Een inventarisatie van de problemen rond Antillianen in Nijmegen

maken door gevaar uit te stralen. Ook dat aspect komt niet eenvoudig in beeld via
politiestatistiek. Kortom, als gesproken wordt over criminele carrières dan is het
zaak te onderscheiden over welk type strafbare feiten en plegers het gaat en steeds
te overwegen welke informatiebronnen geschikt zijn om zicht te krijgen op de criminele
carrières waarnaar de aandacht uitgaat.
In de interviews is vooral ingegaan op de criminele carrières van drugsdealers,
omdat drugs onlosmakelijk verbonden lijken met de problemen met sommige
Antillianen in Nijmegen. Terloops zijn de drugssmokkelaars en de vermogensdelinquenten
aan de orde gekomen.
De aanvang van de criminele carrière van een dealer begint vrijwel altijd op
straat. Jonge jongens gaan bij een groep staan. Ze kunnen kijken hoe een en ander
in het werk gaat en leren wat de codes en gedragsregels van de groep zijn. Het is
belangrijk dat de jongere reeds een of meer personen in de groep kent. Na verloop
van tijd krijgt de jongere allerlei kleine, onschuldige opdrachten (frisdrank of sigaretten
halen voor een van de groepsleden) die overgaan in kleine opdrachten die
met drugs te maken hebben (een pakketje naar een van de dealers brengen).
Overigens zijn de coffeeshops ook een brandpunt van wervingsactiviteiten van
zowel bolletjeslikkers als straatdealers.
Het kan ook voorkomen dat een groepslid (vaak familie) een jonger neefje of
broertje voor zich laat werken, bijvoorbeeld om pakketjes te maken of te verkopen.
De ouderen gebruiken de jongeren, die daardoor ‘besmet raken’. Gaat zo’n dealer
met goedkeuring van de centrale figuur in de groep zijn eigen gang, dan kan hij
weer zijn eigen organisatie op poten zetten. Er is ook een bepaalde vorm van concurrentie,
alleen wordt die niet echt uitgevochten, want de centrale figuur in zo’n
groep zorgt ervoor dat er voldoende wordt afgezet. Regel van de straat is ‘dat de
dealers hun eigen afzetmarkt moeten bepalen’.
De pakketjes die de jongere later zelf gaat verkopen zijn in eerste instantie niet
door hem gefinancierd. Daar heeft hij geen geld voor. De grotere dealers geven
hem de eerste drugs. Die mag hij verkopen en hij mag een deel van de winst houden.
Als hij voldoende heeft gespaard, kan hij zelf drugs kopen, bijvoorbeeld 5
gram om het vervolgens per streepje (0,1 gram) te verkopen.
De meeste jongens blijven in de kleinschalige handel. Zij kunnen tot 30 gram per
2 weken verkopen; een halve gram kost twintig tot dertig euro. Dit doen ze omdat
ze mooie dingen willen kopen en de meisjes willen trakteren, maar ook omdat ze
schulden hebben die ze moeten afbetalen (bijvoorbeeld voor geleende drugs). Zij
worden ‘kruimeljongens’ genoemd. Dat zijn allround criminelen die van alles doen
om aan geld te komen. Volgens enkele respondenten zijn zij ook degenen die achter
de werving van bolletjesslikkers zitten. ‘Het gaat om het geld, je wilt een lekker
leven hebben’, aldus een respondent.
Anderen kijken wat meer vooruit en investeren het verdiende geld in de aankoop
van nieuwe drugs en kopen dan geen vijf maar tien gram, enzovoort. Het is
38