Download het fragment - Lebowski Publishers

Fragment De vloek van Lono van Hunter S. Thompson
Ongeveer veertig minuten nadat we uit San Francisco waren vertrokken, besloot de bemanning
eindelijk actie te ondernemen ten aanzien van het probleem in Toilet 1B. De deur zat al sinds het
opstijgen op slot, en de hoofdstewardess had de copiloot gevraagd uit de cockpit te komen. Hij
kwam vlak naast me staan in het gangpad en had een merkwaardig uitziend, zwart stuk
gereedschap in zijn hand dat leek op een zaklantaarn met uitstekende messen, of een soort
elektrische beitel. Hij knikte kalm terwijl hij luisterde naar het geagiteerde gefluister van de
stewardess.
‘Ik kan wel met hem praten,’ zei ze. Ze wees met een lange, rode nagel naar het bordje
BEZET op de gesloten toiletdeur. ‘Maar ik krijg hem niet naar buiten.’
De copiloot knikte bedachtzaam en ging met zijn rug naar de passagiers staan terwijl hij
iets instelde aan het stuk gereedschap dat hij vasthield. ‘Weten we wie het is?’ vroeg hij haar.
Ze wierp een blik op haar klembord. ‘Meneer Ackerman,’ zei ze. ‘Adres: postbus 99,
Kailua-Kona.’
‘Het grote eiland,’ zei hij.
Ze knikte, haar blik nog steeds gericht op haar klembord. ‘Lid van de Red Carpet Club,’
zei ze. ‘Frequent Traveler, geen voorgeschiedenis… opgestapt in San Francisco, enkele reis
eersteklas naar Honolulu. Een echte heer. Geen doorgaande vlucht geboekt,’ vervolgde ze. ‘Geen
hotelreservering, geen huurauto…’ Ze haalde haar schouders op. ‘Erg beleefd. Nuchter,
ontspannen…’
‘Tja,’ zei hij, ‘ik ken dat type’. De officier staarde even naar zijn gereedschap, hief zijn
andere hand op en klopte hard op de deur. ‘Meneer Ackerman,’ riep hij. ‘Hoort u mij?’
Er kwam geen reactie, maar ik stond zo dicht bij de deur dat ik geluiden hoorde in het
toilet: de knal van een vallende wc-bril, gevolgd door stromend water.
Ik kende Ackerman niet, maar ik herinnerde me wel dat hij aan boord was gekomen. Hij
leek op een man die ooit in Hongkong tennisprof was geweest en daarna was overgestapt op
grotere zaken. Een gouden Rolex, een witlinnen safari-jack, een halsketting met een Thaise baht,
een zware leren aktetas met combinatiesloten aan alle ritsen… dat waren niet bepaald de
kenmerken van iemand die zich onmiddellijk na vertrek zou opsluiten in een vliegtuigtoilet en
daar vervolgens bijna een uur zou bleven zitten.
Dat is veel te lang, zelfs op een korte vlucht. Dat soort gedrag doet de wenkbrauwen
fronzen en valt op den duur niet meer te negeren – vooral niet in de ruime business class-cabine
van een Boeing 747 tijdens een vlucht van vijf uur naar Hawaï. Mensen die zoveel geld
neertellen, houden er niet van in de rij te moeten staan voor het ene nog beschikbare toilet,
terwijl er in het andere duidelijk iets niet in de haak is.
Ik was een van die mensen. Mijn sociale contract met United Airlines gaf me minstens het
recht, vond ik, op het gebruik van een nauw blikken toilet met een slot op de deur, en wel net
zolang als ik nodig had om me op te frissen. Ik had zes uur doorgebracht in de Red Carpet Room
op het vliegveld van San Francisco, ruziënd aan de ticketbalie, zwaar drinkend en vechtend
tegen hele golven aan vreemde herinneringen.
Ongeveer halverwege Denver en San Francisco hadden we besloten een ander vliegtuig
te nemen en voor de volgende etappe per 747 te reizen. Een DC-10 is prima voor korte vluchten
en om in te slapen, maar een 747 is veel beter voor een werkende pro op een lange vlucht – want
de 747 heeft een koepelvormige lounge, een soort chique restauratie boven op het toestel, met
divans, houten kaarttafels en een eigen bar, die alleen bereikt kan worden via een ijzeren
wenteltrap in de business class. Door die overstap liep ik het risico mijn bagage kwijt te raken en
een eindeloze tussenstop te moeten maken op het vliegveld van San Francisco. Maar ik had

uimte nodig om te werken, lekker te zitten of misschien alleen wat onderuit te hangen. Het was
mijn bedoeling die avond al het onderzoeksmateriaal te bekijken dat ik over Hawaï had
verzameld. Ik moest memo’s en brochures lezen, en zelfs boeken. Ik had De laatste reis van
kapitein James Cook van Alexander Hough, Het dagboek van William Ellis en de Brieven van
Hawaï van Mark Twain meegenomen – dikke boeken en uitgebreide brochures: ‘Het eiland
Hawaï’, ‘Het verhaal van Kona Coast’, ‘Pu’uhonua o Honaunau.’ En nog veel meer.
‘Je kunt daar niet heengaan en alleen maar over de marathon schrijven,’ had mijn vriend
John Wilbur gezegd. ‘Er is nog veel meer te zien op Hawaï dan die tienduizend Jappen die langs
Pearl Harbor rennen. Ga erop uit,’ zei hij. ‘Die eilanden zijn één groot mysterie, laat ze
doodvallen met Don Ho en al die toeristische shit – er is veel meer te zien dan de meeste mensen
doorhebben.’
‘Mooi zo, dacht ik, Wilbur is een wijs man. Iedereen die de Washington Redskins achter
zich laat en verhuist naar een huis op het strand bij Honolulu, weet iets over het leven dat ik niet
weet. Inderdaad: onderzoek het mysterie. Nu meteen. Iets wat zichzelf kan scheppen door een
eruptie vanuit de diepste diepten van de Grote Oceaan is de moeite van het bekijken waard.
Na een toestand van zes uur ontreddering, verwarring en dronkenschap had ik eindelijk
twee zitplaatsen weten te boeken op de laatste vlucht van die dag per 747 naar Honolulu. Ik had
nu behoefte aan een plek waar ik me kon scheren, mijn tanden poetsen, misschien even naar
mezelf kijken in de spiegel en me zoals gebruikelijk afvragen wie me daar zou aanstaren.
Er is geen enkel economisch argument te bedenken voor welke privé-ruimte dan ook in
een vliegtuig van tien miljoen dollar. Daarvoor is het risico te hoog.
Nee, dat klopt niet. Er zijn nog te veel adjudant-gezagvoerders die hebben geprobeerd
zichzelf in brand te steken in dat soort blikken hokjes om zich van een vervroegd pensioen te
verzekeren… te veel psychopaten en maffe junks hebben zich erin opgesloten, handenvol pillen
geslikt en geprobeerd zichzelf door te spoelen.
De copiloot roffelde met zijn knokkels op de deur. ‘Meneer Ackerman! Is alles in orde?’
Hij aarzelde even en riep opnieuw, maar nu harder. ‘Meneer Ackerman! Dit is de
gezagvoerder. Bent u ziek?’
‘Wat?’ klonk een stem van binnen.
De stewardess leunde tegen de dichte deur. ‘Als dit een medische noodsituatie is, meneer
Ackerman, hebben we u binnen dertig seconden bevrijd als het moet.’ Ze glimlachte
triomfantelijk naar gezagvoerder Moersleutel, terwijl de stem in het toilet iets helderder klonk.
‘Niets aan de hand,’ zei hij. ‘Ik kom zo.’ De copiloot deed een stap naar achteren en keek
naar de deur. Er klonken binnen nu meer geluiden die op beweging duidden – maar verder
gebeurde niets, alleen het geluid van stromend water.
Inmiddels was de hele business class zich bewust van de crisis. ‘Haal die idioot eruit!’
riep een oude man. ‘Misschien heeft hij wel een bom!’
‘O, mijn god!’ gilde een vrouw. ‘Hij heeft iets bij zich!’
De copiloot deinsde terug en richtte zich toen tot de passagiers. Hij wees met zijn
gereedschap naar de oude man die inmiddels hysterisch was geworden. ‘Hé, u daar!’ snauwde
hij. ‘Kop dicht! Ik regel dit wel.’
Plotseling ging de deur open en Ackerman kwam naar buiten. Hij liep kwiek het gangpad
in en glimlachte naar de stewardess. ‘Sorry dat u zo lang moest wachten,’ zei hij. ‘Ga gerust uw
gang.’ Hij verdween achterwaarts in het gangpad, zijn safari-jack achteloos over zijn arm
geslagen zonder die helemaal te bedekken.
Vanaf mijn stoel zag ik dat de arm die hij probeerde uit het zicht van de stewardess te
houden felblauw verkleurd was, helemaal tot aan zijn schouder. Aanvankelijk had ik Ackerman
best een aardige vent gevonden. Hij zag eruit als iemand die dezelfde smaak had als ik… maar nu

leek hij een enorme lastpost te zijn, en ik had zin hem in zijn zak te trappen, zonder enige
aanwijsbare reden, zoals je bij een muilezel doet. Mijn eerdere, gunstige indruk van de man was
volledig versjteerd. Die lul, die zich zo lang had opgesloten op het toilet dat een van zijn armen
helemaal blauw was geworden, was niet langer de charmante, in linnen gehulde jachteigenaar
van de westkust, die in San Francisco aan boord was gekomen.
De meeste andere passagiers leken tevreden toen het probleem zo vreedzaam uit het
toilet kwam wandelen: geen spoor van een wapen, geen dynamiet op zijn borst geplakt, geen
terrorist die onverstaanbare kreten gilde of dreigde mensen de keel door te snijden. De oude
man zat nog steeds stilletjes te snikken zonder naar Ackerman te kijken, die achterwaarts door
het gangpad naar zijn stoel liep, maar verder leek niemand zich zorgen te maken.
De copiloot staarde Ackerman echter met een blik vol afgrijzen aan. Hij had de blauwe
arm gezien, en de stewardess had hem ook gezien maar zei geen woord. Ackerman probeerde
nog steeds zijn arm te verbergen onder het safari-jack. Geen van de andere passagiers had iets in
de gaten – en als ze dat wel hadden, wisten ze niet wat het te betekenen had.
Maar ik wist het wel, evenals de verbijsterd kijkende stewardess. De copiloot wierp
Ackerman een laatste vernietigende blik toe en huiverde van nauwelijks verholen walging
terwijl hij zijn gereedschap dichtklapte en wegliep. Op weg naar de wenteltrap die naar de
cockpit boven leidde, bleef hij vlak boven mij stilstaan en fluisterde tegen Ackerman: ‘Smerige
klootzak die je bent. Als ik jou nog één keer op een vlucht van mij tegenkom…’
Ik zag dat Ackerman beleefd knikte en zich op zijn stoel liet zakken. Ik stond snel op en
liep naar de wc met mijn toilettas in de hand, en nadat ik mezelf veilig had ingesloten, liet ik
voorzichtig de wc-bril zakken voordat ik iets anders deed.
In een Boeing 747 die op ruim 11.000 kilometer boven de Grote Oceaan vliegt, is er maar
één manier om je arm blauw te verven. Maar de werkelijkheid is zo bizar en onwaarschijnlijk dat
zelfs de meest ervaren luchtreiziger er nooit mee geconfronteerd is geweest – en bovendien is
het niet iets waar de weinige mensen die ervan op de hoogte zijn graag over praten.
Het krachtige ontsmettingsmiddel dat de meeste luchtvaartmaatschappijen gebruiken
om hun wc’s door te spoelen is een chemische verbinding die Dejerm heet en een hemelsblauwe
kleur heeft. De enige andere keer dat ik een man uit een vliegtuigtoilet zag komen met een
blauwe arm, was op een vlucht van Londen naar Zaïre, voor het gevecht tussen Ali en Foreman.
Een Britse correspondent van Reuters was naar het toilet gegaan en had op de een of andere
manier het sleuteltje voor het telexapparaat van Reuters in Kinshasa in de aluminium wc-pot
laten vallen. Nadat hij een halfuur later weer naar buiten was gekomen, had hij tot aan Zaïre een
rij stoelen voor zich alleen.