nen Student

KOEKOEK *
Oproer te Gent onder de figuratie
van het monument der gebroeders
Hubertus en Johannes Van Eyck
Verhaal door SINT BAVO
VIII.
— Meneer Olaus, riep de boerin, die
met heur spade op het hoeksken van
Claus's vestingmuurken staat, wat zou
er gaande zrjn!?... Kijk ne keer wat 'n
volk langs alle wegen naar hier komt
gestroomd!
— Wel, Triene, 'k zit er zelf aan te
peinzen, antwoordde Claus, niettegenstaande
zrjn baronsohap, haar in
dezelfde eenvoudige boerentaal,
— 't Is misschien voor den velodroom,
meenden de twee knapen van
het gezin.
— Wat zou het, weersprak Tiste,
die op den anderen hoek staande, het
sap van zijn tabakspruim voor zich uitspeekte.
Ik geloof dat het werkstakers
zijn, want er zijn gendarms bij.
De koeien begonnen te loeien.
— De beesten zien 't ook wel dat er
Iets ongewoons op gang is! beweerde
hij.
— Seezes God! al dat volk komt op
ons erf af! stotterde Triene verbauwereerd.
't Schijnt dat ze het van ons
moeten hebben!
— Ja, meneer Claus, sprak Tiste op
zijn beurt, ze kijken allemaal naar u!
— Wel, Tiste het doet me plezier,
zei Claus, hoe meer zielen, hoe meer
vreugd, als ze mijn doening maar niet
overhoop zetten.
— Ze komen misschien een serenade
brengen dacht Triene.
— Hebben ze u soms in nen hoogeren
adeldom verheven meneer Claus?
vroeg Tiste.
— Neen, Tiste, glimlachte Claus, ze
moeten mij niet hooger verheffen, 'k
zit nu al hoog genoeg!
— 't Is toch voor ons, riep Triene
met meer scherpte in haar geluid, 'k
heb het wel gepeinsd!
— Ja, moeder, riepen de beide
knapen, we zijn al heelemaal ingesloten!
— Dat is wel de prachtigste viziete
die mij ooit is te beurt gevallerr.!
meende Claus. Ik zou haast denken
dat de koristen van het Pransch theater
er bij zijn, of mogelijk ook de leden
van den Marxkrirjg in samenwerking
met de zangmaatschappij De Vereenigde
werklieden waartoe het plan
De Man aanleiding geeft... Ze zingen
alsof het voor een concours ware...
Opeens steeg er iets als een vliegmachine
de lucht in, echter zonder
motorgeronk.
— Kijk eens, moeder, wat een reuzenvogel!
riepen de jongens.
— Dat is geenen vogel, beweerde
Tiste, dat is ... 't is van alles maar
geenen vogel!...
— 't Is ne mensch met vleugels!
riep Triene.
En iedereen stond in bewondering te
kijken naar de schoone, sierlijke vlucht
van het praohtwezen dat daar was opgestegen.
— O! sprak Claus verbaasd, ik heb
al veel schoons in mijn leven gezien,
maar zoo iets prachtigs leb ik nog
nooit te aanschouwen gekregen!
— Hij daalt op ons neer! riepen de
kinders verschrikt zich half bukkend.
— Past op! gilde Triene. Maar de
engel Gabriel kwam statig op den
bovenrand van het achter Claus half
cirkelvormig opgetrokken muurtje terecht.
Claus die het schouwspel bewonderend
had gade geslagen, zei nu:
— Ha! nu zie ik wie dat is: de engel
Gabriel!
— Zooals u zegt, meester Olaus,
sprak de engel. Ik heb de eer u te
melden dat uwe kunstbroeders Hubertus
en Johannes Van Eyck er aan gehouden
hebben u een bezoek te komen
brengen, en een beroep wenschen
te doen op uw alom gekende
gastvrijheid. Kijk, daar zijn zij reeds
aan den voet van uw domein. Te
uwer eere klinke dit bazuingeschal!
En meteen blies de engel een fanfare.
Een groote, indrukwekkende stilte
kwam over de menigte. Claus die was
opgestaan zag nu voor hein de gebroeders
Van Eyck. Hij legde penseel
en palet op den grond, nam zijn hoed
af en sprak zichtbaar ontroerd:
— Groote voorzaten, geëerde kunstbroeders,
ik ben hoogst verrast u aan
mijn nederig plaatsje te mogen zien
en ik grroet beiden met allen eerbied.
Waaraan heb ik de eer en het groot
genoegen van uw bezoek te danken?...
Mijn jongere kunstbroeder vriend
Claus, zei Johannes Van Eyok, veroorlooft
ons allereerst u met de volle
oprechtheid van ons gemoed u warm
de hand te drukken.
— Weest hartelijk welkom op dit
podium, mün broeders! zei Olaus
plechtig...
De gebroeders Van Eyck bestegen
het verhoog en daar drukten de prinsen
der schilderkunst elkaar innig de
hand.
Deze plechtigheid werd door hoerageroep
der menigte en engel Gabriël's
bazuingeschal begeleid. Johannes Van
Eyck nam daarna het woord:
— Waarde Gilde broeder Claus, het
zal ook u wel niet onbekend gebleven
zün, dat wü door een massa bestweters
en kwakzalvers op ons terrein gehinderd
en getergd worden: Het spreekwoord
zegt dat: wanneer de meid van
den paster zich het recht aanmatigt
de mis te doen, de wereld dan op
haar einde loopt». En inderdaad, veel
gaat er ten onder omdat er ten huldigen
dage talxü'ke individuei. zün die
de hand slaan aan instellingen en
zaken waarvan zij niet het geringste
begrip hebben. Zü ondermünen het
heele kunstgebouw dat de groote
geniale meesters hebben opgericht, om
het, zü het dan niet inééns dan toch
na bepaalden tüd met zekerheid neer
te halen. Van deze vandalen, deze
moreele moordenaars, wordt nergens
voldoende gewag gemaakt, uü zün als
het ware onaanstastbaar, omdat, volgens
wat wü de Wet noemen, Kunst
een publiek eigendom is waarvan
iedereen bezit mag nemen, of ze verwurgen.
Maar nu wü men nog verder
gaan en onze scheppingen ja, zelfs ons
bestaan in twijfel trekken, ons ontnemen
wat we schiepen, ons verdrijven
van den grond dien wij beploegden en
in waarde deden stijgen. Wat men
mijn broeder wil aandoen...
— Is dit dan waarlük ernst? viel
Claus Johannes in de rede.
— Ja, en wel zóó dat onze getrouwen,
zelfs het volk met ons in opstand
kwamen. Wü hebben uit protest onze
eere-plaats verlaten! Zonder mijn
broeder kom ik daar nooit meer terug,
dat zweer ik!
— En wü zijn getrouwen, voegde
Tseef er aan toe, blüven aan de züde
der gebroeders Van Eyck! Daarom verzoek
ik u beleefd, meester Claus, mij
voor een oogenblik slechts, het woord
te willen verleenen.
— Spreek vrü uit, goede man, zei
Claus.
— Zoudt gü bereid zijn de gebroeders
Van Eyck en ons voor enkelen tüd
de noodige gastvrijheid te verleenen?
Hoe klein de plaatsruimte ook wezen
mag, wü zullen ons wel schikken tot
het oogenblik waarop wü een uitweg
zullen gevonden hebben.
— Waarde kunstbroeders en vrienden,
ik ben geen redenaar, slecht*
een schilder. Mün antwoord zult ga
zeker wel kunnen raden... Ik zal het
aldus samenvatten.
(Wordt voortgezet)