In Harmonie met het Oneindige (PDF) - Spiritueel Ademen

precies moet doen wat al eerder gedaan is, en die nooit kunnen begrijpen dat vandaag een
nieuwe dag is.”
Als Shakespeare beschuldigd wordt dat hij in het krijt staat bij zijn auteurs, antwoord
Landon met: “Toch was hij origineler dan zijn oorspronkelijke voorgangers. Hij ademde op
dode lichamen en bracht ze tot leven.”
Dit is het type mens dat niet de beweging van de wereld verandert, maar de wereld op zïjn
manier verandert.
Ik zou eerder een schrijver van de Oneindige God zijn, zoals het mijn privilege is om
dat letterlijk te zijn, dan een slaaf van de geformuleerde regels van welke retorica dan ook of
de meningen van welke critici dan ook. Oh, mensen, mensen, mensen! Laat me ze iets geven
dat de dagelijkse strijd van ons gewone leven zal verlichten; iets, dat hier een klein beetje
zoetigheid aan toe kan voegen, en daar een klein beetje hoop, iets, dat deze onbedachtzame
mens met zijn dierlijke aard wat bedachtzamer, vriendelijker en zachter kan maken; iets, dat
de verborgen krachten van deze timide, verschrompelde kleine vrouw, zal ontwaken en tot
activiteit zal brengen, krachten die, als ze ontwaakt zijn, onweerstaanbaar zullen zijn wat hun
invloed betreft en die zelfs haar zullen verbazen. Laat me iets geven dat eenieder zal leiden
naar de kennis van de goddelijkheid van elke menselijke ziel, iets, dat eenieder zal leiden tot
de bewuste realisatie van zijn eigen goddelijkheid, met al zijn bijkomende rijkdommen en
glorie en krachten, ­ laat me hierin slagen, dan kan ik het me veroorloven om zorgeloos te zijn
tegenover de critici, of ze me nu prijzen of beschuldigen. Als het beschuldigingen zijn, dan
zal dat, onder deze omstandigheden, zijn als het gekraak van dode takjes op de grond,
vergeleken met de onvergelijkbare muziek die de zachte lentenachtegaal door het grote
pijnboomwoud ademt.
Ben je een predikant, of een leraar van een bepaalde religie? Dan zul je, in de mate dat
je jezelf hebt bevrijd van de door mensen gemaakte theologische dogma’s die zovele
vasthielden en nog vast houden en beperken, en in de mate dat je jezelf opent voor de
Goddelijke Adem, zul je iemand zijn die spreekt met autoriteit. In de mate dat je dat doet, zul
je minder de profeten bestuderen en op weg zijn om zelf een profeet te worden. De weg ligt
op dezelfde manier open voor jou als dat die altijd voor iedereen open is geweest.
Als je, geboren in deze wereld, in een familie van het Engels­sprekende ras terecht
kwam, ben je naar alle waarschijnlijk een Christen. Een Christen zijn, betekent een volgeling
zijn van het onderricht van Jezus, de Christus; om in harmonie te leven met dezelfde wetten
waar hij mee in harmonie leefde: kort samengevat, om zijn leven te leven. De grote centrale
factor van zijn onderricht was deze bewuste verbondenheid van de mens met de Vader. Het
was de volledige realisatie van deze eenheid met de Vader van zijn kant, dat van Jezus de
Christus maakte. Het was hierdoor dat hij de krachten bereikte die hij waarmaakte, dat hij
sprak zoals nog nooit een mens had gesproken.
Hij claimde nooit iets voor zichzelf dat hij niet gelijkelijk claimde voor de gehele
mensheid. “De grote werken die door Jezus zijn uitgevoerd waren niet uitzonderlijk; ze waren
de natuurlijke en noodzakelijke consequenties van zijn staat­van­zijn; hij verklaarde ze in
overeenstemming te zijn met de onveranderlijke orde; hij sprak over hen als zijnde geen
unieke uitvoeringen, maar als de uitkomst van een staat­van­zijn die iedereen kan bereiken als
men daar voor kiest. Als een leraar van­ en iemand die de waarheid demonstreerde, deed hij,
volgens zijn eigen getuigenis, niets met het doel zijn eigen goddelijkheid te bewijzen… Het
leven en triomf van Jezus’ leven vormde een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van
de mensheid. Zijn komst en victorie markeerden een nieuw tijdperk voor de mensheid; hij
introduceerde een nieuw, omdat het completer was, ideaal voor de aarde en toen zijn drie
meest intieme volgelingen in een zekere mate zagen wat dit nieuwe leven betekende, vielen ze
ter aarde, sprakeloos, met ontzag en bewondering.”
62