CIMEMAi THEATER - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

18d 

No. 52 - 7 Jan. 1939 

CIMEMAi 

THEATER 

*■■■■■■■■■■■■ ^ 

JISE CAMPBELL 

• IN DE 

AMOUNT-FILM 

M WITH WINGS" 

^w«^ 

?/ 

^%w 

t .f 

« 

WÊÊÊÊ 

K9LAD 

IS. 

■■■i 

>^^. ¥0} 

' 

f 

f,

NIEUWS UIT DE STUDIO'S 

Marilyn Kay, haar ware naam is Kay Tapscott, een 

zevenjarig sterretje, zal de hoofdrol vertolken in 

„The star maker". Haar partner in deze film is Bing 

Crosby. 

Emil Jannings is door den Italiaanschen koning tot 

„Commandatore" benoemd. 

Arthur Maria Rabenalt zal de Terra-film „Männer 

müssen so sein" in scène zetten. Het draaiboek wordt 

geschreven door Fred Hildebrandt en Jürgen von 

Alten. 

Karl Anton, de bekende regisseur, heeft een jaar- 

contract met de Tobis gesloten. 

Heinz Ruehmann vervult een belangrijke rol in 

„Der Florentiner Hut". Deze film wordt door Wolf- 

gang Liebeneiner in scène gezet. 

Madeleine Carroll is voor de film „Café society" 

uitgekozen. 

Gustav Froehlich schrijft een film-scenario, getiteld 

„Tödliche Liebe". 

Fernand Gravey vervult de hoofdrol in „Le facteur 

sonne toujours deux fois". 

De Terra zal het tooneelstuk „Die Fahne" van Otto 

Emmerich Groh verfilmen. 

Humphrey Bogart speelt een belangrijke rol In de 

Warner Bros-film „Guttersnipes". 

Hannes Stelzer werd aangezocht voor de Jenny 

Jugo-fllm „Ein hoffnungsloser Fall". Deze film wordt 

te Weenen opgenomen. 

Anna May Wong vertolkt de hoofdrol in de Para- 

mount-film „King of Chinatown". 

Erzol Flynn en Bette Davis spelen de hoofdrollen 

in de Warner Bros-film „Queen Elisabeth". 

Milt Shubert zal de film „Sweepstakes winner" met 

Marie Wilson en „The return of Dr. X" met Boris 

Karloff en Claude Rains in scène zetten. 

John Garfield werd voor de Warner Bros-film 

„Nijinsky" geëngageerd. 

Clarence Upson Young zal het scenario schrijven 

voor de RKO-Radiofilm „Wildcat Bus". 

Victor McLaglen die momenteel naast Cary Grant 

en Douglas Fairbanks Jr. de hoofdrol vervult in 

„Gunga Din", is door RKO-Radio aangezocht voor 

de hoofdrol in „Pacific liner", een rolprent, die een 

dramatisch gebeuren behandelt aan boord van een 

passagierschip. Chester Morris en Wendy Barrie spe- 

len eveneens belangrijke rollen in deze film. Regis- 

• seur is Lew Landers. 

Hans Jakob Groeblinghoff werd voor de Terra-film 

„lm Namen des Volkes" geëngageerd. 

Pat O'Brien en Joan Blondeil vertolken de hoofd- 

rollen in de Warner Bros-film „Broadway cavalier". 

HOE FRANCO MERCER 5LAAGDE 

Frances Mercer is geboren te New Rochelle, N.Y., den zien October 

1916. Kort na haar geboorte verhuisde de familie naar New 

York City. 

Frances genoot haar opvoeding te Mt. St. Vincent aan de Hudson, 

St. Lawrence Academy en Rosemary Hall, Greenwich, Conn. Zeven 

jaar achtereen bracht zij haar zomervacantie door in een kamp te Ver- 

mont, waar de kinderen hun eigen golfterreinen, tennisbanen en zwem- 

bassin hadden en reeds op jeugdigen leeftijd leerde zij uitmuntend paard- 

rijden, duiken, tennissen, boogschieten, schermen en allerhande balspelen. 

Ook zorgde het kamp ieder jaar voor een bal en wekelijksche opvoe- 

ringen, waarbij Frances altijd op den voorgrond trad. Zelfs heeft Frances 

eens eeil sprookjes-ballet geënsceneerd. 

Tegen het einde van haar schooltijd legde zij zich toe op hockey, ijs- 

hockey, discus- en speerwerpen. Bovendien deed zij zeer veel aan jagen. 

Na het behalen van haar diplo- 

ma bekwaamde Frances Mercer zich 

in de tooneelspeelkunstonder lei- 

ding van madame Marie Ouspens- 

kaya van het Moscow Art Theatre 

te New York. In haar laatste 

schooljaar had zij heel wat van 

Shakespeare gelezen en gedecla- 

meerd, waarbij zij steeds in travesti 

optrad daar zij groot en donker 

was. Zij gelooft dat haar liefde 

voor het werk van den grooten En- 

gelschen tooneelschrijver zeer veel 

bijgedragen heeft tot haar ontwik- 

. keling en den grondslag heeft ge- 

legd voor haar tooneel- en film- 

loopbaan. Frances nam spraak- 

lessen, terwijl zij gelijk met deze 

studie een cursus in grimeeren en 

rhythmische gymnastiek volgde. 

Op negenjarigen leeftijd schreef 

Frances Mercer reeds een tooneel- 

stuk en componeerde een song. Op 

kostschool schreef zij onder de les- 

uren thrillers en romans tot groot 

genoegen van haar klasgenootcn, 

die de met fantastische verhalen 

volbeschreven bladen aan elkaar 

doorgaven. Natuurlijk raakte een 

enkele maal zoo'n blad in de han- 

den van een leerares, waarna Fran- 

ces voor de rest van de les op een 

eenzame plek gelegenheid kreeg 

weer tot de werkelijkheid terug te 

keeren. Doch door de dwaze mi- 

miek die zij dan ten beste gaf, ver- 

maakte zij al de klassen die op de 

hal uitkeken, totdat zij wederom 

betrapt, naar andere oorden verban- 

nen werd. Zij was echter altijd be- 

reid nederig haar excuus aan te 

bieden om maar weer terug te kun- 

nen komen in de hal... . om dan 

weer van voren af aan te beginnen. 

Hiermede, beweert Frances, vol- 

deed zij aan de oudste tooneel- 

traditie, door namelijk een publiek, 

dat zat te wachten tot de voor- 

stelling verder zou gaan, niet teleur 

te stellen. Een van Frances' groot- 

ste ambities is altijd geweest eens 

op te treden in een stuk, dat zij zelf 

schrijft, regisseert en produceert. 

Na beëindiging van haar school- 

Fiances poseerde na beëindiging 

van haar schooltijd als iotogra- 

fisch model. 

tijd poseerde Frances Mercer als fotografisch model. Zij werkte voor 

John Powers, onder wiens leiding vele sterren en toekomstige sterren 

begonnen waren. Zij vond het voornamelijk prettig, omdat de meeste 

van haar geestverwanten het ook deden. Bovendien houdt Frances er 

van gefotografeerd te worden. Hiermede verdiende zij tevens haar 

eerste geld. 

Toen kwam zij volkomen onverwacht en geheel onvoorbereid bij de, 

radio terecht. Drie leden van Freddie Martins band waren geëngageerd 

om 's middags een kwartier voor de radio op te treden en ze vroegen 

Frances of ze met hen als croonette wilde optreden. Zij accepteerde en 

kwam eerst in den verkeerden studio terecht en toen zij ten slotte daar 

kwam waar zij wezen moest, was het tijd om te beginnen. Zij vloog 

den studio binnen, recht op den microphoon af en begon te zingen ... 

zonder gerepeteerd te hebben en zonder zich rekenschap te geven van

Frances in „Vivacious lady", een film waarin zij veel succes oogstte. 

de toonhoogte. Het was de song „Talk of the town" en Frances zal 

nooit die gewaarwording en haar opwinding vergeten. 

Dat de zaak op zijn pootjes terecht kwam, mag men afleiden uit 

het feit dat zij daarna in verscheidene radioprogramma's bij diverse stations 

met succes optrad. Vervolgens verscheen zij als croonette bij Freddie Mar- 

tins band in het Roosevelt Hotel te New York en met het orkest van 

Euric Madriguera. in het Waldorf-Astoria Hotel. 

Toen kwam er een onderbreking in de carrière van Frances Mercer 

in den vorm van een acute blindedaimontsteking. Na het ziekenhuis 

verlaten te hebben, begaf zij zich naar Canada om daar den zomer door 

te brengen. Van hier maakte zij haar eersten langen tocht per vliegmachine 

naar Florida, waar zij dien winter bleef. Toen zij volledig hersteld was 

en haar tooneelstudies weer opgevat had, kreeg zij een engagement bij 

een klein, rondreizend tooneelgezelschap, waar zij uitsluitend vamps te 

spelen kreeg. „Ik werd meestal in de tweede acte doodgeschoten," zegt 

Frances Mercer. 

Het laatste jaar brak aan voor haar komst in Hollywood. Frances 

bekende dat zij heel wat moeite gedaan heeft om in een Broadway-stuk 

te komen. De productieleider George Abbott bood haar als goed vriend 

verscheidene kansen aan bij rondtrekkende tooneelgezelschappen, maar 

om verschillende redenen kon zij deze niet aannemen. 

In dienzelfden tijd legde Frances Mercer haar eerste filmproef af voor 

Universal Pictures. Per telegram ontving zij de mededeeling, dat Univer- 

sal van haar diensten geen gebruik kon maken. Vervolgens trad zij mee 

op in de filmproef van de beroemde dansers Maurice en Cordoba voor 

20th Century Fox, waarvan zij nimmer meer iets hoorde. Zij trok 

hieruit de conclusie, dat zij het bij de film nooit meer hoefde te probeeren. 

Op zekeren dag bevond zij zich met kennissen in de „21" Club. Een 

van hen nam de New York Journal ter hand en zag dat er een wedstrijd 

uitgeschreven was in verband met de film „A star is born". „Ze daagden 

me uit mee te doen en mijn foto op te sturen," vertelt Frances 

zelf. ,,En een tijdje later werd ik met ongeveer vijf-en-twintig 

anderen uitgenoodigd in de Radio City Music Hall te komen, 

waar een groep artisten moest vaststellen wiè winnares werd. 

De meeningen waren verdeeld en ten slotte besloten zij mij en 

een charmante blondine, Gladys Bensen, een meisje van Noor- 

sche afkomst, den prijs toe te kennen. Deze bestond uit een 

reis heen en weer naar Hollywood per vliegmachine, een week 

verblijf aldaar en een filmproef bij de Selznik-studio's." 

Mevrouw Mercer besloot met haar dochter mee te gaan, die 

dan een tijdje in Hollywood kon blijven om haar geluk bij de 

film te beproeven. De „prijsweek" werd besteed met een bezoek 

aan alle studio's en aan verschillende cabarets en het afleggen 

van de filmproef. Helaas werd er niet al te veel werk van deze 

proef opname gemaakt; het was nu eenmaal beloofd en daarom 

moest het, maar dan zoo vlug mogelijk. Er kwam niets van 

terecht. Het andere meisje keerde terug toen de acht dagen 

verstreken waren, daar zij geen filmambities had. 

Frances en haar moeder stonden voor de weinig aanlokkelijke 

taak te trachten indruk te maken op de meest meedoogenlooze 

stad der wereld. Zij kenden zeer veel invloedrijke menschen in 

de filmindustrie en daar buiten, productieleiders, regisseurs en 

acteurs. Frances Mercer gelooft niet dat er ooit een meisje in 

Hollywood kwam die zulke goede „kruiwagens" had als zïij . . . . 

en het hielp haar niets. Iedereen was buitengewoon aardig voor 

haar. Iedereen zei: „O, jij komt er wel in", maar niemand 

verzette ook maar een stap om haar te helpen. Frances raadt 

een ieder aan die naar Hollywood gaat met het idee dat vrien- 

den en relaties haar wel bij de film zullen brengen, dit idee maar 

direct te laten varen.... 

Maar ten slotte kwam het eerste lichtpuntje. Een der beste 

agentschappen in de film-hoofdstad vatte interesse op voor 

Frafltes Mercer en contracteerde haar tegen alle Verwachtingen 

in. Zij ging met een van hun vertegenwoordigers mee naar de 

diverse studio's. Bij Paramount en Warner Bros moest zij een 

make-up proef afleggen, opdat men kon zien hoe zij fotogra- 

feerde. Een paar dagen later besloot Warner Bfos haar een vol- 

ledige proef te laten afleggen. 

Twee weken lang bereidde zij zich hierop voor onder leiding 

van Miss Dunn, de toonecl-paedagoge. Zij moest twaalf 

manuscripten van buiten leeren. Toen vond de proefopname 

plaats. Ze slaagde goed en nu volgden er dagen van onderhan- 

deling tusschen haar agent en de maatschappij over het contract, 

de condities, enzoovoorts. Juist toen alles gereed was en er tot teekenen 

kon worden overgegaan, kwam Jack Warner terug uit New York met 

de mededeeling, dat er voorloopig, in ieder geval niet voor het volgend 

jaar, nieuwe spelers aangenomen werden. Met bloedend hart schreef 

Frances haar vader en kennissen, dat „de beklonken zaak" niet doorging. 

„Dit heeft me geleerd," zegt Frances, „om nooit, nooit weer te spreken 

over iets, voordat het een voldongen feit is." 

„Ik had besloten de heele zaak uit m'n hoofd te zetten, toen de RKO 

Radio-studioleiding mijn proefopname in handen kreeg en nadat ik 

een onderhoud met haar gehad had, verzocht Pandro S. Berman, de 

algemeene productieleider, hem de proef te toonen." Hij zag deze en 

gaf Frances het mooiste Kerstcadeau, dat zij ooit gekregen had.... een 

contract op langen termijn. 

Nauwelijks twee dagen bij RKO, werd Frances Mercer ontboden op 

het kantoor van Berman, die haar mededeelde dat er kans bestond dat 

zij naast Ginger Rogers en James Stewart de belangrijkste rol zou krijgen 

in de film „Vivacious lady". Een paar weken later werd de proefopname 

getoond aan George Stevens, die de film zou regisseeren en men stelde 

vast, dat zij een ideaal type was voor deze rol. Bij de première van de 

film bleek de juistheid van dit oordeel. 

Na „Vivacious lady" kreeg Frances Mercer een belangrijke rol in de 

Richard Dix-film „Blind alibi". Hierop volgden hoofdrollen in de films 

„Crime ring" en „Smashing the' rackets". Zij treedt nu op in „The 

mad miss Manton" met Barbara Stanwyck en Henry Fonda in de 

hoofdrollen. 

Frances Mercer is dol op lezen en breidt haar reeds omvangrijke 

bibliotheek regelmatig uit. Zij is een voorstandster van een flinke nacht- 

rust, veel sport en zoo min mogelijk make-up op straat. Lectuur over 

Indische volkeren, de boeken van Daudet en van Flaubert behooren 

tot haar lievelingslectuur. Als zij niet bij de film was, zou zij zelf al 

eens iets hebben geschreven, hetgeen zij trouwens toch nog van plan is. 

M^G^M 

(Bank Holiday). 

Nederland-film. 

Regie: Carol Reed. 

Catherine Margaret Lockwood 

Stephen John Lodge 

Geoffrey Hugh Williams 

Iedereen bereidt zich voor op den 

vrijen dag „Bank Holiday". Kan- 

toorbedienden, wegwerkers, winkel- 

bedienden, zij hunkeren allen naar het 

uur, waarop Bank 

Holiday begint. 

De film laat ons 

echter ook iemand 

zien, die geen zin 

heeft om vacantie te 

nemen. Het is 

Stephen Howard. 

Zijn vrouw is juist 

dien morgen gestor- 

ven. Haar verpleeg- 

ster Catherine biedt 

aan om den man, die 

geheel in de war is, 

naar huis te brengen, 

omdat zij bang is, 

dat hem wat zal ge- 

beuren. Hij weigert 

echter, zoodat zij ge- 

legenheid heeft om 

zich met haar ver- 

loofde bij de overige 

vacantiegangers te 

voegen. 

Gedurende de hee- 

le reis wordt Cathe- 

rine echter achter- 

Catherine vraagt 

aan een automobi- 

list om mee ie mo- 

gen rijden. 

Stephen komt tot bewust- 

zijn. 

De „dagjesmen- 

schen" zijn ver- 

plicht den nacht 

op het strand door 

te brengen. 

volgd door de ge- 

dachte aan Stephen, 

die wanhopig alleen 

rondloopt. Geoffrey, 

die kwaad is, omdat 

Catherine met haar 

gedachten steeds af- 

wezig is, beschuldigt 

haar dat zij verliefd 

is op Stephen. Intus- 

schen heeft Stephen 

Catherine tevergeefs 

opgebeld. 

Catherine blijft 

steeds aan Stephen 

denken en zij ziet in, 

dat Geoffrey gelijk 

heeft en zij niet ver- 

liefd op hem is. Zij 

besluit naar Londen 

terug te keeren om 

haar angst om 

Stephen te doen ver- 

dwijnen. Zij vraagt 

aan een automobilist 

om mee te mogen 

rijden. De man blijkt 

later de directeur 

van een reizend too- 

neelgezelschap te zijn, die zijn artisten heeft opge- 

licht. 

Zij worden aangehouden door de politie en Ca- 

therine mag niet verder gaan, aangezien zij van 

medeplichtigheid wordt verdacht. Zij vraagt de 

politie Geoffrey op te bellen om haar identiteit 

vast te stellen, maar Geoffrey, boos om haar plot- 

seling vertrek, geeft voor haar niet te kennen. 

Catherine wordt zoo wanhopig, dat de gear- 

resteerde directeur ten slotte bekent en een politie- 

auto brengt haar naar Stephens woning. Hij wordt 

daar aangetroffen bewusteloos 

Alle vacantiegangers keeren van hun uitstapjes 

terug om weer aan 't werk te gaan, de kranten 

wijden weer hun hoofdartikelen aan de problemen 

van den dag. 

Geoffrey heeft troost gevonden bij een ander. 

Stephen komt tot bewustzijn en ziet dan Catherine 

glimlachend bij hem staan. 

„Bank Holiday" is voorbij.

FILMSTERREN, , 

Virginia Bruce, de we- 

duwe van den lUm- 

acteur John Gilbert, 

bezit een Packard, 

waarmede zl] dage- 

lijks naar Culver-City 

rijdt. Daar bevinden 

zich namelijk de Me- 

fro-Goldwyn-Mayer 

Studio's, en Virginia 

is bij deze maat- 

schappij geënga- 

geerd. 

Ben Blue heeft altijd veel haast, 

dus kocht hij een compressor- 

wagen, waarmede hij met een 

snelheid van 150 K.M. door Holly- 

wood's dreven rijdt... tenminste 

als er geen politie in de buurt is. 

Regie: H. C. Potter. Metro-Goldwyn-Mayer-film- 

Dalsy Heath Margaret Sullavan „Thin Lips" Alan Curtis 

Bill Pettigrcw James Stewart „Leer" Sam Levene 

Sam Bailey Walter Pidgeon Sally Eleanor Lynn 

Martha Hattie McDanlel McGonigle ......... Charles D. Brown 

„Dice" Nat Pendleton 

1917: de Verecnigde Staten hebben Duitschland den oorlog verklaard. Met de 

eerste regimenten, die aan Amerikas Oostkust getraind worden, alvorens 

zij naar Frankrijk oversteken, komt een jonge onbedorven, Idealistische 

cowboy uit Texas naar New York. Bill Pettigrew voelt zich vreemd in de 

wereldstad en, niet gewend aan het drukke verkeer, wordt hij door een lure 

auto aangereden. De politie beveelt de inzittende jonge vrouw om Bill Pettigrew, 

die niet gewond, maar wel lichtelijk van streek is, naar aljn kampement te rijden. 

Deze jonge vrouw is de beroemde actrice Daisy Heath, een harde, gedesillu- 

sioneerde en hoogst aantrekkelijke Jonge vrouw, die leeft voor haar beroep en 

al lang geleden geleerd heeft de liefde als een gevaarlijke sentimentaliteit uit te 

schakelen. Zij doet onverschillig en blasé en leeft slechts op door zich innerlijk 

te vermaken roet de naievcteit van anderen. Het is deze vrouw, die BUI Pettigrew 

ontmoet en voor wie hij, de eenvoudige jongen van het platteland, terstond een 

diepe, idealistische liefde opvat. 

Én het verhaal van zijn liefde, of liever van den droom van zijn liefde, wordt 

aan de nuchtere werkelijkheid getoetst. Eerst zijn het de soldaten van zijn „Kom- 

pie", die hem uit den auto van Daisy zien stappen en natuurlijk niet anders den- 

ken dan dat zij elkaar kennen. Die anderen hebben allemaal een of ander 

vriendinnetje. Bill heeft er geen. Maar Bill doet alsof. Hij hangt het uit een 

tijdschrift geknipte portret van Daisy Heath boven zijn brits en het is de onver- 

biddelijke nieuwsgierigheid van zijn makkers, die hem er ten slotte toe dwingt om 

in hun gezelschap Daisy Heath na de voorstelling aTh den artisteningang op te 

wachten, waarbij Daisy, geamuseerd door wat zij met één oogopslag doorziet, 

het spelletje meespeelt en daardoor Bill in de achting van zijn kameraden on- 

noemelijk doet rijzen. Maar tevens maakt zij daardoor zijn liefde tot werkelijk- 

heid. Bills simpele, maar eerlijke opvattingen van leven en liefde hebben een 

wonderlijke bekoring voor haar, ook al begrijpt zij dat zij daaraan niet beant- 

woordt en nooit beantwoorden zal. Daisy heeft een vriend, den door de wol ge- 

verfden manager Sam Bailey, die al haar zwakheden kent en bij voorbaat ge- 

duldig vergeeh. Bailey is ook verstandig genoeg oro te begrijpen, dat Bill slechts 

van een illusie houdt, maar zich daaraan des te hartstochtelijker zal vastklampen. 

Dan wordt Bills regiment naar Frankrijk gedirigeerd. BUI breekt, tegen alle 

instructies in, uit en zoekt Daisy op. Diep, eerlijk medelijden voor BUI, die op 

het punt staat naar het front' te gaan, is voor Daisy oorzaak om zijn liefde 

te beantwoorden en zelfs" als hij haar vraagt te trouwen, stemt zij daarin toe, 

opdat hij gelukkig naar Frankrijk zal kunnen tijgen. Zij bekent BaUey, dat BUI 

den schok der werkelijkheid, die hem wacht, beter zal kunnen verdragen, wan- 

neer hij uit den oorlog terug is. 

Uit Frankrijk komt brief na brief van BUI aan Daisy. Maar Daisy heeft niet 

meer de plaats op Broadway, die zij voordien had. Gewond door dat wonder, dat 

liefde heet, leeft zij slechts met tegenzin in de oorden van vermaak, maar zij 

doet haar plicht zoo goed als ieder ander in dezen tijd van oorlog. Tot op een 

avond als zij in een kleine nachtclub haar beroemde liedje „Pack up your troubles 

and smUe" zingt, de oude negcrgédienstige met een aangeteekend schrijven tus- 

schen de tafeltjes doorschuift. En daaruit valt Bills soldatenpenning. Hij stierf 

op het veld van eer. 

En Daisy glimlacht, glimlacht dapper door haar tranen 

BUI vertrekt naar het Ironi Daisy treedt in een nachtclub op 

;',' M 

■

y-..-:.;,,--:y , 

*s 

s» 

■ 

att^ 

■ 

•< . ^ UJ -^ 

O tn ^ O bÜ h: 

c^ =-? < ^ R SQ 

"^ ^ ^ !? UJ tj 

< "31 z .

GESPREKKEN MET MIJN 

VRIEND PIETERSEN 

eb je gelezen Pieterscn over dat Fran- 

■sche meisje, dat door de film haar 

t,H geluk gevonden heeft?" 

„Wie was het? Annabella of Danielle Darrieux?" 

,,Neen, beste vriend, het was heelemaal geen 

filmster!" 

„En toch door de film gelukkig geworden? 

Was het dan een programma-meisje?" 

„Ook dat niet. Het was een doodgewoon 

meisje uit Rouaan. Hoewel ik hiermede niet 

zeggen wil, dat programma-meisjes geen meisjes 

zijn." 

„Je moet me niet zoo nieuwsgierig maken. 

Vertel nu eens op! Wat is er met dat meisje 

gebeurd?" 

„Luister dan! Een jaar of vier geleden zag 

een zeer rijk Engelsch grondbezitter, Robert Mc. 

Culloch, een film tijdens het journaal, een 

volksfeest te Rouaan voorstellende. Hij zag 

daarop een meisje, dat hem interesseerde, wendde 

zich tot de onderneming, die de film had 

opgenomen en liet een foto van het meisje 

maken." 

„Dus een stukje film vergrooten!" 

„Juist, Pietersen. Nu ging hij met deze beeltenis 

op zoek naar het meisje." 

,,Wat reuze-romantisch!" 

„Ieder jaar bezocht hij het volksfeest te Rouaan, 

maar pas drie jaar later ontdekte hij haar. 

Zij zat op het terras van een restaurant, waarvan 

haar papa de eigenaar is. Je kunt begrijpen, 

dat hij spoedig aan haar tafeltje zat. Om kort 

te gaan, ze werden het spoedig eens. Hij was 

niet alleen schatrijk, maar knap bovendien en 

het huwelijk werd spoedig voltrokken.' 

„Als je het op een film zou zien, zou je 

het gewoonweg niet gelooven." 

„Uit dankbaarheid zond de Engelschman 

een telegram naar de filmonderneming om die 

te bedanken. Ik denk, dat nu voortaan alle 

meisjes uit Rouaan aan het volksfeest willen 

deelnemen, als ze maar gefilmd worden. Je ziet, 

hoe je geluk in een klein filmpje kan liggen!" 

ONZE WEKELIJKSCHE 

PRIJSVRAAG 

Vraag vijfhonderd en achttien 

Wat zijn dubbel-sterren? 

Wij stellen een hoofdprijs van ƒ 2.50 en 

vijf troostprijzen beschikbaar om te verdeelen 

onder hen, die vóór 23 Januari (abonné's uit 

overzeesche gewesten vóór 23 Februari) goede 

oplossingen zenden aan ons redactie-adres: 

Galgewater 22, Leiden. Op de enveloppe of 

briefkaart gelieve men duidelijk te vermelden: 

Vraag 518. 

DE OPLOSSING 

Vraag vijfhonderd en veertien 

Een moraine is de ophooping van bergpuin 

op den rand of aan het einde van een gletscher, 

ook zandwal of steendijk en gruiswal genoemd. 

De hoofdprijs werd ditmaal toegekend aan 

Mej. R. Vos te Amsterdam, terwijl de troost- 

prijzen ten deel vielen aan Mevr. K. Man te 

Krommenie, Mevr. Blaescr—Galet te Breda, 

Mej. A. Kruisdijk te Deventer, Mej. A. Brug- 

gink te Wassenaar, den heer H. H. Kuijpcrs te 

Doorn. 

' ***** 

** 

. • 

■ 1 _ - 

-■ .- Â' 

v-V''-' ••«•>. 

-; 

-• 

''&m 

JZ** '>

VAN LEZER TOT LEZER 

Op deze pagina kunnan onza abonni'i, onder da „Ruilrubriek". fratlf aan advar. 

tantla plaatian, waarin alj lact aanbieden in ruil voer iet« ander*. Deza plaatfing 

is gahaal gratl«, maximaal 10 regels par advertentie. Advertenties, waarin voor- 

werpen ta koop worden aangeboden of gevraagd, woningen te huur werden 

gevraagd of ta huur aangeboden, diensten worden aangeboden, anzoovoort, anzeo- 

voort, worden onder de rubrieken „Ta koop aangeboden", „Ta koop gevraagd" en 

„Diversen" geplaatst en berekend tegen 5 ets. per regel, minimum vijf regels. 

TE KOOP 

AANGEBODEN 

Te koop aangeb. : 22 

fonkelnieuwe grammof.- 

platen ä ƒ0.40 p. st., of 

de heele koop ƒ7.—. Uit- 

zoeken. Zend postw. 

en u ontvangt p. om- 

megaande aan uw adres. 

J. Wentlnk, Hoogra- 

venscheweg 57, Utrecht. 

Te koop aangeb. : Pro- 

jectiescherm 6X6 me- 

ter ; tevens gordijnen- 

spanner gr. dubbel mod. 

Raiffeisenlaan 25. Tuin- 

dorp, Utrecht. 

RUILRUBRIEK 

In ruil aangeb.: 250 vr. 

postz., 70 Japan Schol- 

tens b., 100 roode 

Keg's b., 5 fonkelnwe 

jongens- en meisjesboe- 

ken, 40 Erdal blikjes, 

18 Hilmos reisb. tegen 

Dulfmerken, Vim, D.E. 

ptn, Klokz.-b., Sneeuw- 

wit chloor-b., Hillen- 

b. van artis. J. Wentlnk, 

Hoogravenscheweg 57. 

Utrecht. 

In ruil gevr. : IJssel- 

dljks koffie- en thee-b. 

Postz. voor antw. inslui- 

ten. J. J. van Veen, 

Paradljsstr. 100, Voor- 

burg. 

Ik vraag postz. Ned. en 

Koloniën. Ik geef In ruil 

hooge waarden buitenl. 

W.Peeters, OudeWeurt- 

se weg 5, Nijmegen. 

Ter ruiling aangeb. : 

2000 Hagz., 500 Verk. 

Rlv., 300 Artis Verk., 

700 Liga, 50 Levers- 

zeep, 50 Klokzeep, 260 

Hille B.B.. 250 Paul 

Kaiser, 300 Haust. Ge- 

vraagd Willighagen, 

Wennex.Kwatta,Droste, 

Duif, Niemeyer. Post- 

zegel insluiten. M. Ko- 

ning, Heilbronstraat 48, 

Den Haag. 

Wie ruilt mijn prima 

windbuks, heeft gekost 

ƒ21.50, voor elec. huis- 

bioscoop m. films? Kroe- 

se, Fagelstr. 10-11, Am- 

sterdam. 

Gratis kunt u gangbare 

bonnen die u niet spaart 

ruilen voor wat u wil 

spaart en tekort komt. 

Bij zending postzegel 

insluiten voor terugstu- 

ren. Wed. S. v. Zanten, 

Daniël Willinkplein 41, 

A'dam. 

Wie wil mijn salonpathe- 

foon met Zwits. uurwerk 

en veel pi. ruilen v. dres- 

soir, vloerkl. of iets 

anders ? Mevr. A. Pol- 

stra, Ceiebesstr. 1-1, 

A'dam (O.). 

TE KOOP 

GEVRAAGD 

Te koop gevr. : Schijn- 

werper of zoeklicht met 

booglamp geschikt voor 

wisseistr. 40 VoltSAmp. 

indien spiegel niet mooi 

geen bezwaar. Aanb. 

Raiffeisenlaan 25.-Tuin- 

dorp, Utrecht. 

Wie heeft voor iîj een 

naaistersbuste m. 40-42 

teên kl, verg. ? J. Stein, 

Wingerdweg 123-1, 

A'dam (N.). 

Wie ruilt zijn goed 

gesloten pltrleten 

fietsmand (voor kind) 

voor een in goed. st. 

z. wandelwagentje. Von- 

dell. 27, Apeldoorn. 

Ik heb : 37 b. „Onze gr. 

rlv." Verk., 8 b. „Die- 

renl. in Artis" Verk., 3 

Bonno-b. Jamin, 18 Me- 

co-pt. Radem., 2 b. 

Karnem.-z., 2 i pt. „De 

Ster", 1 pi. serie honden 

Faust, 2 pi. Droste's alb. 

Java, 3 pi. Droste's alb. 

..Het water op" en 3 

b. Snoet's w. j. Alles in 

ruil voor D.E. b. Ook 

afz. J. Boom, Seringéh- 

str. 42, Leiden. 

Mevrouw Hakkenberg, 

Haagweg 20, Leiden 

heeft vele Hille en Verk. 

en Kahrel's theeb. en 

geeft daarvan 3—I Sun- 

llghtb. 

ABONNE'S OP DIT BLAD, 

welke in onze registers zijn ingeschreven en in het be- 

zit zijn van een door onze administratie afgegeven 

polis, zijn gratis verzekerd volgens polisvoorwaarden: 

f2000.- bij levenslange invaliditeit; f600.- bij over- 

lijden; f 400.- bij verlies van een hand, voet of oog; 

f 75. - bij verlies van duim of wijsvinger; f 30.- bij 

verlies van een anderen vinger, een en ander ten ge- 

volge van een ongeval. 

Is het ongeval een gevolg van een aan een personen- 

trein, tram of autobus enz. overkomen ongeval, waarin 

verzekerde als gewoon betalend passagier reist, dan 

wordt de uitkeering bij levenslange invaliditeit gesteld 

op f3000.- en de uitkeering bij overlijden op f 1000.- 

De uitkeering dezer bedragen geschiedt door de 

NIEUWE HAVBANK N.V. te Schiedam. , 

Denk er om bij een eventueel ongeval binnen 3x24 uur 

aan het kantoor der N.V. Nieuwe Havbank te Schie- 

dam daarvan kennis te geven, ook al meent U, dat de 

directe gevolgen niet ernstig kunnen zijn. 

Anders vervalt het recht op uitbetaling. 

- 2 - 

„Ik Koop, dat Ik u niet stoor, wanneer Ik doorga met pakken, mijn- 

heer?" 

„Pakken? Wat pakken?" 

„Wel, de eigenaar van de flat heeft me zoojuist medegedeeld, dat 

wij vandaag verhulzen, mijnheer." 

„Wat ik zeggen wilde, toen wij in de rede gevallen werden..." 

•.—-■■,*■- • .*■. .-v., ■• -.->.•, .,-,:.,-.■.■ :■■■: 

„Het Is werkelijk zuiver wol, mevrouw. Wij hebben op de doos alleen 

katoen gezet, om de motten op een dwaalspoor te brengen." 

itr^M* 

#%^> 

o^ X^ \ó> 

PORCEIEI 

IN DE BEROEMDE FABRIEKEN TE SEVRE 

i. Het bereiden van de voor de porcaUtn- 

fabricage benoodigde substantie begint met 

het fijn maken en malen In een machine, 

waarin twee walsen ronddraaien. De massa 

bestaat uit porceleinaarde, kaotien, veld- 

spaat en kwarts. Hoe meer kaolien er 

wordt gebruikt, hoe harder het porcelein 

wordt. De fabriek te Sèvres werd gesticht, 

toen er in Frankrijk nog geen kaolien be- 

kend was. Het eerste, zonder kaolien ge- 

maakte porcelein was daarom „zacht", 

hetgeen thans echter zeer gezocht is als 

„oud Sèvres". 

2. Een vaas wordt op de draaischijf uit 

de nog natte massa gevormd. 

3. De gereed gekomen vazen en dergelijken 

worden, terwijl zij in vormen zijn gesloten, 

naar den oven gebracht, die tot op een 

temperatuur van 960 graden Celsius verhit 

wordt. 

* 

Alle wereldberoemde . oude poccelei 

fabrieken zijn koninklijke (abrieken, 

het oorspronkelijk althans geweest. Ook 

Fransche Porceleinfabriek te Sèvres hee 

geen anderen oorsprong dan haar even b 

kende concurrenten, want zij werd gestie 

in den regeeringstijd van Lodewijk XV, 

het jaar 1738. 

Niets is voor de hand liggender, dan d 

de fabriek te Sèvres gedurende de eerst 

tientallen jaren van haar bestaan, in he 

tijdvak van het absolute koningschap du: 

de getrouwe dienaresse . van den konin 

was. Koninklijke wenschen, ja, zelfs luime 

werden door dezen „hofleverancier" in d 

gedaante van hef edelste porcelein bévre 

digd. Nieuw gevonden tinten om het po 

celein te kleuren, kregen namen ter eer 

van den koning of zijn gunstelingen. Than 

zijn de verzamelaars van oud porcelein i 

alle deelen der wereld er op uit om di 

voorwerpen te bekomen, welke name 

dragen als „Bleu de Roy", „Rose Pomp 

dour" en „Rose Du Barry". 

De porcelein-fabriek te Sèvres heeft alle regeeringsomwentelingen in Frankrijk overleef 

en thans is zij in de derde Fransche Republiek een staatsonderneming. Hoewel zij stee 

werd uitgebreid en gemoderniseerd, is de fabriek toch „de oude" gebleven; wat 

voortbrengt is het edelste, dus ook het duurste porcelein, dat nu eenmaal niét voJ 

het alledaagsch gebruik van iedereen bestemd kan zijn. 

De fabriek van Sèvres zorgt, dat koningshoven en vorstelijke huishoudingen voorzie 

worden van de uitgezochtste serviezen en kunstvoorwerpen. Aan bestellingen van dei 

soort ontbreekt het de fabriek nooit. Ook heeft de eigenaar van deze porceieinfabrie 

in dit geval dus de Fransche Staat, vertegenwoordigd door zijn hoogsten ambtsdrage 

dgn president, niet zelden aan officleele bezoekers een of ander waardig geschenk 

geven En wie zou het kwalijk kunnen nemen, indien de president, als goede „huisvader 

dan iets uit zijn eigen fabriek cadeau doet? Overigens zijn deze soort staatsgeschenko 

steeds „unica", waarvoor de fabriek maanden van te voren reeds opdracht krijgt, < 

waarbij meestal met de speciale wenschen van den hoogen bezoeker, voor wien het c 

deau bestemd is, rekening wordt gehouden. 

Wij beelden hier een reeks interessante foto's af, die in de fabriek te Sèvres zijn g 

nomen en die onzen lezers een uitstekenden indruk zullen geven van den artistieken ai 

beid, welke er wordt verricht. 

- 4 — 

4. Het afnemen van den vorm van een vaas, 

nadat deze „gebakken" is. 

S. Het opbrengen van glazuur met de „spuit", 

waardoor er een zeldzaam emailachtig glazuur 

ontstaat. 

6. De gouden rand wordt op een porceleinen 

bord aangebracht. - Dit bord behoort tot 

een servies, dat voor een der bekendste en 

oudste Engelsche families werd vervaardigd. 

7. Een beeldhouwwerk, dat niet in een 

gesloten vorm wordt gebakken, maar 

dat toch, alvorens in den oven te gaan, 

„gestut" moet worden. 

8. Het beschilderen van de bekende 

groote Sèvres-vazen. — Een paar van 

deze vazen zijn door den Franschen 

staat ten geschenke gegeven aan het 

Albaneesche koningspaar ter gele- 

genheid van hun huwelijk. 

9. Een beeldhouwer aan den arbeid 

tijdens het vervaardigen van een 

origineel model voor een dier- 

plastiek. 

10. Een beeld gaat niet geheel 

gereed in den oven, doch in 

afzonderlijke stukken. Hier 

ziet men bijvoorbeeld, hoe 

een meisjeskopje de ooren 

krijgt aangezet, nadat het 

uit den oven is gekomen.

\e dierenwereld is vol onverwachte wonderen voor 

U wie er in vermogen door te dringen. Dat dit 

thans niet meer goed mogelijk is zonder microscoop, 

is natuurlijk bekend, maar over het algemeen blijft 

hetgeen er met dit instrument ontdekt wordt, hoe 

interessant, wonderbaarlijk en schoon het dikwijls ook 

is, toch voor den leek een gesloten boek. Slechts zoö 

af en toe krijgt men de gelegenheid door middel 

van foto's ook eens iets te bewonderen van hetgeen 

de geleerden schier dagelijks aan nieuwe ontdek- 

kingen doen. Nieuwe ontdekkingen in dien zin, dat 

er bij al het vele wat er reeds op dit terrein tot 

Stand werd gebracht, toch altijd nog heel veel is, 

dat wacht om te worden onderzocht en bekeken 

door het honderden, ja duizenden malen vergrootende 

oog van den microscoop I 

1. Een vrü veel voorkomende bewoner van 'n gewonen 

zoetwater-vUver. Het dier heet Hydra, en het voedt zich 

voornamelUk met watervlooien, die het verdooft door 

middel van de kapsels aan zün tentakels. Op onze foto 

ziet men, hoe het met deze tentakels Juist bezig is 

voedsel naar zyn mond te brengen. 

2. Dit is de tong van de wulk of kinkhoorn, een familie 

van smaltongige slakken De tong is, zooals men dulde- 

lük kan zien, geheel bezet met tanden, die het voedsel 

HJnmalen en kauwen. De kaken brengen het voedsel 

alleen maar naar binnen; de tong doet al het overige 

Met aantal tanden op den tong van de wulk bedraagt 

ongeveer tweehonderd; de gewone tuinslak heeft er 

echter plus minus vyftiendulzendl Wanneer de tanden 

versleten zUn, worden zy door nieuwe vervangen. 

3. De huid van een visch, en wel van een tong, onder 

den microscoop gezien. Hadt u ooit gedacht, dat die er 

zóó uitzag? Zooals u merkt, loopen de schubben in 

fijne punten uit. 

P€W MIC(205COOP 

4. Langen ttydheeft men gedacht, dat de spons een 

plant was- Pas later kwam men tot de conclusie, 

dat sponsen vertegenwoordigers van het dierenrijk 

z^fi, en wel zeer interessante. Wat wy spons noe- 

men, is eigeniyk het hoornachtige omhulsel, in 

welker opening het slymachtige lichaam van tal 

van sponsdleren bescherming vindt. Het skelet van 

het dier ziet u hier afgebeeld, dat wil zeggen de 

kalk' of kiezeldeeltjes waaruit het bestaat, en die 

het sponsenlichaam by elkaar houden I 

Wij kunnen onzen lezers thans weer een 

reeks zeer interessante beelden voorleggen, 

die met behulp van de photo-micrographie zijn 

genome». Men zal begrijpen, dat het maken 

van deze foto's met talrijke moeilijkheden ge- 

paard gaat, maar óók zal men het met ons 

eens zijn, dat het resultaat zeker de moeite 

loont I De geheimen van een dierenwereld, die 

tot voor betrekkelijk korten tijd nog een abso- 

luut onbekend terrein voor ons was, worden 

er op verrassende wijze door blootgelegd I 

5. De Obelia, een poliep, die haar prooi op dezelfde 

wyze grypt als de Hydra Men ziet hier een twee- 

tal kolonies van deze diertjes afgebeeld, die zich 

als een bloem aan het zeewier hechten. 

6. De Argulus, een parasiet uit zoet water, van onderen gezien. Men lett( 

op de zuigers en haken, waarmee het dier zich vasthecht aan de huid vai 

den visch, waarop hy leeft. 

7. Kalkachtige beentjes, die men aantreft in de huid van een Holothuriar 

een lid van de familie der zeekomkommers. Een wonder van fijnheid ei 

onverwachte schoonheid!

EEN LUIPAARDJACHT OP CEYLON 

Van zeer onwetenschappelijk standpunt bezien, 

kan men drie soorten luipaarden onder- 

scheiden — ten eerste de soort, die in de 

jungle opereert, en die alleen maar gevaarlijk is 

voor het wild, waar hij jacht op maakt, doch die 

voor den mensch op den loop gaal; ten tweede 

de dorps-luipaard, driester en geslepener dan de 

eerste, en die aan den kost komt door koeien, 

honden en andere huisdieren te rooven; en ten 

slotte dan de weg-luipaard, die ook voor den 

mensch gevaarlijk is en die zijn strooptochten, 

zooals zijn naam reeds aanduidt, tot in de on- 

middellijke omgeving van de dorpen uitstrekt 

Deze laatste luipaard is gewoonlijk een oud 

mannetje, dat te stijf in de gewrichten is om nog 

snel te kunnen loopen, en te „wijs" om erg bang 

voor den mensch te zijn. Hij gaat gewoonlijk in 

een bocht van den weg in hinderlaag liggen, en 

wacht daar rustig a( wat er voorbij zal komen 

om dan zijn slag te slaan, onverschillig of het 

een wild of een tam dier, of zelfs een mensch 

is. Nu dient hier ter vermijding van misverstand 

te worden bijgevoegd, dat er niet vèèl luipaarden 

zijn, die menschen aanvallen, maar de ondervin- 

ding heeft toch bewezen, dat het inderdaad voor- 

komt, en dat indien een luipaard het eenmaal 

heeft gedaan, hij er gewoonlijk ook mee voort- 

gaat! 

Nu was het het grootste verlangen van Mr W. 

G. Adam, een theeplanter op Ceylon, om eens 

een „menschenetenden luipaard" te schieten, en 

wanneer hij zijn vriend, Mr John G. Brown, die 

in gouvernementsdienst was, ook maar zag, dan 

hield hij niet op hem te vragen, hem toch vooral 

te waarschuwen, als de gelegenheid zich hiertoe 

voordeed. Mr. Brown ,Jion dit namelijk weten, 

omdat het niet alleen tot zijn ambtelijke bezig- 

heden behoorde om te zorgen, dat de orde ge- 

handhaafd en de wetten nageleefd werden, maar 

ook om het gezag hoog te houden. Dit laatste 

nu hield in, dat hij de inheemschen ook moest 

beschermen tegen allerlei aanslagen op hun leven 

en hun goed — óók als deze aanslagen werden 

gepleegd door een luipaard! Waarmee slechts 

gezegd wil zijn, dat Mr Adam wel wist, aan het 

goede adres te zijn bij Mr Brown! 

Dit bleek trouwens ook na korten tijd, want 

toen kreeg hij een telegram om direct naar Ham- 

bantota — de standplaats van zijn vriend — te 

willen komen ten einde jacht te helpen maken 

op een zeer gevaarlijken weg-luipaard. 

Toen hij op het kantoor van Mr. Brown ver- 

scheen — hij had over zijn vertrek geen gras 

laten groeien — zat deze als het ware verschanst 

achter een heelen stapel papieren, die allemaal 

over hetzelfde onderwerp handelden. Er had pas 

- zooals ieder jaar - een pelgrimstocht naar 

de tempels van Kataragama plaats gevonden en 

nu had een luipaard den pelgrims, die zich naar 

dit afgelegen oord hadden begeven, heel wat 

last en angst bezorgd Gelukkig had hij nog geen 

mensch aangevallen, maar hij was toch zoo bru- 

taal in zijn optreden geweest, dat men dit ieder 

oogenblik kon verwachten. Gedurende den gan- 

schen tijd van den pelgrimstocht had het dier 

het pad naar Talgasella om zoo te zeggen niet 

verlaten, en hij had wel tegen een stuk of vijftig 

personen „gegromd", die nu ieder, naar het 

scheen, een verzoekschrift hadden ingediend om' 

hen van het ondier te verlossen. Al deze docu- 

menten waren naar Mr Brown gestuurd, met be 

geleidende officieeie opmerkingen, welke hierop 

neerkwamen, dat een „sportsman als hij, een der- 

gelijk ondier toch zeker geen lang leven zou 

laten hebben..." 

Mr. Brown verloor geen tijd, en ongeveer een 

uur nadat zijn vriend was gearriveerd, begaven 

zij zich reeds samen op weg om te probeeren 

den luipaard op te sporen. Ze reisden in een 

licht wagentje, terwijl Andries, Browns bediende, 

in een ander karretje volgde met de geweren, 

bedden en den noodigen proviand. Tegen mid- 

dernacht kwamen zij in Talgasella aan, en bij het 

eerste ochtendkrieken begonnen zij met het 

„voorloopig onderzoek". Eenige vragen gesteld 

aan de inheemschen uit de buurt, onthulden het 

feit, dat de luipaard ook de laatste dagen nog in 

de buurt gezien was - afthans zijn sporen — 

OP LEVEN EN DOOD 

EEN REEKS SPANNENDE AVON 

TUREN, NAAR WAARHEID VERTELD 

en Mr. Brown en zijn vriend begaven zich nu 

op weg, ten einde te trachten zijn schuilplaats te 

vinden. 

Een zeer oud, licht gekleurd dier — dat vâs 

de beschrijving die zij gekregen hadden van de- 

genen, die hem gezien hadden, terwijl sommigen 

er bij voegden, dat hij kreupel of lam was aan 

den linker-voorpoot. 

Een week lang doorzochten de beide mannen, 

geholpen door Andries, de streek, zonder everV 

wel een spoor van het dier te vinden, en reeds 

begonnen zij de hoop op te geven, toen hij zich 

'plotseling manifesteerde. Op den achtsten avond, 

omstreeks een uur of negen, ontstond er opeens 

een hevig lawaai in Talgasella. Vrouwen gilden 

om te weten, of hun kinderen wel in veiligheid 

waren; mannen schreeuwden om hun geweren en 

speren, elkander waarschuwend, dat de luipaard 

op het punt was een aanval te ondernemen! 

Een handelaar uit Hambantota, die ook levens- 

middelen ventte in Kataragama, was laat dien 

avond uit deze plaats in Talgasella gekomen, ver- 

trouwend op een stormlantaarn om wilde dieren 

en „booze geesten" van zijn pad te houden. 

Klaarblijkelijk was het een flinke kerel, want hij 

had den geheelen afstand alleen afgelegd, wat 

niet veel mannen uit het district zouden durven. 

Een meter of vijfhonderd vóór Talgasella had 

hij in het licht van de maan, op korten afstand 

voor zich uit, een luipaa&j gezien, dien hij ech- 

ter door een „jungle-bezwering" op de vlucht 

had weten te drijven. Eenige oogenblikken later 

evenwel had hij opeens aan iets gemerkt, dat hel 

dier achter hem aankwam, en omkijkend zag hij 

hel op niet meer dan een pas of tien afstand 

inderdaad achter zich aansluipenl 

De man had zijn tegenwoordigheid van geest 

bewaard en met zijn stormlamp naar den kop van 

hel dier geslagen, waardoor dit was weggespron- 

gen en verdwenen Echter niet voor langen tijd. 

want even later zat hel weer vóór hem op den 

weg, grommend en grauwend, alsof het van plan 

was hem aan te vallen Er had niets anders op- 

gezeten dan hel dier moedig tegemoet te treden 

en dit had de man dan ook gedaan, waarbij het 

hem andermaal gelukt was den luipaard met zijn 

lantaarn op de vlucht te drijven. De lamp was 

dit keer echter door den slag gesprongen; de 

olie was brandend over den weg gevloeid, en dit 

was waarschijnlijk de reden, dat de luipaard nu 

voorgoed de vlucht had genomen. Achteruit- 

loopend had de man zijn tocht naar hel dorp 

voortgezet, zijn mes gereed houdend om een 

mogelijken aanval van hel dier, dal hij telkens in 

het kreupelhout vlak bij zich hoorde grommen, 

te kunnen afslaan. 

Mr. Brown en zijn vriend begaven zich direct, 

gewapend met hun geweren, naar hel pad waar- 

op de luipaard was verschenen, maar ofschoon 

zij hem wel hoorden, kregen zij hem toch niet 

te zien. 

Den volgenden morgen viel hij echter een 

slier aan, die door een inheemsche uit hel dorp 

naar de gemeenschappelijke weide werd ge- 

bracht! Hij sprong het dier boven op den rug 

en had dit binnen eenige seconden gedood! On- 

middellijk begon hij zijn prooi te verslinden, zon- 

der zich ook maar één oogenblik iets aan te 

trekken van den eigenaar van den stier, die er 

rillend en bevend en verlamd van schrik bij 

stond, tot hij eindelijk bij machte was het op 

een loopen te zetten! 

Mr. Brown en zijn vriend waren eenige mi- 

nuten na den terugkeer van den ontdanen in- 

heemsche Ier plaatse, maar de luipaard was toen 

al verdwenen, terwijl de half opgegeten slier nog 

op den weg lag. Den geheelen dag hielden zij 

gezeten op het dak van een rieten huisje, den 

kill in het oog, maar wederom gebeurde er niets. 

Tot een uur of acht; toen was het Mr. Browns 

beurt om de wacht te houden. Mr. Adam zat 

naast hem wat te soezen, toen hij zijn vriend 

- 8 - 

plotseling overeind zag schieten alsof er iets 

buitengewoons was gebeurd. Hij maakte echter 

geen aanstalten om te schieten. Mr. Adam richt- 

te zich langzaam op, staarde... wreef zijn oogen 

uit — hetgeen wel noodig wasl - en staarde 

wèèr... De kill bewoog zich langzaam naar de 

jungle toe en terwijl hij er één en al verbazing 

naar keek, verdween hij in het kreupelhout... 

De luipaard was, zooals de gewoonte van dit 

dier is, onder zijn prooi gekropen en had het 

zoo, op zijn rug, hel oerwoud ingedragen! Zijn 

spoor was nu echter gemakkelijk te volgen en 

ergens bij een waterloop, tusschen twee hooge 

boomen, ontdekten zij den kill... De luipaard had 

hem daar neergelegd. 

De beide jagers lieten nu in een der boomen 

een machan — platform — maken en namen er 

gewapend op plaats, om de wacht te houden, 

want dat de luipaard bij zijn prooi zou terug- 

keeren, was nu natuurlijk wel zeker. Anders zou 

hij deze niet hel bosch ingesleepl hebben. 

Mr. Brown betoonde zich een ervaren jager: 

hij bewoog niets anders dan zijn oogen, en nam 

niet de minste notitie van de duizenden geluiden 

uit de jungle, maar hield zijn geweer kalm ge- 

richt op een plek ongeveer veertig centimeter 

boven het karkas van den stier. 

Olifanten trompetterden in de jungle; op mis- 

schien een kilometer afstand brulde er een 

luipaard, waarna ieder geluid scheen weg te 

sterven... 

Omstreeks drie uur in den ochtend legde Mr 

Brown even zijn hand op den arm van zijn met- 

gezel, om hmn te beduiden, dat er waarschijnlijk 

een luipaard vlak in de buurt was. Mr. Adam had 

niets

JOON CASTON ILACeTE o o o 

era moest betaiemi emi eièt betalemi 

Er is met de moraal van deze geschiedenis iets 

niet in orde. Althans in zooverre, dat de 

boosdoener niet, zooals dit nu eenmaal be- 

hoort, grondig en afdoende gestraft wordt. Maar 

in het werkelijke leven gebeurt dit ook wel eens 

niet, en wat dit betreft, klopt de zaak dus wel. 

Bovendien kostte John Castons „boosheid" hem 

in ieder geval tóch vier pond 

En dan komt er nog leis bij, namelijk dat hij 

eigenlijk geen échte boosdoener was. Hij had al- 

leen maar een hekel aan Mr. Jelk — die het daar 

overigens naar had gemaakt — en liet dit, waar 

het hem maar eenigszins mogelijk was, ook blij- 

ken. Hetgeen natuurlijk iemand, die gèèn boos- 

heid in zijn hart heeft, niet doet... 

Maar enfin... De geschiedenis waar het hier 

om gaat, heeft zich nu eenmaal als volgt toege- 

dragen, en wij doen niet anders dan haar getrouw 

weergeven. 

Op een ochtend van een mooien, helderen 

dag in Qecember slenterde Mr. Caston op zijn 

gemak naar het station. Een breede glimlach 

speelde om zijn lippen, want hij dacht aan de 

voordeelige transactie, die hij in de stad zou gaan 

afsluiten. Plotseling werd hij uit zijn aangename 

overpeinzingen opgeschrikt door den kreet: „Hé... 

Kijk uitl" 

Caston kéék uit en zag dat er een groot dier 

— bij nadere beschouwing een varken — uit een 

zijwegje kwam rennen, gevolgd door een jonge- 

man, die den kreet uit te kijken de wereld in 

slingerde. 

„Hé... Pas opl Kijk uitl" riep hij bijna onafge- 

broken, terwijl hij achter het ontvluchte dier aan- 

rende, hopelooze pogingen doend het te grijpen, 

hetgeen evenwel niet lukte, omdat een varkens- 

huid nu eenmaal gladder is dan men denkt. 

Zooals gezegd, keek Caston uil, maar een an- 

dere voorbijganger deed dit niét, en die ander 

was Mr. Jelk. Het gevolg hiervan was, dat het 

varken in onzachte aanraking met hem kwam. 

Mr. Jelk werd bloedrood - hij was nu eenmaal 

buitensporig driftig -, zwaaide heen en weer als 

een jonge boom in den storm, slaagde er echter 

niet in zijn evenwicht te bewaren, en zat toen 

opeens plat op het onderdeel van zijn rug midden 

op de straat. 

Het is verwonderlijk, waar fn zoo'n geval de 

menschen vandaan komen. In een ommezien had 

er zich een kleine volksverzameling gevormd, en 

bij de uitroepen, die deze slaakte, gaf Caston den 

toon aan. Hij lachte smakelijk - en dat kón hijl 

- en stak met zijn gullen lach al de anderen aan. 

Behalve natuurlijk Mr. Jelk, die bijna sprong van 

woede en schaamte. „Ha-ha-hal" brulde Caston, 

en de anderen brulden in koor mee. 

„Idioot!" gilde Mr. Jelk, die van verbouwe- 

reerdheid eerst niet eens aanstalten maakte om 

op te staan, boven hét koor uit. „Idioot! Wat valt 

er te lachen!!!" 

„Ha-ha-hal" antwoordde Caston. „Die is goed... 

Hij vraagt nog wat er te lichen valt.. ." 

Mr. Jelk zag paars. „Daar zal je voor betalen, 

rekel!" schold hij, terwijl hij opstond en het stof 

van zijn kleeren sloeg. 

Een oude juffrouw nam het voor hem op. „Het 

is een schandaal," zei ze met een hoog stemmetje 

tegen Caston, „om iemand uit te lachen, als hij 

onderstboven wordt geloopen... Het had ü ook 

kunnen gebeuren.. ." 

Waarop Caston slechts verlegen glimlachte en 

zijn hoed afnam. „Lieve hemel," zei hij toen op 

zijn horloge kijkend, „ik moet voortmaken, anders 

haal ik mijn trein niet eens.. ." En hij liep haastig 

door, Mr. Jelk en den kring van zich nog steeds 

amuseerende toeschouwers den rug toekeerend. 

Hij moest den trein van twee minuten vóór half- 

tien hebben, en juist dien ochtend zou hij hem 

in geen geval mogen missen! Walters had hem 

qezegd, dat hij lot elf uur op kantoor zou zijn — 

dan moest hij beslist weg — en het was abso- 

luut noodzakelijk, als Caston het geld wilde ver- 

dienen dat den glimlach op zijn gezicht tevoor- 

schijn had geroepen, voordat het varken op den 

weg was verschenen, dal hij Walters op diens 

kantoor sorpV en contant betaalde voor de aan- 

deelen, die hem, dank zij invloedrijke personen, 

waren toegewezen. 

îHiieliep een eindie op een sukkeldraf ie, met zijn 

hoed In de hand. Neen. hij mocht dien trein niet 

missen. Maar hoorde hij hem daar al niet reeds 

aankomen? Precies op tijd. .. of neen, even vóór 

tijd.. . Die verwenschte spoorwegen maalden niets 

om de belangen der reizigers. HIJ rende de trap- 

oen op, maar zag tot zijn schrik dat er een heele 

file menschen voor het loket stond. Hijgend en 

ouffend sloot hij zich er bij aan. En toen opeens 

hoorde hij, terwijl er nog twee personen vóór 

hem waren, hoe de trein reeds weer wegreed. . . 

Hij sputterde teqen den klerk achter het loket. 

„Het is anderhalve minuut voor half tien, mijn- 

heer." zei deze. „Althans op onze klokken. . ." 

„Loop naar de maan. met Ie klokken er bü." 

viel Caston uit, terwijl hij zich naar de controle 

begaf. 

„De trein is net vertrokken, mijnheer," zei de 

man. die zijn kaartje aannam. 

..Ik weet het." zei Caston kwaad. „Jullie ziin 

altijd veel te vlug. Het is pas twee minuten vóór 

half tien en..." 

„Neen, mijnheer, het is één minuut voor half 

tien," verdedigde de controleur zijn superieuren. 

De plaaUeliJko afdeeUng der Kon. Ned. Vereenlging „Onze Vloot" gaf ia den dierentnin haat 

jaarUjkache mannefeest Een scène nlt de ▼oorstelling opgevoerd door adelborsten. 

„U is werkelijk laat... Mr. Jelk was óók erg laat... 

maar die heeft hem nog net gehaald. Die heelt 

een abonnement, ziet u." 

„Hé," viel Caston uit. „Heeft Jelk hem ge- 

haald? Dan is het des te erger..." 

De controleur grijnsde. „Ah," zei hij raadsel- 

achtig, en Caston ging woedend de controle 

door. 

Veertig minuten lang liep hij heen en weer op 

het perron. Iedereen, die al eens veertig minuten 

op eéh trein heeft moeten wachten, terwijl hij 

haast had, weet, dat die veertig minuten op veer- 

tig uren lijken. En gedurende dien tijd kwam er 

een algeheele verandering over Caston. Van een 

aardig, opgewekt, goed gehumeurd mensch werd 

hij een nijdige, In zichzelf gekeerde pessimist, 

met een somberen kijk op de meest nabije toe- 

komst. Mr. Walters zou natuurlijk weg, en een 

prachtige kans om wat te verdienen verkeken 

zijn! Was hij ook maar niet blijven staan, om 

Mr. Jelk uit te lachen. Dat had je er vanl Wie 

zich vermeit in het ongeluk van anderen... 

Eindelijk stoomde de trein, tot groote ergernis 

van Caston volle vier minuten te laat, het sta- 

tion binned. Nijdig stapte hij in, met een hatelijke 

opmerking tegen den conducteur, die het portier 

voor hem openhield over „het altijd te laat zijn 

van de treinen", en terwijl hij norsch en stil in 

een hoekje van den coupé zat, begon hij zijn 

courant te lezen. En alles wat er fn stond, was 

verkeerd. In de eerste maand van het nieuwe 

jaar dreigde er een hevige koude; terwijl hij de 

medische rubriek las, voelde hij opeens dat hij 

de kwaal, die daarin beschreven werd, óók had; 

het verslag over een rede, gehouden door een 

gemeenteraadslid waarop hij zijn stem had uit- 

gebracht, ergerde hem; de baitenlandsche be- 

richten gaven hem den eenen schok na den an- 

deren. .. Woedend gooide hij de courant naast 

zich op de bank, en begon met een kwaad ge- 

zicht uit het raa(npje te staren.. . 

En dan die verwenschte trein! Was dat rijden? 

Dat noemde hij kruipen! Hij stopte om de paar 

minuten — geen stationnetje werd er overgesla- 

gen! Om kwart over elven was Caston eindelijk 

in de stad, en hoewel hij wist, dat het geen zin 

meer had, sprong hij toch nog in een taxi en liet 

zich naar het kantoor van Walters brengen. 

De bediende die hem te woord stond, schudde 

het hoofd. Mr. Walters was om elf uur vertrok- 

ken. Ja, hij had nog gevraagd of er geen bericht 

van Mr. Caston was gekomen, maar daarna was 

hij weggegaan. Ja, Mr. Walters was naar Parijs. 

Zou zeker in de eerste vier of vijf dagen niet 

terugkomen. . . 

„Ik heb den trein gemist," verklaarde Caston 

timide. „Mr. Walters zou mij eenige van die Son- 

ger-aandeelen bezorgen, en ik had hier vroeger 

moeten zijn. Er is zeker geen kans, dat ik ze later 

nog kan krijgen?" 

De bedlende schudde het hoofd. „Voor zoover 

ik er van afweet niet, mijnheer." 

Caston beet op zijn lip. „Niets aan te doen," 

zei hij. en vertrok. 

Hij had nog eenige besprekingen te voeren, 

maar omdat zijn programma In de war was ge- 

stuurd, doordat hij zijn trein had gemist, kwam 

hij er voor drie te laat. Dit beteekende ander- 

maal een financieele strop, en toen het tegen half 

één liep, voelde hij zich als een paria, een door 

de wereld ultgestootene. Zijn hoopvolle stemming 

van dien ochtend was radicaal verdwenen, en of 

hij zijn blik naar binnen of naar bulten richtte - 

het was overal even zwart! 

Het had .geen zin om zijn vrienden op te zoe- 

ken, ten einde met hen te gaan lunchen, zooals 

hij anders deed, wanneer hij In de stad was. Hij 

had er geen lust In. Hij had trouwens ook bijna 

geen honger. Hij zou maar iets zeer eenvoudigs 

gebruiken. Een paar sneedies brood en een zacht 

gekookt el bijvoorbeeld. Waar zou hij dat het 

beste kunnen krijgen? Ha, hij stond toevallig voor 

een soort lunchroom, waar het er niet il te slecht 

uitzag. Hij ging naar binnen en koos een tafeltje 

tegenover de deur. Om hem heen zaten men- 

schen te eten en opgewekt te praten. Caston 

fronste rijn voorhoofd. Hoe konden er menschen 

zijn, die opgewekt waren! Als ze hem maar eens 

wilden vertellen, wat voor reden ze daarvoor 

hadden! 

Hij trommelde ongeduldig met zijn vingers op 

het tafeltje. Niemand nam er eenige notitie van 

hem. Er was geen kellnerin te zien. Hij wachtte 

een volle tien minuten, en werd hoe langer hoe 

opgewondener. Toen passeerde er een kellnerin- 

netje zijn tafel, haar blad vol geladen. Toen ze 

terugkwam, probeerde hij haar staande te hou- 

den, maar hij had nog nooit iemand ontmoet, die 

je zoo goed kon aankijken zonder Je te zienl 

De wijzers van de klok schoven voort, en einde- 

lijk stond Caston op, een vulkaan gelijk. Eerst 

dacht hij er over om weg te gaan, maar hij wilde 

zich niet laten verslaan, en hij begaf zich naar 

het buffet, waar een aantal meisjes bezig waren 

bestellingen op hun bladen te schikken. 

„Hoor eens," riep hij met van woede en drift 

trillende stem, „ik heb nu al een kwartier aan 

mijn tafeltje zitten wachten. Indien ik thans niet 

onmiddellijk word bediend, zal ik maken dat er 

hier Iemand ontslagen wordt!" 

Hl] keerde zich om en ging terug naar zijn 

tafeltje. Niemand wist, wie hij was, maar zijn be- 

dreiging met ontslag had de gewenschte uitwer- 

king, en bijna onmiddellijk nadat hij weer had 

plaats genomen stond er een kellnerin voor hem. 

„Een zacht gekookt ei, en twee sneedjes brood 

met boter," bestelde Caston. „En giuw..." 

De kellnerin verdween. 

Gedurende tien minuten probeerde Caston 

den tijd te verdrijven door de menschen om hem 

heen op te nemen. De blik in zijn oogen werd 

hoe langer hoe dreigender. Er kwam een blauw- 

achtig waas op zijn gezicht, en zijn vingers jeuk- 

ten om met Iets te gooien. 

Toen de kellnerin eindelijk een gekookt ei, een 

bordje met twee sneedjes toast,' een kop koffie 

en een zoutvaatje voor hem neerzette, verkeerde 

hij In het uiterste stadium van opwinding. Koffie 

had hij niet besteld, en toast evenmin, en het el 

bekeek hij met een somber voorgevoel. Hij ver- 

wachtte er niets goeds van! Met een forschen tik 

liet hij het schepje van zijn lepel op den kop van 

het el terechtkomen en rook het direct! Het was 

niet noodig, een nader onderzoek in te stellen! 

De lucht om het ei trilde, precies zooals Caston 

zelf ook trilde. Hij wendde zich tot de kellnerin, 

die vlak bij hem stond, mompelde Iets onver- 

staanbaars en wierp toen met een woedenden 

kreet het ei van zich af, precies door de juist 

openstaande deur... 

Het was ongelukkig dat op dat moment Juist 

Mr. Jelk voorbijkwam. Alsof het zoo wezen moest! 

Was deze één seconde vroeger of later ge- 

weest, dan zou er misschien niets zijn gebeurd, 

maar nu gebeurde er wél iets. Mr. Jelk, die om 

zoo te zeggen precies op tijd was, kreeg het 

zachtgekookte ei nu midden op zijn rechterwang; 

het spatte uiteen en hei geel vormde een prach- 

tige sier, waarvan de punten zelfs op zijn hagel- 

witte boord zaten! 

Een korte, ademlooze stilte ging vooraf aan het 

oproer dat er ontstond ten gevolge van Castons 

daad. Een bezoeker van de lunchroom, die har- 

telijk begon ie lachen, verbrak de beioovering 

die er in de zaal scheen te hangen, en onmiddel- 

lijk daarop volgde er een opgewonden, veront- 

waardigde conversatie. Vaag. als door een be- 

slagen ruit, zag Caston hoe Jelk mei een zakdoek 

zijn wang en boord probeerde schoon ie vegen. 

Hij zag hoe er een aantal menschen voor de 

lunchroom bleven staan, zag een helm opduiken. 

Wat er toen gebeurde, ging in een zeer snel 

tempo. 

Eer Caston hei goed en wel begreep, stonden 

Mr. Jelk en de agent vóór hem; de eerste zoo 

woedend, dat Caston dacht dat hij hem te lijf 

wilde gaan, de ander rustig en beheerscht. 

..U," zei de agent, „gooide —een —ei..." 

Caston slikte. 

„Ik... ik geloof het wel..." hakkelde hij. 

„Hij.. . hij heeft het expres gedaan. .. En hij 

wéét het wel. Hij kan me niet zien. .. Ik wl! pro- 

ces-verbaal hebben opgemaakt.. ."• hakkelde Mr. 

Jelk. beurtelings wit en paars van woede. 

..Het ei was bedorven..." verweerde Caston 

zich onhandig. 

„Dat is het hem juist," zei de agent. „Daarom 

EEN NIEUW 

NEDER- 

LANDSCH 

DUIVEN RAS 

De beke«4* fokker C. S. 

Th. van Guik te Voorborg 

ia er in geslaagd het 

eerste officieel erkende 

Nederlandsche duiven- 

ras sinds het midden 

der vorige eeuw te fok- 

ken, namelijk de Voor- 

burgsche Schildkropper. 

« ■ ZéA 

is het des ie erger. . . U zult mee moeten naar 

hei bureau." 

„Ja," triomfeerde Mr. Jelk. „Mee naar het 

bureau!" 

Langzaam begon het in Castons hersens te 

dagen. Mee naar het bureau? Hij slikte, maar het 

brok in zijn keel, dat er opeens in gekomen was, 

wilde niet weg. 

,,W-waarvoor?" stamelde hij. 

„Wegens beleediging..." zei de agent. 

Hei was een kleine optocht, die Caston, den 

agent en Mr. Jelk naar hei bureau begeleidde. 

Daar verwees de dienstdoende inspecteur de 

zaak naar den politierechter, die juist zitting hield. 

Deze was een strenge magistraat. Hij aan- 

vaardde geen enkel van de door Caston aange- 

voerde excuses — zelfs niet toen deze probeerde 

de kwestie els een grap voor te stellen. 

„U hebt een zonderling idee van grappen," zei 

de rechter. „U maakt zich vroolijk, ten koste van 

anderen." Caston moest denken aan het voorval 

van dien ochtend met het varken. „Dat gaat niet 

aan! U geeft toe, dat u een ei naar dezen heer 

hebt gegooid, en u schijnt dat nog leuk te vinden 

ook! - Ik veroordeel u tot vier pond boete." 

Caston wilde iets zeggen om te protesteeren, 

maar eer hij dit kon doen, voelde hij een hand 

op zijn schouder, en werd hij de zaal uitgeleid. 

„Ik krijg dus vier pond van u," zei Iemand, die 

in een uniform achter een lessenaar zat, en waar- 

voor Caston - hoe wist hij zelf niet - opeens 

was terechtgekomen. 

„Maar... maar dat is ongehoord..." viel hij 

uit. „Kan ik niet in hooger beroep gaan?" 

„Natuurlijk, maar luistert u nu eens, mijnheer," 

zei de geuniformde, die niet onvriendelijk 

was. „U hebt uw plelzier gehad, en moet er nu 

voor betalen. Zoo is het nu eenmaal in het 

leven... En els u in hooger beroep gaat, krijgt u, 

in plaats van vier pond, minstens veertig, en dan 

mag u nóg blij zijn... U doel hei beste te be- 

ialen, en er thuis nog eens over te lachen. Dan 

n 

hebt u dubbele prei - en is het niet zoo duur... 

Maar twee pond per keer. .." 

Caston dacht dat hij van woede stikken zou, 

maar hij begreep, dat de raad gezond was. En 

dus betaalde hij. 

Hij verliet het gebouw, een armer, doch naar 

wij gelooven, ook een verstandiger en béter 

mensch. En dat alles omdat hij om Mr. Jelk ge- 

lachen had.. . Maar zoo is het leven nu eenmaal. 

Hei was een troost, hoewel een schrale. 

Onderweg naar huis, voordat hij In den trein 

stapte, kocht hij een courant. Hei eerste waar 

zijn oog op viel, was een vet gedrukt Bericht. 

ARRESTATIE VAN EEN BANKIER 

„Naar wij, even voor het ter perse gaan 

van ons blad, vernemen, heeft de politie 

hedenmiddag de arrestatie verricht van 

Edward Walters, bekend bankier, dien 

men reeds lang van frauduleuze hande- 

lingen verdacht. Hij werd aangehouden 

terwijl hij op het punt was naar Parijs 

te vliegen. Naar men ons mededeelde, 

mooi zijn arrestatie verband houden met 

het in omloop brengen van valsche 

Songer-aandeelen... 

Gedurende zeker wel twee minuten was het 

róó'n warboel in Castons hersens, dat de betee- 

kenis van hetgeen hij had gelezen, niet tot hem 

kon doordringen. Walters, de bankier! Songer- 

aandeelenl Vilsche aandeelen... En dien och- 

tend was hij, Caston, nog op weg geweest om er 

zijn goede geld aan uit te gaan geven! Hemel, 

was hij even door het oog van een naald gekro- 

pen! Er kwam een schittering in zijn oogen. De 

gedachte aan den ombarmhartigen rechter en de 

vier pond vervluchtigden. 

„Krimple!" riep hij luid, „wal een bof, dat Ik 

mijn trein heb gemist... En dat ik zoo om Mr. 

Jelk gelachen heb. .."

CARSON NAPIERS 

WONDERLIJKE AVONTUREN OP YENUJ 

DOOR EDGAR RICE BURROUGMS 

SCHRIJVER DER TARZAN-VERHAL E N 

cEMIG GEAUTORISEERDE VCRTAUriG IM HET M E DE RLAh D iC ^ 

Carson Napier is met een vuurpijivliegtutg naar de planeet Venus gevlogen. 

Hij beleeft er de wonderlijkste en gevaarlijkste avonturen en wordt er verliefd op 

de koningsdochter Duare, die door vijanden is geschaakt en ver van haar vader- 

land is gebracht. 

Hij weet haar te bevrijden en wil haar nu in zijn vliegtuig naar haar vaderland 

terugbrengen. Doch Duare wil niet. want geen man mag tegen een konings- 

dochter over zijn liefde spreken. Overtreding van dit gebod kost hem zijn leven. 

Waar dan heen te gaan? — In ieder geval moeten ze eerst eten en Carson vliegt 

(uist boven een kudde dieren. Hij landt, doch als zij het luchtschip verlaten, 

wordt Duare door een groep gewapende vrouwen weggevoerd en Carson bewuste- 

loos geslagen. Als hij bijkomt gaat hij Duare zoeken. Hij komt een man. Lula. tegen, 

die hem vertelt, dat de vrouwen amazones zijn, die met zeer strenge hand 

regecren. Als Carson donker haar had. zou hij zich wel ongemerkt in hun dorp 

kunnen verbergen, maar nu hij licht haar heeft, gaat dat niet. 

Carson maakt zijn haar nu met roet en vet zwart en dan vliegen ze naar 

Houtomai. Ze vernemen hier. dat de vrouwen een gevangene meegebracht hebben. 

Carson begrijpt dat dit Duare is. Lula brengt hem naar de grot van Bund, een 

van de Amarones. die Duare gevangen houdt, maai het gelukt hem niet. Duare 

te zien. Dan gaat hij naar Lula's grot. en hoort juist, dat Lula aan twee mannen 

verklapt, dat hij gevlogen heeft. Carson belooft dat zij ook in de ..anotar" 

mogen, als ze hem helpen. Den volgenden morgen ziet hij Duare bij een groepje 

vrouwen, maar ze herkent Carson niet. Deze probeert haar nu in te balen. 

Dit gelukt hem en hij legt Duare uit. hoe hij wil ontvluchten. Door een list 

weten ze met het vliegtuig weg te komen en zetten koers naar den oceaan. 

Na een nacht vliegen komen ze aan Duare's geboortestad. Ze vliegen echter op 

haar verzoek verder. Daarna bereiken ze een belegerde stad. maar durven er niet 

• ^ dalen. Van een eenzamen wandelaar vernemen ze, daLze in Anlap zijn. Hij is 

echter b«ng, dat Carson een spion van de Zanis zou zijn, noé'w'el Carson verklaart, 

dat hij zelfs niet weet. wat een Zani is. 

Deze wandelaar. Taman. gaat mee in de ..anotar". en kan nu den toestand 

van de belegerde stad opnemen. Hij wil graag landen, en nadat hij Duare en 

Carson verzekerd heeft, dat zij veilig zullen zijn. maken ze hun plan bekend, 

door het uitgooien van briefjes. Ze dalen op de racebaan, en maken op een soort 

olifant een zegetocht door de stad. luide toegejuicht door de bevolking van Sanara. 

Ze worden voorgesteld aan de janjong, en Carson wordt benoemd tot kapitein 

in het leger van den jong. Hij bewijst dezen groote diensten door met zijn anotar 

den vijand te bestoken. 

Na een paar weken moet Carson voor Muso twee brieven overbrengen, één 

aan een man in Amlot. en êên aan een boer. Lodas. 

Hij begeeft zich op weg, en vindt Lodas gemakkelijk. Deze zal hem helpen in de 

stad te komen, waar de geadresseerde van zijn tweeden brief woont. Terwijl Carson 

in een wagen onder stroo verborgen ligt, rijdt Lodas hem naar zijn bestemming. 

Bij Lodas' broer. Horjan, za! Carson den nacht doorbrengen, maar hij moet 

vluchten, omdat Horjan hem bij de Zani wil verraden, In een restaurant hoort 

hij van een dame, dat er met man en macht naar spionnen wordt gezocht, en 

inderdaad komen er al twee mannen recht op zijn*tafeltje af. 

De commandant trad regelrecht op my toe en hield zijn gezicht 

vlak bij het mijne. „Wie ben je?" vroeg hy. „Bewys je iden- 

titeit!" 

„Hij is een kennis van my," zei de dame aan den anderen kant 

van het tafeltje. „Het is in orde, kor^logan." 

De man keek haar aan, en richtte zich op. „Pardon, Toganja," 

riep hij verontschuldigend uit; toen verwijderde hy zich en begaf 

zich met zijn mannen naar den anderen kant van het restaurant, 

om het even later te verlaten. 

„Het is maar gelukkig, dat de kellner my aan uw tafeltje heeft 

gezet," zei ik, „ofschoon ik niets te vreezen heb. Als vreemdeling 

kan men echter op een dergelijke wyze tóch gemakkelyk in moei- 

lykheden komen." 

„Dus dan heb ik goed gezien, dat u een vreemdeling is?" 

„Ja, Toganja! Ik wilde het u juist zeggen, toen de kordogan 

naar my toekwam." 

„U hebt toch zeker uw papieren by u?" 

„Papieren? Wel . . . neen." 

„Dan moogt u van geluk spreken, dat ik hier was. U zoudt nu 

zeker reeds onderweg naar de gevangenis zijn geweest en waar- 

schijnlyk morgenochtend al zyn doodgeschoten — tenzij u hier 

iemand hebt, die u vriendelyk gezind is." 

„Slechts één," antwoordde ik. 

„En mag ik vragen wie dat is?" 

„U." — We glimlachten beiden. 

„Vertelt u my eens een en ander over uzelf," verzocht zy. „Het 

lykt me haast onmogelyk dat er in dezen tyd een zóó onnoozel 

mensch in zijn eentje in Amlot rondloopt!" 

„Ik ben vanmiddag pas in de stad gekomen," verklaarde ik. „U 

moet weten, dat ik een avonturier ben. Ik hoorde, dat er hier 

oorlog was, en ik kwam kijken of ik my misschien als vrijwilliger 

kon verbinden." 

„Aan welke zijde?" vroeg zy. 

Ik haalde de schouders op. „Ik weet niets — van geen der beide 

partijen," antwoordde ik. 

— 12 — 

„Hoe bent u in de stad gekomen zonder gearresteerd te wor- 

den?" vroeg zy. 

„Een troep soldaten, eenige arbeiders en boeren passeerden de 

poort. Toen ben ik met hen mee naar binnen geioopen. Niemand 

hield me tegen; niemand heeft me iets gevraagd. Heb ik verkeerd 

gedaan?" 

Ze schudde het hoofd. „Niét als u er goed doorheen komt," ant- 

woordde ze raadselachtig. „Vertelt u me eens, waar u vandaan komt, 

als het u niet erg vindt?" vroeg ze toen. 

„Waarom zou ik het erg vinden? Ik heb niets te verbergen. Ik 

kom van Vodaro." Ik herinnerde ray, dat ik op een der kaarten 

van Danus een land had gezien, dat stond aangegeven als Vodaro. 

Danus had my gezegd, dat het zoo goed als geheel onbekend was. 

Ik hoopte nu maar, dat het gehèèl onbekend was, want niemand 

zou er in het tegengestelde geval minder van kunnen weten dan ik. 

Ze knikte. „Ik was er wel zeker van, dat u uit een ver land 

kwam," zei ze. „U ziet er heel anders uit dan de mannen van 

Korvan. Hebben al uw landgenooten gryze oogen?" 

„O ja, zeker," verzekerde ik haar. „Alle Vodaroniërs hebben 

gryze oogen, of bijna allemaal." Het viel me opeens in, dat zy 

misschien den een of anderen dag een Vodanoriër zou kunnen 

ontmoeten, die donkere oogen had. Misschien zou er zelfs wel een 

in dit restaurant aanwezig kunnen zyn. Ik kon dat niet weten, 

en wilde liever geen enkel risico loopen. Ze leek me nogal weet- 

gierig. 

Eindelijk verwaardigde een kellner zich om naar ons toe te 

komen en onze bestelling op te nemen, en toen het diner was 

gebracht, kwam ik tot de ontdekking, dat het wel de moeite waard 

was geweest er op te wachten! Gedurende den maaltyd legde zy 

my een heeleboel dingen uit betreffende den toestand in Amlot, 

maar ze was zoo handig, dat ik onmogelyk uit haar woorden kon 

opmaken of zy een phile of een phobe was. Terwyl wy zaten te 

eten kwam er een andere patrouille Zani binnen. Ze begaven 

zich direct naar een tafeltje vlak naast ons, waar een burger die 

hen vergezelde, naar een der aanzittenden wees. 

„Dat is hem," riep hy. „Het is een spion. Ik weet het zeker " 

De beschuldigde stond op -en werd doodsbleek. Zonder vorm van 

proces werd hy door de mannen gegrepen en weggevoerd. 

„Krijgt die man nu nog gelegenheid zich te verdedigen, of wordt 

hy zonder vorm van proces doodgeschoten?" vroeg ik. 

Ze haalde de schouders op. „Dat hangt er van af," zei ze, „maar 

als ik u was, zou ik maar niet te nieuwsgierig zyn. Dat zou alleen 

maar verdenking kunnen opwekken." 

Ik begreep dat dit een uitstekend advies was. 

„U hebt mij nog niet uw naam gezegd," zei de Toganja. „De 

myne is Zerka." 

Ik kon haar niet zonder gevaar myn naam noemen, en ik durfde 

ook niet langer den naam Sapiens gebruiken, daar ik er overtuigd 

van was, dat deze reeds lang genoemd was by de autoriteiten door 

Horjan en zyn goeden vriend. Dgarom moest ik gauw een anderen 

naam verzinnen. 

„Vodo," zei ik vlug, geloovend dat Vodo by Vodaro heel goed 

klinken moest. 

„En in uw eigen land moet u een belangrijk persoon zyn," zei 

ze. Ik begreep dat zij probeerde my uit te hooren, en ik zag er geen 

heil in te verklaren, dat ik wagenbestuurder, schrijver of iets der- 

gelijks was. Dat zou haar zeker niet belangryk genoeg klinken! 

„Ik ben de tanjong van Vodar^Äzei ik. „Maar vertel het alstu- 

blieft aan niemand. Ik reis incogimo." Een tanjong is de zoon van 

een regeerenden jong — een prins dus, 

„Maar hoe ter wereld heeft uw regeering u ooit toegestaan zoo 

alleen te reizen?" vroeg zy verbaasd. „U zoudt wel vermoord 

kunnen worden!" 

Ik lachte. 

„Om u de waarheid te zeggen ... ik ben weggeloopen. Ik raakte 

al die praal en pracht aan het hof beu. Ik wilde myn eigen leven 

leiden — als een man." 

„Dat is erg interessant," zei ze. „Als u hier dienst wilt nemen, 

kan ik u misschien helpen. Ik mag zeggen, dat ik wel wat invloed 

heb. Komt u my morgen bezoeken als u wilt. Nu moet ik ver- 

trekken. Ik dank u voor uw gezelschap. U hebt gemaakt dat ik 

mij niet doodelyk verveelde." 

Ik keek even verbaasd, omdat zy 

zoo'n zonderlingen nadruk op het 

woord „doodelyk" legde, maar ze 

stond zonder meer op, en ik begaf 

my met haar naar de deur van het 

restaurant, waar twee soldaten haar 

groetten en ons tot op het trottoir 

begeleidden. Een van hen waar- 

schuwde den bestuurder van haarj 

gantor — haar privé rydier. 

„Waar logeert u?" vroeg zy. 

„Dat weet ik nog niet," antwoord 

de ik. ,,U weet, dat ik een vreemde 

ling hier ben. — Kunt u mij ee 

goed hotel aanbevelen?" . 

„Ja; rydt u maar met my mee; iki 

zal er u heen brengen." 

De versierde howdah op den 

breeden rug van haar gantor had 

vier plaatsen vóórin — twee naast 

en tegenover elkaar; achterin was 

nog een ruimte, waar de beide sol- 

daten zaten. Óf soldaten moet ik 

eigenlijk niet zeggen; het bleek my 

later, dat het twee gewapende lijf- 

wachten waren. 

Terwyl het groote dier statig langs 

de avenue liep, sloeg ik belangstel- 

lend het avondleven in deze Am- 

toriaansche stad gade. Ik was reeds 

een keer in Kooad geweest, de 

boomenstad van Vepaja, in de Tho- 

ristenstad Kapdor, in Kormor, de 

stad van de dooden, en in het 

prachtige Havatoo. Havatoo en deze 

stad van Amlot waren, indien ik het 

eens zoo zeggen mag, de eenige 

steden in den waren zin van het 

woord, en hoewel men Amlot niet kon vergelijken met Havatoo, Was 

het toch een stad vol leven en opgewektheid. Ofschoon het reeds Iaat 

was, verdrongen zich nog talrijke menschen in deze hoofdstraat; 

ryen vroolyk uitgedoste gantors bewogen zich in beide richtingen, 

hun lachende en druk pratende of in ernstig gesprek verdiept zynde 

passagiers dragend. Overal ontdekte ik Zani, die zich door hun 

zonderlinge haardracht van alle andere menschen onderscheidden. 

Bovendien vielen zy nog op door de prachtige, ryk versierde unifor- 

men die zy droegen, hoewel velen er echter een langen mantel over 

aan hadden. Winkels en restaurants, speelhuizen en theaters, alle- 

maal helder en overdadig verlicht, bevonden zich, de een naast de 

ander, aan weerskanten van de avenue. Amlot leek heelemaal niet 

op een stad in oorlogstijd. Ik maakte deze opmerking tegen Zerka. 

„Ik geloof dat het komt, omdat wy er aan gewend zijn," verklaarde 

zy, maar er was een matte klank in haar stem. „Doch, hier is het 

vreemdelingenhuis. Komt u my morgen bezoeken." 

Ik bedankte haar voor haar vriendelijkheid en voor de nuttige 

inlichtingen, die zij mij had gegeven. De bestuurder had de ladder 

tegen de zyde van den gantor geplaatst, en ik was op het punt af 

te dalen, toen zy een hand op myn arm legde. „Indien men u iets 

vraagt," zei ze, „vertel hun dan wat u ook aan my verteld hebt, en 

indien men u niet gelooft of als u in moeilijkheden komt, verwijs 

hen dan naar raij. Zeg hun, dat ik u toestemming heb gegeven, dit 

te doen. Hier, neem dezen ring, en draag hem," zei ze, een ring van 

haar vinger trekkend en hem aan mij gevend. „Indien u dezen ring 

laat zien, zullen ze weten dat uw beroep op myn vriendschap geen 

bedrog is. En nu nog iets. Ik zou maar niet verder vertellen, dat u 

een tanjong is. Het koningsschap is niet zoo populair in Amlot als 

het vroeger was, en bovendien is het ook nog om andere redenen 

niet gewenscht. Een zeer machtige jong is hier onlangs geweest om 

te zoeken naar zijn eenige dochter, die ontvoerd is. Hy zit nog 

steeds gevangen in de Gap kum Rov — als hy ten minste nog in 

leven is!" 

Een zeer machtige jong, wiens eenige dochter ontvoerd was. Zou 

het mogelijk kunnen zijn? 

„Welke jong is dat?" vroeg ik. 

Haar oogen vernauwden zich een beetje terwyl zy antwoordde: 

„Het is niet goed om al te nieuwsgierig te zyn in Amlot in deze 

dagen." , , . , 

„Het spijt me," zei ik. Toen stond ik even later op de breede 

avenue en haar groote gantor ging verder 

HOOFDSTUK VIII. 

Muso's boodschap. 

Het vreemdelingenhuis of hotel, waar Zerka my had heenge- 

bracht, was werkelijk heel mooi, en er viel uit af te leiden dat Amlot 

vroeger een zeer welvarende en machtige stad geweest moest zyn. 

De hall diende voor hetzelfde doel als de hall in een aardsch hotel. 

In het midden bevond zich een halfcirkelvormige lessenaar. Er 

waren banken, stoelen, divans, bloemen; aan de zijkanten bevonden 

zich bovendien kleine winkeltjes. Ik voelde my byna thuis. Er 

waren veel menschen in de hall. Ook waren er natuurlijk Zani. Toen 

ik my naar den lessenaar begaf, volgden twee hunner my en luister- 

den terwyl de administrateur myn naam en woonplaats vroeg. 

„Waar zyn uw identiteits-papiereh?" vroeg een der Zani my ruw. 

„Die heb ik niet," antwoordde ik. „Ik ben een vreemdeling uit 

Vodaro, en ik wil probeeren of ik hier in militairen dienst kan 

komen." 

„Wat! Geen papieren!"' riep de Zani uit. „Je bent dan zeker een 

spion uit Sanara!" Hy riep dit zoo luid, dat de aandacht van ieder- 

een die in de hall aanwezig was, op ons werd gevestigd. Er viel 

opeens een stilte in, die voor my een soort verschrikking inhield. 

De Zani hief zijn hand op en ik meende, dat hy me een slag wilde 

geven. Hierdoor verloor ik myn zelfbeheersching, en deed iets zeer 

doms. Ik sloeg zyn hand de hoogte in en gaf hem een stomp in 

zyn gezicht. De stomp kwam zoo hevig aan, dat hy achterover 

tuimelde en wel een paar meter verder op den grond terechtkwam. 

Toen kwam zyn metgezel met getrokken zwaard op my af. 

„Ik geloof, dat u verstandiger doet, als u eerst eens vraagt wie 

ik eigenlijk ben," zei ik, en ik hield hem den ring voor, dien Zerka 

mij had gegeven, zooddt hij hem duidelijk zien kon. 

Hy wierp er een blik op en liet de punt van zijn zwaard zakken. 

„Waarom hebt u dat niet direct gezegd?" vroeg hy, en zyn toon 

verschilde wel zeer veel van dien van zijn makker. Deze was nu 

inmiddels weer overeind gekomen en probeerde zyn zwaard te 

trekken. Hy was wat duizelig, geloof ik. 

„Wacht even," waarschuwde de ander hem, en nadat hij hem iets 

in het oor had gefluisterd, keerden zy zich allebei om en verlieten 

als een paar geslagen honden de hall. Hierna was de administrateur 

de hoffelijkheid zelve. Hy informeerde naar myn bagage, en ik zei 

hem, dat deze later zou komen; toen riep hij een reus van een por- 

tier, die een soort stoel om zyn nek droeg. De man knielde voor 

my neer en ik nam plaats op den stoel, want het was duidelijk, dat 

dit de bedoeling was. De portier stond weer op, ontving een sleutel 

van den administrateur en bracht my toen drie trappen op naar 

boven — een menschelyke lift, en de eenige lift die men in Amlot 

kende! De kerel was een Hercules en een Mercurius tegelijkertijd. Ik 

wilde hem een fooitje geven toen hy mij in myn kamer had neer- 

gezet, maar hy begreep myn goede bedoelingen niet. Hy dacht beslist 

dat ik hem wilde overhalen iets te doen, wat hy niet doen mocht, 

en ik ben er van overtuigd dat hij my als een verdacht individu 

gerapporteerd heeft hy den administrateur. 

Myn kamer was groot en uitstekend gemeubileerd, en had een 

aangrenzende badkamer. Aan den voorkant bevond zich een balcon, 

vanwaar ik op de stad keek en in de verte den oceaan zag liggen. 

Ik begaf my naar het balcon en bleef er geruimen tyd staan denken 

over alles wat my was overkomen, maar hoofdzakelijk over Duare. 

Ik dacht ook veel over myn vreemde ontmoeting met de Toganja 

Zerka. Hoe meer ik er over dacht, hoe meer ik tot de overtuiging 

kwam, dat zij my opzettelijk door den kellner naar haar tafeltje had 

laten brengen; misschien had zy hem een wenk of iets dergelijks 

gegeven! Ik kon my niet indenken, dat haar belangstelling in my 

uitsluitend op vriendschappelijke gevoelens berustte; toch had ik 

ook geen enkele positieve reden om er aan te twijfelen, behalve 

dan, dat zij eèn min of meer geheimzinnige vrouw was. 

(Wordt vervolgd) 

13 -

•^ 

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 

28 DECEMBER 

OPLOSSING KRUISWOORD-CIRKELRAADSEL 

OPLOSSING CIRKELRAADSEL 

OPLOSSING 

INVULRAADSEL 

T 0 

TOP 

T 0 E B 

K R 0 S T 

T | g | ^ | 0 | B | f"] 

* | 0 E P T 

BOET 

T S 0 

6 0 

OPLOSSING 

ONZE FILMPUZZLE- 

VERBINDINGSRAADSEL 

nieuwtaar 

oudoom 

krulhaar 

bladoerf 

bovenbeen 

iedereen 

bakaal 

pianoles 

JOHN BBAL 

OPLOSSING 

RUITENRAADSEL 

OPLOSSING 

KAMRAADSEL 

lts ff 

l 

_ ^ 

BIJ DE HAND ZIJN 

R E 

K L 

E E 

R 1 

V 1 

E M 

0__E 

A R 

KRUISWOORD-LEGPUZZLE 

■ 

Ü 

T 

0 

0_ 

s 

R E E 

K E N 

Opgave: Bovenstaande stukjes moeten op zoodanige wyze aan elkaar worden 

gevoegd, dat er een opgelost kruiswoordraadsel ontstaat. 

CIRKELRAADSEL VIERKANTRAADSEL 

Vul in van buiten naar binnen: 

i. vrucht 

2. hemellichaam 

3. twee bij elkaar behoorende dingen 

4. strak 

5. orgaan 

6. dundoek 

7. aiitammeling 

8. die in België woont 

9. plaats bij Nijmegen 

10. uurwerk 

11. kruipdier 

12. deel van den mond 

13. faam 

14. vermogen om een geluid voort te brengen 

15. deel van een boom 

16. hangt men iets aan op, 

- 14 - 

1 2 3 u 5 

2 

5 

k 

5 

A 

Vul in: 

Horizontaal: 

A 

A 

A 

1. planeet 

2. verzamelwoord voor de advocaten 

3. houding 

4. metaal 

5. verworpeling. 

Te gebruiken letters: a, a, a, a, a, a, a, 

a, b, d, d, e, e, i, i, 1, 1, n, p, r, r, 

s, s, t, t. 

Horizontaal: 

1. schijf waarop men schiet 

3. bloem 

4. een weg voor wedstrij- 

den 

5. genoeg gekookt 

7. tellen 

9. op geen enkele plaats 

12. lastig 

15. vast smeden 

17. jongensnaam 

18. schijf vensterglas 

19. rivier 

20. deel van den dag. 

Verticaal: 

1. drank nuttigen 

2. los worden 

4. dringend verzoek 

6. waardigheid 

7. faam 

8. gemetselde oever langs 

een water 

10, azijn 

11. twee paarden voor éin 

wagen 

13. meisjesnaam 

14. tusschen twee voorwer- 

pen insluiten 

15. een set rrp malend ge- 

lald v (brengen 

16. benaming. 

Horizontaal: 

1. Van sneeuw ge- 

maakt 

Verticaal: 

1. Soort neerslag 

2. lengtemaat 

3. beloven by mede- 

dinging 

4. boom 

5. tropische vogel 

KAMRAADSEL 

KRUISWOORDRAADSEL 

J 7 5 U 5 

ONZE FILMPUZZLE - OMZETRAADSEL 

Door van onderstaande woorden één 

letter door een andere te vervangen kan 

men na omzetting der letters een nieuw 

woord verkrygen. De weggelaten en toe- 

gevoegde letters vormen in onderstaan- 

de volgorde den naam van een filmster. 

zal 

rap 

heg 

edel 

nood 

eed 

Wy stellen een hoofdprys van f 2.50 

en tien filmfoto's beschikbaar om te 

verdeelen onder de goede oplossers. 

Antwoorden in te zenden vóór 18 

Januari aan Dr. Puzzelaar, Galgewater 

22, Leiden. Op enveloppe of briefkaart 

a.u.b. duidelijk vermelden: Filmpuzzle 

18 Januari. 

Deze puzzle kan tegelyk met de 

andere ingezonden worden, doch liefst 

op een apart velletje papier. 

- 15 - 

DE PRIJSWINNAARS 

De hoofdprijzen -werden deze week gewonnen 

door: 

mejuffrouw D. E. Schaap, Deersum; 

mejuffrouw F. A. Hollberg, Haarlem; 

den heer J. Eurlings, Voerendaal; 

den heer P. Melrik, Alphen a/d Rijn; 

den heer J. G. Boef, Rotterdam, 

De troostprijzen konden worden toegekend aan: 

mevrouw L. J. A. Assenberg, Deventer; 

mejuffrouw T. v. Hagen, 's-Gravenhage; 

mejuffrouw A. Schaper, Molkwerum; 

mejuffrouw T. de Vries, Amsterdam; 

mejuffrouw van Zwienen, 's-Gravenhage; 

mejuffrouw M. v. Gelder, Nijmegen; 

mejuffrouw J. Minneboo, Umuiden; 

mejuffrouw S. Zakir, Amsterdam; 

den heer W. U. Veruël, Ede;-" 

den heer J. Beljaars, Rotterdam; 

den heer J. Herfst, Amsterdam; 

den heer W. L. Veldhuis, Almelo; 

den heer E. Beulakker, Zeist; 

den heer B. J. Verschoor, Rotterdam; 

den heer H. C. Briedé, Ede; 

den heer B. v. Vooren, Schiedam; 

den he.er H. de Haan, Doetinchem; 

den heer H. J. Bresser, Arnhem; 

den heer v. d. Ploeg, Rotterdam; 

den heer B. Keiler, Amsterdam. 

De hoofdprijs voor de „Filmpuzzle" werd ver- 

worven door: 

mejuffrouw E. Seignette, Haarlem. 

De troostprijzen vielen ten deel aan: 

mejuffrouw J. M. Aerle, Nijmegen; 

mejuffrouw van Gent, Den Helder; 

mejuffrouw G. Brouwer, Austerlltz; 

den heer H. J. Duren, Rotterdam; 

den heer I. Mulh, Rotterdam; 

den heer C. gramer. Heemstede; 

den heer D. de Bruin, Utrecht; 

den, heer J. Rietveld, Dordrecht; 

den heer J. Verbürgt, Nijmegen; 

den heer M. Versprille, Oegstgeest. 

ONZE PRIJZEN. 

Voor goede oplossingen op iedere 

puzzle, rebus, probleem, enzoovoort, 

stellen wij een prijs van ƒ2.50 be- 

nevens vier troostprijzen beschik- 

baar. In totaal dus deze week 

5 prijzen van ƒ 2.50 elk en 

20 troostprijzen. 

DE OPLOSSINGEN 

op de in dit nummer voorkomende 

puzzles, enzoovoort, gelieve men 

vóór 18 Jan. in te zenden aan Dr. 

Puzzelaar, Galgewater 22, Leiden. 

Op enveloppe of briefkaart vermelde 

men duidelijk: 

Oplossingen Zoek en Vind IS Jan.

20th CENTURY-FOXFILM REGIE: 

scarnaval, hoewel zijn vader absoluut 

geen vertrouwen in hem en zijn onderneming 

heeft en hem het leven niet 

makkelijk maakt. Maar de jongeman zet 

door en weet ten slotte - zij het ook 

met héél veel moeite — zijn vader te 

overtuigen. 

keus valt dan op een feeëriek 

jsballet: „Alice in Wonderland", waar- 

Kristina de hoofdrol vervult. Na 

eze ongeloofelijke prestatie, die Sonja 

Henle's kunstverrichtingen allen verre 

RUTH overtreft, eindigt de, film met een 

happy ending. 

Krislina Nielsen Sonja Henie 

Larry Taylor Richard Greene 

Mary Boop Joan Davis 

George Cabot Jr. ... Cesar Romero 

George Cabot Sr George Barbier 

Buddy Buddy Ebsen 

Whipple . Arthur Treacher 

Marcelle «* : Louise Hovick 

Nick Billy Gilbert 

Dorothy Patricia Wilder 

Lou 'e .;.. Paul Hurst 

Waldo Elisha Cook Jr. 

Pennel1 Robert Kellard 

June en Jane De Bre^ster-Tweeling 

Ethel Kay GriHith 

^B\er Charles Tannen 

De deken der universiteit Paul Stanton 

Pilsbur y Frederick Burton 

Burt on Frank Jaquei 

Het is de vraag, of wij Europeanen er wel eenig ide 

van hebben, hoe groot in Amerika de warenhuize 

zijn en hoe zij, om maar eens een voorbeeld te noe 

men, voor hun- afdeeling wintersport-artikelen een groote 

volledige kunstijsbaan hebben ingericht. Een van de meisje 

die in deze afdeeling werkzaam is, de jeugdige Kristin. 

Nielson, zou daar zoo graag eens naar hartelust schaatsen 

maar voor het personeel is dat helaas verboden. Op een| 

keer kan zij evenwel den lust het toch te doen niet weer 

staan, en zij wordt gesnapt door den zoon van den eigenaarj 

George Cabot Jr. 

Hierdoor valt de aandacht der directie op haar, hetgeen in| 

den aanvang niet zoo héél prettig voor haar is, maar wa' 

spoedig daarop toch 'n bijzonder voordeel beteekent. Immers 

de directie vindt het wenschelijk, dat er wat meer recla 

wordt gemaakt voor de afdeeling sportcostuums, en mei 

komt op een heel vernuftig denkbeeld. Men wil deze Kris 

tina Nielson als studente naar een der universiteiten zenden 

waar zij een cursus zal volgen op kosten der zaak. E. 

Kristina verplicht zich harerzijds zooveel mogelijk verschil 

lende costuums te dragen en zoodoende 'n mannequin voo 

het warenhuis te zijn, zonder dat haar medestudenten di 

vermoeden. Zoodoende kan haar lievelingswensch in ver 

vulling gaan en zal Kristina haar geest kunnen ontwikkelen 

Zoo komt Kristina in Plymouth-College (de keus hiero 

is gevallen, wijl het zoo bijzonder gunstig gelegen is i 

verband met de wintersport) en ieder is nieuwsgierig, of d 

nieuwelinge een „geschikt type" zal blijken te zijn. En n 

wordt het de nieuwbakken studente niet gemakkelijk ge 

maaktl Want zij heeft tot taak zooveel mogelijk steeds . 

andere toiletten te verschijnen, terwijl haar mede-studente, 

dit beschouwen als opschepperij, 

lust om anderen, die minder ijdel en 

minder „gefortuneerd" zijn, de 

oogen uit te steken, enzoovoort. 

Ze houden het arme meisje onbarm- 

hartig voor den mal en plagen haar 

op alle denkbare manieren. 

Eén vriend, Larry Taylor, weet 

Kristina voor zich te veroveren. Het 

is de leider van het binnenkort te 

houden ijscarnaval. Maar door een 

heel ongelukkigen samenloop van 

omstandigheden verschijnt haar beel- 

tenis op het. omslag van een tijd- 

schrift, waardoor er een groot schan- 

daal ontstaat, dat er mee eindigt, 

dat zij van de universiteit wordt 

weggestuurd. 

Gelukkig komt haar onschuld aan 

het licht en kan Kristina nog lauwe- 

ren oogsten op het ijscarnaval, waar- 

door Cabot Jr. op een geweldig idee 

komt. Hij wil namelijk op de kunst- 

ijsbaan van het warenhuis ook een 

De wijze waarop 

George Cabot Sr. de 

ijsballetten te zien 

kreeg.

|5^'' \sf ' 

H-> 

.... s??ï?- 

*' r ^ 

© om^nderer? Ir 

.w- -■ - 

I. Dit ii natuurlijk heel wat anders dan wanneer ar In een 

e reus een acrobaat door een brandenden hoepel «prinet... Hier 

net ge Flash Williams, dien man zelfs In Amerika een waaghals 

l V?! mt -. t * n r i l | N m «* ï'ln auto door een brandend tebouwtie 

rijdt, dat uit behoorlijk dikke en stevige planken Is getimmerd. 

De auto versplintert de wanden, dringt door den dikken rook 

en hevige hitte, terwijl de brandende planken op de kap vallen. 

Tot nu toe Is Flash er nog steads goed van afgekomen... 

Lwut ilM^V' u" n b V. 0 • , ? 1 J

Beachcombe was een visschers- 

plaatsje, en op het gansche breede 

strand dat zich tusschen het stadje 

en de eindelooze zee uitstrekte, was niets 

te zien —• niets behalve de vischhal 

van kapitein Beecher Harting. En ze was 

werkelijk niet eens een bezienswaardig- 

heid, die vischhal — niets anders dan een 

groot zinken dak, gedragen door een stuk 

of wat ruwe, houten palen. Er onder ston- 

den een tiental toonbanken van ongeverfd 

en ongeschaafd hout, maar bijna altyd wa- 

ren ze bedekt met groote hoopen versehe, 

pas gevangen visch. 

Vrouwen verdrongen zich onder haar dak 

en tusschen haar toonbanken, en het geluid 

van hun hooge, bijna nimmer zwygende 

stemmen onderstreepte op eigenaardige wyze 

het geruisch van de eeuwig af- en aanrol- 

lende golven op het strand. 

In de vischhal trof men de bedrijvigheid 

aan van een markt in een groote stad, en 

ik moet bekennen, dat dit my niet weinig 

verbaasde. Maar alle menschen, die uit de 

stad komen, verbaasden zich, zoo vertelde 

men my, omdat niemand in zoo'n visschers- 

plaatsje zóó'n drukte verwachtte. Myn ver- 

bazing moet evenwel zoo duidelijk op myn 

gezicht te lezen zyn geweest, dat Smith, die 

my naar de vischhrfl had gebracht, het 

merkte 

Hy raakte myn arm aan en wees naar de 

ruwe loods. 

„Zie je dien kleinen man daar, met dien 

stoppelbaard?" vroeg hy. „Hy heeft e'en 

blauwe trui aan Ja? Nu, dat is kapitein 

Beecher Harting!" 

Hy zei het op een manier, alsof hy my 

een der beroemdste mannen van deze eeuw 

had aangewezen, en alsof ik de heele levens- 

geschiedenis van kapitein Beecher Harting 

van A tot Z wel kende. Ongelukkigerwijze 

wist ik echter niets van hem; behalve dan, 

dat hü de eigenaar van de vischhal was. En 

dat had ik nog slechts per toeval gehoord! 

En al had ik het niét gehoord, dan zou ik 

het toch hébben kunnen weten, want zyn 

naam stond met groote letters op het ge- 

bogen dak geschilderd: Beecher Harting. 

Versehe visch. 

Ik kon slechts een glimp van den kapitein 

opvangen, want hy stond geen moment stil 

maar bewoog zich druk-doend tusschen de 

elkander verdringende vrouwen. Hy zal zoo- 

wat vijftig jaar geweest zyn — een kleine, 

korte, maar krachtig gebouwde man met een 

door de zon en den wind gebruind gezicht. 

Zijn korte baard scheen samen met zyn haar 

een donkeren ring om zyn gezicht te vormen. 

Een actieve kerel, dacht ik by mezelf; het 

toonbeeld van onverzettelijkheid. 

„Wat is.' r voor bijzonders aan hem, dat 

je hem mij zoo aanwijst?" vroeg ik. 

„Weet je dat niet?" vroeg Smith ongeloo- 

vig, en ik was wel genoodzaakt te erkennen, 

dat ik inderdaad nog nooit van kapitein 

Beecher Harting had gehoord. 

Hij scheen zich dit niét goed te kunnen 

indenken, en terwyl wy langs het strand 

liepen en de wind met onze haren en onze 

jassen speelde, vertelde hy mü het epos van 

Beachcombe. 

eeM COMPLEET \/EßMAAL OOOß 

Inzru BEAC 

II. 

Jaren lang, zoo lang als iemand in Beach- 

combe het zich kon herinneren, had kapitein 

Beecher Harting visch verkocht op het 

strand. Maar vroeger was zyn handel niet 

te vergelijken geweest met hetgeen deze nu 

was. Als hy per dag een pond of twintig 

van zyn vangst verkocht, dan vond hy het 

al heel mooi. Hy had toen nog geen hal, 

geen markt, maar hy verkocht zyn visch 

direct uit zyn kleinfe boot, die hy in de kalme 

baai half op het strand trok, wanneer hy 

van de vangst was teruggekeerd. Daar kwam 

dan iedereen heen, die visch wilde koopen; 

van zyn meeste klanten mocht hy verwach- 

ten, dat ze minstens eens per week versche- 

nen. Het aantal van deze getrouwen was 

echter zoo gering, en ze kwamen op zulke 

ongeregelde tyden, dat kapitein Harting ein- 

delooze uren kon doorbrengen terwijl hy 

rustig op den rand van zyn boot peinzend 

zyn pijpje zat te rooken. 

In die dagen dacht niemand er aan, het 

monopolie van kapitein Harting aan te tas- 

ten. Zyn boot was de eenige, die in de baai 

lag, en hy was ook de eenige, die visch ver- 

kocht. En de reden hiervan was natuurlijk 

het feit, dat een stad, die per dag niet meer 

dan twintig pond visch noodig had, even- 

tueelen concurrenten nu juist .geen uitver- 

koren oord leek! Het zou dwaasheid zyn 

geweest als iemand had willen probeeren 

dezen geringen verkoop nog met kapitein 

Harting te deelen, en daardoor bleef hy in 

hét ongestoord bezit van zyn „alleenrecht". 

En hoe gering zyn verdiensten ook waren, 

kapitein Harting was er toch dubbel en 

dwars mee tevreden. Hy en zyn vrouw wa- 

ren een eenvoudig menschenpaar, zooals 

men geen tweede langs het heele strand zou 

kunnen vinden. Ze hadden het sober, maar 

waren gelukkig, en nooit zouden zy er ook 

maar één oogenblik aan gedacht hebben om 

te rebelleeren tegen een leven, dat hun geen 

zorgen baarde. 

Gedurende dien rüstigen tyd onderscheidde 

kapitein Harting zich door een karaktertrek 

die zoo zonderling, zoo amusant en zoo be- 

kend was, dat iedere familie in Beachcombe 

zeker kon zyn dat er op een saaien avond 

even gelachen werd, wanneer men het ter 

sprake bracht. Het was een overdreven trek 

in zyn karakter, niet zoozeer om het feit 

zélf, dan wel omdat hy hem nooit verloo- 

chende. En die karaktertrek was — voor- 

zichtigheid. 

Voorzichtigheid! Deze regeerde elk van 

zyn daden en bezorgde hem den bynaam 

van „Kapitein pas op!" en „de visscher by 

mooi weer". 

Want in niets was zyn tegenzin om eenig 

risico te nemen zóó uitgesproken dan wat 

het visschen betreft. lederen ochtend kon 

men hem op het strand aantreffen terwyl 

hy met zyn hand boven zyn oogen den hori- 

zont afzocht, een diepen frons tusschen zyn 

oogen. En wanneer het hem leek, dat er 

maar eenige aanwijzing viel waar te nemen 

dat er slecht weer op komst was, een waas 

op de kim zóó flauw, dat andere menschen 

ze nauwelijks konden zien, dan zou hy er 

niet aan denken om dien dag zee te kiezen 

en zyn netten uit te gooien. 

Indien men hem vroeg waarom hy niet 

— 20 - 

wilde uitvaren, dan keken zyn kleine, zwarte 

kraaloogjes iemand byna uitdagend aan en 

met zyn diepe keelgeluid antwoordde hy 

dan: 

„Ik ben niet van plan myn leven te wagen 

voor een paar vischjes — ze zyn me de 

moeite niet waard!" 

„Hy weet niet, hoe hy met zyn boot moet 

omspringen," zeiden de stoutmoediger vis- 

schers van Beachcombe. „Daarom is hy zoo 

bang van een beetje dreiging in de lucht. 

Als hy ooit in een storm zou raken, dan 

vaarwel, kapitein Harting!" Een veelbetee- 

kenend gebaar van de hand maakte duide- 

lijk wat er precies bedoeld werd, maar steeds 

werd er direct aan toegevoegd: „Doch er is 

geen gevaar dat zooiets ooit zal gebeuren. 

Die man is zoo voorzichtig, dat hy nooit 

eenig risico zal nemen!" 

En toen, op een helderen ochtend, liet er 

een kleine tweemastschoener het anker val- 

len in de kalme baai. Tegen een uur of tien 

was byna heel Beachcombe uitgeloopen om 

hem van af het strand aan te staren. De 

schoener was niet groot, maar toch, terwyl 

hy daar zoo lag, op korten afstand van de 

boot van kapitein Harting, leek deze laatste 

niet meer dan een notedopje. Tof dan toe 

had de boot van Harting de baai als het ware 

beheerscht, maar de schoener overschaduw- 

de haar geheel, en er was nu een eind ge- 

komen aan haar heerschappij. 

Als een oude zeeroover die zich aan boord 

van een geënterd schip begeeft, zoo voer 

de kapitein van de Lucie — de naam van- 

de nieuwe boot stond versch op den achter- 

steven geschilderd — in een sloep die door 

twee leden der bemanning werd geroeid, 

naar den wal. Hy stond vóór in het bootje, 

rechtop, en glimlachend, terwyl hy naar de 

menschen op het strand keek. Een lange, 

forsch gebouwde man, in een flatteus, nauw- 

sluitend uniform. Zyn heele houding drukte 

het verlangen uit spoedig vriendschap te 

sluiten. 

Aan de menschen van Beachcombe, die 

naar voren traden om hem te begroeten, 

stelde hy zich voor als kapitein John Black, 

schipper en eigenaar van de Lucie, en de 

bedoeling die hy had om naar Beachcombe 

te komen, vertelde hy er direct by — met een 

openhartigheid die de meeste aanwezigen ver- 

baasde, maar die kapitein Harting met stom- 

heid sloeg. 

Want deze vreemdeling kondigde heel 

kalmpjes niets meer of minder aan dan dat 

hy een groote loods op het strand wilde 

bouwen en dat hy daar voortaan visch wilde 

gaan verkoopen. 

Weken gingen voorby voordat het tot kapi- 

tein Harting doordrong, dat hy goed had ge- 

hoord en dat kapitein Black werkelijk ernstig 

meende wat hy had gezegd. De opeenvolgende 

gebeurtenissen verdreven ten slotte lederen 

twijfel. ■ 

Kapitein Black bewees dat hy een handig 

koopman was met een soort zesde zintuig 

voor reclame, die pakte. Terwyl de leden van 

zyn bemanning de loods bouwden en de toon- 

banken er in plaatsten, liet hy fel-kleurige 

kaarten drukken waarop met groote letters 

stond aangekondigd, dat hy binnenkort op 

het strand van Beachcombe een vischhal zou 

openen, waar men dagelijks versehe visch zou 

kunnen krijgen. De kaarten werden per post 

verspreid, tot ver in den omtrek van Beach- 

combe. 

De nieuwe vischhal, die tegen prijzen ver- 

kocht welke zelfs concurreerden tegen die 

uit de omliggende plaatsen, bewees weldra 

een groot succes te zijn. Dagelijks nam het 

aantal klanten toe, en deze kwamen zelfs tot 

ver uit den omtrek. Kapitein Black glunderde. 

Maar kapitein Beecher Harting? Over 

kapitein Beecher Harting viel een eigenaar- 

dige, zonderlinge zwijgzaamheid. Hy leek ge- 

heel veranderd. 

Want de komst van de Lucie had zyn be- 

staan beroofd van zyn grootste schoonheid 

— van den vrede! Hy was niet langer de 

koning van het strand, in staat een gemak- 

kelijk en voldoende inkomen te trekken van 

zijn geringen handel. In het begin, toen de 

vischhal pas was opgericht, waren eenige 

van zyn vaste klanten hem nog blijven be- 

gunstigen, met een norsch gezicht de hal 

van den indringer voorbijloopend. Maar lang- 

zamerhand veranderde dit; ze kwamen steeds 

minder bij kapitein Harting en op een ge- 

geven oogenblik bleven ze heelemaal weg. 

Zoo ging het met den een, zoo ging het ook 

met den ander. Geleidelijk lieten zyn trouw- 

ste vrienden hem in den steek. 

Was het dus zoo heel onbegrijpelijk, dat 

kapitein Harting een feilen haat begon te 

koesteren tegen de Lucie, haar bemanning 

en haar kapitein? 

Zyn haat tegen de Lucie werd een soort 

passie — een bittere passie, die zijn vrouw 

Joan deelde, zooals zij trouwens alles in zyn 

leven deelde. Uren lang zaten zy samen op 

het strand, mopperend tegen kapitein Black, 

die hun ondergang was. 

„Den een of anderen dag," zoo had men 

kapitein Harting hooren voorspellen, „zal die 

schoener in een storm op de kust terecht- 

komen en dan zullen wy eens zien, of het 

allemaal de moeite waard is!" De woorden 

klonken somber,- maar er viel ook duidelijk 

een klank van een zwakke hoop in te beluis- 

teren. 

„O," zei een zeeman, toen kapitein Harting 

wéér zoo'n sombere voorspelling deed, „heb 

je het weer over stormen en moeilijkheden? 

Je bent altyd maar voorzichtig — voorzich- 

tig! Ik durf wel wedden, dat je nog nooit zélf 

in een-storm bent geweest " 

Kapitein Harting keek op en vestigde een 

zonderlingen^ starenden blik op den spreker. 

Hy trok even nadenkend aan zijn pyp en 

antwoordde toen zachtjes: 

„Vriend, ik heb gezien hoe myn vader en 

myn broer tydens een storm over boord wer- 

den geslagen.' Ik zag hen verdrinken.... Ik 

zag hoe ze onder water verdwenen terwyl ze 

hun handen naar den hemel ophieven! Toen 

heb ik myn les gehad. Dat was jaren geleden, 

maar sinds dien tyd ben ik nooit met dreigend 

weer uitgevaren. En dat zal ik ook nóóit 

doen " 

HL 

En toen, op een dag, werd zyn koppigheid 

gebroken. 

Den vorigen avond was de Lucie, zooals 

steeds geen acht slaand op de slechte voor- 

teekens in de lucht, uitgevaren om voor de 

kust te gaan visschen. Het lichte waas dat er 

boven de zee hing toen de schoener gracieus 

de haven uitzeilde, deed eigenlijk niets anders 

verwachten dan een regenbui. Maar 

de regen was niet alleen gekomen; 

tegelijk er mee was er ook een 

felle storm losgebroken! 

„EN NU, ALLEBEI TEGE- 

LIJK - ÊÈN ... TWEE .. . 

HOEl'LA!!" 

Tegen een uur of zes den volgenden och- 

tend was de storm overgegaan in een orkaan 

en ondanks den stroomenden regen was heel 

Beachcombe uitgeloopen om te zien hoe de 

Lucie zou binnenkomen, want dit was het 

uur, waarop zy steeds in de haven terug- 

keerde. 

Oliejassen wapperden fel en klapperend om 

de voor den wind gebogen lichamen der man- 

nen, die hoog op het strand stonden. De regen 

stroomde neer en sloeg als met zweepslagen 

in hun gezichten. Dichter dan de anderen by 

de golven, stonden drie mannen, en onder hen 

bevond zich kapitein Beecher Harting. 

Gedurende byna een uur tuurden de man- 

nen onafgebroken en zwijgend door den 

regen en den storm uit over de zee, zich af- 

vragend wat er geworden zou zijn van den 

schoener Lucie. Toen, opeens, kwam deze in 

het gezicht. Het leek wel, alsof hij uit de 

kokende watermassa opsprong! Alsof hij plot- 

seling door een wolk brak, die laag boven 

de zee hing. 

De schoener bevond zich reeds een halve 

myl uit de kust toen de mannen hem pas 

vaag gewaar werden; het was onmogelijk 

verder wég te kyken door den neergutsenden 

regen. En van het eerste oogenblik af was 

het duidelijk, dat het schip in moeilijkheden 

verkeerde — in verschrikkelijke moeilijk- 

heden. 

„De mast is verdwenen! Kyk, de voormast 

is weggeslagen!" 

De mannen hadden deze ontdekking niet 

met luider stem hoeven te verkondigen, 

ledereen zag het immers zélf! Het gezicht 

van kapitein Beecher Harting zag doodsbleek 

onder zijn van den regen glimmenden zuid- 

wester. Hy zag niet alleen dat de voormast 

was verdwenen, maar hy zag ook dat deze 

by zyn val het grootste deel der tuigage had 

meegesleurd. Behalve een stuk vierkant lin- 

nen, dat boven het dek op en neer 

wapperde als een nood-sig- 

naal, voer de Lucie geen 

zeil meer. 

— 21 

„Hy dryft naar het rif toe," gilde er iemand 

boven het geraas van den storm uit. De stem 

deed kapitein Harting opschrikken; want het 

was de stem van een vrouw. Zich omkeerend 

keek hy één en al verbazing in het ver-, 

schrikte, doodsbleeke gezicht van zyn vrouw. 

„Kyk, Beecher, hij komt regelrecht op het 

rif aan...." Haar anders zoo rustige stem 

klonk nu schril van ontzetting. 

Het was duidelijk, dat de Lucie, die men 

niet meer in de hand had, spoedig op het rif 

zou loopen, dat zich verraderlijk en gevaar- 

lijk vóór de kust van Beachcombe uitstrekte. 

De storm dreef het schip er met onafwend- 

bare zekerheid heen — zoo gemakkelijk alsof 

het een stuk drijfhout was! 

„Hy zal aan stukken worden geslagen!" 

gilde Joan Harting weer met haar zonderling 

schrille stem. Op geringen afstand van haar 

schreeuwden ook andere vrouwen — en 

eenige mannen — het ontzettende nieuws uit. 

De Lucie zou te pletter worden geslagen 

op het rif! Er was geen ontkomen aan! 

Een jonge kerel, luid zyn voornemen uit-

(Ingezonden mededeeling) 

Had rheumatiek in ai haar 

gewrichten 

Doet thans haar werk weer met gemak 

Deze vrouw kreeg een hevigen aanval van 

rheumatische pijnen, die zich uitbreidde 

over al haar gewrichten. Zij schrijft: „Ik 

acht mij verplicht alom luid de verdiensten 

van Kruschen Salts bekend te maken, daar 

het my verloste van een ernstigen en hard- 

nekkigen aanval van rheumatische pyn. 

Ik had het in myn beenen en knieën en dit 

breidde zich later uit tot in alle gewrich- 

ten van myn lichaam. Dit duurde 13 weken; 

toen moest ik naar bed. Daarna raadde men 

m;j aan, Kruschen Salts te gaan gebruiken 

en vóórdat ik den tweeden flacon leeg had, 

kon ik mün gewone werk weer doen." 

Mevr. I. D. 

Rheumatische pynen zyn het gevolg van 

onvoldoende werking van Uw afvoerprga- 

nen, waardoor zich allerlei schadelijke 

afvalstoffen, zooals urinezuur, dat de oor- 

zaak kan zijn van de rheumatische pijn, 

ophoopen. Kruschen Salts spoort lever, nie- 

ren en ingewanden aan tot krachtiger wer- 

king, waardoor de afvalstoffen regelmatig 

worden verwijderd en Uw pijnen zullen af- 

nemen, om tenslotte voorgoed te verdwijnen. 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

by alle apothekers en drogisten. 

roepend, rende weg naar de stad om de 

dichtstbijzijnde ' kustwacht te gaan waar- 

schuwen. Maar die hoop op redding bevond 

zich vijftien kilometer ver weg, en er zou- 

den uren voorbijgaan eer er van dien kant 

hulp zou kunnen worden geboden 

De orkaan had slechts eenige minuten 

noodig om zyn onheilsvol werk te "verrich- 

ten — en grondig te verrichten. De men- 

schen die op de kust stonden, zagen hoe de 

schoener met geweld op het rif geworpen 

werd, waar hij bleef liggen als een doodelijk 

gewond dier. In hun gedachten hoorden zij 

het kraken van de spanten en binten, het 

gegil van de in doodsnood verkeerende be- 

manning. 

De Lucie zwaaide heen en weer in zijn 

onmacht. Nu het schip vast aan den grond 

zat, kon het den orkaan niet meer ontvluch- 

ten, maar lag het vastgeklonken aan de ver- 

raderlijke rotsen die zijn ondergang waren 

geworden, machteloos de felle slagen van 

den storm afwachtend, er bijna onder be- 

zwijkend. ... 

Kapitein Beecher Harting moet in die 

oogenblikken een zonderlinge mengeling van 

gevoelens hebben ondergaan. Hij was er ge- 

tuige van hoe de elementen de krachten ver- 

nielden, die den vrede van zijn leven had- 

den geruïneerd. Zou dit misschien het mira- 

kel zijn, waarvan hij zoo vaak had gedroomd? 

Hy schrok zelf van deze gedachte 

Zeventien menschen verkeerden daar in 

VETWORMPJES? 

Meng slechts geregeld wat Radox door Uw wasch 

water en binnen korten tijd zijn ze verdwenen 

Bij apothekers en erkende drogisten ä f 0.90 

per pak en f 0.15 per klein pakje 

RADOX 

Jh 

stervensnood! Zeventien menschen die daar 

op den schoener om hun leven worstelden 

met de losgebroken natuurkrachten. Er was 

geen mogelijkheid om hen te hulp te komen 

— behalve dan de ondenkbare mogelijkheid 

met de vlet! 

Zeventien menschen 1 Kapitein Harting 

staarde naar den verongelukten schoener. 

Het kon niet lang meer duren of hij zou uit 

elkaar geslagen worden door de woedende, 

woest als hongerige roofdieren om hem heen 

brullende golven. Dan zouden die mannen 

in zee geworpen worden, en in de diepte 

verdwijnen.... 

Welke impulsies kapitein Harting dreven 

toen hij den ondergang van zijn vijanden 

gadesloeg zou hy zelf moeilijk hebben kun- 

nen verklaren. Stellig waren zy echter even 

woest en fantastisch als het schouwspel van 

de Lucie, die op het rif gegeeseld werd, want 

zonder eenige verklaring greeprttij plotseling 

zijn vrouw by den arm en mompelde, nauwe- 

lijks verstaanbaar: 

„Kom mee, Joan!" 

Zijn vrouw vroeg hem niets. Misschien wa- 

ren zyn gedachten ook de hare geweest. In 

ieder geval'giste zy zyn bedoelingen als by 

intuïtie, en snel liep zy met hem mee. 

„Ik zal den rechter riem nemen," hijgde 

zy, terwyl zy zich voortrepten. 

De meeste menschen hadden geen erg in 

hen, voordat zy bijna van het strand ver- 

dwenen waren, maar toen zy de vlet zagen, 

stroomden zy allemaal als aan één gemeen- 

schappelyken drang gehoorzamend, naar de 

baai. Het was duidelijk, wat kapitein Harting 

van plan was. Hy en zyn vrouw roeiden 

regelrecht naar de open zee 

IV. 

Ze zaten naast elkaar — een paar, dat ge- 

leerd had vertrouwen in elkander te hebben, 

alles wat het leven hun gegeven en gevraagd 

had, met elkaar te deelen. Ofschoon er een 

mast op de vlet stond — kapitein Harting 

had haar zélf opgetuigd — hadden zy toch 

in zoo'n woedenden storm geen zeil durven 

hyschen. Ze roeiden de kleine boot over de 

kokende, wit-bekuifde koppen der huizen- 

hooge golven. 

Toen zy om het rif heenvoeren, leek er een 

berg zwart water boven op hen te vallen, 

dreigend hen geheel te vernietigen. Maar de 

vlet keerde en hief haar neus op om den 

vyand dapper tegemoet te gaan. Gracieus 

klom zy even later over den waterberg heen. 

Verscheidene keeren was kapitein Harting 

gedwongen beide riemen te nemen, daar zyn 

vrouw met roeien moest ophouden om het 

water uit de boot te hoozen. Na eenigen tyd 

was zy zelfs gedwongen zich daar uitslui- 

tend mee bezig te houden, en roeide de kapi- 

tein alleen, zyn behendigheid en kracht me- 

tend met den honger der golven. 

Degenen die op de kust stonden, duurde 

dit alles een eeuwigheid. Ze verwachtten 

ieder oogenblik de kleine vlet te zien kap- 

seizen; ze dachten niet anders dan dat de 

Lucie iedere seconde aan splinters geslagen 

zou worden. Maar onafgebroken, onverbid-- 

delyk óptornend tegen het geweld der ele- 

menten, vorderde de vlet, naderde steeds 

meer den schoener. 

Eindelijk was zy geen tien meter van de 

Lucie verwijderd. Dichter kon zy niet ko- 

■ men, zonder risico zélf verpletterd te wor- 

den, hetzij tegen den schoener, hetzy tegen 

het rif. 

Van af het strand was het niet gemakke- 

lijk precies te zien wat er daar ginds ge- 

beurde. Maar een der mannen schreeuwde 

plotseling: 

„Ze.... ze hebben een lyn gegooid van 

den schoener naar de vlet naar den 

mast van de vlet " 

Terwyl hy zijn hand boven zyn oogen 

bracht om deze te beschermen tegen de felle 

regenvlagen, keek de man nog eenige oogen- 

blikken, om dan weer te roepen: 

„Ze glyden van het dek van den schoener 

naar de vlet Ze glyden er heen Ik 

zie het duidelijk Zien jullie het niet? 

Daar gaat er weer een...." 

Inderdaad; man na man van de Lucie leg- 

de de tien meter tusschen den schoener en 

de vlet af langs een lijn, terwyl zy zich 

hand-over-hand voort lieten glijden. Ze wer- 

den door den storm heen en weer geslagen, 

maar telkens slaagde er weer een in de vlet 

te bereiken. Het was uiterst gevaarlijk, want 

de golven sprongen als uitgehongerde roof- 

dieren naar hen op. Soms verdween er een 

in het water — maar wanneer de watermas- 

sa was verdergerold, kwam hy weer te voor- 

schijn — nog steeds hangend aan de lijn. 

Acht mannen slaagden er in den afstand 

tusschen den schoener en de vlet op deze 

manier veilig af te leggen, en toen zagen 

degenen die op het strand stonden hoe het 

kleine bootje naar den wal terugkeerde. 

„Ze kan er niet meer dan acht tegelijk 

mr. Rh. Feilh heeft afscheid genomen als president van den Hoogen Raad der Nederlanden. De 

plechtige afscheidizittlng van den Raad. (x) Jhr. mr. Feith. 

-22 — 

aan boord hebben," riep een der toeschou- 

wers uit. „Ze brengt ze naar land " 

„Maar wat moet er van de rest worden 

— en van den schoener?" vroeg een ander. 

Hierop wist niemand een antwoord te ge- 

ven. Een plotselinge stilte viel er over de 

menschen terwyl zy stonden toe te zien hoe 

de vlet van kapitein Harting door het ge- 

weld van den wind en de golven naar het 

strand gedreven werd. Dat het zwaar gela- 

den scheepje niet omsloeg in zulk een weer, 

leek een wonder. En toch — na iederen 

waterberg die over hem heen scheen te 

gaan, zag men het scheepje even later drij- 

ven om dan weer te verdwijnen in een 

dal van water, waaruit het direct weer om- 

hooggeschoten werd. 

j.Het is ongeloofelyk," mompelde een der 

mannen, en de anderen knikten zwijgend. 

De vlet draaide de kleine baai binnen en 

bracht de acht geredde passagiers behouden 

aan den wal. De mannen waren totaal uit- 

geput; als zakken cement lagen zy zwaar 

en onmachtig zich te verroeren op den bo- 

dem van de boot, en ze moesten aan wal ge- 

dragen worden. Wat zy in de jongste uren 

hadden doorgemaakt, kon men alleen maar 

gissen, want ze waren te vermoeid om on- 

dervraagd te kunnen worden. 

Toen zy allemaal veilig op het strand wa- 

ren gebracht, zochten zy die getuigen waren 

geweest van deze moedige redding naar 

kapitein Harting. Maar zy konden den ouden 

visscher nergens ontdekken — want hy was, 

mét zyn vrouw, reeds weer de baai inge- 

roeid om terug te keeren naar den hulpeloo- 

zen schoener. 

Zóó in beslag genomen was iedereen ge- 

weest, door de hulp die men had geboden 

om de schipbreukelingen aan land te bren- 

gen, dat men totaal niet op de kleine vlet 

had gelet. En nu was zij reeds weer ver- 

trokken om voor den tweeden keer den 

dood onder de oogen te zien by haar pogin- 

gen om de rest der bemanning te redden 

Terwyl kapitein Harting en zyn vrouw 

naast'elkaar zittend roeiden, stortte de vlet 

zich andermaal in de woedende, kokende 

watermassa. En dit keer was haar strijd 

even zwaar, maar haar succes even groot. 

De menschen op het strand zagen een her- 

haling van hetgeen zy reeds een keer tevo- 

ren gezien hadden: degenen, die nog op 

den schoener waren achtergebleven lieten 

zich dit maal eveneens langs een lijn naar 

de vlet glyden en de laatste die den schee 

ner verliet was kapitein John Black. 

De Lucie vocht in haar eentje nog gerui 

men tyd tegen den orkaan en de op haar out 

takeld lichaam beukende watermassa's, 

Maar twee uur nadat de bemanning haar had 

verlaten, moest het dappere schip den on- 

gelijken strijd opgeven. Haar flanken bezwe- 

ken onder de mokerslagen van wind en 

golven.... 

En later veel later.... toonde een 

massa wrakhout het einde van haar loop- 

baan aan 

V. 

Myn vriend Smith had zyn verhaal ten 

einde gebracht. 

Gedurende onze wandeling waren wy een 

heel eind langs het verlaten strand van 

Beachcombe geloopen, maar nu waren wy 

weer teruggekeerd en nflfterden andermaal 

de vischhal met haar drukke gedoe onder 

het gebogen, zinken dak. Er stond een flinke 

bries van uit zee, en ik streek de haren van 

mijn voorhoofd. 

„Maar je hebt mij niet verklaard hoe dit 

gekomen is...." zei ik, met myn hand een 

gebaar makend in de richting van de visch- 

hal. „Hoe komt het, dat kapitein Harting 

nu de eigenaar van de vischhal is?" 

„O," lachte Smith, „dat zal ik je vertellen. 

Het is waar, dat ik heb vergeten.... Wel, 

nadat de Lucie was vergaan, kon kapitein 

Black niet meer doorgaan met zyn vissche- 

ry. Bovendien weet ik eigenlijk niet, of hy 

dat wel gewild zou hebben, in aanmerking 

genomen hoeveel hy verschuldigd was aan 

zyn.... wel, zullen we zeggen zyn concur- 

rent? Ik veronderstel, dat hy geen betere 

manier wist om zyn dankbaarheid te laten 

blijken dan door weg te gaan.... Zoo kwam 

het, dat kapitein Black het monopolie van 

de kust tezamen met zijn vischhal, overliet 

aan kapitein Beecher Harting. Een zaak was 

opgebouwd, een bloeiende onderneming. 

Kapitein Harting kon natuurlijk niet meer 

aan de groote vraag voldoen met zyn kleine 

bootje. Daarom verhuurde hy toonbanken 

in de hal aan de andere mannen, die de zee 

bevoeren en er op vischten, opdat ook zij er 

hun vangst konden verkoopen. Maar zyn 

naam staat nu op het dak van de hal. En hy 

is het, die er iets te zeggen heeft. Niemand 

anders. Zyn woord is er wet, en als de visch- 

hal een naamlooze vennootschap was, zou 

hy de grootste aandeelhouder zyn. Zie je 

Oscar Tournlalre als Thomasvaer en Mien Duymaer van Twist als Pieternel irt een scène van den 

Nieuwjaarswensch, door hen ter gelegenheid van de jaarwisseling uitgesproken bij da bruiloft van 

„Kloris en Roosje", in den Stadsschouwburg te Amsterdam. 

— 23 - 

Deze verpleegster verloor 25 pond overtollig vet 

op eenvoudige wijze door 's morgens bü het op- 

staan een glas mousseerend Wex te nemen. „Ik 

was leelijk, opgeblazen, pafferig. bleek en kortr 

ademig," schrijft zy. ,,lk nam steeds toe in ge- 

wicht. Ik probeerde alle mogelijke medicijnen met 

zeer weinig resultaat. Op zekeren dag probeerde 

ik Wex. Toen ik hiermee door ging, bemerkte ik 

dat mijn vleesch steviger werd. Ik sliep ook veel 

beter. Ik ben nu 25 pond lichter geworden en mün 

gezondheid is zeer vooruitgegaan." Mevr. M. W. 

wanneer U Uw slank figuur wilt terugkrijgen, 

moet U doen als deze verpleegster. Neem Wex. 

het mousseerende zout met druivensapderivaten. 

Op veilige en aangename wijze vermeerdert Wex 

de levenskracht, zooals het overtollig vet vermin- 

dert. Alle apothekers en drogisten verkoopen Wex 

in handige, apart verpakte hoeveelheden, een doos 

van 6 stuks voor 40 cent, 

of een groote flesch voor 

F 1.20. 

dat bootje daar in de baai liggen? Dat is 

van hem...." 

Ik glimlachte. 

„Hij is dus dé visscher en dè vischhan- 

delaar-van Beachcombe, hè?" vroeg ik. 

„Ja —■ ik zei je reeds: zynr wil is hier 

wét...." 

„En heeft zyn succes hem veel veran- 

derd?" 

„Veranderd?" lachte Smith. „O neen! Kyk 

daar maar eens...." 

Ik keek in de richting van de hal. Er 

vóór ontdekte ik de korte gestalte van kapi- 

tein Harting, die juist bezig was een biljet 

op te hangen aan een der palen, die het 

dak droegen. Wat er op stond kon ik niet 

lezen. 

De oude visscher verwijderde zich echter 

na eenige oogenblikken en tuurde onder zyn 

boven de oogen gehouden hand door naar 

den horizon, waar een waas over het water 

scheen te hangen. Toen schudde hij zijn 

hoofd en mengde zich weer tusschen dq 

vrouwen in de hal. 

Toen ik dichterbij gekomen was, kon ik 

lezen wat er op het biljet stond: 

„In verband met het dreigende weer zal 

er morgen geen visch verkocht worden". 

Binnenkort verwacht: 

Spencer Tracy en 

Mickey Rooney 

it BOYS TOWN" 

de stad, waar jongens 

ma n nen worden. 

Een Metro-Goldwyn-MayerJubileum-Film

RECEPTEN UIT HET 

WEEKMENU 

Hoeveelheden voor 

4 personen. 

Tapioca met bessensap. 

Benoodigd: 5 d.L. bes- 

sensap; 5 d.L. water; 

125 gram tapioca; on- 

geveer 120 gram suiker; 

pÜpkaneel; zout; y2 L. 

koude vanillevla. 

Maandag: 

Dinsdag: 

Woensdag: 

^JJU 

WEEKMENU. 

Varkensfilet, aardappelen Donderdag: 

en spruitjes; gebraden appelen. 

Vrijdag: 

Filosoof; griesmeelrand met 

abrikozencompóte. 

Groentesoep; rundervinken, 

aardappelen en schorse- 

neeren. 

Bereiding: De tapioca ' 

'JL 5 /;^ wa,er , weeken en met weekwater en pÜpkaneel en iets zout 

gaar stoomen (ongeveer een uur). Het bessensap op het laatst toe- 

me?^^ ^H ,a t? n nêkokcn. Het gerecht naar smaak afmaken 

dienen h^Hi-f P^ 3 ", 661 venvyderen. Het gerecht liefst koud op- 

dienen, bedekt met een koude vanillevla. 

Zaterdag: 

Zondag: 

Gevulde uien en aardappe- 

len; tapioca met bessensap. 

Macaronisoep; gebakken 

visch, aardappelen en sla 

van Brusselsch lof. 

Hutspot met klapstuk; ap- 

pelmoes. 

Oeufs pochés; kip met ap- 

pelmoes en pommes frites; 

gevulde sinaasappelen. 

Hutspot met klapstuk. 

Benoodigd: 1 K.G. 

winterpeen; 1 K.G. 

aardappelen; J^ K.G. 

klapstuk; 14 K.G. uien; 

ongeveer 10 gram zout. 

Bereiding: Het klap- 

stuk wasschen en onge- 

veer een uur laten ko- 

ken in water met zout. 

Dan de geschilde en 

gewasschen aardappe- 

len er omheen leggen 

te en klein gesneden peen en ten slotte deêsÄerde men^S- 

gen. Alles samen laten gaar koken (drie kwartier ä een uur). Dan 

het vleesch er uit nemen, het overige doorstampen en op smaak 

afmaken met wat boter. Het vleesch aan plakken snyden L apart 

opdienen by den stamppot. p 

HOE MEN EEN MORGENJAPON IN EEN MIDDAGJURKJE VERANDERT 

761. Japon van maro- 

cain, waarvan de rok ge- 

heel recht is. Het lijfje 

is van voren en achter 

onder een platstak ge- 

fronst en bloust over een 

ceintuur van stof, slui- 

tend met een fantasie- 

gesp. Om deze Japon 

's middags te kunnen 

■ dragen, moet men op de 

Vnoopen drie strikjes 

aanbrengen van gelakt 

satijn en de ceintuur 

vervangen door twee 

smalle ceintuurtjes, ein- 

digend in strikjes van ge- 

lakt satijn, 

Benoodigd: 3.i0 M van 

1 M. breed. 

" 763. Dit bekoorlijke 

jurkje is vervaardigd van 

wollen en zijden jersey. 

Het is aan vooren ach- 

terzijde bewerkt met fijne 

plooitjes. De losse kraag 

en manchetten zijn van 

wit gesteven linnen en 

bewerkt met open naden. 

's Middags vervangt men 

het katoenen kraagje 

door een garnituur van 

zilverkleurig kant. De 

ceintuur van stof wordt 

vervangen door een cein- 

tuur van zijden fluweel 

in afstekende kleur, op 

zij geknoopt. 

Benoodigd; 3.40 M, van 

MO M, breed. 

Van deze modellen zijn 

bij de administratie van 

dit blad geknipte patro- 

nen verkrijgbaar tegen 

den prijs van ƒ 0,60 per 

•tuk. 

— 24 - 

^ 

éfaw^^pfik fsU^^CMM 

GELD WORDT VERBRAND 

|et jaarverslag van de Bank van Enge- 

H land toont aan, dat het totaal bedrag 

aan bankbiljetten dat er in omloop 

is, een waarde vertegenwoordigt van bijna 

500.000.000 pond sterling. Dit bedrag wordt door 

de wet vastgesteld, en het varieert heel zelden, 

hoewel de biljetten zelf telkens andere zijn. De 

Bank houdt zelf iedere week een soort auto da (e 

van biljetten, die zij uit de circulatie heeft genomen. 

Het papier waarop de biljetten zijn gedrukt, is 

zeer dun en is er eigenlijk niet tegen bestand, 

dat het vaak van de eene hand in de andere overgaat, 

hetgeen toch overigens juist wel de bedoeling 

'is. Haar gemiddelde levensduur bedraagt, 

wanneer het in omloop is, tusschen de zestig en 

zeventig dagen. Wanneer de Bank een biljet terug 

ontvangt, wordt het altijd ingehouden en 

door een nieuw vervangen. Het oude biljet wordt 

waardeloos gemaakt door er de handteekening 

af te scheuren van den hoofdkassier, waarna het 

voor den tijd van vijf jaar wordt opgeborgen. 

Wanneer deze termijn is verstreken, worden de 

biljetten in wekelijksche pakketten verbrand. 

De Bank verbrandt echter ook nog in een anderen 

zin geld, want het kost ongeveer drie shilling 

om een bankbiljet door een ander te vervangen. 

PUNCTUEEL ALS EEN BIJ 

Dat zal waarschijnlijk binnenkort een 

manier van zeggen zijn wanneer men 

wil îgeven, dat iemand gewoon is 

steeds op tijd te komen. Dr. Mathilde Hertz van 

de Cambridge Universiteit heeft namelijk ontdekt 

dat bijen, hoewel zij doof zijn, een buitengewoon 

vermogen bezitten om den tijd te meten. 

Dr. Hertz begint haar werk iederen ochtend 

om precies negen uur, en precies ook op dien tijd 

„betreden" twintig of dertig bijen tegelijk met 

haar heur laboratorium. Zoodra zij binnen zijn, 

nemen ze ook op hun manier deel aan de proe- 

ven, welke Dr. Hertz doet, doordat zij onmiddel- 

lijk gaan zitten op de helft van een stuk glas 

waaronder groen papier is geplakt, terwijl zij 

steeds de andere helft, waaronder zich rood pa 

pier bevindt, negeeren. 

Het prachtig oog van de bij, dat uit 26.000 fa- 

cetten bestaat, kan de kleur rood niet zien; roode 

bloemen kan de bij alleen maar vinden door hun 

vorm of hun geur. 

Toen Dr. Hertz, om de bijen op de proef te 

stellen, het uur van haar experimenten verzette 

van negen uur des ochtends naar twee uur des 

middags, bleek dat de bijen er zich weldra aan 

gewend hadden, en dat zij toen punctueel om 

twee uur des middags verschenen. Suikerwater, 

geschonken op het stuk glas, nadat zij er op zijn 

gaan zitten, is de belooning voor hun hulp bij de 

proefnemingen' 

Vrouw, van nu af aan schei ik 

uit met rooken .' 

HET IS EEN ZONDERLINGE WERELD. . 

EEN REIS „TE HOBBELPAARD". - 

Mr. Alfred Williamson heeft om der- 

tig pond een weddenschap aangegaan, 

dat hij op een hobbelpaard van Sydney naar Mel- 

bourne, een afstand van ongeveer achthonderd 

kilometer, zal „rijden". Het paard wordt gemon- 

teerd op twee paar rolschaatsen, terwijl er aan 

het voorste paar leidsels zullen worden bevestigd 

opdat Mr. Williamson zal kunnen „sturen". Door 

middel van trappers en een ketting zal het 

„paard" worden voortbewogen. - Het gekke is 

niet zoozeer dat Mr. Williamson deze dwaze 

weddenschap is aangegaan, maar dat hij den 

tocht ook werkelijk zal ondernemen! .jj 

DIERENVRIENDEN. - Twee oude dames, die 

vroeger in goeden doen waren geweest doch het 

nu zeer arm hadden, zOodat zij dikwijls het eten 

uit hun mond moesten sparen om het aan hun 

kat te geven, werden dood in hun bed gevonden, 

terwijl er een briefje op de tafel van hun slaap- 

kamer lag met hef verzoek: „Doe alstublieft iets 

voor onze lieve kat. . ." 

ALLEEN DOOR DEN MANESCHIJN^ 

D' 

e inwoners van Helston, Cornwall 

JEngeland, hebben langen tijd gedacht 

— en misschien doen enkelen 

het nóg wel - dat Mr. G. H. Muller, een landbouwer 

uit de omgeving, niet heelemaal toerekeningsvatbaar 

was, om^st hij zijn gewassen steeds 

plant onmiddellijk voordat het volle maan wordt. 

Maar het is niet zoo dwaas wat hij doet, want 

zaden, die in dezen lijd aan de aarde worden 

toevertrouwd, groeien veel sneller, planten worden 

veel groofer en de oogst is veel beter en 

overvloediger dan wanneer men in een andere 

periode zaait. 

De maan bewerkt niet alleen eb en vloed, maar 

zij regelt practisch gesproken heel veel dingen op 

onze aardel In het Oosten, waar de maan veel 

sterker schijnt dan in ons land, willen dieren en 

ook de menschen soms niet in haar licht slapen 

uit angst dat zij er ziek door zullen worden 

Visch, die men buiten in het maanlicht laat staan, 

wordt vaak vergiftig. 

De geleerden hebben uitgerekend, dat de maan 

de oppervlakte van Europa en Azië 5oms wel een 

dertig meter kan „omhoogtrekken", en andere 

waarnemers houden staande, dat men zijn haar 

moet laten knippen als de maan afneemt, omdat 

het dan niet zoo snel groeit. Haringvisschers hebben 

gewoonlijk een goede vangst bij volle maan, 

maar de sardinen-visscherij in de Stille Zuidzee 

verliest jaarlijks duizenden guldens, omdat het 

maanlicht de vischjes te diep onder water, doet 

vluchten. 

fiXL f! 

Kerel, tjefeliciteerd met je ver- 

jaardag. En hier is je lievelinys- 

merk, extra pittig. 

23- 

Nee maar! Daarnet heeft Jan het 

rooken not/ afgezworen.... Nu 

raakt hij zijn rookers-bronchitis 

heelemaal niet meer kwijt: 

DE SCHATTEN VAN ALADIN 

Het is zeer waarschijnlijk de grootste 

schat, die. er ooit bijeen is gebracht, 

welke nu is opgeborgen in Fort Knóx, 

Vereenigde Staten, waar de regeering haar goud 

voorraden heeft opgeslagen in een onneembare 

vesting van gewapend beton en staal De opper- 

vlakte van de bergruimte bedraagt tienduizend 

vierkanten voet, en het goud is weggeborgen in 

een kolossale safe, die veertig bij vier en zestig 

voet meet. 

De uitgebreidste voorzorgsmaatregelen zijn ge- 

nomen om dezen schat te beschermen; machine 

geweer-nesten, zoeklichten en een vernuftig be- 

dacht systeem van spiegels, waardoor geen hoekje 

van de ruimte onbespied blijft, zijn er slechts 

enkele van. Deze maatregelen zijn evenwel nood- 

zakelijk, daar de waarde van het goud, dat er is 

opgeborgen, negen billioen dollar bedraagt! 

Geen gangster of gang, hoe handig en slim 

ook, kan het fort naderen zonder dat zij opge 

merkt worden, want uiterst gevoelige micro 

phoons, bel- en lichtsignalen zouden hen direct 

verraden. Maar zelfs al zouden zij er in slagen 

tot vlak bij de vesting door te dringen, dan nóg 

zouden zij hun doel niet kunnen bereiken, daar 

een batterij artillerie hen eenvoudig zou weg- 

jagen alvorens zij er binnen waren gedrongen 

VOOR DE WETENSCHAP , . . . 

John W. Deering was wekenlang door de 

politie van Utah, V St. opgejaagd On 

der anderen werd hij gezocht weyens 

moord op Oliver R. Meredith en voor verschil- 

lende diefstallen met geweldpleging. 

Eindelijk werd hij gearresteerd Tot verbazing 

van de autoriteiten zei hij: „Ik ben een interres- 

.sant geval. Neem proeven op mij. Zie, wat de 

reacties zijn alvorens jullie me naar de andere 

wereld sturen!" 

Men ging op dit aanbod in, eri zoo werd Dee 

ring, alvorens vijf scherpschutters van de Staats 

gevangenis hem fusilleerden aan allerlei proeven 

onderworpen. Een paar uur voor zijn dood werd 

hij gefotografeerd om te zien, hoe hij er toen 

„uitzag". Eenige seconden voordat hij zou wor- 

den doodgeschoten, werd er een electro-cardio 

gram van zijn hartslag genomen Onmiddellijk 

nadat de kogels zijn lichaam waren binnengedron- 

gen, maakte men wederom een statistiek van zijn 

hartslag. Volgens de berichten, hield Deerings 

hart op te kloppen 15,6 seconden nadat hij was 

getroffen. 

Even voor het vonnis voltrokken zou worden, 

nam zijn hartslag van zeventig tot honderd- 

tachtig slagen per minuut toe. 

Een gruwelijk experiment! Laten we hopen, dat 

de wetehschap er althans voordeel van zal weten 

te trekken! 

Anders . 

Ach kom, daarvoor hoeft men 

het rooken toch met te laten f' 

Daar bestaat een goed middeltje 

voor: Wybert-tahletten : .

Visschen, die een luchtje scheppen 

Het gebeurt niet vaak, dat men visschen in zee 

kan lièn zwemmen. Doordat het oppervlak 

steeds In beweging is, en bovendien ge- 

woonlijk sterk schittert, kunnen we niet duidelijk 

de wereld van het water in kijken. 

De Japansche visscher overwint deze moeilijk- 

heden door gebruik te maken van een kist met 

een glazen bodem. Hij plaatst deze op hefwafer. 

en hierdoor verdwijnen zoowel de golfjes als de 

schittering. Hij kan nu zien wanneer er een visch 

binnen rijn bereik komt en dezen door middel 

rf JTL^ ^ '> Zalmen en florellen 

van een spies neersteken en naar boven halen. 

Natuurlijk hebt ge wel eens gehoord van den 

vliegenden visch die uit zee opspringt om even 

door de lucht te zweven. Deze visschen komen 

hier voor de kust niet voor. Maat loch zijn er ook 

in de zeeën betrekkelijk dicht „bij huis", visschen, 

die even een luchtje gaan scheppen door uit het 

water te komen. En het is wel interessant te 

weten, welke visschen dat zijn. 

Daar is in de eerste plaats de walvisch, die af 

en toe boven komt om adem te halen, maar deze 

visch - die, zooals ge natuurlijk weet, eigenlijk 

een zoogdier is - zien we betrekkelijk zelden 

dicht op onze kust. 

Met den bruinvisch Is het een ander geval. 

■»^»■ri ei c > ^"■~l"■k•■- ,, 

jn>JU Cy k3JU jut i 

JLJ JUJLI JLl Jtvi3 

Wanneer deze op makreel jaagt, dan kunt ge 

zien hoe hij telkens zijn glanzend zwarte lichaam 

voor de heUt uit het water opheft, als hij zich 

omkeert. Terwijl de makreel gejaagd wordt, maakt 

hij zelf ook weer jacht op zoogenaamden wit- 

visch, en deze springt bij zijn verlangen om aan 

zijn vijand te ontkomen, dan dikwijls op zijn 

beurt ook uit het water op. 

Twee keer per jaar komt de zalm de rivier 

opzwemmen na een groote reis over den oceaan 

te hebben ondernomen. Hij moet daarbij vaak 

„watervallen" beklimmen en doet dit door groote 

sprongen in de lucht te maken. Het is werkelijk 

een interessant gezicht om dit gade te slaan. 

Er bestaat een mooie zeevisch, die die zee- 

baars wordt genoemd. Wanneer de golven op 

het strand breken, zwemt deze visch dikwijls 4ieel 

brutaal tot midden in de golf, waar het water 

weer begint terug te rollen, ten einde eens even 

naar „buiten" te- kijken - alsof hij door een raam 

keekl — om dan weer snel als het licht te ver- 

dwijnen. Alles wat ge ziet wanneer ge op het 

strand staat, is veen soort snelle schicht in het 

water, maar hoeveel menschen weten er dan, dat 

het een zeebaars is, die door het raam van een 

golf kijkt? 

ZWAK IN AARDRIJKSKUNDE? 

Dat is Jammer, want het is een 

grappifr vnk. — f.ees maar.' 

Wie niet van aardrijkskunde houdt of er niet 

sterk in is, moet de hieronder volgende 

aardrijkskunde-les maar eens „leeren". Het 

zal best meevallen! 

Sla om te beginnen je atlas open. De kaart 

van Europa. De Westzijde, dus het Pyreneesche 

schiereiland, Frankrijk en Engeland, moeten boven- 

aan komen te liggen. Kijk nu eens goed . . . Ziet 

de kaart van ons werelddeel er nu niet precies 

uit als een meisje, dat achternagezeten wordt 

door een grooten hond. Zweden, Noorwegen en 

Finland, en hard wegloopt? Het Pyreneesche 

schiereiland is haar hoofd, Frankrijk, België, Neder- 

land, Duitschland, enz., de romp, Italië de eene 

en Groot-Brittannië de andere arm. Polen, Rus- 

land, enz. vormen den grooten, wijden rok. 

Wanneer we zoo verder gaan en de west- 

europeesche landen eens goed bekijken, zullen 

we zien, als we ten minste over wat fantasie be- 

schikken, dat het Pyreneesche Schiereiland wel 

iets van den kop van een Grieksche godin weg 

heeft. Het linker vooruitspringende stuk land bij 

Lissabon is de neus. Frankrijk gelijkt op een 

roependen mannenkop. De neus wordt door den 

Elzas gevormd. België is bijna een gelijkbeenige 

driehoek. 

Oe kaait van Europa. De Westzijde, dus het 

Pyreneesche schiereiland, Frankrijk en Engeland 

liggen bovenaan! 

De Itallaansche laars is natuurlijk algemeen bekend. 

Zlezoo, hadden jullie gedacht, dat je op die 

manier ook aardrijkskunde kon leeren? Zoek nu 

voor jezelf maar eens uit, welke gelijkenissen je 

met de andere landen kunt vinden! Het is een 

aardig en .. . leerzaam tijdverdrijf! En het scherpt 

bovendien de fantasist 

De Westeuropeesche landen. 

ir*ufe 

MIO06LL. 

F©T@-IM10iy WS 

1 -2. De Reiger is weer behouden in het vaderland terug. - De 

speciale vlucht van de Reiger, de Dingaansdagvlucht, is precies vol- 

gens het vastgestelde programma verloopen, en als een gevolg hier- 

van is het vliegtuig dan ook op Oudejaarsdag op Schiphol terugge- 

keerd, waar een enthousiaste ontvangst van passagiers en bemanning 

plaats vond. - 1. Een overzichtsfoto, bij de aankomst genomen. 2. 

Minister Colijn spreekt een welkomswoord. Van links naar rechts: 

Jhr. mr. F. Beelaerts van Blok- 

land, die als vertegenwoor- 

diger der regeering ■ den 

tocht meemaakte; gezagvoer- 

der Schölte, generaal Snijders 

en minister dr. H. Colijn. 

3. De heer W. N. van de 

Poll, die afscheid heeft geno- 

men als havenmeester van 

Amsterdam. — Het laatste 

ambtelijke telefoongesprek. 

4. De heer F. W. Haarbrink 

Jr., die benoemd is tot stads- 

beiaardier van Deventer. 

5. Het schilderij van H. P. 

Schouten (1747-1822), voor- 

stellende het Begijnhof met 

de Engelsche kerk te Am- 

sterdam, dat door de gemeen- 

te voor het Amsterdamsche 

Historische Museum werd ver- 

worven op de veiling van 

kunstwerken ten bate van het 

Centraal Steunfonds voor uit- 

geweken kinderen. 

6. De heer H. de Bordes 

heeft officieel afscheid geno- 

men als burgemeester van 

Bussum. - Mevrouw de Bor- 

des spreekt een afscheids- 

woord, (x) De burgemeester.

In d* gttwcMif* ijMtiuM't vóór d« FimdM kwtt. De JUkartiu ond«rw 

wag voor zijn moeilijk« redding. 

ZCSHOW PE C D VI CSC 

De hevige koude en strenge vorst, waarop wij aan het einde van 1938 

werden verrast, riepen bij sommigen herinneringen wakker aan toe- 

standen, welke er aan de Pool heerschen — herinneringen evenwel, 

die alleen maar teruggrepen op verhalen, die men eens gelezen had! 

Want in werkelijkheid heerschen er aan de Pool natuurlijk andere toe- 

standen en is het hier niet zóó erg geweest - al was het koud genoeg! 

Dat het inderdaad nog erger kan, en dat men daarvoor niet eens naar 

de Pool behoeft te gaan, bewijzen de hierbij door ons gereproduceerde 

foto's, welke op de kust van Finland zijn genomen, tijdens een zeer moei- 

lijke redding van zeshonderd visschers. 

Gedurende vier wintermaanden lang is de Finsche zeekust geheel door 

geweldige ijsblokken versperd. Wind en zeestroomingen persen de ge- 

weldige blokken tot metershooge muren op elkaar en stapelen ze óp tot 

reusachtige ijsbarrières. Wee het vaartuig, dat in een dergelijk ijsveld be- 

kneld raakt. Het is reddeloos verloren, wanneer het niet op eigen kracht 

weet vrij te komen - iets wat zeer zelden gelukt - of wanneer er niet 

zeer spoedig hulp daagt. 

Ten einde ook in den winter het levendige verkeer op zee mogelijk te 

maken, heeft men in Finland van regeeringswege een voorbeeldig wer- 

kenden ijs-reddingsdienst ingericht. Een vloot van zeven ijsbrekers ligt 

steeds gereed om onmiddellijk hulp te verleenen, en een keten van meer 

dan honderd stations, die geregeld twee keer per dag berichten over den 

ijsgang uitzenden, ligt langs de kust uitgespreid. Vliegtuigen der Fin- 

Vier dagen had de Jaakarhu, met zijn tienduizend P.K. een der sterkste 

ijsbrekers van de wereld, noodig, om zich door de verstarde zee een 

weg te banen. De op de kolossale ijsschotsen afgedreven visschers 

hadden reeds lang alle hoop op redding opgegeven. 

De „ijsbeer" is erl En zeshonderd visschers, die reeds den ijzigen dood 

voor oogen zagen, begeven zich naar de redding brengenden ijsbreker ! 

sehe marine houden zich voortdurend gereed, om door het ijs ingesloten 

schepen de eerste assistentie te verleenen. 

De taak der ijsbrekers is niet eenvoudig. Om te beginnen moeten zij 

aan de door het ijs ingesloten schepen zoo snel mogelijk hulp brengen, 

opdat de bemanning en het schip zelf, zoo eenigszins mogelijk, gered 

kunnen worden. 

Maar ook menschen-aileen raken soms in nood door het ijs, en het is 

hiervan, dat de foto's u vertellen, die wij hierbij kunnen afbeelden. 

Een zeshonderdtal visschers, die voor de kust ter hoogte van Wiborg 

hun handwerk uitoefenden, werden door een feilen noordooster- 

storm overvallen en op ijsschotsen naar zee gedreven. Ze ver- "" 

keerden in een hopelooze positie, omdat er zich tusschen hen en 

de kust een breede strook Ijskoud water had gevormd, die zij on- 

mogelijk konden oversteken. Vliegtuigen, die op verkenning werden 

uitgezonden, stelden hun gevaarlijken toestand vast. Daar het echter 

onmogelijk was om te landen, konden zij alleen maar levensmiddelen 

neerwerpen en vervolgens naar de kust terugkeeren om rapport uit 

te brengen. Het bleek nu, dat alleen de sterkste en modernste ijs- 

breker hier nog redding kon brengen. In allerijl trok de Jaakarhu, die 

dezen naam in alle opzichten waardig was, er op uit. Het schip 

werkte zich met de grootste moeite door de geweldige ijsmassa's en 

De jongste van de ge- 

redde kustvisschers met 

zijn trouwe paard. 

Sleden en paarden der geredde visschers worden aan boord van den 

ijsbreker genomen. 

na een dikwijls wanhopigen strijd van vier dagen, gelukte het eindelijk de 

visschers en hun paarden behouden aan boord te nemen. 

Voor welke bijna onoverkomelijke moeilijkheden de Jaakarhu hierbij 

kwam te staan, kan men op een van onze foto's, die het schip in de ge 

weldige ijsmassa's voor de kust toont, wel heel duidelijk zien! 

Na een dagenlangen strijd met het ijs eindelijk gered! —De visschers 

met hun paarden aan boord van den „Jaakarhu".

A. G. te A. - Bij de prijswinnalrs kunt u niet elke week béhooren, want 

er komen zeer veel goede oplossingen binnen, er is mij echter bij onder- 

zoek gebleken, dat u ongeveer een half jaar geleden een hoofdprijs hebt 

gewonnenl Blijft u maar trouw meedoen, dan zult u zeker wel weer eens 

bij de winnaars béhooren. 

J. M de B. te A. - De oplossingen zijn nog op tijd in ons bezit, maar 

dan ook per laatste post. 

P. M. te H. - Wendt u voor inlichtingen tot den Secretaris van „Feyen- 

oord", namelijk den heer L. v. d. Slik, Beugelsdijk 86 te Rotterdam. 

„Claudette" te K. - Het adres van Cecilia Colledge kunt u wel te 

weten komen, als u schrijft aan de Directie van „De Kunstijsbaan" te Am- 

sterdam. 

J. L. te H. — Ik dank u hartelijk, voor uw goede wenschenl Natuurlijk 

mag u in het nieuwe jaar weer even vaak eert beroep op mij doen als in 

19381 Niets liever zelfsl Vanzelfsprekend vind ik het prettig te hoeren, dat 

mijn raad goed was! 

A. v. E. te 's-H. — Ik heb uw vraag schriftelijk beantwoord. 

M. C. de G. te U. - Het is erg moeilijk voor mij, om u volledig in te 

lichten, daar de feiten mij niet allemaal bekend zijn, maar ik kan u wel 

zeggen, dat u in ieder geval de kosten zult "moeten betalen. Verder zult 

HULP BIJ HET PUZZELEN: 

1. Meer dan 1200 namen van goden, 

godinnen enz f 0.50 

2. Meer dan 3000 namen van 

dieren ....... f 0.50 

3. Meer dan 3000 spreekwoorden 

(aantal letters geteld) . . f I.— 

4. 5000 namen van plaatsen, rivie- 

ren, enz. gerangschikt onder 'i 

aantal letters waaruit die namen 

bestaan f 0.75 

u nauwkeurig moeten kunnen bewijzen, dat de goederen werkelijk van u 

zijn; het feit, dat uw „ja" even goed Is als haar „neen", geldt in ons recht 

niet, maar alleen in het Engelsche. 

Mevr. M. B.-F. te A. - Eieren die bevroren geweest zijn, en daarna ont- 

dooien, moeten spoedig gebruikt worden. Ze worden weer bruikbaar, als 

men ze ontdooit in zout water. 

C. B. te Z. - Het losdraaien van schroeven gaat gemakkelijk als u eenige 

druppels terpentijnolie gebruikt. In bijzonder moeilijke gevallen houdt u er 

een gloeiend ijzer op. Koper wordt met paraffine, zilver met vloeipapier en 

goud met gestampt krijt gereinigd. Zeisen en sikkels zijn gemakkelijk scherp 

te maken door ze in water met een half procent zwavelzuur te leggen, en 

ze daarna op een zachten steen te slijpen. 

T. S. te A. — U kunt gerust al de raadsels in één enveloppe sluiten, 

indien U de Filmpuzzle op een apart velletje schrijft, terwijl we ook graag 

den Amateur-detective op een apart velletje hebben, dat spaart ons veel 

moeite. * 

Mevr. M. N. te Z. - Eindjes kaars kunt U nog heel goed gebruiken. U 

kunt er namelijk een prachtige boenwas van maken door de eindjes met 

terpentijn te smelten. Als de kaarsen te dik zijn, kunt U de verlangde" 

dikte gemakkelijk krijgen, door de uiteinden even in kokend water te houden. 

Kalkspatten op ramen kunt U verwijderen met gewone slaolie; de ruit 

moet ingewreven worden met een in slaolie gedrenkt lapje, dit een uurtje 

laten intrekken, en vervolgens met lauw water afwasschen. 

De Secretaresse van de VOOR U-Club, Galgewater 22, Leiden. 

DE ^M^ÏHUK-DIÏECTIVE 

De politie is zoo for- 

tuinlijk geweest, een 

„briefje" te onderschep- 

pen dat de leider van 

een boevenbenda aan 

een der leden heeft ge- 

stuurd. Ongelukkiger- 

wijs is het echter in 

geheimschrift gesteld, 

zoodat men er aan- 

vankelijk niet veel aan 

had. Men slaagde er 

echter in, het na eenige 

studie te ontcijferen. 

Ziet U hier pok kans 

toe? 

Wij zullen weer een 

prijs van f. 2.50 bene- 

vens twee troostprijzen 

5. Munten, maten en gewichten 

«van de geheele wereld . f 0.50 

6. Elck wat wils: metal., afkort., 

steensoort., voertuig., wapens, 

muz.instr., vaartuig., Republ., Jood- 

sche en Moham. kalenders, namen 

v. d. lett. v. h. Griek, alph., sterren, 

sterrenbeeld., teek. v. d. dieren- 

riem, symbol, aardr. namen, zelfst. 

naamw., bijv. naamw., voornaamw., 

voorvoegs. en achtervoegs. f 0.75 

PRIJS VOOR DE SERIE VAN é STUKS AFGEHAALD f 3.S0 

FRANCO TOEGEZONDEN f3.70 Buitenl. (Ook N»d. Ind.) f4 

Verschenen no. 7 Ambten, Beroepen, enz. Prljf f0.7S 

MOOYMAN & ZOON, telefoon 8$»74, Curafaostraat 115, AMSTERDAM (W.) 

Gem. giro M 3088, Potflro 230660. WIJ zanden niet onder rembour. 

Dr. H. NANNING's 

KINADRUPPELS 

Het aangewezen middel bij: 

BLOEDARMOEDE . BLEEKZUCHT 

MALARIA - GEBREK AAN EETLUST, enz. 

Men lette op den naam „"De. H, fanning" bulten op 

de roode doos en op de flacon. — Prijs f 1.30, 

30 

i°i o-«-w 

verdeelen onder hen, die ons een goed antwoord zenden. De verdeeling der 

prijzen geschiedt op een manier, waarbij alle inzenders van goede oplos- 

singen gelijke kansen hebben op het verkrijgen van een der prijzen. 

U gelieve uw antwoord in te zenden vóór 18 Januari aan Mr. Detec- 

tive, Galgewater 22, Leiden. Op briefkaart of enveloppe duidelijk vermelden 

Amateur-Detective, 18 Januari. 

De oplossing mag bij die der rubriek „Zoek en Vind" worden ingesloten, 

mits ze op een afzonderlijk velletje papier wordt geschreven. 

DE OPLOSSING VAN HET FOTO-PROBLEEM 

Dit probleem is blijkbaar erg in den smaak van onze „speurders" ge- 

vallen, want wij ontvingen 

dit keer een record aantal 

antwoorden. 

De oplossing kan men het 

beste vinden, als men de 

foto zóó draait, dat de lin- 

kerkant onderaan komt. Men 

ziet dan heel duidelijk, dat 

de foto een schip vooi'stelt, 

dat in een dok ligtl 

De hoofdprijs van f. 2.50 

werd deze week gewonnen 

door: 

mejuffrouw A. Düpper, Schie- 

broek. 

D« troostprijzen vielen ten 

deel aan: 

mejuflfrouw Fr. Bruin, Wognum; 

den heer J. Bakker, Deinum. 

1. Verscholen achtereen rots, vlak bHdo ruïne van de 

stad, die Peter en Dot in het oerwoud hadden ontdekt, 

keken de kinderen ademloos naar een soldaat in een 

oud-romeinsch uniform, die hen langzaam voorbijliep. 

Wie zou hij zijn? Dat moesten ze te weten zien te 

komen. 

*. Plotseling draaide de man zich om en liep, voor ze 

konden ontsnappen, op hen toe. „Wie zijn jullie ?" 

vroeg hij. Toen Peter alles verteld had, begon hij te 

lachen, terwijl hij hun uitlegde, hoe zijn motor onklaar 

was geraakt en hij gedwongen was geweest in deze 

stad te landen. 

tü i ■■ ■ " : ''"M ÉÊTÜI} 

'■wm 

■ rv;i __. il m B altijd het || 

■1 spookkasteel. Ij 1 iiiSSl BBniUBtlllHHWHIHM 

m PiSiÄi 

mm 1 KäK ^ 

Bi iiL WN py 

7. Dat was nu een heel gemakkelijk werkje en het was 

al heel gauw gedaan. Daarna vroeg hij zijn kleinen 

vriendjes of ze de stad eens wilden zien. Hij had haar 

heelemaal verkend en kon er nu veel van vertellen. 

„We zullen eersthet spookkasteel eens gaan bekijken", 

stelde hij voor. 

DE VLIEGAVONTUREN VAN PETER EN 00X^01» L=? C^ ^2 

2. Peter wachtte tot de man een eindje was doorge- 

loepen, toen beduidde hij zijn zusje hem zachtjes te 

volgen. De figuur voor hen liep langzaam doch vast- 

beraden voort. Ze gingen langs allerlei tempels en half 

ingestorte muren, en het was overal even rustig, een- 

zaam en verlaten. 

5. Peter en Dot waren echter erg nieuwsgierig, waarom 

hu er zoo vreemd uitzag, en toen ze weer naar „De 

Zilveren Ster" terugliepen, om er een reserve-onder- 

deel voor het vliegtuig te halen, dat Peter by zich had, 

zei Dot: „We dachten eerst, dat u werkelijk eenoude 

Romein was." 

8. Dat was de naam, dien mijnheer Carr zelf voor dat 

half verwoeste gebouw had verzonnen. Hij bracht de 

kleine luchtreizipers er heen, en Peter vond, dat de 

naam heel goed paste bij de verlaten, donkere spelon- 

ken, waarin ze zich bevonden. Toen klonk er eensklaps 

een zacht tikkend geluid. 

J. Ten slotte hield de man stil, en toen slaakten de 

kinderen een kreet van verbazing. En dat was geen 

wonder, want daar stond voor hen een modern vlieg- 

tuig. Het pasteheelemaal niet bij de oude puinhoopen 

van de reeds lang-vergelen stad, en Peter en Dot be- 

grepen er niets van. 

6. En nu vertelde mijnheer Carr, want zoo heette de 

nian, dat zijn kleeren door een aap gestolen waren, 

terwijl hijzelf een bad aon het nemen was. Dat vonden 

de kinderen erg leuk en lachend liepen ze weer naar 

de andere machine terug, die mijnheer Carr dadelijk 

begon te repareeren. 

9. „Daarom noem ik het hier het spookkasteel," ver- 

klaarde mijnheer Carr. Peter draaide zich om, ten einde 

iets tegen zijn zusje te zeggen. Maar hoe groot was 

zijn ontsteltenis, toen hij haar niet meer zag. Ze was 

verdwenenl Hij had ook het kleine, bruine handje niet 

gezien, dat Dot had meegetrokken. Wordt vervolgd. 

GEWONE ADVERTENTIES: KOLOMHOOGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 5 cM. - REGELPRIJS 2 5 ets. BRUTO 

TEKSTADVERTENTIES: KOLOMHOOGTE 120 REGELS - KOLOMBREEDTE 6.7 cM. 

KORTINGEN VOLGENS 

— 31 - 

TARIEF 

REGELPRIJS 50 ets. BRUTO

H U M O R 

„Zou ik uw radio even mogen zien, Voorman: „Je hebt natuurlijk weer veel te hard tegen de wielen „Trekt u mijn ontslag In, mijnheer, 

mevrouw De Bruin?" geslagenI" of moet ik weg?" 

Vrouw: „Waarom gooi je met die vaas ?" 

Man: „Jantje zeurt maar om een legpuzzlel" 

De chirurg snijdt voor. 

„Chocolade - SigarettenI II' 

„Waarom niet? Ik heb gelezen, dat ze in Londen ook allemaal met de 

ondergrondsche naar huls gaan I" 

Lord Arthur Cavershoot slaapt In een eenvoudig veldbed. 

Regie: Curt Goetz. Tobis-Film. 

Lord Arthur Cavershoot Curt Goetz 

Lady Josephine Cavershoot Valerie von Martens 

Lord Cunningham Paul Henckels 

Pünktchen Else von Mollendorff 

Fifi Kirsten Heiberg 

Professor Meunier Max Gülstorff 

Butler William' Leopold von Ledebur 

Mister Harrison Eduard von Winterstein 

yr eder mensch heeft z'n hobby. Als kind spaart men plaatjes, knikkers of 

sigarenbandjes en later, als het verstand rijpt, worden het postzegels of 

boeken. De een is dol op lezen, de ander bridget dag en nacht. Ach, wij 

kunnen kolommen vol schrijven over diverse hobbies, maar dit zou met deze 

film niets te maken hebben. Alleen zouden wij nog iets willen zeggen over 

de diverse graden van zulk een hobby. 

Hoe ouder een mensch wordt hoe intensiever het najagen van z'n hobby, 

doch dan ontstaat tevens het gevaar, dat dit overgaat in een „manie". De 

eigenaar van zulk een kwaal wordt dikwijls bespottelijk en lastig voor z'n 

omgeving. 

oordeelen en zeggen, dat hij een verwoed eagläpöleo Wapoleon-vereeme^väs^Zij^huis 

>n. Up de 

- 

was een museum, gewijd aan Napoleon. Up de deur van zijn werkkamer 

prijkte de beroemde ,,N", z'n. werktafel was bedekt met de stafkaart van den 

slag bij Waterloo, beroemde vaandels hingen aan de wanden, kortom elke 

denkbare ruimte herinnerde aan den grooten keizer. Doch ook het leven van 

Cavershoot was in stijl. Hij sliep in een eenvoudig veldbed met naast zich 

een kaarslantaarn, 's Nachts droomde hij, dat hij Napoleon was en 's ochtends 

werd hij door zijn dienaar met een revolverschot en de klanken van de 

Marseillaise gewekt. 

Zijn vrouw heette natuurlijk Josephine, een lieve, charmante en bovenal 

tactvolle vrouw. Ook zij had een hobby, zij het ook een gematigde. Zij was 

dol op visschen. Ook een goed huisvriend, genaamd lord Cunningham, ontbreekt 

niet. 

In Parijs wordt een Napoleon-congres gehouden en natuurlijk neemt Cavershoot 

hieraan deel. Tijdens de vergadering houdt een knappe Italiaansche 

zulk een temperamentvolle redevoering, dat Cavershoot bijna z'n Josephine 

vergeet, maar als hij naar haar informeert, is zij reeds afgereisd. Als apotheose 

van dit Napoleonfeest wordt een revue (eveneens in- stijl) opgevoerd, 

welke echter min of meer dramatisch eindigt, als Cavershoot de zaal verontwaardigd 

verlaat. Wat is er gebeurd? Tijdens de finale van de revue wordt 

door lieftallige meisjes de beroemde „N" gevormd, waarachter, o historie, 

een punt prijkt. Stelt U voor, een punt achter de Napoleontische N! Dit nu 

kan Cavershoot als Napoleon-kenner niet verdragen. Hij maakt den president 

van het congres voor een beunhaas uit en de eigenaresse van het lieve kopje, 

dat de punt vormde, wordt ontslagen. 

In zijn auto vindt Cavershoot het arme meisje, genaamd Madeleine en na 

eenigen tijd vinden wij beiden in een nachtlokaal. Plotseling verschijnt de 

politie, die de passen wenscht te controleeren en daar Madeleine er geen 

bezit, geeft Cavershoot haar voor zijn dochter uit. Op dit oogenblik worden 

beiden door een persfotograaf vereeuwigd. 

Den volgenden morgen toont de ijlings uit Engeland overgekomen Cunningham 

hem de „Daily Mail", waarin de bewuste foto prijkt. En daar komt 

reeds een telegram van Josephine, die hem beveelt dadelijk met zijn „dochter'' 

naar huis te komen. Cavershoot voelt zich niets op zijn gemak en besluit de 

comedie verder te spelen door Josephine te vertellen, dat Madeleine een kind 

van hem is. 

Madeleine wordt liefdevol door haar stiefmoeder ontvangen. Josephine 

speelt de grootmoedige, die haar man deze jeugdzonde gaarne vergeeft en zij 

laat niet blijken, dat zij de situatie „door" heeft. Er volgen nu een aantal 

grappige scènes, die Cavershoofs gemoedsrust echter dusdanig ondermijnen, 

dat hij ten slotte Josephine alles opbiecht en haar bezweert haar altijd trouw 

te zijn geweest, dat hij slechts éénmaal op het punt stond haar ontrouw te 

jjSjMt^ gorden en wel, toen er een temperamentvolle Italiaansche op het congres 

verscheen. 

Als nu nog blijkt, dat zijn vrouw die schoone Italiaansche is geweest, is 

de huwelijkshemel opgeklaard en besluiten beiden Madeleine te adopteeren. 

Lord Arthur droomde vaak dat hl] Napoleon was.

Tusschen twee vuren. Tiboi, Ilona en Trill 

DEVROUV 

wd^ 

Regie: Viktor Tourjanski. 

Ilona 

Personen: 

Ufa-film. 

Zarah Leander 

Stephan Paulus pau] „„^ 

T ... Jane Tilden 

R,. Karl Schönböck 

a , Rudolf Platte 

Anuska X».T 

e , , Marjan Lex 

Spoorwegbeambte Eduard Wenck 

Tilla. dienstmeisje Edith Mein 

De bekende vlieger Tibor ontmoet op een eenzamen landweg de zeer 

knappe Ilona, die gehuwd is met Stephan Paulus, privaat-docent 

Ueze geleerde gaat dermate in zijn werk op, dat hij zijn vrouw in 

verschillende opzichten verwaarloost. Tibor wordt verliefd op Ilona doch 

moet tot de ontdekking komen, dat tijdens zijn verblijf van enkele jaren in 

het buitenland, zijn beste vriend Stephan met deze vrouw 

is getrouwd. Dat doet hem alle aanspraken op Ilona perti- 

nent opgeven. Dan bemerkt "hij echter, dat het huwelijk 

van Ilona en Stephan niet gelukkig is. Stephan wordt ver- 

liefd op de modeteekenares Lisi, een nicht van Ilona. De 

jaloezie van Tibor wordt groot als hij meent, dat Ilona ver- 

strikt is geraakt in de netten van den Don Juan Trill, een 

bekend tenor. Hij wil nog trachten het huwelijk van zijn 

besten vriend met Ilona te redden, maar het is te laat. Ilona 

is in werkelijkheid zeer onder den indruk van Tibor, in wien 

zij haar ideaal gevonden heeft. Uit een onschuldig flirt- 

partijtje ontstaat een hechte, groote liefde, waarvoor zij 

met alle middelen, waarover een knappe, charmante vrouw 

beschikt, Weet te strijden. Zij heeft ontdekt, dat ze over 

een prachtige stem beschikt en wil na haar scheiding zan- 

Ilona bekent 

Tibor haar 

liefde. 

1^ 

^^Wl 

geres worden in een cabaret. 

Stephan kan haar daarvan niet 

terughouden, maar Tibor wel. 

Doch deze stelt daartoe geen po- 

gingen in het werk. Na eenigen 

tijd treffen Ilona en Tibor elkaar 

echter weer en hoog in de lucht 

geeft zij hem gaarne haar ja- 

woord. 

i 

m i f¥ i m\mmnim 

ii / 

■■ yy/y/rli 

* »••••■* i 

•*'** V.V.Hlll 

■'>:•■--yil 

.* - '.'.■.• ii 1 

m-m m, 

> ..iiAi 

Xv, £ .jl ■ ■>« m 

IfccC - / p* ... 

ü lltll\ 

kJV < \ i || 

lliiv 

4 

. :. : V 

De zanger Trill steekt een 

liefdesverklaring af. 

Lisi en Stephan. 

De regisseur van dit lilm- 

werk Viktor Tourjansky. - 

Twee parenl 

% 

«ar. 

Ai«» 

■

MAAR 

f OFFER 

Margot Weston wacht gelukkig gestemd op de 

trappen van het stadhuis op haar bruidegom. 

Zij zullen gaan trouwen. Zijn auto spoedt zich 

stadwaarts. Hij is eveneens gelukkig. Maar de luxueuze 

wagen heeft een aanrijding en hij wordt gedood voor 

de oogen van Margot. 

Regie: Sidney Lanfield. 

Margot Weston Barbara Stanwyck 

m°i T, u V, Herbert Marshall 

Ph.hp Marshall Ian Hunter 

Count G.ovam Corini • Cesar Romero 

H 581 " *f d L y nn Bari 

Harriet Martin Binnie Barnes 

MIv vvi-,; J ohn R^sel 

Martha Marshall Myra Forbes 

BT enolt Albert Conti 

Nurse Marcelle Corday 

20th Century-Foxfilm 

! Marge 

Jim praat Margot de zelfmoordplannen uit 't hoofd. 

IJ J 1 VZ verdooving gaat Margot naar buiten, waar zij 

Jim Howard ontmoet een jong dokter, die heimelijk vermoedt, 

dat zy van zms is zich van het leven te berooven. Hij weet haar 

de gedachte aan zelfmoord uit het hoofd te praten. Ten slotte 

bezwijmt zij en wij vernemen, dat Margot een baby verwacht 

^ [-T "u JOngen geboren ' maar Mar g ot is «iet in staat 

ri L llnT l* te ^T en Howard ^ 8 edaan ' da rijke vriend van hem en diens vrouw het kind adopteeren 

t een 

Howard ziet bovendien nog kans Margot een betrekking 

te bezorgen in een chique winkel, waarna hij naar zee gaat 

om te voldoen aan zijn zin in reizen en trekken. Vijf jaren J J 

gaan voorbij. 

De winkel blijkt te rendeeren, Margot wordt naar Parijs 

gezonden om inkoopen te doen. Daar ontmoet zij Howard en ze 

verneemt dat het kind het goed maakt. Wel is waar is de 

stiefmoeder gestorven, maar de stiefvader, Philip Marshall 

zorgt uitstekend voor den jongen. 

Margot maakt in het hotel kennis met een kleinen jongen 

en tot haar enorme verrassing moet het haar door een toeval 

blijken, dat het haar eigen zoon is. Het kind zal den volgenden 

dag weer naar Amerika vertrekken. 

Margot doet desgelijks. Aan boord wordeA zij en de jongen 

dikke vrienden Count Giovani Corini, een Italiaansche graaf 

die op haar verliefd is geworden, doet haar een hopeloos huwe- 

lijksaanzoek. Margot vindt uit, dat Philipp Marshall opnieuw 

wil trouwen Ditmaal met Jessica Reid. Eveneens ontdekt zij, 

dat Jessica alleen op Marshalls geld aast. Den jongen zal zij 

naar kostschool zenden. J 

Margot verijdelt deze plannen. Zij zendt Count Giovani op 

Jessica Reidt af Om er van verzekerd te zijn, dat haar 

zoon duurzaam gelukkig zal zijn, huwt zij Marshall. En zegt 

vaarweg aan den man, dien zij in werkelijkheid liefheeft: Jim 

Aan boord sluit Margot vriendschap met haar eigen kind. 

TWEE GROOTE FIRMA'S WERKEN SAMEN 

METRO-GOLDWYN-MAYERS JUBILEUM-TENTOONSTELLING 

IN DE BIJENKORF, AMSTERDAM 

Om haar 15-jarig bestaan op waardige wijze te vieren, organiseerde 

Metro-Goldwyn-Mayer in Amsterdam een alleraardigste en voor 

filmliefhebbers hoogst curieuze veertiendaagsche tentoonstelling 

in de Bijenkorf van Amsterdam, die daartoe een viertal zalen ter beschik- 

king stelde. De tentoonstelling omvatte allerlei curiosa uit Hollywood, 

o.m. 'kostbare costuums van Adrian voor Norma Shearer en Jeanette 

MacDonald, het origineele manuscript van de Jubileumfilm „Marie 

Antoinette", oorspronkelijke brieven van filmsterren, de megafoon van 

King Vidor, de stoel en de rol van Robert Donat, beide voor de „Citadel" 

gebruikt, etc. etc. 

Er kwamen gemiddeld niet minder dan 1400 menschen per dag op 

de tentoonstelling en op het oogenblik, dat wij dit schrijven, is de tien- 

duizendste bezoeker reeds gepasseerd. 

Tal van attracties, een miniatuur-theater, een „sterrenhemel", leuke 

verrassingen voor de fans, luisterden deze tentoonstelling op, die binnen- 

kort, naar wij vernemen, ook in andere steden in de Bijenkorf te zien 

zal zijn. 

De verwoede lilmlieihebbeis verdringen zich letterlllk voor elke foto. 

De Directeur-Generaal van De Bijenkorf, L. Meijer, (niet de L. M. Mayer 

van Metro-Goldwyn-Mayer natuurlijk!) toont een der prachtig gemaakte 

costuums van Marie Antoinette aan den bekenden tooneelspeler 

Louis de Vries en echtgenoole. 

Een kijkje in de Marie Antoinette zaal. De curiosa zijn voor de woede 

der souvenirjagers zorgvuldig in vitrines afgesloten. 

GASTVROUW-PERIKELEN 

BLIJSPEL VAN THOMAS BROWNE 

OPGEVOERD DOOR DE N.V. „HET RESIDENTIE TOONEEL" 

Guus Oster, Fle Carelsen en Enny Meunier. 

Aan zwartkijkers en brave Hendrikken een ernstige waarschuwing: ga 

dit spel niet zien, want hier worden een stuk of wat van Uw heiligste 

huisjes omvergeblazen! 

Aan ieder ander echter, die houdt van een vroolijk, vlot, satirisch niemen- 

dalletje, dat met veel goeden smaak en gevoel voor humor ten tooneele 

wordt gebracht, kunnen we dit amusante stuk bijzonder aanbevelen. 

Georges Cave en Germaine Cave, die een Franâise van geboorte is, 

zijn een wèl-gesitueerd echtpaar, dat het uitstekend met elkaar kan vinden 

- hetgeen vooral het gevolg is van het feit, dat Germaine, met haar soe- 

pelen Franschen geest, haar man zeer veel vrijheid laat. . . Zij hebben maar 

één kind, een dochter, Mabel geheeten, en het is de liefste wensch van de 

moeder om deze op zoo waardig mogelijke wijze aan de Londensche uit- 

gaande wereld te presenteeren, en eventueel aan een adellijken jongeman 

uit te huwelijken. Daarvoor is echter geld noodig en papa is van oordeel, 

dat mamas begrooting voor „'t koopen van een schoonzoon" te hoog Is 

Hoe Germaine ten slotte toch haar zin krijgt, vertellen we U niet Daar- 

voor moet U het stuk zelf gaan zien. Als U weet, dat Fle Carelsen de ro! 

van de mtngeerende, voortvarende mama speelt en Jan C. de Vos Jr die 

van den (In dubbel opzicht) in het nauw gebrachten echtgenoot, zult U 

overtu.gd zijn, dat een gang naar den schouwburg ditmaal de moeite waard 

zal zijn. 

Van de verdere medespelenden mogen wij zeker Mimi Boesnach niet 

vergeten als het charmante gewezen vriendinnetje van Germalne's echt- 

genoot. ZIJ maakte van dit avontuurlijke dametje een zeer aannemelijke 

Het eenige wat wij op dit tooneelstuk tegen hebben. Is de ongelukkig 

gekozen t.tel. Had men voor het Engelsche „Plan for a Hostess' niet iets 

beters kunnen vinden? 

Mimi Boesnach en Jan C. de Vos Jr. 

A. A. d. K.

CIMEMAi THEATER - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?