RINO - Regiment Limburgse Jagers

RINO 18
‘IN DE SLIppERS
vAN DE AFGhAAN’
AAN hEt EIND vAN zIjN uItzENDING IN uRuzGAN vAN RuIM vIER MAANDEN SpREEkt DE RINO MEt
LuItENANt-kOLONEL jOOSt DOENSE, c-17pAINFBAt GFpI. ALS cOMMANDANt BAttLEGROup 10 hEEFt hIj
EEN GOED GEvOEL OvER zIjN tIjD IN AFGhANIStAN. “wE hEBBEN vERSchIL GEMAAkt IN pOSItIEvE zIN”,
zEGt hIj.
? waaruit blijkt dat u verschil heeft kunnen
?
maken met uw Battlegroup?
“We moeten zorgen voor veiligheid en
primair betekent dat vechten als dat nodig
is. We hebben gezien dat het weinig nodig
was en dat is een goede zaak. Dat is een
verdienste van al onze voorgangers, maar
ook van mijn eigen kerels. Hierdoor heb je
meer ruimte om je onder de bevolking te
begeven. Ik verlang van iedereen binnen
mijn bataljon dat hij een paar verschillende
petten kan opzetten. De pet van de
gevechtssoldaat die vecht als dat nodig is.
De pet van de inlichtingenverzamelaar die
waardevolle informatie opvangt, maar zeker
ook de pet van iemand van het Provinciaal
Reconstructie Team; de PRT’er. Wij praten
vaak met de bevolking, ook als het PRT
er niet bij kan zijn en voor de eenheid van
inspanning moeten we dan natuurlijk wel
weten welke koers het PRT vaart.
Bij counterinsurgency draait alles om
de bevolking. De Battlegroup is veel en
vaak onder de bevolking geweest. De
locals hebben ons leren kennen als een
betrouwbare speler. We hebben hun gevoel
van veiligheid kunnen bestendigen en
vergroten en hebben ze getoond dat we
?
voor ze klaar staan.”
u bent bij uw mannen in het veld geweest,
hoe heeft u dat ervaren?
“Ik ga naar buiten omdat ik daar zelf ervaar
hoe het is. Daar zie ik met eigen ogen wat
mijn eenheden doen, waar ze tegenaan
lopen, wat goed gaat en wat verbeterd
kan worden. Ik ruik en proef dan wat er
leeft onder mijn mensen. En daarnaast
vind ik het ook gewoon gaaf! Alledrie mijn
compagnieën hadden een behoorlijke kluif.
Behalve hun “normale” operaties moesten
ze hun eigen base draaiend houden en ook
nog in de pas blijven lopen met de planning
van het bataljon. Een compagniesstaf, zeker
die van het CLAS, is klein en de span of
control van de eenheden is gigantisch. Ze
doen zaken met de Afghan National Army,
Operational Mentor Liaison Teams van
verschillende nationaliteiten, de Afghan
National Police en de Police Mentoring
Teams, andere coalition forces, de District
Chief en lokale autoriteiten etc. Dat moeten
ze allemaal wel ‘eventjes’ regelen en
dat is ze ook prima gelukt. Als je dan als
commandant alleen zaken doet via radio,
telefoon of mail, dan valt er een heleboel
informatie weg. Als je er zelf bij bent, zit
je er bovenop en dicht je dat gat in de
informatievoorziening. Je hebt dan pas écht
beeld bij het geluid.”
wat waren de risico’s in de afgelopen
maanden?
“Het grootste risico is hier de Improvised
Explosive Device (IED). Het is een grimmige
wapenwedloop waar de Taliban steeds
slimmer mee omgaat. We hebben gezien
dat ze héél snel kunnen zijn en ons
proberen uit te manoeuvreren met IED’s.
Uruzgan is groot maar heeft toch slechts
een beperkt aantal bruikbare paden.
Hoe creatief je ook bent, enige mate van
voorspelbaarheid zul je dus altijd hebben.
Daarnaast wordt onze onvoorspelbaarheid
ook verkleind door het effectieve
spottersnetwerk van de insurgents.
Je moet je uiterste best doen om slimmer
te blijven dan de insurgents. De verleiding
is groot om je alleen te focussen op de
vijand omdat daar de grootste dreiging
van uitgaat. Je moet echter breed blijven
kijken. Je moet niet alleen weten wat er
gebeurt, maar ook waarom het gebeurt.
Wat is er in het verleden gebeurd?
Speelt er iets tussen de stammen? Is er
strijd tussen de lokale machthebbers?
Pas als je dat weet, kun je bepalen welk
aangrijpingspunt het meest effectief is.Wij
hadden veel IED-strikes en daarbij heel
veel close calls. Als commandant moet
je dan effect tegen risico afwegen. Moet
je kiezen voor meer bescherming, d.w.z.
lagere patrouillefrequentie en dus een
lager operationeel tempo? Of moet je het
strakke tempo handhaven hetgeen fysiek
en mentaal veel van je mensen vergt maar
waarmee je wel de druk op de insurgents
houdt en daarmee ook bescherming
genereert? Mijn commandanten en ik
hebben vaak gekozen voor het laatste.
Alleen al door je aanwezigheid in een
gebied waar nog insurgents zitten, heb je
al een ontwrichtende, verstorende, werking
op de vijand. Hoe groter je footprint, des te
groter je effect. Natuurlijk neem je daarbij
risico’s maar dat is iets dat ik ook verwacht
dat mijn commandanten doen. Ik verwacht
alleen wel dat ze die risico’s afwegen en
weten waarom ze ergens voor kiezen. Ook
het onderbuikgevoel mag daarbij een rol
spelen want dat gevoel komt voort uit
kennis en ervaring.”
? hoogtepunt?
“Er zijn deze uitzending heel veel goede
dingen gebeurd. Zo zou Chora nog steeds
belaagd worden door de insurgents. Het
Air Assault Team van 11 Lmb heeft daarop
in recordtijd het hele gebied, inclusief de
randen, doorgespit en geconstateerd dat
er geen insurgents waren.” ‘Prima’, zei
de commandant. ‘Dan gaan we nu ook
een andere koers varen. We gaan ons
meer richten op de ondersteuning van het
bestuur en het Provinciaal Reconstructie
Team.’ “Die mannen pakten dat flitsend
op en verlegden hun zwaartepunt van
vijandgericht naar bevolkingsgericht.
Respect voor die snelle schakeling, zeker
als je weet dat veel van die mannen de
vorige keer nog zwaar om Chora hebben
moeten vechten. Ook zou de westoever
van de Helmand (“Westbank”) weer
gedomineerd zijn door insurgents en als
springplank gebruikt worden om Deh
Rawod te overlopen. Zoals we weten,
is dat niet gebeurd: het MECH-team cie
en de coalition forces genereerden een
zodanig safe and secure environment voor
de bevolking dat er insurgents geen kans
hadden om te infiltreren. Dat kwam zeker
ook door goed optreden van de ANSF,
met name de ANA. Als je vraagt wat het
grootste verschil is tussen 2006 en nu, dan
is dat de ontwikkeling van de ANSF. Ik zie
daar heel duidelijk de stijgende lijn.
Ik zou natuurlijk het liefst (als
bataljonscommandant van het 17e
Pantserinfanteriebataljon) met mijn hele
club naar Uruzgan zijn gekomen, maar van
?
de samengestelde eenheid die ik onder mijn
hoede had, heb ik juist erg veel geleerd.”
heeft u nog een advies voor uw opvolgers?
“Stel de bevolking centraal. Plaats jezelf
bij alles wat je doet ‘in de slippers van de
Afghaan’ en vraag jezelf wat de effecten
van jouw handelen voor hem zijn. Dat
betekent niet dat alles met fluwelen
handschoenen moet maar probeer waar
mogelijk de negatieve effecten van je
optreden te voorzien en te compenseren.
Hou ondanks alle drukte vooral plezier in
je werk. Onderga het niet, maar beleef het
want voor dit soort werk ben je militair
geworden.”
19 RINO