Deur Christus Alleen - AH Bogaards

van deze Heerser niet gevestigd is op geweld en wapens, maar op rechtvaardigheid en het
vrezen van de Here. Juist deze samenvoeging bewijst dat dit in de goede verhouding staat
tot God en beantwoordt aan de vereisten van God. Dit zal de toekomstige Heerser doen. Dit
is een Messiaanse trek en dat David niet spreekt van een koning, maar van een Heerser, dit
is het teken dat wij met de laatste woorden van David buiten de menselijk politieke sfeer in
de Messiaanse sfeer bewegen. Aan de komst van de rechtvaardige Heerser twijfelt de koninklijke
zanger voor geen ogenblik, daarvoor is Gods verbond zijn waarborg. De Messias
van wie David al zijn heil verwacht en naar wie al zijn behagen uitgaat (slot vs. 5) zal zeker
uitspruiten, een beeld van een Heerser, van de eindtijd waarmee wij nog telkens zullen kennismaken.
Dat hij hier te maken hebben met het woord van een echt profetische gedachte,
blijkt uit het slot van het stuk. De deugnieten worden in (vs. 6a) als dorens weggegooid. Hier
immers wordt aan de komst van de rechtvaardige Heerser die David in een visioen ziet, het
oordeel verbonden. Het gevolg van zijn komst zal wezen dat er aan de deugnieten een einde
zoals aan dorens zal komen om weggegooid en verbrand te worden. Het lijdt geen twijfel dat
David de deugnieten onder zijn eigen volk op het oog heeft en zo vinden we hier reeds de
gedachte uitgesproken wat de laatste profeten verhalen nl. dat de dag van de Messias de
dag van gericht zal zijn waaraan geen vijand van God zal ontkomen. Deze gedachte is zo
echt profetisch en zo in overeenstemming met de geest van de Godsopenbaringen dat David
terecht in de aanhef zegt: "De geest van de Here spreekt in mij en Zijn Woord is op mijn
tong." Het is een aangrijpend beeld wat hier voor ons getekend wordt. De stervende David
verlustigt zich aan het profetische vergezicht dat de Messias komt, dat een heilstijd zal aanbreken,
dat de goddeloze van de aarde verdelgd zal worden. Het is treffend dat David hier in
zijn laatste ogenblikken niet roemt op eigen prestaties, maar over wat God eenmaal zal
doen. David zoekt niet zijn heil in wat hij in deze wereld verworven heeft, maar wat God
eenmaal in de tijd zal doen wanneer het hem behaagt. Het is duidelijk dat deze profetie van
David aansluit bij die van Nathan, er naar terug wijst en zonder zin niet te verstaan is. 2 Sam.
23 is het vervolg van 2 Sam 7. Ook geen wonder want juist in deze woorden van Nathan lag
de grondslag voor al Davids — Messiaanse verwachtingen. Deze woorden uit 2 Sam. 27:1-7
zijn van David zelf afkomstig en omdat hetzelfde geldt van het profetenwoord uit 2 Sam. 7
hebben wij de geschiedenis geen geweld aangedaan toen we boven dit hoofdstuk schreven:
"De Christusverwachting bij David". We hebben David daarin leren kennen als de profeet van
de verwachting, die deze als een belofte ontvangen heeft en zodoende zichzelf daarin verheugd
en zich daarmee gesterkt heeft. De Messiasgedachte is voor ons sterker geworden en
deze zelf onlosmakelijk verbonden aan de stam van David.106 In Ps. 132 klaagt Israël zijn
nood bij de Here, omdat er van al de beloftes aan David gegeven nl. een eeuwig koningschap
en een altijddurend koningshuis niets terecht gekomen was. Daarom begint de Psalm
ook met de bede dat de Here toch moet denken aan de moeite van David met betrekking tot
de dienst van de Here. Vanaf vers 11 haalt de dichter woordelijk gedeelten aan uit 2 Sam. 7
om de Here te herinneren aan zijn beloften: "Van de vrucht van uw lichaam zal Ek laten zitten
op uw troon." Vers 12: ". . . dan zullen hun zonen ook voor eeuwig op uw troon zitten"
Vers 17: "Daar zal ik voor David een Koning laten uitspruiten; "Vers 18: ". . . maar op hem
zal zijn kroon schitteren" Zo ziet de dichter hier in profetisch vergezicht de toekomst van het
Davidshuis, waaraan de Messiasbelofte verbonden is.
De Messiasverwachting in de Psalmen
Dr. Joh de Groot zegt dat wanneer wij op dit veel omstreden terrein betrachten schuchterheid
en soberheid gepast is, omdat het een terrein is dat zich leent voor misverstand maar
ook voor heerlijke zekerheid. De reden is dat wij niet weten wat de oude heilige schrijvers
geweten of niet geweten, of vermoed hebben. Het wordt zeker het treffendste samengevat
door prof. De Groot waar hij zegt dat veel Psalmen een bepaalde geheimzinnige "meerwaarde"
bezitten en dat er tussen de woorden "stiltes" zijn die voor mensen met geopende oren
meer kunnen betekenen dan een hele reeks van teksten. Als God Zichzelf openbaart als een
God van heil en wij als Christenen belijden dat er geen heil is buiten de enige Naam onder
de hemel tot zaligheid, dan moet alle openbaring, ook in het boek van de Psalmen, een
openbaring in Christus zijn, en als de Psalmschrijvers kennis dragen van een gerechtigheid
voor God, dan kan dat per slot van rekening geen andere gerechtigheid zijn als die in Chris-