downloaden - Bureau Beke

gen – zo blijft het de vraag of de beschuldigde daadwerkelijk het zedendelict heeft
gepleegd. Desalniettemin wordt geconcludeerd dat de recidive ongeveer twee keer zo
hoog blijkt te zijn als het onderzoek zich niet alleen beperkt tot de groep veroordeelde
daders (Loucks, 2002).
Een belangrijke conclusie voor wat betreft de recidive van zedendelinquenten in het algemeen
is dat zij minder vaak recidiveren dan daders van andere typen delicten (Gelb,
2007; Lievore, 2004; Harris & Hanson, 2004; Leuw et al., 2004). Lievore (2004)
voegt als kritische opmerking toe dat het onduidelijk blijft wat de oorzaak is van deze
lagere mate van zedenrecidive. Heeft het te maken met eventuele beperkte mogelijkheden
voor het individu om weer delicten te plegen, met het feit dat hij werkelijk is
gerehabiliteerd, of komt het doordat politie en justitie er niet in slagen nieuwe delicten
op te sporen? Het is niet ondenkbaar dat veroordeelde daders – als zij weer delicten
plegen – rekening houden met de ‘fouten’ die zij in het verleden hebben gemaakt en
waardoor zij uiteindelijk zijn opgepakt en veroordeeld.
Zo blijkt uit de opsporingspraktijk dat daders die eerder zijn veroordeeld voor verkrachting,
bijvoorbeeld eerder geneigd zijn om bij nieuwe delicten een condoom te
gebruiken, of beter hun best doen om het vinden van het slachtoffer voor de politie
moeilijk te maken.
In een meta-analytische studie vonden Hanson, Morton-Bourgon en Harris (2003) de
volgende recidivecijfers. Na vijf jaar recidiveerde 14 procent, na tien jaar 20 procent,
na vijftien jaar 24 procent en na twintig jaar 27 procent. Deze cijfers gelden voor
alle zedendelinquenten (zowel pedoseksuele delicten als verkrachting van meerderjarigen).
Een verdieping van de recidivecijfers van pedoseksuele daders laat zien dat het
recidive cijfer van daders met onbekende jongens als slachtoffer hoger is dan dat van
daders met onbekende meisjes, en dat de incestdaders het minst recidiveren. Hanson
et al. (2003) geven aan dat meerdere meta-analyses dezelfde uitkomsten laten zien.
Deze data geven aan dat de meeste daders niet recidiveren, hoewel – zoals eerder betoogd
– niet alle delicten aan de politie worden gerapporteerd. Alle experts gaan uit
van onderrapportage, maar de mate waarin blijft moeilijk te bepalen. Een redelijke
inschatting is volgens de auteurs dat de feitelijke recidive 10 tot 15 procent hoger ligt.
Ondanks het algemene beeld dat pedoseksuele daders vaak in herhaling vallen, zijn de
recidivecijfers lager dan onder geweldplegers.
De twee belangrijkste risicofactoren bij zedenrecidive zijn de problemen in seksuele
zelfregulatie en in algemene zelfregulatie, waaronder antisociale neigingen (Hanson
& Morton-Bourgon, 2005). Bij problemen in de seksuele zelfregulatie gaat het niet
alleen om een seksueel afwijkende voorkeur (parafilie), die een sterke voorspeller voor
recidive is, maar ook om seksuele preoccupatie. Hanson en Morton-Bourgon sluiten
daarbij aan op het onderzoek van Kafka en Hennen (2003) naar hyperseksuele stoornissen
en naar de grote overeenkomsten tussen deze stoornissen en parafilieën.
29