Canada: niet voor niets legendarisch - Fiets

technisch parcours rijden. Dezelfde route
werd nog maar een paar weken eerder gebruikt
voor de ‘24 hours of adrenalin’: een
zware wedstrijd waarbij de deelnemers 24 uur
non-stop fietsen. In het skidorp zelf (vrolijk
gekleurde, houten huizen, smaakvol nagebouwd
in Victoriaanse stijl) drinken we nog
een kop koffie bij Bugaboos, de succesvolle
zaak van Frank en Caroline uit Helmond.
Daarna beginnen we aan de klim naar de top:
ongeveer 300 hoogtemeters over een niet al te
steile langlaufroute.
Al na een kilometer horen we rechts van ons
wat kraken: een grote zwarte beer met een
kleintje, op nog geen twintig meter afstand!
De moeder heeft de kleine direct een dennenboom
ingestuurd. Nu staat ze op haar achterpoten
om ons argwanend te bekijken. We fietsen
er snel voorbij, stoppen een ogenblik om
nog even om te kijken en gaan dan gauw verder.
We praten nog opgewonden over deze
ontmoeting als de volgende verrassing zich
aandient: een grote coyote rent voor ons uit,
kijkt nog even schichtig om en verdwijnt dan
in het dichte struikgewas. Onze dagelijkse
portie wild hebben we al gehad.
En dit is géén grap
Technische paadjes op Silver Star Mountain Afdalen in het Kalamalka Lake Provincial Park
Na een rustige klim belanden we op de top
van Silver Star Mountain (1915 meter). De skiliften
staan er nu werkloos bij en het is koud
en winderig. We maken een praatje met een
Canadese mountainbiker en beginnen daarna
aan de afdaling. De Canadees haakt al na drie
bochten af: “Dit is me te link.” Dirk en ik zijn
aangenaam verrast: we hebben een Canadees
eruit gefietst! Misschien een tikje overmoedig
duiken we het bos in en wat een afdaling
wordt het. Steil, supertechnisch, veel boomwortels,
korte felle bochtjes en sprongetjes:
hé-le-maal top! Er komt geen eind aan, het is
een heuse rollercoaster ride en het feit dat
hier onlangs 600 fietsers een volle dag hebben
doorgereden, maakt het alleen maar beter. De
bochten zijn mooi uitgediept en door de vele
sporen kun je de route bijna niet missen: dat
is hier meestal wel anders. Bovendien treffen
we interessante souvenirs van de ‘24 hours’
aan: her en der vinden we lekke binnenbanden
(die we keurig meenemen om ze later
weg te gooien). Soms zie je de remsporen van
een fietser die gecrasht is: vanaf de singletrack
zo de bush in. En sommige rotsachtige
‘drempels’ vertonen nog een onnatuurlijke
zilveren glans: daar zijn onze voorgangers iets
te fanatiek met hun crankstel tegen het gesteente
geknald.
De geweldige afdaling eindigt in het skidorp
van Silver Star. Hier kunnen we de asfaltweg
terug naar beneden nemen. Maar we besluiten
om te proberen door het bos af te dalen tot
aan het huis van Dirk en Renate, dat halverwege
de berg ligt. Het wordt een spannende
tocht over brede en soms steile logging-roads:
de routes die houthakkers maken om hout uit
het bos te halen. Een mooie uitdaging, want
de hobbelige paden liggen bezaaid met stenen,
stukken hout en losse takken.
Bewegwijzering is er nergens en mensen kom
je hier al helemaal niet meer tegen. Maar met
een beetje zoeken en proberen lukt het ons
uiteindelijk om ook de laatste 500 hoogtemeters
bijna helemaal off-road te doen. Een singletrack
vrijwel tot aan je voordeur; Dirk heeft
het goed bekeken!
Onder de toonbank
De dagen daarop verkennen we de omgeving
verder. We ontdekken een paar heftige trails
(North Shore-style) boven de routes in
01 - 2004 FIETS 33