Lees hier de hele tekst van Pension Erna.pdf - Nynke Borgman

Ik zag een foto in de krant van een schip in een storm op zee. Het duurde een tijdje voor tot
mij doordrong wat ik nou eigenlijk zag. Midden op de foto leek de helft van het schip recht
overeind staan in een kolkende zee, echt een oud ding, de flanken gedeukt door de kracht van
de beukende golven, de zeilen aan flarden gereten door de wind. De andere helft van het schip
verdween aan de onderkant van de foto in het wild schuimende water en leek verzwolgen te
worden door de zee. Woeste golven met krullende schuimkoppen torenden metershoog boven
het schip uit. De loodgrijze dreigende lucht werd links doorsneden door een lange
bliksemschicht en aan de rechterkant kwam een pikzwarte wolkenband aanrollen die nog
minder goeds voorspelde. Het leek alsof het schip in een laatste wanhopige poging om aan de
allesvernietigende orkaan te ontsnappen had besloten om een onmogelijke manoeuvre uit te
voeren. Recht omhoog tegen die ondoordringbare golvenmuur en hopen dat de stampende
turbine genoeg kracht zou heeft om eroverheen te komen. Maar de storm werpt woedend een
gretige golf uit en trekt uit alle macht om dat schip naar de bodem van de oceaan te krijgen.
Alles aan die foto vertelde nog een paar seconden en dan het is het voorgoed voorbij. Dat
komt niet meer goed, dat schip gaat naar de haaien, die lading daar kan je naar fluiten, die
hele bemanning zal verdrinken.
Een storm op zee heeft niets romantisch. Als je in een zware storm gevangen zit, dan denk je
maar één ding. Hoe overleef ik dit. Je staat doodsangsten uit. Eén verkeerde stuurbeweging en
het schip komt dwars op de golven en het is gebeurd. Je verdwijnt onherroepelijk in zee. De
adrenaline stroomt door je lichaam. Het oerinstinct komt boven drijven, je moet door, kalm
blijven en doorvaren op het kompas, je kunt alleen maar hopen dat alles goed gaat.
Toen pas drong het tot me door. Ik moest het beeld omdraaien. Wat ik boven het water uit zag
steken was de achtersteven van het schip. Wat in het water verdween was de boeg. Als je
goed keek, dan stond er achter op het schip nog iemand aan het roer vastgebonden, de
kapitein, zijn donkere haar wapperde woest in de wind, hij zat echt letterlijk vastgebonden aan
dat roer om niet overboord te waaien. Dit schip had enkele seconden daarvoor op de
schuimende golvenwand gebalanceerd. De kapitein kijkt mijlenver om zich heen en ziet aan
alle kanten tot aan de horizon niets anders dan woeste metershoge golven, achter hem de
bliksem, de oprukkende orkaan en dan besluit hij koers te houden, zijn schip onder controle te
krijgen. En samen duiken ze de diepte in. De boeg verdwijnt eerst onder water, de
achtersteven zal zo volgen. Maar ik wist gewoon zeker, als je het gezicht van die man had
kunnen zien, dan had je gezien dat hij keihard stond te lachen, die miezerige orkaan gewoon
stond uit te lachen. Als je dat lachende gezicht van die kleine antilliaan goed had kunnen zien
op die foto dan had je gewoon geweten dat het goed zou komen.
Alleen meneer De Bruijn is er nog. Boven. Hij komt nauwelijks zijn kamer uit, dat stoort Erna
in het geheel niet, maar hij draait de godganse dag tango. De kamer boven heeft een
loszittende plank in de houten vloer, met een vrij kenmerkende piepkraak, die hoort Erna, om
de zoveel tijd, dus bekruipt Erna het vermoeden dat daar ook nog op gedanst wordt, op die
tango. Godallemachtig!
Meneer De Bruijn, die eigenlijk alleen in gedachten door Erna meneer De Bruijn wordt
genoemd, omdat hij zo'n ouderwets bruin ribpak draagt, met van die opgenaaide
schouderstukken, nee, dat is je elleboog, opgenaaide elleboogstukken, van een soort leer,
maar dan zachter, hoe heet het nou ook alweer, suede, nee, je krijgt het vuil er altijd zo
moeilijk uit, nou ja, het is nep, en omdat zij zich de naam waaronder meneer De Bruijn zich
3