Bijlage 2 - Stichting Papua Erfgoed

Het eerste contact met Hans is verlopen zoals het hier
kennelijk steeds gaat: hij spreekt ons aan, vraagt waar we
vandaan komen, gaat dan onmiddellijk over op vlekkeloos
Nederlands. Na het uitwisselen van enkele beleefdheden
wordt het gesprek vervolgens naar de Javaanse onderdrukking
van de Papoea's geleid en al snel daarna lijken
alle remmen weg te vallen. Je kunt de meeste Papoea's
in ieder geval niet verwijten dat ze een blad voor
de mond nemen als het gaat over hoe zij hun situatie
waarderen. Ook Hans is in dit opzicht weinig terughoudend,
zeker als hij merkt dat wij iets van de geschiedenis
en van de huidige toestand afweten. Hij vertelt van de
keuzes die hij maakt in zijn politiek getinte activiteiten;
in welke comité's hij geen zitting wenst te nemen, en op
welke gebieden hij zich juist weer wel wil inspannen. Hij
tracht te vermijden dat hij zich nodeloos committeert aan
door de Indonesische overheid welgevallige instituten en
tegelijkertijd probeert hij toch de wens tot een zelfstandige
Papoeanatie te laten horen. Hij maakt die keuzes zo
te horen weloverwogen maar wat vooral opvalt is dat hij
nog altijd optimistisch lijkt te zijn waar het gaat om het
bereiken van een onafhankelijke staat voor de Papoea's.
Dat is tenslotte ook in het voormalige Australische deel
van het eiland gebeurd, zo benadrukt hij nog maar eens.
Als ik dan zeg dat ze aan die kant van het eiland nooit iets
met Nederlandse of Indonesische bezetters te maken hebben
gehad haalt hij zijn schouders op. Waarom zou het
Indonesische imperium onaantastbaar zijn terwijl het
veel machtiger Sovjetrijk nog maar kortgeleden toch ook
zonder geweld aan haar einde is gekomen? Tja. Er zijn
niet veel aanwijzingen dat er in Jakarta recentelijk een
Gorbachov-achtige figuur is gesignaleerd en het lijkt er
nog veel minder op dat de Indonesische generaals bereid
zijn afstand te doen van hun machtspositie maar tegen
een dergelijk geloof in rooskleuriger tijden is het moeilijk
42