6.2 Ontwerpgrepen - Universiteit Twente

2.4 Conclusie
2.4 Conclusie: het postmodernisme is nog geen volwaardige opvolger
Al deze tegendraadse ontwerpactiviteiten leidden tot een hoop nieuwe
inzichten, zoals het belang van herkenbaarheid, de mogelijkheden van
het hergebruik van materialen en de herwaardering van het fenomeen
decoratie. Uiteindelijk ging de tegenbeweging echter als een ‘opgeplakte
stijl’ ten onder, analoog eigenlijk aan de ‘ondergang’ van het vermaledijde
functionalisme, welke ze zelf eerder had veroorzaakt. Ed van
Hinte beschrijft het in zijn boek over Richard Hutten: ‘[…] In the early
days of functionalism […] the emphasis was on constraints as well,
because there simply was no clear predefined image of, for instance,
what a purely functional chair should look like. Form evolved from the
demand for a comfortable body support and simple technology. When
it did become clear, as functional design matured, functionalism gradually
turned into a style with certain aesthetic rules, just one style among
many others. This always seems to be authenticity’s destiny.’ (van Hinte
2002: p.200). Ook de postmodernisten kregen het verwijt niet meer
te zijn dan een bepaalde vormtaal: een stijl, tussen vele anderen. De
uitbundigheid van de vormgeving waarmee de ontwerpers zich hadden
afgezet tegen het functionalisme werd op den duur gezien als iets
oppervlakkigs, een trucje, waardoor de postmoderne ontwerpen vooral
steeds meer gingen lijken op hun postmoderne broertjes en zusjes.
Dit verwijt is achteraf niet helemaal terecht, aangezien we in paragraaf
2.2 hebben gezien dat de postmodernisten en hun geestverwanten
uit het Neue Design en de punk wel degelijk een nieuwe visie op het
ontwerpen hebben voortgebracht. De producten van de tegendraadse
ontwerpers uit deze periode hebben het ontwerp als het ware binnenste
buiten gekeerd. De culturele betekenis van het product voor zijn
91