Er zijn meer fietsen dan inwoners in Amsterdam - Faculteit der ...

INTERVIEW Esther Jonker
ALUMNI INTERVIEW
Naam: Eline Veninga
Leeftijd: 29 jaar
Beroep: Jongerencoördinator bij IKV Pax Christi
Studie: Sociologie
Foto: Liesbeth Westerlaken
Tijdens haar studie sociologie
richtte Eline, samen met een paar
studiegenoten en onder begeleiding
van VU professor Mient Jan Faber,
de stichting Life Lines – Student
Network for Human Security op.
Deze ervaring is onmisbaar in haar
huidige baan. “Zowel in dat project
als in mijn werk, is het belangrijk
om de vertaalslag te maken van
crisissituaties uit het buitenland naar
Nederland. Voor veel mensen blijft
het een ver-van-mijn-bed-show.”
Eline is jongerencoördinator van
vredesorganisatie IKV Pax Christi.
Zij proberen duurzame, politieke
oplossingen te vinden voor conflicten.
Belangrijk voor IKV Pax Christi is dat
er draagvlak wordt gecreëerd voor
de ideeën over vrede vanuit de
samenleving zelf. “In Afrika hebben
we bijvoorbeeld een Peace&Sports
project opgestart. Strijdende
stammen in het grensgebied van
Soedan, Oeganda en Kenia lossen
sommige conflicten tegenwoordig op
tijdens voetbaltoernooien in plaats
van met gewapend geweld. Het
is ongelofelijk dat dit werkt, maar
mensen zien echt in dat er andere
manieren zijn om problemen op te
lossen.”
Daarnaast wijst IKV Pax
Christi bedrijven op hun
verantwoordelijkheden. “Veel
bedrijven investeren bijvoorbeeld in
clustermunitie. Je zou dat misschien
niet verwachten van Nederlandse
bedrijven, die vaak tegelijkertijd
bezig zijn met maatschappelijk
verantwoord ondernemen. Toch
beleggen zij geld in onder andere
clusterbommen, die eruitzien als
speelgoed, maar heel gevaarlijk
zijn. Zo’n 25% van de munitie in een
clusterbom gaat niet af tijdens de
bombardementen. Als ze worden
opgepakt door bijvoorbeeld spelende
kinderen spatten de bommen in
meerdere kleine bommetjes uiteen.”
Na een succesvolle campagne
hebben verschillende banken en
overheden een verklaring getekend
om hierin niet meer te investeren.
Eline heeft veel aan haar studie
sociologie gehad. “Het vak Democratie
en Burgerschap richtte zich op de
ontwikkeling van burgerrechten in
Latijns-Amerika, maar er zijn zeker
parallellen te trekken met andere
ontwikkelingslanden, die nog
steeds worstelen met democratie.”
Maar ook ontwikkelings-
en veiligheidsvraagstukken
interesseerden haar. “Juist door
vanuit verschillende perspectieven
naar een samenleving te kijken,
snap je steeds iets meer van de
problematiek. Je begrijpt wat er
nodig is voordat een bevolking
überhaupt de ‘luxe’ heeft om zich te
bekommeren om iets als democratie.
Laat mensen eerst maar eens een
menswaardig bestaan opbouwen!”
Eline is wel veranderd sinds haar
studietijd. “Tijdens mijn studie was
ik nog erg idealistisch, vandaar dat
ik ook met anderen een stichting
oprichtte. Ik dacht dat ik samen met
andere gedreven mensen wel iets kon
betekenen. Ik ben niet moedeloos
geworden, maar wel realistischer.
Ik geloof inmiddels minder in de
maakbaarheid van buitenaf, het
geloof in vooruitgang moet vanuit de
mensen zelf komen.”
“Ik vind mijn werk op dit moment
heel mooi en inspirerend. Toch begint
het wel weer eens te kriebelen om
naar crisisgebieden toe te gaan.”
Eline wil nog van alles, bijvoorbeeld
een bedrijf opzetten in Afrika om
daar concreet aan de opbouw van
het continent te werken. Maar
ook een carrière als diplomaat of
politica lijkt haar heel leuk. “Pas
zag ik ook weer een documentaire
over Soedanese jongetjes die tien
jaar in een vluchtelingenkamp in
Kenia vastzaten. Ze kregen maar
één jaar onderwijs en hun situatie
was echt schrijnend. Dan zou ik het
liefst daar naar toe gaan om dingen
te veranderen. Zelfs als je concreet
niks kunt betekenen voor mensen,
kunnen we hen in ieder geval weer
hoop geven. Enig uitzicht op een
betere toekomst is zo ongelofelijk
belangrijk. Als mensen die hoop
opgeven, dan is het snel afgelopen.”
5