3e jaargang - Nr 52 26 April 1934

ï.s.p-
FRANZ
VAN SCHOOR
Prijs 0.50 fr. humoristisch weekblad - 3e jaargang - Nr 52 26 April 1934
PREE.

ONZE
fl
JAARGANG
Ons volgend nummer is het
eerste van den vierden jaargang.
We hadden beloofd een
overzicht te geven van wat
«Koekoek» totnogtoe is geweest,
maar ten slotte is dat
van iedereen gekend en meenen
we onze lezers meer te
interesseeren met hun mede te
deelen, dat ons blad binnen
enkele weken
. EEN
GANSCH
NIEUW
UITZICHT
zal
hebben :
een ander formaat,
nieuwe schikking,
meer illustraties,
andere rubrieken,
enz., enz.
In bijzonderheden willen
we nu niet treden, omdat we
nog gelegenheid zullen hebben
er op terug te keeren
en vooral omdat we van
ons vernieuwd blad een
verrassing willen maken. En
een verrassing zal het zijn !
Maar het is absoluut noodzakelijk
dat onze humoristische
uitgave meer lezers
heeft. Van den vierden jaargang
moet worden gebruik
gemaakt om talrijke lezers
aan te werven ! De prijs van
het blad blijft dezelfde van
vroeger. Bezorgt ons nieuwe
Jezers !
De herbevolking in Duitschland
Wij lezen in ons bijblad «Volks
gazet»:
« De nazi's hebben een nieuwe komedie
uitgevonden. Op 20 April, 45en
verjaardag van Hitier, zal te Berlijn
een guldenboek woerden opengelegd
waarin de namen zullen geschreven
worden der 2000 eerste koppels die
reeds, twee kinderen hebben en willen
'beloven er nog een derde te krijgen.
De stad Berlijn zal meter van dat derde
kind zijn en de ouders zullen een diploma
en een maandelijksche toelage
krijgen.
» Iedereen vraagt zich evenwel af,
waarom Hitler zelf niet trouwt en vader
van een talrijk kroost wordt. Mussolini
schijnt ons op het stuk van herbevolking
logischer te handelen! ».
Wij hebben meer dan een opmerking
te maken over dit krantenbericht. Van
de Volksgazet vinden wij het bedenkelijk
dat zij Mussolini als voorbeeld stelt
aan Hitler. Zoo Mussoldni op dat kinderachtig
punt de meester is, heeft
Hitler toch op vele andere punten zijn
meester de kloefen afgesneden.
Doch ter zake. Hitler schijnt nog het
•T^U-
goede plan niet gevonden te hebben
om de herbevolkinig met vollen Schuring
door te drijven. Vooreerst zou hij
niet moeten eischen dat de kinderen
verwacht worden door koppels. Iedereen
weet inderdaad dat: le dikwijls
een vrouw zonder man volstaat om een
kind te verwekken; 2e dat dikwijls een
vrouw en een man niet voldoen, en
dat er een tweede man het zijne moet
bijdoen. Aan wie zal Hitler de premie
geven als de vader van het kind niet
tot het koppel behoort?
Dan hoeft Hitler ook maar beroep te
doen op de Duitsche vaderlandsliefde
van de buitenlanders. Jo-Jo (niet la
Terreur) staat gereed om met zijn vol
valieske naar Berlijn te trekken.
Als Hitler voor schoone vrouwen
zorgt, zullen de Belgen, Engelschen,
Franse hen, enz., wel voor degelijke
mannen zorgen. En zij zullen den prijs
niet duurder stellen dan voor een stier.
Zulke internationale samenwerking
zou tevens veel bijdragen tot de verzoening,
of althans tot de zoening
onder de volkeren.
i^r
Europeesclie politiek.
(Teekening uit «Jeune Europe»)

HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40
Abonnement i jaar te. 25.V
Abonnement maanden f. i2.5n Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Abonnement 8 maanden tr. 6.2fl
Postcheckrekenins «net Mcht. n. 5673:^ Nummer 52 - Derde Jaargang — 26 April 1934
Onze galerij van beroemde en beruchte mannen
Frariz Van Schoor
Vandaag gaan we probeeren een
ernstige biografie te schrijven.
Franz Van Schoor werd, als alle
menschen, geboren uit vader en
moeder, maar had het onuitsprekelijk
voorrecht te behooren tot die
10.000 van de heele wereld, die in
Dendermonde het licht zagen.
Hij deed zijn middelbare studiën
te Gent, die, bij het afsterven
zijner moeder, moesten afgebroken
worden.
Ons berucht en beroemd
personage was en is een nogal
alzijdige persoonlijkheid. Hij is
nijveraar, politieker, tooneelschrijver,
tooneelspeler en heeft zich
zelfs bezig gehouden met het aanleeren
van volksliederen. Ja, hij
is ook konsul.
Als hij zijne middelbare studiën
verliet, werd hij aanvaard als bediende
in een fabriek der plaats.
Hij vond dit leventje echter veel
te eentonig en de drang om «Vrij
te worden» liet hem geen oogenblik
met rust. Hij rolde er dus vlug
zijn matten op en begon voor eigen
rekening te reizen met het enorme
kapitaal van... 120.00 frank.
Zijn eenig personeel was: een
hond. En zoo zagen we hem des
avonds op bepaalde dagen zijn
pakken op en af voeren met een
stootkarretje. Wie zou dan ooit
durven droomen hebben, dat men
nog de muts voor hem zou afnemen
met het onderdanig: «Dag,
meneer de directeur» of «Dag
meneer de senator», of «Dag
meneer de konsuh.
Maar het is nu ook waar, dat
de mensch, die waarlijk mensch
wil zijn steeds verder streeft en
bij Van Schoor veranderde dat
«vrij worden» in «meester worden>.
En waarlijk: het verlangen werd
bereikt. Hij begon aan fabrikatie
te doen. Hij richtte een handspin-
nerijtje op en wierf een arbeider
aan; kort daarop kwamen er 2 bij
en een motor van 3 P. K. Hij wist
de zaak handig te besturen; de
zaken gingen goed, en in 1906
richtte hij een naamlooze vennootschap
op, die zich reeds in 1914
uitbreidde van eenvoudige spinnerij
tot bindgc.renfabriek en
weverij.
De paardenkrachten waren van
3 op 500 gestegen en de werklui
van 3 op 250.
Na deri oorlog was dit respektievelijk
1000 en 550.
Wat bij zulke soort van menschen
merkwaardig aandoet, dat
is, dat hun socialen zin niet
verloren hebben. Zoo was het bij
Van Schoor.
Reeds van jongs af behoorde hij
tot de progressisten. Progressist
was hij voor zich en voor anderen.
De 8-urige arbeidsdag was bij hem
reeds werkelijkheid als hij nog bij
lange niet wettelijk was; een heel
stel maatregelen van socialen
aard werden op zijn fabriek getroffen.
Daarbij bleef het niet. Een stuk
van zijn tijd besteedde hij aan
politieke bezig}, eden.
Reeds zeer jong was hij bij üj
progessisten en later, de kartellisten
te vinden. Voor het \lgemeen
Stemrecht was hij overal op
de strijdposten te vinden, 't Gebeurde
ook wel eens, dat er klappen
vielen. B.v. te Stekene kreeg
hij kletsen totdat hij op den trein
was. Te Buggenhout r..ocht hij wel
spreken, maar de pastoors kwamen
met groote dampende pijpen naast
hem staan en ze rookten er op los,
totdat hij bijna niet meer te zien
was.
Het slot van het tooneel was: een
rammeling.
Een merkwaardig geval deed
zich voor te Gent. Daar was strijd
tusschen werklieden en gendar-
merie. De eersten werden op de
h'.:len gezeten door de tweeden.
Op zeker oogenblik zijn de werklieden
over een brug geloopen.
Van Schoor draait de brug open,
de gendarmen stonden er voor. Hij
zelf had grooten dorst en sprong
in 't water... zonder te kunnen
zwemmen. Gelukkig dat er redders
in de buurt waren of hij had
het nooit tot senator gebracht. Er
wordt niet verteld of de redder
gedekoreerd werd.
Een tijdje na dien karpelsprong,
gaf hij in het arr. Dendermonde
samen met enkele Gentsche vrienden
het progressistenblaadje «De
Strijd» uit.
In den tijd der groote uitbreiding
zijner fabriek was het uit
met de politiek.
Totdat de oorlog kwam. Hij deed
als alle goede patriotten en hielp
mannen over de grens, 't Moet
zijn, dat hij niet mee mocht, want
hij bleef hier. Hij was tevens
medewerker met Anseele in het
werk der bevoorrading en in den
dienst voor krijgsgevangenen en
geïnterneerden. Var Schoor was
hier ook de man van «in-de-puntjes».
't Moest juist gaan. Praktisch
kollektivisme dus. Er waren
ook en er zijn nog theoretische
kollektivistèn. 't Schijnt dat hij
tot deze laatste niet behoorde.
Wie zal er zich dan over verwonderen
dat er menschen te over
waren die meenden dat ze het
hunne niet kregen, waardoor hij
natuurlijk niet bij allen in de goeie
negen stond.
In 1921 werd nij tot konsul van
Uruguay benoemd voor de arrondissementen
Si-Niklaas, Dender«
monde en Aalst. Van Schoor laat
zich dat goed voorstaan. Vraag dat
maar eens den Brusselschen burgemeester
van Dendermonde (ja,
beste lezers, Dendermonde ver»

heugt zich in het bezit van een
burgemeester, die te Brussel
woont; ge ziet van hier hoe dat
daar op wielkens loopt.)
Hij niet alleen, maar vooral zijn
eerste schepen, vond het zeer
prettig aan den kop van de rouwbetooging
van koning Albert mcJ
een konsul te mogen marcheeren.
Maar dat die konsul nu een afgevaardigde
van de arbeiderspartij
was, ging hen, nobele heeren, erg
door het hart.
In 1925 werd hij tot senator verkozen.
Hei hoeft geen betoog, dat
hij, die den werkersstand op en top
kende, met nooden ca verzuchtingen,
dat hij, zeg ik, de partij der
arbeiders had verkozen.
In 1929 viel hij door de mand
om in 1932 weer terug in dat zachte
zetelken terecht te komen. Hij
amuseerde er zich met de ministers
te vervelen door zijn bemoeiingen
in de kwesties van binnenlandsche
zaken, onderwijs en
nijverheid.
Hij was het ook, die bij de laatste
voorzittersverkiezing voor den
Senaat Digneffe liet opmerken, dat
hij niet verkozen was volgens de
interpretatie van de wetteksten.
De schoone eerste
Mei in Oostenrijk
Ha ha, de socialisten meenen alleen
het Meifeest te kunnen vieren. Ge
zult nu eens zien wat er in Oostenrijk
zal gedaan worden, en namelijk
te Weenen, waar bij die gelegenheid
de nieuwe grondwet zal worden afgekondigd,
dfe het land moet hervormen
in een christelijk-Duitschen kultuurstaat,
zooals het katholieke
«Handelsblad» van Antwerpen dit in
een geestdriftig artikel schrijft.
Het blad is vol hoop; het is niet
onwaarschijnlijk schrijft het nog,
dat, nu het Marxisme is neergeslagen,
de godvruchtige kanselier alle arbeiders
voor zich wint.
Als Dollfuss naar ons wilde luisteren,
zouden wij hem zelfs eenige raadgevingen
kunnen zenden om de arbeiders
te winnen. Het best voor hem
geschikte middel zou zeker het aani
wenden zijn van stikgassen. Want de
kanonnen tegen de arbeiderswoningen
hebben nog geen volledig sukses gehad.
Stikgassen integendeel zouden
zeker alle arbeiders doen nadenken
over de gepastheid, van een kristelijk-
Duitsche kuituur.
Voor de koncentratiekampen is het
middel gemakkelijk aan te wenden.
Men doet de opzichters en soldaten
• naar buiten komen, men sluit de gevangenen
op in groote zalen, die men
toemetselt om er dan een gat in te
boren; door het gat spuit men gassen,
brandend vocht en andere kristelijke
kultui vmiddelen. De bekeering
van die Marxisten tot het kristelijk
stelsel van Dollfuss is op voorhand
gewaarborgd.
Ge ziet, nog zoo'n boerken niet,
om van Dendermonde te zijn.
Te Dendermonde heeft hij in de
gemeentepolitiek een heele vermaardheid.
In 1926 werd het geknoei
der klerikalen hem te machtig.
Hij stelde zich voor op de
socialistische lijst en werd met een
kameraad verkozen. Hij werd leider
der oppositie, dus: kandidaat
burgemeester. En bijna was hij
het! Bij de laatste gemeenteverkiezingen
had de oppositie 5 zetels;
de klerikalen ook 5. De fronters 1.
Had de gekozene dezer laatsten
zijn woord niet verbroken, Van
Schoor was ten huidigen dage burgemeester
van Dendermonde.
Sommigen zeggen dat hij het
spijtig vond.
Ik meen van niet! Nu, 't zal
misschien voor ne volgenden keer
zijn!
Onze senator deed in zijn jongere
jaren ook aan tooneel Geen
Dendermondenaar zal ooit zijn
dramatische, kluchtige, natte en
droge prestaties vergeten. Hij zelf
trouwens ooh niet. Maar later deed
hij zelfs aan tooneelschrijven. Een
8-tal werkjes zagen reeds het licht,
waaronder het dramatische «Rosa»
en zijn satirische: «.Boer en senator»
r-isschien wel de voornaamste
zijn. Thans werkt hij aan
•(.Het kruis der verdrukking» en
«Kamer 25».
In den tijd, dat hij meewerkte
aan Arbeidersopvoeding, leerde hij
zelf de liederen aan, die de kunstavonden
moesten opluisteren.
Benevens die talrijke bezigheden,
kent Van Schoor ook den
leutigen kant van het leven. Te
Dendermonde kunnen ze daar van
medespreken.
Maar altijd in «eer ende deugd»
natuurlijk!
Op ne keer belegde hij met zijn
jrienden een marathonloop strijd.
De pinten werden getapt voor ze
vertrokken.
Een, twee, drie, het sein was gegeven.
Uien vertrokken, behalve
Van Schoor. Die dronk liever al
de pinten ledig!
Noem me nu log eens iets, dat
hij niet kan?
Bij dit alles zullen we het voorloopig
'.naar houden.
Maar als ge onzen Dendermondschen
Senator eens voor U krijgt,
i dan zult ge nu wel weten wat
I vleesch ge in de kuip hebt.
VRIJWILLIGE OFFERS
wordt verminderd:
«Allons, kom, weest redelijk! De helden, de ware helden,... ge verstaat
me: de gesneuvelden die hebben ons veel minder gekost dan u[
t (Teekening van R. Fuzier
in «Le Populaire» van Parijs)

Standaard en
Handelsblad zullen op
1 Mei bidstonden
inrichten voor
kanselier Dollfuss
Neen, wij roepen niet «Heil Hitier»,
want hij vervolgt de Duitsche katholieken.
O, had hij met de Joden en
Socialisten ook eens de protestanten
onder de bijl gelegd of stilletjes laten
krepeeren, ja, dan zouden onze
harter in kristelijke (wel te verstaan,
Roomsch-kristelijke) vreugde hebben
gejubeld: «Heil Hitier, na den Paus
de afgevaardigde vam Christus, de
wreker van het Christendom!» Maar
hij vervolgt de katholieke kerk... Zijn
naam weze «Moordenaar».
Gelukkig hebben wij elders een
man gevonden, die ons kristelijk gemoed
opwekt, en dien wij als voorbeeld
kunnen stellen aan Jaspar,
pardon, aan Sap.
Gij hebt het geraden, reeds juicht
gij uit vollen feele: «Heil Dollfuss!».
Daar, in Oostenrijk, zullen de kristenen
eindelijk op 1 Mei het feest
van den arbeid kunnen vieren zonder
beschaamd te zijn. Want in Oostenrijk
hebben zij de demökratie neergeslagen.
Men herinnert zich die bloedige
dagen van Februari. Hoe heeft |
ons hart gebeefd voor Dollfuss. Maar
gelukkig waren de berichten al spoedig
hoopgevend. De blokwoningen
der arbeiders werden in gruizelementen
geschoten. De werklooze Munchreiter
werd ter dood veroordeeld terwijl
hij op een draagbaar gekwetst lag, en
gelukkig had hij nog een hoofd, zoodat
men hem opknoopen kon. En
Wallisch werd opgeknoopt. En de
schoenmaker Schwartz werd opgeknoopt.
En Weisel werd opgeknoopt.
En zoovele anderen. Toen zijn wij
vrijer gaa,n ademen. De God van het
Zwaard, pardon, de God van den
Strop leefde weer onder ons, en wij
hebben de heerlijkheid van Dollfuss
begrepen.
Het is waar dat hij ook uit zijn land
niet meer mag komen. Want er zijn
nog antechristen die Wallisch verkiezen
boven Dollfuss, maar dat geeft
niet. Wij zullen hem van uit Brussel
en Antwerpen toejuichen. En op 1
M°i zullen wij speciale bidstonden inrichten:
Voor Dollfuss, parel van het katholieke
Europa;
Voor Dollfuss, reus van het Aairdsche
Paradijs;
Voor Dollfuss, ons voorbeeld.
En, milledju, laat ons eens baas
worden hier!
UIT DE KAZERNE
Sergeant: « Als je de kogel hoort
fluiten, hoef je niet bang te zijn, dan
is-ie allang voorbij. Maar als je 'm
niet hoort fluiten, pas dan op, dat je
niet geraakt wordt ! »
Een na te volgen
voorbeeld
SPORT-ECHO
De onschuldige plezieren zijner
medemenschen vergallen, dat ligt nu
eens in den aard der dwarsdrijvers.
En dwarsdrijvers vindt men zelfs tot
bij de duivenmelkers.
Ge moet niet denken dat deze
menschen, die gansche dagen met
hun neus in de wolken zitten, daarom
allemaal tot het syndikaat der
heiligen behooren.
Zoo zijn er b.v. duivenmelkers, die
er hun plezier in vinden, hun beestjes
op te laten, juist als de vleugelathleten
van hun gebuur uit Breteuil
of Dourdan op de piere moeten
stuiken.
Vandaar ruzie en beslag, die gewoonlijk
niet door middel van gevleugelde
woorden beslecht worden en
zelfs dikwijls eindigen met blauwgeschelpte
oogen en explikatie voor
den politiekommissaris.
De sport bezit nu eens die speciale
eigenschap dat ze de zeden verzacht,
net lijk de muziek. En de
duivensport in de eerste plaats, aangezien
het lijk de muziek, zich in de
sferen afspeelt.
Teneinde het herhalen van pugilistische
exhibities op hun grondgebied
te voorkomen, hebben de vroede
gemeentevaderen van Oost-Eekloo
volgend besluit gestemd:
Art. 1. — Het is verboden aan
alle bezitters van duiven, gelijk
van welike soorten, deze in vrijheid
te laten vliegen vóór 2 uur
's namiddags (14 uren) op al de
Zondagen tusschen 15 April en
15 Oktober.
Art. 2. — De inbreuken op de
genomen besluiten in Art. 2, zul-
— Als ge me niet gauw loslaat, zal
ik er u een met mijn bergijzer verkoopen....
(Everybody's weekly)
len geboet worden met de straffen
van enkele politie.
Art. 3. — Deze politiemaatregel
zal van kracht zijn nadat hij bekend
gemaakt en aangeplakt zal
geweest zijn volgens art 2. der
gemeentewet.
Wij hopen dat de andere gemeenten
van het land, het voorbeeld van
Oost-Eekloo zullen volgen en in sportleven
geest niet ten achter zullen
blijven.
Wij meenen zelfs dat er in die
richting nog heel wat te doen valt.
Het besluit van den Oost-Eeklooschen
gemeenteraad is volgens ons
overigens nog voor veel verbeteringen
vatbaar.
Waarom niet eveneens het vrij
rondvliegen en het gezang der vogels
verboden, alsook het spelen der radio's
en het luiden der klokken, op
het uur dat de duiven moeten binnenvallen?
En niet alleen voor wat de duivensport
betreft, valt er heel wat te
realiseeren.
Daar is ook nog die andere sport,
waardoor Vlaanderen in de intellektueele
kringen van het buitenland
zijn kultureelen roem weet hoog te
houden; wij bedoelen: het wielrijden.
Het is onze lezers misschien al opgevallen,
welke belemmeringen de
zondagswandelaars en andere onnoozele
weggebruikers voor onze wielerathleten,
in de uitoefening hunner
geestverheffende bezigheden, uitmaken.
Die wandelaars in kwestie, hebben
inderdaad de slechte gewoonte aangenomen
van altijd juist daar te loopen,
waar de baankampioenen hun
toeren vertoonen. In plaats van in
is bcomen te kruipen of in de gracht
te zwemmen.
Wij hopen dan ook dat er in
Vlaanderen weldra een gemeentebestuur
zal gevonden worden dat, blijk
gevend van initiatief, de voetsporen
van Oost-Eekloo zal drukken en desnoods
verbreeden en niet alleen onze
gevleugelde, maar ook onze gepedaleerde
broeders, onder zijn vaderlijke
hoede zal nemen.
Al was het maar door het stemmen
van volgende verordening:
Art. 1. — Het is verboden aan alle
wandelaars, al of niet voorzien van
honden of kindervoituren, zich op
straat le vertoonen, voor zonsondergang,
op al de Zondagen tusschen 1
Januari en 31 December.
Art. 2. — Deze die aan dit bevel
niet gehoorzamen, zullen met pak en
zaik in de riool of in den elskant gereden
worden.
Hun stoffelijke overblijfselen zullen
's anderendaags door toedoen van
den reinigingsdienst samengevaagd
worden.

\
Voor het evenwicht der begrooting
De nieuwe bezuinigingen van de regeering
Het evenwicht van de begrootin,?,
Is zooals het woord het zegt, een gewichtige
zaak .Het is daarom dat de
regeering er voorzichtig mee te werk
gaat. Haast u langzaam, is haar leuze;
welke zij gelukkig kombineert met
het spreekwoord: Doe vandaag niet
wat • morgen kunt doen.
De regeering is dus begonnen met
het evenwicht van de begrooting te
verzekeren.; Zij heeft daarvoor gebruik
gemaakt van de volmacht die
haar verleden jaar werd verleend.
Maar zulk- was slechts een begin en
nadat het evenwicht van de begrooting
was verzekerd diende het ook
gehandhaafd. Dat was het doel van
de politiek der regeering sinds verleden
herfst. Het komt er nu alleen
nog op aan het evenwicht van de begrooting
te herstellen om den cyklus
op voc.deelige wijze te sluiten en
daarvoor zal de regeering een nieuwe
volmacht vragen, die wel te verstaan
ook zal ten goede komen aan
het evenwicht van de volgende begrootingen.
DE LANDSVERDEDIGING
In de eerste plaats zal worden bezuinigd
op de begrooting van Landsverdediging.
Wel te verstaan zal geen
kilogram cement minder worden besteed
aan de versterking van de
grens, dan aanvankelijk werd voorzien.
Integendeel, de soldaten zullen
tweemaal per week hun roggen mik
HELDHAFTIG
— Ge moogit u wel feliciteeren, dat
ge me niet telefonisch gesproken hebt.
want dan had ik u eenige harde
waarheden gezegd.
.(Maxius)
uitsparen om aldus aan de grensversterking
te kunnen meewerken.
Niets is sterker dan een oudbakken
roggebrood. De Romeinen maakten
reeds gebruik van roggemeel voor het
aanleggen van hun wegen. De forten
die in hun muren een voldoende aantal
van die roggebrooden zullen dragen,
zullen praktisch oninneembaar
zijn. Zij zullen verder het voordeel
hebben, zooals de ondervinding van
1914 heeft geleerd, de Duitsche soldaten
aan te lokken, die men maar
zal neer te steken hebben met de bajonet
terwijl zij zullen bezig zijn deze
roggebrooden uit de muren der forten
te knagen.
Na deze verstandige bezuiniging op
het oorlogsmateriaal, kan ook nog in
aanzienlijke mate worden bezuinigd
op het voedsel van den soldaat. Het
proces van de weerspannigen uit
Brasschaat heeft bewezen hoever de
vaderlandsliefde van den soldaat kan
gaan op dit gebied, vermits gebleken
is dat de jongens gedurende weken
met grooten honger naar de morgenexercicie
zijn gegaan alvorens het tot
een uitbarsting kwam. De sergsantfouxrier
van Brasschaat is benoemd
tot opperbevelhebber van de Intendentie
om zijn systeem uit te breiden
tot alle legereenheden.
Alles laat voorzien dat deze maatregel
zal voldoende zijn om de regeering
uit haar moeilijkheden te
helpen; moest dit echter niet het geval
zijn, dan zouden wij haar eenvoudig
den raad geven terug te keeren
tot het oude beproefde stelsel
van vroeger, toen de soldaten zelf
hun kost namen waar zij hem konden
vinden. Zij zijn groot genoeg om
hun plan te trekken en ze hebben
wapens, zoodat zij werkelijk niet kunnen
aanvoeren dat het hun aan iets
heeft ontbroken. Verder is het niet
meer dan' redelijk dat de burgers t
voor wie de soldaten eventueel zullen
moeten vechten, deze soldaten onderhouden
zooals het betaamt. Alleen
de slechte vaderlanders kunnen daar
tegen bezwaar maken, als men hun
zulks toelaat, wel te verstaan.
De officieren van hun kant zullen
bij de soldaten niet ten achter blijven
en hebben er in toegestemd dat
Een beter,
Een schooner,
Een aangenamer
K O E K O E K :
Weldra een gansche
reorganisatie!
hun galons met een halven milimeter
worden versmald.
De soldaten hebben ook doe opmerken
dat er merkelijke bezuinigingen
zouden verwezenlijkt kunnen
worden in de uitdeeling van dagen
pot en koekskes.
HET OPENBAAR
ONDERWIJS
Zooals de katholieken terecht hebben
doen opmerken, kan er ontzaglijk
veel worden bezuinigd op de begrooting
van Openbaar Onderwijs.
Wat is het 'nderdaad nog noodig
nieuwe scholen te bouwen, vermits
er toch al teveel geleerden zijn en
zij elkaar aarachtig den kop inloopen.
Het is ook overbodig dat de
Staat geld z r u uitgeven voor officieele
scholen als men weet dat de
broerkens wel een school zullen bouwn
overal waar zulks noodig mocht
blijken, absoluut noodig, wel te verstaan.
Er zou hier schter een schoone
wedijver annen verwekt worden
worden tusschen officieel en vrij onderwijs.
Moest de Staat het aantal
van zijn scholen verminderen, wij
zijn er van overtuigd dat de broerkens
hetzelfde zouden doen, want het
is s'r.ijd hun leuze geweest dat men
de menschen veel te slim maakt en
aldus prijs geeft aan de verleidingen
van den duivel.
Alles laat voorzien dat de nieuwe
bezuinigingingsplannen van de regeering
in het Parlement vrijwel algemeene
instemming zullen genieten
en dat de tegenstemmers het alleen
zullen doen voor den vorm.
— Ik heb in ieder geval haardkleedjes
van tijgervel nooit kunnen
uitstaan.
(Everybody's weekly)

Als men God niet krijgt
pakt men den duivel
«De Standaard» heeft geen geluk.
Met de verschijningen te Beauraing
scheen het gouden tijdperk voor het
blad aangebroken. De politiek van het
blad werd letterlijk doodgeglinsterd
door het aureool van de Maagd van
Beauraing, «De Standaard» geleek
eiken dag aan een heilig boekske voor
kwezels en onschuldige kinderen, en
pardaf! Daar komt de kerkelijke overheid
bevelen dat men de kwestie van
Beauraing een beetje moet laten
rusten, dat de verschijningen alleen
maar zullen goedgekeurd worden binnen
vijftig jaar, en dat men er nu
niet te veel dwaasheden moet over
vertellen.
«De Standaard» is het hart In. Zelfs
het monster van Loch Ness kan de
gemoederen van de opstellers niet
meer opwekken.
Het blad zoekt waar het nu zijn
sensatie zal halen. Eenige Jezuïeten
krijgen het woord om Gerard
Walschap af te breken. Dat zal wat
rumoer geven I Een heilige oorlog
wordt ontketend tegen Belzebub-
Walschap. Maar 't pakt weer niet.
De onbetaalbare Joris Eeckhout is de
eenige die zich als vrijwilliger aangeeft,
en de rest van de katholieken
die zich met de literatuur bezig houdt,
vindt de Jezuïetenstreek toch al te
plat en Joris Eeckhout toch wat al
te idioot om aan 't spelletje mede te
doen.
Maar daar daagt redding op. «De
Standaard» heeft den hemel gebeden
en de hemel heeft geantwoord, op
korte golflengte...
— Hier N. I. R. Brussel!
«De Standaard» heeft de verschijning
weer beet. Het is de Heilige
Maagd niet meer. Het is de duivel
nu. De Radio-post Brussel vergalt het
leven van de opstellers. Zij bidden en
God geeft hun artikeltjes in die werkelijk
op een verheven peil staan. Ook
katholieke bedienden van de Radio
zelf sluiten zich bij de stemme Gods
aan en verklikken alles wat zij zien
en hooren op het Radio-Instituut.
Want, ge moet het weten, hoe ongelooflijk
het ook schijnt, er zitten daar
socialisten in de bureelen van de
Radio! Echt! Echt!
En nu kan «De Standaard» melden
dat die socialisten smeerlappen, dieven,
kinderverkrachters, en nog veel
meer zijn. Leeggangers, want het zijn
de katholieken die het werk moeten
doen. Als «De Standaard» naar de
Radio telefoneert, dan zijn de socialisten
en liberalen gaan wandelen, en
het is vltijd een katholiek die werkt.
Men vraagt zich af hoe «De Standaard»
weet wanneer men dus moet
telefoneeren? Dat is goddelijke ingeving.
Ja, de duivel zit op het N. I. R.!
En we zullen niet rusten tot de duivel
daar verjaagd is en Joris Eeckhout
alle dagen een sermoen mag houden
op de korte golflengte.
— Hier katholieke N. I. R. Vandaag
is het woord am de Catechismus van
Mechelen!
— O mijnheer! Hebt u iets noodig? Ik ben dokter...
— Ge zyt wel vriendelijk... ik heb geen verpleging, maar wel 40.000
frank noodig om me een nieuwe auto te kunnen koopenl
Persoverzicht
Uit het «Handelsblad» van Antwerpen:
«DE ROSSE MAAN
Wij leven nu in den gevreesden
tijd van de rosse maan. Het is
geweten dat bij helderen maannacht,
door uitstraling, vorst kan
optreden die de jonge scheuten
en bloesems aantast. De schuld
ligt niet bij de maan...»
Ze mag van geluk spreken, de
maan, dat ze alleen maar ros is.
Moest ze zoowel rood zijn, ze zou het
zeker gedaan hebben!
Geen muziek
Hetzelfde blad geeft verslag over een
feest te Hoboken, en besluit:
«Tot slot kwam het gezelschap
Pichal aan de beurt r.-.et een paar
leutige stukjes, afgewisseld door
eenige driestemmige liederen gezongen
door Mevr. L. Aerts en
de gezusters Van Camp, wat het
muzikaal gedeelte betreft dit
werd flink verzorgd door MM.
Loveniers en Van de Kerckhove».
Waaruit ieder weldenkend burger
zal besluiten, dat dc Pichals en de
dames Aerts en Van Camp niet bij
het muzikaal gedeelte behoorden.
De schoone titels
Ons bijblad Vooruit specialiseert
zich op sommige dagen in kleurige,
sprekende, zelfs schreeuwende titels.
Ziehier een kleine keuze van een
enkelen dag:
«De onlangsche uitdagende verklaringen
van Japan hebben de
gansche wereld verontrust.»
De straksche opmerkingen die wij
daarover te maken hebben is een
eergistersche bedenking. Wij verwijzen
dus naar deze verdersche aanteekening.
Het schijnen vooral de bijvoeglijke
naamwoorden te zijn waarmee «Vooruit»
smikkelt. Wamt in een volgend
stukje lezen wij:
«Een republikeinsch - socialist
premier van Chili».
Dat is toch volopsche anarchie en
in de Noorder- en Zuider-Nederland
spraakkunsten zou men daar geen
goedkeuring voor vinden.
Geestesleven den loef af
Onze medewerker G. V. H. mag
voor zijn artikels in Geestesleven een
nieuwe serie woorden smeden, want
«De Standaard» heeft het hem afgekeken
en doet het van den eersten
keer met meesterlijk brio; ziehier wat
wij lezen in een stukje over G. Verschaeve:
«Het genie beschouwt hij als
een natuurschijnsel, waarin de
aard van het menschelijke geestesleven
zich uitdrukt. De verklaring
van het genie ligt voor Verschaeve
bij het z. g. «tafgrondgevoel*,
een scherp en werkzaam
bewustzijn der menschelijke afhankelijkheid
van hoogere machten.»
?

Een vermoorde, sterk
onder den indruk
van het gebeurde
Te Nazareth is een moord gebeurd.
Gelijk ge weet. Een jonge
man wurgde zijn lief. Maar! 't Is
niet al!
Ons bijblad «VOORUIT» gaf er
een trouw verslag van.
We vernemen er uit, dat de man
zekere Janssens Adolf is en het
slachtoffer Martha Stevens.
Gelijk we hierboven schreven,
werd het meisje verwurgd. Maar
als «Vooruit» schrijft:
Stevens is erg onder den indruk
van het gebeurde,
dan zult ge met ons akkoord gaan,
dat het hier een buitengewoon geval
betreft...
Onmogelijk nog
paneelen te stelen
van het Lam Gods
De kerkfabriek van St. Baafs te
Gent heeft even doeltreffende als
krasse maatregelen genomen tegen
het gebeurlijk stelen van andere
paneelen van het Lam Gods.
We lezen namelijk in «DE GEN-
TENAAR» het volgende:
— Het kan dus, dat er in 't
vervolg zal te betalen vallen
om het tafereel Van Eyck te
zien?
— 't is niet uitgesloten. In
elk geval zal een nieuwe regeling
worden bestudeerd. Wij
zullen daar dan verder over
spreken.
Alabonheur! Om het Lam Gods
te zien zal er in 't vervolg moeten
betaald worden. En naar onze bescheiden
meening, zouden de dieven
veel moeten stuiken eer ze 't
werk van Van Eyck mogen bekijken.
Een inval
DE VOLKSGAZET brengt op
haar eerste bladzijde een plaat
over ski sport en schrijft daaronder:
«Nu de Lente is ingevallen..»
Ja, dan mogen wij verwachten,
dat drie maanden later de Zomer
zal instorten en dat later, in
December, de Winter op den
Herfst zal in gruizelementen ploffen.
£2ttARJ/m
VAD CTiJ
&NVAM AMDfcRtll
Geen oorlog meer
We gelooven, dat het op goeden
voet staat en we veel kans hebben,
dat oorlogen voor eeuwig tot het
verleden behooren.
«DE STANDAARD» deelt daaromtrent
een berichtje mee, dat de
grootste hoop wettigt:
VOOR EEN OORLOGS-
WETGEVING
De Belgische regeering heeft
de vreemde regeeringen uitgenoodigd
afgevaardigden te
zenden, diplomaten, puristen,
officieren, militaire geneesheeren,
naar het IVe Kongres
van den internationalen dienst
voor dokumentatie van krijgsgeneeskunde,
dat te Luik zal
worden gehouden van 27 tot
30 Juni a. s.
Dat is goed! Als naast de diplomaten,
er eenige «puristen» zetelen,
zal 't in orde komen.
Nieuwe heelkunde
De wetenschap doet énorme vorderingen.
En niet het minst de
heelkunde. Dat weet ge.
Maar wat ge niet weet, is, dat de
chirurgie nu ook in de politiek gaat
werken.
«VOORUIT», ons bijblad van
iederen dag, heeft een buitengewone
revelatie gedaan daaromtrent.
We lazen er:
EEN ANTI-FASCIST SNIJDT
DE ARBEIDERSPARTIJEN
IN ZWEDEN
Haha ! Dat gaat dus tegenwoordig
ook al met een mes !
— Ja. ik beoefende de ski-sport voor
mijn gezondheid.
(Every body's weekly)
Belangrijk nieuws over
den koning van
Zweden
«HET LAATSTE NIEUWS» gal
verleden week sensationeel nieuws
over den koning van Zweden.
Met een grooten titel werd gemeld:
DE ZWEEDSCHE KONING
SPEELT TENNIS
We hebben er dadelijk onzen geheimen
speurdienst op afgezonden
die ons, hoe ongelooflijk het ook
schijne, het nieuws heeft bevestigd.
Van hun onderzoek hebben onze
speurders gebruik gemaakt elders
even belangrijke nieuwtjes te ontdekken,
zoodat we in staat zijn
onze lezers mede te deelen, dat:
Koningin Astrid eergisteren een
boterkoeksken heeft gegeten;
de maharadja van Djiliwatatcha
Zondag krampen had in den buik;
Spiegelleire, Pierken's vader,
Maandag voor den eersten keer
(van deze week) met een stuk in
zijn vest uit 't Sapeurken is gekomen.
De illustratie
mankeerde
«DE TIJD»-«HET VOLK» schreef
een artikel, diat het betitelde:
HET EERLIJKE EN RECHT-
SCHAPEN BELGIE
De redaiktie had bij spijtig toeval
het artikel met het portret van graaf
de Broqueville vergeten te illustreeren.
Verkens
Verkens klinkt beter dan varkens.
Daarom verkiest «HET NIEUWS
VAN DEN DAG» dit eerste woord.
In een interessante bijdrage geeft
het blad van pastoorsmeiden en klokkeluiders
bizonderheden over
VERKENS VETMESTEN
MET DROOGVOEDER
Uit genomen inlichtingen bij de
«GAZET VAN ANTWERPEN» blijkt,
dat hier niet de redakteura van
«Koekoek» worden bedoeld.
KOEKOEK
krijgt binnen kort
NIEUWE PLUIMEN

I. — December
M. HOUTART. — Hip, hip, hoera!
De Staatskassen zitten tot berstens
toe gevuld met millioenen en millioenen.
Wij weten niet meer waar naartoe
met deze rijkdommen. Wij hebben
gevraagd Amerika te mogen helpen,
maar het heeft ons niet noodig. Welnu,
mijne heeren, er valt ons niets
anders te doen dan het geld terug te
zenden van waar het komt.
M. RUBBENS. — Zeer goed. Aangezien
alle rijkdommen door den
arbeid worden geschapen, zullen de
arbeiders het leeuwenaandeel van den
overschot krijgen.
M. HOUTART. — Wij zullen dus
de supertaks afschaffen. Te lang hebben
wij deze socialistische knechtschap
geduld.
DE KONSERVATIEVEN. — Leve
Houtart.
DE SOCIALISTEN. — Hoe! Hoe!
Tart!
M. RUBBENS. — De kristen-demokraten
zijn bedrogen!
M. JASPAR. — Neen! De supertaks
zou de ziel van onze kinderen hebben
geschonden!
DE KRISTENEN. — Weg met de
supertaks! Leve Houtart!
II. — Juni
VOORZITTER. — Het woord is aan
den minister van Financiën.
M. JASPAR. — Mijne heeren, de
tijden zijn moeilijk. De krisis heeft
onze inkomsten doen verminderen. Wij
moeten dus nieuwe middelen scheppen.
VAN1 IRVELDE. — Voer de supertaks
weer in.
M. JASPAR. — Dat zou niet mogelijk
zijn.
M. HOUTART. — De bankiers willen
niet.
M. JASPAR. — Iedereen moet het
zijne bijdragen. De arbeiders zullen
fier zijn het land te redden. De dooden
van den oorlog roepen ons toe
dat wij ons geld moeten geven gelijk
zij hun bloed hebben gegeven.
M. SINZOT. — Ik zou nog veel liever
mijn bloed hebben gegeven.
M. JASPAR. — De maatregelen
moeten snel genomen worden, anders
is het te laat. De regeering zal u
daarom volmacht vragen.
VANDERVELDE. — Waarom? Laat
ons uw voorstellen hooren.
M. JASPAR. — Ik mag ze niet bekend
maken, of zij zullen geen uitwerking
meer hebben.
M. RUBBENS. — Wij vreezen dat
gij vooral de arbeiders zult treffen.
M. POULLET. — O, ge moogt gerust
zijn, vermits ik er bij ben.
M. ALLEWAERT. — Zeer goed.
Leve Poullet.
M. FIEULLIEN. — De socialisten
mogen niet weten wat er zal gebeuren,
of ze zouden Kristus weer aan
't kruis nagelen.
FISCHER Wat wil dat zeggen?
PIERARD. — Niets, vermits Fieullien
het gezegd heeft.
De volmacht in
schuifkes
M. JASPAR. — Is de volmacht
goedgekeurd?
(Geroep: Neen! Ja! De kristendemokraten
steken de vuisten op naar
M. Jaspar, maar M. de Broqueville
komt binnen met een kuip die gedragen
wordt door vier deurwaarders.)
M. DE BROQUEVILLE. — Hier,
mijne Heeren, heb ik de redding in
een kuip.
M. RUBBENS. — Wat is 't?
M. DE BROQUEVILLE. — Dat zult
ge dadelijk weten! (Hij schept een
lepel uit de kuip en wrijft het tegen
de tanden van M. Rubbens.)
M. RUBBENS. — Lekker! Lekker
is dat!
M. MARCK. — Wat is 't?
M. DE BROQUEVILLE. — Hier zie,
ook een lepel.
M. MARCK. — Zeem! 't Is zeem!
Bravo!
M. DE BROQUEVILLE. — En alle
kristen menschen zullen er om te beginnen
een lepel krijgen, en als de
volmacht goedgekeurd wordt, dan
moogt ge gansch de kuip opeten.
DE KRISTEN-DEMOKRATEN (in
een eendrachtige opwelling van demokratische
gevoelens). — Leve de volmacht!
Leve de Broqueville! Geef ons
zeem!
M. MARCK. — Strijk mijn baardje
vol! (M. de Broqueville doet de ronde)
III. November
VANDERVELDE. — Nu de volmacht
uit is, zouden wij gaarne wat
uitleg krijgen over den uitslag er van.
M. JASPAK. — Uitleg zooveel als
ge wilt! En ge zult er niet weinig
verstomd over staan. Hip! Hip! hoera!
De Staatskassen zitten tot berstens
toe gevuld met millioenen en millioenen.
Wij weten niet wat doen met al
ons geld.
ANSEELE. — Geef het terug van
waar het komt.
M. RUBBENS. — Ja, aan de
arbeiders.
M. JASPAR. — Stillekes! Dezen
keer moeten we voorzichtig zijn. We
zullen voorloopig nog een beetje de
belastingen behouden. Maar de werkloozen
zullen gesteund worden, de
loonen zullen niet verlaagd worden,
iedereen zal alles hebben wat hij
noodig heeft.
DE MEERDERHEID. — Leve
Jaspar!
M. DEVEZE. — En, Leve ik! Ik
moet het vaderland verdedigen en
zeven honderd millioen moet ik hebben.
DE KRISTEN-DEMOKRATEN. —
Ge hebt ze .asteblief.
IV. _ Mei
VOORZITTER. — Het woord is
aan den minister van Financiën.
M. JASPAR. — Mijne heeren, de
tijden zijn moeilijk...
HUYSMANS. — Mij dunkt dat we
dat liedje reeds gehoord hebben.
M. JASPAR. — Niettegenstaande de
wijze maatregelen van de regeering
is er weer een tekort in de kas. Wij
moeten maatregelen nemen of we
gaan naar den dieperik.
M. RUBBENS. — Ik hoor u al
komen. Ge wilt opnieuw de volmacht.
Gij hebt er goesting in gekregen. Maar
gij zult ons niet meer hebben.
HUYSMANS. — Zeg eens, de Broqueville,
haal gauw een kuip zeem,
of ge zult last hebben met die jongens.
M. MARCK. — Z^em! Ja zeem! Of
we marscheeren niet.
M. DE BROQUEVILLE. — Geen
flauwe praat. Ge zijt toch geen kinders!
Kunt ge nu niet braaf zijn zonder
zeem.
M. RUBBENS. — Neen! Duizendmaal
neen!
M. DE BROQUEVILLE. — Zwijg,
ezelskop! Misschien zult ge morgen
minister zijn.
M. MARCK. Wie, ik?
M. DE BROQUEVILLE. — Dat is
wel mogelijk.
M. SAP. — Ik ben het wel geworden.
M. MARCK. — In dat geval...
M. DE BROQUEVILLE. — Moet ge
nu nog zeem hebben?
M. RUBBENS. — Wel neen.
M. DE BROQUEVILLE. — De volmacht
is dus goedgekeurd.
V. — October
M. JASPAR. — De regeering
wenscht verslag uit te brengen over
de volmacht. Alles gaat goed,...
VANDERVELDE. — De Staatskas
is tot barstens toe gevuld, maar intusschen
wordt de armoede al nijpender.
M. JASPAR. — Wij hebben dus
goed geregeerd.
M. RUBBENS. — De werklozensteun
werd verminderd, de loonen zijn
verlaagd, de pensioenen zijn .afgeknaagd....
M. DE BROQUEVILLE. — Maar
dat is alles maar voorloopig en vermits
er nu weer welstand zal heerschen...
VII. — Maart
M. DE BROQUEVILLE. — En vermits
er geen welstand kan heerschen
zoo lang wij de volmacht niet hebben,
vragen wij de volmacht.
M. RUBBENS. — Ik zweer dezen
keer op het hoofd van Jaspar, dat gij
mij dezen keer niet zult hebben.
M. JASPAR. — Zullen wij u niet
hebben? Dat is werkelijk jammer,
wani we zouden u nu juist moeten
hebben voor een portefeuille...
M. RUBBENS. — Dat is wat
anders. Maar is 't zeker?
M. JASPAR. — M. de Broqueville
heeft alleen nog zijn handteekening
onder het dokument te zetten en ge
zyt minister.
HUYSMANS. — En op de Broqueville
kunt ge betrouwen!

10
Brieven van Pierken
wvt.
t»v •W
t'S
Staatkundige en fierloozefiekschge beschgouwingen oover het
— Ehwel Pier, nog altyd geen nieuws
over de Wijze Rechters uit St-Baafs?
— Kebbe tgevoeie da ze deefienetief
ulder voete gaan wasschge zijn.
— Ge schijnt me dus te vermoeden
dat ze vrijwillig verdwenen zijn?
— En waarom niet? Is tmeschgien
ulder regt niet? De pooliese zoekt
altijd naar den onbekenden duitsman
die zoogezecht mee gejeel tboelken is
gaan loopen, maar folges mij is feel
waarschgijnlijker dat het de fieguranten
van da paneel een beetse ulder
kloefe begost uit te hanchen van daar
ezoo vijf hondert jaar in die kapelle
te staan schgildere mee als eenich
voedsel een poose wierook iedere dach.
G'eb gij goe nen alven eilichen of zelfs
ne gejeele te zijn, zijt gij toch nie
vrij van de groote dust meen ekik.
Daarbei die fiegeranten ebben waarschgijnleik
in de loop van ulder
ambtsbeezigeeden zoo dikwijls hooren
erhalen da ze zoo «leevent» geschgildert
waaren dat zij het ten sloote
zelve zijn gaan gelooven. En om te
probeeren ofda twel waar was zijn ze
waarschgijnleik ne keer uit uldere
kaader Tekoomen en op d'aarde neergedaalt.
Ken kan ze kik geen ongeleik
geeven aloewel dak natuurleik den
eeste ben om mijn deelneeminch te
^c&cyJi/
VUo&itzi\
ttéfr
kjvdiw
ïtyM
ongeluk in Tsinbaafs
betuichen in de ramp die onzen
inkterlekteweele reikdom en kanunijnk
Vander Gheyn zoo onferwagts
en smertelijk koome te treffen. Maar
stelt u vooren, al waarde tselve, vijfondert
jaar op dat eigeste maksien,
mee als gezigtsijnder nie anders of
d'oofden van eeniche ijngelschge
ouwde jonge dogters waardade nog
geen oochske moocht naar rieskeere
op gevaar van dierploomatiekschge
ferwikkelingen op uwe nekke te
haaien I Ne regter eeft ejij toch ook
zijn gevoeles geleik nen andere mijnsch
peizek ik?
— Dat wel, Pier, maar 't aanzie
het toch als een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel
vanwege deze
rechters, die in feite, aangezien het
Lam Gods staatseigendom is, funktionarissen
zijn. Zü hebben den eed
van getrouwheid aan vorst en vaderland
ge-woren, en kijk, van bij den
eersten zonnestraal die door het kerkraam
dringt is hun hoofd op hol en
laten zij hun post in den steek. Het
is zooveel te erger daar men in geen
plaatsvervangers voorzien heeft en de
talrijke belangstellende Gentenaren,
die vroeger nooit een voet in Sint-
Baafs gezet hebben om het schilderij
te zien, zich thans in drommen in
de kapel verdringen en zich moeten
vergenoegen met een ledige omlijsting
te bekijken.
— A g'ebbet toch ooi. opgemerkt!
Maar wa wilder aandoen, de mijnschge
zijn ezoo! Laat nen ijlichen of
een züenie tusschgen ulder beene
loopen en ze zullen hem nie zien,
maar eens dat hij de pijp aan marten
gegeeven eeft zulle ze d'eeste zijn om
ulder tsiepmuile oope te zetten. Tis
uit naame van da prinsiep da de
kerkoven tot de meest geliefkoozde
plijsterplaatse van de stat bejooren.
Dade is een fierloozefie die meschgien
nie gejeel bemoedichent en ist maar
die in elk geval reets bestont in den
t«t van voor onze lieven Eere aangezien
dater daar ieverst in Zeeruzalem
al ne liedjeszanger geweest is
die da onderwerp op meziek eeft
gezet.
— Ge bedoelt de Ecclesiast, met zijn
strop over de Udelheid der Udelheden?
— ZUne burgerleike stant en kennek
nie, maar tschgein mU da diene vent
tsiesteem bei de regten eint hat alst
hU tsenaaves aan zUn deure op zUnen
akkordeejon zat te speelen van:
«Waarom uwe kneut afdraaijen?
Tis toch al speize veur de kraajen!»
/rUA*

Er is in 't schoone Belgenland
Sinds kort te zien, zoo t'allen kant,
Een nieuwe soort patriotieken.
Het zijn de oorlogs-hysterieken.
't Zijn meestens helden van het front.
Die men wel eens ter loopgracht vond,
Maar die men toch vooral moest zoeken,
Heel ver van daar, in stille hoeken,
Ze zijn als helden weergekeerd,
Alom geprezen en geëerd.
Ze hebben vele dekoraties,
En groote vechtersreputaties.
Zoolang men hen op handen droeg,
Dan ging nog alles goed genoeg.
Maar, daar men hen wat gaat vergeten,
Nu zijn ze in hun gat gebeten.
Nu spreken zij van anders niet,
Dan van een oorlog in 't verschiet;
Nu moest de jonge generatie
Lijk zij, maar vechten voor de natie.
Zij raken toch al van den tand,
En 't hoog-geprezen vaderland
Zal hen, bij oorlog niet meer roepen,
En 't doen, met nieuwe, jonge troepen.
OORLOGSHYSTERIEKEN
M. de Broqueville, zooals hij zich zelf in den spiegel ziet.
(Teeikeming van Ochs in «L'Action Wallonne»),
Berijmde schelmerijen (118)
Het heele brouwsel van hun gal,
Dat gaat naar 't roode heir vooral.
Dat is voor hen de slechte fraktie,
Die nog durft doen aan vredesaktie.
Natuurlijk zijn ze solidair
Met 't ideaal fascistenheir.
Dat is een kolfje naar hun handje,
Dat is een beetje voor hun tandje.
In kroeg of huis, in tram of straat,
Men hoort alom hun hol gepraat.
« De krisis, luidt hun openbaren,
Is slechts door oorlog op te klaren. »
Zij schimpen, hitsen al maar door.
Een leege maag heeft licht een oor !
Ze hopen stiekem te bereiden,
Den weg naar nieuw fascistentijden.
Als zij daarmee gelukkig zijn,
Och God, een kinderhand is klein.
Wij lachen met hun apenstreken,
Zoolang het enkel blijft bij spreken.
Maar moesten z'ook tot daden gaan,
Dan is 't met ons geduld gedaan.
Dan steken wij die hysterieken,
In geesteskranken-heelklinieken !
Het nieuwe redmiddel
GOEDKOOP GELD
Tot nu toe wisten wij niet waarom
het krisis was. Wij kenden er de oorzaak
nöet van en zoolang wij de ware
oorzaak der krisis niet kenden, was
het ook onmogelijk ze op doeltreffende
wijze te bekampen.
De minister van Financiën heeft
nu de oorzaak der krisis ontdekt, 't
Was zoo klaar als pompwater, maar
ge moest he-t zien: Het geld is te
duur en dat is de reden van al onze
miserie. Zü die geld moesten ontleenen
voor hun zaken moesten er een
te hoogen intrest voor betalen. De regeering
heeft daarin verandering gebracht:
de Nationale Bank, de private
banken, de A.N.I.C. enz. zullen den
rentevoet verlagen. En dat is maar
een begin, natuurlijk, want als de
krisis daarmee niet gauw genoeg ophoudt
zal de rentevoet nog meer worden
verlaagd en desnoods afgeschaft
indien zulks onontbeerlijk moest blijken
voor de oplossing der krisis.
Eens dat oogenblik gekomen zal de
h. Jaspar de handen vrij hebben
voor de verwezenlijking van een
denkb-^ld dat hij sinds langen tijd
koestert n.1. de uitbetaling van een
premie aan dezen die geld willen ontleenen.
Het heeft nu n.1. al lang genoeg
geduurd dat men heeft moeten
betalen om het geld van anderen te
berooven.

KOEKOEK 13 —
V E R T E L L I N G V A N J O H N T A Y L O R
DE VERBODEN VRUCHT
EN NOG WAT...
Drie weken waren er reeds voorbij,
in welk tijdsverloop Misses X... en
Cario Bonescu elkaar bijna dagelijks
hadden ontmoet. Graag had zij gewild
dat hij onder een of ander voorwendsel
bü haar aan huis zou gekomen zijn
om kennis met haar man te maken,
ten einde aldius een bestendig vriend
van den huize te worden. Maar daartoe
Met Bonescu zich niet overhalen. De
man van zijn vriendin wenschte hij
liever niet te kennen, en nog minder
in zij.n omgeving te zien. Dat prikkelde
haar en zatte haar aan Bonescu op
het idee te brengen van samen naar
het buitenland te vluchten, wanneer
zij, met voldoende kapitaal voor handen,
daartoe de kans zagen.
— Poeslief, zei ze zekeren dag tot
hem, zorudt gij er in toestemmen, Charley,
.om samen te vluchten?.
— Natuurlijk, mijn schat, klonk zijn
opwekkend antwoord, zoodra men my
van huis maar het noodiige geld wil
verstrekken. Want, van wat ik op dit
moment bezit, kan niets groeien.
En zonder eenige aarzeling zei ze
geestdriftig:
— En als ik het u nu zou meebrengen?
Hoeveel zouden we voor ons beiden
ongeveer noodig hebben om de reis
naar Parijs of Weenen te maiken en er
zekeren tijd van te besitaan tot gij voldoende
geld zoudt verdienen?.
— Nu, gaf hij aarzelend ten antwoord,
dat is bezwaarlijk te schatten.
— Als ik u overmorgen 25.000 pond
hraoht en op den dag van ons vertrek
nog 5.000, zoudt gij er dan kans toe
zien?
— O, in dit geval zou ik beslist niet
aarzelen en van hier vertrekken waarheen
en wanneer gij het zoudt wenschen!
— Bast! zei ze beslist. De 25.000
pond zal ik u overmorgen in handen
geven en de 5.000 in den loop der volgende
week, den dag van ons vertrek.
— Schitterend! riep Bonescu gedempt,
gij zijt waarlijk de eerste engel,
die ik hier in Engeland ontmoette.
Wij maken van Weenen ons hemelrijk!
— Houdt gij meer van Weenen dan
Parijs? vroeg zij hem op de haar lieftalligste
wijze.
— Wat gij verkiest, mijn schat, dit
laat ik aan u over.
Goed dat zullen we dan wel nader
overleggen.
En in het afgezonderd heekje van
het rendez-vous, waar zij waren saamgekomen,
gaf ze hem een harteliijken
zoen, die hij met een langen kus op
den mond beantwoordde. De tijd van
heengaan was aangebroken. Afspraak
was dat zij elkaar binnen een paar da-
gen iln een lunchroom, gelegen in een
andere wijk van I>onden, zouden terug
zien, waar zij dan de 25.000 pond zou
meebrengen. Zij namen afscheid van
elkander. Zij ging naar huis, hij slenterde
langs Kingsroad, een beetje van
streek door de haast welke misses X...
achter het uitvoeren van haar plan
zette. Hy kon zich niet te best voorstellen
dat het ernst zou worden en
twijfelde er aan dat zij zoo maar eventjes
30.000 pond zou meebrengen... Anderzijds
dacht hij, misschien behoort
zij tot een zeer rijke familie, waardoor
het mogelijk zou zijn dat zij op
een zoo korten tijd over zulke belangrijke
som kan beschikken. Moest dit
inderdaad werkelijkheid worden, dan
zou dit, zoo dacht hij, een schitterende
uitkomst voor mij zijn. Met geld is
er toch altijd iets méér te bereiken dan
met een leegen porte-monnaie. Hoofdzaak
echter is dat men het geld nuttig
wete aan te wenden. Dat men vooraf
heeft vastgesteld tot welk doel het te
gebruiken... Dat is iets waarmee ik
me onmiddellijk moet bezig houden.
En dan, waarheen zal de reis zijn?...
Weenen?... Parijs?... Budapest?...
Parijs heeft me zoolang reeds aangelokt,
maar lust ontbrak me om er
aJls een armoedzaaier aan te landen.
Hoe mijn plan nu opgemaakt?...
Zoo liep hy aldoor tot zich zelf mompelend
den weg op naar zijn familyhotel.
— Och wiat, dacht hy, waartoe noodig
toekomstplannen te maken? De
samenleving is zoo wispelturig ingericht,
dat zelfs een goed plan vandaag
opgemaakt, de volgende week ai niet
meer bruikbaar is. Kyk naar al de
plannen die op de vredeskonferenties
ter tafel kwamen. Goede bedoelingen
en voornemens in overvloed Maar wat
geeft het dat men over het goede veel
schoone speechen houdt, als men het
heelemaal vertikt te strijden tegen het
kwaad?... Het is of we middenin een
reusachtig flimstuidio rondloopen. De
massa houdt alles te veel als direkt
voorbygaande, ze neemt niets meer au
sérieux. Tegenwoordig wordt het heele
leven van A tot Z als een groote mise
en scène beschouwt. Waar één mensch
het goed meent, zün er duizend tegenover,
die hem den voet dwars zetten.
De geSdwolven maken het leven voor
anderen tot een calvarieberg. Wat zal
ik, enkeling, als ik het gemakkelyk
kan hebben, my dan de sappel maken
met aan den dag van morgen te denken?...
Het allergemakkelykste vind ik
dat 'n ander voor mij denkt. En als
de morgenstond geen goud meer in
den mond heeft, nu. dan zal hij toch
alty'd wel iets meebrengen, dat mij
helpen, kan, redeneerde hij by zich
zelf.
Al pratend was hy intusschen aan
zijn woning gekomen, waar hy ging
soupeeren om nadien naar een of andere
bioscoop te gaan. Ben amusement,
waarby men ook niet behoeft
te denken, ja, men kan gerust zeggen
dat de kinema een vooraanstaand tyddooder
is. Na verloop van twee dagea
zien we de twee verliefden op het door
hen bepaalde rendez-vous weeer samenkomen.
zy had zich uitermate bevallig
opgesmukt. Ook hij zag er werkelyk
apetytelyk uit, scheen zelfs iets van
den glimlach van Maurice Chevalier
geoopieerd te hebben. Misschien omdat
zü hem dat al eens gezegd had.
Was het dat wat haar in hem zoo beviel?...
Wie kan met zekerheid zeggen
wilt de vrouwen al niet aanlokt, waar
het om een man gaat?... Toen ze allebei
in de lunchroom als een kirrend
duivenpaar aan tafel zaten, zei ze,
als een kind, zoo biy en opgewekt:
«Mijn Charley, ik heb ze meegebracht,
boy!
Hij keek verbaasd op alsof hy niet
vatte waarover zy het had.
— Begrijpt ge me niet?... Wel, ik
bedoel de noodige ponden.
— O, zoo!... Ja, nu snap ik het. Ik
heb gedurende uw afwezigheid aldoor
zóó aan u gedacht, myn engel, dat de
ponden in mijn idee waren vervaagd.
Jammer genoeg is geld een noodzakelijk
kwaad, zonder hetwelk wij niet
door de wereld kunnen. Ik vind niets
zoo prozaïsch dan over geldaangelegenheden
te moeten praten, zei hy
zuchtend,, met een gelaatsuitdrukking
van iemand die pas een deurwaarder
aan huis had gekregen, die hem eea
belangryk exploot bracht.
— Wel, myn jongen, lachte zy vroolijk,
het past u toch heelemaal niet
daarover te zuchten!
— Neen, 't is waar, ge hebt gelijk
schat! repliikeerde hy. Zekere diingen
doet 'n mensch onbewust.
— En nu, Charley, zullen wy maar
ineens over het groote moment beginnen!
hernam zy. Zyt gy het er mede
eens, dat wy nu Maandag vertrekken?,
— Dat spreekt toch van zelf, lieveling!
Of we nu Maandag of op eea
anderen dag afreizen, dat blyft voor
ons immers hetzelfde? Hoe eer we hier
vandaan kunnen hoe beter. Myn bagage
staat zoo gced als gereed. Dia
als gy die van u tegen dien tyd kun»
klaar maken is alles ln orde!
— Ja, dat kan wel. Aan den profe*»
sor heb ik gezegd, dat ik Maandag
een week by myn vriendin te Dove/"
ga doorbrengen.
.((Slot volgt).

Uit het leven van den Platte
— Dat was, zei de Platte die aan
zijn zesde pint begon, in den tijd dat
ik koster was. Want op een dorp leert
ge de menschen kennen.
Kobe heette hy, een rijke boer,
vrekkig.
Ik had het in de gaten dat hij telkens
een knop in den offerblok moffelde,
in plaats van een muntstuk.
Hem op heeterdaad betrappen, dat
ging niet.
Ik dacht bij me zelve: «Kerel, ik
zal U op een goeden keer toch eens
zeggen wat ik u te zeggen heb.
En ja, op een Zondagmorgen had
ik hem te 'mippen.
De pastoor had gepreekt. Een heel
kort preekje: hij moest 's middags op
een feestje zijn, de brave herder, en
daarom had hij 's morgens nog harder
gevast dan op andere dagen.
Ik stond bij de kerkdeur.
Kobe stapt voorbij:
— Koster, zegt hij, de pastoor heeft
vandaag niet veel verteld. Zijn preek
was seffens gedaan.
Ik bezag Kobe in het wit van zijn
oogen:
— Man, zei ik, denkt ge dat de
pastoor meer kan geven in ruil van
wat gij aan de kerk geeft: eiken Zondag
een ouwen knop?
Op datzelfde dorp woonde een gepensioneerd
generaal. Iemand met
veel pretentie. Hij hield er een auto
op na.
Nu komt hij op een morgen met een
splinternieuwen wagen aangereden.
Ik stond daar met een karretje, bespannen
met een ezel. Dat was het
gerij van Meneer Pastoor.
De generaal aan het vloeken, omdat
ik hem met mijn gerij hinderde.
— Ziet ge dan het verschil niet
tusschen mijn automobiel en uwen
wagen, buldert hij.
— Generaal, zeg ik, daar is geen
verschil.
— Watte, geen verschil?
— Alleen dit, vervolg ik koelbloedig,
dat bij mijn wagen de ezel buiten
staat en bij u binnen...
Op dat dorp, gelijk elk dorp dat
geen negerkraal is, woonde ook een
baron. Op een kasteel. De vent was
in dien tijd nog zoo rijk als het water
diep is. Maar royaal was hij daarom
niet.
We moesten dien Meneer en zijn
dame, van den pastoor erg in eere
houden.
Op zekeren avond, ik lag al bijna
te bed want ik had 's namiddags wijn
op flesschen getrokken in den kelder
van den pastoor, komt er een knecht
van het kasteel bij mij aankloppen.
Ik doe open.
— Wat is er?
— Ons Mevrouw heeft gezegd dat
ge seffens naar het kasteel moet
komen.
— Wat is er aan de hand?
— Heeft ze mij niet verteld!
k kleed me aan, vergezel den
knecht, 't Was een heel eindje loopen.
Het regende bovendien dat het
goot.
Ik kom op het kasteel. Madame de
baronnes doet me in de salon komen.
Naast haar staat haar zoontje, een
snotaap van negen jaar, in zijn slaaphemd.
— Koster, zegt de baronnes, is het
niet waar dat stoute kinderen die niet
naar bed willen, recht naar de hel
gaan?
dacht dat ik ontploffen ging van
koleire. Moest die feeks me daarvoor
uit mijn eigen bed houden?
— Ja, Iladame, zei ik, die gaan
recht naar de hel. En hun moeder
er bij!
Nog altijd op datzelfde dorp, —
want ik zou daarvan kunnen vertellen
tot in het oneindige, — woonde
een wijf, Net, met een kont als een
karveel.
Ze had al vier mannen versleten.
Haar vriendin, Sidonie, was een
ouwe jonge dochter, een mager scharminkel.
Met allerzielen waren ze samen
naar het kerkhof geweest. De vier
rr.nnen van Net lagen naast mekaar
begraven. Net had de craftomben getooid
met bloemen.
Langen tijd was ze met gebogen
hoofd, zwijgzaam blijven staan.
Bij de poort van het kerkhof gekomen,
brak ze eensklaps in snikken
los. De tranen vloeiden haar over de
wangen, haar boezem ging schokkend
op en neer van het geweld...
— 't Is toch erg, jammerde ze,
zoo'n prontt jongens allemaal.
Maar Sidonie beet haar toe:
— Wat moet ik dan zeggen, Net?
3 MEI - De vierde jaargang
Koekoek !
Werft nieuwe lezers aan !
De macht der gewoonte: «Wie kan
ik aandienen?»
Net was onthutst.
— Gij?
— Ja, ik. Ik ben toch ook niet van
hout, en een meisje dat een vent gelukkig
zou kunnen maken. En toch
geraak ik maar niet aan een man,
terwijl zc maar voor het begraven
hebt...
En nu een laatste historie.
De historie van Meneer Pompwater,
een brave oude rentenier die naar den
buiten was getrokken en het in zijn
hoofd had gehaald om een vogel te
houden.
Er waren vele avonden mede gemoeid
geweest, vooraleer man en
vrouw het eens waren geworden omtrent
het slag van vogel dat ze zouden
koopen. Ten slotte viel de keus
op een papegaai...
Op een Zaterdag besloot Meneer
naar de stad te gaan en een papegaai
te koopen.
Madame trok er van haren kant op
uit, om een kieken te koopen en opdat
het zeker een versch kieken zou
zijn, kocht ze een levend.
Voor Madame was weggegaan had
ze tot Marie, de meid gezegd:
— Marie, luister eens meisje, ik ga
weg en Meneer ook, maar als ze een
dier thuis brengen, doet ge het maar
al dood.
Want noch Madame noch Meneer
waren voornemens over straat met
een kip of een papegaai te wandelen.
Nu wou het ongelukkig toeval dat
de papegaai het eerst werd thuis besteld.
Marie deed zooals haar geboden
was.
Ze pakte een mes en sneed den
papegaai den nek af.
Wat later kwam Madame thuis.
— Wel Marie, hebben ze dat beestje
gebracht?
— Ja Madame.
— En?
— Ik heb het maar subiet den hals
oversneden.
— We zullen het braden in den
oven, morgen.
— Braden Madame, maar...
— Watte?
— Een papegaai is toch geen vogel
om op te eten!
Madame viel omtrent flauw.
— Hedde dan den papegaai den
nek overgesneden?
— Madame had toch gezegd: als
ze dat beestje brengen doet ge het
maar al dood...
— Wel, wel wel, jammerde Madame.
Wat zal Meneer kwaad zijn. Denk
eens aan: een vogel die 500 frank
gekost heeft en drie talen sprak I
— Sprak die drie talen?
Madame knikte bevestigend.
— Dan was het toch maar een
stommerik, zulle Madame. Want had
hü ook maar één woord gesproken,
ik zou geweten hebbe dat ik hem
niet moest dooden...

_ _ KOEKOEK '«
ONS FOLKLORE-HOEKJE door JORIS EECKHOUT
De nieuwe liederen van Lowietse Van der Plancke
Het is met levendige belangstelling
en met een zekere piëteit dat ik deze
week de hand heb gelegd op een
nieuw werk van den bekenden dichter
Van der Plancke Louis, die liedjes
maakt op middeleeuwsche aktualiteiten
en ze dan laat drukken om
er mede te gaan kolporteeren.
De liedjeszangers die van straat
tot straat, van dorp tot dorp, van
stad tot stad, van land tot land en
van wereld tot wereld trekken, worden
uiterst zeldzaam.
De folkloristen nemen integendeel
met den dag toe en mijn vriend Van
Kenhove zei me nog gisteren, dat, als
dat zoo voortduurt, we een lotje gaan
moeten trekken om te zien, wie tot
het beroep van komiekzanger moet
terugkeeren.
In aiwachting is er te Nazareth een
moord gebeurd.
Ge hebt misschien in «Vooruit» het
relaas gelezen van die misdaad (zie
ook onze Ezelarijen) eh ge zult opgemerkt
hebben dat ze eenigszins ingewikkeld
is.
Ziehier nu hoe de «liedjeszanger»
Van der Plancke het duister geheim
komt vereenvoudigen:
Stem: Plaisir des Bois.
I.
Weer een gruwe daad
Door nijd en ook smaad
Die gansch Nazareth heeft gestaard
Op een meisje braaf
Aan het werk vörslarid
Vond daar nu li-t vreeselijk lot
Refrein
Hoe laf kan het bestaan
Wat had het meisje toch misdaan?
Zij die was met al het goed begaafd
Zij riep laat mij begaan
Ik heb u niets misdaan!
Denkt toch aan mijne brave moeder
zoet!
3.
Vreeselijk trof men daar
Het droevig tooneel
Boeienden lag het lijk daar neer
Met een droef getraan
Werd zij v oggedaan
En zij, indsn haar zoo teer.
Slotrefrein
Wat zal zijn vonnis zijn?
De grootste straf is nog te klein.
Hij is de ware dader van de moord
Later zult "'uw dwaasheid aanzien
En u zeiven verachten misschien
Daar zult ge boeten voor uw wreede
daad!
We zullen niet beweren dat deze
verze'.i poezie zijn, maar we smaken
ze zoo :oed als die van Jef Mennekens,
en konsoorten.
Dichter Van der Plancke liet op
zijn liedjes drukken:
«Ze mogen door groot en klein gegezongen
worden» en iedereen zal toegeven
dat die dichterlijke moord onschuldig
is op zichzelf. Maar waarom
moest hij daar een ander liedje bijvoegen,
getiteld: «Ons hedendaagsche
mans»?
Wat zegt ge van dit strootje b. v.:
Voor 't liegen hebben de mans
Honderd geneepte plans
Zaken, overwerk of sport
In 't liegen slaan ze het rekord
Het «figuurlijk schaap» is dat schilderij
van de zoogezegde broeders Van
Eyck, waarvan de eene niet zou bestaan
hebben; van den anderen is
men niet zeker of hij zijn broeder is
of zich zelf.
In die omstandigheden is heit niet
te verwonderen dat de Brusselsche
kinemabestuurders' eenige moeilijkheid
hebben ondervonden alvorens
zich te kunnen uitspreken over een
geschikte vertaling van «L'Agneau
mystique». Zij hebben zich ten slotte
neergelegd bij «Het figuurlijk
Schaap».
Dit legt ook uit hoe het komt dat
het gerecht den dief nog niet heeft
ontdekt. Een schaap zoeken is een
kleinigheid, maar een figuurlijk
Zoo ken ik er eene Piet,
Hij moet naar het visiet
Het verslechte naar ik meen.
't Schol iets aan zijnen teen.
"In wat zegt Dr. Wibo daarvan?
Sapristi, Mijnheer Van der Plancke,
nu loopt het een beetje de spuigaten
uit!
Ge moet in 't vervolg oppassen
hoor, want anders wordt ge nooit lid
van de Vlaamsche Akademie! Begrepen?
Na den diefstal van
het figuurlijk schaap
schaap zoeken is al heel wat anders
en als men dan nog niet goed weet
wio dat figuurlijk schaap heeft gemaakt,
wordt het een ware puzzle.
Er is echter een andere oorzaak van
verwt ring in gansch deze zaak. Een
aantal journalisten, die niet weten
hoe den konkommertijd door te brengen
zijn per taxi, te voet en per trein
op schok gegaan met eetn aantal paneelen
in de hoop van zich te doen
aanhouden als zijnde de dieven van
het figuurlijk schaap. De politie kan
dit kinderlijk bedrijf niet storen,
zoodat men van het echt figuurlijk
schaap geen nieuws moet verwachten
voor de kopij van deze vermeende dieven
is uitgeput.
— Waar moet hij in godsnaam he en ?
— Hij moet gaan getuigen in de zaak Stavisky.
CGuerin Mechiino, Milaan) .

Humor van anderen