6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

3.2 Philips
49 ) Zie hoofdstuk 3.1, hieraan
voorafgaande.
50 ) Daar kun je je trouwens ook
‘postmodernistisch’ tegen afzetten:
Stefano Giovannoni en Guido Venturini
laten naar aanleiding van hun
Girotondo-project optekenen; ‘We
hebben onze buik vol van geleerde
ontwerpers als Mendini en Branzi.
Je moet minstens een gediplomeerd
architect zijn om hun ontwerpen te
begrijpen... We zouden dingen willen
maken die gewaardeerd worden
door Leo Castelli [Amerikaanse
galeriehouder, voornamelijk bekend
van Andy Warhol - WE] én door het
grote publiek.’ (Alessi 1999: p.95).
te durven, te verbeelden en te voelen, om daarna hun bevindingen in
een doorwrochte vorm weer te geven. Naar analogie daarvan kregen de
workshops de naam La Bottega dell’Arte - Het kunstatelier.’ (Marzano
et al. 1995: pp.10-11). Het werken in de gezel-meester verhouding was
iets wat trouwens al eerder in het postmoderne Italië weer opgang deed:
‘Ik ben uit Florence naar Milaan gereisd om bij een groot meester [Sottsass
- WE] te studeren. Zoals Giotto dat deed bij Cimabue.’ aldus Marco
Zanuso (gecit.in: Bellati 1993: p.162). Het grappige is natuurlijk dat dit
ook sterk doet denken aan de werkwijze in de ateliers van het Bauhaus
(Herzogenrath et al. 1980), de grote modernistische tegenhanger van de
Italiaanse postmoderne school.
Een van de resultaten van de workshop van Marzano was het televisiesysteem
‘Vroege Vogels’ van Khodi Feiz, met daarin een antropomorfische
verwijzing die we bij de firma Alessi 49 al eerder tegenkwamen
[Figuur 3.38 en 3.39].
Ook Feiz spreekt in termen van gevoel en interactie over zijn ontwerp:
‘Het is een levende televisie. Altijd ingeschakeld verdwijnt het
discreet naar de achtergrond als we er geen zin in hebben, en treedt
het naar voren als we gezelschap willen.’ (Marzano et al. 1995: p.112).
Graham Hinde gaat met zijn ontwerp ‘Spel van Kat en Muis’ [Figuur
3.40] nog verder in de ‘verpersoonlijking’ van het object en de relatie
tot de gebruiker: ‘Veel huishoudelijke apparaten van nu zijn levenloze
brokken technologie; gekocht, gebruikt en weer afgedankt, vaak zonder
dat ze gemist worden. Wij willen meer affectie tot stand brengen
tussen gebruiker en product. Ik heb getracht dit te bereiken door een
element van persoonlijkheid, warmte en leven in het toestel te brengen
via associaties met de kat en de muis, twee dieren met een hoge universele
huiselijkheidswaarde.’ (Marzano et al. 1995: p.118). Hiermee past
Hinde hetzelfde principe toe als Venturini en Alessi deden bij de ‘Gino
Zuchino’ suikerpot, die door Alberto Alessi werd vergeleken met een
tuinkabouter [zie Figuur 3.15 en 3.16].
De derde workshop werd geleid door Andrea Branzi, ook een bekende
naam uit de Italiaanse postmodernistische beweging en de meest theoretisch
50 georiënteerde van de drie (Burkhardt & Morozzi 1996). Branzi’s
workshop met de titel ‘Naar een post-televisie maatschappij’ onder-
119