GEONIEMEN

O ammoniak
Q perkament
O kalkoen
O Oo
O bikini
S AMD ERS
mokka Q
GEONIEMEN
WOORDENBOEK
O bajonet
''oorden die zijn a
O marathon
pils O
O krent
O flamenco
O denim
Nijgh & Van Ditmar
O bavaroise
O fazant
O damast
O duffel
casselerrib Q

O Geoniemen zijn woorden die zijn
afgeleid van de namen van dorpen, steden, streken,
gebergten, rivieren en landen - woorden dus waar je
naartoe kunt reizen. Dit boek behandelt de geschiedenis
van ruim 400 van dit soort woorden. Wanneer en hoe
kwamen badminton, bikini, krent, mokka of pils in het
Nederlands terecht? Wat is de geschiedenis van de
plaats en de zaak? Komt het woord ook voor in het
Engels, Frans en Duits? Op zulke vragen geeft dit boek
een antwoord, dat wordt gestaafd met landkaarten en
literatuur en dat tegelijkertijd laat zien hoe spannend en
verrassend de geschiedenis van woorden kan zijn.
Ewoud Sanders (1958) is historicus, lexicograaf en
ournalist. Hij is auteur van het Eponiemenwoordenboek en
publiceert onder meer in NRC Handelsblad en Onze Taal.
en lol van de auteur. [...] Sanders bewijst dat etymologie
söannend en geest/? kan zijn.'
H. Br. Corstius in de Volkskrant

Geoniemenwoordenboek

Ewoud Sanders
in samenwerking met Jaap Engelsman
GEONIEMEN
WOORDENBOEK
Woorden die zijn afgeleid van plaatsnamen
Nijgh &Van Ditmar
Amsterdam 1996

Voor al die ijverige i9

INHOUD
Voorwoord
7
Geoniemen alfabetisch
13
Thematisch register
253
Alfabetisch register
262

Er gaat geen dag voorbij of er doet zich iets voor wat ons met
onze onwetendheid confronteert.
Casanova (vertaling Theo Kars) Memoires i (1991) 28
Weinig is zo geschikt om deemoed te leren als de lexicographie.
C.F.A. van Dam Spaans handwoordenboek (19 54 3 )
Elke woordenboekmaker die alleen, of hooguit met een of twee
anderen moet werken - en dat is zeker in ons taalgebied een
praktische èn noodzakelijke beperking - weet dat zijn tijd en
kennis tekort zullen schieten.
Arie de Ru Trefwoord 10 (1995) 75-76

VOORWOORD
'Mijnheer, ik ben dol op het lezen van voorwoorden!'
Voltaire, in: Casanova (vertaling Theo Kars) Memoires 6 (1994) 282
Dit is het eerste Nederlandse geoniemenwoordenboek.* Geoniemen
zijn woorden met een geografisch element. Meestal is
dat de naam van een dorp, een stad of een streek, maar het kan
ook een land zijn, een continent of een eiland, een heuvel, een
dal, een berg, een zee, een rivier, een bron, of zelfs een volk.
Soms springt de plaatsnaam je als het ware tegemoet, soms
moest er een leger taaiarcheologen aan te pas komen om het
geografische element bloot te leggen, zoals bijvoorbeeld bij
okay.
In dit boek staan lange en korte lemma's. Voor de lange hebben
wij doorgaans uitvoerig onderzoek verricht. Deze lemma's zijn
voorzien van een literatuuropgave. Bij de korte noemen we
geen bronnen. We hebben ons hiervoor voornamelijk gebaseerd
op enkele bekende woordenboeken. De lange lemma's staan op
hun alfabetische plaats, de korte zijn ondergebracht op thema
of op gebied van herkomst. Zo staan bij barnevelder enkele
andere kippen die naar een plaats zijn genoemd; bij sinaasappel
staan verschillende woorden die — net als deze zuidvrucht — verband
houden met China. Alles is terug te vinden via de registers
achter in dit boek.
Het Nederlands telt naar schatting vijftienhonderd geoniemen.
Althans, zoveel hebben wij er in de loop der jaren verzameld.
Dit boek bevat ruim honderddertig lange lemma's (ofwel
hoofdlemma's) en een kleine driehonderd korte. De keuze was
*De eerste inventarisatie van woorden die zijn afgeleid van namen - waaronder
geoniemen - is te vinden in G.A. Nauta's artikel 'Iets over eigennamen
die appellatieven geworden zijn', in: Taal en Letteren 10 (1900) 59-73,
& 96-112. Aanvullingen op dit artikel zijn te vinden in jaargang 14 (1904)
557-562, en jaargang 16 (1906) 108-109.
Begin 1992 kondigde uitgeverij Thomas Rap de verschijning aan van
Flamenco komt van Vlaanderen, of hoe de geografie de Nederlandse woordenschat
verrijkt, van Robert-Henk Zuidinga. Dit boek is echter tot op heden
niet verschenen.
Ruim dertig stukjes uit het boek dat u nu in handen houdt, zijn eerder
gepubliceerd in NRC Handelsblad. De meeste zijn echter grondig herzien.
7

voorwoord
subjectief. We hebben een doorsnee uit het materiaal gemaakt
en vervolgens voorrang verleend aan woorden die min of meer
gangbaar zijn. Toch worden in dit boek ook enkele ongewone
en verouderde woorden behandeld. De redenen daarvoor lopen
uiteen. Zo is quenast met opname beloond omdat dit het enige
overtuigende geoniem is met een q. Voor vaste verbindingen als
Leidse kaas en Spaanse vlieg hebben we geen plaats ingeruimd.
Bij uitzondering is Zweeds wittebrood opgenomen, omdat hier
zo'n hardnekkige mythe aan ten grondslag ligt. Andere woorden,
zoals pharosy een verouderd woord voor vuurtoren, zijn
opgenomen vanwege het boeiende verhaal erachter.
Dit laatste raakt de essentie van dit boek, waarmee we twee
zaken beogen. Allereerst hebben we geprobeerd te laten zien dat
etymologie, de verklaring van de herkomst van woorden, leuk
kan zijn. Sinds anderhalve eeuw verschijnen er in Nederland en
België etymologische woordenboeken, waarvan de samenstellers
bijna zonder uitzondering saaiheid lijken te hebben nagestreefd.
Etymologen hebben een eigen taal ontwikkeld die zelfs voor
deskundigen soms moeilijk te volgen is en die geen leek zal
opwinden.
In de tweede plaats willen we met dit boek, net als met het in
1990 verschenen Eponiemenwoordenboek, bevorderen dat etymologen
zich niet alleen bekommeren om de geschiedenis van het
woord, maar ook om die van de zaak. Die twee zijn niet los te
koppelen: pas door je te verdiepen in de zaak, kun je de herkomst
van een woord echt goed doorgronden. Dit wordt in
de etymologie wel onderkend, maar nog veel te weinig toegepast.
De beslissing om bij de lange lemma's diep te graven, heeft consequenties
gehad voor de selectie. Soms moesten we woorden
laten schieten omdat we er - vooralsnog - niet uit kwamen. Zo
staat in tal van woordenboeken dat satijn in de 14de eeuw is
genoemd naar de Chinese havenplaats Tzu t'ing of Tseu-tung.
De etymologen verzuimen echter steeds nauwkeurig aan te
geven waar de bedoelde plaatsen liggen. Door de westerse chaos
in de schrijfwijze van Chinese namen valt zodoende zonder
diepgaand onderzoek niet uit te maken om welke plaatsen het
gaat. Zo ontbreken wel meer 'bekende' geoniemen in onze
selectie; daar staan echter vele verrassingen tegenover.
8

Opbouw en verantwoording
voorwoord
1 Trefwoord
De trefwoorden volgen de spelling van de Grote Van Dale
(1992 12 ). Spellingvarianten worden doorgaans genoemd in de
lopende tekst. De aanstaande algemene spellingherziening heeft
geen invloed op de trefwoorden in dit boek; de meeste geoniemen
zijn immers leenwoorden.
2 Datering
We hebben veel tijd gestoken in het dateren van woorden.
Dateringen zijn van essentieel belang: het is nu eenmaal een
heel verschil of een woord in 1600 of in 1950 is ontstaan of
geleend. Bovendien zijn dateringen een belangrijk houvast bij
woordhistorisch onderzoek: ze kunnen bijvoorbeeld een indruk
geven van de reis die een woord door de diverse talen heeft
afgelegd.
Voor het dateren van de buitenlandse vormen (zie punt 6
hieronder) hebben we dankbaar gebruik gemaakt van enkele
standaardwerken. Voor het Engels vooral van de Oxford English
Dictionary. Voor het Frans van de Nouveau Petit Robert, de Dictionnaire
étymologique et historique du français (1993 2 ) van
Dauzat, en van Alain Rey's indrukwekkende Dictionnaire historique
de la langue française (1994 2 ).
De Duitse literatuur wijkt op dit punt af. Kluge geeft wel eens
exacte dateringen, maar de meeste Duitse etymologische woordenboeken
dateren niet of hanteren ruime marges ('eerste helft
19de eeuw'). Vele jaartallen bij Duitse vormen zijn dan ook het
resultaat van bescheiden eigen onderzoek. We hebben ons daarbij
beperkt tot naspeuringen in oude Duitse woordenboeken en
encyclopedieën - hoofdzakelijk I9de-eeuwse werken.
Bij de dateringen van Nederlandse woorden hebben wij ons
slechts een enkele maal beperkt tot het Woordenboek der
Nederlandsche Taal. Negentiende-eeuwse dateringen zijn meestal
gebaseerd op eigen onderzoek. Verder hebben we gebruik
gemaakt van het etymologische woordenboek van De Vries en
De Tollenaere, van de aanvullingen daarop door F. Claes en
natuurlijk van het Middelnederlands en het Vroegmiddelnederlands
woordenboek in wording.
9

voorwoord
Waar mogelijk zijn verschillende betekenissen apart gedateerd.
Het jaartal staat dan achter de betekenis, bijvoorbeeld zoeaaf
Franse infanterist (1855); lid van Vaticaanse ordedienst (1863).
3 Brontaal
Na de datering noemen we slechts de taal waaruit het Nederlands
het woord rechtstreeks heeft ontleend. Meer informatie
volgt meestal in de lopende tekst. Een enkele maal komt het
voor dat een latere betekenis van een woord uit een andere taal
komt. Dit is als volgt genoteerd: geiser (1845, uit het IJslands)
warme springbron (184$); waterverwarmingstoestel f1898, uit het
Engels).
4 Betekenis
Dit is geen verklarend maar een taalhistorisch woordenboek.
De definities zijn daarom opzettelijk beknopt gehouden.
5 Encyclopedische gegevens
Het 'verhaaltje' gaat zowel in op de geschiedenis van het woord
als op die van de zaak. Als etymologen het niet met elkaar eens
zijn, geven wij de verschillende standpunten kort weer. Een vet
woord in de lopende tekst verwijst naar een ander lang lemma
in het boek. Meestal staat er ook nog z.a. (zie aldaar) bij. Vetcursief
is voorbehouden aan samenstellingen en dergelijke en
aan verwante geoniemen, die in een kleiner korps aan het lange
lemma zijn toegevoegd. Vet-cursief verwijst dus niet naar een
andere plaats in het boek.
6 Buitenlandse vormen
Wij geven hier altijd de hedendaagse vorm in het Engels, Duits
en Frans, gevolgd door het jaartal waarin dit woord voor het
eerst is aangetroffen, tenminste als dit bekend is. Een enkele
maal wordt ook een oudere buitenlandse vorm gegeven, als deze
relevant is voor het verhaal, bijvoorbeeld: Engels bungalow
(1659 bunguloue, 1784 bungalow).
Als er geen buitenlandse vorm is ingevuld, betekent dit dat we
die niet hebben gevonden.
In principe worden alleen de etymologisch verwante vormen
vermeld. Bij bougie staat dus niet dat de Duitsers dit een Zünd-
10

voorwoord
kerze noemen, want anders dan bougie gaat dat woord niet
terug op de Algerijnse plaats Bugia. Dat bijvoorbeeld bij bantamgewicht
toch de Franse tegenhanger poids coq wordt vermeld,
komt omdat bantam en coq allebei haan betekenen.
Als een woord verschillende betekenissen heeft, die lang na
elkaar zijn ontstaan, dan wordt dit bij de buitenlandse vormen
op deze manier aangegeven: Frans bougie (1300 [kaars]; 1690
[medisch instrument]; 1888 [auto-onderdeel]).
We hebben enkele geoniemen opgenomen die nog niet in (buitenlandse)
woordenboeken voorkomen, zoals ebolavirus en
lymeziekte. De buitenlandse vormen voor die woorden hebben
we nagezocht in elektronische bestanden van buitenlandse
kranten.
7 Verwante woorden
Onder aan een aantal hoofdlemmas volgen - in een kleinere
letter - verwante geoniemen. Zoals gezegd staan die vet-cursief.
8 Bronnen
De bronnen zijn chronologisch gerangschikt. De titels zijn zo
verkort dat ze makkelijk herkenbaar zijn. De bronnenlijst is
zeker niet compleet. Wel is steeds de belangrijkste literatuur
genoemd. Een n direct achter het paginanummer verwijst naar
een noot op die pagina, WNT staat voor Woordenboek der Nederlandsche
Taal\ OED voor Oxford English Dictionary. Omdat we
gebruik hebben gemaakt van de cd-romversie van de OED,
staan hierbij geen paginanummers. Bij het voortreffelijke Leenwoordenboek
van Nicoline van der Sijs staan geen paginacijfers
omdat dit bij het voltooien van ons manuscript nog niet in
boekvorm beschikbaar was.
Als de informatie in een bepaalde bron niet bij het bewuste
trefwoord zelf stond, is aangegeven onder welk trefwoord wij de
informatie dan hebben gevonden. Zo staat er in het literatuurlijstje
bij perubalsem bijvoorbeeld: OED (1993 2 ) (amicable). Bij
amicable is namelijk de vroegste Engelse bewijsplaats te vinden
van Balsam of Peru (leve de cd-rom!).
11

voorwoord
Tot slot: een woordenboek schrijf je nooit alleen. Wij zijn dan
ook velen dank verschuldigd, onder wie Margit Rem voor werk
aan de databank, Arthur Sedee van de afdeling documentatie
van NRC Handelsblad en P.A.F. van Veen, Leen Verhoeff en
J. van Donselaar voor het aanleveren van lijsten met geoniemen.
Rob Tempelaars trad met regelmaat op als onmisbare cicerone
door het WNT. Milou Stockmann en Marlou de Wit zorgden
ervoor dat alle informatie werd samengevoegd, gerangschikt
en gearchiveerd en deden nader onderzoek. Daarnaast
kregen wij hulp van onder meer Gerald en Carolien van Berkel,
Har Brok, Monique Bullinga, Harry Cohen, Charles Coster,
Alexander van den Eijnde, Albert Hoffstadt, Nop Maas,
Ietse Meij, J.H. van Meurs, Fons Moerdijk, Hans Moll,
Marijke Mooijaart, Wil Pijnenburg, Rob Rentenaar, Ed Schilders,
Sophie Verburgh en J.L. Versteegh. Cato Hamburger had
veel geduld en trad op als strenge eindredactrice, met een overtuigende
afkeer van het woord meerdere'. Nicoline van der Sijs
corrigeerde niet alleen de drukproef, maar gaf ook enkele waardevolle
aanvullingen.
Heemstede — Amsterdam, augustus 199$
Ewoud Sanders, Jaap Engelsman
12

Abessijn
A
abessijn
(ipji, uit het Engels) huiskat van een bepaald slank, kortharig ras in
wildkleur
Abessijnse katten hebben een lang en slank lichaam en een
heel bijzondere vacht in goudbruine wildkleur. Wildkleur wil
zeggen dat iedere haar twee of meer verschillende tinten
heeft. Het resultaat is een prachtig zogeheten changeanteffect.
De Abessijnse kat is genoemd naar Abessinië (tegenwoordig
Ethiopië) in Noordoost-Afrika. Of het ras daar werkelijk vandaan
komt, is niet helemaal zeker. In het Westen zijn deze
katten omstreeks 1870 voor het eerst gesignaleerd, en wel in
Engeland. Hun verschijning wordt op twee manieren verklaard.
Volgens de ene theorie is de Abessijn in Engeland
gefokt, mogelijk door kruising met Egyptische katten. De
naam Abessijn zou zijn gekozen bij wijze van associatie met
het historische stamland van de huiskat, dat ten zuiden van
Egypte moet worden gezocht. Maar volgens anderen is de
Abessijnse kat omstreeks 1870 wel degelijk rechtstreeks uit
Abessinië naar Engeland gebracht.
Deze poezenverplaatsing was - aldus de tweede verklaring -
de spin-off van een internationaal conflict. In 1855 had een
ambitieuze heerser in de streek Amhara in noordwestelijk
Ethiopië zichzelf onder de naam Theodorus in uitgeroepen
tot 'koning der koningen'. Halverwege de jaren zestig stond
Theodorus op het toppunt van zijn macht. Hij knoopte
diplomatieke betrekkingen aan met Engeland, maar na een
voorspoedig begin werd in 1866 de Amhaars-Engelse verstandhouding
lelijk verstoord. Theodorus zette toen namelijk
enkele Britse afgezanten gevangen. Dat kon het Empire niet
over zijn kant laten gaan. In 1868 trok een Engels expeditieleger
van meer dan 30.000 man onder Sir Robert Napier van
de Rode Zee naar de vesting Magdala, waar Theodorus zich
had verschanst. Deze liet op het laatste moment de gevangenen
vrij, maar dat baatte hem niet. Op 13 april 1868 namen
13

abessijn
de Britten Magdala zonder veel moeite in, en ze lieten er geen
steen op de andere. Theodorus maakte tijdens de bestorming
een eind aan zijn leven. Zijn zoon Alamayahu werd, overeenkomstig
Theodorus' wens, meegenomen naar Engeland en in
Rugby (z.a.) op school gedaan, waar hij al in 1879 zou overlijden.
In mei 1868 vertrokken de Engelse troepen weer uit Abessinië.
Behalve de zoon van de koning der koningen reisden
- nog steeds volgens deze tweede theorie - ook een paar
inheemse katjes mee naar Engeland. De vakliteratuur meldt
dat een van de eerste in Engeland gesignaleerde Abessijnen
'Zula of 'Zoela heette, een naam die in kringen van Abessijnse
katten ook nu nog in zwang is. Een verklaring voor
deze naam wordt niet gegeven. Toch vormt juist die een
directe schakel met Abessinië. Zula was namelijk het plaatsje
aan de Rode Zee waar de Britse troepen zich voor de thuisreis
inscheepten, het laatste stukje Abessijnse grond dat die katten
ooit hebben gezien.
Engels Abyssinian cat(iSy6); Frans abyssin (1948).
Vergelijk kartuizer, siamees
De angorakat wordt gekenmerkt door zijn lange, zachte haren. De
naam is voor het eerst gesignaleerd in het Frans, in de late 18de eeuw.
Vermoedelijk dankt de kat zijn naam aan de overeenkomst van zijn
haren met de vacht van de witte, langharige angorageit, die angorawol
levert. Die geit is op haar beurt genoemd naar de plaats van herkomst:
Angora, tegenwoordig Ankara, de hoofdstad van Turkije. Volgens
sommige bronnen zou echter ook de angorakat uit Klein-Azië afkomstig
zijn. In elk geval is angora een algemene aanduiding geworden voor
diverse langharige huisdieren, waarvan de fraaie angorakonijnen, die
ook angorawol leveren, wel de bekendste zijn.
De cyper of cyperse kat is een bekend standaardmodel onder de kortharige
huiskatten: grijs met donkere strepen. De kat is in het Nederlands
al zeker sedert de 16de eeuw onder deze benaming bekend. Hij heet
ongetwijfeld naar het eiland Cyprus in de oostelijke Middellandse Zee,
maar waarom is niet duidelijk. De typische tekening van de cyperse kat
kwam al voor in het oude Egypte.
De Manxkat schijnt in de vorige eeuw voor het eerst te zijn opgemerkt
op het eiland Man, een Brits kroondomein in de Ierse Zee (Manx
betekent 'ván Man). Manxkatten kunnen diverse kleuren hebben. Ze
onderscheiden zich door hun huppelende manier van lopen en vooral
door het ontbreken van een staart.
Alle katten rollen graag door kattekruid (Nepeta faassenii) en eten ervan
om hun maag te zuiveren. Een oude en gewestelijke naam voor dit
14

agaat
muntachtige gewas is neppe (vgl. Amerikaans-Engels catnip). Neppe is
ontleend aan het Latijn, en zou teruggaan op het Etruskische plaatsje
Nepete, thans Nepi, op zo'n 35 kilometer ten noorden van Rome.
ABESSIJN: Ency. Brit" I (1910) 91-92 (Abyssinia) & 28 (191 I) 1049 (Zula); M. Wright &
S. Wakers The book of the cat (London 1980) 76-77; OED (19932).
agaat
(±1266, uit het Frans) zeer
hard kiezel- of kwartsgesteente
In het voorjaar van 1787
maakte een Duitse koopman
die zich Johann Philipp Möller
noemde, een rondreis over Sicilië. Hij was buitengewoon
nieuwsgierig en hield aantekening van alles wat hij zag. Op
28 april proefde hij letterlijk de vruchtbare grond waaruit het
graan zo rijkelijk opschoot - 'er zal weinig zand in zitten, hij
knerst amper tussen de tanden' - waarna hij een korte
beschouwing over de geologische oorsprong van deze bodem
nogal abrupt afsloot met de opmerking: 'Een vermoeden
omtrent de rivier de Achates zal morgen worden bevestigd.'
En de volgende dag? Geen woord. Maar hoewel Goethe -
want dat was de ware naam van deze koopman - zijn Italienische
Reise pas dertig jaar later te boek heeft gesteld en
meteen daarop het oorspronkelijke reisdagboek heeft verbrand,
valt toch wel te achterhalen welk vermoeden hij wilde
bevestigen. Achates is namelijk de klassieke naam van het
riviertje dat tegenwoordig gewoonlijk Dirillo (maar ook wel
Acate) wordt genoemd en dat niet ver van het plaatsje Gela in
het zuiden van Sicilië in de Middellandse Zee uitmondt. Wat
ligt meer voor de hand dan dat Goethe, die de hele klassieke
literatuur als reisgids voor Italië gebruikte, op 29 april 1787 de
bevestiging heeft gezocht en gevonden van een mededeling
van Plinius?
Deze had namelijk in 77 n.Chr. geschreven dat bij de Achates
in Sicilië voor het eerst de stenen waren gevonden die in het
Middelnederlands achates of achaet heetten, maar die we
inmiddels kennen als agaat. In een ander hoofdstuk beschrijft
Plinius trouwens nog een steen die naar een rivier is genoemd:
het zwarte, gladde git, die bij Gagas (of Gagai) in
Lycië werd gedolven.
15

agaat
Het vreemde is dat die laatste verklaring in vrijwel alle etymologische
woordenboeken zonder tegenwerping is overgenomen;
maar dat de agaat zo heet naar de Siciliaanse rivier
Achates, daar mogen taalkundigen graag een kanttekening bij
plaatsen. Zo zou het logischer zijn als het woord agaat van
Oosterse oorsprong was, want daar komen veel namen van
edelstenen vandaan, luidt één bedenking. Ook is geprobeerd
de steennaam af te leiden van het Semitisch, maar een echt
bevredigend alternatief voor Plinius' verklaring is nog niet
gevonden.
Overigens schreef Plinius dat agaten dan wel op Sicilië waren
ontdekt, maar dat ze nadien nog op talloze andere plaatsen
waren gevonden. 'Voorheen stond de steen in hoog aanzien',
schrijft hij, 'maar nu helemaal niet meer.'
Wat niet wegneemt dat de agaat volgens hem over bijzondere
eigenschappen beschikte. Zo zouden agaten uitstekend helpen
tegen schorpioenesteken. 'Ik kan me goed voorstellen dat
de stenen van Sicilië die eigenschap bezitten', aldus Plinius,
'want zodra een schorpioen de lucht van die streek inademt,
verliest hij zijn gif.' In Perzië zouden agaten gebruikt worden
om stormen en orkanen tot bedaren te brengen en rivieren te
keren. 'Egaal gekleurde stenen maken een atleet onoverwinnelijk,
zeggen ze', aldus Plinius.
Zeker is dat egaal gekleurde agaten zeldzaam zijn, want het
voornaamste kenmerk van deze siersteen is dat hij als een
toverbal uit een groot aantal verschillend gekleurde laagjes
is opgebouwd. Overigens zijn vrijwel alle geslepen agaten
kunstmatig gekleurd. Hierbij wordt een techniek gebruikt die
de Romeinen al kenden.
Eeuwenlang werden agaten vooral gevonden in Idar-Oberstein,
ten oosten van Trier. Maar omstreeks 1800 raakte de
voorraad daar uitgeput. Sinds 1827 komen de meeste agaten
uit het zuiden van Brazilië en Uruguay. De stenen die daar
worden opgegraven zijn uitzonderlijk groot: soms zelfs meters
lang. Agaat was lange tijd populair als halssierraad. Dit inspireerde
Bilderdijk in 1781 tot de dichtregels:
16
O! ware ik u een halssieraad,
Of kostelijk kleinood, van jaspis of agaat:

Zo mogt ik 't zachte albast van uwen boezem strelen,
En dartel om uw' gorgel [= strot] spelen!
agaat
Niet minder belangrijk is dat er miljoenen knikkers uit agaat
zijn gemaakt. De handel in agaat-knikkers bloeide in Oberstein
al in de middeleeuwen. Omstreeks 1870 was er zoveel
vraag naar, dat alleen daar al meer dan duizend mensen leefden
van de knikkerindustrie.
Engels agate (1570); Duits Achat (±1200); Frans agate (13de
eeuw).
Er zijn zeker een paar honderd mineralen genoemd naar hun vindplaats.
Omdat de meeste daarvan slechts aan specialisten bekend zijn, volgt hier
een kleine keuze (zie ook labrador(steen)).
Andesiet is door de Duitse geoloog en paleontoloog Christian Leopold
Baron von Buch (1774-1853) afgeleid van de Andes, een van de voornaamste
vindplaatsen van dit stollingsgesteente.
Beril is een doorschijnend of halfdoorschijnend mineraal, waarvan de
naam door sommige etymologen wordt afgeleid van de Zuidindiase stad
Belur, 200 kilometer ten noorden van Calicut. Uit geslepen, heldere
stukken beril werden in de middeleeuwen in Italië de eerste brillen
gemaakt. Het element beryllium is in 1798 door Nicolas Louis Vauquelin
in beril ontdekt en ernaar genoemd.
Agaat bestaat in hoofdzaak uit het mineraal chalcedoon. Sommigen leiden
deze naam af van de stad Chalcedon, het huidige Kadiköy in
Turkije. Anderen menen dat de Latijnse vorm carc(h)edonia wijst op de
havenstad Carthago, van waaruit het mineraal indertijd zou zijn
geëxporteerd.
Sardis of sardius, een variëteit van chalcedoon, is genoemd naar Sardis,
de hoofdstad van Lydië. In het Latijn werd deze steen lapis Sardius
'Sardische steen' genoemd. De steen is oranje- of roodbruin van kleur en
wordt ook bloedsteen genoemd. Van oudsher waren de oranje stenen uit
Klein-Azië beroemd.
Ook sardonyx, een uit lagen bestaande, veelkleurige onyx, komt van
oorsprong uit de stad Sardis. De oorspronkelijke betekenis was 'onyx uit
Sardis'. Sardonyx wordt vooral gebruikt om er cameeën van te snijden.
Volgens de Romeinse schrijver Plinius (iste eeuw n.Chr.) heette de
halfedelsteen topaas naar het eiland Topadzios in de Rode Zee, waar hij
in grote hoeveelheden werd aangetroffen. Welk eiland Plinius precies
bedoelde, is niet bekend. Bovendien wordt ernstig betwijfeld of hij met
topadzios wel de steen op het oog had die wij nu kennen als topaas.
Hoewel verscheidene moderne etymologen zich nog aan Plinius houden,
is topaas dus waarschijnlijk geen geoniem.
AGAAT: Plinius (ed. Bostock & Riley, 1855-1857) Nat Hist. XXXVII, 54; Bilderdijk
Dichtw. 9 (1781) 424; Winkler Prins' I (1870) 226-229; WNT I (1882) 2061-2063; Franck
& Wijk Etym. wdb. (19122) ||; WNT Suppl. I (1956) 815-817; Vries Ned. etym. wdb.
17

anjer
(1971) 10; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr. (I975 21) 5; Vries & Tollenaere Etym. wdb.
(1991 l5) 59; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (I993 2) 9; Düda & Rejl Gr. mineralen ency.
(1993) 360; OED (19932).
anjer, anjelier
(±i$oo angelier; 1608 angier) bekende snijbloem en sierplant
In de zuidelijke uitlopers van de Alpen, deels in Zwitserland,
deels in Italië, strekt zich het Lago Maggiore uit, waarvan A.
Winkler Prins in 1877 de volgende beschrijving gaf: 'Hoogst
bevallig zijn de boorden van dit meer; ten noorden en westen
verheffen zich hooge granietgevaarten, die ten zuiden en oosten
tot met wijngaarden beplante heuvels afdalen. Aan de
helling dier heuvels ziet men fraaije villas te midden van een
weelderigen plantengroei en langs den waterzoom schoon
gelegene dorpen, afgewisseld met olijfgaarden.' Niet bepaald
een omgeving die herinnert aan de Tweede Anjeliersdwarsstraat.
Maar taalkundig is er volgens de etymologische woordenboeken
wel degelijk verband. Zij houden het erop dat de
woorden anjelier en anjer teruggaan op het dorpje Angera,
dat gelegen is aan de zuidoostelijke oever van het meer en dat
reeds in de middeleeuwen enige bekendheid genoot.
De anjelier, die sinds 1967 in Nederland officieel anjer heet, is
waarschijnlijk in de 12de eeuw door kruisvaarders uit het
Midden-Oosten meegenomen naar Europa. Tussen 1200 en
1500 is deze exotische sierplant vanuit Italië en Frankrijk in
het Nederlandse taalgebied ingevoerd, wellicht aanvankelijk
onder de aan het Frans ontleende naam violet(te). In de
16de eeuw kwamen daar, eveneens uit het Frans, de prachtige
namen girojfel en genojfel bij, die in Zuid-Nederland en België
in talloze regionale varianten voortleven. Intussen was er
omstreeks 1500 nog een naam voor dezelfde bloem gesignaleerd,
angelier, waarin gemakkelijk het moderne anjelier te
herkennen valt. Kort na 1600 kwam daar nog angier (anjer)
bij-
Het zonderlinge is nu dat anjer en anjelier alleen in het
Nederlands voorkomen; ze zijn niet, zoals bij de naam van
een uitheemse plant te verwachten valt, aanwijsbaar aan een
andere taal ontleend.
Tot 1891 had niemand daarvan wakker gelegen, maar in dat
18

anjer
jaar waren deze bloemennamen aan de beurt voor een gedegen
historische behandeling in het Woordenboek der Nederlandsche
Taal. Redacteur De Vries kwam er in de beschikbare
tijd niet uit. 'De oorsprong der beide namen, anjer en anjelier,
is met de gegevens, die men tot dusverre bezit, niet te
verklaren', moest hij bekennen. Een jaar later stierf hij. Zijn
collega Kluyver zette het onderzoek voort. Jarenlang speurde
hij naar aanknopingspunten in andere talen, tot hij ten slotte
in 1898 een verklaring meende te hebben gevonden. Omdat
nergens buiten het Nederlands verwante bloemennamen te
vinden waren, zouden volgens Kluyver de namen anjer en
anjelier wel eens op een plaatsnaam kunnen teruggaan. Die
plaatsnaam moest dan wel - dat was een lelijke complicatie -
een verklaring bieden voor beide namen. Na lang zoeken
kwam Kluyver op Angera (vroeger ook wel Anghiera of
Anghera geheten). Uit die plaats afkomstige anjers zouden in
Nederland zoiets als 'genoffelen van Angiere' zijn genoemd,
waarvan na verloop van tijd angiere zou zijn overgebleven, dat
dan anjer werd. Het mooie was nu dat Angera behalve een
Italiaanse ook een Latijnse naam had, die Angleria luidde.
Latijn was in die tijd de internationale voertaal van de
geleerde wereld, dus plantkundigen zouden anjers uit Anghiera
caryophylli anglerii hebben genoemd. In de volkstaal kon
hieruit na verloop van tijd door verkorting en verbastering de
vorm anjelier zijn ontstaan. Bovendien lag Angera in Italië,
van waaruit deze bloemen West-Europa hadden bereikt.
Tot zover de theorie van Kluyver, die overigens niet zonder
bezwaren is. Critici hebben erop gewezen dat tussenvormen
als 'genoffelen van Angiere' en caryophylli anglerii nooit zijn
aangetroffen. Daar komt bij dat niet zeker is of in het plaatsje
Angera in de middeleeuwen eigenlijk wel anjers werden
gekweekt of verhandeld. Maar niemand heeft nog een betere
verklaring gevonden. We houden we het er dus maar op dat
typisch Nederlandse verschijnselen als het Anjerfonds en de
Tweede Anjeliersdwarsstraat hun naam danken aan een van
de 'schoon gelegene dorpen' aan het Lago Maggiore.
ANJER: Winkler Prinsi 9 (1877) 632; WNT II' (1898) 486-489; A. Kluyver, 'Anjer en
anjelier', in: TNTL 17 (1898) 147-160, 320; J.W. Muller, 'Nog iets over anjer en anjelier', in:
TNTL 17 (1898) 262-268; WNT Suppl. I (1956) 1171-1172; Vries Ned. etym. wdb. (1971)
19

antimakassar
16-17; Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 62; Brok Bloemnamen (1991) 17, 19, 31 -33,
40-42, 50, 223-225; F. de Tollenaere, bespr. van Brok Bloemnamen, in: Taal en Tongval 45
(1993) 96-97; F. de Tollenaere, 'Etymologica: "angelier'", in: TNTL 109 (1993) 166-168.
antimakassar
(1856, uit het Engels) kleedje over rugleuningen
Antimakassar is een woord dat je vooral verwacht in een
roman. 'Vader leunde achterover in zijn fluwelen fauteuil en
nestelde zijn hoofd behaaglijk tegen de vaalwitte, gehaakte
antimakassar.' Zo'n soort zin, die je vooral zult vinden in een
I9de-eeuwse roman, want die eeuw zag de geboorte van dit
woord en de bloei van het kleedje.
Antimakassar is een samenstelling van het Griekse anti, tegen,
en makassar(olie). Sinds het begin van de 19de eeuw waren er
twee soorten makassarolie op de markt. De echte makassar-
olie was afkomstig van Makassar, een koninkrijk op de zuid-
westpunt van het eiland Celebes (tegenwoordig Sulawesi
geheten). A. Winkler Prins omschreef makassarolie in zijn
encyclopedie als 'eene soort van plantaardige boter met eene
20

antimakassar
lichtbruine kleur en een ranzigen reuk, die door koking verkregen
wordt uit de zaden van Schleichera trijuga Willd! De
andere makassarolie was een haargroeimiddel dat in Engeland
werd geproduceerd door de firma Rowland & Son. 'Dit praeparaat
is niets anders dan olijven- of amandelolie', schamperde
Winkler Prins, 'met welriekende oliën vermengd en
met alkannawortel rood gekleurd.' Het middeltje werd echter
'grandiloquently advertised' en de fabrikanten beweerden dat
het was samengesteld met ingrediënten uit Makassar. In 1809
schreef A. Rowland jr. een Essay on [...] the Human Hair, ivith
Remarks on the Virtues of the Macassar OU
Rowland & Son deponeerden 'Macassar Oil' als een handelsmerk,
maar dit mocht niet baten, want al gauw werd het
gebruikt als soortnaam voor allerlei smeerseltjes uit het Verre
Oosten. In 1819 schreef Byron in Don Juam 'In virtues
nothing earthly could surpass her,/ Save thine "incomparable
oil", Macassar!' (In deugden boog zij slechts voor 't monopolie/
Van uw, Makassar, 'weergaloze olie!'). Omstreeks 1830
was makassarolie in heel Europa een begrip. Een van de velen
die ontdekten dat het als haargroeimiddel niets voorstelde
was een jongeman die in 1846 werd opgevoerd in een gedicht
van W.J. van Zeggelen. De jongen probeert wanhopig een
baard te kweken:
Macassar-oil, gras d'ours, pommade de Lion,
Met nigritine en cosmétique,
Hij had met taai geduld beproefd;
Maar vruchtloos bleken alle zeepen en pommaden!
[...] Vergeefs ging 't staal hem daaglijks langs de koonen,
En zeepte hij zich 't vel volhardend in;
Geen enkel dokument mocht 's jonkmans ijver kronen,
Als donzig zij' bleef kaak en kin.
De meeste mannen smeerden makassarolie echter niet op hun
kin, maar in hun haar. Wat moest de propere huisvrouw
daartegen beginnen? Juist, een antimakassar haken. Vanaf ongeveer
1850 werden de rugleuningen van stoelen, canapés en
sofa's hiermee beschermd. Over de kwaliteit van dit haakwerk
worden we geïnformeerd door de Encyclopaedia Britannica,
21

adminton
die de kleedjes in 1910 een apart trefwoord gaf. 'De oorspronkelijke
antimakassars waren vrijwel altijd wit en gehaakt; ze
waren stug, hard en oncomfortabel. In het derde kwart van
de 19de eeuw werden ze eenvoudiger en minder smakeloos,
en gemaakt van zacht materiaal, meestal gekleurde wol of
zijde.'
Voor de bewoners van Makassar was de export van de echte
makassarolie overigens niet erg belangrijk. Ooit was Makassar
een van de machtigste staten in de Indische Oceaan,
maar later, nadat het eiland aan het eind van de 17de eeuw
door de Nederlanders was bezet, verloor het alle invloed.
Omstreeks 1850 meldde het Algemeen noodwendig Woordenboek
der Zamenleving. 'De inwoners [van Makassar] zijn wel
de beschaafdste en ondernemendste, maar ook de roofzuchtigste
van alle Maleijers; zij drijven voornamelijk handel in
schildpadden en vogelnestjes.'
In 1970 stond Makassar te boek als de voornaamste
uitvoerhaven van rotan. Van makassarolie was toen allang
geen spoor meer te bekennen.
Engels antimacassar (1852).
Byron Don Juan I (1819) XVII; Witsen Geysbeek Wdb. zamenleving 2 (1843) 101 I; %
Ned. ency. besch. stand 9 (1867) 325; Winkler Prins' 10 (1878) 328; Ency. Brit" 2 (1910)
127; WNT Suppl. I (1956) 1277; J. Stevens Cox DicL of hairdressing & wigmaking (19842)
99-100; OED (1993*).
badminton
B
(1915, uit het Engels) soort tennis
met een shuttle
Volgens L. de Wolff (1951)
dankt Nederland de introductie
van het badminton aan
A. den Hoed uit Schiedam.
Omstreeks 1920 had Den
) 5
ENGEL^NDiiy^
Bristol Londen'
Hoed de sport leren kennen in Ierland. Elf jaar later was hij
22

adminton
een van de oprichters van de Nederlandse Badminton Bond.
De sport is genoemd naar Badminton House, het kasteel
van de hertog van Beaufort in Avon, voorheen Gloucestershire.
Het was hier dat het eerste spelletje badminton werd
gespeeld.
Over de precieze gang van zaken lopen de meningen uiteen.
Volgens sommigen is de uitvinding van het badminton te
danken aan een regenbui. In i860 gaf de hertog van Beaufort
een tuinfeest. De kinderen amuseerden zich met een oeroud
spelletje dat vroeger in Nederland bekendstond als vederbal
en in Engeland als battledore of shuttlecock. Met paletjes sloegen
zij een met leer overtrokken en met veertjes versierd balletje
van kurk naar elkaar over. Door slecht weer dreigde alles
ineens mis te lopen. Maar vindingrijke gasten spanden een
net in de hal van Badminton House, namen het kinderspeelgoed
in beslag en voilà, badminton was een feit. Een van de
feestgangers vertrok later naar India, zo vervolgt deze geschiedenis,
waar hij het spel introduceerde.
Waarschijnlijker is echter dat het spelletje met pluimbal en
racket omstreeks 1873 voor het eerst op een feest te Badminton
House werd gespeeld door Engelse officieren die de sport
in India hadden leren kennen. Volgens sommigen zou het
daar poon worden genoemd, maar het kan goed zijn dat hier
sprake is van verwarring met de Indiase plaats Poona, waar
de badmintonregels voor het eerst werden vastgelegd. Anderen
situeren deze mijlpaal te Karachi - wat bewijst dat de
prehistorie van het badminton nooit goed in kaart is
gebracht.
Zeker is dat het spel in Engeland aanvankelijk vooral werd
gespeeld in Bath en Cheltenham en andere plaatsen waar
gepensioneerde kolonialen samenkwamen. Het spel won echter
snel aan populariteit. In 1895 werd de Badminton Association
opgericht en in 1899 werden de eerste kampioenschappen
uitgeschreven. Er verscheen een Badminton
Magazine en een Badminton Gazette en binnen korte tijd
raakte het spel ook buiten Engeland bekend. Amerika liep
wat dit betreft voorop. Ai in 1878 werd in New York een
badmintonclub opgericht. Alleen mannen en meisjes die
'goodlooking' èn ongebonden waren, werden toegelaten.
23

alaclava
Nederland zag badminton aanvankelijk als een puur Britse
aangelegenheid. De Winkler Prins maakte er in 1915 melding
van, naar het lijkt met enige verbazing: 'In Engeland bestaat
zelfs een "Badminton Association'Y In 1938 omschreef een
woordenboek badminton als een 'soort van tafeltennis'. En in
1948 meldde de Winkler Prins: 'In Nederland is er omstreeks
1930-1935 een vleug van belangstelling geweest, met bezoek
van bekende spelers, doch opgang heeft het spel hier nog niet
gemaakt, vnl. door gemis aan goede spelgelegenheid.'
Waarschijnlijk is dit de verklaring waarom het zo lang duurde
voordat onze handwoordenboeken dit woord opnamen. Van
Dale vermeldt badminton pas sinds 1950, Koenen sinds 1952
- ruim dertig jaar nadat A. den Hoed het spel uit Ierland
meenam naar Schiedam.
Engels badminton (1874); Duits Badminton; Frans badminton
(1882).
Vergelijk rugby
Peek & Aflalo Ency. sport games (1900); Ency. Brit" 3 (1910) 189-190; Winkler Prins* 2
(1915) 486; Oosthoek ency.2 2 (1932) 75; Brandt Het vreemde woord (19382) 76; Winkler
Prins* 3 (1948) 36; De Wolff Sport ency. (1951) 122; Arlott Oxf. Comp. Sports & Games
(1975) 42-43; Ency. Brit's 18 (1981) 139; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 87; OED
(19932).
balaclava
(±ipyo, uit het Engels) bivakmuts; brandvrije kap voor autocoureurs
Iedere Britse scholier weet waar het woord balaclava vandaan
komt. De naam van deze bivakmuts is verbonden met de
even heldhaftige als zinloze dood van 247 Engelse cavaleristen.
Balaclava is een kleine havenstad op de Krim. Het ligt in een
vallei ten zuidoosten van Sebastopol. Tijdens de Krimoorlog
coördineerden de Engelsen van hieruit hun aanvallen op de
Russen.
In de vroege ochtend van 25 oktober 1854 openden de Russen
de aanval op Balaclava. Zij verdreven de Turken - bondgenoten
van de Engelsen - van de hellingen van de vallei, maar
werden in het dal tegengehouden door de Engelsen en de
Fransen. De Russen trokken zich aan het eind van de vallei
24

alaclava
terug op de hellingen en brachten de op de Turken veroverde
kanonnen in stelling.
Dit was al gebeurd toen de Britse opperbevelhebber Lord Raglán
de lichte cavalerie, de zogeheten Light Brigade, opdracht
gaf te verhinderen dat de Russen de Turkse kanonnen in
beslag namen. De opdracht was dubbelzinnig verwoord en de
officier die de order in het veld in ontvangst nam, vroeg tot
twee keer toe wat precies de bedoeling was: de kanonnen
waren immers al in Russische handen. Maar orders waren
orders, ook toen al, en kort daarop vielen 673 cavaleristen de
Russen frontaal aan. Zij reden als het ware een hoefijzer binnen
en werden zowel van voren als van opzij zwaar beschoten.
Resultaat: binnen twintig minuten vonden in de vallei van
Balaclava 247 cavaleristen en 497 paarden de dood. Naderhand
verklaarde Raglan dat zijn order verkeerd was begrepen.
De Franse generaal Bosquet, die de aanval gadesloeg, zou
hebben gezegd 'C'est magnifique, mais ce nest pas la guerre'.
In Engeland maakte de heldhaftige aanval echter grote indruk.
Binnen een paar weken publiceerde Alfred Tennyson
zijn befaamde gedicht 'The Charge of the Light Brigade', met
daarin de regels:
Their's not to make reply,
Their's not to reason why,
Their's but to do and die:
Into the valley of Death
Rode the six hundred.
Wat heeft dit alles nu te maken met de bivakmuts? Hoewel
de winters op de Krim bitter koud zijn, hebben historici op
afbeeldingen van de Krimoorlog geen soldaten kunnen vinden
die een dergelijke muts droegen. Veel soldaten lieten tegen
de kou hun baard staan. Toen zij later ongeschoren huiswaarts
keerden, raakten baarden in de mode. Deze baarden
zouden aanvankelijk balaclava zijn genoemd.
Andere bekende kledingstukken waren wel gedragen in de
Krimoorlog. James Thomas Brudenell, de zevende graaf van
Cardigan (1797-1868), leidde de aanval van de lichte cavalerie.
Uit eigen zak had Cardigan eerder zijn huzaren uitgerust met
25

antamgewicht
een wollen vest, dat in 1855 in Engeland in de mode raakte
onder de naam cardigan. Omdat Lord Raglan (1788-1855) bij
Waterloo een arm had verloren, droeg hij een jas waarvan de
mouwen één geheel vormden met de rest van het kledingstuk.
Ook deze raglanjas kwam in 1855 m Engeland in de
mode, later gevolgd door de bekende raglanmouw.
De bivakmuts die balaclava wordt genoemd, is waarschijnlijk
pas omstreeks 1880 in Engeland ontstaan. 'Zonder twijfel
dankt de muts zijn naam aan de gedachte dat hij zeer nuttig
en geliefd zou zijn geweest ten tijde van Balaclava, aldus
Viney (1984). Partridge (1949) legt een vergelijkbaar verband.
In ieder geval behoorde de bivakmuts al snel tot de standaarduitrusting
van soldaten en bergbeklimmers.
Later, tijdens de felle demonstraties in Parijs in de jaren zestig,
werd de muts veel door protesterende studenten gedragen.
Daarna gold de bivakmuts een tijdje als een 'modieus
gegeven'. In de autosport is een balaclava reglementair verplicht.
Het gaat hier niet om een gewone bivakmuts, maar
om een brandvrije kap die alleen de ogen en in sommige
gevallen ook de neus vrijlaat. Dat de Grote Van Dale alleen
deze betekenis noemt, doet weinig eer aan de heroïsche
geschiedenis van de balaclava.
Engels Balaclava (heimet) (1881).
In het Frans kreeg een lange jas met capuchon zoals die tijdens de
Krimoorlog door officieren werd gedragen, de naam criméenne. Het
Engels kent bovendien crimean shirt (1862) voor een stevig, wijd hemd
dat later geliefd was bij Australische kolonisten. Eveneens van de Krim
afkomstig is het krimmer. Sinds het begin van de 19de eeuw wordt
hiermee een grijze, fijne bontsoort aangeduid die is gemaakt van de huid
van lammeren uit de Krim. Voorheen stond het te boek als een kostbare
bontsoort, maar volgens kenners behoort het nu tot de middenklasse.
BALACLAVA: Alg. Ned. ency. besch. stand 2 (1865) 262; Winkler Prins 1 2 (1871) 72; Ency.
Brit 11 2 (1910) 234; Partridge Name into word (1949) 34; Viney Magenta, Marathon, Mecca
(1984) 7; Verhoeff 'Namen van kledingstukken [...] uit de militaire sfeer', in: Ons Leger
(juni 1985) 31; O'Hara Mode ency. (1989) 27; Merriam-Webster new book of word hist. 52-
53; OED (19932); NRCH 7.9.1994.
bantamgewicht
(ip33, uit het Engels) gewichtsklasse in sport
Bantam is een stad op West-Java, in het gebied Bantam, aan
26

antamgewicht
de Baai van Bantam. Hier maakten de Nederlanders vobr het
eerst kennis met de Indische archipel: vier schepen van de
Compagnie van Verre gingen er op 22 juni 1596 voor anker.
Voor de komst van de Europeanen was Bantam (toen nog
Banten geheten) al een drukbezochte havenstad en de hoofdstad
van het sultanaat Bantam. Er werd op grote schaal in
peper gehandeld. De Hollanders bouwden er een fort, pakhuizen
en een factorij. Maar nadat de handel naar Batavia
was verplaatst, raakte Bantam in verval.
Vanuit Bantam werd in de eerste helft van de 18de eeuw een
hoenderras naar Europa uitgevoerd. Het is niet duidelijk of
dit ras inheems was in Bantam, of dat de hoenderen oorspronkelijk
uit Japan kwamen. In het Engels werden ze in
ieder geval bantams genoemd. Het ging om kleine hoenderen
met veren op hun poten.
Ondanks hun kleine formaat waren de bantam hanen zo
strijdlustig dat ze veel werden gebruikt bij hanengevechten.
Vanaf de tweede helft van de 18de eeuw werd bantam in het
Engels dan ook overdrachtelijk gebruikt voor iemand die
klein en vechtlustig was - voor haantjes kortom.
De 18de eeuw bracht in Engeland naast de bantams ook de
renaissance van de bokssport. De Grieken en Romeinen hadden
wat gebokst, maar daarna was deze vechtsport in onbruik
geraakt. Vanaf 1700 gingen de Engelsen er echter stevig
tegenaan. Ze vochten op kermissen en in zaaltjes, voor geld
en met de blote vuist. Alles was toegestaan en het ging er
bloederig aan toe.
De eerste beroemde Engelse bokser was een zekere James
Figg, die zich in 1719 uitriep tot kampioen van Engeland
èn van de wereld. Hij wist deze titel zeker vijftien jaar te
behouden. Jack Broughton (1704-1789) was de eerste die de
bokssport veredelde. Boksen en worstelen liepen aanvankelijk
in elkaar over, maar Broughton gebruikte alleen zijn vuisten.
Terecht, zo bleek, want hij was kampioen van 1740 tot 1750.
Pas in de 19de eeuw werd de bokssport echt gereguleerd,
vooral door Lord Queensberry (1844-1900). Kopstoten, bijten,
trappen en slaan onder de gordel werden officieel verboden
en er werden verschillende gewichtsklassen ingesteld
(voordien stonden er soms boksers in de ring die 25 kilo in
27

arnevelder
gevecht scheelden). Kleine boksers stonden toen al bekend
als bantams, dus de benaming bantam weight lag voor de
hand. Boksers in deze klasse mogen tussen de 50,802 en
53,524 kilo wegen. Wegen ze minder, dan behoren ze tot de
Vlieggewichten'; zijn ze zwaarder, dan komen ze uit bij de
Vedergewichten'. In totaal bestaan er zeven gewichtsklassen.
Nederland maakte pas aan het eind van de 19de eeuw kennis
met boksen. Dit was vooral te danken aan de Britse bokser
Henry J.J. Placké, die zich in 1897 in Amsterdam vestigde. In
1900 werd het eerste kampioenschap van Amsterdam uitgeschreven
en in 1902 het eerste kampioenschap van Nederland.
Zesentwintig jaar later, in 1928, werd de Rotterdamse
bokser Bep van Klaveren olympisch kampioen. Kampioen
vedergewicht, niet bantamgewicht.
Engels bantam weight (1884); Duits Bantamgewichp, Frans
poids coq (1924).
Paulus Ency. v. Ned.-lndië2 I (1917) 166-167; Winkler Prins* 3 (1915) 673; Winkler Prinss 3
(1933) 688-692; Ency. Brit'5 3 (1981) 91-96 (boxing); Flexner Listening to America (1984)
113; Veen Etym. wdb. (1989) 85; OED (19932).
barnevelder
(1933) bepaald hoenderras
In de vaderlandse geschiedenis geniet het Gelderse dorp
Barneveld vooral bekendheid door de zelfopoffering van Jan
van Schaffelaar, die in 1482 van de torentrans zou zijn gesprongen
om zijn krijgsmakkers te redden. De internationale doorbraak
van Barneveld volgde omstreeks 1930. Volgens diverse
naslagwerken was Barneveld indertijd wereldberoemd vanwege
de daar gefokte kippen, die bij ons bekendstonden als
Barneveldhoenders, Barnevelder-kippen of simpelweg barnevelders.
Omstreeks 1850 begon men in Barneveld met het kruisen van
boerenkippen met Aziatische rassen. Dit waren achtereenvolgens
de Cochin, de Brahma en de Langshan - allemaal hoenderen
die naar plaatsnamen zijn genoemd (zie hieronder).
Vooral de Langshan, die omstreeks 1871 uit China was geïmporteerd,
had veel invloed op de barnevelder. Het resultaat
was een zwartbruine kip die het hele jaar door legt, ook in de
28

arnevelder
winter, en zo'n tweehonderd grote donkerbruine eieren per
jaar produceert. Bruine eieren stonden indertijd in hoog aanzien,
want die bleven langer vers, dacht men.
In 1906 werd de barnevelder officieel erkend. De kippen
werden daarna geëxporteerd naar onder andere Duitsland,
Engeland, de Verenigde Staten, Canada, Indonesië, Australië
en Nieuw-Zeeland. Barneveld zelf ontwikkelde zich tot het
centrum van de Europese eierhandel. Net voor de Tweede
Wereldoorlog produceerde men daar al 110 miljoen eieren per
jaar.
Toch was de bloeitijd van de barnevelder toen eigenlijk al
voorbij. Een en ander was het gevolg van ziekten, te veel
inteelt en concurrentie van Amerikaanse kippenrassen. Omstreeks
1950 werd nog een poging gedaan het ras op te peppen
door het te kruisen met een Franse bruine-eierenlegger, maar
de barnevelder was toen al ruim voorbijgestreefd door andere
rassen. Tegenwoordig wordt de barnevelder alleen nog voor
de sport gefokt. Een bronzen beeldje van de kip in het
winkelcentrum van Barneveld herinnert aan betere tijden.
Engels Barnevelder (1936), Dutch AU Browns.
Vergelijk leghorn
Er zijn veel meer hoenderrassen genoemd naar plaatsnamen, waaronder
de ancona, een zwartbonte kip, zo genoemd naar de Italiaanse havenplaats
Ancona. Van hieruit werd het dier omstreeks 1850 naar Engeland
verscheept. Ancona's waren beroemd om hun grote eieren.
De bantam of bantammer heet zo naar Bantam op West-Java, van waaruit
deze kip naar Europa werd uitgevoerd. Zie verder bij bantamgewicht.
De brahma of brahmapoetra is inheems in India in een landstreek aan
de rivier de Brahmapoetra. In 1850 werd het dier vanuit de Verenigde
Staten naar Engeland gebracht, waar het werd aangeboden aan koningin
Victoria. De kippen lieten zich gemakkelijk vetmesten en waren goede
leghennen.
Ook de Cochin of Cochinchinakip liet zich makkelijk vetmesten. Met
Cochin-China werd vroeger de zuidelijkste regio van het tegenwoordige
Vietnam aangeduid: de streek ten zuiden van Ho Chi Minhstad, het
vroegere Saigon. Van hieruit werd dit hoenderras omstreeks 1860 naar
Europa verscheept.
De Langshan is een zwarte kip die in 1871 vanuit Langshan naar de
Verenigde Staten kwam. Langshan is een vlek zo'n honderd kilometer
ten NNW van Shanghai, bij de plaats Nantong. Via Engeland kwamen
deze kippen omstreeks 1920 in Nederland terecht.
De minorcakip werd omstreeks 1830 van het Spaanse eiland Minorca
29

asalt
naar Engeland uitgevoerd. Anderen menen dat Franse ballingen de kip
al omstreeks 1780 in Engeland introduceerden. Minorca's leggen grote
witte eieren en zijn zelden broeds.
De Orpington werd in 1875 in Orpington in Kent gefokt door een
zekere William Cook. De kippen zijn zwart of geelwit en staan te boek
als goede braadhoenders die ook 's winters vrij veel eieren leggen. In
Nederland werden ze vooral gefokt voor de sport.
De welsummer ontstond rond de eeuwwisseling in Nederland en werd
gefokt in Welsum, Terwolde, Olst, Wijhe en Epe. Het dier legde grote
bruine eieren, maar omdat dit er 's winters niet genoeg waren, werd het
ras nooit echt populair.
De wyandotte werd omstreeks 1935 veel in ons land gehouden. Deze kip
legt veel eieren, ook in de winter, en levert goed mals vlees. De kip werd
omstreeks 1877 in Amerika gefokt en genoemd naar de Wyandotte-
Indianen uit Ontario. Niet lang na de introductie van dit ras zouden
deze Indianen zijn uitgestorven, zo verklaart de hoenderliteratuur deze
vernoeming.
Het Yokohamahoen, ten slotte, is een enorme sierkip die omstreeks
1870 vanuit de Japanse havenstad Yokohama naar Europa werd
verscheept. De staart van een yokohama kan wel 1,20 m lang worden.
BARNEVELDER: Kath. eneyJ 3 (1933) 818; Winkler Prinss 2 (1933) 667; Kath. encyl 3
(1949) 934; Avicultura 11.11.1991, p. 30-32; OED (1993*) (outo'); Goriny Koot,
'Barnevelder is ongeveer een eeuw oud', in: Algemeen Dagblad 26.1.1995; Mededeling
dhr. Egbers, secretaris v.d. Barnevelderclub.
basalt
(1778, uit het Frans) zeer hard vulkanisch gesteente
Basalt is een zeer hard, donker gesteente van vulkanische oorsprong,
dat per vierkante centimeter wel drieduizend kilo
kan dragen - zeg maar een flinke bestelwagen. Omdat basalt
bovendien in de natuur voorkomt in praktische, potloodvormige
zuilen die zich gemakkelijk op lengte laten hakken,
is het de ideale bekleding voor zwaarbeproefde oppervlakken
als kaden en beschoeiingen. Daarvoor wordt het sedert het
begin van de vorige eeuw veelvuldig gebruikt.
In de literatuur van de Lage Landen is de symboolwaarde van
dit sombere, stugge materiaal niet onopgemerkt gebleven.
Anna Blaman (1905-1960) schreef in 1941: 'Dat is een worsteling
van een verdrinkende tegen bazalt. Er is geen houvast,
met alle liefde niet, al worstel je, al smeek je. Je glijdt af en
verdrinkt.' En P.C. Boutens (1870-1943) dichtte ooit: 'Hoe
over 't brandend blind bazalt/ Vind ik den weg naar Lethe? -/
O alles te vergeten/ Eer de avond valt!'
30

asalt
In een verder verleden hield men met basalt geen natuurlijke,
maar menselijke vijanden op afstand: de Romeinen
bouwden vestingmuren van blokken basalt, waarvan sommige
nu al tweeduizend jaar lang het verval trotseren. Lang is
gedacht dat zij deze steen basaltes noemden. Dat woord is
bekend uit de Natuurlijke Historie van Plinius, die sinds de
16de eeuw ijverig werd bestudeerd. Vele moderne talen hebben
sindsdien basaltes geleend in de vorm basalt. Toen dit
woord goed en wel ingeburgerd was, ontdekte men dat de
vorm basaltes op een vergissing berustte. Van de meeste
teksten uit de oudheid, ook die van Plinius, zijn geen originelen
bewaard gebleven. Wij kennen ze uit middeleeuwse,
met de hand geschreven kopieën. Bij dat overschrijven werden
natuurlijk fouten gemaakt, en pas in 1831 bleek na
tekstvergelijkingen dat er bij Plinius oorspronkelijk niet basaltes
had gestaan, maar basanites, dat teruggaat op het Griekse
basanites (lithos) of basanos 'basan-steen'.
In de oudheid was basalt veelal afkomstig uit Egypte. Vele
taalkundigen hebben dan ook daar de oorsprong van het
woord gezocht, en meenden deze te hebben gevonden in de
Egyptische gesteentenaam bahan. Volkomen bevredigend was
deze verklaring niet, want het was niet duidelijk hoe bahan in
het Grieks de vorm basanos had kunnen krijgen.
Later is een heel andere verklaring voorgesteld: het Griekse
basanites (lithos) kan worden opgevat als 'steen uit Basan'.
Basan is de vroegere naam van een gebied in Syrië, ten oosten
van het Meer van Tiberias. Wie vertrouwd is met de Bijbel,
zal de naam meteen herkennen, bijvoorbeeld uit psalm 68:
'de berg Basan is een berg Gods, de berg Basan is een bultige
berg'. De vraag is natuurlijk: was of is er basalt in Basan? De
Christelijke encyclopaedie gaf hierop in 1925 een duidelijk antwoord.
Met nadruk worden de 'zwarte basalthuizen, poorten
en deuren' beschreven, die 'nog heden de bewondering der
reizigers' opwekken. Niet minder dan zestig ommuurde steden
hebben de Israëlieten hier indertijd ingenomen (Deut.
3:4). Als die allemaal uit de lokale steen waren opgetrokken,
hebben zij er een zware dobber aan gehad.
Engels basalt (1694); Duits Basalt (18de eeuw); Frans basalte
(i553).
31

auxiet
Plinius (ed. Bostock & Riley, 1855-1857) Nat Hist XXXVI, 11; Christelijke ency. I (1925)
239-240; M. Niedermann, 'Ghost words', in: Museum Helveticum 2 (1945) 127-128; Vrind
e.a. Natuursteen (19472) 78-80; Frisk Griechisches etym. Wtb. I (1960) 222; Vries Ned.
etym. wdb. (1971) 34; Dauzat D/ct. étym. (19932) 69; OED (19932).
bauxiet
(i8yi, uit het Frans) aardachtig mineraal
Weinig mineralen zijn zo bekend als bauxiet. Dat komt ongetwijfeld
omdat het de belangrijkste grondstof is voor aluminium,
een metaal dat we nu associëren met vliegtuigen en
schuifpuien, maar dat aanvankelijk, in het laatste kwart van
de 19de eeuw, werd gebruikt voor sieraden, gedenkpenningen,
bestek en sextanten. Bauxiet heet zo naar het Franse
plaatsje Les Baux-de-Provence, in de wandeling kortweg Les
Baux genoemd. Het ligt 19 kilometer ten noordoosten van
Arles, in het departement Bouches-du-Rhóne. In de omgeving
van Les Baux komen harde aardlagen voor, die men
altijd voor versteende rode klei had gehouden. In 1821 ontdekte
de Franse mineraloog Pierre Berthier (1772-1861) echter
dat de lagen in feite bestonden uit een verweerde
steensoort.
De monsters die hij onderzocht bleken 52 procent aluminiumoxyde
te bevatten, 27,6 procent ijzeroxyde en 20,4 procent
water. Berthier noemde het alumine hydratée de Beaux',
ofwel gehydrateerde aluminium uit Beaux. De Franse geoloog
P.A. Dufrénoy maakte daar in 1847 beauxite van, wat in 1861
door de Parijse scheikundige E.H. Sainte-Claire Deville werd
gewijzigd in bauxite. Sainte-Claire Deville was in 1861 de
eerste die erin slaagde zuiver aluminium af te scheiden. Maar
de techniek die hij gebruikte was erg duur, en in het begin
was aluminium dan ook zeer kostbaar - voor één pond
betaalde men in Nederland omstreeks 1870 1400 gulden. Pas
nadat de Amerikaan Charles Martin Hall er in 1886 in was
geslaagd het produktieproces aanmerkelijk goedkoper te
maken, werd aluminium op grote schaal geproduceerd en
werd bauxiet een uiterst belangrijke grondstof.
Voor Les Baux luidde de ontdekking van het bauxiet geen
nieuw leven in. Het stadje was ontstaan rond een prachtig
slot, boven op een rots. In de middeleeuwen was het een
32

avarois
belangrijke plaats geweest, met zo'n vierduizend inwoners.
Maar in de 16de eeuw had de Franse koning opdracht gegeven
Les Baux met de grond gelijk te maken, nadat het zich
onder de familie De Manville had ontwikkeld tot een protestants
bolwerk. Daarna was het nooit meer goedgekomen.
Toen Berthier in 1821 in de buurt van Les Baux zijn spade in
de grond stak, woonden er 1531 mensen in het stadje. De winning
van bauxiet bracht uiteindelijk veel werk voor de streek,
maar in 1901 telde Les Baux nog maar 123 inwoners. Het was
een dode stad geworden, en dat bleef zo tot het werd uitgeroepen
tot een van de schilderachtigste ruïnes van Frankrijk.
Tegen die tijd was de winning van bauxiet allang geen exclusief
Franse bezigheid meer. Al voor de eeuwwisseling had
men bij het Wocheinmeer in de Oostenrijkse Alpen bauxiet
gevonden, dat met nationale trots Wocheinit werd genoemd.
En omstreeks 1915 stuitte men in Suriname op enorme hoeveelheden
bauxiet. Deze mijnen werden door de Nederlanders
geëxploiteerd, wat de Winkler Prins in 1948 deed verzuchten:
'Bauxiet is thans voor Suriname het voornaamste
produkt, [...] maar de voornaamste baten liet Nederland zich
ontglippen.'
Engels bauxite (1861); Duits Bauxit (19de eeuw), Frans
beauxite (1847).
Ency. Brit 11 3 (1910) 542-543; Darsy (ed.) D/ct biogr. et d'hist. I (1922) 298; Winkler Prins'
3 (1871) 237; Winkler Prins3 3 (1906) 4-5; Vries Ned. etym. wdb. (1971) 33; Kluge Etym.
Wtb. d. deutschen Spr. (197521) 58; Dauzat D/ct étym. (19932) 72; Rfeifer Etym. Wtb. d.
Deutschen (19932) 107; OED (19932); Rey D/ct hist. longue frang. (19942) 197.
bavarois, bavaroise
(1824, uit het Frans) siroopthee (1824); koud nagerecht (1886)
Volgens culinaire naslagwerken dient men strikt onderscheid
te maken tussen bavarois en bavaroise. De samenstellers van
menukaarten trekken zich daar echter niets van aan. Of je
nu een bavarois of een bavaroise bestelt, het gerecht dat je
moet afrekenen is een vruchtenmoes met gelatine en geslagen
room. In de 19de eeuw lag dat heel anders. Toen verstond
men onder een bavaroise - dus met een e - 'siroop-thee, thee
met siroop de capillaire'. Capillaire siroop werd bereid uit het
33

avarois
sap van varenkruid, in de volksmond vrouwen- of venushaar
genoemd, en in de wetenschap Adiantum capillus veneris.
Over de herkomst van dit drankje bestaat in de culinaire
geschiedschrijving weinig onenigheid. Het zou omstreeks
1660 in de mode zijn gebracht door Beierse prinsen van het
geslacht Wittelsbach, die zich in Parijs hadden gevestigd. De
prinsen dronken graag een kopje thee bij café Procope, gele-
gen aan de Rue des Fossés-Saint-Germain-des-Prés. Ze wil-
den dat de thee in een kristallen karaf werd geserveerd en in
plaats van suiker gaven ze, naar Beiers gebruik, de voorkeur
aan capillaire siroop.
Al snel schonken ook andere cafés het nieuwe drankje. Naar
de prinsen werd het bavaroise genoemd, Frans voor 'Beierse'.
Later werd de bereiding aangepast: er kwam een schepje poe-
dersuiker bij, een eierdooier, opgeklopte warme melk en een
scheutje likeur - veelal kirsch, rum of marasquin. 'Het is een
aangename drank, die de hoest verzacht, de zweetafscheiding
bevordert en een weldadig gevoel teweegbrengt dat tot slape-
righeid leidt', aldus een I9de-eeuws naslagwerk.
De geschiedenis van de bavarois, het koude nagerecht, is
minder helder. Van oudsher stond dit dessert bekend als fro-
mage bavarois. Onder die naam is het ook te vinden in een
verhandeling over 'zoete tussenschotels' van de beroemde
Franse kok Marie-Antoine Carême (1784-1833). Over de oor-
sprong van het gerecht zegt de Larousse Gastronomique
(1960): 'De naam doet vermoeden dat het oorspronkelijk uit
Beieren komt, maar wij denken eerder dat het zo is genoemd
door een Franse kok die werkte voor een of ander voor-
aanstaand Beiers geslacht.'
De aanduiding fromage is misleidend, want daar bedoelde
men indertijd geen kaas mee, maar een pudding in de vorm
van een ronde kaas. Er bestonden verschillende recepten voor
deze pudding, steeds met als basisingrediënten eierdooiers,
room, smaakstoffen, melk, suiker en gelatine.
Het bavarois-dessert veroverde spoedig de Europese keuken.
Voor zover bekend maakte Kramers Algemeene Kunstwoorden-
tolk in 1886 als eerste onderscheid tussen de bavaroise als
warme 'stroopthee' en het koude nagerecht, zij het dat hier
sprake is van een 'soort van room-ijs met vruchten'. In 1948
34

éarnaisesaus
vermeldt de Winkler Prins als eerste naast het drankje, dat
toen al werd afgedaan als ouderwets, de bavaroise als 'koude
pudding'.
Precies dertig jaar eerder, in 1918, had het geslacht Wittelsbach
na een bewind van meer dan zevenhonderd jaar de
Beierse troon moeten opgeven.
Engels bavarois, Bavarian cream (1846); Frans bavarois, bavaroise
(1815).
Vergelijk pêche melba
Twee andere nagerechten:
Charlotte-riisse, room (ijs) pudding met gelei en een rand van biscuits, is
door Carême genoemd naar de Engelse prinses Charlotte (1796-1817), de
enige dochter van koning George iv. Het tweede deel van het woord is
afgeleid van Rusland. Carême creëerde dit nagerecht namelijk toen hij
in dienst was van de Russische tsaar Alexander. Eerder had hij de prinses
vernoemd in het gerecht apple Charlotte.
Plombière of plombiere-ijs, een portie ijs van twee of meer soorten met
gekonfijte vruchten, is genoemd naar de badplaats Plombières-les-Bains
in de Vogezen. Balzac noemt dit nagerecht al in 1846. Er is dus niet,
zoals je soms leest, een verband met het geheime overleg in Plombières
tussen Napoleon III en Cavour in 1858, een ontmoeting die de aanzet
gaf tot de Frans-Italiaanse oorlog tegen Oostenrijk. Waarschijnlijk werd
het ijsgerecht simpelweg uitgevonden in Plombières.
BAVAROIS(E): Weiland Kunstwdb. (1824) 55; Kramers Kunstwoordentolk (1886«) 128;
Bouillet D/ct univ. scienc. etc (1896) 159; Winkler Prins 6 2 (1948) 392; Wartburg & Bloch
D/ct étym. langue frang. (1950) 62; Courtine Nouv. Larousse gastron. (1960) 150-152; Ned.
Larousse ency. 4 (1972) 90; Veen Etym. wdb. (1989) 89; Guillemard /Vlots de la cuisine (1990)
37-38; Spaargaren Pompadour (1992) 11; Dauzat D/ct étym. (19932) 72; OED (1993*); Rey
Dia hist langue frang. (1994*) 197.
béarnaisesaus
(1886, uit het Frans) botersaus
Béarn is een landstreek in het uiterste zuidwesten van
Frankrijk, aan de voet van de Pyreneeën. De naam is afgeleid
van de Gallo-Romeinse stad Beneharnum. Vroeger was het
een apart graafschap, maar in 1620 werd het door Lodewijk
xiii bij de kroon gevoegd. Koning Hendrik iv (1553-1610),
bijgenaamd 'Le grand Béarnais', was de laatste graaf van
Béarn.
De bekende saus van eierdooiers, boter en kruiden werd in
de 19de eeuw naar deze landstreek sauce béarnaise genoemd.
Waarom precies is niet duidelijk. De literatuur zegt hierover
35

ermuda
het volgende: i. de saus werd in Béarn uitgevonden; 2. de
saus werd voor het eerst bereid in 1830 in het restaurant
'Hendrik iv' in Saint-Germain-en-Laye bij Parijs en genoemd
naar 'Le grand Béarnais'; 3. dit klopt niet want het restaurant
'Hendrik iv' dateert pas van 1836 en daarbij is er al een recept
voor béarnaise bekend uit 1818; 4. koning Hendrik iv stond
bekend als een fijnproever en de béarnaisesaus werd speciaal
voor hem gemaakt; 5. de saus werd voor het eerst geserveerd
nabij Parijs, door een kok die uit Béarn kwam.
Kortom, het waarom is niet bekend, maar dat de saus heet
naar de Zuidfranse landstreek Béarn, dat is zeker.
Engels Béarnaise {1877); Frans (sauce) béarnaise (1818).
Met béarn wordt een in Béarn gefokt schaperas aangeduid. De melk van
deze schapen wordt gebruikt voor het bereiden van de schimmelkaas
roquefort. Deze heet naar het dorpje Roquefort-sur-Soulzon in het
zuiden van het Frans Centraal Massief. In grotten daar in de omgeving
laat men schapekazen uit heel Zuidwest-Frankrijk en zelfs van Corsica
een maand of drie rijpen, waardoor zich in de kazen een blauwe
schimmel vormt.
Een bekende saus vindt zijn oorsprong op het eiland Minorca of Menorca,
dat tot de Balearen behoort. Dit was eeuwenlang van grote strategische
betekenis voor de scheepvaart in de Middellandse Zee. In 1707
wisten de Engelsen het in handen te krijgen, maar in het voorjaar van
1756 veroverde de Franse maarschalk en rokkenjager Louis François
Armand de Richelieu (1696-1788) Minorca door de citadel van de hoofdstad
Mahón in te nemen. Wat er daarna precies gebeurde, is niet
duidelijk, maar de proviandsituatie was na de strijd blijkbaar niet ideaal.
De kok van de bevelhebber zou toen met olie en eigeel een koude saus
hebben geïmproviseerd, de sauce mahonnaise, later mayonnaise, onze
mayonaise.
BÉARNAISESAUS: Kramers Kunstwoordentolk (I886 4) 128; Prosper & Courtine Nouveau
Larousse Gastron. (1967) 153; Winkler Prins 7 3 (1971) 310-311; Ned. Larousse ency. 4
(1972) 104-105; Guillemard Mots de la cuisine (1990) 39; Spaargaren Pompadour (1992)
11; OED (19932).
bermuda, bermudashort(s)
(1974, uit het Engels) korte broek met pijpen die iets boven de
knie eindigen
De Bermuda-eilanden liggen een kleine duizend kilometer
ten oosten van de Verenigde Staten. In 1502 werden ze ontdekt
door de Spanjaard Juan Bermudez. Doorgaans is het
weer er prachtig, maar in de nazomer komen er hevige or-
36

ermuda
kanen voor. Bermudez maakte zo'n orkaan mee en noemde
de eilanden Los Diabolos.
Los Diabolos bleven onbewoond totdat Sir George Somers
(1554-1610) er in 1609 schipbreuk leed. Samen met andere
landverhuizers was hij op weg naar Virginia, maar hij besloot
op de eilanden te blijven.
In 1684 werden de Bermuda- of Somerseilanden een Britse
kolonie en dat zijn ze nog steeds.
De inwoners van Bermuda voerden al snel produkten uit die
naar de eilanden werden genoemd. Engelse en Amerikaanse
woordenboeken maken melding van bermuda(s) in de betekenis
sigaar (±1640), krenten (1737) en aardappelen (1797).
En dan heb je nog Bermudas cedar (1756), Bermuda-grass
(1808), Bermuda rig ('tuig') (1853) en Bermuda lilies (1899).
Omstreeks 1950 kwam hier nog een vaste verbinding bij: Bermuda
shorts, spoedig verkort tot bermuda(s).
Een van de belangrijkste bronnen van inkomsten op de Bermuda-eilanden
is het toerisme. Al in de jaren vijftig trokken
de eilanden jaarlijks gemiddeld 80.000 bezoekers.
Volgens Schacknat (1992) werd de korte broek in effen schutkleur
met twee kontzakken op de Bermudas voor het eerst
door Britse soldaten gedragen. Amerikaanse toeristen namen
de broek mee naar de VS, waar hij als strandkleding in de
mode raakte.
In de Verenigde Staten kreeg de broek een ruitjespatroon en
steeds meer kleur. 'Sinds de jaren zestig', aldus Schacknat,
'wordt ook de Oude Wereld in toenemende mate geteisterd
door dit kledingstuk dat er in negen van de tien gevallen uitziet
alsof het in de opruiming is gekocht: goedkoop katoentje,
een haastige print er op geragd, elastiek in de taille, klaar.'
Engels Bermuda shorts (1949), Bermudas (1961); Duits Bermudashortsr,
Frans bermuda (1958).
Craigie & Hulbert Dia. Amer. Engl. I (1938) 197; Winkler Prins* 3 (1948) 751 (Bermuda-
eilanden); American Speech 21 (1956) 307, & 36 (1971) 80; Schoeffler & Gale Esquire's
Ency. of 20th Century Men's Fashions (1973) 85; Koenen & Drewes Verklarend handwdb.
(197427) |30; O'Hara Mode ency. (1989) 35; Rey-Debove Dia des anglic. (19902) 59;
Schacknat De kleren v.d. man (1992) 21; OED (I993 2); Rey Dia hist. langue frang. (19942)
209.
37

ikini
bikini
(1952, uit het Frans) tweedelig
damesbadpak
Op i juli 1946, om 9 uur
's morgens, brachten de Amerikanen
bij het atol Bikini in
de Stille Zuidzee een atoombom
tot ontploffing. Het was
Kwajatein * ^Wot|e
° Q eAAH -
MARSHALL-, *
E f LANDEN
de eerste proef met een atoombom die van tevoren was
aangekondigd en de kranten stonden er bol van. De feiten
waren dan ook indrukwekkend.
De Amerikanen wilden onderzoeken wat voor effect de ontploffing
had op oorlogsschepen en opvarenden. Daartoe hadden
zij zo'n negentig oorlogsbodems verankerd in de lagune
van Bikini, dat in 1945 als mandaatgebied aan hen was toegewezen.
De schepen waren volgepakt met oorlogstuig en
proefdieren, voornamelijk ratten, varkens, geiten en schapen.
De 161 Bikiniërs waren tegen hun zin overgebracht naar een
ander eiland.
Bij de eerste proef werd de bom een paar honderd meter
boven het water tot ontploffing gebracht. De materiële schade
bleef beperkt, maar 'het verlies aan levende wezens', zo
heet het ergens, 'was zeer aanzienlijk, doch niet algeheel'. Bij
de tweede proef, die op 24 juli plaatshad, werd de atoombom
onder water tot ontploffing gebracht. Hierbij ontstond
een enorme waterpaddestoel.
Vier dagen na de eerste ontploffing, op 5 juli 1946, toonde
danseres Micheline Bernardine op een modeshow in het
Molitor-zwembad te Parijs de eerste bikini - een gebeurtenis
die hijgend werd verslagen door onder andere de Herald
Tribune-, 'Why folks, that suit was so small that...'.
Het navelonthullende damesbadpak werd vrijwel gelijktijdig
op de markt gebracht door twee Fransen. De Parijse ontwerper
Jacques Heim (1899-1967) noemde het kledingstuk Atome,
Louis Réard (1897-1984) koos voor bikini. Heim was
indertijd een bekende ontwerper, Réard vrijwel onbekend.
Réard was eigenlijk monteur, maar na de Tweede Wereldoorlog
was hij gaan werken bij het kledingbedrijf van zijn moeder.
Zijn ontwerp gold als zeer gewaagd, hoewel het minstens
38

ikini
vier keer zoveel stof bevatte als de huidige modellen.
Waarom noemde Réard zijn badpakje bikini? Daarover lopen
de meningen uiteen. Sommigen menen dat de Bikiniërs als
eersten zo'n tweedelig zwempakje zouden hebben gedragen,
maar dit is onjuist. Vergelijkbare badpakjes komen al voor op
Minoïsche muurschilderingen van 1600 v.Chr. Volgens anderen
koos Réard voor bikini omdat het Latijnse voorvoegsel
bi, 'tweevoudig', zo goed van toepassing was op een tweedelig
badpak. Rees (1991) gaat ervan uit dat Réard de bikini zo
noemde naar de kleine omvang van het atol. Waarschijnlijker
is echter Réard voor bikini koos omdat hij ervan uitging dat
het badpakje zou inslaan als een bom.
Aanvankelijk was de bikini vaker op de voorpagina's te vinden
dan op het strand. Maar in 1947 raakte de bikini in
Frankrijk in de mode. De rest van Europa volgde in de jaren
vijftig en zestig. In de Verenigde Staten mocht het zwempakje
'that revealed everything about a girl except her mother's maiden
name' aanvankelijk niet op openbare stranden worden
gedragen, maar omstreeks 1963, nadat het model enigszins
was aangepast, werd de bikini ook daar buitengewoon populair.
Volgens het Winkler Prins jaarboek 1958 dook het woord in
1952 voor het eerst in het Nederlands op. Het zwempak
wordt omschreven als 'een op de sterk explosieve atoombomproeven
bij het eiland Bikini geïnspireerde naam voor een
tweedelig, zeer weinig bedekkend damesbadpakje'. Met groot
inzicht in het strandleven wordt erbij vermeld: 'Thans niet
meer in de mode.' De meest aseksuele definitie is te vinden in
de Grote Van Dale van 1961: 'tweedelig damesbadpakje bestaande
uit gordel en bustehouder'.
Voor de Bikiniërs liepen de atoomproeven uit op een ramp.
Pas in 1969 - 23 jaar na de eerste proeven - kregen zij toestemming
terug te keren naar hun eiland, maar vanwege de
radioactiviteit bleven sommige gebieden ontoegankelijk. Met
het bedrijf van Louis Réard liep het ook slecht af: in 1988
ging het op de fles, na twee slechte zomers.
Engels bikini (1948); Duits Bikini (1946); Frans bikini (1946).
Oosthoek ency. 4 3 (1948) 30-31; Winkler Prins 6 4 (1949) 180; Van Nierop Nieuwe woorden
(1975) 27-28; Büch Eilanden (1981) 141-147; Küpper Wtb. d. deutschen Umgangsspr. 2
39

ockbier
(1963) 70; NRCH 18.9.1984, & 19.12.1988; O'Hara Mode ency. (1989) 37; Lencek &
Bosker Making Waves (1989) 90; Rey-Debove D/ct des anglic. (I990 2) 62; Vries &
Tollenaere Etym. wdb. (1991 "5) 83; Rees Phrase & Allus. (1992) 38; OED (19932); Pfeifer
Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 136; Germa D/ct. des éponymes (1993) 29; Rey D/ct. hist.
langue frang. (19942) 220.
bockbier
(1886, uit het Duits) zwaar; zoet donker bier
Einbeck of Eirabeck, zoals het vroeger werd gespeld, ligt ten
zuiden van Hannover aan de rivier de Ilme. In de 15de eeuw
was het de beroemdste brouwersstad van Europa. Was elders
het commercieel brouwen grotendeels in handen van kloosters
of hertogelijke hoven, in Einbeck mochten ook de burgers
bier brouwen, tenminste als ze hiervoor belasting betaalden.
Er was een stadsbrouwmeester die over de benodigde
spullen beschikte, waaronder een groot brouwvat. Burgers
konden alles wat ze nodig hadden bij hem lenen. De oude
huizen in Einbeck herinneren nog aan deze tijd: ze hebben
hoge deuren, waar het brouwvat doorheen kon worden gereden,
grote luchtige zolders voor de opslag van graan, en ruime
kelders om het bier in te laten rijpen.
Bier uit Einbeck werd uitgevoerd naar de belangrijkste Hanzesteden
in Duitsland en langs de Oostzee, zoals Hamburg,
Riga en Stockholm. De paardenspannen die het bier naar de
haven brachten, werden geëscorteerd door huursoldaten. Het
bier was zoet en donker en had een extra hoog alcoholgehalte
om het lang goed te houden. Luther (1483-1546) zou er dol op
zijn geweest. Later werd zijn portret dan ook afgebeeld op
flesjes met dit bier.
In de 16de eeuw kreeg Einbeck concurrentie van München,
waar het Eimbecker bier werd nagemaakt. Mettertijd werd
Eimbecker bier in het Beierse dialect verbasterd tot Aimbock,
Ambock of Oanbock. Omdat het meeste en het beste Eimbecker
bier op den duur uit München kwam, was voor de gebruikers
de relatie met Einbeck niet meer duidelijk. In de
19de eeuw werd eim dan ook gevoeld als een lidwoord.
Bovendien werd bock begrepen als de diernaam bok. Het was
in Duitsland niet vreemd om 'ein Bock' te bestellen, omdat er
al bieren bestonden met namen als Stier, Geit en Eend.
40

ockbier
In het Nederlands is de benaming 'Einbecker bier' aangetroffen
in 1733. Net als het Frans en Engels leenden wij de
naam bockbier in de tweede helft van de 19de eeuw. Met het
plaatsje Einbeck was het toen droevig gesteld. Woonden er in
de middeleeuwen nog 12.000 mensen, in 1875 was dat aantal
bijna gehalveerd.
Engels bock (1856); Duits Bockbier (16de eeuw einbeckisch
Bier); Frans boc(k) (1855).
Vergelijk pils
Enkele andere bieren:
geuze is een zwaar bier uit het Sennedal ten westen van Brussel. Het
wordt gemaakt uit een mengsel van verschillende lambieks (een soort
tarwebier). Het woord is ontleend aan het Duitse Gose, een witbier dat
in de middeleeuwen in Goslar, 40 kilometer ten oosten van Einbeck,
werd gebrouwen met water uit het onstuimige riviertje de Gose.
Oorspronkelijk sprak men van Goslarer Bier.
Jopenbier, donkerbruin Duits bier, is volgens sommigen genoemd naar
een straat in Dantzig, de Jopengasse, waar de brouwerij was gevestigd die
dit bier vanaf de 15de eeuw produceerde. Anderen leiden het af van de
vruchtnaam joop, de vrucht van de meidoorn.
Kriek, kriekbier of krieklambiek wordt gebrouwen met kersen. In
Zuid-Nederland is een kriek een vroegrijpe, rode, zurige kers, maar ten
noorden van de Moerdijk duidt men er een katrijpe, donkere, zoete kers
mee aan. Al in de 16de eeuw dacht men dat kriek was afgeleid van het
Latijnse (prunum) graecum 'Griekse (pruim)'; het zou dus gaan om een
uit Griekenland afkomstige vrucht. Dit is echter nooit sluitend aangetoond.
Peterman, een soort lichtbruin Leuvens bier, is genoemd naar de St.-
Pieter, de dominerende kerk van Leuven, die op zijn beurt is genoemd
naar de heilige Petrus. Peterman is ook de bijnaam voor de inwoners van
Leuven.
Trappistenbier, zwaar, donkerbruin kloosterbier, ontstond in de 19de
eeuw in Belgische trappistenkloosters. De orde der trappisten (een afsplitsing
van de cisterciënzers) is genoemd naar het klooster La (Grande)
Trappe in het Franse Normandië. De abdij werd gebouwd in 1140, vernield
tijdens de Franse revolutie en herbouwd in 1815. Trappistenbier
wordt alleen gebrouwen in vijf Belgische abdijen.
BOCKBIER: Hoogstraten Groot alg. hist wdb. 3 (1733) 56; Weigand Deutsches Wtb.
(19095) 260; Ency. Brit" 9 (1910) 134; Franck & Wijk Etym. wdb. (19122) 79; Gerlach
Ro/en In andermans vaarwater (1950) 96-99; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr. (1975 2»)
88; M. Jackson Spectrum Bieratlas (Utrecht 19876) 52-54; Dauzat Dict. étym. (19932) 87;
OED (19932); pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 154.
41

ougie
bougie
(1824, uit het Frans) kaars, medisch instrument (1824); vonkhrug
in automotor (1917')
'Zij nam de bougie van de pijler der trap, en ging naar boven;
hij met zijn couranten naar de eetkamer', schreef Louis Couperus
in 1889, in Eline Vere.
Bijna dertig jaar voor Couperus dit schreef had Lenoir in
Frankrijk de eerste bruikbare explosiemotor uitgevonden.
Om het gas tot ontploffing te brengen maakte hij gebruik
van enkele batterijen. Deze bleken echter hoogst onbetrouwbaar
en al snel bedacht men allerlei andere ontstekingsmechanismen.
Vanaf 1888 noemde men zo'n vonkbrug in Frankrijk
een bougie.
Nu zal niemand Eline Vere ervan verdenken dat zij met het
ontstekingsmechanisme van een explosiemotor naar boven
liep. Nee, zij pakte een kaars van de trappijler. Maar de
bougie-kaars en de auto-bougie zijn wel familie van elkaar.
Om deze familierelatie bloot te leggen moeten we een flinke
stap terug doen, namelijk naar de middeleeuwen. Omstreeks
1300 genoot de Algerijnse havenstad Bugia een grote reputatie
als producent en exporteur van fijne was. Bugia wordt ook
wel Boedjaya gespeld of Bugaya, maar met de Fransen schrijven
onze huidige naslagwerken vrijwel altijd Bougie. Bougie
stond bekend als de beste ankerplaats langs de hele Algerijnse
kust en kooplieden uit Pisa, Venetië en Genua dreven er een
levendige handel. In de 15de eeuw was het een schuilplaats
voor zeerovers en in de 16de eeuw kwam de stad in Turkse
handen. Daarna ging het snel bergafwaarts. 'Toen de Franschen
haar in 1833 m bezit namen, was zij niets meer dan een
ellendig dorp', aldus A. Winkler Prins.
Maar goed, taalkundig had bougie toen al school gemaakt.
Aanvankelijk betekende het in het Frans 'fijne kaarsenwas uit
de havenplaats Bougie'. Maar zoals bij zoveel van dit soort
woorden, werd bougie al snel een soortnaam voor waskaars.
De Fransen kenden nog een ander woord voor kaars, namelijk
chandelle. Gaandeweg kregen deze twee woorden verschillende
betekenissen. Chandelle werd in de 17de eeuw gebruikt
voor een eenvoudige talkkaars voor het volk; bougie was
toentertijd voorbehouden aan de chique aristocratische kaarsen.
42

ougie
In diezelfde eeuw kreeg bougie nog een andere betekenis, die
net als 'kaars' ook in het Engels en Nederlands zou doordringen.
Vanwege de overeenkomst in vorm noemde men een
bepaald medisch instrument een bougie. Het ging om een
dunne, lange, gladde cilinder die werd gebruikt om 'natuurlijke
kanalen in het lichaam' - zoals de pisbuis - te onderzoeken,
open te houden of te verwijden. In de 19de eeuw
onderscheidde men maar liefst 30 verschillende soorten bougies,
die werden onderverdeeld in vier categorieën: stijve
metalen bougies, rekbare bougies, veerkrachtige bougies en
weke bougies. Zo'n weke bougie bestond uit opgerold linnen
of zijde, gedompeld in gesmolten was. Het verwijden van een
kanaal met een bougie noemde men bougisseren.
Verliep de overgang van bougie-kaars naar bougie-kanaaloprekker
via de overeenkomst in vorm en materiaal, de overgang
van kaars naar autobougie verliep via de functie. Het
lijkt nu een beetje vergezocht om het minuscule vonkje in
een bougie te vergelijken met het vlammetje van de waskaars,
maar aanvankelijk was dat vonkje helemaal niet zo klein. Bij
sommige vroege explosiemotoren werd het ontstekingsmechanisme
verwarmd door een forse brander.
In Nederlandse naslagwerken sprak men aanvankelijk van een
'porseleinen gloeibuisje'. Vanaf 1917 vind je bougie in de betekenis
waar wij tegenwoordig het eerst aan denken.
Er zijn trouwens mensen die bij bougie helemaal niet denken
aan dat gevoelige porseleinen gloeibuisje dat 's winters voor
zoveel startproblemen zorgt. Volgens de Grote Van Dale betekent
een vuile bougie oplopen in de volkstaal zoveel als 'een geslachtsziekte
krijgen'. Dit is geen exportprodukt uit de Algerijnse
havenplaats Bougie. Waskaarsen trouwens ook allang
niet meer. Tegenwoordig handelt men er voornamelijk in
olie.
Engels bougie (1755 [kaars]; ±1760 [medisch instrument]);
Frans bougie (1300 [kaars]; 1690 [medisch instrument]; 1888
[auto-onderdeel]).
Weiland Kunstwdb. (1824) 62; Nieuwenhuis Kunsten en wetensch. 2 (1855) 134; Winkler
Prins 1 4 (1872) 329; Couperus Eline Vere (1987) 15; WNT IIP (1902) 752; Bauwens Ned.
wdb. der geneeskunde (1910-1914) 432; Oosthoek ency.' 2 (1917) 794 & 5 (1919) 385;
Winkler Prinss 4 (1933) I I; Philippa Koffie, kaffer en katoen (1989) 62; OED (19932); Rey
Dia hist. langue frang. (19942) 256.
43

azielhout
brazielhout, braziliehout
(14de eeuw, uit het Frans) zeer harde houtsoort
Weinig mensen weten nu nog wat brazielhout of braziliehout
is. Toch was dit ruim drie eeuwen lang de belangrijkste
grondstof voor rode verf. Wat ligt er meer voor de hand dan
te denken dat brazielhout naar Brazilië is genoemd? In feite is
het precies andersom: Brazilië heet zo naar dit harde verfhout.
Het grootste land in Zuid-Amerika werd in 1500 ontdekt
door de Spaanse zeevaarder Vicente Yanez Pinzón, een
metgezel van Columbus. Hij onderzocht de kuststreek, verklaarde
het land Spaans grondbezit en vertrok weer, met in
het ruim monsters van de grondstoffen die hij had aangetroffen.
Zoals planten, edelstenen en... braziel
Braziel was de benaming voor het rode verfhout van een
boom uit Oost-Indië. De herkomst van het woord is onbekend,
maar omstreeks 1400 luidde de Latijnse vorm brasilium.
Dit was in het Spaans en Portugees overgenomen als
brasil. Het nieuwe land bleef slechts zeer kort Spaans eigendom.
Al op 22 april 1500 ging het over in Portugese handen,
in overeenstemming met een bestaand verdrag. De Portugezen
noemden het aanvankelijk Terra da Vera Cruz, 'Land van
het Ware Kruis'. Maar na 1540 sprak men van Terra de brasil\
'Land van het rode verfhout', later verkort tot Brasil.
De naam braziel was ook bij ons al in gebruik vóór de ontdekking
van Brazilië. Al in de middeleeuwen ontstond de
samenstelling braziliehout, hoewel dit eigenlijk dubbelop is.
Maar toen het verfhout met scheepsladingen tegelijk uit dit
land werd aangevoerd, vatte men braziel op als 'hout uit Brazilië'.
Hoe dan ook, de Caesalpinia crispa, zoals de wetenschappelijke
naam van deze circa vijftien meter hoge boom luidt, werd
in Brazilië in grote blokken gezaagd en naar tal van Europese
landen uitgevoerd. Het was een hele klus om er vervolgens
verfstof van te maken. Het rode kernhout was bikkelhard.
Vanaf de 16de eeuw werd het schaven of raspen ervan gedaan
door misdadigers in speciaal daartoe opgerichte rasphuizen.
Deze tuchthuizen maakten grote indruk op reizigers die ons
land bezochten, vooral omdat de gedetineerden helemaal
rood zagen van het zaagsel. Later werd het hout in molens
44

en
gemalen, de braziliemolens. De houtpulp werd vervolgens behandeld
met kokend water, wijngeest en aluin, tot er een heldere
purperrode verfstof aan kon worden onttrokken.
Tot halverwege de 19de eeuw leverde het braziliehout, samen
met andere roodhout-bomen, de verfstof waarmee wollen,
katoenen en zijde stoffen werden gekleurd. Maar gaandeweg
moest het brasileïne, zoals de eigenlijke kleurstof wordt genoemd,
plaatsmaken voor kleurstoffen die duurzamer bleken
en mooier werden gevonden. Toch is het braziliehout nooit
helemaal verdwenen. In navolging van de Franse instrumentbouwer
François Tourte (1747-1835) maakt men er nog steeds
strijkstokken van. Het brasileïne wordt nog gebruikt om kazen
mee rood te verven. Daarmee ontstond alweer een nieuw
woord: haasrood - niet een begrip dat je meteen in verband
zou brengen met bomen uit Brazilië.
Engels brazil wood (1530); Duits Brasilholz, Frans brésil (1168).
Vergelijk campêchehout
Het meeste braziliehout kwam uit de staat Pernambuco, gelegen in het
noordoosten van Brazilië. Naarmate de vaart op Pernambuco toenam,
sprak men behalve van braziliehout ook van pernambukhout. Omdat
Pernambuco aanvankelijk bekendstond als Pernambuco, ontstond bovendien
de benaming fernambukhout. Beide vormen staan nog steeds
in Van Dale. Overigens heeft braziel als tweede betekenis 'Braziliaanse
tabak'. Anders dan het braziliehout is deze natuurlijk wèl naar Brazilië
genoemd. Hetzelfde geldt voor braziliaan, 'topaas uit Brazilië', en voor
braziliaantje 'kleine sigaar'. Brasilianiet is een mineraal dat in 1945 in
Brazilië werd ontdekt, in de deelstaat Minas Gérais.
BRAZIELHOUT: Verdam Middelned. wdb. I (1885) 1435-1436; Winkler Prins' 4 (1872)
415-416; WNT III > (1902) I 166; Winkler Prins* 16 (1953) 152 (roodhout); Veen Etym. wdb.
(1989) 124-125; OED (19932); Rey Dia. hist. langue franç. (19942) 278 (braise).
bren, brengun
(1950, uit het Engels) licht vuurwapen met grote vuursnelheid
Vele tientallen wapens zijn genoemd naar hun maker. Dat
geldt bijvoorbeeld voor de colt, de uzi en de kalasjnikov, die
respectievelijk zijn uitgevonden door de Amerikaan Samuel
Colt, de Israëlische majoor Uziel Gal en de Russische majoor
Michaïl Kalasjnikov. Slechts een klein aantal wapens is vernoemd
naar een plaats. Bij deze wapens is de bren een buitenbeentje.
De bren is namelijk niet vernoemd naar één
plaats, maar naar twee.
45

en
De bren is uitgevonden door de Tsjech Vaclav Holek. Die
was verbonden aan de 'Zb Company' in Brno, de belangrijkste
industriestad van het voormalige Tsjechoslowakije.
Toen het Britse leger in 1930 op zoek ging naar een vervanger
voor het zogeheten Lewis-machinegeweer, wees de militair
attaché van de ambassade in Praag op Holeks wapen, dat
toen nog luisterde naar de fantasieloze naam 'Zb 26'.
De Zb 26 werd getest, nogmaals getest en andermaal getest
en in juni 1931 concludeerden de Britten dat het een uitstekend
wapen was dat zeker verder zou moeten worden
getest. Twee testjaren later sprak Holek met de ontwerper van
de rijkswapenfabriek in Enfield in Middlesex af om het wapen
op 25 punten aan te passen. Uiteindelijk besloot het Britse
leger in 1937 de oude machinegeweren te vervangen door
de bren. Het wapen zou voortaan in licentie worden geproduceerd
door de Royal Small Arms Factory in Enfield. Bij
deze gelegenheid wijzigde men de naam in bren of brengun,
een samenvoeging van de plaatsnamen BRno en ENfield.
In de jaren daarna werd de bren alleen in Enfield gemaakt.
Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog ontdekten de
Britten hoe kwetsbaar dit hen maakte. Er waren toen zo'n
30.000 brens gemaakt, maar na de evacuatie bij Duinkerken
hadden zij er nog maar 2300. Men begon het wapen nu in
razend tempo te produceren, niet alleen in Enfield, maar ook
in Australië en Canada.
Hoewel de bren te boek staat als een licht wapen, woog hij in
feite ruim tien kilo. De vuursnelheid bedroeg zo'n 500 schoten
per minuut. Het verhaal gaat dat Britse soldaten tijdens
de Tweede Wereldoorlog de 'sensitive parts' van hun onderhoudsgevoelige
bren beschermden met een condoom. In verband
hiermee zou Winston Churchill opdracht hebben gegeven
condooms te maken die drie keer zo groot waren als
gebruikelijk. Op de verpakking zou hij hebben laten zetten:
'British Made, medium size'.
Engels Bren (gun) (1937).
Vergelijk sten
Kath. ency.2 6 (1950) 96; I.V. Hogg The ency. ofinfantry weapons of World War II (1977) 73-
74; Archer (red.) Jane's Infantry Weapons (1978) 306 e.v.; Toronto Star 8.10.1990; OED
(19932).
46

ungalow
bungalow
(1863, uit het Engels) vrijstaande woning, gewoonlijk van één
verdieping; buitenhuisje, vakantiehuisje
Op de afdeling Nederlandse Geschiedenis van het Rijksmuseum
in Amsterdam hangt een groot, knullig schilderij uit
1665 van Hendrik van Schuylenburgh. Het stelt een handelspost
van de Verenigde Oostindische Compagnie (voc) in
Bengalen voor. Dit gebied - tegenwoordig verdeeld over de
Indiase deelstaat West-Bengalen en de staat Bangladesh -
wordt grotendeels gevormd door de delta van twee machtige
rivieren, de Ganges en de Brahmapoetra. In de 17de eeuw
behoorde deze streek tot het rijk van de Mogols, die een
groot deel van India beheersten. Met hun toestemming vestigden
verscheidene Europese naties handelsposten in de delta,
niet ver van de latere wereldstad Calcutta. De Nederlanders
kochten er voor een prikje onder meer zijde, katoen
en opium, die ze met dikke winst verhandelden. Het schijnt
dat de corruptie in de Nederlandse handelspost in Bengalen
zelfs naar voc-maatstaven ongehoorde vormen aannam.
Het interessante van de afbeelding van deze handelspost is nu
dat er, naast een riant hoofdgebouw in Europese stijl en een
paar aandoenlijke, houterige olifanten, een stuk of wat bijgebouwen
in lokale trant op voorkomen: rechthoekige optrekjes
met bolronde daken, die wel iets weghebben van omgekeerde
boten. Deze gebouwtjes zijn, zo niet de rechtstreekse voorzaten,
dan toch wel familie van onze bungalows.
Het is bekend dat al in de eerste helft van de 17de eeuw
westerse handelaren in Bengalen van dergelijke gebouwen gebruik
maakten. Ze hadden het voordeel dat ze door de inheemse
bevolking in zeer korte tijd uit ter plaatse beschikbare
materialen - bamboe, gras, leem - konden worden opgetrokken.
Men noemde zoiets bangla, wat niets anders betekent
dan 'Bengaals'; denk maar aan Bangladesh., 'Bengaals land'.
In de oudste westerse teksten komt het woord in allerlei varianten
voor, zoals banggolo, bunguloue en, op een Nederlandse
kaart van omstreeks 1680, Bangelaer. De variatie is een gevolg
van het feit dat het woord via verschillende Indiase talen is
doorgegeven en in verschillende Europese talen min of meer
fonetisch is genoteerd.
47

ungalow
In het begin van de 19de eeuw hebben de Nederlanders hun
bezittingen in dit gebied aan de Engelsen overgedaan in ruil
voor een stukje Sumatra. De verdere ontwikkeling van de
bungalow - een schrijfwijze die in 1784 voor het eerst is aangetroffen
(in het Engels) - was dan ook tot diep in de 19de
eeuw een exclusief Britse aangelegenheid. In Brits-Indië werd
de bungalow een van de voornaamste typen gebouwen die bij
Europeanen in gebruik waren. Een zekere eenvoud bleef kenmerkend:
bungalows dienden als bijgebouw, gastenverblijf,
vakantiehuisje en dergelijke. In zijn basisvorm was de koloniale
bungalow een vrijstaand, vierkant gebouw van één verdieping,
met veranda's en een vrij hoog dak van gevlochten
riet of gras. Die dakvorm lijkt eigenlijk niet zo heel veel op de
bootvorm van dat oorspronkelijke Bengaalse dak, en er zijn
dan ook over de oorsprong van de bungalow concurrerende
theorieën in omloop, bijvoorbeeld de veronderstelling dat hij
zou zijn geïnspireerd op de Britse legertent. Dat het woord
bungalow teruggaat op Bengalen, wordt echter door niemand
betwijfeld.
Halverwege de 19de eeuw, toen het Engelse wereldrijk stevig
gevestigd was, keerden steeds meer kolonialen voor hun oude
dag terug naar het moederland, waar sommigen van hen een
woning in 'Indiase' trant lieten optrekken. De in Brits-Indië
al gevestigde functie van de bungalow als vrijetijdswoning of
buitenhuisje reisde mee: de eerste bungalow die in de westerse
wereld werd gebouwd en als zodanig gepresenteerd, verrees
in het jaar 1869 in de badplaats-in-opkomst Westgate aan de
Engelse zuidoostkust, een kleine honderd kilometer van Londen.
Het idee sloeg aan en de bungalow verbreidde zich binnen
enkele decennia over de hele westerse wereld, hardnekkig
achtervolgd door een aura van luxe - want wie kon zich
eigenlijk een buitenhuisje veroorloven? - en ontspanning.
Nederlandse naslagwerken vermelden bungalow sinds het
eind van de 19de eeuw. Het duurde toen nog vele decennia
voordat hier de eerste bungalows werden gebouwd. Echt veel
zijn het er nooit geworden. De meeste Nederlanders moesten
genoegen nemen met een bungalowtent.
Engels bungalow (1659 bunguloue, 1784 bungalow); Duits
Bungalow (1877); Frans bungalow (1826).
48

camembert
Kiesewetter Fremdwtb. (18776) 93; yu|e & Burnell Hobson-Jobson (1903*) 128-129; Ene/.
Brit' 5 V (1979) 120 (Hooghly); F. Lequin Het personeel van de Verenigde Oost-Indische
Compagnie in [...] Bengalen (diss. Leiden 1982) 100-104, II6; A.D. King The bungalow
(1984); Haslinghuis Bouwkundige termen (19862) 83; Petit Robert (19932) 272; OED
(19932).
camembert
C
(1900, uit het Frans) ronde
zachte schimmelkaas
Op een dag in 1926 vroeg de
Amerikaanse arts Joe Knirim
de burgemeester van Vimoutiers
te spreken. Knirim was
directeur van een kliniek waar
nogal wat maagpatiënten werden
behandeld. Hij schreef
zijn patiënten onder andere camembert NOOT en velen hadden
daar baat bij gevonden. Knirim was naar Vimoutiers gekomen
om een krans te leggen op het graf van Marie Harel, die
te boek stond als de uitvindster van de camembert.
De burgervader van Vimoutiers kon Knirim wel het nodige
over Marie Harel vertellen. De overlevering wilde dat zij de
kaas in 1791 op de markt had gebracht. Volgens sommigen
had zij het geheime recept van een monnik gekregen. Anderen
hielden het erop dat zij de kaas na lang experimenteren
zelf had ontwikkeld. In ieder geval noemde zij de kaas naar
haar woonplaats, Camembert, een vlek ten zuidwesten van
Vimoutiers in het Normandische departement Orne. Op één
punt moest de burgemeester Knirim echter teleurstellen: een
kranslegging behoorde niet tot de mogelijkheden, want het
was niet bekend waar Harel lag begraven. Knirim zat niet bij
de pakken neer. Waar geen gedenkteken is kan er eentje
komen, moet hij hebben gedacht, en hij besloot een standbeeld
voor Marie Harel op te richten. Hij opende een soort
inschrijving en tekende zelf in voor twintig dollar - nogal
49

camembert
karig als je bedenkt dat hij een fortuin had verdiend aan het
op recept voorschrijven van camembert.
Aangestoken door Knirim verdiepte dokter Broullard uit
Vimoutiers zich ondertussen in het leven van Marie Harel.
De conclusies van zijn onderzoek waren nogal onthutsend. In
de eerste plaats bleek dat Harel helemaal niet uit Camembert
kwam. Zij was in 1761 geboren in Roiville, een ander gehucht
onder de rook van Vimoutiers. Bovendien kon zij de camembert
niet in 1791 hebben uitgevonden, want die kaas wordt al
beschreven in een naslagwerk uit 1788. Wel werd duidelijk dat
Harel de kaas had verkocht in Vimoutiers en in naburige
dorpen, waaronder Camembert. Ook zou zij zich sterk hebben
gemaakt voor de kwaliteitsverbetering ervan.
Knirim liet zich echter door dit alles niet ontmoedigen. Op
15 april 1928 onthulde Alexandre Millerand, voormalig president
van Frankrijk en senator van Orne, in Vimoutiers een
standbeeld van een ferme Franse boerin in traditionele klederdracht.
Op een enorme stenen fa^ade achter het beeld
stond: A Marie Harel/ créatrice du fromage/ de camembert/
1761'.
Eén persoon moet zeker geweten hebben dat dit niet helemaal
klopte en dat was een zekere Roger. Die wordt namelijk
in de geschiedschrijving van de camembert vermeld als de
man die in 1910 op het idee kwam de camembert te bestuiven
met Penicillium candidum, de oppervlakteschimmel die de
kaas z'n specifieke witgele uiterlijk geeft. Tot dan toe was de
camembert een zogeheten bleu. Eigenlijk had Knirim een
standbeeld moeten oprichten voor Roger, want het was deze
oppervlakteschimmel die zijn patiënten van hun maagklachten
afhielp. Maar toen zich een kans voordeed om dit onrecht
te herstellen, werd deze niet benut. Nadat het standbeeld in
1944 tijdens de geallieerde invasie was verwoest, werd in de
jaren vijftig een replica onthuld, andermaal zonder de belangrijke
bijdrage van Roger te vermelden.
Op 22 november 1955 nam de Franse regering een wet aan die
een syndicaat van producenten in Normandië het recht gaf
het etiket Véritable Camembert' te voeren. Dit heeft niet
kunnen verhinderen dat de kaas op grote schaal buiten Frankrijk
wordt geproduceerd, onder meer in Duitsland, Denemarken
en de Verenigde Staten.
50

campêchehout
De geur van camembert is treffend geschetst door de Franse
dichter Léon-Paul Fargue (1876-1947). Toen deze voor het
eerst een camembert rook, zou hij verheerlijkt hebben verzucht:
'Gods voeten.' Niet duidelijk is of deze gebeurtenis
plaatshad vóór 1910, toen de camembert nog een bleu was, of
nadien.
Engels Camembert (1878); Duits Camembert; Frans camembert
(1866).
Vivat's ency. 2 (1900) 1421; F. Sander Kaas (1968) 27-30; Ned. Larousse ency. 6 (1973)
465; Larousse kaas ency. (1978) 42-43, 99-100; Dauzat Dici étym. (19932) 117; Germa
Dict des éponymes (1993) 45; OED (19932); Rey Dict. hist langue frang. (19942) 333.
campêchehout
(1605, uit het Frans) violet verfhout
Campeche ligt aan de westkust van Yucatán en is de hoofdstad
van de gelijknamige staat. Dit hele gebied leverde veel
geoniemen op, want ook tabasco (z.a.) en sisal (z.a.) komen
uit deze contreien.
De Spanjaarden landden er in 1517, op een van hun eerste
tochten naar de Nieuwe Wereld. In 1540 stichtten zij er de
stad San Francisco de Campeche, op fundamenten uit de
Mayatijd. Drie havens in dit gebied mochten handel drijven
met Spanje, Campeche was daar een van.
Van de 16de tot het eind van de 19de eeuw was het zware,
harde campêchehout — in oude teksten ook wel campesy of
campelhout gespeld - het voornaamste exportprodukt. Het is
afkomstig van de Haematoxylon campecheanum, een kleine
boom die inheems is in subtropisch Amerika en die later ook
werd aangeplant in Oost-Azië. Aanvankelijk werd dit hout
alleen gebruikt als verfhout. Net als brazielhout (z.a.) werd
het door misdadigers in zogeheten rasphuizen geraspt. Het
leverde verschillende kleurstoffen op: rood, blauw (door toevoeging
van ammoniak), bruin (met ijzer) en zwart (met koper).
In de 19de eeuw werd campêchehout bovendien gebruikt
als geneesmiddel tegen buikloop en bloedingen. Later
werd er vulpeninkt van gemaakt - zogeheten campêchehoutinkt-
evenals meubels en parketvloeren.
Aan het begin van de 20ste eeuw was de haven van Cam-
51

campêchehout
peche te ondiep geworden voor zware schepen. De export
werd toen verplaatst naar de havenstad Carmen. In 1936 werd
de stad Campeche in haar geheel uitgeroepen tot monument,
vanwege de vele gebouwen uit de koloniale tijd.
Sinds het midden van de 19de eeuw staat campêchehout ook
bekend als blauwbont. De Engelsen spreken doorgaans van
logwood.
Engels campeachy wood (1652); Duits Campecheholz; Frans
bois de campeche.
Vergelijk brazielhout
Enkele andere houtsoorten:
Carolina pitte, is een zachte maar sterke houtsoort. Het eerste lid is
genoemd naar het gebied van herkomst, de vroegere Engelse kolonie
Carolina in de Verenigde Staten, die is genoemd naar Carolus (Karei) 11
van Engeland.
Coromandel of coromandelhout is hard en zeer zwaar, gestreept ebbehout.
Dit hout is afkomstig van Coromandel, de oostkust van de deelstaat
Madras in India. Al in het begin van de 17de eeuw vestigde de
Oost-Indische Compagnie hier factorijen. Coromandel wordt toegepast
voor beeldhouwwerk, sierwerk en meubelfineer.
Oregon, grenehout, is genoemd naar de Amerikaanse kuststaat Oregon,
die voor bijna vijftig procent bedekt is met bos. Deze staat is de
belangrijkste leverancier van timmerhout in de VS. Oregon pine wordt
op grote schaal gebruikt en komt van de douglasspar, een boom die in
1825 door de Schotse botanicus David Douglas (1798-1834) in het
noordwesten van de VS werd ontdekt.
Parana-pine is een gemakkelijk bewerkbare houtsoort van een Braziliaanse
naaldboom en wordt onder andere gebruikt voor bezemstelen,
stokken, kerkmeubels en verder overal waar kwastvrij hout moet worden
verwerkt. Het hout heet zo naar de plaats van herkomst, de Zuidbraziliaanse
deelstaat Paraná.
Provinciehout is een verouderde (i6de-eeuwse) benaming voor campêchehout.
Het werd gebruikt voor de produktie van verf en als timmerhout.
Het heet zo naar de Provence in Zuid-Frankrijk, waar dit hout
vandaan kwam.
Tonkin is een soort bamboe voor hengels en is van oorsprong afkomstig
uit de streek Ton(g)kin in het noorden van Vietnam. Van Dale vermeldt
ook tonkinstok (gebruikt als hengel of om planten op te binden). Op 2
augustus 1964 zouden Vietnamese torpedoboten in de Golf van Tonkin
een Amerikaans schip hebben aangevallen. Dit was voor de Amerikaanse
regering aanleiding de oorlog tegen Noord-Vietnam openlijk te beginnen.
CAMPÊCHEHOUT: Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetensch.' 2 (1821) 33, & 4
(1824) 22; Hoffmann Fremdwtb. (I865'0) 82; Ency. Brit" 5 (1910) 134; Metz
Woordverklaring (1937) 50, 538; Winkler Prins* 4 (1949) 287-288 & II (1951) 249; Veen
Etym. wdb. (1989) 136; OED (19932).
52

canadel
canadei
(1945) meisje dat na de bevrijding verkering kreeg met een
Canadese soldaat
Nederlandse meisjes worden sinds lang voor del uitgemaakt.
In het Middelnederlands had dit niet alleen een negatieve
betekenis: delle of dille kon 'babbelaarster' betekenen, maar
ook 'meisje' of'liefje'. Pas in de 18de eeuw bedoelde men met
del doorgaans 'slons', 'slet' of 'sloerie'. Het woord canadel
dateert van mei 1945. Er werden meisjes mee aangeduid die
het aanlegden met een Canadese soldaat. En dat deden er
veel, want de Canadezen hadden een forse bijdrage geleverd
aan de bevrijding van Nederland, het waren aardige jongens
en eindelijk mocht het weer: dansen en uitgaan. Vrijen met
een Canadees was in die dagen zo gewoon dat Lou de Groot
er een beroemd liedje over schreef, getiteld 'Trees heeft een
Canadees'. De eerste twee coupletten luiden:
In mijn straatje woont een meisje
Luistrend naar de naam van Trees,
'n Echte Hollandse verschijning
Knap, en aardig in d'r vlees.
Nooit moest zij iets van verkering
Vrijen vond ze ongezond.
Maar direct na de bevrijding
Ging 't gerucht van mond tot mond:
Trees heeft een Canadees.
O', wat is dat kindje in haar sas.
Trees heeft een Canadees.
Samen in de jeep en dan vol gas.
Al vindt zij dat Engels lang niet mis is
Wil zij dolgraag weten wat een kiss is.
Trees heeft een Canadees.
O', wat is dat kindje in haar sas.
Het liedje eindigt met de vraag: 'Och, hoe zal het gaan met
Treesje/ Als haar boy uit Canada,/ Binnenkort weer zal verdwijnen
/ naar zijn "home" in Ottawa.' Het antwoord is
inmiddels bekend: niet goed. In 1946 werden naar schatting
53

canadei
7000 buitenechtelijke kinderen geboren, vergeleken met 2500
in 1939. Ongeveer 2000 Canadese soldaten trouwden met
hun Trees, de rest keerde alleen naar Canada terug.
Een en ander had een enorme nasleep, die in 1985 door Olga
Rains werd vastgelegd in haar boek Children of the Liberation.
Rains, die zelf met 'haar' soldaat naar Canada ging, beschrijft
hierin de levensgeschiedenis van 32 Nederlandse meisjes en
hun 'bevrijdingskinderen'.
Het verhaal van een van hen stond later model voor de
televisieserie De zomer van '45. Dit meisje moest bevallen in
een tehuis voor ongehuwde moeders. Om de weeën op te
wekken werd zij gedwongen vloeren te boenen. Tijdens de
bevalling werd zij geblinddoekt. Omdat het kind te vroeg
kwam, kreeg het drie weken borstvoeding: de moeder werd
nu niet alleen geblinddoekt, haar handen werden vastgebonden.
Toen Canadese veteranen in 1980 35 jaar bevrijding meevierden,
stonden er mensen langs de weg met borden als: 'Are
you my Dad?', en: 'Where are you Daddy?' Dit inspireerde
Rains tot het oprichten van een organisatie die bevrijdings-
kinderen helpt bij het zoeken naar hun vader.
In 1986 spande een van deze kinderen een rechtszaak aan
tegen zijn moeder. Tijdens een kort geding kreeg hij eindelijk
te horen wat zijn moeder hem in geen 41 jaar had willen
vertellen: de naam van zijn vader, een Canadese soldaat die
het had aangelegd met een meisje dat daardoor werd uitgemaakt
voor canadei.
Canadabalsem wordt gewonnen uit de bast van de Pinus balsamea en
de Abies balsamea - bomen die inheems zijn Ín Canada en het noorden
van de Verenigde Staten. De hars ontstaat in de schors en verzamelt zich
in holten tot builen, die om de twee a drie jaar in de zomer worden
opengeprikt. Canadabalsem is volkomen helder, lichtgeel en zwak fluorescerend,
met een aangename geur. Van circa 1850 tot omstreeks 1970
werd deze balsem op grote schaal gebruikt voor onder meer het insmelten
van microscopische preparaten. De canadapopulier (wetenschappelijke
naam: Populus canadensis) komt van oorsprong uit Canada maar is
een bastaard van de Amerikaanse en de zwarte populier. Hij heeft een
kegelvormige kroon, bloeit in maart en april en komt veel voor in
Midden-Europa. Canadathee werd in de 18de en 19de eeuw getrokken
van de groene bladeren en twijgen van de Gaultheria procumbens, een
kleine heester die inheems is in Canada. De thee werd in platte, vier-
54

champagne
kante koeken op de markt gebracht en stond ook wel bekend als
Labradorthee. De heester was genoemd naar de amateur-plantkundige
J.Fr. Gaulthier (1708-11751), arts en raadsheer te Quebec.
CANADEL: WNT IIP (1916) 2388; H. van Gelder, 'Een moppie van de straat. Lou de
Groot en het periodieke succes van een bevrijdingsliedje', in: NRCH 21.5.1985; J. Gerards
'Jim H. op zoek naar vader', in: Algemeen Dagblad 21.6.1986; F. Jensma 'Door bevrijders
verleid', in: NRCH 8.8.1987; Co de Kloet Morgen komt een nieuwe dag (Baarn 1990) 188;
A. Visser 'Kinderen van de bevrijding op zoek naar hun vaders', in: NRCH 30.9.1991.
champagne
(1772, uit het Frans) schuimende
wijnsoort
Het gaat te ver om te zeggen
dat champagne een Engelse
wijn is, maar in de geschiedenis
van de duurste bubbeldrank
aller tijden spelen de Britten een grotere rol dan de
Fransen ons willen doen geloven.
Het begint al met een kleine controverse over de oorsprong
van de zogeheten coupe-, het Y-vormige champagneglas, dat
pas in de 19de eeuw werd vervangen door de fluit, het hoge,
smalle glas dat we met oud en nieuw massaal aan de lippen
zetten. De Fransen mogen graag beweren dat voor het trechterglas
de borsten van Marie-Antoinette model hebben gestaan.
Een Engelse historicus heeft echter aangetoond dat het
glas in Engeland werd gemaakt, ruim honderd jaar 'before
Marie-Antoinette had any breasts to speak of'.
Belangrijker is echter de vraag wie als eerste de belletjes in de
champagne heeft gestopt. Vanaf ongeveer de 3de eeuw n.Chr.
was champagne namelijk een bubbelloze witte wijn, die werd
gemaakt van druiven uit Champagne: een streek in Noordoost-Frankrijk,
waarvan tegenwoordig het departement Marne
de kern vormt.
De bodem in Champagne bevat veel kalk. Dit geeft de druiven
een smaak die al vroeg werd gewaardeerd. Aan kroningsbanketten
werd gul vin de Champagne geschonken en de
Franse vorst Hendrik iv (1553-1610) noemde zich vol trots
'Heer van de beste wijngaarden ter wereld'.
De Fransen beweren dat de bubbeltjes een 'uitvinding' zijn
55

champagne
van de benedictijner monnik (dom) Pierre Pérignon (1638-
1715). Dom Pérignon was van omstreeks 1670 tot 1715 keldermeester
van de abdij Hautvillers, gelegen boven het Marnedal
in het hart van Champagne. In sommige versies van het verhaal
was hij blind en bovendien verantwoordelijk voor de
omvangrijke financiële administratie van de abdij, maar die
combinatie is niet erg waarschijnlijk. Op een goede dag merkte
dom Pérignon - zeggen de Fransen - dat de wijn van de
abdij wijngaarden in het voorjaar na de oogst in zogeheten
nagisting kwam. Vooral bij wijnen uit wijngaarden met een
hoog kalkgehalte kwam daarbij veel koolzuur vrij.
Nu is nagisting bij wijn heel gebruikelijk, maar normaal ontsnapt
het koolzuur ongezien uit het fust. In Hautvillers werd
de jonge vin de Champagne echter in flessen bewaard. Volgens
sommigen werden flessen tot dan toe afgesloten met in olie
gedrenkte lappen of hennep. Dom Pérignon zou als eerste op
het idee zijn gekomen hiervoor een kurk te gebruiken, die hij
vervolgens met een draad vastbond. Het koolzuur kon niet
meer ontsnappen, en voilà, de eerste, zeer primitieve, mousserende
champagne was een feit.
Volgens Engelse champagnevorsers werd dit effect niet het
eerst opgemerkt door Dom Pérignon, maar bij toeval ontdekt
door ongeduldige Engelse bottelaars, die de op grote schaal
uit Frankrijk geïmporteerde champagnewijn te vroeg in goed
gesloten flessen stopten. De Britten dateren een en ander
omstreeks 1660. Overigens erkennen ook zij de grote bijdrage
die dom Pérignon vervolgens leverde aan de kwaliteitsverbetering
van de mousserende champagne: deze keldermeester
mengde als eerste wijnen van verschillende wijngaarden en
druivensoorten, iets wat nu als essentieel wordt beschouwd
voor de smaak van champagne.
In de champagneliteratuur twijfelt niemand meer aan de
belangrijke Britse bijdrage. Ook de ontwikkeling van het
woord champagne pleit hiervoor. Taalkundigen gaan ervan
uit dat de verkorting van vin de champagne tot champagne
samenviel met de ontdekking van mousserende champagne.
Die verkorting had eerst plaats in het Engels, daarna pas in
het Frans. Het waren ook de Britten die begonnen met die
malle namen voor champagneflessen, zoals jéroboam voor een
56

champagne
fles met vier keer, en rehoboam voor een fles met zes keer de
gewone inhoud. De Fransen leenden deze woorden uit het
Engels. Gaandeweg voegden ze er nog allerlei andere oudtestamentische
flessennamen aan toe, zoals methusalem (8 flessen),
balthasar (16 flessen) en nebukadnezar {20 flessen).
In Nederland moet champagne al vanaf de 17de eeuw bekend
zijn geweest. Champagneflessen met schuimende inhoud
komen in ieder geval voor op schilderijen uit die tijd. Maar
de vroegste schriftelijke bewijsplaats dateert vooralsnog van
1772, toen de produktie en export van mousserende champagne
pas echt goed op gang was gekomen. Een anonieme dichter
rijmde toen:
Of als Champagne- Wyn uwe adren heeft ontstooken,
En een te hitzig vocht, u 't bloed in 't lyf doet kooken.
Overigens heeft champagne onze poëten vaak geïnspireerd.
Zo dichtte Jacob van Lennep in 1826:
Nu zien wy midd'lerwijl Orontes beste wijnen,
In emmers wel gekoeld, op 's Doctors last verschijnen [...]
De Rudesheimer mee, die glorie van Germanje;
De kurk springt ploffend op der schuimende Champagne...
Wie denkt dat het champagne-ontbijt een recente uitvinding
is van decadente yuppies, heeft het mis. Want al omstreeks
1850 dichtte De Génestet:
En 't geestige paar uit het land van Kokanje
Trok heen — na een stevig ontbijt met champanje.
Hoewel champagne van het begin af aan een hoge status had,
raakte de chique schuimwijn al snel bekend onder het gewone
volk. Dit verbasterde het woord op een gruwelijke
manier. Zo is het aangetroffen als sjempie (Frans Coenens
Zondagsrust (1902): 'massa sjempie gezopen, soms 's oches
vroeg al...'), champie, sampanje of kortweg panje. Van vin de
champagne, via champagne-wijn, naar sjempie - soms is het
een troost dat niet alle verbasteringen beklijven.
Engels champagne (1664); Duits Champagner (1710); Frans
champagne (1695).
57

charleston
Satiriesch wdb., in: Verzameling van ernstige en boertige heekelschriften (1772) 46; Van
Lennep Poëtische wrk. I (1861) 104; Winkler Prins' 5 (1873) 322-323; Ency. Br/t" 28
(1911) 723; WNT IIP (1916) 2003; De Génestet (ed. Tiele) Dichtwerken (z.j.) 101;
Winkler Prins? 5 (1971) 275; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr. (197521) 116; Johnson
Wijnatlas (19778) 106-109; Born Wijnlexicon (1978*) 33-35; J. Goode The cultured glutton
(1987) 172-173; OED (19932); Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 190; Rey Diet hist
langue frang. (19942) 336.
charleston
(1926, uit het Engels) Noordamerikaanse dans in vierkwartsmaat
De geschiedenis van de charleston begint niet, zoals je zou
verwachten, in Charleston, South Carolina, maar in Nigeria
en Ghana. Daar zijn volksdansen aangetroffen met bewegingen
die sprekend lijken op de dans die wij nu in de eerste
plaats associëren met de Roaring Twenties, met dames in glitterjurkjes
die er op foto's soms bijstaan als hardrijders bij de
start, vaak ook nog met zo'n badmuts-hoedje op.
Met de negerslaven reisde de Afrikaanse dans mee naar
Noord-Amerika. Omstreeks de eeuwwisseling was het een bekende
dans in de zuidelijke staten, vooral in de havenstad
Charleston. Daar dansten de havenarbeiders deze wilde solo,
die werd begeleid met handgeklap en voetgestamp.
Door arbeiders die uit het zuiden wegtrokken werd de dans
meegenomen naar New York. Zij kwamen samen in een
buurt die bekendstond als 'The Jungles'. Ze dansten daar tot
diep in de nacht op pianomuziek. Een van de toehoorders
was de zwarte pianist James Price 'Jimmy' Johnson (1894-
1955). Johnson deed er inspiratie op voor veel van de liedjes
waarmee hij later beroemd werd.
In 1923 schreef Johnson samen met Cecil Mack een liedje
getiteld 'Charleston' voor de zwarte musical Runnin Wild\ die
op 25 augustus 1923 in New York in première ging. Er werd
op gedanst door een zekere Elisabeth Wench. Over de oorsprong
van de dans laat de liedtekst geen onduidelijkheid
bestaan:
58
Carolina, Carolina, At last they've got you on the map,
With a new tune, Funny blue tune, With a peculiar snap!
You may not be able to buck or wing,
Fox-trot, two-step, or even swing;

If you've got religion, in your feet,
You can do this prance and do it neat.
Charleston! Charleston! Made in Carolina!
charleston
Het liedje stelde niet veel voor, maar de dans sloeg in als
een bom en Runniri Wild beleefde ruim 200 voorstellingen.
Meteen in oktober 1923 werd Johnsons 'Charleston' voor het
eerst op de plaat gezet. Overigens niet door Johnson zelf, van
wie geen opname bekend is. In 1924 volgde de tweede opname
en in 1925 - toen de charleston in de VS een soort manie
was geworden - volgden tientallen andere opnames.
In de loop van 1925 bereikten deze platen Europa. Josephine
Baker zorgde voor een sensatie door de charleston solo te
dansen in la Revue negre in Parijs en daarna was er geen
houden meer aan.
De charleston was wild, veel wilder dan de foxtrot, de boston
of de one-step, dansen waarin de jeugd zich na de Eerste
Wereldoorlog massaal had uitgeleefd. Op sommige plaatsen
in de Verenigde Staten werd de charleston dan ook verboden.
Dit voorbeeld werd in Amsterdam nagevolgd door de fijnchristelijke
burgemeester Willem de Vlugt (1872-1945).
Bij Het Leven vroegen ze zich indertijd af wat er dan zo
onzedelijk was aan de charleston. Het tijdschrift stuurde een
verslaggever op pad, die terechtkwam bij de heer Leefson,
toen een bekend dansleraar. Leefson moest hard om het
verbod lachen, zo berichtte Het Leven op 10 april 1926. 'De
"Charleston" zou onzedelijk zijn?', aldus Leefson. 'Och kom,
meneer, dat is een fabeltje! Je kunt alles onfatsoenlijk maken,
maar juist omdat wij geen negers zijn, dansen wij de
"Charleston" anders dan negers.'
Leefson en de zijnen gingen nog een stuk verder: zij
schaafden de charleston bij tot een respectabele Engelse
ballroom-dans, met stappen die wel iets uitbundiger waren
dan te doen gebruikelijk, maar die nauwelijks meer leken op
de bewegingen van de havenarbeiders uit Charleston.
Omstreeks 1927 was de lol er dan ook af. De charleston werd
verdreven door onder andere de Black Bottom. In de jaren
vijftig en zestig volgde een korte opleving, voornamelijk in
nostalgische musicals, met dames in charlestonjurkjes en
hoeden als badmutsen.
59

charleston
Engels Charleston (1923); Duits Charleston (1926); Frans
charleston (1925).
Enkele andere dansen:
Allemande, een dans met een langzaam walsachtig tempo, is een verkorting
van Frans danse allemande 'Duitse dans'. Vanuit Engeland, de
Nederlanden en Noord-Frankrijk verspreidde de allemande zich
omstreeks 1550 over de rest van Europa. Na 1660 kreeg de allemande in
de zogeheten Franse suite een vaste plaats aan het begin, als
openingsdans, na een eventuele ouverture. Tot halverwege de 17de eeuw
was het een van de bekendste en populairste dansvormen.
De bergamasca, een rondedans van paren, is genoemd naar de Noorditaliaanse
provincie Bergamo, waar deze dans aan het eind van de 16de
eeuw ontstond. De muziek bestond uit een eenvoudige, steeds terugkerende
bas, waarboven in een snel tempo verschillende melodieën
werden geïmproviseerd. In de 16de en 17de eeuw verspreidde de dans
zich door heel Europa. Vooral in Engeland was hij zeer populair.
De ècossaise of Schotse dans was in de 18de eeuw geliefd in Frankrijk.
Een snellere variant veroverde in de 19de eeuw Wenen. De herkomst van
de dans is onduidelijk: sommigen zien er een oude Schotse dans in —
ècossaise is Frans voor 'Schots' - anderen menen dat de Fransen eenvoudigweg
dachten dat de Schotten op die manier dansten.
Een complex van heftig bewogen zang, dans en muziek dat voor noorderlingen
als bij uitstek Spaans geldt, is de flamenco. Deze hoort thuis
in Andalusië, het zuidelijkste deel van Spanje. Over de oorsprong en de
geschiedenis van de flamenco bestaat nog altijd veel onzekerheid. In elk
geval moeten de zigeuners, die in de 15de eeuw in Spanje arriveerden, er
een belangrijke rol in hebben gespeeld. Tot de vorming van de flamenco
hebben waarschijnlijk islamitische, christelijke, joodse en — via de zigeuners
— misschien zelfs Indiase muzikale tradities bijgedragen. Ook de
herkomst van de naam flamenco zelf is omstreden, al zijn de meeste
onderzoekers het erover eens dat de betekenis 'Vlaams' eraan ten
grondslag moet liggen. Vlaanderen werd blijkbaar geassocieerd met een
uitbundige levenswijze, want flamenco kreeg in het Spaans onder meer
de betekenissen 'flamboyant, zwierig' en 'zigeuner-'. Mogelijk meende
men dat de zigeuners uit onze contreien afkomstig waren. In de 19de
eeuw is het woord flamenco in het Spaans voor het eerst gebruikt om er
deze muziek, zang en dans mee aan te duiden. Pas halverwege de 20ste
eeuw is de flamenco, waarop de nette burgerij vroeger neerkeek, opgeklommen
tot een internationaal erkende kunstvorm.
De habanera, een lied en een trage Cubaanse dans, dankt zijn naam aan
Havanna (La Habana), de hoofdstad van Cuba. De dans was aan het
begin van de 19de eeuw geliefd in de Verenigde Staten. Daarna drong hij
ook door in Europa, vooral in Spanje. Een van de beroemdste habanera's
is La Paloma van S. Iradier, een Spaanse componist die een tijd in Cuba
verbleef.
De polonaise ontstond aan het eind van de 16de eeuw in Polen. De
polonaise was ooit een statige, trage en vormelijke dans. In de tweede
helft van de 18de eeuw werd hij overal in Europa gedanst. Daarna raakte
60

chartreuse
hij in vergetelheid, om aan het begin van de 19de eeuw weer in de mode
te raken. Vroeger werd met polonaise ook een overrok met banden of
een nauwsluitende overjas aangeduid. Voor zover bekend is de betekenis
'dans waarbij men in een lange sliert achter elkaar aan host' nog niet zo
oud. Vergelijk house, mazurka, tarantella en varsovienne.
CHARLESTON: Het Leven 10.4.1926, p. 471; Sadie (ed.) New Grove dict of music 4
(1980) 159-160; Ene/. 6r/t'5 2 (1981) 767 & 18 (1981) 802; Kernfeld (ed.) New Grove Dict
of Jazz I (1988) 620; Bordman The Oxford comp. to American theatre (1984) 137; O'Hara
Mode ency. (1989) 59; Rey-Debove Dia des anglic. (19902) 131; OED (19932).
chartreuse
(1886, uit het Frans) likeur (1886); kartuizerklooster (1962); met
deze likeur bereid gebakje (1962)
Omdat niet alleen de maatschappij, maar zelfs de kerk hem te
werelds was geworden, trok de Keulse geestelijke Bruno Hartefaust
(±1030-1101) zich in 1084 met zes metgezellen terug in
een uiterst ongastvrij stukje hooggebergte ten noorden van
Grenoble in de Franse Alpen. Hiermee legde hij de grondslag
voor de kloosterorde der kartuizers. Over de oorspronkelijke
naam van hun toevluchtsoord bestaat enige onduidelijkheid:
Cartusia, Catursiani Montes, Catorissium of iets dergelijks.
In het Frans is het in elk geval Chartreuse geworden, wat in
het Middelnederlands onder meer is geleend als Chartroys. De
thans gangbare Nederlandse vorm kartuizer is vermoedelijk
beïnvloed door het Duitse Kartause.
Uit Hartefausts eerste nederzetting is de Grande-Chartreuse
voortgekomen, het moederklooster van de orde der kartuizers.
Daar werd zijn ideaal verwezenlijkt: het gemeenschapsleven
van een klooster, gecombineerd met de eenzaamheid
van het kluizenaarsbestaan. In een kartuizerklooster leidt elke
monnik in een eigen woninkje met een werkplaats en een
moestuintje een sober leven van onthechting en contemplatie.
Vooral de maaltijden zijn uiterst karig. Conversatie is
slechts toegestaan op de wekelijkse wandeling.
Van alle kloosterorden is die der kartuizers haar oorspronkelijke
ideaal het meest trouw gebleven, al waren in later tijd
met name de Italiaanse kartuizers niet wars van enige opsmuk.
In Italië heet een kartuizerklooster certosa. Een bepaald
soort inlegwerk van ivoor of been, waarvan de mooiste stukken
voor die kloosters zijn vervaardigd, dankt daaraan de
61

chartreuse
naam certosina. Volgens de woordenboeken zouden overigens
de woorden certosa en chartreuse in het Nederlands beide
gebezigd worden in de betekenis 'kartuizerklooster', maar je
zult ze niet vaak horen.
Na een periode van bloei en uitbreiding in de late middeleeuwen
raakte de orde vanaf de 16de eeuw door de Reformatie
en door conflicten met overheden in de problemen. De
monniken werden zelfs tweemaal voor lange tijd verdreven
uit de Grande-Chartreuse. In de 19de eeuw was de eens zo
welvarende orde vrijwel failliet. Haar economisch herstel
dankt zij aan een verrassend produkt: sterke drank.
Chartreuse is een likeur met een alcoholgehalte van 45 tot
50%, verkrijgbaar in geel en in groen. Volgens de literatuur
heeft ze een uitgesproken engelwortelsmaak. Naar men zegt
worden er 128 verschillende kruiden in verwerkt. Naast de
likeur bestaat er een speciale kruidendrank, het Elixir (végétale)
de la Grande-Chartreuse. In het Nederlands is de naam
chartreuse overgegaan op een soort zandgebak waarin deze
drank wordt verwerkt.
Volgens sommige berichten zou de chartreuse omstreeks het
midden van de 19de eeuw door de kartuizers speciaal zijn uitgevonden
om de orde weer op de been te helpen. Dat laatste
is zeker gelukt, want de opbrengst heeft haar in staat gesteld
geconfisqueerde kloostergebouwen terug te kopen en te herstellen,
en tal van charitatieve projecten te steunen.
Over de geschiedenis van de chartreuse en de kruidendrank
doen echter ook schilderachtiger verhalen de ronde. Zo zou
in de 17de eeuw een lid van de adellijke familie d'Estrées de
kartuizers het recept van de drank hebben geschonken. Die
zouden het eeuwenlang slechts als geneesmiddel op de markt
in Grenoble hebben verkocht, tot in de 19de eeuw enkele
ingekwartierde officieren opperden dat hiermee superzaken te
doen waren, hetgeen juist bleek.
Mooi is ook het verhaal dat in 1737 in de Grande-Chartreuse
broeder Jéróme de drank juist in produktie zou brengen, toen
hij kwam te overlijden. Op zijn sterfbed kon hij nog net een
andere broeder het (uiteraard geheime) recept toefluisteren.
Later, tijdens de Franse revolutie, verkocht een vluchtende
monnik het recept aan een drogist in Lyon voor een snee
62

chartreuse
brood - de traditie eist in zulke gevallen eigenlijk een korst
brood, maar je kunt niet alles hebben. Na de nodige verwikkelingen
keerde het recept uiteindelijk bij de monniken terug.
Tegenwoordig wordt chartreuse op twee plaatsen gestookt: in
de Spaanse plaats Tarragona voor Spanje, Portugal en Latijns-
Amerika, en in het plaatsje Voiron nabij de Grande-Chartreuse
voor de rest van de wereld.
Engels charterhouse (1500), Carthusian monastery / convent
(1828 [klooster]); chartreuse (1866 [likeur]); Duits Kartause
[klooster]; Chartreuse, Kartauser(likör) [likeur]; Frans chartreuse
(±1300 [klooster]; 1863 [likeur]).
Vergelijk Kartuizer
Enkele andere (sterke) dranken:
Armagnac, een destillaat van witte wijnen, is genoemd naar de landstreek
Armagnac in het uiterste zuidwesten van Frankrijk. Deze streek
ligt slechts 100 kilometer ten zuiden van de cognacstreek, en armagnac
wordt dan ook altijd vergeleken met cognac. Die vergelijking valt zelden
gunstig uit: armagnac wordt gezien als het minder bedeelde broertje van
cognac, hoewel de fabrikanten sinds jaar en dag proberen dit imago op
te vijzelen. In Armagnac wordt al sinds de 15de eeuw drank gestookt.
Bourbon is genoemd naar het district Bourbon County in Kentucky in
de VS, waar dominee Elijah Craig in 1789 voor het eerst whisky zou
hebben gestookt. Omstreeks 1810 waren er alleen al in Bourbon County
zo'n tweeduizend ketels in bedrijf. Overigens is Bourbon County
genoemd naar het Franse koningshuis Bourbon, dat op zijn beurt weer
is vernoemd is naar het kasteel Bourbon, tegenwoordig Bourbon
l'Archambault, in het department Allier.
Calvados, brandewijn die gestookt is uit appelwijn, is afkomstig uit en
genoemd naar het Franse departement Calvados in Normandië. Over de
wijze waarop dat departement aan zijn naam gekomen is, valt in
populaire publikaties wel eens een merkwaardig verhaal te lezen. In 1588
zou een schip van de Spaanse armada op de kust van Normandië zijn
gestrand. Dat schip heette 'El Salvador' (De Verlosser). De streeknaam
Calvados zou een verschrijving zijn van de naam van dit schip. Vanzelfsprekend
is deze verklaring zeer omstreden. Aan het feit dat de drank
calvados naar de streek is genoemd, doet dat echter niets af.
Zoals bekend is cognac genoemd naar het Franse stadje Cognac in het
departement Charente in Frankrijk. Volgens de overlevering zouden de
boeren in Charente in de 16de eeuw door een Nederlander op het idee
zijn gebracht om hun wijn te destilleren. Het idee was dat het destillaat
later weer met water zou worden aangelengd. Het nam minder plaats in
en was dus goedkoper te vervoeren. Het destillaat zelf viel echter zo in
de smaak dat men zich al snel daartoe beperkte.
Daiquiri, een cocktail van citroen, vruchtensuiker, rum en ijsgruis, is
genoemd naar de gelijknamige plaats, even ten oosten van Santiago op
63

cheddar (kaas)
Cuba. De rum uit Daiquiri was het eerste ingrediënt van deze cocktail,
die omstreeks 1920 in de mode kwam.
Pisco, een sterk soort brandewijn, is genoemd naar Pisco, de haven voor
de wijnbouwers uit de zuidelijke dalen van Peru, in het bijzonder het
Icadal, waar de druiven worden verbouwd die voor dit drankje worden
gebruikt. Pisco is normaal waterhelder, maar soms laat men het liggen
om het een bleekgele citroenkleur te geven. Vaak wordt het als 'kopstoot'
gedronken met citroen, suikersiroop, ijsgruis en eiwit als pisco
sour.
De herkomst van het woord schiedammer(tje) voor jenever laat zich
gemakkelijk raden. De reputatie van de jeneverstokerijen in Schiedam
was zo groot, dat dit begrip ook doordrong in het Engels (als schiedam,
voor het eerst aangetroffen in 1821) en het Frans (.schiedam, 1842). Een
fraaie beschrijving van de stokerijen te Schiedam is te vinden in Sara
Burgerhart (1782): 'Toen wij te Schiedam kwamen, gingen wij het stadje
door en omwandelen, en zagen een of twee branderijen. In de vroolijkheid
des harten waagden wij, nevens de heeren, eens te proeven van
den oud vaderlandschen kost, jenevertje-lief. Onze heeren werden, 't zij
door de sterke uitwaseming, 't zij door het ongewone, spoedig gewaar,
dat de Schiedamsche kost ongemeen krachtig is.' Men sprak ook van
schiedams nat.
Tequila, sterkedrank bereid uit gegist cactussap, wordt door de Mexicanen
aanbevolen als 'remedie tegen al het slechte en om al het goede
mee te vieren.' Het is genoemd naar het plaatsje Tequila in Mexico, dat
zo'n zestig kilometer ten noordwesten van Guadalajara ligt. Sinds het
midden van de 19de eeuw is tequila in het Westen bekend; sinds omstreeks
1970 is het in de mode.
CHARTREUSE (klooster, likeur): Kramers Kunstwoordentolk (1886«) 209; Ency. Brit." 5
(1911) 432-433 (Carthusians); Kath. ency 2 7 (1950) 177-178; Steneker Vinetum* 69; Born
Wijnlexicon (19784) 36; Petit Robert (19932) 350; OED (19932).
cheddar(kaas)
(ipop, uit het Engels) pikante harde kaas
Het plaatsje Cheddar ligt in Zuid-Engeland, een eindje ten
zuidwesten van Bristol, aan de voet van de Mendip Hills, bij
de toegang tot een spectaculair natuurmonument: een kloof
tussen steile kalksteenrotsen en druipsteengrotten, waarin
overblijfselen uit de Steentijd zijn gevonden.
Aan het eind van de 16de eeuw begonnen de boeren in
Cheddar kaas te maken. In 1600 schreef William Camden
(1551-1623) hierover in Britannia, het eerste Engelse aardrijkskundige
overzichtswerk: 'Ten noordwesten van Wells (Somerset)
vlak onder de heuvel van Mendip ligt Cheddar, dat
beroemd is om zijn uitzonderlijke, wonderbaarlijke kazen,
64

chihuahua
waarvan sommige exemplaren ongewone kracht vergen om ze
op tafel te krijgen, en die een verrukkelijke smaak hebben.'
Camden overdreef niet: cheddars wegen soms 45 kilo en hebben
een delicate, hazelnootachtige smaak. Hoe die smaak precies
ontstaat, is nog steeds niet duidelijk, hoewel er verschillende
onderzoeken naar zijn gedaan.
De boeren van Cheddar hielden de bereidingswijze van hun
kaas strikt geheim. Maar enkele van hun nazaten emigreerden
naar Amerika, en het geheim reisde mee. In 1851 stichtte een
zekere Jesse Williams in de staat New York de eerste cheddarfabriek.
Al aan het eind van de 19de eeuw produceerden de
Verenigde Staten meer - en betere! - cheddar dan Engeland.
In 1980 bedroeg de jaarlijkse produktie in de vs ruim 410
miljoen kilo. Een flink deel daarvan ging naar Engeland.
Andere grote producenten zijn Canada, Australië, Nieuw-
Zeeland, Roemenië en Nederland.
Cheddar wordt gemaakt uit zachte, volle koeiemelk, al dan
niet gepasteuriseerd. De kaas heeft de vorm van een cilinder,
is meestal geel van kleur en heeft een stugge structuur.
Dit laatste maakt het mogelijk om uitzonderlijk grote cheddars
te maken. Zo kreeg koningin Victoria in 1840 als huwelijksgeschenk
van de boeren uit East- en West-Pennard een
cheddar van maar liefst 558 kilo. De Amerikanen wilden hier
niet voor onderdoen en in januari 1964 maakten zij, in 43 uur
tijd, een cheddar van maar liefst 15.190 kilo - de grootste kaas
aller tijden.
Het begrip cheddar duikt pas in 1909 voor het eerst in onze
naslagwerken op. Kramers maakt echter al in 1855 melding
van de Vette weiden en beroemde kaasbereiding' in Cheddar.
Engels Cheddar (1661); Frans cheddar (1895).
Kramers Geogr. wdb. (1855) 201; Winkler Prins3 10 (1909) 123; Ency. Brit" 6 (1910) 21, & 7
(1910) 746-749; Wagenaar Ency. voedings- en genotmiddelen (1938) 161; Partridge Name
into word (1949) 98; Sander Kaas (1968) 84-85; Larousse kaas ency. (1978) 51-52; Guinness
book of records (Londen I980 27) 172; Rey-Debove DicL des anglic (I990 2) 134; Petit Robert
(19932) 357; OED (19932).
chihuahua
(ipi8, waarschijnlijk uit het Engels) Mexicaanse dwerghond
De Mexicaanse staat Chihuahua wordt door de Rio Grande
65

chihuahua
gescheiden van de Verenigde Staten. Het is de grootste en
rijkste staat van Mexico en levert zo'n veertig procent van de
landelijke produktie van onder meer goud, zilver, koper, zink
en lood. De gelijknamige hoofdstad is het handels- en spoorwegcentrum
voor een groot deel van Noord-Mexico.
Van oudsher komt in deze deelstaat een hondenras voor dat
wordt beschouwd als het kleinste ter wereld. De gladharige
soort weegt gemiddeld tussen de i en 2,75 kilo en past gemakkelijk
in een dameshandtas. Echte kleintjes wegen soms niet
meer dan negen ons! De langharige soort weegt maximaal 3,5
kilo.
Sommige kynologen menen dat de chihuahua (spreek uit:
sjiwawd) ooit in het wild heeft geleefd en door de Azteken is
gedomesticeerd, anderen zien er een door de mens gefokt
dwergras in. In ieder geval is de chihuahua verwant aan de
heilige hond van de oude Azteken.
Chihuahuas komen veel voor in de Mexicaanse deelstaat
waar ze naar zijn genoemd. De Britten maakten er als eersten
melding van, halverwege de 19de eeuw. Tot het begin van
deze eeuw waren ze in Europa zeer zeldzaam. Nog in 1929
veroorzaakte de aankomst in Engeland van drie van deze
dwerghondjes een sensatie.
Anders dan het gewicht doet vermoeden is de chihuahua een
taai hondje. Het is een echt sporthondje en een scherp waker.
Over het uiterlijk van dit dwerghondje schreef Toepoel: 'Er
zit iets van een wild nachtdiertje in en het hoofd heeft de
knorrige burgermansuitdrukking van vele primitieve rassen.'
Het is maar goed dat chihuahuas geen Nederlands lezen.
Engels Chihuahua (1858); Duits Chihuahua; Frans chihuahua.
Oosthoek ency. '4 (1918) 834 (dwerghond); Toepoel & Van de Weijer Toepoels hondenency.
(±19704) 135-136; Dam Honden (19632) 83; Van Rheenen Ency. v.d. hondenliefhebber
(19745) 64-65; OED (19932).
66

D
daalder
daalder
(1542, uit het Nederduits)
zilveren munt
Dat in 1516 in het Joachimsdal
in Bohemen buitengewoon
rijke zilveraders werden
gevonden, zal de meeste mensen
tegenwoordig een zorg zijn. Ten onrechte, want nog
dagelijks vinden wij de gevolgen van deze ontdekking in onze
portemonnee. En niet alleen wij, maar ook de inwoners van
onder meer Australië, Brunei, Canada, Fiji, Guyana, Hong
Kong, Jamaica, Liberia, Maleisië, Nieuw-Zeeland, Singapore,
Taiwan, de Verenigde Staten en Zimbabwe. Daarnaast staat
de hele internationale valutahandel bij de mijnwerkers van
Joachimsthal in het krijt.
De vondst in het Joachimsthal - tegenwoordig Jachymov in
Tsjechië - was voor het koninkrijk Bohemen een godsgeschenk.
Sinds de 13de eeuw was Bohemen economisch grotendeels
afhankelijk van de zilverhandel. Maar de Hussietenoorlogen
hadden het land in het begin van de 15de eeuw in
een diepe crisis gestort. De zilvervondst in het Joachimsthal
bracht hierin op slag verandering. Duitse banken en handelshuizen
trokken royaal de beurs open om in de mijnbouw
ter plaatse te investeren. Binnen de kortste keren verrees in de
voorheen onbewoonde vallei een plaats van enige betekenis.
Woonden er in 1520 nog 4963 mensen, vijf jaar later waren
dit er 13.411.
Overal in het westelijke gedeelte van het Ertsgebergte werd
plotseling zilver gevonden, en dorpen schoten als paddestoelen
uit de grond. Maar Joachimsthal bleef het belangrijkst. In
1524 waren hier al 613 mijnen geopend, een getal dat uiteindelijk
zou groeien tot 944. Een kleine tienduizend mijnwerkers
brachten er tussen 1520 en 1533 - de grootste bloeiperiode
- jaarlijks ruim tienduizend kilo zilver naar boven.
Van een deel van dat zilver werden munten geslagen, voor het
67

daalder
eerst in 1519. Op de voorzijde stond een beeltenis van Sint-
Joachim, de vader van Maria en de naamgever van de vallei.
Op de achterzijde een 'klimmende' Boheemse leeuw, het wapen
van de graven van Schlick, de eigenaars van Joachimsthal.
De munten waren zwaar (zo'n 25 tot 30 gram) en zeer betrouwbaar.
Ze stonden onder verschillende namen bekend:
Schlickenthaler (naar de graven van Schlick), guldengroschen,
maar vooral Joachimsthaler. Dit laatste werd al spoedig verkort
tot thaler. In het Nederduits, wat toen de handelstaal
was, werd dit daler.
Tot ver in de 19de eeuw geven onze woordenboeken 'daler' als
de correcte vorm, maar in de spreektaal trok men zich daar
niets van aan. Zoals polier tot 'polder' was geworden, en keiler
tot 'kelder', zo werd daler tot 'daalder'. De thaler uit Joachimsthal
werden internationaal als voorbeeld genomen. In Nederland
werden de eerste daalders in 1538 geslagen, door Gelre,
Nijmegen en Deventer. De Fransen leenden het begrip als
daldre, de Spanjaarden als daeldre.
Ook de Engelsen namen de nieuwe muntnaam over.
Aanvankelijk schreven ook zij dal(l)er (1540), maar al vóór
1600 werd dit verbasterd tot dollar (z.a.). Ondertussen bleven
de geldmunters van Joachimsthal enorme hoeveelheden
zilveren munten slaan. Tussen 1516 en 1545 brachten ze in totaal
ruim 3,2 miljoen thaler in omloop.
Dat de graven van Schlick daar flink aan verdienden, zat de
Boheemse koning niet lekker. Al in 1528 ontnam hij de
Schlicks het muntrecht. In 1545 ging hij nog een stap verder:
hij ontnam de graven alle bezittingen in en rond Joachimsthal,
zogenaamd omdat zij de mijnwetten hadden overtreden.
Veel wijzer werd de Boheemse vorst van dit alles niet. In 1545
waren de meeste zilveraders in Joachimsthal namelijk al uitgeput.
Het mijnwerkersdorp stroomde leeg, en zelfs met belastingverlagingen,
overheidssubsidies en gunstige vestigingsvoorwaarden
lukte het niet de mijnwerkers naar Joachimsthal
terug te lokken. In 1594 waren er nog maar zo'n tachtig over.
Dat daalder en dollar zich tegen die tijd internationaal een
vaste plaats hadden verworven in het monetaire vocabulaire,
zal voor het Boheemse vorstenhuis een schrale troost zijn
geweest.
68

Engels dollar (1540); Duits Thaler (1519); Frans daldre.
dalmatiër
Winkler Prins' 9 (1877) 88, & 13 (1880) 577; Verdam Middelned. wdb. 3 (1894) 1044;
WNT ll|2 (1916) 2186-2187; Winkler Prins? 6 (1972) 123, & 10 (1973) 422; Kluge Etym.
Wtb. d. deutschen Spr. (197521) 768; Sluyzer e.a. De taaishow (1980) 108-109; Vries &
Tollenaere Etym. wdb. (1991'S) 104; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 1409; OED
(19932); j Majer, 'Ore mining and the town of St. Joachimsthal/Jachymov at the time of
Georgius Agricola', in: Geojournal 32.2 (1994) 91-100.
dalmatiër
(1918, uit het Duits) witte horid met ronde zwarte of bruine
vlekken
Dalmatië, de kuststrook van het vroegere Joegoslavië, strekt
zich over een lengte van wel 300 km uit langs de Adriatische
Zee. Sedert dit gebied in 34 v.Chr. door de Romeinen werd
veroverd, is het door vele volkeren en rijken overheerst, waaronder
de Goten, de Venetianen, de Turken en de Oostenrijkers.
Een paar jaar geleden raakte de streek betrokken in de
verwoestende burgeroorlog tussen Kroatiërs, Bosniërs en
Serviërs.
De dalmatiër - daar zijn alle hondenboeken het over eens -
stamt niet uit Dalmatië. Vermoedelijk komt het ras uit Zuid-
Azië, maar ook dat is niet zeker. Waarom heet de hond dan
toch dalmatiër? Volgens Weekley (1921) en Klein (1971) simpelweg
omdat men dacht dat de hond wel uit Dalmatië
kwam. Van de Weijer (±1970) brengt de naam echter in verband
met de dalmatica. Dit is een wit overkleed dat van
oudsher in de rooms-katholieke kerk door misdienaren wordt
gedragen. Het heet zo omdat de Romeinen het uit Dalmatië
meenamen, of omdat het van wol uit Dalmatië werd gemaakt.
Sommige dalmaticas zouden een patroon van ronde
vlekken op de witte ondergrond hebben gehad. Zoals iedereen
weet die de Disneyfdm 101 Dalmatiërs heeft gezien, hebben
dalmatiërs een witte vacht met ronde vlekken. Vandaar
de naam.
Hoe het ook zij, de dalmatiër is al aangetroffen op schilderijen
uit de 17de eeuw. Hij is verwant aan de Engelse pointer en
deed aanvankelijk dienst als jachthond. In de 19de eeuw was
hij in Engeland en Frankrijk zeer in trek bij paardenliefhebbers,
die hem bij hun ritten meenamen. Daarnaast begeleidde
hij rijtuigen.
69

denim
Engelse fokkers bepaalden dat de typische huidvlekken niet
in elkaar mogen overlopen; ze moeten rond en scherp afgetekend
zijn, minimaal zo groot als een sixpence (2 cm) en
maximaal zo groot als een halfcrown (3,2 cm).
In Nederland sprak men aanvankelijk van Dalmatiner hond
of Dalmatiner dog (1918). Later werd dit Dalmatische hond
(1935) en dalmatiër. De zwartgevlekte dalmatiër kreeg al snel
de bijnaam rijst-met-krentenhond, versus rijst-met-rozijnenhond
voor de bruingevlekte soort. Engelse dalmatiërs moeten
de bijnaamplumpuddingvevàmtn.
Engels Dalmatian dog (1810), Dalmatian (1893); Duits Dalmatiner
(1934); Frans dalmatien(ne) (1961).
Vergelijk labrador, newfoundlander
Skeat Etym. dia. (1909) 153; Weekley Etym. dict modern English (1921) 407; Basler Duden
Rechtschreibung (19342) 94; Dam Honden (1963*) 89-90; Toepoel & Van de Weijer
Toepoels hondenency. (±1970«) 151-152; Klein Etym. dict Engl. (1971) 189; Van Rheenen
Ency. v.d. hondenliefhebber (19745) 76; Petit Robert (19932) 532; OED (19932).
denim
(ip43, uit het Engels) katoenen stof
Nîmes ligt in het zuiden van Frankrijk, tussen Avignon en
Montpellier. De stad heeft een bewogen geschiedenis. Nîmes
bloeide onder de Romeinen, werd verwoest door de Germanen
en Moren en kwam pas in 1229 aan de Franse kroon, na
de kruistocht tegen de Albigenzen. De stad speelde vervolgens
een grote rol tijdens de godsdienstoorlogen.
Ondanks deze politieke onrust slaagde Nîmes erin een belangrijke
handelsplaats te worden. Men maakte er onder andere
serge, een lichte, gekeperde wollen stof.
Nu werd serge sinds de 16de eeuw op tal van plaatsen gemaakt.
De stof was sterk en buitengewoon goedkoop en daarom
zeer geliefd bij het volk. Om de verschillende soorten uit
elkaar te houden, plakte men er de plaats van herkomst aan
vast. Zo onderscheidde men onder andere 'serge de Ghent',
'serge de Roan', 'serge de Berry', 'serge de Rome' en 'serge de
Nîmes'. In het Frans is die laatste aanduiding voor het eerst
aangetroffen in 1742, in het Nederlands in 1793 (als 'Sergie
van Nismes').
De Engelsen spraken over Serge Denims (1695). Laat nu serge
70

dollar
weg en je houdt alleen denim over. Die verkorting had plaats
in de Verenigde Staten, in de tweede helft van de 19de eeuw.
De Amerikanen bedoelden met denim overigens geen gekeperde
wollen stof, maar een grove katoenen stof. Van die stof
maakte Levi Strauss (1829-1902), een vanuit Beieren naar
Amerika geëmigreerde marskramer, in de jaren vijftig van de
vorige eeuw in San Francisco stevige, blauwe werkbroeken
voor mijnwerkers. Die broeken stonden later bekend als
(blue) jeans, denims, levis, Texas- of spijkerbroeken. De Fransen
leenden van dit rijtje eerst het woord blue jeans en later, pas
omstreeks 1970, denim. Zo keerde de stofnaam uit Nîmes, na
lange omzwervingen in het buitenland, terug op Franse
bodem.
Engels denim (1695 Serge Denims)-, Duits Denim; Frans serge
de Nîmes (1742), denim (±1970).
Vergelijk jeans
Marin D/ct François et Hollandois (I793 6) 464; Kramers Kunstwoordentolk (1847) 813
(sergie); Verdam Middelned. wdb. 7 (1912) 163 (sarge); WNT XIV (1936) 1310 (serge);
Craigie & Hulbert D/ct Amer. Engl. 2 (1940) 747; Bonthond Wdb. manufacturier (19432) 23;
Winkler Prins* 7 (1950) 37; Winkler Prins? 14 (1974) 216 (Nîmes); O'Hara Mode ency. (1989)
118-120, 206; Rey-Debove D/ct des anglic. (19902) 218-219; Merriam-Webster new book of
word hist (1991) 137; OED (19932).
dollar
(1821, uit het Engels) munt
De daalder, schreven wij, is de moeder van de dollar. De
benaming daalder vindt haar oorsprong in het stadje Joachimsthal
in het vroegere koninkrijk Bohemen. Vanaf 1519
werden hier zilvermunten geslagen die in Duitsland al snel
thaler werden genoemd, bij ons daalders of dalers en in het
Engels dollars. Onverklaard bleef echter hoe de dollar de
munteenheid van de Verenigde Staten werd.
Welnu, de eerste munt die in Noord-Amerika op grote schaal
werd gebruikt, was de leeuwendaalder - een zilveren munt
die in 1575 in de provincie Holland voor het eerst werd geslagen.
Hollandse kolonisten namen deze munt omstreeks
1620 mee naar Amerika. De lion dollar of lion was bij kooplui
en matrozen een geliefde munt, maar niet de enige. Daarnaast
betaalde men graag met de Spaanse peso, die bekendstond
als de Spanish dollar.
71

dollar
De Amerikaanse kolonisten hadden voortdurend gebrek aan
muntgeld. Engeland eiste namelijk dat zij hun belastingen
voldeden in zilveren of gouden munten. Bovendien zorgden
de Britten ervoor dat er in de koloniën zo weinig mogelijk
Brits geld in omloop was. Ze scheepten de kolonisten af met
monetaire kliekjes: oude, versleten en ongewilde munten. Zo
werden de kolonisten eens opgezadeld met een partij munten
die zo slecht was dat hij door de Ieren was geweigerd. Het
gevolg was dat de kolonisten aanvankelijk voornamelijk vertrouwden
op ruilhandel. Er werd betaald met kaas, bijlen,
kippen, vaten cider, hooi, stookhout, zout, wol en ga zo maar
door. Daarnaast ontstond er langzaamaan een grote verscheidenheid
aan koloniaal geld.
In opdracht van de Massachusetts Bay Colony sloegen de
zilversmeden John Huil en Robert Sanderson in 1652 in Boston
de eerste Noordamerikaanse munt, de pine tree shilling.
Zij gingen hier precies dertig jaar mee door, maar al die tijd
bleef er op de munt '1652' staan, om te voorkomen dat de
Britten doorkregen hoeveel munten er werden geslagen. Al
snel brachten ook de andere koloniën geld uit, nu eens dollars
genaamd, dan weer ponden of shillings. Daarnaast waren
er munten in omloop uit Mexico, Portugal, Brazilië en vrijwel
alle Europese landen. Kortom, wat betaalmiddelen betreft
was het in de 17de en 18de eeuw aan gene zijde van de Atlantische
Oceaan een ongelooflijk zootje. De waarde van een
munt stond op een gegeven moment gelijk aan z'n gewicht in
zilver of goud, en iedere geldwisselaar had een weegschaaltje.
Het was duidelijk dat er iets moest gebeuren. In 1775, kort
voor het uitbreken van de Amerikaanse Vrijheidsoorlog, begon
het voorlopige parlement met het uitgeven van Continental
money. De waarde werd uitgedrukt in dollars. Een vervelende
bijkomstigheid was dat men om de oorlog te financieren
zoveel biljetten bijdrukte dat dit geld spoedig waardeloos
werd. Wel kreeg het begrip dollar hiermee een stevige positie.
Het was dan ook geen echte verrassing dat Gouverneur Morris
(1752-1816), die in 1782 opdracht had gekregen een voorstel
te doen voor een nieuwe, officiële Amerikaanse munteenheid,
op de proppen kwam met dollars en centen (een woord dat
wij waarschijnlijk later uit het Amerikaans-Engels leenden).
72

dollar
Overigens was Gouverneur de voornaam van Morris, niet
zijn functie - hij was zoiets als staatssecretaris. Het voorstel
van Morris deed de Amerikaanse bankiers verdriet. Zij hadden
liever vastgehouden aan het Britse pond.
Hoewel Morris het meeste werk deed, staat Thomas Jefferson
bekend als 'de vader van de Amerikaanse dollar'. Jefferson
paste het rapport van Morris aan en schreef in 1784 een officieel
memorandum aan het Congres, waarin hij het dollaren-cent-systeem
voorstelde. Op 6 juli 1785 nam het Congres
dit voorstel aan en op 2 april 1792 werd het wettelijk vastgelegd.
Vanzelfsprekend waren alle buitenlandse munten hiermee
niet op slag verdwenen. Sterker nog: in 1793 bepaalde het
Congres dat in Amerika ook buitenlandse munten wettig
betaalmiddel bleven. Dat duurde maar liefst tot 1857. Tot die
tijd kon je in de VS dus gewoon betalen met je daalder - de
Nederduitse moeder van de dollar.
Engels dollar (±1600); Duits Dollar, Frans dollar (1773).
Enkele andere muntnamen met een geografische herkomst:
De beiersgulden was een goudgulden die werd geslagen door Jan van
Beieren (1420-1425), ruwaard van Holland. Op de munt stond een afbeelding
van Johannes de Doper.
De bezant is een gouden munt die in de middeleeuwen in Byzantium
(nu Istanboel) werd geslagen. In het Middelnederlands sprak men van
besant of bisant. De munt was in de 9de eeuw gangbaar in Europa. Later
werd met bezant ook een kleine zilveren of gouden schijf op een
wapenschild aangeduid.
De heller is genoemd naar Schwabisch-Hall in Duitsland, waar men
deze kleinste Zuidduitse munt omstreeks 1230 begon te slaan. In
Oostenrijk werd de munt tussen 1893 en 1916 opnieuw gebruikt.
De Mechelaar was een zilveren munt die in 1485 werd geslagen in
Mechelen en in andere Bourgondische muntateliers.
De rand werd in 1961 de Zuidafrikaanse munteenheid. Deze munt is
genoemd naar Witwatersrand, een bergrug in Zuid-Afrika waar uitgestrekte
goudvelden liggen. De goudmijnen van Witwatersrand leveren
naar schatting een derde van de wereldgoudproduktie.
De florijn, ten slotte, wordt soms ten onrechte afgeleid van de plaatsnaam
Florence. Florijn is echter via het Frans ontleend aan het Italiaanse
fiorino, dat een verkleinvorm is van fiore 'bloem'. De florijn werd in de
13de eeuw in Florence geslagen met als versiering de lelies van het stadswapen.
Onze aanduiding fl. voor gulden stamt van deze muntnaam af.
DOLLAR: Ency. Brit." 8 (1911) 389; WNT IIR (1916) 2772; Mencken Am. Lang. (1947«)
I 16; Nussbaum A history of the dollar (1957); Flexner Ustening to America (1984) 181 -202;
Rey-Debove D/ct. des anglic. (19902) 239; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (1993*) 1409;
OED (19932).
73

duffel
duffel
(1637) dikke wollen stof; zware
winterjas
De Duitse taalgeleerde Tiling
leidde dujfel&t van het Latijnse
duplex 'dubbel'. Bilderdijk
dacht de herkomst te moeten
zoeken in het 'Oosterse'diftik
en de vooraanstaande Belgische
etymoloog Vercoullie
bracht duffel in verband met het Vlaamse werkwoord doffelen,
dat onder andere 'toestoppen' en 'inwikkelen' betekent.
De theorieën van Tiling en Bilderdijk werden snel naar het
rijk der fabelen verwezen, maar met Vercoullie had men meer
moeite. Beweerde hij niet dat er in het stadje Duffel in de
provincie Antwerpen nooit textielindustrie was geweest? De
Utrechtse taalkundige Van Haeringen maakte in 1936 een
eind aan de onzekerheid. Hij sprak van 'onwraakbare oude
getuigenissen' die pleiten voor afleiding van de plaats Duffel,
en sindsdien beschouwt men deze kwestie als afgedaan.
Duffel was in de 16de eeuw een bloeiende textielstad. Maar
vanwege de strategische ligging aan de rivier de Nete werd het
tijdens de godsdienstoorlogen verschillende keren verwoest,
te weten in 1576, in 1584 en nogmaals in 1606. De textielarbeiders
trokken weg en daardoor raakte deze bedrijfstak in de
eerste helft van de 17de eeuw in verval.
Zo kon het gebeuren dat in 1755 ruim 35 procent van de 2.254
inwoners van Duffel te boek stond als arme lieden. In het Engels
was het woord duffle voor grove wollen stof toen allang
een begrip. De vroegste vermelding dateert van 1677 en al in
1684 werden duffle coats gedragen - de verre voorouders van
onze houtje-touwtje-jas. Vooral in de 19de eeuw was de duffelse
jas in Europa populair bij werklieden, vissers en zeelieden.
En omdat loodsen vaak korte duffelse jekkers droegen,
werden zij door zeelui wel aangesproken met Dujfel of fan
Duffel
Voor woordenboekmakers heeft Duffel overigens een bijzondere
betekenis omdat het de geboorteplaats is van Cornelis
Kiliaan (1528-1607), de grondlegger van de wetenschappelijke
74

dumdumkogel
lexicografie. Op het dorpsplein staat zijn buste.
Engels duffle, duffel (1677); Duits Düffel, Duffle-coat, Frans
duffelcoat (1945).
Vergelijk ulster
Bilderdijk Verkl. geslachtlijst I (1832) 168; Taal- en Letterbode 4 (1873) 3-5; De Bo Westvl.
idioticon I (1873) 275; De Jager Wdb. frequent (1878) 29; Gezelle Loquela (1907) 127-
128; WNT IIR (1916) 3553-3554; Vercoullie Etym. wdb. (19253) 77; Franck & Wijk Etym.
wdb. (I9I2 2) 140; Haeringen Suppl. etym. wdb. (1936) 40; De Seyn Gesch.- en aardr. wdb.
(19652) 340-342; Vries Ned. etym. wdb. (1971) 141; Viëtor Zeemanstaal (1972) 63;
Hasquin Gemeenten van België (1980) 213; O'Hara Mode ency. (1989) 80; Rey-Debove
D/ct des anglic. (19902) 254.
dumdumkogel
(1899, uit het Engels) vervormende
kogel
Dum Dum ligt acht kilometer
ten noordoosten van Calcutta
in India. De plaats ontstond
uit een militair kampement
dat de Britten hier aan
het eind van de 18de eeuw
bouwden. Ze zetten er ook
een patronenfabriek neer, wat
Dum Dum in de 19de eeuw
de bijnaam 'Woolwich of
India bezorgde, naar de buitenwijk
van Londen waar de Royal Gun Factory was gevestigd.
Dum Dum heeft zijn naam vereeuwigd in de dumdumkogel,
maar die is daar niet uitgevonden. Het was allang bekend dat
kogels met bijgevijlde punt grote schade aanrichten doordat
de kogel in het lichaam vervormt. Al na de slag bij Waterloo
werden de Britten ervan beschuldigd met zulke kogels te
hebben geschoten, en ook jagers gebruikten ze. Maar dat waren
kogels die met de hand waren bijgevijld en niet machinaal
vervaardigd.
Het eerste patent op zo'n vervormende kogel werd in 1891
gedeponeerd door de Britse generaal-majoor J.W. Tweedie.
Hij had een kogel uitgevonden met een holle en een met een
75

dumdumkogel
zachte punt. Jagers begroetten de uitvinding met enthousiasme
en ook het Britse leger toonde interesse.
Die belangstelling nam toe na een strafexpeditie in 1895 in
Chitral, een stad op de grens van Afghanistan en Brits-Indië.
Daar waren de Britse soldaten toegerust met een nieuw type
geweer: de klein kaliber Lee-Metford M89. Tot hun stomme
verbazing zagen ze dat de woeste bergbewoners gewoon doorliepen
als ze waren geraakt. De stopping-power van de kogels
van de Lee-Metford bleek veel te klein. Naderhand leidde dit
tot boze brieven in The Times.
Het Royal Laboratory in Woolwich begon nu te experimenteren
met vervormende kogels. Tweedie's kogel met een holle
punt bleek het meest effectief en men besloot een partij naar
India te sturen om ze uit te proberen. In de literatuur wordt
deze kogel de Tweedie hullet genoemd.
Inmiddels experimenteerde ook de patronenfabriek in Dum
Dum met vervormende kogels. Aanvankelijk beperkte men
zich tot het bijvijlen van de loden punt, maar in 1897 nam
kapitein Neville Sneyd Bertie-Clay, opzichter in Dum Dum,
patent op een kogel die verdacht veel op de Tweedie bullet
leek.
Op 12 december 1896 werd Bertie-Clay's kogel gedemonstreerd
op de jaarlijkse rifle meeting in Meerut, in India. De
kogels werden met een Lee-Metford afgeschoten op een dood
schaap. Ze veroorzaakten slechts een klein inschotgat, maar
een vuistgroot uitschotgat. Beenderen werden vergruizeld, ingewanden
spatten uit elkaar. 'De Britse soldaat', sprak kolonel
Hill enthousiast, 'heeft hiermee het beste geweer en
's werelds meest effectieve kogel in handen.'
Het gezag in Brits-Indië gaf de patronenfabriek in Dum
Dum toestemming om de kogel te gaan produceren. Officieel
heette het patroon 'Cartridge, SA Ball, .303 inch, Cordite,
Mk 11 Special', maar gemakshalve sprak men van dum-dum
bullet, wat al snel werd verkort tot dum-dum. Binnen een
paar jaar werd deze naam geleend in onder meer het Frans,
Duits, Nederlands, Spaans en Italiaans.
Generaal-majoor Tweedie had vreselijk de pest in: hij had
gewild dat de kogel naar hem was genoemd en hij beschuldigde
Bertie-Clay van plagiaat. Een en ander leidde in 1897-
76

dumdumkogel
1898 tot een onverkwikkelijke discussie tussen Tweedie en
Bertie-Clay in The Engineer, waarin Bertie-Clay toegaf dat hij
slechts Tweedie's kogel op enkele punten had verbeterd.
De Britten gebruikten de kogel tegen opstandige Indiërs, in
de slag bij Omdurman in de Soedanoorlog (waarbij maar
liefst 10.000 Soedanezen het leven lieten, tegen 500 Engelsen)
en in de Boerenoorlog, hoewel ze dat laatste indertijd hardnekkig
ontkenden. Intussen nam internationaal de druk toe
om de kogel te verbieden. Op 29 juli 1899, tijdens de eerste
Haagse vredesconferentie, werd een resolutie aangenomen die
het gebruik verbood van 'kogels die zich gemakkelijk in het
menselijk lichaam uitzetten of zich platdrukken, zoals kogels
met een harde mantel die de kern niet geheel omgeeft of die
van insnijdingen zijn voorzien'. Alleen Groot-Brittannië, de
Verenigde Staten en Portugal stemden tegen.
Wel besloten de Britten voortaan met de kogels alleen op
wilden te schieten, niet op Europeanen. Britse soldaten kregen
twee soorten kogels mee: dumdums en gewone. Maar in
Afrika, waar de Britten het ook nogal eens aan de stok hadden
met Duitsers en Fransen, greep men soms naar de verkeerde
munitie. Bovendien bleek de dumdumkogel op lange
afstand niet erg nauwkeurig.
Daarom besloten de Britten op 13 november 1902 de produktie
van dumdumkogels stop te zetten, in Woolwich en in
Dum Dum. Niet dat de kogels daarna nooit meer zijn gebruikt,
want er moest nog een flinke voorraad worden weggewerkt.
Bovendien waren ook anderen ze gaan maken, zelfs
in landen die fel hadden geprotesteerd tegen het Britse gebruik
van dumdumkogels.
Engels dum-dum (hullet) (1897); Duits Dumdum(geschoft)
(1898); Frans dum-dum (1899).
Een al oudere Verfijning' van het handvuurwapen is de bajonet, het
lange mes dat aan de loop van een geweer kan worden bevestigd. Als de
munitie op was of de strijd uitliep op een lijf-aan-lijfgevecht, kon de soldaat
proberen met de bajonet op het geweer zijn directe tegenstander op
afstand te houden of te doorsteken. De naam gaat terug op de stad
Bayonne in het uiterste zuidwesten van Frankrijk, waar dit wapen in de
16de eeuw voor het eerst is geproduceerd of bedacht. De praktische
kliksluiting waarmee de bajonet op het geweer wordt bevestigd, heeft als
bajonetsluitingvtIe vreedzame toepassingen gevonden.
77

ebolavirus
Lyddiet is een ontplofbare stof die bestaat uit gesmolten of geperst
picrinezuur. Deze springstof werd vroeger gebruikt als lading voor
geschut. Hij is genoemd naar de plaats Lydd in Kent, waar hij omstreeks
1888 voor de eerste maal werd beproefd. Lyddiet is hetzelfde als meliniet,
een springstof die in 1884 in Frankrijk werd uitgevonden door Eugène
Turpin.
Een oerlikon is een verkorting van Oerlikon light anti-aircraft cannon,
een snelvurend 20 mm luchtafweerkanon. Het werd in de Tweede
Wereldoorlog gebruikt op schepen. Het is genoemd naar de Zwitserse
plaats Oerlikon, een voorstad van Zürich, waar het werd gemaakt door
de Werkzeugmaschinenfabrik Oerlikon Buhrle & Co. Oerlikon is dus
eigenlijk een merknaam. Van Dale vermeldt het echter niet als zodanig.
Ook semtex is eigenlijk een merknaam. Deze reukloze, zeer krachtige
plastic springstof wordt gemaakt door Synthesia, een fabriek in Semtin,
een buitenwijk van de Tsjechische stad Pardubice. Semtex is een
samentrekking van SEMTin en EXplosive. Semtex is zeer moeilijk op te
sporen en daarom geliefd bij terroristen. In maart 1995 ging Synthesia
naar de beurs. De koers van het aandeel steeg meteen met dertig
procent.
DUMDUMKOGEL: Vivat's ency. 3 (1901) 2345 Yule & Burnell Hobson-Jobson (19032)
330; Ency. Brit.' 1 6 (1910) 251-252 (Chitral), & 8 (1910) 661-662; Winkler Prins* 6 (1934)
574; Ency. Brit 15 III (1981) 702; Niel Pilfold, 'Dum dum', in: Handgunner magazine (1988)
9-23, 39-61; OED (19932); petit R0ben (19932) 693. Met dank aan J.H.P. Waterman
(Beverwijk) en J.H. van Meurs (Zaandam).
ebolavirus
E
(ip78, uit het Engels) klein draadvorming virus (filovirus) dat
gevaarlijke bloedingen veroorzaakt
De Ebola is een zijrivier van de Zaïre. Ze stroomt in het noorden
van Zaïre (het voormalige Belgisch Kongo), in het hart
van Afrika.
In september 1976 brak in het dal van de Ebola een gevaarlijke
ziekte uit, die een paar maanden daarvoor ook in Soedan
was gesignaleerd. De kern van de epidemie werd het kleine
ziekenhuis van Yambuku, waar Belgische missiezusters de scepter
zwaaiden. Zij gaven dagelijks, op alle afdelingen van het
ziekenhuis, tientallen injecties en gebruikten daarvoor slechts
vijf injectiespuiten.
78

ebolavirus
In totaal raakten 318 mensen met het ebolavirus besmet.
Negentig procent van hen stierf binnen korte tijd een gruwelijke
dood: ebola verwoest namelijk de organen en veroorzaakt
bloedingen uit alle lichaamsopeningen. Het zogeheten
Zaïre-ebola is het dodelijkste virus dat we kennen, op het
aids-veroorzakende HIV na.
Aanvankelijk had men geen idee om wat voor virus het ging.
Bloedmonsters werden tegelijkertijd in Engeland, België en
de Verenigde Staten onderzocht. K.M. Johnson en F.A. Murphy
van het Center for Disease Control in Atlanta stelden in
1977 vast dat het om een variant ging van het zogeheten marburgvirus
(zie verder hieronder). Na overleg met hun Britse
en Belgische collega's stelden zij de naam Ebola virus voor.
De uitbarsting van het ebolavirus in Zaïre was korte tijd
wereldnieuws. Daarna verslapte de aandacht, tot het virus in
1989 plotseling opdook in de Verenigde Staten. De ziekte
werd geconstateerd bij enkele honderden apen in een quarantainegebouw
in Reston, een plaatsje in de buurt van Washington
DC. Deze variant van het ebolavirus staat bekend als
het Restonvirus. Alle apen werden afgemaakt door een speciale
afdeling van het Amerikaanse leger. Recentelijk, in maart
1995, dook het ebolavirus andermaal op in Zaïre, bij het
plaatsje Kikwit. Ditmaal vielen er binnen korte tijd negentig
slachtoffers, onder wie — wederom — enkele missiezusters.
De natuurlijke gastheer voor het virus is nog niet gevonden.
De meeste besmettingen worden veroorzaakt door eenzelfde
injectiespuit te gebruiken voor verschillende personen of door
onzorgvuldige omgang met uitwerpselen.
Engels Ebola virus (1977); Duits Ebola-Virus; Frans virus Ebola.
Vergelijk lymeziekte
Het marburgvirus was het eerste zogeheten filovirus (draadvormig
virus) dat werd ontdekt. In 1967 raakten laboranten van Behringwerke
in de Duitse stad Marburg ermee besmet. Ze bleken allemaal met vers
weefsel van groene meerkatten (een bepaald apenras) te hebben gewerkt.
Van de 25 zieken overleden er zeven. De ziekte werd een tijdje de
'groene-apenziekte' genoemd. De meerkatten bleken echter niet de
natuurlijke dragers van het virus te zijn, dus die naam hield geen stand.
Een ziekte waarmee het ebolavirus aanvankelijk werd verward is de
lassakoorts. Deze infectieziekte wordt overgebracht door muizen en
79

emmentaler
werd voor het eerst waargenomen in het dorp Lassa in Nigeria.
Enkele andere ziekten met een geografisch element in de naam zijn:
maltakoorts ofwel febris melitensis, een infectieziekte die wordt overgebracht
door geiten en die het eerst is waargenomen op Malta. Deze
ziekte komt vooral voor in de havenplaatsen langs de Middellandse Zee.
Texaskoorts, voor het eerst waargenomen in Texas in de Verenigde
Staten, en in de 19de eeuw berucht in de zuidelijke staten van de VS. De
ziekte komt inmiddels in de tropen overal voor, maar vooral bij runderen.
Met name varianten van het griepvirus worden vaak naar de plaats van
herkomst genoemd. Berucht is onder meer de Spaanse griep van 1918-
1919, die 25 miljoen slachtoffers eiste, meer dan de hele Eerste
Wereldoorlog. In 1968 begon in Oost-Azië een epidemie van een type
dat al spoedig Hongkong-griep of Mao-griep werd genoemd. Deze
maakte vooral veel slachtoffers in de VS.
EBOLAVIRUS: K.M. Johnson e.a., 'Isolation and partial characterisation of a new virus
causing acute haemorrhagic fever in Zaire', in: Lancet 12.3.1977, p. 569-582; R. Preston Het
killervirus (Amsterdam 1994) 60 e.v.; Wim Kohier 'Dodelijke virussen', in: NRCH
18.5.1995.
emmentaler
(1866, uit het Duits) harde,
bleekgele kaas met grote gaten
Het Emmental ligt ten oosten
van de Zwitserse hoofdstad
Bern. Het dankt zijn
naam aan het riviertje de Emme,
dat aan de voet van de
2350 m hoge Rothorn ontspringt.
Sinds mensenheugenis wordt in dit dal emmentaler gemaakt.
Handelaren brachten de kazen vroeger met muilezels over de
passen naar Italië, Duitsland, Spanje en Frankrijk. Schepen
van de Oost-Indische Compagnie namen ze mee op lange reizen.
Aanvankelijk wogen de kazen zo'n 35 kilo. Ter gelegenheid
van de wereldtentoonstelling in Parijs in 1889 werd de eerste
king-size emmentaler gemaakt. De Zwitserse fabrikanten trokken
hiermee zeer veel aandacht. Sindsdien weegt een emmentaler
tussen de 60 en 130 kilo en wordt hij niet meer in de
alpenweiden gemaakt, maar in fabrieken.
Voor een emmentaler van 80 kilo heeft men ruim duizend
liter koemelk nodig. Om de soepele toelevering daarvan te
80

epsomzout
garanderen, zijn op plaatsen met veel verkeer kabelliften
gebouwd die de melkbussen rechtstreeks van de bergweiden
naar de kaasfabriek brengen.
Emmentaler staat wel bekend als de 'Koning der kazen.
Behalve om z'n gewicht en kwaliteit is de kaas beroemd om
z'n gaten, die nogal eens aanleiding geven tot beeldspraak, in
de trant van 'Emmenthaler-gaten in de fiscale wet' (NRCH
8.11.1993). Men mag graag vertellen dat die gaten in de kaas
worden geschoten of geboord. In feite ontstaan ze doordat
bepaalde micro-organismen het in de kaas ontstane melkzuur
veranderen in propionzuur. Gasbellen die hierbij ontstaan
vormen de kleine gaten, die volgens voorschrift niet groter
mogen zijn dan een walnoot.
Emmentaler wordt allang niet meer alleen in Zwitserland gemaakt,
maar ook in Frankrijk, Duitsland, Finland en Oostenrijk.
Op de korst van echte Zwitserse emmentaler staat
met grote rode letters 'Switzerland'.
Buiten Zwitserland wordt emmentaler vaak verward met gruyère
(z.a.). Zo omschrijft ook Van Dale emmentaler als een
'soort van gruyère'. Volgens de kaashoeken is dit echter apert
onjuist.
Emmentaler wordt bijna altijd met een h gespeld. Maar de
Zwitserse kaasunie is op dit punt Zwitsers precies: geen h.
Engels Emmental, Emmenthal (1902); Duits Emmentaler
(Käse)\ Frans emmenthal, emmental (1880).
Wijk Rzn Alg. aardrijksk. wdb. 3 (1822) 859; Alg. Ned. ency. besch. stand 5 (1866) 373;
Winkler Prins' 6 (1873) 561; Sander Kaas (1968) 60-65; Larousse kaas ency. (1978) 71-72;
OED (19932).
epsomzout
(1778, uit het Engels) bitter zout, magnesiumsulfaat
Epsom ligt in het graafschap Surrey, aan de voet van de
North Downs, ten noorden van Londen. Omstreeks 1618
werden hier minerale bronnen ontdekt, volgens Van Hoogstraten
(1733) door een zekere Hendrik Wicker: 'Hy vondt
een weinig helder water opborrelen in eene holte, die door
een paardevoet gemaakt was.' In 1695 werd bij Epsom het
epsomiet ontdekt: een glasachtig mineraal.
8!

epsomzout
In de 18de eeuw bloeide Epsom als kuuroord. Het werd bezocht
door koningen en stond in hoog aanzien. Door verdamping
werd uit het bittere mineraalwater van Epsom zout
gewonnen, dat bij ons aanvankelijk bekendstond als Engels
zout of bitterzout. Vanaf het begin van de 19de eeuw sprak
men bovendien van epsomzout.
Epsomzout had verschillende toepassingen: in de geneeskunde
werd het gebruikt als laxeermiddel ('afvoermiddel'), weverijen
gebruikten het om katoenen weefsels zwaarder te maken
en het werd gebruikt als kleurstof.
Aan het eind van de 18de eeuw nam de betekenis van Epsom
als kuuroord af. Dit werd ruimschoots gecompenseerd door
de paardenraces die hier sinds 1730 jaarlijks worden gehouden.
Het beroemdst is de derby, een race die in 1780 werd
ingesteld door de twaalfde graaf van Derby. De Epsom races
worden in de week voor Pinksteren gehouden en trokken al
halverwege de 19de eeuw tussen de drie- en vierhonderdduizend
toeschouwers.
Engels Epsom, Epsom-salt (1770); Duits Epsomsalz (1879);
Frans seldEpsom (1812).
Vergelijk seidlitzerzout
Enkele andere zouten:
Baaizout, keukenzout gewonnen uit zeewater. Dit is genoemd naar de
baai van Bourgneuf ten zuiden van Nantes in Frankrijk, van waaruit in
de middeleeuwen zeer hoogwaardig zeezout (in het Middelnederlands
bayesout) naar heel Europa werd uitgevoerd. Het zout werd gewonnen
door zeewater zeer langzaam te laten verdampen.
Emserzout, geneeskrachtig zout, is genoemd naar de Duitse badplaats
Ems, waar dit zout wordt gewonnen uit natriumhoudende bronnen.
Emserzout ontstaat door verdamping van emserwater. Het werd
voorgeschreven bij aandoeningen aan de longen en tegen hoest. Sinds
circa 1935 is er kunstmatig emserzout op de markt.
Rochellezout is hetzelfde als seignettezout, namelijk kaliumnatriumtartraat.
Dit werd uitgevonden door de Franse arts Pierre Seignette (1660-
1719) uit La Rochelle. Seignette noemde het zelf polychreste. In Engeland
raakte het geneeskrachtige zout in de 18de eeuw bekend onder de namen
Seignettes salt en Rochelle salt. Wij leenden deze laatste vorm omstreeks
1865 uit het Engels.
EPSOMZOUT: Hoogstraten Groot alg. hist wdb. 3 (1733) 129; Chomel Alg. huishoudelijk
wdb. (17782) 300 (bronwater-zout); Witsen Geysbeek Wdb. zamenleving I (1836) 515;
Kramers Geogr. wdb. (1855) 295; Heyse Fremdwtb. (1879'6) 329; Ency. Brit" 9 (1910)
82

fachingerwater
708-709; Vercoullie Etym. wdb. (19253) 85; Metz Woordverkl. (1937) 47, 130; Winkler
Prins 6 8 (1950) 198; Winkler Prins7 (1972) 193; OED (19932); Rey Did hist langue frang.
(19942) 1910.
F
fachingerwater
(1823, uit het Duits) natronhoudend bronwater
Fachingerwater is het duurste Duitse bronwater. Het is een
zogeheten Heilwasser met maar liefst 42 soorten mineralen en
weinig koolzuur. Het wordt tegenwoordig vooral voorgeschreven
om braken bij kinderen tegen te gaan en bij problemen
met lever, galblaas of nieren. Goethe bezong al de kwaliteiten
van het bronwater uit Fachingen - een stadje aan de rivier de
Lahn onder de rook van Wiesbaden - én in Nederland was
fachingerwater in de 19de eeuw een rage. Zo schreef Hildebrand
in 1839 in de Camera Obscura: 'Op de sociëteit dronk
hij nooit iets anders dan fachingerwater, en aan zijn tafel
nooit iets anders dan portwijn.'
Indertijd dronk men het fachingerwater om twee redenen:
omdat het je in combinatie met wijn en suiker een opkikker
gaf, of om gezondheidsredenen. Men ging ervan uit dat
fachingerwater hielp tegen galvlek en 'rotkoortsen', tegen
krampachtige ongemakken in de piswegen, tegen het oprispen
van groene gal en tegen ophoping van slijm in de ingewanden.
Het vreemde is dat de geneeskrachtige werking van het bronwater
uit Fachingen twee keer is ontdekt. Omstreeks het
begin van onze jaartelling waren de bronnen bij Fachingen
beroemd. Maar na de Romeinse tijd verzandden ze.
De tweede ontdekking had plaats in 1745. In dat jaar dronk
een schipper uit Keulen, die last had van hardnekkige constipatie,
in Fachingen uit de bron die vlak bij de Lahn lag.
Hij dronk niet in de hoop op genezing, maar om zijn dorst te
lessen, zoals generaties dorpsbewoners dat voor hem hadden
gedaan. Toch was kort daarop zijn buikverstopping weg. 'Het
83

fachingerwater
gerucht van deze gelukkige en onverwachte genezing verspreidde
zich ras in naburige landen. Hoopsgewijze bezochten
de bewoners derzelve deze wonderdoenende bron, en werden
zonder arts of kruidmenger, van vele ongemakken genezen.'
Aldus de Leidse hoogleraar Gt. Nieuwenhuis in 1823. Nieuwenhuis
moet Fachingen zelf hebben bezocht. Hij was er zo
enthousiast over dat hij in zijn encyclopedie maar liefst zeven
pagina's wijdde aan de geschiedenis en de kwaliteiten van dit
bronwater.
De bestuurders van het hertogdom Nassau waren er als de
kippen bij om het wonder van Fachingen te exploiteren. Men
zocht naar de oorsprong van de bron en vond nog drie andere
bronnen. Vanaf 1746 werd het bronwater naar het buitenland
geëxporteerd.
Aanvankelijk liep de handel redelijk, maar al snel ging er van
alles mis: nalatige opzichters en slechte kruiken met bedorven
bronwater beïnvloedden de handel nadelig. Het was de koopman
August Theodor Pilgrim die hier in 1788 verandering in
bracht. Hij verbeterde de kruiken en liet ze voorzien van een
afbeelding van de Nassause leeuw en het opschrift Fachinger
mineral Wasser. Stevig verzegeld werden ze verzonden naar
opslagplaatsen die in de voornaamste handelsplaatsen werden
ingericht. Bovendien liet hij de kruiken vooral in de
voorjaarsmaanden vullen, als het bronwater op z'n krachtigst
en smakelijkst was. Kortom, het fachingerwater kon aan z'n
zegetocht beginnen, en aan het begin van de 19de eeuw
exporteerde Fachingen jaarlijks ruim 500.000 kruiken.
Duits Fachinger Wasser (±1788).
Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetenschJ 3 (1823) 605-612; Winkler Prins 1 7 (1874) 12;
Hildebrand Camera Obscura (I886 16) 251; Holman & Schotanus Natuurlijk... mineraalwater
(1990).70-71.
84

fazant
fazant
(13de eeuw, uit het Frans)
hoenderachtige vogel met fraaie
veren
Ten oosten van de Zwarte
Zee, ingeklemd tussen de
Grote en de Kleine Kaukasus,
ligt Georgië. Een van de
rivieren die er van de bergen
naar beneden komen is de
Rioni, die nabij de stad Poti uitmondt in de Zwarte Zee.
De oude Grieken kenden deze streek als Colchis, en de Rioni
als de Phasis. Het gebied lag aan de rand van de hun bekende
wereld. De Grieken hadden er al in de 6de eeuw v.Chr. een
handelsnederzetting, maar over de tijd daarvoor deden de
wildste verhalen de ronde. Letterlijk legendarisch was bijvoorbeeld
de tocht van de Argonauten, die er onder leiding
van Jason op uit waren getrokken om het Gulden Vlies te
bemachtigen. Dat was een gouden ramsvacht, die in de bossen
van Colchis door een vuurspuwend monster werd bewaakt.
Met hulp van de plaatselijke tovenares Medea, die verliefd
werd op Jason, konden de Argonauten zich met de
begeerde buit uit de voeten maken. Het verhaal gaat dat zij
behalve het Gulden Vlies ook een exotische vogel met een
buitengewoon fraai verenkleed meenamen. Voor de Grieken
was dat een 'Phasiaanse' vogel — een phasianos. In het Latijn
werd dat phasianus.
Of de introductie van de fazant in de klassieke wereld werkelijk
te danken is aan de Argonauten, valt te betwijfelen.
Zeker is wel dat de vogel in de Kaukasus nog altijd inheems is
en dat hij in Griekenland en bij de Romeinen algemeen
bekend was. Via de Romeinen is de fazant al in de vroege
middeleeuwen in Midden- en West-Europa terechtgekomen.
Phasianus werd in de middeleeuwen in het Frans tot faisant,
later faisan. Het Nederlands heeft het woord weer aan het
Frans ontleend. In het Middelnederlands was de vorm fasaen
gangbaar. Ook de vermoedelijk rechtstreeks door het Latijn
beïnvloede vorm phasiaan kwam wel voor.
De gewone fazant, die dus al meer dan tweeduizend jaar in
85

fazant
Europa rondwandelt en ook wel, maar minder enthousiast,
rondvliegt, draagt de officiële soortnaam Phasianus colchicus -
een duidelijke verwijzing naar zijn gebied van herkomst. De
soort omvat enige tientallen ondersoorten, die onderling
gemakkelijk te kruisen zijn. Zo is de bekende witte ring rond
de hals van de fazant pas in de 19de eeuw hier geïntroduceerd,
door kruising met een uit China afkomstige ondersoort.
De spectaculaire goudfazant, vroeger goudlakensche
fazant geheten, is eveneens afkomstig uit China. Een opvallende
soort Ís verder de argusfazant uit de Indonesische
archipel, die inclusief staart wel twee meter lang kan worden.
Een patroon van tientallen ogen siert zijn veren.
Fazanten werden vroeger veelvuldig gefokt in zogenaamde
fazan(t)erieën en vervolgens vrijgelaten ten behoeve van de
jacht. In het wild werden ze bijgevoerd om de stand op peil te
houden. Een geschoten fazant gaat in de pot, want hij smaakt
uitstekend. De culinaire gewoonte om wild adellijk te laten
worden, dat wil zeggen het te laten liggen tot het bijna begint
te rotten, wordt van oudsher op fazantevlees toegepast. In het
Frans noemt men zelfs het adellijk laten worden van alle
wildsoorten faisander.
De fazant voelt zich in de Nederlandse bossen en duinen
thuis en is er verre van zeldzaam. Toch blijft hij in de ogen
van sommige vogelkenners een uitheemse parvenu.
Engels pheasant (1299 fesaund)\ Duits Fasan\ Frans faisan
(1170 faisani).
Een keuze uit de vele vogelsoorten die naar geografische begrippen zijn
genoemd (zie ook barnevelder):
De adeliepinguïn (Pygoscelis adeliaé) leeft in grote aantallen op Antarctica.
Hij is van andere pinguïns te onderscheiden door een zwarte keel
en een witte ring rond het oog. Zijn naam dankt hij aan Adélieland, de
kust van het stuk Zuidpoolgebied dat aan Frankrijk toebehoort. De
ontdekker ervan, Dumont d'Urville, noemde dit land in 1840 naar zijn
vrouw, Adélie.
Bassaangans en jan-van-gent zijn twee namen voor één forse zeevogel
(.Sula bassana). Om aan voedsel te komen, duikt deze vogel van een
flinke hoogte in zee om een vis te vangen. De naam bassaangans gaat
terug op het kleine, voor de mens nauwelijks toegankelijke eiland Bass
Rock voor de Schotse oostkust nabij Edinburgh, waar deze vogels sedert
eeuwen in grote aantallen nestelen. Vroeger hield men ze voor een ganzensoort;
later zijn ze ingedeeld bij de pelikaanachtigen. De naam janvan-gent
is niet bevredigend verklaard, maar met de Belgische plaats
86

fazant
Gent heeft hij ongetwijfeld niets te maken. Waarschijnlijk is er verband
met het verouderde woord gent 'ganzerik'.
Bemer ('Bohemer') en Boheemse gaai zijn verouderde namen voor de
pestvogel (Bombycilla garrulus), die vooral in Noord-Europa broedt, niet
speciaal in Bohemen (Tsjechië). Ook in het Engels en Frans wordt deze
trekvogel met Bohemen geassocieerd. Mogelijk deed hij door zijn onregelmatige
bezoeken aan West-Europa denken aan de rondzwervende
zigeuners, die om hun vermeende land van herkomst ook wel bohemers
werden genoemd. In de aan het Frans ontleende vorm bohémien is die
naam voor zigeuners bij ons ingeburgerd in de betekenis 'ongeregeld
levend mens, artiest'.
De gilaspecht (.Melanerpes hypopolius uropygialis) leeft in Noordwest-
Mexico en het zuidwesten van de Verenigde Staten. Hij dankt zijn naam
aan de Gila, een iooo kilometer lange rivier die door New Mexico en
Arizona westwaarts stroomt en bij Yuma uitmondt in de Colorado. Een
bekendere bewoner van die streek is het gilamonster of de gilahagedis
(Heloderma suspectum), die ongeveer een halve meter lang kan worden.
Hij heeft een prachtige, kleurig getekende huid en is sloom van aard,
maar kan gemeen en bovendien giftig bijten.
De koperwiek (Turdus iliacus), een lijsterachtige vogel, wordt in sommige
streken van Nederland noorman genoemd, omdat hij ons land
slechts aandoet op doorreis van en naar zijn zomerverblijf in Noord-
Europa.
Texelaar is, behalve de naam van een Texels schaperas en een kaasmerk,
een volksnaam voor de wilde zwaan (Cygnus cygnus). Nu is Texel wel een
bekend vogeleiland, maar juist zwanen komen er niet in grote aantallen
voor, en zeker niet als broedvogels, dus deze naam is vooralsnog
onverklaard.
In tropisch Amerika leeft een koekoekachtige vogel (Monastes fuscd) met
een grijs verenkleed en een rode snavel, waaronder lange haren hangen.
Die 'baard' heeft hem de naam trappist bezorgd, naar de kloosterorde
der trappisten, waarvan de lekebroeders - niet de monniken — veelal een
baard dragen. Deze orde is genoemd naar het klooster La (Grande)
Trappe in het Franse Normandië.
FAZANT: Verdam Middelned. wdb. II (1889) 780; WNT III 3 (1920) 4397-4398; A.J.A.
Claes Jachtfazanten (Almere 1988) 13-19, 35-41; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr.
(198922) 203; Broedvogels van Noord-Holland (1990) 263-265; Pet/t Robert (19932) 887;
Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 325; OED (19932).
87

fez
fez
(1836, uit het Frans) muts met
afhangend kwastje
De fez is genoemd naar de
Marokkaanse stad Fez, daar
is iedereen het over eens.
Verschillende woordenboeken
maken echter een voorbehoud
als het gaat om de vraag
of de fez ook oorspronkelijk
uit Fez komt. Dat voorbehoud is onnodig, want in het Frans
- waar dit woord het eerst opduikt - sprak men aanvankelijk
van bonnet de Fez 'muts uit Fez'. Dat was in 1664. Kort daarop
werd dit verkort tot fes of fez., spellingvarianten die ook bij
ons nog steeds voorkomen.
Fez werd in 808 gesticht door sultan Edris Ben Edris. In de
middeleeuwen was het de belangrijkste stad in de islamitische
wereld en telde het 90.000 huizen en maar liefst 785 moskeeën.
Vanaf de 16de eeuw, toen de sultan zijn zetel naar
elders verplaatste, zette het verval in. In de 19de eeuw was Fez
niet veel soeps meer: de straten waren er 'eng, bogtig en morsig',
het graf van stichter Edris was een vrijplaats voor misdadigers
geworden en aan de eens zo verlichte universiteit
werd nu necromantie onderwezen - waarzeggerij door geestenbezwering.
Fez stond bekend om twee produkten: de muts
die eruitziet als een omgekeerde bloempot met afhangende
kwast, en marokijn (z.a.) - rood geiteleer dat in de 17de
eeuw internationaal bekendstond als 'het fijnste leer uit Barbarije'.
Voor beide produkten maakten de ambachtslieden
gebruik van een kleurstof die zij bereidden uit een bes die in
de omgeving van Fez in overdaad groeide.
Omdat het recept voor deze kleurstof zorgvuldig geheim
werd gehouden, werden de mutsen lange tijd alleen in Fez
gemaakt. Later kwam daar Tunis bij en in de tweede helft van
de 19de eeuw was de fez een internationaal produkt geworden,
dat werd vervaardigd in Zuid-Frankrijk, Oostenrijk,
Zwitserland, Duitsland en Turkije.
Vooral in Griekenland en Turkije werd de fez in de vorige
eeuw veel gedragen, door mannen en vrouwen. In 1826 werd
88

finlandiseren
de fez in Turkije zelfs verplicht gesteld voor ambtenaren en
militairen. De rang bleek uit de kostbaarheid van de fez, die
bij ons ook wel 'Turkse kap' werd genoemd. In het Arabisch
sprak men ook van tarboesj.
Bij zijn poging het oude Turkije naar Westeuropees model te
hervormen, verbood Atatürk in 1924 de fez. Als we het Woordenboek
der Nederlandsche Taal mogen geloven, werd het
mutsje omstreeks dezelfde tijd 'hier te lande wel in huis of bij
sport gedragen'. Tegenwoordig kom je de fez nog zelden in
het wild tegen, eigenlijk alleen nog in de klederdrachten van
Griekenland, Albanië en de overige Balkanlanden.
Engels fez{ 1803); Duits .fe (1804); Frans fez (1672).
Nederlandsch Magazijn (1843) 353; Nieuwenhuis Kunsten en wetensch. 2 3 (1856) 279; Alg.
Ned. ency. besch. stand 6 (1866) 116, 120; Winkler Prins' 7 (1874) 85, 91; Ency. Brit" 10
(1911) 306-307; WNT III 3 (1920) 4437; Deutsches Fremdwtb. 7 (1988) 251; Philippa Koffie,
kaffer en katoen (1989) 40; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 337; OED (19932);
Rey D/'ct hist langue frang. (1994 2) 792.
finlandiseren
(±1975) tot afhankelijke neutraliteit dwingen
Finlandisering is een begrip uit de discussie over wapenbeheersing
in de jaren zeventig en tachtig. Het werd vooral
gebruikt door voorstanders van de plaatsing van Amerikaanse
kruisraketten in Europa. Kwamen die er niet, dan zou Europa,
zo vreesden zij, zoetjesaan worden gefmlandiseerd - lees:
dan zou het in militair, economisch en politiek opzicht binnen
de invloedssfeer komen van wat toen nog de Sovjetunie
heette.
Finland werd beschouwd als een land dat zich bij zijn belangrijkste
beslissingen had laten inpakken door de Sovjetunie.
De Finnen hebben dit altijd hardnekkig ontkend, maar
in Rusland zijn inmiddels archieven geopend waaruit blijkt
dat Urho Kekkonen (1900-1986), de vroegere Finse president,
nog verder is gegaan dan men altijd heeft gedacht.
Kekkonen was president van 1956 tot 1981. Van zijn nauwe
betrekkingen met de Sovjetunie maakte hij geen geheim. Hij
ging regelmatig vissen met Aleksej Kosygin en in 1964 kreeg
hij zelfs de Lenin-orde.
Maar in eigen land hield hij zich altijd verre van de com-
89

finlandiseren
munisten. Zijn goede contacten met het Kremlin gebruikte
hij als troef ten opzichte van de kiezers: dankzij hem konden
conflicten met Rusland, zoals de bloedige Winteroorlog van
1939-1940, worden voorkomen.
Inmiddels is duidelijk dat Kekkonen niet zo onafhankelijk
was als hij deed voorkomen. In 1956 gaf de Finse communistische
partij in opdracht van de KGB op het beslissende moment
haar steun aan Kekkonen. En toen die in 1961 de verkiezingen
dreigde te verliezen, lokte Chroesjtsjov met opzet
een crisis met Finland uit. Kekkonen reisde naar Rusland,
bezwoer deze namaak-crisis en won de verkiezingen - waardoor
de Sovjetunie nog langer op een trouwe vazal kon rekenen.
Met het ineenstorten van de Sovjetunie is finlandisering een
historische term geworden. Je leest hem af en toe nog in de
krant, maar waarschijnlijk zal hij binnen een paar jaar worden
bijgezet in de kelders van het taaimuseum.
Twee vergelijkbare begrippen:
Balkaniseren, een rijk in kleine, elkaar vijandig gezinde stukken verdelen,
waardoor er wanorde en terreur ontstaat. Dit gebeurde op de
Balkan door het uiteenvallen van het Ottomaanse Rijk in de jaren voor
en na de Eerste Wereldoorlog. Het woord werd in Duitsland voor het
eerst gebruikt (balkanisieren) en later in het Engels opgenomen (Balka-
nizê).
Jutlandiseren betekent zoveel als jezelf buiten de markt plaatsen, kennelijk
in navolging van Jutland. Het is een recent begrip, dat opgang
maakte nadat het was gebruikt door Neelie Smit-Kroes, de toenmalige
minister van Verkeer en Waterstaat. In een bericht over de relatief betere
TGV-spoorverbindingen van Frankrijk met België en Duitsland schreef
NRC Handelsblad op 9.4.1991: 'De vrees voor "Jutlandisering" van
Nederland is dan ook niet onterecht.' Vooralsnog heeft dit begrip de
woordenboeken niet gehaald.
Kramers vermeldt in 1863 hollandizeeren voor 'hollandsche vormen aan
zeden geven'. Het is niet waarschijnlijk dat het hier gaat om een
voorloper van hollanditis.
FINLANDISEREN: Winkler Prins* 8 (1950) 590; Nederlof Lexicon politiek-militair-
strategische termen (1979) 25, & (19923) 85; WP ency. W.O. II I (1980) 210-211; Prisma
van Europa (1992) 90-91; F. van Straten, 'Finlandisering met bijsmaak', in: NRCH
31.10.1992.
90

G
gaas
gaas
(1692, uit het Frans) dun
garenweefsel; vlechtwerk van
metaaldraad
De herkomst van het woord
gaas is omstreden. Sommigen
leiden het af van het Arabische
woord gazz, dat 'floszijde' betekent, dat wil zeggen: de
losse zijde die wordt gesponnen van het buitenste deel van de
cocon. Anderen leiden het af van de plaats Gaza in Palestina.
Voorstanders van de eerste theorie wijzen erop dat de Arabieren
gazz uit het Perzisch leenden. Perzië had ooit een
bloeiende zijdehandel; van Gaza is niet bekend dat er gaas
werd gemaakt of verhandeld. De voorstanders van de Gazatheorie
brengen hier weer tegenin dat er verschillende stoffen
zijn genoemd naar doorvoerhavens. In de 19de eeuw werd er
in Gaza trouwens wel katoen en zijde gemaakt.
De strijd is onbeslist, maar zeker is wel dat Gaza van oudsher
een belangrijke handelsplaats was, omdat het voor karavanen
de laatste stop was op de reis van Palestina naar Egypte.
Bovendien lag het erg gunstig voor handel met Syrië en Arabië.
Dit alles maakte de stad ook tot een begeerde prooi:
Alexander de Grote veroverde haar in 333 v.Chr., kort daarop
gevolgd door Antigonus. De Arabieren maakten zich in 643
n.Chr. meester van Gaza.
Ook de kruisvaarders waren in Gaza en waarschijnlijk namen
zij de stof in de 13de eeuw voor het eerst mee naar Europa.
Echt plezierige herinneringen zullen ze overigens niet aan
Gaza hebben gehad, want ze zijn daar tot tweemaal toe verpletterend
verslagen.
In het middeleeuws Latijn werd gaas gazzatum genoemd.
Hieronder verstond men een soort dundoek. In 1279 bepaalde
een concilie dat monniken deze doeken niet mochten dragen,
waarschijnlijk omdat ze rijk versierd waren. In het Frans
is gaze voor het eerst aangetroffen in de tweede helft van de
91

geiser
15de eeuw. Via het Frans kwam deze stofnaam vervolgens
terecht in het Engels, Duits en Nederlands.
Gaas raakte bij ons aan het eind van de 18de eeuw in de
mode. De stof komt vele malen ter sprake in het werk van
Wolff Sc Deken. 'Ik heb [sic] met Letje uitgeweest, om dat
nieuwmodiesch gaas', schrijft Sara in de De historie van mejuffrouw
Sara Burgerhart (1782). 'Het stuk was byna weg; doch
men wagtte alle daag nog fraaier [...]'. Wolff & Deken noemen
gaas als stof voor japonnen, halsdoeken, boezelaars en
als garnering. Ook gebruiken zij gaas reeds figuurlijk in
'gegaasde beelden'.
Engels gauze (1561); Duits Gaze (1693); Frans gaze (1461).
Wanneer Hildebrand in de Camera Obscura kennismaakt met de schatrijke
Henriëtte Kegge, draagt zij een 'weelderig négligé van wit batist en
kronkelige tule'. Tule, vroeger ook wel tulle, is een zeer licht, open weefsel
met zeshoekige mazen. Het wordt gebruikt voor vitrage en als ondergrond
voor kant. Iets dergelijks schijnt in Frankrijk al in de 11de eeuw te
zijn vervaardigd, maar de moderne naam dateert pas uit de 17de eeuw.
De stof is genoemd naar een Frans stadje waar hij werd gemaakt: Tulle,
in het departement Corrèze, aan de westzijde van het Centraal Massief.
GAAS: W. Beurs De groote waereld (1692) 10-11, 32; Wolff en Deken (ed. Buijnsters,
1980) Sara Burgerhart (1782) brief 56, p. 307; Wijk Rzn Alg. aardrijksk. wdb. (1821) 1019
(Gozo); Winkler Prins> 7 (1874) 295-296; WNT IV (1889) I I I-I 13; Franck & Wijk Etym.
wdb. (I9I2 2) 172; Haeringen Suppl. etym. wdb. (1936) 52; Vieu-Kuik Franse woorden door
Wolff en Deken I (1957) 198-199; Onions Oxf. dia. Engl. etym. (1985) 391; Deutsches
Fremdwtb. 7 (1988) 253; Philippa Koffie, kaffer en katoen (1989) 35-36; Ibrahim
Kulturgeschichtliche Wortforschung (1991) 103-104; Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 ls )
138; Dauzat Dia. étym. (19932) 333; OED (19932); Rfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932)
403; Rey Dia. hist. langue frang. (19942) 875.
geiser
(1845, uit het IJslands) warme
springbron (184$); waterverwarmingstoestel
(1898, uit het
Engels)
In het zuiden van IJsland,
aan de voet van een grote
gletscher, ligt de beroemdste springbron ter wereld: de Grote
Geiser. Geologen schatten, op basis van aslagen, dat dit
gebied al zo'n tienduizend jaar vulkanisch actief is. De eerste
beschrijving van de springbronnen dateert echter uit de 13de
92

geiser
eeuw. Als gevolg van een aardbeving, zo schreef iemand in
1294, verdwenen sommige bronnen en ontstonden andere.
Dat is daarna zo doorgegaan. Het zuiden van IJsland wordt
gemiddeld twee keer per eeuw door een flinke aardbeving
getroffen, wat grote gevolgen kan hebben voor de springbronnen.
Zo lag de Grote Geiser er in de tweede helft van de 16de
eeuw kalmpjes bij. Maar door een aardbeving in 1630 spoot
hij het water uit z'n onderaardse bekken met zo'n kracht
omhoog, dat het hele omliggende gebied schudde. Sindsdien
geniet de Grote Geiser wereldfaam. In talloze reisverslagen is
een beschrijving te vinden van de typische manier waarop
deze springbron tot uitbarsting komt: eerst is onderaards
gerommel te horen, de bodem begint te trillen, uit het water
in het bovengrondse bekken ontsnappen stoombellen, en
dan... wordt het rustig. Zo gaat dat verschillende keren achter
elkaar, maar dan zwelt het gerommel aan tot gedonder, het
water in de kom begint te golven, wolken stoom ontsnappen,
in de diepte is een geweldige dreun te horen en ten slotte
spuit met geraas een kokende waterstraal omhoog, vroeger
wel tachtig meter de lucht in.
Een fraaie beschrijving van een springbron op IJsland - niet
van de Grote Geiser overigens - is te vinden in een reisverslag
van walvisvaarder C.G. Zorgdrager. In 1699 maakte kapitein
Zorgdrager met zijn mannen een uitstapje naar het binnenland
van IJsland, aan de noordkant van het eiland. Omdat
hem verteld was dat de bronnen kokend water spoten, had
hij een stuk schapevlees meegenomen, dat hij aan een touw
in de bron wierp. Telkens werd het vlees op de straal omhooggespoten.
Na negen keer spuiten was het gaar. De mannen
aten het vlees met brood en dronken afgekoeld bronwater.
Zorgdrager bewaarde een gedroogd stuk vlees als
souvenir. Hij meldde nog dat het water van een andere
springbron goed heette tegen 'Venusquaalen', die juist op
IJsland hardnekkig waren. Hij probeerde bovendien een
verklaring voor de springbronnen te geven, maar daar bakte
hij niet veel van.
Dat laatste gold trouwens ook voor de meeste wetenschappers.
Pas in 1846 ontdekte de beroemde Duitse scheikundige
93

geiser
Robert Bunsen hoe de Grote Geiser ongeveer werkt. Hij liet
er thermometers in zakken, verrichtte talloze metingen, en
kwam met een theorie die - met slechts kleine aanpassingen
- nog steeds staat.
Inmiddels was het begrip geiser zo bekend geworden dat het
internationaal werd gebruikt voor warme springbronnen in
het algemeen. In veel woordenboeken heerste op dit punt
aanvankelijk verwarring. Zo omschreef Calisch geiser in 1864
als 'algemeene benaming van reusachtige springbronnen op
het eiland IJsland'. In feite werden de springbronnen alleen
buiten IJsland geisers genoemd. Op IJsland zelf had en heeft
iedere springbron een eigen naam, met als bekendste de Grote
Geiser. Geysir betekent in het IJslands 'gutser, spuiter', van
het werkwoord geysa, dat 'gutsen' of 'omhoogspuiten' betekent.
Maar goed, in de meeste moderne talen werd geiser dus een
soortnaam voor springbron. In het laatste kwart van de 19de
eeuw kwam daar in het Engels en Nederlands nog een betekenis
bij, die van waterverwarmingstoestel. Engeland liep
indertijd vooraan met de ontwikkeling van warm watertoestellen;
later nam Duitsland die rol over.
Met geiser (aanvankelijk vaak 'geyser' gespeld) bedoelde men
omstreeks de eeuwwisseling een toestel om badwater te verwarmen,
veelal gevoed met gas, maar ook met cokes of kolen.
Het waren enorme ketels, apparaten die wij nu boilers zouden
noemen. Vanaf 1920 maakte de keukengeiser in Nederland
algemeen opgang. In het begin had je nog open geisers,
maar die hadden als nadeel dat het water een deel van de
verbrandingsgassen opnam, wat een vieze smaak gaf. Overigens
is de keukengeiser al weer een tijdje op z'n retour: de
markt krimpt jaarlijks met tien procent. Ook de Grote Geiser
is op z'n retour. In 1981 is, om uitbarstingen te bevorderen,
het onderaardse kanaal schoongemaakt, maar hij spuit slechts
als er eerst een flinke hoeveelheid zeep in wordt gekieperd -
een hulpmiddel dat in de 19de eeuw werd ontdekt. Zelfs dan
haalt hij met moeite veertig meter. De Grote Geiser blijft
daarmee ruim achter bij geisers elders in de wereld.
Engels geyser (1780 [springbron]; 1878 [verwarmingstoestel]);
Duits Geysir.; Geisir [springbron]; Frans geyser [springbron]
(1824).
94

A. Mourbach C.G. Zorgdragers 8loeyende Opkomst der Aloude en Hedendaagsche Groen-
landsche Visschery (1720) 38-46; Nederlandsch Magazijn (1834) 193-195, & (1835) 347-
349, & (1845) 387-390; Nieuwenhuis Aanhangsel 3 (1836) 28-29; Calisch Nieuw wdb. der
Ned. taal (1864) 396; Winkler Prins' 7 (1874) 426; Winkler Prins* 7 (1916) 765-768, & 8
(1917) 2; Oosthoek ency. 5 (1919) 884-885; Alders In Holland staat een huis (1944*) 122-
123; Winkler Prins 6 9 (1950) 181-183; Cleasby & Vigfusson & Craigie An Icelandic-English
dict (19572); Helgi Torfason The Great Geysir (Reykjavik 1985); OED (19932); pfeifer
Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 414; Petit Robert (19932) | o 17.
git
(14de eeuw, uit het Frans) harde zwarte delfstof, vooral gebruikt
voor sieraden
Zwart is geen kleur, weten wijsneuzen, maar wat is dan het
verschil tussen zwart en gitzwart? En wat is gift
Git is een delfstof die is ontstaan door verkoling van hout dat
in rottingsslik heeft gelegen. Git staat ook bekend als bergwas,
pekkool, zwart agaat of zwart barnsteen. In de oudheid
noemde men de steen gagates. Plinius herleidde deze naam
tot de rivier en de plaats Gagai in Lycië, indertijd een koninkrijk
aan de zuidkust van Klein-Azië. Doorgaans hechten
etymologen niet veel waarde aan de woordverklaringen van
Plinius, maar in dit geval wordt zijn bewering vrijwel overal
zonder tegensputteren overgenomen.
Gagai is niet meer dan een voetnoot in de geschiedenis van
de klassieke oudheid. Volgens de Princeton encyclopedia of
classical sites (1976) is het plaatsje in de vierde eeuw v.Chr.
voor het eerst vermeld. Het zou zijn gesticht door in moeilijkheden
verkerende zeelieden uit Rhodos, die verheugd 'Ga,
ga!' (land, land) riepen toen ze de kust zagen. Het verhaal wil
dat zij het oord van hun behouden aankomst 'Landland'
hebben gedoopt: Gagai. Een metropool is het nooit geworden.
Tegenwoordig resten er slechts schamele ruïnes, waarin
precies één inscriptie is gevonden.
Over de eigenschappen die aan de stenen uit Gagai werden
toegeschreven zijn we dankzij Plinius heel wat beter ingelicht.
Krassen die met deze zwarte, gladde steen op aardewerk worden
gezet, kunnen nooit meer worden gewist, meende hij.
'Verbrandt men de steen, dan houden de dampen slangen op
afstand en verdrijven ze hysterische aandoeningen; men kan
er epilepsie mee diagnostiseren en maagdelijkheid mee con-
git
95

git
troleren. Een aftreksel van de steen in wijn helpt tegen kiespijn
en samen met was is hij goed tegen de klierziekte.'
Bovendien gebruikten zieners de steen bij voorspellingen, zo
besloot hij.
Stenen uit Gagai waren al vroeg in Nederland bekend. In het
Middelnederlands schreef men gagaet, later aget of g(h)et en
weer later git. Het wegvallen van de g aan het begin van het
woord is waarschijnlijk te wijten aan verwarring met agaat
(z.a.) - een steen die volgens Plinius ook van een riviernaam
is afgeleid, de Achates op Sicilië. Overigens bleef ook de vorm
gagaat bestaan, maar die is minder gebruikelijk.
Git werd in grote hoeveelheden in Duitsland gevonden, vooral
in Württemberg. Er werden onder andere gespen en snuifdozen
van gemaakt, maar vooral sieraden, met name voor de
rouw. Bilderdijk vertaalde in 1808 een Latijns gedicht van Van
Baerle over een 'zwartkoralen borstklis' om de hals van Maria
Tesselschade, dat begint met de regels:
Tessel, waarom zulk een borstweer voor den toegang tot uw
hart?
Waarom voor dien kuischen boezem, zulk een
oogverschrikkend zwart?
Zal dit git de liefde weeren, die, uws ondanks, u beloert?
Dichters mochten flonkerende zwarte ogen graag vergelijken
met het glimmend zwarte git en dus dichtte Simon van Beaumont
(1573-1654):
Hondert Kusjes hondertmaal,
[...] Zoud' ik zonder rusten gheven,
[...] An uw koontjes, roodt en wit,
An uw borstjes, hardt en rondt
An uw ooghjes, als een git,
Schoone noordtster van mijn leven.
Op zijn beurt maakte Tollens git nog zwarter dan het al is
door het te verbinden met ravenveren. 'Haar vlechten zijn als
ravengit/ Haar boezem is als zwanenwit', dichtte hij. Waarmee
maar gezegd wil zijn dat zwart wel degelijk een kleur is,
en gitzwart helemaal.
96

Engels jet (±1387); Duits GagaP, Frans jais (1268).
gorgonzola
Plinius (ed. Bostock & Riley, 1855-1857) Nat Hist XXXVI, 34; S. v. Beaumont (ed.
Tideman) Gedichten (1843) 281; H. Tollens Gezamelijke dichtwerken X (1848) 140;
Bilderdijk De dichtwerken 9 (1858) 424; Winkler Prins > I (1870) 226-229; WNT IV (1889)
2402-2406, & Suppl. I (1956) 815-816 (agaat); Vries Ned. etym. wdb. (1971) 209; Princeton
ency. classical sites (1976) 342; Dauzat D/ct. étym. (19932) 404; OED (19932).
gorgonzola
(ip03, uit het Italiaans) soort
blauwe kaas
Wie vanuit Milaan in oostelijke
richting de oude hoofdweg
naar Bergamo neemt,
bereikt al na een kilometer of
tien het stadje Gorgonzola, dat tegenwoordig zo'n 15.000
inwoners telt. Gorgonzola - dat zal duidelijk zijn - is de
bakermat van de gelijknamige kaas. In de omgeving van
Gorgonzola lagen vroeger rijke weidegronden.
In de herfst lieten herders op hun tocht van de Alpen naar de
Po vlakte hier hun koeien rusten. Van de melk van deze koeien
werd een kaas gemaakt die stracchino werd genoemd, naar
het Lombardische stracco, dat 'moe' betekent. Later sprak
men van stracchino di Gorgonzola. Dit is nog steeds de officiële
naam, maar in de spreektaal zegt men kortweg gorgonzola
of zelfs zola. De kaasproduktie in Gorgonzola moet al in
de 9de eeuw zijn begonnen. Aanvankelijk maakte men alleen
in de herfst kaas, maar toen de belangstelling toenam, begon
men dit ook 's winters te doen. Pas aan het eind van de 19de
eeuw raakte gorgonzola internationaal bekend.
Gorgonzola is een romige kaas, die wordt gemaakt van verse,
volle koeiemelk, meestal een mengsel van ochtend- en avondmelk.
De blauwe schimmel wordt veroorzaakt door de Penicillium
roqueforti - dezelfde schimmel als in stilton (z.a.) en
roquefort.
Al sinds het begin van deze eeuw wordt gorgonzola ook buiten
Italië gemaakt, vooral in Engeland en Denemarken. In
Gorgonzola zelf wordt tegenwoordig nauwelijks meer kaas
gemaakt.
Engels Gorgonzola (1878); Duits Gorgonzola.; Frans gorgonzola
(1890).
97

gruyère
Vivat's ency. 5 (1903) 3343; Wagenaar Ency. voedings- en genotmiddelen (1938) 161;
Partridge Name into word (1949) 183; Sander Kaas (1968) 55-56; Larousse kaas ency.
(1978) 90-91; La Stella Dizionario storico di deonomastica (1984) 108; Petit Robert (I993 2)
1030; OED (19932).
gruyère
(1822, uit het Frans) soort van gatenkaas
Als de Frans-Duitse taalgrens in Zwitserland iets verder westelijk
had gelopen, hadden wij de streek Gruyère in het kanton
Fribourg waarschijnlijk gekend als het Greyerzer Land,
want zo noemen de Duitsers dit gebied. Dwars door dit oude
graafschap stroomt van zuid naar noord de Saane, die via de
Aare uitmondt in de Rijn.
In deze streek wordt sinds het begin van de 12de eeuw een
volvette, harde kaas met kleine gaatjes gemaakt. De Zwitsers
omschrijven hem wisselend als het kleine broertje van de
emmentaler (z.a.) of - iets positiever - als de kaas die nooit
verveelt.
Gruyère wordt zowel in de dalen als op de bergweiden gemaakt
in wielvormen van zo'n 45 kilo. Traditioneel werden
deze op de schouders gedragen, op een houten stellage.
Sinds lang wordt ook in Frankrijk en België gruyère gemaakt.
De Fransen hebben zelfs wettelijk recht op de benaming gruyère,
samen met de Zwitsers. Dat is vastgelegd in het Verdrag
van Stresa (1952), waarin diverse landen overeenkwamen merknamen
van een aantal kaassoorten buiten de eigen grenzen te
beschermen.
In 1993 produceerde Zwitserland 24.000 ton gruyère. Een
kwart daarvan werd binnen de Europese Gemeenschap afgezet.
Engels Gruyère (1802); Duits Greyerzer (Käse); Frans gruyère
(1674).
Wijk Rzn Mg. aardrijksk. wdb. 3 (1822) 1150; Kramers Geogr. wdb. (1855) 363; Winkler
Prins6 10 (1951) 118; Sander Kaas (1968) 65-66; Larousse kaas ency. (1978) 95-96; Petit
Robert (19932) |055; Dauzat Dict étym. (19932) 356; OED (19932).
98

Haarlemmerolie
H
haarlemmerolie
(1734) bepaalde olie die een geneeskrachtige werking zou hebben
Haarlemmerolie bestaat uit terpentijn, natuurhars, lijnolie,
ontgiftigd zwavelpoeder en nog enkele ingrediënten, die de
fabrikant al 300 jaar angstvallig geheimhoudt. De uitvinding
van het goedje wordt toegeschreven aan de Haarlemse schoolmeester
Claes Tilly (1665-1734). In een uitputtend artikel over
dit onderwerp toont Henri Spijkerman echter aan dat Tilly
reeds vele voorgangers had: al in 1625 werd een vergelijkbaar
middel in Praag aan de man gebracht en waarschijnlijk is het
nog ouder.
Hoe het ook zij, Tilly begon in 1696 in Haarlem met de verkoop
van dit 'wondermiddel'. Hij noemde het Medicamentum
Gratia Probatum, maar in de volksmond stond het al
spoedig bekend als Tilly-olie of Tilly-balsem. Later sprak men
vooral van Haarlemmerolie.
Al snel kreeg Tilly te maken met moordende concurrentie.
Hij beklaagde zich bij het stadsbestuur en kreeg in 1734
toestemming om de naam 'Oprechte Haarlemmerolie' te voeren.
Op de lange termijn bood dit echter geen soelaas. Met
name in de Franse tijd, toen niemand zich meer aan plaatselijke
ordonnanties stoorde, kende Haarlem enkele tientallen
fabriekjes waar Haarlemmerolie werd geproduceerd.
Er werd dan ook goed aan verdiend. Haarlemmerolie werd
aanbevolen tegen talloze ongerieven, zoals galstenen, geelzucht,
ingewandsstoornissen, slechte adem, reumatiek, jicht
en krampen, nierstenen, ontsteking van de urinewegen, griep,
netelkoorts, hooikoorts, maden, bloedzweren, lichte verbrandingen,
insektenbeten, winterhanden, kloven, tandpijn, haaruitval
- ja wat kon je er eigenlijk niet mee genezen? Het werd
internationaal aan de man gebracht; al in de 18de eeuw was
de bijsluiter, behalve in het Nederlands, Frans, Duits en Engels,
ook gesteld in het Zweeds, Deens en Portugees. Missionarissen
introduceerden het middeltje in de 19de eeuw in
Afrika, waar het nog steeds gretig aftrek vindt, net als in
99

hamburger
Noord- en Zuid-Amerika. In totaal wordt Haarlemmerolie
tegenwoordig naar maar liefst 45 landen geëxporteerd, in de
vorm van drank, capsules, zalf en zetpillen.
In 1989 werd Haarlemmerolie van de lijst van geneesmiddelen
geschrapt. Het College ter beoordeling van geneesmiddelen
achtte de werking ervan namelijk niet bewezen. De tekst in
de bijsluiter moest worden aangepast. Bij de enig overgebleven
producent, de firma C. de Koning Tilly in Haarlem, zat
men daar niet mee: goede wijn behoeft geen krans, was hun
reactie. Maar er zijn er die menen dat Haarlemmerolie een
kwakzalversmiddeltje is, dat schadelijk kan zijn voor de
gezondheid.
Engels Dutch drops (1844), Haarlem-oil {1885).
WNT V (1900) 1451; 'Oprechte Haarlemmerolie is geen echte medicijn meer', in: NRCH
13.12.1989; Henri Spijkerman, 'Haarlemmerolie, het Medicamentum Gratia Probatum',
in: Haerlem jaarboek (1993) 51-80.
hamburger
(1938, uit het Engels) plat,
gebraden stuk gehakt
Hoog in het noorden van
Duitsland, op het punt waar
de Elbe zich van een rivier tot
een bescheiden zeearm verbreedt,
ligt de agglomeratie
Hamburg. Deze belangrijke havenstad is een van de zelfstandige
Länder van de Bondsrepubliek en telt meer dan anderhalf
miljoen inwoners.
Halverwege de 19de eeuw namen emigranten uit Hamburg
een vleesgerecht mee naar de Verenigde Staten dat daar mettertijd
zou uitgroeien tot de populairste snelle hap aller tijden.
Omstreeks 1884 noemde men dit vleesgerecht Hamburg
steak. Niet lang daarna sprak men van Hamburger steak, wat
rond de eeuwwisseling werd ingekort tot hamburger.
De grootste propagandist die dit gebraden stuk gehakt ooit
heeft gehad was de Amerikaanse voedselhervormer J.H. Salisbury
(1823-1905). Naar hem werd de hamburger omstreeks
1897 salisbury steak genoemd, een naam die je nog wel eens
100

hamburger
ziet opduiken in restaurants die zich te chic voelen om een
hamburger te serveren.
De hamburger werd aanvankelijk zonder brood geserveerd.
Het kadetje kwam er - zo meldt de Amerikaanse literatuur -
omstreeks 1912 bij. In het begin van de jaren dertig verdrong
de hamburger in de Verenigde Staten de hot dog als populairste
snelle hap. Vanaf dat moment was de opmars van de
hamburger niet meer te stoppen. Men zag het woord abusievelijk
aan voor een samenstelling van ham en burger, hoewel
er geen ham aan te pas kwam. Burger werd nu een achtervoegsel
voor allerlei gerechten, zoals de cheeseburger en de
whimpeyburger. Laatstgenoemde dankt zijn naam aan Wimpie,
een personage uit de Popeye-strip. In Nederlandse woordenboeken
is de hamburger voor het eerst aangetroffen in
1938, maar de opkomst van dit gerecht dateert van na de
Tweede Wereldoorlog.
Engels Hamburger steak (1884); Duits Hamburger, Frans hamburger
(1930).
Enkele andere vleeswaren:
De herkomst van casselerrib (Kasseier of Kafiler in het Duits) is onzeker,
maar sommigen brengen deze naam in verband met de Duitse stad
Kassei. Dat het woord met een c wordt gespeld, komt doordat de
ontlening verliep via de Franse vorm Cassel of op grond van een oudere
Duitse schrijfwijze.
Parmaham, gerookte ham, is in een bepaalde klasse restaurants sinds
enkele decennia in combinatie met meloen het meest geserveerde
voorgerecht, maar heeft zich nog altijd geen plaatsje mogen verwerven
in onze woordenboeken. Van oorsprong komt parmaham uit Parma in
Italië, waar de hammen in de buitenlucht worden gedroogd. Inmiddels
wordt ze ook in talloze andere landen gemaakt, waaronder Nederland.
Italië heeft meermaals geprobeerd de naam te beschermen, maar tot nu
toe tevergeefs.
Tartaar, gehakte biefstuk, dankt zijn naam aan het verhaal dat de
Tartaren met lappen vlees onder hun zadel reden om die mals te maken.
De correcte naam voor dit Mongoolse volk is trouwens Tataren. De
foutieve vorm Tartaren ontstond in de middeleeuwen, door associatie
met Tartarus, in de Griekse en Romeinse mythologie het rijk van de
eeuwige duisternis.
De herkomst van berliner, een soort van boterhamworst, behoeft geen
toelichting.
HAMBURGER: WNT V (1900) 1730; Wagenaar Ency. voedings- en genotmiddelen (1938)
392; Mencken Am. Lang. Suppl. I (1945) 427-428; Flexner I hear America talking (1976)
183-184; Rey-Debove D/'ct des anglic. (I990 2) 376; Merriam-Webster new book of word hist.
(1991) 211; OED (19932).
101

hit
house
(1769) klein paard\ shetlandpony
Van de 16de eeuw tot het eind van de 18de eeuw stonden de
Shetlandeilanden bij ons bekend als Hitland of de Hitlandse
eilanden (zie hierover verder bij Shetlandpony). De eilanden
waren beroemd om hun uitzonderlijk rijke viswateren, hun
uitstekende wol en hun dwergpaardjes. Die paardjes werden
aanvankelijk Hitlandse paarden genoemd. Dit werd eerst verkort
tot hitlander en vervolgens tot hit of hitje. Later - aan
het begin van de 20ste eeuw - werd dit woord verdrongen
door Shetlandpony en Shetlander, begrippen die we uit het
Engels leenden. Hit(je) bleef bestaan, maar kreeg de betekenis
van klein paard in het algemeen.
Overigens noemt men zo'n klein paardje in het noorden van
ons land veelal ked(de). Ked was van oorsprong de naam van
een zeer kleine hit. Een relatief groot dwergpaardje noemde
men een dubbele hit.
WNT VI (1912) 770-771, & VII' (1926) 1924-1925 (ked); Franck & Wijk Etym. wdb.
(19122) 253; Vercoullie Etym. wdb. (19253) 133; Vries Ned. etym. wdb. (1971) 258-259;
Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 is) 171.
house, house-muziek
(1987y uit het Engels) monotone, elektronische dansmuziek
House ontstond omstreeks 1982 in The Warehouse in Chicago,
een club die was gevestigd in een oud pakhuis. Frankie
Knuckles was daar discjockey sinds 1977. Hij staat te boek als
de 'Godfather of house'. Al in 1971, als discjockey in New
York, was Knuckles begonnen om bestaande platen met
elkaar te combineren met behulp van twee draaitafels en een
mengpaneel. Hij mengde disco- en zogeheten Philly-soulnummers
met de elektronische muziek van groepen als Kraftwerk
en New Order tot nieuwe dansmuziek. Later maakte hij
hiervoor gebruik van drumcomputers, synthesizers, sequencers
en sample-apparatuur.
Knuckles verliet The Warehouse in 1983, maar toen was de
nieuwe dansmuziek, die naar de dansclub house werd genoemd,
al populair buiten Chicago. Vanuit Amerika waaide
de nieuwe muziek in 1986 over naar Londen, waar house eerst
alleen in undergroundclubs te horen was. Nadat Britse disc-
102

house
jockeys de muziek in de zomer van 1987 bij de toeristen op
Ibiza in de mode hadden gebracht, brak in Londen een houserage
uit.
In het najaar van 1987 was house voor het eerst in Amsterdam
te horen, in de club RoXY, waar de muziek aanvankelijk
nauwelijks publiek trok. Maar nadat in september 1988 in
Amsterdam de eerste grote house-party was gehouden, verbreidde
het fenomeen zich als een olievlek.
Aanvankelijk bleef het ondergronds: de organisatoren werkten
met uitnodigingen, 'flyers' die van hand tot hand gingen
en binnen allerlei netwerken werden verspreid. Na ruim een
jaar kregen house-party's een slechte naam, vooral door het
gebruik van de drug ecstasy of xtc. In Utrecht raakte een
jongen zwaar gewond en in Amsterdam liep een feest volledig
uit de hand, waarbij een moskee werd ontheiligd. Rond de
jaarwisseling 1989-1990 werden een aantal feesten verboden.
Medio 1991 waren de house-party's zo populair en vaak
massaal geworden dat de echte pioniers al nostalgisch terugblikten.
Eind 1991 werden in Nederland maandelijks zo'n
vierhonderd nieuwe house-platen uitgebracht.
Als verklaring voor de populariteit van house-muziek wordt
vaak de hartslagtheorie gegeven: het tempo van veel housenummers
is 120 beats per minuut (bpm) en wie danst bereikt
door de inspanning dezelfde hartslagfrequentie, waardoor
muziek en lichaam een eenheid vormen. Het is echter heel
onwaarschijnlijk dat de hartslag bij inspanning bij iedereen
precies op 120 slagen zou blijven steken.
House kreeg al snel te maken met talloze afsplitsingen. Op
een gegeven moment onderscheidde men acid house, deep
house, ethno house, garage house, hip house, mellow house,
soft house, soul house, techno house en tribal house - stijlen
die alleen door kenners uit elkaar te houden zijn. Nederland
was in 1991 internationaal toonaangevend op het gebied van
gabber-house, een extreme vorm van house waarbij het ritme
in 1993 werd opgeschroefd tot 180 bpm. Gabber is hier overigens
geen Engels woord, maar Amsterdams voor 'makker'.
De afgelopen jaren is vele malen voorspeld dat de house-rage
binnen een jaar voorbij zou zijn. Vooralsnog is dat echter niet
het geval. Discjockey 'Per' (1964), een van de tien beste
103

jeans
house-dj's in Nederland, weet waarom: 'House-muziek is de
westerse variant op de trancemuziek. In Afrika doen ze dat
met trommeltjes om een kampvuur. [...] Als het een goede
avond is, ga je helemaal kapot.'
Engels house (1986).
Koenen & Smits Peptalk (1989) 136; Greg Kot, 'House what it is. How it began', in:
Chicago Tribune 19.8.1990; American Speech 66.3 (1991) 316-317, 320-321; Geert Mak,
'Ecstasy', in: NRCH 29.6.1991; Bernard Hulsman, 'De meisjes blijven weg', in: NRCH
22.1 1. 1991; Alain C. Verhave, P. ter Weijden Amsterdam Housenation (Doctoraalscriptie
UvA 1991); Tulloch Oxfo. diet new words (1992) 157; Laura Starink, 'DJ Per', in: NRCH
4.1.1993.
J
jeans
(1784, uit het Engels) gekeperde katoenen stof (1784); spijkerbroek
(ip 70)
Textielindustrie Ís nog altijd een van de pijlers van Genua's
economie. Die industrie dateert uit de middeleeuwen. Toen
maakte deze Italiaanse stad, prachtig gelegen aan de Golf van
Genua, naam door haar zijdeweverijen. In de 16de eeuw werd
er op grote schaal goud- en zilverkant gemaakt, en in de 17de
eeuw linnen kloskant.
Behalve kant en zijde produceerden de Genuezen fustein,
een sterke, halflinnen of katoenen stof. Bij de Fransen stond
Genua indertijd bekend als Janne(s) of Gênes. De Engelsen
leerden de Genuese stof via de Fransen kennen. Zij verbas-
104

jeans
terden Gênes tot Jene of Gene en noemden de stof Jene fustian
(1567) 'fustein uit Genua'. De toevoeging fustein kwam al
spoedig te vervallen en de spelling van 'Jene' veranderde langzaamaan
in jean of jeanes. In het Nederlands is deze stofnaam
voor het eerst aangetroffen in 1784, in de vorm yeens. De stof
werd onder andere gebruikt als voering voor corsetten, pakken
en schoenen.
Jeans in de betekenis broek is van veel jonger datum. Deze
betekenis is in het Engels voor het eerst opgetekend in 1843.
Niet lang daarna, omstreeks 1850, maakte Levi Strauss (1829-
1902) in San Francisco de eerste broek, die wij nu onder meer
kennen als blue jeans. Strauss gebruikte hiervoor denim
(z.a.), een stof die hij met indigo blauw kleurde. Denim en
jean(s) werden in het Amerikaanse spraakgebruik echter al
snel min of meer gelijkgesteld.
Voor zover bekend werd jeans in de betekenis 'spijkerbroek'
in Nederland pas in 1970 voor het eerst opgetekend - in het
Jargonboek voor hippe en andere vogels. Minder hippe woordenboeken
volgden schoorvoetend. Zo vermeldt Van Dale
jeans pas sinds 1984.
Engels jeans (1567 [weefsel]; 1843 [broek]); Duits Jeans (20ste
eeuw [broek]); Frans jean(s), blue-jean(s) (1959 [broek]).
Vergelijk jodphurs
Fustein zelf is ook lang aangezien voor een geoniem. Men meende dat
het was genoemd naar Fustat of Fostat, een voorstad van Cairo in
Egypte. Zo staat het nog in het WNT. Tegenwoordig gaat men er echter
van uit dat fustein via via teruggaat op het Griekse lina xylina dat
letterlijk 'houten linnen' betekent.
Indigo, de kleurstof waarmee Strauss zijn jeans blauw kleurde, is via het
Latijn ontleend aan het Griekse indikon. Dit is een verkorting uit Indikon
pharmakon, 'Indisch geneesmiddel'. De indigoplant werd vroeger in
grote hoeveelheden uit Indië aangevoerd. Inmiddels is deze kleurstof
vrijwel geheel verdrongen door synthetische produkten.
JEANS: Craigie & Hulbert D/ct Amer. Engl. 3 (1942) 1337; Broersma Recht voor z'n raap
(1970); Veen Etym. wdb. (1989) 372; O'Hara Mode ency. (1989) 118-120, 206; Rey-
Debove D/ct. des anglic. (1990*) 69-70, 450; Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 '5) 183;
Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 596; Grauls Uitvinders v.h. dagelijks leven 2 (1993)
57-63; OED (19932); Rey D/ct. hist. langue frang. (19942) 235-236, 1068.
105

jerrycan
jerrycan
(ip59, uit het Engels) plat blik met handvat en tuit
Dat jerry de Engelse scheldnaam is voor Duitser, is bij velen
bekend. Veel minder bekend is wat de jerrycan daarmee te
maken heeft.
Het is heel eenvoudig. Het platte benzineblik met handvat en
tuit is een Duitse uitvinding. De Duitsers noemen zo'n ding
een Kanister. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakten ze
er volop gebruik van. In 1942 maakte het Engelse leger in
Noord-Afrika enkele van deze blikken buit op de troepen van
Rommel. Ze waren diep onder de indruk van hun bruikbaar-
heid. De blikken werden naar Engeland gestuurd, waar ze al
snel in produktie werden genomen. De Britse soldaten doop-
ten het blik jerrycan, ofwel mojfenblik. Later werd dit de offi-
ciële naam binnen de NAVO, behalve in Duitsland, waar ze
nog steeds van Kanister spreken.
De scheldnaam jerry dateert overigens niet van de Tweede
Wereldoorlog maar van de Eerste. Aanvankelijk werden er
Duitse gevechtsvliegtuigen mee aangeduid. Maar al snel werd
het ook de bijnaam voor Duitse soldaten, samen met onder
andere Fritz en Hun. Hoogstwaarschijnlijk is het een verbas-
tering van German en in het begin schreef men dan ook wel
Gerry. Een van de oudere betekenissen van jerry, dat in slang
onder meer pispot' betekent, sloot goed aan bij deze bij-
naam.
Na de Tweede Wereldoorlog kwamen de jerrycans terecht in
legerdumps. 'Toen in de jaren '50 de Westeuropese wagenpar-
ken begonnen uit te dijen', aldus Van Nierop (1979), 'behoor-
de de jerrycan al spoedig tot de vaste hebbedingen van vele
autobezitters.' Het Nederlandse leger kent jerrycanboys.
Hiermee worden militairen aangeduid die zijn belast met de
zogeheten Bos-voorziening, ofwel met de verstrekking van
Benzine, Olie en Smeermiddelen. Als we onze woordenboe-
ken moeten geloven, kun je in jerrycans alleen benzine ver-
voeren. In de praktijk worden ze voor van alles gebruikt.
Zelfs de soldaten van Rommel deden er al water in.
Engels jerrican, jerrycan (1943); Frans jerricane, jerrycan
(i944)-
106

jersey
Zandvoort Eng. in the Netherlands (1964) 55; Van Nierop Nieuwe woorden 3 (1979) 78-79;
Salleveldt Wdb.Jan Soldaat (1980«) 62; Höfler D/ct anglicismes (1982) 135; Veen Etym. wdb.
(1989) 372; Rey-Debove Dict des anglic (I990 2) 451-452; De Coster Wdb. jargon en slang
(1992) 336; OED (1993*); Rey D/ct hist langue frang. (1994^) 1069.
jersey
(i88p, uit het Engels) gebreide bovenkleding (i88p); rundveeras
(ipio); machinaal gebreide stof(ipn)
Jersey is het grootste en meest zuidelijke van de Britse
Kanaaleilanden. Het ligt slechts 24 km van de kust van Normandië.
De bewoners komen dan ook van oorsprong uit
Frankrijk en Frans is op Jersey de officiële taal. Wel verstaat
iedereen Engels, want Jersey maakt al sinds eeuwen deel uit
van de Britse Eilanden (maar niet van het Verenigd Koninkrijk,
een subtiel staatkundig verschil).
Op Jersey werd eeuwenlang fanatiek gebreid. In het Engels is
jersey sinds de 16de eeuw een begrip voor (een breisel van)
fijne kam wol. Vooral de gebreide kousen - Jersey stockings —
hadden een grote naam. Ook Nederlandstalige naslagwerken
maken hier al vroeg melding van. Zo schreef Van Hoogstraten
in 1733: 'De inwoners [van Jersey] [...] zyn oorspronkelyk
van de Normannen en Britten, spreken bedorven
Fransch, en dryven groten koophandel met koussen: want de
wol valt hier seer fyn en wit.'
In de 19de eeuw werd jersey internationaal een begrip. Er
werden nauwsluitende truien mee aangeduid, met korte of
lange mouwen, die aanvankelijk alleen werden gedragen als
sportkleding, vooral bij tennis, roeien en voetbal. Later raakten
deze jerseys ook in de mode als vrouwenkleding. Dit was
mede te danken aan de actrice Lillie Langtry (1852-1929). Zij
was geboren op Jersey, getrouwd met een diplomaat, en minnares
van de prins van Wales (later Edward vin). Haar
promotie van jersey leverde haar de bijnaam 'The Jersey Lily'
op.
Sinds het begin van de 20ste eeuw wordt jersey tevens
gebruikt voor een zachte, machinaal gebreide stof. Aanvankelijk
werd die van wol gemaakt, later ook van katoen, nylon,
rayon en andere synthetische draden. In de jaren twintig was
jersey de meest modieuze stof; er werden jurken en mantelpakjes
van gemaakt.
107

jodhpurs
Op Jersey waren de breinaalden inmiddels vrijwel geheel tot
stilstand gekomen. De inwoners wisten echter een goede
boterham te verdienen aan de uitvoer van wat eerst jerseyvee
(1910) werd genoemd, en later kortweg jersey, grote zware
melkkoeien die in Engeland en de Verenigde Staten zeer geliefd
waren. Tegenwoordig staat Jersey vooral bekend als
belastingparadijs.
Engels jersey (1583); Duits Jersey (20ste eeuw); Frans jersey
(1666 [laken]; 1881 [trui]; 1889 [uit één draad gebreide stof]).
Hoogstraten Groot alg. hist wdb. 4 (1733) 96; Kath. ency.' 14 (1936) 526 (jerseyvee);
Schoeffler & Gale Esquire's Ency. of 20th Century Men's Fashions (1973) 350; O'Hara Mode
ene/. (1989) 120, 137; Rey-Debove Dia des anglic. (19902) 452; Pfeifer Etym. Wtb. d.
Deutschen (19932) 597; OED (19932).
jodhpurs
(1947, uit het Engels) enkellange
rijbroek, strak om de
kuiten, wijd van boven
Jodhpur betekent letterlijk
'soldatenstad'. Voorheen waren
er een stad èn een staat
Jodhpur, maar de staat ging
in 1949 op in het deelgebied Rajasthan. De stad ligt ten zuidwesten
van Delhi, aan de rand van de Grote Indiase Woestijn.
Aan het eind van de vorige eeuw raakten in Engeland
rijbroeken in de mode die eerst voluit Jodhpur (riding) breeches
werden genoemd en vervolgens kortweg jodhpurs. Jodhpurs
zijn erg wijd van de heup tot de knie, aan de zijkanten
uitlopend in halve cirkels, en zitten van knie tot enkel strak
om het been. Ze zijn afgewerkt met een boord of met een
stuk stof dat onder de voet zit.
Volgens Koenen en Smits (1992) heet de broek zo omdat de
maharadja van Jodhpur omstreeks 1860 een dergelijk kledingstuk
droeg bij het polospel. Britse officieren namen broek en
sport over en brachten ze naar Engeland.
Feit is dat de Britten omstreeks 1860 voor het eerst in aanraking
kwamen met het polospel, maar het betrof hier theeplanters
in Manipur, een staat die helemaal aan de andere
kant van India ligt, tegen Birma aan. In 1871 werd in Enge-
108

kalkoen
land voor het eerst polo gespeeld. De sport werd binnen korte
tijd buitengewoon populair. Al in 1875 trokken wedstrijden
in Richmond en Hurlingham ruim 10.000 toeschouwers.
De verbinding Jodhpur breeches is pas in 1899 voor het eerst in
het Engels aangetroffen. Het is dus heel waarschijnlijk dat
deze rijbroeken los staan van de introductie van het polospel
en pas later naar Engeland zijn uitgevoerd. Mogelijk werden
ze aanvankelijk simpelweg in Jodhpur gemaakt, dat van oudsher
een textielindustrie kent. De etymologische woordenboeken
geven hierover echter geen uitsluitsel.
Zeker is dat jodhpurs op een gegeven moment bij polo werden
gedragen, net als bij andere paardesporten. Omstreeks
1950 raakten ze in de mode als vrouwenbroeken. Nu zie je ze
ook weer, zij het minder wijd.
Engels jodhpurs (1899); Duits Jodhpurhose (1938); Frans jodhpurs
(1939).
Vergelijk jeans
Ency. Brit 11 15 (1911) 427; Klein Lexikon der Mode (1950) 196; Schoeffler & Gale Esquire's
Ency. of 20th Century Men's Fashions (1973) 445; Ency. Brit is 14 (1981) 760-761 (polo);
Höfler Dict anglicismes (1982) 137; O'Hara Mode ency. (1989) 120; Rey-Debove Dia des
anglic. (19902) 456; Koenen & Smits Peptalk (1992*) 158; OED (19932).
kalkoen
(iS51) hoenderachtige vogel
De geschiedenis van het
woord kalkoen is een echte
hersenkraker. De kalkoen heet
zo naar de Indiase havenplaats
Calicut, maar de vogel komt
uit Midden-Amerika.
Bovendien doet het vreemde
verschijnsel zich voor dat de
naam van de vogel in diverse
andere talen ook op zijn geo-
K
109

kalkoen
grafische herkomst wijst, maar wel telkens op een andere. Zo
zeggen de Engelsen turkey, naar Turkije. De Fransen zeggen
dinde, wat een samentrekking is van coq d'Inde 'Indische
haan'. En de Portugezen zeggen perü, naar het gelijknamige
land. Al deze woorden duiken aan het begin van de 16de
eeuw op. Had er toen soms een diaspora van kalkoenen
plaats?
Laten we beginnen met de geschiedenis van de havenplaats
Calicut. Calicut ligt aan de zuidwestkust van India. De Portugees
Pedro da Covilham - en niet Vasco da Gama, zoals je
vaak leest - kwam hier omstreeks 1487 voor het eerst in India
aan land. In de decennia daarna dwongen de Portugezen de
inwoners van Calicut handel met hen te drijven. Het voornaamste
exportprodukt was eerst peper, later een katoenen
stof (zie verder hieronder).
Ondertussen maakten de Spanjaarden in 1518 in Mexico -
aan de andere kant van de aardbol - kennis met de kalkoen.
De Azteken hielden deze vogel als huisdier. Al snel verscheepten
de Spanjaarden het beest naar Europa, via Zuid-
Amerika. Dit verklaart de Portugese naam perü. Maar hoe
kwam men er dan toch toe de kalkoen te vernoemen naar
Calicut in India?
Sommigen denken dat het schip dat de kalkoen naar Europa
bracht, een tussenstop maakte in Calicut. Dat is echter wel
heel ver om, zelfs in een tijd dat men niet keek op een extra
jaartje zeilen.
De meeste taalkundigen echter gaan ervan uit dat de kalkoen
zijn naam dankt aan het feit dat men in de 16de eeuw slechts
een vaag benul had van de wereld buiten Europa. Formeel
maakte men indertijd onderscheid tussen West-Indië (Amerika,
denk ook aan de Indianen), en Oost-Indië (Zuid-Azië).
Maar het was allemaal Indië, en ergens in dat exotische
gebied achter de horizon lag Calicut.
Calicut ontwikkelde zich binnen korte tijd tot de spil in de
handel tussen India en Europa en kreeg daarmee grote bekendheid.
In Nederlandse postincunabelen uit 1504 en 1508
wordt de plaats afwisselend 'Callicuten' en 'Calcoen' genoemd.
Later verwarden etymologen Calicut overigens eindeloos
met Calcutta, wat het er allemaal niet eenvoudiger op
maakt.
110

kalkoen
Maar goed, de kalkoen uit Midden-Amerika werd beschouwd
als een vogel uit Oost-Indië, een gebied dat men vereenzelvigde
met Calicut. Zo verklaren onze taalkundigen het
woord kalkoen, en ze doen dat op basis van een overtuigende
hoeveelheid citaten uit onze literatuur. Daarin wordt de vogel
eerst kalikoetse haan of kalkoense haan genoemd en later
kortweg kalikoet of kalkoen - vormen die lang naast elkaar
bleven bestaan.
Dat men de vogels in Engeland turkeys noemde, komt waarschijnlijk
doordat ze vanuit Turkije of via Turkse handelaren
werden geleverd (vgl. turkoois). Ook in het Nederlands is de
vorm Turcksche henne (1567) aangetroffen, en in het Duits
sprak men na Indianisch han en Kalekuttisch hun, onder
andere van turkische henne (inmiddels van Truthahn).
Waarschijnlijk bracht Anthonis Mulock, een kapitein uit Zierikzee,
de kalkoen als eerste naar Nederland. Mulock keerde
in 1528 terug van een reis naar Afrika en de Kaapverdische
eilanden met aan boord 'die eerste Kalkoensche hoenderen',
aldus een kroniek van Zeeland uit 1644. Waar Mulock deze
kalkoenen precies vandaan had, meldt de kroniek niet, maar
hoogstwaarschijnlijk uit Spanje. In ieder geval was hij er
apetrots op: hij liet meteen een kalkoenkop in zijn familiewapen
opnemen.
De kalkoen verwierf zich niet alleen snel een plaatsje op ons
bord, maar ook in de spreektaal. De kam en lellen van een
kalkoen worden rood als hij zich opblaast en dat gaf aanleiding
tot de uitdrukking hij ziet zo rood als een kalkoense of
kalikoetse haan. Van iemand die onverstaanbare brabbeltaal
uitsloeg, zei men dat hij kalikoets sprak, naar het gekal van
de kalkoen. En een dikke, rode (puist)neus noemde men een
kalkoenneus of een kalkoense neus. Die uitdrukking is al te
vinden bij Erasmus.
De Britten noemden de stoffen uit Calicut aanvankelijk Calicut-cloth of
Calico-cloth (1540). Later werd dit verkort tot calico (1578). De Fransen
leenden dit begrip uit het Engels. Wij namen twee vormen over: eerst
calico uit het Engels, later calicot uit het Frans. De stof werd onder meer
gebruikt voor boekbanden.
KALKOEN: Grimm Deutsches Wtb. 5 (1873) 62; Winkler Prinsi 9 (1877) 178-179; Balfour
Cyclopaedia of India I (I885 3) 549; Nagtglas Levensberichten van Zeeuwen 2 (1893) 239;
112

kamerdoek
Franck & Wijk Etym. wdb. (19122) 287; WNT VII' (1926) 963-964, 996-999, 1001-1003;
Onze Taal (1942) 95; TNTL 70 (1952) 281-283, & 74 (1956) 304; R. v.d. Meulen Verh. der
KNAW 66. 2 (1959) 37; Vries Ned. etym. wdb. (1971) 297; Winkler Prins 7 10 (1973) 594;
Postma & Scheepmaker Wat van eksters komt... (1989) 218; Veen Etym. wdb. (1989) 381;
Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 '*) 187; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 1471;
OED (19932).
kamerdoek
(vóór 1585) zeer fijn linnen
Anders dan menig Hollander zal denken ligt Kamerijk niet in
België, maar in Frankrijk. In Noord-Frankrijk om precies te
zijn, aan de bovenloop van de Schelde, schuin onder Valenciennes.
Al in de derde eeuw n.Chr. was Cambrai, zoals de Franse
naam luidt, een belangrijk textielcentrum. Belangrijke steden
zijn gewilde prooien en Kamerijk kende dan ook een roerige
geschiedenis: het werd verwoest door de Noormannen, ingepikt
door de Duitsers en onder de duim gehouden door de
Vlamingen en Bourgondiërs, tot het, in 1677, voorgoed werd
ingelijfd bij Frankrijk. De stad stond toen allang internationaal
bekend om de produktie van zeer fijn linnen, dat onder
meer werd gebruikt voor halsdoeken, zakdoeken, dassen, manchetten,
kragen, mutsen en borduurwerk.
Kamerijk heeft zijn naam op twee manieren in onze taal
verankerd. Of eigenlijk op drie manieren, als je het woord
batist meetelt. Dit zeer fijne, zachte doek heet waarschijnlijk
zo naar de I3de-eeuwse wever Jean Baptiste uit Kamerijk.
In eerste instantie stond het fijne linnen uit Kamerijk bekend
als kamerijks doek. Door verkorting of samentrekking sprak
men al snel van kamerdoek, hoewel verschillende schrijvers uit
puristische overwegingen tot in de 19de eeuw 'kamerijks
doek' bleven schrijven. Zo schreef Hildebrand in 1839 in de
Camera Obscura: 'Zij heeft om haar hals een aardig snoertje
kleine paarlen met een juweelen bootje, en een hoogen dikgeplooiden
kamerijkschen doek in haar lage japon van weerschijnende
zijde met ruim lijf.'
De Engelsen noemden de stof cambric, naar de Franse stadsnaam.
Via het Engels kwam cambric in het Nederlands terecht,
en Van Dale vermeldt ze nog steeds allebei: cambric en
kamerdoek. Aanvankelijk bedoelde men met cambric overi-
112

kanarie
gens imitatie-kamerdoek, maar dat onderscheid is inmiddels
vervaagd.
Kamerdoek was voor Kamerijk een belangrijk exportprodukt,
en stof en woord reisden samen over de grens. Zo kwam dit
Nederlandse woord in het Duits terecht als Kammertuch, in
het Deens als kammerdug en in het Zweeds als kammarduk.
Uit het Engels leenden de Denen en Zweden weer de vorm
kambrik, zodat Kamerijk zich ook in die talen een stevige
positie heeft verworven. Steviger in ieder geval dan die van de
textielindustrie in Cambrai, want inmiddels worden kamerdoek,
cambric en batist ook in allerlei andere plaatsen gemaakt.
Engels cambric (1530); Duits Kammertuch (1585); Frans cambrai
(1608).
Rijnhart Alg. wdb. prakt leven l (1866) 720; Hildebrand Camera Obscura (1886 16) 59;
Vercoullie Etym. wdb. (19253) 151; WNT VII 1 (1926) I 100-1 101, I 107; Winkler Prins7 10
(1973) 606-607; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr. (19752') 56, 344; OED (19932);
Dauzat Dict étym. (19932) 71, 117.
kanarie
(iS54, uit het Frans) zangvogel
uit de familie van de vinken
De Canarische Eilanden zijn
vele malen ontdekt. Over het
algemeen wordt 1334 be-
^ v f ^ Jh
/S \ J ^RJERTE-
TÊNERIFÊ V^^almas VENTURA
QRAN CANAPtïA
schouwd als het jaar van de eigenlijke ontdekking: toen
landde hier een uit de koers geslagen Frans schip. Maar al in
de 12de eeuw werden de eilanden bezocht door Moorse
kooplieden. En ook zij werden voorgegaan door een hele
reeks eerdere 'ontdekkers': Carthagers, Grieken en Romeinen.
In 77 n.Chr. gaf de Romeinse encyclopedist Plinius de Oudere
een mooie beschrijving van de Canarische Eilanden. In
navolging van de Grieken heeft hij het over de Insulae Fortunatae,
de Gelukkige Eilanden. In de Griekse mythologie
zijn dit eilanden waarvan de bewoners onsterfelijk zijn, waar
al het goede in overvloed aanwezig is en waar het altijd zomer
is. Voor de Canarische Eilanden nuanceert Plinius dit. Zeker,
je vindt hier veel fruit, honing, dadelpalmen en noten, 'maar',
zo stelt hij, 'deze eilanden worden geplaagd door de rottende
113

kanarie
lijken van monsters die telkens aanspoelen uit zee.'
Plinius meldt ook dat er op de eilanden veel vogels voorkomen,
en daar moeten de betbetovergrootouders van onze
kanaries tussen hebben gezeten. Iedereen kan bedenken dat
de kanarie zo heet naar de Canarische Eilanden, maar het
dier waaraan de eilanden zelf hun naam danken was niet het
populaire gele zangvogeltje, maar de hond (canis in het
Latijn). In de oudheid werden de eilanden namelijk bevolkt
door massa's uitzonderlijk grote honden, en Insulae Canariae
betekent dan ook Hondeneilanden. Die honden zijn sinds
lang uitgestorven, maar kanaries komen er nog in het wild
voor.
Wie deze zangvogeltjes het eerst uitvoerde is onduidelijk. De
kanarieliteratuur noemt in dit verband Jean de Béthencourt.
De Béthencourt wordt afgeschilderd als een eenvoudige Franse
matroos die trouwde met een inlands meisje. Hij leefde
voornamelijk van visvangst en landbouw, maar in zijn vrije
tijd ving hij grauwgroene vogeltjes, waarvan de mannetjes
prachtig konden zingen. In kooitjes gaf hij ze mee aan
Spaanse schepen.
Kanariekundigen mogen blij zijn dat ze voor deze laster niet
worden aangeklaagd door nazaten van Jean de Béthencourt
(±1360-1422). De Béthencourt was namelijk een Normandisch
edelman en avonturier die tussen 1402 en 1406 samen
met Gadifer de la Salie het grootste deel van de Canarische
Eilanden veroverde op de Guanches, de oorspronkelijke inwoners.
De Béthencourt werd hiervoor tot koning van de
Canarische Eilanden benoemd - niet tot kooitjes-knutselaar.
Het is wel waarschijnlijk dat schepen van de Béthencourt de
eerste kanaries naar Spanje brachten. Feit is dat daar al in de
15de eeuw een levendige handel in canarios ontstond. Door
alleen mannetjes uit te voeren slaagden de Spanjaarden er
lange tijd in deze handel te monopoliseren. Maar zoals
kanariekwekers weten zijn er bij hoge uitzondering ook popjes
die eruitzien en zingen als mannetjes. Volgens de overlevering
viel zo'n popje op een gegeven moment in handen van een
oplettende en ondernemende priester. Hoe het ook zij, na
Spanje veroverde de kanariehandel Italië en van daaruit de
rest van Europa.
114

kanarie
Vooral de Duitsers ontwikkelden zich tot vooraanstaande
kanariefokkers. Kanaries uit het Harzgebergte - zogeheten
Harzerkanaries - verwierven een grote reputatie als zangers.
In bijna ieder huis in Andreasberg werden de Zuckervögele
(zoals de Duitsers ze aanvankelijk noemden) gefokt, maar
ook in Tirol, Saksen, Zwaben en Beieren sloeg men druk aan
het kruisen en kweken. Al in de 18de eeuw onderscheidde
men bij kanaries 28 verschillende 'kleurslagen'.
Duitse handelaren hadden bij ons niet zo'n goede naam. In
1773, in de vierde druk van zijn boekje Kanari-uitspanningen
of nieuwe verhandeling van kanari-teelt gaf F. van Wickede
allerlei tips om te voorkomen dat je door Duitse kanarieverkopers
werd getild. Je moet de kanaries 'gestadig en langzaem'
tegen het achterlijf blazen, schreef Van Wickede; is dit
bultig, rood, dik of gespannen, dan zit je binnen een paar
dagen met een dood pietje.
Overigens kreeg kanarie bij ons verschillende betekenissen.
Zo werden dienders in Nederlands-Indië een tijdlang
kanaries genoemd, naar hun kanariegele uniform. Hetzelfde
lot trof infanteristen van het Nederlandse leger en agenten te
Alkmaar. Ook iemands bijzit kon een kanarie worden genoemd.
Endt (1982) geeft kanarieneuker als synoniem voor 'miereneuker';
Hoppenbrouwers (1991) tekende onder jongeren befkanarie
op voor een 'geile jongen, iemand die alsmaar achter
vrouwen aanzit'. De meeste mensen zullen bij kanarie echter
alleen denken aan het zangvogeltje van de vele malen ontdekte
Hondeneilanden.
Engels canary(-bird) (1576); Duits Kanarienvogel {1603); Frans
canari (1576).
In oude teksten betekent kanarie soms ook wijn. Dit is een verkorting
van kanariesek of kanariewijn - begrippen die in de 16de of 17de eeuw
doordrongen in onder andere het Nederlands, Duits en Engels. Kanariewijn
was een zoete, zware wijn, die leek op madera. Tot halverwege de
19de eeuw was kanariewijn voor de Canarische Eilanden een belangrijk
exportprodukt. In 1853 maakte een druivenziekte hier echter een eind
aan. Van Dale geeft als tweede betekenis van kanariesek: '(spott.) water'.
KANARIE: Plinius (ed. Bostock & Riley, 1855-1857) Nat Hist VI, 36; Beer & Laurillard
Woordenschat (1899) 543; WNT VII 1 (1926) 1214-1221; Vries Ned. etym. wdb. (1971)
300; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr. (19752') 345; Vriends Prisma kanarieboek (19782)
115

kariatide
13-22; Endt Barg. wdb. (1974*) 88; Veen Etym. wdb. (1989) 383; Vries & Tollenaere Etym.
wdb. (199115) |88; Hoppen brouwers Jongerentaal (1991) 82; Pfeifer Etym. Wtb. d.
Deutschen (19932) 614; OED (19932); Rey Diet hisl longue frang. (19942) 336.
kariatide
(1733) gebeeldhouwde zuil in de vorm van een vrouw
Diep in de heuvels van de Peloponnesos, het grote schiereiland
dat het zuidelijk deel van Griekenland vormt, ligt het
dorpje Kariai, dat in de oudheid Karyai heette. Het lag toen
op de grens van Arcadië en Lakonië (Sparta). Karyai bezat
een befaamde tempel, gewijd aan Artemis. Behalve de godin
van de jacht was Artemis ook de godin die aan jonge meisjes
schoonheid en gezondheid schonk. Op tempelfeesten in
Karyai voerden meisjes - karyatides - bijzondere dansen uit
ter ere van Artemis.
Aan het begin van de 5de eeuw v.Chr. brachten de oorlogen
tussen de Grieken en de Perzen (zie marathon) Karyai in
moeilijkheden; het koos namelijk partij voor de Perzen. Toen
de Grieken uiteindelijk de strijd wonnen, wreekten zij zich
op het verraderlijke Karyai. Volgens een door de Romeinse
schrijver en bouwmeester Vitruvius (iste eeuw v.Chr.) opgetekende
overlevering zouden alle mannelijke inwoners van
Karyai zijn gedood, en de vrouwen in slavernij weggevoerd.
Ter herinnering aan die slavernij werd in de Griekse bouwkunst
het motief geïntroduceerd van zuilen in de vorm van
gebeeldhouwde vrouwenfiguren - symbolische lastdraagsters.
Zulke figuren werden sedert ten minste de 4de eeuw v.Chr.
kariatiden genoemd. Het beroemdste voorbeeld hiervan uit
de oudheid zijn de zes kariatiden van de voorhal van het
Erechtheion op de Akropolis in Athene (420-415 v.Chr.).
Houding en kleding van deze figuren zouden zijn gemodelleerd
naar die van de Artemisdanseressen uit Karyai.
Het verhaal van Vitruvius is vaak herhaald, maar doet onwaarschijnlijk
aan. Zo dateert het idee om gebeeldhouwde
menselijke figuren een architectonische functie te geven, van
ver voor de Perzische oorlogen. Bovendien bestaat over een
aantal zaken onzekerheid: werden die tempelfeesten in Karyai
al zo vroeg gehouden? Heulde Karyai werkelijk met de Perzen,
of wordt het verward met Karystos op Euboia, waarover
116

kariatide
min of meer hetzelfde wordt bericht? Zijn de gebeurtenissen
uit de tijd van de Perzische oorlogen misschien verward met
die van een eeuw later, toen Karyai afvallig werd van Sparta
en met harde hand werd gecorrigeerd?
Hoe dit ook zij, zulke beelden heten tot op heden kariatiden.
Dat komt doordat het handboek van Vitruvius over de
antieke bouwkunst in de 15de en 16de eeuw de bijbel was van
iedere architect. Het idee om mensenfiguren als decoratieve
dragende elementen te gebruiken, sprak de renaissancebouwmeesters
sterk aan. Een prachtig voorbeeld van kariatiden uit
de moderne tijd is het viertal dat de beeldhouwer Artus
Quellinus in 1652-1654 heeft gemaakt voor de vierschaar
(rechtbank) in het Amsterdamse stadhuis - nu het Paleis op
de Dam.
Engels caryatid{ 1563); Duits Karyatide-, Frans cariatide (1547).
Twee groepen woorden sluiten aan bij kariatide, woorden die teruggaan
op namen uit de omgeving van Karyai, en woorden die betrekking
hebben op de bouwkunst.
Karyai lag, zoals gezegd, op de grens van Arcadië (in het noordwesten)
en Lakonië (in het zuiden); het laatstgenoemde gebied was in de oudheid
het domein van Sparta (tegenwoordig Sparti), een van de machtigste
Griekse staten. In de 8ste en 7de eeuw v.Chr. had de Spartaanse
maatschappij interessante en in moderne ogen niet onsympathieke
trekken, zoals een zekere gelijkwaardigheid van vrouwen en mannen in
het openbare leven. Er werd ook gemengd gesport, en de Spartanen
behaalden op de Olympische Spelen geregeld meer dan de helft van de
eerste plaatsen. In de loop van de 6de eeuw werd de vrouw in Sparta
teruggedrongen in de moederrol, terwijl de samenleving allengs verregaand
op militaire leest werd geschoeid: strenge tucht en onderwerping
aan de staat werden de hoogste idealen. Geen wonder dat al in de
oudheid spartaans synoniem werd met soberheid en tucht.
In etymologie en betekenis nauw verwant met spartaans is het begrip
laconiek, oorspronkelijk het bijvoeglijk naamwoord bij Lakonië, de
kern van het Spartaanse rijk. Dit woord kreeg al bij de oude Grieken de
overdrachtelijke betekenissen 'sober' en 'kort van stof', waaraan wederom
de (veronderstelde) eigenschappen van de Spartaanse bevolking
ten grondslag lagen. In modern Nederlands betekent laconiek ongeveer
'onverstoorbaar' en 'droog, kort maar krachtig'. Ook de afgeleide vorm
laconisme komt voor, zoals in 'iets met groot laconisme opnemen'.
Ten noordwesten van Karyai lag Arcadië, dat een heel andere reputatie
geniet dan Sparta. Een Arcadië is een lustoord, waar herders, herderinnetjes
en goden zich de lieve lange dag fluitspelend en flirtend
vermeien in de schone natuur, zonder ooit door ziekten, hagelbuien of
onroerend-goedbelasting te worden geplaagd. Zij leiden, kortom, een
arcadisch bestaan. De voor deze beeldvorming - die geen verband
117

kartuizer
houdt met het werkelijke herdersleven in Arcadië - beslissende combinatie
van toon en motieven is door de Romeinse schrijver Vergilius
(70-19 v.Chr.) tot stand gebracht in het dichtwerk Bucolica. Hierdoor
geïnspireerd heeft sedert de renaissance de zogenaamde herdersroman of
arcadia tot diep in de 18de eeuw een hoge vlucht genomen in de
Westeuropese literatuur.
Tot slot enkele geoniemen op het gebied van de bouwkunst:
Een vast element in de kerkelijke en wereldlijke pronkarchitectuur van
alle tijden is het baldakijn. Dit woord is uiteindelijk genoemd naar
Bagdad, tegenwoordig de hoofdstad van Irak. In de middeleeuwen
noemde men in Italië, waarlangs de Europese contacten met de Oriënt
verliepen, deze plaats Baldacco. Een uit die stad afkomstig produkt
heette baldacchino. Nu voerde Bagdad voor zover bekend geen baldakijnen
uit, maar wel kostbare stoffen: brokaat en weefsels van zijde- en
gouddraad - geknipte materialen voor sprookjesachtige baldakijnen. In
de Europese talen is de naam baldakijn geleidelijk aan van het weefsel
overgegaan op de overhuiving die eruit werd vervaardigd. De oude
betekenis is zelfs volkomen in onbruik geraakt, en baldakijnen van
steen, metaal of zelfs plastic zijn geen zeldzaamheid meer.
Een ander woord waarvan de betekenis is overgegaan van een weefsel op
een architectonisch element, is fries. In de oudheid stonden de
bewoners van het rijk Phrygië in westelijk Klein-Azië bekend om hun
prachtige goudborduurwerk. De Romeinen noemden dit dan ook opus
phrygium 'Phrygisch werk', waarvan het eerste element in de loop van de
tijd verloren is gegaan. Het tweede element is via het Franse frise in het
Nederlands uiteindelijk geworden tot fries. (De overgang van phrygium
naar frise wordt overigens niet door alle etymologen ondersteund.) In de
renaissance werd de term aanvankelijk speciaal gebruikt voor de
versierde ('geborduurde') horizontale strook die in een klassiek opgezet
gebouw tussen de architraaf en de kroonlijst loopt. Later werd de
betekenis verruimd tot 'horizontale sierstrook' zonder meer. Zulke
stroken hadden dikwijls een meander (z.a.) als motief, waarvan de
oorsprong eveneens in Phrygië ligt.
KARIATIDE: Hoogstraten Groot alg. hist wdb. 2 (1733) 85 (Carie); Lübker & Erler
Reallex. des klassischen Altertums (I89I 7) 620; Grand Larousse ency. (1960) 671; Ency. Brit 15
II (1979) 603-604; Nuchelmans e.a. Wdb. der oudheid 2 (1979) 1612; Ziegler &
Sontheimer (red.) Kleine Pauly 3 (1979) 139-140; Dauzat Diet étym. (1993*) 126; OED
(19932).
kartuizer
(iy6iy naar het Frans) kortharig katteras
De kartuizer kat heeft een kortharige, blauwgrijze vacht en
felle, oranjegele ogen. Hij is mollig van bouw, met een forse,
ronde kop en kleine oren. Kartuizers staan bekend als lief en
slim, en als goede muizenvangers. Hun naam is ongetwijfeld
afgeleid van de kloosterorde der kartuizers, die in 1084 door
118

kartuizer
de heilige Bruno Hartefaust (±1030-1101) in de Franse Alpen
is gesticht en zich van daaruit over heel Europa heeft verbreid
(zie chartreuse). De naam van de orde gaat terug op die
oudste vestigingsplaats, die Cartusia, Catursiani Montes, Catorissium
of iets van dien aard moet hebben geheten. Zowel de
naam van de kloosterorde als die van de kat werd vroeger wel
geschreven als kart/zuizer, maar dat is taalhistorisch ongegrond.
Kartuizer monniken leiden in principe in grote afzondering
een zeer sober leven. In de 16de en 17de eeuw genoten ze
echter in Noord-Nederland, met name in Amsterdam, de
reputatie van paters goedleven. Van een bolwangig persoon
die er welgedaan uitzag, kon je in die tijd zeggen dat hij wangen
had als een kartuizer.
Ook de kartuizer kat heeft bolle wangen, maar als verklaring
voor zijn naam is dat niet toereikend. Die naam is trouwens
pas sinds het begin van de 18de eeuw bekend. Het ras zou
volgens sommigen al in 1558 zijn gesignaleerd. De vraag is
waarom deze kat dan wèl naar de kartuizers is genoemd.
Hierop zijn verschillende antwoorden voorgesteld. Een voor
de hand liggende veronderstelling is dat deze katten door de
kartuizer monniken werden gefokt. Dat is niet uitgesloten,
maar bevestigd is het evenmin. Volgens een andere verklaring
zouden kartuizer monniken de kat uit Zuid-Afrika naar
Frankrijk hebben gebracht. Dat zou dan in verband met de
missie moeten zijn geweest, maar daarin waren de kartuizers
nu juist niet actief. Ten slotte beweren verscheidene naslagwerken
dat de kat zo is genoemd omdat zijn vacht de kleur
heeft van het grauwe habijt van de kartuizer monniken. Maar
de kartuizers dragen geen grauw habijt - zij gaan van oudsher
in het wit gekleed.
Vooralsnog blijft de vernoemingskwestie onopgelost. De laatste
die zich daar druk over maakt, is de kartuizer kat.
Engels Chartreux, Chartreuse (1838); Duits Kartauserkatze,
Frans chat des chartreux; chartreux, chartreuse (1723).
Vergelijk Abessijn, chartreuse, siamees
WNT VII' (1926) 1684-1685, 1778 (kot); Dubois Lexis (1975) 302; Grand Larousse ency. 2
(1960) 903; M. Wright & S. Walters Book of the cat (1980) 67; Petit Robert (19932) 350-
351; OED (1993*); N. v.d. Sijs Leenwdb. (1995).
119

kasjmier
kasjmier
(1835, uit het Frans) fijne wollen stof
Kasjmir is een gebied aan de voet van de Himalaya. Vroeger
stond het bekend als het 'paradijs van India, het 'land zonder
weerga of 'de tuin van eeuwigdurende lente'. Rijke Indiërs
trokken er in de warmste maanden naartoe. Dat doen ze
trouwens nog steeds.
Vanaf de 15de eeuw maakten wevers in Kasjmir doeken uit de
haren van geiten uit Tibet. De fraaiste werden gemaakt van
de fijne haartjes van de onderbuik van deze geit. Het waren
soepele, zeer zachte omslagdoeken met prachtige patronen.
Omdat een doek gemiddeld zes manjaren weven vergde,
waren ze zeer kostbaar.
Via Perzië bereikten de eerste doeken Europa. Het Perzische
woord s(h)âly 'omslagdoek, schoudermantel', reisde mee en
kwam halverwege de 17de eeuw terecht in het Engels (shawl),
Frans (châle) en Duits (Schal). Wij leenden het Engelse
woord en maakten daar na verloop van tijd sjaal van. Hiermee
bedoelde men aanvankelijk alleen omslagdoeken uit
Kasjmir.
Aan het eind van de 18de eeuw raakten de doeken uit Kasjmir
in Engeland in de mode. Let wel: men beschikte alleen over
gebruikte doeken, sjaals die waren doortrokken 'met het
zweet van een exotische danseres of van een oude Nabob',
zoals het ergens heet.
Vanuit Engeland waaide de mode spoedig over naar Frankrijk.
Hier sloegen de doeken in als een bom. De sjaal was precies
het kledingstuk dat aansloot bij de nieuwe, klassiek georiënteerde
mode. Nadat keizerin Joséphine zich in 1809 had
laten portretteren in een jurk gemaakt van witte kasjmiersjaals,
was er geen houden meer aan. Iedere dame van stand
moest er ten minste één hebben, maar liefst meerdere. De
sjaal werd, verpakt in een sandelhouten doos, het huwelijksgeschenk
bij uitstek.
Al snel oversteeg de vraag het aanbod. Er werden enorme
bedragen voor een doek neergeteld, soms wel tot twaalfduizend
francs. En de prijzen stegen zelfs nog verder toen Napoleon
een verbod uitvaardigde op alle goederen die door Engelse
schepen werden vervoerd. De kasjmiersjaals werden nu
120

kasjmier
Frankrijk binnengesmokkeld, voornamelijk via Rusland.
Ook Franse fabrikanten gingen nu sjaals maken. De beste
kwamen van Guillaume Ternaux (1763-1833), die de fijne haartjes
van de kasjmiergeit eerst uit Kasjmir importeerde. Maar
omdat dit erg duur was, financierde Ternaux in 1818 een expeditie
om kasjmiergeiten naar Frankrijk over te brengen. Deze
expeditie werd zijn ondergang, want van de 1289 geiten overleefden
er slechts vierhonderd de reis. Bovendien leerde men
in Frankrijk iets essentieels over de kasjmiergeit: dit dier produceert
alleen donshaartjes als bescherming tegen de extreme
winters in de Himalaya. In een milder klimaat houdt het hier
spontaan mee op.
Ook in Engeland ging men op grote schaal kasjmiersjaals
namaken. De sjaals uit de Schotse stad Paisley (z.a.) waren
het bekendst.
Zoals gezegd betekende sjaal aanvankelijk alleen omslagdoek
uit Kasjmir. Maar omdat er al spoedig ook sjaals uit andere
landen op de markt kwamen, ontstond de samenstelling
cach emir-shawl, die in het Nederlands voor het eerst is aangetroffen
in 1835. Later werd dit verkort tot cachemir en zo staat
het - naast kasjmier - nog steeds in Van Dale. Gaandeweg
kreeg dit woord een andere betekenis: vanaf omstreeks 1850
werd het bij ons gebruikt voor een lichte, gekeperde wollen
stof.
Ondertussen exporteerde Kasjmir nog steeds omslagdoeken.
Daar telde men in Nederland omstreeks 1866 enorme bedragen
voor neer. Zo kostte een eenvoudige vierkante doek
uit Kasjmir tussen de 100 en 600 gulden. Een extra fraaie
kostte 2000 gulden. Een eenvoudige lange sjaal kostte tussen
de 250 en 700 gulden, een echte mooie gemiddeld 2700!
Toch was de mode toen al bijna voorbij. Door massaproduktie
kon op een gegeven moment iedereen zich een sjaal of
omslagdoek veroorloven. Die verloor daardoor zijn status, en
vanaf ongeveer 1870 haalde de chic er zijn neus voor op.
De gevolgen voor de wevers in Kasjmir waren ingrijpend. Ze
gingen sneller werken, waardoor de kwaliteit afnam. Zelfs in
India gaf men nu de voorkeur aan Engelse kasjmiers. Na de
Frans-Duitse oorlog van 1870 stortte de export vanuit Kasjmir
helemaal in. Duizenden wevers stierven in de hongersnood
van 1877.
121

koeterwaals
In Frankrijk bleef het nog een tijdje gewoonte om een sjaal
als huwelijksgeschenk te geven, maar geen vrouw dacht er
nog over zo'n doek te dragen. Tegen het eind van de 19de
eeuw hing de kasjmier als decoratie over de piano.
Engels cashmere (1822); Duits Kaschmir(wolle) (1832); Frans
cachemire (1803).
Ook het woord sjaal wordt in sommige woordenboeken aangemerkt als
een geoniem. Zij doen dit op gezag van de Noordafrikaanse wereldreiziger
Ibn Battoeta (1304-1377), die in 1345 in India de plaats Shaliat of
Chalyat bezocht. Hij schreef hierover: 'Een bijzonder mooie stad, waar
de stoffen worden gemaakt die haar naam dragen.' Maar waarschijnlijk
vergiste Battoeta zich. Saliya was namelijk een algemene aanduiding
voor 'weversgemeenschap' (van Sanskrit shalika 'wever'). Bovendien
heeft nooit iemand kunnen achterhalen welke plaats Battoeta bedoelde.
KASJMIER: Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetensch. 1 2 (1821) 63-64; Nederlandsch
Magazijn (1835) 185-186; Nieuwenhuis Kunsten en wetensch.2 2 (1855) 237; Rijnhart Alg.
wdb. prakt leven (1866) 605-606; Alg. Ned. ency. besch. stand 8 (1866) 316-317; Winkler
Prins• 9 (1877) 260-261; Yule & Burnell Hobson-Jobson (19032) 824 (shawl); O'Hara Mode
ency. (1984) 124; M. Lévi-Strauss Cashmere shawl (1988); Rey-Debove D/'ct des anglic.
(19902) 123; OED (19932); Rey D/ct hist longue frang. (19942) 317.
koeterwaals
(1617 [koeterwaal], uit het Duits) onverstaanbare taal; gebrekkig
Nederlands; dieventaal
Kort voor het begin van onze jaartelling werd een groot deel
van Europa door Keltische stammen bewoond. In het zuiden
van Gallië - nu Frankrijk - leefden onder meer de Volcae.
Het verhaal ging dat zij in hun hoofdstad Tolosa (Toulouse)
een grote goudschat bezaten, maar verder is over hen weinig
bekend. Bij de verovering van Gallië door Caesar behoorden
de Volcae tot de eersten die werden onderworpen. Daarmee
was de expansie van het Romeinse rijk nog lang niet ten
einde, en de Keltische volkeren raakten in de verdrukking
tussen de uit het zuiden opdringende veroveraars en de weerbarstige
Germanen in het noorden. Vele Kelten gingen op in
de Romeinse cultuur.
Blijkbaar golden de Volcae als een toonbeeld van deze assimilatie,
want in de loop van de middeleeuwen kreeg hun
naam in de Germaanse talen allengs de betekenis 'geromaniseerde
zuiderling', later ook meer specifiek 'Italiaan' of 'Frans-
122

koeterwaals
man'. Terwijl deze betekenisontwikkeling zich voltrok, veranderde
het woord Volca - zo veronderstellen de etymologen -
via een middeleeuwse vorm als Walch tot het modern Duitse
Welsch. In het Nederlands werd dat Waals, waarmee wij
tegenwoordig enkel nog de Franstalige cultuur in België aanduiden.
Vroeger was een Waal een Franstalige in het algemeen.
Je had Duitsers (waartoe de Nederlanders in de 17de
eeuw ook zichzelf rekenden), en je had Walen. Iemand van
wie werd gezegd dat hij Duitsen en Walen schuldig was,
stond bij Jan en alleman in het krijt.
De Walen spreken een Romaanse, vanuit het Nederlands
gezien bij uitstek 'vreemde', taal. Koeterwaals is nog een
graadje erger. Voor een verklaring van dat 'koeter' moeten we
terugkeren naar de Romeinse tijd. Nadat heel Gallië door de
Romeinen was onderworpen, kwam het strategisch belangrijke
Alpengebied aan de beurt. Daar, zo'n beetje op de grens
van het tegenwoordige Oostenrijk en Zwitserland, woonden
de Raetiërs. Zij verweerden zich fel, maar moesten in het
jaar 15 v.Chr. ten slotte het hoofd buigen voor de Romeinse
overmacht. In hun gebied stichtten de Romeinen aan
de bovenloop van de Rijn de plaats Curia Raetorum, het
'bestuurscentrum van de Raetiërs'. Van die naam resteert na
tweeduizend jaar alleen het eerste gedeelte, dat tegenwoordig
geschreven wordt als Chur. Dat is de hoofdstad van het Zwitserse
kanton Graubünden. De herinnering aan de Raetiërs is
bewaard gebleven in de naam van een taal die gesproken
wordt in een klein gebied ten zuiden van Chur: het Raetisch
of Retoromaans.
Men veronderstelt nu dat in de middeleeuwen deze Romaanse
streektaal bij zijn Duitse noorderburen gold als het toppunt
van onbegrijpelijk uitheems gebrabbel, erger nog dan de
overige Romaanse, welsche talen. Nu werd in Zuidduitse dialecten
Chur uitgesproken als kauer. Welsch uit Kauer was dus
Kaurerwelsch. Onder invloed van kaudern, dat 'onduidelijk
spreken' betekent, zou hieruit de tegenwoordige Duitse vorm
Kauderwelsch zijn ontstaan. Het Nederlandse koeterwaals gaat
terug op het Duitse Kauderwelsch.
Voor het woorddeel kauder zijn ook andere verklaringen
voorgesteld, waarin Chur geen rol speelt. Toch zou het aardig
123

krent
zijn als de verklaring met Chur juist was. Dan zou koeterwaals
namelijk een zeldzaam voorbeeld zijn van een dubbelgeoniem,
een samengesteld woord waarvan beide delen teruggaan
op een geografisch begrip.
Duits Kauderwelsch (1247 Kudirwale).
Vergelijk walnoot
Lübker & Erler Reallex. des klassischen Altertums (18917) 1029 (Raetia); Ency. Brit' 1 28
(1911) 178 (Volcae); Franck & Wijk Etym. wdb. (1912*) 330; WNT VII 2 (1941) 5001-5003;
L. Weisberger, 'Walhisk', in: Rheinische Vierteljahrsblätter 13 (1948) 87-146; Vries Ned.
etym. wdb. (1971) 343; Ency. Brit' 5 7 (1979) 960 (Gaul); WNT XXIV (1989) 85-92 (waal),
95-101 (waalsch); Veen Etym. wdb. (1989) 409, 808 (Waal); Kluge Etym. Wtb. d. deutschen
Spr. (198922) 363, 786 (welsch); Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 638-639, 1554-
1555 (welsch); H. te Winkel, 'Rare jongens, die Galliërs!', in: Onze Taal 62 (1993) 176-
177; N. v.d. Sijs Leenwdb. (1995).
krent
t>
(15de eeuw, uit het Frans) gedroogde druif
Weinig vruchten hebben zoveel invloed op de Griekse
geschiedenis gehad als de krent. In al zijn verschrompelde
nietigheid zorgde de krent nog geen honderd jaar geleden
voor faillissementen, tolheffingen, internationale beraadsla-
124

krent
gingen, opstanden, ja zelfs voor het aftreden van een minister-president.
De krent is genoemd naar de Griekse stad Korinthe. In de
ons omringende talen is die vernoeming duidelijker zichtbaar.
De Duitsers spreken van Korinthe, de Fransen van raisin de
Corinthe. Wij leenden de Franse benaming maar verkortten
die al in de middeleeuwen tot corente en vervolgens tot krent.
In de oudheid was Korinthe zeer rijk. In de loop der tijd had
het echter zwaar te lijden van aardbevingen, invallen en verwoestingen.
In 1858 richtte een aardbeving zo veel schade aan
dat de stad zeven kilometer van de oude plaats opnieuw werd
opgebouwd.
De Korinthiërs voerden toen nog altijd krenten uit, zij het op
kleine schaal. In 1877 kwam hierin plotseling verandering. In
dat jaar raakten de Franse wijngaarden ernstig aangetast door
druifluis ofwel Phylloxera (vgl. malaga). De Franse wijnboeren
kochten massaal Griekse krenten om er mengwijnen mee
te maken. De uitvoer van Griekse krenten naar Frankrijk
steeg van 881 ton in 1877 tot 20.999 ton i* 1 x 88o ~ een stijging
van maar liefst 2300 procent. En dat bleek nog slechts het
begin. In 1889 voerden de Grieken 70.000 ton krenten uit
naar Frankrijk en 50.000 ton naar Engeland.
Heel Griekenland begon als bezeten druiven te verbouwen.
Alle andere vormen van nijverheid werden verwaarloosd, en
olijfbomen, sinaasappelbomen en citroenbomen werden omgehakt
om plaats te maken voor de Vitis vinifera apyrena, zoals
de krentenproducerende wijnstok officieel heet. Om de produktie
zo snel mogelijk te kunnen opvoeren, stak men zich
tegen hoge rente in de schulden; de grote winsten werden
geïnvesteerd in nieuwe aanplantingen, terwijl de leningen
niet werden afbetaald.
In 1891 was de schade aan de Franse wijngaarden echter zo
goed als hersteld. En zoals dat gaat bij Franse boeren, klonk
er vervolgens een luid protest tegen de valse concurrentie uit
Griekenland. De Franse regering zag zich gedwongen de
invoerrechten op Griekse krenten te verhogen: in 1891 van zes
naar vijftien, in 1894 van vijftien naar vijfentwintig francs per
honderd kilo. Dit laatste bleek genoeg om de export vrijwel
stil te leggen. De Grieken boorden nieuwe markten aan, maar
dit mocht niet baten.
125

labberdaan
De Griekse regering richtte een speciale bank op - onmiddellijk
de 'Kren ten-Bank' gedoopt - die de overschotten tegen
een vast tarief opkocht. Binnen de kortste keren zat de bank
echter met een enorme krentenberg. Ondertussen bleef de
produktie toenemen, waardoor de prijs van de krent nog verder
daalde. In 1903 stelde een groep buitenlandse investeerders
voor de uitvoer van krenten te reguleren. Toen premier
Theotokis dit weigerde, braken er zulke ernstige onlusten
uit dat hij het veld moest ruimen. Onder zijn opvolger
ging de Krenten-Bank over de kop, de kwekers raakten wanhopig
- kortom, het was tijd voor een staatsmonopolie. Dat
kwam er en is tot op heden gebleven.
Voor Korinthe was dit alles extra ongunstig. Als krentenproducent
moest de stad het al snel afleggen tegen de eilanden
Zäkinthos en Kefallinia. Omstreeks 1920 voerde Korinthe
nauwelijks meer krenten uit.
Engels currant (±1390); Duits Korinthe (1495); Frans raisin de
Corinthe.
Winkler Prins' 9 (1877) 554; Verdam Middelned. wdb. 3 (1894) 1914 (corente); Ency. ßr/t"
7 (1910) 648 (currant), & 12 (1910) 434-435 (Greece); WNT VIII' (1916) 162-164;
Oosthoek ency. 7 (1921) 498; OED (I993 2); Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (1993*) 718.
labberdaan
L
(1512, uit het Frans) gezouten kabeljauw
Vaak kost een etymologie heel wat hoofdbrekens. Dat is helemaal
zo als van een woord verschillende vormen bestaan die
wat de herkomst betreft in andere richtingen wijzen. Dit
geldt onder andere voor labberdaan, dat sinds het begin van
de 16de eeuw in het Nederlands voorkomt en dat behalve als
lab(b)erdaan is aangetroffen als ab(b)erdaan.
De meeste mensen kennen labberdaan nu alleen nog van
Marten Toonders Heer Bommel en de Labberdaan. Bij Toonder
heeft dit woord echter niets met gezouten kabeljauw te
126

labberdaan
maken: het gaat hier om een volkje dat van werken houdt.
Toonder zou dit woord hebben afgeleid van het Latijnse
laborare werken en daan, zoals in onderdaan.
Wat de gezouten labberdaan betreft, Willem Bilderdijk herleidde
dit woord in 1832 tot de Schotse plaats Aberdeen. Nu
exporteerde Aberdeen indertijd enorme hoeveelheden zoute
vis. Veel woordenboeken namen Bilderdijks verklaring dan
ook over. Labberdaan werd als fout afgedaan, abberdaan
moest het zijn.
De Leidse hoogleraar Matthias de Vries wees Bilderdijks verklaring
echter krachtig van de hand. Aberdeen is noch de
eerste, noch de voornaamste plaats geweest, die de kabeljauwvangst
dreef of de zoute visch toebereidde', schreef hij in
1870. Bovendien kwam het woord in het Engels voor als
haberdine. Het was onwaarschijnlijk dat Britten de naam van
een vertrouwde haven zo zouden verhaspelen.
Hoe zat het dan wel? De beste methode om de herkomst van
dit woord te achterhalen, stelde De Vries, was zich te verdiepen
in de geschiedenis van de gezouten kabeljauw. Hij veronderstelde
dat de naam verwees naar de vissers die met het
inzouten waren begonnen. Dat moesten vissers zijn geweest
die ver van huis visten, anders hadden ze hun kabeljauw wel
vers naar de markt gebracht.
Nu visten de Basken uit de streek van Bayonne vanouds op
de banken van Newfoundland. Een gedeelte van het Baskenland
staat bekend als Le Labourd. Dit naar de hoofdstad
Bayonne, die in de Romeinse tijd Lapurdanus heette. 'Ik
geloof te mogen aannemen', schreef De Vries, 'dat de labberdaan
aan dat land van Labourd haren naam ontleend heeft.
De gezouten kabeljauw, die door de visschers van Bayonne en
omstreken naar huis werd gebracht, en die dan uit het land
van Labourd naar elders ter markt kwam, hoe kon men haar
een natuurlijker naam geven dan piscis Lapurdanus, poisson
du Labourd\ labourdarf. [...] De kooplieden van Bretagne en
Normandije, die de zoutevisch uit Bayonne aankregen,
verspreidden den naam van labourdan door geheel Frankrijk.
Maar in hun mond kon de 1, als artikel opgevat, wegvallen en
het woord tot abourdan worden. Naar de Fransche uitspraak
ging ourregelmatig in erover.'
127

labberdaan
Dit laatste verklaart ook de dubbele vorm in het Nederlands.
Hollandse' en Vlaamse kooplieden die de vis uit de havens
van Bretagne en Normandië haalden, leerden hem kennen als
abordan. Zij maakten daar ab(b)erdaan van. Maar wie de vis
rechtstreeks in Bayonne kocht of van Baskische vissers op zee,
hoorde labourdan en maakte hiervan lab(b)erdaan - vormen
die naast elkaar in gebruik bleven.
De Vries verzuchtte dat deze zoektocht hem erg veel tijd had
gekost. Zijn verklaring staat echter nog steeds overeind en
wordt zelfs aangehaald in de Oxford English Dictionary. Wel
probeerde Kluyver (1944) labberdaan nog te herleiden tot de
Gaskonse vorm van het Latijnse fabrefacienda, 'wat toebereid
moet worden'. Latere etymologen noemen dit echter 'hoogst
onzeker' en 'zeer onwaarschijnlijk'.
Overigens werd de labberdaan indertijd niet duur betaald. De
zoutevis was zelfs zo goedkoop dat de uitdrukking in omloop
kwam daar kun je geen labberdaan voor eten, voor: alle waar is
naar zijn geld. Misschien verklaart dit de opmerkelijke
betekenis die De Beer en Laurillard in 1899 voor labberdaan
geven: slappe koffie.
Engels haberdine (1300); Duits Laberdaw, Frans laberdan.
Gerookte haring wordt ook wel harderwijker genoemd. Harderwijk
stond vroeger bekend om z'n gerookte bokkingen. Al voor de Tweede
Wereldoorlog was er van die industrie niet veel meer over. Van Dale
vermeldt de uitdrukking 'hij droogt uit als een Harderwijker bokking',
met als toelichting Van een vervelend mens gezegd'.
De benaming nijlbaars spreekt voor zich. De nijlbaars is de grootste
zoetwatervis van Afrika en kan 1,75 lang worden. De vraag naar de
oorsprong van de Nijl, een van de grootste rivieren ter wereld, hield de
oude Grieken en Romeinen al bezig, getuige de uitdrukking caput Nili
quaerere, 'het begin van de Nijl zoeken'. Tot 1863 moest men zich wat dit
betreft behelpen met kaarten van Ptolemaeus, maar dat jaar lukte het de
Engelse reizigers Speke en Grant de grote Nijlmeren te vinden. Stanley
vond later de rivier die het grootste van deze meren — het Victoriameer —
voedt. Naar dit meer wordt de nijlbaars ook victoriabaars genoemd. De
Nijl zit in allerlei samenstellingen die geen toelichting behoeven, zoals
nijlgans, nijlkrokodil, nijlpaard\ nijlsnoek etc. Aardig is dat de rivier
twee kleurnamen opleverde: nijlblauw en nijlgroen.
De sardien is genoemd naar het eiland Sardinië, waar deze vis in de
oudheid op grote schaal werd gevangen. Wij leenden dit woord uit het
Frans. Vroeger sprak men ook wel van schardijn, sardijn of sardel. In de
19de eeuw waren sardientjes erg duur. Rijnhart schreef in 1866: 'De sardijnen
worden slechts zeer weinig gebruikt, niettegenstaande zij over-
128

labrador
heerlijk zijn, en den eetlust bij het ontbijt zeer opwekken. De hooge
prijs is voorzeker de oorzaak, dat zij zo weinig in zwang zijn.' Ook
sardonisch, boosaardig, gaat terug op Sardinië. De Romeinen spraken
van Sardonius risus, 'Sardinische lach', de Grieken van Sardanios gelos,
'bittere lach'. Sardanios betekent in het Grieks Verbitterd' of minachtend'.
Dit versmolt echter met sardonios, dat Sardinisch betekent. Men
dacht dat 'sardonisch' verwees naar de gevolgen van het eten van een
bittere plant, de herba Sardonia (ranonkel), die op Sardinië inheems is.
Volgens de overlevering veroorzaakte het eten van dit kruid kramp in de
aangezichtsspieren - sardonisch lachen - en later de dood. Deze uitdrukking
komt al voor in de Odyssee (boek 20, regel 299-303).
LABBERDAAN: Bilderdijk Verklarende Geslachtlijst I (1832) 6; Harrebomée Spreekwdb. li
(1861) 2; WNT I (1882) 602; M. de Vries 'Labberdaan', in: Taal- en letterbode I (1870)
274-280; Beer & Laurillard Woordenschat (1899) 602; Franck & Wijk Etym. wdb. (1912*)
366; WNT VIII' (1916) 875; A. Kluyver 'Gissingen in verband met het woord
labberdaan', Meded. KNAW, letterk., 69 A 2 (1930); Haeringen Suppl. etym. wdb. (1936)
96; WNT Suppl. I (1956) 289; Vries Ned. etym. wdb. (1971) 380; Vries & Tollenaere Etym.
wdb. (1991 is) 220; OED (19932); J. Bruggeman 'Labberdaan', in: NRCH 20.12.1994.
labrador
(i8y6y uit het Engels) middelgrote, kortharige hond met hangoren
Zo'n vijftig jaar na de ontdekking van de labradorsteen (z.a.)
maakte Europa kennis met honden uit Labrador. Die honden
zouden met vissersschepen zijn meegekomen uit Newfoundland,
de Canadese provincie waar Labrador deel van uitmaakt.
Zeker is dat de labrador verwant is aan de newfoundlander
(z.a.) - de zwarte, zwemgrage hond die door de ruige
vissers van Newfoundland werd gebruikt.
Volgens de overlevering kwamen de labradors in 1830 aan in
de haven van Poole. Daar werden ze opgemerkt door de
tweede graaf van Malmesbury, die er een paar kocht en later
nog andere deed overkomen. De liefde voor deze honden
bleek erfelijk: ook de derde graaf van Malmesbury sloeg aan
het fokken. Hij kruiste de labrador met retrievers en setters,
maar - zo stellen de kenners ons gerust - het echte labradortype
bleef overheersen.
In de tweede helft van de 19de eeuw was de labrador in heel
Europa bekend en geliefd. In 1903 werd de labrador officieel
als ras erkend.
De dieren hebben zo'n goede neus dat ze tijdens de Eerste en
129

labrador
Tweede Wereldoorlog vaak werden ingezet om mijnen te
zoeken. Ze bleken zelfs mijnen te kunnen aanwijzen die meer
dan 15 cm onder de grond lagen.
Labradors zijn over het algemeen zwart van kleur. Labradors
met een gelige vacht worden ook wel golden retrievers genoemd.
Engels Labrador (dog, retriever) (1842); Duits Labradorhund,
Frans chien de Labrador (1867), Labrador (1900).
Vergelijk dalmatiër
Uit Labrador werd in de 18de en 19de eeuw ook Labradorthee
aangevoerd. Deze werd getrokken van de groene bladeren en twijgen van
de Gaultheria procumbens, een kleine heester die inheems is in Labrador
en Canada. De thee werd in platte, vierkante koeken op de markt
gebracht en stond ook wel bekend als Canadathee. Olie van de heester
werd verkocht als Oil of Winter green.
LABRADOR: Winkler Prins 1 8 (1876) 453; Toepoel & Van de Weijer Toepoels
hondenency. (±1970*) 351-352; Petit Robert (1993*) 1248; OED (19932).
labrador, labradorsteen
(1782) kleurrijke sier steen
Labrador is een schiereiland
in het oosten van Canada.
Het maakt deel uit van de
provincie Newfoundland en
is vele malen ondekt: in het
jaar 986 door de Noormannen
(die het Helleland steenland'
noemden), in 1497 door
de voor Engeland varende
Italiaan John Cabot (1450-1498) en in 1501 door de Portugees
Gaspar Cortereal.
Cortereal noemde het Tierra del Labrador. Volgens sommigen
bedacht hij hiermee de Portugese zeevaarder Joao Fernandes,
bijgenaamd 'Lavrador'. Anderen houden het erop dat Tierra
del Labrador 'bouwland' of 'land geschikt voor akkerbouw'
betekent. In ieder geval had dit dan alleen betrekking op de
kuststrook. Het binnenland van Labrador is namelijk juist
zeer onvruchtbaar en onherbergzaam. Tot laat in de 19de
eeuw waagde bijna niemand zich in het binnenland en nog
130

leghorn
altijd is het grootste deel van Labrador onbewoond.
Labrador raakte aan het eind van de 18de eeuw in Europa
bekend door een toevallige vondst. Omstreeks 1770 leden een
paar Hernhutters, leden van een Duitse christelijke gemeenschap,
schipbreuk voor de kust van Labrador. Daar vonden ze
kiezelachtige stenen die op de splijtvlakken zeer fraaie groene,
blauwe en gele kleuren vertoonden. De Hernhutters bleven
in Labrador om er de Eskimo's te bekeren, maar de stenen
stuurden ze naar Europa, waar ze met groot enthousiasme
werden ontvangen.
In Nederland kreeg dit mineraal, dat behoort tot de zogeheten
veldspaten, de naam Labradorsteen (1782). Net als in
de ons omringende talen werd dit spoedig verkort tot
Labrador. Vanaf het begin van de 19de eeuw werd labradoriet
de gebruikelijke naam.
Labradoriet wordt tegenwoordig onder meer gevonden in
Italië, Finland, Rusland, de VS en Groenland, maar de grootste
stenen komen nog altijd uit Labrador. Men maakt er
vooral sierstenen van.
Engels Labradore stone (1778), Labradore (1794); Duits Labradorstein
(1778), Labrador, Frans pierre de Labrador (1783),
Labrador (1803).
Vergelijk quenast
Houttuyn Natuurlyke historie III, 3 (1782) 141; Nieuwenhuis Kunsten en wetensch. 2 3
(1856) 270 (feldspaath); Winfder Prins' 9 (1877) 615-616; Ency. Brit»' 16 (1911) 28n;
Winkler Prins* 12 (1951) 467; Veen Etym. wdb. (1989) 430; Düdi & Rejl Gr. mineralen ency.
(1993) 392; Petit Robert (19932) 1248; OED (1993*).
leghorn
(ipof, uit het Engels) bepaald hoenderras
Een leghorn is een van oorsprong Italiaanse kip die uitstekend
legt. De kip dankt haar naam echter niet aan het
werkwoord leggen - zoals de leghen - maar aan de Italiaanse
havenplaats Livorno.
Livorno heette in de 17de en 18de eeuw Legorno. De Engelsen
noemden het Leghorn. Uit Livorno importeerden zij een
bepaald soort tarwestro om hoeden van te vlechten. In het
Engels heeft leghorn dan ook als eerste betekenis 'strooien
hoed' of 'hoedenstro', betekenissen die halverwege de 18de
eeuw ontstonden.
131

lolaborstel
De geschiedschrijving van het pluimvee wil dat een Italiaanse
scheepskapitein omstreeks 1835 vanuit Livorno naar Amerika
voer met enkele hoenders aan boord. Dankzij de 'kweekijver
der Amerikanen', zoals het ergens heet, werden de hoenders
veredeld. Het resultaat was een slanke kip, betrekkelijk laag
op de gele poten en met een volle, zware staart. Haar
belangrijkste kenmerk is dat ze al na vijf maanden begint te
leggen, ook 's winters, en dat ze gemiddeld 250 tot 300 eieren
per jaar legt. Naar de plaats van inscheping werd deze kleine
eierfabriek leghorn genoemd.
Omstreeks 1869 werd de leghorn van Amerika overgebracht
naar Engeland. Vandaaruit veroverde de kip de rest van Europa.
De kip zou omstreeks 1880 in Nederland zijn geïntroduceerd.
Leghorn werd al snel een begrip in onder andere het
Frans, Duits en Engels. De Italianen spreken echter nog
steeds van Gallina Livornese.
Voor zover bekend vermeldde Vivat's Geïllustreerde Encyclopaedie
de leghorn in 1905 als eerste. Veel vertrouwen in de
'Italianen', zoals de kippen hier in het begin ook werden
genoemd, had de encyclopedie niet: 'leghorn [...] ook naam
van een uit Amerika afkomstig hoenderras, fraai van voorkomen
doch van weinig waarde'.
Dertig jaar later stond de leghorn te boek als het belangrijkste
pluimveeras in Nederland.
Engels Leghorn (1869); Duits Leghorn; Frans leghorn (1888).
Vergelijk barnevelder
Vivat's ency. 7 (1905) 4868; Winkler Prins* II (1919) 225; Oosthoek ency. 1 7 (1921) 652;
Minderhoud Ned. landbouw (1935) 182-183; Winkler Prins 5 11 (1936) 148; Kath. ency.' 16
(1936) 258; Kluge Etym. Wtb. d. deutschen Spr. (1975 2') 431; Rey-Debove D/ct. des anglic.
(19902) 497; OED (19932).
Lolaborstel
(1953, uit het Duits) afwasborstel
Hohenlockstedt is een klein industriestadje in Schleswig-
Holstein, veertig kilometer ten noorden van Hamburg. Vroeger
was het een legerplaats en heette het Lockstedter Lager,
dus Lockstedter kamp. In 1939 woonden er 3000 mensen, in
1950 ruim 5500. Er worden schoenen geproduceerd, metaal,
textiel, tabak en aanvankelijk ook afwasborstels. Deze wer-
132

lommerd
den in Nederland Lolaborstels genoemd, naar de plaatsnaam
LOckstedter LAger.
Tegenwoordig ervaren wij Lolaborstel als een merknaam,
maar in 1953 lag dat volgens de Winkler Prins van de vrouw
beslist anders. De échte Lolaborstels werden indertijd - voor
Nederland - gemaakt door de Lola Borstelfabriek N.V. te
Groesbeek. 'Door verschillende andere fabrieken wordt evenwel
gelijksoortig borstelwerk in de handel gebracht', aldus de
Winkler Prins. 'Een typische bijzonderheid is hierbij, dat de
grote bekendheid van het merk Lola ertoe heeft geleid, dat
dit merk allengs als een soortnaam beschouwd werd voor afwasborstels,
waardoor de consument menigmaal ten onrechte
de overtuiging krijgt dat men een originele Lola heeft ontvangen.'
De namaak-Lolas waren slecht gemaakt en de borstelkop kon
niet vervangen worden - de belangrijkste innovatie van de
Lolaborstel. De slechte borstels bleken ook schadelijk voor de
reputatie van de echte Lola, zodat de fabrikant hiervan
indertijd allerlei advertenties moest plaatsen om de consument
het verschil uit te leggen.
Dat Lolaborstels meteen werden nagemaakt, komt omdat er
in deze branche verrassend veel geld te verdienen valt. Zo
besteedden in 1993 6,2 miljoen Nederlanders ruim 52 miljoen
gulden aan afwasborstels. Omdat de klassieke houten afwasborstel
is verdrongen door die van kunststof, zitten daar
inmiddels nauwelijks meer Lolaborstels tussen.
WP v.d. vrouw 2 (1953) 1593; Der große Brockhaus7 (1955) 292; Müllers großes
deutsches Ortsbuch (I980 20) 609; Rob Biersma De afwasborstel (1990); Frank van Alphen
'Afwasborstel', in: NRCH 8.7.1993
lommerd
(.1281, uit het Frans) bank van lening
Lombardije is een streek in Noord-Italië, tussen de Po, het
Gardameer en het Lago Maggiore. Economisch is het
het belangrijkste deel van Italië, met Milaan als commercieel
centrum.
Lombardije speelde economisch al vroeg een belangrijke rol.
Het bankwezen kwam hier in de iide eeuw tot bloei. Vanaf
133

lommerd
de 13de eeuw zwermden handelaren uit Lombardije uit over
de rest van Europa. Lenen van geld tegen rente of onderpand
was indertijd bij de kerkelijke en de burgerlijke wet verboden.
Om toch in deze behoefte te voorzien, maakten vorsten voor
joden en Lombarden een uitzondering. Tegen betaling van
een jaarlijks bedrag kregen zij het recht om in een bepaalde
stad een bank of tafel te exploiteren.
Aanvankelijk maakten vooral hoge edele heren en bisschoppen
van hun diensten gebruik. Maar de opkomst en bloei
van de stedelijke economie voegde daar al gauw de gegoede
burgerij aan toe. Wie leende liet een onderpand achter;
later werd ook rente bedongen, die kon oplopen van 10 tot
15 procent, soms zelfs tot 30 procent. Behalve als geldschieters
deden de Lombarden dienst als wisselaars en kooplieden.
Nederland maakte in 1260 voor het eerst kennis met de
Lombarden. Hun financiële praktijken vielen niet meteen
in goede aarde. Al in 1267, zeven jaar na hun komst, moesten
Lombarden eens de Utrechtse dom in vluchten om het vege
lijf te redden. Maar een legertje boerenkinkels onder leiding
van heer Gerard van Amstel drong de kerk binnen en sloeg ze
ter plekke dood. Later kregen de Lombarden herhaaldelijk te
maken met excommunicatie, bedrijfsverbod, verbanning en
confiscatie.
Al in de 13de eeuw kreeg lombaert (Lombard) bij ons de betekenissen
'bankier, geldhandelaar, wisselaar, geldschieter' of
'woekeraar'. Later schreef men ook lombard, lombaard en
lomberd, waarmee een instelling bedoeld werd die geld leent
op onderpand. Lommerdis daar een volkse verbastering van.
Toen in de 17de eeuw verschillende steden, in de eerste plaats
Amsterdam, de banken in eigen beheer namen, ontstond er
een onderscheid tussen een openbare bank van lening en een
particuliere bank van lening. In de volksmond werd lommerd
of lombard voor beide instellingen gebruikt. Nog later, in de
19de eeuw, ervoer men de term lommerd als gemeenzaam;
deftige luitjes in geldnood brachten hun spulletjes naar de
lombard.
Het particuliere pandjeshuis werd door het volk bovendien
aangeduid als 'Ome Jan'. Ook in de ons omringende talen
zocht men het wat dit betreft in de familierelaties. Zo sprak
134

lommerd
men in Engeland van my uncles of uncle three balls, in Frankrijk
van ma tante (Dumont) of van mon oncle (du pret), en in
Duitsland van mein Onkel. 'De naam zal wel hieruit ontstaan
zijn', aldus Stoett (1943), 'dat men slechts voorwendde naar
een oom Jan te gaan, omdat men er zich voor schaamde iets
naar den lommerd of achter de schuine deur te moeten brengen.'
In Amsterdam bij dag en nacht (1897) geeft Justus van Maurik
een fraaie beschrijving van een gezelschap Jordanezen dat op
een tochtje met een rijtuig door de stad plotseling de lommerd
tegenkomt.
De wagen houdt stil en allen schreeuwen zoo luid mogelijk:
'Dag oome Jan!' tot een bejaard man, die met zijn
vrouw aan den eenen en een parapluie onder den anderen
arm, aan den kant van den weg, naar de voorbijsnorrende
wagens kijkt.
't Is de pandjeshuishouder van de Lindengracht. Iedereen
kent hem, iedereen heeft hem op zijn beurt noodig en
daarom klinken hem allerlei vriendelijke groeten tegen.
'Dag oome!' gilt Koos, 'loopt mijn klokkie nog?'
'Heb je mijn jas wel afgeborsteld?'
'Complement aan mijn vestketting!'
'Zal je goed op mijn belletjes passen?'
'Pas je wel op, dat mijn perreplu niet schimmelt!'
[...] 'Neem je petten af voor Oome!' kraait Koos uit den
kattenbak en met zijn hoed salueerend, voegt hij er bij: 'Als
hij kwaad op jelui wordt, geeft hij te weinig. Kijk, Slabak,
hij lacht al tegen je jas; dat's een oude kennis van hem.'
Engels Lombard (1377); Duits Lombard[geschafi)\ Frans
lombard (1268).
'De bank van leening', in: Nederlandsch Magazijn (1844) 194-197; Justus van Maurik
Amsterdam bij dag en nacht (3e druk z.j. [1897']) 83; Verdam Middelned. wdb. IX (1899)
746-749 (lombaert); WNT VIII 2 (1924) 2654-2655 (lombard), 2659-2661 (lommerd), &
WNT VII' (1926) 183 (Oome Jan); Stoett Ned. spreekw. (19435) 394-395 (Oome Jan);
Winkler Prins 7 12 (1973) 191-192; J. de Bruyn-van der Helm, 'La prima occorenza della
parola lombardo 'banchiere' nei testi nederlandesi medievali', in: Quaderni di semantica 2
(1984) 367-374; Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 "S) 233; OED (I993 2); Dauzat Dict
étym. (I993 2) 436.
135

lunapark
lunapark
(1916, uit het Engels) pretpark
Coney Island is een schiereiland op de zuidwestpunt van
Long Island bij New York. Het hoort bij Brooklyn. 'Coney is
volgens sommigen een verbastering van het Nederlandse konijn,
een dier dat hier vroeger in groten getale zou hebben
rondgehuppeld.
Coney Island ontwikkelde zich in het laatste kwart van de
19de eeuw tot de populairste badplaats van de Verenigde Staten.
Austin Corbin (1827-1896) en George Cornelius Tilyou
(1862-1914) leverden hier een grote bijdrage aan.
Corbin zag als eerste de mogelijkheid om van Coney Island
een supervakantieoord te maken. In 1876-1877 legde hij de
New York & Manhattan Beach Railway naar Coney Island
aan, gevolgd door andere verbindingen per spoor en per boot.
Het schiereiland werd zo goed ontsloten.
George Tilyou was de zoon van een hoteleigenaar op Coney
Island. In 1876, toen bleek dat veel bezoekers van de wereldtentoonstelling
in Philadelphia naar Coney Island kwamen
om de Atlantische Oceaan te zien, opende hij zijn eerste souvenirkraampje.
Hij was toen veertien. Tilyou verkocht doosjes
met gezeefd zand en flessen zeewater. Op zijn 17de liet hij
de bekende Bowery aanleggen, een soort kermis-straat, gevolgd
door Tilyous Surf Theatre, het eerste grote vermaaksoord
op het schiereiland, dat al zeer in trek was bij het grote
publiek.
Alle ondernemers schreeuwden er over de geweldige capaciteit
van hun hotels. Zo beweerde het Sea Beach Palace in 1879
al 15.000 maaltijden tegelijk te kunnen serveren. In 1882 werd
een hotel gebouwd in de vorm van een olifant, met in zijn
voorpoten een diorama en een sigarenwinkel.
In de jaren tachtig en de vroege jaren negentig was John Y.
McKane de grote baas op Coney Island, dat onder zijn
bewind de bijnaam Sodom by the Sea kreeg. Tilyou slaagde
erin McKane weg te werken en probeerde vervolgens van
Coney Island een fatsoenlijke badplaats te maken. De pretparken
op het eiland, waaronder Tilyous Steeplechase Park,
trokken toen al een enorme hoeveelheid bezoekers: zo'n 5
miljoen per seizoen, soms wel 200.000 op één dag.
136

lunapark
In 1901 bezocht Tilyou in Buffalo (N.Y.) de Panamerikaanse
tentoonstelling. Daar kon je in een cyclorama met een ruimteschip
een Trip to the Moon maken, inclusief vlucht (met
uitzicht door de patrijspoorten), landing, en een kort verblijf
op de maan. De maanreizigers werden verwelkomd door reuzen
en dwergen en kregen een groene kaas mee als souvenir.
Tilyou kocht deze attractie, met de eigenaars Frederic Thompson
en Skip Dundy erbij, voor Steeplechase Park. Maar eind
1902 begonnen Thompson en Dundy voor zichzelf. Ze kochten
een oud pretpark op Coney Island, sloopten het grotendeels,
en bouwden Luna Park.
In mei 1903 werd Luna Park geopend. Voor 10 dollarcent
kwam de bezoeker terecht in één groot, 'Super-Saracenic,
Oriental Orgasmic' decor, zoals John F. Kasson het noemt in
zijn studie over Coney Island rond de eeuwwisseling. Een
kwart miljoen elektrische lampjes maakte het park ook
's avonds overweldigend. Er was een stuk Venetië nagebouwd,
inclusief gondels, en verder een Japanse tuin, een Iers dorp, een
Eskimodorp, een Nederlandse molen en een Chinees theater.
Je kon er op olifanten of kamelen rijden en er was een compleet
circus. Sommige vertoningen waren uitermate wreed,
zoals de publieke executie van een oude olifant (die eerst
zogenaamd vergiftigde wortels kreeg en vervolgens werd geelektrocuteerd)
en de act van het paard King, dat van een
hoge toren in een zwembad moest duiken. Er werden ook
natuurrampen nagespeeld: de val van Pompei, grote overstromingen
en een brand in een gebouw van vier verdiepingen.
Je moest vooral actief zijn; er waren wel bankjes, maar Thompson
en Dundy zagen mensen liever niet stilzitten en stuurden
muziekkorpsen op hen af om ze in beweging te brengen. Er
waren bibberende plaveisels, schietstoelen, roetsj banen met
loopings en door namaaklandschappen, waterglijbanen -
kortom, alles waar moderne pretparken goede sier mee maken
werd in Luna Park en elders op Coney Island al eens
vertoond.
Het succes van Luna Park leidde tot concurrentie van Dreamland
Park, dat op de proppen kwam met een miljoen lampjes,
een dorp met 300 dwergen en een brand in een gebouw van
zes verdiepingen. Ironisch genoeg ging Dreamland Park in
1911 zelf geheel in vlammen op.
137

lymeziekte
De aftakeling van Luna Park zette in 1907 in. Dundy stierf
dat jaar, nog geen vijftig jaar oud. Thompson ging in 1912
failliet en stierf een paar jaar later, 46 jaar oud. Luna Park
bleef bestaan, maar slaagde er niet in ieder seizoen met nieuwe
attracties te komen, waardoor de belangstelling spoedig
terugliep.
Internationaal was Luna Park toen echter al een begrip geworden.
Vanaf 1911 wordt het in het Engels gebruikt voor
grote pretparken in het algemeen. Rusland kende in 1913 een
theater 'Luna-Park' en Nederlandse woordenboeken vermelden
lunapark sinds 1916, in de betekenis park voor vermaak'
of 'moderne soort van kermis'. Van Dale geeft het bovendien
als synoniem voor cake-walk.
In de jaren veertig werd Luna Park op Coney Island een paar
keer door brand getroffen. Van de oude glans was toen al
niets meer over. Dat het park later moest plaatsmaken voor
een parkeerplaats en nog later voor woonhuizen, is dan ook
een vorm van 'genadige euthanasie' genoemd.
Engels Luna Park (1911); Duits Luna-Park Frans luna-park.
Vergelijk vauxhall
Ency. 6rit.il 6 (1910) 897 (Coney Island); Koenen Verkl. handwdb. (1916") 493; Dia. of
Amer. Biogr. 4 (1930) 436 (Corbin), & 18 (1936) 553 (Tilyou); John F. Kasson Amusing the
million: Coney Island at the turn of the century (New York 1978) 61-82; Stewart Dia of
American place-names (1986) 110; Veen Etym. wdb. (1989) 456; OED (19932).
lymeziekte
(±198$, uit het Engels) bepaalde door teken overgebrachte bacteriële
ziekte
Vanuit het hart van New York steekt Long Island meer dan
150 kilometer oostwaarts de Atlantische Oceaan in; aan de
noordzijde omsluit dit eiland een baai, de Long Island
Sound. De noordkust van die baai behoort tot Connecticut,
een dichtbevolkte maar ook dichtbeboste staat. Daar aan de
kust, nabij New London, ligt het district Lyme.
Hier werd in 1975 een merkwaardig verschijnsel opgemerkt,
namelijk een 'epidemie' van reumatische aandoeningen, die
normaal gesproken niet epidemisch optreden. Onderzoek
door medewerkers van de Yale-universiteit wees uit dat deze
kwaal werd veroorzaakt door een bacterie, die naar zijn ont-
138

magenta
dekker Willy Burgdorfer Borrelia burgdorferi werd gedoopt.
Behalve voor gewrichtsaandoeningen bleek deze bacterie ook
verantwoordelijk voor kwalen van de huid, het zenuwstelsel
en het hart. Dit complex van aandoeningen wordt, naar de
plaats van ontdekking, lymeziekte genoemd. Deze ziekte komt
echter op vele plaatsen in de wereld voor, ook in Nederland.
De Borrelia burgdorferi kan haar kwalijke werk alleen doen als
ze in het bloed van de mens belandt. Dat gebeurt via de beet
van een teek. Deze kleine parasiet leeft in gebieden die begroeid
zijn met bomen en struiken. Hij bijt zich vast in de
huid van dieren en mensen om zich vol te zuigen met hun
bloed. Dat zou op zich niet zoveel kwaad kunnen, als die
teken hun slachtoffers niet met allerlei ziekten konden besmetten,
waaronder de lymeziekte.
Hoewel waakzaamheid tegen besmetting met de lymeziekte
geboden is, moet de kans hierop niet worden overschat, zo
meldt een brochure. Niet elke teek brengt de besmetting
over, en zelfs een besmette teek kan pas gevaarlijk worden als
hij meer dan een of twee dagen ongestoord bloed kan zuigen.
Bij verblijf in dichtbegroeide gebieden is geregelde controle
van de huid dus een goede vorm van preventie.
Engels Lyme disease (±1980); Duits Lyme-Krankheit, Lyme-
Erkrankung, Frans maladie de Lyme.
Wat u moet weten van tekebeten en van Lyme-ziekte die erdoor kan worden overgedragen
(brochure SAAG, Koog aan de Zaan 1993); Fred S. Kantor, 'Disarming Lyme disease', in:
Scientific American (sept. 1994) 20-25; 'Vaccin ontwikkeld tegen ziekte van lyme', in:
NRCH 8.12.1994.
magenta
M
(i8yo, uit het Engels) rode verfstof karmozijntint
William Henry Perkin (1838-1907) was pas vijftien toen hij in
1853 in Londen scheikunde ging studeren. Twee jaar later
werd hij assistent van de Duitse scheikundige August Wil-
139

magenta
helm von Hofmann (1818-1892), die toen al geruime tijd in
Engeland verbleef. Hofmann hield zich onder andere bezig
met onderzoek naar kinine.
Kort nadat Perkin aan de universiteit was ingeschreven, richtte
hij thuis, op zijn kamer, een eenvoudig laboratorium in.
Daar deed hij samen met een vriendje scheikundige proeven.
In de paasvakantie van 1856 probeerde Perkin aniline om te
zetten in kinine, een idee dat hem door Hofmann aan de
hand was gedaan. Dat mislukte, maar de proef leverde wel
een vies, donker goedje op. Toen Perkin dit nader onderzocht,
bleek het een sterke, paarsblauwe kleurstof te bevatten.
Perkin slaagde erin deze te isoleren. Hij noemde de kleurstof
aanvankelijk Aniline purple of Tyrian purple en later mauveïne.
Perkin bleek de eerste synthetische kleurstof te hebben gemaakt
en sloeg meteen munt uit zijn uitvinding. Al in 1857
opende hij nabij Londen een kleurstoffenfabriek. Zijn vader,
die er aanvankelijk tegen was geweest dat zijn zoon scheikunde
ging studeren, financierde de onderneming, hoewel
Hofmann dit afraadde: hij vond Perkin, toen pas achttien, te
jong en te onervaren. Later zou Hofmann trouwens goudgeld
verdienen aan deze handel.
De uitvinding van een synthetische kleurstof zorgde internationaal
voor een sensatie: stoffen konden hiermee veel makkelijker
worden gekleurd, en in nieuwe, helderder tinten.
Wetenschappers in Engeland, Frankrijk en Duitsland stortten
zich op deze markt en spoedig kwam de ene synthetische
kleurstof na de andere in de handel, waaronder, in 1858, het
rode fuchsine.
In diezelfde tijd raakten Frankrijk en Italië in oorlog met
Oostenrijk. De Oostenrijkers hadden indertijd verschillende
bezittingen in Italië. De Italianen streefden naar onafhankelijkheid,
en in een opwelling had de Franse keizer Napoleon
in toegezegd Italië Van de Alpen tot de Adriatische zee' te
zullen bevrijden van de Oostenrijkers.
De Oostenrijkers hadden al twee veldslagen verloren toen zij
in de late avond van 3 juni 1859, na een lange dagmars, halt
hielden bij Magenta, een gehucht ten westen van Milaan,
gelegen aan de Ticino. Zij bevonden zich op de linkeroever
140

magenta
van de Ticino, de Fransen en Piemontezen hielden de rechteroever
bezet, zonder dat de beide legers dit van elkaar wisten.
Toen het in de vroege ochtend werd ontdekt, braken er
eerst gevechten uit bij de bruggen over de rivier. Rond het
middaguur concentreerde de strijd zich bij Magenta.
Aan Franse zijde stonden 54.000 soldaten en aan Oostenrijkse
zijde 58.000. Het was de Franse aanvoerder MacMahon
(1808-1893) die de strijd besliste: zonder daartoe opdracht te
hebben gekregen viel hij de Oostenrijkers in de rechterflank
aan. Later kreeg hij de titel hertog van Magenta.
De verliezen waren groot. Het aantal doden en gewonden aan
Franse zijde bedroeg 4000 (plus 600 vermisten) en aan Oostenrijkse
zijde 5700 (plus 4500 vermisten). Nog altijd is bij
Magenta een knekelhuis te bezichtigen waarin de stoffelijke
resten van 9000 doden zijn samengebracht.
Het slagveld bij Magenta zag rood van het bloed. Kort na
deze slag werd in Engeland een nieuwe, donkerrode fuchsineverbinding
op de markt gebracht, die 'Magenta red' werd
genoemd. Het patent op de chemische samenstelling hiervan
werd op 11 augustus 1860 in Londen verleend aan een zekere
R. Smith. 'Magenta red' werd vrijwel meteen verkort tot
magenta, een woord dat al in 1870 in het Nederlands opduikt.
De strijd tussen Frankrijk en Oostenrijk was met de slag bij
Magenta niet beslist. Twintig dagen later volgde, bij het dorpje
Solferino, een nog heviger treffen, dat het slagveld nog dieper
rood kleurde. Deze slag gaf niet alleen aanleiding tot de
kleurnaam solferino (z.a.), maar door de toevallige aanwezigheid
van Henri Dunant ook tot de oprichting van het Rode
Kruis.
Engels magenta (1860); Duits Magenta (1861); Frans magenta
(i95o)-
Gerding & Opwijrda Zakwdb. der scheikunde (1870) 262; Meyers Konversations-Lexikon 3 I
(1874) 648 e.v. (Anilin); Winkler Prins» 10 (1878) 302; Ency. Brit." 14 (1911) 917, & 17
(1911) 263-264, 304; Dict Nat biogr. 2de suppl. III (1912) 104-106; ENSIE 8 (1950) 636;
Dict. of scientific biogr. X (1974) 515-517; Ency. Brit. '5 5 (1981) 1099, 1106-1107, & 16
(1981) 374; Ons Leger (juni 1985) 30; OED (19932); Petit Robert (19932) 1322; Rey Dict
hist. languefrang. (19942) 1163.
141

magneet
magneet
(1266, uit het Latijn) stuk magneeterts of gemagnetiseerd metaal,
dat soortgelijke materialen aantrekt en afstoot
Als in de oudheid een Griek de gevoelens van zijn echtgenote
wilde peilen, hoefde hij alleen maar een stukje magneetsteen
onder haar hoofdkussen te leggen. Was zij haar man trouw,
dan zou zij zich tegen hem aan vlijen; in het andere geval zou
de kracht van de steen haar het bed uit slingeren.
Dat is maar één voorbeeld van de bijzondere eigenschappen
die de magneet werden toegedicht. Ook als geneesmiddel
stond de steen in hoog aanzien: er was nauwelijks een kwaal
te vinden waartegen magneetpoeder niet baatte. Je moest het
in melk opgelost drinken om je gezichtsvermogen te verbeteren,
en ook bij bloedspuwingen en verstoppingen werd
inwendig gebruik aangeraden, bijvoorbeeld in combinatie
met honing. Daarnaast ging het verhaal dat je een magneet
van zijn kracht kon beroven door hem met knoflook in te
smeren; bokkebloed maakte dit weer ongedaan.
De magneet was in Griekenland en Klein-Azië vermoedelijk
al in de 8ste eeuw v.Chr. bekend. Het ging daarbij uitsluitend
om natuurlijke magneten in de vorm van stukken magneetsteen,
tegenwoordig magnetiet of magneetijzersteen genaamd.
Ook de Grieken hadden hiervoor al verschillende namen,
waaronder Magnètis (lithos) 'steen uit Magnesia, zodat enig
verband tussen deze steen en een plaats van die naam aannemelijk
lijkt. Een probleem is dat de antieke schrijvers over de
vindplaatsen van de magneetsteen nauwelijks bruikbare berichten
hebben nagelaten.
De Griekse wereld kende minstens drie Magnesias: een streek
142

magneet
op het Griekse vasteland, bij Thessalië, en twee stadjes in
Lydië, het uiterste westen van Klein-Azië (nu Turkije). Met
elk van deze oorden hebben taalkundigen de term magneet in
verband gebracht. De Real-Encyclopadie van Pauly en Wissowa,
het grootste naslagwerk over de klassieke oudheid, interpreteert
de beschikbare gegevens als volgt. Het feit dat magneetsteen
ook 'Lydische steen werd genoemd, wijst in de
richting van Klein-Azië. Daarbij komt dat deze steensoort
aanvankelijk wel werd aangeduid als 'Herakleïsche steen'. Nu
zijn in de nabijheid van het Lydische Magnesia bij (de berg)
Sipylos sporen gevonden van een kleine nederzetting Herakleia.
Het lijkt dus aannemelijk dat de magneetsteen aan dit
Magnesia zijn naam dankt. De plaats ligt nabij de Turkse
westkust, zo'n 30 km ten noordoosten van Izmir (Smyrna), en
heet tegenwoordig Manisa. Tot zover Pauly en Wissowa.
Helemaal bevredigend is deze verklaring niet. De voor de
hand liggende vraag, of in de nabije omgeving van Magnesia
en Herakleia eigenlijk wel magneeterts te vinden is, wordt
niet gesteld, laat staan beantwoord. Bovendien was er in de
Griekse wereld altijd wel een van de talloze Herakleia's of
Herakleions in de buurt - er ligt er bijvoorbeeld ook een aan
de kust direct ten noorden van de streek Magnesia op het
Griekse vasteland. Ten slotte werden ook steensoorten van
slechts vagelijk oosterse herkomst — basalt bijvoorbeeld — wel
'Lydische steen' genoemd. Ze hoefden daarom nog niet in
Lydië te zijn gedolven.
Maar al is nog onduidelijk welk Magnesia de naamgever is
geweest, het woord magneet is gebleven. Via het Latijn is het
in de meeste moderne Europese talen terechtgekomen. Alleen
in het Frans is magnete na de middeleeuwen verdrongen door
aimanty dat samenhangt met diamant.
Aan dieper inzicht in het magnetisme zijn de Grieken niet
toegekomen. Pas in de late middeleeuwen werd in het Westen
het kompas uitgevonden. In China was dat al eeuwen eerder
ontdekt. Nader onderzoek naar het wezen van de magneet
werd aan het einde van 16de eeuw verricht door de Engelsman
William Gilbert, die constateerde dat de aarde eigenlijk
één grote magneet is.
In de 18de eeuw deed zich een intermezzo voor in de ont-
143

magneet
raadseling van het magnetisme. Al in de oudheid had de filosoof
Thales uit de zo levend aandoende aantrekkingskracht
van magneten de conclusie getrokken dat deze stenen een
soort ziel zouden bezitten. De Weense dokter F.A. Mesmer
(1733-1815) draaide deze redenering om: hij concludeerde uit
de geheimzinnige sympathieën en antipathieën tussen de
ene mens en de andere dat ook levende wezens magnetische
eigenschappen bezitten, het zogenaamde dierlijk magnetisme,
dat vooral bekend is geworden als mesmerisme. Mesmer was
een fantast, die door zijn geheimzinnige, suggestieve optreden
echter een tijdlang veel succes had. Nog in 1824 meldde
Nieuwenhuis dat de 'levenswerkzaamheid' van alle delen van
het lichaam, met name in 'het zenuwgestel van den onderbuik',
veel baat vond bij behandeling door een magnetiseur.
In de loop van de 19de eeuw brachten ten slotte onderzoekers
als 0rsted, Ampère, Faraday, Maxwell en Lorentz de samenhang
tussen magnetisme en elektriciteit tot in details aan het
licht. Zonder hun ontdekkingen zou de moderne wereld verstoken
zijn van elektriciteitscentrales, videobanden, diskettes
en telefoonkaarten. Een tot de verbeelding sprekende toepassing
is de snelle experimentele trein die dankzij sterke elektromagneten
boven zijn spoor zweeft.
Maar dat je met magneten iets kunt laten zweven, was in
de oudheid ook al bedacht. Bouwmeester Timochares uit
Alexandrië heeft gewerkt aan een tempel met een plafond
van magneetsteen, waaronder een ijzeren beeld van koningin
Arsinoë vrij in de lucht zou komen te zweven. Voor zover
bekend is dit project echter nooit gerealiseerd.
Engels magnet (1398 magnes)\ Duits MagneP, Oudfrans magnete
(12de eeuw).
Met de naam magnesia worden diverse verbindingen van magnesium
aangeduid, die zeer uiteenlopende toepassingen vinden, van laxeermiddel
(zie epsomzout) tot grondstof voor vuurvaste stenen. Als het
woord magneet teruggaat op de plaatsnaam Magnesia, dan geldt dat -
zou je denken - natuurlijk helemaal voor het woord magnesia. Maar zo
simpel ligt het niet. In de oudheid werden allerlei stoffen Magnetis
(lithos) 'steen uit Magnesia genoemd. Bij de magneet is geen misverstand
mogelijk, maar bij andere stoffen die in klassieke teksten
worden vermeld, valt vaak niet meer met zekerheid uit maken wat er
precies werd bedoeld. Het lijkt evenwel aannemelijk dat de term
magnesia zijn oorsprong vindt in een van de Magnesia's in Klein-Azië
(zie hierboven).
144

malaga
Magnesium, een zeer licht, zilverwit metaal, dat in de natuur overvloedig,
maar uitsluitend in verbindingen, voorkomt, is in 1808 door
Davy voor het eerst in zuivere vorm bereid. Hij had het meteen de van
magnesia afgeleide naam magnesium willen geven, maar koos, omdat
die naam al was vergeven, met tegenzin voor magnium. Een paar jaar
later is dat toch nog goed gekomen. Magnesium verbrandt met een zeer
felle vlam en werd daarom in de fotografie toegepast als flitslicht. In de
loop van de 20ste eeuw heeft de produktie van magnesium een hoge
vlucht genomen. Doordat het nog lichter is dan aluminium, is het onder
meer van belang voor de vliegtuigbouw. Voor het welzijn van planten,
dieren en mensen is magnesium onmisbaar.
MAGNEET: Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetenschJ 4 (1824) 409-418; WNT IX
(1913) 97-99; Pauly & Wissowa Real-Ency. der class. Altertumswiss. 14 (1930) 472-486;
Winkler Prins? 12 (1973) 460-463; Stilwell Princeton Ency. ofClassical Sites (1976) 544-545;
Ency. Brit is 11 (1979) 310-311; OED (1993*).
malaga
(±1750, uit het Spaans) donkerbruine Spaanse dessertwijn
Málaga ligt in het zuiden van Spanje aan de Costa del Sol.
Ten westen en ten noorden wordt de stad beschut door hoge
bergen. Op de hellingen daarvan groeien olijven, amandelen,
citroenen en druiven. Malaga werd door de Feniciërs gesticht.
De naam is afgeleid van het Fenicisch malha, dat zout' betekent;
hier werd vis gezouten.
De wijnproduktie in Málaga moet al in de oudheid zijn
begonnen. Er zijn restanten gevonden van een Romeinse
wijnkelder en ook de Moren, die de stad in de 8ste eeuw
innamen, maakten er wijn. Ze noemden die xarab almalaqui,
'Malagasiroop', waarschijnlijk om het alcoholische karakter
ervan te verdoezelen - islamieten mogen immers geen alcohol
drinken.
In 1487 werden de Moren uit Málaga verdreven. Datzelfde
jaar verenigden de wijnboeren zich in een broederschap, de
'Hermandad de los Viñeros de Málaga. Zij bewaakten de
kwaliteit van de wijn en controleerden de export ervan.
De wijn die wij kennen als malaga wordt bereid uit twee
soorten druiven: de muskadel en de Pedro Ximénes (die in de
16de eeuw door een zekere Peter Simons uit de Rijnstreek
naar Spanje zou zijn gebracht). Daarbij worden druiven gebruikt
die aan de wijnstok bijna tot rozijnen zijn ingedroogd.
Het resultaat is een geurige, zoete donkerbruine wijn met een
enigszins karamelachtige smaak.
145

malaga
In de 17de eeuw won de uitvoer van malagawijn voor het
eerst aan betekenis. Jaarlijks werden er ruim 15.000 vaten
uitgevoerd. In 1791 bood de Spaanse ambassadeur in Moskou
keizerin Catharina enkele kisten met malagawijn aan. Die
viel zo bij haar in de smaak dat zij toestemming gaf om
malaga voortaan zonder tol in te voeren in Rusland. Aan het
eind van de 18de eeuw exporteerde Malaga wereldwijd enorme
hoeveelheden wijn, en daarnaast malagarozijnen en
druiven. Het stak daarmee Barcelona naar de kroon als belangrijkste
handelsstad in Spanje.
De tweede helft van de 19de eeuw bracht een ommekeer. In
1851 raakten de wijngaarden van Málaga aangetast door
meeldauw en in 1876 door druifluis (Phylloxera; vgl. krent).
Binnen een paar jaar waren vrijwel alle wijngaarden
vernietigd. Veel wijnboeren emigreerden naar Zuid-Amerika.
Málaga was nog steeds van deze klap aan het herstellen toen
de stad tijdens de Spaanse Burgeroorlog grotendeels werd verwoest.
In diezelfde periode raakte de zoete Spaanse dessertwijn
uit de mode. Wel bleef men hoog opgeven van de versterkende
werking ervan. Nog in 1974 raadde Wina Born
malaga aan tegen bloedarmoede en 'geestelijke depressies'. En
als slaapmutsje.
Engels Malaga {winè) (1608); Duits Malaga (1783); Frans
malaga (1761).
De malagueña is een melancholiek Zuidspaans danslied, dat in Málaga
is ontstaan als variant op de fandango. De zangers en dansers worden
gewoonlijk begeleid door gitaren en castagnetten, waarbij men vaak
improviseert. In de kunstmuziek is de malagueña onder meer toegepast
door Ravel.
MALAGA: Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetenschJ 4 (1824) 233; Nederlandsch
Magazijn (1845) 73-74; Winkler Prins' 10 (1878) 330; WNT IX (1913) 137; Born
Wijnlexicon (19784) III; T. Lord Spectrum drankatlas (1979) 93; Deutsches Fremdwtb. 1
(1988) 268; H. Duijker Wine atlas of Spain (1992) 210-214; OED (19932).
146

marathon(loop), marathon-
wedstrijd
marathon(loop)
(±1900, uit het Frans of Engels)
hardloopwedstrijd over 42,19$
kilometer
Een kind weet dat de marathon
zo heet omdat in de oudheid
eens een Griek 40 kilometer
achter elkaar heeft
hardgelopen om thuis in Athene
te gaan vertellen dat de slag
bij Marathon gewonnen was.
Na amechtig zijn boodschap
te hebben uitgestoten, viel hij
dood neer. Ter herinnering aan dit heldenfeit is in 1896 bij de
eerste moderne Olympische Spelen een hardloopwedstrijd
over dezelfde afstand ingesteld, die ook geregeld buiten
Olympisch verband wordt gelopen. De oude Grieken hielden
ook wel Olympische Spelen, maar zij liepen geen marathons.
Wie van die oorspronkelijke 'Marathonloop' uit de oudheid,
die in het jaar 490 v.Chr. zou hebben plaatsgevonden, het
fijne weten wil, merkt al snel dat Dichtung hier een straatlengte
voorligt op Wahrheit.
Omstreeks 500 v.Chr. was Griekenland een lappendeken van
dwergstaatjes die elkaar het licht in de ogen niet gunden. De
voornaamste rivalen waren Sparta en Athene. Alleen bij groot
gevaar van buitenaf wilden de Grieken hun vetes nog wel
eens bijleggen. Zo'n gevaar deed zich voor in 490 v.Chr., toen
koning Darius van Perzië Griekenland binnenviel. Een Perzisch
leger van minstens 25.000 soldaten stak de Egeïsche Zee
over en landde bij het plaatsje Marathon aan de oostkust van
Attika, slechts door een bergrug gescheiden van Athene. De
Atheners stuurden meteen een professionele hardloper -
Pheidippides of Philippides geheten - naar Sparta om bijstand
te vragen. In afwachting van het resultaat stuurden ze
hun leger van zo'n 10.000 man door de heuvels naar Marathon,
waar zij en de Perzen een dag of wat om elkaar heen
draaiden.
Pheidippides bereikte Sparta in twee dagen, wat niet gek is
147

marathon(loop)
voor meer dan 200 kilometer door ruig terrein. De Spartanen
lieten weten dat ze om godsdienstige redenen pas over een
dag of wat troepen konden sturen. Met dat nieuws holde
Pheidippides naar Athene terug.
Bij Marathon kwam het enkele dagen later tot een veldslag
tussen de Atheners, onder Kallimachos en Miltiades, en de
Perzische overmacht, die werd aangevoerd door Datis. Hoe
het mogelijk was, is niet helemaal duidelijk, maar de Grieken
wonnen de strijd. Een belangrijke factor was zeker, dat de
Perzische cavalerie niet ter plaatse was. Toen de hulptroepen
uit Sparta ten slotte arriveerden, konden die alleen nog het
slagveld bewonderen.
Deze overwinning op de Perzen geldt als een gebeurtenis van
het grootste gewicht in de geschiedenis van Griekenland.
Ook in die tijd werd dit al zo gezien. Een treffende illustratie
hiervan vormt het grafschrift van de Athener Aischylos (525-
456 v.Chr.), een van de grootste toneelschrijvers uit de geschiedenis.
Hij was de meest gevierde treurspeldichter van
zijn tijd, en werd met reusachtig eerbetoon begraven. Aischylos'
korte grafschrift rept met geen woord van zijn theaterwerk,
maar noemt als hoogtepunt van zijn leven slechts zijn
moedige optreden in de slag bij Marathon.
De legende wil dat na de slag een Griekse soldaat in volle
wapenrusting in één ruk naar Athene rende om de overwinning
te melden, waar hij met de uitroep 'Verheugt u, we hebben
gewonnen!' ineenzakte. Herodotos (±484-1425 v.Chr.),
die het hele gebeuren een halve eeuw later op basis van
informatie uit de eerste hand uitvoerig beschreef, maakt hier
echter geen melding van. Sterker nog, het vroegste bericht
over deze hardloper vinden we bij de schrijver Plutarchus -
600 jaar na de strijd, zeg maar alsof het eerste bericht over de
moord op Floris v (1296) uit 1900 zou dateren. Volgens Plutarchus
heette de loper Thersippos of Eukles; een nóg latere
schrijver maakte er Pheidippides van, maar we mogen veilig
aannemen dat daar een misverstand in het spel was. Het is
natuurlijk niet uitgesloten dat een snelle boodschapper het
bericht van de overwinning naar Athene heeft gebracht, maar
daarover is niets met zekerheid bekend. Toch is juist het
laatste, onbetrouwbare bericht de basis geworden voor de
148

marathon(loop)
later gangbare ideeën over de marathon.
Na de strijd, die in de vroege ochtenduren dicht bij zee had
plaatsgevonden, wisten de meeste Perzen zich op hun schepen
in veiligheid te brengen. Aangezien de wind gunstig was,
koersten zij onmiddellijk zuidwaarts, om te proberen Athene
in te nemen voordat het Griekse leger uit Marathon kon
terugkeren. De Grieken zagen de Perzen wegzeilen, trokken
hun conclusies, lieten een contingent bij de buit achter en
marcheerden in ijltempo over de bergen naar de stad terug,
waar ze nog dezelfde dag aankwamen. De Perzische vloot
kwam te laat, keek het nog even aan en wendde de steven
naar Azië. Tot zover Herodotos.
Verscheidene moderne geschiedschrijvers menen dat de
Atheense troepen de mars naar huis onmogelijk op de dag
van de veldslag zelf kunnen hebben volbracht. Daar kun je
van achter de schrijftafel natuurlijk van alles over beweren,
maar de Britse kolonel N.G.L. Hammond, die in 1968 een
meesterlijke studie over de Marathon-campagne heeft gepubliceerd,
heeft als student in 1930 de proef op de som genomen:
ook een al vermoeide wandelaar - zeg maar met een
veldslag in de benen - bleek de afstand in een uur of acht te
kunnen afleggen. Het is dus zonder meer aannemelijk dat het
Atheense leger nog bij daglicht de stad heeft bereikt. Negenduizend
marathonlopers zijn die avond uitgeput maar verheugd
in de stad teruggekeerd.
In het collectief geheugen van de westerse wereld heeft het
idee postgevat dat Pheidippides of Philippides de eerste 'Marathon'
zou hebben gelopen. Illustratief hiervoor is het gedicht
'Pheidippides' van de Engelsman Robert Browning uit
1879. Browning, die toen op het toppunt van zijn roem
stond, gooide alles op één heroïsche hoop. Hij liet Pheidippides
eerst van Athene naar Sparta en terug draven, vervolgens
naar Marathon gaan, daar vechten en ten slotte het goede
nieuws naar Athene brengen: 'Run, Pheidippides, one race
more!'Het werd zijn laatste.
Zeventien jaar nadat de legende aldus bezegeld was, werd in
Griekenland de eerste marathon gelopen, van Marathon naar
Athene. Winnaar werd de Griekse boer Spiridon Loues. De
afstand bedroeg ongeveer 38 kilometer. Dit klinkt misschien
149

marok
verrassend voor de moderne lezer, die weet dat tegenwoordig
voor iedere marathon de wedstrijdleiding hemel en aarde
beweegt om te zorgen dat het traject exact 42 kilometer en
195 meter lang is, omdat anders een eventueel record niet
wordt erkend. Het oorspronkelijke traject biedt natuurlijk
geen houvast, daarvoor zijn de begrippen 'bij Marathon en
'Athene' te vaag. De afstand van 42,195 kilometer werd voor
het eerst gelopen op de Olympische Spelen in Londen in
1908, toen de race begon bij het koninklijk paleis in Windsor
en eindigde voor de koninklijke loge in het White-Citystadion.
In 1924, toen de Olympische Spelen in Parijs plaatsvonden,
werd besloten voortaan deze afstand aan te houden.
Engels marathon (race) (1896); Duits Marathonlaufi Frans
marathon (1896).
R. Browning Poems (Oxford 1963) 627-632; Pauly & Wissowa Real-Ency. der class.
Altertumswiss. 6 (1909) 1936 (Pheidippides), & 2. Reihe 5 (1934) 2455 (Thersippos); N.G.L.
Hammond, The campaign and the battle of Marathon', in: The Journal of Hellenic Studies
88 (1968) 13-57; Arlott Oxf. Comp. Sports & Games (1975) 644-645; Hartnoll Oxf. Comp.
Theatre (19783) 14-15 (Aeschylus); Ency. Brit'* VI (1979) 596, & I (1979) 147-149
(Aeschylus), & 8 (1979) 309-310 (Greco-Persian Wars); J.J. MacAloon This great symbol:
Pierre de Coubertin [...] (1981) 225-226; N. McWhirter (red.) Het groot Guinness record
boek (1984) 174; Maanen Kleine ency. van misvattingen (19945) 117-118.
marok, marokijn
(1771, uit het Frans) fijn soort geitenleer
Marokijn is een woord dat boekenliefhebbers met regelmaat
tegenkomen, vooral in veiling- en antiquariaatscatalogi. Chique
boeken werden vaak ingebonden in dit kostbare, geverfde
geitenleer. Vooral de Fransen waren er dol op, en in een gedicht
over Verlaine schreef Slauerhoff dan ook:
Zijn werk ligt nu in marokijn gebonden
Bij jonge vrouwen in lauw-warm boudoir
Of onder hun kussen: hij vond vaak geen sponde
Dan kille banken langs het triest trottoir
Marokijn is de Europese naam voor geitenleer uit Marokko
of een imitatie daarvan. In Marokko zelf heet het heel anders,
namelijk filali offileli, naar de provincie Tifdalet, waar het op
grote schaal wordt gemaakt.
150

marok
Al in de 15de eeuw ontwikkelden Marokkaanse leerbewerkers
een techniek om geitenleer te verven. Twee eeuwen later gold
het rode marokijn uit Fez als 'het fijnste leer uit Barbarije'.
In de 18de en de 19de eeuw werd marokijn ook op grote
schaal gemaakt in Syrië, op Cyprus en vooral in Turkije.
Diverse i9de-eeuwse naslagwerken wijzen op de grote terughoudendheid
van de Turken om iets over de produktietechniek
los te laten. Zo schreef Nieuwenhuis in 1825 over het
Marrokijn-leder. 'De Turken houden de bereiding van hetzelve
zoo geheim, dat zij door geene aanbiedingen van geld
tot derselver ontdekking zijn over te halen. Men weet echter,
dat zij kalk, smak [d.i. sumak, een heester], galnoten, hondsdrek,
de huisjes van den eikel der Velanischen eik, meekrap,
cochenille, vermillioen, de schel van den granaat-appel, en
het zaad van eenen rhamnus daartoe gebruiken.'
Overigens overdreef Nieuwenhuis wel een beetje, want al in
1771 had Chomel uitvoerig beschreven hoe je rood, zwart,
geel en blauw marokijn kon maken. 'Het beste marroquin is
week, zagt en smeudig in het aanraaken', aldus Chomel, die
in totaal 3 bladzijden wijdt aan de vervaardiging van dit leer.
Diverse woordenboeken verklaren marokijn synoniem met
corduaan, Turks leer en saffiaan. Dit laatste woord heeft in
Van Dale (1992) per ongeluk twee etymologieën: het wordt -
terecht - afgeleid van het Perzische saxtïyan 'geitenleer', maar
ten onrechte staat er ook: 'zo geheten naar de stad Safi in
Marokko'. Overigens werden sigarenkokers vroeger vaak bekleed
met saffiaan, wat hoogstwaarschijnlijk heeft geleid tot
het van oorsprong Bargoense saffie voor 'sigaar' of'sigaret'.
Omstreeks 1950 werd marokijn behalve voor boekbanden
gebruikt voor sieraden en 'fijn schoenwerk'. Tegenwoordig
worden er eigenlijk alleen nog bijzondere oude boeken mee
opgelapt.
Engels maroquin (1511), morocco (leather) (1634); Duits Maroquin,
Marokkoleder (1727); Frans maroquin (1479).
Zijden of kunstzijden japonstof met een ribachtig uiterlijk staat bekend
als marocain of crêpe-marocain. Waarschijnlijk heet dit zo omdat het
lijkt op marokijn. Hetzelfde geldt voor marokijnpapier, dat omstreeks
1830 op de markt werd gebracht. Omstreeks diezelfde tijd kende men
snuiftabak die marokko werd genoemd.
151

mazurka
MAROKIJN: Chomel Alg. huishoudelijk wdb. (1771) 1791; Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten
en wetensch.> 4 (1824) 236, 476; Dozy Oosterlingen (1867) 61; Winkler Prins* 9 (1877) 756
6 10 (1878) 408; WNT IX (1913) 260; Winkler Prins* 12 (1951) 604; Deutsches Fremdwtb.
7 (1988) 269; Philippa Koffie, kaffer en katoen (1989) 40; Buynsters Verzamelen van boeken
(1992) 37; OED (19932); Rey Dia. hist langue frang. (19942) 1195.
mazurka
(1843, uit het Frans) dansmelodie in driekwartsmaat
Al omstreeks het jaar iooo leefden er Mazuren in de Poolse
streek die later naar hen Mazurië zou heten, ten noorden van
het huidige Warschau. Het is een waterrijk gebied, dat in de
loop van de geschiedenis ook aan Pruisen en Rusland heeft
toebehoord.
In de 16de eeuw ontstonden in deze streek verschillende
varianten op de traditionele polka. Specialisten onderscheiden
de mazur, de kujawiak (uit Kujavië) en de oberek, volksdansen
die uiteindelijk samensmolten tot de mazurka.
Gedurende de 17de eeuw verspreidde de nieuwe dans zich
door Polen. De Polen noemen de dans overigens mazurek,
mazurka is een verbogen vorm die via het Russisch in de
Westeuropese talen is terechtgekomen. De Poolse koning Augustus
II (1697-1733) introduceerde de mazurka aan het
Saksische hof. Vervolgens raakten de Russische en de Franse
chic in de ban ervan. Van Parijs waaide de mazurka over naar
Londen en van Londen naar de Verenigde Staten. Omstreeks
1840 waren er in Europa weinig mensen die er nog nooit een
hadden gehoord.
Dat was zeker ook te danken aan Chopin (1810-1849). Oorspronkelijk
was de mazurka volksmuziek, gespeeld op een
soort doedelzak. Chopin - van oorsprong Pools - verbreidde
de mazurka in de kunstmuziek. Hij componeerde zo'n vijftig
mazurka's voor piano, waarbij hij thema's uit de volksdans als
uitgangspunt nam. Volgens kenners behoren ze, zowel technisch
als ritmisch, tot zijn moeilijkste stukken.
In Nederland schreef men aanvankelijk mazurka. Weiland gaf
in 1832 nog de Poolse vorm masure 'eene dansmelodie der
Polen in 3/4 maat'. Kramers geeft in 1847 als nevenvorm
masürek, De Jager maakt melding van mazurkeren en
mazurken (1857) 'de Poolse dansmuziek uitvoeren'. Anders
dan de mazurka zijn die laatste woorden echter in onbruik
geraakt.
152

meander
Engels mazurka (1842; eerder Mizurka [1818], Mazourca
[1831]); Duits Mazurka (±1840); Frans mazurka (1829).
Vergelijk varsovienne
Kramers Kunstwoordentolk (1847) 534; De Jager Wdb. frequent. 2 (1878) 377; WNT IX
(1913) 325; Winkler Prins* 13 (1952) 436; TNTL 70 (1952) 283-284; Sachs Gesch. v.d. dans
(1969) 456; Vries Ned. etym. wdb. (1971) 432; New Grove dict of music 11 (1980) 865;
Petit Robert (19932) 1371; OED (19932); Rey Dict hist. langue frang. (19942) 1210.
meander
(1733, uit het Frans of het Latijn) rivierbocht; randversiering
Een van de hoofdornamenten in de Griekse kunst tijdens de
zogeheten geometrische periode was de meander. Ook later in
de oudheid werd deze randversiering - ook wel 'sleutelrand'
of 'Griekse rand' genoemd - veelvuldig gebruikt in de beeldende
kunst en de architectuur.
De versiering deed de Grieken denken aan de Maiandros, een
sterk kronkelende rivier in wat toen Phrygië heette. Het
Griekse maiandros werd in het Latijn geleend als maeander.
Van daaruit kwam het onder andere in het Frans, Engels en
Nederlands terecht.
De rivier de Meander - tegenwoordig Büyük ('Grote') Menderes
in Turkije - was al vroeg in de oudheid bekend.
Homerus maakt er melding van en ook bij Ovidius komt de
bochtige rivier ter sprake. Vondel vertaalde de passage in 1671
als volgt:
Meander, rijk begaafd,
Die dertel krinklende den zoom des oevers laaft
In 77 n.Chr. schreef Plinius over de wonderlijke rivier in
Klein-Azië: 'De Meander, die ontspringt uit een meer op de
berg Aulocrene, stroomt langs vele steden en ontvangt het
water van talrijke zijvieren. Hij kronkelt zo sterk, dat het vaak
lijkt of hij helemaal op zijn uitgangspunt zal terugkeren.'
Men neemt aan dat meanders ontstaan door schroefdraadvormige
stroming. Deskundigen onderscheiden twee soorten:
vrije meanders, die door klei, zand, grind of ander los materiaal
stromen, en dal- of insnijdingsmeanders. Die laatste
lopen door vast gesteente.
153

mekkabalsem
Dat de typische vorm van meanders tot vergelijkingen zou
leiden, kon niet missen. Al in de 16de en 17de eeuw hebben
Engelse schrijvers het over meanders als ze eigenlijk ingewanden
bedoelen, hersenen, ingewikkelde danspasjes of labyrinten.
Ook in het Frans kreeg méandre al in het begin van de
17de eeuw een figuurlijke betekenis, namelijk geraaskal, omwegen
in een gesprek'.
In Nederland kon je in de 18de eeuw iemand een Meander
noemen 'die slinksche wegen en moeielyke paden betreedt'.
Weiland omschreef meandrisch in 1824 als Verward, verdraaid
rondgaande, zoo als in een doolhof, of ook kronkelend,
als een rivier'. Toen op een gegeven moment een koraalgewas
werd ontdekt dat eruitzag als 'een kronkelende
hersen', was de naam dan ook snel bedacht: meandriet.
Engels meander (1576); Duits Mäander (1792 mäandrisch
'meandrisch'); Frans méandre {1552).
Ovidius Metam. boek II, r. 246, in: Vondel (ed. Verwey 1937) Volledige werken 1309;
Plinius (ed. Bostock & Riley, 1855-1857) Nat Hist V, 31; Hoogstraten Groot alg. hist wdb.
53 (1733) 14; Weiland Kunstwdb. (1824) 260; WP van de kunst 2 (1959) 460; Winkler Prins?
12 (1973) 776; Deutsches Fremdwtb. 7 (1988) 268; OED (1993*); Rey Dict hist langue
frong. (19942) |2I0.
mekkabalsem
geneeskrachtige, geurige balsem
Mekkabalsem wordt gewonnen uit de Commiphora opobalsamum,
een struik of kleine boom die inheems is in Mesopotamië
en rond de Rode Zee en die vroeger in Egypte en Syrië
werd gekweekt. De boom kwam en kómt in Mekka niet voor,
maar de balsem werd waarschijnlijk vanuit die stad bekend in
West-Europa. In de oudheid waren vooral de balsemtuinen
van Jericho en Matarea beroemd.
De balsem ontstaat wanneer in de boomschors wordt gesneden,
door het uitkoken van de takken of als natuurlijk produkt.
Mekkabalsem stond vroeger in zeer hoog aanzien. Tot in de
16de eeuw werd hij in de rooms-katholieke kerk gebruikt
voor het heilig oliesel en als brandstof voor de eeuwige
lampen. In 1571 besliste paus Pius v echter dat voor het heilig
oliesel voortaan perubalsem (z.a.) moest worden gebruikt,
omdat deze duurzamer was.
154

melbatoost
De struik die mekkabalsem levert, stond vroeger ook bekend
als de boom van Gilead. Deze benaming gaat terug op het
bijbelverhaal (Gen. 37:25) waarin Jozef door zijn broeders
wordt verkocht aan een Ismaëlitische karavaan uit Gilead. De
kamelen uit deze karavaan droegen gom, hars en balsem. In
Gilead, het ruige bergland in het Overjordaanse, groeiden in
de oudtestamentische tijd veel balsembomen.
Mekkabalsem werd in de oudheid gebruikt als geneesmiddel,
voor kosmetische doeleinden en om lijken te balsemen.
Tegenwoordig wordt hij alleen nog toegepast in parfums.
Engels Balsam of Mecca (1721), Mecca balm, balsam (1823);
Duits Mekkabalsam; Frans baume de la Mecque.
Er zijn zeer veel balsems genoemd naar de plaats van herkomst. Hun
namen spreken bijna allemaal voor zich. Omstreeks 1950 waren nog in
Nederland te koop: canadabalsem, Cartagenabalsem, Columbiabalsem,
Guyanabalsem, parabalsem (naar de Braziliaanse staat Para),
rigabalsem en Venezuelabalsem.
MEKKABALSEM: Plinius (ed. Bostock & Riley, 1855-1857) Nat Hist XII, 54; Nieu-
wenhuis Aanhangsel I (1833) 303; Ency. Brit 11 3 (1910) 285-286; Metz Woordverklaring
(1937) 27; Winkler Prins' 3 (1948) 146; Kath. ency.2 3 (1949) 798; Miller Alg. bijbelse ency.
(±1960) 76, 241; OED (19932) (balsam).
melbatoost
(±ip84, uit het Engels) dun, plat toostje
Net als pêche-melba (z.a.) is melbatoost vernoemd naar de
Australische zangeres Helen Mitchell (1861-1931). Mitchell
kwam uit Richmond, een voorstad van Melbourne. Bij haar
Europese debuut, in 1887 i n Brussel, koos zij de artiestennaam
Madame Melba - naar de stad waar zij als zesjarig
meisje voor het eerst optrad. Vanaf 1918 mocht ze de Engelse
titel 'Dame' voeren en stond ze bekend als Dame Nellie of
Dame Melba.
De uitvinding van de melbatoost is geboekstaafd in de biografie
van de beroemde Zwitserse hotelier César Ritz (1850-
1918). Ritz bezat een reeks hotels, waaronder het Savoy in
Londen. In 1897 vond Georges-Auguste Escoffier (1846-1935),
chef-kok van het Savoy, op aanwijzingen van mevrouw Ritz
een nieuw toostje uit door een geroosterde boterham overlangs
door te snijden en opnieuw te roosteren. Hij noemde
het toast Marie - naar mevrouw Ritz.
155

mokka
Een paar weken daarna keerde Melba, na een tournee door de
Verenigde Staten, ziek terug naar Londen. Melba had last van
buikloop en Escoffier raadde haar toost aan. Mevrouw Ritz
hoorde dit toevallig. Zij was toch al niet ingenomen met de
naam 'toast Marie' en suggereerde daarom 'toast Melba'. Zo
staat het in de biografie van César Ritz, geschreven door zijn
vrouw.
Een andere verklaring wil dat Melba tijdens een vermageringskuur
weigerde Escoffiers pâté te eten als die op brood
werd opgediend. Daarop zou Escoffier de melbatoost hebben
uitgevonden. Dit is echter minder aannemelijk.
De melbatoostjes van Escoffier waren gekruld en zeer breekbaar.
Ze werden slechts als exclusief hapje in dure restaurants
geserveerd. De uitvinding van de platte melbatoostjes staat op
naam van de Amerikaanse Marjorie Weil (1900-1990). In 1932
kocht zij de Devon Bakeries in New York. Weil ontdekte dat
de toostjes plat uit de oven kwamen als je een strijkijzer op
het deeg zette. Sindsdien wordt melbatoost internationaal
massaal geproduceerd, onder andere bij Buitoni in Toscane.
Alleen al in Nederland worden er jaarlijks 30 miljoen pakjes
van verkocht.
Engels Melba toast (1897).
Vergelijk pêche-melba
M.L. Ritz César Ritz (1938) xiv, 204; Hendrickson Dict eponyms (1985) 212; Australian dict
ofbiogr. 10 (1986) 475-479; H.M. 'Melbatoost voor de gewone man', in: NRCH 9.5.1990;
Trahair Australian dict of eponyms (1992) 135-136, 176; OED (I993 2); Jacomijn de Raad,
'Melbatoast', in: Volkskrant 31.12.1994.
mokka
(i66iy uit het Arabisch) eerste
kwaliteit koffie; stijve room
met koffie-extract
Koffie komt oorspronkelijk
uit Oost-Afrika. Tal van woordenboeken
leiden het woord
koffie daarom af van het Ethiopische district Kaffa of Kefa,
dat in onherbergzaam hoogland ten zuidwesten van Addis
Abeba ligt. Koffie is hier inheems en groeit er nog steeds
overdadig. Toch verwerpen de meest gezaghebbende studies
156

mokka
de afleiding van koffie uit Kaffa, ondanks de verleidelijke
klankovereenkomst. Het is nu eenmaal niet aangetoond dat
Kaffa al koffie exporteerde tegen het einde van de 14de eeuw,
toen de islamitische wereld deze drank leerde kennen.
Het Arabische kahwa - de moeder van alle Europese benamingen
voor koffie - is al ouder dan de koffie zelf. De vroegere
betekenis was 'wijn'. Toen de koffie zijn intrede deed,
vielen bepaalde overeenkomsten op met wijn: beide waren
stimulerend, eetlustremmend en donker van kleur. Daarom
werd de nieuwe drank gezien als een soort 'wijn' en met
hetzelfde woord aangeduid, dat oorspronkelijk 'het donkere
(brouwsel)' betekende. Koffie is dus geen geoniem, maar
mokka - eerste kwaliteit koffie - is dat wel.
Het woord is afgeleid van de plaats die vroeger Mocha werd
genoemd en tegenwoordig Al Mukha. De havenplaats Mocha
ligt in Jemen, dicht bij de zuidpunt van de Rode Zee, waar de
kust van het Arabisch schiereiland bijna Afrika raakt. Jemen
was ooit de belangrijkste producent van koffie, met Mocha
als voornaamste uitvoerhaven. Over hoe dat zo gekomen is,
bestaan in de Arabische wereld verschillende lezingen.
Het meest verbreid is het verhaal over de kluizenaar Omar al-
Shadhili (f1471). Op een kwade dag werd Shadhili uit Mocha
verbannen, volgens sommigen omdat hij zich zou hebben
vergrepen aan een koningsdochter. Hij vluchtte met zijn
volgelingen de bergen in, waar hij zich in leven hield met
koffiebessen. Zieken die hem kwamen opzoeken genazen
dankzij de koffiebessen. Zij zorgden dat de kluizenaar mocht
terugkeren naar Mocha en gaven bekendheid aan de geneeskrachtige
werking van de bessen.
Nog in deze tijd geldt Shadhili in Arabië als de beschermheilige
van koffieplanters, koffiedrinkers en de eigenaars van
koffiehuizen. Algerijnen noemen koffie ook wel shadhiliyye,
naar deze heilige.
Shadhili zou koffie ook hebben aanbevolen om wakker te
blijven bij religieuze oefeningen. Dit sluit aan bij bevindingen
van Arabische historici. Die gaan ervan uit dat het
gebruik van koffie in de Arabische wereld is verbreid door
Jemenitische soefi's, die koffie dronken als opwekkend middel
bij (nachtelijke) religieuze ceremonies.
157

mokka
Overigens brouwden de Arabieren hun koffie indertijd door
de hele bes, het vruchtvlees èn de pit (de koffieboon) langdurig
te koken. In Koffie in Nederland (1994) wordt de smaak
ervan vergeleken met warme Cola. In de eerste helft van de
16de eeuw, toen de koffie inmiddels naar Egypte, Syrië en
Turkije was uitgevoerd, begon men vermoedelijk pas met het
branden van de bonen.
In Arabië werd koffie in het begin herhaaldelijk verboden, te
beginnen in 1511 in Mekka. De oudst bekende Arabische tekst
over koffie is een manuscript uit 1587 van een zekere Abd-al-
Kadir, waarvan de titel, vrij vertaald, luidt: 'Betoog ten gunste
van het legaal gebruik van koffie'. De heersers in Arabië
en Turkije hadden vooral bezwaar tegen de koffithuizen, die
werden gezien als broedplaatsen van sociale en politieke
onrust. Om diezelfde reden probeerde men in de 18de eeuw
in Engeland, Frankrijk en de Nederlanden koffiehuizen aan
banden te leggen.
De eerste Europeanen kwamen omstreeks 1570 in aanraking
met koffie. Voor zover bekend maakte de Zuidnederlandse
plantkundige Carolus Clusius (1526-1609) - aan wie Nederland
onder andere de snijboon, de schorseneer en de tulp
dankt - in 1574 als eerste melding van de koffie boon. In 1582
beschreef de Duitser Leonart Rauwulf (1540-1596) als eerste
hoe de Arabieren koffie dronken. Een vroege Nederlandse
vertaling van zijn reisverslag spreekt van een drank 'die sij
veel agten, "chaube" genaamd, die schier so swart is als inkt,
en in de gebreekene van de maag zeer gezond en dienstig is'.
De Italiaanse plantkundige Prosper Alpinus (1533-1617) toonde
de westerse wereld in 1592 als eerste de koffitplant, door
hem persoonlijk nagetekend in de tuin van een rijke Turk in
Cairo.
De Nederlandse handel op Mocha kwam pas aan het begin
van de 17de eeuw op gang, nadat de Spaanse en Portugese
hegemonie was doorbroken. In opdracht van de Verenigde
Oost-Indische Compagnie (voc) deed de Haarlemse koopman
Pieter van den Broecke in 1616 Mocha aan. Omdat zijn
schip zwaar was bewapend, ontving de plaatselijke gouverneur
de Hollanders met tromgeroffel, fluitspel en andere eerbewijzen.
Hij vergastte hen op weelderige banketten en hulde
158

mokka
hen in goudbrokaten erekleden. Maar ze kregen geen toestemming
om een handelskantoor in Mocha te vestigen.
Het was de voc trouwens niet om koffie te doen, maar om
de handel in zijde, suiker en specerijen. Pas in 1628 kocht Job
Christiaensz. Grijph als eerste Hollander in Mocha 15.000
pond ruwe koffie, bestemd voor de Perzische markt. Lange
tijd verhandelde de voc alleen koffie in Azië. Pas in 1660
achtte men de Europese vraag naar koffie groot genoeg om in
de Oost een bestelling te plaatsen. In het najaar van 1661
kwam de eerste koffie in Amsterdam aan en werd de eerste
openbare koffieveiling gehouden. Er kwam 21.481 pond
'Mochase caeuwe' onder de hamer. Twintig jaar later zaten de
koffiehuizen in Amsterdam al stampvol. Omdat velen dachten
dat alle koffie uit Mocha kwam, werd koffie ook wel
Mokka-vocht genoemd.
Ondertussen verliep de handel met Mocha slecht. De Hollanders
hadden er te kampen met veel concurrentie en Jemen
raakte herhaaldelijk in oorlog. In 1699 brachten de Hollanders
de koffieplant over naar Java en vanaf 1711 kwam de
aanvoer van 'Javaansche coffy' naar de Republiek op gang.
Terwijl koffie de hele wereld veroverde, raakte Mocha langzaam
in het slop. De haven verzandde en de handel werd naar
Aden verplaatst. Al in het begin van de 19de eeuw werd
gemeld dat Mocha er vanuit zee bedrieglijk mooi uitzag;
inspectie van nabij leerde dat de stad grotendeels uit ruïnes
bestond.
Engels mocha (1773); Duits Mokka (1829); Frans moka (1771).
Ook mochaleer is naar Mocha genoemd. Dit leer wordt vooral gebruikt
voor handschoenen. Een mokkasteen is een agaat (z.a.) met daarin
figuren die sterk op wieren of mossen lijken. Daarom staat deze steen
ook bekend als mosagaat. Mokkastenen werden vanuit Mocha aangevoerd.
Ze zijn zeldzaam en worden vooral gebruikt als sieraad.
MOKKA: Hoogstraten Groot alg. hist wdb. 5 (1733) 266; Chomel Alg. huishoudelijk wdb. 2 I
(1769) 399-403; Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetensch.' 4 (1824) 588; Nederlands
Magazijn 4 (1838) 3-5; Ency. BritJ' 15 (1911) 627 (Kaffa), & 18 (1911) 651 (mokha); WNT
IX (1913) 1013 (mokka), & VIR (1941) 5027 (koffie); Ency. of Islam new ed. 4 (1978) 449-
455 (kahwa); C. Prouty, E. Rosenfeld Hist dict. of Ethiopia (1981) 37, 113; A. Masri
Arabisches Lehnwortgut im Englischen (1982) 145-147; A.S. Kaye, The etymology of
"coffee": the dark brew', in: Journal of the American Oriental Society 106.3 (1986) 557-558;
C.G. Brouwer De VOC in Jemen 1614-1655 (1988) 25 e.v.; Deutsches Fremdwtb. 7 (1988)
272; OED (1993*); P. Reinders, T. Wijsenbeek Koffie in Nederland (1994) 11-24.
159

mousseline
molton
(1824, uit het Frans) dik wollen, halfwollen of katoenen weefsel
De herkomst van het woord molton is niet met zekerheid
bekend. Engelse woordenboeken brengen het in verband met
het marktplaatsje South Molton in Devonshire. Van de 16de
tot de 18de eeuw werd hier op grote schaal gehandeld in wol,
serge, kamgaren en vilt. Franse woordenboeken leidden molleton
echter af van mollet, dat nogal zacht' betekent.
In de 19de eeuw kozen de meeste Nederlandse naslagwerken
voor de afleiding van het Engelse stadje. Moderne Nederlandse
woordenboeken kiezen de kant van de Franse taalkundigen.
Er is een complicerende factor waar je bijna nooit over leest.
In het Frans is het woord voor het eerst aangetroffen in 1664.
Men spreekt hier over 'molletons d'Angleterre' - wat toch
weer in de richting van Engeland wijst.
Overigens is molton in het Engels inmiddels verouderd. Dit
begrip deed dienst van de 16de tot de 19de eeuw. Wat wij nu
een molton noemen heet in het Engels een flannel of een
flannelette.
Engels molton (1545); Duits Molton; Frans molleton (1664).
Wijk Rzn Mg. aardrijksk. wdb. 5 (1824) 585; Ency. BritJ' 25 (1911) 513-514; WNT IX
(1913) 1042; Hatzfeld & Darmesteter Dia. général de la langue Française (I932 9) 1539;
OED (19932).
mousseline
(1824, uit het Frans) los geweven stof van katoen, wol of zijde
Mosoel ligt in het noorden van Irak, aan de rechteroever van
de Tigris. Het is de derde stad van Irak, na Bagdad en Basra.
Aan de overzijde van de Tigris liggen de ruïnes van Ninive,
waar ooit honderdtwintigduizend mensen woonden die volgens
de profeet Jona het onderscheid niet kenden 'tussen hun
rechterhand en hun linkerhand' (Jona 4:11).
Mosoel werd in 636 door de Islamieten veroverd. Later maakte
de stad deel uit van het Mongoolse, het Perzische en het
Turkse rijk. In 1925 werd Mosoel toegewezen aan Irak.
Van oudsher werden in Mosoel textielgoederen uit Armenië,
de Kaukasus en Perzië verhandeld, aanvankelijk vooral aan de
160

mousseline
Venetianen. Er werden ook stoffen gemaakt. De stad ligt op
een knooppunt van verkeerswegen en de Arabische naam -
al-Mawsil- betekent dan ook Verenigingspunt'.
Marco Polo (1254-1324) maakte als eerste westerling melding
van de fijne stof uit Mosoel. Hij noemde dit mosulin, een
woord dat in de 17de eeuw door de Fransen werd overgenomen
als mousseline. Via het Frans kwam het in de overige
moderne talen terecht.
In Nederlandse woordenboeken duikt mousseline pas in 1824
op, maar waarschijnlijk is het ouder. Er bestond ook een
ander woord voor, namelijk neteldoek. Bonthond maakt in
1943 tevens melding van mousselinetNoor 'grove mousseline'.
Wit vensterglas stond vroeger bekend als mousseline-glas,
een vertaling van het Franse verre-mousseline (1846). Daarnaast
kent men onder meer mousselinegebak (deeg met extra
boter) en mousselinesaus.
Mousseline werd gemaakt van katoen, wol of zijde. De stof
werd vroeger veel gebruikt, vooral in dameskleding. De grote
vraag leidde ertoe dat mousseline al snel op tal van andere
plaatsen werd gemaakt, vooral in Schotland.
Engels muslin (1609), mousseline (1696); Duits Musselin (18de
eeuw); Frans mousseline (1656).
Weiland Kunstwdb. (1824) 284; Dozy Oosterlingen (1867) 68; WNT IX (1913) 1180, 1878
(neteldoek); Bonthond Wdb. manufacturier (19432) 46; Winkler Prinsó 14 (1952) 32; R.
Latham The travels of Marco Polo (1982) 51; Philippa Koffie, kaffer en katoen (1989) 39;
OED (19932); Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 902; Rey D/'ct hist langue frang.
(19942) 1285.
161

nappa
nappa, nappaleer
N
(1943, uit het Engels) leer van
lamsvel
De Engelsen schrijven doorgaans
napa. Etymologisch is
dat de juiste spelling, want
nappaleer dankt zijn naam
aan de Amerikaanse plaats
Napa. Napa ligt ten noorden
van San Francisco in Californie,
in de provincie Napa,
aan de rivier de Napa, een naam die is ontleend aan een
Indianentaal. De oorspronkelijke betekenis ervan is niet
bekend. In het etymologisch woordenboek van Van Dale en
in de Grote Van Dale wordt nappa abusievelijk afgeleid van
het middeleeuws Latijnse nap(p)a,, dat 'tafellaken' of 'servet'
betekent. Dit is echter zeker onjuist.
In de tweede helft van de 19de eeuw profiteerde Napa van de
enorme expansie van San Francisco (zie shanghaaien). Hout,
vee en kwik werden via Napa vervoerd naar San Francisco,
dat zich ontwikkelde tot een voorname handelsplaats.
Aan het eind van de 19de eeuw kwamen er twee belangrijke
produkten bij: uitstekende tafelwijn (Napa winê) en leer.
Nappaleer wordt bereid uit lamsvellen, die aanvankelijk werden
gelooid met plantaardige stoffen, zoals gambir, later met
chroom. In het begin maakte men er vrijwel uitsluitend herenen
sporthandschoenen van, later ook tassen, jassen en bekle-
dingen.
Er wordt in Napa nu nog steeds leer gemaakt, hoewel de
streek inmiddels vooral bekendheid geniet als het hart van
het Californische wijnland.
Engels napa, nappa (1897); Duits Nappa, Nappaleder.
Enkele andere leersoorten:
Corduaan of corduaan-leer, fijn glanzend leer van geite- of bokkevellen,
is genoemd naar de Spaanse stad Córdoba, waar het oorspronkelijk
162

newfoundlander
vandaan kwam. In de 19de eeuw onderscheidde men twee soorten corduaan:
glimmend zwart en ruw zwart. Van de laatste soort werden onder
andere rouwhandschoenen gemaakt.
Gamaschen, beenbeschermers of slobkousen, werden gemaakt van leer
uit Ghadames in het uiterste westen van Libië, dat in de middeleeuwen
hoog stond aangeschreven. Later werd er katoen of nylon voor gebruikt.
Wij leenden dit woord, dat gangbaar is onder bergbeklimmers en skiërs,
uit het Duits.
Rusteer, een verouderd woord voor juchtleer, is een samentrekking van
'Russisch leer', dat wil zeggen: op Russische manier gelooid rundleer. De
Russen looiden het leer in een mengsel van boombasten, waarna ze het
met berkenolie inwreven. Tussen 1780 en 1830 werden nogal wat boeken
in rusleer gebonden, waaronder veel Statenbijbels.
Volgens sommigen is zeem afgeleid van het Zweedse samsk, 'leer uit
Samland', een gebied in Oost-Pruisen. Anderen houden het er echter op
dat dit woord afstamt van het Franse chamois 'gems', of dat het via
Slavische talen teruggaat op het Turks semisz 'vet'.
Vergelijk marokijn en perkament
NAPPA: Bonthond Wób. manufacturier (19432) 47; WinkJer Prins* 12 (1951) 604; Ency.
Brit 's VII (1981) 186; Veen Etym. wdb. (1989) 510; P. Brill, J. Groen Amerika van A tot Z
(1992) 191-192; OED (19932).
newfoundlander
(1834, uit het Engels) tamelijk hoogbenig, langharig Canadees
honderas
Newfoundland is een provincie in het oosten van Canada
die het gelijknamige eiland omvat, alsmede het schiereiland
Labrador (z.a.). Het is vele malen ontdekt: in 986 door de
Noormannen, in 1404 door Normandische vissers, in 1497
door de voor Engeland varende Italiaan John Cabot (1450-
1498) en in 1501 door de Portugees Gaspar Cortereal. De
Italiaanse ontdekkingsreiziger Giovanni da Verrazano (±1485-
±1528) zou het Terre Neuve of Terra Nova, 'Nieuw (gevonden)
Land', hebben genoemd, wat door de Engelsen werd vertaald
als Newfoundland.
Aanvankelijk hadden de Britten slechte ervaringen met de
kolonisatie van Newfoundland. In 1536 stichtte de Engelse
koopman Hoare er als eerste een kolonie. 'Doch dit mislukte',
verhaalt het woordenboek van Witsen Geysbeek, 'want hij
geraakte in zulk eenen hongersnood, dat vele zijner togtgenooten
door hunne eigen makkers omgebragt en verteerd
werden; zij, die het leven er van af bragten en in Engeland
163

newfoundlander
terug kwamen, waren zoo zeer veranderd, dat zij door hunne
naaste betrekkingen niet herkend werden. William Butt, een
ridder uit Norfolk, konde zijn zoon alleen herkennen en zich
deswege overtuigen door eene wrat, die deze van zijn eerste
jeugd af op een zeker gedeelte van zijn ligchaam had gehad.'
In 1583 nam Sir Humphrey Gilbert het gebied opnieuw in
bezit namens de Engelse kroon, maar inmiddels hadden ook
de Fransen zich er gevestigd. Tot ver in de 18de eeuw bleven
Frankrijk en Engeland elkaar het gebied betwisten. Newfoundland
was zo geliefd omdat de zee er barstensvol kabeljauw
zat.
De vissers van Newfoundland maakten bij hun werk gebruik
van grote, zwarte honden. Deze honden trokken sleden en
karren en men zou ze zelfs hebben geleerd visnetten aan land
te slepen. De dieren waren hartstochtelijke zwemmers en ze
werden - en worden nog steeds - ingezet bij de redding van
drenkelingen.
Over de herkomst van deze honden wordt in de kynologische
literatuur getwist. Volgens sommigen zou de hond oorspronkelijk
afkomstig zijn uit Noorwegen. Anderen denken dat hij
door Spaanse zeelieden werd meegenomen; zij veronderstellen
verwantschap met de Pyrenese berghond. Weer anderen
denken aan Franse of Engelse invloed.
Zeker is dat de hond zich in Newfoundland ontwikkelde tot
een schrandere, rappe en taaie hond. Dit moest ook wel,
want de vissers van Newfoundland waren 'werkzaam, maar
ruw en onwetend', zoals het ergens heet, en zij behandelden
hun honden zo slecht dat alleen de sterks ten het overleefden.
De slechte verzorging leidde bij hen in ieder geval tot een
voorkeur voor vis: verse vis, gedroogde vis, zelfs voor zoute vis
haalde de hond zijn neus niet op.
Aan het begin van de 19de eeuw raakte de hond uit Newfoundland
in Europa bekend. Bij ons sprak men aanvankelijk
van Newfoundland-hond (1834) of Newfoundlandsche hond.
Maar al spoedig gebruikte men newfoundlander (1844).
De indruk die de taaie, zwemgrage hond hier maakte, moge
blijken uit een citaat uit Eline Vere. 'En hij blikte', schreef
Couperus in 1889, 'haar verwijtend toe met zijn soezige,
domme blik, als van een goedige New-Foundlander.'
164

o.k.
Engels Newfoundland dog (1773), Newfoundlander (1806);
Duits Neufundländer; Frans (chien de) terre-neuve (1837).
Vergelijk dalmatiër
Nederlandsch Magazijn (1834) 289-290; Witsen Geysbeek Wdb. zamenleving 2 (1843)
1334-1335; Ency. ßr/t." 19 (1911) 478-486; Toepoel & Van de Weijer Toepoels
hondenency. (±1970«) 384-386; Couperus Eline Vere (1987) 17; Petit Robert (19932) 2237;
OED (19932).
O.K., okay
(i8pp, uit het Engels) in orde
O
Wie zich verdiept in de her-
komst van het woord okay,
trekt een beerput open. Op de
bodem daarvan ligt een enor-
me stapel papier. Er bestaan
zeker dertig verschillende ver-
klaringen voor deze uitdruk-
king. Zij zou afgeleid zijn
van het Franse au quai 'op
de kade', van de Haïtiaanse
havenplaats Aux Cayes, of
van de Indianentaal Choctaw, waarin oke staat voor 'het is zo'.
Er zijn verklaringen die okay afleiden uit het Deens, Duits,
Schots en Afrikaans. Ook wordt okay in verband gebracht
met allerlei personen met de initialen O.K. Met de
Amerikaanse spoorwegbeambte Obadiah Kelly bijvoorbeeld,
die ieder pakket dat hij in ontvangst nam met zijn initialen
bestempelde. En met Old Keokuk, een indianenhoofdman
die enkele verdragen met 'O.K.' ondertekende. Voeg daar nog
een flinke stoet o.K.-ers aan toe: Amerikanen, Duitsers,
Engelsen en vele anderen, en de chaos is compleet.
Gelukkig is er iemand die al deze theorieën uitgebreid heeft
onderzocht. In 1963 en 1964 publiceerde de Amerikaanse
hoogleraar Allen Walker Read een reeks van vijf artikelen - te
zamen goed voor 104 dichtbedrukte pagina's - in het tijd-
165

o.k.
schrift American Speech. Al voor Read hadden verschillende
wetenschappers hun tanden in okay gezet; na Read nog een
paar, maar geen enkele theorie is zo overtuigend als die van
hem.
Wat wil het geval? De inwoners van de Amerikaanse stad
Boston gaven zich in de zomer van 1838 met passie over aan
het spelen met afkortingen. Het meest geliefd waren O.F.M.
voor Our First Men, N.G. voor No Go, en S.P. voor Small
Potatoes. Read geeft hiervan een indrukwekkende hoeveelheid
voorbeelden uit kranten uit die tijd. Vaak spelde men de
woorden ook nog eens opzettelijk verkeerd: zo stond de
afkorting o.w. voor Oll Wright.
Oll Wright wordt beschouwd als de directe voorganger van
O.K. Deze afkorting is voor het eerst aangetroffen in de
Boston Morning Post van 23 maart 1839, m een artikel van
Charles Gordon Greene. O.K. stond hier voor Oll Korrect, een
opzettelijke verschrijving van all correct.
Die zomer waaide de afkortingenrage over naar New York. In
de herfst van 1839 raakte New Orleans geïnfecteerd. De
afkorting O.K. reisde mee, zoals Read omstandig aantoont.
Maar waar blijft nu de plaatsnaam? Die houdt direct verband
met Martin Van Buren (1782-1862), indertijd Democratisch
president van de Verenigde Staten. Van Buren was in 1837 tot
president gekozen. Hij was geboren in Kinderhook, een dorpje
in de staat New York dat in de 17de eeuw door Nederlanders
was gesticht. Zijn bijnaam luidde 'The Fox of Kinderhook'.
De afkorting O.K. voor 'Oll Korrect' was ongetwijfeld in
vergetelheid geraakt, als zij niet zo'n voorname plaats had
gekregen in de felle politieke campagne van 1840. Whigs
(voorlopers van de Republikeinen) en Democraten zochten
naar nieuwe slogans en probeerden zich tegen eikaars aanvallen
te verweren. De Democraten grepen daarbij terug op
een oud recept: zij neutraliseerden scheldnamen door ze tot
geuzennaam te verheffen.
Behalve voor 'de vos uit Kinderhook' werd president Van
Buren uitgemaakt voor 'de tovenaar uit Kinderhook' en 'the
Dutchman of Kinderhook' en 'Old Kinderhook'. De Democraten
kozen nu Old Kinderhook tot geuzennaam. Op 23
166

o.k.
maart 1840 richten zij The Democratie O.K. club op, om Van
Buren te helpen aan een tweede termijn, O.K. werd een slogan,
een strijdkreet. Aanvankelijk werd de betekenis geheim
gehouden, maar na twee maanden verklaarden de Democraten
dat het stond voor Old Kinderhook.
Tegen die tijd hadden de Whigs zelf ook al een verklaring
verzonnen, 'O.K. - Velen vragen zich af wat de betekenis van
de mysterieuze letters is', schreef een Whig op 2 april 1840 in
de Daily Express. 'Welnu, het is Arabisch, moet andersom
worden gelezen en betekent kicked ouP. uit het presidentiële
paleis.'
Later kwamen ze met nog allerlei andere verklaringen, zoals:
Off to Kinderhook, Orful Katastrophe, Oll Krying en een
reeks die begon met Out of... gevolgd door onder andere
Kash, Karacter, Kredit, Klothes en Klients.
Even hadden de Democraten spijt van hun nieuwe slogan,
maar ze besloten eraan vast te houden. De daarop volgende
campagne was zo hevig dat de uitdrukking O.K. zich als een
olievlek over het land verbreidde.
Niet dat dit Martin Van Buren aan de overwinning hielp. 'De
Vos van Kinderhook' werd in 1840 overtuigend verslagen
door William Henry Harrison. Maar taalkundig gezien was
Van Burens campagne een groot succes: O.K. begon aan een
zegetocht die uiteindelijk aan het Nederlands de uitdrukkingen
okay, oké, okee, okido en het wanstaltige okidoki zou
toevoegen.
In 1848 deed Van Buren nog een gooi naar het presidentschap.
Toen dat niet lukte, trok hij zich terug in Kinderhook,
zijn onbetekenende geboortedorp, dat bijdroeg aan de populariteit
van een afkorting die internationaal miljoenen keren
per minuut wordt gebezigd.
Engels o.k. (1839); Duits o.k. (eind 19de eeuw); Frans o.k.
(1869).
Storfer Wörter und ihre Schicksale (1935) 303-306; American Speech (verder Am. Sp.) 7
(1942) 126-128; Mencken American Language (I947 4) 205-208; Allen Walker Read, The
first stage in the history of "o.k.'", in: Am. Sp. 28.1 (1963) 5-27; Idem, The second stage
in the history of "o.k."', in: Am. Sp. 28.2 (1963) 83-102; Idem, The folklore of "o.k.'", in:
Am. Sp. 29.1 (1964) 5-25; Idem, 'Later stages in the history of "o.k."', in: Am. Sp. 29.2
(1964) 83-101; Idem, 'Successive revisions in the explanation of "o.k.'", in: Am. Sp. 29.4
167

omber
(1964) 243-267; Am. Sp. 31 (1966) 238; The etymology of ok again', in: Am. Sp. 40 (1975)
333-335; F.G. Cassidy 'OK - is it African?', in: Am. Sp. 46 (1981) 269-273; Hendrickson
Dia. eponyms (1985) 239; Rey-Debove D/'ct des anglic. (19902) 640-641; Merriam-Webster
newbook ofwordhist. (1991) 329-331; OED (19932).
omber
(iyjiy uit het Frans) donkerbruine, vette aardsoort
Sommige definities uit oude woordenboeken zijn niet te
overtreffen. Zoals deze, uit 1856, van Turksche umber. 'Eene
weeke, als was glinsterende, doch somwijlen doffe, leder-,
kastanje- of ook wel geelachtig bruine, ondoorschijnende,
weinig aflkleurende, in de breuk schilferachtig vertoonende,
sterk aan de tong klevende delfstof.'
Waarschijnlijk is umber of omber, zoals wij nu schrijven, genoemd
naar Umbrië, de streek in Italië waar deze vette
aardsoort het eerst werd aangetroffen. Een andere theorie is
dat omber is afgeleid van het Latijnse umbra, dat 'schaduw'
betekent. Dan zou terra Umbriae 'schaduw-aarde' betekenen,
in plaats van 'Umbrische aarde', waarvan omber een verkorting
is. De meeste deskundigen houden het echter op het
laatste.
Omber werd al in de oudheid gebruikt als grondstof voor
bruine verf. Door branden werd het zachter, fijner en donkerder.
Schilders gebruikten het om er schaduw mee aan te
geven. Italiaanse kaasboeren gebruikten het bovendien om
parmezaanse kazen een donker jasje te geven.
In de 19de eeuw waren in Nederland verschillende soorten
omber in omloop: gebrande en ongebrande omber, en Turkse
en Cyprische omber. Ook Duitsland leverde veel omber. Dit
stond bekend als Keulse of Kasselse aarde. Omstreeks 1960
werd omber geheel verdrongen door synthetische verfstoffen.
Engels umber (1568); Duits Umber, Umbra\ Frans terre
d'ombre (1562), ombre (1762).
Enkele andere aardsoorten:
Kaolien, porseleinaarde, is genoemd naar de oorspronkelijke vindplaats,
de heuvel Gao-ling of Gaoling (oude schrijfwijze: Kao-ling) bij
Jingdezhen in Zuidoost-China, in de provincie Jiangxi (Kiangsi). Gaoling
betekent letterlijk 'Hoge heuvel'. Kaolien is een verweringsprodukt
van veldspaatgesteenten. De Franse pater d'Entrecolles gaf in 1712 als
168

opzoomeren
eerste Europeaan bekendheid aan dit materiaal, dat wordt gebruikt voor
de produktie van porselein en als vulmiddel. Het wordt inmiddels ook
gewonnen in onder andere Engeland, Frankrijk en de VS. Gereinigde
kaolien levert het mineraal kaoliniet.
Kimberliet, diamanthoudende aarde, is genoemd naar de Zuidafrikaanse
stad Kimberley, centrum van de diamantindustrie. Kimberley
werd gesticht in 1871, toen er voor het eerst diamanten werden gevonden.
De stad is genoemd naar Lord Kimberley, indertijd de Britse
minister van Koloniën. Kimberliet treedt op als vulling in kraterpijpen
(ook wel kimberleypijpen genoemd) waarin diamant voorkomt. Het
staat ook bekend als 'blauwe aarde'.
Pozzuolaan is een soort van vulkanische aarde. De Romeinen lengden
het aan met water en gebruikten het als cement. Deze aardsoort heet zo
naar de Italiaanse havenplaats Pozzuoli in Campanië, waar ze voor het
eerst werd aangetroffen. Ook de schrijfwijzen pozzolaan(aarde) en
puzzolaan komen voor.
Tripel\ fijne polijstaarde, is genoemd naar de Libische uitvoerhaven
Tripoli. Tripel bestaat uit kiezelzuur met wat ijzeroxyde en aluminiumoxyde.
Wij leenden dit woord uit het Frans, waar het al in het begin van
de 16de eeuw is aangetroffen.
OMBER: Chomel Alg. huishoudelijk wdb 2 3 (1771) 2364; Witsen Geysbeek Wdb.
zamenleving 5 (1856) 3914-3915; Littré Dia. longue frang. 2 (1863) 820; WNT X (1893)
167; Vercoullie Etym. wdb. (19253) 247; Metz Woordverklaring (1937) 365; Winkler Prins*
14 (1952) 718; OED (19932).
opzoomeren
(1994) het door burgers opknappen van hun woonomgeving
Wie op 28 mei 1994 aan de Opzoomerdag in Rotterdam heeft
deelgenomen, weet dat opzoomeren een woord met toekomst
is. Een paar maanden na de Opzoomerdag in Rotterdam
werd aan de Weesperzijde in Amsterdam een 'Opzoomerfeest'
gehouden en ongetwijfeld zullen er meer volgen. Als het opzoomeren
inderdaad beklijft, zal de spelling van dit woord
ongetwijfeld veranderen: opzoomeren doe je met mooi weer,
aan het begin van de zomer, dus die tweede 0 is geen lang
leven beschoren. Volgens Van Dale bestaat opz

orvietaan
niet langer te klagen over hun verloederde buurt, maar zelf
aan de slag te gaan. Opzoomer zelf hield trouwens grote
schoonmaak in de wijsgerige benadering van de theologie,
maar dit terzijde. Onder aanvuring van de familie Hooymayer
wisten de bewoners van de straat drugspanden weg te
krijgen door de politie 'scheel te bellen', werden er geveltuintjes
aangelegd en speciale gevellampen geplaatst, die opzoomerbollen
werden genoemd.
In 1990 tekende minister Dales het zogeheten startconvenant
sociale vernieuwing op de stoep van de familie Hooymayer en
in mei 1994 was de Opzoomerstraat brandpunt van de
Opzoomerdag. Het succes van die dag is onder meer af te
lezen aan de enorme hoeveelheid materiaal die door de gemeente
werd afgezet: 60.000 bezems, 2.300 opzoomerbollen,
2.500 bloembakken voor balkons, 50.000 heesters en 3,3
kilometer aan gevel tuintjes. En dat alles gratis en voor niks,
een feit dat het succes van het opzoomeren wellicht verklaart.
Nieuw Ned. biogr. wdb 6 (1924) 1080-1082 (C.W. Opzoomer); J. Okkema (red.)
Straatnamen van Rotterdam (1992) 293; Coen van Zwol, 'Opzoomeren: een explosie van
burgerzin', in: NRCH 27.5.1994.
orvietaan
(1716, uit het Frans of het
Italiaans) voorheen vermaard
tegengif; wondermiddel
Op een steile rots in Umbrië
in het hart van Italië ligt het
oeroude stadje Orvieto. Letterlijk
oeroud, want de naam
Orvieto komt van het Latijnse
Urbs Vetus, dat 'oude stad' betekent. De plaats beleefde
haar grootste bloei in de late middeleeuwen.
In het begin van de 17de eeuw maakte Girolamo di Ferrante
uit Orvieto naam als bereider van een algemeen tegengif.
Volgens Migliorini (1957) verkreeg Girolamo in 1609 het
alleenrecht om dit tegengif in Toscane te verkopen. In Italië
stond het bekend als orvietano-, in Frankrijk - waar het gretig
aftrek vond - als orviétan.
170

orvietaan
Vanzelfsprekend hield Girolamo het recept ervan geheim.
Maar zijn weduwe erfde dit geheim en verklapte het aan haar
derde echtgenoot, een zekere Cristoforo Contugi. In de
papieren waarmee Contugi in 1646 tot Fransman werd genaturaliseerd,
werd hij 'Ie véritable Orviétan' genoemd, aldus
Migliorini. In 1647 kreeg Contugi patent op de verkoop van
het tegengif en het exclusieve gebruik van de naam orviétan.
Tot het einde van de 18de eeuw beriepen de erven Contugi
zich op dit privilege.
Girolamo stelde orvietaan samen uit 54 ingrediënten. Niet
toevallig komt dit precies overeen met het aantal ingrediënten
van mithridaat, het bekendste tegengif uit de oudheid. Dit
tegengif dankt zijn naam aan Mithridates vi (132-63 v.Chr.),
die volgens de overlevering in voortdurende angst voor vergiftiging
leefde en zich daarom aan allerlei vergiften gewend
had. Beide tegengiften werden samengesteld uit onder meer
gedroogde adder, schorseneren, driedistel, meesterwortel, engelwortel,
addertong en rozemarijn.
In Frankrijk werd orvietaan volgens Migliorini 'met het
gebruikelijk spektakel van de charlatan' aan de man gebracht.
Daardoor kreeg marchand d'orviétan of orviétan als tweede
betekenis 'kwakzalver, wonderdoener' of 'charlatan die op het
marktplein wondermiddeltjes verkoopt'. 'De uitvinder zwolg
op de openbare markt [...] alle vergiften die men hem
aanbood, in, zonder letsel', aldus Bilderdijk (1833). Overigens
dacht Bilderdijk dat Orvieto in Spanje lag.
Het is onduidelijk of wij dit woord uit het Frans of rechtstreeks
uit het Italiaans hebben geleend. Het is in ieder geval
aangetroffen als orviétan, orvitaan, orvientaan en orviaat.
Vooral in de 17de eeuw was orvietaan zeer in zwang. In
Nederland werd het aan het eind van de 18de eeuw nog
voorgeschreven tegen waterpokken, pest en rode hond.
Engels orviétan (1676); Duits Orviétan; Frans orviétan (1625
[tegengif]; 1690 [charlatan]).
J. van Gijzen Het vermaaklyk buitenleven (1716) 34; Chomel Alg. huishoudelijk wdb. 2 3
(1771) 2483; Bilderdijk Verkl. geslachtlijst 2 (1833) 308; Lachatre Nouveau d/ct universel
(1852) 928; Littré Diet longue frang. 3 (1869) 867; WNT XI (1910) 1509; Wartburg
Franz. Etym. Wtb. 1 (1955) 425; Bruno Migliorini Saggi linguistici (Florence 1957) 277;
Battaglia Grande diz. della lingua Italiana XII (1984) 175; OED (19932); Petit Robert (19932)
1552.
171

pêche-melba
P
paisley
(ipjo, uit het Engels) abstract kleurrijk motiefin stoffen
Paisley ligt in het noorden van Schotland, zo'n tien kilometer
ten westen van Glasgow. In de tweede helft van de 19de eeuw
ontwikkelde deze plaats zich tot de belangrijkste Schotse textielstad.
Paisley had zijn bloei voornamelijk te danken aan de produktie
van imitatie-kasjmiersjaals. Voor de echte sjaals uit
Kasjmier betaalde men indertijd een vermogen (zie verder bij
kasjmier). Dit stimuleerde de Schotten (en de Engelsen) om
deze sjaals na te maken. Edinburgh en Paisley stortten zich
op dezelfde markt, maar Paisley won, mede dankzij de goede
verbindingen per spoor en boot.
Aanvankelijk probeerden de bedrijven in Paisley de kasjmiersjaals
zo getrouw mogelijk na te bootsen. Maar gaandeweg
pasten ze het patroon aan tot een abstract kleurrijk motief.
Dit speciale patroon stond bekend als paisley-pattern, later
verkort tot paisley.
In de 19de eeuw paste men paisley vooral toe op sjaals en
japonnen. Tussen 1960 en 1980 werden ook panties, rokken,
jurken en jassen hiermee opgesierd. Tegenwoordig zie je het
vaak bij mannenkleding, vooral op chokers, kamerjassen en
pyjama's. Paisley wordt allang niet meer alleen in Paisley
gemaakt
Engels paisley (1834 Paisley shawl).
Bridgeman & Drury Ency. of Victoriano (1975) 294; O'Hara Mode ency. (1989) 162; Veen
Etym. wdb. (1989) 547; Koenen & Smits Peptalk (19922) 207-208; OED (19932).
pêche-melba
(ip42, uit het Frans) nagerecht van perziken met ijs
Melbourne, de hoofdstad van de Australische deelstaat Victoria,
is tegenwoordig de zuidelijkst gelegen miljoenenstad ter
wereld. Het is een heel jonge stad, de eerste westerse kolonisten
vestigden zich hier pas in 1835. ^37 werd de neder-
172

pêche-melba
zetting genoemd naar de toenmalige Britse premier, Lord Melbourne
(1779-1848). Nadat in 1851 in de omgeving goud was
gevonden, telde de plaats binnen enkele jaren 80.000 inwoners.
De beroemdste zangeres die Australië ooit heeft voortgebracht,
Helen Mitchell (1861-1931), kwam uit Richmond, een
voorstad van Melbourne. Haar vader had in Melbourne een
groot aannemersbedrijf. Haar operadebuut in 1887 in Brussel
als Gilda in Verdi's Rigoletto sloeg in als een bom. In 1888
zong zij Lucia di Lammermoor in Covent Garden in Londen.
Daarna trad ze met groot succes op in alle grote operahuizen.
In 1926 nam zij afscheid.
Aanvankelijk trad Mitchell op als Madame Melba - een
naam die zij ontleende aan de stad Melbourne. Vanaf 1918
mocht ze de Engelse titel 'Dame' voeren en stond ze bekend
als Dame Nellie of Dame Melba.
Volgens de overlevering kreeg Melba het in 1892, tijdens een
van haar tournees, aan de stok met Georges-Auguste Escoffier
(1846-1935), de beroemde Franse chef-kok van het Savoyhotel
in Londen. De diva gaf een galasouper en wilde pêches
flambées als dessert, maar Escoffier stond erop ijs te serveren.
Nu was Melba iemand om rekening mee te houden. Zij was
zeer wilskrachtig en fel. 'Ze kon het succes goed aan', schrijft
haar biograaf, 'maar ze kon af en toe driftig zijn.'
Het dispuut eindigde in een compromis: een nieuw nagerecht,
dat Escoffier ter ere van de sopraan pêche-melba noemde.
Zo werden - doordat pêche teruggaat op de landnaam
Perzië - Australië en het Nabije Oosten in één dessert verenigd.
Het originele gerecht moet hebben bestaan uit vanille-ijs, in
vanillesiroop gestoofde perziken en frambozensap. Pas later
voegde men vaak slagroom, geraspte amandelen of pistaches
toe.
Engels peach Melba, pêche Melba; Duits Pfirsich Melba; Frans
pêches melba (1892).
Vergelijk bavarois(e), melbatoost
Kramers woordentolk (1942") 623; Ency. Brit'* 11 (1979) 870 (Melbourne), & I (1979) 967
(Bendigo); Australian dict. of biogr. 10 (1986) 475-479; Manser Melba Toast, Bowie's knife
(1988) 148-149; Trahair Australian dict of eponyms (1992) 135-136, 161; Grauls Bintje
(1991) 224-225; Sanders Eponiemenwdb. (19937) 156-158; Petit Robert (19932) 1379; OED
(19932).
173

pekin
pekin, peking
(1824, uit het Frans) gestreepte (kunst)zijde
In China wordt al sinds 3000 v.Chr. zijde geteeld. Pas in 200
n.Chr. gebeurde dit ook buiten China. Van de 7de tot de 11de
eeuw was Byzantium de belangrijkste zijdemarkt in Europa.
De Arabieren verbreidden de zijdeteelt vervolgens via Noord-
Afrika naar Italië en Frankrijk. In dat laatste land kwam de
zijdecultuur vanaf het eind van de 16de eeuw tot grote bloei.
Voor het noorden van China was Peking de voornaamste producent
en doorvoermarkt van zijde. Pei ching (Beijing) betekent
letterlijk 'noordelijke hoofdstad', ten opzichte van Nan
ching 'zuidelijke hoofdstad'. Peking en Nanking leven internationaal
voort in een stofnaam: pekin en nanking en nankinette.
Met pekin wordt gestreepte zijde aangeduid. Die stof werd
niet alleen uit Peking gehaald, maar ook in Europa gemaakt.
Guillaume Raynal (1713-1796) schreef in 1783 dat de beste
pekin indertijd uit Valence in Zuid-Frankrijk kwam, niet uit
China. In de 19de eeuw werd pekin tevens gemaakt in
Wenen, Berlijn en Krefeld.
Pekin was vroeger zeer geliefd. De stof werd vooral verwerkt
in vrouwenkleding. In het Nederlands is dit woord voor het
eerst aangetroffen in 1824, in de (verouderde) Franse spelling
pequin.
Engels Peking, Pekin (1783); Duits Peking, Frans pékin (1564).
De pekingeend vftïd in 1873 vanuit Peking overgebracht naar Engeland
en de Verenigde Staten. Het is een grote, zware, opgericht staande eend
- wetenschappelijke naam Anas sinensis - die vanaf het begin van deze
eeuw ook in Nederland wordt gefokt. Pekingeend als gerecht, een specialiteit
van de Pekinese keuken, kreeg in Europa pas omstreeks 1950
bekendheid.
In 1926 werden in een kalkgroeve bij Zhoukoudian, 45 km ten zuidwesten
van Peking, de eerste overblijfselen gevonden van de Pekingmens
- de Sinanthropus pekinensis. De daarop volgende opgravingen zijn de
grootste die ooit voor een dergelijk onderzoek zijn verricht. In totaal
vond men de overblijfselen van ruim veertig mensen, waaronder 14 schedels.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog gingen alle originelen verloren
toen een trein die de fossielen vervoerde, door de Japanners werd overvallen.
Wel heeft men afgietsels van alle belangrijke stukken.
De kunst om damast te weven is lang geleden uitgevonden in China. In
de middeleeuwen werd Damascus, nu de hoofdstad van Syrië, een
belangrijk centrum van zijdeweverij. Italiaanse handelaren brachten de
174

pekinees
produkten, waaronder damast, naar Europa, waar ze werden genoemd
naar de plaats van herkomst.
Damast is een kostbare, glanzende stof, gewoonlijk in één kleur, met
ingeweven figuren. Deze figuren zijn zichtbaar doordat de haaks op
elkaar staande draden van het weefsel het licht verschillend weerkaatsen.
Vroeger werd damast altijd gemaakt van zijde, tegenwoordig ook van
linnen, katoen en kunstvezels. Er bestaat zelfs damastpapier, dat het
uiterlijk van damast imiteert, maar na gebruik met vlekken en al kan
worden weggegooid.
Damascus had in de middeleeuwen ook een grote naam als centrum van
metaalbewerking. Volgens sommige onderzoekers dankt damast zijn
naam niet rechtstreeks aan Damascus, maar aan uiterlijke gelijkenis met
Damascener - gedamasceerd- staal. Dit is beroemd om zijn taaiheid en
hardheid. Deze worden bereikt door gecombineerd smeden van ijzer en
staal, waardoor het oppervlak bovendien een bijzondere, gevlamde
tekening krijgt, die door etsen kan worden versterkt of geïmiteerd.
Damasceren betekent ten slotte ook het graveren van sierlijke patronen
in ijzer, die soms nog met edelmetaal worden ingelegd.
PEKIN(G): Weiland Kunstwdb. (1824) 528; WNT XII' (1931) 994; Winkler Prins* 18
(1954) 887-888; Pet/t Robert (1993*) 1621; OED (1993*); Rey D/ct hist longue frang.
(19942) 1464.
pekinees
(ip32, uit het Engels) klein, langharig Chinees honderas
Volgens een Chinese legende dankt de pekinees zijn ontstaan
aan een boeddhistische monnik, die op een dag een leeuw
ontmoette die verliefd was op een aap. De leeuw vroeg de
monnik hem net zo klein te maken als het aapje. Sindsdien is
de wereld een klein, langharig hondje rijker, dat er inderdaad
uitziet als een ineengeschrompelde leeuw met een apekop.
Pekineesjes maakten in China al vroeg carrière. Het diertje
zou in de 8ste eeuw onder de Tang-dynastie tot hofhond zijn
gepromoveerd. De hondjes werden aan het keizerlijk hof
in Peking gefokt en angstvallig bewaakt. Op ontvreemding
stond de doodstraf.
In de 19de eeuw probeerden de westerse mogendheden, Groot-
Brittannië voorop, met geweld de ontoegankelijke Chinese
markt open te breken. China moest zich schikken in ongunstige
verdragen. Toen de Chinese overheid een in 1858 gesloten
verdrag negeerde, en bovendien in 1860 enkele Britse
onderhandelaars ter dood bracht, sloegen de Britten toe. Zij
trokken op naar Peking, joegen de keizer op de vlucht en ver-
175

perkament
woestten in oktober 1860 het keizerlijke zomerpaleis. Bij die
gelegenheid bemachtigden Britse officieren vijf pekineesjes,
die ze meenamen naar Engeland. Met die diertjes, later aangevuld
met andere exemplaren, werden de eerste Europese
pekineesjes gefokt.
Anders dan menigeen zou denken, zijn pekineesjes zeer sterk
van gestel. Ze zijn buitengewoon temperamentvol, strijdlustig
en — volgens kenners - zelfs een beetje overmoedig. Bovendien
zijn ze lawaaierig en erg jaloers. Ondanks dit alles was de
pekinees omstreeks 1935 in Nederland het meest geliefd als
dameshondje.
De spelling van dit woord varieert. Van Dale geeft pekinees,
maar pekingees wordt het meest aangetroffen.
Engels Pekin(g)ese, Pekingese dog (1898); Duits Pekinese, Frans
pékinois (1923).
Koenen Verklarend handwdb. (I932 17) 756; Toepoel & Van de Weijer Toepoels
hondenency. (±I970 4) 402; Dam Honden (I963 2) 87; De pekingees (Zaltbommel 1980) 10;
J. Spence Op zoek naar het moderne China (Amsterdam 1991) 179-181; Petit Robert
(19932) 1622; OED (19932).
perkament, pergamijn
(1284, uit het Frans) bewerkte diere huid, gebruikt om op te
schrijven
Historisch gezien is het schrijven op magnetische diskettes
een onrijpe gril met een onzekere toekomst. Het is niet aannemelijk
dat de floppy de lange loopbaan beschoren zal zijn
van solide media als schouderbladen van koeien, berkebast,
kleitabletten, papyrus, potscherven, steen, papier en bovenal
perkament.
176

perkament
Perkament is een duurzaam maar bewerkelijk produkt. Het
wordt gemaakt van huiden van schapen, geiten of runderen.
Nadat de haren en de opperhuid zijn losgeweekt en afgeschraapt,
wordt het vel opgespannen en gedroogd. Dan worden
met chemische hulpmiddelen vocht en vetresten verwijderd,
waarna het oppervlak met een scherp mes wordt
gladgeschraapt. Ten slotte wordt het perkament met puimsteen
geschuurd. Dit procédé levert een stevig, soepel, goed
beschrijfbaar en uitmuntend houdbaar materiaal op, dat zijn
naam dankt aan een stad die in de oudheid Pergamon heette.
De huidige naam is Bergama. Dit provinciestadje ligt op zo'n
25 kilometer van de Turkse westkust, ter hoogte van het Griekse
eiland Lesbos.
Perkament is wel naar Pergamon genoemd, maar het is er niet
uitgevonden. Al omstreeks 2700 v.Chr., lang voor de stichting
van Pergamon, werd in Egypte geschreven op geprepareerde
huiden, een werkwijze die overal in het Midden-Oosten
werd nagevolgd. Het meest gebruikte schrijfmateriaal in
Egypte was echter papyrus. Dit werd gemaakt uit de stengels
van een rietachtig gewas. Papyrusbladen van hoge kwaliteit
waren voor Egypte eeuwenlang een belangrijk exportprodukt.
De planken in de beroemde bibliotheek van Alexandrië
waren dan ook hoofdzakelijk met papyrusrollen gevuld. Dit
studiecentrum was in de 3de eeuw v.Chr. door de Ptolemeïsche
farao's opgezet. Onder leiding van literatuurcritici als
Aristarchus werd hier orde geschapen in de versnipperde teksten
van Homerus, Hesiodus en andere klassieke schrijvers.
Dit werk zou later ons beeld van de klassieke Griekse letteren
sterk beïnvloeden, want de teksten die door de toenmalige
onderzoekers werden verworpen, zijn merendeels verloren gegaan.
Terwijl de Alexandrijnse bibliotheek floreerde, groeide aan de
overkant van de Middellandse Zee het onbetekenende Pergamon
binnen enkele generaties uit tot de hoofdstad van een
machtig rijk. Door politieke samenwerking met Rome wist
koning Eumenès 11 (197-159 v.Chr.) zijn gebied sterk te vergroten.
Tegelijkertijd maakte hij zijn hoofdstad tot een cultureel
centrum van belang. Er verrezen in hoog tempo sportterreinen,
tempels, theaters en een reusachtig, rijk met beeld-
177

perkament
houwwerk versierd altaar. Op het toppunt van haar macht
telde de stad ruim 200.000 inwoners. Pergamon had bovendien
een omvangrijke bibliotheek.
De traditie wil nu dat toen de farao's in Egypte van de bibliotheek
in Pergamon hoorden, zij de uitvoer van papyrus
verboden, om zo de concurrent door materiaalgebrek uit te
schakelen. Pergamon zou daarop noodgedwongen zijn heil
hebben gezocht in de produktie van perkament en zo zijn
naam hebben vereeuwigd.
De historicus Richard Johnson heeft echter in 1970 aannemelijk
gemaakt dat het zo niet is gegaan. Na bestudering
van alle relevante teksten en het brede historische verband
kwam hij tot de volgende conclusie. In 169 v.Chr., dus toen
in Pergamon Eumenès 11 regeerde, werd Egypte aangevallen
door de Syrische vorst Antiochus iv. De oorlog duurde twee
jaar en concentreerde zich rond Alexandrië, dat niet alleen de
grote bibliotheek herbergde maar ook de belangrijkste Egyptische
uitvoerhaven was (vgl. p har os). In die twee jaar, maar
ook al in de voorafgaande jaren, toen de oorlog dreigde, moet
de uitvoer van papyrus uit Alexandrië zijn ingezakt, met vervelende
gevolgen voor de afnemers. Dit — en niet een culturele
boycot - zou voor de bibliothecarissen van Pergamon
aanleiding zijn geweest om naar vervangende materialen uit
te zien. Zo ontwikkelde Pergamon zich tot gebruiker, producent,
exporteur en uiteindelijk naamgever van het perkament.
Dat laatste zou overigens nog een paar honderd jaar op zich
laten wachten. Vooralsnog heette perkament bij de Grieken
diphthera en bij de Romeinen membrana.
Intussen konden in Pergamon de bibliotheek en de wetenschap
zich verder ontplooien: de beroemde arts Galenus bijvoorbeeld
heeft in Pergamon medicijnen gestudeerd. In de
ogen van de evangelist Johannes was dit bolwerk van kunsten
en wetenschappen echter een 'troon des satans'.
In 133 v.Chr. werd Pergamon ingelijfd bij het Romeinse rijk.
Een kleine honderd jaar later kwam in het oostelijke deel
daarvan Marcus Antonius aan de macht, die zich het hoofd
op hol liet brengen door de Egyptische vorstin Cleopatra.
Volgens Plutarchus zou Marcus Antonius zijn geliefde de
178

perubalsem
Pergameense bibliotheek van 200.000 boekrollen cadeau hebben
gegeven. Als dat waar is, heeft Alexandrië uiteindelijk
toch aan het langste eind getrokken.
Engels parchment (1300); Duits Pergament (9de eeuw pergamin)',
Frans parchemin (1050).
Gaaf perkament uit Frankrijk stond in het Middelnederlands bekend als
francijn. In Zuid-Nederland werd dit woord ook gebruikt voor een
perkamenten patroon voor kant'.
PERKAMENT: Th. Birt Das antike Buchwesen in seinem Verhältnis zur Literatur (1882) 52-
57; Pauly-Wissowa Real-Ency. der classischen Altertumswissenschaft 3 (1899) 414-415
(Bibliotheken), & 15 (1932) 596-601 (Membrana), & 19 (1938) 1235-1254 (Pergamon); W.
Schubart Das Buch bei den Griechen und Römern (19623) 10-27; WNT XII' (1931) 1231-
1237; R.R. Johnson, 'Ancient and medieval accounts of the "invention" of parchment', in:
California studies in classical antiquity 3 (1970) I 15-122; R. Stillwell (ed.) Princeton ency.
classical sites (1976) 688-691; Vries & Tollenaere Etym. wdb. (1991 'S) 281; M.L. Ryder,
'The biology and history of parchment', in: P. Rück (ed.) Pergament: Geschichte, Struktur,
Restaurierung, Herstellung (1991) 25-33; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (19932) 989.
perubalsem
(1645) bruingele, aromatische balsem
Anders dan de naam doet vermoeden komt perubalsem niet
uit Peru. Perubalsem wordt gewonnen van een gemiddeld 17
m hoge boom die wetenschappers kennen als de Myroxylon
balsamum variëteit pereirae. Deze boom is inheems in Midden-Amerika,
aan de zogenoemde balsemkust, in El Salvador
en Guatemala. Na de ontdekking van Amerika werd de geneeskrachtige,
naar vanille ruikende balsem als schatting door
de Indianen opgebracht. De Spanjaarden verscheepten de
balsem vervolgens via Peru naar Spanje, vandaar de naam.
Perubalsem genoot al snel een grote reputatie. In 1571 besloot
paus Pius v zelfs dat het heilig oliesel voortaan moest worden
bereid met perubalsem, in plaats van met de minder duurzame
mekkabalsem (z.a.). Omstreeks 1950 was dit in Nederland
nog steeds gebruik. Perubalsem is allang in Nederland
bekend. Chomel (1769) onderscheidde drie soorten: droge,
witte en donkerbruine perubalsem. Overigens gebruikte Chomel
door elkaar Balsem van Peru, Peruaansche balsem en Peruviaanse
he balsem. Uit een samentrekking van de laatste vormen
is perubalsem ontstaan.
De bruine perubalsem was in Nederland het bekendst. In de
179

pharos
18de eeuw werd dit middeltje onder andere voorgeschreven
ter versterking van zenuwen, hersenen, hart en maag. Daarnaast
smeerde men het op wonden en zweren. Later werd het
ook toegepast tegen jeuk, eczeem en aambeien. Tegenwoordig
wordt perubalsem vooral toegepast als fixeermiddel in de
parfum- en de zeepindustrie. De hars van de perubalsemboom
heeft hier moeten wijken voor synthetische perubalsem.
Engels Balsam of Peru (1684), Peruvian balsam (1747); Duits
Perubalsam\ Frans baume du Pêrou.
Uit een variëteit van de perubalsemboom - de Myrospermum (Myroxylon)
toluiferum - werd vroeger tolubalsem gewonnen. Deze balsem is
genoemd naar Tolü, de uitvoerhaven in Colombia, tegenwoordig
Santiago de Tolü geheten. Tolubalsem was in Nederland al in de 17de
eeuw bekend. Het werd onder andere voorgeschreven bij kanker, heupjicht
en aambeien. Daarnaast smeerde men het op wonden. Tegenwoordig
wordt tolubalsem nog toegepast in de parfumindustrie en in de farmacie,
onder andere in hoestdrankjes. In 1841 destilleerde de Franse
scheikundige Sainte-Claire Deville uit tolubalsem een chemisch produkt
dat later door de Duitse scheikundige A.W. Hofmann (1818-1892) toluol
werd genoemd, een woord dat bij ons is verdrongen door het aan het
Engels ontleende tolueen. Ook dit is dus - zij het langs een omweg -
afgeleid van de Colombiaanse havenplaats (Santiago de) Tolu.
PERUBALSEM: J. van Beverwijck Heel-Konste, ofte Derde Deel van de Genees-Konste
(Amsterdam 1656) 31; Chomel Alg. huishoudelijk wdb.2 I (1769) 129-134; WNT XII'
(1931) 1358-1359; Winkler Prins* 3 (1948) 145; Kath. ency.2 3 (1949) 798; OED (19932)
(amicable); Petit Robert (19932) 205.
pharos
(1686, uit het Grieks) vuurtoren, kustlicht
Ooit was Pharos een eiland voor de kust van Egypte, bij de
plaats die wij nu kennen als Alexandrië. Maar sinds eeuwen is
het met een dijk vastgehecht aan het vasteland, een verbinding
die later is verzand. Daarom staat Pharos op kaarten
allang niet meer aangegeven als een eiland - het is een onderdeel
van de haven van Alexandrië geworden, op de plaats
waar nu fort Kait Bey ligt.
Pharos was al in de vroege oudheid bekend. Homerus vermeldt
dat Menelaos er twintig dagen zat te wachten op een
gunstige wind. De overlevering wil dat Menelaos er aan een
grijsaard vroeg: 'Welk eiland is dit?' Waarop de oude man
180

pharos
antwoordde: 'Pharao's' - ofwel: van de farao. Menelaos verstond
het niet goed en herhaalde: 'Pharos?' De grijsaard knikte
en vereeuwigde daarmee de naam van dit eilandje, dat later
een van de Zeven Wereldwonderen zou herbergen.
Dit laatste was indirect te danken aan Alexander de Grote. In
332 veroverde de onstuimige Macedoniër Egypte op de Perzen.
Toen hij langs Rhacotis marcheerde, een vissersdorpje
aan de monding van de Nijl ter hoogte van Pharos, zag hij
meteen dat dit de ideale locatie was voor een haven. Hij gaf
opdracht er een stad te bouwen, die hij Alexandrië doopte -
een van de vele steden die Alexander naar zichzelf noemde.
Alexandrië werd ontworpen door Dinocrates van Rhodos en
kreeg twee havens: aan de west- en aan de oostkant van de
stad. Er werd een dam gelegd naar Pharos, dat daardoor onderdeel
werd van de oostelijke haven.
Naarmate de scheepvaart op Alexandrië toenam, groeide de
behoefte aan een baken. Juist dit deel van de Egyptische kust
was zeer vlak en zonder herkenningspunten. Bovendien
moesten de schepen veel klippen en zandbanken zien te
omzeilen. Daarom begon men in 297 v.Chr. in opdracht van
Ptolemaeus 1 (305-282 v.Chr.) met de bouw van een enorme
vuurtoren op het eiland Pharos.
Wie de architect was, is niet zeker. Een tekst op de toren vermeldde
de naam Sostratus. Nu was het in de oudheid zeker
geen gebruik dat een architect zijn naam op een gebouw zette.
Die eer was voorbehouden aan de monarch of aan de
geldschieter. Daarom heeft die tekst op de vuurtoren sinds de
oudheid vele pennen in beweging gebracht. Lucianus (±120-
±180 n.Chr.) droeg deze oplossing aan: Sostratus beitelde zijn
naam in een steen en bepleisterde die met kalk, waarop hij
Ptolemaeus' naam zette - wetend dat de kalk mettertijd zou
vergaan, waardoor zijn naam zou worden blootgelegd voor
het nageslacht. Veel waarschijnlijker is echter dat Sostratus
helemaal niet de architect was, maar de hoveling die de vuurtoren
financierde.
Hoe dan ook, op Pharos werd een vuurtoren neergezet die
waarschijnlijk 100 meter hoog was. Het gebouw bestond uit
drie geledingen en werd tijdens het bewind van Ptolemaeus 11
(284-246 v.Chr.) voltooid. Op de top stond Zeus.
181

pharos
De vuurtoren op Pharos genoot al spoedig grote faam. De
verhalen erover werden steeds gekker. Zo vermeldde Epiphases
dat de toren maar liefst 559 meter hoog was! Een ander
schreef dat je het licht van de toren al op 480 kilometer
afstand kon zien; ruim 50 kilometer is een stuk reëler. Dat
licht was overigens afkomstig van een groot vuur dat door
gepolijste koperen platen werd gereflecteerd.
Uit mozaïeken en munten blijkt dat de vuurtoren van Pharos
al snel model stond voor andere vuurtorens in de Grieks-
Romeinse wereld. Vanaf de eerste eeuw n.Chr. werden die
kustlichten aangeduid als pharos of, in het Latijn, pharus.
In de 16de eeuw werd dit begrip overgenomen in het Engels
en Frans. Phare is in het Frans nog steeds het gewone woord
voor vuurtoren, in het Engels moest pharos op den duur
plaatsmaken voor lighthouse. Bij ons zijn vuurtoren (1634) en
pharos tot ver in de 19de eeuw naast elkaar gebruikt, waarbij
pharos soms ook wordt aangetroffen als faro, farus of pharus.
In 956 n.Chr. raakte de vuurtoren van Pharos zwaar beschadigd
bij een aardbeving. De bevingen van 1303 en 1323 deden
het bouwwerk vervolgens de das om. Op de ruïnes van de
vuurtoren werd in de 15de eeuw een fort neergezet, dat in
niets meer herinnert aan het Wereldwonder dat zoveel zeelieden
tot baken heeft gediend.
Engels Pharos (1552); Duits Pharus (1732); Frans phare (1546).
Een verwant begrip is brandaris, waarmee onder meer een grote
scheepslantaarn werd aangeduid. Dit woord is afgeleid van de Brandaris,
de bekende vuurtoren op Terschelling. Deze vuurtoren is op zijn beurt
genoemd naar Sint Brandaan, de Ierse abt uit de 5de eeuw die een
jarenlange zeereis zou hebben gemaakt.
PHAROS: Homerus (vert. De Roy van Zuydewijn, 1992) Odyssee IV, 354 e.v.; Plinius (ed.
Bostock & Riley, 1855-1857) Nat. Hist XXXVI, 18; Hoogstraten Groot alg. hist. wdb. 6
(1733) 184; F. Kluge Seemannssprache (1911) 537 (Leuchtturm); WNT XII' (1931) 1468, &
XXIII (1987) 1469-1470 (vuurtoren); Clayton & Price Seven wonders of the andent world
(1988) 138-157; Veen Etym. wdb. (1989) 260 (farus); OED (19932); Rey D/ct hist langue
frang. (19942) 1499-1500.
182

pils
(1884, uit het Duits) licht bier
Op enkele tientallen kilometers
ten noordoosten van
Beieren ligt de Tsjechische
stad Plzen, die in het westen
vooral bekend is onder de
Duitse variant van haar naam: Pilsen. Het nieuwe Tsjechië
neemt ruwweg de plaats in van het oude Bohemen, dat in de
9de eeuw deel uitmaakte van het koninkrijk Moravië.
Daar begon men in die tijd met de verbouw van hop, het
voornaamste bestanddeel van bier. Boheemse hop was van
uitzonderlijke kwaliteit en werd al snel uitgevoerd. Ook
brouwde men er ter plaatse bier van. De Bohemers zelf behoorden
tot de grootste afnemers en hun drankzucht was
vermaard.
Om een eind te maken aan dit drankmisbruik verbood de
bisschop van Praag op een gegeven moment het brouwen van
bier, op straffe van excommunicatie. Bohemen ging een periode
van nationale dorst in. In de 13de eeuw wist koning
Wenceslaus van de Heilige Vader gedaan te krijgen dat hij het
brouwverbod introk. Wel stelde Wenceslaus hier een ander
verbod voor in de plaats: hij verbood de uitvoer van Boheemse
hop, op straffe des doods.
In het begin van de 19de eeuw produceerde Pilsen hooggegist
bier, maar de brouwers waren niet tevreden over de kwaliteit
ervan. Omdat Beierse bierbrouwers belangrijke verbeteringen
hadden aangebracht in de zogeheten lage-gistingtechniek,
besloten ze in Pilsen over te gaan op laaggegist bier. Zij
bouwden een nieuwe brouwerij, die in 1842 werd geopend. Er
werd goudgeel bier gemaakt, met een alcoholpercentage van
zo'n 5 procent en een opmerkelijke, bittere hopsmaak.
Het bier werd opgeslagen in eiken vaten, bekleed met Canadese
hars, en te rijpen gelegd in enorme zandstenen kelders.
Het nieuwe bier sloeg in als een bom. Omstreeks 1850 was
het Pilsener bier al verkrijgbaar in Praag, Marienbad en Karlsbad.
In 1856 bereikte het Wenen, dat spoedig een van de
grootste markten werd. München, Berlijn, Londen en Parijs
volgden. In 1863 kreeg het bier een onderscheiding op de
pils
183

provincieroos
internationale tentoonstelling in Hamburg en tegen 1870 was
Pilsener een begrip in heel bierdrinkend Europa. In diverse
grote steden waren gelegenheden waar uitsluitend Pilsener
werd getapt.
In Nederland werd het bier omstreeks 1870 in produktie
genomen door de jonge Gerard A. Heineken. Die had op z'n
22ste een in slaap gesukkelde Amsterdamse brouwerij opgekocht,
die hij naar het centrum van Amsterdam verplaatste.
Overigens noemde Heineken het bier niet Pilsener, maar
Heinekens Beiersch. De bierdrinkers spraken echter al snel van
pilsener of pilsner en vervolgens kortweg van pils of pilsie.
Voor de stad Pilsen had de internationale opmars van het
nieuwe bier grote gevolgen. Met de brouwerij groeide de stad
als kool. In 1836, een paar jaar voor de opening van de nieuwe
brouwerij, telde Pilsen 8.000 inwoners. In 1867 waren dat er
22.000, in 1880 47.000 en in 1906 68.292. Omstreeks de
eeuwwisseling bedroeg de export van het lichtgele bier jaarlijks
ruim 800.000 hectoliter.
Toen ook andere brouwers hun laaggegist bier Pils of Pils(e)ner
noemden, voegden de Tsjechen het Duitse woord Urquell
'oorspronkelijke bron aan de naam toe. Het mocht niet
baten. Nog voor de eeuwwisseling werd pils ervaren als een
soortnaam. Tot een paar jaar geleden voerden de Tsjechen
processen om het alleenrecht op deze naam te verkrijgen,
maar zonder succes: daarvoor was het pilsje al te sterk verankerd
in de Europese drinkcultuur.
Engels Pils(e)ner, Pilsen (1877); Duits Pils(e)ner (vóór 1884);
Frans Pilsen.
Witsen Geysbeek Wdb. zamenleving 3 (1847) 2035; Alg. Ned. ency. besch. stand 12 (1867)
328; Winkler Prins 2 12 (1886) 314; Vivat's ency. 8 (1906) 6328; Ency. Brit" 21 (1911) 614;
M. Jackson Spectrum Bieratlas (Utrecht I987 6) 25-35; R.E. Kistemaker (red.) Bier!
Geschiedenis van een volksdrank (Amsterdam 1994).
provincieroos
(1567, uit het Frans) vleeskleurige roos
De provincieroos is genoemd naar het Franse plaatsje Provins.
Dit ligt in het departement Seine-et-Marne, ten oosten van
Parijs, zo'n vijftig kilometer van Melun. Volgens de overlevering
bracht de kruisvaarder Robert van Brie de vleeskleurige
184

quenast
roos uit Damascus mee naar zijn woonplaats. De oude wetenschappelijke
naam luidt Rosa damascena,, de huidige Rosa
gallica, ofwel 'Franse roos'.
In Provins werd de roos op grote schaal gekweekt. Nederlanders
introduceerden de bloem aan het eind van de 16de
eeuw in Engeland. Van het sap van de bottels werd een geneeskrachtige
siroop gemaakt, die werd voorgeschreven tegen
galkwalen. Ook werden er levensmiddelen van gemaakt,
provincieroosconserven, die Cats inspireerden tot de dichtregels:
'Bereyd, wanneer het dient, provincy-roos-conserven/
En ander druyve-moes, dat niet en kan bederven'.
Begrijpelijk genoeg wordt de provincieroos vaak verward met
de provenceroos (wetenschappelijke naam Rosa centifolia).
Deze werd in de 16de eeuw in de Kaukasus gekweekt en lijkt
veel op de provincieroos. Specialistische naslagwerken benadrukken
echter dat het om twee verschillende soorten gaat.
De provincieroos werd veel gebruikt om te kruisen.
Engels Provins rose, Provence rose (1578); Frans rose de Provins.
Bescherelle D/ct national franq. (18522) 1011; WNT XIR (1949) 4566-4567; Ned. Larousse
ency. 19 (1977) 557; OED (19932).
Q
quenast
(ipoo) diorietporfier
Om te voorkomen dat het
lijden van wielrenners onnodig
wordt verlicht, houden
wielervrienden in België en
Noord-Frankrijk met zorg een
aantal kasseienwegen in stand. Vooral de 'kasseienklassieker'
Parijs-Roubaix, waarvan de laatste vijftig kilometer bekendstaat
als de 'hel van het noorden', is berucht.
Kasseien of kinderkoppen zijn netjes op maat gehakte blokjes
natuursteen. Vele van die oude Belgische steenwegen zijn
185

quenast
indertijd bestraat met quenast. Dit is een bijzonder goede
kwaliteit diorietporfier - een grijsgroen, zeer hard en slijtvast
gesteente van vulkanische oorsprong, 'fijnkorrelig, met grootere
kristallen doorspikkeld'.
Quenast komt uit Quenast. Dat is een dorpje van nog geen
drieduizend inwoners in het hart van België, een kilometer of
twintig ten zuidwesten van Brussel en even ten zuiden van de
Vlaams-Waalse taalgrens. Hier wordt al sedert de 18de eeuw
in reusachtige open groeven natuursteen gewonnen. Niet
alleen quenast, maar ook zuiver witte kwarts, waarvan vroeger
wegmarkeringen werden gemaakt. De quenast wordt geleverd
als quenastkeien of als steengruis, dat onder meer gemengd
met cement wordt verwerkt tot quenasttegels, waarvan trottoirs
worden gelegd.
Met behulp van explosieven en speciale hamers wordt het
gesteente in de groeve tot hanteerbare brokken verwerkt. Tot
voor enkele tientallen jaren werden deze naar de uitgang
vervoerd door middel van een systeem dat industrieel archeologen
zou doen watertanden: een vernuftig stelsel van spoorwagen
tj es die werden voortbewogen door aan te haken bij
kilometerslange, bewegende kettingen, die vanuit één centraal
punt werden aangedreven. De schrijvers van een handboek
over natuursteen uit de jaren veertig werden er helemaal
lyrisch van.
Door de opkomst van beton- en asfaltwegen is de vraag naar
straatkeien al jaren geleden volkomen ingezakt. Deze ontwikkeling
valt af te lezen aan het aantal werknemers van de groeve
in Quenast. Halverwege de 18de eeuw werkten er zo'n
twintig man. Tegen 1900 was hun aantal tot het meer dan
honderdvoudige gestegen. Dat was het hoogtepunt. In de
afgelopen 25 jaar is het werknemersbestand geleidelijk teruggelopen
van vijfhonderd naar honderd man.
De groeve heeft zich staande kunnen houden doordat ook
andere afzetmogelijkheden werden benut. Behalve voor de
wegenbouw wordt quenast namelijk gebruikt voor dijkbeschoeiingen
en dergelijke, onder meer ter vervanging van
basalt (z.a.). Quenast heeft daarbij wel het nadeel dat het de
natuurlijke 'pasvorm' van basalt mist, en dus meer moet
worden bewerkt, waarbij de zo gewaardeerde hardheid juist
186

ottweiler
een nadeel is. Tegenwoordig levert de groeve vooral stenen
en steenslag voor het ballastbed onder spoorrails in België,
Nederland en Noord-Frankrijk, bijvoorbeeld voor de trajecten
van de Franse hoge-snelheidstrein.
Vergelijk labrador (steen)
Taal en letteren 10 (1900) 67; Zwiers Bouwkundig wdb. I (1918) 290 (dioriet), & 2 (1920)
254; Vrind e.a. Natuursteen (19472) 69-74, 97-98, 180; WNT XIR (1949) 5081; De Seyn
Geschied- en aardr. wdb. (I95I 2) 1112-1113; Hasquin Gemeenten van België 4 (1981) 2641-
2642; Coster & Zandbergen Wielerwoordenboek (1989) 75 (hel van het noorden), 86-87
(kasseien(klassieker)); door de steengroeve te Quenast verstrekte inlichtingen.
R
rottweiler
(1928, uit het Duits) stevige, kortharige waakhond
Rottweil ligt in Zuid-Duitsland, aan de bovenloop van de
Neckar, in de deelstaat Baden-Württemberg. De Romeinen
kenden het als Arae Flaviae en hadden er een legerplaats. In
de 13de eeuw werd Rottweil een vrije rijksstad. Daarna
behoorde het lange tijd bij Zwitserland; sinds 1802 maakt de
stad deel uit van Württemberg.
Kynologen gaan ervan uit dat de rottweiler afstamt van de
Romeinse legerhond. Die werd molos genoemd, een woord
dat is afgeleid van Molossis, een gebied in het oude Epirus,
een landstreek ten noordwesten van Griekenland aan de kust
van de Ionische zee. De Romeinen kenden twee typen molossen:
de zwaargebouwde vechthond en de slanke, beweeglijke
veedrijver.
Rottweil was vanaf de 13de eeuw een centrum van veehandel,
waar ook Franse en Hongaarse transporten aankwamen. De
veehandelaren ontdekten snel dat de honden uit Rottweil
uitstekende veedrijvers waren. Daarnaast waren het zeer
geschikte waakhonden: vaak kregen ze 's nachts of in de kroeg
de geldbuidel van hun baas omgehangen. Bovendien werden
ze gebruikt als trekhond, vooral door slagers.
Met de veehandelaren verspreidde de rottweiler zich door
187

ugby
Europa. Halverwege de 19de eeuw raakte het ras echter in
verval - zoals dat in de kynologische literatuur heet. Alleen
slagers bleven de hond volop gebruiken als trekdier, wat ertoe
leidde dat het beest in Duitsland alom Metzgerhund 'slagershond'
werd genoemd.
Hondenliefhebbers uit Heidelberg begonnen aan het begin
van deze eeuw met de 'wederopbouw' van het ras. In januari
1907 werd in Heidelberg de 'Deutscher Rottweiler Klub'
opgericht. Onenigheid over de raspunten leidde al in april
1907 tot oprichting van de concurrerende 'Siiddeutscher Rottweiler
Klub', eveneens in Heidelberg. Tot 1921 vlogen deze
clubs elkaar in de haren. Toen fuseerden ze in de 'Allgemeiner
Deutscher Rottweiler Klub' - een vereniging die nog steeds
bestaat.
Het nazi-regime bracht donkere dagen voor de rottweiler. De
nazi's namen de honden in beslag om ze in te zetten als 'berichtenhond'
aan het oorlogsfront. Haak (1986) maakt echter
melding van 'veel moedige fokkers' die hun honden lieten
onderduiken!
Na de oorlog begon het fokken opnieuw. Dit leverde uiteindelijk
een intelligente, temperamentvolle hond op, die tegenwoordig
vooral dienst doet als politiehond, waakhond en reddingshond.
Engels Rottweiler (1907); Duits Rottweiler (±1850); Frans rottweiler.
Oosthoek ency. 2 7 (1928) 124; Oosthoek ency. 2 7 (1928) 124; Toepoel & Van de Weijer
Toepoels hondenency. (±197(H) 442-444; Dam Honden (19632) 65; R. Haak De Rottweiler
(Best 19863) 9-18; OED (19932).
rugby
(i#7P, uit het Engels) balsport
Rugby is een marktstadje in
het graafschap Warwickshire
in Engeland, ten oosten van
Coventry, aan de Avon. In de
i6de eeuw werd hier een particuliere
kostschool voor jongens
gesticht, die vooral in
188

ugby
van headmaster Thomas Arnold (1827-1842), tot grote bloei
kwam.
Op i november 1923 werd op Rugby School een plaquette
onthuld ter gelegenheid van de 100ste geboortedag van de
balsport die aan deze school haar naam dankt. De tekst luidt:
'Deze steen gedenkt het optreden van William Webb Ellis,
die met superieure minachting voor de toenmalige regels van
het voetbalspel als eerste de bal oppakte, ermee wegholde en
zo het speciale kenmerk van rugby in het leven riep.'
William Webb Ellis (1807-1872) volgde onderwijs aan Rugby
School en op Brasenose College en werd later predikant. Hij
schreef enkele christelijke werkjes, waaronder A concise view
to prophecy which relates to the Messiah (1832) en Dangerous
errors of Romanism (1853). Was deze brave borst echt de uitvinder
van zo'n onstuimige sport?
Al in 1885 concludeerde Shearman dat dit niet het geval was.
F.M. Marshall kwam in 1892 tot dezelfde conclusie. Dat toch
Ellis op de plaquette op Rugby School wordt genoemd, komt
omdat een later onderzoek naar de ontstaansgeschiedenis van
het rugby, dat in 1895 werd uitgevoerd door een commissie
van de Old Rugbeian Society, al te zeer werd geïnterpreteerd
ten gunste van Rugby School.
Deze commissie baseerde zich vooral op de getuigenis van
een zekere Matthew Bloxam. Bloxam was echter al vijf jaar
van school toen het zogeheten 'Ellis-incident' — zoals het in
de rugby-literatuur genoemd wordt — plaatshad. Leerlingen
die wèl samen met Ellis op school hadden gezeten, herinnerden
zich hem vooral als een valsspeler, niet als De Man
Die Als Eerste De Bal Opraapte. Dat zou trouwens een slecht
idee zijn geweest, getuigde een oud-leerling, want omstreeks
1823 stond het oprapen van de bal gelijk aan zelfmoord.
De waarheid is dat men niet precies weet wie deze heldhaftige
stap als eerste heeft gezet. Rugby werd vanaf het begin van de
19de eeuw op verschillende Engelse kostscholen gespeeld, en
bestond uit een mengeling van dribbling, spelen met de voet,
en handling, spelen met de hand. Iedere school had zijn eigen
regels, zodat wedstrijden eigenlijk alleen tegen Old Boys gespeeld
konden worden. Verschillende scholen gingen nu hun
regels uniformeren. Zo was het vanaf 1841 op Rugby School
189

ugby
toegestaan om de bal op te pakken. De regel werd later overgenomen
door Cambridge, Oxford, Richmond en Blackheath,
scholen die het rugby beslissend hebben gevormd.
Overigens leek het spel aanvankelijk nauwelijks op het huidige
rugby. Zo was het aantal deelnemers onbeperkt: er deden
soms wel een paar honderd jongens mee. Bovendien ging
het er buitengewoon ruw aan toe. Het was bijvoorbeeld toegestaan
de tegenstander opzettelijk tegen z'n schenen te trappen,
wat hacking vftïó. genoemd. Je mocht hem ook onderuit
halen (tripping up). Onder schooljongens bleef de schade
beperkt, maar toen ook volwassenen zich vol enthousiasme
op de nieuwe sport stortten, leidde dit tot ernstige blessures.
In 1866 legde een speler zelfs het loodje. In 1871, bij de
oprichting van de Rugby Football Union, werden slaan en
trappen dan ook officieel verboden. Het aantal spelers werd
bij die gelegenheid teruggebracht tot twintig, later tot vijftien.
Het is opvallend hoe snel rugby buiten Groot-Brittannië
bekend raakte. Al in 1873 werd in Frankrijk, in Le Havre, een
rugbyclub opgericht. Nederland volgde spoedig daarna. In
1879 verenigde W.J.H. Muiier in Haarlem de eerste rugbyers
in de Haarlemsche Football Club. Tot 1882 werd op de Koekamp
in Haarlem rugby gespeeld, geen voetbal. In de decennia
daarna trapte men weer alleen tegen de bal, maar in 1920
werd de Nederlandse Rugby Bond opgericht. De verleiding
om de bal op te rapen bleek te groot.
Engels rugby (1864); Duits Rugby (eind 19de eeuw); Frans
rugby (1873).
Vergelijk badminton
F. Boase Modern English biography, in: British Biographical Archive (Ellis); Ene/. Brit 11 23
(1911) 821; De Wolff Sport ency. (1951) 503-505; Arlott Oxf. companion to sports (1975)
882-885; Van Herwijnen In de lijn gespeeld (1982); Rey-Debove Dia des anglic. (1990*)
869; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (1993*) 1145; OED (19932).
190

S
seidlitzerzout
seidlitzerzout
(1847, uit het Duits) bitterzout
Vanuit drie dorpen in het uiterste noordwesten van het toenmalige
koninkrijk Bohemen (nu Tsjechië) werden halverwege
de 19de eeuw jaarlijks zo'n half miljoen kruiken mineraalwater
door heel Europa verzonden. Door indamping van het
bronwater verkreeg men bovendien natriumsulfaat. Dit zogeheten
glauberzout (genoemd naar de iyde-eeuwse Duitse
scheikundige Johann Rudolf Glauber) werd in dit geval seidlitzpoeder
of seidlitzerzout genoemd, naar het vlek Seidlitz
(thans Sedlec), dat in 1900 niet meer dan 183 inwoners telde.
Wat de mineraalwaterproduktie betrof, was het dorp in de
loop der tijden door twee naburige plaatsjes overvleugeld:
Pilna (Bilina) en Saidschitz (Zajecice). Die waren in de jaren
zestig van de 20ste eeuw samen nog goed voor een jaaropbrengst
van enige tienduizenden hectoliters geneeskrachtig
bronwater.
De overvloed van heilzaam drink- en badwater in deze streek
heeft eeuwenlang de Europese welgestelden aangelokt: in het
naburige Teplice hebben Goethe en Beethoven elkaar in 1812
ontmoet, en in Duchcov (Dux), ook al op loopafstand, heeft
aan het einde van de 18de eeuw Casanova zijn levensavond
gesleten en zijn memoires te boek gesteld.
Net als epsomzout (z.a.) werd seidlitzerzout voorgeschreven
tegen constipatie.
Engels Seidlitz salt (1784); Duits Seidlitzer Salz; Frans sel de
Sedlitz (1770).
Chomel Alg. huishoudelijk wdb. (1778 2) 300 (bronwater-zout); Alg. Ned. ency. besch. stand I
(1865), & 13 (1868) 209; Tricht Wdb. der scheikunde 12 (1870) 9551; Heyse Fremdwtb.
(187916) 870; Ottüv slovnik naucny 4 (1891) 58-59, & 22 (1904) 754, & 27 (1908) 389;
Tsjechoslowakije (ANWB 1980) 115; OED (19932); Rey D/ct hist. longue frang. (I994 2)
1910.
191

selterswater
selterswater, seltserwater
(1778, uit het Duits) koolzuurhoudend bronwater
In de 16de eeuw werd in Selters aan de rivier de Ems, niet ver
van Koblenz in Duitsland, een minerale bron ontdekt. De
vreugde was van korte duur, want tijdens de Dertigjarige
Oorlog werd hij onder het puin bedolven. Pas tweehonderd
jaar later werd de bron opnieuw in gebruik genomen.
Aanvankelijk bracht het bronwater niet veel op, maar vanaf
de tweede helft van de 18de eeuw begon de export flink geld
in het laatje te brengen. In 1828 werden er ruim 1 miljoen
kruiken uitgevoerd, letterlijk naar alle werelddelen. Recentelijk
zijn er zelfs I9de-eeuwse selterskruiken gevonden op Tasmanië
en het Kangoeroe-eiland, ten zuiden van Australië. De
uitvoer steeg in rap tempo: 1,5 miljoen kruiken omstreeks
1850, 2 a 3 miljoen kruiken omstreeks 1870 en 4 miljoen kruiken
omstreeks 1880.
Rond 1850 bracht een zekere Döbereiner namaak-selterswater
op de markt. Rijnhart beschreef in 1866 uitgebreid hoe je dit
water moest maken: je gebruikte zakjes poeder die bij iedere
apotheek te koop waren en liefst een apparaat dat bekendstond
als de gazogene ofwel 'gasmaker'. 'Men heeft slechts te
zorgen', onderwees Rijnhart, 'dat men, telkenmale als men
een nieuwe hoeveelheid Seltzer-water bereidt, de buis en de
bol, waarin de poeders geweest zijn, zorgvuldig schoonmaakt.'
Selterswater bevat veel natriumchloride en is dus tamelijk
zout van smaak. Men dronk het bij ontstekingen van de
longen, galblaas, maag of darmen. Tijdens de Boerenoorlog
dronk men het tegen cholera, malaria en tyfus.
Over de spelling van het woord bestaat onzekerheid: Van
Dale vermeldt zowel selterswater als seltserwater. In het Duits
werd Selters een soortnaam voor spuitwater in het algemeen,
vergelijkbaar met spa (z.a.) bij ons.
Engels Seltzer,; Seltzer water (1741); Duits Selters, Selterswasser,
Frans eau de Seltz (1771).
Chomel Alg. huishoudelijk wdb. (I778 2) 4346 (zuurbronnen); Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten
en wetensch.' 6 (1826) 408; Witsen Geysbeek Wdb. zamenleving 4 (1852) 2903; Rijnhart
Alg. wdb. prakt leven 2 (1866) 1019-1020; Alg. Ned. ency. besch. stand 13 (1868) 215;
Winkler Prins 1 13 (1880) 84-85; Holman & Schotanus Natuurlijk... mineraalwater (1990) 73-
74; Pfeifer Etym. Wtb. d. Deutschen (1993*) 1278.
192

shanghaaien, sjanghaaien
shanghaaien
(1974, uit het Engels) ronselen, onder valse voorwendselen inpikken
Op 24 januari 1848 deed James Wilson Marshall (1810-1885)
de ontdekking van zijn leven: bij de bouw van een houtzagerij
voor John Sutter vond hij goud in een zuidelijke
vertakking van de American River, bij Coloma in Californië.
Voor San Francisco - de bakermat van de uitdrukking to
shanghai- waren de gevolgen ingrijpend.
In 1844, toen San Francisco nog Yerba Buena heette en Mexicaans
bezit was, woonden hier zo'n dertig blanken. In 1848,
twee jaar na de verovering door de Verenigde Staten, waren
dat er ongeveer zevenhonderd. Na Marshalls vondst brak de
hevigste goudkoorts uit die Amerika ooit heeft gekend. In
1849 arriveerden er zo'n 80.000 goudzoekers. Tegen 1851 lagen
in de baai van San Francisco ruim achthonderd schepen voor
anker, verlaten door hun bemanning. Twee jaar later telde de
stad ruim 250.000 inwoners. Velen van hen waren afkomstig
uit Latijns Amerika, Australië, Italië, Japan en China.
San Francisco werd een buitengewoon ruige stad, vol woekeraars.
Eieren kostten een dollar per stuk en voor onroerend
goed werden prijzen gevraagd die pas in 1970 werden overtroffen.
Er werd gevochten, geschoten, gezopen en gemoord
als nooit tevoren.
Aanvankelijk was het in San Francisco bijna onmogelijk om
zeelieden te ronselen. Niemand wilde weg uit dit land van
goud. Dat was nog eens extra moeilijk voor schepen die
Shanghai als eindbestemming hadden. Er was vanuit San
Francisco geen directe vaart op Shanghai, dus om daarvandaan
naar Californië terug te keren moest je zo'n beetje de
halve wereld rondreizen. Iedere lange en moeilijke reis werd
daarom een Shanghai voyage genoemd. Zeelieden werden
gedwongen om aan zo'n reis deel te nemen, vaak op misdadige
wijze. Van hen werd gezegd dat ze naar Shanghai waren
gezonden. Kort daarop werd to shanghai in San Francisco de
gangbare uitdrukking voor iemand dronken voeren en als
bemanningslid aan boord brengen.
Omstreeks 1851 hielden in San Francisco al 23 bendes zich
hier min of meer openlijk mee bezig. Ze lokten zeelieden mee
193

shanghaaien
naar pensions door ze vrij drinken en hoeren te beloven. De
zeelieden werden vervolgens volgegoten met goedkope whisky
die was vermengd met opium. Als ze dronken genoeg
waren, werden ze gedwongen een contract te ondertekenen
waarmee ze aanmonsterden op een of ander schip. Als ze
weigerden te tekenen, werden ze bruut in elkaar geslagen.
Meestal werden de matrozen al binnen 24 uur stomdronken
aan boord van een vertrekkend schip gebracht. De scheepskapitein
betaalde de ronselaar een premie die kon oplopen tot
100 dollar. In tijden van grote schaarste bedroeg de premie
soms wel 300 dollar. Het bedrag werd in ieder geval altijd
ingehouden op het loon van de matroos.
Shanghaaien werd in San Francisco ook een geliefde manier
om van je vijanden af te komen. Tegen betaling waren de
bendeleden bereid iemand op te pikken en af te voeren.
Tegen deze wantoestanden werden verschillende verordeningen
uitgevaardigd, maar in de praktijk konden ronselaars vrij
hun gang gaan. In drukke tijden streken ze soms vijf- tot
achthonderd dollar per week op. Sommige pensionhouders -
waar de ronselaars mee samenwerkten - toucheerden hiermee
naar schatting 50.000 dollar per jaar.
Een van de meest beruchte ronselaars was Calico Jim. Over
hem gaat het verhaal dat hij eens zes politieagenten shanghaaide
die hem kwamen arresteren. Vervolgens vluchtte hij
naar Zuid-Amerika. Nadat de politieagenten waren teruggekeerd
van hun onvrijwillige zeereis, legden ze geld bij elkaar
om zich te wreken. Een van hen reisde naar Zuid-Amerika en
vond Jim na een paar maanden in Chili. Hij schoot hem
dood met zes kogels, een voor iedere politieagent.
Het shanghaaien ging door tot het eind van de 19de eeuw. In
1906 nam het Amerikaanse Congres een wet aan die
shanghaaien officieel verbood, op straffe van duizend dollar
per overtreding of een jaar gevangenisstraf. Maar pas nadat de
zeelieden zich in vakbonden hadden georganiseerd, en er in
de havens zeemanshuizen waren gebouwd, zodat de zeelieden
niet meer waren aangewezen op onveilige pensions, verdween
deze praktijk voorgoed.
Engels to shanghai (1856).
194

shetlandpony
Craigie & Hulbert D/'ct Amer. Eng. 4 (1942-1944) 2084; H. Asbury The barbary coast
(1948) 187, 194-199, 201-204; Partridge Name into word (1949) 395; American speech
(1952) 202, & (1972) 97-98; Endt Barg. wdb. (1974*) 129; Ency. Brit.'* 16 (1981) 218;
Flexner Listening to America (1984) 443; Hendrickson Word and phrase origins (1987) 476;
Koenen & Smits Peptalk (19922) 257; OED (1993*).
Shetlandpony, Shetlandse pony, Shetlander
(ipio, uit het Engels) kleine pony
Ten noorden van Schotland, nog voorbij de Orkaden, liggen
de Shetlandeilanden. Van de 117 eilanden zijn er minder dan
twintig bewoond. De eilanden zijn rotsachtig en vrijwel
boomloos, met steile kusten en fjorden. Het klimaat is
onaangenaam: de zomer is er warm en kort, de herfst nat en
nevelig, de winter lang en zo stormachtig dat de eilanden
vroeger vaak een half jaar van de buitenwereld waren afgesloten.
In 1468 werden deze eilanden Schots bezit. Daarvoor waren
ze in handen van de Noren. De naam Shetland is afgeleid van
het Oudnoorse Hjaltland (ook wel Hjetland), het 'land van
Hjalte' - kennelijk de naam van de Noorse ontdekker of
eigenaar. Met de Noren en Denen bleven de Nederlanders
lang spreken van Hitland.
Vanaf de 16de eeuw kwamen de Hollanders zeer regelmatig
op de Shetlandeilanden. Nergens was het namelijk zo goed
haring vangen. De contacten waren zo intensief dat veel van
de eilandbewoners, die van oudsher een Noordse taal spreken,
zich ook uitstekend konden redden in het Nederlands.
Behalve om z'n schapen en Shetlandwol, staat Shetland bekend
om z'n bijzondere dwergpaarden. Hoe die daar zijn
gekomen is onduidelijk. Sommigen denken dat ze afkomstig
zijn van Noordafrikaanse dwergpaardjes die met de schepen
van de Armada strandden op de kusten van Shetland.
In Nederland stonden deze paardjes aanvankelijk in ieder geval
bekend als Hitlandse paarden. Dit werd eerst verkort tot
hitlander en vervolgens tot hit (z.a.) of hitje. In het Engels is
de oudste vorm Sheltie (1655). Vanaf het begin van de 19de
eeuw sprak men van Shetland pony (1801). Dit werd vervolgens
verkort tot Shetland (1857) of tot Shetlander (1875).
De benaming Shetlandpony of Shetlander drong pas in het
195

shetlandpony
begin van de 20ste eeuw in het Nederlands door. Daarnaast
bleef hit (je) bestaan, maar dit kreeg steeds meer de betekenis
van klein paardje in het algemeen.
Klein zijn de Shetlandpony's zeker. Hun schofthoogte varieert
van 87 cm tot 107 cm. Toch zijn ze heel sterk. Ze eten weinig
- er viel op de Shetlandeilanden niet veel te eten - en ze zijn
zeer vriendelijk.
In Engeland werden de Shetlandpony's omstreeks 1850 ingezet
in de kolenmijnen. In diezelfde periode werden ze uitgevoerd
naar de Verenigde Staten. Daar werd een iets verfijndere
soort gefokt, speciaal geschikt voor kinderen.
In Nederland en België kwamen pony's eeuwenlang nauwelijks
voor. Pas omstreeks 1930 kreeg de invoer van Shetlanders
uit Engeland enige omvang. Deze pony's werden eerst gebruikt
in de fruitteelt, daarna ook in de akkerbouw en vervolgens
voornamelijk als kinderpaardje.
Engels Shetlander {1875); Duits Shetlandpony.
Bij veel paarderassen wijst de naam op de geografische herkomst. De
meeste benamingen behoeven nauwelijks toelichting, zoals andalusïér,
arabier, ardenner (klein Belgisch trekpaard), belg (zeer stevig trekpaard),
brab ander, Connemarapony, dartmoor (pony), hannoveraan,
holsteiner, hongaar, Mecklenburger, New-Forestpony, sydniër en
Welshpony.
Minder doorzichtig is hakkenei, dat vroeger vooral in dichterlijke taal
werd gebruikt voor een zogeheten telganger, dat wil zeggen een klein
damespaard dat bij het hollen gelijktijdig zijn beide linker-, daarna zijn
beide rechterbenen verzet. Volgens sommigen dankt de hakkenei zijn
naam aan Hackney in Middlesex, een om zijn paarden beroemde plaats.
Dit woord dateert al uit het Middelnederlands en is via het Frans
(,haquenée) ontleend aan het Engels.
De lippizaner, een middelzware schimmel, dankt zijn naam aan het
plaatsje Lipizza (thans Lipica in Slovenië), waar in de 16de eeuw de
hofstoeterij van de Habsburgse keizer werd gesticht. Het ras is vooral
bekend door het optreden van lippizaners in de beroemde Spanische
Reitschule in Wenen. Deze paarden stammen af van zes paarden uit de
18de eeuw. Wij leenden lippizaner uit het Duits, waar ze dit woord niet
met twee p's en één z schrijven, maar precies andersom, dus Lipizzaner.
In het Engels komen beide schrijfwijzen voor.
SHETLANDPONY: Nieuwenhuis Alg. wdb. kunsten en wetensch.* 6 (1826) 443-444;
Witsen Geysbeek Wdb. zamenleving 4 (1852) 2964; Winkler Prins 1 13 (1880) 125; Winkler
Prins 4 15 (1922) 208; Kimman Ency. der rijkunst (1948) 132; Grand Larousse ency. 8 (1963)
659; Ency. Brit. 8 (1981) 140; Winkler Prins» 19 (1992) 22 (ponyrassen); OED (19932).
196

siamees
siamees
(±ip34, uit het Engels) bepaald katteras
De siamees is een zeer markante, kortharige kat. Hij is slank
gebouwd, met een vrij spitse snuit, een lichte vacht en donker
contrasterende snoet, oren, poten en staart (de zogenaamde
points). Siamezen worden ingedeeld op grond van de kleur en
de tekening van hun points. Van nature zijn siamezen vaak
scheel en hebben ze een knik in de staart. Sommige 'kenners'
menen dat deze eigenschappen moeten worden beschouwd
als gebreken, die door gericht fokken moeten worden geëlimineerd.
Het verhaal gaat dat deze kat in zijn oosterse land
van herkomst een kostbare heilige vaas moest bewaken. Hij
vouwde zijn staart er stijf omheen en keek er zo waakzaam en
strak naar dat hij er scheel van werd.
De naam siamees of Siamese kat wijst erop dat dit ras afkomstig
is uit Siam, dat we tegenwoordig kennen als Thailand.
Deze forse staat - niet veel kleiner dan Frankrijk - ligt in
Zuidoost-Azië, tussen Myanmar (Birma) in het noordwesten
en Laos en Cambodja in het oosten. De doorgaans zeer goed
ingelichte Encyclopaedia Britannica houdt echter stug vol dat
over de afkomst van de siamees niets bekend is en dat er geen
oosters katteras bestaat waarvan hij zou kunnen afstammen.
Wright en Wakers (1980) komen met een heel ander verhaal.
Volgens hen worden in de staatsbibliotheek in de Thaise
hoofdstad Bangkok geïllustreerde manuscripten bewaard van
vóór 1767 waarin onmiskenbaar Siamese katten zijn beschreven
en afgebeeld. Het 70 kilometer ten noorden van Bangkok
gelegen Ayutthaya was toen nog de hoofdstad van Siam. Er
zijn aanwijzingen dat de 'siamezen' daar in hofkringen hoog
aangeschreven stonden.
De daaropvolgende historische vermelding van de siamees
dateert van 1793, toen drie van zulke katten werden gesignaleerd
in... Rusland. Dit verrassende bericht stamt uit zeer
betrouwbare bron, namelijk van de begaafde natuurvorser
Peter Simon Pallas (1741-1811). Hierna werd het in het Westen
weer stil rond de siamees, tot het jaar 1871, toen op een kattententoonstelling
in Londen een Siamese cat werd getoond -
en voor het eerst zo genoemd. Wij kunnen ons nu moeilijk
meer voorstellen wat een schok de verschijning van deze
197

sinaasappel
hoogst ongewone kat toen teweegbracht. Het arme dier werd
uitgemaakt voor een onnatuurlij