Humoristisch weekblad van "Yooruii,,

Verschijnt den Donderdag
0.50 Fr. PER NUMMER
Abonnement 1 Jaar -¿5.— ti
6 maanden 12.50 fr
3 maanden 6.35 fr
Posten. «Hei Licht» NT 5673$
HANE DE BON
Humoristisch weekblad van "Yooruii,,
Redactie: 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent. — Tel.: 157.40
Nummer 37 EERSTE JAARGANG 21 Januari 1932

GELUKKIG
i - -ui 2 — — — — — _ _ _
NIEUWJAAR
VOOR AL ONZE LEZERESSEN
IDEM VOOR ONZE LEZERS
Noöje Kalender van ons biiblad
We gaven verleden week een trouw
verslag van een protestbezoek, waarmee
de groep van socialistische volksvertegenwoordigers
en senators van de
bedde Vlaanderen ons had vereerd,
naar aanleiding van het kunstvol afdrukken
hunner respektievelijke aangezichtjes
op Vooruit's kalender voor
1932.
Van deze 25 parlementsleden hebben
eir ons 24 een brief van bedanking
geschreven, wat ons natuurlijk aangenaam
tot in de scharnieren van ons
geraamte heeft geschokt. Wat de 25e
betreft, die van pijkens gebaart, wü
houden zijn naam ter beschikking van
het parket.
Het spreekt vanzelf, dat we onmogelijk
al deze brieven kunnen overdrukken;
deze van Anseele konden we, om
de gansche waarheid te zeggen, nog
niet ontcijferen en Chalmet schreef
ons in 't latijn, waarvan onze kennis
zioh beperkt tot een paar uitdrukkingen,
die we in den kleinen Larousse
en in «Het Volkske» hebben geleerd.
Maar de vriend Jef Coole van Kortrijk
is over zijn physieke verminking
op den kalender niet te kakneeren,
bü zooverre, dat we vreeselijke dingen
verwachten.
Zijn kameraad Jan Samijn, met wien
we over 't geval spraken, zei ons na
lang en luidruchtig te hebben nagedacht:
«Seppe Coole heeft natuurlijk
ongelijk, een schoonheidskoningin is
hij niet en ik vind, dat zijn portret
nog te veel is gevleid. Sedert hij zich
in Duiteohland eens liet scheren, heeft
hij lichamelijke ambities gekregen!»
Deze misschien wel eerbiedwaardige
zienswijze was nochtans niet van aard
een duimbreed af te wijken van de
stalen objeküvltedt, die we ons in deze
kalenderkwestie als een harnas hebben
aangetrokken.
Wat er ook van zij, Jef Coole schreef
ons een brief van drie bladzijden. Hij
verklaart zioh niet alleen solidair met
de geuite opmerkingen van zijn kameraden,
maar spreekt van een Interpellatie
in Kamer en Senaat, en van
een protestbetiooging der beleedlgde
echtgebooten. HIJ vreest daarenboven
hét ergste voor de nieuw* verzen van
Ach. Vlan Acker; voor den sprong, dien
J. De Coninck maken wil om den
Bond der Kroostrijke Gezinnen te bereiken;
voor een duel van K. Hannick
met den domper Ronse uit de Bestendige
Deputatie van Oost-Vlaanderen;
voor een mogelijke verwarring tussohen
K. Van Hoeylandt en minister
Renkin; voor diplomatische moeilijkheden
met Japan, daar H. Van de
Meulebroecke uit Mandsjoerije schijnt
te komen; enz., enz.
«De kalender is een echt stuk antiparlementarisme,
besluit Coole en ik
wend me tot u, liefste vrienden van
«Koekoek», om uw protest naast het
mijne te leggen. Ik omhels u!»
In weerwil van die omhelzing, willen
we de wonde niet verder openrukken
en Coole er aan herinneren,
dat de kalender voor niet langer dan
1932 geldig is.
• » •
Anderzijds kregen we nog twee brieven,
die niet door parlemeiistleden
werden geschreven: een uit Moeskroen
(ten ware Jef Vandevelde de ingever
was?) en een uit St-Niklaus (wie weet,
geïnspireerd door K. Van Hoeylandt?)
Belde brieven hebben het over de
revolutie in de heiligendagen, daar in
1932 Witte Donderdag op een Dinsdag,
Goede Vrijdag op een Woensdag,
Pasohen op een Vrijdag en ook Sinxen
op een Vrijdag komen!
We hebben de kwestie onderzocht.
De zetter heeft ons in een verwarde
taal geëxplikeerd, dat zulks een gevolg
is wan den internationalen toestand.
«Alles is tegenwoordig konteverkeerd,
zei hij, hoe zoudt ge willen, dat de
heiligendagen en de almanak normaal
blijven? De kalender van «Vooruit» is
de eenige goede en wie het anders
zegt, gelooft niet in de macht van
den Volkenbond, in de goede resultaten
van de Ontwapeningskonferentie,
in de definitieve regeling der schuldenkwestie,
in de vredesgeaindheid van
Mussolini, in de kapaciteiten van
minister Dens...>
We verzoeken onze lezers die verklaring
aan te nemen en geduld te
nemen tot in 1933, als er een nieuwe
kalender verschijnen most.
KOEKOEK
• DE
PROPAOANPE
VOOR ONS BLAD
Over het gteheel gezien, kunnen
we onze tevredenheid uitdrukken
over de aanwinst van lezers, die
ons humoristisch weekblad tijdens
(i'e laatste vier, vijf weken heeft
gemaakt: we hebben iets meer
dan 600 lezers gewonnen!
Het is bijgevolg gofed. Maar het
mag er niet bij blijven.
Ieder van ons kan en moet in
zijn vriendenkring voor «Koekoek»
propaganda maken en abonnenten
winnen. En dat is waarachtig
niet moeilijk! De PERSOONLIJKE
propaganda is veruit de beste.
De verkoopers van «Vooruit» en
:

KOEKOEK
Onze galerij van beroemde en beruchte mannen
Eerst hebt ge een baard, als een
brandend braambosch.
En dan hebt ge een bril.
Daarachter houdt de Mane zich -
schuil.
Hij werd geboren op een literairen
datum: den 9en November.
In het jaar 1868.
Dat is voorzeker al een tijdje geleden.
Maar het hart van den
Mane stemt niet overeen met zijn
leeftijd.
Hij werd ons door God gezonden,
want hij heet Emmanuel.
Misschien is hij daarom een volgeling
van Chalmet?
Óver zijn kinderjaren weten we
niet veel meer dan dat hij in de
Pijp geboren en getogen werd. Hij
smoort nog altijd pijp. Waarom?
Dat weet ik niet. Want hij is een
van de zeldzame Vlaamsche schrijvers
die sigaren kunnen rooken,
aangezien hij een voornaam ambt
bekleedt, en naar het verluidt, nog
al gemakkelijk... sigaren uitdeelt.
Het eerste werkje dat hij publiceerde
was er een over den auteur
van Nora: «Hendrik Ibsen en zijn
werk». Wat Nora daarover denkt,
is ons onbekend.
Zijn tweede werk was een korte
roman: «Wrakken». Die wrakken
zitten nog steeds aan den grond.
Daar hij wist dat hij later zijn
broodje nog in de journalistiek zou
moeten verdienen, schreef hij intusschen
dagbladartikels. Vooral
over zijn vrienden, — die hem dat
later verdraaid nog kwalijk zouden
nemen.
Een keus uit die artikels vindt
men terug in later icerk: «Het
levende Vlaanderen», «Terugblik».
Kwam de oorlog.
Dat was nog niet zoo erg.
Mane schreef rustig door.
Kwam de vrede.
Toen begon de oorlog eerst
voor goed voor den Mane.
Zijn kop was te Vlaamsch, naar
het oordeel van de patriotten, die
hun eigen zwakheden tegenover
den Duitschen bezetter hadden te
doen vergeten.
Mane werd uit zijn baantje van
stadsbibliothekaris ontzet.
Gelukkig bezat Antwerpen een
goede ziel die zich over de gebroodroofden
wou ontfermen: Willem
Eekeiers.
M A N E DE B O M
De redaktie van «De Volksgazet»
werd aangevuld met gebroodroofde
onderwijzers en stadsbeambten.
De Mane was één van dezen.
Op «De Volksgazet» werd hij een
soort van Fregoli: eiken dag nam
hij een andere 'rubriek en een
anderen naam in beslag.
Van op zijn kruk heeft hij toen
de geheele wereld afgereisd. En
meer avonturen beleefd dan Philias
Phogg in hoogst eigen persoon.
Hij deed daar ook wat anders.
Hij schreef kritiek. Hij schreef over
het werk van schilders en schrijvers,
Vlamingen. Dat was een
kolfje naar zijn hand. Hij deed het
con amore. En het werd puik
werk. Het was, om het met z'n
waren naam te noemen: «Dagwerk
voor Vlaanderen!»
In dien triestigen tijd gaf hij ook
zijn «Heldere gezichten» in het
licht, en doolde hij als een bron-
MARIETJE. — Onkel, ge zegt altijd,
dat ge niet om uiterlijkheden geeft,
maar slechts op den kern let.
OOM. — Ja, kleine, dat is zoo.
MARIETJE. — Wel, koop dan een
kilo pruimen, die we samen zullen
opetenl
nenzoeker in «Nieuw Vlaanderen*
rond.
Maar de gemoederen kwamen
tot bedaren. En onze Mane keerde
in zijn funktie naar de Stadsboekerij
weerom. Onderuit!
Hij ging voort met schrijven,
diepte de «Psychologie van den
Antwerpenaar» uit en om zich
zelve te trakteeren op zijn 60en
verjaardag, vergastte hij ons op
een roman «Het huis van Hambeloke».
Bij den stijgenden woningnood
hebben we van dat huis niks meer
gehoord.
Het was anders een plezierig
tehuis, een tehuis voor Sinjoren.
Wellicht betreden we het alleen
nog eens, als het opgeflikt is.
Bedrijvig als niet één is de Mane
geweest. Altijd, zonder er den
schijn van te hébben. Hij was een
rjxppe luiaard.
Hij heeft Streuvels helpen ontdekken,
feesten en vereeren.
Hij heeft «Van nu en straks» en
«Vlaanderen» helpen stichten. En
begraven.
Zoo, bij het eerste opzicht, zoudt
ge den Mane voor een boeman houden.
In den grond is hij een spuiter.
Er werpt geen Noord-Nederlandsche
autoriteit uit de kunstwereld
het anker te Antwerpen uit, of de
Mane gaat er mee uit eten.
Een goed dineetje af en toe, is
de Mane zijn zwak. Hij ziet dan op
geen kosten als hij gasten uitnoodigt.
Vraag dat maar aan Willem,
den Willem die den Medoc dronk
in plaats van maakte.
Verder is er geen schilder in
Vlaanderen die het portret van
den Mane nog niet geschilderd of
geteekend heeft. Als er trouwens
eens gezocht wordt naar een fleurigen
kop voor een tember, dan
heeft men aan dien van den Mane
een puik model.
Nu is de Mane op zoek naar portretten
van kollega's. En naar
handschriften. Hij wil het Letterkundig
Museum uit den grond
stampen. Want over korten tijd,
gaat hij met rust. En waar is het
rustiger rusten dan in een
Museum? De dooden spreken niett
ISKANDER.

4
EEN S M E R I G E T O E R V A N
PIUS XI Schandalige konkurrentie aan
Iedereen kent den . sympathieken
fronter Joris Van Zeeveren.
HU Is bezig gansch West-Vlaanderen
op stelten te zetten en lüj preekt er
het nationaal-solidarisme met een
vurigheid en een eerlijkheid om er
Wand Hermans en Hitler-zelf van
jaloersch te maken.
Het is een publiek geheim, dat ons
Joosken er van droomt eens de Mussolini
van Vlaanderen te worden en
er In triomf te worden rondgedragen
door zijn 24 lictoren.
Van zijn staat zou hü een tweede
Bomeinsch keizerrijk maken en na zijn
volk brood en spelen te hebben gegeven
en in de arena .van de patronage van
Wacken 50 franskiljons en 100 socialisten
te hebben laten verscheuren
door een paar Vlaamsche leeuwen,
zou hij, met ongeziene staatsie, aan
de beste zijner trawanten, in herinnering
aan den XX-eeuwschen slag bij
Groeninge, de dekoratie der Gulden
Sporen overhandigen.
Zoo zou inj...
den W e s t - V l a a m s c h e n Joris
Hitier: A D O L F V A N S E V E R E N
Maar die gierige arend van een
Mussolini is hem voor geweestl
Inderdaad, wat lezen we in een
Brusselsch blad?
«Rome. — De Paus heeft Mussolini
de Gulden-Sporenorde verleend,
welke hem door Mgr. Borgongini
Duca in zijn paleis te
Venetië overhandigd werd.»
Daar hebt ge het! Om Van Severen
in West-Vlaanderen konkurrentie aan
te doen, geeft Pius XI aan den Duce,
door tusschenkomst van bisschop
Duca, het schoonste eereteeken, waarvan
een fronter droomen kan!
Zulks is een ongehoord schandaal en
reeds heeft onze gewezen volksvertegenwoordiger
van Roeselare-Tielt
volgenden protesbbrief naar het vatikaan
gezonden:
Mijn beste Pius,
Als ge peinst, mij in mijn streken
een voetje te doen lichten door dien
— Ge weet, dat onze vriend Nestor een groot liefhebber is van antikwi
teiten?
— Ja,... 'k heb zijn vrouw gezien...
Mussolini er steeds meer en meer
populair te maken, zijt ge nog niet
weinig mis!
Mijn mannen zien u nog niet eens
staan, alhoewel ze zich seffens aan
uw voeten zouden werpen, als het er
op aan komt den godsdienst samen
te exploiteeren.
Maar zoover is het nog niet!
Ik verwittig u echter, dat ge moet
ophouden met mü in de wielen te
rijden.
Ik zal het fascisme wel zelf in mijn
laad beredderen. Dat de Duce zijn
pooten daar dus maar afhoude!
Ondertusschen wordt alhier die
dekoreering fel besproken en beknibbeld.
De Gulden-Sporenorde is immers,
samen met de opperste orde van Kristus,
de voornaamste pauselijke onderscheiding,
die aan een gewoon sterveling
kan worden verleend.
En aan wien geeft ge zoo'n uiterst
gewichtige mcdalies?
De eerste geeft ge aan den bloedhond
Mussolini, die honderden moorden
op zijn kerfstok heeft en nog
steeds een gevaar büjft voor den vrede
in Europa.
En de tweede verleent ge aan prins
Umberto omdat zijn Marie-Joseetje in
blijde verwachting verkeert!
Potverdorie, kunt ge niet een beetje
meer uit uw oogen zien, of zijt ge nog
steeds onder den indruk van uw elf en
dertigste encykliek en denkt ge aan
niets anders meer dan aan tyrans en
aan de moederschap?
Houd het u dus voor gezegd, onnoozelaar,
dat uw lollekens bij mij niet
zullen pakken!
Ik weet wel dat ge verder onfeilbaar
zijl maar tegenwoordig mispikkelt de
Heilige Stoel veel te veel...
' Ontvang, o Heiligheid Pius XI, de
verzekering mijner zeer onderworpen
onderdanigheid en U den onmisbaren
appstoiischen zegen afsmeekend, bid
ik U mijn oneerbiedig schrijven te
willen verscheuren.
Ik ken mijn Fransch zoo goed als
mijn Vlaamsch en werp mij voor V
op de knieën.
Uw verkleefde zondaar,
JORIS VAN SEVEREN.

KOEKOEK 5
Redevoering van Generaal DENS
op de Ontwapeningskonferentie te
GenèVe Vertrouwelijk meegedeeld aan onze lezers
Meiilers, 't ls mij 't zelfde in welke
taal ik mij voor u uitdrukken zal. Het
leger en de obussen zijn Internationale
verschijnselen en bijgevolg zijn we '
allen herauten voor eenzelfde goede
zaak. Ik ben, gelijk mijn kollega Heyman,
een groot minister van een klein
land, of als ge 't liever In figuurlijke
beteekenls hebt: een kleine minister
van een groot land.
Wij, regeerders der dappere Belgen,
die sedert Julius Cesar door de eeuwen
heen worden vertroeteld in de geschiedenisboeken,
wij zijn oprechte
vrienden van den vrede en van de
ontwapening 1
Ge weet, welken lastigen strijd wij
te voeren hebben tegen de socialisten
en andere verraders, die den vrede in
gevaar brengen door hun anti-militaristische
aktie. Juist daarom zagen we
ons verplicht onze militaire toerustingen
te versterken met verdedigende,
't is te zeggen niet-aanvals-middelen:
Engelsche vliegmachines, forten en
soortgelijke apparaten.
Uw toejuichingen bewijzen, dat ge
België's legerstaf ten volle waardeert
en de socialisten met de Juiste maat
veracht.
Een goed begrepen ontwapeningspolitiek
vergt den bouw van sterke
forten, en dat maakt den roem uit
van de liberale party, wier glansrijke
en schitterende vertegenwoordiger ik
ben, en tevens den roem van de kristen
demokraten, die — hun Vlaamschgezinde
verradersstreken opzij gelaten
— toch eerbiedwaardige patriotten
zijn.
Ik zie mijn Japanschen kollega
Ioshitsotji instemmend knikken. Hij
weet wat het is den vrede te moeten
handhaven teg r
nover georganiseerde
Ghineesche bandieten. Maar in Mandsjoerije
is dat nog een klein bier
vergeleken met de Belgische Eekelersen
en kompanie!
Dit enkel om u te zeggen, meniers,
dat wij met onze gansche hersenpan
en met heel ons lichaam gewonnen
zijn voor het idee van ontwapening.
Napoleon heeft groote waarheden
gezegd, maar zonder zijn nagedachtenis
in iets te willen verminderen,
zult ge toch toegeven, dat van mijn
ideeën over fortenbouw in zijn code
civil niets te vinden is en hij wellicht
den slag bij Waterloo niet te Bte-
Helena zou hebben geëindigd, had hij
mijn theorieën inzake forten gekend.
Maar, meniers, gedane zaken hebben
geen keer en ik ben niet verantwoordelijk
voor de misstappen, die
Napoleon gebeurlijk heeft begaan.
Wat ik u vooral op uw internationaal
hart wil drukken — benevens een
dekoratie als gij het verlangt — is de
diepdoordachte waarheid en den
onwrikbaren wil den vrede en de ontwapening
desnoods met het geweld te
vestigen. De forten zullen in dien
glorievollen strijd vooral dienen om de
oorlogsstokers te bekampen. Forten,
meniers, bouwt forten, zaait forten,
te land en ter zee, onder den grond en
in de lucht, forten over heel Europa
en wat er in de wereld nog bijkomt,
forten overal, forten, forten, forten!
Ik heb gezegd.
Of beter, ik heb nog niet alles gezegd
en ben paraat iedereen van u te
woord te staan, hoewel ik aan uw
sympathieke gezichten meen te zien,
dat ge allemaal met mij akkoord zijt.
Bí heb gezegd.
't Is te zeggen, dat ik eindig, dat
ik het lastig heb mijn eigen ontroering
te boven te komen, dat de tranen mijn
keelgat verstroppen en mijn buik van
fierheid zwelt, dat ik als geëlektriseerd
ben door hoogspanning en mijn
lyrische gevoelens me opzweepen tot
in de stratosfeer, om het uit te galmen
gelijk een nachtegaal, of beter
gelijk de koning der vogels: Leve de
ontwapening! Lang leve de ontwapening!
Leve lang de ontwapening! Leve
de lange ontwapenin?!
De poUtie-agent: Wat? Uw schoonmoeder springt uit de 4e verdieping en
ge doet niets om het haar te beletten?
De schoonzoon: Verschooning,... ik ben tot op de tweede verdieping geloopen,
om haar op te vangen, maar ze was er reeds voorbij.

6 KOEKOEK
Vijl minuten bij Suzanneke Lagrange
Zuzanne Lagrange is een medium
van buitengewoon gehalte en reeds
hielp zn' de politie op het spoor komen
van een moordenaar. Dit verklaren wy
hier niet omdat een paar ernstige
Belgische bladen het deze week ook
verkondigden, maar wel om de sceptiekers
en de ongeloovigen allen verderen
humor of elk wantrouwen te ontnemen.
the MaMn» maakte enkele dagen
geleden melding van een proef met de
helderziende vrouw.
Men heeft haar de püp van Robert
Kreglinger in handen gegeven en het
medium verklaarde, dat dit voorwerp
haar angstig maakte. Zij zei water te
zien, Duitsch te hooren spreken. Zij
sprak den naam uit van Aarlen. Volgens
haar leeft Robert Kreglinger nog.
Zij sprak ook over een dwangbuis.
Meer liet ze zich niet ontvallen, maar
het was ook niet noodig. De wereld
weet nu genoeg: madame Lagrange
is een extra helderziende. v
Wie met haar gebrouwd is, zal er
voorwaar nooit moeten aan denken
eens ongestraft zün liefde met iemand
anders te deelen. Ze weet en ziet alles.
Het is om die gave te haren bate •
eens be exploóteeren, dat de tante van
Dr. Pangloss, weduwe Zenobie Hutseklutse,
zich gisteren bh' het medium
begaf.
— Zoudt ge me niet kunnen zeggen
vroeg ze aan Mad. Lagrange, waar
zich thans mijn lief neefje, dokteurken
Pangloss, bevindt?
Stiz-anneken legde zich op een di­
KLEINE PIER TOT DE NIEUWE
DIENSTMEID. — Marie, bekijk mij
soo niet terwtfl ik mij uitkleed, of
als ge toch kijkt, doe dan uw oogen
toe...
DE BEROEMDE HELDERZIENDE =======
•
van en fixeerde met haar alles doorpeilende
oogen het plafond.
Na enkele oogenblikken met ingehouden
adem te hebben nagedacht,
rees het medium in lebhargischen
slaaptoestand overreind en vroeg aan
de tante van onzen wetenschappelijken
medewerker of ze gee; voorwerp in
haar bezit had, dat door Dr. Panglots
bijzonder vereerd werd.
— Jawel, ziehier zijn sigare, sprak
de kliënte en ze overhandigde aan de
waarzegster een ultra fijnen mondfakkel.
Na een paar sekonden, den
tyd, er haar ziel mee in kontakt te
laten komen, begon het medium haar
ophefmakende onthullingen:
— Deze sigaar maakt me angstig en
stemt me desniettegenstaande toch zoo
verlangend...
Dr. Pangloss heeft ontegenzeggelijk
een goeden smaak...
Ik zie de sigaar branden...
Zo t-andt langs twee kanten te
gelijk., ze gloeit...
Maar ik ontdek iets verschrikkelijks
ze is niet getaxeerd...
Be riek helder water en ik zie
Duitsch spreken...
Dr. Pangloss leeft nog, maar toch
zal ïiU een kind des doods worden, is
't vandaag niet, dan is het later.
Op dit oogeniblik draagt hij een
streepkensbroek en heeft hh', juist geteld,
1,45 fr. in zijn portemonnaie...
— Waar zit hü alstublieft, onderbrak
de tante, half dood van schrik.
— Dat kan ik moeilijk zeggen, klonk
het terug... hij zit niet. Hij ligt
ergens.
Iets voor de
schoonmoeders
Z_KE SCHOONMOEDER. — Ach,
liefste schoonzoon, morgen zal ik naar
een andere wereld zijn.
SCHOONZOON. — Gü hebt ongelijk,
schoonmoeder, ge moet nooit tot
morgen uitstellen wat gij heden doen
kunt.
Kamiel gezien, drager van twee
taarten.
— Kamiel jongen, ik wist niet, dat
gij zoo een sneukelaar waart.
— Zwijg gü- *-et is voor mij niet,
't is voor mijn schoonmoeder.
— Hein?
— Ja, ik hoorde haar zeggen, dat
zij voor een goede taart de helft van
haar leven zou geven en... ge begrijpt,
ik ging er haar onmiddellijk twee
halen.
— O, moest zün vrouw dat eens Weten,
jomraerde tante Zenabie.
— Wat? Is Dr. Pangloss getrouwd?
vroeg plots Suzy, reoh-spriingende, en
vergetende dat zij helderziende was
en geen vragen te stellen had.
— Natuurlijk, wedervoer de kliënte,
dat moest ge toch al lang In de sterren
gelezen hebben... Maar mag ik u
vragen...
— Onnoodig, schreeuwde het medium.
Als razend geworden rende ze de kamer
uit met een kussen en een stoel.
— Kom beneden lafaard! tierde ze
naar boven stormende. 1
— Ha! En aan zoo'n smerigen verleider
zou ik mijn helderziend lijvcken
vergooien! Kom beneden, getrouwde
leugenaar!
Hijgend had madame Lagrangre de
eerste verdieping bereikt.
Tante Zenobie, die haar tot de gang
was gevolgd, bleef als aan den grond
genageld staan... /
Met een behuild en bebloed hoofd
slierde Dr. Pangloss de trappen af,
terwijl de clairvoyante met een heele
serie scheldwoorden hem musikaal begeleiddegedet.
Terwijl onze eeuwige verliefde het
hazenpad koos, zonder van zijn omvervallend
vrouwelijk familielid notitie
te nemen, zakte madame Lagrange,
zuchtend als een ineentrekkende harmonSka,
op de trappen in elkaar.
— Och God, schreide ze bitter, hoe
heb ik de plannen van dien bedrieger
niet eerder doorzien!
, De dokter. — Ge moet trachten opgeruimd
te zijn! Zie, zing b.v.b. terwijl
ge werkt.
De patiënt. — Maar ik doe niets
anders, dokteur! Ik ben tenor aan de
Opera!

KOEKOEK 7
De eerste gebeurde te Ohacago.
Bandieten waren er in gelukt de
mooie vrouw van een rijken handelaar
op te Hdhten. Deze ontvangt een brief:
«GW zult uw vrouw terug kragen mits
storting van 1000 dollar». De man stort
niets. Enkele dagen nadien, nieuws
brief: «Gelief dringend te storten. Zooniet,
ziet ge uw vrouw niet meer terug».
De man stort nog niets. Drie
dsirn nadien nieuwe brief. «Indien ge
biun: ï de vier en twintig uren niet
gesto:: hebt, zullen we ons verplicht
zien uw vrouw naar u terug te sturen.
Onmiddellijk stort de man het geld.
Ucllcmdische hisïovie
Het gemeentebestuur van een klein
Hollandsen stadje had aan een beeldhouwer
een beeld besteld, dat dienen
moest om in de hall van het Kunstmuseum
te prijken en dat een jong
koppel moest voorstellen.
De kunstenaar had de bestelling
schitterend ten uitvoer gebracht en
leverde een beeld waardig van de
Grieken. Hij noemde het: «Verliefden».
Het kunstkotnUeit van de stad
beraadslaagde langdurig over dezen
titel. Ten slotte kwam men akkoord,
Dien dag kwam een vrouw al weenende
bij Salomo den Wijze. Zij vroeg
hem of het niet mogelijk was haar
schoonzoon terug te vinden. Deze, die
anders een voorbeeld van stiptheid
was, was reeds 8 dagen verdwenen.
Een oogenblik dacht Salomo na.
Toen liet hij door den omroeper al
De tweede gebeurde te New-York.
Het was tijdens de verkiezingskampanje.
Een negerjongen verkocht hondjes
van nainvelijks eenige dagen oud.
Ieder hondje droeg een halsband,
waarin de naam eener politieke partij
gegrift stond. Zoo had men «demokratisohe»
en «socialistische» honden.
Wie schetst de verbazing der kiezers,
toen ze zagen, dat op den verkiezingsdag
de honden allen «socialisten»
waren? Toen dan ook een der kiezers
aan den neger vroeg wat zulks te beduiden
had, kreeg hij het volgende
antwoord: «Vóór enkele dagen waren
zij nog blind. Nu zijn hun oogen opengegaan.
Dus... nu zien ze klaar».
dat de titel moe

8 KOEKOEK
Zuigt daar een puntje
aan!
Het moet waarachtig een einde
nemen met het luxe-leventje, dat de
werkloozen leiden!
Reeds dikwijls hebben de kristel ij ke
gazetten hun gezeid, dat ze meer met
God moeten leven en nu geeft De
Gentenaar hun een nieuwen raad,
even goed gemeend en ook gratis voor
niets. Kn'kt:
Om te besluiten: iedereen geve
best normaal uit, maar vermijde
de kwetsende weelde en stelle de
nuttige uitgaven niet uit.
Ge weet het nu: geen weelde, die
kwetst, maar de nuttige uitgaven
subito doen. En als ge 't niet kunt,
wendt u naar het Ketelvestje, ter
redaktle van 't Gentenaarken.
Spreekkamertje
Het Nieuws van den Dag heeft een
«spreekkamertje», d. 1. een soort van
EMMA. — Ik wil niet trouwen vóór
Ik dertig jaar ben.
IRMA. — En ik wil geen dertig
jaar worden vóór ik getrouwd ben.
tLARi/irT
VAM ons
VAN AMDfcRtM
brievenbus, gelijk wij er een hebben,
met dit verschil, dat men In het
N. v. d. D. twee frank per vraag mag
doppen.
In dat «spreekkamertje» lazen we
o. m. het volgende:
Espolr. — Neen, gij hebt niets
te vreezen; niemand kan noch mag
daaraan komen.
We kennen «Espoir» niet, maar als
het iefer Boonants soms moest zijn,
dé geachte schepenin te Gent, dan
zeggen we haar, dat wij ook zoo'n
antwoord voor 2 frank willen leveren.
In deze tijden van radio
en vliegmachines...
gaat alles vlug. We bewonderden
dan ook den inlichtingsdienst van De
Schelde, die in zijn nummer van
14 Januari een verslag geeft van een
feestje, dat den 31n December had
pjaats gehad. Zoo:
UIT JETTE
Op oude-jaarsavond had «De
Dageraad» een familiefeestje ingericht
in...
Om jaloersch van te zijn! Toekomende
week geven wij verslag van
Prof. Piccard's stratosfeervlucht en
«De Schelde» zal nog niet weinig geklopt
zijn!
Wibo! Wibo!
Don Fredo, alias Pred Hamerlinck,
beroemd baan- en pisterenner Is getrouwd.
Waarom hij niet en een ander
wel? Daarbij, dat gaat niemand aan.
En Vooruit's sportredakteur schreef:
Voor den tweeden interlandenkamp,
welke Zaterdag a.s. Hamerlinck,
Scherens en Ronsse tegenover
de campionisshno's in UJn
brengt is de indeeling heel wat
beter verzorgd en daar Don Fredo
met het handikap van den huwelijksrit
in de beenen zal hangen,
krijgt Guerra nu ook wellicht een
kans voor het omnium.
• Astablief hé! De huweiyksrit, die
in zn'n beenen hangt! Wat wil men
eigenlijk bedoelen? Dat zijn van die
verdachte, b~ zinspelingen, waartegen
wij waarschuwen en waarvoor
wij dokter Wibo ter hulp roepen!
Gelukkige tap!
We lazen in Het Handelsblad
BEKEERING VAN EEN DISTRICT­
CHEF IN CHINA
I-TSJANG (Hoe-Péi, China):
Onlangs overleed een toeantsjong
- distriktschef.
Hij zond om den missionaris.
«Pater, zei hij rechtuit, ik ga
sterven, doop me». De Pater was
goed bevriend met dien ouden geletterde;
nooit echter had hij gedacht
dat hij zich zou bekeeren.
De missionaris ondervroeg den
zieke, die den kabeohiEmu;; heel
goed kende.
Ehwel, rechtuit gesproken gelijk die
toeantsjong-distriktschef, er zh'a nog
gelukkige menschen!
Om het in tyds te weten
In De Stem der Vrouw, nummer
van Januari 1932, lezen we:
HEULE
Kerstfeest. — Op Kerstdag van
dees jaar grijpt er een gezamenlijk
feest plaats in de Ville d'Os-'
_ tende.
De menschen van Heule zijn in alle
geval in tijds verwittigd, ten ware er
sprake was van terugwerkende
kracht...
JONGE DAME. — Vindt ge ook niet,
professor, dat men bij 't tegenwoordige
huwelijk die formule van de gehoorzaamheid
der vrouw wel zou
mogen weglaten?
PROFESSOR. — Och, voor mn'n
part gerust, alhoewel ik het van een
anderen kant wel jammer zou vinden
als het eenige humoristische er van
wegviel.

KOEKOEK
DENS VERTREKT NAAR DE
ONTWAPENINGS-
KONFERENTIE
Als voorzitter Ponoelet te 2 uur de
. vergadering opent, zitten alle ministers
op liun bank. M. Renkin staat recht
(algenieene stilte).
M. RENKIN. — Mijne heeren, Ik
roep u allen op om voor eenigen tijd
de grootste eendracht te bewaren. Ik
moet met Hymans naar Lausanne, en
Dens moet naar de Ontwapeningskonferentie.
UYTROEVXÏR. — Geef aan Dens
80.000 frank mee om zijn appartement
in te richten te Genève.
JACQUEMOTTE. — GU zijt toch
ook een kapitalist.
M. PIETJLLIEN. — Dat is waar. Ik
heb hier juist een rekening gemaakt
van wat Uytroever allemaal verteert:
appelcienen, 4 fr. het kilo; visch, 12 fr.
het kilo; sardienen, 3 fr. de doos...
UYTROEVER. — Hoe weet gij dat?
M. FIEULLIEN. — Dat is niet
moeilijk voor mij. Ik heb appelsienenschillen,
graten en een sardienenblikske
in uw vuilbak voor uw deur gevonden.
UYTROEVER. — Gü stinkt er nog
van.
M. RENKIN. — Ziedaar, 't is alweer
ruzie.
M. DEVEZE. — En dat op het ©ogenblik
dat het land met een inval wordt
bedreigd! (Algeineene opschudding).
M. SINZOT. — Is er gevaar ?
M. BOVESSE. — Natuurlijk, de
Duitschers zijn bezig al hun radiotoestellen
in kanons te hervormen!
M. SINZOT. — Dan moet ik rap
eens naar huis gaan kijken of het
kind van mijn gebuurvrouw nog altijd
de mazelkens heeft. Als het genezen
is trek ik naar de grens. Tot weerziens!
(Hij loopt weg).
M. DEVEZE. — Hij moest niet wegloopen.
Ik ben nog hier.
M. DENS. — En sedert Ik minister
ben zijn ae grenzen toch verdedigd.
M. RENKIN. — Maar gij moet naar
Genève.
M. DENS. — Ach, dat is waar. Wie
zal er dan de grenzen bewaken?
M. DHAVE. — De forten die wij niet
maar wel goedgekeurd hebben.
,M. DENS. — Maar tusschen de forten,
wie zal er daar staan als ik weg
ben?
HUYSMANS. — Moet gij wel weggaan?
Wat gaat gij eigenlijk te Genève
doen? Er zullen daar een boel
verstandige menschen zijn.
M. DENS. — Dat is erger. Maar ik
zal toch wel kunnen zeggen wat wij
in België allemaal gedaan hebben voor
de bewapening.
M. HYMANS. — Opgepast eh! Het
is de Ontwapeningskonferentie. ONTwapening!
Gc moet dus niet van BEwapening
spreken. Ge moet uw woorden
kiezen naar gelang de plaats waar
ge u bevindt.
M. BOVESSE. — Ja, of anders werp
ik mijn portefeuille naar uw hoofd.
EEKELERS. — Ik heb niets tegen
de Ontwapeningskonferentie. Maar
zouden we niet beter ontwapenen?
(Geroep op de liberale banken: Verrader!
Defaitist! Akfcivist! Wat zeggen
de kristen-demokraten daarvan?
(Zij zwijgen).
M. RENKIN. — Weeral ruzie!
M. DENS. — Het is onbegrijpelijk.
We zullen te Genève ontwapenen en
de socialisten zijn dan nog niet tevreden!
zy zouden willen dat men ook
nog in België ontwapent. Maar wij
mogen niet ontwapenen! Kijk naar
Stnt-Truiden, daar hebben we den
staat van beleg moeten uitroepen.
M. BLAVTER. — Dat is nogal wat
schoons. Een stad in staat van beleg
als het voldoende zou zijn den burgemeester
een hoofdeke kleiner te maken.
HBSHBHBHSHBH
Kroostrijke gezinnen
Te Gent werd een afdeeling gesticht
van den Bond der kroostrijke gezinnen.
En we lezen in DE TLID-HET
VOLK :
Deze vergadering, bijgewoond
door talrijke vaders en moeders
van minstens 4 kinderen, was
voorgezeten door den h. burgemeester
Vanderstegen en vereerd
met de aanwezigheid van Z.H.E.
Mgr. Coppieters, bisschop van
Gent, Z.E.H. Van Kerckhove,
diocesaan bestuurder der maatschappelijke
werken van het bisdom
Gent, Mej. Boonants, schepen,
enz., enz.
Bravo, zeggen wij! Dat is een bewijs,
dat onder meer iefer Boonants zekere
plannen koestert, die ophef zuilen
maken.
•
1
p
Kroniek van de
geestelijke wereld
In De Volksgazet schrijft A. Verstroete:
Wij gelooven in een vriend, In
onze echrtgenoote, in het socialisme,
in onze leiders en last not
least in de godheid,
t Is al.
De dagen van A. Verstraete moete:-
goed gevuld zijn.
M. DENS. — Ontwapenen! Ge doet
mij lachen dat mijn oogskens uitpuilen!
Onze forten afschaffen, onze
officieren naar huls zenden? En wat
gewordt er dan van de officiersnbals,
die den eerbied voor het leger moeten
handhaven? Waar gaat den eerbied
voor het leger naartoe als we geen
leger meer hebben? Dat is toch duid?lijk.
MEYSMANS. — Duidelijk? Hoe kan
het godver klaar zijn alswanneer als
dat gij als taal spreekt de taal gebruikt
door de koeien in de Polders?
M. PETITJEAN. — Zeer wel! Vief
Ie doe parlé de Frans! (Tosjuichingen
op de bank van M. Mundeleer).
M. RENKIN. — Ge moet de Vlaamsche
kwestie niet oprakelen of we
krijgen weer ruzie.
M. PETITJEAN. — Jamaar ikke
spreek ook veel goed Vlaamsen. (M.
Heyman juicht toe).
M. RENKIN. — Genoeg, zeg ik! Ik
begin te begrijpen dat Jaspar van de
zweep gaf. Als ge met zoo'n klnksls
van ministers geschoren zit.
M. DENS. — Dat kan toch op mij
niet bedoeld zijn.
M. PETITJEAN. — Noch op mij,
want ik ben minister van Onderwijs.
M. DENS. — Wat wil dat zeggen :
onderwijs ?
M. PETITJEAN. — Wat onderwijs
wil zeggen? Dat is een ministerie.
M. DENS. — Ja? Dat is gelijk Landsverdediging
dan?
M. PETITJEAN. — Juist. Maar ik...
M. RENKIN. — Zwijgen, verdomd,
of ge gaat m den hoek staan!
MEYSMANS. — Ja, uw broek af
en op uw bloote konte!
CHALMET. — Dan kan ik in deze
zaal niet blijven!
M. RENKIN. — Ter zake. Dens
moet naar Genève.
M. DENS. — Waair is dat? In Helvetia
geloof ik? Ik herinner mij dat
dit op de postzegels staat van de kollektie
van mijn zoon.
M. PETITJEAN (tot Dens). — Hebt
u een kollektie postzegels? Ik verzamel
sigarenbandjes. Dat is schoon, zulle.
Ik ben minister van Kunsten.
M. DENS. — Wat is dat kunsten?
M. PETITJEAN. — Dat is gelijk of
dat ge zoudt zeggen een ministerie.
M. DENS. — O Ja, ik heb het beet.
M. RENKIN. — Wel 't zou th'd worden.
Maar leer nog wat bij eer ge
naar Genève gaat. Mijne heeren, uit
deze korte bespreking blijkt voldoende,
dat België op de Ontwapeningskonferentie
glansrijk zal vertegenwoordigd
zijn. De gansche wereld moet vernamen
dat België aan de spits der volken
staat voor de ontwapening.

10 KOEKOEK
MIJMERINGEN
OOVER DE KRIEZIES
EN DE DEEKORAASIES
— Jongens zeit den Broeder er is
iets groots gebeurt in den weereld,
waarbij ons kriestelijk hart poopelt
van de vreugde!
— Teweeten? sgreewden mij.
— Wel den Pouws eeft Mussolini
gedeekoreert mee, t' ellig spel van
de gouwden spooren. Maakt mij
daar een sgoon opstel oover en laat
mij gerust.
— Nondedzuu zeit Teelesfoor is
t' al zooverre gezet mee ons lant
dat die flaamijnganten die onzen
vaaderlandsgen' boodem wilen
sgeuren ulder perten gaan speelen
in Roome? Ge weet toch wel,
dienen gulden spoorenslagt die ale
jaaren plats grijpt den 11 Zuulie
en zulke wreede verwoestingen
aanrigt...
— Inteegendeel, wees Ik mijn
onbeholpen teegenspreeker teregt,
dat is het beste bewijs dat de
vlaamsge belgen, nieteegenstande
de geslooten deuren van t' buitenlant
ooveral ulder versieeten marsandieze
weeten kwijt te speelen.
Inplaats van te treuren zout ge
moeten juubelen zeit ik teegen
hem, want als t' ezoo vortgat zal
de vlamsge kweste weldra gejeel
opgelost zijn in Roome, in afwagting
van ier. G' ebt hèt in den tij t
wel gezien mee die vlamsge stuudenten
die bij den Pouws nen teen
onder ulder viejoole gekreegen
ebben en al speelende weergekoomen
zijn onder t' zingen van de
vaatiekaansge juubelmaas: Girre
bij!
Daarbij zeit ik, als gij een ekononüek
oog ebt zult ge zien dat Piejuus
ier weeral den voogelpick in
de rooze gestekt eeft. Ons lant lijt
onder de kriezies en de werklosheit.
De mensgen loopen mee ulder
ooft onder ulderen arm en droomen
van geernartpootten. Moesten
ze den tijt niet ebben van daarop
te mijmeren en onvaaderlandsge
gedagten te koesteren oover steun
en andere fienansiejeele dwaalleeren,
de kriezies zout fijtelijk niet
bestaan.
— Dat is diepzinig sprakt Leejonaar
mee zijnen vinger in zijnen
neus.
— Van eigen zijt ik en anders
niet. Den Pouws koomt daar een
glanzent voorbeelt te stellen die
wij niet genoecli kunen najapen.
t' Is te oopen dat Mussolini nu op
zijnen toer den Pouws zal dekooreeren
en daaragter geel zijnen
etaa-mazoor, van zijnen ordoonans
tot aan zijn stoelkeszetserigge.
Dan kan den Pouws weerom beginen
gelijk in t' kaarten, elk
zijnen toer om den zot booven te
haaien.
— Potverdeke zugtege Teelesfoor
moest gij Heyman en Heyman gij
zijn we zouden iets anders zien geloof
ik.
— K' wil u een-beetjen geloven
weedervoerde ik. Waarom zouden
de werkeloozen bij voorbeelt elkander
niet deekoreeren in plaats van
te moeten gaan stempelen en daar
in ulderen vrijen tijt naar de stem
des oproers te luisteren? Ze zouden
elkander thuis gaan afnaaien en
onder t' drinken van een glaazeken
stoetsgewijs den dag in vreugde en
plezier doorbrengen.
— Wij eisgen de algemeene en
verplighte deekorasse! riept Teelesfoor.
— Daarbij aan den prijs dat het
lint en de leege konservedoozen
staan, bragt Seezar in t' midden...
Maar op dit oogenblick werd ons
gesprek gestoort door den Broeder
die uit zijn miestieke retraite
wakersgoot en ons alen, voor ongejoort
lawaai, tweehondert lijnen op
onzen donder lapte.
— Jaja t 'zijn bange tijden zugte
Leejonaar en hij bragt zijnen vinger
van zijn regter naar zijn linker
neusgat oover.
4
W, -

KOEKOEK 11
M E J . L I P P E N S ' J O N G S T E A V O N T U U R
E E N L O O P I N G T H E L O O P M E T E E N BISSCHOP
Verleden week bad ons geliefd Belgiënland
de groote eer een bisschop
te meer onder zijn aauurblauwigen
loodgrauwen hemel te herbergen.
Monseigneur Vaes van de sitdehting
Marie-José voor Belgische Kunst te
Rome was namelijk naar Brussel overgekomen
om er een vergadering van
het kunst-fonds voor te zitten.
Toen hij dien zwarai arbeid tot een
goed einde had gebracht, moest hij
naar Anit.werpen vertrekken. Het was
reeds laat in den avond én na de vervoerende
besprekingen en den warmmakenden
wijn zou het een of ander
avontuur Monseigneur niet omgevallig
zijn.
— «Ik ga te voet!» zei hij, en reed-,
had hij zijn mantel omgeslagen om
eeen wandelingetje langs het Noordstation
te maken, toen een niet minder
geestdriftige liefhebber hem zijn
auto ter beschikking stelde.
Terwijl men daarover in geestige
palabsrs gewikkeld was, beweeg zich
een rillende vrouwensobim langsheen
de wandtapijten der vergaderplaats.
Twee fonkelende, droom-schoone
kijkers spiedden uit een goddelijk
snoetje en volgden verlangend al de
bewegingen van Monseigneur.
— «Als mijnheer de bisschop van
de leute houdt, zou hij best den laatsten
trein nemen...», raadde hem een
andere kunsft-rninnaar aan.
De hoog-geplaatste geestelijke wist
niet goed wat aanvangen... Hij scheen
in vertwijfeling en juist wilde hü vragen
om met een naphtebootje naaide
Scheldesiad te stevenen, toen d?
jonge vrouw, die zich tot nog toe had
terug getrokken gehouden, hem naderde.
— «Pardon Monseigneur» sprak Be
in 't Nederlandsen met een stem, dio
aan hst zoetste Italiaansch herinnerde-,
«ik ben de dochter van den liberalen
gewezen minister Lippens, ik
ben Suzanneken Lippens, een uwer
vurigste bewonderaarsters. Mag ik TJ
om de hooge gunst verzoeken met U
op staanden voet naar Antwerpen te
vliegen met mijn Pokkertje?»
De bisschop voelde zich in den zevenden
hemel stijgen en antwoordde
ontroerd:
— «Natuurlijk, mijn engel, en voor
Uw goedheid zult ge beloond worden.
Ge zult gezegend zijn en god
zien».
Lachend stapte het koppel heen en
tien minuutjes nadien zette Mej. Lippens
haar motor in gang.
Ze gaf volle gaze... en daar steeg
majestueus in het nachtelijk duister
van den avond het vliegtuig op met
\.zijn gewijden schat.
Door het geronk van den motor, kon
Monseigneur onmogelijk zijn pilotin
verstaan, maar toch ontspon zich het
volgend gesprek.
— Houdt ge er van u te laten zweven,
mijn kerkprins?
— Ja, Suizy, het is de eerste maal
dat ik op zoo'n laat uur alleen ben
met een vrouw..
— Wil ik eens een looping-the-loop
maken, Monseigneur?
— Ja, ik weet hoe laat het is.
En M. Lippens deed haar toestel een
verfcifcalen kring beschrijven zoodat de
bisschop in zijn mijter tegen den wand
wegdook.
Hij dacht, dat het laatste oordeel
voor ham was aangebroken en begen
luidkeels zyn God en zijn geliefdkoosde
heiligen te aanroepen.
— «Och, 't is mijn laatste... Laat
me zoo niet steirven... Ik heb nog een
twintigtal doodzonden te biechten...»
In zijn doodsangst bekende hij al
maar door zijn misdaden tegen de
zeventien geboden.
Mej. Lippens had inmiddels haar
motor stil gelegd en luisterde aandachtig
terwijl ze in zweefvlucht haar
.oestei over de wolken deed heen slieren.
Toen Monseigneur zijn biecht had
uitgesproken, gaf ze hem de absolutie,
zoodat hij in zaligen toestand zich
onder zijn bank liet wegzinken.
Vijtf minuten later bolde de machine
veilig op het vliegveld.
Maar nog was het avontuur niet
ten einde.
Uit de duisternis sprongen 5 gendarmen
te voorschijn, die met heit
mes in de hand en het geweer fcusschen
de tanden de beide luchtreizigers
omsingelden.
— «Geeft u over!» riepen ze heesch
van haat.
Akelig klonk dis vijfdubbele kreet
in den nacht.
— «Geeft u over!» riepen ze nogmaals.
— «Gent!...» riep Mej. Lippsns
terug, die Rodenhaohs gedicht «Sheyssens»
van buiten- kent.
Maar dat lolleken pakte niet en hst
koppel werd bij de lurven gestekt.
— «Waar is uw paspoort?» vroeg
men aan Monseigneur.
••>•»•• • •• •••»•ín
•••••••••• ••>••••
RH DEN ADVOKAAT
— Wilt ge mijn oprecht en eerlijk
oordeel?
— Neen, meester... uw beroepsoordeel
volstaat.
— «Ik heb hem te Brussel in mijn
kerkboek laten zitten».
— «Dat telt niet. Hoe heet ge?»
— «Monseigneur Vaes».
— «Zijt ge getrouwd? Hoeveel kindiers
hebt ge?»
— «Ik ben getrouwd met onze Moeder,
de Heilige Kerk, en al haar kinderen
zijn ook de mijne, zelfs Ward
Hermans, als het er op aan komt».
— «Genoeg leugens! En gü, mejuffsr,
waar is Uw eenzelvigheidskaart?»
— «Bü mijn papa, den gewezen koning
van Kongo, Mr. Li...»
— «Zwijg, ge kunt no? straffer liegen.
Maar dat baat niet. Wij kennen
U! Gij, Monseigneur, ge zijt een vulgair
antë-fmilitaristijch Dcmiinikaan,
en gij, mamzei, ge zjjt slechts een
propagandiste van 't lijdelijk verzet!»
Daarmee eindigde deze eerste ondervraging.
De gendarmen brachten onze
helden weg en sloten ze op in ee'n
gruwelijke cel.
Snikkend viel Mej. Lippens in de
armen van den geestelijke.
— «Ween niet, mijn meiiske», troostte
de goede herder, «ik zal u een historietje
vertellen».
En hij begon over de Kuische Suzanna...
Toen de eerste morgenklaarte door
de traliën hunner krocht scheen, hoorden
ze uit de verte paardengetrappel
naderen. Het was een oude, bestoven
ruiter, die voor de gevangenis stil
hield. Hij toonde zijn papieren en onmiddellijk
werd hij met groote staatsie
bij de beide gevangenen geleid.
— «Renfcin!» riepen onze held en
onze heldin toen hij in hun cel binnen
trad en ze wierpen zich wecnend
van geluk aan zijn hals.
— «Kalmpjes, mijn tortelduifjes!»
sprak hü grootmoedig, «ik ben de heldhaftige
ridder, die u verlossen kom!»
«Ge zijt het slachtoffer eener vergissing
geworden».
«Ik had mijn gendarmen last gegeven
den anti-niilitaristischen pater
Strabtiman aan te houden en in hun
ijver hebben zij Monseigneur voor dien
dorrdhikaan aanzien».
«Maar kom, het was toch in 't belang
van 't vaderland!»
— «En per slot van rekening was
het avontuur niet weinig pleeant!»
lachte onze bisschop half devoot, half
ondeugend.
— «En leve de looping the loop»,
juichte miss Suzy, terwijl ze zich op
haar handen omsloeg.
Renikin snoot zijn neus van geluk
en na den zeever uit zijn baard te
hebben weggevaagd, wreef hij grinnikend
aan zijn oog...
— «Een stofdeeltje?» vroeg Me],
Lippens.
— «Neen, antwoordde Renkin heen
gaande, ik heb er mijn eigen vinger
ingestoken, de onnoozelaard, die üc
ben...».

12 KOEKOEK
In parademarsch
naar de demokrafie
Dat Europa met reu^nschreden
naar de Deinokratle en de Vrijheid,
(met hoofdletters), opmarcheert, weet
iedereen. Uiltzonderingswetten, noodverordeningen
en andere wolveiujzers
leveren ons daar dagelijks het bewijs
van. Ook hier.
Vooral sinds de liberaal Dens minister
'van Oorlog, pardon: van Landsverdediging
is, gaat het een triomfante!
ü ken gang.
Wie rond de kazernen en de oefenvelden
voortaan nog zijn mond durft
openen of andere liedjes dan de Brabançonne
zingt, hewel, die moet maar
de muit in!
Een regeerimgskcmmd6sie, bestaande
uit eenige geselekttonneerde Demokraten,
(met hoofdletter), heeft voorgesteld
aan de officieren toe te laten
proces-verbaal op te maken tegen
iedereen die nog zijn tong durft gebruiken
om te zeggen wat hü meent.
(Tusschen haakjes: Wij stellen voor
die mannen af te vaardigen naar de
Ootwapeningskonferentie).
't Scïujnt echter dat hun fameuze
uitvinding indruischt tegen de gemeente-
en provinciewet.
Nu, er dan spoedig maar iets anders
op gevonden.
In plaats van vóór het assisenhof,
lullen de misdadigers voortaan waarech'.'nlijk
vóór de boetstraffelijke
rechtbank mogen verschijnen.
't Is te zeggen dat zij de verplaatsing
niet nutteloos zullen moeten maken
en met een mathematische zekerheid
hun anibi-miüitaris)Mschen roes
in de kazemistroel zullen mogen uitslapen.
Men weet hoe Mijnheer Dens zich
reeds beroemd heeft gemaakt door zijn
galante tusscbenkomst in de huwelijks-aangelegenheden
van een reserveofficier.
Azijnpissers hebben getracht
dit heerlijk initiatief op één lijn te
stellen met de verfoeilijke HUMeriaan-
Bche theorie der huwelijkskontrool,
maar dit paraJleHsme verworpen wij
niet de grootste verachting.
Leve de boetstraffelijke rechtbank!
Leve Maarschalk Dens! Hoed af en
allen uit één borst:
Après des sdècles et des siècles d'esclavage!
Laat ons Lynchen
Er wordt nog al eens een neger gelyncht
in Amerika. En men heeft
daar nu een onderzoek laten instellen
door 5 geleerden.
Zij kwamen tot volgende besluiten :
1. Van de 21 in 1931 gelynchte pertonen
waren er 2 onschuldig, 11 waarschijnlijk
onschuldig.
2. Het lynchen gebeurt meest in verfcchterde
streken.
Die geleerden gaan nogal straf in
ïiun woorden. Waarop wacht men om
» alle vijf te lynchen.
Gif zult gemeten wor*
den in den hemel naar
:: uw Geld op aarde ::
De priesters van het H. Hart van
Jesus te Tervuuren hébben een Juvenaat
opgericht, waar kinderen van 11
jaar, die een ernstig verlangen hebben
naar het priesterschap tot priester
worden opgeleid.
Noch Chalmet, noch wij hebben daar
iets tegen.
Er is geld noodig om onbemiddelde
kinderen in het juvenaat bp te nemen.
En er wordt een beroep gedaan op de
vrijgevigheid der gelcovigen.
Noch Chalmet, noch w\j hebben
daar iets tegen.
Ge moet zelfs niet uw geld verloren
geven. Luister hoe het bulletijn van
het H. Hart de giften regelt:
«En wilt ge soms eeuwigdurend
deelnemen aan de vruchten van
een dagehjksche H. Mis?
1. Eiken dag indien ge 500 fr.
stort;
2. 5 Dagen indien ge 250 fr.
stort;
3. 4 Dagen indien ge 125 fr.
stort;
4. Eiken Vrijdag indien ge 30 fr.
stort;
5. Eiken eersten Vrijdag der
maand door een minder gift.»
Bewonder eens dit tarief. Voor 500
fr. hebt ge lederen dag uw mis; voor
de helft hebt ge 5 missen (per week
denken wij), voor 125 fr. krijgt ge er
nog 4 per week, maar voor 30 fr. is
er voor u maar een mis meer per
week, en voor 1,75 fr. b.v. één per
maand.
Ofwel helpen die missen u gelukzalig
maken, ofwel zijn ze niet noodig.
Als ze u gelukzalig maken, dan ziet
ge dat iemand die 500 fr. kan missen
30 keeren meer kans heeft om in den
hemel te komen dan iemand die 10,
fr. stort.
En als al die menschen in den hemel
komen, dan vraag ik mij af welke
voordeelen O. L- H. aan de rijksten
zal geven? Als Christus de handelaars
uit den tempel joeg, zijn ze verhuisd
naar Tervuuren.
V.V.V.W.V.-.V.V.V.V.VrV.
— Garçon! Ik vind hier een oude
vuile pijp in de soep!
— Ge zoudt er toch geen nieuwe
pijp willen in vinden aan den prijs,
die de soep kost?
Letterkundige kroniek
CAESAR GEZELLE.
Niet elke Gezelle kan Guldo heeten.
En er is nu, tot spijt van de Vlaamsche
letteren, ook een Gezelle die
Caesar heet.
Daar verschijnt een nieuw boek van
Caesar: «Gethsemane». En reeds op
de eerste bladzijde leest men:
«Merkt nu de heerlijke orde op
in de geheele schepping hoe de
ondergeschikte wezens voor de
hoogere geschapen en bestemd
zijn: planten voeden zich met
delfstoffen, dieren met planten,
menschen met de drie andere soorten
wezens.»
Waarom die heerlijke orde niet verder
uitgebreid : er zijn toch ook de
menscbeneters, zouden wij denken,
die toch de hoogste wezens zhn, vermits
zij zich voeden met delfstoffen,
planten, dieren en menschen!
In dat wijsgeerig-godsdienstig boek
roemt Caesar verder als een groote
deugd : vernederingen te zoeken.
Hij moest daarom zijn boek zoo groot
niet gemaakt hebben.
Westvlaamske kroniek
Jef Coole zyne zeune zat verleen
weke in nesten met een vraagstuk van
algemeenen aard.
— Vader, zeiten, wanneer es 't den
besten tied om te trouwen?
— Later, zei Coole.
• • •
De maarte van den latsten biskop
van Brugge ha weere een teljoore gebroken
en den biskop ha een bitje
opgespeeld.
— Wel, wel toch, zei de Maarte, 't
en es niet om ut 't hoeden Als 't er
een stuk ut een teljoere brikt zegten :
'k en keune da nie zien. Es geel de
teljoere kapot toen zegten : Amelie ge
keunt toch nlemendalle geel hoeden.
Breke 'k een nautiek stik, toen es 't:
Oei Je oei, 't was zuk een oed stik en
'k hield er zoovele van. En als ik een
nieuw stik kapot late vallen, roepten :
't en es nog nie in hus of 't es al
gebroken! Op 't ende weet ne mins
nie meer wa datten moe doen!
• • *
't Es een rechte skande als je ziet
dat er in Brugge alsan voort geld es
voor kerken, kloosters en kaloteskolen.
En ge zie wel dat de minsken der nie
slimmer van worden angezlen de kaloten
daar nog altied den baas zin.
• « •
De sekretaris van de S.O.S. te Brugge
heet Clinck. En Vooruit weet te
melden da kameraad Clinck een sjarpe
gegeven hee voor den tombola. Den
dien die de sjarpe wint moe ze niet
aan de Clinck weere vaste maken om
hem ip 't hangen.

KOEKOEK 13
AANSTELLING VAN CAMIEL HUYSMANS TOT SCHEPEN
VERSLAG DER JONGSTE
GEMEENTERAADSZITTING
De d. d. BURGEMEESTER. — Mijnheeren,
zooals het u bekend is, heeft
de heer schepen Celestin Cools ontslag
ingediend.
Daardoor is er op de schepenenbank
een plaats vakant. Zijn er onder u
soms liefhebbers voor dien post?
VERSCHILLENDE STEMMEN. —
Hier! Hier!
De d. d. BURGEMEESTER. — Niet
allen tegelijk.
(Eenieder zwijgt verlegen.)
M. BAELDE. — In verband met de
aanwijzing van een nieuwen schepen
wensen ik, als hoofd van de liberale
partij, een verklaring af te leggen.
EEN STEM. — Aï-mij, als die begint
te leggen, dan zijn we hier de
eerste veertien dagen nog niet weg!
EEN ANDERE STEM. — Maar van
dien boer geen eieren, zulle!
De d. d. BURGEMEESTER. — Mijnheeren,
stilte a. u. b. Het woord is
aan M. Baelde.
M. VERREPT. — Bc heb ook nog
wat te zeggen, hoor.
M. BAELDE. — Er wordt hier
komedie gespeeld!
Schepen JUNES. — Komedie? Ik
zal den Tooneelraad bijeenroepen.
M. BAELDE. — Bí heb het over
politieke komedie, M. Junes. Gij weet
zoo goed als ik dat de open plaats
van schepen aan mij, pardon, aan ons,
liberalen, toekomt.
W. EEKELERS. — We hebben u
vroeger twee plaatsen aangeboden, en
ge hebt ze geweigerd.
M. VERREPT. — Natuurlijk: we
waren gedrieën om er aanspraak op
te maken.
M. BAELDE. — Welnu, thans willen
we er geen enkele meer. We blijven
in de opoositie wWe hebben er in den
tijd d'ailleurs voor gezorgd, dat we
ook zonder schepenenzetels te bezetten',
nog meester zouden zijn op het
stadhuis. Al de ba»en van de bureelcn
komen uit een blauwen nest. En ge
kent de spreuk: «De schepenen gaan,
muar de ba^en bliiven!»
De d. d. BURGEMEESTER. — Zoodus,
de liberalen stellen geen kandidaat
voor.
M. VERREPT. — M. Baelde stelt er
geene voor. Daar zijn hier liberalen
genoeg die er anders over denken.
Bc b. v. (Geroep op de liberale banken)
M. HEBIET. — Wij zullen er nooit
voor te vinden zijn. subsidies te stemmen
voor het klerikaal onderwijs.
M. BAEt.DE. — Tenzij natuuHilk,
dat de socialisten uit het kollege
treden. Dan doen we al wat ge wilt!
De d. d. BURGEMEESTER. — Het
woord is aan de socialisten.
RIK LONGVTLLE. — Wü stellen
Oamille Huysmans voor.
De d. d. BURGEMEESTER. — M.
Huysmans is bereid de plaats te aanvaarden?
CAM. HUYSMANS. — Bí doe wat de
party beveelt.
De d. d. BURGEMEESTER. — Dan
zullen we tot de stemming overgaan.
(Er wordt gestemd. C. Huysmans
wordt gekozen). Meneer Huysmans
mag ik u vriendelijk verzoeken naast
ons plaats nemen?
(C. Huysmans zet zich in een zetel
van groot formaat.)
Schepen JUNES. — Waarde kollega's,
ik had graag geweten welk
departement onze nieuwe kollega zal
waarnemen.
De d. d. BURGEMEESTER. — Dat
is van latere zorg!
Schepen JUNES. — Neen, beste
vriend, het is beter dat die zaak
' dadelijk wordt geregeld. Het is een
kwestie van prestige.
STEMMEN. — Van prestige!
SCHEPEN JUNES. — Bí zal maar
niet rond den pot draaien. Kwaadwilligen
verspreiden het gerucht als zou
C. Huysmans... nüjn lakker willen
afpakken!
STEMMEN. — Uw lakker?
Schepen JUNES. — Dat is beeldspraak,
mijnheeren. Ik ben 'nen
ouwen been... beeldhouwer. Bí hoop
dat M. Huysmans mij zal laten, waar
ik ben. Ik weet wel dat onze kollega
zich laat leiden door goede bedoelingen.
Hü heeft altijd een ministerie van
Schoone Kunsten bestuurd, en hy
heeft dat goed gedaan. Hij heeft b.v.
nooit een kandidaat aan de Akademie
benoemd, dien ik had voorgesteld.
Maar laat me toe, waarde heer Huysmans,
U te zeggen, dat het amibt van
schepen van Schoone Kunsten heel
wat anders is, dan het ambt van
minister van Schoone Kunsten.
Daar hebt ge b.v. de gouden bruiloften.
Dat valt in de bevoegdheid
van den schepen van Schoone Kunst3n.
Bc heb 'nen hoogen hoed. U
niet. Bí kan naar die oude koppeltjes
toegaan en hen toespreken zooals het
behoort. Ik kan hen feliclteeren omdat
ze elkaar zooveel jaren lang trouw
zijn gebleven, de deugd hebben beoefend.
C. HUYSMANS. — Heb ik de deugd
dan niet beoefend?
Schepen JUNES. — Dat zijn gewoonlijk
simpele menschen. Ik ben ook
simpel. U niet. Als ik daar kom, voelen
die menschen zich seffens op hun
gemak.
En dan is er de kwestie van de
opera's. De strijd staat nu Juist
schoon. Voor de Vlaamsche opera zijn
er maar twee kandidaten opgedaagd.
Het zijn dezelfden van vroeger. Bc ken
die jongens. De Fee is een goed
kristen geworden en de Bernard is een
jongen waar ge nooit last mee hebt.
Wat de Fee wil, wil hij. Als hij maar
direkteur kan blijven. Waarom moeilijkheden
gezocht? De leden van den
Tooneelraad kunnen met mij ook best
over de baan. Bc roep ze nooit op,
ik laat ze gerust. Bc bekokstoof alles
op mijn eigen houtje.
(Daar is natuurlijk geen sterveling
die luistert naar wat schepen Junes
er uitflapt. De meeste leden van den
Raad babbelen gezellig onder mekaar)
UFFRA GHEYT (tot haar buur). —
Zeg mü eens eerlijk, hoe vindt ga
hem?
BUUR. — Wie?
UFFRA GHEYT. — Schepen Junesl
BUUR. — HU leert bijl
UFFRA GHEYT. — Dat bedoel ik
niet.
BUUR. — Wat dan?
UFFRA GHEYT. — Hoe vindt ga
hem van postuur. Ziet hij er nog
niet flink uit voor zijn ouderdom?
""BUUR (achterdochtig). — Ge waart
gij vroeger toch zoo niet ingenomen
met Junes, Uffra.
UFFRA GHEYT (zacht blozend). —
Vroeger, neen. Maar toen leefde zijn
vrouw nog. Nu is hij weduwnaar. En
onder ons gezegd en gezwegen: in een
gesprek heeft hij onlangs laten doorschemeren
dat hij zich in zijn eentje
verveelt. Hij zei: «Bc kan het zonder
vrouw in huis niet gewoon worden.
Daar zou zoo iemand moeten zijn,
geiyk gij, een flink masken, een pleizierige
ziel, die al eens een lieken kan
zingen als ik triestig gestemd ben.>
BUUR (nieuwsgierig). — En?
UFFRA GHEYT. — Ja, eerlijk gesproken,
die bekentenis heeft me gepakt.
Bc ben toch ook maar alleen
op de wereld.
BUUR (aanmoedigend). — En ga
zoudt er een goeien vent aan hebben.
UFFRA GHEYT. — Ik gn er nog
eens serieus over slapen voor ik hem
mijn jawoord geef.
BUUR. — En luj zal aan u een
flink wh'fken hebben. Want als ge
's avonds ter ruste gaat, moet hij zich
al eens niet bekommeren om de nachtkaars
uit te doen.
UFFRA GHEYT. — Waarom niet?
BUUR (haar met een knipoogsken
aanstootend). — Ge kupt gij dat vlammeken
van wild uitblazen. Als ge maar
goed mikt. Ge hebt gU... asem ga»
noeg!

IR KOEKOEK
D E K R I S I S P O P « S B B
\I woedt de krisis t' allen kant
41 moeten duizenden gaan doppen
Toch hebben wij aan kniezen 't land
En honden steeds van leuke moppen.
Zoo wil ik u voor dezen keer
Een pas gehoorde u vertellen.
Zoo heb ik tevens eens te meer
Voor mijn kopij een koppel vellen.
* * *
De Jef was süjpersgast van stiel;
Maar lijk het gaat in deze dagen,
Hoe weinig 't Jef dan ook beviel,
HU vond geen werk, spijts al zijn vragen.
Dat duurde zoo al maanden voort
En Jef moest van zijn «doppen» leven.
Dat is zoowat een trage moord,
Daar zult ge mü gelijk in geven.
De Jef werd mager als een graat,
Zijn kleeren raakten gansch versleten.
Hij durfde nauwlijks nog op straat
En snakte naar wat beter eten.
Hij werd dit spel ten slotte moe
En wou iets anders gaan beginnen.
HU dacht dus na op wat of hoe;
Toen schoot hem een gedacht te binnen-
«Waarop ik toch te zoeken zit,
Zoo sprak hij, blij en opgewonden,
'k Verkoop jandorie «patat-frit»,
Hoe heb ik dat niet eer gevonden!»
HU huurd' een kar en kocht wat vet,
Vroeg toelating om ui,t te baten
En .heeft zich op den hoek gezet
Der Korte en Lange Gasthuisstraten.
Wat hü voorzag gebeurde toen:
't Ging beter dan hij ooit vermoedde;
HU had zijn dop niet meer van doen
En voelde zich zoo blij te moede.
De Jef kwam zienderoogen bij,
Zat spoedig lekker in de kleeren
Kn had, veel meer dan ik of gij.
Een aardig centje te verteren.
Tot op een schoonen winterdag,
HU weer op 't hoekje stond dier stralen
En plots een oude kennis zag:
De Sus, de beste van zijn maten,
BRIEVENBUS
lllllllllllllll
PAULINE W. (Lovendegem). — We
gelooveti niet, dat nieskenssnuif een
geschikt middel is om uw man tot
betere gevoelens te brengen; probeer
liever met jeukpoeder.
A. C. H. (Turnhout). — We zijn
akkoord: de kristen-deanokratische
volksvertegenwoordiger Van Hoeck
zegt soms goede dingen, maar hij is
zoo'n beetje gelijk de man van één
onasr kennissen (van Pedagie V., als
ge 't wilt weten), die veel zegt en
weinflg verricht.
CHARLOTTE K. (Deinze). — Ja.
Hamerllnck is getrouwd, maar dat is
geen reden om te wanhopen, er zijn
nog fenomenen van het ijzeren ros.
V. DELILLE (Maldegem). — Neen,
uw biografie mag niet worden overgedrukt,
maar we zijn wel bereid een
Inleiding te schrijven voor de uitgave
van uw verzamelde redevoeringen.
MEY3MANS (Brussel). — Allee,
't doet ons plezier, dat ge u geamuseerd
hebt. Wij vonden het precies
zoo geestig niet.
BERTHA D. (Antwerpen). — Wat is
het nu eigenlijk, dat u het meest
spijt? Uw brief is niet duidelijk daaromtrent.
Dat ge getrouwd zijt? Of dat
men u (als getrouwde vrouw) aan de
deur zal zetten?
ZEPHYR (Mechelen). — Wij verkoopen
geen rugknabbers, het tuig,
waarover we in onze moderubriek handelden.
Wend u tot «Le Soir», die
publiciteit maakte voor dat ding. Maar
wij zijn niettemin bereid het met onze
vingers te doen. Twee dagen op voorhand
verwittigen.
KAREL K. (Hoboken). — Bepaald
waar! Carton de Wiart is een stichter
van de kristelüke demokratie! In zijn
letterkundig werk heeft deze graai'
overigens blijk gegeven niet arlstokratisch
en hooghartig te zijn: hij konsulteerde
andere schrijvers.
PIÊRARD-DRINKWATER (Balg- en
Engelsohman, broeders in de literatuur).
— Proficiat, Louis, proficiat,
III.
Een kerel van zijn slijperszaal.
Wat was die sukkel ook vervallen,
De wangen hol, de kleeren schraal.
Die is zijn leven aan 't vergallen,
Dacht Jef en sprak hem hartUJk aan.
«Ik blijf hier aan den grond haast plakken,
Zei Sus, terwijl hij plots bleef staan,
De Jef, die «fritjes» staat te bakken!»
Er werd gebabbeld over 't weer,
Den slechten tijd, vervlogen dagen
Den wereldvrede en zoo meer,
Totdat de Sus begon te klagen:
HU hield het zoo niet langer vol,
Was zinnens zich te zellefmoorden
Gebruikte «dzju» en «nondedjol»
En andere gespekte woorden.
«Gij maakt het daarentegen goed,
Zoo klonk het slot van zijn betoogen
GU glimt van blijen levensmoed,
De vreugde straalt uit uwe oogen.»
Dat wordt een vraag, dacht Jef daarna,
Ik voel hem komen op zijn teenen.
En inderdaad, het klonk weldra:
«7.cg, zoudt ge niet wat kunnen leenen?>.
— «U leenen, wedervoer de Jef,
Mijn waarde vriend, dat is nu zonde,
Ge hebt, 'k beken het, weinig lef,
'k Ben juist, sinds gisteren gebonden.»
— «Gebonden, sprak de Sus verbaasd
Wat wilt ge met dit woordje zeggen?»
— «'k Begrijp dat g 'op verklaring aast.
Daarom, ik zal 't u uit gaan leggen:
Ge ziet daarover dat gebouw,
Het is een bank, dat zult ge weten
Welnu, ik heb met haar al gauw
't Op een akkoordje maar gesmeten.
Zoo heb ik dus van mijnen kant, —
'k Zit met 't kontrakt nu aan mijn beenen, -
Mijn woord in eerlijkheid verpand,
Dat ik aan niemand geld -zou leenen.
En zij besloten, naar mijn wensen,
Hoe ook de zaken mochten loopen
Dat, nooit of nimmer aan een mensch
Zij «patat-frit» zouden verkoopen!...
en wat zei Astrid van ons? We liggen
hier met een Russisch tooneelwerk.
Wat peinst ge van de vertaling?
Dr. K. L. (Meulestede). — Nu kunt
ge niet lijden, dat Astrid en Pol een
reiske maken naar het Oosten!! Ge
zijt een vervelende azijnpisser.
Blijf van mijn kubus I
In de klas is de meester bezig met
les te geven over den kubus. En hü
zou graag door de leerlingen doen zeggen,
dat de kubus «een lichaam» Is.
Maar 't gaat niet en ten slotte is hij
verplicht het zelf te zeggen.
— Kinders, de kubus is een lichaam!
De leerlingen aanvaarden die wetenschap,
want de meester heeft getracht
zijn bepaling duidelük te maken.
E:i wanneer iedereen nu goed overtuigd
was, dat de kubus een lichaam
is, zei kleine Karei tot zijn maat
Louis:
— Ehwel, Louis, als ge nog nen keer
aan mü durft komen, zeg ik: Blijf
van mijn kubus!

KOEKOEK 15
Voorgesteld voor den Nobelprijs
der letterkunde.
— Serie van 1932.
ONS FEUILLETON
Verboden lektuur voor kwezels
en kinderlooze gezinnen.
D e vier M u s k e t i e r s
'II |l"l| |H| |M| ||i, |in ||i
ill Huil Huil Huil lliiillliiiil Huil Huil Huil lü::! Huil Hul of Ii '¡1ü"ü !"8 fwmwmwmnf
ill tul Huil Huil Huil! Hul: luiiiiiiiiiiiniiii
W a a r g a a n d e vier e e r z a m e j o n g e l i n g e n n a a r t o e ?
ZESTIENDE HOOFDSTUK
IN HET HOL VAN DEN
TOOVENAAR
In tegenstrijd met wat de lezer
van ons verwacht, zullen wij maar den
sluier der vergetelheid werpen over de
perijkeleuze prestaties van Jesaistout
en de Lochte Sigare bü de negerkoningin
Amelie De Vos.
Wanneer twee honden om een been
vechten (dit is bij manier van
spreken), gaat een derde er mee loopen.
Zoo ook hier.
Onze twee helden stonden nog altijd
bezig elkander met ceremonieele eerbewijzen
te overstelpen, in den aard
van: «A vous 1'honneurl» «Après
vousl», enz., als dikke Amelie, het
wachten moe, zich reeds lang lag te
troosten in de zwarte omarming van
haren eersten kok, die tevens de rol
van minister van Financiën vervulde.
Jesaistout en de Lochte Sigare, die
weldra tot het bewustzijn der werkelijkheid
terugkeerden, maakten van de
gelegenheid gebruik om de kas van
de negervorstin te schamoteersn; waarbij
men nog eens de waarheid van
het spreekwoord bevestigd ziet: de
okkasie maakt den dief.
Maar hier dook een ernstige moeilijkheid
op.
— Ziet ons hier nu staan! zei de
Lochte Sigare, hoe komen we ooit
buiten de grenzen van het rijk, met
dien zwaren buit onder onze armen?
De eerste de beste bankier, dien
wij ontmoeten, trommelt ons deze
zuurgewonnen spaarduiten af!
Maar Jesaistout, die ziln naam niet
gestolen had, loodste zijn vriend in
dert plkdonkeren nacht, tusschen de
kaktussen en de ingedommelde verkeersagenten,
naar een duistere \
spelonk, waar een toovenaar verblijf
hield.
— We zijn haastig! sprak Jesaistout
bil het binnentreden: maar smoel toe,
hé? Gelief my stande pede te metamorphoseeren
in een Kangoroe!
— Maar de wetten der natuurkunde
verzetten zich daartegen! opperde de
Lochte Sigare die, In zijn jongen tild,
de ingebonden werken van Darwin,
achter de uitstalramen bewonderd
had.
— Zwijg! beval Jesaistout in het
Fransen. II ya des accomodements,
même avec Dieu!
Bij zooveel wijsheid stond er de
lochte Sigare niets anders te doen
dan zijn bek in de pluimen te houden.
Dit is geen beeldspraak, want op
hetzelfde oogenblik werd onze voormalige
leeuw in een pelikaan veranderd.
— Hewel, en nu? vroeg de Lochte
Sigare.
— Hewel! wedervoer Je.sals'out, verstaat
ge 't niet, 9limmerlk? We nemen
elk de helft der kas. Ik steek mijn part
in mijnen buikaak en gij in uwen
kwak. We muizen er hier zoo spoedig
mogelijk van onder, op zoek naar De
Mulle en Den Krijscher, die we wel
ergens in de greppe zullen aantreffen.
Zoo gezeid, zoo gedaan, maar...
ZEVENTIENDE HOOFDSTUK
DE MENSCH WIKT, MAAR
GOD BESCHIKT !
De Kangoroe en de pelikaan hinkten
en wipten dus zij aan zij, elk
naiar hun nieuwen aard.
— Wat zullen we met al dat ge'.d
aanvangen? juichte de Lochte Sigare.
— Ons zonden goedmaken! antwoordde
Jesaistout. Primo, ons schulden
gaan betalen in 't Keetje en de
dochter publiek in eer herstellen.
Secundo, in de grot van 't Park gaan
zoeken of Paul Kenis, dien wü daar
achterlieten, daar nog staat. Tertio,
hem nen koepon koopen en hem naar
Brussel terugsturen, teneinde de produktle
onzer literatuur weer op normaal
peil te brengen: Quarto...
Maar daar viel plotseling een scho'.
— Aïe! riep de Lochte Sigare, 'k ben
invalied!
En inderdaad, zijn rechter vleugel
beet in 't zand.
Jesaistout wachtte echter het vervolg
dezer jammerklachten niet af en
was reeds ver, ver weg, voordat we er
aan dachten het volgend hoofdstuk te
beginnen.
::ss::sBEs:;»:H:»t::KB::::::s:::
PIERKE. — Moeder, *t ben den
ieste op 't schole in 't rekenen...
— MOEDER. — Ei maor 'ten es
toch zeeker niet waor, mij manneke;
ei dat es wel zulle!
PIERKE. — Moeder, in wa ee Napoleon
den ieste geweest?
ACHTTB3NDE HOOFDSTUK
DE LIKWIDATIE
U vertellen wat er nadien nog al
gebeurde, zou ons te ver leiden. Stippen
wij slechts aan dat de Lochte
Sigare, onder zijn vorm van invalleden
pelikaan, terecht kwam in den Antwerpschen
Dierentuin, waar hij nu
zijn dagen slijt in pels en vree.
Vele jaren zijn verloopen en soms
gebeurt het, dat een groep joelende
kinderen, rond de muit van de Lochte
Sigare komen staan.
De aandachtige opmerker zal in deze
kinderen ongetwijfeld het talrijk kroost
van den nu invalleden vogel herkend
hebben. Argelooze jeugd! Arme
vogel!
Wat Jesaistout betreft, die is, door
heimwee gedreven, bij Amelie De Vos
teruggekeerd, waar hij dagelijks, bij
tü en ontij, restitutie doet. Zijn haren
worden zeldzaam, zijn tanden lodderen,
zijn voeten staan vol eksteroogen.
Den vrijdagmorgen zit hij op de
markt en schrijft liefdebrieven voor
de zwarte soldaten en de kindermeiden,
die rond zijn kraam samenstroomen.
Grootheid en verval!...
Misschien verlangt de lezer ook nog
een woordje te vernemen over De
Muile en De Krijscher?
Wij willen graag aan dit gewettigd
verlangen voldoen.
Ziehier: De Muile die, na veel nachtelijk
omzwerven, op zijn geboortedorp
terecht kwam, is, bü gebrek aan
Iets beters, burgemeester geworden en
voert nu het bevel over het pompierkorps,
den sjampetter en de ontrouwe
echtgenooten, die hij voorbeeldig
straft.
Hii drinkt druppels en is gedekoreerd.
Wat De Krijscher aangaat, die wordt
door iedereen, en terecht, verafschuwd.
De laatste maal dat we van hem
hoorden, was, toen hij zich op de
redaktle van «Koekoek» had aangeboden,
om het kollektief ontslag van
de Vier Musketiers, of wat er van
overbleef, aan te bieden en tevens
opslag te eischen.
— Wablief? zei Archibald.
De Krijscher, overweldigd door de
logika van deze woorden is, zooals
de kronyken dezer bewogen periode
eensgezind vermelden, achterwaarts de
trappen afgedonderd en sindsdien niet
meer teruggezien.
God hebbe zh'ne ziel en zh'n schulden!
prevelden op dit oogenblik wellicht
tienduizenden lezers. En de wind
van achter! voegen wij er als ona«
bescheiden meening bij.
AU REVOIR ET MERCL
R, I. P.

16
KOEKOEK
L a a i de a n d e r e n o o k eens lachen!
Of de zon schijnt voof iedereen
N. d. Red.:. We nemen geen verantwoordelijkheid op voor wat we zeil schrijven, dus nog minder voor de karikaturen
van deze bladzrjde. Het feit dat wij deze teekeningen overnemen, van vriend en tegenstander, bewust niet
dat wU het met de strekking eens zijn.
v
AGENT (tot dronken man): Wat is
er aan de hand, meneer? Kunt gij er
niet in?
DE MAN. — Ik was er al in.
(London Oplniion).
I
— Behandelt die adivokaat, die bij u
op kamers woont, nog altijd uw zaken?
— Ja, maar nu woon ik bij hem op
kamers,
(Passing Show).
— Nietwaar -
, Madame-De Groots,
hoe meer men krijgt, hoe meer men
hebben wil.
— Altijd niet, Madame Fierlefüu.
hebt gij reeds een tweeling gehad?
(Berlinske Tidende).
DE OUDE LORD. — Ga met m'n
1'Jeinzoon naar het park; hij wenscht
u in de sneeuw te rollen. (Happy)
ID
ZIJ. — Als ge probeert me te kussen,
.-chreeuw
HIJ. — Toch niet hier, waar al die
mensehen bij zijn?
ZLI. — Laten we dan naar een
rustiger hoekje gaan. (Humorist)
lil
— Zeg, waart gij. gisteren ook bij die
boksmatch, die in 45 sekonden beslist
was ?
— Ja, maar ik verveelde me zoo,
dat ik vóór het einde ben weggegaan.
Z'N VROUW. — Gij z«t ne goeie!
Heeft juist twee jaar gezeten voor
brandstichting en kan niet eens de
kachel aanmaken! (Passing Show)
SNELLE VERANDERING
— Ik wou de vrouw des huizes spreken.
— Die ben ik.
. — O, dan ben ik van gedachte veranderd.
(London Opinion).
(De paus heeft een luxe-auto).
CHRISTUS. — Men heeft voor nüj
zooveel niet over gehad.
(Goetz, Weenen).
Él