LASpost Nooit Final.pdf - Atlas

Het was een koude en donkere decemberavond toen Leander
van Gruf thuiskwam van een lange werkdag. Hij
was dodelijk vermoeid, maar toch kon hij het niet opbrengen
om te gaan slapen. Hij schopte zijn schoenen uit,
plofte neer op de bank en zette de televisie aan. Dat deed
hij vaak, de televisie aanzetten. Niet dat hij werkelijk televisie
keek. Hij was namelijk helemaal niet geïnteresseerd
in wat er in de wereld buiten hem gebeurde. Hij staarde
televisie.
MAAR DEZE AVOND ZOU HET ANDERS
GAAN. NA DEZE NACHT ZOU ZIJN LEVEN
NOOIT MEER ZIJN WAT HET GEWEEST
WAS.
Elke dag ging hij zonder enige motivatie, maar ook zonder
aversie naar zijn saaie kantoorbaan waar hij lange
uren maakte. En elke avond kwam hij weer thuis en zette
de televisie aan. En na een uur naar het beeldscherm te
hebben gestaard vroeg hij zich af waar zijn leven eigenlijk
naartoe bewoog. Na een aantal minuten piekeren viel hij
vanzelf in slaap. De volgende morgen ging hij weer naar
zijn werk. Maar deze avond zou het anders gaan. Na deze
nacht zou zijn leven nooit meer zijn wat het geweest was.
Want toen Leander het zoveelste waardeloze programma
voor zijn ogen zag verschijnen werd hij opeens misselijk.
Geen fysieke misselijkheid, nee, mentale misselijkheid.
Die misselijkheid die je voelt wanneer je weet dat er iets
heel ergs gaat gebeuren of wanneer je iets moet doen wat
je eigenlijk niet durft. Leander zette de televisie uit en liep
naar de keuken om iets te gaan drinken. Opeens voelde
hij de vloer onder hem bewegen. Het zweet brak hem uit
en de rillingen liepen over zijn rug. ‘Wat is er aan de hand
met mij?’ dacht hij en hij begon angstig te worden. En
terwijl hij met rillende hand een glas water inschonk begon
alles om hem heen te draaien. De muren leken op
hem af te komen. Zijn glas viel op de grond. Overal in zijn
lichaam voelde hij zijn hart met hoge snelheid kloppen.
‘Help!’ zei hij hardop. Op dat moment ging zijn mobiele
telefoon.
Toen Leander op het scherm de naam van zijn beste
vriend Phil Du Bois zag staan, viel de angst voor een deel
van hem af. Phil was er altijd voor hem als hij hem nodig
had. Leander nam zijn telefoon op. Vanaf dat moment
was alles zwart.
Leander opende zijn ogen. Hij had barstende koppijn.
‘Waar ben ik?’ dacht hij en hij keek om zich heen. Hij
bevond zich in een kale, witte kamer. Het enige raam in
de ruimte was verduisterd. Hij zat in een nogal vervelende
houding op een plastic stoel aan een witte lege tafel.
‘U bent weer wakker?’. Leander schrok zich kapot. Toen
pas merkte hij dat er een man tegenover hem zat. Hij had
een grijs en kalend hoofd, maar ogen die zo’n zelfverzekerdheid
uitstraalden dat Leander er een beetje bang van
werd. Hij was gekleed in een pak dat even oud en grijs was
als zijn hoofd.
‘Dan kunt u mij nu vertellen waar u de afgelopen nacht
was.’
Waar had die man het over? Welke dag was het überhaupt?
Hij probeerde zich het te herinneren. Het deed hem pijn.
‘Het spijt me,’ zei Leander ‘maar ik heb echt enorme
hoofdpijn. Kunt u me niet even een aspirientje geven of
zo? Waar ben ik eigenlijk? Wie bent u eigenlijk? En weet
ik veel wat ik de afgelopen nacht heb gedaan, slapen waarschijnlijk.’
Collin had gebeld, dat herinnerde hij zich opeens weer,
maar waarom?
‘Gebruikt u drugs?’ vroeg de man.
‘Pardon? Drugs? Waar slaat dat op? U ontvoert mij midden
in mijn slaap om me op te sluiten in één of andere
vage ruimte en dan vraagt u of ik aan de drugs ben? Heeft
u uzelf wel eens laten nakijken?’
‘Het zou uw geheugenverlies kunnen verklaren,’ zei de
man ‘ook al denk ik dat u in werkelijkheid maar een beetje
aan het toneelspelen bent. Geen probleem, ik heb de tijd.
U bent in momenteel in het politiebureau. Vanochtend
hebben we u gearresteerd voor uw eigen huis.’
Er viel een stilte. Leander was nog nooit van zijn leven in
aanraking geweest met de politie.
‘Dit moet een vergissing zijn.’ zei Leander toen. ‘Waarom
heeft u mij in godsnaam gearresteerd?’
‘U bent gearresteerd op verdenking van moord, meneer
van Gruf.’
LEANDER VOELDE HOE AL ZIJN ENERGIE
UIT ZIJN LICHAAM STROOMDE. HIJ WIST
NIET WAT HIJ MOEST ZEGGEN, WAT HIJ
MOEST DENKEN. HIJ VOELDE ZICH LEEG.
6
Er viel een nieuwe stilte. Leander voelde hoe al zijn energie
uit zijn lichaam stroomde. Hij wist niet wat hij moest
zeggen, wat hij moest denken. Hij voelde zich leeg.
‘Ik…’ begon hij stotterend ‘ik zou nooit zoiets doen. Nooit!
U heeft de verkeerde! Ik… Wie is er überhaupt dood?’
‘U, meneer van Gruf ’ zei de agent met dezelfde bedaardheid
en dezelfde zelfverzekerde blik in zijn ogen die hij al
de hele tijd had ‘wordt er van verdacht de afgelopen nacht
een moord gepleegd te hebben op Phil Du Bois’.
Wordt vervolgd…