HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT

KOEKOEK
DE KEERZIJDE VAN DE
RON DÉ WAN B E L GI '£
«KOEKOEK» Is geen sportblad en
Wij wensohen ook niet konkurrentie aan
te doen aan het «Laatste Nieuws»; wij
zijn niet opgewassen, wij bekennen het
ootmoedig, tegen mensehen die het
serieus meenen.
Zelfs wllben wij een oogenblik onze
onverdraaglijke gewoonte afleggen om
met alles te spotten, en voor de helden
van de Ronde van België nemen wij
eerbiedig onzen hoed af.
Meer nog, wij vragen een minuut
stilte om de tragedie van De Caluwé
te herdenken. Het gebeurde in den
vierden rit. Doch wat zouden wij woorden
zoeken om het drama voor uw
oogen te tooveren! Wat zouden wij
onze hersens en ons. gemoed uitputten
als de gansche tragedie .zoo meesterlijk
en zoo bondig in het «Laatste
Nieuws» voor het nageslacht is opgeteekend.
Schaar en lijmpot, staat ons
bij! Hier gaat het:
« Men zegt soms dat kleine oorzaken
groote gevolgen kunnen hebben.
Welnu in den vierden rit was het werkelijk
het geval, want 't is de premie
die te Oostende te verdienen was, die
aanleiding gaf tot die helsohe vlucht
van De Caluwé
Wanneer Edgard wist dat er te
Oostende, dus op 30 km. van De Panne,
zooveel te verdienen was als te
Genk, zette hij een tandeken meer op
en met het startschot schoot hij als
een pijl weg. Niemand kon met hem
mee. Zullen we nog vertellen hoe hij
dien rit aflegde, hoe hij na de premie
te Oostende gewonnen te hebben,
— Pas goed op dit krult.
— En als het nu ontploft?
— Dan roep je maar even.
(Bic et Rac).
of de tragedie van De CatoJwé
dfèmèfr te veel brio reed
GRAAG GEZELSCHAP ZOU GE­
KREGEN HEBBEN om dien langen
eenzamen tocht door de Kempen aan
te vangen. MAAR HIJ ZAG NIEMAND
KOMEN, WANT ALHOEWEL HIJ
ZICH HOEGENAAMD NIET IN­
SPANDE, WON HIJ GEDURIG
VELD.
— Niemand komt er af, zuchtte hij
te Maldegem.
— Moet ge «duwen» om vooruit?
— Heusoh niet, lk geef met door.
— Kunt ge het zoo volhouden tot
Genk?
— Ja.
— Vooruit dan maar, de anderen
zijn acht minuten achter ».
Wij hebben dat gelezien en herlezen.
WIJ hebben ons op een stoel moeten
neerlaten om niet door onze beenen
te knikken. Wij hebben ons eerst door
onze redaktlekamer gekronkeld op den
bulk, van 't danig lachen. Maar dan
hebben wij ons ook het zweet van den
ernst voelen uitbreken.
Stel u het gansche geval voor. De
Caluwé heeft dus besloten de premie
te winnen te Oostende. En hij slaagt
daar in.
Ja, hij slaagt er in. Maar hoe duur
zou hij het bekoopenl Hoe zou hij die
premie met tandengeknars betalen!
Daar lag nu de weg voor hem ópen!
Niemand in de verte te zien, noch
vóór hem, noch achter hem.
EN HIJ ZOU TOCH ZOO GAARNE
GEZELSCHAP GEKREGEN HEB­
BEN! Want stel u voor: alleen rijden,
alleen aankomen te Genk! Geen kameraad
om elkaar wat gezellig te onderhouden,
en om de vreugde van de
aankomst te vieren.
Men begrijpt dat het hart van De
Caluwé stil stond. En hij zelf stond
ook stil. Hij wachtte. Met stoïeken
moed wachtte hij. En hij bleef wachten!
En hier ook toonde hij zijn uithoudingsvermogen
in het wachten.
MAAR HU ZAG NIEMAND KO­
MEN. Begrijpt ge al de rampzaligheid
van dien toestand, en NIEMAND die
u ACHTERVOLGT 1 't Is om dood te
vallen!
Ten einde raad, de wanhoop nabij,
met snikken ia d. keel en 't knikken
in zijn beenen, moet De Caluwé ten
slotte toch besluiten verder te rijden.
O, niet rap. Integendeel! Op zijn duizend
gemakken. Zoo aan twee kilo­
meter per uur. Enfin, de ongelukkigemoet
T
zich geweld aan doen om vooral •
niet sneller vooruit te komen; Zijn_'
handen doen pijn van het remmen."
De wandelaars langs den weg stappen
hem haastig voorbij... En nog altijd
geen renner die aankomt.
De zucht die hij te Maldegem loosde
weerklonk over België, weerklonk over
de wereld. De vogels vlogen verschrikt
uit de boomen weg. Iedereen hoorde
dien zucht! Alleen de renners van de
Ronde van België schenen niets te
hooren en verschenen met... O, rampspoed!
Wat zou er met De Caluwé gebeuren?
Zou hij doodvallen van wanhoop?
Zou hij delirium tremens krijgen van
schrik?
Er was daar een man om hem te
helpen. De man van het «Laatste
Nieuws».
— Kunt ge het zoo volhouden tot
Genk? vroeg hij De Caluwé.
— Ja! antwoordde deze. Ja! al is
het moeilijk zoo traag te rnden! Want
een velo is geen automobiel, waarin
ge kunt zitten zonder rijden.
Men gaf nog den raad aan De Caluwé
om terug te keeren en de anderen
tegemoet te rijden. Maar zichtbaar
had hij alle hoop verloren de anderen
nog ooit terug te zien...
Maar nondedju, den volgenden keer,
zwoer De Caluwé, zal ik zoo rap niet
meer rijden! O, die smeerlappen!
]t
EEN KURIOSITEIT IN DE NATUUR
— Daar heb je de toeristen!! Gooi
d'r eens gauw een schep steenkolen op
om onzen vulkaan weer aan het rooken
te krijgen.
(Ric et Rac).

HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Abonnement i Jaar fr. 25.0»
itSSSSSSSt s Standen = tï. ^ Verschijnt den Donderdag - 0.50 fr. per nummer
Nummer 15 - Derde Jaargang 10 Oogst 1933
Onze galerij van beroemde en beruchte mannen
Iedere stad heeft haar martelaar
of Iets in den aard van haar onbekenden
soldaat. Reims heeft b.v.
Sint Nicaise, die door de vandalen
werd doodgekriebeld en zijn feestdag
heeft op 14 December.
En Ronse heeft M. Leo Vindevogel,
die er den 14 December 1886
bijna geboorde. (Maar 't was te
Petegem bij Oudenaarde). Hij ook
— en de goddelijke voorzienigheid
bracht hem daarom op St-Nicaisedag
ten smartvollen wereldkloot —
zou hier een bitteren lijdensweg
vinden.
En al is de bekroning, de zaligverklaring
van M. Leo nog niet in
het zicht, toch durven we ons verstouten
hier zijn biografie te schetsen,
die later ongetwijfeld een
merkwaardige bladzijde vormen zal
in «het leven der, heiligen» dezer
twintigste eeuw.
Leo — of liever Leon, zooals hij
vroeger eigenlijk heette — was van
in zijn prilste jeugd af een lief,
engelachtig knaapje, het pronkstuk
der patronage en de uitverkorene
van den heiligen geest.
Zijn geliefkoosde spelen waren:
windwijzers maken, dubbele zessen
slaan, kruipen, roepen en tieren,
«overlooperken», wegstekerken, jassen,
bieden en liegen, en last bij
not least: schieten...
— Dat moet een schoolmeester
worden! zei eens zijn peetje, die
dacht dat een stijve, witte halsboord
en de vakanties het hoogste
geluk vormden.
En Leon werd met tegenzin
onderwijzer. Dat was zijn eerste
martelaarschap. Maar hij troostte
zich toch, want hij ontdekte meteen,
dat hij bijna baas kon spelen
over een klasse kleuters en dat hij
dus wel iemand was. Stilaan werd
hij zelfbewust. Zijn stap icerd kloeker,
z\jn hoofd ging fierder op zijn
schouders staan, zijn borst zivol op
en in zijn verbeelding meende hij,
dat iedereen, die hem voorbijging,
zich omkeerde om zijn pauwestaart
te bewonderen.
Vindevogel werd dus een pronk-
LEO VINDEVOGEL
vogel... tot op den dag, dat de
aartsengel hem in zijn droom veropenbaarde,
dat hij een tweede
kalvarieberg beklimmen moest: zijn
vrouw Amelie... Hij gehoorzaamde
blindelings, deed zijn «devoren»
(écrivait son devoir) en zag zijn
leed dubbel en dik vergoed met...
8 kinderen.
Het spreekt vanzelf, dat onze
brave Leon niet meer naar school
moest gaan om een klasse te hebben.
Hij had thuis alles wat hij
maar hebben wilde. Hij had dit
trouwens voorzien en van in 1907
zijn ontslag als schoolmeester ingediend
om sekretaris te worden van
den kristen volksbond.
De politiek zou zijn derde martelaarskroon
worden, die hij triomfantelijk
op zijn hoofd zetten zou,
nu eens op zijn linkeroor, dan eens
op zijn rechter naar gelang de
weersgesteltenissen.
Als voorbeeldig kristen ving hij
onverwijld den strijd aan tegen de
socialisten. Hij predikte het evanaelie
en het onderkruipen en voerde
een stelsel in zwang, waarbij
alleen arbeiders, die een briefje
uit den «tap» bezaten (zijn organisatie)
iverk konden krijgen bij de
katholieke patroons.
De andere mochten verhongeren...
o, broederliefde!
Maar nog was de kamp niet ten
einde! Neen, in 1912 zou de antichrist
in eigen persoon naar Ronse
komen: Emiel Vandervelde!
Leon trok zijn stoutste schoenen
aan en ging dien godsloochenaar
tegenspreken en vergruizelen.
«De Verbroedering» waar het
debat plaats vond, zat stampvol.
En Vindevogel liet zich zweven... in
oratorischen zin. Hij moest niet
fluiten, de toehoorders deden het
voor hem. Er waren er zelfs, die
hem den bek wilden toesnoeren en
hen pluimen, maar zoover kwam.
het niet, daar onze vertrouwensmannen
de kooi openden en
M. Leon lieten vluchten,., langs
den kelder.
Toen kwam de oorlog en .onze
martelaar, die altijd een goede
Belg en een goed Vlaamschnationalist
was, mitsgaders republikeinsch
koningsgezinde, trok
op als vrijwilliger voor God en
Vaderland.
Na den oorlog in 1921 zien we,
dat hij van de staatskatholieke
partij verhuisde naar de kristendemokratische.
Overloopen is zoo menschelijkt i
Maar in 1929 werd hij fronter!
Hij was eigenlijk geen fronter
maar parenteerde met Wies Moens,
toen kandidaat te Gent, met de
Beukelaere, met al de extremisten,
die hij nu uitscheldt voor rotte
visch.
Dank zij de stemmen van de
toekomstige Dinaso's (daar Wies
Moens niet gekozen werd) kwam
Vindevogel in zijn plaats op de
frontersbanken. Toen hij daar zat,
begon hij te knipoogen naar de
officieele katholieken om in 1932
weer hun kandidaat te zijn. In
1936 zal hij, naar den logischen
loop van het getij weer fronter
zijn, in 1940 weer katholiek, in 1944
weer fronter en zoo verder, tenzij
hij intusschen eens terwille der afwisseling
op de kommunistische
lijst floreerde, of op die van de
Dinaso's.
De waarheid gebiedt ons te
erkennen, dat hij als fronter een
trouw, gedisciplineerd militiaan
ivas. Hij sprak b.v. te Turnhout
met Thomas De Backer tegen den
rotten Belgiek en tegen de trouwlooze
troonbeloften van Koburg, hij
predikte met Ward Hermans te
Mechelen over barrikades en
«omver en er over», en gaf heel de
romantiek van de ertremistische
flaminganten weer in het proza
van zijn gazetje van dien tijd. Te
Utrecht ging hij zélfs met Ward
Hermans en met Bob Van de
Genechten (de geestelijke ingevet
der Dinasotheorie) spreken op den
Dietschen Landdag van Mei 193Ê
onder voorzitterschap van Borms.
Als men frontersafgevaardigde it,
i moet men het geheel zijn en Vin*

devogel was liet geheel en gansch.
Zijn partijgenooten waren over
hem tevreden, behalve Wies Moens,
die meer stemmen gekregen had
te Gent dan Vindevogel te Oudenaarde,
maar die door het toeval
der apparenteering zijn stemmen
naar Oudenaarde had zien overgaan.
Wies Moens kon het hem
nooit vergeven en zegde dat hij
saam met Vindevogel nooit meer
opkwam. Daarop ging Vindevogel
weer naar den katholieken kant
neuzen, met hei bekende sukses.
Zijn overgang naar de staatskatholieke
partij in 1932 geschiedde
aldus: Soudan was burgemeester
te Ronse, en volgens onzen Léon
pardon, volgens onzen «Leo» niet
vlaamschgezlnd genoeg! De franskiljons
van Ronse vonden Soudan
integendeel te flamlngantlsch. Vindevogel
zou Soudan eens bultensmijten
bij de gemeenteverkiezingen
om een katholiek flamingant
burgemeester van Ronse te maken,
een flamingant zooals Lagache,
of Fonske Sevens of een ander
exemplaar uit Patria, iemand die
bereid zou zijn met Vindevogel
in het bestuur te treden. Dit alles
liep op een sisser uit, Gelukkig
kon Leo zijn zetel nog redden, daar
de eerste katholieke effektieve
vertegenwoordiger in 1929, zijn
tegenstander Prof. De Vleeschouwer
te Leuven den zetel kreeg van
Clynmans. Zoo zit Vindevogel
voorloopig weer op de katholieke
banken en pinkoogt nu andermaal
naar Borglnon, naar Ellas, naar
Delille, die niet beter vragen dan
hem straks weer in hun organisatie
op te visschen!
Ziedaar hoe onze martelaar zich
het overloopen als een opperste
boetedoening oplegde en een levende
schietspoel werd van de eene
partij naar de andere.
O, zalige martelaarschap! Beschimpt,
bespuwd en belasterd te
worden om zijn politieke konkelfoezerijen,
om zijn verloochening,
en leugens, om zijn kiesbedrog en
zijn demagogie... o, bestaat er wel
iets schooner voor een heilige?
We gelooven het niet en Leon zal
wel full-speed naar den hemel
gaan, als hij ooit het tijdelijke met
het eeuwige verwisselt.
Want •nooit heeft hij daarenboven
gefaald of gezondigd, en wat
wit was, bleef wit voor hem — zijn
leven lang.
In 1929 schreef hij b.v. «Patria
moet kapot», en in 1932 volledigde
hij dezen zin met: «Wij strijden met
Patria en Patria mag Patria blijven!»
Eenigen tijd geleden orakelde hij:
(Kunnen wij de kristen-demokratie
niet doen zegevieren met de hulp
van Patria zonder de socialisten,
dan zullen wij het beproeven met
de socialisten!» om daarna te bevestigen:
«Wij moeten de socialistische
partij kapot maken.»
Ja, zijn principes zou Leo voor
i niets ter wereld prijsgeven. En als
hij eens Soudan dreigde omver te
schieten (sedertdien roepen de
kwajongens achter M. Vindevogel:
«Kijk, Leo schiet gaat daar!») was
het natuurlijk maar om nu in zijn
blaadje, «'t Volk van Ronse», te
kunnen schrijven:
«Indien wij te Ronse en
gansch het land stonden voor
socialistische Soudan's en niets
anders, dan zouden wij niet
roepen Delenda het socialisme!
Wij zouden er een vruchtbare,
demokrattsche en ordelievende
overeenkomst mee sluiten».
Zoo 'n man uit een stuk, zoo
'n martelaar van zijn ideeën, zoo'n
GUILL DE NAUW
Guill. De Nauw is burgemeester
van Geeraardsbergen.
Guill. De Nauw is ook senator.
Guill. De Nauw is nog het een
en het ander en o. m. beheerder
van de samenwerkende maatschappij
«Het Licht», di'e, zooals ge
weet, ons bijblad «Vooruit» uitgeeft
en bijgevolg onder de rechtstreeksche
kontrool staat van
«Koekoek».
Dit alles om u te zeggen, dat
Guill. De Nauw zijn beurt zal krijgen
in onze galerij van beroemde
en beruchte mannen en vermits wij
daarmee niet langer will'en wachten,
zullen we De Nauw in ons volgend
nummer bespreken, ontleden,
vierendeelen, samenstellen, biografeeren,
verexplikeeren en vereeren.
Dat is natuurlijk zeer vriendelijk
van onzentwege (neem het ons niet
kwalijk, maar onzen lof maken we
liefst zelf, om zeker te zijn van ons
spel), — we erkennen dus in alle
nederigheid, dat het zeer vriendelijk
is van « Koekoek » Guill. De
Nauw in de galerij te brengen, maar
niettemin moeten wij er op wijzen,
dat de menschen van Geeraardsbergen
en zeven uren in de omgeving
zich daarbij een moreele en
stoffelijke verplichting on den hals
laden. Met andere woorden gezeid,
dat die menschen, zooveel duizend
als ze zrjn, toekomende week een
half franksken moeten over hebben
voor hun burgeme'ester-senator en
«Koekoek» moeten koopen. Dat zal
hem veel plezier doen («Hem» slaat
hier zoowel op Guill. De Nauw als
op «Koekoek»).
Om het kort te trekken:
We verwachten van de vrienden
van Geeraardsbergen en omgeving
een groote bestelling.
Is één.
En ten tweede: dezen, die a. s.
week voor de eerste maal ons blad
lezen, moeten volharden in de boosheid
en zich als regelmatig lezer
van «Koekoek» aangeven.
Ze hebben er alles bij te winnen.
En wij ook.
KOEKOEK
vastberaden held verdiende dan ook
een bijzondere dekoratie.
Om de vier jaren, op het einde
van den parlementairen zittijd
worden de volksvertegenwoordigers,
die braaf zijn geweest gedurende
hun mandaattljd, die geen
kwaad hebben gesproken van den
koning, van de prinsen, van Teirllnck
en andere gevestigde personen,
gedekoreerd. De meeste socialisten,
fronters en kommunisten
krijgen deze dekoratie natuurlijk
niet. En het was vanzelfsprekend
zulk eereteeken, dat men in 1932
aan Leo overhandigde, als blijk
van erkentelijkheid voor zijn
samengaan met Wies Moens en
Ward Hermans, voor zijn spreekbeurten
te Utrecht, te Mechelen
en te Turnhout en andere landverraderlljke
milieu's. Beter en
gepaster kon het niet. Als hij weer
fronter wordt, stuurt hij zijn blikwerk
voorzeker terug, samen met
zijn onvergankelijke overtuiging.
Intusschen bidden zijn kiezers
en de potters van zijn spaarkaas,
die haar winketten moest sluiten,
voor de redding hunner ziel en
centen.
WH ook willen niet passief blijven
bij al het leed dat den eeuwig
vermuitenden Vindevogel treft en
roe besluiten zijn levenschets met
het initiatief te Ronse zijn standbeeld
op te richten, met er in gebeiteld
zijn edel levensmotto, dat
we onlangs in zijn blad lazen:
«Meesters in 't liegen, ge zult
voor uw straf uw hartebloed
uitspuioen. Wij zijn vies van u!
Loopt naar de mossels. We zullen
u wel dresseeren leuge-
- naars, eskamoteurs, platluizen,
gulzigaards, valschaards, deugnieten,
slebbentrekkers, enz.»
En al zijn die hartverheffende
epitheten gericht aan 't adres
van de katholieke «Scheldeklokke»,
we kunnen niet anders dan ze
beamen, want ze komen van hem,
onzen grrooten Leo, den man, die
nooit loog noch eskamoteerde, die
nooit luizen had en steeds sober
loas, die de rechtzinnigheid en de
braafheid symboliseerde, die nooit
de mouw vaagde, maar die zboals
hij het verklaarde in het voor hem
onsmakelijk debat met Balthazar
(15 Maart 1931) in den Vlaamschen
Schouwburg: «Godsdienst boven
alles.»
Ja, milledjuu, de godsdienst
boven alles!
Zelfs al dekreteerde onze nieuwe
heilige in zijn blad:
«De dag waarop wij over de
vereischte politieke macht zullen
beschikken, zullen de
nonnekens van het weezenhuis
van Ronse te kiezen hebben
tusschen... veranderen of vertrekken!
En goe weten! Geen genade! Leve
Borms, leve Albert, leve Soudan,
leve de tseefkensschdlel

_ KOEKOEK 5 •
DE MIRAKELS VAN BEAURAING
ONS ONDERZOEK
OVER DE SMEEKBEDEN
Nu de verschijning van Beauraing
een zegen over ons land heeft gebracht
en een driedubbelen zegen over dat
begenadigd dorp, is er niets belangwekkends
meer aan nog te schrijven
over de ontelbare mirakels die door
haar toedoen wei-den bewerkt. Toch
kan het nog interessant zijn na te
gaan wat allemaal werd verlangd van
een verschijning en wel in het bijzonder
door onze groote mannen, door
dezen waarop de openbare meening
het oog heeft gericht.
«Koekoek» heeft daarvoor een van
zijn knapste reporters uitgezonden en
het is spijtig dat onze fotograaf het dag
en nacht zoo druk heeft gehad met het
kongres van het I. V. V., anders had
hij het konterfeitsel kunnen maken
van de ernstige en vaderlandslievende
uitdrukking dezer personen op het
oogenblik dat zn' hun verklaringen
aflegden.
DE HEER JASPAR
Wij zijn het eerst geweest bij den
eersten man van 't land.
Daarmee bedoelen we niet Albert,
die maar de rol van figurant vervult
bij revues en andere nationale aangelegenheden.
Met de eerste man van
't land bedoelen wij de man die aan
het kommando staat, die werkelijk het
roer van het Staatsschip in handen
heeft.
Met de beminnelijkheid die hem kenmerkt
en die hem de onverwoestbare
verknochtheid heeft bezorgd van de
persmenschen, antwoordde de minister
van Financiën:
— Gij denkt zeker dat. ik aan de
versohijning van Beauraing heb gevraagd
de begrooting van 1930 in evenwicht
te brengen?
Wat kent gij mij slecht!
Voor zulke kleinigheden heb ik geen
bovennatuurlijke hulp noodig. Dat is
voor mij een kinderspel. Ge hebt wel
gezien: een enkele ministerraad was
voldoende om de buitengewone, uitzonderlijke
en slechts voor 1933 ingevoerde
krisistaks en de afhouding van
5 0/0 op den pensioenen te verlengen
voor 1934. Niets belet mij, als dat niet
voldoende mocht blijken om dat alles
te verdubbelen met 3 of nog liever met
4, terwijl wij toch bezig zijn. Als de
wedden verlaagd worden daalt de index
en als de index daalt verhoogt de
koopwaarde der Iconen. Op dat gebied
kunnen we dus niet misdoen.
Maar er is toch iets dat mij cmbeteert,
een kleinigheid.
Ik heb nooit goed mijn vier hoofdbewerkingen
gekend.
Als advokaat hebt ge dat niet veel
noodig. Maar als minister moet ge van
alles kennen.
Welnu, ik zou willen dat ik bij de
samenteMng der posten voor de volgende
begrooting daar eens mijn voile
gedacht kon opzetten.
In de praktijk geeft dat wel niet,
maar het is toch altijd vervelend als
ge met Nieuwjaar zegt dat de begrooting'
in evenwicht is en met Februari
al moet bekennen dat er een gat is
van 700 millioen.
MINISTER SAP
Minister Sap had meer te vragen.
Hij kan zich dat trouwens veroorloven.
Zijn blad heeft voor Beauraing
zooveel reklame gemaakt dat de versohijning
hem niets te weigeren heeft.
Ik heb natuurlijk niets gevraagd voor
mij zelf, verklaarde ons de onbaatzuohtigste
onzer ministers.
Ik heb — wat ik trouwens verdien
— een minister portefeuille.
Ik heb er zelfs twee.
Maar daarom juist begrijp ik niet
wat de Vlamingen nog meer willen en
waarom zij de regeering nog kompn
lastig vallen met interpellaties over
Stokkem en andere kleinzieligheden.
Dé liberalen kunnen mij toch geen
derde portefeuille geven.
Ik heb dus gevraagd dat de bovennatuurlijke
machten zouden tuisscheii
komen om de Vlamingen tot inkeer te
brengen opdat ze niet langer mijn
vriend Devèze in het nauw zouden
trachten te brengen met klachten over
de gendarmen en de muziek van 't
leger en aldus stemmingen uitlokken,
waarbij mijn porte feuMlcs in gevaar
worden gebracht.
DE H. DEVEZE
De h. Devèze, zich de klerikale beginselen
herinnerende diie hem werden
ingeprent in het lollige Saint Louis,
heeft tot de Verschijning in Beauraing
het bescheiden verzoek gericht dat alle
dienstweigeraars een lintworm zouden
krn'gen.
— Niet dat ik hen iets kwaads tocwensöh,
zegde hij, een lintworm, dat
doet trouwens geen zeer.
Maar met een lintworm zouden de
dienstweigeraars niet in hongerstaking
kunnen gaan en zou ik ze niet moeten
wegzenden uit het leger.
Wat zou er van leger inderdaid
nog overblijven, moest eïke soldaat in
hongerstaking gaan en elke hongerstaker
uit het leger worden gesmeten?
DE H. PONCELET
Wij hebben vrijdagavond, toen nc
Kamer met vakantie ging en voor hij
den trein zou nemen naar Beauraing,
nog juist den h. Poncelet, voorzitter
der Kamer, bij de slip van zijn pitalair
kunnen snappen om hem te vragen
welk mirakel hij verwachtte:
— Rechtuit gesproken, zei hü, het
eenige wat mij plezier zou doen is dat
bij iedere redevoering die hij begint de
tong van Fieullien ta een knoop zou
slaan, een dubbelen knoop.

6 . ; • • ; ' KOEKOEK
O N S G E N E E S K U N D I G H O E K J E
ONZE HUID
De lezer zal ons verontschuldigen,
maar de titel van ons geneeskundig
hoekje is deze maal niet van ons. Ten
einde ons met overmatig te vermoeien
hebben wij hem ontleend aan onzen
kollega, Dr. De Lille, uit «'t Getrouwe».
De huid, anders gezegd het vel, vervult
een zeer voorname rol in ons bestaan.
Zij kenmerkt niet alleen haar be-
Bitter(ster), zocdat men spreekt van
een vuil vel of een slangevel, maar zij
dient ook om ons lichaam en ons geweten
te zuiveren, door afscheiding
van de verschillende soorten zweet,
zooals daar zijn: angstzweet, riekend
BWeet en zweetvoeten.
Met andere woorden: de huid is als
het verlengsel van den aarsweg, de
pisbuis, de luchtpijpen en de portemonee,
die allen deze eigenschap bezitten
dat het verloren is van ze te
vullen, en gelijk het historisch vat dei-
Danaïden al de produkten der kookkundige
en financieele wetenschip
zonder kontrole of uitvoerrechten doorlaten.
«Zelfs liters vochtige uitwassemin-
HET
OF DE
RATIONEELE TOEPASSING
VAN DE WET DER
ZWAARTEKRACHT
De debatten over het gebruik dat
de regeering heeft gemaakt van de
volmacht, liggen achter den rug. Gelukkiglijk,
want het wordt veel te
warm om luid te spreken en vooral
om naar de sprekers tP luisteren. Al
— Als we eens gingen biljarten?
(Bic et Rac).
NOG EVEN BEWONDEREN
gen kunnen ' proefondervindelijk vast
gesteld worden» schrijft dr. de Lille.
Zeer juist. B.v. den maandagmorgen
by sommige individuen. Deze uitwassemingen
laten zelfs toe de voorliefde
van uwen drogen lever voor bronwater,
bier of andere alkoholhoudende
dranken vast te stellen, alsook den
graad van ontreddering van uwe beurs.
Ook in geval van ziekte is het vel
al6 't ware den aangewezen persoon
om u weer in de geschikte plooien te
brengen:
In de gewone erge ziekten ais
griep, fleurus of longontsteking,
vliegend rheumatism of notziekte
is de huid de lossingskaai van liters
water die we thans geen zweet
meer noemen mogen. Want dat
water lost' giftstoffen uit, riekende
zelfs stinkende uitwasemingen
Heil het vel ln die ziekten! Gelukkig
de dokter die de kneep weet
die weg te benutten door tot dat
zweeten aan te zetten.
Wat die «lossingskaai» betreft, die
valt natuuriyk eerder in de bevoegdheid
van de paritaire kommissie van
het transportbedrijf, maar wat die
die redevoeringen zyn trouwens volkomen
overbodig geworden sinds op
den voorlaatsten ministerraad het onfeilbaar
middel werd ontdekt om de
beg-ooting in evenwicht te brengen,
zonder de levensduurte te doen toenemen.
Zonder het debat in de Kamer zou
de openbare meening echter niet achter
het sekreet zyn gekomen van het
trukje, daar de minister dat pluimpje
op hun eigen hoed wilde steken
en gebaren dat al dat verstand uit
hun koker kwam.
Het is e wyten aan de impulsiviteit
van den h. Jaspar dat de zaak
ls uitgelekt Toen Merlot aan de regeering
verweet de levensduurte te
hebben verergerd door de volmachtsbesluiten
Het dt minister van F'naneiën
ontvallen:
— Kük naar den prys van de benzine,
hij is gezakt.
— Inderdaad, moest de socialist
toegeven, dat komt zeker door de
taksen die gy daarop hebt gelegd?
En inderdaad, dat is &t nieuwe politiek
die de regeering zal volgen om
de financieele moeiiykheden te boven
te komen : de rationeele toepassing
van de wet der zwaartekracht. Leg
u op een hoop hooi en hy zal zakken.
Leg taksen op den prys der koop-
«kneep» aangaat, dat hangt in de
eerste plaats van de spitsvondigheid
van den dokter af. Hier zyn we om
zoo te zeggen min of meer to ons element.
Hier kan men zijn toevlucht nemen
tot ricynoiie, lindentihee en suikerbollen;
maar wy voor ons part hebben
steeds de beste uitslagen behaald door
onze patiënten het angstzweet op het
lijf te jagen door aanbieding van een
byzonder gepeperde rekening of een
dozyn roman's van Hans.
Degene die deze beproeving doorstond,
mocht werkeiyk als genezen
aangezien worden. (Voor de verdere
ongelukken stonden we natuurlijk niet
in).
Zooals men ziet brengt de NatuuT,
wanneer men haar een handje toesteekt,
alles in orde. Het ls immers
haar doel, zooals onze Maldegemsche
kollega schrijft, van «de mensch te
doen leven, hem niet te laten sterven».
Wanneer hy tooh sterft dan is dat
natuuriyk voor zym eigen rekening.
Daarby de koster en de notaris moeten
ook leven.
DR. PANGLOSS.
El VAN COLOMBUS
POLITIEK EN DE WETENSCHAP
waren en als de wetenschap geen lolleken
is zal de prys zakken. Zakt hy
niet genoeg dan legt gy er nieuwe
taksen op tot hy eindelijk begeeft in
de mate die noodig is voor het evenwicht
der bevolking.
Wanneer gaat de regeering aldus
de prys van het brood bewerken, van
de boter, van de biefstukken, van de
crème-a-la-glace en de demis?
— De verstrooide professor gaat
«golf» spelen.
(Every body's).

. ; KOEKOEK ^ _ _ —
DE GEESEL WERKLOOSHEID
BEZWOREN
Na afloop van de interpellatie over
den toestand ln de Bórinage heeft
minister Van Isacker aan de Kamerleden
die hem waren trouw gebleven
een extra-nummer gegeven dat ten
zeerste in den smaak viel. Dat zal
de haastigaards die niet op hun bank
kunr.en blijven en vóór 5 uur weglcopen
naar hun trein of naar hun
cinema, leeren in het vervolg meer
respekt te hebben voor een kristendemokratisch
minister. De minister
heeft daar de nieuwe denkbeelden
uiteengzet die hij wil toepassen om
den nood te bekampen.
Hij heeft nog eens klaar en duidelijk
bewezen dat de werkloozensteun
niet verminderd werd. Weliswaar
zullen op dat punt een paar honderd
millioen worden bezuinigd, maar dat
is slechts de uiterlijke kant van de
zaak. Door de verlaging van den
werkloozensteun ls de koopkracht van
de werkloozengezinnen verhoogd.
De h. Van Isacker volgt dus een
andere methode dan den h. Jaspar,
die door het leggen van taksen de
prijzen naar omlaag drukt, maar beide
methodes komen op hetzelfde
neer: de vermindering der levensduurte.
Daags na de rede van M. Van Isacker
hebben de bakkers dan ook geen
oogenblik geaarzeld om twee brooden
te geven voor den prijs van een enkel.
De huisvrouwen keeren van de
markt terug met een dubbele lading
snijboontjes, bloemkoolen, peekens en
salaadkroppen. Zelfs de crème-glacemarchands
hadden den minister verstaan
en gaven twee «pakskes» aan
al wie voor een half franksken kocht.
Maar de minister wil ook rechtstreeks
het monster der werkloosheid
ten lijve gaan.
— Daar is iets niet in orde, zei hij
zeer gevat. Wij betalen aan de werkloozen
en wij betalen aan de nietwerkloozen.
Dat kan zoo niet langer
duren. Het moet het een of het ander
zijn, dat is toch klaar als pompwater.
De man van buiten was voor het
eerst in Amsterdam en keek zijn oogen
uit. Juist had hij zijn pijp gestopt en
zocht naar zijn lucifers, toen de man,
-die op den hoek van de straat stond
te bedelen met een paar doosjes lucifers
in de hand, hem een van de doosjes
voorhield, met de woorden:
— Lucifers, mijnheer?
De boer nam 'n lucifer uit het aangeboden
doosje, stak zijn pijp aan en
gaf toen het doosje terug.
— Dank Je wel, man, sprak hij.
Toch maar makkelijk in zoo'n gToote
stad dat je alles zoo bij de hand hebt.
Het programma van
Minister van Isacker
Wij zijn zeer begaan met het lot der
ongelukkige werkloozen en vragen ons
af waarom de anderen alles moeten
hebben: en het werk en het loon. Er
wordt dan ook een nieuw besluit voorbereid
waarbij het loon der arbeiders
zal worden opgedragen aan de werkloozen.
Met de strenge logika die
hem kenmerkt en die zijn kollega's in
den kabinetsraad zoo zeer op prijs
stellen, besloot de minister:
— Het is in deze kommervolle tijden
een groot geluk aan 't werk te
zijn gebleven; het is dus maar juist
dat men daarvoor betale.
Steeds in dezelfde orde van gedachte
voort-redevoerende, heeft de
schrandere minister — 't is niet voor
niets dat hij zijn haar haast kwijt
is — een programma opgemaakt van
groote werken waardoor aan een respetotabel
aantal werkloozen bezigheid
zal kunnen verstrekt worden. Het
zal voldoende zijn dat de werkloozen
zich aanbieden met een bewijs van
het stadhuis en een stuk van 20 fr.
om voor een gansohen dag op de
werken te worden toegelaten. De 20
fr. zullen natuurlijk dienen om de
werken te financeeren. Als er zoo
maar alle dagen 100.000 werkloozen
komen maakt dat 2 millioen per dag
of 600 millioen per jaar.
Het spreekt van zelf dat speciale
maatregelen zullen voorzien worden
voor de groote gezinnen en dat een
huisvader die b.v. komt labeuren met
4 volwassen zonen geen 100 fr. zal
moeten afdokken maar zal genieten
van een degressieve schaal.
Ge ziet dat het land op het punt
staat de moeilijkheden te overwinnen
en dat we met ministers als M. Van
Isacker over een paar maandekens'
zullen kunnen lachen met de krisis.
TROOST
— Dus u gaat een maand rust nemen,
dokter en uw zieken, dan
gedurende dien tijd?
— Die zullen waarschijnlijk wel genezen
maar des te erger!
' (Marius).
ï
UIT DEN
KABINETSRAAD
DE ALGEMEENE REPETITIE
VAN STOKKEM
Na de laatste vergadering van den
kabinetsraad werd volgende officaeele
mededeeling aan de pers toegezonden:
« De leden van de regeermg zijn vergaderd
in Kabinetsraad onder voorzitterschap
van den h. graaf de Broqueville,
eerste-minlster, die verslag heeft
uitgebracht over den laatsten detektieven-roman
dien hij had gelezen. Hij
heeft aan al zijn kollega's een exemplaar
beloofd van het verzettelijk boek
waarmede zy aangenaam den tijd zullen
kunnen doorbrengen bij de eerstkomende
interpellaties.
Het grootste gedeelte der vergadering
werd echter gewijd aan Let verslag
van den h. Devèze over de algemeene
repetitie van Stokkem, waar de
samenwerking van leger en gendarmerie
prachtige uitslagen heeft afgeworpen.
De regeertng heeft titaans de zekerheid
dat de weermacht volkomen op
de hoogte is van haar taak en in alle
omstandigheden de onwettelijkheid aal
weten te doen eerbiedigen.
De wachtmeesters der gendarmerie
van Bree, Maaseik en Bisden zullen
voorgedragen worden voor den graad
van adjudant bij de eerstkomende promotie.
In afwachting krijgen zij èlk
6 maanden verlof met soldij.
Dit verlof zullen zij doorbrengen in
de Hitleriaansche stormafdeelingen te
Berlijn. De desbetreffende onkosten
zal het Rijk afhouden van de eerstvolgende
storting die het ingevolge' de
markenovereenkomstwet zal doen.
Na dezen zesmaandschen volmakingskursus
ln de proskriptiemethodes zullen
de bewuste wachtmeesters zeltf een
soortgelijken kursus geven aan hun
koBega's.
De h. Sap, minister van Openbare
Werken heeft namens zijn Vlaamsche
kollega's den minister van Landsverdediging
geluk gewenscht met de bekomen
uitslagen en aangedrongen by
den minister van Financiën op uitbreiding
van de kredieten voor de
veralgemeening in zulke proefnemingen.
— Wat! IJ adverteert dat by u de
merkwaardigste dwerg ter wereld te
zien is — en het is een man van vyf
en een halven voet! Dat is bedriegerij.
— In het geheel niet. Hebt u wel
eens meer gehoord van een dwerg, die
zoo'n lengte bereikte?
— Het ls tegenwoordig een ramp,
zuchtte de huiseigenaar. Ge kunt uw
woningen niet meer aan jong gehuwden
verhuren; ze willen ze voor niet
meer dan drie maanden nemen, omdat
ze niet weten of ze wel langer by elkaar
zullen blyven.

3 KOEKOEK
Doodende
redevoeringen
«Vooruit» van 7 Augustus, in zijn
relaas over de viering van de 45e verjaring
van de tumvereeniging de «Plebéienne»,
in het Volkshuis te Brussel,
begaat volgende moord:
Redevoeringen werden nog gehouden
namens het nationaal
komiteit der turnfederaties en andere
groepeeringen.
Een ervan overleed korten tijd
nadien.
Voorzichtigheidshalve zullen bij deze
begrafenis geen lykreden worden gehouden.
Ge kunt nooit weten...
Er zou er weer een kunnen overlijden!
Super-cocktail
Een cocktail is, zooals ge weet, een
Amerikaansche uitvinding.. Een soort
medicijn van lindenthee, grofkesnagels,
windolie, schiedam en pompwater. Iets
in den aard enfin van de tien geboden
van Roosevelt.
In een cocktail kunt ge de klutsekes
en overschotjes, die een beetje van de
warmte beginnen te weten, neg aan een
deftig prijsken van de hand doen.
Maar dat is toch nog geer reder om
ons te willen wijsmaken, gelijk onzen
vriend GIN in «Vooruit» dat de on-
vam cru
VAM AIIDfcRtrl
vruohtbaarmaking een wetsartikel uit
den Talmoed is:
De overproduktie in de kindernijverheid
kan maar op één afdoende
wijze bestreden worden: de
onvruchtbaarmaking der ongewenschte
producers.
Als nu Hitlcr en konsoorten
denken dat zij iets nieuws uitge-
. vonden hebben, zijn ze zeker mis.
Maar wat vooral van hunnentwege
tegen de borst stuit is, dat zij te
rade gingen, in deze dclikate zaak,
bij de voorvaderen der Joden!
Inderdaad, de besnijdenis is zoo
oud als de straat en hadden rie
ouders van Mozes, Mathuzalem,
Putiphar, Johannes Baptista, Salomon,
Jezus en andere belangrijke
personaliteiten van Noack af tot
Petrus, den eersten paus, we zouden
zeker van geen Hitler's. Mussolini's,
Dolfuss'en, Roossvelt's en
andere Wilhelmina hooren spreken
hebben, want de wereld ware
eenvoudig Judea geweest en de
verwoesting van den tempel te
Jerusalem zou nooit het Joodsche
rijk hebben kunnen doen uiteenspatten.
Als gevolg op het van GIN ontvangen
we op onze redaktiebureelen een delegatie
van Joodsche familievaders, die
zich in hun eer getroffen voelden en
als bewijsmateriaal hun talrijke kroost
meegebracht hadden.
Gelukkig was onze vriend GIN juist
afwezig.
IBBBHIQLIB I
— En uw oom is gestorven?
— Ja.
• Wa8 hij tot het laatste oogenblik bij zijn verstand?
— Dat kan ik nog niet zeggen. Ik moet eerst zijn testament hebben
gelezen...
«Het Volk» en de
kajotsters
De kajotters hebben een studieweek
gehouden te St. Niklaas.
«Het Volk» voegt er als toemaat bij,
hoe die kristene meisjes zich na do
dagtaak mauseerden:
's Avonds trokken ze met groepen
naar de meest-afgelegcn arbeiderswijken
om overal een sprankeitje
van hun jeugdig en vreugdig
enthousiasme rond të dragen.
De indruk op de bevolking was
geweldig.
't Zaad is geworpen, mochte het
nu gedijen.
We zien met belangstelling de
volgende dagen tegemoet.
Waarom in die meest-afgelegen
wijken, in die eenzaamheid het zaad
gaan werpen?
Geldt het hier misschien de kiemen
van verboden vruchten?
Betrekkelijkheid
In «DE STER», geïllustreerd weekblad
voor volksontwikkeling, lezen we
een historie over Parijs, «de slechtste
stad van slecht Frankrijk».
Esn priester moet naar 'n zieke,
maar de bus is vol:
Ineens besloten treedt de Christusdager
naar voren, slaat z'n
overjas open en toont de bursa,
waarin Ons Heer verborgen rust.
Daarop laten al de slechteriken uit
de slechtste stad den priester den voorrang
en als hij binnenstapt gaan al de
petten in de hoogte, worden de slechte
kranten dichtgevouwen en heerscht er
een heilige stilte:
Want Ons Heer heeft in de autobus
plaats genomen
De reis is lang.
Maar geen oogenblik wordt 't
eerbiedige zwijgen door die stille
wacht verbroken.
Waaraan denken die mannen,
verruwd door 't Jachtende arbeidsleven,
afgedwaald misschien van
den rechten weg in den zwaren
kamp om 't bestaan?
Aan den Goeden Herder, Die
z'n schaapkens overal gaat zoeken?
Aan hun eerste H. Communie?
Of aan hun... laatste?
We vragen ons te vergeefs af wat ze
te Parijs nog meer zullen moeten doen
om weer in de gratie van «De Ster»
te geraken?

KOEKOEK
M. PONCELET opent de Kamer te
2 uur.
M. DIGNEPFE opent de Senaat te
2 uur.
M. PONCELET. — Hap jongens, de
wet op de handelshuren!
GEROEP. — Wü verwerpen artikel
4!
M. PONCELET. — Verworpen!
Deurwaarder, loop met de veranderde
wet naar den Senaat. De vergadering
Ls geschorst voor een kwartierke.
M. DIGNEPFE. — Heeren Senatoren,
de Kamer zendt ons de wet op de
handelshuren terug. Wat gaan wü er
mee doen?
GEROEP. Wü keuren artikel 4
?ocd!
M. DIGNEPFE. — Aangenomen!
Deurwaarder, loop met de veranderde
wet naar de Kamer. De vergadering is
geschorst voor een kwartierke.
M. PONCELET. — De vergadering
is heropend. Mijnheers, wat gaan we
doen met de wet, die de Senaat weer
veranderd heeft?
STEMMEN. — Verweipen!
M. PONCELET. — Deurwaarder,
loop met de wet terug naar den Senaat.
DEURWAARDER. — Mag ik mijn
zwembroekske aantrekken tegen 't
zwceten?
M. PONCELET. — Doe maar, doe
maar.
M. DIGNEPFE. — De vergadering is
heropend. De wet is hier weer, nog
eens veranderd.
STEMMEN. — Wü keuren artikel 4
toch weer goed.
M. DIGNEPFE. — Deurwaarder,
vooruit, op een drafke naar de Kamer.
AAN HET VERKEERDE ADRES
— Ik ben de scham van uw
vrouw!
— Dat zal niet gaan, ouwe ik
ben nog niet getrouwd! (Marius).
DEURWAARDER. — Zut, merde
nondedieu (tusschen zyn tanden w :
el
te verstaan).
M. PONCELET. — Jongens, het spelleke
duurt voort.
GELDERS. — Laat ons naar den
Senaat gaan zetelen, dan kan het rapper
gaan.
M. PONCELET. — Pardon, 't protokol
moet geëerbiedigd worden.
UYTROEVER. — Zouden we dan
geen treintje kunnen aanleggen tusschen
de Kamer en den Senaat?
RENIER. — Van den eersten keer
een elektriek treintje natuurlijk.
M. DEVEZE. — Ik zal mijn korps
van de genie mobiliseeren om een veldtelefoontje
te leggen naar den Senaat.
MISSIAEN. — Gij zoudt nog beter
zelf te paard weg en weer rüden tusschen
Kamer en Senaat.
BALTHAZAR. — Maar als hij van
zijn paard valt zou er weer vertraging
zyn.
M. BECKERS. — Waarom van den
eersten keer het elfde linieregiment
niet gemobiliseerd? Het heeft te Stokkem
bewezen wat het kan.
M. DEVEZE. — Ge moet van Stokkom
niet meer spreken. Dat is verkeerd
geïoopen. Het leger was er naartoe
gegaan om de bevolking te patriotiseeren.
M. MAX. — Het is een echte schande
dat de burgemeester van Stokkem
verboden heeft aan de Fraternelles te
betoogen!
M. BECKERS. — Er waren er maar
vü'f.
M. MAX. — Was ik daar burgemeester,
ik zou ds 2000 inwoners onder myn
hoede nemen.
M. ROMSEE. — Maar gij zoudt daar
geen vier en twintig uren burgemeester
zijn.
M. VAN CAUWELAERT. — Waarom
ging het leger daarheen?
M. DHAVE. — Ja, den volgenden
keer zal ik tegen de forten stemmen,
en tegen de gendarmerie.
CNUDDE. — Dhavé jongen, niet
stout worden!
M. DESCHRIJVER. — Het is schandelijk
dat de burgemeester van Stokkem
werd geslagen door de gendarmen!
M. DEVEZE. — We mogen de feiten
niet overdrijven. De regeering zal
een ernstig onderzoek instellen. Als de
gendarmen den burgemeester in de
gracht gestampt hebben, dan zullen er
straffen vallen. Maar ik zou eerder
gelooven dat de burgemeester de gendarmen
heeft geslagen.
M. POULLET. — De verslagen die
ik ontvangen heb zijn inderdaad tegenstrijdig.
De burgemeester meldt mij
dat de gendarmen zün gebod hebben
overtreden. Maar de gendarmen beweren
dat de burgemeester in hun aan-
.gezichit heeft geblazen. Wij zullen dat
grondig onderzoeken. In 1974 zullen wy
u den uitslag van het onderzoek mededeelen.
M. DE SCHR4JVER. — Wü hebben
vertrouwen in de regeering.
M. DEVEZE. — Maar de 3000 Stok-,
kegemnaars die de Brabanponne hebben
uitgejouwr zullen vervolgd worden
wegens landverraad. Hadden zij niet
gejouwd de gendarmen zouden niet gechargeerd
hebben! De gendarmen hebben
gedacht dat het weer oorlog was ..
M. BORGINON. — En dat zü de
Vlamingen moesten pakken.
M. SINZOT. — Zwrjg gü, gij zijt niet
gesneuveld.
M. BORGINON. — En gü züt aan
'i front niet geweest!
M. SINZOT. — Neen, omdat ik een
schoen had die te veel spande. Maar
was ik aan 't front geweest, ik weet
zeer zeker dat ik zou gesneuveld zijn!
Ik zou er een eer in gesteld hebben te
sneuvelen voor mün vaderland! Mijn
bloed voor 't vaderland!
M. FIEULLIEN. — Men zegt dat de
burgemeester van Stokkem eens een
rooden lap in zijn vuilbak heeft geworpen.
Het was het rood van onze nationale
vlag. Ik stel voor een parlementaire
kommissie aan te stellen die
eens den vuilbak van den burgemeester
zou gaan onderzoeken. Ik zal 't
werk doen als 't moet zün.
IN HET HOTEL
— Wij hebben geen enkele kamT
meer beschikbaar.
— Maar u weet dus niet, wie
ik ben?
— O! lk zie heel goed, dat mijnheer
niet «de eerste de beste» is!
(Marius).

10 KOEKOEK
Brieven va n P i e r k e n
— Peizdie gij ook da we nog ferpligt
zuJJe zijn van ons eeste komuune terpakken
en ons zeeve weeken dwancharbeit
in de kapelte te gaan kloopen
mee het zwaart van Damokles der uitgehuilde
brootses booven ons ooft?
— Wat is me dat nu voor een nistorie,
Pier? Zijn de hondsdagen u naar
het hoofd gestegen?
— Ebde gij meschgien , de nieuwe
kattekeersmuus van Waschingtop in
feranplassement van dendiene van
Mechele nog nie gezien? Kgeeve wel
toe da de laasten teegewoordich een
beet se van den ouweman begint t'ebben
en dater mee die ondert elverdertich
anssieklieken en teegen-anssleklieken
uit de laatste tweeduust jaar
niemant is die ter nog ne staart aan
vtot, maar afijn ons iestooriekschge
foorvaaders ebben er nu al diene tüt
min of meer konvenaabel ulder plan
mee getrokken! Ist dan nu wel de gesgohikte
mooment om mee tien spleksplenterniewe
geboojen veur de pinne
te koome als iedereen in faakanse is
en slegs zijn geestelelke fermooges Inspant
om al dienen amnekesnest te
fergeeten?
— Nu begrijp ik u eerst, Pier! Ge
bedoelt het nieuw evangelie van president
Roosevelt?
— Seesa!
— Ik moet u eerlijk bekennen dat
die meneer zijn tien geboden evengoed
in 't Siameesch of in t Bretoensch
had kunnen schrijven!
VAN SOEPKIEKENS EN GEBOOIEN
Dat we boven onze middelen niet
mogen leven, zooals hrj zegt, dat wist
onze porte-nionee al toen president
Roosevelt nog ln de kool zat. Ik zou
dien heer veeleer dankbaar zijn indien
hij ons een trukje aan de hand wilde
doen om dit wel te kunnen, zonder in
de muit te geraken.
— Zeeker, dat is daljeur ook de meenlmoh
van mijn vaader als hij den
zondachaavent op zijn tanfleesch tuiskomt,
maar ge zult toch nie kunen
ontkennen dater in die niewe geboojen
sohgoone dingen staan waarvan
da Moozus in aijine tijd nie gepeisd en
eeft! Ebde tderde koepleetse geleezen?
Gij zult niet Mammon tot uw
God maken, evenmin zult gy echter
het monetaire systeem negeeren,
opdat het u niet vernietige.
Griet graat wat is da, maar kbeh
toch van gedagt da die woorden mee
bejulp van ne sakserfon en een groskais
op meziek gezet een schgoon effekt
aouwde maaken
m afwagtinch bleift de pouws mee
zijn tien geboojen aan zijn vingers
zttte en staater hem nie anders te
doen of ze in zijn konkardaat aan Ietelerre
te ferlappen
— die ze tusschen haakjes leelijk
aan zijn hielen lapt.
— In elk geval ist toch fereugent
vast te stellen da de goodeleike foor-
zienicheit zijnen ajioras&aaeur i*r op
aarde nie in de steek en laat en hem
door tusohgefcomst van 10.000 ieta-ldiejaansohge
boeren en boerinen toêgélaaten
eeft van aan een deftich prelsken
zijn winterproovieze op te doen.
— Wat?
— Tis mijn moeder die tgeleezen
eeft.
— In «'t Gentenaarken», natuurlijk!
— Waar elders?
BOEREN EN BOERINNEN BIJ
DEN PAUS. — z. H. de Paus
heeft dezer dagen 10.000 Italdaansche
boeren en boerinnen in plechtige
audiëntie ontvangen. Ieder
der aanwezigen had een geschenk
meegebracht voor de H. Vader.
De vrouwen schonken den Paus
bloemen, planten, korven met
eieren, en een jonge boerin bad
zelfs een jonge haan meegebracht
die tijdens de audiëntie nu en dan
lustig kraaide. Verschillende jongens
hadden een koppel duiven
meegebracht en de kleine kinderen
offerden een ruiker korenbloemen.
Peizde gij ook nie dade mee tien
duust soepkiekes verder bolt dan mee
tien geboojen?
— Schiet u Pier! Ge wordt oneerbiedig!

12 KOEKOEK
Berijmde schelmerijen, 83
AAN EEN HOLLANDSCHE DAME
Gij hebt, Mevrouw, een troepje eirkusmenschen
Met ruw geweld van uw terrein gejaagd.
Politie sloeg hen dapper op de pensen,
Omdat Uw Hoogheid bijstand had gevraagd.
Wel hadden zij dc toelating gekregen,
Van uw trawanten en er voor betaald;
Maar hoe kan Recht tegen Uw willen wegen,
Het heeft het nooit bij Uw bevel gehaald.
Ik kan, Mevrouw, U toch zoo goed begrijpen,
Al ben ik niet, als Gij, van edel bloed,
Wanneer Gij arme stumpers wat kunt nijpen,
Dan doet dat immers aan Uw hartje goed.
Gij hebt de gronden, die U thans doen leven,
Door hard te werken, — is 't niet waar, — verdiend
Men ziet Uw zweet aan iedren graspijl kleven,
De arbeid was uw leven lang een vriend.
Door Uw genie alleen wist Gij te klimmen,
Om zoo te komen tot Uw hoogen rang.
Gij werdt niet rijk door naar een vent tc trimmen
Die centen had voor heel Uw leven lang.
Gij zijt waarschijnlijk ook niet rijk geboren,
Uw wieg was niet met goudbrokaat belegd,
Op eigen vleugels vloogt ge zoo naar voren,
Uw heel bezit is niets dan louter recht.
Uw gronden nooit besmet door plebsche voeten.
Ze zjjn U 't heiligst op het wereldrond.
Wie hen betreedt, die krijgt een reesel boeten.
Gij duldt ternauwernood een koeienstr !
Maar dat die lui, die enkel kunsten maken
En 't arme volk een beetje lachen doen,
Dien grond met vuile zolen zouden raken,
Dat was te veel gevraagd voor Uw fatsoen.
D, eedle vrouw, verfijnd door veel geslachten,
Zoo hoog verheven boven 't kleine volk,
'k Versta zoo goed Uw innig—diep verachten,
Van wat daar wemelt in den vuilen kolk
Van alledaagsch geploeter en gekonkel
En 'k vat ook niet, hoe men U nog weerstaat,
Gij die voor hen moest zijn als 't stergefonkel,
Dat lichtend langs den hoogen hemel gaat.
Daarom, Mevrouw, indien het mocht gebeuren,
Dat men de hand nog aan Uw rechten slaat.
En Uwen eisch nog door het slijk wil sleuren
Ontvang van mij dees eenen goeden raad:
Beperk U niet tot 't roepen der politie,
Zij is te zwak voor Uw Doorluchtigheid^,
Maar vraag ineens de Hollandsche militie
En eisch dat zij een bittre wraak bereidt.
Maar vraag vooral een koppel mitraljeuzen
En maait de snooden van Uw gronden af;
Nu hebt g'er slechts een drietal kunnen kneuzen,
Dan wordt de dood hun fel-verdiende straf.
Ik kan U niet in mijne armen sluiten;
Ik ben TE VER. Maar, diep in mijn gedacht
Geloof, Mevrouw, dat 'k U en Uw kornuiten
Hartsgrondig, echt ten grenzeloos VER-acht!
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllEIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII
Wy vragen uw
inzonderheid
bijzondere gespannen
aandacht...
Weet gij waarover Piérard hee
geïnterpelleerd volgens de officieele
dagorde der Kamer?:
«Over den inzonderheid kommervollen
bij zonderen ekonomischen
toestand, welke op dit
oogenblik, in , de Borinage
heerscht.»
Deze inzonderheid kommervolle
bijzondere moeizame vertaling
verdient uw inzonderheid zorgzame
bijzondere nauwlettende taalkundige
oplettendheid.
— Ge hebt ongeluk, boerke Naas,
naast het varkenshok te slapen! De
gezondheidsvoorschriften, vriend!
— De varkens ziin nochtans nooit
ziek.

KOEKOEK
V E R T E L L I N G E N VAN J O H N T A Y L O R
Mr BLACKWOOD EN ZIJN HOED
Het observatorium teekende voor zijn, er niets abnormaals in vinden,
verleden week Zaterdag de volgende
I mensch mijlen ver van z'n huis verdat
hy' iets later thuis kwam dan
weergesteldheid aan: Van ai 3 uur 's
I wijderd is. Ze zouden de direktie van
naar gewoonte, dat hinderde hem nu
namiddags stak 'n geweldige storm op,
het heelal wel eens in ander, competen­
niet, wèl het wat tè groot aantal
tusschenpoozen gemengd met knetter
handen mogen geven, aan iemand,
troostrijke whisky's, die de standvasterende
regenvlagen. De wind kwam
die weet het den stervelingen hier be«
tigheid van z'n beide beenen hadden
uit het noord-westen met 'n vlucht
neden naar den zin te maken, te be­
aangetast.
van honderd vijftig kilometer in het
sturen in het belang der gemeenschap,
Wat zou het! dacht hij, ben ik dan
uur, en geleek af en toe aan 'n cy-
en niet zooals veelal in ons nadeel.
niet wie ik ben?...
iloon».
Moesten ze mij direkteur maken van
En met veel neiging tot het aanwen­
Inderdaad, dien dag werden boomen
den heelen wereldrommel, ik zou cp
den van wilskracht stapte hij de straat
ontworteld, daken afgerukt, schuttin­
dat theater der zotheid de algemeene
op, waar de frissche lucht, den regen
gen gen omver gewaaid, mensonen wegge­
tooneelschikklng met beter begrip van
en wind op hem inwerkten, zoodat hij
veeg veegd, parapluies in de lucht gedreven,
samenstelling toepassen en zeer zeker
het gevoel kreeg van 'n half knock-
r rtuigen omgeslagen en wat dies
het Meyerhold-sys'.eem niet laten imtout
geslaagde.
meei neer; het was 'n dag van zelden geteeren
noch Gorden Craig's liohteffek-
- Wat 'n verraderlijk, lafhartig
kenc iende beweeglijkheid. En juist dien
ten copieeren, maar er 'n heel ander
weer! bromde hij.
das. bij den aanvang van dit weer,
leven en stemming in brengen. De
— Ja, als de natuur opstandig is,
[ had meneer Blackwood pas 'n begrafe-
groote direkteur van hier boven heeft
wat kan men daar dan tegen doen?
I nis bijgewoond, waarvoor hij z'n hooge
zioh misschien laten remplaceeren of
\ hoed had opgezet. In Engeland is de
De regen gutste hem tegen de onder- 'r> opvolger gekregen, die van het vak
hooge hoed weer heelemaal in eere
beenen, de wind blies hem tegen de geen benul heeft, of anders heeft hij
: hersteld. Geen gelegenheid van eenige
huizen aan, en daar Mr. Blackwood beslist moderne knoelregisseurs in z'n
beteekenis of men gaat er heen per
niet voldoende meer over z'n even- dienst die het donker maken en doen
hoogen hoed. Althans degenen, die
wichtsmacht beschikte, moest hij bh'
stormen als de zon moet schijnen, zoo
van prestige en voornaamheid houpoozen
achterwaarts stappend zich met
van die echte schoon-weerverknoeiers!»
| den.
de eene hand aan de vensterdorpels
van de huizen vastklampen, terwijl hij
Pas had hij die woorden uitgesproken
Mr. Blackwood was die oude traditie met de andere én hoed én paraplule
of rrrrang! ffitsch! 'n formidabele flui­
vele Jaren getrouw gebleven, vooral traohtte te beheerschen. Brommend altende
rukwind drijft z'n paraplule over
doop, trouw, begrafenis en zooveel weer maakte hij kritiek op het bestuur
de daken heen en doet z'n hoogen
„ere plechtigheden. En dit ook nu van het heelal. En zooals vele men­
hoed als 'n voetbal over macadam en
U de begrafenis van een zijner vrienschen zeer dikwijls in normalen en
straatsteenen hollen. Wanhopend roept
den, waarvan hij weliswaar had on­ meer nog ln benevelden toestand ver­
hij: «God, verdubbel m'n ongeluk nietl
dervonden, dat deze hem bij 'n aantrouwelijk tot zich zelf spreken, zoo
M'n parapluie. m'n hoedl Wie helpt
koop voor 50 pond had in de doeken deed ook Mr. Blackwood, en zei ge­
me!? — Z'n parapluie zag hij niet
gedaan, wilde hij toch niet nalaten op ërgerd: «Vervloekte regen, verdomde
meer, wel nog z'n hoed, die hij af en
des mans uitvaart met den glimmen- j wind, ze worden u altijd tegen het
toe in z'n glimmende natheid onder
den cylinder te verschijnen, niettegen- lijf geslingerd op momenten dat 'n
het scherp elektrisch licht der stadsïtaande
z'n vrouw het hem had afgelantarens
zag heenbollen. Op de straat
i.
waren er haast geen menschen meer
ar daar was niets aan te doen,
te bespeuren. Zonder hoop dat iemand
Mr. Blackwood had beslist voer-
hem bij het bemachtigen van z'n hoed
ZIJN ONGELUKSBAG
hij uit. Hij ging naar de begrafebehulpzaam
zou kunnen zijn, plkkelda
Van deze plechtigheid zal ik u
Mr. Blackwood, zoo goed en kwaad
"n reportage leveren, omdat het er
het ging, als radeloos, hijgend en
': een van de vele was, die eindigde
grommend, z'n hoed achterna : «O,
; begraven...
die gemeene rakker! die bandiet !
Ondertusschen was het weer veran-
Wacht tot lk hem in handen krijg, ik
en had Mr. Blackwood, wellicht
trek hem den boord van z'n nek!...
aanleiding van schuilen voor den
Ha, daar blijft hy tegen den gevel
ter verpoozing enkele whisky-
van 'n huis der dwarsstraat kleven!...
geëxpedieerd. Hij kende de
Kijk daar is nog 'n ander soortgelijk
ht van den whisky wel, maar
maaksel op de vlucht, eveneens door
ende de zijne, en dit meer dan
z'n eigenaar achtervolgd! Er zijn dan
omdat hij steeds tamelijk teer-
toch nog lotgenooten! Mijn hoed houdt
oelig van karakter is na den vijfden
zich nu koest, ik zal hem dus met den
laky-soda. Toch behield hij het be-
noodigen krijgslist kunnen te pakken
flteijn, dat hij op zeker moment den
krijgen!» — Nog enkele stappen en...
storm zou moeten trotseeren om z'n
ffloep!... hij ging weer op de vlucht,
woning te bereiken en dus het laatste
zijn's gelijke achterna. Is het niet om
toevluchtsoord vaarwel moest zeggen.
dol te worden, te gloeien van colère!
Middelerwijl was het reeds avond
Gelukkig werd Blackwood's furie groo»
orden en scheen de tijd voor Mr.
tendeels door den killen regen be­
kwood zoo snel te zijn heengekoeld.
Wie zou den strijd winnen?.*
n, dat hij er van onthutst bleek,
Hij of z'n hoedt
— Nu verlies ik ook nog mijn retour
'n vrouw zou wel niet ongerust biljet van den trein!
(L. Blaetter).
(Vervolgt.)
13

14
KOEKOEK
Uit het leven van den platte
Er waren lappen van advertenties
ln de bladen opgenomen geworden:
Mr. Pülo, de wonderdoktoor, zou gedurende
drie dagen in de stad resideeren.
Hij zou afstappen in het King
Palace en er de patiënten tusschen 9
en 12 en 3 en 7 te woord staan.
De faam van Mr. Pillo als wonderdoktoor
was wijd en zijd verspreid.
Wat een mirakuleuze genezingen had
die weldoener van het mensohdom
reeds niet op zijn aktief! Vergeleken
met hem was de Maagd van Beauraing
een leermeisje!
Vrouwen, die de praatziekte hadden,
had hij op een zitting tot zwijgen gebracht.
Idealisten had hij ontnuchterd.
Bultenaars had hij zóó doen lachen,
dat ze weerom recht waren gegroeid.
Weken vóór de komst van den doktoor,
spraken de menschen er over
en toen hij eindelijk ln zijn hotel was
afgestapt, was het een ware bestorming
geworden. Zelfs Maurice Chevalier
had zooveel sukses niet gekend bij
zijn aankomst!
Hoe de Platte nu weer aan dat
baantje geraakt was, wie zal het uitmaken?
Maar ln elk geval, den dag
dat de dokter de menschen ontving,
stond de Platte hem als assistent ter
zijde. Niet dat hij medikamenten
moest helpen voorschrijven, dat niet,
hij moest alleen het volk helpen in
bedwang houden.
En dat deed de Platte beter om het
even welke gardevll.
Hij deed ook nog wat anders, de
PLATTE.
Er waren vrouwen, die kloegen over
kwalen, waaromtrent de dokter geen
oordeel kon vellen, of hij moest de
zaak van dichtbij kunnen onderzoeken
en de vrouwen moesten zich dan
ontkleeden. De Platte was hen daarbij
behulpzaam. Dat hij tusschendoor een
ocgsken riskeerde, wie zal het hem
euvel dulden?
Den eersten dag had de dokter niet
minder dan honderd klanten te woord
gestaan. Den volgenden dag, om 6 uur
's morgens nog vóór het hotel, waaide
dokter was afgestapt, open was,
stonden er minstens al 200 nieuwe
patiënten in de rij, op straat. Men had
de hulp van de politie moeten inroepen
en de menschen, die daar voorbijkwamen,
dachten dat het daar een
doplokaal was, zóó groot als de toeloop
was!
Rond 4 i ur dien volgenden dag was
de doktoor buiten adem. En er zaten
nog eventjes vijftig klanten te wachten,
om tot hem te worden toegelaten!
De Platte kreeg medelijden met zijn
baas.
— Be zou maar een uurtje rust nemen,
sprak hij.
— Gaat niet, beste man. Morgen is
het de laatste dag, dat ik ln deze
stad menschen ontvang. Ik ben reeds
afgesproken te Brussel.
— "Maar doktoor, betoogde de Platte,
ge ziet niet meer uit uw oogen.
— Dat ls waar jongen, maar...
— Niks te maren, doktoor, zei de
Platte, ge gaat gij een paar uurtjes
rust nemen. Ik zal aan de menschen,
die hier beneden, onder ons, in de
wachtzaal zitten, meedeelen dat het
pauze is.
— Zeg liever niks, zei de doktoor,
vertel hen dat we bezig zijn met radlumbestraling
en dat die operatie
nogal lang duurt. Ze moeten wat geduld
oefenen. Ok zal mij hier op den
kanapee neerleggen en om 6 uu • komt
ge me wakker maken.
Zoo gezegd, zoo gedaan. De doktoor
ging op zijn kanapee liggen, de Platte
draalde de deur van het kabine' in het
slot, om alle verrassingen uit te schakelen
en begaf zich daarna naar beneden,
waar hij een korte toespraak
hield tot de wachtenden:
— Menschen, zei hij, de doktoor is
nu Juist bezig met de behandeling van
een; zeer lastigen zieke. Het is een gevoorlijke
operatie, die radiumbestraling!
Laat me u verzoeken geen la wijd
te maken, want moest de doktoor van
zijn bezigheid afgeleid worden, het zou
de ergste malheuren tot gevolg kunnen
hebben.
Op slag verstomden de gesprekken.
Ei werd nog enkel zachtjes gefluisterd.
Kijk, de Graf Zeppelin heeft een ei
gelegd!
(Every body's).
Intusschen ging de Platte een glaasje
bier drinken met den liftboy.
De dokter lag daar misschien een
half uur te soezen, als hij plots een
ontzettend gerommel in zijn darmen
gewaar werd. Hij had dien middag
erwtensoep gegeten, die wat vet was
uitgevallen en nu voelde hij plots behoefte,
om eens vijf minuten op zijn
gemak te zitten.
Hij kroop recht, wachtte even, denkende
dat het maar een valsch alarm
gold.
Maar neen, het was geen valsch
alarm.
De arme man moest zich ontlasten.
Hij wou buiten snellen: de deur was
gesloten.
Hij rukte aan de klink. De deur blee
gesloten.
Hij bonkte op het paneel van de
deur.
Er kwam geen antwoord.
— Waar zit nu die verdomde knecht?
morde hij bij zlöhzelven.
Van den Platte, natuurlijk geen
spoor. Die zat ln den bar met den
liftboy, ze verkochten daar van alles
wat lekker was, hij had den vorlgen ER- I
dag en 's morgens heel wat drinkgeld LAT
opgeraapt, het kon er op ar en verder
verkeerde hij in den waan, dat
1
EN
hij zijn meester niet mocht wekk
IEL
vóór er twee uren waren verstreken
En terwijl de Platte daar zijn keel
gat aan het besproeien was, liep
wonderdokter in zijn kamer rond als
een razende Roland.
Hij had wel geenen horen, maar
zen deed hij toch.
Hij had parmantelijk het gevoel
dat het onweer dadelijk in zijn br
zou losbreken en wat dan gezonge
wel te verstaan, in de onderstelll:
dat hij nog lust had om te zingen?
Zijn blikken speurden wanhopig
rond om iets te ontdekken, waarin hj
had kunnen opbergen wat hij zelf niet
wou bijhouden.
Niets, niets, niets...
Tenzij, ja een opening in den vloer.
Dat was een uitkomst ln den nood,
Eens de operatie volbracht, zou hij
er de tapijt overleggen en niemand
zou wat bemerken.
Hij aarzlde nog een oogenblik.
Maar daar grolde het weerom zoo
vervaarlijk in zijn buik, dat hij niet
langer balanceerde en kwiek zijn broek'
afstroopte.
HU liet vallen wat vallen wou.
Verlicht stond de dokter op.
Het was volbracht.
En met gerust geweten, strekte de
vermoeide man zich opnieuw op zijn
kanapee uit.
De Platte was juist aan zijn vijfden
cocktail bezig, als hij in den bar plott
een half dozijn mannen zag binnenstormen.
i
(Zie vervolg onderaan bl». 15).

KOEKOEK
De wandelende idioot
Het sekretariaat van de Vaderlandache
Vereenigtag der Behoede Burgers
had snel uitbreiding genomen, en
de hoedenmakers, die hst werk financieel
steunden zonder tellen, haalden
er nog groote prftjten uit. De Vereeniging
zelf had den titel van «Koninklijke»
gekregen, en er kon reeds aangekondigd
worden, dat prins Leopold
was gevraagd om het werk onder zijn
hooge bescherming te nemen.
Paneel had geen moeite gehad om
twee hulpsekretarissen te doen benoemen,
die al het werk deden, zoodat
Paneel van een hooge wedde en mitsgaders
van veel vrijen tijd genoot. Dat
gaf hem gelegenheid tot nadenken, en
hij overlegde, hoe hij nog een kleine
bijverdienste kon vinden. Eerst had
hij er aan gedacht kolonel en invalide
te worden, maar vooralsnog leverde
dat groote moeilijkheden op, des te
meer, daar hij noch officier, noch oudstrijder
was en door bet feit zelf geen
70 tii. gesneuveld was.
— Wij zullen die zaak in beraad houden,
dacht hij, maar intusschen moet
er wat anders op gevonden worden.
Toevallig las hij dien avond dat een
Waalsch schrijver veroordeeld was geworden
tot 21.000 fr. door de rechtbank
van Bergen, om zekere personen te
hebben afgeschilderd in een roman
« Hardi! Montarchaen!».
Paneel zette zijn hoed op, en gin?
onmiddellijk oudminister Bovesse opzoeken.
— Bovesse, zei hij, zijt gij een Waal?
— Dat spreekt! lachte Bovesse. Wat
zou men anders kunnen zijn!
— Goed om weten, zei Paneel. Welnu,
hebt ge gelezen dat Hubermont
tot 21.000 fr. schadevergoeding is veroordeeld?
Dat is een schandaal.
— Pardon, zei Bovesse, dat kan geen
schandaal zijn, vermits mijn vriend
Masson tegen Hubermont heeft gepleit.
En Masson is een vriend van de
— Wat is er gaande? vroeg hij.
— Zijde gij de knecht van den doktoor?
— Ja, knikte de Platte.
— Kunde gij niet seffens bij den
doktoor geraken?
— Neen, zei de Platte, blufferig, hij
heeft me gezegd dat ik hem niet mag
storen. Hij ls bezig met een vrouw met
radium te bestralen en dat kon een
poosje aanloopen. Hij zou me wel bellen
als hij me noodig had. Ge begrijpt,
ik durf hem niet te storen.
— Maar het is absoluut noodzakelijk,
zei een vrouw, dat de doktoor subiet
worde gewaarschuwd?
— Is 't voor een kinderbed? vroeg
de Platte? Dan moet ik u zeggen dat
onze meneer zich daar niks van aantrekt.
Hij behandelt alleen ongenees-
Vermeylen
veroordeeld
vrijheid, wed te verstaan niet de vrijheid
van den schrijver.
— Ge verstaat rrdj niet, onderbrak
hem Paneel. Ik noem het een schandaal
omdat Hubermont een Waal is!
Ook een Vlaamsch schrijver zou moeten
veroordeeld worden om de gelijkheid
te herstellen. Ik heb dien schrijver
gevonden! Het zou Vermeylen kunnen
zijn!
— En wie zou de 21.000 fr. schadevergoeding
krijgen, meende Bovesse.
— Ik, zei Paneel, ik wil mij opofferen
om het flamingawtisime den kop in
te drukken.
— Goed, zei Bovesse, maar waarom
komt gij daarvoor bij mij?
— Omdat we ook een beetje moeten
lachen, meende Paneel vrooMJk. Gij
zoudt de kwestie in het parlement kunnen
brengen. En misschien kunt ge
mij ook een verdediger aanduiden?
— Renkin, dat is misschien wat veel
gevraagd, dacht Bovesse luidop.
— Neen, dat gaat niet, zei Paneel,
ik zweer u dat ilk geen benzol heb verkocht
tijdens den oorlog.
— De beste man voor zulk een vuil
werkske, vervolgde Bovesse, zou nog
Fieullien zijn, hij is van de aller, allerslimste
niet
— Dat is ook niet noodig! lachte
Paneel gemoedelijk.
— Maar hij is geen advokaat! zei
Bovesse.
Beide mannen dachten een oogenblik
na. Toen kwam er een licht in
hun twee geesten, hun vier oogen begonnen
tegelijk te stralen, en hun twee
monden gingen open. Gelijk een stem
kwam het tegelijk uit hun twee kelen:
— Dat proces moet te Gent gepleit
worden!
UIT HET LEVEN VAN
DE PLATTE
(Vervolg)
lijke ziekten. Maar als het soms een
klein gevalleken geldt, dan zal ik zelf
wel eens zien.
— Een klein gevalleken, sprak de
vrouw verbaasd. Neen.
— Wat is het dan wel?
— We zouden den doktoor iets willen
vragen
— Kan ik hem de vraag niet overmaken?
— Ja, natuurlijk!
— Spreek op. Bz zal zien of het
mcgelijk is aan uw wensch te voldoen.
15
— Dat dacht ik ook, zei Bovesse.
— Dat dacht ik ook, zei Paneel terzelfdertijd.
Vermeylen is een Vlaming
en hij is dus reeds schuldig!
— En hü is socialist! zei Bovesse.
— Naar Gent! Naar Gent! kreet Paneel.
Het is een echte schande hoe
Vermeylen mij belasterd heeft.
En onder het neuriën van de Marseillaise
verliet Paneel Bovesse.
• » *
Aangekomen in het station te Gent,
kocht Paneel «La Flandre Libérale»
om zich op de hoogte te stellen van
de mentaliteit der Gentsche rechters,
en zioh wat in te werken in de echt
Vlaamsche (maar niet Kamingantische)
atmosfeer van de Gentsche aristokraüe.
Aldus gewapend ging hij onderhoud
vragen een rechter Pattat.
— Monsieur Patita, begon hij in 't
Fransch
— Geef mij de hand, vriend, zei
Pattat. Want gij zijt een vriend! Gij
kent uw wereld! Gij spreekt de t niet
uit van Pattat!
— Be ben ook een beproefd vaderlander,
zei Paneel fier. Be heb de Vereeniging
van de behoeve burgers gesticht.
— Ja, dat ls straffe thee! gaf de
rechter toe.
Dat speelt in ztjin hoofd! dacht Paneel.
En luidop vervolgde hij:
— Vermeylen heeft mij belasterd in
zijn «Wandelenden Jood»?
Wie is Vermeylen? vroeg de rechter.
— Niet alleen een socialist, maar
zelfs een flamingant! raasde Paneel.
En alsof dat nog niet genoeg was, ook
nog een schrijver. Met zijn «Wandelenden
Jood» heeft hij zichtbaar mij
bedoeld!
— Hoe zoo?
— Wel, zei Paneel, ik ben de Wandelende
Idioot, zooals iedereen in
«Koekoek» reeds heeft kunnen lezen.
Ook heb ik mij onmiddellijk herkend
in den titel van Vermeylen.
— Welnu ge zoudt moeten vragen
aan den doktoor, dat hij dadelijk stop'
met zijn radiumbestrallng.
— En waarom?
— Omdat de menschen die daar beneden
zijn kabinet zitten te wachten,
sproeten krijgen.
— Wabte. sproeten? zei de Platta
ongeloovlg.
— Kom maar even mee, noodigde
men den Platte uit. Dan zult u het
zelf zien.
De Platte vergezelde de menschen
naar de wachtzaal.
— Volle., zei de vrouw die reeds gasproken
had, ziedaar boven, dien ventl»
lateur? Langsdaar is het dat de r*»
dlum doordringt. Kijk maar daar 1
hij is tot op die menschen hun ga»
zicht gesprinkeld.

VOETBADEN
— Ge zijt gek, man... dat water is
kokend heet... ge verbrandt uw voeten...
— Maak u maar geen zorgen, vrouwtje...
ik heb mijn kousen aangehouden.
(Marius)
DE STRUISVOGEL. — Neen, liever
een lager boord: die hcoge staan me
nooit zioo goed. (L. Blaetter).
— Conducteur, neemt U het geld
zelf maar even uit mün zak. Ik durf
mijn wandelstok niet loslaten, dat is
n.1. de maat voor een nieuwe vensterruit.
— Tommie, noemt gij nu eens -een
ster, die geen staart heeft.
— Greta Garbo, juffrouw.
< (Everybody's).
LEERAAR. — Wie heeft u op het
idee gecoacht om aan boksen te gaan
doen?
NIEUWELING. — Mün .verloofde...
Ik heb een arendsneus en zy houdt
meer van wipneuzen!
(Ric et Rac)
VAKANTIE
De kapelmeester maakt een wandeling.
(Ric et Roe).
KOEKOEK
Humor van anderen
iöTA DER REDAKTIE. — We nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat wij zelf schrij- 0EHB
ven, dus nog minder voor de karikaturen van deze bladzijde. Het feit dat wij deze teekeningen
overnemen, van vriend en tegenstrever, bewijs* niet dat wij het met de strekking eens zijn
FILMOPERATEUR. — Nog één
woord, en gü krijgt den kogel!
(Everyb.).
PECH
Is hier ook ergens een koopman ir.
gevolgelte te vinden? (Ric et Rac).
ALS GE STOTTERT
— Wat beteekent dat, gisteravond,
zegt ge, dat ge naar de btoskoop zijt
geweest, en vanochtend hebt ge 't over
het trocadero.
— Gisteravond kon ik geen «trocadero»
zeggen. (Marius)