbaai naar de pelsrobbenkolonie van Duikereiland en een botanische
wandeling in Kirstenbosch, die minder verzorgd lijkt dan anders. Of
zijn we verwend door de bloemenpracht die we in het wild hebben
gezien? Terug in ons hotel doen we ons tegoed aan gratis aperitieven en
snacks die dagelijks tussen 17u00 en 19u00 worden geserveerd in een
stijlvol salon. Daarna gaan we vrij dineren in Waterfront, het populaire
uitgangs- en winkelcentrum van Kaapstad. We lopen langs in den
Anker, een Belgisch succesverhaal, waarvan de Gentse eigenaar twee
jaar geleden in Namibië verongelukte.
De volgende dag ronden we het Kaapse Schiereiland en beginnen
met een bezoek aan het waterzuiveringsstation nabij Zeekoevlei,
toeristisch onbekend, maar een eldorado voor vogelliefhebbers met
fl amingo’s, pelikanen, eenden, futen en nog veel meer watervogels. Op
de achtergrond prijkt het Tafelgebergte. Dan komen klassiekers aan de
beurt zoals de pinguïnkolonie op de Boulders in Simon’s Town en het
Kaap de Goede Hoop reservaat met de druk bezochte Kaappunt en het
graag gefotografeerde bord van Kaap de Goede Hoop zelf. We maken een
ommetje naar Olifantsbos waar de bontbokken en zwarte scholeksters
op de afspraak zijn. Om toch enig gevoel van Zwart Afrika te proeven
in de overwegend blanke oase die Kaapstad en zijn omgeving toch is,
kiezen we voor het Afrika Café voor een afscheidsdiner bestaande uit een
revue van Afrikaanse specialiteiten. Het zwarte samenhorigheidsgevoel
ervaren we nog nadrukkelijker als we op zondagmorgen een aangrijpende
gospelmis bijwonen in de St Gabriël Catholic Church in het township
Guguletu. Onze laatste uren in Zuid-Afrika brengen we door in het op
zondag rustige historische centrum van Kaapstad nabij het Kasteel en
de Kompanietuin. In het legendarische Mount Nelson Hotel nemen we
met een aperitief afscheid van hen die straks huiswaarts vliegen. Ikzelf
verleng morgen nog met de later gearriveerde Meersmannen naar Victoria
Falls in Zimbabwe vanwaar we enkele dagen op safari gaan in Chobe
NP in Botswana. Onze resterende tijd in Kaapstad besteden we aan de
verkenning van enkele nieuwigheden zoals het Canal Walk Shopping
Center op de weg naar Paarl, het om zijn as draaiende restaurant op de
21 e verdieping van het Top of the Ritz Hotel in Seapoint en het restaurant
van het exclusieve Twelve Apostles Hotel & Spa in Camps Bay.
Chobe Safari Lodge, Chobe Game Lodge
Om 06u00 vliegen we reeds via Johannesburg naar Victoria Falls in
Zimbabwe. Na het rampzalige beleid van dictator Mugabe lijkt dat
wel een vlucht naar af. Het ooit welvarende Zimbabwe leidt vandaag
hongersnood. In de aankomsthal gebeurt de immigratie nog handmatig.
Ondanks de 45 USD visumkosten die we dienen te betalen is er geen
geld voor computers. Als we hierover een opmerking maken bij de
ijverige immigratieoffi cier glimlacht hij, weet wel in wiens zakken de
harde valuta verdwijnen, maar durft de naam van de Mugabe-aanhang
niet uitspreken. We laten de Victoria Watervallen voor het einde van
ons verblijf en begeven ons onmiddellijk naar het naburige Chobe
reservaat. Een versleten vlag wuift ons uit bij de Kuzungula grenspost
met Botswana.
We overnachten eerst in de democratisch geprijsde Chobe Safari Lodge
buiten het park en betrekken één van de nieuwe, ruime en verrassend
comfortabele safarichalets. Gelegen aan de rivier Chobe zelf, nodigt de
lodge uit om een eerste safari per boot in te vullen. Samen met een
30-tal andere toeristen gaan we aan boord van een grote catamaran
en die valt tegen in vergelijking met de kleine bootjes van maximum 7

personen waarmee we voorheen reeds genoten van de enorme vogel- en
dierenrijkdom aan de oevers van de Chobe. We zitten immers in het
droge winterseizoen en dan verzamelen alle dieren en vogels vanuit het
hele achterland zich aan de oevers van de Chobe, Lyantini, Zambezi
en Okavango. Naar verluidt bevinden er zich dan meer dan 100.000
olifanten in Chobe en dat merken we aan de vegetatie die gereduceerd
is tot kreupelhout. Onze medereizigers blijken weinig gemotiveerd en
meer geïnteresseerd in de dranken die geserveerd worden. Zij het van
ver, noteren we toch enkele bijzondere observaties: naast massa’s
olifanten en nijlpaarden zien we o.a. ook sierlijke kudu’s, enkele schuwe
sabelantilopen, puku-moerasantilope, kleurrijke carmine bee-eaters,
schaarbekken, buffels, giraffen, zebra’s, wrattenzwijn en een tsetsebe
hartebeest. ’s Anderendaags gaan we meer de exclusieve toer op als we
verhuizen naar de elitaire Chobe Game Lodge die ligt in het park zelf.
Hier worden we verwend met de persoonlijke service van Sky, een topgids
met arendsogen die ons twee dagen privé op safari neemt per boot en
luxe terreinwagen. Chobe Game Lodge behoort tot de prestigieuze Desert
& Delta Safaris Lodges & Camps, die we later in het jaar aan de hand
van een luxueuze vliegsafari gaan verkennen. Ze organiseren safari’s op
een ‘all inclusive’ basis: 3 gepersonaliseerde safari-activiteiten per dag,
maaltijden met alle dranken, wijnen, aperitieven en degustieven, en
zelfs laundry inbegrepen. Na een bootsafari neemt Sky ons ’s namiddags
uit op een landsafari en toont ons een luipaardjong dat de voorbije
nacht door leeuwen werd doodgebeten. In een naburige boom hangt een
impala, prooi van de luipaardmoeder, die Sky even later uit het dichte
bladerdak van een boomtop tovert. Aan de overkant van de Chobe-rivier
graast een kudde buffels van wel 1000 stuks op de grasrijke Caprivi-strip
van Namibië. Neushoornvogels, frankolijnen, scharrelaars en bijeneters
pikken naar insecten die duizenden olifantenbollen bewonen waarmee
Chobe bezaaid ligt. Impala’s en parelhoenders, lokaal Chobe chicken
genaamd, zijn andere talrijke bewoners van de lage Chobe vegetatie die
niet door olifanten is verwoest. Tegen zonsondergang vindt Sky de troep
leeuwen die het luipaardjong doodden.
De volgende ochtend gaan we op safari en kammen het mopanebos
uit. We zien tsetsebe’s, kudu’s en een grote kudde sabelantilopen op
weg naar de Chobe-rivier. Tijdens het diner betrappen we in de lodge
een stekelvarken dat op weg is naar wat keukenafval. ’s Anderendaags
wuiven residentiële Chobe-bosbokken en een troep zebramangoesten ons
uit als we Chobe Game Lodge verlaten en terug rijden naar Zimbabwe.
Victoria Falls
In Victoria Falls verblijven we in de sympathieke Ilala Lodge op
wandelafstand van de Victoria-watervallen op de Zambezi-rivier. In
het droge seizoen ogen ze minder spectaculair dan in het regenseizoen,
maar de diepe kloven die de Zambezi in miljoenen jaren heeft uitgesleten
blijven indrukwekkend. Ter gelegenheid van de 100 e verjaardag van
de ontdekking pronkt een bronzen standbeeld van Livingstone bij
de ingang van een wandelpad langsheen de watervallen. Chacmabavianen
doorkruisen ons pad en Trumpeter hornbills stelen de show
bij de vruchten van een imposante fi cus. Voor een lunchsnack bezoeken
we het historische Victoria Falls Hotel, nog altijd mooi ingericht met
gestileerd meubilair, schilderijen van prominente fi guren en tal van
jachttrofeeën. De tuinen zijn een streling voor het oog. De service van
het corrupte personeel is echter beneden alle peil. We proberen er de
Zimbabwe dollars te spenderen die we via onze DDS-chauffeur op de
zwarte markt aan halve prijs hebben gekocht. Voor 120 USD kregen
we 6 miljoen Zimbabwe dollars, waarmee we ons enkele ogenblikken
miljonair voelden. Zonder offi cieel wisselbewijs mag je echter niet in

contanten betalen, maar een deal met onze kelner is vlug uitgewerkt.
’s Namiddags heeft de sympathieke manager van Ilala Lodge ons
uitgenodigd voor een sunset cruise op de Zambezi-rivier met de RA-IKANA,
een nostalgische kleinschalige koloniale boot met 16 zitjes, genaamd
naar de zwarte expeditieleider van Livingstone. Wat aanvankelijk een
pleziertochtje leek te worden, uiterst verzorgd met snacks en allerhande
aperitieven, wordt uiteindelijk nog aangenaam interessant met tal van
watervogels, badende olifanten en een betoverende zonsondergang. De
taterende Amerikaanse toeristen krijgen we op de koop toe. Zij hebben
de beste herinneringen aan het Makololo Tentenkamp in Hwange en
dat heb ik onthouden voor mijn komende decemberreis naar Botswana
en Zimbabwe. We hebben nu met Chobe en Victoria Falls mogen
voorproeven en kijken reeds uit naar het vervolg. Voorlopig rest ons
nog enkel de terugvlucht via Johannesburg en Londen, die vlekkeloos
verloopt.