HUMORISTISCH WEEKBLAD VAN VOORUIT

HUMORISTISCH
WEEKBLAD
VAN VOORUIT
0,50 FR. PER NUMMER
Abonnement 1 jaar fr. 25.00
Abonnement 6 maanden fr. 12.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheck « Het Licht » ar. 56733
.REDAKTIE •
64, St. Pietersnieuwstraat
Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den DONDERDAG VIERDE JAARGANG Nummer 10 — 5 JULI 1934
• •
. ; -
DE MAN TOT JASPAR:
" Geef u maar verder geen moeite, tot de finaal geraakt ge toch niet! „

2
Vooruit'8
nieuwe kalender
Ons bijblad «Vooruit» meent
waarschijnlijk dat de evenementen
zich te vlug opvolgen en de tijd te
j razendsnel voorbij vliegt, want we
[lazen er verleden week een berichitje,
in, dat ons niet alleen een
zonderlingen kijk geeft op den
gang der tijden maar ook nog
nieuwe horizonten en toekomstmogelijkheden
opent.
«Vooruit» meldde namelijk:
« Prosper Clays werd te Gent
geboren den lOn Januari 1934,
deed uitstekende studies als
advokaat, doch ging, van
eigen middelen leven. Hij werd
armmeester in 1862 en daarna
voorzitter van het bureel van
weldadigheid. Het is dan vooral
dat hij zich deed kennen
als den vriend der ouderlingen.
Het is in 1912 dat men
zrjn naam heeft gegeven aan
don straat.»
Als het nu al zoo ver gekomen
is, dat men sterft en zijn naam
geeft aan een straat nog vóór men
geboren is, vragen we ons af waarom
we morgen niet het standbeeld
zouden inwijden van onzen aanstaanden
eerste-minister, die in
1935 de krisis zal oplossen en eerst
in 1950 moet geboren worden.
Of denkt men misschien dat
deze krisis nog tot in 1914 zal aanslepen
om uit te draaien op een
oorlog in 1870? Dat men daar eens
goed over nadenke, want zoo men
lichtzinnig blijft oordeelen over de
groote problemen van den dag,
zou men in 1789 nog een zonderlinge
revolutie kunnen beleven...
i Tram als moederhuis
In Rome heeft een vrouw het leven
geschonken aan een kind in
een tram. Onmiddellijk werd de
tram bebloemd en zette zijn weg
voort onder grooten bijval van het
publiek.
Wij hebben er natuurlijk niets
tegen dat een kind gebaard wordt
in den tram. Maar wij vinden het
gevaarlijk voor de goede zeden dat
er feest van gemaakt wordt.
Ten eerste zullen vrouwen die
wensshen gevierd te worden, hun
best doen om in een tram verlost
te worden, en dan zal men weldra
de trams moeten sluiten voor kinderen
beneden 21 jaar.
Ofwel er zal een gewoonte ontstaan
niet alleen van kinderen te
baren in de tram, maar ook van
ze daar te ontvangen. En dan
komt er nog erger zedenbederf
van!
De schoonste droom
Om zijn verjaardag te vieren
heeft M. Jean zijn vrienden Dupont
en Block uitgenoodigd.
Na een fijn soepeetje wordt als
nagerecht een heerlijke taart opgediend.
De twee gasten, twee lekkerbekken,
veroberen gansch de
taart.
Na afloop van het feestje komen
Block en Dupont gelijktijdig bij
hun gastheer en verzoeken hem
zijn huishoudster het recept te vragen
van die taart.
— Hebt ge ze dan zoo lekker gevonden?
Wel ik heb nog één
prachtexemplaar in de kelder
staan, wie van u wil ze hebben.
— Ik, zei Dupont.
| — Ik zei Block.
— Weet ge wat, zei de gastheer.
Slaapt allebei hier, en degene die
den mooisten droom heeft, krijgt
de taart. Akkoord?
's Morgens bij het ontbijt vertelt
Dupont, die een hevig anti-semist
is, zrjn droom.
Ik heb gedroomd dat een engel
mij dezen nacht bij Jezus-Christus
;t>racht. Deze vroeg me wat ik van
de Joden dacht, en toen ik antwoordde
dat het de slechtste menschen
waren die op aarde leefden,
feliciteerde hij mij, en verleende
|mrj het recht eeuwig in den hemel
te verblijven.
— Dat is wonder, zei nu Block.
ik heb juist dezelfde droom gehad
en ik heb tot me zelf gezegd: Dupont
is in den zevenden hemel...
Hij komt vast niet meer terug. Dan
ben ik opgestaan en heb de taart
©pgegete»»-*
BUITENLANDSCH OVERZICHT
Alles is kalm in Duitschland
Trots alle moeilijkheden, die het
gevolg zijn van het vorig regiem,
komt Duitschland stilaan de politieke
en ekonomische krisis, om
niet te spreken van de moreele krisis
te boven.
Den laats ten tijd werden allerlei
valsche geruchten verspreid over
twisten onder de Hitlerianen zelf.
Wij kunnen die ophitsingen ten
stelligste logenstraffen.
Hitier blijft de afgod van zijn
troepen en van het volk. Zijn generaals
Roehm, Heines, Ernst, enz.
zorgen voor de vestiging van het
nationaal-socialisme.
Wrj berichten hiermede tevens
dat wij niet straffeloos deze leiders
zullen laten bekladden.
Er wordt verteld dat Roehm,
Heines, en hun vrienden al te gader,
vuige homosexueelen zijn.
Dat is schandelijk gelogen. Hit-
Ier heeft integendeel zijn medewerkers
gekozen onder de helden met
een vlekkelooze ziel. Hij heeft lang
genoeg samengeleefd met Roehm
om te weten dat deze niets op zijn
zedelijk geweten heeft.
Daar hebt ge Heines, b. v. Hij
werd destijds ter dood veroordeeld,
maar door Hitier tot generacJ benoemd.
Hitier weet wat hij doet.
Het eenige dat waar is in al de
DE PRINS VAN LUIK GEDOOD?
Verleden week waren wij bijna
zot van vreugde en wisten geen
weg met onze vaderlandsche geestdrift
omwille van de doopplechtigheid
van onzen verschgebakken
doorluchtigen prins van Luik.
Ten einde onze vurigheid iets af
te koelen namen we de «Gazette
van Gent» ter hand, verzekerd er
een roerend en objektief verslag te
vinden over de ceremonie in de
kerk. Een roerend verslag — omdat
de Gazette het patriotisme in
pacht heeft.
Een objektief verslag — omdat
de Gazette anti-klerikaal is en dus
niets overdrijft waar het kerkelijke
zaken betreft.
Maar wat kregen we daar nu te
lezen in dat blad van 30 Juni!
We konden schier onze oogen
niet gelooven!
Het was om dood te vallen!
Lees trouwens zelf, want onze alteratie
is nog niet over en het
speeksel ontbreekt ons om het u
hier met stokkende stem te verhalen:
DE DOODPLECHTIGHEID VAN
DEN PRINS VAN LUIK
(Vervolg van bladz. 1.)
Een tweede peloton lanciers,
onder bevel van luitenant-generaal
Termonia, sluit den
stoet, die op gansch den doortocht
luidruchtig wordt toegejuicht
en weldra op de Koninklijke
plaats is aangekomen.
Het regent bloemen naar het
koninklijk rijtuig... «Leve de
Koning! Leve de Koningin!
Leve de Prins van Luik! >
De Prins van Luik dood? En het
volk juicht? En werpt met bloemen?
Brrr! We walgen uit al onze
krachten, voor zulken cynischen
anarchistenpraat!
En om de godslastering aan de
majesteitsschennis te paren vervolgt
«De Gazette van Gent» dan
verder:
«Aan Astrid, doorluchtige en
geliefde Koningin.
Aan haar, het geluk van de
moederschap en de genegenheid
van haar volk!
Redder der wereld, red haar!
Heilige Astrid, help haar! »
Iedereen begrijpt, dat, waar een
ongodsdienstig blad gelijk de Gazette
zoo'n taal voert, er alleen
een grove schimpscheut mee bedoeld
is.
berichten die in het buitenland
worden verspreid, is, dat von
Schleicher overleden is; zijn dood
werd veroorzaakt door een ongelukkig
toeval; een Hitleriaan kwam
von Schleicher bezoeken om hem
de groeten van Hitier te brengen;
toen eensklaps een schot afging.
Om alles te zeggen, het *geluk is
te wijten aan de onvoorzichtigheid
van generaal von Schleicher. Hij
stond namelijk in den weg van
den kogel.
Toen ging een tweede schot af.
En nu was het de vrouw van von
Scheicher die den kogel wilde tegenhouden.
* * *
Bij het ter perse gaan vernemen
wij dat Roehm, Heines en Ernst,
de intieme vrienden van Hitier
aan tering zrjn gestorven.
Hitier, die als een echte Ariër,
niet de gewoonte heeft dooden te
bekladden, heeft de eer u mede te
deelen dat het alle drie smeerlappen
waren.
Hij meldt tevens op voorhand
dat al wie in de toekomst zal gefusilleerd
worden, een homosexueel
is.
Heil de mannen van de nieuwe
beschaving!
Heil den Ariër Hitier!
Een nieuw anarchistisch blad
"De Gazette van Gent„
En welke schimpscheut! Ze I ontegengesprekelijk
een smeerlapperij
aan het adres der kerk!
Heilige Astrid! Hoe durft men
het aan den katholieken godsdienst
zóó te bezwadderen door
een heilige te aanroepen ^ie niet
bestaat! En hoe waagt men het,
het protestantsche Zweden zoo
diep in zijn geloofsbelijdenis te beleedigen?
Het staatsgevaarlijke proza der
Gazette van Gent gaat alle palen
te buiten. Het besmet het heiligen-syndikaat
met heidensche figuren
en geeft aan Astrid een...
doodgeboren kind!
Pouah! Pouah! Pouah!
En we zijn er van overtuigd dat
alle eerlijke Belgen met ons mee
pouahen!
Minister Devèze moet dadelijk
De Gazette van Gent in de kazernen
verbieden! En minister Bovesse
moet in het belang der openbare
veiligheid de drie lezers, die
het Gentsch blaadje nog telt, doen
achtervolgen en bewaken.
Er is geen plaats in ons vaderland
voor anarchisten en ketters!
Weg met de anti-monarchisten
die onzen aanstaanden vorst tot
een kinderlijkje herleiden!
Pat had twee kaarten bemachtigd
voor het nieuwe tooneelstuk,
dat de volgende week zou gespeeld
worden. Het zou een fijn avondje
worden en met zijn meisje had hij
reeds een heel plannetje gemaakt.
Toen de bewuste dag aanbrak,
zond zijn meisje hem bericht dat
ze onmogelijk kon komen.
Wat moest hij doen?
Vlug naar een vriend telefoneeren.
Reeds vier kennissen had hij opgebeld
maar geen enkel kon hem
vergezellen.
Toen hij de vijfde maal opbelde
had hij geluk.
Zijn vriend Tom nam de uitnoodiging
aan op voorwaarde dat hij,
Pat, accepteerde met hem vóór de
vertooning te soupeeren.
En Pat aanvaardde.
Toen 's avonds na een lekkeren
maaltijd, Tom de rekening vroeg,
stelde Tat met verwondering vast,
dat zijn vriend geen centime
drinkgeld aan den kellner gaf.
Buitengekomen vroeg hij daar de
reden van.
— Ziet u sprak Tom, ik handel
KOEKOEK
De middellijn
CLAUDETTE COLBERT EN
CLEOPATRA
Er heerschte onlangs eenige
consternatie te Hollywood in het
kamp van Cecil B. De Mille. Men
weet dat daar thans een grootscheepsche
film over het intieme
leven van Cleopatra wordt gemonteerd.
Claudette Colbert zal er de
Egyptische vorstin in zijn. Maar
stel u nu voor dat Cecil De Mille
op een schoonen dag — 't zal wel
een schoonen dag geweest zijn —.
aan miss Colbert zegde dat zij zich
had te kleeden volgens de opgegeven
patroons.
En...
Op die patroons staat de Egyptische
vorstinne alleen gekleed met
een lendendoekje. Al wat zich boven
de... middellijn bevond blijft
onbedekt.
— A, maar neen, zegde Claudette...
Z.óó kleed ik mij niet...
— A maar ja, zoo kleedt gij u
wel, risposteerde de heer Cecil de
Mille.
En het eind van het dispuut was
dat Caudette wat boven de middellijn
is lichtjes zal omsluieren...
Maar intusschen, wij vermoeden
dat meer dan één vedette graag de
patroons naar de letier zou hebben
uitgevoerd...
Kwestie van hebben en van toonen,
waarschijnlijk.
• • •
Dit is een bericht uit de «Volksgazet».
Die dat heeft geschreven
is niet vriendelijk voor wat Claudette
boven de middellijn heeft.
Heeft hij het gezien! Of gevoeld?
En dan die middellijn, hoe is die
bedoeld? Horizontaal of vertikaal?
Van je vrienden
«De Standaard» brengt verslag
uit over de eerste vergadering van
de Kamer, waar de heer Max eenige
muilperen toediende aan den
heer de Broqueville.
«Maar de h. de Broqueville
schijnt verjongd...» schrijft «De
Standaard».
Hetgeen beteekent dat hij zijn
kabinet heeft samengesteld gelijk
men dat van een grijsaard verwachten
kon.
Het middel
SCHRIJVER TOT VRIEND. —
Het is hopeloos, telkens sturen de
uitgevers mij het manuscript terug.
Dat ontneemt me waarlijk den
moed om een nieuw werk te beginnen.
VRIEND. — Weet ge wat ge doen
moet, opdat zoo iets zich in de
toekomst niet meer voor doet?
SCHRIJVER. — Neen!
VRIEND WEL. — Wel in 't vervolg
schrijft ge den naam en t*
adres van den afzender niet meer
op het manuscript, dan zendt men
het niet terug.
WAAROM HIJ DRINKGELD GAF
uit principe. Ik vind dat drinkgeld
den persoon kleineert die het geeft
en deze die het aanvaardt. Daarom
geef ik er nooit in geen enkele omstandigheid.
Daarop trokken ze samen naar
het theater.
Na het eindigen der voorstelling
stond Tom er op de vestiaire te betalen.
En tot groote verwondering
van Pat gaf hij de vrouw tien fr.
in plaats van de reglementaire
twee frank.
Pat begreep er niets van. Enkele
uren tevoren had zijn vrekkige
vriend nog wel bekend nooit drinkgeld
te gven en nu gaf hij zoo maar
tien frank.
Hij moest daar meer van weten.
Als ze enkele meter ver gewandeld
waren, vroeg Pat dan ook:
— Jongen, wat scheelt u eigenlijk?
Ge geeft eerst geen speldekop
aan den kellner en nu al meteens.,
tien frank aan die vrouw! Waar
zijn uw principes?
Waarop de andere antwoordde:
— Domkop, hebt ge misschien
niet gezien welk mooie overjas ze
me gegeven heeft?

KOEKOEK.
Ezelarijen
uit de pers
Leve de dooden
«De Standaard» schrijft:
«Voor de eerste maal wellicht,
sinds het bestaan van ons stedelijk
feestpaleis, werd dit jaar, aan
onze moedertaal, de haar toekomende
plaats in de publiciteit toegekend.
Zoo hebben we kunnen
vaststellen dat affiches regelmatig
ook met afzonderlijken Nederlandschen
tekst verschijnen. Deze gelukkige
kentering .meenen we op
de eerste plaats te mogen toeschrijven
aan den zoo pas afgestorven
afgevaardigde-beheerder, h. Nellens,
een Antwerpenaar, die onze
t- -1 zeer genegen was.»
Men kan niet anders dan alle
Vlamingen aanzetten spoedig het
voorbeeld van Nellens te volgen.
Carnouille
Uit een rede van Carnoy in den
Senaat, bij de bespreking van de
regeeringsverklaring:
«Onder diegenen die u in het
land begroeten, zijn er die hun
laatsten adem uitblazen en het
morituri te salutant van vroeger
mogen herhalen. Wij, in het parlement,
wij groeten u, met hoop
en met vertrouwen.»
Vóór wij dat gelezen hadden,
dachten wij dat er een grens was
aan de zeeverachtigheid van geleerde
bollen.
Uit het bulletin van
vragen en antwoorden
MINISTERIE VAN P. T. T.
Vraag nr 69 van den heer BECE-
LAERE, 29 Mei 1934.
Zijne Excellentie den heer MinEster
gelieve zich tegewaardigen mij
te zeggen of het in de bedoeling
van Zijne Excellencie ligt een begin
te zullen willen maken met de
oprichting van den Raad voor Televisie
toegevoegd aan het Berek van
ons Belgische Nationaal Radio-Instituut
en mij bij deze geschikte
gelegenheid welwillend mede te
willen deelen welke gepaste maatregelen
Zijne Excellencie den Minester
voornemens is te zullen willen
treffen om te willen beletten
dat de oogen onzer schoone kristene
Vlaamsche jeugd zouden worden
bezoedeld en vuig besmet door
de vertooning van wufte en bij
voorkeur weinig gekleede vrouwspersonen,
die de ziekelijke hartstochten
van onze door den cinema
reeds diep verdorven jongelingschap
nog woester zouden doen
oplaaien.
Ook een
zuiveringsproces C
Uit DE STANDAARD van Zaterdag
30 Juni 1934.
TWEE VLAMINGEN WINNEN
DEN «BEKER DER WAKKERE
BOERIN»
Het heeft ons ten zeerste verwonderd
dat «De Standaard» bij
dit stuk niet hetzelfde kommentaar
maakt als dat waarvan de berichten
uit Duitschland vergezeld gingen.
Nochtans meenen wij, dat
twee Vlamingen die den beker winnen
van de wakkere boerin veel
gelijkenis moeten vertoonen met de
jonge lieden, die werden gevonden
bij de slapende stormtroepleiders.
Waarom dringt «De Standaard»
niet aan op een zuiveringsproces?
De wenk
— HIJ. — Juffrouw, denkt ge
dat ik aan uw papa, als schoonzoon
zou bevallen?
ZIJ. — Zeker.
HIJ. — O! wat ben ik dan gelukkig.
ZIJ. — Maar ge moet weten dat
papa en ik altijd van smaak verschillen.
VERKOOPER. — En hier mijnheer
hebt ge een uitstekende brievenopensnij
der.
KLANT. — Dank u, zooiets heb
lk thuis... mijn vrouw.
Berijmde schelmerijen (126)
Antwoord van Mr Max op
de regeeringsverklaring
Ik wil, Mijnheeren, hier vandaag
Een antwoord geven op de vraag,
Of wy, die geenen zetel kregen,
Voor uw « combien » zijn of er tegen.
Want ja, Mijnheeren, weet het goed ;
Wij, liberalen, hebben moed
En durven u de waarheid zeggen,
De vingers op de wonden leggen.
Welnu, vooreerst dan dient gezeid —
Wij konstateerden het met spyt, —
Dat gy de beste onzer leden
In uw regeering hebt vermeden.
Wie hebt gij in de plaats gezet ?
Wat gaf ons toch uw kinderbed ?
Wel, wilt het in uw hersens prenten,
Gy naamt een bundel voddeventen,
Wat kerels van den derden rang;
Dat paste bij uw heerschersdrang.
Gij meent, wij zullen deze snullen,
Gelijk we 't willen, kunnen kullen.
En ik, die zelf geen Vlaming ben,
Ik wil 't u zeggen : ik erken,
Dat het een schande ook mag heeten,
Dat gij de Vlamen hebt vergeten,
Door geenen Vlaamschen liberaal
Met u te nemen op 't oksaal.
Daarbij, wij hebben geen vertrouwen
By ietwat nader overschouwen,
In uw programma, dat gewis,
Een brouwsel van puur water is.
Ik zou u wel eens willen vragen :
« Wat gaat gij doen, de naaste dagen,
Wat is het middel, dat gy stelt,
Om weer te raken aan wat geld' ?
Wat zijn uw financieele plannen ?
Of gaat ge weer een valstrik spannen
En volmacht vragen, om in 't end,
Te hooren dat gij weer bekent,
Dat al uw loffelyk probeeren,
Om zonder ons wat te regeeren
Weer heeft geleid tot niemendal ?
Wy* kennen, ja, dat liedje al.
En zegt, hoe staat het met deflatie ?
Dat dient geweten door de natie.
En nog, wat zult ge nu gaan doen,
Met die beruchte vier millioen ?
En dan... och, 'k zou zoovele dingen
Op alle tonen kunnen zingen,
Maar 'k zeg u liever, kort en goed,
Wy strooien in uw eten roet.
Wij hebben lak aan uw regeering;
Z' is tegen 't land een samenzwering.
Maar toch, ik voeg 't er spoedig by :
Ondanks dit alles zullen wy,
Die veel bezwaren wel wat remmen
En toch voor uw regeering stemmen !...•
PARLEMENTAIRE SNIPPERS
De laatste verkiezingen liggen al
een tijdje achter den rug. De volgende
verkiezingen zullen nog wel
een tijdje op zich laten wachten.
Dat wil zeggen, in parlementaire
taal, dat er voor het oogenblik
hoegenaamd nog geen sprake van
is rekenschap te moeten geven aan
de kiezers.
Nog nooit hebben de parlementariërs
zulken geest van onafhankelijkheid
aan den dag gelegd... tegenover
hun kiezers.
»* •
Er is dan ook geen enkel
Vlaamsch volksvertegenwoordiger
die het nog in zijn hoofd zou krijgen
in het Parlement de taal te
gebruiken van zijn kiezers.
De taal der Vlamingen dient geëerbiedigd,
nondeku. Overal: in de
school, in de besturen, op de universiteit,
in het leger, in het gerecht.
De parlementsleden hebben er
voor gezorgd dat zulks gebeure.
Waarom zouden ze dan zelf het
Vlaamsch niet mogen aan hun
hielen lappen... als hun kiezers het
toch niet kunnen hooren.
• • *
't Is trouwens tijd dat er eens
iemand anders zich gaat bezighouden
met de behartiging der Vlaamsche
belangen.
Waarom zouden de Brusselaars
niet eens gaan coquetteeren met
het Vlaamsch?
Dat is al gebeurd.
Verleden week diende de h.
Dierckx, Brusselsch minister van
Vervoer en P. T. T., liberaal, twee
wetsontwerpen in. Beide titels las
hij voor in de beide landstalen.
Een der titels las hij eerst voor in
het Nederlandsch.
De Vlaamsche ministers doen het
omgekeerde, die coquetteeren met
het Fransch.
• * •
De h. Heyman ook. Maar hij
heeft een goed excuus. De h. Heyman
(Hendrik), ten onrechte bijgenaamd
de frak, want hij is zijn
frak, zijn ministerfrak, kwijt.
De h. Heyman dus, heeft zich
zware offers getroost aan geld, tijd
en moeite toen hij minister was,
om Fransch te leeren spreken.
Dat is geen schande, verre van
daar.
Gelijk Demostenes met een kei
in den mond ging schreeuwen tegen
de stem der golven op, zoo deklameerde
op de koer van 't mi­
nisterie Hendrik Heyman voor de
lijsters en de merels in de boomen
van het Akademiepaleis.
In het Fransch, meneer!
* • »
Het ware natuurlijk zonde moest
al die moeite noodeloos zijn gebeurd.
Daarom gaat de h. Heyman voort
met het houden van tweetalige
redevoeringen, zooals ten tijde
van zijn ministerschap.
— Je vais vous lire le rapport
dans les deux lanCHues nationales,
zegt hij en begint in het Fransch.
Hij is er dadelijk zoodanig in
dat hij zelfs bij het Vlaamsch gedeelte
nog een muilken Fransch
weet te gebruiken.
— Deze kredieten hebben betrekking
op het dienstjaar dix neuf
cent trente quat!, zei hij verleden
week, maar de Walen waren te slaperig
om zoo iets op prijs te stellen.
De Fronters ook trouwens.
* • •
Met dit alles dienen we den h.
Hendrik Heyman nog bij de goeden
te rekenen.
Hij wil zrjn Fransch onderhouden,
maar vergeet het Vlaamsch
daarom niet... heelemaal.
Maar de h. Desmedt van Roeselare-Thielt
onthoudt zich enkel
en uitsluitend in het Fransch, in
het zoogezegd Fransch.
't Is eigenlijk waar, waarom zou
de h. Desmedt daartoe niet evenveel
recht hebben als minister Sap?
Minister Sap is ook verkozen in
het arrondissement Roeselare-
Thielt, maar probeer nog eens een
Vlaamsch antwoord te krijgen als
gij hem aanspreekt.
«De Standaard» heeft wel te
schrijven over de prestige-politiek
die de Vlamingen zouden moeten
voeren met hun taal.
De h. Sap is misschien lezer van
«De Standaard», maar hij is vooral
baas van «De Standaard».
Jan Boon moet naar Sap luisteren,
maar Sap moet niet luisteren
naar Jan Boon.
Dat ware de verkeerde wereld.
Sinds wanneer spellen de knechten
de les aan hun baas. En sinds
wanneer zouden de bazen naar hun
knechten moeten luisteren?
* * •
Die prestigepolitiek met de
Vlaamsche taal dat is trouwens
schoone flauwe kul. Larie.
De h. De Schrijver heeft daar
vroeger aan meegedaan. Dat was
geloof ik ten tijde van de bestuurlijke
taalwet.
Als er nu geïnterpelleerd wordt
over den diefstal van het zijluik
van het Lam Gods spreekt hij
Fransch.
Hij denkt zeker dat Vlaamsche
primitieven aan zich zelf prestige
genoeg hebben.
* * •
Er is trouwens nog meer.
De Minister de h. Maistreau verstaat
geen Vlaamsch.
Hij heeft te Gent gestudeerd,
maar dat was ten tijde van den
Flambeau.
Bovesse verstaat ook geea
Vlaamsch.
Pierlot verstaat geen gebenedijd
woord Vlaamsch.
Als men eens als voorwaarde stelde
voor het ministerschap geen
Vlaamsch te kennen dan ware de
taalkwestie in het Parlement ineens
opgelost.
Want de Vlaamsche Kamerleden
zouden weten wat hen te doen
staat.
Zij kennen hun wereld en zouden
Fransch spreken.
* * •
Ondertusschen gaat de Antwerpenaar
Joris in een andere richting.
Hij stemde voor de inlijving van
Evere, Ganshoren en Ste Agatha-
Berchem bij de Brusselsche olievlek.
In afwachting dat Vilvoorde,
Eppegem, Mechelen en Berchembij-Antwerpen
hetzelfde lot ondergaan.
Dat is ook een midel om de taalkwestie
op te lossen.
Een veel radikaler dan het vorige.
De Broqueville heeft zich vergist.
Hij had den h. Joris in de regeering
moeten nemen.
Als liberaal flamingant.
De langste
De vraag is opgerezen of 21 Juni
ofwel 22 Juni de langste dag van
het jaar is. Als de Hollandsche bladen
deze twistvraag onder oogen
krijgen zal het debat gemakkelijk
tot 21 Juni 1935 kunnen voortgezet
worden, en dan zal men het weten.
Verantwoordelijke uitgever : JORIS
HAMERS. Gent. — Red. en Adm.
St. Pietersnieuwstraat, 64, Gent.
3

BABY-AU TOTJES
— Neemt u me niet kwalijk, d ame, maar we verkoopen hier geen
welkt (Ric et Rac).

EKONO
ine brandweer-alarm
ormekbacr glas zit.
(Dub. Opin.y
LCJERIJKANTOOR
n hisvader, meneer...
ieaJKt lot toch echt is!
(Ric en Rac)
•Al VOOR KINDERS
il/an Ukkepuk
>n Wouter
Funk King
KOEKOEK.
•— Is 't een goeie waakhond?
— En of: we moeten hem altijd
slaappoeders geven om hem in
slaap te krijgen.
(Everybody's)
A
DE IJVERIGE VERTEGENWOORDIGER
•— Ik ben de vertegenwoordiger van de firma Kalf, ik kom u
'n zeer voordeelige offerte maken in zagen, vijlen, koorden met
knoopen, enz., enz. (Ric et Rac)
HOOFDSTUK VIII
Nu er een kind in huis was, had Wouter aanleiding om
dit jaar heel wat van het Kerstfeest te maken. Een van de
voornaamste dingen was het verzorgen van een kerstboom. Hij
zocht den mooisten uit, dien hij vinden kon, bracht hem zelf
in den wagen naar huis en zette het voetstuk in een kistje,
zoodat hij kon blijven staan. Hij en Grootma versierden den
boom met glinsterende dingetjes en kleine electrische lichtjes.
Grootmoeder pofte maïskorrels en maakte er lange dragen van
en hing de witte strengels over de takken.
— Is het niet geweldig, moeder! riep Wouter uit en ging
achteruit om zijn werk beter te kunnen overzien. Ukkepuk
zal het vast prachtig vinden.
— Toen gij zoo klein waart, hadt ge nog geen kerstboom,
Wouter. Wij hingen uw kous op en het Kerstmannetje vergat
nooit om er een suikerklontje of een appel in achter te laten —
5
rrnnnl
BESCHULDIGDE. — Eén maand arrest! voor 't van de trap
gooien van zóó'n kerel? Maar meneer de rechter, kijkt u dien vent
toch eens goed aan!
RECHTER. — Twee maanden!! (Ric et Rac).
— Weet ge niet dat 't heel onbeleefd is, met uw handen in
uw zak tegen een dame te praten?
— 't Zou nog veel onbeleefder zijn als ik ze er uit nam: mijn.
bretels zijn gebroken!
(Everybody's)
of een paar wantjes, zooals deze en ze haalde een paar heel
kleine wantjes te voorschijn, die ze zelf voor Ukkepuk had
gebreid van grijze wol met een rooden band om den pols. Zij
werden aan den boom gehangen en uit de laden van zijn schrijfbureau
en van de hoogste planken uit de kast haalde Wouter
heel wat pakjes, die aan den boom werden gehangen of er onder
werden gelegd. Hij was menig keertje voor den kleinen
jongen gaan winkelen en had het grootste pleizier van zijn leven
gehad met Kerstcadeautjes uit te zoeken en se in gekleurd
papier te wikkelen.
Wat was het moeilijk om tot Kerstmorgen te wachten en
toen deze eindelijk aangebroken was, sneeuwde het zóó, dat
de raamposten ondergesneeuwd waren. Wouter was zoo
uitgelaten als een jongen. Grooma glimlachte. Ze kon zich
zoo goed den tijd herinneren, dat hij op Kerstmorgen voor dag
en dauw opstond, om te zien, wat het Kerstmannetje in C.-i
nuiskamer voor hem had achtergelaten. Nauwelijks was
Ukkepuk wakker of Wouter nam hem mee naar beneden en
naar den boom. Ukkepuk's oogen werden groot van verbazing,
toen de overgordijnen opzij werden geschoven en de lichtjes
op de tafels sprankelden en glansden als sterretjes. Hij stak
zijn handjes uit om ze te grijpen, maar Wouter zette hem
op de sofa, nam een groen blikken trompetje van den boom en
gaf het hem.
Wc', was Ukkepuk blij! Hij sloeg er mee tegen de schemerlamp
en vond, dat het een mooi geluid gaf.
— Neen, neen, zei Wouter, zoo niet. Ik zal u wel eens laten
zien, hoe het moet en hij nam het trompetje in zijn hand en
blies er op. Het gaf een mooi geluid. Ukkepuk luisterde beleefd,
maar toen hij het trompetje weer in zijn handen kreeg, waa
lüj blij er mee tegen een stoel te kunnen timmeren.
vervolgt)..

e
Uit het leven
van den Platte
Men zal er eens te meer de gewikstheid
van den Platte door
waardeeren : hoe ongelooflijk het
ook klinke, de Platte was aan de
krant gekomen! Simpele geesten
kan zulks verwonderen, maar
menschen gelijk grj en ik, die weten
waar Abraham zijn mostaard
heeft gehaald en hoe Eva in den
appel heeft laten bijten, zullen bij
dit nieuwtje minder ontsteld opkijken.
Meer zeg ik daar vandaag niet
over.
Natuurlijk werd de Platte den
eersten dag niet belast met het
schrijven van hoofdartikels, hij
moest gewoon stadsreportage maken.
Men kon er van stonden op
aan dat hij zulks met fatsoen doen
zou. Hij zou niet tot die sufferds
behooren die niks schrijven als er
niks gebeurd is : de Platte was in
staat om iets te doen gebeuren,
juist omdat hij wat voor de krant
zou kunnen schrijven. En de dagen
dat ook hem die moed zou
falen, zou hij er wel wat op weten
te verzinnen.
Voorloopig echter moest hij zich
slechts houden aan de stipte weergave
der feiten.
Daar was in de stad, waar hij
zijn beroep uitoefende, in een van
de grootste hotels, juist een vermaard
bokskampioen afgestapt.
Hij was op weg om wereldkampioen
te worden en was intusschen
reeds kampioen van een der werelddeelen.
In sportmilieu's noemde
men den man Bill Kaoetsjoe en
dit naam was heusch niet slecht
gevonden, want onze kampioen
was er eene, zoo taai als een kat
en met een uithoudingsvermogen
welke alle begrip te boven gaat.
Als hij bij geval een oplawaaier
om zijn ooren kreeg, dat hij van
den schok tegen de wereld aandonderde,
lag hij nog niet op den
grond of hij veerde weer op, net
als een bal die kaatsend terug de
lucht ingaat.
Deze man was de eerste dien de
Platte tijdens zijn carrière van reporter
zou interviewen. Hij meldde
zich aan als manager en zoo
geraakte hij bij den beroemden
man, nog voor zijn konfraters er
de weet van hadden.
Nadat de Platte toegelicht had,
dat het op een vergissing moest
berusten, zoo men hem als manager
had aangemeld, onthulde hij
zijn waar beroep en hij deed het
met zooveel brio, dat de bokskampioen
hem zijn kneep niet langer
euvel nam en met de grootste bereidwilligheid
antwoordde op al de
vragen die de Platte hem maar
wilde stellen.
Zoo zei dan de Platte ten slotte:
— Maar Meneer, het zou voor
onze lezers en vooral onze lezeressen
wel interessant zijn te vernemen,
om welke kwaliteiten ge
zco hoog wordt geroemd?
— Om mijn taaiheid, mijn lenigheid!
— En waaraan schrijft ge die
uitzonderlijke eigenschappen toe?
— Ge wilt zeker vragen : aan
wie?
— Aan wie?
— Zal ik u in drie woorden meedeelen
: aan mijn mem!
— Uw mem? De voedster die grj
in uw jeugd hebt gehad?
Ja man.
— Zoo, zoo, knikte de Platte al
sprekend, dat is interessant. Aan
uw- mem en hoe kon die u zulke
eigenschappen ingeven?
— Met de moedermelk. Dat
mensch had namelijk valsche boezems...
Nog denzelfden dag ontscheepte
ér in die zelfde stad een filmster.
Ja, ja, een filmster dat is ook
geen klein bier in dezen tijd. De
filmster in kwestie, ik geef het toe,
was er geen van aller eerste grootte,
maar ze had al eenige jaren
achter den rug, zoodus een beetje
ondervinding en wat niet schaden
kon, eenige ophefmakende schandaaltje
meegemaakt.
De Platte werd op haar afgezonden.
Toen de Platte voor de filmster
verscheen, liet ze een schreeuw.
De Platte kon maar niet gissen wat
er gaande was. Toen de dame weer
op heuren positieven gekomen
was, stotterde ze :
— Meneer, ge moet me dat incident
vergeven, maar zoo een
schoon e jongen als gij zijt, heb ik
nog maar zelden gezien. Waarom
gade gij niet aan de film?
Misprijzend trok de Platte de
bovenlip op :
— Aan de film? Ik wacht tot
Chaplin dood is en dan begin ik.
Ik wil dien mensch zijn broodje
niet ontnemen.
De filmster kon vooreerst geen
v/oord meer uiten, bij zooveel bescheidenheid,
maar de Platte herinnerde
haar aan zijn opdracht.
Daarop begon ze te vertellen.
In 1920 was ze aan de film gekomen.
In 1921 was de eerste graaf op
haar verliefd geworden. Ze had
den man geruïneerd en daarop was
er een tweede opgedaagd, die uit
pure verliefdheid zelfmoord gepleegd
had.
In 1923 was ze getrouwd, nog
hetzelfde jaar had ze zich van dien
man laten schelden, omdat hij
snorkte 's nachts en het volgende
jaar was ze dan hertrouwd met
een prins, met wien ze het zes
maanden in den huwelijken staat
had uitgehouden.
— Was het liedeken van de min
zoo spoedig uit ?
— Ja.
— De historie met dezen prins
zou ik graag uitvoerig in mijn krant
vertellen.
— Ik zal ze u vertellen met de
bewijsstukken in de hand, de brieven.
En bovendien zal ik u iets
vertellen wat niemand nog weet.
— En dat is?
— Ik heb, van dien prins een
zoon gehad!
— Maar dat is destijds toch in
al de bladen verschenen.
— Inderdaad, dat was ik bijkans
vergeten.
— Ik meen me zelfs te herinneren
gelezen te hebben, dat de
prins een aardig fortuintje heeft
gezet op naam van dien jongen.
Dat zoontje moet nu al een aardige
knaap zijn.
— Zeker.
— Dan zullen we zijn portret in
de krant opnemen.
— Dat gaat niet.
— Dat gaat niet.
— En waarom niet? De lezers
zijn daar dol op!
— Neen, het kan niet zijn.
— Is het dan zoo een leelijk
manneken?
— Ver van daar. Het is een echte
Adonis, goed gemaakt van
ooren en pooteii. t
— Waarom gaat het dan niet?
— Omdat de kleine heelemaal
niet op zijn vader trclit!
De derde historie die de Platte
dien dag te bewerken kreeg was
een droeviger geschiedenis.
Men had uit de vaart het lijk
opgehaald van een meisje van 18
jaar. Spoedig achterhaalde men
wie het meisje was. Het lekte uit,
— met al dat water, niet waar, —
dat het meisje relfmoord had gepleegd,
uit wanhoop of zoo iets.
De Platte wou er meer van weten
en ging de ouders van het meisje
opzoeken. En de vader vertelde,
het treurig wedervaren van zijn
dochter...
Van kleins-af bleek het meisje
uiterst veel aanleg gehad te hebben
om piano te ieeren. Toen ze
tien jaar oud was, zorgde vader
voor een uffra die pianoles wou
geven aan zijn dochter. Zijn kind
maakte geleidelijk vorderingen, en
na acht jaar volstond de uffra
niet meer. Er moest nu een soort
van virtuoos komen. En een nieuwe
piano.
De piano kwa.-i, en de leeraar
kwam.
En na enkele maanden moest
de dokter ontboden worden. Voor
een kinderbed. En toen kwam ook
de dokter.
Deze brave man vroeg :
— Kan ze niet trouwen met haar
virtuoos?
(Zie vervolg onderaan kol. 3)
KOEKOEK
VERTELL'NG VAN JOHN TAYLOR
EEN WELGEMEENDE
DEELNEMING!
Een van mijn bevriende kennissen,
en ik heb er niet een gering
aantal, zekere Sam Levingsport,
was op het bruiloftsmaal van een
zijner intiemste vrienden geïnviteerd.
Het ging er heel gezellig toe.
Na het schitterend diner had er
'n opwekkend danspartijtje plaats,
waardoor Sam het genoegen had
in nadere kennis te komen met een
dame, waaraan hij weliswaar reeds
was voorgesteld, maar die hem
tijdens het diner opvallend had
gadegeslagen. En daar hij haar
niet onaardig vond, nam hij gedurende
het bal de gelegenheid te
baat haar ten dans te noodigen.
Het was 'n wals. Maar onder het
dansen zei ze plotseling:
— Ach, meneer, neemt 't me niet
kwalijk, laat ons ophouden, ik
wordt duizelig.
Als galante cavalier voldeed hij
onmiddellijk aan dit verzoek en
geleidde haar naar haar plaats.
Na even op adem te zijn gekomen,
vertelde zij dat, eenigen
tijd geleden, zij zeer ziek was geweest,
ja, op het punt was het
tijdelijke met het eeuwige te verwisselen.
Sam antwoordde natuurlijk heel
deelnemend:
— Is 't mogelijk, Juffrouw!
En terwijl zij hem vriendelijk
aankeek vroeg ze:
— Sta mij toe, meneer, u een
vraag te stellen... U zult tijdens
het diner wellicht bemerkt hebben,
dat ik eenigszins belangstellend
naar u zat te kijken.
— Inderdaad, juffrouw, ik meen
het te hebben bemerkt.
En toen verhaalde zij:
— Ik zal u zeggen waarom. Verbeeld
u, meneer, dat gedurende de
gevaarlijkste oogenblikken van
mijn ziekte, 'n jonge man dagelijks
bij mijn dienstmeisje naar mijn
toestand kwam vernemen, zonder
nochtans zijn naam te doen kennen.
Door deze bezoeken in verlegenheid
gebracht, wenschte ik
dadelijk na mijn herstelling de
juiste persoonsbeschrijving van
dien persoon te weten. En ik
vernam dat hij van middelmatige
gestalte was, bruinharig, gladgeschoren
een hoornen bril droeg. Ik
trachtte mij te herinneren of er
tusschen mijn kennissen soms
iemand was die met deze persoonsbeschrijving
overeenkwam, maar
tevergeefs!...
Doch zoodra ik u zag, dacht ik
dadelijk aan de gelijkenis met den
persoon in kwestie... Een voorgevoel
zegt me dat ik me niet bedrogen
heb, en dat u die geheimzinnige
deelnemer zijt...
Stilte... Sam zat in verlegenheid.
Daar hij niet antwoordde vroeg
ze op 'n lief klinkend toontje:
— Heb ik me vergist?
Hij was geheel onthutst, en nog
voor hij een woord uitbracht greep
ze een van zijn handen en zei:
— In dit geval, meneer, zou ik
u niet genoeg kunnen bedanken
voor uw groote belangstelling ten
mijnen opzichte. De gedachte dat
ik een onbekende vriend bezat,
vervulde mij met vreugde. Mijn
genegenheid voor u is er nu des te
grooter om, daar u mij, meen ik,
niet zoo van nabij kende. De halsstarrigheid
waarmede gij uw naam
geheim hield, getuigt van een bescheidenheid
die ik niet genoeg
kan waardeeren.
Op dat moment niet wetend hoe
er aan te ontkomen zonder nonsens
uit te kramen, stamelt hij:
— Juffrouw, ik ben... waarlijk...
verlegen...
En toen meteen zijn beide handen
nemend, sprak ze met een
tremelostem:
— O, meneer, niet genoeg kan
ik u mijn bewondering uitdrukken
voor uw edelmoedig karakter!
Maar nu was de maat vol, nu
moest hij het besluit nemen haar
de waarheid te zeggen, wat ook
het resultaat zou zijn, en daar stak
hij dus moedig van wal:
— Waarde juffrouw, ik meen dat
het mijn plicht is u de heele
toedracht van de zaak bekend te
maken. De vleiende woorden die
gij mij hebt toegesproken, heb ik
heusch niet verdiend.
— Weihoe, meneer, zoudt grj uw
bescheidenheid zoo ver durven
drijven, door zelfs mijn dank...
— Maar hier viel hij haar in de
rede:
— Ach, juffrouw, de waarheid is,
dat ik door mijn patroon gelast
was alle dagen naar uw toestand
te vernemen, ik ben beambte brj
een aannemer van begrafenissen.
De zedeloosheid bij de nazi-leiders
DE AUTHENTIEKE BRIEF
VAN HITLER AAN ZIJN
NIEUWEN S. A.-CHEF,
LOETZE
Onze serieuze korrespondent
uit Berlijn meldt
ons volgenden authentieken
brief, door Hitier
gericht aan Loetze, den
plaatsvervanger van den
gefusilleerden kapitein
Roehm.
Mijn liefste Loetze,
Zware tekortkomingen van mijn
stafoverste hebben mij genoodzaakt
hem af te stellen en brutaal
op te treden. Zijn nu zijn vrienden
kwaad op mij, och, dat laat me
koud. En 'k zing van «Zijde-gij
— Neejfi», want hij is al getrouwd.
— Sapristi! En hoe is dat toch
gekomen?
— Ze is heel ver gevorderd, ons
Liezeken.
— Ja, zes maanden... dat zie ik
wel, zei de dokter.
— Zoo bedoel ik het niet, sprak
papa. Toen ze zes jaren les had
gehad van de uffra zei deze :
— Ik kan u niets meer leeren.
Laat maar een virtuoos komen.
Ze moest ook een nieuwe piano
hebben. Er kwam een piano k
queue...
— O, riep de Platte uit, toen de
man zijn verhaal wilde voortzetten,
ik begrijp het al : de leeraar
die kwam, was er ook eene a
idem...
kwaad op mij, gij zijt toch mijn
Loetze!»
Gij hebt u sedert talrijke jaren
in de goede en kwade dagen gedragen
als een trouwe en voorbeeldige
leider van de stormtroepen en
zelfs Roehm en zijn pederasten
moesten van u getuigen dat ge hun
hartedief, hun echt Loetze waart.
Door u heden tot stafoverste te
benoemen heb ik de vaste overtuiging
dat ge door uw gehoorzaamheid
en uw trouw van de stormtroepen
het werktuig zult maken
dat de natie noodig heeft. En zooals
ik het mij voorstel zullen de
S. A. mannen thuis niet meer
moeten zanniken en zeggen:
'k moet weer naar de kazerne...
maar zullen ze blijmoedig en rondborstig
kunnen getuigen: 'k ga bij
mijn loetze... (en dan zijn ze steeds
stipt op tijd!).
Ik wensch tenslotte dat ge uw
naam eer zult aandoen, liefdevol
uw manschappen zult behandelen
en ze met meer sukses dan uw
voorganger tegen alle holen des
verderfs zult vrijwaren.
Ik hoop dat ge me verstaat en
dat ik u paragraaf 175 (op de
homosexualiteit) niet moet explikeeren,
zoodat ik hier eindigen kan
met den zin, die in alle bladen
officieel en letterlijk zal gepubliceerd
worden:
«Bezield door blinde gehoorzaamheid
en tucht moeten de
stormtroepen er toe bijdragen
een nieuw type van mannen
te vormen!»
Gansch aan u, mijn Loetze.
ADOLF HITLER

KOEKOEK,
De bladzijde van Pierken
duo C&A Truti oLt^wijn,
Oover den dop van de niewe prins
— Geen nieuws op 't Westeiyk front.
Pier?
— Toet, da de niewe prins gedopt
is.
— Een nieuwe prins?
— Wafeure gaazstte leesde gu? Ter
is geen een serjeus Wat die zijn eige
rekspekteert of...
— Pardon, Pier, maar ik ben veertien
dagen met verlof geweest, in een
godvergeten nestje, dat met de weldaden
van de drukkunst en van de
radio nog niet verzoend is. En ik ben
ginder aan niets gewaar geworden,
dat er zich hier zulke ernstige gebeurtenissen
hebben voorgedaan.
— Haha, getot u feertien daagen uit
tinkterlekter weel leeve teruchgetrokke?
Ge ziet da da altijt gsfaarleik ist
newaar? Tis geen da mijin faader alteit
zecht, ge mooch nooit de voelinch
nie ferlieze mee uw meedemensge
zecht hy of agterlaaten van u te laaven
aan de bronme van uwe tijt.
— Uw vader beeft gelijk, Pier, maar
af en toe voel ik soms behoefte al de
intellektueele kraantjes toe te draaien
en mij in een primitief natuurbad onder
te dompelen. Niets is gezonder.
— Ales goet en wel, maar valter
daar iets te leeren in da bat?
— Er valt overal iets te leeren.
Pier. Op voorwaarde dat ge uw oogen
opendoet.
— Zuust... en ge doeter mü op peiaen...
— Op wat?
— Tis zeeker daarom da ze de boorlinchen
onder tweiwaaterkraantse
duuwen voorda ze hun oogen kunnen
oopenen?
— Inderdaad, Pier. En de Kerk
volgt hierby een zeer wijae talktiek.
Moesten de menschen eerst gedoopt
werden wanneer ze de jaren van verstand
bereikt hebben, er zouden waar-
'Sak *yf~&-TKr**.
schyniyk velen zyn, die zich op den
dag der plechtigheid van deur vergissen
en de lafenis der maag met de
lafenis der ziel zouden verwarren.
Daarom heeft de Roomsche administratie
wöseiyk gehandeld met de
menschen doffice in te haar boeken
in te schryven, voordat ze zelfs het
onderscheid kennen tusschen natuurmelk
en fluitjesmelk. De eerste Christen,
een zekere Jezus uit Galilea,
werd gedoopt toen hy den ouderdom
van dertig jaren bereikt had. De ervaring
echter die men met hem opge
loopen heeft, is niet al te bemoedigend,
geweest. De man is in konflikt
gekomen met heel zyn omgeving, familie,
geburen en kennissen. Hy heeft
zelfs enkele spreuken nagelaten, wier
letterlyke toepassing aan sommige
menschen onaangename ervaringen
hebben bezorgd. Hoe het met hem afgeloopen
is, hebt ge waarschyniyk in
de les van Heilige Geschiedenis reeds
geleerd.
Begrypt ge nu, Pier, waarom men
er definitief van afgezien heeft de
mensehen onder 't wywaterkraantje
te houden, nadat ze hun oogen leeren
gebruiken hebben?
— Nondeku, waar gadet gij gaan
zoeken?...
— Ik ben misschien een beetje afgedwaald,
Pier. Laat me nog even het
besluit uit myn predikatie trekken.
— Teweeten!
— Wanneer ge t ver wilt brengen
in de maatschappij, doe dan in uw
dageiykschen handel en wandel juist
het tegenovergestelde van wat de eerste
der Christenen deed.
Vinde nie da we een beetse van ons
onderwerp afgedwaald zyn?
— 't Is mogeiyk, maar daaraan ziet
ge dat zelfs de geboorte van een prins
nog voor iets goed is.

HUMORISTISCH
WEEKBLAD
VAN VOORUIT
0,50 FR. PER NUMMER
Abonnement 1 jaar fr. 25.00
Abonnement 6 maanden fr. 12.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheck « Het Licht » nr. 56733
• • RKDAKTIE—
64, 5t. Pietersnieuwstraat
Gent — Telefoon 157.40
Verschijnt den DONDERDAG VIERDE JAARGANG Nummer 10 — 5 JULI 1934
Goede Jezus, geef ons leiders, die vol ijver zijn voor de goede zaak... die vol
geestdrift zijn voor het goede... en die geen verlammenden invloed hebben
op ons organisatieleven,, Eerw. Pater Keni» o. p.