Nr. 43 23 Feb. 1933

prijs 0.50 fr. HUMORISTISCH WEEKBLAD . 2e Jaargang - Nr. 43 23 Feb. 1933

KOEKOEK
WEG MET DE LASTERPERS
Marie-José verkeert met in blijde verwachting
Integendeel, ze zal haar land in Juli f
met een koninklijken spruit verrijken !
Devèze verbiedt «Le Peuple» in de
kazernen, maar zou hij niet heter «Het
Handelsblad» kort en goed verbieden
ln gansch België?
«Le Peuple» ruit zoogezegd de soldaten
op, maar weet men wel wat het
Antwerpsch katholiek orgaan-ln-kwestie
doet om het koninklijk gezag te
ondermijnen?
Vormt men zich in de regeering wel
een duidelijke gedachte van den laster,
dien «Het Handelsblad» rond
«trooit?
Oordeelt zelf, lezers:
«ITALIË
Een blijde gebeurtenis verwacht
bü de kroonprinses.
Rome, 15 Februari.
Volgens een bericht uit Napels,
gaat in kringen van het Italiaansche
hof het gerucht, dat prinses
Marie-José, de gemalin van den
kroonprins Umberto, in Juli een
baby verwacht. Het gerucht wordt
niet bevestigd, doch men ziet een
bevestiging er van in het feit, dat
de prinses zich strikt onthoudt van
alle sport, die zü anders druk beoefent,
zooals ski-en en tennissen».
Ieder rechtschapen vaderlander vat
onmiddellük het loensche dezer informatie.
Waarom zou «Koekoek» niet
even goed het volgende kunnen melden?
«Volgens een bericht uit Gent,
verwacht Juffrouw Boonants, binnen
elf maanden, een of twee bables.
Het gerucht wordt niet bevestigd,
doch men ziet een bevestiging
er van in het feit, dat de
schepenin de sport nu büzonder
druk beoefent, zoowel het kaartspel
als de lutte».
Maar we zullen dit bericht niet afkondigen
en nog minder onder de
oogen onzer lezers brengen, want we
weten te goed hoe gevaarlijk ze zün
en hoe woorden daden wekken.
In elk geval moeten we nu zonder
verwül de leugens van «Het Handelsblad»
logenstraffen.
Marie-José is er het meisje met naar
om zich zoo maar te laten doen en als
ze nu niet meer tennist of ski-loopt,
is dat haar zaak en gaat dat het gazetje
van de Lünwaadmarkt absoluut
niet aan. Voilai
Waar zou het overigens heen gaan
moest men algemeen een dergelüken
gedachtengang beginnen volgen?
Verbeeldt u eens: Mejuffer Lippens
heeft deze week niet gevlogen...
Miss België heeft sedert veertien
dagen niet meer den gewonen grooten
wasch gedaan...
Onze Palmyre danst den rumba met
meer...
Joséphine Baker begint bleek te
zien...
Conchita rüdt MET meer per auto...
De Fransche schrüver Céllne begint
te sneukelen... enz., enz.
En dat zou zoo maar voldoende zün
om te veronderstellen... Foei!
Daarom eischen wü, dat de betrok­
ken minister zou ingrüpen om de verdachtmakerspers
te muilbanden en
onze patriottische eer te beschermen.
N. B. — Het is evenwel met groote
vreugde, dat we onze lezers kunnen
melden, dat prinses Marie-José, verre
van het slachtoffer te zün der beschuldigingen
die «Het Handelsblad» tegen
haar uitkraamt, welvarend ls en dat
ze — O, God zü gedankt, — Italië met
een achterkroonprins (esje) denkt te
verrüken in de maand Juli! Deze koninklijke
vruchtbaarheid zal door
gansch het fascistische macaronllantjl
voorzeker een storm van toejuichingen!
en sympathie doen opgaan, waarbü
ons bü voorbaat aansluiten.
De voorzitter van de HerstelkonferenUe. — Zeg eens... hebt ge gedacht
aan de 20 fr.. die ge me nog schuldig züt? (Dublin Oplnion)

Abonnement > Jaar fr. 25.00
Abonnement ' maanden r. 13.50
Abonnement 3 maanden fr. 6.25
Postcheckrekenlng «Het Licht» n. 56733
HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT
Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 1S7.40
Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer
Nummer 43 - Tweede Jaargang - 23 Febr. 1933
ONZE GALERIJ VAN BEROEMDE EN BERUCHTE MANNEN
D r
Vlaaien zijn Vlaamsche papachtige
baksels — soms misbaksels —
niet te verwarren met de Vlayen,
waarover wij het hier hebben. Niet
dat hij niet smakelijk en zoetjes
zijn kan, maar week en halfbakken
ls hij toch feitelijk niet. Al de lezers
van ons bijblad Vooruit kennen
hem. Ze kunnen nog geregeld
iedere week zijn vulgarisatie-artikels
lezen in den jaargang van
1931. Maar dat is een andere kwestie
en als hij nu niet meer in Vooruit
schrijft, komt dat door de ongeneesbare,
slepende ziekte waaraan
onze dokter lijdt: de verstrooidheid...
Toen hij op de wereld kwam,
dacht hij er zelfs niet eens aan!
Van toen af is hem die vergeetmanie
bijgebleven en moest ge hem
b.v. vragen, wanneer voor het eerst
de week-end in zwang kwam of
wanneer Julius Caesar zijn laatsten
radio-speech hield, hij zou
het zich heel zeker niet meer herinneren.
Hoe iemand met zulk een geheugen
dokter worden kon is ons een
raadsel gebleven.
Een feit staat echter onomstootbaar
vast. Vlayen was een der eerste
wijkdokters van den Bond
Moyson en deze heeft or zich nooit
over te beklagen gehad. Door eigen
studie verdiepte onze esculapus
zich meer en meer in de baksteeniologie
en was hij dan ook op een
gegeven oogenblik de aangewezen
man om het laboratorium van den
Bond in te richten.
Hij dresseerde daar voor het
eerst de mikroben van de tering
en de onwetendheid, verschalkte
er de meest uitgeslapen kiemen,
zette er de bakteriën letterlijk het
mes op de keel en dwong ten slotte
den eerbied af der meest preten
tieuse bacillen en menschen.
De opsporingen der ziekten en
zijn studiën over sociale geneeskunde
brachten hem meer en meer
op den voorgrond, terwijl zijn demokratische
opvattingen hem in
nauwere betrekkingen deden komen
met het bestuur van de socialistische
mutualiteit te Gent.
VLAYEN
Maar Dr. Vlayen zcu weldra uit
zijn wereld van pottekens, pannekens
en proefbuisjes een wonderen
opgang beleven. In 192b reeds
voelde hij zich niet meer op zijn
gemak in 't laboratoriumken der
Speldenstraat. Er moest iets veranderen
in zijn bestaan... En 't
kwam- Hij kreeg een ruimer werkveld
in de vrachiige lokalen, der
St. Margrietstraat.
Maar 't was nog niet alles: hij
werd professor aan de Gentsche
hoogeschool. Toch waren zün ambities
nog niet gestild: hij werd
kandidaat senator...
De verstrooidheid
J
rad echter
hier in haar ergste stadium en die
kandidatuur kostte T~em heel wat
moeilijkheden vanwege het ministerie
om ten slotte totaal in den
vergeethoek te geraken.
En het was maar best ook. Want
Vlayen had zich eens te meer vergist,
voor zoover een dokte, zich
vergissen kan, wel te verstaan.
Hij dacht zoo bij zichzelf: met
mijn bolhoedje, met mijn cigarillotje
en mijn paravluuken zie ik
er heel en al gesteld uit om in den
senaat op pensioen te paan. En
hier lag zijn groote dwaling! Hij.
die zich reeds bij de ouderen rekende,
hij was nog maar pas zijn
geestelijke puberteitsjaren ingetreden
en zou nog eerst zijn ware
mening moeten ontdekken : veearts.
De menschheid heeft oiiwijlen
zooveel ondankbaars en ellendigs
aan zich, dat de broederliefde van
lieverlede overslaat naar de dieren.
En zulke tragedie speelde zich
onbewust in de ziel van onzen dokter
af.
Hij huufde op een mooien morgen
5000 M2 grond aan 't Patijntje,
de bekende Leiebocht bij Gent en
vestigde er zich temidden een neerhof,
waarvan twee reuzenganzen
— Jan en Mie — het sierraad uitmaakten.
Het was te schoon om waar te
zijn; iedereen gevoelt dat onmiddellijk.
Maar iets wat nochtans
waar en schoon is, en waarover we
wel gaarne een woordje zouden
wülen zeggen, ware het niet dat die
loensche Jo-jo zich nu juicht achter
onzen rug over ons papier heenbuigt,
dat is... Mevrouw Vlayen.
Ze IS de joviale, rustige, verstandige,
trouwe levensgezellin van
hem, die ze weet te sussen als de
kiespijn hem te pakken heeft.
Geen honderd geneesheeren kun'
nen het dan verhelpen.
Dat gebeurt al eens meer in het
leven van Dr. Vlayen, die een gezworen
vijand is der specialiteit engeneesmiddelen
en vroeger steeds
de apotheek voorbijliep om in den
kruidenierswinkel van Vooruit
eenige katrienspekken te koopen
tegen de valling...
Doch laten we liever tot het
eeuwig weibliche terugkeeren.
Zekeren dag dus, kon de vurige
dokter in kwestie zijn vrouw alweer
niet gerust laten. Ze hield
een lief hondje op den schoot.
Reeds had hij eens zijn tanden laten
zien, maar Dr. Vlayen, de algoede
dierenvriend stoorde zich
daar niet aan en deed maar voort.
Maar «knap» zei Azor, en hij
beet zijn meester een stuk oor af.
Sedertdien kent de liefde van
onzen doorbraven held voor honden,
katten, peruchen, kanarievogels,
Engelsche kiekens, ganzen,
kalkoenen, konijnen, steenratjes
en goudvischjes geen grenzen
meer.
Hij loopt nu b.v. heele dagen te
zagen en te vragen naar de zonderlingste
diertjes om zijn aquarium
te vullen: garnalen, oesters,
gezoden kreeften, voorloop van
krokodillen, gerookte haring, ingelegde
rogge, sardienen en pterophyllum
scalare, een visch die
iedereen kent en waarover ge ons
niets verwijten kunt-
Dr. Vlayen heeft tenslotte nog
één geluk : hij mag van chance
spreken, dat hij niet in de buurt
woont van dokter Pangloss
Die twee lollekensheeren passen
zoo goed bij elkaar, dat het geen
week zou duren of ze richtten SAmen
een sanatorium op, om er allé
ziekten te genezen met den lach..
(Zie vervolg onderaan blz. 4

Staatstelegram
We ontvingen van Z. Exc. minister
Albert Devèze volgend telegram, réponse
pavee:
Ultieme verwittiging aan «Koekoek»
mijn piotten met rust te laten,
gedaan te maken met ophitsingen
of anders zal 't blad verboden
worden in kazernen.
Dringend antwoorden.
ALBERT DEVEZE,
minister van landsverdediging.
We hebben niet geantwoord, zoodat
Devèze zijn «réponse payée» mag terug
vragen. De redaktie, bij hoogdringendheid
bijeen geroepen, heeft nochtans
besloten goed gevolg te geven aan
Devèze's bede. Iedere redakteur heeft
het op zich genomen zich een tijdje
bezig te houden met de kindermeiden,
die een piot verzorgen, ten einde op
onrechtstreeksche manier den revolutionnairen
geest in het leger te bestrijden.
ILLLLLLILLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL
Dr VLAYEN
(Vervolg)
Want Vlayen is een lacher! Hij
kan het uitproesten als geen en
op zulke momenten zou hij zelfs
Koekoek onder de tafel lachen
Is het dan te verwonderen, dat
soo'n beestenvriend al eens op de
universiteit vergeet, waar htj gebleven
is met ztjn kursus of een
afspraak verzuimt of twee uren te
laat komt op een banket of bij
het visschen al eens grooten dorst
krijgt en met leege handen, leegen
vischkorf en leegen porte monnaie
thuis komt?
Maar we zullen voorzichtigheidshalve
hier maar ophouden met
kwaadspreken, want anders krijgen
we nog het protest naar onzen
kop van de honderden menschen,
die Vlayen reeds uit den nood geholpen
heeft en van de jonge dokters,
die hij langs den centralen
dienst der mutualiteit betrekking
bezorgde en van de heele Patijntjeswijk,
en van den Bond Moyson
inkluis, die in hem zijn geneeskundigen
bestuurder erkent, en
van den socialistischen studiekring,
waarvan hij een der stichters is,
en van de vele vrienden, en van de
nog talrijker vriendinnen, en van...
Doch genoeg ;we gevoelen dat we
te ver zouden gaan en op het fatale
terrein belanden, waar Freud
en de symbolisten op den loer liggen.
En het ligt allerminst in onze
bedoelingen onzen charmanten kameraad
op te hitsen en warm te
maken: vlaaien proeft men eerst
na de volledige afkoeling.
KOEKOEK
De 'Gazet van Antwerpen' slaat
op de bloote kont van studenten
Het was een tijdje geleden, dat wij
de «Gazet van Antwerpen» niet meer
gelezen hadden. Maar, zooals een
Franschman eens zei, in lederen
mensch huist er een ingedommeld
zwijn. Dat zwijn werd onlangs weer
geheel wakker in ons, en onze zwijnennatuur
dreef ons naar den zwijnenbak.
Zoo kwamen wij met onze
varkensoogen weer eens terecht in de
«Gazet van Antwerpen». En wij lazen
er, onder den titel «Studentenwaanzin»
volgend stichtelijk en kristelijk
proza:
« ... den walg bij het vernemen der
motie van den Gentschen tak van
het Algemeen Vlaamsch Studentenverbond,
die instemt .net het
boycotten der Belgische Kunsttentoonstelling
te Berlijn, met het
heraanhechten van Eupen en Malmedy
bij Duitschland »
«Maar voor sommige jongens
die thans aan de Hoogeschool van
Gent studeeren, is dit verlies gewettigd.
»Die sprietellngen, geboren in
de oorlogsjaren, zijn nu geworden
een tak van het Vlaamsch
Hoog-Studentenverbond.
»Hoogstudenten dus, die zich
verlagen de zolen te likken van
de Duiitsche geweldenaars, waaraan
nog het bloed kleeft van zooveel
Belgen.
Het weze gezegd dat de Vlaai
sche pers, zelfs de meest vooruitstrevende,
dde jongens, of liever,
knapen, of beter, die kinderen of,
nog best, die kerstekinderen loon
naar werken heeft gegeven.
»Zouden die laagstudcerders
niet best argumenten verdienen a
posteriori — de plaats waar de
rug van naam verandert? Indruk
op het verstand? — Neen. afdruk,
der platte hand op dat waaraan
zij zooveel vagen, ook «den Belgiek!»
Dat is proza! Steekt miljardedju hun
broek af en pletst op hun bloote kontl
En de kinderkens van alle kristelijke
gezinnen zullen bij dat zicht m vreugde
losbarsten! Vooruit jongens! Klopt ze
maar op hun achterdeel, op hun drieletter,
spuwt op hun bloote billen,
wrijft hun bulk met blink in!
En dat in geen enkel huisgezin de
«Gazet van Antwerpen» ontbrekeü
De regeering zal maatregelen nemen
om de wapenfabrikage en den handel
in wapens te kontroleeren.
(DE DAGBLADEN).
Q.FVLIF«
SCHNEIDER. — Onze fabrikatie kontroleeren! Hoe willen ze dan, dat
de zaken hernemen I !
(Teekening van R. Fuziers uit «Le Populaire», Parijs)

KOEKOEK 5
Diepzinnige beschouwingen
rond de laatste ministerkrisis door
Jozef Delille, Volksvertegenwoordiger
Onze parlementaire medewerker had
«, benevens zijn Kamerverslag, enele
parlementaire beschouwingen gebonden.
[ Deze laatste hebben we echter in de
scheurmand gegooid, omdat Jozef De-
LE (volksvertegenwoordiger, mille-
IJU!) er in zijn «Getrouwe Maldegem»
sl betere geeft.
:f dat en ge zult lek-mij-lepke
n!
« — Het lijkt wel of de Kamer van
iiksvertegenwoordigers voor onze Iers
van 't Getrouwe « werkt ».
' We waren nog geen drie dagen sollen
of we moesten een nachtvergadettog
beleven, wat in geen tien jaren
gebeurt. We moesten regeeringsvolftachten
slikken wat geen drie keer
h eere eeuw tijds is voorgekomen.
! Bn nu beleven we een val der regeerfitflr
de Broqueville over de zes-zevende
«n een dorpsstem. Terwijl het in geen
jaar is gebeurd dat de regeering
- een interpellatie viel, al was die
zoo geweldig.
Het is nog niet gedaan met de mer-
Unswaardigheden. We krijgen in 't
JORT ook een geheime Kamerzitting. »
F Ge ziet wat het doet een man als
pelllle in de Kamer te hebben! En,
hij zegt, zijn er nog «merkensrdigheden»
te verwachten. Onder
met Delille zelf.
de verstandige lezer zal öedat
Delille zich niet bepaalt
deze enkele diepzinnige beschou-
:en.
geeft meer en beter.
- Het is niet juist! Er zijn schepen
isn 40.000 ton, die branden gelijk lucijtts...
en op dsze karkas van een boot
^ er geen middel om een kachel aan
L
-"en,
De liberale volksvertegenwoordiger
Marien is aan den parlementairen
dood ontsnapt, onthult verder Delille
in zijn zoetsappige Vlaamsche tale:
« — Toen we twee minuten nadien
in de koffiezaal zaten, zei een geestige
confrater: « Jongens, jongens, wat hebben
we daar een schoone kans laten
voorbijgaan. Toen de h. Marien zei
«ik kom ik van Moerbeke » moesten
we voor de grap geroepen hebben:
Ge hadt er beter gebleven...
« Want weet ge het nog, dat er een
was, die den eersten keer sprak, en
zei: Ik kom ik van. Moeskroen. Toen
werd er geroepen: Ge zoudt er beter
gebleven zijn, en de man was zoo uit
zijn lood geslagen, dat hij niet meer
verder kon.»
Dju! Een tegenvallertje dus, maar
we vergeven het aan volksvertegenwoordiger
Delille (ja! ja! volksvertegenwoordiger!!),
omdat hij zulke heerlijke
dingen zegt over den val van 't
ministerie.
Jozef Delille (volksvertegenwoordiger,
zeg ik u!) had de kwestie van
Hastière rijp overwogen en er zelfs
thuis over gesproken:
«— Luistert: Men wachtte zooals
dat alle weken gaat. tot 's anderendaags
om 3 uur om te stemmen. Tot
hiertoe niemand die dacht dat het
scheef zat en niemand die met vrees
liep.
Ik zeg thuis, ik ga mij in deze stemming
onthouden. Zoo heb ik gelegen^
heid er op te wijzen dat het toch niet
juist was, dat men van ieder kant een
stem heeft afgehouden, omdat een
soldaat gestemd had.
Men moet weten de stemmingen in
de Kamer zijn slecht ingericht. Het
sou moeten toegelalaten zijn, dat degene
die ja of neen stemt, ook met
drie regelen mag zeggen onder welken
drang hij ja of neen heeft geantwoord.
»
En niettegenstaande Jozef Delille er
thuis over gesproken had, maar anderzijds
wegens de slechte manier van
stemmen in de Kamer, werd het ministerie
dus op zijnen bult gelegd.
De eerste, die stemde, vervolgt Delille,
was de liberaal Baelde, en hij
stemde tegen de regeering.
Oei-oei, riep men van tien kanten
te gelijk.
schrijft Delille.
Dat moet zoo iets geweest zijn, veronderstellen
wij, alsof er 50 volksvertegenwoordigers
met tandpijn zaten.
En dan volgt de stilte op den storm
van oeijejoei:
«Suust-suuuust — Het wordt zoo
stil in de Kamer dat men een muisken
kan hooren loopen terwijl het bureel
de stemmen samen telt. De Voorzit­
ter leest luidop:83 tegen 74 stemmen
en 5 onthoudingen.»
Pafte! De boel ligt er en de Broqueville
neemt ontslag. «Iedereen raapt
zijn papieren samen en trekt zijn jas
aan», doch Delille (hij is immers ook
volksvertegenwoordiger) doet het anders:
«Ik heb nog tijd en zet me op een
vensterbank, op mijn eentje, deze
wereld t. bekijken.
En denk: Minister de Broqueville
moest maar het ontslag der ministers
niet gegeven hebben.
Honderd keer heb ik het geschreven:
dat dit juist de groote kwaal is van de
Kamer, dat men de volksvertegenwoordigers
keer op keer wil dwingen
tegen hun geweten te stemmen, om de
regeering te redden.
Men zou moeten aannemen, dat de
Kamer mag stemmen zooals ee wil,
toch zeker over zulke nietige dingen
als vandaag. De ministers zouden niet
moeten aftreden, omdat zij een « berisping
» krijgen.»
Dat is gesproken, zie, en men leert
er tevens uit hoe goed het is zich op
zijn eentje op een vensterbank te zetten,
— dan krijgt men... koninklijke
gedachten:
« — Wanneer ik thuis kom, hoor ik
zelfden avond door de radio, dat de
Koning intusschen hetzelfde moet gedacht
hebben. »
Laten we juichen en met de andere
hand stilletjes denken:
Gelukkig het land, dat zijn groote
mannen eert!...
— Simone... maak me een gelukkig
man... word mijn vrouw!...
— Dat hangt er van af, kommandant...
Hoeveel maanden op een Jaar
zijt ge afwezig?.

6
KOEKOEK
ZUUR EN ZOET
(UIT HET DAGBOEK VAN DR PANGLOSS)
(SLOT)
Iedere stiel die zich respekteert heeft
zijn patroon. En de andere ook. Zoo is
er een heilige Voor de suikerbakkers,
de advokaten, de paardendieven, de
hoorndragers, de kanonniers en de
plantrekkers. Ook de geneesheeren bezitten
hun patroon: den heiligen
Esculapus.
Met dendienen is 't maar aardig
afgeloopen, zooals ge misschien weet.
Zijn ijver en zijn plichtsbewustzijn
gingen zoover dat hij, niet alleen de
zieken genas, maar zelfs de dooden
weer in 't leven riep. Hetgeen hem
natuurlijk de vijandschap van een
heele boel menschen op den nek haalde.
Om te beginnen van de gemeentesekretarissen,
die hun boeken van den
burgerlijken stand nooit ln orde konden
brengen. Nauwelijks hadden zij
eenen afgeschreven voor 't piereland.
of daar daagde Esculapus op en tien
minuten later stond de springlevende
doode weer op 't gemeentesekretariaat.
achter een nieuw pasport.
t Was zelfs verloren geoorlogd! De
regimenten van den vijand vielen omver
als kaartenhuisjes, maar helaas!
zij lagen nog niet schoon op hunnen
bult of, door tusschenkomst van Esculapus,
stonden zij weer paraat.
Een groote moedeloosheid maakte
zich van de patriottische burgers meester.
De professloneele heiligen, die
hun brood moesten verdienen met
mirakels te vertoonen op de kermissen,
begonnen te morren. De onafhankelijke
pers trad in aktie. Alles
had zich misschien nog bepaald bij
een parlementaire motie van wantrouwen
tegen Esculapus, ware Pluto het
leger der ontevredenen niet komen
aandikken.
Pluto, dat was den direkteur van
't kerkhof.
— Ge rafelt heel mijn kliënteel weg!
lamenteerde hij. Waarop hij besloot
bij den algemeenen direkteur, meneer
Ju pi ter, te gaan.
Toen meneer Jupiter van Esculapus'
fratsen hoorde, schoot hij plotseling
in zulke koleire dat hij, stande pede.
den bliksem op onzen wonderdoend
afzond en hem in een hoopje asch
veranderde.
Het ergste was dat Esculapus, DIE
zooveel stervelingen uit den nood had
geholpen, zich zelf niet kon helpen.
Hij was dood en bleef dood-
Ziedaar de levensgeschiedenis VAN
onzen patroon. De zcdeles DIE zij bevat
is gelukkig met verloren gegaan. WIJ,
moderne Esculapen, zullen ons WEL
wachten van de levensgeesten aan EEN
doode terug te schenken. Dat IS
overigens geen spel. Iedereen moet
leven, ook Pluto. In n'y A pas DE
sot métier! zegt de Pranschman. DAARom
is ons doel van Juist het tegenovergestelde
van Esculapus te doen.
En ons korps bevindt er zich niet
slecht bij.
Dat wil natuurlijk met zeggen DAT
alles op wielkes loopt in onzen stiel.
De menschen hebben, helaas, NOG
altijd niet geleerd tot hiertoe VAN DE
markt af te trekken zonder onze direkte
tusschenkomst. Sterven LS Inderdaad
zoo gemakkelijk niet en daartoe HEEFT
men nog altijd onze hulp vandoen. HET
spijtige van *t geval LS, dat WIJ ZELF
ter plaatse moeten gaan en dat DIT
niet kan gebeuren per korrespondentie.
Zoo werd lk verleden WEEK telefonisch
naar Kriebelgem geroepen.
Kriebelgem is ver, en in tegenstelling
met wat de publieke opinie denkt, bezitten
al de jeneesheeren nog GEEN
auto. Per velo ging het ook met, WANT
lk had mijn rijplaat voor 1933 nog niet
betaald. Te voet dus.
Als ik te Kriebelgem aankwam stond 1
de zieke juist op 't punt VAN TE J
genezen. Goddank! dat ik nog in ttjds
was! Tien minuten later WAS hij
natuurlijk dood.
Met mijn twintig zuurgewonnen
baarden op zak stapte ik de dorps- 1
herberg binnen.
— Kan ik hier overnachten? VROEG
ik. — Zeker!
Waarop ik kennis maakte MET DE J
feestvierende erfgenamen van DEN
overledene en om twaalf uur van DEN
nacht in slaap viel, na tezamen ONS
verdriet te hebben afgedronken.
— Hoeveel ben lk u schuldig? vroeg
ik 's anderdaags aan den waard.
— Welke kamer hebt gij gehadf
vroeg hij.
— Welke kamer? Gij weet toch WEL
dat ze allen bezet waren en LK op den
biljart moeten slapen heli
— O! sprak de man, op den biljart?
Dat is 1,25 fr. per uur!
IK heb gezworen van nooit meer
naar Kriebelgem terug te keeren. Als
de menschen daar willen STERVEN
moeten ze 't maar trachten van het
zonder mij klaar te spinnen.

KOEKOEK 7
DJLSTERSCHE HUMOR
NEN DROEIM
DE MOESJ LS ZOO EEN BEETJE DE PLATTE
NN AALST. LAATST ZAT HIJ MET MIJ OP
BFÉ EN WELDRA SPON ZICH TUSSCHEN ONS
ILTLGEND GESPREK AF, DAT NATUURLIJK DOOR
EENIGE DRINKEBROERS, DIE MET ONS AAN-
ATEN, MET GRETIGE ÓOREN WERD AFGE-
[KSTERD.
F— ZEG, MOESJ, ZOO BEGON IK, KERN VAN
•T NACHT VAN A GEDRLMDT
L — A. MERCI, EN KWAMP EK ER SCHOEIN
J - JA, DA GINK NOGAL. PROEPER EN
NE DA TOCH OELK NIE...
L — AWEL, VERTEL VOESJ, DAAGDE DE
BRUTALE KEREL ME UIT.
[ — WE WOREN ALLETWIE DOEID, MOESJ...
- TES WEL. DAT NIE LANK EN DIERT
MET DAT WELEK, ONDERBRAK MIJN VRIEND,
R— ...EN EK GINK NO DEN EIMEL LEK AS
• TL Ui C DE DEFTIGE, BRAVE, IERLEKKE...
«•> ...DELGNLETEN DOEN...
— ZUST. GE WORT VELRRE MOJ VE BIN-
I NEN EN TE GOON. AS GE GOJ AL EN ALF IER
H VU.
MNNEN WORT, GOOT DEI POEIRT OEPEN EN
I MOCHT EK MIJN ENTRÉ DOEIN.
EN DO BEGOST MEN EKZOOM.
WIE ZIJDE GIJ VROEG SINTJE PIETER ME
«ENNE GAVE SLEITER IN ZEN ANT.
ITUSTALA VAN OJLST, ZEIK.
EN GE ZIJ GOJ GETRAAD? VROEG SINTJE
PIETER ME ZENNE SLEITER IN ZEN GAVE
UT. JOIK. ZEIK OPNIEUW.
HOVELL KIEREN EE GIJ A VRAA NEN
PERMANANT GEGELVEN? SPRAK DEN ELLIGE
PI EEN ANT LN ZENNE GAVE SLEITER.
I WABLLEF, SINTJE PIETER, NEN PERMA-
[SANT GELVEN? KEN BENNE KIK GIENE
KWAFFEUR!
HOVELL KIEREN DAG A VRA... VROEG DE
LINT ALWEER, TERWIJL HIJ ZIJN GAVE ANT
BE ZENNE SLEITER OMHOEIG ACHTER ZENNE
KOP STAK EN ZEN VINGERS OEPEN ZETTE.
ALMENEKIER WAS 'T ME BEGRIJPELIJK
WAFFERE PERMANENT ER IN T SPEL WAS.
IK WERD ZOE ROEID AS E KOELKE VIER EN
SCHLDDERDE ME MENNE KOP VAN NIE
HOVEIL KLEREN?... BRULDE SINTJE
PIETER. IK SCHLDDERDE ME MENNE KOP
NU VAN JA MAAR ZEI «NIKS NIEMENDALLE».
WADDE, EK ZEGGE NIKS NE MIER, ZOJ
PETRUS EN ZEN ANT KWAMP NOR OMLIEG,
GINK NOR E SCHOT LN EN KAS EN PAKTEGEN
EN STIK KRIJT ZOE DIK AS MENNEN ELREM
EN WEL TFIJFTIG SANTEMELTERS LANK.
PAK VAST, ZEI HIJ EN KPAKTEGEN DA
STIK KRIJT IN MEN TWIE ANNEN. DAN DEIJ
SINTJE PIETER EEN WOLK WEGGOON EN
'K ZAG NEN LANGEN TRAP NOR OMHOEIG,
MO TENNE ZAG EK NIE.
GE GOJT NOR OMHOEIG GOON, MOR VER
IEDRE KIER DAG A VRA GEKROLD HET
TREKTE E METJEN OP DE TREIJ.
MOR SINTJE PIETER, PROTESTEERDE IK
KEN EM...
NIKS TE PIETEREN, ONDERBRAK HIJ
BARSCH, VEROIT NOR OMHOEIG...
EN 'K BEGOST ME WEIRK ME DA STIK
KRIJT, DEIR DAK TOCH NIE ANDERS EN
KOST.
— ZEG, ES DA VAN MIJ DAGGE GCDRIMD
HET, VROEG NU DE MOESJ AL LACHENDE.
— EN AS EK OP DEN VIJFDEN TRAP
WAS, VERTELDE EK ONVERSTOORBAAR VSRDER,
ZAG EK NO OMHOEIG EN DO KWAMP DE
MOESJ NO BENEEN...
— MO EK WED DAK KIK ZONDER KRIJT
WAS! TRACHTTE ONZE LACHER LN 'T MID­
DEN TE BRENGEN.
— JO, MOESJ, GE WORT ZONDER KRIJT,
MO GE KWAMP NO BENEEN BIJ SINTJE
PIETER OM EN TWIEDE STIKL
DIN AVOND HAD IK NATUURLIJK DE
LACHERS NU VERDER OP MILNE HAND.
ITUSTALA
Bij de Geleerde Mannen
EEN JONG SCHRIJVER VERSCHEEN BIJ
"SR WALLACE OM HEM EEN NOVELLE,
ITELD «DE KORTSTE WEG» VOOR TE LEZEN,
MWELVJKS HAD DE JONGELING EENIGE
IN AFGEDRAAID OF WALLACE ONDER-
HEM:
PARDON MENEER, MAAR 'T SCHIJNT
NIET DAT GIJ DEN KORSTEN WEG VER­
KOZEN HEBT!
— HOE BEDOELT GE? VROEG DE JEUGDIGE
AUTEUR.
•— WAAROP WALLACE ANTWOORDDE:
I — De KORTSTE WEG WARE GEWEEST VAN
I W IV IR MANUSKRIPT THUIS IN 'T VUUR TE
WERPE m.
• • •
WILHELM WÜ! RÖNTGEN, DE BEROEMDE
I BK». Mi. NOBELPRIJSWINNAAR, ZAT EENS AAN EEN
PJNEWICHT.
I — IS 'T WAAR MEESTER, VROEG ZIJN
I HOSPITA HEM, KUNT GE MET UW X-STRALEN
I WERKELIJK DOOR ALLES HEEN KIJKEN?
II — NIET DOOR ALLES, MAAR TOCH DOOR
•WEL, MADAM!
I — ZOUDT GE BIJVOORBEELD HIER DOOR
MIJN SACCOCHE KUNNEN ZIEN EN ONT­
DEKKEN WAT DAAR INZIT?
— ZEKER!
— EN HIER DIT STUK TAART! ZOUDT
GE DAAR DE ROZIJNEN IN AANTREFFEN?
— NATUURLIJK, MADAM!
— EN DE BEENEN IN MIJN LICHAAM?
— JA, JA!...
— EN MIJNE HERSENEN?.».
— BEPAALD! ANTWOORDDE RÖNTGEN,
WIEN HET NU EINDELIJK TOCH OP DE
ZENUWEN BEGON TE WERKEN, MAAR IK
VREES STERK DAT IK NIETS ZOU VINDEN...
EEN DEBUTANT STUURDE EENS ZIJN GE­
DICHTEN AAN GERHART HAUPTMANN EN
VOEGDE IN ZIJN SCHRIJVEN ERBIJ DAT HIJ
HET VASTE INZICHT KOESTERDE ZIJN BUNDEL
SLECHTS NA ZIJN DOOD TE LATEN VER­
SCHIJNEN.
HAUPTMANN LAS DE GEDICHTEN EN ANT­
WOORDDE:
— IN 'T BELANG DER LITERATUUR WENSCH
IK U EEN ZEER LANG LEVEN.
GAAT EN
VERMENIGVULDIGT
TOEN ONS HEER DE MENSCHEN, DE
DIEREN EN DE PLANTEN MET BOVENVER­
MELDE TOOVERSPREUK DE WERELD INZOND,
HEEFT HU WAARSCHIJNLIJK AAN DE KOMPÜ-
KATIES NIET GEDACHT. IN ELK GEVAL HEEFT
HIJ ZICH NIET BEKOMMERD OM HET LOT
VAN DEN STATIONSOVERSTE VAN INDIANA-
POLIS. ZELFS EEN GOD KAN NIET ALLES
VOORZIEN.
ZIEHIER DE HISTORIE:
EEN ZEKERE W.-K. POSTER HAD AN
M. J. ARTHUR, 13DE AVENUE, CHLCAGO,
HANDELAAR IN HUISDIEREN, EEN KOPPEL
STEENRATTEN BESTELD.
DE BEESTJES KWAMEN IN 'T STATION VAN
INDIANNAPOLLS TOE. DE ADMINISTRATIE
EISCHTE VAN M. POSTER TWEE DOLLAR VOOR
VERZENDINGSKOSTEN. M. FOETER WEIGERDE
TE BETALEN, OP GROND DAT HET TARIEF
VOOR DE EXPEDITIE VAN HUISDIEREN ZOO­
VEEL NIET BEDROEG.
WAAROP NATUURLIJK ADMINISTRATIEF
ONDERZOEK, BIJGEVOEGD ONDERZOEK EN
TEGENONDERZOEK. INTUSSCHENTIJD HADDEN
DE STEENRATJES NIETS BETERS GEVONDEN
DAN GEHOOR TE GEVEN AAN HET GEBOD
VAN DEN ALMACHTIGEN SCHEPPER, ZOO­
DAT DE FAMILIE WELDRA MET TWAALF
EENHEDEN VERMEERDERD WAS. M. FOSTER,
VAN ZIJN KANT, WEIGERDE DE ONKOSTEN
DER VOEDING TE BETALEN. TERWIJL MEN
BEZIG WAS VERDER TE ONDERZOEKEN
ONDER WELKE KATEGORIE STEENRATTEN
ZE DIENEN GERANGSCHIKT, BRACHTEN DEZE,
AUTOMATISCH OM ZOO TE ZEGGEN, HUN
AANTAL OP 70. TENSLOTTE OP 400.
ENFIN, OP ZEKEREN DAG ADVISEERDE
MEN M. FOSTER DAT DE ADMINISTRATIE
ZIJN THESIS AANVAARDDE EN HIJ LEVERING
KON NEMEN VAN ZIJN BEESTJES MITS BE­
TALING VAN 45 CENT VOOR DE EXPEDITIE
EN 70 DOLLAR VOOR DE VOEDING. MAAR
INTUSSCHEN WAS M. FOSTER ER UIT GE­
MUISD, ZONDER ADRES ACHTER TE LATEN.
DE ADMINISTRATIE WENDDE ZICH NU TOT
DEN AFZENDER MET HET VERZOEK 373 DOL­
LAR TE SPINNEN EN LEVERING TE NEMEN
VAN 1.500 STEENRATJES.
MAAR DEZE VIEL NIET LINKSEN:
— IK HEB ER TWEE OPGESTUURD! LIET
HIJ AAN DEN STATIONSCHEF ANTWOORDEN;
GE KUNT DE 1.498 ANDERE GERUST
HOUDEN!
DE STATIONSCHEF LS ER KRANKZINNIG
VAN GEWORDEN. AL WAART GE 'T ZELF.
ONGESCHIKT
DE HANDIGE MAKELAAR LIET EEN HEER
HET NIEUWE HUIS ZIEN, DAT TE HUUR
WAS. HIJ PREES HET LN ALLE TOONAARDEN:
— U ZULT ER NOOIT SPIJT VAN HEBBEN,
DAT U DIT HUIS GEHUURD HEEFT. HET IS
HIER DE GEZONDSTE LUCHT VAN DE HEELE
STREEK, NIEMAND WORDT HIER ZIEK. MAG
IK MAAR DADELIJK HET KONTRAKT MET U
OPMAKEN?
HIJ HIELD ZIJN VULPEN AL KLAAR. MAAR
DE ASPIRANT-HUURDER SCHUDDE ZIJN
HOOFD.
— DANK U, ANTWOORDDE HIJ, DIT HULS
LS VOLMAAKT ONGESCHIKT VOOR MIJ, IK
BEN NAMELIJK... DOKTER.

De sterren van een
konservatorium
Er zijn vele soorten van sterren.
Sterren met en zonder staart.
Kleine sterren en groote sterren.
Filmsterren.
Variétésterren.
Enz.
Nu lezen we in ons bijblad VOOR­
UIT, dat er «tusschen Mars en Jupiter,
in de hemelstreek gelegen
tusschen het sterrenbeeld «De
Stier» en «De Bok» tien nieuwe
kleine planeten werden ontdekt.»
Dat doet ons natuurlijk veel plezier.
En «Vooruit» besluit:
Genoemd konservatorium
ontdekte nu reeds 124 kleine
sterren.
Olala Een «konservatorium», dat
kleine sterren ontdekt. Of verstaan
we misschien verkeerd? En,
als we vragen uwen, wie zijn die
ontdekkers? Moeten wij ze soms
geen handje toesteken?
Een eigenaardig iets
HET HANDELSBLAD gaf natuurlijk
verslag van de beruchte
DE ZUINIGE BETALER
TT2TLARI/TIT
VAM onj
VAN ATIBTRTRI
Kamerzitting, waarin de regeering
de Broqueville -zoo laffelijk een
beentje werd gezet.
En in zijn knappe beschrijving
merkt het o. m. op:
De socialisten klappen luidruchtig
in de handen. Gerucht.
Dus, door 't feit, dat de socialisten
luidruchtig in de handen klapten,
maakten ze gerucht!! Wat
voor onbeleefde boeren zijn me
dat? Kunnen ze niet met manieren
en fatsoen in de handen pletsen
zonder gerucht te maken? We onderwerpen
de kwestie aan het oordeel
van den Algemeenen Raad der
B. W. P.
Nieuwigheden
Het onmogelijk te prijzen «GE­
TROUWE MALDEGEM» schreef
verleden week:
NIEUWIGHEDEN UIT DE
MÉKANIEKE WERELD
De schrikkelijke ontploffing te
Neunkirchen in Duitschland.
Daar hebt ge 't, zie! Die ontploffing
is een nieuwigheid uit de mekanieke
wereld! En Delille ls volksvertegenwoordiger.
Maar dat laatste
wist ge misschien?
HITLER - Ge komt mijn niet betaalde wissels aanbieden? Goed! Bs
tervang ze allemaal door één enkelen, nieuwen ««^JS?",^^
jaar.
KOEKOEK
Majesteitsschennis
We vinden het een echt en verregaand
schandaal, dat nog niemand
in de serieuze pers protest
heeft aangeteekend tegen de lasterlijke
majesteitsschennis van Rip
uit DE NIEUWE GAZET.
Die menheer permitteerde zich]
het volgende te schrijven:
Parlementair Kwajongensspel
Gelukkig... dat we een Koning 3
hebben!
Waarmee de «partijen van orde*
zich amuseeren, terwijl overal
revolutie grolt
Hebde goed gelezen? «Gelukkig.»!
dat we een koning hebben, waarmee
de «partijen van orde» zich
amuseeren!!!
Met andere woorden: de katho-j
liekeh en liberalen amuseeren zich]
ten koste van Albert!
Godver! Dat laten wij niet zeg-J
gen! Want als er ministerleele solidariteit
bestaat, ls er ook een J
Koekoeksche solidariteit! Albert F
lezer van «Koekoek» en bijgevo!
laten we hem niet bezwadderenl
Ten bate van het heelal I
DE GENTENAAR ijvert voor BEL
tere toestanden in... het heelf"
Kijk in welke indrukwekkende
tevens klare bewoordingen .
De verzachting van
druk, dien de krisis is beoefen
maakt het de regeeringen .
makkelijker het regiem der
ternationale tramacties uit'
breiden. Wenschen wij dat
uit dit vermogen nut trek!
en dat ze een stap doen op <
weg der ekonomische ontwap
ning. Dan zou men den
reldhandel eene vlucht
nemen waar geheel het 1
voordeel zou uit trekken,
werkten de natiën samen,
plaats van malkaar nog alt
zuur te bekijken, dan zou
vlucht nog veel vroeger
men.
Ja 't, zeggen wij! Het heelalI
voordeel trekken uit het zoet
kijken van de naties en de
ware prachtig. Tevens zal DE
volking van Mars, Juplter en
tunus het gazetje van het KE
vestjen dankbaar zijn om de
hartiging van haar belangen.

P A R L E M E N T
Voorzitter PONCELET opent de vergadering
te 2 uur.
VOORZITTER. — We stemmen onmiddellijk
over de vertrouwensmotie
van Pieullien.
BALTHAZAR. — Mijnheer de Voorzitter,
ik teeken protest aan tegen
uw woorden, die een kaakslag zijn
voor de gansche Kamer.
VOORZITTER. - Maar ik heb toch
mets gezegd dat u kwetsen kan!
BALTHAZAR. — Uw woorden zijn
onduldllbaar! Zij verpesten de atmosfeer
gelijk een stinkbom!
VOORZITTER. — Maar wat heb ik
toch gezegd?
BALTHAZAR. — Gij hebt den naam
van Fieullien uitgesproken...
VOORZITTER. — Wij gaan over tot
de stemming.
— De motie wordt verworpen.
VOORZITTER. — En nu stemmen
wij over de motie van wantrouwen van
M. Henon.
M. DEVEZE. — Be waarschuw vooraf
dat de liberalen tegen de socialisten
zullen stemmen.
M. JENNISSEN. — O Heer, o God,
Heb meelij met ons bitter lot
ANSEELE. — Het is onduldbaar dat
M. Devèze hier de wet komt stellen.
M. DEVEZE. — En ge moogt blij
zijn dat de Kamer geen kazerne is, of
ik zou Henon veertien dagen arrest geven
om aan zijn motie gedacht te
hebben.
VOORZITTER. — Wij stemmen. De
naamafroeping begint, met M. Baelde.
M. BAELDE. — Ja!
M. DEVEZE (snelt naar hem toe). —
O, gij godverdoemsche smerige schurftige
hondendrek, gij labberkwibus, verrader
van het vaderland, beschimper
van de driekleur, gij smader van het
vergoten bloed op het altaar van het
vaderland. (Hij springt. Baelde naar
de keel. De deurwaarders snellen toe
om een moord te beletten.)
VOORZITTER. — Wij stemmen
voort!
M. DEVEZE. — Halt! Luistert naar
de stem van het vaderland die door
mijn mond spreekt...
BALTHAZAR. — De man heeft visies!
M. DEVEZE. — Ja, visies! De god
der Belgische heerscharen is over mij
neergedaald en heeft mij het wrekende
zwaard in de vuist geg-ven. Past op!
Liberalen! Allen in 't gelid! Op rangen
van vier! Pixe! Presenteert... Geweer!!
M. MARCEL (Jaspar).'— Wat is dat
nu?
M. DEVEZE. — Smoel toe! Een soldaat
moet zwijgen en gehoorzamen.
M. WINANDY. — Zeer wel, Zeer
wel! Ik bibber van geneuchten! Be
sidder en trappel!
VOORZITTER. — Rap, rap, een
glas water voor Winandy. En wij stemmen
voort.
— De motie tegen Poullet wordt
aangenomen met 82 landverraders tegen
72 oorlogsgesneuvelden.
M. DEVEZE. — Te wapen»
M. POULLET. — Waaror>.? Dat
moet zoo zijn. Ik ben geboren om
stampen te krijgen. Bedenkt, maar hoe
uw officieren mij destijds in mijn aangezicht
spuwden.
M. DEVEZE. — Ja, maar ik duld
niet dat zij het doen zonder mijn toelating.
In 1926 waart gij een landverrader,
nu zijt gij een grognard van
Napoleons leger! Wij trekken er uit!
Saluut!
M. DE BROQUEVILLE. — Wij trekken
er uit! Saluut.
De vergadering eindigt te 4 uur.
VERGADERING VAN
21 FEBRUARI
M. DÉ BRQUEVILLE. — En hier
zijn we weer.
M. DEVEZE. — Wij hebben het land
van een zekeren ondergang gered. De
dertien liberalen die tegen Poullet gestemd
hebben zullen op hun knieën
zitten en ik zal mijn sporen in hun
bloot achterdeel duwen.
M. DE BROQUEVILLE. — En de
koning heeft gezegd dat Poullet in
de dorpkes mag doen wat hij wil.
M. DEVEZE. — Leve Poullet!
DE DERTIEN LIBERALEN. — Mea
culpa, mea maxima culpa.
M. JANSON. — Dominus vobdsoum,
gracla plena...
DE DERTIEN LIBERALEN. —
Amen!
M. DEVEZE. — En nu zal het hier
anders draaien. De eerste die nog op
Poullet zijn gezicht slaat...
M. POULLET. — Maar waarom?
Laat ze maar doen. Als ze niet op
mijn gezicht slaan, wat doe ik hier
dan nog?
M. DEVEZE. — Forten bouwen en
de financiën herstellen.
DE KRISTEN DEMOKRATEN. —
Zeer wel! Wij begrijpen de nooden van
het oogenblik. Zonder forten is geen
herstel mogelijk.
— M. DEVEZE. — De plus en plus
forts! Dat is de Belgische leus!
DE VLAAMSCHE KAMERGROEP.
— Vertaling! Vertaling!
M. DEVEZE. — Meer en meer forten!
Dat is de Belgische leus.
M. DHAVE. — Zeer wel!
DE DERTIEN LIBERALEN. — ViTO
la Belgique catihollque, une et tndivisible.
MOSIEUR DEVEZE OF DE KLEINE KORPORAAL
— Wat en wie kan mij beletten op Napoleon te gelijken.
(Teekening van Léo Campion uit «Le rouge et le noir»)

10 KOEKOEK
— Zech mij ne keer wadat dat is
nen uitvlugt? zeit den Broeder, Alee
gij daar Lee jen ar!
— Nen uitvlugt zei Leejenar, dat
is geleik dade zoud zeggen een zoldervenster
of een agterdeure...
— Wa fertelde daar? riept den
Broeder.
— Baja! zeit den anderen, als ge op
eete kooien zit of met een besneukelde
konsjense en ge zoekt nen mojijn
om schganpavle te speelen zonder u
gat te ferbranden...
— Kunde mij daar een voorbeelt
van geeven? zeit den Broeder.
— Een feurbeelt? zeit Leejenar,
een feurbeelt... hum, ge kunt het al
nie zeggen zonder spreeken, maar gen
ebt pareksempel uwen devwolr nie
mee...
— Kboor u al koomen! zeit den Broeder,
zweien mar plantrekker! Er zijn
goeje en slegte uitvlugten in de weerelt
zeit hij, gij daar Teelesfoor geef
mij ne keer een goeje!
— Een goeje! zeit dendienen, dedie
Bij raar en ge moet ze verre gaan
zoeken in deilege gschgiedenesse...
— Wie spreekter ier van d'eilege
geschgiedenesse? zeit den Broeder.
— Een goeje? riept Paalentijn, ewel
ge wilt beifeurbeelt eenen een vijze opdraajen
maar den anderen is slimer
U I T V L U G T E N
of gegij en hij eeft u op u kleppe,
wa moede doen?
— Zweigen! zeit Bsesar.
— Mis! zeit Paalantijn, gen ebt
maar in tlateln te beginen...
— Wa winde daarvan? zeit den
Broeder teegen mij.
— Dat t'een triestich loleken ls!
zeit ik, als Paalentijn peist dat wewij
nog in den tijt van d'ansieklieken
loeven... Ksal ekik ulder ne keer eene
fertelien zeit ik hoe dade uw plan
moet trekken in 't leven...
— Pier, gaat uwen snei! zeit den
Broeder teegen mij.
— Luistert zeit ik, twas in den
tijt van den duits Tfreedesverdrach
en was nog nie uitgevonden en mijn
nonkel Seesar en was nog mijn nonkel
niet, maar hij kwaamt toch al ale
daagen naar den staat van gezontijt
van ons Ireine inforraeeren om te zien
oedat er mee was. Den krieg liept op
zijn laatste poten en dienen feitweever
van ons Ireine was tal gaan zeggen
zoodat mijn nonkel Seesar zijn
stouwte schgoenen aantrokt en teegen
mijn vader zeit: zijde gij benouwt van
die manen? Laat ons ne keer agter
kartoofers gaan, ze zullen ons tog nie
opeeten! Zo gezeit zo gedan, zulder
er ale twee van onder mee nen groten
zak, maar we waren nog niet goet veur-
bei tbrughuizeken of daar komt nen
markepaker af tendent de direeve.
Mielejarde! zeit mijn vaader ken ebbe
mijn paspoort nie mee! Wat is zovee
lel zeit de Gaazebulze, steekt u Ier
ln de zak, ksal u op mijnen nekke
diraagen en als thlj Iets vraacht zallek
zeggen dat then hoop versieeten kaseroolen
zijn voor op tsturt uit te
gieten. Ala boneur! zecht mijn vaader
en hij de zak binen. Binst dienen t!Jt
was de markepaker daar.. Was ebst gij
daar ln diene sak vraacht hij aan de
Gaazebulze. O, meineer zecht dendienen
in thoocfa flaams, een boel alte
kasroolen. Tututu! zecht den anderen
gü kunst zeggen was gij wilst, las mi)
nekeer foelen. En de markepaker geef
nen trok mee zijnen saavel en steekt
hem dwes deur den zak in mijn vaader
zijn agterwerk...
— Brrrr! riepen al de jonges.
— En wat eeft uw vaader gedaan?
vroecht den Broeder.
— Hij is ejij beginen roepen geleik
dat kaseroolen roepen als ze nen saavel
in ulder ferdomennesse krelgen:
klink klank klink klank!
— Dat was een feine! zeit den
Broeder, en daarmee wast hij met zün
voeten van tüs!
— Ja hü! zeit ik, een alf uure laater
zat hü in de niewe wandelünge...

in.
KOEKOEK 11
S4

12 KOEKOEK
1 BERIJMDE SCHELMERIJEN
159)
G R I E P
Zie, kwam er in den ouden tyd
Een oorlog in 't gewest,
Dan was hü meestens begeleid,
Door cholera of pest.
Maar thans, nu wij beschaafder zijn,
Gaf d' oorlog, die verliep
Alleen nog maar een pest... in 't klein :
'k Bedoel : de Spaansche griep.
En alles wat men nu mankeert,
Verkouden, ongesteld,
Het wordt als griep geregistreerd
Daar zij' alleen nog telt.
Er is geen influenza meer,
Geen jicht of flericijn,
Geen beenderbreuk of vuile zweer,
Geen kanker, liefdepijn.
't Is alles griep en nog eens griep.
Die ons te pakken heeft.
Een beetje koorts, wat borstgepiep,
Een vinger, die .wat beeft,
Wat hoofdpijn of een neuspoliep,
Een polsslag die versnelt,
Het klinkt alweder : « 'k Heb de griep
Dus gauw een grog besteld ! »
Dan kruipt men lekker in zijn bed
En slaapt eens duchtig door.
Want dat is bij de griep een wet.
Of... dient z' alleen daarvoor ?
Men wordt vertroeteld en gesust,
Krijgt rhum en lafenis;
Bezoekers laten a gerust,
Daar griep besmettend is.
Ik bleef tot heden toe gespaard.
Maar 't is of ik ze riep :
Ik voel iets jeuken in mijn baard;
Dat is zoowaar... de griep.
Ik kruip dus vlug mijn emmer in
En staak dus dit refrein
Ik wil er bij zijn van 't begin
En... in de mode zijn !
BRIEVENBUS
CORATiTE. — Misschien wel. Misschien
niet. Maar houd u strikt aan
deze aanbeveling om zeker te zijn van
uw stuk.
LEONARD. — Daar heeft, onzes inziens,
de liefde niets mee te maken.
Het is meer een kwestie van onderbewustzijn.
CESAR. — Vermijd zooveel mogelijk
prikkelende stoffen, als mostaart, peper,
vrouwenoogen en grofkesnagels.
HIJ GO. — Bulten onvoorziene omstandigheden,
Onafhankelijk van onzen
wil, is het toekomende week uw
beurt. Is er te dezer gelegenheid niets
te doen om een beetje propaganda te
maken voor Koekoek? Wat het soupeetje
aan de redaktie betreft, volledig
akkoord en bij voorbaat aangenomen.
Maar dat alles blijft natuurlijk
strikt onder ons.
ELVIRE. — We hebben reeds vroeger
dezelfde aanbeveling gegeven aan
een andere Elvire: onderteeken uw
brieven niet met «Elvire», maar met
L.4. Dat zal voor ons een weten zijn,
en voor de anderen een raden. .
CHRISTOPHORUS. — Ja, we hoorden
er ook reeds van, dat minister
P. E. Janson zich uit de politiek en in
een klooster zou terugtrekken, maar
we kennen nog den juisten datum niet
van deze heuglijke gebeurtenis.
G. V. H. — We zün u dankbaar voor
de toezending van «Het geestesleven»,
maar kunt ge ons bij een volgende gelegenheid
niet Mariene Dietrich of een
andere Joan Crawford bezorgen?
TWEE BRIEVEN
John kreeg twee brieven. Eén van
zün vriend Jack Smith. die hem uitnoodigde
om met hem te gaan tennissen
en één van zün directeur, die ook
Smith heette en die hem .nviteerde
"om het weekend op zün landgoed te
komen doorbrengen.
Nu had John al lang een oo»1e op
de dochter van zün chef en dus schreef
hii ziin vriend natuurlijk af.
Den volgenden morgen kwain zün
vriend hem tot zün erbazing in
,»nn' r
-
l
'""n Jpnlen n vroes: hem:
— Zijt ge nu nog niet klaar?
— Maar? Maar ik schreeï u toch,
dat lk niet kon komen?
— Onzin, ge hebt me geschreven,
dat ge mijn uitnoodiging aannam
— Lieve hemel, dan 'leb ik de brieven
in de verkeerde enveloppen gestoken
en heeft mün directeur het
briefje gekrecm. dat voor u bestemd
was, stotterde John ntzet.
-r Wat stond er dan in den brief?
— Amice, uw uitnoodigin? kan me
gestolen worden, ik heb wat beters
aan de hand...
L E E S E N V E R S P R E I D K O E K O E K

KOEKOEK 13
Van een paar
gelukzakken
— T es wried, hein menier Allard,
wa da-dee in de Sarre gebeuld es. Ze
sprêike van twee honderd dooie en
*k weêit ni hooveul geblesseïdege, sprak
Lupe Slek, de baas uit «De Witte
Penne» in het Land van Luikstraatje,
tot den message op het stadhoies van
wien hij wist dat hij ne «geilede kadêi»
ls.
— Ja, zei menier Allard, ik heb 't
onlangs nog gezegd, de malheure staan
tegenwoordig met stil.
— Enne, oen watte attribuêire ze
datte? vroeg Nolle Kat, de schoenlapper
uit de Paepeveste.
— Dat is nog niet vast bepaald,
antwoordde menier Allard, de enquête
zal da moete proevèire. Mor, ik
hem de détails doe van gelezen in «Le
Petit Parisien» dat is terrible wa ne
carnage dat daar is geweest. Ze spraken
van een «Vision apocaplytique»
maar ik zou het wel gelooven.
— Zouje ni paaze dat doe waal eet
vies achter zitj, vroeg Luppe Slek.
— Wel, Luppe, dat kan niemand ni
prêtandêire. D'r is een hypothese volgens
dewelke de catastrophe te attribuêire
es oen den tremblement de
terre dee in dêi région g'observêid wid.
Mo wee kan da just affirmêire?
Als ge zoe een betje van de gaze
kent — ik hem doevan in nen boek
gelêize — den meugde toch al supposêire
da doe een fuite moot gewêist
zijn dee twee gaze contraires in contact
gebrocht HEIT. Masscheen es er
den uuk en étincelle gewêist die dee
gaze g'enflammêid HEIT, en dêi «rriedege
explosion geprovokêid HEIT. Het
schijnt dat het terriebel was.
— Da wil ek hemme, zei nu ook de
Wasj.
— Mo, zette menier Allard zijn betoog
voort, we zullen toch de resultat
van de enquête officielle moeten af-
I wachten veur da we gefixeerd zijn,
I over de natur van dane corps explosif
I dee doe in gemelangêid moot gewêist
zaain.
H>~ — En hedde da gelêize van dee vraa?
vroeg Luppe Slek.
— Van welke vrouw? vroeg menier
Allard.
— Awel van dêi vraa da ze doe gevonnen
hemme onder de ruines, noe
vaalf doege zeuke. Dêi was na ni ge-
blessêid of niks en ze decouvrêire dêi
doe, 't es woe ze lag van heure sus.
— Ja, antwoordde menier Allard,
die mag zeggen dat ze van ve~ komt.
Als men nadenkt hooveul ander victiems
dee er toch ingeblêive zaain.
— Da's ien dee mag zegge da ze
geluk HEIT beaamde Nolle Kat.
— Dat es just gelak den daane van
Ostende, bracht nn ook de Wasj in
het gesprek.
— Den daane van Ostende?
— Weutte gaaile da ni?
— Neen Wasj, sprak menier Allard,
wat is dat weer voor iets. Nog nen
drame?
— Neen, zei Wasj, ginnen drame;
't es ter kontroere ne schuune vaudeville.
Ik hem doe mee vees moote
lache. Mo gaaile zaitj toch veeze
meense. Al wa dat er in China, in
Amerika, in de Congo of in Jujupa
gebeüid, dat kende en dovan kunde
alles vertelle, mo wa dat er in aaile
eige pejie gebeüid, doe van kent gaaile
just niks. Da's ni serieüis.
— Too zieverêir mokt a n! kwoed,
zei de Nolle en verteltj ons is wa dat
es in Ostende. Hemme ze doe masscheen
ne wallevisch gevangen in ne
visschersblok of stond de zeeë masscheen
in brand.
— 'k Zou a mooten antwoude, mo
ik zal leever zwij ge, zei de Wasj met
een gebaar waarin hij de volle maat
van zijne verachting te kennen gaf
ten opzichte van den onverbeterlijken
schoenlapper.
— G'het gelaaik, zei den baas, verteltj
ons leever van danen Ostendenêir.
En de Wasj ging aan het vertellen.
— Doe was doe ln Ostende ne Charel
dee getrouwd was en dee boeite
zan vraa nog e leef haa.
— Dat gebeurt nog, sprak menier
Allard, om een nieuwe blijk van zijn
uitgestrekte kennis te geven.
— Ge vindj dat alle doege, zei Nolle
lachend.
— Ja, vertelde de Wasj verder, en
de rendez-vous woere altaaid in en
hotel discret, Ik weit ni good wa dat
dat wilt zegge mo het stond toch zoe
in de gazet. En nateurlaaik de vraa,
d'echte, dêi sluur, dee wist doevan
niks hein. En het schaint da dat spelleken
al lank deudege.
Moe zoeterdag prevenêire ze toch da
schoep dat heure man waal me za
leef in danen hotel discret was.
— Veu watte te doon? vroeg de
Nolle.
— Nolle zwaaigt, gebood den baas
die maar een ding vreesde, dat is dat
de Wasj zich zou kwaad maken, want
dan kunnen er vieze dingen gebeuren.
Ge weutj da zoe good as waaile voegde
hij eraan toe.
En allen lachtten.
— Mo, ging de Wasj verder, da madammeke
es nogal jalosch. En z'hêit
niks bêiters gevonne as goen ne revolver
te kuupe dee ze good HEIT doon
chargeire mêl zes balie. Den es ze noe
dat hotel geluupe en zonder dat
eemand heur kost vasthave leep ze
den trap op, sproenk ze de köemer
binne en... pang... pang... twee
scheuïte gingen af.
Den hotelier en de twee garcons,
as ze da g'huud hemme leepe z'uuk
bove en paasdege dr ze doe twee cadavers
op grond ginge vinde. Ge kuntj
paze in wanne stoet da ze woere. En
weutte wa da ze decouvreïdege?
— Watte Wasj?
— Awel dane Charel en zan mokke,
alle twee gelak Adam en Eva in de
paradis terrestre en de soekeles van
de vraa mêi eure revolver in heur
hande en dee mo ni kost begrijpe da
ze doe zoe veur heur in dêi teneu
blêive stoen, mud van schomte mo
toch ni duud.
— Wa was er gebeüid Wasj. Ha dêi
vraa er neffes geschote?
— Wel zei Wasj, en dat es het komikste
van d'affaire. Z'ha good' gevisêid,
z'ha geschote veu ze 't hemmen
alle twee, mo... eure revolver was a,
blanc gechargeid. Danen armurier h§,
gezeen da da madammeke zoe g'exaltêid
was en hü ha d'impression da ze
ging en biestegaaid doon en in de plosj
van gooie kogels ha hem los pooier
op de revolver gedoen.
Allen proestten ze het uit van lachen.
— Da's toch en faain affaire hein,
zei de Wasj.
— Ja sprak menier Allard, dat is er
eene die van geluk mag spreken.
— 'k Geluuf a wedervoer de Wasj,
daanen HEIT uuk de duud veu zan
uuge gezeen.
— En 't schoeinste van alles et.
dat hem mag herbeginne voegde dt)
Nolle eraan toe en hij bestelde een
toernee generale voor de drie drinkebroers.

KOEKOEK
UIT HET LEVEN VAM DEN PLATTE
De Plette stond op den hoek van
een straat te prakkiezeeren wat of
hij doen zou.
Hij had met een keukenmeid afgesproken
en die had hem zichtbaar een
blauwtje laten loopen.
Want hij stond hier nu al een geslagen
uur te koekeloeren en van de
meld was nog altijd geen spoor te
zien.
Geduld is een schoone deugd en met
de meiskens bad de Platte nogal veel
geduld! Maar om zes uur afspreken
en om zeven nog niet op 't appèl zijn,
dat is, zacht gesproken, overdreven.
De Platte had er spijt van.
Niet om de meld zelf: één verloren,
tien gevonden!
Maar ze had beloofd een flesch wijn
mee te brengen en wijn is een drankje
waar meer andere lui dan de Platte
ook van houden.
De Platte was in den grond van zijn
hart, om het eens raak te zeggen, een
beetje in zijn gat gebeten, maar hij
bad schoon te vloeken dat het kraakte:
de meid vertoonde zich niet.
Misschien ware de koleire van den
Platte wel geluwd, hadde hij juist op
dat moment geen politieman ontwaard,
met wien hij nog een eiken te pellen
had.
De Platte is al van nature een Jongen
die op het zicht van den helm van
een gardevil uit zijn humeur geraakt
en deze pakkeman was er bovendien
eene, met wien hij het pas aan den
stok had gehad.
De vorige week was hij een stuk in
den nacht, met een stuk in zijn kraag
naar huis gelaveerd en daar hij nogal
een eindje te loopen had, was hij op
de gedachte gekomen, een liedje te
zingen om den tijd te korten.
Hij had nog maar pas het groote
aria van Paust ingezet, dat u allen
bekend ls:
«Daar ligt nen schelvisch ln de vliet»...
als er plots een gardevil kwam opgedoken
die hem beval zijn klep dicht
te houden.
— En waarom? had de Platte gevraagd.
— Omdat het verboden is 's nachts
la wijd te maken.
— Lawijd? Maak ik lawijd?
— Ge dankt toch zeker niet dat het
zingen is wat ge doet?
Nu moet ge weten dat de Platte
in den waan verkeert dat hij een
pracht van een stem heeft.
Zoo bracht daar het eene woord het
andere bij en de slotsom van è.1 dat
spektakel was dat de Platte in de kast
werd gestopt met een lekker procesverbaal
aan zijn broek.
En nu hij juist weer ontstemd was,
wien sag hij daar voorbij wandelen?
Meneer den agent die hem op dien
bewusten nacht had opgeleid.
Ik moet zeggen: de Platte zijn han­
den jeukten toen hij den schabeletter
ontwaarde. Maar hij dacht ook aan
de gevolgen en de Platte liet zijn
handen jeuken.
Nu wou het toeval dat er hem op
dlit oogenblik een voorbijganger aansprak
die hem den kortsten weg naar
het politiebureau vroeg.
De Platte keek den man even aan.
Het zag er een sterke kadee uit en
aan zijn spraak te oordeelen was hij
van den bulten.
— Wel man, zei de Platte, zelf weet
ik het ook niet.
— Neen? En gij zijt van de stad!
— Zeker, maar met de politie laat
ik me niet in. Maar ziet ge ginder dien
meneer wandelen, met zijn blinkende
knoppen aan zijn jas?
— Ja!
— Welnu, die kan het u zeggen.
— Merci.
— Die moet het u zeggen, vulde de
. Plutte aan.
— Is dat een agent?
— Dat is zelfs een hoofdagent.
— Maar, vroeg het boertje, hoe moet
ik dien aanspreken?
— Dien moogt ge niet aanspreken.
— Hoe kan die dan weten wat ik
wensch?
— Ge gaat er naar toe en als ge
zoo nog tien stappen van hem verwijderd
zijt, neemt ge een aanloop.
— Een aanloop?
— Ja, een aanloop. En vlak achter
hem gekomen geeft ge hem een trap
tegen zijn zitvlak, dat ge er zijn tanden
van hoort rammelen. Zijt er zeker
van, als ge er niet naast trapt,
gaat die gast u wel den kortsten weg
naar het politiebureel wijzen.
• * *
Om zijn gramschap weg te werken
trok de Platte een kafeetje binnen,
waar hij een serveuse kende die hem
niet ongenegen was en als het pas
gaf, hem gratis-voor-nlet pinten bezorgde.
Toen hij binnentrad, zaten daar
twee vreemdelingen tegen mekaar op
te liegen.
De een was een Amerikaan en de
andere een Pranschman, maar beiden
spraken ze Engelsen. En de Platte
gelijk een echte Sinjoor die aan de
haven heeft gewerkt, kende genoeg
Engelsch om te verstaan wat die twee
daar uit hun laarzen sloegen.
Ze hadden het over den wind.
Er zijn winden en winden, de éénen
waaien, de anderen niet.
't Was over wind die waait.
— Om wind gewaar te worden, zei
de Pranschman, moet ge chez nous
zijn, te Parijs, Daar kan het waaien.
Stel u voor dat op zekeren dag het
zoo fel waaide dat de Eiffeltoren er
krom onder werd. Hij was gewoon
doorgebogen.
— Ja, sprak de Amerikaan daarop,
daar moet dan voorzeker al een felle
bries gestaan hebben, maar bij ons was
het op een schoenen morgen nog anrere
peper.
Het waalde zóó hard dat er een wolkenkrabber
van 300 mtt3r hoog, in een
andere straat terechtkwam.
De Pranschman gaf zich verloren.
Zoo hard waaide het gelukkig te Parijs
nog niet.
Toen meende de Platte het gunstige
oogenblik aangebroken om ook duit in
't zakje te doen.
— Laat me toe u te storen. Ik ben
Belg. En ge hebt misschien al wel
vernomen, Mtjnhe ren, dat de hoofdstad
van België, Brussel heet?
De twee anderen knikten instemmend.
— Bon! zei de Platte. Zijt ge al in
Brussel geweest?
Ja, ze waren er alle twee al geweest.
— En hebt ge daar op de straat niks
bijzonders gezien?
— Ja, zei de Amerikaan, tusschen
de kasseien, in sommige straten, van
die koperen schijven.
— Dat zijn geen kopperen schijven,
zei de Platte. Dat zijn koppen van
nagels. Van nagels, ja mijnheeren. En
weet ge waarvoor die nagels dienen?
Neen, dat wist noch de Pranschman,
noch de Amerikaan.
— Het ls al gebeurd dat het te Brussel
zóó hard waaide, dat er straten
gingen vliegen. Ze hebben die nu vastgenageld!
De Amerikaan wou er meer van weten.
— Kunt ge me niet zeggen, vriend,
sprak hij, wanneer of het te Brussel
zoo nijg waait?
— Telkens als burgemeester Max een
redevoering in open lucht uitspreekt!
Die zet dan zijn mond zoo wijd open
dat het begrijpelijk moet tochten,: zei
de Platte.
« • •
Een half-uur later, nadat hij een
paar minuten stillekens met de serveuse
gepraat had, verliet de Platte het
kafee, opgemonterd en welgezinde
Hij zou het meisje, te middernacht,
als ze gedaan had met werken, komen
afhalen en naar hsuis begeleiden.
Ze had hem centen voor de tram
gegeven en... nog wat meer ook.
Daar de Platte vermoedde dat hij
met dat meisje nog een kleine expUkatie
zou hebben, voor ze hem ter
afscheid zoende, trok hij naar een
coiffeur om zijn baard te laten scheren
en een beetje reuk op zijn baar
te laten sproeien.
De Platte is er een waar altijd een
reukske aan geweest is.
Maar daar zit hij pas neer eh de
Vervolg onderaan bis. II

1
KOEKOEK 15
KOEKOEK'S OORSPRONKELUK FEUILLETON
De nieuwe heerschappij
(Vervolg)
Gehuwde mannen strekten onbewust
de armen uit om de warmte te omhelzen
van een vrouw, en schrokken toen
zij aan de vingerspitsen den weer­
stand voelden van een onbekend slaap-
kameraad.
Doch wat is het noodig nog verder op
al de duizenden bijzonderheden in te
gaan van dezen gedenkwaardlgen
marsen; weldra zullen geleerden opdagen,
die in ontelbare volumen dezsn
tocht van de millioenen in kleurige
termen zullen beschrijven.
Weer daigde de morgen, al is dit
een geijkte uitdrukking, die nu geen
zin meer had, want de zon was opgegaan
ln een klaarte waarop zij geen
invloed mejr uitoefende. Het was den
ganschen nacht klaar gebleven, een
klaarte waarvan men zou mogen zeggen,
dat ze zoeter dan nature was
gelijkmatiger, zooals een foto soms beter
een mensch toont dan men hem
ziet in de werkelijkheid.
Het werd dus weer acht uur, en tien
LLÜLLLLLILLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLL!
barbier is juist bezig hem in te zeepen,
als Janus er ook binnenzwaait.
Janus was een vriend van den Plat-
' te. Deze laatste had reeds herhaaldelijk
beroep gedaan op de vrijgevigheid
van Janus, telkens met de stellige
belofte het ontleende bedrag zoo
spoedig mogelijk terug te bezorgen.
Janus had den Platte bij den coiffeur
zien binnentreden.
— Als hü zich laat scheren, zoo had
Janus bij zich zeiven gedacht, dan is
het een teeken dat hij centen heeft.
Ik zal hem eens met de gauwte vragen,
wanneer hij me gaat afbetalen.
— Well riep de Platte, schijnbaar
verheugd, wien we daar hebben, Janus!
En hoe is *t er mee, vriend.
— Goed. En met u ook, naar ik zie?
— Ja, ja, weerde Platte af, geene
steef...
— Platte, zei Janus, ik ben ook
zonder werk. Ik kan dus best eenige
centen gebruiken. Ge hebt gij in den
tijd van mij geld geleend, met de stellige
belofte, het me weer te geven.
— Potvemonde, zelde Platte, wat
hedde gij een goede memorie!
— Mijn centen, zei Janus!
— Ge hebt toch zeker nog wel tijd
om te wachten tot ik geschoren ben,
Janus?
— Dat wel, meende Janus.
— Wel, zei de Platte, zet u dan
neer.
En de Platte stond op, wreef het
schuim van zijn gezicht en was het
gat uit.
uur 's morgens. En een dag verging,
en het werd niet donker. De gewoonte
van stappen was al zoo diep geworteld,
dat de krampen van zelf verdwenen,
en ook de honger scheen minder menschen
te kwellen dan den vorigen dag.
Doch nu moeten wij naar het hoofd
van den stoet snellen om te zien wat
daar gebeurde. Niet naar het hoofd
van een enkelen stoet, maar van verscheidene.
Want deze reusachtige optochten,
die steeds aanzwollen met
kleine stoeten uit zijwegen, stroomden
van Noord en Zuid en Oost en West.
naar een zelfde plaats samen: de groote
vlakte van Waterloo.
DE VERZAMELING OP DE VLAKTE
VAN WATERLOO
Zij die van de gemeenten rond Waterloo,
van Brussel vooral, waren opgerukt,
hadden van den eersten dag reeds
opgemerkt, dat de groote gebeurtenis
zich zou afspelen op het plein van Waterloo.
Want hier hielden zij eensklaps
stil. Zij die met meer verder stapten,
konden nog ter plaatse trappelen, zich
omkeeren, neerhurken, maar zij werden
onmiddellijk gewaar dat zij geen
halven meter vooruit of achteruit konden
komen. Achter hen kwamen in
dichte gelederen hun landgenooten
aangerukt, tot zij een wemelenden
muur vormden, die aandikte zonder ophouden.
Uit alle windstreken traden
stoeten menschen aan en men zag het
plein langzaam vol loopen, terwijl 1n
het midden een open ruimte bleef, een
kring van een vijftig meter diameter.
Het wachten zou doodelijk geweest
zijn voor hen die daar nu uren en uren
moesten stil staan, indien er zich met
allerlei kleine incidenten hadden voorgedaan.
Wj kunnen er hier slechts
van weergeven op tijd en stond.
Het weder, wij zeiden het reeds, was
van een maagdelijke sereenheid. Het
was of de Middellandsche Zee ergens
in de nabijheid spoelde, alsof de Lente
in aantocht was; indien wij wilden
spreken gelijk de barometer, zouden
wij zeggen: het was een «beau fixe»;
er heerschte een temperatuur waarop
men bouwen kan. De lichte wind, die
suisde gelijk de muziek van Bach, gaf
den indruk, dat noch winter noch romer
iets vermochten tegen deze luchtige
koelte. De arbeiders die uit de
fabrieken en de kinderen die regelrecht
uit de school waren gekomen, konden
zich koesteren ln deze weldadige tem
peratuur, maar dames en heeren. die
zich hadden aangekleed voor een
straatwandeling ln den winterochtend
voelden het zweet uitbreken en ontdeden
zich. van de overtollige kleedingstukken.
Doch niemand merkte meer wat zijn
gebuur deed, want aller aandacht wa*
gevestigd op de open plek in het midden
van het plein. Instiktmatig voelde
iedereen dat men daar de oplossing
moest zoeken van de wonderbaarlijke
gebeurtenissen die eenleder hadden
meegevoerd tot hier. Wat zich op deze
ruimte voordeed was echter zeer gewoon.
Er stond een verhoog opgetimmers
dat met trappen tot eenige meter
hoog steeg. Rond dit verhoog Dewogen
zich verscheidene menschen, de
eenigen die blijkbaar nog vrijheid van
bewegen hadden. Twee jonge mannen
waren in een vroolijk gesprek gewikkeld;
de eene was spiernaakt, de andere
droeg een wit doek om zijn schouders
geslagen. Op eenige stappen van
hen wandelden andere, meer bejaarde
personen; een paar nog liepen eveneens
naakt. Zij waren negen of tien in getal.
Weinig verschilden zü van de omstanders,
zoodat de meest vreesachtige
Belgen, die gemeend hadden naar het
laatste oordeel te schrijden, langzamerhand
van hun ontroering genazen, en
weer gingen denken, niet mee* aan de
vier uitersten, maar aan den intrest
op hun geld, aan den rendez-vous met
een minnares, aan de melk die op het
gasvuur te koken stond. De mannen
in de open ruimte waren meest glad
geschoren van de kin tot ln den nek,
alhoewel een van de jongrten, die met
zijn wit doek om de schouders, lange
haren droeg die hem over de ooren
krulden.
— 't Zijn Amerikanen! fluisterde een
Brusselaar die op de eerste rij van het
publiek stond tot zijn buurman.
— Neen, siste deze laatste, 't zijn
Dultschers. Ik ken ze! Be was lid van
het voedlngskomlteit in den laatsten
oorlog, en ik weet er dus alle. van. Ik
heb het in 1918 genoeg gezegd, dat we
ongelijk hadden met tot Berlijn op te
rukken!
't Gerucht verspreidde zich onder
de voorste rijen, dat de Dultschers waren
binnen gevallen in het land en door
middel van hertziaansche golven nu
het gansche land verlamden. Dit verwekte
natuurlijk groote opschudding,
en al de diplomatie van een advokaat
uit de eerste rij was noodig om te beletten
dat het awoert-geroep van een
der omstanders niet in een algemeen
gebrul ontaardde.
— Wij moeten toch niet overiild een
oordeel vellen, sprak de advokaat. Laat
ons een oogenblik stil zijn en luisteren
welke taal zij spreken.
Met groote moeite werd verkregen,
dat een betrekkelijk stilzwijgen intrad,
en gespannen rekte men de ooren naar
de onbekende figuren in het midden,
(Vervolgt)

16
KOEKOEK
HUMOR VAN ANDEREN
NOTA DEK REDAKTIE We nemen geen VerantWoordelilkheta op voor Wal Wt zet, HH
schrijven, das nog min der Voor de karikaturen Van deze bladzijde. Het teit dat Wij deze teekenin
gen overnemen. Van Vriend en tegenstander, bewijst niet dat Wij het met de strekking eens zijn MMWÊ
SANITAIRE ARTIKELEN
Een oogenblik, mevrouw, de bediende komt 'dadelijk. Gaat u zoo lang
•ven zitten, alstublieft! (Smokehouse, New-York.)
— En? Hebt ge opslag gekregen?
— Nee, hij zei, dat hij 't heel graag
zou geven zoodra de tijden wat beter
werden; enfin, juist hetzelfde wat hij
Bei in 1908. (Humorist).
Inbreker: Bonjour, jongelui, laat ik
vooral niet storen, hoor.
(London Opinion).
v— Hebt gij geen dactylo meer?
— Neen, ze heeft haar werk opgezeid,
toen ze me betrapte, als ik mijn
vrouw omhelsde!
(«Gutierrez», Madrid).
— Marie, hebt ge de visch afgewasschen
vóór het bakken?
— Madame denkt dat toch zeker
niet, een visch wasschen, die altijd
in het water leeft!
(Lustike Kölner Zeltung).
MENEER. — 't Spijt me, dat ik zoo
laat ben, maar ik kreeg een lekken
band door een flesch.
MEVROUW. — Kon je die flesch
dan niet zien?
MENEER. — Nee, de man had ie
in zijn zak. (Humorist).
DE ONTGOOCHELDE INBREKER
— Zie, mijn arme Tiend, waar
de krisis ons geleid heeft... Om den
coffre-fort te gebruiken, heeft er mijn
vrouw een eetkast van gemaakt!
(La I