De Nieuwe Taalgids. Jaargang 11 - digitale bibliotheek voor de ...

37
Der menschen broosheyt end treur-blyschap van ons leven,
Met s'Doodes eygenschap dy recht te kennen geven.
Zo nadert hij, terwijl een gerechtvaardigde voldoening over het spaarzaam gebruik
van zijn tuingrond, voor alles wat het oordeel heeft overwogen, zijn moed heeft
ondernomen, zijn vlijt heeft verzorgd en de mildheid van de bodem staat te belonen,
zijn warande. Daar heeft hij
boghe-wijs de Popelen gevlecht,
End op 't Oost-zijdigh pat als staken bot gehecht,
Doch in een Somer-tijd soo vergroent end begroeijet
Dat nu haer bevend loof een Galerij aenvoeijet,
Met wit Moerbesij-hout rondsomme dicht bepoot,
Twelck sijnde nu gesterckt in sijn bequamen schoot
Sal den verdorden stam der Popelen bedecken,
End met haer jeuchdigh blat een Wandel-plaets verstrecken. 1)
Na een bad te hebben genomen, wandelt hij eens naar de voorzijde. Daar ziet hij
VAN BORSSELEN zelf en daar het zomertijd is, zien wij hoe SNOUCKAERT hem toewenkt,
End van (s)ijn brug aftreedt tot wandelingh bereijdt.
Der Enters milden groeij (hem) ginder heel wel greijdt,
(Z)ijns Boomgaards wit tapijt (s)ijn ooge hier vermaket,
End met sijn lieven reuck het vrolick herte raket,
Daer t' fraeij-gehulde Land (hem) vriendelick toelacht,
End met een groenen rock om sijn bree lenden pracht.
Hier in het leege veld de reijne water-grachten
Met haren blancken rug der Sonnen glants verachten,
End s'Binckhorsts leeflick bosch, als in een spiegel claer,
Constichlick sonder const afmalen, terwijl daer
Langs haer begraesden boord de schoone glatte Koeijen
Wt liefde na de lucht der Stieren tuchtigh loeijen,
Het wolle-drachtigh vee 's aerdrijcks groen haijr afscheert,
En t'dertel Lammeken met hupp'len sick geneert:
of, zo het in de wintermaanden is, wanneer zijn aandacht wordt getrokken naar de
hak in 't lage hout of naar de opsnoei van 't opgaand geboomte, dan gaat hij
1) Met alsnog deze opmerking en moraal:
Bedwongen door de cracht van dijn const-rijcke hand
Doch hare schoten jonck na haren rechten stand
Sick stedes pijnen, want aerd wil tot aerd weerkeeren,
Wat in naturen is kan niemand licht verleeren.
De Nieuwe Taalgids. Jaargang 11