Untitled

43 zullen daar echter nog meer over te klagen hebben
gehad.
Maar met de uitroep van sommigen: „Wat een kampie,
wat een kampie ", daarbij doelende op het verschil met
de Duitse kampen, waar velen al geweest waren, konden
ik en menig ander zich toch niet verenigen.
Zware arbeid! Nu, daar mankeerde het de eerste dagen
niet aan. Mestkruien over meer dan een kilometer afstand
langs een ongebaande landweg, waar het wiel soms tot
z n as wegzakte, was geen pretje. Vóór de middag was
je al doodop en dan mocht je weer terug marcheren ruim
20 minuten naar het Blok om te middagmalen. En dan
weer terug naar het veld, weer of geen weer. Maar we
werden toch beloond voor die zware arbeid met een
extra boterham en een stuk worst.
Dat werd dan tegen het einde van de werktijd uitgedeeld
op de boerderij. Je at het al lopend onderweg maar op.
Soms werd ons even toegestaan in de tochtige koestal te
rusten en te eten. Dat was een genot en ieder vlaste er op.
Je kon dan drijfnat en koud uitrusten op een baal kunstmest
of op de lemen vloer en dat vond je al fijn. De
Capo s en ander gespuis verdwenen, deden zich ergens
anders heerlijk te goed en lieten ons enige tijd met rust.
Stiekum konden we dan nog eens een trekje doen, want
roken was op het werk streng verboden; daar stond
bunkerstraf op. Daarover later!
We kregen het plotseling gemakkelijker. Op een morgen
werden we met ongeveer twintig anderen apart gezet en
de opdracht was een draineergreppel te graven langs de
scheidingsrand van bos en akker. Dat leek wel wat, en
het werd ook wat. Het toezicht verslapte of wij werden
29