Zusters, dochters: Afrikaanse verhalen - Shikanda.net

nu plotseling prinses was geworden en dat ooit wellicht
koningin zou zijn (hoewel ze, geboren voordat haar vader
koning was, strikt genomen geen enkel recht op de opvolging
had). Hoe sterk was de greep die haar moeders verwanten
op haar hadden gekregen, in de vier jaar dat hij haar niet
had gezien? Welke ziektes had ze gehad? Van welke voorouderlijke
geest, van welke tak van de familie, was zij ondertussen
bezeten geweest? Of was zij misschien nu bezeten,
zonder dat de geest zich nog kenbaar had gemaakt? Zou het
Kapeshi lukken in haar de geest van het koningschap te
planten en te laten overheersen? Zou zij een vorstin blijken?
Zou hij haar karakter en levensloop beslissend kunnen beïnvloeden
vóór het onvermijdelijke moment dat het koningsbier,
onzorgvuldig voorgeproefd of door zijn eigen zuster
na het voorproeven vergiftigd, hem een snelle, door de verschrikkelijke
krampen zelfs welkome dood zou bezorgen?
Vóór hij een Leeuw zou worden, zoals zijn voorganger er
nu een was?
'Shikanda. Mijn dochter.'
'Vader?'
'Toen je oom, de oude koning, stierf, waren wij in het dorp
van Malasha. We sliepen buiten, want de jonge vrouw van
Malasha was juist overleden; wij waakten. Er waren grote
vuren, en tientallen mensen lagen uitgestrekt onder bastdekens.
Ik dronk bier samen met de andere edelen. Onze
wapens lagen buiten de mannenhof, en de schenker bewaakte
het bier en onze schedelbekers, bang dat er nog meer
sterfgevallen zouden volgen. De doodsvogels hingen zwaar
boven ons in de nacht:
38
"Wa koengoeroe shayama, owee. . .
Wa koengoeroe shayama, owee. . . "
"O, de doodsvogels zwermen boven ons. . .
O, de doodsvogels zwermen boven ons. . . "
Dat zongen wij zachtjes, terwijl rond het vrouwenvuur de
oude vrouwen snikten, en er nog steeds mensen uit verre
dorpen aankwamen door de nacht en luid gingen klagen aan
de dorpsschrijn en hun borsten openreten met hun nagels.
Er kwam bericht dat in de hoofdstad, vier dorpen verderop
in dezelfde vallei, de koning vergiftigd bier had gedronken
en door felle krampen was overvallen. We overlegden of we
erheen moesten, vreesden dat de koning zou sterven. Toen
bleek al duidelijk de verraderlijke inborst van Malasha, één
van mijn twee tegenspelers later bij de strijd om deze troon.
En voor we een beslissing hadden genomen (er was veel bier
gedronken die tweede nacht van de dodewake) klonk er door
het dorp een geluid als van een windhoos. We zagen, in een
schijnsel alsof het opeens volle maan was geworden, een reusachtige
leeuw door het dorp snellen, met grote sprongen,
langs de mannenhof, tussen de slapenden door. De paar
vrouwen die nog wakker waren en hem gezien hadden, slaakten
schrille kreten, zoals bij het heiligdom. Wij werden overweldigd
door iets dat veel sterker, veel erger was dan angst.
We wisten nu dat de koning al dood was en dat zijn Leeuw
voor het laatst zijn ronde deed door de dorpen, alvorens zich
b'J zijn vaderen te voegen. Toen hij aan de rand van het dorp
w as gekomen (het ging allemaal pijlsnel), was ik opgestaan
e n nep ik de Leeuw toe: "Oudere broer, oudere broer, wacht
to ch op mij." Maar de doodsvogels hadden toegeslagen, de
39