Deur Christus Alleen - AH Bogaards

"dat de Kerk voldoende gelegenheid gehad (heeft) om met de berijmingen kennis te maken".
En de Synode aanvaardde het "voorstel" van de deputaten — in strijd met zijn eigen besluiten
van 1933 en 1936.
(v) De bewering van de deputaten al zou er geen ernstig bezwaar tegen de invoering bestaan
is ook door bovengenoemde commissie verworpen. In hun verslag aan de Synode
melden zij dat de verwachting van de Synode van 1936 is het vervallen van bezwaren, dat
"deze verwachting niet vervuld is". En toch negeert de Synode van 1939 het inzicht wat de
Synode van 1936 in dit verband aan die dag gelegd heeft, en voert de berijmingen in.
(vi) De Synodes van 1930, 1933 en 1936 wilden dat de lidmaten en de gemeentes de
Schriftberijmingen en de inhoud ervan keuren. Volgens het verslag van de deputaten hebben
zij dit zelf gedaan. En ook deze onregelmatigheid wordt door de Synode van 1939 gesanctioneerd.
(vi) Aanvankelijk hebben de deputaten ook de Morgen- en Avondzang betrokken onder hun
Schriftberijmingen. De Synode (art. 117) besloot echter om deze heel achter in de bundel te
voegen onder het opschrift: voor huiselijk gebruik. Hiermee is de Synode van het Gereformeerde
Kerkrechtelijke beginsel afgeweken door aan de lidmaten voor te schrijven wat zij
buiten de eredienst om kunnen zingen.
(vii) In strijd met de besluiten van de Synodes van 1930, 1933 en 1936 dat de gemeentes
vooraf eerst elke Schriftberijming moeten keuren, besloot de Synode van 1939 dat de deputaten
"om en nabij 50 berijmingen zullen publiceren, zodat de kerkenraden deze kunnen bestellen".
Hiermee werden de kerkenraden voor een voldongen feit geplaatst wat de inhoud
van de rest van de Schriftberijmingen betreft.
(viii) Door te besluiten om de Schriftberijmingen in te voeren heeft de Synode van 1939 de
beginselen zoals vervat in artt. 46, 49 en 31 K.O. verworpen en art. 46 ‘s verdere bepaling
dat er een formele herroeping moet zijn voordat een ander besluit over dezelfde zaak genomen
wordt, genegeerd.
xii. De Synode van 1942 maakt het advies van de deputaten tot besluit van de Synode: "1.
Aangezien de Synode van 1939 besloten heeft om uitbreiding te geven aan ons kerkgezang
en opdracht gegeven heeft aan deputaten om een bundel Schriftberijmingen met het oog
hierop uit te geven, die er om en nabij 50 zal tellen, en deze opdracht ondertussen uitgevoerd
is, zo besluit de synode nu om deze Schriftberijmingen goed te keuren.
"2. De synode, in acht nemende dat er nog bezwaren bestaan tegen de invoering van de
Schriftberijmingen voor het gebruik in onze eredienst, beveelt aan dat de kerkenraden met
inachtneming van de toestand van hun gemeentes, zullen besluiten wanneer de tijd bij hen
gelegen is voor de ingebruikneming ervan . . ." Een bezwaarschrift van Rustenburg, waarvan
de inhoud niet eens in de acta van de Synode opgenomen is, werd afgedaan met: "Aan Rustenburg,
dat een bezwaarschrift rif ingestuurd heeft ... zal ’n afschrift gestuurd worden van dit
besluit" — en daarmee was het bezwaarschrift van die tafel af! (art. 86).
De consequentie van dit besluit is dat de nieuwe redactie van K.O. art 69 nu als volgt luidt:
"In de kerk moeten de 150 Psalmen, de Tien Geboden, het Onze Vader, de twaalf Artikelen
van het geloof, de lofzangen van Maria, Zacharia en Simeon gezongen worden. Andere
Schriftberijmingen die de synode goedgekeurd heeft, worden in de vrijheid van de kerkenraden
gelaten". Volgen deze bepaling is het duidelijk dat wat Schriftberijmingen betreft het niet
vanzelfsprekend is dat deze algemeen aanvaard zijn. Elke kerkenraad moet dus een definitief
besluit nemen voor de invoering ervan. Maar elke kerkenraad moet zich vooraf eerst ook
vergewissen van de plaatselijke toestanden. Het besluit om een Schriftberijming in een eredienst
te laten zingen, berust dus niet bij de predikante, maar bij de kerkenraad.