Fragmenten uit Het foute elftal van Joost Houtman en Jan-Cees ...

Fragmenten uit Het foute elftal van Joost Houtman en Jan-Cees Butter
The boss named Ros
Fred Ros, oud-speler van FC Utrecht en FC Volendam, brak na zijn voetbalcarrière
meer potten en botten dan tijdens. Hij zou er zelfs een heuse dodenlijst op nahouden
en het brein zijn achter de fatale aanslag op crimineel Thomas van der Bijl. Dit is het
verhaal van Fred Ros, de verdediger die het ook kon afmaken…
Gewogen en te onbeholpen bevonden
Fred Ros (26 oktober 1968) groeit op in een doodnormaal gezin in Hilversum.
Rijtjeswoning, hardwerkende ouders en veel visite tijdens verjaardagen… het plaatje
klopt. Fred is graag gezien. Hij zorgt voor sfeer. Ja, relaxte Fred houdt van een dolletje.
Hij deelt uit, maar kan ook incasseren. Dan lacht hij zelf net zo hard mee. Kan hem niets
schelen. Waarom zou hij ook met zijn bijna twee meter? Denk daar dan nog halflang
haar, mooie bruine ogen en een gezonde teint bij en je begrijpt dat Fredje een echte
babe-magneet is.
Ook op het voetbalveld staat Ros zijn mannetje. Een beetje onbeholpen misschien,
maar in de duels kom je hem liever niet tegen, dit ijzersterke krachtmens. En Ros blijft
gaan, negentig minuten lang. FC Utrecht, dat de omgeving afstroopt naar talent, biedt
hem in 1986 een ‘contractje’ aan. Goede verdedigers zijn immers spaarzaam, zo weten
ze in de Domstad. De achttienjarige Ros mag zich een jaar lang bewijzen in het
zogenaamde C-elftal, het tweede team van FC Utrecht. Maar opvallen doet Ros niet. Als je
zijn fysiek wegdenkt, blijft er bitter weinig over van de voetballer in Ros.
Als Utreg genoeg van zijn verdedigende capaciteiten heeft gezien, proberen ze
hem nog even uit als stormram, iemand die in de slotfase van een wedstrijd nog iets kan
forceren. Maar ook op dat vlak faalt Ros. Nee, Fredje heeft geen ‘neus’ voor goals. Het
maakt deze toffe gozer echter niet minder geliefd bij zijn ploegmakkers. Vooral zijn Golf,
zo’n onvervalst scheurbakkie, valt in de smaak door zijn spoilers, frisse banden en een
muziekinstallatie die niet zou misstaan in menig discotheek. Als hij het volume
opschroeft, trillen de portieren bijna uit zijn auto.
Eind jaren tachtig waagt Ros zijn kans bij het ambitieuze FC Volendam. Ook daar
wordt hij als voetballer gewogen en te licht bevonden. Het amateurvoetbal roept. Blauw
Wit, een traditionele club uit Amsterdam, speelt in de zondaghoofdklasse, een niveau
waarop Ros nog uitstekend uit de voeten kan. Zijn gespierde torso baart opzien onder de
douche. Ros frequenteert de sportschool. Zoveel is duidelijk. Zijn Golf heeft hij dan al
ingeruild voor een imposante Porsche. Hoe Ros die bolide bij elkaar gespaard heeft?
Door ‘het verlenen van seksuele gunsten’ wordt er gesuggereerd. Een cowboy-verhaal?
Ros heeft immers een reputatie hoog te houden als het gaat om vrouwelijk schoon. Hij
praat iedere vrouw het bed in. Hij is daarvoor goed ‘bewapend’.
Op het veld hebben spitsen een zware middag tegen Ros. Zijn lichaam boezemt
vanaf de eerste minuut angst in. Ga daar maar eens mee in duel. Af en toe komt de
mannetjesputter opvliegend voor de dag. Zo komt Ros ten val na een stevig duel met een

middenvelder van stadgenoot ZPC (seizoen 1994/1995). Hij staat snel op en geeft de
jongen een kopstoot. Die antwoordt met een stevige rechtse. Beide spelers verlaten met
rood het veld. Even later blijkt dat het niet onwaarschijnlijk is dat de twee
vechtersbazen elkaar kennen. Want de man van de ‘rechtse hoek’ blijkt een voormalig
Nederlands kampioen boksen, die zelfs nationaal kampioen Regilio Tuur eens het
zwijgen oplegde. ‘Toevallig een vriendje van mij’, laat André Gieling, ploeggenoot van
Ros bij Blauw Wit (en voorheen ook bij FC Utrecht), later optekenen in Nieuwe Revu. ‘Ik
vroeg me bezorgd af of Fred wel wist met wie hij van doen had, maar daar denk ik nu
wat anders over…’
(…)
Bruno Souza, de Verlosser
1984. Aan de vooravond van Kerstmis ziet Bruno Fernandes das Dores de Souza in
het mooie Braziliaanse Belo Horizonte het levenslicht. Een nieuwe Verlosser is
geboren. Verlosser van penalty’s en van… buitenechtelijke problemen.
Het zit Bruno Souza altijd mee. Of, nou ja, bijna altijd. Hij is amper zeventien en al eerste
keeper bij tweedeklasser Atletico Mineiro. In 2006 komt topclub Corinthians bij hem
aankloppen. Ze zwaaien met maar liefst twee miljoen euro richting het bestuur. Het
wordt een teleurstellend seizoen, maar niet getreurd, want een andere topclub,
Flamengo, ziet wel wat in Bruno Souza. Plezier in Rio! Schitteren bij de rubro negro, de
club die sterren als Socrates en Romario heeft voortgebracht! Natuurlijk maakt Bruno de
overstap. Lucky Bastard Bruno ziet in zijn eerste trainingsweek de eerste keeper
uitvallen. Honderdvierendertig wedstrijden volgen. Bruno scoort één keer vanaf de stip
en zelfs drie keer uit vrije trap. Helemaal onsterfelijk maakt hij zich als hij in 2007 – in
de finale om het landskampioenschap – tegen Botafogo maar liefst drie penalty’s stopt.
Het grote Barcelona is geïnteresseerd…
Bruno Souza is net als alle Braziliaanse mannen een gezond brokje testosteron.
Scoren doe je niet alleen thuis, maar ook in uitwedstrijden. Terwijl de echtgenotes thuis
op de kinderen passen, mondt een feestje bij een van Souza’s ploeggenoten uit in een
orgie. Er valt immers ook wat te vieren. Onze keeper heeft in juli 2009 net zijn
honderdste duel voor Flamengo gespeeld. Aanvoerder Bruno Souza voegt Eliza Samudio
aan zijn palmares toe. Net als Bruno brengt Eliza het dagelijkse leven ook vaak tussen
twee palen door. Ze is pornoactrice en gaat er prat op ooit iets met Cristiano Ronaldo te
hebben gehad. Het is de start van een stormachtige affaire…
Enkele maanden na hun eerste ontmoeting belt Eliza hem op. Ze is zwanger. En ze
wil het kind houden. Bruno schiet in een Braziliaanse furie. De volgende dag dient de
jonge vrouw een klacht in tegen Bruno Souza. Hij heeft haar geslagen en geprobeerd
haar pillen te laten slikken om een abortus op te wekken. Eliza zet in maart 2010 een
zoontje op de wereld. Bruno Souza wil echter niet voor de opvoeding opdraaien. Hij
heeft thuis al twee opdonders rondlopen. Maar Eliza geeft niet op.

Het heeft Bruno Souza altijd al meegezeten, dus dit probleem moet kordaat
aangepakt worden. Op 9 juni 2010 wordt de verdwijning gemeld van ene Eliza Samudio.
Eigenaardig. Twee dagen eerder had Bruno haar nog opgezocht om voor eens en altijd
een regeling te treffen over de kleine. Kennissen van Eliza vertellen de politie hoe Bruno
Souza haar de laatste tijd wel meer opzocht en haar bedreigde. Een keer zette hij zelfs
een geweer tegen haar hoofd. Buren horen hem roepen: ‘Als je naar de politie gaat,
vermoord ik jou, je familie en je vrienden.’
Het is uiteindelijk Bruno Souza’s zeventienjarig neefje die zijn mond tijdens een
verhoor voorbijpraat. ‘Ik heb geholpen haar te ontvoeren. Samen met Macarrao reed ik
haar van Rio naar Belo Horizonte.’ Macarrao blijkt een voormalig politiedetective te zijn.
Het neefje legt de politie haarfijn uit hoe zijn gezelschap Eliza verkrachtte, folterde en
uiteindelijk wurgde en hoe… Bruno Souza de hele tijd toekeek. Eliza’s lijk zal in stukken
worden versneden en aan de honden gevoerd. Wat overblijft wordt in beton
weggewerkt. Opgeruimd staat netjes.
De politie rukt uit. Mevrouw Souza wordt gearresteerd terwijl ze de
buitenechtelijke baby van haar man vasthoudt. Manlief geeft echter niet thuis. Een heuse
klopjacht volgt. Bruno Souza geeft zich enkele dagen later aan. Hij heeft met de hele
affaire niks te maken. Niks, nothing, nada! Moord, ontvoering, verbergen van een lijk,
vormen van een criminele organisatie, minderjarigen aanzetten tot een misdrijf… het
lijstje is niet gering. Bruno Souza verdwijnt achter de tralies. In september 2010
verschijnt een berichtje in de krant. Bruno Souza heeft geprobeerd zelfmoord te plegen.
Het is niet gelukt.