nen Student

More documents

Recommendations

Info

2 KOEKOEK EEN SCHITTEREND HOFBAL TE BRUSSEL Deze titel is niet van ons, we knipten hem uit DE STANDAARD, die begint aan grootspraak te doen sinds twee van zijn bazen in de regeering zetelen. In werkelijkheid was het hofbal een zeer bescheiden onderneming, zooais het past in deze slechte tijden van krisis en bezuinigingen. En er zou zelfs dit jaar weer geen hofbal zijn gehouden, ware het niet dat de koning aan al zijn trouwe onderdanen gelegenheid heeft willen geven hun staatsiekleeren uit de kas te halen om er de lucht van de motbollen te laten uitwaaien. De kleederen die men er te zien kreeg, waren dan ook krisistolletten. De koning en prins Leopold droegen hun kakipak van alle dagen, voor 't profijt, natuurlijk. De koningin had het toilet van voor vijf jaar, dat toen tot aan de knieën reikte en dat gelukkig voorzien was van eéh breeden zoom, die nu is uitgelaten. Prinses Astrid, die in gezegenden toestand verkeert en wiens eenvoudigen levenswandel reeds dikwijls werd geloofd, verscheen in een -ewoon peignoir. Zooveel ongekunsteldheid deed sommige dames van aandoeningen de tranen in de oogen krijgen. De andere dames hadden hun oude kleeden verlengd met een goedkoop satrjntje of een boord van een oud gordijn. De heeren waren ook niet ten achter gebleven in zuinigheid en sommigen hadden de spaarzaamheid zelfs zoover gedreven dat zU verschenen met het stijve hemd en den kol die reeds voor het vorige hofbal haddtn gediend. Niemand wilde zich immers blcot stellen aan eenige berisping van den minister van Financiën, die zün mannen had aangesteld om te waken dat hier het slechte voorbeeld der verkwisting niet zou gegeven worden. Sommigen hadden zelfs hoegenaamd geen kol aan, maar dat was nadat zij het buffet hadden bezocht en door de lakeien voorzichtig waren neergezet op den rand van het trottoir voor het koninklijk paleis. Wat het buffet betreft, ook daar was rekening gehouden met de instrukties van het ministerie van Financiën. Er was droge haring met rogge brood, snrot met patatten in kazakken en rolmops met pistolets. Er waren ook twee dozijn broodjes met hesp voor de hooge gasten: maar er was spuitwater in overvloed en ook geuze lambiek, van zeer ouden datum bezorgd door de welwillende bemiddeling van Herman Teirllnck. De geuze lambiek was feitelijk de eenige weelde van dit bal, waardoor de koninklijk familie cn de aristocra tie aan de werkloozen andermaaj hebben bewezen dat men niet moet werken en grof geld uitgeven om zich deftig te amuseeren. Andere berichten Zelden heeft men zulken toeloop van volk gezien aan het Hof als voer het laatste bal. Waarschijnlijk is deze groote bijval uit te leggen door de ekonomische krisis. Op zulke bijeenkomsten is er namelijk een banket, en een kosteloos maal is in deze zware tijden niet te versmaden. Laat ons onmiddelijk verklaren dat de toiletten van een echt koninklijke pracht waren. Voor onzen smaak waren echter de koninklUkste juist deze die bijna niet bestonden. Wij hebben daar een paar ruggen en het tegenovergestelde gezien, waarvoor wü zouden toestemmen patriot te worden. De tconeelschikking was door Teirlinck geregeld. De koning droeg een driehoekig kroontje dat zeer prettig aandeed, en de koningin straalde van tienduizend elektrische lampen, die in de paarlen van haar halssnoer op zeer behendige wüze waren aangebracht. Jan Grauls, die een stem heeft welke rapper over den Oceaan gaat dan Lindbergh, riep de namen van de aankomende gasten. De politiebrigade die op dat geroep was toegesneld van den post der Groote Markt, moest onverriohterzake terug keeren. Wat ons betreft, wü hebben met voldoening vastgesteld dat alles in het Vlaamsch gebeurde; wij getuigen het op ons eere woord, voor zoover wü dat hebben. Inderdaad, den ganschen avond en naoht hebben wü bü een poezelig gravinnike gezeten dat onze taal machtig was en wij hebben dan ook den Vlaamschen leeuw uitgehangen tot in de vroege ïurkens. — Hoe durft gü nog op zee varen wanneer al uw familieleden er den deed vonden? — Waar zy'n de uwe gestorven? — In hun bed. — Hoe durft gü nog in een bed slapen!
Abonnement i Jaar fr. S85.f.; Abonnement maanden r. 13.61' Abonnement » maanden fr. 6.8S Postrheckrekenlng «Het l.lcht» n. 5673* HUMORISTISCH WEEKBLAD van VOORUIT ^ • • « • • • • • • • • • • • « • r a B n B H B i Redaktie : 64, St. Pietersnieuwstraat, Gent — Telefoon 157.40 Verschijnt den Donderdag — 0.50 fr. per nummer Nummer 40 - Derde Jaargang - 1 Februari 1934 Onze galerij van beroemde en beruchte mannen HENRI VAN DAELE Als ge naar den besten dictionnair van de wereld grijpt en ge zoekt naar de definitie van «echte Gentenirre» dan zult ge er naast lezen : Henri Van Daele. Een betere uitleg bestaat er overigens niet. Misschien prijkt er zijn beeltenis bij : een klein, bollig, joviaal baasken met dikken, lachenden kop en met die heldere platvette stem, die klinkt als de klokke Roeland zelve. Maar daar we de boekenkennis schuwen zijn we op ontdekkingstocht geweest naar den Ouden Brusseüchen Weg te Gentbrugge, waar we Henri in lijf en beenen zouden aantreffen. Hier woont hij in een kraaknet, eenvoudig en gezellig werkershuisje. De bescheidenheid, het feit dat een paar stommeriken hem vroeger hebben tegengewerkt en dat de baard- en brilintellektueelen hem doodzwegen, omdat ze niet veel van zijn talent en zijn psychologische opmerkingsgaven snapten, zijn daar een beetje de schuld van. Doch Henri is er des te gelukkiger om. 'k Heb giene «Villa Pattat» nuudig en al ben ik «Den bloedvriend van den keunink» niet, mijn stukken hên nog alle dagen sukses en dat is uuk iets wirdü zegt hij, ons in zijn keuken binnenleidend. — Drijnkt gij nen dreupel ? vraagt hij. — Neen, merci. — Allez moedere, schijnkt er mij tons uuk maar iene, besluit maar dadelijk onze logische gastheer. We laten de glaasjes klinken en het interview is meteen ingezet. — 'k Leve kik hier tusschen mijne popegaai, mijn duiven, kanariveugéls en bliekskens... begint Van Daele. Zijn papegaai, «kootje», is zijn beste vriend en zijn ergste vijand. Hij vliegt rond in de keuke.i en aast op alle papiertjes, manuskripten en boeken, die hij steeds ongenadig vaneen pikt. Ge zult bijvoorbeeld zelden een brief ontvangen van Henri, waar zijn papegaai niet eens zijn bek heeft ingezet. Ook in onze konversatie roert hij af en toe eens zijnen snavel. — Vertel ons iets over uwe kinderjaren, Henri. — 't Es al van in 1877 dak-ik hier rondluupe. We waaren mee acht kinders. Zeven zeuns en ien dochter. Mijn voader was nen roare schacht. Binst den dag was hij meneer en 's avonds schoolmiester op d'avondschole. Hij was uuk toonielmiester in den Laurentskring en lierdege ons kinderrollekens. — Ja, ja!... (Dat is de papegaai) . — En hoe steldet gij het op school? — Op de Muideschool was 'k altijd den ierste. Frans Van der Heggen en Jules De Backer kunnen 't nog getuigen. — Ja, ja!... — Tot mijn elf jaar ging ik naar 't schoole, 'k werd dan kopermouleur, maor 'k was te veel syndikalist in d'uugen van den patruun en ik krege mijn zantse... Al mijn kameraoten gijngen seffens in staakijnge. Da was nen tijd! — En hoe werd dit konflikt opgelost? — 'k Wildege zelve nie mier weerkieren noar den atelie en 'k zettege mij aan 't schrijven van liedjes en revuen veur de Vooruit. Maar standvastig studeerdige 'k en ontwikkelde mij, zuudat de welweters, die ierst mee Van Daele lachtegen omdat hij gien korrékt Nederlandsch en kost, weldra van een kale reis thuis kwamen. Ik sprak mijn taal zoo beschaafd als een onderwijzer, zooals ge thans zelf vaststellen kunt en zoo ge lust hebt uw interview in het Fransch of Engelsch voort te zetten, moet ge u niet geneeren : ik kan u vlot te woord staan... Terwijl we zoo te praten zitten, is «kootje» ongemerkt onze druppels genaderd en heeft er zich eens flink aan te goed gedaan. — Ja, ja!... Ja, ja!... acht hij in zijn zottigheid. — Sakkerzuu, straks ès mijn paopegaoi weere zuu zat of een mussche! vloekt Van Daele, terwijl hij de glaasjes* door andere vervangt en ze opnieuw vult. — Uw eerste jaren als revueschrijver waren zeker lastig? — Ik heb er nog geschreven op behangpapier, om geld te sparen. Het was Edward Anseele, aan wien ik onzeglijk veel te danken heb, die mij steeds inspireerde. Hl} stond me bij met raad en daad. Ik speelde in den Multatulikring, bekwaamde me meer en meer in de tooneelsveelkunst en schreef tenslotte zelf een heele serie stukken. Maar de tijd van «Hedde 't vast hen», «Ferrer», «De Tjakke», enz. is lang voorbij. — Een triomf tijd? — 'k Wil het gelooven, de studenten sloegen ons té Leuven met ons stuk «Ferrer» ")ijna dood... — Hoeveel stukken schreeft ge reeds? — Wel een honderd vijftig en 'ft ben nog aan 't einde van mij» Latijn niet. — Dat verdient een dekoratie! — Men heeft er mij een wete» op te solferen ook. Kom maar eenS kijken.
Page 4 and 5: En terwijl we de mooie, blauwe deko
Page 6 and 7: 6 - KOEKOEK Een Vlaamsch Leeuwke Op
Page 8 and 9: 8 KOEKOEK En de politiekommissarfss
Page 10: 10 KOEKOEK Brieven van Pierken DE N
Page 13 and 14: KOEKOEK * Oproer te Gent onder de f
Page 15 and 16: 8) KOEKOEK JOZEF RECHT r Jozef Rech

nen Student

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?