Lees hier de hele tekst van Pension Erna.pdf - Nynke Borgman

Francis, Carlton, Gaston, Galton, Francis Galton, heet ‘ie zo?, dat zou zomaar kunnen, waar ik
heen wil is dit: Eén: Nature: wij zijn zoals we zijn, en zo zijn we altijd al geweest, dat kun je
niet veranderen, wij hebben a priori al een karakter, dat zit als het ware in onze genen
voorgeprogrammeerd, Twee: Nurture: wij worden geboren als een tabula rasa, en daarna
hebben we geleerd te worden zoals we nu zijn, dus hoe wij nu zijn, dat ligt aan onze
omgeving, en elke dag verandert ons karakter een beetje door alles wat wij meemaken.
Als we nou de concensus die natuur- en gedragsfilosofen hier in de loop der jaren over
hebben bereikt even vergeten. Ja, het is wel een beetje van het één, maar toch ook wel een
beetje van het ander. Als ik dan ineens denk, uit het niets, zoals daarnet, die Erna is echt
onaardig, die heeft echt een verrot karakter, dan kun je zeggen, Eén: Nature: ja, Erna is
gewoon een onaardig mens, dat was ze, dat is ze, dat zal ze altijd blijven en dat is ze altijd al
geweest, of, Twee: Nurture: ja, maar wacht eens even, Erna is nu misschien onaardig, maar
dat komt omdat ze dingen heeft meegemaakt die haar zo gemaakt hebben, en er zullen haar
nog meer dingen overkomen die haar nog veel onaardiger zullen maken.
Ik weet niet wat de waarheid is, maar we hebben het hier over Erna, en op de een of andere
manier vind ik Erna gewoon bijzonder onsympathiek, echt onaardig. En dat niet alleen, ik
vind haar ook lelijk en chagrijnig en dom. Dat vind ze zelf trouwens ook. Ze vind zichzelf
ook verschrikkelijk. Misschien dat ik haar daarom zo onaardig vind.
Kijk nou hoe ze daar zit. In dat goedkope trainingspak. Met die zure mondhoeken. Veel te
dik. En dat haar. Ze heeft haar beste jaren gehad. Ze is alleen overgebleven. En ze zit daar
maar te zitten, achter haar balie. In haar pension. Ik bedoel, mijn god, ze kan toch ook iets
gaan doen. Maar ja, wat? Zij zit daar maar, stil voor zich uit te staren. Lelijk!
Ik weet niet of u het gemerkt heeft, maar het regent buiten nogal. En zulk weer maakt Erna er
niet leuker op. Als u begrijpt wat ik bedoel. Erna's bereidwilligheid om zich nog enigszins
beleefder en vriendelijker voor te doen dan ze in werkelijkheid is, daalt recht evenredig met
het stijgen van de waterspiegel in de regenmeter in haar achtertuin. Regenwater maakt Erna
zuur. En grote hoeveelheden regenwater doen in Erna een beerput aan onaangename
gedachten en gevoelens overlopen, die in een dun stroompje richting de voortuin vlieten en
daar een openlijke stinkende plas vormen waarin Erna dan lekker hard gaat staan stampen.
De vooruitzichten van een loodgrijze hemel vol onhoudbare hoosbuien en fiks aantrekkende
windvlagen die de afgelopen dagen meerdere malen rond een uur of half negen herhaald zijn
door die NOS mevrouw, waar ik me nog steeds van afvraag of ze zwanger is, de BBC heeft er
ook zo één, alsof ze allemaal zwanger zijn, alsof er een soort mysterieus verband is tussen
luchtstromen en vruchtwater, ik bedoel, zo'n echo lijkt toch net een weerkaart, bepaalt een
latente kinderwens je meteorologische interesse, of is het meer als augurken, een vak waar je
spontaan zin in krijgt op het moment dat de conceptie heeft plaatsgevonden, aanstaande
weermoeder, ik vind het ook zo bizar dat je nooit kunt voorspellen hoe het wordt, sommige
vrouwen hoeven dan nog maar een paar weken maar je ziet niks, die blijven net zo plat als
altijd, die hebben niet meer buik dan ik nu, en anderen die ontploffen werkelijk aan alle
kanten, die slechte vooruitzichten hebben geleid tot negatieve reisadviezen, dus vanochtend
hebben de laatste gasten het pension verlaten om thuis te zijn voordat het weer nog erger
wordt of Erna’s humeur...
2