Mission 6 - Bisdom Roermond

MISSION
verschijnt 6 maal per jaar
Jaargang XI, Nr. 1 (2006)
ISSN: 1567-1305
Missie- en Ontwikkelingswerk - Informatiebulletin van het Missieburo Roermond
Bericht van uw
missiebureau:
Dierbare vrienden,
De Veertigdagentijd staat voor de deur. De medewerk(st)ers en de vrijwilligers
van het Missieburo hebben de afgelopen weken, onderleiding
van het Missiesecretariaat, zich beziggehouden met allerlei voorbereidingen voor de komende Vastenactie campagne
in het Roermondse bisdom. Het is geen gemakkelijke klus om alle parochies en groepen tijdig te voorzien
van het benodigde campagne materiaal, maar vele handen maken licht
werk. Ook dit jaar zijn de folders, collecte zakjes, posters en nog veel
meer wederom op tijd bij de mensen gekomen! Maar je moest niet enkele
weken geleden op het bureau komen, want toen zag het er nog uit als een
pakhuis. Als je niet uitkeek, struikelde je over de dozen, pallets en kokers,
die overal lagen opgestapeld. Maar nu zijn de gangen weer leeg en in de
parochies kunnen de mensen met deze materialen aan de slag. Voor het
Missieburo is de diocesane vastenactie altijd één van de belangrijkste fonds-
Alles netjes verpakt op een
pallet.
wervende activiteiten van het jaar. Vorig jaar hebben
wij heel veel projecten in de Missie uit de opbrengsten
van deze campagne (ruim € 230.000!)
kunnen financieren.
Maar de Veertigdagentijd is niet alleen actie. Het is ook een tijd van bezinning en
voorbereiding voor het hoogfeest van Pasen. Paus Benedictus XVI heeft dit benadrukt
in zijn vastenboodschap: “Bij het zien van de mensenmenigte, werd Hij diep bewogen
door hen.” (Mt. 9,36). De H. Vader begint zijn boodschap met de woorden: “De Veertigdagentijd
is de tijd bij uitstek om een innerlijke pelgrimstocht te ondernemen naar
Hem die de bron is van barmhartigheid. Het is een bedevaart waarin Hijzelf ons begeleidt
doorheen de woestijn van onze schamelheid en ons ondersteunt op weg naar de
diepe vreugde van Pasen. Zelfs in de dalen van duisternis en dood, waar de psalmist het
over heeft (Ps 22 [23], 4), terwijl de grote verleider ons influistert het op te geven of
verkeerdelijk onze hoop te stellen in het werk van onze handen, blijft God ons behoeden
en sterken. Ja, ook vandaag nog luistert de Heer naar de schreeuw van de velen die
hongeren naar vreugde, vrede en liefde. Zoals in alle tijden voelen ze zich in de steek
gelaten. Maar zelfs in de verslagenheid van de ellende, de eenzaamheid, het geweld en
de honger die zonder onderscheid bejaarden, volwassenen en kinderen treffen, staat
God nooit toe dat de duisternis van de gruwel het pleit wint.” In deze boodschap waarschuwt
de paus ons ook om niet aan de verleiding toe te geven om “eerst de wereld te
verbeteren en dan pas aan de hemel te denken. Er was de bekoring
te geloven dat men in dringende noodgevallen allereerst de uitwendige
structuren moest veranderen. In bepaalde gevallen zorgde dat
ervoor dat het christendom veranderde in een moralisme en dat geloven
werd vervangen door doen. Mijn voorganger eerbiedwaardi-
Z.H. Paus
Benedictus XVI
ger gedachtenis Joannes Paulus II merkte dan ook terecht op: “Vandaag
bestaat de bekoring erin het christendom te reduceren tot een
puur menselijke wijsheid, als het ware tot een wetenschap van het
Klaar om bezorgd te worden!
Colofon
Missieburo Roermond is
een kerkelijke instelling
voor de ondersteuning
van geloofsverkondiging
in missielanden.
Neerstraat 49, 6041 KB
Roermond
Postbus 198, 6040 AD
Roermond
Telefoon: (0475) 386880
Postbank 1045000
RABO 14.41.01.408
MISSION (MISSIe- en
ONtwikkelingswerk)
wordt uitgegeven door de
kerkelijke stichting
Missiebureau Bisdom
Roermond (Missieburo)
en is een informatiebulletin
over diverse
missionaire activiteiten
in de Missie.
Redactie:
Drs. F. Soeterik,
Mw. L. Klumpkens-
Heijnders
Mw. D. Wiggers-Theelen,
Donateurs van het
Missieburo Roermond
hebben recht op gratis
abonnement

Uit het bisdom
goede leven. In een sterk geseculariseerde wereld is zo langzamerhand een ‘secularisering van het heil’ opgedoken,
waarbij men weliswaar opkomt ten gunste van de mens, maar dan wel een mens die gehalveerd wordt en
alleen herleid tot zijn horizontale dimensie. Wij daarentegen weten dat Jezus gekomen is om het integrale heil
te brengen (encycliek Redemptoris Missio, nr. 11).”
Langs deze weg wil ik dan ook benadrukken dat de projecten, die door het Missieburo worden ondersteund,
zeker niet gezien moeten worden als louter en alleen maar ontwikkelingswerk. Missiewerk is veel meer. Door
deze projecten financieel te steunen helpen wij de vele mannen en vrouwen, de missionarissen, die zich voortdurend
inzetten voor het heil van de “gehele” mens in missielanden waar ook ter wereld, hun belangrijke opdracht
uit te voeren!
Zoals u wellicht zult weten zijn de bisschop van Roermond, Mgr. Frans Wiertz, en de vicaris voor Missiezaken,
Pater Ton Storcken sma, onlangs in Ghana geweest, waar zij o.m. een aantal van onze projecten hebben
bezocht. In deze nieuwsbrief treft u dan ook een kort verslag van dit werkbezoek aan. Ook laten wij u kennismaken
met enkele projectaanvragen, die wij de afgelopen maanden hebben ontvangen.
- Drs. F. Soeterik, directeur
MÉÉR WATER!!
Half januari mocht ik een bezoek brengen
aan Ghana, waar je van kunt zeggen,
dat daar de lente van de kerk overal te bespeuren is.
Natuurlijk is het hartverwarmend en overweldigend
zo’n jonge kerk mee te maken,
die tintelt van leven en frisheid.
We behoren samen tot dat grote lichaam
van de éne, heilige en katholieke Kerk.
In de kathedraal van Cape Coast
mocht ik negen jonge mannen tot diaken wijden
op weg naar het priesterschap.
Bij het begin van de viering in een natuurlijk
overvolle kerk
was het ‘Asperges me’ voorzien.
Ik trad aan met een emmer wijwater en kwast,
sopte diep in het wijwater
en sloeg gewoontegetrouw wat water af op de vloer,
zodat de kerkgangers niet de volle laag
zouden krijgen.
Na enkele passen aldus door het binnenpad
voegde mijn acolietbegeleider mij toe:
‘More water’ - méér water!!!
Inderdaad de mensen in Ghana
staken hun handen uit om maar zoveel mogelijk water
op te vangen, boden hun voorhoofd aan.
Wel te begrijpen ook als verkoeling in dit hete land.
Maar het is ook een symbolisch teken.
In deze jonge kerk die in de lente is van haar
bestaan:
snakken de mensen naar het levende water,
snakken de mensen naar het Woord van God,
zijn ze ontvankelijk voor de gaven van de kerk.
Niets van dat voorzichtige, terughoudende,
afstandelijke wat we bij ons soms ontmoeten.
Het doet me goed weer eens te beseffen,
dat we tot hetzelfde Mystieke Lichaam van de Kerk
behoren.
+Frans Wiertz
bisschop van Roermond

Bisschop heeft in Ghana een ‘Kerk
in de lente’ gezien
G. Dieteren (Pers & Communicatie Bisdom
Roermond)
“We hebben sociale projecten gezien,
scholen bezocht, een
vluchtelingenkamp en het slavenmonument,
maar de meeste indruk
maakte toch absoluut het enthousiasme
van de mensen voor het geloof.
Ik heb een kerk in de lente gezien.”
Met die woorden vat bisschop
Frans Wiertz het werkbezoek samen,
dat hij van 13 tot en met 21
januari aan Ghana bracht. Wiertz
bezocht Ghana op uitnodiging van
kardinaal Peter Turkson van Cape
Coast, met wie het bisdom Roermond
nauwe contacten heeft. “De
mensen in Afrika snakken naar het
woord van God. Dat is heel inspirerend.”
Kardinaal Turkson was al vaker in
Limburg geweest en bij één van
zijn laatste bezoeken nodigde hij de
bisschop uit voor een tegenbezoek.
Daarom trok mgr. Wiertz half januari
een week lang door Ghana, samen met
vicaris Ton Storcken van missiezaken
en enkele reisgenoten.
Bisdomblad De Sleutel heeft in het
februarinummer uitgebreid aandacht
besteed aan dit werkbezoek, onder
meer met een fotoreportage en een interview
met bisschop Wiertz. Eén van
Deus caritas est - God is liefde
Algemeen
de reisgenoten, Emile Ramakers, hield
een dagboek bij, waarvan hieronder
een aantal passages:
Vrijdag 13 januari
Vanuit Amsterdam vliegen we
vandaag naar Accra, de hoofdstad
van Ghana. Daar komen we
om 20.00 uur aan en worden onder
aan de vliegtuigtrap opgewacht
door een medewerker van kardinaal
Turkson. Met een auto rijden we
naar de VIP-ruimte van het vliegveld
waar we Turkson en een
(hulp)bisschop ontmoeten. Ik ga
met de secretaris door de douane
en haal de koffers op. Om 21.00 uur
gaan we naar de Nederlandse ambassade
waar ambassadeur Arie
van de Wiel (zijn echtgenote komt
uit Neer) zijn nieuwjaarsreceptie
houdt. Een ideale gelegenheid om
een aantal Nederlanders, actief in
Ghana, te ontmoeten. Pater
Jacques Smeele SMA duikt er ook
op. Hij is adviseur van kardinaal
Turkson, heeft veel voor de reis geregeld
en begeleidt ons dan ook gedurende
het grootste deel van de
reis.
Laat in de avond komen we aan bij
SECAM, het secretariaat van de
Afrikaanse Bisschoppenconferentie,
met een auto van de kardinaal met
een CD-kenteken.
De kardinaal betoont zich een per-
fecte gastheer, onder meer door aan
de deur van mijn kamer te vragen:
“Doet het water het?”. Ik heb goed
geslapen.
Zaterdag 14 januari
Vanochtend een beetje uitgeslapen.
Om 9.00 uur beginnen we
met de H. Mis en aansluitend is het
ontbijt. Even na 10.00 uur gaan we
op pad. Ons eerste doel is een
vluchtelingenkamp van Liberianen.
Die zitten hier al vanaf 1992
(niet allemaal, maar toch...); het
gaat om ongeveer 42.000 mensen.
Het kamp is in feite een compleet
dorp. De UNHCR (de vluchtelingenorganisatie
van de Verenigde Naties,
waar voorheen Lubbers de
baas was) heeft er scholen gebouwd.
Ook de paters van de
societeit van Afrikaanse Missien
(SMA) - vicaris Storcken is er lid
van - hebben er een uitgebreid
scholingsproject opgezet met als
motto ‘zelfredzaamheid’, dus in
goed Ghanees: “Give them a line,
not a fish”. Technische vakken,
computeren, onderwijs aan doven,
auto-onderhoud; naaicursussen
(vooral voor vrouwen natuurlijk):
het behoort allemaal bij het project.
De SMA-groep heeft een eigen lied
gemaakt, om de verbondenheid met
Afrika te demonstreren.
De lunch gebruiken we in het
Provincialaat van de SMA in
Winneba (ooit Windy Bay), samen
Op donderdag, 9 februari jl. is de officiele Nederlandse vertaling van de onlangs
uitgegeven encycliek ‘Deus caritas est’ van Paus Benedictus XVI verschenen.
De vertaling is in opdracht van de Nederlandse kerkprovincie gemaakt door
theologe dr. N. Stienstra. Deze vertaling kunt u vinden op de website van het
Vaticaan:
http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/messages/lent/documents/
hf_ben-xvi_mes_20050929_lent-2006_nl.html

met de provinciaal. De inrichting
van de kapel in dit huis is afkomstig
uit Helmond. We ontdekken een
aantal bekende heiligenbeelden: de
Verlosser van de Wereld, Sint
Willibrordus en Sint Servaas (welliswaar
zonder hand).
Daarna zijn we naar het district
Gomoa gegaan. Daar bevinden zich
enkele projecten van de Stichting De
Friedese Molen uit het Limburgse
Neer. Die stichting heeft geld bij elkaar
gebracht om maïsmolens te
kopen voor dorpen in dit gebied.
De dieselmolens worden overgedragen
aan locale vrouwengroepen. Er
vinden drie overdrachten plaats
door het in gebruik stellen van de
molens. De derde gaat met het
meeste ceremonieel gepaard. Het
dorp is versierd met ballonnen en
het huisje, waarin de molen staat,
is voorzien van een rood-wit-blauw
lint. In de feesttent wachten de
vrouwen op ons. Na wat speeches
worden de documenten getekend,
het lint doorgeknipt en de molen in
werking gesteld. De ‘operator’
krijgt een pet.
Vervolgens gaan we naar Cape
Coast, onder meer door
Markessim, de geboorteplaats van
de moeder van kardinaal Turkson.
In de verte zien we Fort Amsterdam
liggen. In Cape Coast gaan we naar
het Aartsbisschoppelijk Huis, dat
iets buiten de stad ligt. Een deel van
de bisdomcurie (de vicaris-generaal;
de vicaris voor de opleidingen
Algemeen/Uit de Missie
en het hoofd van de financiën) is
aanwezig. We eten en logeren in
Prospect Lodge, een hotel van het
bisdom, midden in de stad gelegen.
Zondag 15 januari
Op deze dag vindt in de kathe
draal een diakenwijding
plaats. Om 9.00 uur gaan we dan
ook op weg naar de kathedraal, die
hoog boven op een berg is gelegen.
Het is een leuke hellingproef voor
de chauffeur van onze auto. Dat
brengt vicaris Storcken op het verhaal
van een auto met Franciscanen,
die bij de afdaling door de remmen
ging en in een badkamer belandde.
De wijdingsplechtigheid duurt 3 1/
2 uur. Mgr. Wiertz zegent de menigte
met wijwater, tijdens het zingen
van het ‘Asperges Me’,
maar doet dat volgens de
plaatselijke gebruiken niet
royaal genoeg. Hij moet nog
eens langs, maar dan de menigte
fors besprenkelen; de
mensen zuigen het water als
het ware op. Opvallend is
dat tijdens de dienst, waarin
één van de lezingen over
Samuel gaat, die in de tempel
in slaap valt, een jongetje op
de rand van het koor indommelt.
Bijzonder is ook de collecte, die een
kwartier duurt. Het geld wordt naar
voren gebracht en de bijbehorende
offergaven lijken een reclame van
een supermarkt. Van alles wordt gebracht;
van brood, water, eieren en
tomaten tot lucifers, koffiemelk, diverse
jams en zelfs shampoo.
De lunch gebruiken we bij de kardinaal.
Daar zit een Ghanese groep
jongeren te wachten en te musiceren.
Zij logeerden tijdens het voortraject
van de Wereldjongerendagen,
afgelopen zomer, in Cadier
en Keer. Ze hoorden van de komst
van ons en boden aan om tijdens
het eten muziek te maken.
Aan het eind van de middag gaan
we naar de Universiteit van Cape
Coast en bezoeken we een
studentenhuis - ‘The Nest’ genaamd
- van het bisdom. Vervolgens gaan
we naar Fort Elmina (Opdat wij
niet vergeten) en het Nederlands
Kerkhof. De Sint-Jozefkerk op een
berg is de eerste SMA-kerk in
Ghana; de toren is van jongere datum.
Aansluitend drinken we iets in
Coconut Grove en lopen met onze
voeten even door de oceaan. Teruggekomen
in het Aartsbisschoppelijk
Huis wachten de Ghanese jongeren
van ‘s middags ons opnieuw op. Zij
brengen als dank voor de zorgen tijdens
de Wereldjongerendagen een
serenade en geschenken, ook voor
de organisatoren in het dekenaat
Gulpen.
Maandag 16 januari
Om 6.30 uur beginnen we de
dag met een H. Mis in het seminarie.
Hier studeren 280 seminaristen
uit 13 bisdommen in het 3de
tot 7de jaar van hun opleiding. Er
zijn twaalf docenten. We ontbijten
vervolgens bij de kardinaal en bezoeken
daarna een lagere school,
die vroeger door het bisdom gesteund
werd, maar nu op eigen benen
staat.

Daarna gaan we naar Gumasi,
waar we de 72-jarige aartsbisschop
Sarpong bezoeken. Hij is oud-leraar
van kardinaal Turkson en geeft
nog altijd cursussen. Het hele huis
zit vol etende cursisten. Wij lunchen
er ook.
Via Obuasi (een bisschops- en mijnstad)
rijden we ‘s middags naar
Sunyani. Hier worden we begroet
door Matthew Gyamfi (48), de
tweede bisschop van dit diocees.
Ook de Amerikaanse rector van de
katholieke universiteit, Michael
Schulteis SJ is erbij. ‘s Avonds eten
we in een restaurant, met uitvoerige
discussies over onderwijs en de
islam, en we overnachten vervolgens
bij de bisschop.
Dinsdag 17 januari
We bekijken het het nieuwe terrein
van de universiteit, nu nog een kale
vlakte bij het dorp Fiapre en gaan
dan naar het Pastoraal Centrum in
Sunyasi, dat als voorlopige huisvesting
van de universiteit dient. Daar
vieren we de H. Mis en spreken er
met enkele studenten. Ook is er een
officieel gesprek met het bestuur
van de universiteit, onder wie een
ex-minister van financiën, nu directeur
van Heineken-Ghana. We krijgen
er uitleg over de bouwplannen
voor de nieuwe universiteit.
De lunch gebruiken we in Eusbett
en gaan dan via het bisschopshuis
naar het kantoor van het bisdom.
Algemeen/Uit de Missie
We nemen hier afscheid van de kardinaal
en van bisschop Gyamfi en
gaan via Techiman naar Ebuja. Iets
verderop ligt Babaso. Dit is eigenlijk
een voorstadje van Ebuja, gelegen
aan een zogeheten ‘rode’ weg.
Er is een SMA-huis, met twee
Filippijnse priesters en een Nederlands
echtpaar, Wim en Wilma, met
adoptiefdochter Rakye. Babaso is
een parochie met ruim 20 buitenstaties.
Omdat in het huis de stroom
niet is aangesloten, krijgen we verlichting
via een generator.
Woensdag 18 januari
Om 7.00 uur vieren we de H.Mis en
gaan met twee auto’s naar
Denkyira-kurm, eerst over een rode
weg en dan over een soort van bospaden.
In Denkyira-kurm aangekomen,
krijgen we een traditionele Shantibegroeting.
Iedereen zit klaar, de
oudere mannen naast het opperhoofd.
Daarnaast de vrouwen en
dan de kinderen, die schoolbanken
uit de school hebben gehaald en
netjes bij elkaar zitten. Iedereen ziet
er op z’n best uit. We begroeten de
aanwezigen en via een intermediair
stellen we ons voor. Vervolgens is
er veel zang en dans.
We bekijken de nieuwe (en ook de
oude) school, die pas klaar is, want
de verf is nog te ruiken. Ons gesprek
gaat vooral over de slechte
toestand van de weg.
De infrastructuur blokkeert
een heleboel ontwikkeling.
Bekeken
wordt hoe ‘Roermond’
hier kan helpen.
We krijgen een aantal
geschenken: vier hanen,
diverse jams, bakbananen,
eieren. Wilma
heeft olie bij zich voor
de vrouwen, zodat zij zeep kunnen
maken. We rijden terug over de
‘bosweg’ naar de rode weg, en dan
richting Oku. Ook hier is een parochie
met veel buitenstaties. Pater
Wilfried sma heeft er een kerk
met een dak op palen en een lemen
vloer en is bezig om muren te bouwen,
een koor met sacristie en kapel.
Bouwhout, dat naast de generator
lag, is onlangs in brand gestoken.
Een toevallige passant
waarschuwde en met toevallig aanwezig
water kon men blussen.
Gaande het onderzoek heeft de bisschop
pater Wilfried en enkele zusters
even teruggetrokken tot de
zaak opgehelderd is. Het dorp
hoopt dat zij snel terugkomen.
In Oku eten we onze lunchpakketten
uit Denkyira-kurm op. Nasi met
kip. Vervolgens gaan we over de
rode weg terug naar Babaso. Daar
bekijken we de compound. Een
soort stroomverdeling, geleverd op
kosten van het Missieburo, is er
geplaatst en voorziet het dorp van
stroom, maar niet de compound.
Na etenstijd krijgen we een flinke
regenbui. Gelukkig is die niet de
avond tevoren gevallen, dan hadden
we ons bezoek aan Denkyirakurm
wel kunnen vergeten.

Donderdag 19 januari
Na de H. Mis om 7.00 uur en het
ontbijt vertrekken we naar
Mampong. Hier bezoeken we bisschop
Osei-Bonsu.
De ‘Roermondse’ delegatie bespreekt
er enige zaken. Via Kumasi
keren we terug naar Cape Coast.
In de eerste buitenstatie van het diocees
pauzeren we onaangekondigd.
Omdat de pastoor en de catechist
afwezig zijn, worden we ontvangen
door de bibliothecaris.
Rond 14.00 uur komen we aan in
Prospect Lodge in Cape Coast. We
ontmoeten er weer kardinaal
Turkson, die er vergadert met het
dagelijks bestuur van de Conferentie
van Engelstalige bisschoppen
van West-Afrika (Ghana, Nigeria,
2006/AF-114
Sierra Leone
Sierra Leone is meer dan tweemaal
zo groot als Nederland en telt
ruim 5,5 miljoen mensen. Sierra Leone
heeft een vrijemarkteconomie, waarin
de particuliere sector overheerst. Het
land behoort tot de groep arme landen.
Het bruto nationaal product (bnp)
per hoofd van de bevolking bedroeg
in 1995 slechts US $ 180. Het bnp
daalde in de periode 1990–1995
jaarlijks met gemiddeld 4,2%. De
Algemeen/Uit de Missie
Liberia, Gambia). Samen
lunchen we. ‘s Middags
staat er niets op
het programma en
‘savonds is er een diner
bij de kardinaal. Bisschop
Wiertz krijgt hier
onder meer een kazuifel
cadeau. Hierop staat de
zin ‘Er was niemand
aan het begin behalve
God; er is niemand aan
het einde behalve God’
symbolisch afgebeeld. Dit kom je
overal in Ghana tegen.
Vrijdag 20 januari
Om 6.30 uur vieren we met de
Nigeriaanse bisschoppen de H.
Mis in de kathedraal. Na het ontbijt
gaan we op weg naar Accra,
via het zogeheten ‘Klein Vaticaan’.
Dit is een complex met kloosters,
onder meer in gebruik voor bijscholing
van broeders en zusters. We bezoeken
onder meer een cursus die
net aan de gang is voor zusters van
Steyl, een rehabilitatiecentrum voor
alcoholverslaafden en een Franciscanenklooster.
Hier ligt de Nederlandse
pater Obdam SMA begraven.
We worden rondgeleid door de
paradijselijke tuin. Op hetzelfde terrein
ligt ook een Clarissenklooster.
Daar werd het kazuifel voor Mgr.
sinds 1992 woedende burgeroorlog
heeft een verwoestende werking op
de economie van het land.
In de landbouw is 67% van de beroepsbevolking
werkzaam en de sector
draagt 42% bij aan het bnp. Kleine
bedrijven, waar de hulp van familieleden
onmisbaar is en de opbrengst
amper in eigen behoeften voorziet,
overheersen. Het belangrijkste
voedingsgewas is rijst, daarna cassave,
maïs, gierst, grondnoten en groenten.
Belangrijke exportgewassen zijn cacao,
koffie, palmpitten en gember. De
Wiertz gemaakt.
In Accra is het even zoeken naar
het CAS, een opvanghuis voor
straatkinderen, dat we bezoeken.
Het uitgangspunt is streng: de motivatie
van de kinderen moet stevig
zijn. Ze krijgen geen eten, geen kleding,
geen bed, wel ruimte voor
sport, medische zorg, opleiding. Als
ze volhouden, gaan ze naar een
boerderij buiten Accra, waar ze
klaargestoomd worden voor een
baan. Met baan (dus inkomen, woning
e.d.) gaan ze terug de maatschappij
in.
We gebruiken de lunch in de Christus-Koning-school,
een prestigieuze
opleiding. Vervolgens gaan we naar
de Nederlandse ambassadeur voor
een semi-officiële vergadering. We
praten er onder meer over het
eerdergenoemde project van de
Stichting Friedese Molen, vooral
omdat de vrouw van de ambassadeur
uit Neer komt.
Rond 20.00 uur nemen we afscheid
van de ambassadeur en zijn vrouw.
Vervolgens gaan we met kardinaal
Turkson naar het vliegveld. We vertrekken
rond 21.00 uur en landen
op zaterdag 21 januari om 5.40 uur
op Schiphol. Moe maar beladen
met indrukken ben ik weer thuis.
veehouderij is van geringe betekenis.
Op de savannen in het noorden wor-
Kenema, Sierra Leone

den Ndama-runderen gehouden, die
bestand zijn tegen de tseetseevlieg.
Verder worden er geiten, schapen en
pluimvee gehouden. De overheid bevordert
de varkenshouderij. Vis is een
belangrijk voedingsmiddel. De kust in
het noorden is erg visrijk; ook op verschillende
rivieren wordt gevist. Een
kwart van het landoppervlak is met
bos bedekt. De houtproductie voorziet
niet in de binnenlandse behoefte.
Door brandcultuur is het oorspronkelijk
dichte tropische regenwoud op
grote schaal uitgedund.
De eigenlandse priester, Fr. A.
Combey, heeft een financiële ondersteuning
gevraagd voor de opleiding
van leid(st)ers/catechisten die kleine
“basisgemeenschappen” moeten oprichten
in zijn parochie, die de oudste
parochie is van de stad Kenema en
bijna even groot is als Noord-Limburg.
Het merendeel van de bevolking
is Moslim. Fr. Combey is geen onbekende
van het Missieburo. Als seminarist
heeft hij voor zijn opleiding
steun ontvangen via ons adoptieprogramma
voor priesterstudenten.
Tijdens de oorlog hebben wij hem
ook diverse keren ondersteund. In de
oorlog zijn veel mensen omgekomen.
Veel vluchtelingen, vooral kinderen,
zijn in deze moeilijke periode door Fr.
Combey opgevangen.
Gedurende de burgeroorlog, die ruim
10 jaar heeft geduurd, hebben veel
mensen hun dorpen moeten verlaten
om het geweld te ontvluchten. Velen
zijn opgevangen in kampen rondom
De vele ontheemden in één van de vele
opvangkampen.
Uit de Missie
Kinderen in het opvangkamp.
de stad Kenema. Het bisdom heeft
zich ontfermd over deze mensen. Zowel
christenen als niet-christenen hebben
voedsel en medische verzorging
gekregen van de diocesane hulporganisaties.
Onder de Moslimbevolking
heeft dit grote waardering
geschept. Na deze oorlog is het werk
van de priesters en zusters een stuk
gemakkelijker geworden. Zij ondervinden
veel minder tegenwerking van
de Moslimgemeenschap.
Vorming en onderwijs is een
prioriteit.
Veel dorpen zijn moeilijk bereikbaar.
De wegen zijn slecht begaanbaar, zeker
in het regenseizoen. Hierdoor kunnen
de priesters de geloofsgemeenschappen
in de buitenstaties niet vaak
bezoeken. In veel dorpen kunnen de
kinderen slechts eenmaal per jaar gedoopt
worden.
Er is echter nu een grote behoefte aan
geestelijke begeleiding. Fr. Combey
wil in de dorpen kleine basisgemeenschappen
oprichten, die bij
afwezigheid van de priester, zelfstandig
gebedsdiensten kunnen houden.
Om dit te kunnen realiseren zijn leiders/catechisten
nodig. In overleg met
zijn bisschop, Mgr. Patrick Koroma,
wil Fr. Combey op de hoofdstatie diverse
cursussen geven om mensen
voor te bereiden voor deze zo belangrijke
taak.
De opvang van de “cursisten” (verblijf
en onderhoud) kost geld en dat
heeft de parochie niet. Ook wil Fr.
Combey de geslaagde cursisten niet
met lege handen wegsturen. Hij wil ze
graag een bijbel en een aantal gebedenboeken
meegeven, die zij in hun
basisgemeenschap kunnen gebruiken.
De totale kosten zijn geraamd op €
5000. Alleen een bijdrage van buiten
kan hier uitkomst bieden.
Vanzelfsprekend wil het Missieburo
Fr. Combey helpen!
2006/AF-117
Tanzania
Morogoro, Tanzania
T anzania (officieel in het Swahili:
Jamhuri ya Muungano wa Tanzania
= Verenigde Republiek van Tanzania),
omvat het vroegere Tanganyika
en de eilanden Zanzibar en Pemba. Dit
land bestrijkt 945 100 vierkante kilometer
(1998 reëel) en telt bijna 36
miljoen (2003 schatting) inwoners (38
personen per vierkante kilometer). De
hoofdstad is Dodoma, maar de
regeringszetel is gevestigd in Dar es

Salaam (tot 1973 tevens hoofdstad).
De munteenheid is de Tanzaniaanse
shilling (T Sh), onderverdeeld in 100
centen.
Tanzania gold tot ver in de jaren zeventig
nog als een model-ontwikkelingsland,
mede dankzij de grote bedragen
aan ontwikkelingshulp uit het
buitenland. Maar aan het begin van
de jaren tachtig sloeg het economisch
verval toe. Prijsdalingen op de wereldmarkt
van belangrijke exportproducten
als koffie en katoen en een
onderontwikkelde transport- en
communicatiesector waren hiervan
voornamelijk de oorzaak. In 1986, na
het aftreden van president Nyerere,
werd een hervormingsakkoord met
het IMF en de Wereldbank getekend,
waarbij de landbouwsector als basis
en motor van de ontwikkeling in andere
sectoren moest dienen. Hierdoor
groeide de economie in 2000 met
5,2% en daalde de inflatie tot 5%.
Inmiddels zijn 295 van de 395 staatsbedrijven
geprivatiseerd.
Het bnp daalde tussen 1980 en 1987
met gemiddeld 1,8% per jaar. Tussen
1990 en 1995 steeg het met gemiddeld
3,2%. In 1995 bedroeg het $120
per hoofd van de bevolking. De buitenlandse
schuld was twee keer zoveel
als het bnp (in 1995 $3,6 miljard).
Eind jaren negentig nam de economie
een negatieve wending. De export
daalde sterk. Enige verlichting
bracht de status van “Heavily
Indebted Poor Country”, die het IMF
Tanzania in 1999 verstrekte. Gevolg
hiervan is een zodanige kwijtschelding
van de buitenlandse schuld dat deze
binnen vijf jaar zal dalen van $8 miljard
naar $1,6 miljard.
Pater Theo Winkelmolen behoort tot
de congregatie van de Paters van de
H. Geest. Hij is sinds 1955 als missionaris
werkzaam in dit land. Zijn
eerste parochie is hoog in de Uluguru
gebergte geweest, in het plaatsje
Kibungu..
Uit de Missie
In die tijd was het werk van een missionaris
niet gemakkelijk. Wegen waren
er nauwelijks. In het regenseizoen
raakten veel dorpen geheel van de
buitenwereld afgesloten. Maar mede
dankzij de inzet van de vele missionarissen,
is veel veranderd in dit land.
De Kerk heeft in Tanzania een zeer
belangrijke rol gespeeld bij de verdere
ontwikkeling van dit land. Er zijn onder
meer heel veel scholen en klinieken
gekomen.
In 1961 heeft pater Winkelmolen zijn
parochie toevertrouwd aan een
eigenlandse priester. Zijn bisschop
heeft hem namelijk gevraagd een parochie
in de stad Morogoro over te
nemen van een priester, die zwaar ziek
is geworden. Vanzelfsprekend heeft
de pater de zorg voor de parochie op
zich te nemen.
Enige tijd geleden heeft hij, op verzoek
van de bisschop, zijn oude parochie
weer bezocht. De mensen waren
hem niet vergeten, en hij werd
onder luid getrommel ontvangen! De
bisschop heeft hem gevraagd om de
kerk te instpecteren. Volgens de bisschop
is er weinig aan onderhoud gedaan.
Pater Winkelmolen wist niet wat hij
zag: kapotte ramen, deuren die vernieuwd
moesten worden, een dak dat
lekte en nog veel meer gebreken! Er
is meer nodig dan alleen maar een
kleine onderhoudsbeurt.
Het merendeel van de parochianen is
arm. Velen hebben een klein stukje
land waarop zij groenten telen voor
eigen gebruik. Als de regens gunstig
zijn geweest is de oogst net voldoende
om van rondkomen. Op deze mensen
kun je niet te rekenen om de benodigde
reparaties te bekosten. Zij
hebben gewoon geen geld over om
een bijdrage te geven.
Er moet hulp van buitenaf komen. In
de hoop hiervoor een oplossing te vinden,
heeft Pater Winkelmolen zich tot
het Missieburo gericht.
Wat is er nodig? Er moet cement worden
gekocht om de vloeren en de
steunberen te repareren. Ook moeten
de fundamenten van de kerk worden
hersteld en beschermd tegen de
regens. Er moeten nieuwe ramen en
deuren komen. De muren moeten
opnieuw gepleisterd worden en.
De parochianen hebben alle medewerking
toegezegd. Maar helaas zijn
er geen bekwame vaklieden te vinden
voor het moeilijke werk. Die moeten
van elders komen.
Het Missieburo wil de parochie van
Kibungu graag helpen. Daarom hebben
wij de pater reeds € 5000 toegezegd.
Met dit bedrag kan voldoende
cement worden gekocht om de belangrijkste
reparaties te doen. De
mensen zullen zelf voor de stenen en
het benodigde zand zorgen.
Het zal geen gemakkelijke klus zijn,
maar met deze hulp kunnen de mensen
van Kibungu een heel eind komen.
Wilt u meer doen?
Voor een kleine bedrag per
maand kunt u er voor zorgen, dat
een kind in de Missie een goede
verzorging en opleiding krijgt. Zo
kunt u bijdrage aan de toekomst
van een kind!
U kunt ook een deel van de
studiekosten van een priesterstudent
voor uw rekening nemen.
Zo helpt u de locale kerk in de
Missie!
Interesse? Neem dan contact op
met het Missieburo